PL216897B1 - Kotew - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest kotew zaopatrzona w tuleję rozprężną - znajdująca zastosowanie w budownictwie albo w górnictwie zwłaszcza w obudowie kotwowej wyrobisk górniczych.

Znana jest kotew górnicza zawierająca żerdź kotwi i głowicę rozprężną w której żerdź kotwi ma postać pręta który z jednej strony zakończony jest łbem na przykład sześciokątnym z drugiej jest nagwintowany na długości większej od sumy długości elementów składowych w stanie statycznym przed rozpoczęciem rozprężania. Ponadto żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło osadcze na przykład w postaci zgrubienia usytuowane bezpośrednio poniżej gwintu. Głowica rozprężna w znanym rozwiązaniu składa się z: tulei rozprężnej, rozpieraka, dwóch pierścieni: ślizgowego oraz oporowego a także z plastikowej nakładki w postaci stożka.

Tuleja rozprężna stanowi walec z przelotowym otworem usytuowanym współosiowo z powierzchnią zewnętrzną tulei. Wlot tulei rozprężnej ma postać cylindra przechodzącego wewnątrz w stożek rozszerzający się aż do wylotu - część stożkowa stanowi gniazdo tulei rozprężnej. Czoło tulei rozprężnej od strony wylotu jest płaskie. Ściana boczna tulei rozprężnej wyposażona jest w cztery szczeliny - w postaci nacięć przebiegających na wskroś ściany od krawędzi gniazda w jej głąb. Jedno z nacięć przecina ścianę na całej długości. Rozpierak ma postać ściętego stożka z wewnętrznym przelotowym gwintowanym otworem, zaopatrzony jest w dwa karby - wystające ponad powierzchnię stożkową - rozmieszczenie karbów jest przystające do rozmieszczenia szczelin w tulei rozprężnej. Powierzchnia czołowa rozpieraka jest wypukła co ułatwia prowadzanie głowicy w otworze. Pierścień ślizgowy zaopatrzony jest w przelotowy gładki otwór oraz z wewnętrzne gniazdo cylindryczne. Pierścień oporowy zaopatrzony jest w przelotowy gładki otwór. Elementy kotwi usytuowane są następująco: na siodle żerdzi kotwi osadzone są kolejno: pierścień oporowy, pierścień ślizgowy, tuleja rozprężna z wlotem na pierścieniu ślizgowym, rozpierak z powierzchnią stożkową w gnieździe tulei rozprężnej a jednocześnie na gwintowanym końcu żerdzi kotwi. Elementy głowicy rozprężnej ustabilizowane są względem siebie przez osadzanie powierzchni stożkowej rozpieraka na powierzchni gniazda tulei rozprężnej co uzyskuje się przez odpowiednie pokręcanie żerdzią kotwi. Na końcu tak zamocowanej głowicy żerdzi osadzona jest plastikowa nakładka. Tak zmontowaną wprowadza się do wcześniej wywierconego otworu na zadaną głębokość, a następnie pokręca się żerdzią kotwi co powoduje przesuwanie się rozpieraka w kierunku wylotu otworu i jednoczesne dociskanie głowicy do ścianek otworu w wyniku przesuwania części stożkowej rozpieraka względem nieruchomego gniazda tulei rozprężnej.

Wadą tego rozwiązania jest to, że w celu zamontowania kotwi w otworze konieczne jest, po wprowadzeniu kotwi na wymaganą głębokość, zablokowanie głowicy rozprężnej poprzez obracanie żerdzią kotwi, ponadto po zamocowaniu kotwy w otworze, połączenie gwintowe - rozpieraka z żerdzią kotwi - w miarę upływu czasu ulega zanieczyszczeniu, a następnie korozji co powoduje zatarcie współpracujących powierzchni i w konsekwencji uniemożliwia zmianę naciągu kotwi.

Kotew według wynalazku zawiera żerdź kotwi, tuleję rozprężną, sprężynę napinającą, pierścień ustalający i nakładkę prowadzącą - korzystnie stożkową. Żerdź kotwi stanowi pręt z jednej strony zaopatrzony w znaną końcówkę dobieraną w zależności od przeznaczenia, może to być łeb kształtowy, końcówka gwintowana, gładki pręt prosty lub wygięty w kształcie haka itp. Drugi koniec żerdzi kotwi ma postać stożka zwężającego się od czoła żerdzi kotwi do miejsca w którym poprzeczny przekrój stożka zrówna się ze średnicą części walcowej pręta - czyli do krawędzi przenikania z powierzchnią boczną pręta albo do średnicy mniejszej od średnicy walcowej części pręta - czyli do krawędzi przenikania z powierzchnią prostopadłą do powierzchni bocznej pręta, ten stożkowy koniec jest rozpierakiem przeznaczonym do współpracy z tuleją rozprężną.

