NL1023563C2

NL1023563C2 - Thermohardend materiaal; werkwijze en installatie voor het vervormen van een al dan niet uitgehard thermohardend materiaal.

Info

Publication number: NL1023563C2
Application number: NL1023563A
Authority: NL
Inventors: Rudolfus Antonius Theo Benthem; Hubertus Marie Christi Stijnen; Jan Jacob Hendrik Nusselder
Original assignee: Dsm Ip Assets Bv
Priority date: 2003-05-28
Filing date: 2003-05-28
Publication date: 2004-11-30
Also published as: CA2527206C; TWI356758B; CA2527206A1; NO20056194L; AU2004242613A1; WO2004106027A1; CN1812875A; TW200512080A; AU2004242613B2; CL2004001300A1; CN100475478C; JP2007501143A; US7951323B2; CN101318364B; KR20060038935A; CN101318364A; JP2010131997A; US20110180207A1; AR044442A1; EP1626850A1

Description

THERMOHARDEND MATERIAAL: WERKWIJZE EN INSTALLATIE VOOR HET 5 VERVORMEN VAN EEN AL DAN NIET UITGEHARD THERMOHARDEND MATERIAAL

De uitvinding heeft betrekking op een werkwijze voor het vervormen van een ai dan niet uitgehard thermohardend materiaal. De uitvinding heeft tevens betrekking op een installatie voor het vervormen van een al dan niet uitgehard thermohardend 10 materiaal. De uitvinding heeft verder betrekking op een thermohardend materiaal.

Een werkwijze voor het vervormen van een al dan niet uitgehard thermohardend materiaal is bekend, en wordt beschreven in bijvoorbeeld US 3,730,828. Het thermohardend materiaal, een laminaat dat een melamine-formaldehyde (MF) hars bevat, wordt opgewarmd met behulp van infrarood lampen tot een temperatuur van 15 ongeveer 325°F (163°C), en daarna vervormd. In bekende werkwijzen is de gerapporteerde temperatuur meestal aan de hand van oppervlaktemetingen bepaald, zoals bijvoorbeeld met behulp van smeltende krijtstrften of andere voor de vakman bekende methoden.

De bekende werkwijze heeft als nadeel dat de wijze van opwarmen veel 20 tijd vergt. Een opwarmtijd - tot een temperatuur welke zoals bekend veelal tussen 160°C en 190°C ligt - variërend van tientallen seconden voor een thermohardend materiaal van enkele tienden van milimeters dikte tot vele minuten voor een thermohardend materiaal van enkele milimeters dikte is niet ongebruikelijk. Hierdoor kan een veelheid aan ongewenste neveneffecten optreden zoals blaasvorming, ongewenste uitharding, en 25 degradatie. Door de benodigde tijd en door de optredende neveneffecten is het vaak niet mogelijk om de vanuit vervormings-oogpunt ideale temperatuur te halen en moet genoegen worden genomen met vervorming bij een lagere dan ideale temperatuur, hetgeen weer een sterk verhoogd risico op scheurvorming en/of breuk tijdens of na de vervorming met zich meebrengt. Verder is het in de bekende werkwijze vaak noodzakelijk 30 om te werken met thermohardende materialen die minder ver zijn uitgehard als gewenst zou zijn, gezien vanuit de eisen die aan de eindproducten worden gesteld, omdat anders de vervormingsstap niet te voltooien is zonder scheurvorming of zelfs breuk. Tevens is het in de bekende werkwijze vaak nodig om weekmakers toe te voegen aan het thermohardend materiaal, omdat anders de vervormingsstap niet te voltooien is zonder I scheurvorming of zelfs breuk; echter, het toevoegen van een weekmaker aan het thermohardend materiaal leidt vaak tot een verslechtering van diverse eigenschappen in het eindproduct: zo kan een vermindering van krasvastheid optreden, en/of een I vermindering van chemische resistentie.

I 5 Het is het doel van de uitvinding om genoemde nadelen grotendeels te vermijden.

I Genoemd doel wordt bereikt doordat de werkwijze een bestralingsstap I omvat, waarin het thermohardend materiaal zodanig wordt blootgesteld aan I electromagnetische straling welke in belangrijke mate in het nabij-infrarode gebied ligt dat

I 10 de temperatuur van het bestraalde thermohardend materiaal tot tussen 40eC en 400°C

I wordt gebracht. De bestralingsstap wordt dan gevolgd door een vervormingsstap, waarin I het bestraalde thermohardend materiaal in een gewenste vorm wordt gebracht.

