NL8220181A

NL8220181A - Geimmobiliseerd pepsine voor gebruik in de verwijdering van immuuncomplex uit bloed, en een werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex uit bloed door gebruik van het geimmobiliseerde pepsine.

Info

Publication number: NL8220181A
Application number: NL8220181A
Authority: NL
Original assignee: Mochida Pharm Co Ltd
Priority date: 1982-05-31
Filing date: 1982-05-31
Publication date: 1984-04-02
Also published as: EP0110995A1; SE8306424D0; SE459556B; DE3249491T1; CA1222452A; GB8332856D0; GB2131028A; US4608253A; CH664496A5; BE898329A; GB2131028B; EP0110995B1; EP0110995A4; WO1983004180A1; SE8306424L

Description

-1- VO 5221

Geïmmobiliseerd pepsine voor gebruik in de verwijdering van immuun-complex uit bloed, en een werkwijze voor het verwijderen van immuun-complex uit bloed door gebruik van het geïmmobiliseerde pepsine._

Technisch gebied.

De onderhavige uitvinding heeft betrekking op geïmmobiliseerd pepsine voor gebruik in de verwijdering van immuuncomplex uit bloed, en op een werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex uit bloed 5 door het gebruik van het geïmmobiliseerde pepsine.

Stand van de techniek.

Auto-immuun storingen of immuun complex ziekten, waarvan reumatoïde arthritis, systemische lupus erythematosis (SLE), en lupus nefritis typerende voorbeelden zijn, zijn, zoals de namen impli-10 ceren , storingen, die veroorzaakt worden door een complex van verschillende antigenen en antilichamen, dat wil zeggen een immuun complex. De mechanismen van immuun complex ziekten zijn zo gecompliceerd, dat vele punten nog opgehelderd moeten worden; in het algemeen neemt men echter aan, dat de ziekten als volgt verlopen: 15 Wanneer weefsels beschadigd worden door bacteriële of virale infectie, worden antilichamen geproduceerd tegen nieuw gevormde auto-antigenen of viraal geïnfecteerde cellen en reageren de antilichamen met de corresponderende antigenen onder vorming van immuun complexen. Omdat deze immuun complexen het complement systeem en de bloedplaatjes 20 activeren, komen vaat-actieve stoffen zoals histamine en serotonine vrij en stijgt de permeabiliteit, van de bloedvaten. Vervolgens treden de circulerende immuun complexen, de vaatwand binnen waarvan de permeabiliteit is verhoogd en zetten zich langs het basement-membraan af. Polymorfonucleaire leukocyten verzamelen, zich op de plaats waar het 25 immuun complex zich heeft afgezet, als gevolg van de leukocyt-chemo- tactische factoren die door de reactie van het complement voor de afgezette immuun complexen zijn gevormd. De polymorfonucleaire leukocyten, die met de immuun complexen reageren, geven verscheidene weefselbe-schadigende stoffen af, zoals cathepsines D en E, collagenase, elastase 30 en permeabiliteitsfactoren, en deze stoffen beschadigen uiteindelijk het weefsel. In patiënten met immuun complex ziekten zoals SLE, zijn de complementniveaus in het serum in het algemeen laag en verslechtering van de ziekte-condities is nauw verbonden met de afname van de 8220181 -2- complementniveaus. Dit verval wordt geweten aan overvloedig verbruik van het complement op de plaats waar de reactie tussen antigenen en antilichamen plaatsvindt zoals in de nieren en bloedvaten. Verder staan de immuun complexen ook in verband met bloedcoagulatie-systemen, 5 en men neemt aan dat de immuun complexen ernstig symptonen veroorzaken door middel van verschillende mechanismen, bijvoorbeeld door versnelling van fibrinoïde-afzetting op de beschadigde weefsels.

