PL165045B1

PL165045B1 - Sposób klarowania dekstryny ryzowej do zastosowania w doustnych roztworach rehydracyjnych PL

Info

Publication number: PL165045B1
Application number: PL91289725A
Authority: PL
Inventors: Michael C Tao; Richard E Litov; John R Euber; Salim S Akrabawi; J Roberto Moran
Original assignee: Bristol Myers Squibb Co
Priority date: 1990-04-03
Filing date: 1991-04-03
Publication date: 1994-11-30
Also published as: JPH0757729B2; EP0459108A2; DE69104901T2; PT97229A; DK0459108T3; PL289725A1; CY1824A; ATE113443T1; IL97740A0; SG7895G; IL97740A; AU7394691A; US5096894A; HK52095A; EP0459108A3; MX172924B; EG19628A; DE69104901D1; PT97229B; AU642483B2

Abstract

1. Sposób klarowania dekstryny ryzowej do zastosowania w doustnych roztworach rehyda- cyjnych, znamienny tym, ze a / filtruje sie z solubilizowana frakcje weglowodanów ryzowych otrzymana z maki ryzowej droga enzymatycznej hydrolizy przy neutralnym pH z uzyciem dodatku filtracyjnego w temperaturze 35°C do 50°C, po czym b / przesacz poddaje sie nastepnej filtracji w temperaturze powyzej 80°C z uzyciem dodatku filtracyjnego i wegla aktywowanego. PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób klarowania dekstryny ryżowej do zastosowania w doustnych roztworach rehydracyjnych. Rozwój doustnej terapii rehyddracyjnej (oral rehydration therapy - ORT) w chorobach biegunkowych niemowląt i dzieci zmniejszył znacznie związaną z tym zachorowalność i śmiertelność, zwłaszcza w mniej rozwiniętych krajach, gdzie stanowi ona podstawowy sposób leczenia.

Doustne roztwory (oraz rehydration solutions - ORS) stosowane w tym leczeniu na ogół składają się z mieszaniny elektrolitów i składnika węglowodanowego takiego jak glikoza lub sacharoza. Amerykańska Akademia Pediatrii (The American Academy of Pediatrics) zaleca glikozę w ilości 2,0 do 2,5% wagowych, potas 2,0 milirównoważników/litr, aniony takie jak chlorki i jako zasady (octany, mleczany, cytryniany czy wodorowęglany), sód 75 do 90 milirównoważników/litr dla silnego odwodnienia i sód 40 do 60 milirównoważników w celu zapobieżenia odwodnieniu lub utrzymania uwodnienia (1985, Pediatrics, 75:358).

Światowa Organizacja Zdrowia (The World Health Organisation-WHO/Unicef) aktualnie zaleca, aby doustny roztwór rehydracyjny zawierał sodu 90 milirównoważników/litr, potasu 20 milirównoważników/litr, Cl 80 milirównoważników/litr, cytrynianu 30 milirównoważników/litr lub wodorowęglanu 30 milirównoważników/litr i glikozy 110 milirównoważników/litr. Preparaty WHO wykazały zmniejszenie zachorowalności i śmiertelności w przypadkach ostrych chorób biegunkowych, lecz nasilenie biegunki w sensie objętości i częstości stolca i czasu trwania choroby nie uległo zmniejszeniu.

W preparatach WHO badano zastąpienie glikozy innymi węglowodanami.

Lebenthal i in. w J. Pediatrics 103: 29-34 (1983) przedstawili studia skuteczności trzech syropowych cukrów zbożowych (dekstryn), zawierających polimery glikozy o rozmaitej długości posiadające równoważniki dekstrozy 10,15 i 24 i ustalili, że są one odpowiednie jako samodzielne źródło węglowodanu w doustnej terapii rehydracyjnej (ORT). Ustalono również, że doustne roztwory rehydracyjne (ORS), w których glikozę zastąpiono ryżem lub innymi źródłami skrobi są skuteczne, o czym donieśli Carpenter i in. w New England Journal of Meficine, 319: 1346-1348

165 045 3 (1988). W szczególności doustne roztwory rehydracyjne oparte na ryżu okazały się skuteczne, o czym doniesiono w następujących publikacjach:

- Patra i in. W Archives of Disease in Childhood, 57:910-912(1982), „Is Oval Rice Electrolyte Solution Superior to Glucose Electrolyte Solution in Infantile Diarrhoea?“.

- Molla i in. The Lancet, 1317-1319 (1982), „Rice-Powder Electrolyte Solution as Oral Therapy in Diarrhoea Due to Vibrio Cholerae and Escherichia Coli“.

- El Mougi i in. Journal of Pediatric Gastsroenterology Trial on the Efficazy of Rice PowderBased Oral Rehydration Solution on the Outcome of Acute Diarrhea i Infants“.

- Molla i in. Journal of Gastroenterology and Nutrition, 8: 81-84 (1989); Tourning Off the Diarrhea: The Role of Food and ORS“.

Oparte na ryżu doustne roztwory rehydracyjne (ORS) według powyższych referencji zawierały 3 do 5% ryżu i miały poziom elektrolitów odpowiadający konwencjonalnym preparatom Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Wytwarzano je następująco:

- Patra i in. jak wyżej - Wystarczającą ilość sproszkowanego ryżu (wytworzonego przez rozdrobnienie niełuszczonego ryżu na ogrzanym piasku) rozpuszczono w płynie rehydracyjnym przed użyciem wytwarzając 5% doustny roztwór rehydracyjny;

- Molla i in. (1982) jak wyżej - Proszek ryżowy rozpuszczono najpierw w kilkuset mililitrach wody i gotowano w ciągu 1-2 minut wytwarzając jednolity roztwór, po czym dodano elektrolity, wytwarzając 3% doustny roztwór rehydracyjny;

- El Mougi i in., jak wyżej - Wystarczającą ilość proszku ryżowego rozpuszczono w 200ml gorącej wody, zagotowano w ciągu 10 minut aż do utworzenia żelu uzyskując półpłynny 5% doustny roztwór rehydracyjny;

- Molla i in. (1989) - jak wyżej - Wystarczającą ilość mąki ryżowej zagotowano w 1,1 litrze wody, który zmieszano z elektrolitami i uzyskano 4,5% doustny roztwór rehydracyjny.

Pierwszym problemem związanym że stosowaniem znanych, opartych na ryżu doustnych roztworów rehydracyjnych jest to, że muszą być one sporządzane krótko przed użyciem, ponieważ nie są one sterylne. Inny problem związany ze znanymi ryżowymi doustnymi roztworami rehydracyjnymi stanowi stosunkowo mała rozpuszczalność mąki ryżowej, co uniemożliwia wytwarzanie farmaceutycznie dobrych, krystalicznie klarownych (woda) doustnych roztworów rehydracyjnych.

Celem wynalazku jest dostarczenie dekstryny ryżowej do wytwarzania trwałych gotowych do użycia doustnych roztworów rehydracyjnych, w których składnikiem węglowodanowym jest dekstryna ryżowa, przy czym roztwory te powinny dawać w efekcie mniejsze wydzielanie stolca i lepszy bilans wodny i potasowy w okresie rehydracji.