I Het voordeel van de werkwijze volgens de uitvinding is dat de straling in het nabij- infrarode gebied zorgt voor een veel snellere, door-en-door opwarming van het 15 thermohardend materiaal dan in het bekende geval van opwarming door bijvoorbeeld I reguliere infraroodstraling. Door deze snellere opwarming kan de meest optimale temperatuur ten behoeve van de vervormingsstap bereikt worden, terwijl het risico van I ongewenste neveneffecten zoals blaasvorming geminimaliseerd wordt door de korte I benodigde tijd voor de bestralingsstap en vervormingsstap. Het is een verder voordeel van I 20 de werkwijze volgens de uitvinding dat de hoeveelheid uitval van de thermohardend I materiaal bevattende eindproducten, veroorzaak door het optreden van ongewenste I neveneffecten, verminderd kan worden ten opzichte van de bekende werkwijze.

I De werkwijze volgens de uitvinding wordt toegepast op een thermohardend materiaal. Thermohardende materialen zijn op zich bekend. Een bekende I 25 karakteristiek van een thermohardend materiaal is dat het uitgehard wordt om het in de I definitieve gebruiksvorm te verkrijgen. Eens volledig uitgehard is een thermohardend I materiaal zoals bekend niet meer in gesmolten vorm te brengen zonder het op moleculaire I schaal te degraderen. Indien een thermohardend materiaal gedeeltelijk, bijna geheel of I geheel is uitgehard is een beperkte vervorming, meestal met behulp van verwarming, nog 30 wel mogelijk, zoals een vervorming in de vervormingsstap volgens de uitvinding. Daartoe is het dan zoals bekend in het algemeen aanbevolen om het thermohardend materiaal te verwannen tot boven de glasovergangstemperatuur (Tg). De thermohardende materialen -3- welke in de werkwijze volgens de uitvinding gebruikt kunnen worden bevatten bij voorkeur -OH.-NH, en/of-SH bevattende verbindingen; met meer voorkeur bevat het thermohardend materiaal een fenolhars en/of een aminoplasthars. Het komt in de praktijk voor dat een thermohardend materiaal meerdere verbindingen bevat, zoals bijvoorbeeld 5 een combinatie van een fenolhars en een aminoplasthars, bijvoorbeeld in afzonderlijke lagen. Met bijzondere voorkeur bevat het thermohardend materiaal een aminoplasthars. Voorbeelden van aminoplastharsen zijn een melamine-formaldehyde hars (MF), een ureum-formaldehyde hars (UF), en een melamine-ureum-formaldehyde hars (MUF). Het thermohardend materiaal dat in de werkwijze volgens de uitvinding wordt gebruikt kan een 10 vulstof bevatten; dit is een stof die niet in grote mate bijdraagt tot het uitharden, maar veelal bedoeld is om specifieke andere eigenschappen te verkrijgen zoals sterkte of oppervlaktestructuur. Dergelijke vulstoffen zijn op zich bekend; voorbeelden hiervan zijn: papier als vulstof in een laminaat; houtsnippers als vulstof in een spaanplaat Het thermohardend materiaal kan volgens de uitvinding ook een laag op een substraat zijn; 15 een voorbeeld van een dergelijke op zich bekende toepassing is een coating op een metaal of kunststof substraat. Het substraat kan op zich een al dan niet uitgehard thermohardend materiaal zijn, maar het substraat kan zoals aangegeven ook een ander materiaal zijn zoals een metaal of een thermoplastische kunststof.

Het thermohardend materiaal dat gebruikt wordt in de werkwijze volgens 20 de uitvinding is al dan niet uitgehard; het is niet noodzakelijk dat de uitharding al heeft plaatsgevonden, echter het kan zijn dat dit al wel voor een deel of zelfs helemaal of nagenoeg helemaal is gebeurd. Bij voorkeur is het thermohardend materiaal reeds ten minste gedeeltelijk uitgehard. Dit heeft het voordeel dat het materiaal al in zekere mate de mechanische eigenschappen van het uiteindelijke product zoals stijfheid heeft waardoor 25 het eenvoudiger wordt om het materiaal te hanteren. Met meer voorkeur is het thermohardend materiaal reeds nagenoeg geheel of geheel uitgehard.

