PL241740B1 - Szpachla - Google Patents

Abstract

Szpachla utworzona z korpusu rurowego (1), pustego wewnątrz profilu o wygiętym przekroju w kształcie litery U, którego części wypukłe i wklęsłe ścianki (3) są połączone żebrami (33) i mającego ramię krótkie (11) tworzące rękojeść i ramię długie (13) tworzące nośnik ostrza (2), którego powierzchnia zewnętrzna ma powierzchnię główną (131a) i powierzchnię mocowania (131b) nachyloną w stosunku do powierzchni głównej żeby utworzyć dwuścian. Powierzchnia mocowania (131b) ma wklęsły uskok (132) z odsadzeniem. Przegubowy rygiel (14) dociska w pozycji zaryglowanej, ostrze (2) do powierzchni mocowania (131b) i uskoku (132). Ostrze (2) jest w kształcie dwuścianu o kącie odpowiadającym kątowi dwuścianu powierzchni (131a, 131b) nośnika ostrza (13). Płaski pas mocujący (22) wyposażony w języczki ryglujące wycięte i wypukłe żeby oprzeć się w uskoku (132) na odsadzeniu.

Description

Opis wynalazku

Dziedzina wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest szpachla utworzona z korpusu ogólnie rurowego na całej swojej długości, na którym zamocowane jest ostrze wykonane korzystnie ze stali lub ze stali nierdzewnej. Stan techniki

Znana jest szpachla w postaci korpusu, profilowanego na całej swojej długości, mającego ramię krótkie, stanowiące rękojeść, połączone z ramieniem długim, na którym zamocowane jest ostrze.

W szczególności, szpachla ujawniona w dokumencie FR2913705 składa się z rękojeści w postaci korpusu i z ostrza. Korpus jest profilowany, wykonany z litego materiału. Korpus ma w przekroju poprzecznym kształt litery Z. Rękojeść w postaci profilowanego korpusu zawiera część uchwytową, część centralną, część mocującą, na której zamocowane jest odkształcalne ostrze i nieodkształcalną część dociskową. Część uchwytowa ma wypukłą górną powierzchnię połączoną z częścią centralną z przodu przez wypukłą przednią powierzchnię chwytną, do której dociskane są palce użytkownika, a z tyłu przez dolną powierzchnię dźwigniową, do której przylega kciuk użytkownika. Wypukła przednia powierzchnia chwytna jest połączona z wklęsłą powierzchnią chwytną umieszczoną z przodu części centralnej, zaś dolna powierzchnia dźwigniowa jest połączona z wklęsłą tylną powierzchnią dźwigniową umieszczoną z tyłu części centralnej. Z tą wklęsłą tylną powierzchnią dźwigniową graniczy część mocująca, na której zamocowane jest ostrze. Część mocująca jest połączona z nieodkształcalną częścią dociskową. Powierzchnia przylegania ostrza do korpusu jest płaska. Ostrze jest również całe płaskie. Część mocująca wystaje poza płaszczyznę ostrza, a zatem przy bardzo małym kącie przyłożenia szpachli może powodować wgniecenia obrabianej powierzchni. Szpachla jest używana poprzez wywieranie siły na dolną powierzchnię dźwigniową części uchwytowej. Podczas pracy szpachla jest ciągnięta w kierunku ręki użytkownika. Siła reakcji wywierana jest więc na część tylną i środkową dłoni, co nieuchronnie wiąże się z powstawaniem pęcherzy na środkowej części dłoni. Siłę tę wywiera się kciukiem, który naciskając na dolną powierzchnię dźwigniową podnosi, tworzącą tylną dźwignię, część uchwytową. Śródręcze i bliższe części palców nie powinny spoczywać na górnej powierzchni części uchwytowej i jej naciskać, ponieważ ten nacisk byłby przeciwny do nacisku, który musi wywierać kciuk. Cała praca związana z dociskiem wykonywana jest zatem kciukiem. Siła ciągnąca jest natomiast przykładana przez końce palców, a dokładniej przez opuszki palców, bowiem aby pociągnąć narzędzie ku sobie, należy wywierać nacisk opuszkami palców na wypukłą przednią powierzchnię chwytną i wklęsłą przednią powierzchnię chwytną. Skoncentrowanie nacisków wywieranych podczas pracy tą szpachlą na małych, szczególnie wrażliwych, delikatnych częściach dłoni jest bardzo niekorzystne. Dokument FR 2 913 705 nie ujawnia żadnych szczegółów dotyczących mocowania ostrza i sposobu jego wymiany, ponieważ jednak ostrze jest podczas pracy ciągnięte w kierunku nadgarstka użytkownika, ostrze będzie miało tendencję do wysuwania się z części mocującej. Przedstawiona w dokumencie FR 2 913 705 konstrukcja szpachli utworzonej z korpusu profilowanego o przekroju w kształcie litery Z, którego jedno ramię stanowi rękojeść, a drugie, skierowane w przeciwnym kierunku, sztywne ramię podtrzymuje ostrze, nie pozwala na wywieranie wystarczającego nacisku na ostrze, aby równomiernie rozprowadzić zaprawę. Ponadto chwytanie rękojeści następuje w sposób, który nie jest ergonomiczny, a co za tym idzie, praca z użyciem tej szpachli jest męcząca.