Użycie dekstryny klarowanej według wynalazku daje ulepszone doustne roztwory rehydracyjne, zawierające mieszaninę potrzebnych elektrolitów połączonych z dekstryną ryżową. Wynalazek opiera się na odkryciu, że doustny roztwór rehydracyjny oparty na dekstrynie ryżowej u niemowląt z chroniczną biegunką działa lepiej niż oparty na glikozie, powodując zmniejszenie wydzielania stolca i wzmagając retencję wody. Dekstryna ryżowa ma również profil polimeru glikozowego, który dostarcza łatwiej przyswajalną glikozę niż dekstryna zbożowa czy mąka ryżowa.

Na schemacie przedstawiono diagram procesu klarowania dekstryny ryżowej według wynalazku.

Doustny roztwór rehydracyjny zawierający dekstrynę ryżową klarowaną według wynalazku wytwarza się przez rozpuszczenie w wodzie chlorków, potasu i sodu oraz zasad (octanów, mleczanów, cytrynianów czy wodorowęglanów).

165 045

Sposćb wytwarzania klarowanego syropu ryżowego /dekstryny ryżowej/ do stosowania w doustnym roztworze rehydracy/jnym

Węglowodan Nova + woda /30%, w/w, TS/

Ogrzać do 45°C pH do 6 za pomocą KOH +dodatek filtracyjny /7% Sil Flo

MO968 w stosunku do węglowodanu/

Pierwsza filtracja i—;Części nierozpuszczalne /odrzucić/

Części nierozpuszczalne /odrzucić/

-1-1 rzesącz + Dodatek filtaacyjny 1% Sil Flo MO968 w stosunku do węglowodanu/ + Węgiel aktywny /9% American Norit R1927 w stosunku do węglowodanu// Ogrzać do 90°C

Druga Jf ilr ac ja a

Przesącz

Ochłodzić pH do 4-4,8 /kwas solny/

Zatężyć i suszyć rczpylowo

Klarowany syrop ryżowy /Dekstryna ryżowa/

Sklarowaną dekstrynę ryżową ewentualnie wraz ze środkami smakowymi dodaje się do roztworu, który standaryzuje się oczyszczoną wodą w celu uzyskania 10 do 80 g/l, a korzystnie 10-35 g/l dekstryny ryżowej. Sód dodaje się do preparatu w ilości 20-100 milirównoważmków/litr, a korzystnie 40-60 milirównoważników/litr do leczenia ostrego odwodnienia, a do preparatów zapobiegających odwodnieniu lub utrzymaniu uwodnienia w ilości 75-90 milirównoważmków/litr.

Korzystną ilość potasu stanowi ilość 20-30 milirównoważników/litr w obrębie szerokiego zakresu stosowania 20-100 milirównoważników/litr. Anion chlorkowy korzystnie dodaje się w ilości 30-80 milirównoważników/litr w obrębie szerokiego zakresu stosowania 25-100 milirównoważników/litr. Zasadę wybraną z grupy składającej się z octanów, mleczanów, cytrynianów lub wodorowęglanów korzystnie dodaje się w ilości 25-40 milirównoważników/litr w obrębie szerokiego zakresu stosowania 20-50 mil^^<5wI^<^o^^^r^il^<^^^_>/litr. Najkorzystniejsze oparte na dekstrynie ryżowej doustne roztwory rehydrujące w litrze zawierają: sodu 50 milirównoważników, potasu 25 milirównoważników, chlorków 45 milirównoważników, cytrynianów 34 milirównoważników i dekstryny ryżowej 30 g.

Profil polimeru glikozowego dekstryny ryżowej w gotowym doustnym roztworze rehydracyjnym składa się w 50-90% z ktrótkołańcuchowych polimerów glikozy o 2 do 6 jednostkach glikozy, korzystnie w 55-80%, a najkorzystniej w 65-75% (wag/wag).

165 045

Dekstrynę ryżową odpowiednią do stosowania w doustnych rozwtorach rehydracyjnych według wynalazku można otrzymać z solubilizowanej skrobi ryżowej według opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 830 861, włączonego w całości jako referencja do niniejszego opisu. Opisano tam postępowanie, w którym węglowodan w mące ryżowej solubilizuje się enzymami amylazy i oddziela się od nierozpuszczalnych protein ryżowych i węglowodanów przez odwirowanie. Otrzymana rozpuszczalna frakcja zawiera około 98% węglowodanu i mniej niż 1% ale więcej niż 0,1% protein. Materiał ten nie jest odpowiedni jako składnik węglowodanowy doustnych roztworów rehydracyjnych ze względu na śladowe ilości substancji ziarnistej i resztek protein, które wywołują problemy związane z pienieniem i brunatnieniem podczas obróbki i sterylizacji i tworzeniem się bardzo subtelnego osadu podczas przechowywania.

Solibilizowany ryżowy węglowodan według wspomnianego opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 830 861 według wynalazku poddaje się klarowaniu w procesie zawierającym następujące etapy:

a) filtrację solubilizowanej frakcji węglowodanu ryżowego otrzymanej z mąki ryżowej drogą hydrolizy enzymatycznej w neutralnym środowisku w temperaturze 35-50°C z dodatkiem filtracjnym, oraz

b) poddanie przesączu drugiemu filtrowaniu z użyciem dodatku filtracyjnego i węgla aktywnego w temperaturze wyższej niż 80°C.

W miarę potrzeby sklarowany roztwór może być wysuszony rozpryskowo po skorygowaniu pH do 4,0-4,8, a korzystnie 4,5. Stosuje się konwencjonalne dodatki filtracyjne takie jak amorficzna krzemionka (Silflow) z Sil Flo Croporation i węgiel aktywowany Darko S-51 z American Norit. Sklarowana dekstryna ryżowa według tego procesu może być wysuszona rozpryskowo, dając stałą ryżową dekstrynę zawierającą mniej niż 0,1% wagowych protein. Pierwsza filtracja zasadniczo zmniejsza zawartość protein do poziomu, przy którym produkt może być sterylizowany bez problemów związanych z pienieniem i brunatnieniem. Jednakże powstały doustny roztwór rehydracyjny nie może być zaakceptowany ze względu na niewystarczającą klarowność odpowiadającą wymaganiom dla klarownych roztworów.

Poddanie przesączu z pierwszej filtracji następnej filtracji z węglem aktywowanym w wysokiej temperaturze, korzystnie 80-95°C, a najkorzystniej 90-95°C,usuwa drobnoziarnisty osad i zmętnienie jakie on tworzy w węglowodanie po pierwszej filtracji. Wyniki z tabeli 1 przedstwiają poprawę klarowności jako rezultat drugiej filtracji powyżej 80°C.

Tabela 1

Wpływ temperatury filtracji na klarowność roztworów węglowodanów w temperaturze pokojowej i 90-95°C.

