PL216898B1 - Kotew - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest kotew zaopatrzona w co najmniej jedną tuleję rozprężną - znajdująca zastosowanie w budownictwie albo w górnictwie zwłaszcza w obudowie kotwowej wyrobisk górniczych.

Znana jest kotew górnicza zawierająca żerdź kotwi i głowicę rozprężną w której żerdź kotwi ma postać pręta który z jednej strony zakończony jest łbem na przykład sześciokątnym z drugiej jest nagwintowany na długości większej od sumy długości elementów składowych w stanie statycznym przed rozpoczęciem rozprężania. Ponadto żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło osadcze na przykład w postaci zgrubienia usytuowane bezpośrednio poniżej gwintu. Głowica rozprężna w znanym rozwiązaniu składa się z: tulei rozprężnej, rozpieraka, dwóch pierścieni: ślizgowego oraz oporowego a także z plastikowej nakładki w postaci stożka.

Tuleja rozprężna stanowi walec z przelotowym otworem usytuowanym współosiowo z powierzchnią zewnętrzną tulei. Wlot tulei rozprężnej ma postać cylindra przechodzącego wewnątrz w stożek rozszerzający się aż do wylotu - część stożkowa stanowi gniazdo tulei rozprężnej. Czoło tulei rozprężnej od strony wylotu jest płaskie. Ściana boczna tulei rozprężnej wyposażona jest w cztery szczeliny - w postaci nacięć przebiegających na wskroś ściany od krawędzi gniazda w jej głąb. Jedno z nacięć przecina ścianę na całej długości. Rozpierak ma postać ściętego stożka z wewnętrznym przelotowym gwintowanym otworem, zaopatrzony jest w dwa karby - wystające ponad powierzchnię stożkową - rozmieszczenie karbów jest przystające do rozmieszczenia szczelin w tulei rozprężnej. Powierzchnia czołowa rozpieraka jest wypukła co ułatwia prowadzanie głowicy w otworze. Pierścień ślizgowy zaopatrzony jest w przelotowy gładki otwór oraz w wewnętrzne gniazdo cylindryczne. Pierścień oporowy zaopatrzony jest w przelotowy gładki otwór. Elementy kotwi usytuowane są następująco: na siodle żerdzi kotwi osadzone są kolejno: pierścień oporowy, pierścień ślizgowy, tuleja rozprężna z wlotem na pierścieniu ślizgowym, rozpierak z powierzchnią stożkową w gnieździe tulei rozprężnej a jednocześnie na gwintowanym końcu żerdzi kotwi. Elementy głowicy rozprężnej ustabilizowane są względem siebie przez osadzanie powierzchni stożkowej rozpieraka na powierzchni gniazda tulei rozprężnej co uzyskuje się przez odpowiednie pokręcanie żerdzią kotwi. Na końcu tak zamocowanej głowicy żerdzi osadzona jest plastikowa nakładka. Tak zmontowaną wprowadza się do wcześniej wywierconego otworu na zadaną głębokość, a następnie pokręca się żerdzią kotwi co powoduje przesuwanie się rozpieraka w kierunku wylotu otworu i jednoczesne dociskanie głowicy do ścianek otworu w wyniku przesuwania części stożkowej rozpieraka względem nieruchomego gniazda tulei rozprężnej.

Wadą tego rozwiązania jest to, że w celu zamontowania kotwi w otworze konieczne jest, po wprowadzeniu kotwi na wymaganą głębokość, zablokowanie głowicy rozprężnej poprzez obracanie żerdzią kotwi, ponadto po zamocowaniu kotwy w otworze, połączenie gwintowe - rozpieraka z żerdzią kotwi - w miarę upływu czasu ulega zanieczyszczeniu, a następnie korozji co powoduje zatarcie współpracujących powierzchni i w konsekwencji uniemożliwia zmianę naciągu kotwi.

