Przedmiotem wynalazku jest zabudowa lawinowa a w szczególnosci zabudowa stalowa z co najmniej dwiema podporami, z których kazda wyposazona jest w dzwigar nosny unoszacy belkowanie rusz¬ towe oraz wspierajacy go dzwigar wsporczy, w przyblizeniu pionowy i opierajacy sie o podpore na stoku. W tego rodzaju zabudowie lawinowej dzwigary nosne sa przez mase sniegu wyciagane ze stoku. W przypadku gdy warunki terenowe u- niemozliwiaja zakotwienie dzwigarów nosnych w litej skale, powstaje niebezpieczenstwo, ze pod wplywem masy sniegu zabudowa lawinowa ulegnie przechyleniu wokól punktów oparcia dzwigarów wsporczych i wskutek tego zostanie wyrwana z za¬ kotwienia. Niebezpieczenstwo to istnieje równiez wówczas gdy zakotwienie dzwigarów nosnych w litej skale jest niewystarczajace.Z tego powodu, w jednym ze znanych rozwiazan, dzwigary nosne sa w swojej czesci zakotwionej w gruncie wyposazone w czesc wystajaca do góry i przeznaczona do przejmowania skierowanych do góry sil scinajacych dzialajacych wzdluz dzwigara nosnego. W tym znanym rozwiazaniu, czescia skie¬ rowana do góry jest prefabrykowana samonosna plyta betonowa sztywno katowo zamocowana na dzwigarze nosnym. Poniewaz zabudowy lawinowe musza byc ustawiane na terenach pozbawionych dróg, to wielkosc tego rodzaju plyty jest ograni¬ czona ze wzgledu na trudnosci w dostarczeniu jej na plac budowy. Z tego tez powodu, w znanym 10 20 30 rozwiazaniu, plyta betonowa musi miec z koniecz¬ nosci mala powierzchnie, która jakkolwiek stawia pewien opór to jednak jest niewytarczajaca dla zabezpieczenia dzwigarów nosnych przed wyciag¬ nieciem.Celem wynalazku jest wykonanie takiej zabudo¬ wy lawinowej, w której do kazdego dzwigara nos¬ nego bylby sztywno dolaczony czlon kotwiacy skierowany do góry, w przyblizeniu równolegle do stoku. Cel ten wedlug wynalazku osiagnieto tak, ze wystajacy do góry stoku czlon kotwiacy jest utwo¬ rzony przez ruszt zamocowany na dolnym koncu dzwigara nosnego i który jest wsparty na dzwiga¬ rze nosnym za posrednictwem zastrzalu przebiega¬ jacego skosnie wzgledem dzwigara nosnego. Wsku¬ tek tego, ze czlon kotwiacy ma ksztalt rusztu i jest poprzez ukosny zastrzal polaczony z dzwigarem nosnym wzglednie naprezony wzgledem tego dzwi¬ gara, to przy oszczednym zwymiarowaniu i wyni¬ kajacym stad malym ciezarze, moze posiadac wiel¬ ka powierzchnie bez stwarzania trudnosci podczas transportu na miejsce budowy. Tego rodzaju ruszt moze byc takze skladany bezposrednio na miejscu przeznaczenia. Wielka powierzchnia rusztu stwarza mozliwosc dociazenia go przez obrzucenie kamie¬ niami i dlatego tego rodzaju ruszt moze przejmo¬ wac znaczne sily wykazujace tendencje do uniesie¬ nia wzglednie wyciagniecia dzwigara nosnego. Te¬ go rodzaju ruszt moze siegac daleko w stroni góry stoku. Dzialajace na dzwigar nosny sily, które usi- 107 8233 107 823 4 luja wyciagnac go z podloza, dzialaja na dzwignie której ramie ma dlugosc równa odstepowi srodka ciezkosci rusztu pomiedzy punktami podparcia dzwigara wsporczego i dzwigara nosnego. Uzyska¬ na dzieki rusztowemu ksztaltowi mozliwosc zwiek¬ szenia wymiarów czlonu kotwiacego pozwala na zwiekszenie dlugosci wspomnianego ramienia dzwi¬ gni, dzieki czeniu dla zapewnienia stabilnosci rusz¬ towania zabudowy lawinowej wystarczaja mniejsze sily kotwiace. Wedlug wynalazku, dlugosc wystaja¬ cego do góry wzdluz stoku czlonu kotwiacego ko¬ rzystnie wynosi co najmniej jedna trzecia odstepu pomiedzy punktami podparcia dzwigarów: nosnego i wsporczego. W tym przypadku, sily dzialajace na swobodny koniec wystajacego do góry i skierowa¬ nego wzdluz stoku czlonu kotwiacego, usilujace uniesc ten koniec sa o jedna trzecia mniejsze od sil unoszacych dzialajacych na górny punkt pod¬ parcia.Wedlug wynalazku, do zakotwienia wystajacego do góry stoku czlonu kotwiacego moze byc przewi¬ dziany co najmniej jeden pal kotwiacy wzglednie hak ziemny lub skalny chwytajacy za swobodny koniec czlonu kotwiacego. Biorac pod uwage to, ze dlugosc rusztu moze byc wzglednie