Ponadto, w dokumencie FR 2 327 374 ujawniona została szpachla mająca uchwyt, który jest dwustronny, odwracalny, w celu wykorzystania obu stron ostrza. Przedstawiony w tym dokumencie kształt uchwytu nie pozwala na wywieranie dużego nacisku przez długi czas pracy, a wynik powlekania nie jest zadowalający. Profilowany korpus jest pusty wewnątrz i ma przekrój poprzeczny w kształcie klepsydry. Taki uchwyt nie zapewnia możliwości dobrego uchwycenia, ani wywierania dużego nacisku z powodu braku ramienia tworzącego dźwignię. Ostrze w postaci płytki jest integralną częścią szpachli i jest utrzymywane na bardzo małej powierzchni. Niedogodnością w przypadku tej szpachli jest to, że nie ma ona wymiennego ostrza do nakładania zaprawy. A zatem, twardość lub giętkość ostrza nie mogą być modyfikowane w zależności od zastosowania szpachli. Ponadto, rękojeść tej szpachli nie jest szczególnie wygodna przy jej trzymaniu.

PL 241 740 B1

Cel wynalazku

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie szpachli mającej korpus, do którego jest zamocowane w sposób zdejmowalny ostrze ze stali lub ze stali nierdzewnej, które stanowi aktywną powierzchnię szpachli, za pomocą której nakłada się zaprawę lub podobny produkt na obrabianą powierzchnię.

Niniejszy wynalazek ma na celu opracowanie szpachli do tynkowania lub do wykonywania prac typu powlekania, której długość łatwo określa się w zależności od zastosowania, i której ostrze ze stali nierdzewnej jest zamocowane w sposób zdejmowalny tylko do korpusu tworzącego rękojeść, poprzez którą operator trzyma szpachlę.

Wynalazek ma zwłaszcza na celu opracowanie szpachli umożliwiającej łatwe zdjęcie i/lub wymianę ostrza w zależności od pracy do wykonania lub zużycia ostrza gwarantując jednocześnie sztywne połączenie ostrza z korpusem narzędzia żeby ułatwić pracę użytkownikowi.

Przedstawienie i zalety wynalazku

Szpachla w postaci korpusu, ogólnie rurowego na całej swojej długości, mającego ramię krótkie, stanowiące rękojeść, połączone z ramieniem długim, na którym zamocowane jest ostrze, według wynalazku charakteryzuje się tym, że rurowym korpusem jest wygięty, pusty wewnątrz na całej swojej długości profil o przekroju zagiętym w kształcie litery U, którego część wypukła ścianki i część wklęsła ścianki są połączone żebrami, zaś ramię krótkie, stanowiące rękojeść, jest połączone kolanem z ramieniem długim, na którym zamocowane jest ostrze, przy czym strona zewnętrzna ramienia długiego zawiera powierzchnię główną i nachyloną powierzchnię mocowania, która jest cofnięta w stosunku do powierzchni głównej i tworzy z nią dwuścian, a ponadto powierzchnia mocowania ma wklęsły uskok z odsadzeniem i w pozycji zaryglowanej ostrze jest dociskane do powierzchni mocowania i uskoku przez przegubowy rygiel, który jest połączony przegubem z korpusem, przy czym to ostrze jest w kształcie dwuścianu o kącie odpowiadającym kątowi dwuścianu utworzonego przez powierzchnię główną i powierzchnię mocowania ramienia długiego, na którym zamocowane jest ostrze, a ponadto ostrze ma płaski pas główny, który przylega do powierzchni głównej strony zewnętrznej ramienia długiego korpusu, i płaski pas mocujący wyposażony w wycięte, wypukłe języczki ryglujące, które są oparte w uskoku na odsadzeniu powierzchni mocowania korpusu, przy czym pas mocujący przylega do powierzchni mocowania.