Temperatura filtracji °C	Klarowność określona wizualnie a) (20%, wag/wag, TS)	Klarowność określona spektrofotometrycznie a) (400 nm, 20% wag/wag, TS)
Temp. pokojowa	90-95°C	Temp. pokojowa	90-95°C
40-45	klarowny	mętny	0,012	0,385
60-65	klarowny	mętny	0,013	0,271
70-75	klarowny	mętny	0,020	0,138
80-85	klarowny	klarowny	0,012	0,017
90-95	klarowny	klarowny	0,013	0,015

a) Temperatura odnosi się do temperatury roztworu w momencie obserwacji i pomiaru.

Druga filtracja w temperaturze niższej niż 80°C nie powoduje usunięcia zmętnienia lub utworzonego osadu w sterylizowanych doustnych roztworach rehydracjnych. Krytyczność temperatury drugiej filtracji jeśli chodzi o klarowność ORS przedstawiono w tabeli 2, w której przedstawiono wyniki drugiej filtracji w temperaturze wysokiej (90°C) i niskiej (45°C).

165 045

Tabela 2

Wpływ temperatury na klarowność roztworów węglowodanu wytworzonego z zastosowałem drugiej filtracji w temperaturze 45°C i 90°C.

Temperatura procesu temperatura próbki	Klarowność określana wizualnie (20% wag/wag, TS)	Klarowność określona spektrofotometrycznie (400 nm, 20% wag/wag, TS)
Filtracja 45°C
Temperatura pokojowa	klarowny	0,016
9O-95°C^al	mętny	0,246
Ochłodzony do temp. pokojowej ⁶¹	lekkie zmętnienie	0,019
Filtracja 90°C
Temperatura pokojowa	klarowny	0,010
9O-95°C°’	klarowny	0,015
Ochłodzony do temp. pokojowej ^bl	klarowny	0,014

a) Roztwór umieszczono w łaźni o temperaturze 90-95°C na okres 20 minut i niezwłocznie określono klarowność

b) Roztwór umieszczono w łaźni o temperaturze 90-95°C po czym umieszczono w łaźni o temperaturze pokojowej.

Dostępne w handlu stałe składniki syropu ryżowego (dekstryna ryżowa) są odpowiednie dla wynalazku pod warunkiem, że nie zawierają więcej niż 0,1% wagowych protein lub innych materiałów ziarnistych i w których profil polimeru glikozowego składa się z 50 do 90% GP2 do GP6. Te, które zawierają więcej niż 0,1% wagowych protein lub innych materiałów ziarnistych poddaje się procesowi klarowania według wynalazku.

W tabeli 3 przedstawiono rozkład polimeru glikozowego stwierdzony w próbkach dekstryny ryżowej (RD) i dekstryny zbożowej (CD) o podobnych równoważnikach dekstryny. Porównano też z mąką ryżową (RF). Nieklarowana dekstryna ryżowa (RD-1) była mętna i miała słabe właściwości fizyczne. Dekstryny ryżowe według wynalazku (RD-2, RD-3, RD-4) były bardzo klarownymi syropami. Syrop dekstryny zbożowej był również klarowny, podczas gdy próbki mąki ryżowej były nierozpuszczalne i mętne.

Tabela 3

Profile polimerów glikozowych dekstryny ryżowej (RD), dekstryny zbożowej (CD) i mąki ryżowej (RF) w procentach wagowych

Polimer^x/	Nieklarowana RD-1	RD-2 .	Skala produkcyjna	CD	RF
RD-3	RD-4xx'
GP 1	4,1	9,6	6,0	4,7	7,4	0,0
GP 2	11,6	9,8	14,1	13,5	7,7	0,0
GP 3	15,0	13,0	16,8	16,8	9,1	0,0
GP 4	6,5	7,2	7,1	8,9	7,5	0,0
GP 5	19,6	8,9	21,2	16,6	7,6	0,0
GP 6	10,2	8,0	6,9	13,6	7,7	0,0
GP 7	32,9	43,4	27,8	25,9	53,0	100

x/ liczba określa ilość jednostek glikozy xx/ kliniczna

Porównanie dekstryny ryżowej i dekstryny zbożowej przy stosowaniu w doustnych roztworach rehydracyjnych.

Jak stwierdzono uprzednio, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) rekomenduje glikozę jako składnik węglowodanowy w doustnych roztworach dehydracyjnych (ORS) dodawany przy zastępowaniu wody i elektrolitów u niemowląt z silną biegunką. Glikoza zwiększa transport membranowy sodu, który z kolei umożliwia szybkie przyswajanie wody. Porównanie kliniczne doustnych roztworów rehydracyjnych dekstryny ryżowej i ORS glikozy wykazały, że ORS ryżowej dekstryny lepiej działa u niemowląt z biegunką niż preparaty z glikozą jako źródłem węglowodanów. W doustnej terapii rehydracyjnej stosowano również dekstrynę zbożową jako źródło węglowodanów (Lebenthal i in. jak wyżej). Jednak, jak wynika z dalszej analizy dekstryna ryżowa dostarcza łatwiej przyswajalną glikozę niż dekstryna zbożowa u niemowląt z chroniczną biegunką.

165 045

Zarówno dekstryna ryżowa jak i dekstryna zbożowa składają się z polimerów glikozy pochodzących z częściowej hydrolizy macierzystej skrobi. Trawienie tych polimerów glikozowych (GP) u niemowląt obejmuje enzymatyczne rozszczepienie do glikozy przez enzym amylazę, taką jak glikoamylaza przewodu pokarmowego. Enzym ten rozmieszczony jest w śluzówce jelita cienkiego i wykazuje tendencję do większej trwałości na uszkodzenia jelitowe wywołane biegunką. Disacharydy i inne niskocząsteczkowe polimery glikozy występujące w dekstrynach są korzystnym substratem dla glikoamylazy.

W tabeli 4 przedstawiono rozkład polimerów glikozy (GP) w dekstrynie ryżowej w mniejszych doustnych roztworach rehydracyjnych i w handlowo dostępnej dekstrynie zbożowej o podobnym równoważniku dekstrozowym.

Tabela 4

Porównanie ryżowych polimerów glikozowych ze zbożowymi polimerami glikozowymi

Rozkład w procentach wagowych
	ryżowe GP	zbożowe GP
Glikoza /GP 1	3,8	6,2
GP2-GP6	65,7	33,6
GP 6	30,5	60,1

Z rozkładu polimerów ryżowej dekstryny widać jasno, że procentowo większa część (65,7%) ogólnej ilości polimerów to polimery o krótkim łańcuhu składające się z 2-6 jednostek glikozy (GP-2 - GP6) w porównaniu z rozkładem w zbożowej dekstrynie (33,6%). Stąd dekstryny ryżowe są korzystniejszymi substratami od dekstryn zbożowych dla glikoamylazy głównego enzymu trawiącego w celu przyswojenia glikozy po zachorowaniach niemowląt na biegunkę.

