PL216233B1 - Pochodne benzimidazolu, ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna je zawierająca - Google Patents

Pochodne benzimidazolu, ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna je zawierająca

Info

Publication number
PL216233B1
PL216233B1 PL371269A PL37126903A PL216233B1 PL 216233 B1 PL216233 B1 PL 216233B1 PL 371269 A PL371269 A PL 371269A PL 37126903 A PL37126903 A PL 37126903A PL 216233 B1 PL216233 B1 PL 216233B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
oxy
benzimidazol
phenyl
pyridinyl
methylphenyl
Prior art date
Application number
PL371269A
Other languages
English (en)
Other versions
PL371269A1 (pl
Inventor
Thorsten Blume
Wolfgang Halfbrodt
Joachim Kuhnke
Ursula Mönning
Bernd Elger
Herbert Schneider
Original Assignee
Schering Ag
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Schering Ag filed Critical Schering Ag
Publication of PL371269A1 publication Critical patent/PL371269A1/pl
Publication of PL216233B1 publication Critical patent/PL216233B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D401/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, at least one ring being a six-membered ring with only one nitrogen atom
    • C07D401/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, at least one ring being a six-membered ring with only one nitrogen atom containing two hetero rings
    • C07D401/04—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, at least one ring being a six-membered ring with only one nitrogen atom containing two hetero rings directly linked by a ring-member-to-ring-member bond
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A61P37/06—Immunosuppressants, e.g. drugs for graft rejection
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/08—Antiallergic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P43/00—Drugs for specific purposes, not provided for in groups A61P1/00-A61P41/00
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D409/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D409/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D409/04—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings directly linked by a ring-member-to-ring-member bond
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing three or more hetero rings
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D417/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00
    • C07D417/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00 containing three or more hetero rings

Landscapes

  • Organic Chemistry (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Pulmonology (AREA)
  • Transplantation (AREA)
  • Pain & Pain Management (AREA)
  • Rheumatology (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)

Description

Opis wynalazku
Wynalazek dotyczy nowych pochodnych benzimidazolu, ich zastosowania do wytwarzania środków leczniczych, oraz kompozycji farmaceutycznej zawierających nowe pochodne benzimidazolu.
Układ immunologiczny obejmuje liczne komórki i kompleksy tkanek, które zasadniczo pozostają ze sobą w związku za pośrednictwem rozpuszczalnych czynników. Wiadomo, że wiele schorzeń immunologicznych jest wywoływanych przez nierównowagę rozpuszczalnych czynników immunologicznych, takich jak np. cytokiny (Mosmann i Coffmann, Ann. Rev. Immunol. 7: 145-173 (1989 Street i Mosmann, FASEB J. 5; 171-177 (1991); Lucey i inni, Clin. Microbiol. Rev. 4: 532-562 (1996); Powrie i Coffman, Trends Pharmacol. Sci. 14; 164-168 (1993); Singh i inni, Immunolog. Res., 20: 164-168 (1999)). I tak na przykład istnieje wiele wskazań dotyczących roli interferonu gamma i interleukiny 12 w patogenezie schorzeń autoimmunologicznych. W szczególności wymienić tu należy schorzenia, które odznaczają się reakcją zapalną zachodzącą za pośrednictwem komórek T, takie jak stwardnienie rozsiane, cukrzyca, przewlekłe zapalne schorzenia jelit (Inflammatory Bowel Disease). Cytokina interleukina 12 (IL 12) jest wytwarzana przez komórki fagocytowe, takie jak makrofagi/monocyty, dendryty, komórki B i inne komórki antygenowe (APC) i wywiera wpływ zarówno na funkcję naturalnych komórek cytotoksycznych (komórki NK), jak i limfocytów T. IL 12 może w obydwu typach komórek wywoływać wytwarzanie interferonu gamma (IFNy). Limfocyty T można podzielić z grubsza na dwie kategorie, które charakteryzują się ekspresją określonych antygenów powierzchniowych (CD4 i CD8): CD4-dodatnie komórki T (wspomagające komórki T) i CD8- dodatnie komórki T (cytotoksyczne komórki T). Komórki CD4 można z kolei podzielić na wspomagające komórki T 1 (Th 1) i wspomagające komórki T 2 (Th 2). Szczególnie zachodzące za pośrednictwem Th 1 odpowiedzi immunologiczne są związane z patogenezą licznych chorób immunologicznych, zwłaszcza chorób autoimmunologicznych, takich jak np. insulinozależna cukrzyca typu 1 (IDDM), stwardnienie rozsiane, alergiczny wyprysk kontaktowy, łuszczyca, reumatoidalne zapalenie stawów, przewlekłe zapalne schorzenia jelit (Inflammatory Bowel Disease - choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie okrężnicy), toczeń i inne kolagenozy oraz ostre reakcje odrzucenia w alotransplantacjach (odrzucenie alotransplantacji „reakcja gospodarza przeciwko przeszczepowi”, „choroba gospodarza przeciwko przeszczepowi”).