Het thermohardend materiaal wordt in de bestralingsstap van werkwijze volgens de uitvinding blootgesteld aan straling welke in belangrijke mate in het nabij-infrarode gebied ligt. Met in belangrijke mate wordt in het kader van deze uitvinding 30 bedoeld dat de nabij-infrarode straling het grootste, op één na grootste of op twee na grootste deel van de elektromagnetische straling is, uitgedrukt in energie per oppervlak, welke op het thermohardend materiaal gericht is. Met straling in het nabij-infrarode gebied H wordt bedoeld straling met een golflengte gelegen tussen 0,8 pm en 1,5 μηη. Bij voorkeur I is ten minste 10% van de elektromagnetische straling is, uitgedrukt in energie per oppervlak, welke op het thermohardend materiaal gericht is, in het nabij-infrarode gebied.

I Met meer voorkeur is ten minste 15% of 20% van elektromagnetische straling, welke op I 5 het thermohardend materiaal gericht is, in het nabij-infrarode gebied. Dit heeft het voordeel dat de ongewenste neveneffecten zoals blaasvorming weinig gelegenheid krijgen zich te I ontwikkelen door de snelheid waarmee de werkwijze volgens de uitvinding uitgevoerd kan I worden. Met nog meer voorkeur is ten minste 30% of 40%, met bijzondere voorkeur ten I minste 45% of 50% en met de meeste voorkeur ten minste 55%, 60% of zelfs ten minste I 10 70% of 75% van de op het thermohardend materiaal gerichte elektromagnetische straling I in het nabij-infrarood gebied. Teneinde een snelle opwarming naar de gewenste I temperatuur te verzekeren heeft het de voorkeur om ten minste 50 of 100 kW/m2 aan I elektromagnetische straling te richten op het thermohardend materiaal. Dit heeft verder het I voordeel dat als gevolg van de snelle opwarming een bredere operating window ontstaat I 15 het thermohardend materiaal kan tot binnen een groter temperatuursbereik worden I opgewarmd dan bij de bekende werkwijze zonder dat teveel ongewenste neveneffecten I optreden. Met meer voorkeur wordt ten minste 200, met bijzondere voorkeur ten minste I 400, en met de meeste voorkeur ten minste 800 kW/m2 aan elektromagnetische straling I op het thermohardend materiaal gericht. Vanwege de hoge effectiviteit van de nabij- I 20 infrarode straling in de werkwijze volgens de uitvinding verdient het de voorkeur om ten hoogste 10000, met meer voorkeur ten hoogste 8000, en met de meeste voorkeur ten I hoogste 5000 kW/m2 aan elektromagnetsche straling te richten op het thermohardend I materiaal.

I Het thermohardend materiaal zal, als gevolg van de blootstelling aan de I 25 nabij-infrarode straling, opwarmen. In de werkwijze volgens de uitvinding wordt het I thermohardend materiaal op een temperatuur tussen 40‘C en 400°C gebracht. Gevonden I is dat de opwarming van het thermohardend materiaal door de nabij-infrarode straling zeer I effectief is doordat de nabij-infrarode straling zeer diep in het thermohardend materiaal I doordringt. Dit heeft tot gevolg dat weliswaar de hierin genoemde temperaturen op I 30 dezelfde manier bepaald kunnen worden als in genoemde bekende werkwijze, dat wil I zeggen met behulp van oppervlaktemetingen, maar dat de gemiddelde temperatuur in het I thermohardend materiaal in de werkwijze volgens de uitvinding bij dezelfde -5- oppervlaktetemperatuur hoger zal zijn als bij gebruik van bekende opwarmingstechnieken. Het is een voordeel van de werkwijze volgens de uitvinding dat het thermohardend materiaal homogener wordt opgewarmd dan bij toepassing van bekende verwarmingstechnieken zoals standaard infrarood bestraling. Een temperatuur van ten 5 minste 40°C is in het algemeen nodig om de vervormingsstap volgens de uitvinding toe te kunnen passen op het thermohardend materiaal. Bij toenemende temperatuur wordt het steeds beter mogelijk om de vervormingsstap volgens de uitvinding toe te passen. Een bijkomend voordeel van het verwarmen van het thermohardende materiaal met nabij-infrarode straling tot een hogere temperatuur dan 40°C kan tevens zijn dat een eventuele 10 verdere- of rest-uitharding tevens geïnitieerd kan worden. De optimale temperatuur tot welke het thermohardend materiaal wordt opgewarmd hangt mede af van de specifieke samenstelling van het materiaal; deze temperaturen zijn veelal bekend of kunnen middels eenvoudige experimenten bepaald worden. Indien het thermohardend materiaal tot zeer hoge temperatuur wordt opgewarmd kunnen ongewenste effecten zoals degradatie 15 optreden. In het bijzonder is een temperatuur van boven de 400eC niet aan te bevelen omdat dan een zeer snelle degradatie van het thermohardend materiaal optreedt. Bij voorkeur wordt het thermohardend materiaal tot ten minste 100°C of 140°C opgewarmd, met meer voorkeur tot ten minste 150°C of 170°C, met de meeste voorkeur tot ten minste 180°C of zelfs 190°C. Bij voorkeur wordt het thermohardend materiaal tot ten hoogste 20 350°C of 300°C opgewarmd, met meer voorkeur tot ten hoogste 250°C, met de meeste voorkeur tot ten hoogste 220°C. Indien de Tg van het thermohardend materiaal bekend is, verdient het aanbeveling het thermohardend materiaal tot ten minste 10°C è 20°C boven de Tg te verwarmen. Indien het thermohardend materiaal een aminoplasthars bevat, zal het veelal noodzakelijk zijn om tot een temperatuur gelegen tussen 100°C en 220°C te 25 verwarmen.