W tabeli 5 przedstawiono wyniki hydrolizy enzymatycznej dekstryny ryżowej i zbożowej przez homogenizaty śluzówkowe. Do porównania tego enzymy otrzymano ze śliny, wyciągu z dwunastnicy i homogenizatu śluzówkowego z dwunastnicy kilkorga niemowląt i połączono. Pięćset mililitrów roztworu węglowodanu inkubowano z 100 ml homogenizatu z dwunastnicy i inkubowano w ciągu 3 godzin z wytrząsaniem w temperaturze 37°C. Po inkubacji mieszaniny zagrzano do 100°C na 5 minut, przepuszczono przez 4 warstwowe mikroporowate filtry i analizowano HPLC. Wyniki połączono w dwóch kategoriach polimerów glikozy GP/2-4/ i GP^5. Wyniki przedstawiono w tabeli 5.

Tabela 5

Hydroliza in vitro dekstryny ryżowej i zbożowej przez połączone homogenizaty śluzówkowe

	Glikoza	GP (2-4)^/	GP>5^x/
Ryżowa Zbożowa	+ 0,74±0,19^b/ + 0,22 ± 0,03^b/	+ 1,32±0,21^a/ + 0,56±0,ł9^b/	-2,16±0,16“/ -0,79±0,25^b/

x/ jednostek glikozy a/ Wartości mające różne wskaźniki są znacząco różne

Widać, że dekstryna ryżowa wytwarza znacznie więcej glikozy i niskocząsteczkowych polimerów glikozy (GP) niż dekstryna zbożowa. Odpowiednio frakcję o wyższym ciężarze cząsteczkowym dekstryny ryżowej (GP>5) zmniejszyła się szybciej w porównaniu z frakcją o wyższym ciężarze cząsteczkowym dekstryny zbożowej. Wyniki te ilustrują, że dla ekstraktów ludzkiego enzymu ryżowe polimery glikozowe były lepszym podłożem w konwersji do glikozy i polimerów glikozy o krótkim łańcuchu niż zbożowe polimery glikozy.

Badanie tolerancji węglowodanu.

W tabeli 6 przedstawiono wyniki badań tolerancji węglowodanu szesnaściorga niemowląt z chroniczną biegunką. Postępowano w sposób następujący. Pacjentów przegłodzono w ciągu ośmiu godzin, po czym podano dwa gramy na kilogram 10% roztworu glikozy, dekstryny ryżowej i dekstryny zbożowej w losowej kolejności następnego ranka; Wszystkie trzy różne węglowodany były dobrze trawione i przyswojone.

165 045

Tabela 6

Maksymalna odpowiedź glikozy w surowicy i czas zaniku piku glikozy w surowicy po spożyciu doustnego roztworu rehydracyjnego (ORS) glikozy, dekstryny ryżowej i dekstryny zbożowej

	Maksymalny wzrost zawartości glikozy w surowicy mg'D1 (x±SD)	Czas zaniku piku zawartości glikozy w surowicy minuty (x±SD)
Glikoza	41,1 ±14,5-'	31,9 ± 7,5*
Dekstryna ryżowa	36,6± 7,3*	34,0±10,2*
Dekstryna zbożowa	7,6 ± 10,3*	52,5±25,7*

a/ wartości mające różne indeksy są wyraźnie różne (P< 0,02)

Jak widać maksymalny wzrost zawartości glikozy w surowicy jest wyraźnie większy w przypadku roztworu dekstryny ryżowej w porównaniu do przypadku roztworu dekstryny zbożowej.

W odniesieniu do poziomów glikozy w surowicy, czas zaniku piku w przypadku dekstryny ryżowej był wyraźnie krótszy niż w przypadku dekstryny zbożowej. Roztwory glikozy i 'dekstryny ryżowej wykazują podobne wzrosty zawartości glikozy w surowicy, jednak roztwory glikozy mają większe obciążenie osmotyczne w porównaniu do roztworów dekstryny, co może być problemem dla preparatów doustnych roztworów rehydracyjnych.

Krzywe odpowiedzi glikozy w surowicy wykazują, że powierzchnia pod krzywą jest wyraźnie większa w przypadku dekstryny ryżowej niż w przypadku dekstryny zbożowej podczas pierwszych 30-60 minut w próbie tolerancji (p> 0,05), ale nie 120 minut. Wyniki tych badań ilustrują, że dekstryna ryżowa ma większy wzrost maksymalnej zawartości glikozy w surowicy, krótszy czas zaniku od momentu piku glikozy i większą powierzchnię pod krzywą odpowiedzi glikozy w surowicy podczas pierwszych 30 do 60 minut badania niż dekstryna zbożowa. Wyniki te wykazują, że dekstryna ryżowa jest szybciej hydrolizowana i absorbowna niż dekstryna zbożowa. Tak więc dekstrynaryżowa dostarcza szybciej dostępnej glikozy niż dekstryna zbożowa w celu umożliwienia szybkiego przyswajania wody i sodu z doustnego roztworu rehydracyjnego.

Porównanie klarowanej dekstryny ryżowej, proszku z prażonego ryżu i mąki ryżowej.

Jak wspomniano uprzednio w doustnej terapii rehydracyjnej stosowano zarówno prażony ryż jak i mąkę ryżową. Jednakże prażony ryż i mąka ryżowa nie są odpowiednie jako źródło składnika węglowodanowego dla klarownych, trwałych podczas przechowywania, gotowych do użycia doustnych roztworów rehydracyjnych. Doustne roztwory rehydracyjne prażonego ryżu i mąki ryżowej nie mogą być sterylizowane bez problemów związanych z pienieniem i brunatnieniem w wyniku obróbki i sterylizacji produktów. Ponadto klarowne, gotowe do użytku doustne roztwory rehydracyjne nie mogą być preparowane z powodu stosunkowej nierozpuszczalności prażonego ryżu i mąki ryżowej. W końcu właściwości organoleptyczne prażonego ryżu i mąki ryżowej czynią je mniej pożądanymi niż dekstryna ryżowa dla doustnych roztworów rehydracyjnych. Wyniki porównawcze roztworów dekstryny ryżowej, proszku z ryżu prażonego i mąki ryżowej w stężeniu 3% wag/wag przedstawiono w następujących tabelach.