Kotew według wynalazku zawiera żerdź kotwi, tuleję rozprężną, tuleję hamującą i co najmniej jeden ściągacz. Żerdź kotwi stanowi pręt z jednej strony zaopatrzony w znaną końcówkę, która w zależności od przeznaczenia, może mieć postać łba kształtowego, końcówki gwintowanej, gładkiego prostego pręta albo wygiętego w kształcie haka itp. Drugi koniec żerdzi ukształtowany jest w rozpierak stanowiący stożek ścięty z tworzącymi rozszerzający się na zewnątrz. Górna część rozpieraka, skokowo przechodzi w krótki walec - czop oporowy - o średnicy większej od średnicy czoła rozpieraka. Podstawa wewnętrzna, czopa oporowego (od strony rozpieraka) jest płaska i prostopadła do osi symetrii rozpieraka. Podstawa zewnętrzna czopa oporowego, korzystnie, ma postać stożka. Podstawa wewnętrzna czopa oporowego przeznaczona jest do ograniczania przesuwu szczęk tulei rozprężnej wzdłuż rozpieraka, a podstawa zewnętrzna do prowadzenia kotwi w otworze. Kąt pochylenia między tworzącymi stożka rozpieraka zawiera się w przedziale od 1° do 12°, korzystnie wynosi 4°. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło w postaci pierścienia albo wyoblonego z materiału żerdzi albo korzystnie umocowanego nierozłącznie do powierzchni walcowej żerdzi kotwi. Korzystnie rozpierak, czop oporowy i siodło tworzą jedną całość z żerdzią kotwi - uformowane są z tego samego materiału. Siodło usytuowane jest poniżej stożka rozpieraka, korzystnie w odległości równej dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest tuleja hamująca, korzystnie plastikowa, której otwór wewnętrzny jest większy od średnicy pręta żerdzi, a średnica zewnętrzna jest większa od średnicy czoła rozpieraka - dobiera się ją tak by stanowiła około 1,03 średnicy otworu w którym osadza się kotwę. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej jest nieregularna. Tuleja hamująca przeznaczona

PL 216 898 B1 jest do wstępnego rozpierania szczęk tulei rozprężnej. Na tulei hamującej osadzona jest tuleja rozprężna, składająca się z co najmniej dwóch, korzystnie trzech, elementów - szczęk - których zewnętrzna powierzchnia jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego przechodzącego w stożek. Średnica otworu w części walcowej jest równa średnicy żerdzi kotwi. Pochylenie stożkowej części otworu jest równe pochyleniu stożkowej części rozpieraka. Długość tulei rozprężnej stanowi około 80% długości rozpieraka. Szczęki zamocowane są do rozpieraka za pomocą co najmniej jednego opasującego je ściągacza. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnej nie przekracza średnicy czoła rozpieraka.

Tak skonstruowaną kotew mocuje się w otworze o średnicy równej lub nieco przekraczającej średnicę czopa oporowego. Kotew wprowadza się do otworu na założoną głębokość - cofnięcie żerdzi kotwi powoduje - w pierwszej fazie dociśnięcie szczęk do powierzchni otworu za pomocą tulei hamującej, która blokuje się w otworze co powoduje przesunięcie szczęk po powierzchni stożkowej w kierunku czopa oporowego żerdzi i jednoczesne dociśnięcie ich do powierzchni otworu, a następnie w drugiej fazie w razie dalszego cofania żerdzi kotwy dociśnięcie szczęk do ścianek otworu stożkiem rozpieraka co w konsekwencji osadza głowicę wraz z żerdzią w otworze - dalsze cofanie kotwy nie jest możliwe. Jeżeli wolny koniec kotwy - wystający z otworu jest nagwintowany to możliwe jest zastosowanie znanych: podkładki i nakrętki kotwiowej w celu stabilizowania górotworu, w tym przypadku kotew może być naciągana w każdym okresie eksploatacji - głowica w otworze pozostaje nieruchoma.