Als gevolg van de grote doordringdiepte van de nabij-infrarode straling welke in de werkwijze volgens de uitvinding wordt gebruikt, kan het thermohardend materiaal een grote dikte hebben terwijl de opwarming toch veel gelijkmatiger over de dikte verloopt dan bij bekende opwarmingstechnieken zoals standaard infrarood straling. 30 Bij voorkeur heeft het thermohardend materiaal een dikte van ten hoogste 30 of 25 mm, met meer voorkeur ten hoogste 20 mm of 10 mm, met nog meer voorkeur ten hoogste 8 mm, met bijzondere voorkeur ten hoogste 6 mm en met de meeste voorkeur ten hoogste 5 _ ___ ^ - è I mm. Bij relatief dikke thermohardende materialen, bijvoorbeeld met een dikte van 6 mm tot I 25 of 30 mm, kan het voordelig zijn om het thermohardend materiaal van meerdere zijden I te bestralen in de bestralingsstap; bijvoorbeeld, indien het thermohardend materiaal vlak of nagenoeg vlak is, van de bovenzijde en de onderzijde. Het kan ook voordelig zijn om van 5 één zijde te bestralen en tegelijkertijd een materiaal dat nabij-infrarode straling reflecteert, I zoals een metaal, zodanig op te stellen dat niet-geabsorbeerde straling zodanig wordt I gereflecteerd dat de gereflecteerde straling nogmaals het thermohardend materiaal ingaat I In een bijzondere voorkeursuitvoering bestaat het thermohardend materiaal uit ten minste 2 lagen, en wordt gekenmerkt doordat ten minste één laag een reflecterende laag is; I 10 hiermee wordt bedoeld dat de reflecterende laag een materiaal bevat dat nabij-infrarode I straling reflecteert De uitvinding heeft dan ook tevens betrekking op een thermohardend I materiaal dat een reflecterend materiaal bevat Voorbeelden van dergelijke reflecterende I materialen zijn metalen zoals bijvoorbeeld aluminium. Het reflecterende materiaal kan als I een continue fase aanwezig zijn in de reflecterende laag; het reflecterend materiaal kan I 15 ook in de vorm van gedispergeerde reflecterende deeltjes aanwezig zijn. De reflecterende I laag kan de oppervlaktelaag zijn aan één zijde van het thermohardend materiaal, waarbij I de elektromagnetische straling van bijvoorbeeld een andere zijde op het thermohardend I materiaal kan worden gericht. Bij voorkeur bevat het thermohardend materiaal ten minste I 3 lagen en bevindt de reflecterende laag zich niet aan het oppervlak van het I 20 thermohardend materiaal; met meer voorkeur bevat het thermohardend materiaal ten I minste 4 lagen en bevindt de reflecterende laag zich nagenoeg of helemaal middenin het I thermohardend materiaal. Dit heeft het voordeel dat indien het thermohardend materiaal I van meerdere zijden wordt bestraald, de opwarming gelijkmatig verloopt; tevens is het I mogelijk om relatief dikke thermohardende materialen, met een total dikte van bijvoorbeeld 25 15 mm of 20 mm of meer, effectief te behandelen in de bestralingsstap.