Rozpierak może stanowić część pręta wykonanego w formie jednolitego elementu ukształtowanego znanym sposobem albo też stanowić element składowy mocowany na końcu pręta znanym sposobem, korzystnie w tym rozwiązaniu rozpierak stanowi stożek z wewnętrznym gwintowanym albo gładkim otworem, który w pierwszym przypadku nakręcany jest na gwintowany koniec żerdzi w drugim zaś wsuwany jest na pręt i stabilizowany znanym sposobem, korzystnie za pomocą spawania albo kołkowania. Powierzchnia czołowa rozpieraka która jest jednocześnie powierzchnią czołową żerdzi kotwi jest płaska. Średnicę czoła rozpieraka dobiera się w zależności od wielkości otworów w których mają być mocowane kotwie. Kąt pochylenia między tworzącymi stożka zawiera się w granicach od 1° do 12°, korzystnie wynosi 4°. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło stanowiące spęczenie na pręcie kotwi umieszczone poniżej rozpieraka, korzystnie w postaci pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła rozpieraka, umieszczonego na mniejszej (wewnętrznej) podstawie stożka rozpieraka.

PL 216 897 B1

Tuleja rozprężna stanowi walec ze ślepym stożkowo walcowym otworem usytuowanym współosiowo z powierzchnią zewnętrzną tulei. Otwór ten rozszerza się od wlotu w głąb tulei rozprężnej, a następnie przechodzi w walec ciągnący się aż do dna - poprzecznej ściany zamykającej walcową część otworu. Część stożkowa otworu stanowi gniazdo tulei rozprężnej. Korzystnie na zewnętrznej powierzchni dna tulei rozprężnej mocowana jest, znanym sposobem, nakładka prowadząca. Powierzchnia czołowa tulei rozprężnej od strony wlotu otworu jest płaska. Korzystnie kąt pochylenia gniazda tulei rozprężnej odpowiada kątowi pochylenia stożka rozpieraka. Korzystnie długość gniazda tulei jest równa długości rozpieraka. Powierzchnia zewnętrzna ściany bocznej na długości gniazda jest nieregularna. Ściana boczna tulei rozprężnej wyposażona jest w podłużne, co najmniej trzy szczeliny rozmieszczone, korzystnie symetrycznie na obwodzie. Szczeliny mają postać nacięć przebiegających na wskroś ściany od wlotu do otworu do jego dna albo od wlotu do otworu łącznie z dnem w tym przypadku tuleja rozprężna składa się z oddzielnych identycznych elementów. Każde nacięcie przecina ścianę na wskroś tak uzyskane części stanowią szczęki tulei rozprężnej. Tuleja rozprężna wykonywana jest znanym sposobem z jednego elementu albo z części łączonych nierozłącznie ze sobą.

Elementy kotwi w stanie zmontowanym (przygotowanej do zabudowy w wywierconym otworze) zajmują następujące położenie - gniazdo tulei rozprężnej osadzone jest na powierzchni stożkowej rozpieraka, a jej powierzchnia czołowa na siodle żerdzi kotwi. Wewnątrz tulei rozprężnej - w części walcowej otworu - umieszczona jest sprężyna napinająca, korzystnie w postaci śrubowej sprężyny walcowej, która jednym końcem osadzona jest na powierzchni czołowej rozpieraka drugim zaś na dnie tulei rozprężnej. Szczęki tulei rozprężnej w pobliżu ich wolnego końca opasane są pierścieniem ustalającym. Długość sprężyny jest tak dobrana, by w opisanym położeniu - przed wprowadzeniem kotwi do otworu osadczego sprężyna była wstępnie napięta. Na zewnętrznej powierzchni dna tulei rozprężnej, korzystnie osadzona jest nakładka prowadząca. Nakładka prowadząca ma postać stożka prawidłowego o średnicy podstawy zbliżonej do średnicy powierzchni zewnętrznej czoła tulei, korzystnie wykonana jest z plastyku.

