PL227238B1

PL227238B1 - Sposób wytwarzania 5-alkilosalicylaldoksymów i zastosowanie

Info

Publication number: PL227238B1
Application number: PL411433A
Authority: PL
Inventors: Krzysztof Bujnowski; Ludwik Synoradzki; Jerzy Wisialski; Agnieszka Królikowska; Jacek Bordziłowski; Marcin Koziorowski; Roman Zadrożny; Roman Zadrozny; Anna Jerzak; Krzysztof Dzienis
Original assignee: Politechnika Warszawska
Priority date: 2015-03-02
Filing date: 2015-03-02
Publication date: 2017-11-30
Also published as: RU2017127041A; EP3265441B1; WO2016140587A1; US20170362168A1; UA121564C2; RU2721407C2; US10059658B2; RU2017127041A3; EP3265441A1; CA2974915C; PL411433A1; CA2974915A1; JP6474909B2; JP2018510846A; US20180305301A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania 5-alkilosalicylaldoksymów (5-alkilo-2-hydroksybenzaldoksymów) oraz zastosowanie produktu reakcji jako środka antykorozyjnego.

5-Alkilosalicylaldoksymy tworzą trwałe, nierozpuszczalne w wodzie kompleksy z żelazem, dzięki czemu skutecznie hamują proces korozji metalu i hydrofobizują jego powierzchnię. Przykładowo, z opisu patentowego nr EP 0 178 850 znany jest preparat antykorozyjny, w którym substancją aktywną jest aldoksym z dwiema grupami oksymowymi w pozycji orto względem grupy hydroksylowej. Oksymy można stosować do bezpośredniego nanoszenia na powierzchnię metalu, jak również w formie roztworu w odpowiednim rozpuszczalniku organicznym lub w formie wodnej emulsji. Jako rozpuszczalnik w preparacie można stosować alkohole, etery, ketony oraz węglowodory aromatyczne i alifatyczne, np. etanol, izopropanol, toluen, ksylen, chloroform lub 1,1,1-trichloroetan. Zważywszy na powszechność korozji ważne jest, aby preparaty stosowane w celu zapobiegania temu zjawisku były proste w produkcji i tanie.

Znane metody wytwarzania aldoksymów polegają na reakcji odpowiedniego aldehydu z hydroksyloaminą. Najstarsza ze znanych metod polega na tym, że wodny lub metanolowy [1] [D. StępniakBiniakiewicz, Pol. J. Chem., 54, 1567-1571, 1980] roztwór chlorowodorku hydroksyloaminy [2] [D. Stępniak-Biniakiewicz, A. Łukowski, Przem. Chem., 61,446-448, 1982], [3] [G. V. Jeffrey, Soc. Chem. Ind. London, 3, 2837-71, 1974], [4] [PL nr 117 888], [5] [A. I. Vogel, Textbook of Practical Organie Chemistry/Preparatyka Organiczna, 692-693, Warszawa, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1984] lub siarczanu hydroksyloaminy [6] [Toagosei Chemical Industry CO. LTD, UK1310808, 1973] mieszano ze stężonym roztworem aldehydu w alkoholu, np. metanolu [2] lub etanolu, przeważnie w temperaturze wrzenia mieszaniny reakcyjnej [5], regulując pH w zakresie 5-8.

Alternatywnie, syntezę przeprowadzano także bez dodatku rozpuszczalnika organicznego, wprowadzając aldehyd bezpośrednio do przygotowanego roztworu hydroksyloaminy, w temperaturze 30-50°C, z dodatkiem stabilizatora hydroksyloaminy, np. Sn(OH)₂ [6].

Po zakończeniu syntezy i ewentualnym oddestylowaniu z mieszaniny poreakcyjnej alkoholu, produkt ekstrahowano obojętnym rozpuszczalnikiem organicznym niemieszającym się z wodą, np. eterem dietylowym [1], [5] lub benzenem, bądź jego pochodnymi [6].

Ekstrakt przemywano kwasem solnym lub siarkowym, a następnie wodą, do uzyskania odczynu obojętnego. Potem oddestylowywano rozpuszczalnik, a produkt, jeśli było to możliwe, krystalizowano z heksanu, mieszaniny heksanu i benzenu [1] albo z mieszaniny chloroformu z benzyną lekką [5].