Momenteel worden voor de behandeling van deze immuun complex ziekten physiotherapie en plasma-vervangingstherapie naast medische 10 behandeling met steroïden, immunosuppressieve middelen, anti-inflamma-tore middelen enz. gebruikt. In het bijzonder is plasma-vervangingstherapie een van de meest betrouwbare behandelingsmethoden voor het verwijderen van immuun complex, een pathogene factor, maar de voordelen van deze methode worden niet in voldoende mate benut vanwege de moei-15 lijkheid om de aanvoer van plasma, nodig voor gebruik in de plasma-vervanging, te verzekeren.

Beschrijving van de uitvinding.

De onderhavige uitvinders hebben vele intensieve onderzoeken uitgevoerd om een behandelingsmethode te ontwikkelen die even doel-20 treffend is als de plasma-vervangingstherapie, maar geen plasma voor vervanging vereist. Als resultaat hebben zij gevonden, dat pepsine en een pepsine-achtig enzym, aanwezig in leukocyten specifiek immuun complex ontleden in een neutraal pH-gebied zonder normale plasma-eiwitten aan te tasten. Op basis van deze vondst , hebben zij een uit-25 vinding voltooid die betrekking heeft op een behandelingsmiddel voor immuun complex ziekten, dat dit enzym als een effectieve ingrediënt bevat, beschreven in de Japanse octrooiaanvrage No. 18429/1981, (PCT/JP82/00037). De onderhavige uitvinding is een verbetering over deze eerdere uitvinding, en verschaft een werkwijze voor het verwijderen 30 van immuun complex zonder de inherente functies van plasma-eiwitten te beschadigen. Deze werkwijze omvat een behandeling van het plasma van een patiënt die aan een immuun complex ziekte leidt, met geïmmobiliseerd pepsine. De uitvinding verschaft ook het geïmmobiliseerde pepsine voor gebruik in deze werkwijze.

35 Omdat het hoofddoel van de plasma-vervangingstherapie ligt in het verwijderen van niet dialyseerbare pathogene stoffen uit het plasma van een patiënt, in het bijzonder immuun complex, kan de 8220181 -3- behandeling van het plasma van een patiënt met het bovenstaand genoemde geïmmobiliseerde pepsine even doeltreffend zijn als plasma-vervanging zonder noodzaak tot vervanging van het plasma. Door bijvoorbeeld plasma van een patiënt met een immuun complex ziekte te onderwerpen aan 5 circulatie buiten het lichaam door het plasma te voeren door een met het bovenstaand vermelde geïmmobiliseerde pepsine gepakte kolom, wordt alleen immuun complex uit het plasma verwijderd zonder andere plasma-eiwitten aan te tasten. Omdat de onderhavige werkwijze bovendien niet het gebruik van vervangings-plasma vereist (van de patiënt of een an-10 dere persoon), kan het optreden van neveneffecten zoals serum hepatitis of een nadelige reactie als gevolg van onverenigbaarheid van bloed buiten beschouwing worden gelaten.

Het in de onderhavige uitvinding gebruikte pepsine is een bekend enzym (Journal of Clinical Investigations, Vol. 27, blz. 818, 1948); 15 het geïmmobiliseerde pepsine volgens de onderhavige uitvinding kan worden verkregen door zuivering van pepsinogeen, aanwezig in de maag, het bloed, de urine, enz. van verschillende dieren, volgens een geschikte methode, en fixatie van het gezuiverde pepsinogeen op een geschikte drager, gevolgd door activering van het geïmmobiliseerde pepsi-20 nogeen in een behandeling met zuur. Als pepsine dat voor de bereiding van het geïmmobiliseerde pepsine volgens de onderhavige uitvinding wordt gebruikt, heeft pepsine dat afkomstig iS van mensen de voorkeur, omdat het het veiligst en meest effectief is, maar van andere dieren dan mensen afkomstig pepsine kan ook worden gebruikt. Als de voor immo-25 bilisatie te gebruiken drager, hebben dragers met minder eiwitadsorptie vermogen zoals Sepharose, agarose, glaskorrels, enz. de voorkeur. Nog meer de voorkeur heeft het gebruik van pepsine, dat geïmmobiliseerd is op het inwendige oppervlak van het filtermembraan van een kunstmatige dialysator, of als alternatief, wordt een buis zoals een nylonbuis 30 als drager gebruikt waaraan pepsine direct kan worden gefixeerd.