O interleukinie 12 wiadomo, że odgrywa krytyczną rolę w regulowaniu odpowiedzi Th 1. Interleukina 12 wywołuje w tych komórkach wytwarzanie głównie IL-2, ^Νγ, TNFa i ΤΝFβ (Mosmann i Sad, Immunol. Today 17: 138-146 (1996); Gately i inni, Annu. Rev. Immunol. 16: 495-521 (1998)). Szczególnie IFN-γ jest silnym pośrednikiem działania IL-12. Nadprodukcja interferonu gamma może być na przykład odpowiedzialna za choroby autoimmunologiczne związane z MHC II (Major Histocompatibility Complex - główny kompleks histokompatybilności). Ponadto istnieje też dostatecznie wiele dowodów na patologiczną rolę interferonu gamma w schorzeniach alergicznych oraz w sarkoidozie i łuszczycy (Billiau A., Adv. Immunol., 62: 61-130 (1996); Basham i inni, J. Immunol. 130: 1492-1494 (1983); Hu i inni. Immunology, 98: 379-385 (1999); Seery JP., Arthritis Res., 2: 437-440 (2000)). Ponadto IL-12 i IL-12/IL-18-indukowany IFN-γ z komórek NK ma istotny udział w patomechanizmie reakcji zapalnych nie zachodzących za pośrednictwem komórek T (np. „Toxic Shock Syndrome” - zespół wstrząsu toksycznego, endotoksynemia, posocznica i wstrząs septyczny, ARDS, „first dose response” - odpowiedź na pierwszą dawkę w terapii przeciwciałami, np. podawanie OKT3 przy alotransplantacji) (Kum i inni. Infect Immun. 69: 7544-7549 (2001); Arad i inni, J. Leukoc. Biol. 69: 921-927 (2001); Hultgren i inni. Arthritis Res. 3: 41-47 (2001), Arndt i inni, Am. J. Respir. Cell. Mol. Biol. 22: 708-713 (2000); Grohmann i inni, J. Immunol. 164: 4197-4203 (2000); Muraille i inni, Int. Immunol. 11: 1403-1410 (1999)). IL-12 odgrywa również rolę przy zapaleniach o niejasnych dotychczas patomechanizmach (np. rzucawka) (Hayakawa i inni, J. Reprod. Immunol. 47: 121-138 (2000); Daniel i inni, Am. J. Reprod. Immunol. 39: 376-380 (1998)).
Obok interleukiny 12 i IFN-γ również innym cytokinom przypisuje się rolę w patogenezie chorób immunologicznych i systemicznych reakcji zapalnych, jak na przykład TNFa. TNFa odgrywa znaczącą patologiczną rolę w przypadku chorób infekcyjnych (jak posocznica, zespół wstrząsu toksycznego (Tracey i inni. Nature 330: 662-664 (1987); Basger i inni, Circ. Shock, 27: 51-61 (1989); Hinshaw i inni, Circ. Shock, 30: 279-292 (1990); Waage A., Lancet, 351: 603 (1998); Cohen i inni. Lancet, 351: 1731 (1998)), lecz także w przypadku wielu innych chorób zachodzących za pośrednictwem zmian odpornościowych.
PL 216 233 B1
Do leczenia chorób zachodzących za pośrednictwem IL-12 i do zmniejszania ostrych objawów tych chorób często stosuje się kortykosteroidy, których działania uboczne zwłaszcza podczas długotrwałego stosowania często prowadzą do przerwania leczenia.
Aktywowanie mikrogleju stanowi centralny krok w występowaniu zapalenia w przypadku prawie wszystkich zwyrodnieniowych schorzeń ośrodkowego układu nerwowego. Mikroglej może przez dłuższy czas utrzymywać się w stanie aktywowanym, w którym produkuje i wydziela różne czynniki zapalne, np. reaktywne związki pośrednie tlenowo/azotowe, proteazy, cytokiny, czynniki dopełniaczowe i neurotoksyny. Te z kolei powodują neuronalną dysfunkcję i zwyrodnienie. Aktywowanie mikrogleju może następować za pomocą różnych stymulatorów, takich jak np. peptyd Αβ (β-amyloid, Araujo, D.M. i Cotman, C.M., Brain Res. 569: 141-145 (1992)), białko prionowe, cytokiny albo przez fragmenty komórek (Cobs, C.K. i inni, J. Neurosci. 19: 928-939 (1999); Wood, P.L., Neuroinflammation: Mechanismus and Management, Humana Press (1998).
Benzimidazole, które po stymulowaniu za pomocą peptydu Αβ hamują aktywowanie mikrogleju, są opisane w opisie WO 01/51473. Z opisu tego wiadomo również, że benzimidazole hamujące aktywowanie mikrogleju można stosować do leczenia schorzeń neurozapalnych, takich jak demencja AIDS, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Creutzfeldta-Jakoba, zespół Downa, rozsiana choroba Lewy Body, choroba Huntingtona, zapalenie istoty białej mózgu, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, choroba Picka, choroba Alzheimera, udar, czasowa padaczka płatowa i nowotwory.
Opis patentowy EP 0104727 A1 opisuje pochodne benzimidazolu, które nie są podstawione w położeniu 1, a położeniu 2 wykazują grupę alkilową. Podstawnikami w pierścieniu benzenowym tych pochodnych są między innymi grupy pirydyloksylowe, pirydyloalkilowe, pirydyloalkiloksylowe i pirydyloksyalkanodiylowe.
W opisie WO 01/21634 A1 opisane są ponadto pochodne benzimidazolu, które w położeniu 1 mogą być podstawione grupą alkanodiyloamidową, w położeniu 2 między innymi podstawioną grupą fenylową lub heteroarylową, a w skondensowanym pierścieniu benzenowym między innymi co najmniej jedną podstawioną grupą alkoksylową, alkiloaminową, alkilosulfonylową i alkilosulfotlenkową. Podaje się, że substancje te można stosować jako substancję czynną w preparatach środka leczniczego w licznych możliwych wskazaniach.
W opisie US-A-5552426 opisane są podstawione benzimidazole, które w pozycji 1 zawierają między innymi grupę fenylową lub naftylową, a w pozycji 2 między innymi grupę fenylową lub heterocykliczną. Skondensowany pierścień benzenowy benzimidazolu jest korzystnie podstawiony grupą alkoksylową lub aminoalkoksylową. Związkom takim przypisuje się działanie przeciwko chorobom polegającym na neurotoksyczności związanej z peptydem β-amyloidowym.
W opisie WO 97/12613 A1 opisane są różne środki hamujące stany zapalne i zapobiegające stwardnieniu tętnic. Jako substancje czynne wymienione są na przykład pochodne benzimidazolu, które w położeniu 1 są między innymi podstawione grupą fenylową albo podstawioną fenylową, a w położeniu 2 grupą alkoksylową. Podstawnikami pierścienia benzenowego związków stanowiących substancję czynną są między innymi grupy alkilowe, nitrowe, atomy chlorowca, grupy alkoksylowe, aminowe, estrowe, amidowe, alkanodiyloalkoksylowe i alkanodiyloaminowe.