duza, to zosta¬ je jednoczesnie powiekszony odstep pomiedzy umieszczonym na górnym koncu rusztu palem kot¬ wiacym wzglednie hakiem ziemnym lub skalnym, a podstawa w przyblizeniu pionowego dzwigara wsporczego, przez co zostaja zmniejszone sily, któ¬ re pod wplywem masy sniegu dzialaja na wspom¬ niany hak lub pal kotwiacy i usiluja go wyciagnac, co zapewnia duza stabilnosc zabudowy lawinowej.Przedmiot wynalazku zostanie blizej objasniony w przykladzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia zabudowe lawinowa widziana 7 boku, poprzecznie do linii spadu stoku, a fig. 2 widok widziany z kierunku okreslonego strzalka II na fig. 1.Przez 1 oznaczono podstawy belek 2 dzwigarów nosnych tworzacych ruszt belkowy. Przez 3 ozna¬ czono dzwigary wsporcze w przyblizeniu pionowe.Dlugosc dzwigarów wsporczych 3 jest zmieniana teleskopowo, przy czym w czesciach 3a i 3b dzwi¬ gara 3 sa wykonane otwory 8, poprzez które sa w odpowiednim polozeniu przetykane zawleczki lub sruby. W ten sposób, ukosne polozenie dzwigarów wsporczych 1 moze byc dostosowane do nachyle¬ nia stoku. Dzwigary wsporcze 3 sa polaczone z dzwigarami nosnymi 1 za pomoca przegubów 5.Dzwigary wsporcze 3 sa oparte o plyty fundamen¬ towe 10 za posrednictwem przegubów 9. Dzwigary nosne 1 sa przedluzane przez dzwigary przedluza¬ jace la, do których dolnych konców sa sztywno dolaczone pod katem czlony kotwiace 11 skierowa¬ ne w strone góry stoku. Skierowane w góre stoku czlony kotwiace 11 sa utworzone przez ruszt, któ¬ ry sklada sie z umieszczonych na dolnym koncu 18 dzwigara przedluzajacego la, z dzwigarów po¬ przecznych 15 i z polaczonych z nimi, na przyklad przez spawanie lub skrecanie srubami, dzwigarów 16 do których przez spawanie lub skrecenie sruba¬ mi sa przymocowane belki rusztu 17. Dla usztyw¬ nienia przewidziano ukosne zastrzaly 12, chwytaja¬ ce za dzwigary 16. Zastrzaly 12 sztywno lacza pod katem czlon kotwiacy 11 z dzwigarem nosnym 1.Przez 20 oznaczono powierzchnie stoku. Plyty fundamentowe 10 opieraja sie o stopnie 21 wyro¬ bione w stoku 20. W obszarze punktów podparcia dzwigarów nosnych 1, w stoku 20 sa wyrobione stopnie 22, o których powierzchnie 23 opieraja sie dzwigary przedluzajace la. Na podlozu 25 stopni 22 spoczywaja czlony kotwiace 11. Czlony te sa obcia^ zone kamieniami wzglednie sa zakotwione, przy czym dodatkowo za swobodne konce 13 czlonów kotwiacych 11 chwytaja haki ziemne 14.Wszystkie czesci rusztowania sa wykonane ze stali. Czesci 3a pionowych zastrzalów 3 sa utworzo¬ ne z dwóch wzajemnie polaczonych ceowników, pomiedzy którymi sa prowadzone czesci 3b dzwiga¬ ra 3. Dzwigary 1 sa wykonane z dwuteowników.Kazdy z dzwigarów la jest utworzony z dwóch ce¬ owników. Wsporniki 16 i 17 sa wykonane z ceowni¬ ków. Belki 2 sa wykonane z profili kolpakowych.Zastrzezenia patentowe 1. Zabudowa lawinowa, zwlaszcza stalowa z co najmniej dwiema podporami, z których kazda wy¬ posazona jest w dzwigar nosny unoszacy belkowa¬ nie rusztowe, oraz sztywno katowo dolaczony do niego czlon kotwiacy wystajacy w góre stoku, jak tez wspierajacy ten dzwigar nosny, dzwigar wspor- czy, w. przyblizeniu pionowy, który opiera sie o podpore na stoku, znamienny tym, ze wystajacy w góre stoku czlon kotwiacy (11) jest utworzony przez ruszt (16, 17) zamocowany do dolnego kon¬ ca (la) dzwigara nosnego (1) i wsparty o dzwigar nosny poprzez zastrzaly (12) przebiegajace ukosnie wzgledem dzwigara nosnego (1). 2. Zabudowa lawinowa wedlug zastrz. 1, zna¬ mienna tym, ze dlugosc wystajacego do góry stoku czlonu kotwiacego (11) jest co najmniej równa jed¬ nej trzeciej odstepu pomiedzy punktami podpar¬ cia dzwigara nosnego (1) i dzwigara wsporczego (3). 3. Zabudowa lawinowa wedlug zastrz. 1 lub 2, znamienna tym, ze do zakotwienia wystajacego do góry stoku czlonu kotwiacego (11) przewidziano co najmniej jeden kotwiacy pal lub hak ziemny wzgle¬ dnie skalny (14) chwytajacy za wolny koniec (13) czlonu kotwiacego. 15 20 25 30 35 40 45 50107 823 F/6.1 25 FIG.2 \ i?1?1? PL PL PL