Korzystnie, żebra mają orientację promieniową między zewnętrzną częścią wypukłą ścianki a wewnętrzną częścią wklęsłą ścianki pustego wewnątrz korpusu o przekroju w kształcie litery U.

Korzystnie, ramię krótkie jest zakończone, po stronie górnej, dziobem, który poprzez ciągnący się dalej wygięty wierzch i przez proste załamanie jest połączony z kolanem.

Korzystnie, rygiel zawiera wygiętą dźwignię połączoną z przegubem i ryglujący palec, przy czym w pozycji zaryglowanej pas mocujący ostrza jest za pomocą tego rygla dociśnięty do powierzchni mocowania po obu stronach wklęsłego uskoku.

Korzystnie, przegub, za pomocą którego rygiel jest połączony z korpusem, jest usytuowany na załamaniu przedłużenia ścianki zewnętrznej kolana.

Korzystnie, korpus i rygiel są wykonane przez współwytłaczanie względnie sztywnego tworzywa sztucznego w połączeniu ze względnie giętkim tworzywem sztucznym, z którego wykonany jest przegub łączący rygiel z korpusem.

Korzystnie, powierzchnia główna i powierzchnia mocowania ramienia długiego tworzą między sobą kąt rzędu 30°.

Szpachla według wynalazku ma liczne zalety, a zwłaszcza tę, że jest szczególnie prosta w wykonaniu, ponieważ zarówno pusty wewnątrz korpus jak i ostrze są produktami wytwarzanymi w sposób ciągły lub praktycznie w sposób ciągły, a następnie są przycinane na długość odpowiednią dla narzędzia w zależności od zastosowania tego narzędzia. Znacząco upraszcza to wytwarzanie i gospodarowanie zapasami. Ponadto, ponieważ ostrze może być łatwo i szybko wymieniane, operator może w trakcie pracy zmieniać ostrze na inne o odpowiedniej giętkości, zależnie od tego jakie jest mu potrzebne do wykonania na przykład roboty wykończeniowej.

Ostrze zdejmuje się prosto przez podniesienie ryglującej dźwigni zaczynając od jednego zakończenia i przesuwając wzdłuż korpusu aż do drugiego zakończenia. Umieszczenie ostrza przy pustym wewnątrz korpusie odbywa się bez ryzyka błędu ponieważ wklęsły uskok rozciąga się na całej długości korpusu, zaś ostrze zawiera pewną liczbę języczków ryglujących, rozmieszczonych na długości pasa

PL 241 740 B1 mocującego, których dokładne położenie wzdłużne w stosunku do kierunku wzdłużnego korpusu, a zwłaszcza w stosunku do uskoku nie ma znaczenia.

Ustawienie ostrza w stosunku do korpusu, przed zaryglowaniem, odbywa się po prostu w ten sposób, że wyrównuje się oba zakończenia ostrza w stosunku do zakończeń korpusu. Następnie wystarczy stopniowo zamykać ryglującą dźwignię, co również następuje w ten sposób, że przechodzi się od jednego zakończenia do drugiego, zamykając kolejno kolejne odcinki rygla. Wzdłużne podparcie, zarówno palca jak i wygiętego zakończenia dźwigni, gwarantuje dobre, solidne oparcie ostrza na korpusie narzędzia. W celu odryglowania, operacja odbywa się w odwrotną stronę. Wystarczy rozpocząć podnoszenie rygla na jednym zakończeniu i, postępując aż do drugiego zakończenia, uwolnić w ten sposób ostrze. Rygiel korzystnie jest schowany i mieści się w obrysie narzędzia w taki sposób, że nie wystaje poza płaszczyznę powierzchni oparcia narzędzia.