W opisie patentowym EP 0520200 A2 podane są pochodne benzimidazolu, które w pozycji 1 wykazują podstawione grupy arylowe, a w pozycji 2 jedno-, dwukrotnie podstawione albo niepodstawione grupy aminowe. Pierścień benzenowy podstawowego szkieletu benzimidazolu może być podstawiony przez chlorowiec, grupy trifIuorometylowe i/lub cyjanowe. Związki te stosuje się do leczenia chorób związanych ze wzmożonym aktywowaniem kanałów Ca.
W opisie WO 97/33873 A1 wymienione są również pochodne benzimidazolu stosowane do leczenia zapalenia pęcherza moczowego. Związki te mogą w położeniu 1 zawierać między innymi grupy fenylowe, naftylowe i nienasycone grupy heterocykliczne. W położeniu 2 pochodne te mogą być podstawione grupami alkoksylowymi, fenyloalkoksylowymi, naftyloalkoksylowymi, heterocykloalkoksylowymi albo nienasyconymi grupami heterocykloalkoksylowymi. Pierścień benzenowy podstawowego szkieletu tych pochodnych może być podstawiony grupami nitrowymi, alkanoilowymi, aminowymi, alkilowymi, alkoksylowymi, cykloalkilowymi, heterocyklicznymi, nienasyconymi grupami heterocyklicznymi, chlorowcem, grupami alkilotio, hydroksyalkilidenylowymi, hydroksyalkiIidenoaminowymi, aminoalkilidenylowymi, aminoalkoksylowymi, hydroksyalkilowymi, heterocykloalkoksylowymi, aminoalkilidenylowymi albo trifIuorometylowymi.
PL 216 233 B1
W opisie patentowym EP 0531883 A1 opisane są skondensowane 5-członowe związki heterocykliczne, przy czym związki te według ogólnego opisu tych związków są podstawione w położeniu 1 korzystnie przez podstawioną grupę alkilową, a w położeniu 2 na przykład przez grupę O-alkanodiylową, S-alkanodiylową, NH-alkanodiylową, N-(alkilo)-alkanodiylową, SO-alkanodiylową albo SO2-alkanodiylową. Opisane związki mają wykazywać działanie przeciwzakrzepowe.
Dla możliwej terapii neurozapaleń opisano dotychczas niesteroidowe inhibitory stanów zapalnych (inhibitory CIX II) [McGeer, P.L. Roger, Neurology, 42, 447-449 (1992), Rogers, J., Kirby, L.C., Hempleman, S.R., Berry, D.L., McGeer, P.L., Kaszniak, A.W., Zalinski, J., Cofield, M., Mansukhani, L., Wilson, P., Kogan, F., Neurology, 43, 1609-1611 (1993), Andersen, K., Launer, L.J., Ott, A., Hoes, A.W., Breteler, M.M.B., Hofman, A., Neurology, 45, 1441-1445 (1965), Breitner, J.C.S., Gau, B.A., Welsh, K.A., Plassman, B.L., McDonald, W.M., Helms, M.J., Anthony, J.C., Neurology, 44, 227-232 (1994), The Canadian Study of Health and Aging, Neurology, 44, 20732079 (1994)], modulatory cytokiny [McGeer, P.L., McGeer, E.G., Brain Res. Rev., 21: 195-218 (1995), McGeer, E.G., McGeer, P.L., CNS Drugs, 7, 214-228 (1997), Barone, F.C. i Feuerstein, G.Z., J. Cerebral Blood Flow and Metabolism, 19, 819-834 (1999)] oraz inhibitory kaskad dopełniacza [Chen, S., Frederickson, R.C.A. i Brunden, K.R., Neurobiol. Aging (1996), McGeer, E.G., McGeer, P.L., Drugs, 55: 739-746 (1998)].
Związki znane w terapii schorzeń immunologicznych, takie jak np. steroidy, działają często na wiele czynników układu immunologicznego i wywołują przez to liczne działania uboczne. Istnieje więc zapotrzebowanie na substancje, które na podstawie swej aktywności wobec mikrogleju hamują czynność cytokiny, nie wywołując ciężkich toksycznych działań ubocznych.
Problem ten rozwiązują nowe pochodne benzimidazolu według wynalazku, a także przez zastosowanie pochodnej benzimidazolu według wynalazku do wytwarzania środka leczniczego do przerywania wytwarzania IL-12 i INFy w komórkach pochodzenia monocytowego względnie w komórkach T 1 komórkach NK.
Ze względu na zdolność przerywania wytwarzania IL-12 i TNFa w monocytach/makrofagach/dendrytach i wytwarzania INFy w komórkach T i komórkach NK, inhibitory mikrogleju nadają się do leczenia licznych schorzeń, wywoływanych przez wzmożone wytwarzanie cytokin, takich jak np. ΤΝΕα,β, IFNy, IL-2 i IL-12, jak schorzenia zapalne, które nie polegają na stanach neurozapalnych, choroby autoimmunologiczne, choroby alergiczne i zakaźne, zapalenia wywołane toksynami, reakcje zapalne wywołane farmakologicznie oraz patofizjologiczne reakcje zapalne niewyjaśnionego dotychczas pochodzenia.
Pochodne benzimidazolu według wynalazku można przedstawić za pomocą następującego wzoru ogólnego (I)
w którym 1
R1 oznacza grupę fenylową, która jest ewentualnie podstawiona C1-4-alkilem lub fluorem F, 2
R2 oznacza grupę pirydynylową lub tienylową, 3
R3 oznacza H,
A oznacza prostołańcuchową grupę C2-6-alkilenową,
5'
B oznacza grupę COOH, CONR5R5', każdorazowo związaną z atomem węgla grupy A,
5'
R5 i R5', niezależnie od siebie, każdorazowo oznaczają H albo rodnik wybrany z grupy obejmującej C1-4-alkil, C1-4-alkoksy-C1-4-alkil, i cyklopropyl, albo
5'
R5 i R5' wraz z atomem N tworzą grupę morfolinową, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, przy czym wyłączony jest związek:
kwas 6-[[1-fenylo-2-(4-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy.
5' 5 5'
Dla związku według wynalazku korzystne jest, gdy B oznacza grupę CONR5R5', gdzie R5 i R5', niezależnie od siebie, oznaczają grupę C1-4-alkilową.
PL 216 233 B1
Dla związku według wynalazku korzystne jest również, gdy B oznacza grupę COOH.