W celu zamocowania kotwi wprowadza się ją do wcześniej wywierconego otworu, na przykład w górotworze, o średnicy nieco większej od średnicy tulei rozprężnej. W trakcie przesuwania kotwi w głąb otworu następuje samoczynne zsunięcie pierścienia ustalającego i co za tym idzie zluzowanie szczęk - w konsekwencji sprężyna napinająca przesuwa tuleję rozprężną - wzdłuż pręta kotwi - po powierzchni stożkowej rozpieraka w wyniku czego szczęki dosuwają się do ściany otworu. Podczas dalszego wprowadzania kotwy w głąb, sprężyna napinająca ugina się co powoduje zbliżenie szczęk do osi rozpieraka, umożliwiając dalsze bezproblemowe wprowadzanie kotwi do otworu. Zatrzymanie ruchu postępowego kotwy - po wprowadzeniu jej na założoną głębokość - powoduje dociśnięcie szczęk do powierzchni otworu za pomocą sprężyny napinającej, zaś cofnięcie żerdzi kotwy wywołuje dociśnięcie szczęk do ścianek otworu stożkiem rozpieraka i osadzenie tulei rozpierającej w otworze dalsze cofanie kotwy nie jest możliwe. Jeżeli wolny koniec kotwy - wystający z otworu jest nagwintowany to możliwe jest zastosowanie znanych: podkładki i nakrętki kotwiowej w celu stabilizowania górotworu, w tym przypadku kotew może być naciągana w każdym okresie eksploatacji - tuleja rozprężna pozostaje nieruchoma w otworze. Wolny koniec kotwy może być zakończony hakiem w takim przypadku wykorzystywany jest na przykład do podtrzymywania rurociągów.

Inna kotew z głowicą rozprężną według wynalazku zawiera żerdź kotwi, tuleję rozprężną, tuleję hamującą i co najmniej jeden ściągacz. Żerdź kotwi stanowi pręt z jednej strony zaopatrzony w znaną końcówkę dobieraną w zależności od przeznaczenia, może to być łeb kształtowy, końcówka gwintowana, gładki pręt prosty lub wygięty w kształcie haka itp. Drugi koniec żerdzi kotwi stanowi rozpierak jest to stożkowa część pręta stanowiąca odcinek zwężający się od czoła do miejsca w którym poprzeczny przekrój stożka zrówna się ze średnicą części walcowej pręta. Rozpierak może stanowić część pręta wykonanego w formie jednolitego elementu ukształtowanego znanym sposobem albo też stanowić element składowy mocowany na końcu pręta znanym sposobem, korzystnie w tym rozwiązaniu rozpierak stanowi stożek z wewnętrznym gwintowanym albo gładkim otworem, który w pierwszym przypadku nakręcany jest na gwintowany koniec żerdzi w drugim zaś wsuwany jest na pręt i stabilizowany znanym sposobem, korzystnie za pomocą spawania albo kołkowania. Średnicę czoła rozpieraka dobiera się w zależności od wielkości otworów w których mają być mocowane kotwie. Kąt pochylenia między tworzącymi stożka zawiera się w przedziale od 1° do 12°, korzystnie wynosi 4°. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło w postaci spęczenia, korzystnie w postaci pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła rozpieraka, umieszczonego na powierzchni walcowej żerdzi kotwi poniżej mniejszej (wewnętrznej) podstawy stożka rozpieraka, korzystnie w odległości równej dwóm

PL 216 897 B1 średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest tuleja hamująca, korzystnie plastikowa, której otwór wewnętrzny jest większy od średnicy pręta żerdzi, a średnica zewnętrzna jest większa od średnicy czoła rozpieraka i dobiera się ją tak by stanowiła około 1,03 średnicy otworu w którym osadza się kotwę. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej jest nieregularna. Tuleja hamująca przeznaczona jest do wstępnego rozpierania szczęk tulei rozprężnej. Na tulei hamującej osadzona jest tuleja rozprężna, w postaci, korzystnie trzech, elementów, których zewnętrzna powierzchnia jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego przechodzącego w stożek. Średnica otworu w części walcowej jest równa średnicy żerdzi kotwi. Korzystnie kąt pochylenia stożkowej części otworu odpowiada kątowi pochylenia stożka rozpieraka. Szczęki zamocowane są do rozpieraka za pomocą przynajmniej jednego ściągacza, korzystnie dwóch umieszczonych w pobliżu końców szczęk. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnej nie przekracza średnicy czoła rozpieraka.