Bekende technieken kunnen voor de immobilisatie worden toegepast.

Ook kan een geïmmobiliseerd enzym worden gebruikt, dat een pepsine-achtig enzym omvat, gefixeerd op een geschikte drager, waarin het gezuiverde pepsine-achtige enzym verkregen wordt door een bovenstaande 35 vloeistof van gehomogeniseerde leukocyten van een zoogdier te leiden door een DEAE-cellulose-kolom, die geëquilibreerd is met 0,1 M acetaat buffer (pH 5,3) om adsorptie van het pepsine-achtige enzym op de kolom 8220181 -4- te bewerken, het enzym te eluëren met dezelfde buffer die 0,5 M natrium chloride bevat, en het eluaat te onderwerpen aan gelchromatografie over Sephadex G-100, gezwollen in 0,9 % fysiologische zoutoplossing.

Bijvoorbeeld kan het geïmmobiliseerde enzym volgens de methode 5 van Seijffers et al (American Journal of Physiology, Vol. 206, blz. 1106, (1964) worden bereid door menselijke urine te leiden door een DEAE-cellu-lose kolom die geëquilibreerd is met 0,1 M acetaat buffer (pH 5,3) om adsorptie van pepsinogeen op de kolom te bewerken, het pepsinogeen vervolgens met dezelfde buffer die 0,3 M natrium chloride bevat, te elu-10 eren, het eluaat te concentreren, het concentraat verder te zuiveren met behulp van gelchromatografie onder toepassing van Sephadex G-100,gezwollen in 0,9 % fysiologische zoutoplossing, en het gezuiverde produkt door toepassing van cyanogeen bromide aan Sepharose te koppelen om geïmmobiliseerd pepsinogeen te verkrijgen, gevolgd door activering van het 15 pepsinogeen onder zure condities.

Bij het uitvoeren van de werkwijze volgens de onderhavige uitvinding, is het geschikt om gebruik te maken van zogenaamde circulatie buiten het lichaam, waarbij het bloed van een patiënt die aan een immuun complexziekte lijdt, naar een kringloop buiten het lichaam wordt geleid, 20 en hetzij het volle bloed wordt behandeld met het bovenstaand vermelde geïmmobiliseerde pepsine, hetzij alleen het van het bloed door een plasma-scheider afgescheiden plasma met het bovenstaand vermelde geïmmobiliseerde pepsine wordt behandeld en vervolgens met de afgescheiden bloedcelcomponenten wordt gerecombineerd, waarbij het aldus behandelde 25 bloed in het lichaam wordt teruggeleid. De behandeling met het geïmmobiliseerde pepsine wordt bij voorkeur uitgevoerd door hetzij het door een plasma-scheider afgescheiden plasma te laten perfunderen door een kolom die gepakt is met pepsine dat op Sepharose-deeltjes of dergelijke is gefixeerd, hetzij door bloed óf plasma te laten perfunderen door een 30 holle buis, die geïmmobiliseerd pepsine op zijn inwendige oppervlak draagt, de behandeling is echter niet tot deze methode beperkt.

Voor de circulatie van bloed buiten het lichaam is het geschikt een apparaat te gebruiken dat samengesteld is uit een pomp om het bloed naar buiten te voeren, een plasma-scheider om plasma van bloed-35 cellen af te scheiden, en een regelinrichting voor het besturen van deze inrichtingen. Als een dergelijk apparaat kan gebruik worden gemaakt van de kunstmatige lever-ondersteunende apparatuur van een afgescheiden 8220181 -5- plasma perfusie type (Noboru Inoue: Chiryogaku (Therapeutics), Vol. 5, blz. 477, 1980). In deze methode wordt in het algemeen 1 - 100 mg, bij voorkeur 5 - 50 mg van het geïmmobiliseerde pepsine geschikt toegepast voor 100 ml bloed, maar de hoeveelheid van het geïmmobiliseerde pepsine 5 kan geschikt worden gevarieerd overeenkomstig het immuum-complex-ge-halte. De onderhavige uitvinding zal hierna in grota: detail worden toegelicht onder verwijzing naar de voorbeelden.