W innym rozwiązaniu według wynalazku kotew zawiera żerdź kotwi, wewnętrzną i zewnętrzną tuleję rozprężną, tuleję hamującą i co najmniej jeden ściągacz na każdej tulei rozprężnej. Żerdź kotwi stanowi pręt z jednej strony zaopatrzony w znaną końcówkę dobieraną w zależności od przeznaczenia, może to być łeb kształtowy, końcówka gwintowana, gładki pręt prosty lub wygięty w kształcie haka itp. Drugi koniec żerdzi stanowi rozpierak zawierający dwa kaskadowo usytuowane stożki ścięte: wewnętrzny i zewnętrzny, których tworzące rozchylają się na zewnątrz. Podstawy stożków są odpowiednio równe, przy czym średnica mniejszej podstawy jest równa średnicy pręta kotwi. Kąt pochylenia między tworzącymi stożków rozpieraka zawiera się w przedziale od 1° do 12°, korzystnie wynosi 4°. Górna część zewnętrznego stożka rozpieraka, skokowo przechodzi w krótki walec - czop oporowy o średnicy większej od średnicy czoła rozpieraka. Podstawa wewnętrzna, czopa oporowego (od strony rozpieraka) jest płaska i prostopadła do osi symetrii rozpieraka. Podstawa zewnętrzna czopa oporowego, korzystnie, ma postać stożka. Podstawa wewnętrzna czopa oporowego przeznaczona jest do ograniczania przesuwu szczęk tulei rozprężnej wzdłuż rozpieraka, a podstawa zewnętrzna do prowadzenia kotwi w otworze. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło w postaci pierścienia albo wyoblonego z materiału żerdzi albo korzystnie umocowanego nierozłącznie do powierzchni walcowej żerdzi kotwi. Korzystnie rozpierak, czop oporowy i siodło tworzą jedną całość z żerdzią kotwi - uformowane są z tego samego materiału. Siodło usytuowane jest poniżej stożka rozpieraka, korzystnie w odległości równej dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest tuleja hamująca, korzystnie plastikowa, której otwór wewnętrzny jest większy od średnicy pręta żerdzi, a średnica zewnętrzna jest większa od średnicy czoła rozpieraka dobiera się ją tak by stanowiła około 1,03 średnicy otworu w którym osadza się kotwę. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej jest nieregularna. Tuleja hamująca przeznaczona jest do wstępnego rozpierania szczęk tulei rozprężnych. Na tulei hamującej osadzona jest wewnętrzna tuleja rozprężna - stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej wewnętrznej, korzystnie wewnętrzna tuleja rozprężna składa się z trzech szczęk. Powierzchnia zewnętrzna wewnętrznej tulei rozprężnej jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego przechodzącego w stożek. Średnica otworu w części walcowej jest równa średnicy żerdzi kotwi. Pochylenie stożkowej części otworu jest równe pochyleniu stożkowej części rozpieraka. Długość wewnętrznej tulei rozprężnej jest równa odległości od końca tulei hamującej do końca stożka ściętego wewnętrznego. Szczęki zamocowane są do rozpieraka za pomocą co najmniej jednego - opasującego je - ściągacza. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Na stożku ściętym zewnętrznym rozpieraka osadzona jest zewnętrzna tuleja rozprężna, stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej zewnętrznej, korzystnie zawiera trzy elementy. Zewnętrzna powierzchnia zewnętrznej tulei rozprężnej, jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi otwór stożkowy o pochyleniu równym pochyleniu zewnętrznego stożka rozpieraka. Długość zewnętrznej tulei rozprężnej stanowi około 80% długości zewnętrznego stożka rozpieraka. Szczęki zewnętrzne tulei rozprężnej zamocowane są do rozpieraka za pomocą co najmniej jednego opasującego je ściągacza. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Górna podstawa wewnętrznej tulei rozprężnej oparta jest o dolną podstawę tulei rozprężnej zewnętrznej.

PL 216 898 B1

Takie usytuowanie powoduje, że w trakcie przesuwania tulei hamującej w kierunku czopa oporowego przesuwane są obie tuleje rozprężne - wewnętrzna i zewnętrzna.