Żebra mają korzystnie orientację promieniową między zewnętrzną częścią wypukłą ścianki pustego wewnątrz korpusu o przekroju w kształcie litery U a wewnętrzną częścią wklęsłą ścianki tego korpusu. Ta orientacja promieniowa powala na skutecznie przekazywanie sił rękojeści na ramię, na którym zamocowane jest ostrze i przyjmowanie reakcji sił odwrotnych. Ważnym jest przy precyzyjnych robotach, żeby operator mógł odbierać w sposób precyzyjny i właściwy siły wywierane na narzędzie i bardziej ogólnie na ostrze poprzez reakcje, które odbiera na poziomie rękojeści. Ponieważ ponadto, rękojeść rozciąga się na całej długości szpachli, operator może zmieniać położenie swoich rąk w zależności od ruchu do wykonania szpachlą i wywieranej siły w takim lub innym miejscu.

Według innej korzystnej cechy, ramię krótkie jest zakończone, po stronie górnej, dziobem, który poprzez ciągnący się dalej wygięty wierzch i proste załamanie jest połączony z kolanem, co stanowi kształt szczególnie ergonomiczny do skutecznego trzymania szpachli.

Według innej korzystnej cechy, rygiel zawiera wygiętą dźwignię połączoną z przegubem i ryglujący palec i w pozycji zaryglowanej dociska pas mocujący do powierzchni mocowania po obu stronach wklęsłego uskoku. Taki kształt rygla pozwala z jednej strony, zablokować skutecznie i mocno ostrze, dociskając je do korpusu narzędzia a z drugiej strony, łatwo zwolnić rygiel, żeby odłączyć ostrze, zdjąć je i na przykład wymienić.

Według innej cechy, przegub łączący rygiel z korpusem jest umieszczony na załamaniu przedłużenia ścianki zewnętrznej kolana, dzięki czemu przesunięty jest pierwszy punkt oparcia palca ryglującego na pasie ryglującym ostrza w chwili zamykania rygla. Ponadto, krawędź pasa mocującego mieści się w tak wykonanym wgłębieniu i służy zwłaszcza za prowadnicę przy montażu.

Według innej cechy, pusty wewnątrz korpus i rygiel są wykonane przez współwytłaczanie względnie sztywnego tworzywa sztucznego w połączeniu z względnie giętkim tworzywem sztucznym tworzącym przegub łączący rygiel z korpusem.

Według innej korzystnej cechy, powierzchnia główna i powierzchnia mocowania tworzą między sobą kąt rzędu 30°, który jest taki sam jak kąt dwuścianu ostrza.

Korzystne jest, jeśli zakończenia pustego wewnątrz korpusu są zamknięte płytkami stanowiącymi korki, zaciśniętymi lub wprowadzonymi na siłę w te zakończenia tak aby nie dopuścić do wnikania zanieczyszczeń do wnętrza korpusu.

Podsumowując, szpachla według wynalazku do powlekania, szpachlowania lub ogólnie do wykonywania prac tego rodzaju jest szczególnie prosta i skuteczna w wykonaniu i użytkowaniu.

Rysunki

Niniejszy wynalazek zostanie opisany poniżej w sposób bardziej szczegółowy na podstawie szpachli przedstawionej schematycznie na załączonych rysunkach, na których poszczególne figury, z wyjątkiem figury 3B, są widokami w przekroju prostopadłym do kierunku wzdłużnego szpachli:

- figura 1 jest widokiem w przekroju szpachli utworzonej z rurowego, pustego wewnątrz korpusu i z zamocowanego do niego ostrza,

- figura 2, w swoich częściach 2A, 2B, przedstawia widok w powiększonej skali części z figury 1 pokazujący:

- figura 2A, rygiel w pozycji otwartej,

- figura 2B, rygiel w pozycji ryglowania ostrza,

- figura 3, w swoich częściach 3A-3C, pokazuje:

- figura 3A, szpachlę przed połączeniem ostrza z korpusem, przy czym rygiel jest otwarty,

- figura 3B jest widokiem z góry fragmentu ostrza,

- figura 3C, szpachlę, której ostrze jest w fazie umieszczania przy powierzchni oparcia korpusu, - figura 4 jest widokiem w przekroju szpachli w pozycji roboczej.