Chcąc wytworzyć odpowiednie 5-alkilosalicylaldoksymy, ich producenci na ogół dysponować muszą technologią otrzymywania wyjściowych aldehydów. Czyste 5-alkilosalicylaldehydy w większości przypadków są drogie albo trudno dostępne na rynku - na ogół nie stanowią produktów handlowych (wyjątek stanowią odczynniki laboratoryjne).

Jedną z głównych metod syntezy 5-alkilosalicylaldehydów jest reakcja Reimera-Tiemanna, w której reagentami są najczęściej wodorotlenek sodu, alkilofenol oraz chloroform, a rozpuszczalnikiem - mieszanina wody z metanolem. Według standardowej procedury, do zawiesiny lub roztworu NaOH w wodzie wprowadza się roztwór odpowiedniego fenolu w metanolu, a następnie, pod chłodnicą zwrotną, w temperaturze wrzenia metanolu, powoli dodaje się chloroform [1].

Alternatywnie, do zawiesiny lub roztworu NaOH w wodzie wprowadza się odpowiedni fenol i cały wsad chloroformu, a reakcję prowadzi się pod ciśnieniem, w temperaturze 80-88°C [7] [W. E. Smith, The Dow Chemical Company, US nr 4 324 922, 1982].

W obydwu wariantach, po zakończeniu reakcji, układ schładza się do temperatury pokojowej, nie przereagowany NaOH oraz powstający w reakcji NaCl rozpuszcza się w wodzie, a następnie mieszaninę poreakcyjną zakwasza się kwasem siarkowym lub solnym, uzyskując jej podział na dwie fazy: wodną i organiczną. Wydzieloną fazę organiczną przemywa się wodą, a wytworzony aldehyd, w zależności od użytego fenolu, oczyszcza się poprzez destylację frakcyjną pod próżnią lub krystalizację, np. z heksanu [1]. Tak otrzymany aldehyd, w drugim etapie, poddaje się reakcji kondensacji z hydroksyloaminą w celu otrzymania 5-alkilosalicylaldoksymu, sposobem opisanym powyżej.

Problemem wyżej opisanej syntezy dwuetapowej jest stosunkowo niska wydajność pierwszego etapu, czyli otrzymywania 5-alkilosalicylaldehydu, na ogół nie przekraczająca 35% w odniesieniu do alkilofenolu. Przyczyną niskich wydajności oraz niskiego stopnia przereagowania alkilofenoli jest, niewątpliwie, zahamowanie syntezy po dojściu układu reakcyjnego do stanu równowagi pomiędzy substratami i produktami. Łatwo obliczyć, że nawet gdyby wydajność kondensacji tak wytworzonego alPL 227 238 B1 dehydu z hydroksyloaminą była bliska 100%, to wydajność finalna syntezy oksymu w dwustadiowym procesie: alkilofenol aldehyd oksym (stanowiąca iloczyn wydajności obydwu stadiów) nie przekroczy 35%, a w rzeczywistości będzie jeszcze niższa. Ponadto, synteza aldehydów tą metodą prowadzi do powstawania wielu produktów ubocznych, w tym także produktów polikondensacji [4]. Istotną niedogodnością jest także konieczność wyodrębniania i oczyszczania wyjściowego aldehydu.