Tabela 7

Zawartość rozpuszczalnych substancji stałych w klarowanej dekstrynie ryżowej, proszku z prażonego ryżu i mące ryżowej w tmepertaurze 25°C przed i po obróbce cieplnej w temperaturze 80°C

Produkt	Zawaratość rozpuszczalnych substancji stałych (% wag/wag)
Temperatura (°C)-/
25 (1)	25 (2)
Klarowana dekstryna ryżowa	100	100
Proszek z prażonego ryżu	13	20
Mąka ryżowa	4	2

80°C

a) Liczba w nawiasach odnosi się do pomiaru przed (1) i po (2) ogrzewaniu do

165 045

Tabela 8

Klarowność określona spekrtofotometrycznie roztworów dekstryny ryżowej, proszku prażonego ryżu i mąki zbożowej w temperaturze 25°C przed i po obróbce cieplnej w temperaturze 80°C

Produkt	Klarowność spektrofotometrycznie (Absorbancja, 400 nm)
Temperatura (°C)^al
25(1)	25(2)
Dekstryna ryżowa	0,002	0,(0)9
Proszek z prażonego ryżu	3,22	3,23
Mąka ryżowa	2,54	2,77

a) Liczba w nawiasach odnosi się do pomiaru przed (1) i po (2) ogrzewaniu do 80°C

Tabela 9

Badania organoleptyczne roztworów klarowanej dekstryny ryżowej, proszku z prażonego ryżu i mąki ryżowej w temperaturze 25°C przed i po obróbce cieplnej w temperaturze 80°C

Produkl/wliuściwość	Opis
Temperatura (°C)^al
25(1)	25(2)
Klarowana dekstryna ryżowa
Wygląd	Podobny do wody, klarowny roztwór	Taki sam
Zapach	Bez zapachu	Taki sam
Smak w ustach Proszek z prażonego ryżu	Lekko słodki, jednorodny zapach w ustach jak woda	Taki sam
Wygląd	Opalizujący, zabarwiony na brunatno roztwór. Osad, liczne ciemne ziarna	Taki sam
Zapach	Silny zapach mąki przennej; lekko nieprzyjemny (siarkowy lub wilgotnego psa)	Taki sam
Smak w ustach Mąka ryżowa	Wyraźny smak mąki pszennej, jakby piasek, kleju roślinnego oklejającego gardło	Taki sam
Wygląd	Opalizujący, zabarwiony na biało roztwór, osad, nieliczne ciemne cząstki; wygląd szklistego ziarna	Taki sam
Zapach	Słaby zapach mąki pszennej	Taki sam
Smak w ustach	Slaby smak mąki pszennej, wyczuwalna w ustach	Słaby smak mąki pszennej, wyczu-
	ziarnistość	walna w ustach ziarnistość jak kleju roślinnego, oklejającego gardłt

a) Liczba w nawiasach odnosi się do obserwacji przed (1) i po (2) ogrzaniu do 80°C.

Jak widać dekstryna ryżowa była całkowicie rozpuszczalna podczas gdy tylko nieznaczna część substancji stałych ryżu prażonego i mąki ryżowej była rozpuszczalna. Większa rozpuszczalność dekstryny ryżowej powoduje klarowność jak wykazano w tabelach 7 i 8. Sklarowany roztwór dekstryny ryżowej był klarowny „jak woda“, podczas gdy roztwory ryżu prażonego i mąki ryżowej były prawie mętne.

W badaniu organoleptycznym przedstawionym w tabeli 9 roztwór dekstryny ryżowej był zasadniczo różny od roztworów proszku z prażonego ryżu i mąki ryżowej pod względem wszystkich badanych właściwości. Obróbka cieplna (80°C) miała niewielkie działanie z wyjątkiem niewielkiego wpływu na smak w ustach roztworu mąki ryżowej.

Porównanie trawienia dekstryny ryżowej i mąki ryżowej przez enzymy przewodu pokarmowego.

Większość enzymów, których działanie obejmuje trawienie węglowodanów i wytwarzanie glikozy z polimerów glikozy to maltoza przewodu pokarmowego i amylaza trzustki. Jednak w ciągu pierwszych sześciu miesięcy życia amylaza trzustki jest nieobecna albo występuje w znikomym stężeniu. Stąd trawienie węglowodanów u niemowląt na początku zależne jest od amylazy śliny wraz z różnymi amylazami przewodu pokarmowego.

165 045

Choroba przewodu pokarmowego niemowląt wpływa na trawienie węglowodanów, ze względu na utratę enzymów spowodowaną chorobą zakaźną. Wprawdzie, po zachorowaniu infekcyjnym, aktywność maltazy pozostaje wysoka podczas gdy inne disacharydy ulegają silnemu zmniejszeniu. Ponadto na utratę węglowodanów wpływa niska aktywność amylazy trzustki u niemowląt do szóstego miesiąca życia.

W tabeli 10 przedstawiono porównanie strawienia maltazą dekstryny ryżowej (RD) i mąki ryżowej (RF). Trawienie maltazą przeprowadzono przez inkubowanie (37°C) 30 mg RD i RF z 20 jednostkami maltazy w łącznej objętości 1,0 ml w ciągu różnej długości czasów. Po inkubacji próbki umieszczano we wrzącej łaźni wodnej na okres 5 minut w celu inaktywacji enzymu. Trawione próbki odwirowywano w celu oddzielenia nierozpuszczalnych materiałów (na przykład RF) w supernatancie określano kolorymetryczne stężenie wolnej glikozy odczynnikiem Trindera oksydazy gliokzy (Sigma Chemical Co., St. Luis, MO).

Tabela 10

Hydroliza in vitro dekstryny ryżowej i mąki ryżowej przy pomocy maltazy

Podłoże	Inkubacja z maltazą (minuty)	Wytworzona glikoza (mg)⁰¹
Łączna⁰¹	Skorygowana⁰¹
Mąka ryżowa	0 (czysta)	0,00	0,00
	5	0,03	0,03
	10	0,00	0,00
	20	0,00	0,00
	40	0,03	0,03
Dekstryna ryżowa	0(czysta)	0,85	0,00
	5	2,97	2,12
	10	3,93	3,08
	20	4,91	4,06
	40	6,01	5,16

a) Przedstawia wartość z dwóch oddzielnych prób przy użyciu łącznie 20 jednostek maltazy i 30 mg podłoża;

b) Przedstawia łączną ilość wykrytej glikozy po inkubacji podłoża z maltazą;

c) Przedstawia ilość glikozy wytworzoną bezpośrednio jako wynik trawienia maltazą (tj. po oddzieleniu wolnej glikozy w nietrawionym podłożu).

Jak widać w próbkach RF po trawieniu maltazą w ciągu 4 minut nie stwierdzono obecności glikozy. Trawienie RD maltazą prowadzi natomiast do natychmiastowego wytwarzania gliozy, które wzrasta wraz ze wzrostem czasu inkubacji. Po oddzieleniu wolnej glikozy z niestrawionego podłoża RD od łącznej ilości glikozy w trawionej dekstrynie ryżowej, ilość uwolnionej glikozy jako bezpośredni produkt trawienia maltazą wynosi Od 2,12 do 5,16 mg czyli 7-17% całkowitej ilości RD. Wyniki te wykazują, że glikoza powstaje podczas trawienia maltazą RD ale nie RF.

Jak wspomniano wcześniej profil dekstryny ryżowej według wynalazku dla doustnych roztworów rehydracyjnych korzystnie składa się z 65 do 75% polimerów glikozy (GP) o 2 do 6 jednostkach glikozy. Mąka ryżowa nie ma polimerów glikozy o mniejszej ilości jednostek gliozy niż 7. Podczas inkubowania ryżowej dekstrozy (RD) i mąki ryżowej (RF) z ludzką glikoamylazą trzustki stwierdzono proporcjonalny wzrost zawartości GP 1 do GP 5, co mogłoby sugerować, że RD i RF są porównywalne pod względem trawienia przez amylazę trzustki, jednak jak stwierdzono wyżej amylaza trzustki nie jest ważna we wczesnym niemowlęctwie.