I Het thermohardend materiaal zal veelal een dikte van ten minste 25 pm I hebben, bij voorkeur ten minste 0,1 mm, met meer voorkeur ten minste 0,5 mm. Indien het I thermohardend materiaal in de vorm van een laminaat gebruikt wordt in de werkwijze I volgens de uitvinding zal de dikte veelal tussen 0,6 en 1,2 mm kunnen liggen, aangezien I 30 dergelijke diktes in de praktijk veelvuldig voorkomen.

I Als gevolg van de effectieve, diep doordringende opwarming van de nabij- I infrarode straling kan de bestralingsstap veelal sneller worden uitgevoerd dan bekende -7- bestralingsstappen. Bij voorkeur wordt het thermohardend materiaal gedurende 0,01 tot 60 seconden bestraald; met meer voorkeur gedurende 0,1 tot 30 seconden; met nog meer voorkeur gedurende 0,5 tot 20 seconden, met de meeste voorkeur gedurende 1 tot 10 seconden.

5 In een voorkeursuitvoering van de werkwijze volgens de uitvinding wordt de tempratuur van het thermohardend materiaal met hoge frequentie gemeten, bijvoorbeeld enkele tientallen malen of zelfs enkele honderden tot duizenden malen per seconde. De tijdsduur van de bestralingsstap kan in deze uitvoeringsvorm middels een I terugkoppelingskring bepaald worden: op deze wijze is het mogelijk om de bestralingsstap I 10 te beëindigen op het tijdstip waarop een vooraf ingestelde temperatuur, zijnde een I temperatuur zoals hierboven aangegeven tot welke het thermohardend materiaal moet I worden verwarmd, wordt bereikt Bij voorkeur is deze uitvoeringsvorm geautomatiseerd I met behulp van genoemde temperatuurmeting en terugkoppelingskring.

I Na het uitvoeren van de bestralingsstap wordt in de werkwijze volgens de I 15 uitvinding een vervormingsstap toegepast, waarin het bestraalde thermohardend materiaal I in een gewenste vorm wordt gebracht. Een dergelijke vervormingsstap is op zich bekend

I voor de vakman. De vervorming kan plaatsvinden langs één as, dit is het zogenaamde 2D

I vervormen. De vervorming kan ook plaatsvinden langs twee elkaar snijdende assen, dit is I het zogenaamde 3D vervormen. De mate van vervorming is afhankelijk van de gewenste I 20 vorm van het eindproduct en van de maximaal mogelijke vervorming welke het I thermohardend materiaal kan toestaan. In het algemeen is het bij het vervormen van belang om te voorkomen dat het thermohardend materiaal scheurt of breekt. Dit kan I gebeuren indien het thermohardend materiaal teveel wordt vervormd, dat wil zeggen tot de I boog van een cirkel met een te kleine diameter. In dit verband geldt dat 3D vervormen

I 25 moeilijker te realiseren is, dat wil zeggen sneller tot scheuren of breuk leidt, dan 2D

I vervormen. In het algemeen geldt dat een hogere temperatuur van het thermohardende materiaal, en in het bijzonder een temperatuur gelegen boven de Tg, een grotere I vervorming tijdens de vervormingsstap mogelijk maakt. De werkwijze volgens de uitvinding heeft als voordeel dat, door de snelle opwarming van het thermohardend materiaal welke I 30 het mogelijk maakt om tot hogere temperatuur te verwarmen dan bij gebruik van bekende I verwarmingsmethoden zoals standaard infrarood straling zodat ongewenste neveneffecten zoals blaasvorming gedeeltelijk of helemaal vermeden worden, een grotere vervorming mogelijk i$ dan bij de bekende werkwijze. Het thermohardend materiaal kan in de werkwijze volgens de uitvinding, en bij de voor het materiaal optimale temperatuur, veelal vervormd worden tot de boog van een cirkel met een straal van ten hoogste 3 cm, bij voorkeur ten hoogste 2, met meer voorkeur ten hoogste 1 of 0,8 en met de meeste 5 voorkeur 0,6 cm of zelfs 0,4 cm zonder dat het thermohardend materiaal scheurt of breekt.