Szczególnie korzystne są pochodne benzimidazolu, wybrane z grupy obejmującej;
Kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy,
Kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy,
Kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy,
Kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy, kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy, kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy,
5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanamid.
Zastosowanie związku określonego tak jak w wynalazku, charakteryzuje się tym, że stosuje się go do wytwarzania środka leczniczego do zapobiegania lub leczenia schorzeń obejmujących choroby zapalne, alergiczne, infekcyjne, lub autoimmunologiczne, które są związane z aktywowaniem mikrogleju.
Kompozycja farmaceutyczna zawierająca jeden lub więcej nośników i/lub substancji pomocniczych, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera jeden lub więcej związków określonych tak jak w wynalazku.
Fizjologicznie dopuszczalnymi solami związków mogą być zwłaszcza sole z kwasami zasad azotowych pochodnych benzimidazolu według wynalazku, a ponadto sole z zasadami kwasów karboksylowych pochodnych według wynalazku.
Pochodne benzimidazolu według wynalazku mogą zawierać jedno lub więcej centrów asymetrii tak, że związki te mogą występować w kilku postaciach izomerycznych, takich jak tautomery, stereoizomery albo izomery geometryczne, izomery E i Z, enancjomery S i R, diastereomery, racematy i ich mieszaniny.
Mieszaniny izomerów można rozdzielać znanymi metodami, takimi jak na przykład krystalizacja, chromatografia, albo tworzenie soli, na enancjomery względnie izomery E/Z.
Grupy alkilowe mogą być proste lub rozgałęzione. Jako przykłady grup alkilowych wymienia się metyl, etyl, n-propyl, izopropyl, n-butyl, s-butyl, t-butyl.
Jako prosty lub rozgałęziony alkilen zawierający do 6 atomów C oznaczający A wymienia się na przykład etylen, propylen, butylen, pentylen, heksylen, ponadto 1-metyloetylen, 1-etyloetylen, 1-metylopropylen, 2-metylopropylen, 1-metylobutylen, 2-metylobutylen, 1-etylobutylen, 2-etylobutylen, 1-metylopentylen, 2-metylopentylen, 3-metylopentylen oraz związki analogiczne.
Fizjologicznie dopuszczalne sole z kwasami zasad azotowych pochodnych benzimidazolu według wynalazku mogą być utworzone z kwasami nieorganicznymi i organicznymi, takimi jak na przykład kwas szczawiowy, kwas mlekowy, kwas cytrynowy, kwas fumarowy, kwas octowy, kwas maleinowy, kwas winowy, kwas fosforowy, kwas solny, kwas bromowodorowy, kwas siarkowy, kwas p-toluenosulfonowy i kwas metanosulfonowy.
Do tworzenia soli z grupami kwasowymi, zwłaszcza z grupami kwasów karboksylowych, nadają się też zasady nieorganiczne lub organiczne znane do tworzenia fizjologicznie dopuszczalnych soli, takich jak na przykład wodorotlenki metali alkalicznych, zwłaszcza wodorotlenek sodu i potasu, wodorotlenki metali ziem alkalicznych, takie jak wodorotlenek wapnia, ponadto amoniak, oraz aminy, takie jak etanoloamina, dietanoloamina, trietanoloamina, N-metyloglukamina i tris-(hydroksymetylo)-metyloamina.
Związki o wzorze I hamują aktywowanie mikrogleju i wytwarzanie interleukiny 12 (IL 12) i interferonu γ (IFNy). Zatem zastosowanie związków o wzorze I albo fizjologicznie dopuszczalnych soli obejmuje wytwarzania środka leczniczego do leczenia lub zapobiegania w przypadku chorób związanych z aktywowaniem mikrogleju, zwłaszcza chorób wywoływanych przez nadprodukcję IL 12 i IFN-γ i do pobudzania interleukiny 10 (IL-10).
Związki według wynalazku mogą być stosowane do wytwarzania środka leczniczego do leczenia choroby immunologicznej zachodzącej za pośrednictwem komórek T, zwłaszcza za pośrednictwem komórek Th-1, oraz reakcji zapalnych nie zachodzących za pośrednictwem komórek T.
W szczególności mogą być stosowane do wytwarzania środka leczniczego do przerywania wytwarzania IL 12 i INF-γ w komórkach pochodzenia monocytowego względnie komórkach T i komór6
PL 216 233 B1 kach NK. Na podstawie ich zdolności do przerywania produkcji IL 12 i TNFa w monocytach/makrofagach i produkcji INFy w komórkach T, związki według wynalazku nadają się do l eczenia licznych chorób wywoływanych przez wzmożone wytwarzanie cytokin, takich jak np. TNFa,3, IFNy, IL 2 i IL 12, jak schorzenia zapalne nie polegające na neurozapaleniach, schorz enia autoimmunologiczne, schorzenia alergiczne i infekcyjne, zapalenia wywoływane toksynami, reakcje zapalne wywoływane farmakologicznie oraz patofizjologiczne reakcje zapalne o niewyjaśnionym dotychczas pochodzeniu.
Jako przykłady schorzeń zapalnych i autoimmunologicznych wymienia się przewlekłe zapalne schorzenia jelit (zapalne schorzenia jelit, choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie okrężnicy), zapalenie stawów, alergiczny wyprysk kontaktowy, łuszczyca, pęcherzyca, astma, stwardnienie rozsiane, cukrzyca, insulinozależna cukrzyca typu 1, reumatoidalne zapalenie stawów, choroby toczeniowe i inne kolagenozy, choroba Gravesa, choroba Hashimoto, „reakcja gospodarza przeciwko przeszczepowi” i odrzucenie przeszczepu.
Jako przykłady schorzeń alergicznych, infekcyjnych i wywoływanych toksynami oraz niedokrwieniem wymienia się sarkoidozę, astmę, nadwrażliwe zapalenie płuc, posocznicę, wstrząs septyczny, wstrząs endotoksyczny, toksyczny zespół wstrząsowy, toksyczną niewydolność wątroby, ARDS (ostry zespół braku oddechu), rzucawkę, charłactwo, ostre infekcje wirusowe (np. mononukleoza, piorunujące zapalenie wątroby), uszkodzenie narządów po reperfuzji.