Beste variant voor het uitvoeren van de uitvinding.

Voorbeeld I.

10 Gedistilleerd water werd toegevoegd aan 150 ml Sepharose 4B tot

aan 300 ml van het mengsel, en het resulterende mengsel werd met 6 N

natrium hydroxyde oplossing ingesteld op een pH 11,0. Aan het mengsel werd vervolgens 300 ml 2,5 % cyanogeen bromide toegevoegd, en de pH van het mengsel werd gedurende 30 minuten tussen 11,0 en 11,5 gehouden 15 terwijl de temperatuur op 16°C werd gehouden. Het Sepharose werd met gedistilleerd water en met 0,1 M natrium bicarbonaat oplossing, die o beide te voren tot 5 C waren gekoeld, gewassen om het cyanogeen bromide te verwijderen. Het Sepharose werd daarna in 300 ml van dezelfde oplossing gesuspendeerd. Aan 300 ml van de suspensie werd 100 mg mense-20 lijk urinair pepsinogeen toegevoegd, en het mengsel liet men onder zachtjes roeren gedurende 16 uren bij 5°C reageren om geïmmobiliseerd pepsinogeen te bereiden. Het geïmmobiliseerde pepsinogeen werd daarna gedurende 10 minuten bij een pH 2,0 geactiveerd om te worden omgezet in geïmmobiliseerd pepsine (pepsine 1 mg/ml hars), waarvan 100 ml werd 25 gepakt in een glazen kolom (4x8 cm).

Met heparine behandeld plasma (100 ml) van patiënten met reuma-toïde arthritis en patiënten met systemische lupus erythematosus, waarvan bewezen was dat ze immuun complex in hun bloed bevatten, werd door de vooraf op een temperatuur van 37°C verwarmde geïmmobiliseerde 30 pepsine-kolom gevoerd met een snelheid van 30 ml per uur. De hoeveelheden immuun complex in het plasma vóór en na de behandeling werden met menselijke IgG-aggregaten als standaard-stof, bepaald door een hemolytische reactie van erythrocyten van schapen, gebruikmakend van complementen van cavia's volgens de methode van Fust et al (Athero-35 sclerosis, Vol. 29, blz. 181,(1978); anderzijds werden de hoeveelheden albumine en γ-globuline in het plasma vóór en na de behandeling bepaald door elektroforese, gebruikmakend van een cellulose acetaat membraan 8220181 -6- (Ikagaku-jikken Koza (Lectures on Experiments in Medical Chemistry) Vol. 5, biz. 201, 1973) . De resultaten worden getoond in de tabellen A, respectievelijk B.

Na doorleiden van het plasma door de geïmmobiliseerde pepsine-5 kolom, daalde in het geval van beide ziekten het immuun-complex-gehalte in het plasma, terwijl de normale plasma eiwitten geen veranderingen ondergingen.

TABEL A.

10 ziekte plasma Immuuncomplexgehalte nummer ( pgjml) vöór de 1. T. j i · na de behandeling , , , , .

behandeling

Reumatoïde 1 184 63 15 arthritis 2 125 beneden 50 3 134 beneden 50

Systemische lupus 1 403 123 erythematosus 2 253 71 3 196 beneden 50 20 TABEL B.

Albumine γ-globuline ziekte plasma- (^dl» <9/al> nummer voor de na de voor de na de 25 behandeling behandeling behandeling behandeling

Reumatoïde 1 4,3 4,3 0,8 0,8 arthritis 2 4,9 4,9 1,0 1,0 3 5,0 5,0 1,2 1,2

Systemische 1 4,8 4,8 1,3 1,3 lupus ery- 2 5,0 5,0 1,3 1,3 30 thematosus 3 5,1 5,1 1,2 1,2 8220181 -7-

Voorbeeld II.