Hierbij geldt tevens dat de maximaal te bereiken vervorming in functie van de dikte van het thermohardend materiaal gezien moet worden, waarbij in het algemeen geldt: hoe dikker het materiaal, des te beperkter de vervormingsmogelijkheden. Als indicator kan gelden dat H de vervormingsstap volgens de uitvinding gedaan kan worden tot de boog van een cirkel 10 met een straal die het 10- of meervoudige is van de dikte van het thermohardend I materiaal, bij voorkeur het 8- of meervoudige, met meer voorkeur het 6- of meervoudige en met de meeste voorkeur het 5- of meervoudige.

Indien het thermohardend materiaal een laag op een substraat moet worden kan het voordelig of nodig zijn dat de vervormingsstap alleen op het I 15 thermohardend materiaal wordt uitgevoerd, met als doel dat het thermohardend materiaal de vorm van het substraat volgt.

I Het is mogelijk om de bestralingsstap op het gehele thermohardend I materiaal uit te voeren. Dit is voordelig omdat het met behulp van bekende werkwijzen I veel moeilijker is om een groot oppervlak, bijvoorbeeld 0,5 tot 2 m2, te verwarmen zonder 20 dat ongewenste neveneffecten optreden. De werkwijze volgens de uitvinding maakt het I daarmee onder andere mogelijk om 3D vervorming aan grootschalige vormdelen uit I thermohardende materialen, zoals bijvoorbeeld stoelen of andere meubels, uit te voeren.

I In een andere voorkeursuitvoering van de werkwijze volgens de uitvinding wordt de bestralingsstap alleen op een deel van het thermohardend materiaal toegepast, I 25 namelijk alleen dat deel dat vervormd zal worden in de vervormingsstap. Dit heeft het voordeel dat ongewenste neveneffecten van het verwarmen zoals blaasvorming of degradatie in het geheel niet voor kunnen komen in onbestraalde delen. Een verder I voordeel van de voorkeursuitvoering is dat het bestraalde deel van het thermohardend I materiaal sneller zal afkoelen na uitvoering van de vervorminsstap, aangezien ook warmte I 30 naar de niet-verwarmde delen kan worden gedissipeerd, hetgeen de kans op ongewenste I neveneffecten van verwarming in het bestraalde deel nog verder reduceert. Het bestralen van alleen een deel van het thermohardend materiaal kan middels op zich bekende wijze -9- worden bereikt; zo is het mogelijk om een masker, vervaardigd uit een materiaal dat elektromagnetische straling afschermt of reflecteerd zoals een metaal, tussen de nabij-infrarode bron en hetthermohardend materiaal te plaatsen.

Tijdens en/of na het uitvoeren van de vervormingsstap volgens de 5 uitvinding kan een koelstap worden uitgevoerd. Het doel van de koelstap is om het thermohardend materiaal snel te koelen; het voordeel hiervan is dat de eerder genoemde ongewenste neveneffecten nog verder worden beperkt. De koelstap kan middels op zich voor de vakman bekende methoden worden uitgevoerd, zoals met behulp van geforceerde luchtkoeling of met behulp van direct contact tussen een koelelement en het 10 thermohardend materiaal.

De uitvinding heeft ook bedekking op een installatie voor het vervormen van een thermohardend materiaal. De installatie volgens de uitvinding is geschikt voor het uitvoeren van bovengenoemde werkwijze. De installatie bevat op zich bekende middelen voor het vervormen van het thermohardend materiaal. Daarnaast bevat de installatie 15 middelen om het thermohardend materiaal te bestralen met elektromagnetische straling welke in belangrijke mate in het nabij-infrarode gebied ligt. Dergelijke middelen zijn, weliswaar met andere toepassing, op zich voor de vakman bekend.

Een installatie volgens de uitvinding kan gebaseerd zijn op een installatie welke bekend is uit Europese norm EN 438-2 (1991) en beschreven in hoofdstuk 21 20 'Formability (Method B)' en figuur 22 van deze norm - met dien verstande dat de stralingsbron zoals beschreven in genoemde norm vervangen moet worden door een stralingsbron welke in belangrijke mate straling in het nabij-infrarode gebied uitstraalt; dergelijke stralingsbronnen zijn op zich bekend en worden door bijvoorbeeld AdPhos® geproduceerd.