Tak skonstruowaną kotew mocuje się w otworze o średnicy równej lub nieco przekraczającej średnicę czopa oporowego. Kotew wprowadza się do otworu na założoną głębokość - cofnięcie żerdzi kotwi powoduje - w pierwszej fazie dociśnięcie szczęk do powierzchni otworu za pomocą tulei hamującej, która blokuje się w otworze co powoduje przesunięcie szczęk obu tulei rozprężnych po powierzchni rozpieraka w kierunku czopa oporowego żerdzi i jednoczesne dociśnięcie ich do powierzchni otworu, a następnie w drugiej fazie w razie dalszego cofania żerdzi kotwy dociśnięcie szczęk do ścianek otworu stożkiem rozpieraka co w konsekwencji osadza głowicę wraz z żerdzią w otworze dalsze cofanie kotwy nie jest możliwe. Jeżeli wolny koniec kotwy - wystający z otworu jest nagwintowany to możliwe jest zastosowanie znanych: podkładki i nakrętki kotwiowej w celu stabilizowania górotworu, w tym przypadku kotew może być naciągana w każdym okresie eksploatacji - głowica w otworze pozostaje nieruchoma.

W kolejnym rozwiązaniu według wynalazku kotew zawiera żerdź kotwi, tuleje rozprężne: wewnętrzną, co najmniej jedną środkową i zewnętrzną; co najmniej jeden ściągacz na każdej tulei rozprężnej; tuleję hamującą. Żerdź kotwi stanowi pręt z jednej strony zaopatrzony w znaną końcówkę dobieraną w zależności od przeznaczenia, może to być łeb kształtowy, końcówka gwintowana, gładki pręt prosty lub wygięty w kształcie haka itp. Drugi koniec żerdzi stanowi rozpierak zawierający kaskadowo usytuowane stożki ścięte: wewnętrzny, co najmniej jeden środkowy i zewnętrzny, których tworzące rozchylają się na zewnątrz. Podstawy stożków są odpowiednio równe, przy czym średnica mniejszej podstawy jest równa średnicy pręta kotwi. Kąt pochylenia między tworzącymi stożków rozpieraka zawiera się w przedziale od 1° do 12°, korzystnie wynosi 4°. Górna część zewnętrznego stożka rozpieraka, skokowo przechodzi w krótki walec - czop oporowy - o średnicy większej od średnicy czoła rozpieraka. Podstawa wewnętrzna, czopa oporowego (od strony rozpieraka) jest płaska i prostopadła do osi symetrii rozpieraka. Podstawa zewnętrzna czopa oporowego, korzystnie, ma postać stożka. Podstawa wewnętrzna czopa oporowego przeznaczona jest do ograniczania przesuwu szczęk tulei rozprężnej wzdłuż rozpieraka, a podstawa zewnętrzna do prowadzenia kotwi w otworze. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło w postaci pierścienia albo wyoblonego z materiału żerdzi albo korzystnie umocowanego nierozłącznie do powierzchni walcowej żerdzi kotwi. Korzystnie rozpierak, czop oporowy i siodło tworzą jedną całość z żerdzią kotwi - uformowane są z tego samego materiału. Siodło usytuowane jest poniżej stożka rozpieraka, korzystnie w odległości równej dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest tuleja hamująca, korzystnie plastikowa, której otwór wewnętrzny jest większy od średnicy pręta żerdzi, a średnica zewnętrzna jest większa od średnicy czoła rozpieraka dobiera się ją tak by stanowiła około 1,03 średnicy otworu w którym osadza się kotwę. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej jest nieregularna. Tuleja hamująca przeznaczona jest do wstępnego rozpierania szczęk tulei rozprężnych. Na tulei hamującej osadzona jest wewnętrzna tuleja rozprężna - stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej wewnętrznej, korzystnie wewnętrzna tuleja rozprężna składa się z trzech szczęk. Powierzchnia zewnętrzna wewnętrznej tulei rozprężnej jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi wycinek powierzchni otworu walcowego przechodzącego w stożek. Średnica otworu w części walcowej jest równa średnicy żerdzi kotwi. Pochylenie stożkowej części otworu jest równe pochyleniu stożkowej części rozpieraka. Długość wewnętrznej tulei rozprężnej jest równa odległości od końca tulei hamującej do końca stożka ściętego wewnętrznego. Szczęki zamocowane są do rozpieraka za pomocą co najmniej jednego - opasującego je - ściągacza. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Na stożku ściętym środkowym rozpieraka osadzona jest środkowa tuleja rozprężna, stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej środkowej, korzystnie zawiera trzy elementy. Zewnętrzna powierzchnia środkowej tulei rozprężnej, jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi otwór stożkowy o pochyleniu równym pochyleniu środkowego stożka rozpieraka. Długość środkowej tulei rozprężnej jest równa długości środkowego stożka rozpieraka. Szczęki środkowej tulei rozprężnej zamocowane są do rozpieraka za pomocą co najmniej jednego opasującego je ściągacza. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Górna podstawa środkowej tulei rozprężnej oparta jest o dolną podstawę tulei rozprężnej zewnętrznej. Na stożku ściętym zewnętrznym rozpieraka osadzona jest zewnętrzna tuleja rozprężna, stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej zewnętrznej, korzystnie zawiera trzy elementy. Zewnętrzna powierzchnia zewnętrznej tulei rozprężnej, jest wycinkiem powierzchni walcowej, a wewnętrzna stanowi otwór stożkowy o pochyleniu równym pochyleniu zewnętrznego stożka rozpieraka. Długość zewnętrznej tulei rozprężnej stanowi około 80%