W tablei 11 przedstwiono porównanie ilości glikozy w roztworach RD i RF przed i po trawieniu ludzką amylazą trzustki, a nadmiar maltazy ilustruje, że RD powoduje znacznie wyższy poziom gliozy niż RF w porównywalnym czasie badania. Sprzężone trawienie enzymatyczne polegało na inkubowaniu 30 mg RD lub RF z 0,28 jednostek amylazy w założonym czasie, zagotowaniu próbek w ciągu 5 minut w celu inkatywacji amylazy i na następnej inkubacji mieszania z nadmiarem maltazy (50 jednostek) w celu konwersji dostępnej maltozy (GP2) i maltotriozy (GP3) w wolną glikozę. Trawione próbki odwirowano w celu oddzielenia materiałów nierozpuszczalnych (na przykład RF) i określono kolorymetrycznie stężenie wolnej glikozy.

165 045

Tabela 11

Hydroliza in vitro dekstryny ryżowej i mąki ryżowej amylazą z trzustki z następnym trawieniem maltazą w celu wytworzenia wolnej glikozy

Podkład	Inkubacja z amylazy(minuty)	Powstałej glikozy (mg)⁰¹Łącznie¹”
Mąka ryżowa	0 (czysta)	0,00
	2	1,16
	5	2,01
	10	3,10
	20	5,65
	40	8,83
Dekstryna ryżowa	0(czysta)	7,00
	2	8,23
	5	9,07
	10	10,24
	20	11,80
	40	13,73

a) Przedstawia wartość dwóch oddzielnych prób przy użyciu łącznie 0,28 jednostek ludzkiej amylazy trzustki i 30 mg podkładu;

b) Przedstawia łączną ilość gliozy wykrytej po inkubacji podkładu z maltazą i amylazą.

Jak widać inkubacja RD i RF z nadmiarem samej maltazy (czysta) w rezultacie dała dużą ilość glikozy w próbkach RD (7 mg/30 mg RD), 23% całkowitej ilości RD, ale nie dała żadnej glikozy z trawienia RF maltazą. Glikoza ta jest wynikiem trawienia maltazą GP2 (maltozy) i GP3 (maltotriozy) obecnej w RD ale nie występującej w RF. Trawienie RD i RF jednocześnie (amylazą z trzustki i nadmiarem maltazy prowadzi do większych ilości glikozy w próbkach RD niż w próbkach RF.

Łączna ilość wytworzonej glikozy z próbek RD lub RF wzrastała wraz ze wzrostem czasu inkubacji z amylazą. Wyniki badań trawienia w przewodzie pokarmowym wykazują, że podczas trawienia jednoczesnego amylazą i maltazą z RD wytwarza się glikozę w większej ilości niż w RF. Ponadto, wyniki również wykazują, że glikozę wytwarza się podczas trawienia RD maltazą, ale nie wytwarza się podczas trawienia RF, co wskazuje na to, że glikoza byłaby nadal dostępna z RD, ale nie z RF podczas okresów niedoboru amylazy z trzustki. Tak więc trawienie in vitro RD lecz nie RF wydaje się dostarczać potrzebną glikozę przy leczeniu odwodnienia wskutek ostrej biegunki u niemowląt.

Poniższe przykłady ilustrują wynalazek.

Przykład I. Klarowanie dekstryny ryżowej - skala laboratoryjna.

W przykładzie tym 300 g roztworu, zawierajcąego 30% jako węglowodan surową dekstrynę ryżową ogrzano do 45°C i skorygowano pH do 6,0 dodając KOH. Pierwszą filtrację przeprowadzono na lejku Buchnera wstępnie pokrytego dodatkiem filtracyjnym po dodaniu SilFlow w ilości 6,2 g. Przesącz przygotowano do drugiej filtracji dodając 2,75 g dodatku filtracyjnego i 8,1 g proszku węglowego, American Norit. Mieszaninę ogrzano do 90°C przed przesączeniem przez lejek Buchnera wstępnie pokryty dodatkiem filtracyjnym. Otrzymany przesącz ochłodzono do 30°C i skorygowano pH do 4,0-4,5 przez dodanie 0,1 N HCl. Ten klarowny przesącz użyto do sporządzenia doustnego roztworu rehydracyjnego. Przetworzone roztory rehydracyjne były klarowne i bezbarwne, zawierały 20% ciał stałych przy zawartości protein poniżej 0,1% ciał stałych.

Przykład II. Klarowanie dekstryny ryżowej - skala produkcyjna.

Surowe dekstryny ryżowe - produkt uboczny procesu wysokoproteinowej mąki ryżowej, wymagają klarowania przed zastosowaniem w doustnych roztworach rehydracyjnych, stanowiących produkt handlowy. W niniejszym przykładzie klarowania na skalę produkcyjną 2038,5 kg surowych dekstryn ryżowych wmieszano do otwartego zbiornika zawierającego 4732 litry odfluorowanej wody z kranu. Mieszaninę mieszano i ogrzewano w temperaturze 44,4-50,0°C. Dodając 10% roztwór KOH skorygowano pH do 5,9. W tym przypadku wyjściowa wartość pH wynosiła 4,5, a do doprowadzenia do pH = 5,98 potrzeba było 2,72 kg KOH.

Do mieszaniny wody i dekstryn w otwartym zbiorniku dodano w przybliżeniu 136 kg dodatku filtracyjnego Silfo. W celu wstępnego pokrycia filtru filtracyjną prasą ramowo-płytową wyposa12 165 045 żono w około 22,7 kg dodatku filtracyjnego Silfo. Roztwór dekstryny ryżowej przepompowano przez prasę filtracyjną do drugiego otwartego zbiornika. W drugim zbiorniku zawierającym pierwszy przesącz z około 25% substancji stałych uruchomiono mieszadło i przesącz ogrzano do 85°C.

Po osiągnięciu przez pierwszy przesącz pożądanej temperatury dodano 38,1 kg dodatku fitracyjnego i 114,75 kg węgla aktywowanego. Roztwór ten przepompowano przez prawidłowo zmontowany filtr płytowo-ramowy pokryty dodatkiem filtracyjnym do trzeciego zbiornika, w którym drugi przesącz najpierw ochłodzono do 37,8°C w zbiorniku, a następnie do 7,2°C w chłodnicy płytowej. W schłodzonym drugim przesączu o łącznej ilości substancji stałych 17,91% skorygowano pH do 4,5 dodając 10% HCl. Drugi przesącz zatężono i suszono rozpryskowo wytwarzając biały proszek zawierający około 2,3% wilgoci, mniej niż 0,1% protein i 24,6 równoważnika dekstrozy. Po rozpuszczeniu roztwór był krystalicznie (woda) klarowny.