Korzystnie na powierzchni czoła rozpieraka przymocowana jest, znanym sposobem, nakładka prowadząca w postaci stożka albo czoło rozpieraka przechodzi w stożek, który spełnia rolę nakładki prowadzącej - w tym przypadku nakładka prowadząca uformowana jest z materiału żerdzi.

Tak skonstruowaną kotew mocuje się w otworach o średnicy równej lub nieco przekraczającej średnicę czoła żerdzi. Kotew wprowadza się do otworu na założoną głębokość - cofnięcie żerdzi kotwi powoduje - w pierwszej fazie dociśnięcie szczęk do powierzchni otworu za pomocą tulei hamującej, która blokuje się w otworze co powoduje przesunięcie szczęk po powierzchni stożkowej w kierunku czoła żerdzi i jednoczesne dociśnięcie ich do powierzchni otworu, a następnie w drugiej fazie w razie dalszego cofania żerdzi kotwy dociśnięcie szczęk do ścianek otworu stożkiem rozpieraka co w konsekwencji osadza głowicę wraz z żerdzią w otworze - dalsze cofanie kotwy nie jest możliwe. Jeżeli wolny koniec kotwy - wystający z otworu jest nagwintowany to możliwe jest zastosowanie znanych: podkładki i nakrętki kotwiowej w celu stabilizowania górotworu, w tym przypadku kotew może być naciągana w każdym okresie eksploatacji - głowica w otworze pozostaje nieruchoma.

Inna kotew z głowicą rozprężną według wynalazku zawiera żerdź kotwi, tuleję rozprężną, sprężynę napinającą, nakładkę prowadzącą i pierścień ustalający. Żerdź kotwi stanowi pręt z jednej strony zaopatrzony w znaną końcówkę dobieraną w zależności od przeznaczenia, może to być łeb kształtowy, końcówka gwintowana, gładki pręt prosty lub wygięty w kształcie haka itp. Drugi koniec żerdzi kotwi stanowi rozpierak - jest to stożkowa część pręta stanowiąca odcinek zwężający się od czoła do miejsca w którym poprzeczny przekrój stożka zrówna się ze średnicą części walcowej pręta. Rozpierak może stanowić część pręta wykonanego w formie jednolitego elementu ukształtowanego znanym sposobem albo też stanowić element składowy mocowany, znanym sposobem, na końcu pręta, korzystnie w tym rozwiązaniu rozpierak stanowi stożek z wewnętrznym gwintowanym albo gładkim otworem, który w pierwszym przypadku nakręcany jest na gwintowany koniec żerdzi w drugim zaś wsuwany jest na pręt i stabilizowany znanym sposobem, korzystnie za pomocą spawania albo kołkowania. Średnicę czoła rozpieraka dobiera się w zależności od wielkości otworów w których mają być mocowane kotwie. Kąt pochylenia między tworzącymi stożka rozpieraka zawiera się w przedziale od 1° do 12°, korzystnie wynosi 4°. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło stanowiące spęczenie na pręcie kotwi umieszczone poniżej rozpieraka, korzystnie w postaci pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła rozpieraka, umieszczonego na powierzchni walcowej żerdzi kotwi poniżej mniejszej (wewnętrznej) podstawy stożka rozpieraka, korzystnie w odległości równej dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest sprężyna rozpierająca, korzystnie walcowa. Na sprężynie rozpierającej osadzony jest zespół szczęk korzystnie w postaci identycznych, trzech elementów, których zewnętrzna powierzchnia jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego przechodzącego w stożek. Średnica otworu w części walcowej jest równa średnicy żerdzi kotwi. Korzystnie kąt pochylenia stożkowej części otworu odpowiada kątowi pochylenia stożka rozpieraka. Szczęki zamocowane są do rozpieraka za pomocą pierścienia ustalającego, umieszczonego w pobliżu końca szczęk - przylegającego do sprężyny rozpierającej. Szczeki tworzą tuleję rozprężną. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnej nie przekracza średnicy czoła rozpieraka. Korzystnie na końcu żerdzi osadzona jest nakładka prowadząca w postaci elastycznej tulei zamkniętej z jednej strony dnem o płaskiej powierzchni wewnętrznej i wypukłej stożkowej powierzchni zewnętrznej. Dno nakładki osadzone jest na powierzchni czołowej rozpieraka a otwarty koniec opasuje drugie końce szczęk.