PL 216 898 B1 długości zewnętrznego stożka rozpieraka. Szczęki zewnętrznej tulei rozprężnej zamocowane są do rozpieraka za pomocą co najmniej jednego opasującego je ściągacza. Ściągacz ma postać elastycznego pierścienia. Górna podstawa wewnętrznej tulei rozprężnej oparta jest o dolną podstawę tulei rozprężnej zewnętrznej. Takie usytuowanie powoduje, że w trakcie przesuwania tulei hamującej w kierunku czopa oporowego przesuwane są tuleje rozprężne - wewnętrzna, środkowe i zewnętrzna.

Tak skonstruowaną kotew mocuje się w otworze o średnicy równej lub nieco przekraczającej średnicę czopa oporowego. Kotew wprowadza się do otworu na założoną głębokość - cofnięcie żerdzi kotwi powoduje - w pierwszej fazie dociśnięcie szczęk do powierzchni otworu za pomocą tulei hamującej, która blokuje się w otworze co powoduje przesunięcie szczęk tulei rozprężnych po powierzchni rozpieraka w kierunku czopa oporowego żerdzi i jednoczesne dociśnięcie ich do powierzchni otworu, a następnie w drugiej fazie w razie dalszego cofania żerdzi kotwy dociśnięcie szczęk do ścianek otworu stożkiem rozpieraka co w konsekwencji osadza głowicę wraz z żerdzią w otworze - dalsze cofanie kotwy nie jest możliwe. Jeżeli wolny koniec kotwy - wystający z otworu jest nagwintowany to możliwe jest zastosowanie znanych: podkładki i nakrętki kotwiowej w celu stabilizowania górotworu, w tym przypadku kotew może być naciągana w każdym okresie eksploatacji - głowica w otworze pozostaje nieruchoma.

Przedmiot wynalazku przedstawiony jest w przykładowym wykonaniu na rysunku na którym fig. 1 przedstawia przekrój kotwi z rozpierakiem jednostożkowym, fig. 2 - przekrój tulei rozprężnej w widoku z przodu i z góry, fig. 3 - przekrój kotwi z rozpierakiem dwustożkowym, fig. 4 - przekrój zewnętrznej tulei rozprężnej w widoku z przodu i z góry, fig. 5 - przekrój wewnętrznej tulei rozprężnej w widoku z przodu i z góry, fig. 6 - przekrój kotwi z rozpierakiem trzy stożkowym, fig. 7 - przekrój środkowej tulei rozprężnej w widoku z przodu i z góry.