Przykład III. Wytwarzanie doustnego roztworu rehydracjnego dekstryny ryżowej.

Doustny roztwór rehydracyjny (ORS) formowano i przetwarzano na skalę produkcyjną w szarży 75701 postępując następująco. Na początku 6814 litrów dejonizowanej wody ogrzano do 54,4°C i przepompowano do zbiornika - mieszalnika. Następnie przy pomocy triblendera do wody wprowadzono suche składniki i 19,7 kg chlorku sodu, 3710 g cytrynianu sodu, 1920 g kwasu cytrynowego, 18,6 kg cytrynianu potasu i 233,5 kg sklarowanej substancji stałej syropu ryżowego.

Po dodaniu suchych składników do zbiornika-mieszalnika dodano 21,2 kg ciekłego Natural Tropical Flavor. Następnie zmieszany produkt przepompowano przez chłodnicę o temperaturze 4,5°C. Produkt standaryzowano oczyszczoną wodą do optymalnej łącznej, zawartości substancji stałych 3,49%. Do standaryzacji produktu potrzeba w przybliżeniu 760 litrów wody.

Ciekłym produktem napełniono pojemniki do sterylizacji. Wymagania odżywcze na litr są następujące: sód - 50 milirównoważników; chlorki - 45 milirównoważników; potas - 25 milirównoważników; cytrynian - 34 milirównoważników; dekstryna ryżowa - 30 g. Kaloryczność - 120 kcal.

Przykład IV. Kliniczne porównanie doustnych roztworów rehydracyjnych opartych na dekstrynie ryżowej i glikozie.

Badania kliniczne w celu sprawdzenia skuteczności doustnych roztworów rehydracyjnych opartych na dekstrynie ryżowej według wynalazku w porównaniu z opartymi na glikozie konwencjonalnymi doustnymi roztworami rehydracyjnymi przeprowadzono następująco. Chłopcyniemowlęta w wielu 3-18 miesięcy z niewielkim do średniego odwodnieniem jako następstwem ostrej biegunki wybrano jako kandydatów do doustnej terapii rehydracyjnej i losowo podzielono na dwie grupy. Na początku o wszystkich pacjentach zebrano informacje, takie jak wiek, płeć, waga, począstkowy stopień odwodnienia, ilość dni trwania biegunki przed włączeniem do grupy oraz występowanie lub brak wymiotów.

Pobrane próbki krwi stanowiące bazę wyjściową w celu określenia zawartości w surowicy sodu, potasu, chloru, węglowodanu, pH, pCO2, glikozy, mocznika, kreatyniny i osmolarności. Dodatkowe określenia przeprowadzonono po 6, 12, 24 i 48 godzinach po przyjęciu. W okresie badania oddzielnie zbierano stolce i mocz, ważono i przechowywano w celu określenia sodu i potasu, stolec na osmolarność, a mocz na ciężar właściwy. Okresy zbierania stolca i moczu obejmowało 0-6 godzin, 6-12 godzin i 12-24 godzin. Wagę wymiotów ustalono przez określenie różnicy pomiędzy ciężarem suchych i mokrych pieluszek do zbierania wymiotów.

Po wystąpieniu do badań całkowity deficyt płynu u niemowląt określono przez pomnożenie ustalonego procentu odwodnienia przez początkową wagę. Podczas trwania 6-12 godzin niemowlęta otrzymywały doustny roztwór dehydracyjny o objętości równej podwójnemu wyliczonemu deficytowi płynu. W przypadku klinicznego stwierdzenia u niemowlęcia niechęci do picia lub częstych wymiotów doustny roztwór rehydracyjny wprowadzono do żołądka przez rurkę poprzez nos. Po podaniu wyliczonej objętości płynów niemowlęta podawane były badaniom klinicznym. Jeśli nie osiągano rehydracji powtarzano podawanie objętości roztworu rehydracyjnego obliczonej według ostatnich wyliczeń deficytu płynu z uwzględnieniem poboru zarejestrowanego w okresie rehydracji.

165 045

Po zakończeniu rehydracji pacjentów ważono i wyliczano procentowy przyrost wagi każdego niemowlęcia w sposób następujący:

Waga po rehydracji - waga wyjściowa χθθ waga po rehydracji

Dane nieprarametryczne analizowano w próbie chi-square. Dane ciągle analizowano drogą ANOVA lub analizy powtórnych pomiarów dla różnic w czasie przypadków leczenia. Poziom istotności ustalano przy p< 0,05. Wyniki wyrażono jako wartość ± standardowa odchyłka (SD), jeśli nie zaznaczono inaczej.

W tabeli 12 przedstawiono składy doustnych roztworów rehydracyjnych stosowanych w badaniu.

Tabela 12

Skład doustnych roztworów rehydracyjynch

	Dekstryna ryżowa	Glikoza
Sód (mmol/litr)	50	75
Potas (mmol/litr)	25	20
Chlorki (mmol/litr)	45	65
Cytryniany (mmol/litr)	10	10
Glikoza (^rmoL/litr)	-	25
Sub. stałe syropu ryżowego (g/litr)	30	-
Osmolarność (mOsm/kg)	200	305

Z tabeli 13 widać, że nie ma znaczących różnic w klinicznych właściwościach i stanu odżywienia badanych grup.

Tabela 13

Kliniczne właściwości pacjentów na początku badań

Zmienne	Dekstryna.ryżowa n = 30	Glikoza n =29
Wiek, miesięcy	9,8±4,1	9,8±4,2
Waga, kg	7,2±1,6	7,8±1,6
Czas trwania biegunki, dni	2,5±1,5	2,8±1,8
Ilość stolców na dzień	12	15
Szacunkowe odwodnienie	17	14
(% przyjętych pacjentów)
Łagodne

W tabeli 14 przedstawiono wyniki badań bilansu przyswajania płynu i sodu. Obie grupy pacjentów były porównywalne w odniesieniu do przyswajania doustnych roztworów rehydracyjnych w ciągu okresu badania. Pacjenci otrzymujący doustny roztwór rehydracyjny oparty na glikozie otrzymywali roztwór o większym, stężeniu sodu. Stąd ich przyswajanie sodu netto było wyraźnie większe niż przyswajanie u pacjentów otrzymujących oparty na dekstrynie ryżowej doustny roztwór rehydracyjny.

Tabela 14

Przyswajanie płynu i sodu podczas badania

Zmienne	Dekstryna ryżowa (n = 30)	Glikoza (n = 29)
Płyn (ml/kg)
godziny 0-6	108±9	104±9
0-12	82±6	80±6
0-48	105±7	107±7
Sód (mmol/kg)
godziny 0-6	5,2±0,4	7,610,7^
0-12	3,9±0,4	5,4±0,4^></
0-48	4,4±0,4	6,510,4*

Wartości przedstawiają znaczenie ± SEM Różnica istotności PX),05.