Przykładem farmakologicznie wywołanego zapalenia o znaczeniu patofizjologicznym jest „odpowiedź na pierwszą dawkę po podaniu przeciwciał przeciw komórkom T, takich jak OKT 3.
Przykładem systemicznych reakcji zapalnych niewyjaśnionego dotychczas pochodzenia jest rzucawka.
Przykładami schorzeń neurozapalnych związanych z aktywowaniem mikrogleju są demencja AIDS, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Creuzfelda-Jacoba, zespół Downa, rozsiana choroba Lewy Body, choroba Huntingtona, zapalenie istoty białej mózgu, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, choroba Picka, choroba Alzheimera, udar, czasowa padaczka płatowa i nowotwory. Tak więc wynalazek dotyczy też zastosowania podanych pochodnych benzimidazolu do leczenia tych schorzeń oraz do zapobiegania tym chorobom.
Odpowiednimi inhibitorami mikrogleju są związki, które podczas stymulowania peptydem Αβ wykazują hamowanie aktywności mikrogleju wynoszące co najmniej 20% i hamowanie aktywności cytokin wynoszące co najmniej 30%. Właściwości biologiczne inhibitorów mikrogleju można wykazać za pomocą metod znanych fachowcom, na przykład za pomocą metod badawczych opisanych niżej i opisanych w opisie WO 01/51473.
Przykład 29 opisuje, w jaki sposób można mierzyć hamowanie aktywowania mikrogleju. Mikroglej można aktywować za pomocą różnych stymulatorów, takich jak na przykład peptyd Αβ [β-Amyloid, Araujo, D.M. i Cotman, C.M., Brain Res., 569, 141-145 (1992)], za pomocą białek prionowych, cytokin albo fragmentów komórek [Combs, C.K. i inni, J. Neurosci., 19, 928-939, (1999), Wood, P.L., Neuroinflammation: Mechanisms and Management, Humana Press, (1998)].
Stymulowanie za pomocą peptydu Αβ odpowiada sytuacji patofizjologicznej występującej w chorobie Alzheimera. W teście tym substancje według wynalazku podczas stymulowania za pomocą peptydu Αβ powodują hamowanie aktywowania mikrogleju. Hamowanie aktywowania mikrogleju za pomocą substancji według wynalazku prowadzi do silnego zmniejszania wytwarzania i wydzielania cytokin, na przykład Il1 β i TNFa (zmierzone za pomocą ELISA i analizy ekspresji mRNA), i do zmniejszonego wydzielania reaktywnych związków pośrednich tlenu/azotu. Hamowaniu ulega więc jednocześnie więcej czynników zapalnych.
Działanie in vivo substancji według wynalazku wykazuje się w modelu MCAO na szczurach. Model ten symuluje stan po udarze. Substancje według wynalazku zmniejszają aktywowanie mikrogleju, które występuje w przypadku ostrych uszkodzeń mózgu w mózgu zwierząt.
Hamowanie wytwarzania cytokin można na przykład przedstawić drogą pomiaru TNFa i interleukiny 12 w komórkach THP-1 stymulowanych lipopolisacharydem (LPS).
Związki według wynalazku hamują wytwarzanie TNFa i interleukiny 12 w komórkach THP-1 stymulowanych lipopolisacharydem (LPS). Dla przedstawienia wpływu tych substancji na aktywowanie komórek T mierzy się na przykład wydzielanie INFy. Związki według wynalazku hamują wytwarzanie INF;.' w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi.
Wynalazek obejmuje ponadto środki farmaceutyczne, które zawierają jeden lub więcej związków według wynalazku o ogólnym wzorze I oraz jeden lub więcej nośników. Środki farmaceutyczne
PL 216 233 B1 względnie kompozycje według wynalazku otrzymuje się w znany sposób przy użyciu znanych stałych lub ciekłych nośników lub rozcieńczalników i znanych farmaceutycznych i technicznych substancji pomocniczych odpowiednio do żądanego sposobu aplikowania z odpowiednim dawkowaniem. Korzystne preparaty występują w postaci do podawania, która nadaje się do aplikowania doustnego, dojelitowego albo pozajelitowego, na przykład i.p. (śródotrzewnowego), i.v. (dożylnego), i.m. (domięśniowego) albo przezskórnego. Jako takie postacie do podawania wymienia się na przykład tabletki, tabletki powlekane, drażetki, pigułki, kapsułki, proszki, kremy, maści, płyny do zmywań, ciecze, takie jak syropy, żele, ciecze do iniekcji, na przykład do i.p., i.v., i.m., albo do iniekcji przezskórnej itp. Ponadto można też stosować postacie o przedłużonym działaniu, takie jak preparaty do implantowania, oraz czopki. Poszczególne preparaty oddają przy tym organizmowi pochodne według wynalazku w zależności od rodzaju stopniowo albo całą ilość w krótkim czasie.
Do podawania doustnego można stosować kapsułki, pastylki, tabletki, drażetki i ciecze albo inne znane doustne postacie do podawania jako preparaty farmaceutyczne. W tym przypadku środki lecznicze można sporządzać w ten sposób, że uwalniają one substancję czynną w krótkim czasie i oddają organizmowi albo wykazują działanie opóźnione tak, że uzyskuje się dłużej utrzymujące się, powolne dostarczanie substancji czynnej do organizmu. Dawki jednostkowe obok co najmniej jednej pochodnej benzimidazolu mogą zawierać jeden lub więcej farmaceutycznie dopuszczalnych nośników, takich jak na przykład substancje do nastawiania reologii środka leczniczego, substancje powierzchniowo czynne, substancje ułatwiające rozpuszczanie, mikrokapsułki, mikrocząstki, granulaty, rozcieńczalniki, środki wiążące, takie jak skrobia, cukier, sorbit i żelatyna, dalej wypełniacze, takie jak kwas krzemowy i talk, środki zwiększające poślizg, barwniki, środki zapachowe i inne substancje.