PL 241 740 B1

Opis postaci wykonania wynalazku

Według figury 1, szpachla 100 jest ogólnie pustym wewnątrz narzędziem, którego długość jest wybierana w zależności od prac do wykonania. Zależnie od szpachli, ta długość może wahać się między 2 cm a 100 cm.

Kształt szpachli 100, identyczny na całej jej długości, jest przedstawiony na poszczególnych figurach jedynie w widoku w przekroju (bez korków, które wprowadza się w zakończenia).

Wskazania wymiarowe wykorzystane w opisie są wskazaniami podanymi w, ukazanej na figurach, płaszczyźnie przekroju ponieważ poza wyjątkami, te wskazania obowiązują na całej długości szpachli, która jest długością w kierunku prostopadłym do płaszczyzny figur (płaszczyzny przekroju). W końcu, żeby uprościć w pewnych przypadkach opis, z definicji zastosowane będzie odniesienie do strony górnej AR i do strony dolnej AV, odpowiadające normalnemu kierunkowi pracy (kierunek F) szpachlą 100 (figura 1); przy czym w stosunku do powierzchni pracy, która jest pozioma na figurze 1, szpachla 100 jest po prostu przedstawiona jako przyłożona lub położona na tej powierzchni S w pozycji, która nie jest dokładnie pozycją pracy (figura 4). Normalnym kierunkiem F pracy jest kierunek wygładzania zaprawy. Jednakże, w celu zacierania powierzchni, wykorzystuje się ostrze bardziej sztywne (hartowane i/lub grubsze) i kierunek pracy jest wtedy kierunkiem przeciwnym.

Jak już wspomniano, ostrze wymienia się prosto i szybko, dlatego nie ma żadnej trudności w przejściu w trakcie jednej sesji pracy od jednej czynności do drugiej zmieniając ostrze w zależności od czynności do wykonania.

Szpachla 100 jest rurowym, pustym wewnątrz korpusem 1, na którym zamocowane jest ostrze 2 ze stali do nakładania zaprawy, wygładzania lub wykonywania prac tego typu lub też do zacierania.

Pusty wewnątrz korpus 1 utworzony ze ścianki 3 ma przekrój w ogólnym kształcie litery U i ma dwa ramiona o nierównych długościach: ramię krótkie 11 i ramię długie 13, które są połączone ze sobą kolanem 12. Ścianka 3 ma zewnętrzną część wypukłą 31 i wewnętrzną część wklęsłą 32, które są połączone ze sobą żebrami 33, porównywalnymi do żeber „promieniowych” w odniesieniu do tej krzywizny w kształcie litery U, przekazującymi siły przykładane na ściankę 3.

Oba ramiona: ramię krótkie 11 i ramię długie 13 są połączone w sposób ciągły kolanem 12. Ramię krótkie 11 stanowi rękojeść, zaś na ramieniu długim 13 zamocowane jest ostrze 2.

Ramię krótkie 11, które według figury 1 i w odniesieniu do powierzchni S, jest wierzchem korpusu 1, ma ogólnie kształt wygięty z dziobem 111 po stronie górnej AR i z wygiętym wierzchem 112 oraz z prostym załamaniem 113, które łączy się kolanem 12. Ten kształt chwyta się ręką, której palce otaczają dziób 111 i wchodzą do wgłębienia pod dziobem 111, przy czym dłoń ręki opiera się na wygiętym wierzchu 112, zaś kciuk ewentualnie opiera się na prostej powierzchni załamania 113.

Ramię długie 13, na którym zamocowane jest ostrze 2, jest również, jak wskazano, puste wewnątrz, z wewnętrznymi żebrami 33 między jego wybrzuszoną częścią ścianki po stronie wewnętrznej 130 a jego płaską częścią ścianki po stronie zewnętrznej 131. Obie części ścianki: od strony wewnętrznej 130 i od strony zewnętrznej 131 łączą się z przodu ostrym połączeniem w postaci szpica.