W 1994 r. pojawiła się metoda wytwarzania oksymów poprzez reakcję soli magnezowych odpowiednich 5-alkilosalicylaldehydów z hydroksyloaminą, bezpośrednio w mieszaninie po syntezie tych soli, przez co unika się żmudnego wyodrębniania i oczyszczania aldehydu [8] [D. Levin, Zeneca Limited, EP nr 0 584 988 A1, 1994]. Najpierw wytwarza się sól odpowiedniego ρ-alkilofenolu z magnezem. Do jej zawiesiny w toluenie dodaje się porcjami paraformaldehyd i równocześnie oddestylowuje, w postaci azeotropu z toluenem, powstający ubocznie w reakcji tych substratów metanol, osiągając sformylowanie pozycji orto wyjściowej soli ρ-alkilofenolu i powstanie soli magnezowej odpowiedniego 5-alkilosalicylaldehydu, zawieszonej/rozpuszczonej w toluenie. Do mieszaniny poreakcyjnej, bezpośrednio po formylowaniu, w temperaturze 40-45°C wprowadza się wodny roztwór hydroksyksyloaminy (lub siarczanu hydroksyloaminy), w celu uzyskania soli magnezowej oksymu. Na koniec mieszaninę zakwasza się rozcieńczonym kwasem siarkowym, a z wydzielonej i przemytej wodą fazy organicznej oddestylowuje się toluen, uzyskując surowy produkt - odpowiedni 5-alkilosalicylaldoksym, który ewentualnie oczyszcza się poprzez próżniową destylację frakcyjną lub krystalizację. Metoda ta pozwala uzyskać w systemie „one pot” z wysoką wydajnością pożądane 5-alkilosalicylaldoksymy z wyjściowych alkilofenoli, ale cały proces jest czaso- i kosztochłonny.

Celem wynalazku jest zaproponowanie sposobu pozwalającego na rozwiązanie wspomnianych wyżej problemów.

Sposób wytwarzania 5-alkilosalicylaldoksymów o wzorze 1:

w którym R oznacza grupę alkilową C6-C16, polega na tym, że do układu rozpuszczalników wodaalkohol wprowadza się ρ-alkilofenol, wodorotlenek sodu, chloroform i hydroksylaminę, przy czym w odniesieniu do użytego alkilofenolu, stosuje się wodorotlenek sodu i chloroform w ilości od stechiometrycznej (to znaczy 4 mol wodorotlenku sodu/molalkilofenolu, 1 mol chloroformu/mol alkilofenolu) do 100% nadmiaru, korzystnie w 50-100% nadmiarze oraz hydroksyloaminę w ilości od stechiometrycznej (to znaczy 1 mol hydroksyloaminy/mol alkilofenolu) do 60% nadmiaru i prowadzi się reakcję w temperaturze 60-75°C, korzystnie w temp. 63-71°C, przez 1,5-4 h, po czym, w temperaturze 2030°C, mieszaninę poreakcyjną zakwasza się do uzyskania pH fazy wodnej < 7,0, a następnie oddestylowuje się azeotrop alkohol-woda z domieszką nieprzereagowanego chloroformu, pozostałość miesza się z obojętnym rozpuszczalnikiem węglowodorowym C5-C10, rozdziela się warstwy i z fazy organicznej oddestylowuje rozpuszczalnik.

Hydroksyloamina jest wprowadzana w postaci roztworu wodnego, korzystnie około 50%, ewentualnie może być generowana w układzie reakcyjnym w reakcji siarczanu lub chlorowodorku hydroksyloaminy z ługiem sodowym (wprowadzonym do układu reakcyjnego w ilości 2 mol ługu/mol siarczanu lub 1 mol ługu/mol chlorku hydroksyloaminy).

Korzystnie, reakcję prowadzi się w mieszaninie rozpuszczalników woda-alkohol w stosunku wagowym od 2/1 do 3/1. Jako alkohol korzystnie stosuje się alkohol C2-C4, korzystnie izopropanol. Jako węglowodór nasycony korzystnie stosuje się heksan, mieszaniny ciekłych węglowodorów alifatycznych C5-C10 albo toluen.

Wynalazek obejmuje również zastosowanie produktu wytworzonego sposobem według wynalazku jako inhibitora korozji, poprawiającego także plastyczność i przyczepność powłok malarskich.

PL 227 238 B1

Surowy oksym w rozpuszczalniku, w stężeniu do 30% można, po usunięciu zanieczyszczeń mineralnych, stosować do nanoszenia na powierzchnię metalu bez dodatkowego oczyszczania. Jako rozpuszczalnik stosuje się niższe alkohole C2-C4, etery, ketony oraz węglowodory aromatyczne i alifatyczne np. etanol, izopropanol, toluen, ksylen, chloroform, heksan lub 1,1,1-trichloroetan, ewentualnie mieszaniny tych rozpuszczalników, w celu impregnacji powierzchni stalowych przed nakładaniem powłokowych systemów antykorozyjnych.