Odpowiednie tabletki można otrzymywać na przykład przez mieszanie substancji czynnej ze znanymi substancjami pomocniczymi, takimi jak na przykład obojętne rozcieńczalniki, jak dekstroza, cukier, sorbit, mannit, poliwinylopirolidon, środki rozsadzające, jak skrobia kukurydziana albo kwas alginowy, środki wiążące, jak skrobia lub żelatyna, środki zwiększające poślizg, jak karboksypolimetylen, karboksymetyloceluloza, ftalan octanu celulozy albo polioctan winylu. Tabletki mogą też składać się z kilku warstw.
Drażetki można otrzymywać drogą powlekania jąder uzyskanych analogicznie do tabletek środkami zwykle stosowanymi do powlekania drażetek, takimi jak na przykład poliwinylopirolidon albo szelak, guma arabska, talk, tlenek tytanu albo cukier. Powłoka drażetki może też składać się z kilku warstw, przy czym stosuje się substancje pomocnicze wymienione wyżej przy omawianiu tabletek.
Kapsułki zawierające substancję czynną można wytwarzać na przykład w ten sposób, że substancję czynną miesza się z obojętnym nośnikiem, takim jak cukier mlekowy lub sorbit i zamyka w kapsułkach żelatynowych.
Pochodne benzimidazolu według wynalazku można też formułować w postaci roztworów nadających się do podawania doustnego, które obok czynnej pochodnej benzimidazolu jako składniki zawierają farmaceutycznie dopuszczalny olej i/lub farmaceutycznie dopuszczalną liofilową substancję powierzchniowo czynną i/lub farmaceutycznie dopuszczalną hydrofilową substancję powierzchniowo czynną i/lub farmaceutycznie dopuszczalny rozpuszczalnik mieszający się z wodą.
W celu uzyskania lepszej biodostępności substancji czynnych według wynalazku związki te można też formułować jako klatraty cyklodekstrynowe. W tym celu związki te poddaje się reakcji z a-, β- lub γ-cyklodekstryną lub ich pochodnymi.
W przypadku stosowania kremów, maści, płynów do zmywań i cieczy do stosowania zewnętrznego, preparaty te należy sporządzać tak, aby związki według wynalazku doprowadzać do organizmu w dostatecznej ilości. W tych postaciach do aplikowania zawarte są substancje pomocnicze, takie jak na przykład substancje do nastawiania reologii środków leczniczych, środki powierzchniowo czynne, środki konserwujące, substancje ułatwiające rozpuszczanie, rozcieńczalniki, substancje do podwyższania zdolności do przenikania pochodnych benzimidazolu według wynalazku przez skórę, barwniki, substancje zapachowe i środki ochronne dla skóry, jak substancje kondycjonujące i regulatory wilgoci. Razem ze związkami według wynalazku w środkach leczniczych mogą też występować inne substancje czynne [Ullmanns Enzyklopadie der technischen Chemie, tom 4 (1953), str. 1-39; J. Pharm. Sci., 52, 918 i następne (1963); H. v.Czetsch-Lindenwald, Hilfsstoffe far Pharmazie und angrenzende Gebiete; Pharm. Ind., 2, 72 i następne (1961); Dr. H. P. Fiedler, Lexikon der Hilfsstoffe far Pharmazie, Kosmetik und angrenzende Gebiete, Cantor AG, Aulendorf/Wϋrtt., 1971].
PL 216 233 B1
Substancje według wynalazku można też stosować w odpowiednich roztworach, jak na przykład w fizjologicznym roztworze soli kuchennej, jako roztwory do infuzji lub iniekcji. Do aplikowania pozajelitowego substancje czynne można rozpuszczać lub zawieszać w fizjologicznie dopuszczalnym rozcieńczalniku. Jako rozcieńczalniki w szczególności nadają się roztwory olejowe, takie jak na przykład roztwory w oleju sezamowym, oleju rycynowym i oleju z nasion bawełny. Dla podwyższenia rozpuszczalności można dodawać substancje ułatwiające rozpuszczanie, takie jak na przykład benzoesan benzylu lub alkohol benzylowy.
Do sporządzania preparatu do iniekcji można stosować dowolny ciekły nośnik, w którym związki według wynalazku rozpuszczają się lub emulgują. Ciecze te często zawierają również substancje do regulowania lepkości, substancje powierzchniowo czynne, środki konserwujące, substancje ułatwiające rozpuszczanie, rozcieńczalniki i dalsze dodatki, za pomocą których nastawia się roztwór izotoniczny. Wraz z pochodnymi benzimidazolu można też podawać inne substancje czynne.
Można też substancje według wynalazku wrabiać w układ przezskórny i w ten sposób aplikować poprzezskórnie. W tym celu pochodne benzimidazolu stosuje się w postaci iniekcji o przedłużonym działaniu albo w postaci implantu, na przykład podskórnie. Preparaty takie sporządza się w taki sposób, aby możliwe było opóźnione uwalnianie substancji czynnej. Można tu stosować znane techniki, na przykład porcję leku samorzutnie rozpuszczającą się albo współpracującą z błoną. Implanty jako obojętne materiały mogą zawierać na przykład polimery ulegające biologicznej odbudowie albo syntetyczne silikony, na przykład kauczuk silikonowy. Pochodne benzimidazolu można ponadto wrabiać na przykład w plaster do aplikowania przezskórnego.
Dawkowanie substancji według wynalazku o ogólnym wzorze I określa lekarz i zależy ono między innymi od podawanej substancji, drogi podawania, leczonego schorzenia i powagi schorzenia. Dawka dzienna wynosi nie więcej niż 1000 mg, korzystnie nie więcej niż 100 mg, przy czym dawkę tę można podawać raz dziennie jako dawkę jednostkową albo w postaci podzielonej na dwie lub więcej dawek w ciągu dnia.
Benzimidazole o wzorze I można wytwarzać różnymi drogami według sposobów znanych z literatury.
Jako możliwe sposoby obok innych wymienia się sposoby następujące.