In 10 ml water werd 500 mg aminopropyleerde glaskorrels gesuspendeerd en de suspensie werd met een waterig oplossing van 5 N natrium hydroxyde op een pH 10 ingesteld. Aan de suspensie werd 15 ml tetrahy-5 drofuran oplossing toegevoegd, die 1,5 g cyanogeen bromide bevatte, en het mengsel werd gedurende een periode van 10 minuten op een pH 10 gehouden terwijl een waterige oplossing van 5 N natrium hydroxyde na geschikte tussenpozen werd toegevoegd. De glaskorrels werden door filtratie verzameld en gewassen met 0,1 M natrium bicarbonaat oplossing.

10 De aldus behandelde glaskorrels werden gesuspendeerd in een gemengd oplosmiddel van 25 ml 0.Λ M waterige oplossing van natrium bicarbonaat en 25 ml methanol, welk gemengd oplosmiddel 3 mol methyl 11-amino-undecanoaat hydrochloride bevatte, en men liet de suspensie gedurende een nacht bij 4°C reageren, terwijl de pH op 9 werd gehouden. De glas-15 korrels werden door filtratie verzameld, gewassen met water en methanol, en gesuspendeerd in 20 ml absolute methanol. Aan de suspensie werd 1 ml hydrazine hydraat toegevoegd, en men roerde het mengsel gedurende 3 uren. De glaskorrels werden gewassen met methanol, 0,1 N zoutzuur, en water, in deze volgorde. Daarna werden de korrels gesuspendeerd in 20 ml 20 1 N zoutzuur. Aan de suspensie werd 280 mg natriumnitriet toegevoegd, o en het mengsel liet men onder roeren gedurende 20 minuten bij 0 C reageren.

Na voltooiing van de reactie, werden de met een kleine hoeveelheid water gewassen glaskorrels gesuspendeerd in 20 ml 0,1 M waterige 25 oplossing van natrium bicarbonaat (pH 8). Pepsinogeen van varkens (50 mg) werd toegevoegd en opgelost in de suspensie, en men liet het o mengsel gedurende een nacht onder roeren reageren bij 4 C. Het aldus verkregen geïmmobiliseerde pepsinogeen werd bij een pH 2 geactiveerd door gedurende 10 minuten te verwarmen om het om te zetten in geïmmobili-30 seerd pepsine, dat gesuspendeerd werd in 10 ml.0,15 M fysiologische zoutoplossing en gepakt werd in een glazen kolom (1x8 cm). Met hepari-ne behandeld plasma (10 ml) dat immuun complex bevatte, werd door de bovenstaand genoemde kolom gevoerd met een snelheid van 3 ml per uur.

Het immuun complex gehalte in het plasma en eigenschappen van andere 35 plasma-eiwitten vóór en na de behandeling werden op dezelfde wijze onderzocht als in voorbeeld I. De resultaten worden getoond in de tabellen C respectievelijk D.

8220181 -8-

Na doorleiden van het plasma door de geïmmobiliseerde pepsine kolom, daalde het immuun complex gehalte in het plasma in het geval van beide ziekten, terwijl de normale plasma-eiwitten geen verandering ondergingen.

5 TABEL C.

ziekte plasma Immuuncomplexgehalte nummer (pg /ml) vóór de na de behandeling behandeling

Reumatoïde 1 193 58 arthritis 2 167 65 3 143 beneden50 15 Systemische lupus 1 353 134 erythematosis 2 296 88 3 199 beneden 50 20 TABEL D.

Albumine γ-globuline (g/dl) (g/dl) ziekte plasma nummer 25 vóór de na de vóór de na de behandeling behandeling' · gehande- .behandeling

Reumatoïde 1 4,8 4,8 0,9 0,9 arthritis 2 4,7 4,7 1,0 1,0 3 5,0 5,0 1,0 1,0 30 Systemische 1 4,8 4,8 1,2 1,2 lupus ery- 2 5,1 5,1 1,2 1,2 thematosus 3 5,0 5,0 1,2 1,2 8220181 -9-

Voorbeeld III.