Sposób otrzymywania 5-alkilosalicylaldoksymów według wynalazku jest jednoetapowy. Sól sodowa odpowiedniego aldehydu 5-alkilosalicylowego, powstająca w reakcji typu Reimera-Tiemanna, in statu nascendi kondensuje w środowisku wodno-alkoholowym z hydroksyloaminą, wprowadzaną w postaci roztworu wodnego, ewentualnie generowaną w układzie reakcyjnym w reakcji siarczanu/chlorowodorku hydroksyloaminy z ługiem sodowym, dając sól sodową oksymu o charakterze fenolanu, a ta, po zakwaszeniu mieszaniny poreakcyjnej, przeobraża się w odpowiedni oksym (schemat 1). Zawartość oksymów w produkcie wynosi na ogół 60-75%, a wydajność wytwarzania, w przeliczeniu na czysty produkt - 50-85%.

Takie natychmiastowe przetwarzanie soli powstającego aldehydu w sól oksymu okazało się możliwe przy zastosowanej procedurze, a przy tym przynosi nieoczekiwanie szereg pozytywnych efektów: ogranicza reakcje uboczne o charakterze kondensacji bądź polimeryzacji aldehydu, przyspiesza syntezę aldehydu, zwiększa stopień przereagowania wyjściowego alkilofenolu. W efekcie cały proces wytwarzania oksymu zachodzi szybko, z zadowalającą selektywnością i wydajnością. Produkt reakcji jest gotowym inhibitorem korozji, bez konieczności wydzielania go z mieszaniny reakcyjnej.

Warstewka utworzona po naniesieniu na powierzchnię metalu roztworu produktu otrzymanego zgodnie z wynalazkiem zapewnia dobrą przyczepność typowych powłok lakierowych do skorodowanego podłoża stalowego, po usunięciu luźnej rdzy, jak również do skredowanych powłok po przetarciu szczotką stalową. Jego stosowanie pozwala wyeliminować kosztowne, zazwyczaj trudne technicznie i szkodliwe ekologicznie procedury dokładnego czyszczenia powierzchni stalowych, np. piaskowanie, szlifowanie, wytrawianie chemiczne, które są wymagane przy zastosowaniu większości farb.

Sposób wytwarzania i zastosowanie oksymów sposobem według wynalazku ilustrują poniższe przykłady.

P r z y k ł a d 1. Otrzymywanie 2-hydroksy-5-nonylobenzaldoksymu

W kolbie reakcyjnej o poj. 0,25 l w 54,0 g wody mieszając i chłodząc rozpuszczono 0,85 mol (34,0 g) wodorotlenku sodu. Następnie, w temperaturze około 40°C, wprowadzono do kolby, 0,1 mol (22,0 g) ρ-nonylofenolu (C₁₅H₂₄O) w 23,0 g izopropanolu. Równolegle sporządzono roztwór 0,075 mol (12,5) g siarczanu hydroksyloaminy (SHA) w 12,5 g wody o temperaturze 60°C. Do zawartości kolby reakcyjnej ogrzanej do temperatury 65°C, podczas energicznego mieszania, wkraplano w ciągu 0,5 h 0,175 mol (20,8 g) chloroformu i równocześnie - przygotowany roztwór SHA, utrzymując temperaturę 65-68°C (reakcja jest egzotermiczna). Po wkropleniu reagentów kontynuowano mieszanie układu reakcyjnego w w/w temperaturze przez około 1,5 h.

Postęp reakcji kontrolowano chromatograficznie - TLC (chloroform/heksan 4:1), obserwując zanik plamy wyjściowego alkilofenolu. (Łączny czas reakcji: ok. 2 h). Następnie, mieszaninę poreakcyjną schłodzono do temperatury pokojowej, po czym, podczas mieszania i chłodzenia, dodano porcjami 35% kwas siarkowy do uzyskania pH fazy wodnej < 7,0.