1. Przez reakcję podstawionych w położeniu orto grupami odszczepialnymi (korzystnie podstawionych chlorowcem) pochodnych nitrobenzenu (A) z aryloaminami (B) można uzyskać N-arylo-2-nitrobenzeny (C) w różnych warunkach reakcji, jak na przykład przez ogrzewanie reagentów bez obecności albo w obecności odpowiedniego obojętnego rozpuszczalnika, takiego jak np. alkilobenzeny. Jako rozpuszczalnik można też stosować nadmiar aminy używanej jako reagent. Reakcję prowadzi się zarówno bez obecności jak i w obecności zasad (na przykład węglanu potasu, wodorku sodu). Można też stosować dalsze substancje pomocnicze, takie jak np. sole miedzi. Przykłady podanych tu procesów można znaleźć w licznych opracowaniach, takich jak np. D. Jerchel, H. Fischer, M. Graft, Ann. Chem., 575, 162 (1952) CAS, 53 (2138); R-A. Abramovitch, Can. J. Chem., 38, 2273, 1960).
X = grupa odszczepialna
R = podstawnik(i) albo H
Tak otrzymane pochodne N-arylonitroaniliny (C) można w różny sposób przeprowadzać w 1,2-dipodstawione benzimidazole (E).
PL 216 233 B1
Schemat 2
’NH
Arył redukcja NHz *- R
Pochodna aromatycznego kwasu karboksylowego albo aldehyd
Redukcję grupy nitrowej (C) prowadzi się korzystnie drogą uwodorniania w polarnych rozpuszczalnikach, takich jak kwas octowy, niższe alkohole albo estry kwasu octowego, z dodatkiem katalizatorów, takich jak nikiel Raneya albo pallad osadzony na węglu, albo drogą redukcji chemicznej, na przykład za pomocą cyny w kwasie solnym, SnCl2 [F.D. Bellamy, Jet. Lett., (1984)] albo za pomocą Fe/kwasu octowego [D.C. Owslly, J.J. Bloomfield, Synthesis, 118, 150 (1977)].
Z diamin (D) przez reakcję z pochodnymi kwasowymi, takimi jak ortoestry, iminoestry, bezwodniki kwasowe, aldehydy albo też wolne kwasy karboksylowe, w obecności lub bez obecności kwaśnych katalizatorów i/lub środków odciągających wodę otrzymuje się benzimidazole (E). Jako przykład wymienia się tu wytwarzanie 1,2-difenylobenzimidazolu z kwasu benzoesowego i N-fenyloo-fenyleno-diaminy z zastosowaniem tlenku trifenylofosfiny i bezwodnika kwasu trifIuorometanosulfonowego [J. B. Hendrickson, M.S. Hussein, J. Org. Chem., 52, 4137 (1987)].
W przypadku stosowania aldehydów aromatycznych jako rozpuszczalnik stosuje się na przykład nitrobenzen, aby można było przeprowadzić utlenianie pierwotnie utworzonej benzimidazoliny in situ. Cyklizację do benzimidazoli uzyskuje się również, gdy reakcji z diaminami (D) poddaje się aromatyczne aldehydy w postaci adduktów z wodorosiarczynami.
2. Dalszy sposób otrzymywania benzimidazoli (E) opisują T. Benincori i F. Sannicolo w J. Heterocyclic Chem. 25, 1029 (1988), który to sposób umożliwia uzyskiwanie szerokiego zakresu wzorców podstawiania zarówno obydwu podstawników arylowych, jak i przy pierścieniu benzenowym benzimidazolu. Dla fachowca jest oczywiste, że podstawniki te muszą być odporne na stosowane w procesie syntezy reagenty i warunki reakcji. Podstawniki te mogą być ewentualnie następnie modyfikowane. W produkcie zawsze zawarta jest funkcja hydroksylowa w pozycji 6 benzimidazolu (wzór F).
HO
Ar
3. W niektórych przypadkach istnieje możliwość bezpośredniego N-arylowania wstępnie uzyskanych benzimidazoli, np. M.J. Sansone, M.S. Kwiatek, opis patentowy US 4933397, albo D.M.T. Chan, K.L. Monaco, R.-P. Wang, M. P. Winters, Tet. Lett. 39 (1998) 2933 albo A.P. Combs,
S. Saubern, M. Rafalski, P.Y.S. Lam, Tet. Lett. 40 (1999) 1623.
Dla fachowca jest oczywiste, że podstawniki R muszą być odporne na stosowane w procesie syntezy reagenty i warunki reakcji. Podstawniki te mogą być ewentualnie następnie modyfikowane.
Jeżeli element strukturalny B-A-O (wzór I) ustala się w postaci chronionej albo niechronionej ze względu na nietolerancję wobec warunków reakcji podczas każdorazowej syntezy benzimidazolu albo z powodu innych przyczyn syntetycznych dopiero po zakończeniu syntezy benzimidazolu, to 3 w zależności od podstawników R3 * S. wprowadzanych do pierścienia benzenowego benzimidazolu możliwe są różne sposoby postępowania w celu ustalenia elementu strukturalnego B-A-O (wzór I), przy czym - co oczywiste dla fachowca - należy brać pod uwagę tolerancję stosowanych metod przez pod3 stawniki arylowe i dalsze reszty R3.
Poniżej podaje się niektóre możliwości ustalania elementu strukturalnego B-A-O.
Tlen można wprowadzać jako podstawnik do syntezy benzimidazolu w postaci wolnej (np.
R=OH we wzorze (A)) albo też w postaci chronionej, na przykład jako eter alkilowy (np. B.D. Jerchel, H. Fischer, M. Graft, Ann. Chem., 575, 162 (1952)]. Przez rozszczepianie eteru alkilowego
PL 216 233 B1 za pomocą np. stężonego kwasu bromowodorowego przy użyciu ewentualnych substancji ułatwiających rozpuszczanie, takich jak chlorowcowane węglowodory albo też za pomocą tribromku boru w obojętnych rozpuszczalnikach, takich jak np. dichlorometan, można uwalniać grupę hydroksylową. Funkcję hydroksylową można drogą znanych metod za pomocą halogenków alkilowych ewentualnie zawierających końcową grupę B (wzór I) albo ich produktów wstępnych poddawać reakcji do eterów, przy czym reakcję prowadzi się za pomocą środków alkilujących korzystnie w polarnych rozpuszczalnikach, takich jak np. dimetyloformamid, sulfotlenek dimetylowy, etery, jak np. tetrahydrofuran albo też niższe ketony, jak aceton lub metyloetyloketon, z dodatkiem zasad, takich jak wodorki metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych, korzystnie jednak wodorek sodu, albo z dodatkiem węglanów metali alkalicznych, jak węglan potasu lub cezu, w temperaturze 0°C do 120°C. Ponadto reakcję można prowadzić w układzie dwufazowym w obecności katalizatora przenoszenia faz, przy czym reagenty rozpuszcza się w odpowiednim obojętnym rozpuszczalniku organicznym, takim jak na przykład chlorowcoalkany, korzystnie jednak dichlorometan. Drugą fazę stanowi stały wodorotlenek metalu alkalicznego, korzystnie wodorotlenek sodu lub potasu, albo też stężony roztwór wodny danego wodorotlenku. Jako katalizatory przenoszenia faz stosuje się na przykład czwartorzędowe sole amoniowe. Reakcję w warunkach katalizy przenoszenia faz prowadzi się korzystnie w temperaturze pokojowej.