W celu zamocowania kotwi w górotworze wprowadza się ją do wcześniej wywierconego otworu o średnicy nieco większej od średnicy głowicy rozprężnej. W trakcie przesuwania kotwi w głąb otworu

PL 216 897 B1 następuje samoczynne zsunięcie pierścienia ustalającego i zluzowanie szczęk. Sprężyna napinająca podnosi szczęki do momentu styku szczęk ze ścianą wywierconego otworu. Podczas dalszego wprowadzania kotwy w otworze górotworu sprężyna napinająca ugina się co powoduje zbliżenie szczęk tulei rozprężnej do powierzchni rozpieraka, umożliwiając dalsze bezproblemowe wprowadzanie kotwi do otworu. Po wprowadzeniu kotwy na założoną głębokość lekko cofa się ją co powoduje - w pierwszej fazie dociśnięcie szczęk do powierzchni otworu za pomocą sprężyny napinającej, która przesuwa szczęki w kierunku dna otworu po powierzchni stożkowej rozpieraka i jednoczesne dociśnięcie ich do powierzchni otworu. Następnie - w drugiej fazie cofania żerdzi kotwy - następuje dociśnięcie szczęk do ścianek otworu stożkiem rozpieraka co w konsekwencji osadza głowicę w otworze - dalsze cofanie kotwy nie jest możliwe. Jeżeli wolny koniec kotwy - wystający z otworu jest nagwintowany to możliwe jest zastosowanie znanych: podkładki i nakrętki kotwiowej w celu stabilizowania górotworu, w tym przypadku kotew może być naciągana w każdym okresie eksploatacji - głowica w górotworze pozostaje nieruchoma. Wolny koniec kotwy może być zakończony hakiem w takim przypadku wykorzystywany jest na przykład do podtrzymywania rurociągów.

Zaletą rozwiązania według wynalazku jest to, że w celu osadzania kotwi w otworze wystarczy wykonywanie ruchu posuwistego - nie ma konieczności obracania całego pręta kotwi, ponadto możliwe jest naciąganie kotwi w całym okresie ich żywotności.

Przedmiot wynalazku przedstawiony jest w przykładowym wykonaniu na rysunku na którym fig. 1 przedstawia żerdź kotwi ze sprężyną rozpierającą na rozpieraku żerdzi kotwi, fig. 2 - widok tulei rozpierającej od strony otworu, fig. 3 - przekrój A-A fig. 2, fig. 4 - żerdź kotwi z tuleją hamującą, fig. 5 przekrój B-B fig. 4, zaś fig. 6 - żerdź kotwi ze sprężyną rozpierającą pod głowicą rozprężną.

Kotew w przykładowym wykonaniu pokazanym na fig. 1, 2 i 3 składa się z tulei rozprężnej 4, żerdzi kotwi 12, sprężyny rozpierającej 1, pierścienia ustalającego 15 oraz nakładki prowadzącej 3. Tuleja rozprężna 4 stanowi walec ze ślepym otworem usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej. Otwór ma postać stożka rozszerzającego się od stopy w głąb i przechodzącego w cylinder. Część stożkowa otworu - stanowi gniazdo 8 tulei. Otwór zamknięty jest poprzeczną ścianą stanowiącą dno 5 tulei rozprężnej 4, którego powierzchnie: wewnętrzna i zewnętrzna są do siebie równoległe. Ściana boczna tulei rozprężnej 4 wyposażona jest w podłużne trzy szczeliny 9 rozmieszczone symetrycznie na obwodzie. Szczeliny 9 przebiegają na wskroś ściany aż do dna 5 i dzielą tuleję na jednakowe szczęki 11. Na powierzchni zewnętrznej dna 5 tulei rozprężnej 4, usytuowane jest wgłębienie 6 w postaci przelotowego otworu. Powierzchnia zewnętrzna ściany bocznej, na długości gniazda 8 jest nieregularna, a na pozostałej części gładka. Żerdź kotwi 12 ma postać pręta, który z jednej strony zaopatrzony w znaną gwintowaną końcówkę, z drugiej zaś w rozpierak 13 w postaci stożka zwężającego się od końca stanowiącego czoło 14 żerdzi kotwi 12 do miejsca w którym poprzeczny przekrój stożka zrównuje się ze średnicą części walcowej żerdzi kotwi 12 przy czym kąt pochylenia między tworzącymi stożka wynosi 4°. Żerdź kotwi 12 zaopatrzona jest w siodło 10 umieszczone na linii przenikania rozpieraka 13 z walcową częścią żerdzi kotwi 12. Na siodle 10 żerdzi kotwi 12 umieszczona jest tuleja rozprężna 4, zaś wewnątrz tulei rozprężnej 4 umieszczona jest sprężyna rozpierająca 1, która jednym końcem osadzona jest na czole 14 żerdzi kotwi 12 drugim zaś na wewnętrznej powierzchni dna 5 tulei rozprężnej 4. Szczęki 11 tulei rozprężnej 4 opasane są pierścieniem ustalającym 15, a na zewnętrznej powierzchni dna 5 osadzona jest nakładka prowadząca 3. Siodło 10 w przykładowym wykonaniu ma postać pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła 14 żerdzi kotwi 12.