W temperaturze 80-95°C wydestylowano z kolby azeotrop izopropanolu z wodą z domieszką nieprzereagowanego chloroformu. Pozostałość podestylacyjną schłodzono do temperatury ok. 35°C, a następnie mieszano przez 0,25 h z 30 g (około 44,0 ml) heksanu. Po rozdziale faz, fazę górną (organiczną) przemyto wodą.

Z roztworu organicznego oddestylowano heksan. Pozostałość po destylacji stanowi surowy produkt - 2-hydroksy-5-nonylo-benzaldoksym (m = 26,5 g) w postaci oliwkowo-brązowej oleistej lepkiej cieczy. Na podstawie oznaczonej metodą analizy elementarnej zawartości azotu obliczono przybliżoną zawartość składnika głównego - oksymu = 64,2%. Wydajność w odniesieniu do wyjściowego ρ-nonylofenolu: 64,8%.

P r z y k ł a d 2. Otrzymywanie 2-hydroksy-5-nonylobenzaldoksymu

Postępowano jak w przykładzie 1, przy czym do reakcji użyto: 0,7 mol (28,0 g) wodorotlenku sodu w 45,0 g wody, 0,1 mol (22,0 g) ρ-nonylofenolu (C₁₅H₂₄O) w 23,0 g izopropanolu oraz 0,15 mol (4,95 g) hydroksyloaminy w postaci 50% roztworu wodnego o temperaturze pokojowej, a także 0,175 mol (20,8 g) chloroformu. Zużycie kwasu siarkowego i heksanu - podobne jak w przykładzie 1.

PL 227 238 B1

Uzyskano 31,7 g surowego produktu - 2-hydroksy-5-nonylobenzaldoksymu o przybliżonej zawartości składnika głównego - oksymu = 68,9%. Wydajność w odniesieniu do wyjściowego ρ-nonylofenolu: 82,9%.

P r z y k ł a d 3. Otrzymywanie 2-hydroksy-5-dodecylobenzaldoksymu

Postępowano jak w przykładzie 2, przy czym do reakcji użyto: 0,7 mol (28,0 g) wodorotlenku sodu w 45,0 g wody demineralizowanej, 0,1 mol (26,3 g) ρ-dodecylofenolu (C₁₈H₃₀O) oraz 0,15 mol (4,95 g) hydroksyloaminy w postaci 50% roztworu wodnego o temperaturze pokojowej, a także 0,175 mol (20,8 g) chloroformu. Łączny czas reakcji: 2,5 h. Zużycie kwasu siarkowego i heksanu - podobne jak w przykładzie 1.

Uzyskano 31,1 g surowego produktu - 2-hydroksy-5-dodecylo-benzaldoksymu w postaci oliwkowo-brązowej oleistej lepkiej cieczy o przybliżonej zawartości składnika głównego - oksymu = 62,5%. Wydajność w odniesieniu do wyjściowego ρ-dodecylofenolu: 63,6%.

P r z y k ł a d 4

Na powierzchnię 6 płytek stalowych, oczyszczonych do stopnia St3 wg normy PN-EN ISO 8501 (czyszczenie szczotką; pozostaje około 50% powierzchni z rdzą), nałożono preparat A - surowy oksym, wytworzony wg przykładu 1, który rozcieńczono izopropanolem (ok. 10% roztwór), uzyskując ₂ po 4 h schnięcia w temperaturze pokojowej warstewkę, zawierającą około 5,5 g surowego oksymu/m²powierzchni stali.

Następnie, nałożono system powłokowy składający się z podkładu epoksydowego o grubości 50 μm, powłoki międzywarstwowej epoksydowej o grubości 100 μm i powłoki nawierzchniowej poliuretanowej o grubości 60 μm. Taki sam system malarski nałożono na tak samo przygotowane następne 6 płytek stalowych, ale bez preparatu A.

Po wysezonowaniu się powłok, na trzech płytkach z każdego rodzaju wykonano na środku nacięcie w kształcie krzyża przecinającego się pod kątem 30°.

Wszystkie płytki włożono do komory solnej i badano według normy ISO 9227, obserwując zniszczenia powłok (natrysk 3% roztworem chlorku sodu w temperaturze 30 ± 2°C).