165 045

W tabeli 15 przedstawiono wydzielanie stolców. Podczas pierwszych sześciu godzin kuracji wydzielanie stolca było mniejsze u pacjentów otrzymujących doustny roztwór rehydracyjny na dekstrynie ryżowej. Wydzielanie stolca w ciągu całego okresu badania w grupie otrzymującej roztwór na dekstrynie ryżowej wyniosło 49,9 g/kg w porównaniu z 65,9 g/kg u grupy otrzymującej roztwór glikozy. Wydzielanie sodu i potasu ze stolcem w ciągu pierwszych sześciu godzin kuracji było znacznie mniejsze w grupie otrzymującej roztwór dekstryny ryżowej w porwónaniu z grupą otrzymującą roztwór glikozy. W dalszym okresie 6-12,12-24 i 24-48 godzin zarysowała się tendencja do zmniejszenia wagi stolców i wydzielania sodu w grupie otrzymującej doustny roztwór rehydracyjny oparty na dekstrynie ryżowej.

Tabela 15 Wydzielanie stolca

Zmienne	Grupa
Dekstryny ryżowej (n = 30)	Glikozy (n = 29)
Waga (g/kg)
godziny 0-6	28,7± 4,1	45,5± 6,7^x/
6-12	29,1± 3,6	32,0± 6,2
12-24	55,0± 5,6	68,5±10,1
24-48	87,7± 11,9	117,6±20,5
Sód (mmoli/kg)
godziny 0-6	1,38±0,25	2,88±0,65^x/
6-12	1,39±0,21	1,90±0,4C
12-24	2,39±0,27	4,15±0,67
24-48	4,24±0,70	6,81 ±1,40
Potas (mmoli/kg)
godziny 0-6	1,02±0,14	1,45±0,16^x/
6-12	0,99±0,13	0,97±0,17
12-24	1,81 ±0,17	1,83±0,30
24-48	2,75±0,32	3,04±0,66

Wartość przedstwiają znaczenie ± SEM Różnica statystyczna P<0,05

W tabeli 16 przedstawiono bilans jelita netto wyliczony przez oddzielenie wydzielania stolca od przyswajania netto.

Tabela 16 Bilans netto jelita

Zmienne	Grupa
Dekstry ryżowej (n = 30)	Glikozy (n = 29)
Płyn (ml/kg)
godziny 0-6	79,4±6,5x/	58,6±5,2
6-12	25,6±6,0	24,2±4,1
12-24	46,7±5,6	21,8±4,9
24-48	69,0±7,1	61,3±6,9
Sód (mmol/kg)
godziny 0-6	3,74±0,36	4,75±0,51
6-12	0,95±0,38	1,26±0,22
12-24	1,4^±0,36	1,30±0,40
24-48	2,29±0,51	3,04±0,93
Potas (mmol/kg)
godziny 0-6	1,59±0,23x/	0,63±0,13
6-12	0,36±0,21	0,22±0,16
12-24	0,42±0,18	0,16±0,21
24-48	1,00±0,26	0,75±0,35

Wartość przedstawiają znaczenie ± SEM Statystyczne różnice p< 0,005

Bilans płynu w jelicie był wyraźnie lepszy w grupie otrzymującej doustny roztwór rehydracyjny z dekstryną ryżową podczas pierwszych sześciu godzin fazy rehydracji. Z analizy w ciągu różnych okresów badania wynika, że podstawowy bilans dla grupy doustnego roztworu rehydracyjnego był lepszy (55,2 ± 3,1 ml/kg) niż w grupie otrzymującej rotwór z glikozą (41,4 ± 3,2 ml/kg). Mimo, że zawartość sodu w doustnym roztworze rehydracyjnym z glikozą była wyższa nie wystąpiła różnica w bilansie netto sodu pomiędzy grupami podczas żadnego z czterech okresów badania w ciągu 0-48 godzin. Główny bilans był nieoczekiwanie wyższy w grupie otrzymującej doustny roztwór rehydracyjny z dekstryną ryżową jeśli ten parametr rozpatrywać w ciągu całego trwania badania. Bilans potasu w jelicie grupy otrzymującej dosunny roztwór rehydracyjny z dekstryną ryżową był statystycznie wyższy niż w grupie otrzymującej roztwór z glikozą podczas pierwszych sześniu godzin terapii.

W ciągu pozostałych trzech okresów badania występowała tendencja do wyższego bilansu w jelicie grupy otrzymującej roztwór z dekstryną w porównaniu z grupą otrzymującą roztwór z glikozą.

Wyniki z przeprowadzonych badań doustnych roztworów rehydracyjnych z dekstryną ryżową i glikozą wskazują, że oba preparaty były skuteczne w przywracaniu uwodnienia. Jednak studia bilansu wykazują, że doustny roztwór rehydracyjny z dekstryną ryżową według wynalazku był bardziej efektywny niż roztwór z glikozą w leczeniu biegunki, ponieważ niemowlęta odżywiane doustnym roztworem rehydracyjnym z dekstryną ryżową według wynalazku miały znacznie mniejsze wydzielanie stolca (tabela 15) i wyższy bilans wody i potasu (tabela 16) podczas początkowych sześciu godzin okresu rehydracji niż w grupie otrzymującej roztwór z glikozą z tendencją w tym kierunku podczas pozostałych trzech okresów badania do 48 godzin. Bilans sodu nie wykazywał różnicy pomiędzy obu grupami (tabela 16) wykazując, że doustny roztwór rehydracyjny z dekstryną różową mimo, że zawierał mniej sodu był tak samo skuteczny w promocji absorbowania sodu jak doustny roztwór rehydracyjny z glikozą zawierającą więcej sodu (tabela 12).

16^045

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 10 000 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób klarowania dekstryny ryżowej do zastosowania w doustnych roztworach rehydacyjnych, znamienny tym, że a/ filtruje się z solubilizowaną frakcję węglowodanów ryżowych otrzymaną z mąki ryżowej drogą enzymatycznej hydrolizy przy neutralnym pH z użyciem dodatku filtracyjnego w temperaturze 35°C do 50°C, po czym b/ przesącz poddaje się następnej filtracji w temperaturze powyżej 80°C z użyciem dodatku filtracyjnego i węgla aktywowanego.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że klarowaniu poddaje się frakcję o profilu polimerów glikozy zawierającą 50 do 90% polimerów glikozy o krótkim łańcuchu o 2 do 6 jednostek glikozy.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pH drugiego przesączu koryguje się do 4,0-4,8 i poddaje suszeniu rozpryskowemu w celu otrzymania dekstryny ryżowej o profilu polimerów glikozy składającym się z 50 do 90% krótkołańcuchowych polimerów glikozy o 2 do 6 jednostkach glikozy.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pH drugiego przesączu koryguje się do 4,5 i poddaje suszeniu rozpryskowemu w celu otrzymania dekstryny ryżowej o profilu polimerów glikozy składającym się z 50 do 90% krótkołańcuchowych polimerów glikozy o 2 do 6 jednostkach glikozy.