Kotew w przykładowym wykonaniu pokazanym na fig. 4 i 5 składa się z żerdzi kotwi 12, tulei rozprężnej 4 zawierającej szczęki 11, tulei hamującej 7 oraz dwóch ściągaczy 2. Żerdź kotwi 12 stanowi pręt (walec) z jednej strony zaopatrzony w znaną nagwintowaną końcówkę. Drugi koniec żerdzi kotwi 12 stanowi rozpierak 13 - część stożkową o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym 4°. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło 10 - w postaci pierścienia, umocowanego do powierzchni walcowej żerdzi kotwi 12 w odległości równej dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest tuleja hamująca 7 wykonana z plastiku. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej 7 jest nieregularna. Na tulei hamującej 7 osadzony jest zespół trzech szczęk 11 w postaci identycznych, elementów. Powierzchnia zewnętrzna szczęk 11 uformowana jest w pierścienie piłokształtne. Szczęki 11 zamocowane są do rozpieraka 13 za pomocą dwóch ściągaczy 2, umieszczonych w rowkach na obu końcach szczęk 11. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnej 4 nie przekracza średnicy czoła rozpieraka 13.

PL 216 897 B1

Kotew w przykładowym wykonaniu pokazanym na fig. 6 składa się z żerdzi kotwi 12, tulei rozprężnej 4 zawierającej szczęki 11, sprężyny rozpierającej 1 nakładki prowadzącej 3 oraz pierścienia ustalającego 15. Żerdź kotwi 12 stanowi pręt (walec) z jednej strony zaopatrzony w znaną gwintowaną końcówkę. Drugi koniec żerdzi kotwi 12 stanowi rozpierak 13 o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym 4°. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło 10 - w postaci pierścienia, umocowanego do powierzchni walcowej żerdzi kotwi 12 w odległości równej dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest walcowa sprężyna rozpierająca 1. Na sprężynie rozpierającej 1 osadzony jest zespół trzech szczęk 11 w postaci identycznych, elementów. Powierzchnia zewnętrzna uformowana jest w pierścienie piłokształtne. Szczęki 11 zamocowane są do rozpieraka 13 za pomocą pierścienia ustalającego 15 umieszczonego na jednym końcu szczęk 11 i nakładki prowadzącej 3 opasującej wolnym końcem drugi koniec szczęk 11. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnej 4 nie przekracza średnicy czoła 14 rozpieraka 13.

Rozwiązania według wynalazku stosuje się, w znany sposób, jako element kotwi stosowanych w procesach zabezpieczania wyrobisk górniczych.

Claims (20)