Kotew w przykładowym wykonaniu pokazanym na fig. 1 i 2 składa się z żerdzi kotwi 1, tulei rozprężnej 2 zawierającej szczęki 3, tulei hamującej 4 oraz dwóch ściągaczy 5. Żerdź kotwi 1 stanowi pręt (walec) z jednej strony zaopatrzony w znaną nagwintowaną końcówkę. Drugi koniec żerdzi kotwi 1 stanowi rozpierak 6 o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym 2°. Rozpierak 6 zakończony jest czopem oporowym 14. Żerdź kotwi 1 zaopatrzona jest w siodło 7 w postaci pierścienia, umocowanego do powierzchni walcowej żerdzi kotwi 1. Siodło 7 oddalone jest od krawędzi stożka rozpieraka 6 o wielkość równą dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle rozpieraka osadzona jest tuleja hamująca 4 wykonana z plastiku. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej 4 jest nieregularna. Na tulei hamującej 4 osadzony jest zespół trzech szczęk 3 w postaci identycznych, elementów. Powierzchnia zewnętrzna szczęk 3 uformowana jest w pierścienie piłokształtne. Szczęki 3 zamocowane są do rozpieraka 6 za pomocą dwóch ściągaczy 5, umieszczonych w rowkach na obu końcach szczęk 3. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnej 2 nie przekracza średnicy czopa oporowego 14.

Kotew w przykładowym wykonaniu pokazanym na fig. 3, 4 i 5 składa się z żerdzi kotwi 1, tulei rozprężnej wewnętrznej 8 zawierającej szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej 9, tulei rozprężnej zewnętrznej 10 zawierającej szczęki tulei rozprężnej zewnętrznej 11, tulei hamującej 4 oraz trzech ściągaczy 5. Żerdź kotwi 1 stanowi pręt (walec) z jednej strony zaopatrzony w znaną nagwintowaną końcówkę. Drugi koniec żerdzi kotwi 1 stanowi rozpierak 6 zawierający stożek ścięty wewnętrzny 12 i stożek ścięty zewnętrzny 13, oba o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym 2°. Rozpierak 6 zakończony jest czopem oporowym 14. Żerdź kotwi zaopatrzona jest w siodło 7 - w postaci pierścienia wyoblonego w procesie walcowania z materiału żerdzi kotwi 1. Siodło 7 oddalone jest od rozpieraka o wartość równą dwóm średnicom walcowej części żerdzi kotwi. Na siodle osadzona jest tuleja hamująca 4 wykonana z plastiku. Powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej 4 jest nieregularna. Na tulei hamującej 4 osadzony jest zespół trzech szczęk 9 tulei rozprężnej wewnętrznej 8 w postaci identycznych elementów, a na stożku środkowym 17 osadzony jest zespół trzech szczęk 16 tulei rozprężnej środkowej 15 w postaci identycznych elementów a na stożku ściętym zewnętrznym 13 osadzony jest zespół trzech szczęk 11 tulei rozprężnej zewnętrznej 10 w postaci identycznych elementów. Powierzchnia zewnętrzna szczęk tulei rozprężnych wewnętrznej 8 środkowej 15 i zewnętrznej 10 uformowana jest w pierścienie piłokształtne. Szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej 8 zamocowane są do stożka ściętego wewnętrznego 12 za pomocą dwóch ściągaczy 5, umieszczonych w rowkach na obu końcach szczęk 9, a szczęki tulei: środkowej 15 i zewnętrznej 11 zamocowane są odpowiednio do stożka ściętego środkowego 17 i zewnętrznego 13 za pomocą jednego ściągacza 5. Średnica zewnętrzna tulei rozprężnych nie przekracza średnicy czopa oporowego 14. Rozwiązania według wynalazku stosuje się, w znany sposób, jako element kotwi stosowanych w procesach zabezpieczenia wyrobisk górniczych.

Claims (18)

1. Kotew zawierająca żerdź kotwi i tuleję rozprężną stanowiącą walec z otworem stożkowo walcowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej, znamienna tym, że zaopatrzona jest w tuleją hamującą (4) - korzystnie z plastiku, przy czym żerdź kotwi (1) stanowi pręt (walec), którego jedna strona zaopatrzona jest w znaną nagwintowaną końcówkę, a druga stanowi rozpierak (6) o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym od 1 do 12°, który to rozpierak (6) zakończony jest czopem oporowym (14), a ponadto żerdź kotwi (1) zaopatrzona jest w siodło (7) - w postaci pierścienia albo wyoblonego z materiału żerdzi (1) albo korzystnie umocowanego do powierzchni walcowej żerdzi kotwi (1), przy czym na siodle (7) kolejno osadzona jest tuleja hamująca (4) i tuleja rozprężna (2) - o długości równej około 80% długości rozpieraka - zawierająca co najmniej dwie szczęki (3) umocowane do rozpieraka (6) za pomocą co najmniej jednego ściągacza (5), a ponadto powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej (4) jest nieregularna, zaś powierzchnia zewnętrzna szczęk (3) jest nieregularna, korzystnie uformowana jest w pierścienie piłokształtne przy czym średnica zewnętrzna tulei rozprężnej (2) nie przekracza średnicy czopa oporowego (14).

2. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że rozpierak (6), czop oporowy (14) i siodło (7) tworzą jedną całość z żerdzią kotwi (1) - uformowane są z tego samego materiału.

3. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że kąt rozwarcia między tworzącymi stożka rozpieraka (6) jest równy 4°.

4. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że siodło (7) oddalone jest od krawędzi stożka rozpieraka (6).

5. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że szczęki (3) tulei rozprężnej (2) stanowią oddzielne, korzystnie identyczne elementy rozmieszczone symetrycznie na powierzchni rozpieraka (6).

6. Kotew według zastrz. 1, znamienna tym, że tuleja rozprężna (2) zawiera korzystnie trzy szczęki (3)

7. Kotew zawierająca: żerdź kotwi, tuleję rozprężną wewnętrzną stanowiącą walec z otworem stożkowo walcowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej, oraz tuleją rozprężną zewnętrzną stanowiącą walec z otworem stożkowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej, znamienna tym, że zawiera tuleją hamującą (4) - korzystnie z plastiku, przy czym żerdź kotwi (1) stanowi pręt (walec), którego jedna strona zaopatrzona jest w znaną nagwintowaną końcówkę, a druga stanowi rozpierak (6) zawierający - kaskadowo ułożone - stożek ścięty wewnętrzny (12) i stożek ścięty zewnętrzny (13) - oba o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym od 1 do 12°, który to rozpierak (6) zakończony jest czopem oporowym (14), a ponadto żerdź kotwi (1) zaopatrzona jest w siodło (7) - w postaci pierścienia albo wyoblonego z materiału żerdzi (1) albo korzystnie umocowanego do powierzchni walcowej żerdzi kotwi (1), przy czym na siodle (7) kolejno osadzona jest tuleja hamująca (4), tuleja rozprężna wewnętrzna (8) - o długości równej odległości od końca tulei hamującej (4) do końca stożka ściętego wewnętrznego (12) - zawierająca co najmniej dwie szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9), a następnie na stożku ściętym zewnętrznym (13) osadzona jest tuleja rozprężna zewnętrzna (10) - o długości równej około 80% długości stożka ściętego zewnętrznego (13) stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej zewnętrznej (11) przy czym szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9) i szczęki tulei zewnętrznej (11) zamocowane są do rozpieraka (6) za pomocą co najmniej jednego ściągacza (5), a ponadto powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej (4) jest nieregularna, zaś powierzchnia zewnętrzna tulei rozprężnej wewnętrznej (8) i tulei rozprężnej zewnętrznej (10) jest nieregularna, korzystnie uformowana jest w pierścienie piłokształtne a ponadto średnica zewnętrzna obu tulei nie przekracza średnicy czopa oporowego (14).

8. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że rozpierak (6), czop oporowy (14) i siodło (7) tworzą jedną całość z żerdzią kotwi (1) - uformowane są z tego samego materiału.

9. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że kąt rozwarcia między tworzącymi stożka ściętego wewnętrznego (12) i stożka ściętego zewnętrznego (13) rozpieraka (6) jest równy 4°.

10. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że siodło (7) oddalone jest od krawędzi stożka ściętego wewnętrznego (12) rozpieraka (6).

11. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9) i szczęki tulei rozprężnej zewnętrznej (11) stanowią oddzielne, korzystnie - odpowiednio - identyczne elementy rozmieszczone symetrycznie na powierzchni rozpieraka (6).

PL 216 898 B1

12. Kotew według zastrz. 7, znamienna tym, że tuleja rozprężna wewnętrzna (8) zawiera trzy szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9) i tuleja rozprężna zewnętrzna (10) zawiera trzy szczęki tulei zewnętrznej (11).