Een nylon buis met een lengte van 15 cm (inwendige diameter 3 mm) o werd ondergedompeld in een op 35 C geregeld waterbad. Daarna werd de inwendige ruimte van de buis gevuld met 4,5 N zoutzuur, en werd de buis 5 gedurende 15 minuten aan een reactie onderworpen. De binnenzijde van de buis werd gewassen met gedistilleerd water en met 0,2 M natriumbicarbonaat oplossing (pH 9,4) . De inwendige ruimte van de buis werd daarna gevuld met 5 % glutaaraldehyde oplossing, opgelost in de bovenstaand vermelde oplossing, en de buis werd gedurende 20 minuten aan een reac-10 tie onderworpen. Het inwendige oppervlak van de buis werd daarna in voldoende mate gewassen met 0,05 M fosfaat buffer (pH 8,0) , en werd 5 mg uropepsinogeen van ratten, opgelost in de fosfaat buffer, door de buis voor reactie gecirculeerd met een snelheid van 0,2 ml/min gedurende 2 uren teneinde het pepsinogeen op het inwendige oppervlak van de 15 buis te fixeren. Het inwendige oppervlak van de buis werd vervolgens geactiveerd door behandeling gedurende 10 minuten met een zoutzuur-oplossing met een pH van 2 om het pepsinogeen in geïmmobiliseerd pep-sine om te zetten.

Volgens de methode van Suzuki et al (Folia Pharmacologica 20 Japonica, Vol. 68, blz. 572 (1972)), werd anti-rat nier serum van konijnen intraveneus geïnjecteerd in een dosis van 5 ml/kg in mannetjes-ratten van de Wïstar-stam in groepen die elk bestonden uit 6 ratten, om nefritis te veroorzaken. 21 dagen na veroorzaking van de nefritis, werden 2 injectienaalden die met heparine waren behandeld gestoken en 25 gefixeerd in de halsader van elke rat om een kringloop buiten het lichaam te vormen door de twee injectienaalden met de bovenstaand genoemde buis te verbinden, en de circulatie werd gedurende 4 uren uitgevoerd met een snelheid van 2 ml per uur. Als controle werd een buis zonder geïmmobiliseerd pepsine op dezelfde wijze toegepast. De immuuncomplex-30 gehaltes in het bloed na de circulatie buiten het lichaam werden op dezelfde wijze als in voorbeeld I bepaald. Tabel E toont de resultaten.

Door de circulatie van bloed door de buis met een inwendig oppervlak waarop geïmmobiliseerd pepsine was gefixeerd, daalde het immuun-complex-gehalte in het bloed aanzienlijk.

822 0 1 8 t -10- TABEL E.

Immuuncomplexgehalte 5 (yg/ml)

Controle groep 283 +_ 29 geïmmobiliseerd pepsine groep 195 + 11 * 10 * P < 0,05

Voorbeeld IV.

Een plasma-scheider van een filtratie-type met holle draden van 15 cellulose acetaat werd bevestigd in de voorarmader van elk van 5 volwassen honden, die onder anesthesie waren gebracht met pentobarbital (lichaamsgewicht 10 - 15 kg). De in voorbeeld I bereide geïmmobiliseerde pepsine kolom werd verbonden met een gehepariniseerde perfusie kringloop voor plasma, en het plasma werd in de kringloop geïntroduceerd 20 met een geregelde stroomsnelheid van 30 ml per uur door middel van een pomp met instelbare stroomsnelheid (Perista pomp Ato). Het plasma dat door de geïmmobiliseerde pepsine kolom was gepasseerd en de bloedcel-componenten die afgescheiden waren, werden met elkaar gecombineerd, en werden in het lichaam teruggeleid door een circulatie kringloop buiten 25 het lichaam, gevormd met de voorarmader aan de andere zijde. Men injecteerde 40 mg/kg oplosbaar immuun complex (bereid met een verhouding van menselijk IgG:anti-menselijk IgG konijnen antilichamen =4:1) intraveneus in de dijader door middel van een continue infusiespuit(Truth A-IX type) gedurende een periode van 3 uren. Als controle werd een 30 Sepharose kolom zonder geïmmobiliseerd pepsine op dezelfde wijze gebruikt. Drie uren nadat de circulatie buiten het lichaam was gestart, werd het immuun complex gehalte in het plasma op dezelfde wijze als in voorbeeld I bepaald. Tabel F toont de resultaten.