25 Naast een installatie welke geschikt is voor het uitvoeren van bovengenoemde bestralingsstap en vervormingsstap, heeft de uitvinding ook betrekking op het optimaliseren van een bestaande installatie voor het verwarmen en vervormen van een thermohardend materiaal, waarin het optimaliseren bestaat uit het bijplaatsen van een stralingsbron welke in belangrijke mate elektromagnetische straling in het nabij-infrarode 30 gebied uitstraalt. Door het bijplaatsen van de nabij-infrarode stralingsbron kunnen de voordelen van de uitvinding, zoals een snelle en/of gelokaliseerde verwarming en het I bereiken van hogere temperaturen in het thermohardend materiaal, bereikt worden zonder dat een geheel nieuwe installatie gemaakt moet worden.

Claims

1. Werkwijze voor het vervormen van een al dan niet uitgehard thermohardend materiaal, omvattende: 5 een bestralingsstap, waarin het thermohardend materiaal zodanig wordt blootgesteld aan elektromagnetische straling welke in belangrijke mate in het nabij-infrarode gebied ligt dat de temperatuur van het bestraalde thermohardend materiaal tot tussen 40°C en 400°C wordt gebracht; een vervormingsstap, waarin het bestraalde thermohardend materiaal in een 10 gewenste vorm wordt gebracht

2. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal -OH, -NH, en/of-SH bevattende verbindingen bevat

3. Werkwijze volgens conclusie 2, waarin het thermohardend materiaal een fenolhars en/of een aminoplasthars bevat

4. Werkwijze volgens een der concusies 1-3, waarin het thermohardend materiaal een vulstof bevat.

5. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal in een laag op een substraat is aangebracht.

6. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal ten minste 20 deels is uitgehard.

7. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin de elektromagnetische straling voor ten minste 10 % een golflengte tussen 0,8 pm en 1,5 pm heeft

8. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin de intensiteit van de electromagnetische straling welke op het thermohardend materiaal gericht is gelegen is tussen 100 25 en 8000 W/V/m2.

9. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal in de verwarmingsstap tot een temperatuur gelegen tussen 100eC en 250°C verwarmd wordt.

10. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal een dikte 30 heeft van ten hoogste 30 mm. Η

11. Werkwijze volgens conclusie 10, waarin het thermohardend materiaal uit ten minste 2 lagen bestaat, waarbij ten minste één laag een reflecterend materiaal bevat.

12. Werkwijze volgens conclusie 10 of 11, waarin het thermohardend materiaal in de I 5 bestralingsstap van meerdere zijden wordt blootgesteld aan elektromagnetische straling welke in belangrijke mate in het nabij-infrarode gebied ligt.

13. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin de bestralingsstap tussen 0,01 s en 60 s I duurt.

14. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin de bestralingsstap wordt beëindigd 10 wanneer de temperatuur van het thermohardende materiaal de gewenste temperatuur heeft bereikt, waarbij het beëindigen is geautomatiseerd met behulp van een temperatuurmeting aan het thermohardend materiaal en een terugkoppelingskring.

15. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal tijdens de 15 vervormingsstap 2D- of 3D-vervormd wordt.

16. Werkwijze volgens conclusie 1, waarin het thermohardend materiaal vervormd I kan worden tot de boog van een cirkel met een straal van ten hoogste 3 cm I zonder dat het thermohardend materiaal scheurt of breekt

17. Werkwijze volgens een der conclusies 1-16, waarin de verwarmingsstap op een 20 deel van het thermohardend materiaal toegepast wordt.

18. Installatie voor het vervormen van een thermohardend materiaal, bevattend: I middelen om het thermohardend materiaal te bestralen met elektromagnetische straling welke in belangrijke mate in het nabij-infrarode gebied ligt, en I middelen om het thermohardend materiaal te vervormen. I 25

19. Werkwijze voor het optimaliseren van een bestaande installatie voor het verwarmen en vervormen van een thermohardend materiaal, met het kenmerk dat een stralingsbron wordt bijgeplaatst welke in belangrijke mate elektromagnetische straling in het nabij-infrarode gebied uitstraalt.

20. Thermohardend materiaal, met het kenmerk dat het thermohardend materiaal 30 een reflecterend materiaal bevat.

21. Thermohardend materiaal volgens conclusie 20, waarin het thermohardend materiaal een fenolhars en/of een aminoplasthars bevat