W tablicy 1 i 2 podane są zniszczenia powłok po 1440 h badań w komorze solnej, oceniane wg normy PN-EN ISO 4628 (I - płytki bez preparatu A; II - płytki z preparatem A; X - płytki z nacięciem krzyżowym).

T a b l i c a 1

Wyniki badań w komorze solnej dla płytek bez preparatu A

Próbka	Czas [h]	Typ zniszczeń	Pęcherze	Zardzewienie	Spękanie	Złuszczenie	Uwagi
Is-1	1440	-	brak	Ri1	brak	brak	-
Is-2	-	brak	Ri1	brak	brak	-
Is-3	-	brak	Ri1	brak	brak	-
Dotyczy całości	Obszar wokół rysy (do 8 mm)
Próbka	Czas [h]	Typ zniszczeń	Pęcherze	Zardzewienie	Spękanie	Złuszczenie	Uwagi
IsX-l	1440	jednolite	1(S2)	Ri1	0(S0)	0(S0)
IsX-2	jednolite	1(S1)	Ri1	0(S0)	0(S0)
IsX-3	jednolite	1(S2)	Ri1	0(S0)	0(S0)

PL 227 238 B1

T a b l i c a 2

Wyniki badań w komorze solnej dla płytek z preparatem A

Próbka	Czas [h]	Typ zniszczeń	Pęcherze	Zardzewienie	Spękanie	Złuszczenie	Uwagi
Is-1	1440	-	brak	Ri0	brak	brak	-
Is-2	-	brak	Ri0	brak	brak	-
Is-3	-	brak	Ri0	brak	brak	-
Dotyczy całości	Obszar wokół rysy (do 8 mm)
Próbka	Czas [h]	Typ zniszczeń	Pęcherze	Zardzewienie	Spękanie	Złuszczenie	Uwagi
IsX-l	1440	jednolite	0(S0)	Ri0	0(S0)	0(S0)
IsX-2	jednolite	0(S0)	Ri0	0(S0)	0(S0)
IsX-3	jednolite	0(S0)	Ri0	0(S0)	0(S0)

Oznaczenia:

Ri1 - stopień zardzewienia oznaczający rdzę na 0,05% powierzchni. Stopnie zardzewienia podawane są rosnąco od Ri0 do Ri5.

Określenie spęcherzenia, spękania, złuszczenia wyrażane jest jego gęstością i rozmiarem (wartość w nawiasie) w skali od 0 do 5 (0 - najniższa gęstość i najmniejszy rozmiar).

Jak widać, na płytkach bez preparatu A wystąpiło nieznaczne skorodowanie próbek bez nacięcia i spęcherzenie koło nacięcia i skorodowanie na płytkach z nacięciem. Na obu rodzajach płytek z preparatem A nie wystąpiły żadne zniszczenia.

P r z y k ł a d 5

Na 3 płytkach ze stali St3, oczyszczonych do stopnia St3 wg normy PN-EN ISO 8501 (czyszczenie szczotką; pozostaje około 50% powierzchni z rdzą), nałożono preparat A - surowy oksym, wytworzony wg przykładu 1, który rozcieńczono izopropanolem (10% roztwór), uzyskując po 4 h ₂ schnięcia w temperaturze pokojowej warstewkę, zawierającą ok. 5,5 g surowego oksymu/m² powierzchni stali. Następnie, nałożono system powłokowy, składający się z podkładu epoksydowego o grubości 50 μm i powłoki międzywarstwowej epoksydowej o grubości 100 μm. Taki sam system malarski nałożono na tak samo przygotowane następne 3 płytki stalowe, ale bez preparatu A. Po wysezonowaniu się powłok wykonano badania metodą spektroskopii impedancyjnej oraz badanie przyczepności powłok metodą odrywową według normy ISO 16276. Płytki umieszczono w komorze wilgotnościowej i wykonano badanie odporności korozyjnej zgodnie z normą ISO przez 1440 h. Po wyjęciu płytek z komory oceniono ich wygląd oraz wykonano ponownie badanie metodą spektroskopii impedancyjnej. Wartość logarytmu modułu impedancji przy częstotliwości 0,1 Hz pokazuje właściwości barierowe powłok. Wartości powyżej 6 świadczą o istnieniu własności barierowych. Im wyższa wartość tym własności barierowe są lepsze.