Strona zewnętrzna 131 ramienia długiego 13 składa się z płaskiej powierzchni głównej 131a rozciągającej się na całej długości ramienia długiego 13 i z płaskiej powierzchni mocowania 131b, cofniętej w stosunku do płaszczyzny powierzchni głównej 131a i dochodzącej do poziomu kolana 12. Obie powierzchnie: powierzchnia główna 131a i powierzchnia mocowania 131b tworzą dwuścian o kącie rzędu 30° i o krawędzi 131 c.

Powierzchnia mocowania 131 b jest wyposażona we wklęsły uskok 132 tworzący odsadzenie 133 współpracujące z obrotowym ryglem 14 do blokowania. Rygiel 14 jest umieszczony na przedłużeniu 121 ścianki zewnętrznej kolana 12 poza płaszczyznę powierzchni mocowania 131 b.

Szczegóły powierzchni mocowania 131b i rygla 14 są przedstawione wyraźniej na figurach 2A, 2B w powiększonej skali. Figura 2A pokazuje rygiel 14 w pozycji otwartej. Prostopadła MM do powierzchni mocowania 131b przechodząca przez przegub 143 rygla 14 określa punkt przejścia PP rygla 14 w celu zaryglowania.

Rygiel 14 zawiera wygiętą dźwignię 141, połączoną z przegubem 143, i palec ryglujący 142, tworzący kąt α0 z prostym odcinkiem dźwigni 141, który to prosty odcinek jest połączony z przegubem 143. Przegub 143 jest usytuowany na załamaniu 145 przedłużenia 121 ścianki zewnętrznej kolana 12, przy czym utworzone jest wgłębienie przyjmujące krawędź pasa mocującego 22 ostrza 2, które umożliwia przesunięcie punktu przejścia PP w stronę krawędzi 131c dwuścianu utworzonego z powierzchni głównej 131a i powierzchni mocowania 131b.

PL 241 740 B1

Zakończenie palca 142 jest zaokrąglone, zaś długość palca 142 jest taka, że podczas obracania dźwigni 141, zakończenie palca 142 napotyka powierzchnię mocowania 131b przed punktem przejścia PP. Żeby przejść przez ten punkt przejścia PP, trzeba wcisnąć sprężyście palec 142, aby dojść do pozycji blokującej określonej przez punkt ryglowania PV z figury 2B, w której to pozycji, ustawiony pod kątem αι do załamania 145, palec 142 opiera się na pasie mocującym 22 ostrza 2 poza strefą języczków ryglujących 221. W tej pozycji określonej przez punkt ryglowania PV, palec 142 jest naprężony sprężyście ale pozostaje zablokowany i blokuje dźwignię ze względu na położenie punktu ryglowania PV poza punktem przejścia PP. Tylko przez zamierzone odwrotne działanie wywierane na dźwignię 141 będzie można go odblokować.

Wygięcie dźwigni 141 za podstawą palca 142 opiera się na powierzchni mocowania 131b na poziomie wklęsłego uskoku 132 i poza wklęsłym uskokiem 132 w punkcie styku (lub strefie styku) PC żeby utrzymywać ostrze 2. Wygięcie dźwigni 141, której zakończenie wystaje wypukłe w stosunku do powierzchni mocowania 131b stanowi w ten sposób uchwyt do podniesienia dźwigni 141 i pokonania momentu obrotowego wywieranego przez palec 142 aż do jego odwrotnego przejścia przez punkt przejścia PP. W pozycji zaryglowanej (figura 1) wystające wypukłe zakończenie dźwigni 141 pozostaje schowane nad powierzchnią główną 131a żeby nie było ryzyka dotknięcia powierzchni obrabianej szpachlą.

W skrócie, blokowanie ostrza 2 poprzez jego pas mocujący 22 wyposażony w języczki ryglujące 221 odbywa się przy pomocy dźwigni ryglującej 141, która ma postać klapki rozciągającej się na całej długości korpusu 1 ponieważ otrzymano ją przez wytłaczanie tego ogólnego kształtu. Punkt ryglowania PV jest w rzeczywistości linią, która rozciąga się na całej długości pasa mocującego 22 ostrza 2 i podobnie jest z punktem styku (lub strefą styku) PC rozciągającą się na całej długości powierzchni mocowania 131 b i pasa mocującego 22. Ale ze względu na wygięty kształt dźwigni, ten styk nie jest liniowy ale odbywa się na pewnej powierzchni. Ostrze 2 jest w ten sposób trzymane regularnie na całej swojej długości i nie może ono przesuwać się po powierzchni mocowania w kierunku równoległym do figur ze względu na oparcie języczków ryglujących 221 na odsadzeniu 133. Wytłaczanie zastosowane do korpusu 1 korzystnie jest współwytłaczaniem tworzywa sztucznego bardzo wytrzymałego a więc sztywnego dla całego korpusu 1 i rygla 14 oraz tworzywa sztucznego giętkiego dla utworzenia zawiasu 143.