13. Kotew zawierająca: żerdź kotwi, tuleję rozprężną wewnętrzną stanowiącą walec z otworem stożkowo walcowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej, tuleją rozprężną zewnętrzną stanowiącą walec z otworem stożkowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej, znamienna tym, że zawiera tuleją hamującą (4) - korzystnie z plastiku, co najmniej jedną tuleję rozprężną środkową (15) - korzystnie jedną stanowiącą walec z otworem stożkowym usytuowanym współosiowo do jej powierzchni zewnętrznej przy czym żerdź kotwi (1) stanowi pręt (walec), którego jedna strona zaopatrzona jest w znaną nagwintowaną końcówkę, a druga stanowi rozpierak (6) zawierający - kaskadowo ułożone - stożek ścięty wewnętrzny (12), stożek ścięty zewnętrzny (13) oraz co najmniej jeden stożek ścięty środkowy (17) - wszystkie o kącie rozwarcia między tworzącymi stożka równym od 1 do 12°, który to rozpierak (6) zakończony jest czopem oporowym (14), a ponadto żerdź kotwi (1) zaopatrzona jest w siodło (7) - w postaci pierścienia albo wyoblonego z materiału żerdzi (1) albo korzystnie umocowanego do powierzchni walcowej żerdzi kotwi (1), przy czym na siodle (7) kolejno osadzona jest: tuleja hamująca (4), tuleja rozprężna wewnętrzna (8) - o długości równej odległości od końca tulei hamującej (4) do końca stożka ściętego wewnętrznego (12) - zawierająca co najmniej dwie szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9), korzystnie jedna tuleja rozprężna środkowa (15) osadzona na stożku ściętym środkowym (17) o długości równej długości stożka ściętego środkowego (17) - zawierająca co najmniej dwie szczęki tulei rozprężnej środkowej (16), a następnie na stożku ściętym zewnętrznym (13) osadzona jest tuleja rozprężna zewnętrzna (10) - o długości równej około 80% długości stożka ściętego zewnętrznego (13) - stanowiąca zespół co najmniej dwóch szczęk tulei rozprężnej zewnętrznej (11) przy czym szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9), szczęki tulei rozprężnej środkowej (16) i szczęki tulei zewnętrznej (11) zamocowane są do rozpieraka (6) za pomocą co najmniej jednego ściągacza (5), a ponadto powierzchnia zewnętrzna tulei hamującej (4) jest nieregularna, zaś powierzchnia zewnętrzna tulei rozprężnej wewnętrznej (8), tulei rozprężnej środkowej (15) i tulei rozprężnej zewnętrznej (10) jest nieregularna, korzystnie uformowana jest w pierścienie piłokształtne a ponadto średnica zewnętrzna każdej tulei rozprężnej nie przekracza średnicy czopa oporowego (14).

14. Kotew według zastrz. 13, znamienna tym, że rozpierak (6), czop oporowy (14) i siodło (7) tworzą jedną całość z żerdzią kotwi (1) - uformowane są z tego samego materiału.

15. Kotew według zastrz. 13, znamienna tym, że kąt rozwarcia między tworzącymi stożka ściętego wewnętrznego (12), stożka ściętego środkowego (17) i stożka ściętego zewnętrznego (13) rozpieraka (6) jest równy 4°.

16. Kotew według zastrz. 13, znamienna tym, że siodło (7) oddalone jest od krawędzi stożka ściętego wewnętrznego (12) rozpieraka (6).

17. Kotew według zastrz. 13, znamienna tym, że szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9), szczęki tulei rozprężnej (16) i szczęki tulei rozprężnej zewnętrznej (11) stanowią oddzielne, korzystnie odpowiednio - identyczne elementy rozmieszczone symetrycznie na powierzchni rozpieraka (6).

18. Kotew według zastrz. 13, znamienna tym, że tuleja rozprężna wewnętrzna (8) zawiera trzy szczęki tulei rozprężnej wewnętrznej (9), tuleja rozprężna środkowa (15) zawiera trzy szczęki tulei rozprężnej środkowej (16) i tuleja rozprężna zewnętrzna (10) zawiera trzy szczęki tulei zewnętrznej (11).