1. Kotew zawierająca: żerdź kotwi, nakładkę prowadzącą, tuleję rozprężną stanowiącą walec z otworem stożkowo walcowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej, który to otwór tulei rozprężnej w części stożkowej stanowi gniazdo tulei, a jej ściana boczna wyposażona jest w podłużne szczeliny rozmieszczone na obwodzie, znamienna tym, że kotew wyposażona jest w sprężynę rozpierającą (1) oraz pierścień ustalający (15) przy czym otwór stożkowo walcowy tulei rozprężnej (4) jest ślepy i stanowi stożek rozszerzający się od wlotu w głąb, który następnie przechodzi w walec, zamknięty poprzeczną ścianą stanowiącą dno (5) przy czym powierzchnie: wewnętrzna i zewnętrzna dna (5) są do siebie równoległe, a ponadto powierzchnia boczna tulei rozprężnej (4), korzystnie na długości gniazda (8) jest nieregularna, zaś szczeliny (9) - korzystnie trzy - przebiegają od wlotu do otworu aż do dna (5) i dzielą tuleję rozprężną (4) na szczęki (11), a ponadto żerdź kotwi (12) korzystnie wykonana z jednego materiału - ma postać pręta, który z jednej strony zaopatrzony jest w znaną końcówkę z drugiej zaś w rozpierak (13) w postaci stożka zwężającego się od końca stanowiącego czoło (14) żerdzi kotwi (12) do miejsca w którym poprzeczny przekrój stożka zrówna się ze średnicą części walcowej żerdzi kotwi (12), przy czym kąt pochylenia między tworzącymi stożka nie przekracza 12°, korzystnie wynosi 4° a ponadto żerdź kotwi (12) zaopatrzona jest w siodło (10) umieszczone na linii przenikania rozpieraka (13) z walcową częścią żerdzi kotwi (12) przy czym na siodle (10) żerdzi kotwi (12) osadzona jest tuleja rozprężna (4), zaś w jej wnętrzu umieszczona jest sprężyna rozpierająca (1), która jednym końcem oparta jest na czole (14) żerdzi kotwi (12) drugim zaś na wewnętrznej powierzchni dna (5) tulei rozprężnej (4) przy czym wolne końce szczęk (11) tulei rozprężnej (4) opasane są pierścieniem ustalającym (15), a na zewnętrznej powierzchni dna (5), korzystnie osadzona jest nakładka prowadząca (3).

2. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że rozpierak (13) posiada kształt stożka, który może być uformowany z materiału żerdzi stanowiąc jego nierozłączną część, lub rozpierak jest stożkiem z wewnętrznym gładkim otworem, który mocowany jest nierozłącznie na końcu żerdzi kotwi (12) albo rozpierak (13) stanowi stożek z wewnętrznym gwintowanym otworem który mocowany jest rozłącznie za pomocą połączenia gwintowego - na końcu żerdzi kotwi (12).

3. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że szczęki (11) tulei rozprężnej (4) stanowią oddzielne, korzystnie identyczne elementy.

4. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że siodło (10) ma postać pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła (14) żerdzi kotwi (12).

5. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że jako sprężynę rozpierającą (1) stosuje się sprężynę śrubową walcową.

6. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że na powierzchni zewnętrznej dna (5) usytuowane jest wgłębienie (6).

7. Kotew zawierająca: żerdź kotwi, tuleję rozprężną składającą się z pojedynczych szczęk, korzystnie zaopatrzona w nakładkę prowadzącą, znamienna tym, że wyposażona jest w tuleję hamującą (7) oraz w co najmniej jeden ściągacz (2) przy czym żerdź kotwi (12) - korzystnie wykonana z jednego materiału - stanowi pręt, który z jednej strony zaopatrzony jest w znaną końcówkę drugą zaś stronę

PL 216 897 B1 żerdzi kotwi (12) stanowi rozpierak (13) w postaci stożka o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka nie przekraczającym 12°, a ponadto żerdź kotwi (12) zaopatrzona jest w siodło (10), na którym osadzona jest tuleja hamująca (7), zaś na tej tulei umieszczona jest tuleja rozprężna (4) stanowiąca zespół, korzystnie trzech szczęk (11), które zamocowane są do rozpieraka (13) za pomocą co najmniej jednego ściągacza (2) w postaci elastycznych pierścieni umieszczonych - korzystnie w rowkach - na obu końcach szczęk (11), przy czym zewnętrzna powierzchnia każdej szczęki (11) tulei rozprężnej (4) jest wycinkiem powierzchni walcowej, zaś jej wewnętrzna powierzchnia stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego - o średnicy otworu równej średnicy żerdzi kotwi - przechodzącego w stożek o pochyleniu równym pochyleniu stożkowej części rozpieraka (13) a ponadto średnica tulei rozprężnej (4) nie przekracza średnicy rozpieraka (13) przy czym jej powierzchnia zewnętrzna jest nieregularna, zaś średnica zewnętrzna tulei hamującej (7) stanowi około 1,03 średnicy otworu, w którym osadza się kotwę, a jej powierzchnia zewnętrzna jest nieregularna.

8. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że rozpierak (13) posiada kształt stożka, który może być uformowany z materiału żerdzi stanowiąc jego nierozłączną część, lub rozpierak jest stożkiem z wewnętrznym gładkim otworem, który mocowany jest nierozłącznie na końcu żerdzi kotwi (12) albo rozpierak (13) stanowi stożek z wewnętrznym gwintowanym otworem który mocowany jest rozłącznie - za pomocą połączenia gwintowego - na końcu żerdzi kotwi (12).

9. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że siodło (10) ma postać pierścienia uformowanego z materiału żerdzi lub siodło ma postać pierścienia umocowanego nierozłącznie do powierzchni walcowej żerdzi kotwi (12).

10. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że tuleja hamująca (7) wykonana jest z materiału sprężystego, korzystnie tworzywa sztucznego, a jej powierzchnia zewnętrzna jest nieregularna.

11. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że szczęki tulei rozprężnej (4) stanowią oddzielne, korzystnie identyczne elementy, a ich powierzchnia zewnętrzna jest nieregularna.

12. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że w siodło (10) ma postać pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła (5) rozpieraka (13).

13. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że na powierzchni czoła rozpieraka (13) przymocowana jest, znanym sposobem, nakładka prowadząca (3) w postaci stożka albo czoło rozpieraka (13) przechodzi w stożek, który spełnia rolę nakładki prowadzącej.

14. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że tuleja rozprężna (4) mocowana jest do rozpieraka (13) za pomocą przynajmniej jednego ściągacza (2).

15. Kotew zawierająca: żerdź kotwi, tuleję rozprężną składającą się korzystnie z identycznych szczęk, zaopatrzona w nakładkę prowadzącą, znamienna tym, że wyposażona jest w sprężynę napinającą (1) oraz pierścień ustalający (15) przy czym żerdź kotwi (12) stanowi pręt (walec), który z jednej strony zaopatrzony jest w znaną końcówkę drugą zaś stronę żerdzi kotwi (12) stanowi rozpierak (13) w postaci stożka o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka nie przekraczającym 12°, korzystnie wynoszącym 4°, a ponadto żerdź kotwi (12) zaopatrzona jest w siodło (10) w postaci pierścienia uformowanego z materiału żerdzi lub pierścienia umocowanego nierozłącznie do powierzchni walcowej żerdzi kotwi (12), na którym osadzona jest sprężyna napinająca (1), zaś na sprężynie napinającej (1) umieszczona jest tuleja rozprężna (4) stanowiąca zespół, korzystnie trzech, szczęk (11), które zamocowane są do rozpieraka (13) - z jednej strony za pomocą pierścienia ustalającego (15) z drugiej zaś za pomocą nakładki prowadzącej (3), przy czym zewnętrzna powierzchnia każdej szczęki (11) tulei rozprężnej (4) jest wycinkiem powierzchni walcowej, zaś jej wewnętrzna powierzchnia stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego - o średnicy otworu równej średnicy żerdzi kotwi - przechodzącego w stożek - o pochyleniu równym pochyleniu stożkowej części rozpieraka (13) a ponadto średnica tulei rozprężnej (4) nie przekracza średnicy rozpieraka (13) przy czym jej powierzchnia zewnętrzna jest nieregularna.

16. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że rozpierak (13) posiada kształt stożka, uformowanego z materiału żerdzi stanowiąc jego nierozłączną część, lub rozpierak jest stożkiem z wewnętrznym gładkim otworem, który mocowany jest nierozłącznie na końcu żerdzi kotwi (12) albo rozpierak (13) stanowi stożek z wewnętrznym gwintowanym otworem który mocowany jest rozłącznie - za pomocą połączenia gwintowego - na końcu żerdzi kotwi (12).

17. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że siodło (10) ma postać pierścienia uformowanego z materiału żerdzi, lub pierścienia umocowanego nierozłącznie do powierzchni walcowej żerdzi kotwi (12).

PL 216 897 B1

18. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że szczęki tulei rozprężnej (4) stanowią oddzielne, korzystnie identyczne elementy, a ich powierzchnia zewnętrzna jest nieregularna.

19. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że siodło (10) ma postać pierścienia z płaską podstawą usytuowaną w kierunku czoła rozpieraka.

20. Kotew według zastrz. 15, znamienna tym, że nakładka prowadząca (3) ma postać elastycznej tulei zamkniętej z jednej strony dnem o płaskiej powierzchni wewnętrznej i wypukłej stożkowej powierzchni zewnętrznej, której płaska wewnętrzna powierzchnia dna osadzona jest na powierzchni czołowej rozpieraka (13).