Podobnie jest z uskokiem 132, który jest ciągły na całej długości (kierunek prostopadły do powierzchni figur) w taki sposób, że języczki ryglujące 221 mogą dochodzić w jakimkolwiek miejscu uskoku 132.

W korzystny sposób, geometria dźwigni 141 i jej palca 142 jest taka, że punkt oparcia w punkcie ryglowania PV znajduje się na części powierzchni mocowania 131b poza uskokiem 132 żeby oparcie było mocne i dopełnione w taki sam sposób przez oparcie w punkcie styku PC po drugiej stronie uskoku 132 jak to pokazuje pozycja zaryglowana na figurze 2B.

Figury 3A-3C pokazują umieszczanie ostrza 2 w korpusie 1. Figura 3A pokazuje korpus 1 i ostrze 2 jako dwa elementy rozdzielone. Ostrze 2 jest wstępnie ukształtowane, zgodnie z kształtem dwuścianu, i ma pas główny 21 i pas mocujący 22, które to pasy łączą się wzdłuż krawędzi 23. Języczki ryglujące 221 są wypukłe w stosunku do płaszczyzny pasa mocującego 22.

Według figury 3B, która pokazuje odcinek ostrza 2 w widoku z góry, języczki ryglujące 221 są rozmieszczone w kierunku wzdłużnym ostrza 2, to znaczy w kierunku prostopadłym do arkusza rysunku dla figur innych niż figura 3B. Języczki ryglujące 221 są wstępnie wycięte w ostrzu 2 na trzech bokach i korzystnie mają one kształt prostokątny wycięty na trzech bokach. Dwa wolne wierzchołki tego prostokątnego kształtu korzystnie mają zaokrąglone naroża. Ostrze 2 korzystnie jest ostrzem giętkim, na przykład o grubości 0,3 mm do zastosowań szpachli. W przypadku narzędzia tego samego typu ale do innych zastosowań, na przykład do wykonania szpachli do zacierania, ostrze 2 jest ze stali hartowanej, o grubości od 0,5 do 0,6 mm.

Zaprawy ciastowate mogą wymagać ostrza 2 trochę bardziej sztywnego niż to wspomniane powyżej i mającego grubość rzędu 0,5 mm. To ostrze 2 ze stali nie jest hartowane.

Figura 3C pokazuje ostrze 2 umieszczone przy powierzchni głównej 131 a i powierzchni mocowania 131b, przy czym języczek ryglujący 221 nie jest jeszcze wprowadzony do uskoku 132.

Następnie, kiedy ostrze 2 dobrze przylega do powierzchni głównej 131 a i do powierzchni mocowania 131 b korpusu 1 w kształcie dwuścianu, opuszcza się dźwignię rygla 14 żeby doprowadzić do zablokowania jak to jest przedstawione na figurach 2B i 1.

Figura 4 jest schematycznym widokiem pokazującym przykład pozycji roboczej szpachli 100, przyłożonej do powierzchni ogólnie pionowej.

PL 241 740 B1

WYKAZ OZNACZEŃ

100 Szpachla

Korpus (rurowy, pusty wewnątrz)

Ramię krótkie (stanowiące rękojeść)

111 ‘ Dziób

112 Wierzch

113 Załamanie

Kolano

121 Przedłużenie ścianki zewnętrznej

Ramię długie (na którym zamocowane jest ostrze)

130 Strona wewnętrzna

131 Strona zewnętrzna

131a Powierzchnia główna

131b Powierzchnia mocowania

131c Krawędź

132 Uskok (wklęsły)

132 Odsadzenie

Rygiel

141 Dźwignia

142 Palec

143 Przegub

145 Załamanie (przedłużenia ścianki zewnętrznej kolana)

Ostrze

Pas główny

Pas mocujący

221 Języczek ryglujący

Krawędź

Ścianka

Część wypukła (zewnętrzna)