Na doorleiden van het plasma door de geïmmobiliseerde pepsine 35 kolom, daalde het immuun complex gehalte in het plasma aanzienlijk.

8220181 -11- TABEL F.

Immuuncomplexgehalte (yg/ml) 5 controle hroep 343 +_ 27 geïmmobiliseerd pepsine groep 105 +_ 11 **p< 0,01 10 Voorbeeld V.

100 mg menselijk maag-pepsinogeen werd gefixeerd op het inwendige oppervlak van een filter membraan van een kunstmatige dialysator van het holle vezeltype (Dow-4 Cordis) met gebruik van cyanogeen bromide en vervolgens geactiveerd gedurende 10 minuten met zoutzuur met 15 een pH van 2,0 om in geïmmobiliseerd .pepsine te worden omgezet. Twee honderd milliliter (5 gevallen) van gehepariniseerd bloed dat immuun complex bevatte, werd door de kunstmatige dialysator gecirculeerd met een snelheid van 10 ml per minuut. Als controle werd een kunstmatige dialysator zonder geïmmobiliseerd pepsine op dezelfde wijze gebruikt.

20 Na 2 uren circulatie werd het plasma afgescheiden en werd het immuuncomplexgehalte volgens de methode van voorbeeld I bepaald. Tabel G toont de resultaten.

Na circulatie van het bloed door het geïmmobiliseerde pepsine, nam het immuuncomplexgehalte in het bloed aanzienlijk af.

25 TABEL G.

Immuuncomplexgehalte (yg/ml) 30 controle groep 203 +_ 19 3» geïmmobiliseerd pepsine groep 128 + 17 P < 0,05 8220181 μ -12-

Zoals in de voorgaande voorbeelden beschreven verlaagt het geïmmobiliseerde pepsine volgens de onderhavige uitvinding de hoeveelheid van een immuuncomplex in bloed zonder op enige wijze normale plasma-eiwitten aan te tasten. Daardoor kan immuuncomplex in het bloed van een 5 patiënt met een immuuncomplexziekte worden verwijderd zonder beschadiging van fysiologische functies van het bloed door het bloed te behandelen of het plasma van de patiënt te behandelen met het geïmmobiliseerde pepsine, gevolgd door terugvoeren van het behandelde bloed of plasma door perfusie naar het lichaam van de patiënt. Dit feit is 10 van extreem belang omdat het betekent dat het gebruik van het geïmmobiliseerde pepsine en de werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex hetzelfde resultaat kan geven als verkregen wordt door plasma-vervan-gingstherapie, zonder dat plasma nodig is voor vervanging.

8220161

Claims

1. Geïmmobiliseerd, pepsine voor gebruik in het verwijderen van immuuncomplex uit bloed, omvattende pepsine, gefixeerd op een drager.

2. Geïmmobiliseerd pepsine volgens conclusie 1, waarin het pepsine afkomstig is van menselijke urine.

3. Werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex, waarbij bloed of plasma dat immuuncomplex bevat, in contact wordt gebracht met geïmmobiliseerde pepsine.

4. Werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex volgens conclusie 3, waarin het pepsine afkomstig is van menselijke urine.

5. Werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex volgens conclu sie 3, waarin het geïmmobiliseerde pepsine wordt gebruikt na pakken in een kolom.

6. Werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex volgens conclusie 3, waarin het pepsine wordt gebruikt in een geïmmobiliseerde toe- 15 stand op een buis.

7. Werkwijze voor het verwijderen van immuuncomplex volgens conclusie 3, waarin het pepsine wordt gebruikt in een geïmmobiliseerde toestand op een filtermembraan van een kunstmatige dialysator. 8220181