Na żadnej z badanych płytek nie stwierdzono widocznych nieuzbrojonym okiem zniszczeń.

Na widmach impedancyjnych w układzie Body'ego stwierdzono następujące wartości logarytmu modułu impedancji przy częstotliwości 0,1 Hz:

- przed badaniami w komorze wilgotnościowej: 8-10 dla wszystkich płytek,

- po badaniach w komorze wilgotnościowej:

• od 8-10 dla płytek z preparatem A;

• od 7-9 dla płytek bez preparatu A.

Wartości przyczepności powłok mierzone metodą odrywową wynosiły:

- przed badaniami w komorze wilgotnościowej: 7-9 Mpa dla wszystkich płytek,

- po badaniach w komorze wilgotnościowej: 7-9 Mpa dla płytek z preparatem A i 4-5 Mpa dla płytek bez preparatu A.

Otrzymane wyniki świadczą o lepszej barierowości systemów z preparatem A po narażeniach w komorze wilgotnościowej oraz o ich lepszej przyczepności po tych samych narażeniach.

Claims

1. Sposób wytwarzania 5-alkilosalicylaldoksymów o wzorze 1:

w którym R oznacza grupę alkilową C6-C16, z wykorzystaniem reakcji Reimera-Tiemanna, znamienny tym, że do układu rozpuszczalników woda-alkohol wprowadza się ρ-alkilofenol, wodorotlenek sodu, chloroform i hydroksylaminę, przy czym, w odniesieniu do użytego alkilofenolu, stosuje się wodorotlenek sodu i chloroform w ilości od stechiometrycznej do 100% nadmiaru oraz hydroksyloaminę w ilości od stechiometrycznej do 60% nadmiaru i prowadzi się reakcję w temperaturze 60-75°C przez 1,5-4 h, po czym, w temperaturze 20-30°C, mieszaninę poreakcyjną zakwasza się do uzyskania pH fazy wodnej < 7,0, a następnie oddestylowuje się azeotrop alkohol-woda z domieszką nieprzereagowanego chloroformu, pozostałość miesza się z obojętnym rozpuszczalnikiem węglowodorowym C5-C10, rozdziela się warstwy i z fazy organicznej oddestylowuje rozpuszczalnik.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że hydroksyloaminę wprowadza się w postaci roztworu wodnego, korzystnie około 50%.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że hydroksyloaminę generuje się w układzie reakcyjnym w reakcji siarczanu lub chlorowodorku hydroksyloaminy z ługiem sodowym.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że reakcję prowadzi się w mieszaninie rozpuszczalników woda-alkohol w stosunku wagowym od 2:1 do 3:1.

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w mieszaninie rozpuszczalników stosuje się alkohol C2-C4, korzystnie izopropanol.

6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako obojętny rozpuszczalnik węglowodorowy stosuje się heksan, mieszaniny ciekłych węglowodorów alifatycznych C5-C10 albo toluen.

7. Zastosowanie produktu wytworzonego zgodnie z zastrzeżeniami 1-6, jako inhibitora korozji i środka poprawiającego plastyczność i przyczepność powłok malarskich.

8. Zastosowanie według zastrz. 7, znamienne tym, że stosuje się roztwór produktu w stężeniu 5-30%, w rozpuszczalniku wybranym spośród: alkoholi C2-C4, eterów, ketonów, węglowodorów alifatycznych, aromatycznych, korzystnie w etanolu, izopropanolu, toluenie, ksylenie, chloroformie, heksanie lub 1,1,1-trichloroetanie, ewentualnie w mieszaninie wybranych ww rozpuszczalników.

9. Zastosowanie według zastrz. 7 i 8, znamienne tym, że produkt nakłada się bezpośrednio na powierzchnię metalu po oczyszczeniu jej z luźnych zanieczyszczeń mineralnych, jako grunt przed naniesieniem systemu powłokowego.