Część wklęsła (wewnętrzna)

Żebro

PP Punkt przejścia

PV Punkt ryglowania

PC Punkt styku/strefa styku

AR Strona główna

AV Strona dolna

Claims (7)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Szpachla w postaci korpusu, ogólnie rurowego na całej swojej długości, mającego ramię krótkie, stanowiące rękojeść, połączone z ramieniem długim, na którym zamocowane jest ostrze, znamienna tym, że rurowym korpusem (1) jest pusty wewnątrz na całej swojej długości profil o przekroju zagiętym w kształcie litery U, którego część wypukła (31) ścianki (3) i część wklęsła (32) ścianki (3) są połączone żebrami (33), zaś ramię krótkie (11), stanowiące rękojeść, jest połączone kolanem (12) z ramieniem długim (13), na którym zamocowane jest ostrze (2), przy czym strona zewnętrzna (131) ramienia długiego (13) zawiera powierzchnię główną (131a) i nachyloną powierzchnię mocowania (131b), która jest cofnięta w stosunku do powierzchni głównej (131a) i tworzy z nią dwuścian, a ponadto powierzchnia mocowania (131b) ma wklęsły uskok (132) z odsadzeniem (133) i w pozycji zaryglowanej ostrze (2) jest dociskane do powierzchni mocowania (131 b) i uskoku (132) przez przegubowy rygiel (14), który jest połączony przegubem (143) z korpusem (1), przy czym to ostrze (2) jest w kształcie dwuścianu o kącie odpowiadającym kątowi dwuścianu utworzonego przez powierzchnię główną (131a) i powierzchnię mocowania (131b) ramienia długiego (13), na którym zamocowane jest ostrze (13), a ponadto ostrze (2) ma płaski pas główny (21), który przylega do powierzchni

   PL 241 740 B1 głównej (131a) strony zewnętrznej (131) ramienia długiego (13) korpusu (1), i płaski pas mocujący (22) wyposażony w wycięte, wypukłe języczki ryglujące (221), które są oparte w uskoku (132) na odsądzeniu (133) powierzchni mocowania (131b) korpusu (1), przy czym pas mocujący (22) przylega do powierzchni mocowania (131b).
2. 2. Szpachla według zastrzeżenia 1, znamienna tym, że żebra (33) mają orientację promieniową między zewnętrzną częścią wypukłą (31) ścianki (3) a wewnętrzną częścią wklęsłą (32) ścianki (3) pustego wewnątrz korpusu (1) o przekroju w kształcie litery U.
3. 3. Szpachla według zastrzeżenia 1, znamienna tym, że ramię krótkie (11) jest zakończone, po stronie górnej (AR), dziobem (111), który poprzez ciągnący się dalej wygięty wierzch (112) i przez proste załamanie (113) jest połączony z kolanem (12).
4. 4. Szpachla według zastrzeżenia 1, znamienna tym, że rygiel (14) zawiera wygiętą dźwignię (141) połączoną z przegubem (143) i ryglujący palec (142), przy czym w pozycji zaryglowanej pas mocujący (22) ostrza (2) jest za pomocą tego rygla (14) dociśnięty do powierzchni mocowania (131 b) po obu stronach wklęsłego uskoku (132).
5. 5. Szpachla według zastrzeżenia 4, znamienna tym, że przegub (143), za pomocą którego rygiel (14) jest połączony z korpusem (1), jest usytuowany na załamaniu (145) przedłużenia (121) ścianki zewnętrznej kolana (12).
6. 6. Szpachla według zastrzeżenia 1, znamienna tym, że korpus (1) i rygiel (14) są wykonane przez współwytłaczanie względnie sztywnego tworzywa sztucznego w połączeniu ze względnie giętkim tworzywem sztucznym, z którego wykonany jest przegub (143) łączący rygiel (14) z korpusem (1).
7. 7. Szpachla według zastrzeżenia 1, znamienna tym, że powierzchnia główna (131a) i powierzchnia mocowania (131 b) ramienia długiego (13) tworzą między sobą kąt rzędu 30°.