Na przykład związek o wzorze A (przy czym R=OH) rozpuszcza się w dimetyloformamidzie i po dodaniu węglanu cezu poddaje się reakcji z estrem metylowym kwasu 6-bromoheksanowego w temperaturze 0-50°C. Rozszczepianie estru drogą kwasowej lub alkalicznej hydrolizy można prowadzić metodami znanymi fachowcom, takimi jak na przykład przy użyciu zasadowych katalizatorów, jak na przykład za pomocą węglanów lub wodorotlenków metali alkalicznych lub metali ziem alkalicznych w wodzie lub w wodnym roztworze alkoholu. Jako alkohole bierze się pod uwagę alkohole alifatyczne, jak na przykład metanol, etanol, butanol itp., korzystnie jednak metanol. Można też stosować wodne roztwory eterów, takich jak tetrahydrofuran. Jako węglany i wodorotlenki metali alkalicznych wymienia się związki litu, sodu i potasu. Korzystne są sole litu i sodu. Jako węglany i wodorotlenki metali ziem alkalicznych nadają się na przykład węglan wapnia, wodorotlenek wapnia i węglan baru. Reakcję prowadzi się na ogół w temperaturze -10°C do 70°C, korzystnie jednak 25°C. Rozszczepianie estrów można też prowadzić w warunkach kwasowych, jak na przykład w wodnym kwasie solnym, ewentualnie z dodatkiem środka ułatwiającego rozpuszczanie, takiego jak na przykład niższy alkohol, korzystnie metanol.
Z nitrylu występującego w środku alkilującym albo też później otrzymanego można drogą hydrolizy uzyskać funkcję kwasu karboksylowego. Środki alkilujące mogą też zawierać grupy funkcyjne, takie jak np. grupy hydroksylowe, w postaci wolnej lub chronionej, które po przeprowadzeniu w grupy odszczepialne, takie jak na przykład tosylan, mesylan, bromek lub jodek, dają się wymieniać na przykład na grupy aminowe albo alkilowe. Reagenty alkilujące mogą też zawierać grupy funkcyjne, takie jak na przykład chlorowce albo ewentualnie chronione grupy aminowe, które następnie można dalej modyfikować.
3
W zależności od żądanego modelu podstawienia podstawniki R3 są zawarte w elementach stosowanych do syntezy albo w zależności od potrzeby wstawiane w odpowiednim miejscu danej sekwencji syntezy względnie wytwarzane z odpowiednich wprowadzanych produktów wstępnych.
Wolne pochodne kwasowe o wzorze I albo estrowe produkty wstępne można przeprowadzać w pochodne amidowe o wzorze I metodami znanymi z literatury.
Wolne pochodne kwasowe o wzorze I można też za pomocą odpowiednich ilości odpowiednich zasad nieorganicznych przeprowadzać w sole z równoczesnym zobojętnianiem. Na przykład stałą sól otrzymuje się przez rozpuszczanie odpowiednich kwasów w wodzie zawierającej stechiometryczną ilość zasady, odparowanie wody albo przez dodanie rozpuszczalnika mieszającego się z wodą, na przykład alkoholu lub acetonu.
Sole amin można wytwarzać w znany sposób. W tym celu odpowiedni kwas rozpuszcza się w odpowiednim rozpuszczalniku, takim jak na przykład etanol, aceton, eter dietylowy albo benzen, i do roztworu tego dodaje się 1-5 równoważników każdorazowej aminy. Sól zazwyczaj wytrąca się w postaci stałej albo wyodrębnia się ją w znany sposób po odparowaniu rozpuszczalnika.
Klatraty z α-, β- lub γ-cyklodekstryną otrzymuje się analogicznie do opisu WO-A-87/05294. Korzystnie stosuje się β-cyklodekstrynę. Liposomy wytwarza się w sposób opisany w Pharmazie in unserer Zeit, 11, 98 (1982).
PL 216 233 B1
Poniżej opisuje się przykładowo sposób wytwarzania produktów wyjściowych, produktów pośrednich i produktów końcowych. Jeżeli sposób wytwarzania związków wyjściowych nie został opisany, to te związki wyjściowe są znane i dostępne w handlu, albo związki te otrzymuje się analogicznie do opisanych metod.
Do wytwarzania substancji według wynalazku stosuje się na przykład następujące sposoby.
Ogólny sposób postępowania 1:
Redukcja grup nitrowych
Redukowany związek rozpuszcza się w octanie etylu, tetrahydrofuranie, metanolu lub etanolu albo w mieszaninie tych rozpuszczalników i uwodornia się na 2-5% (w przeliczeniu na związek nitrowy) palladu osadzonego na węglu (10%) pod normalnym ciśnieniem. Po zakończeniu pobierania wodoru odsysa się, pozostałość przemywa się octanem etylu albo metanolem lub etanolem i przesącz zatęża się w próżni. Surowy produkt zazwyczaj poddaje się następnej reakcji bez dalszego oczyszczania.
Ogólny sposób postępowania 2:
Rozszczepianie eteru za pomocą kwasu bromowodorowego
Do 5 g eteru arylometylowego dodaje się 160 ml 48%-owego wodnego HBr i ogrzewa się do wrzenia w warunkach powrotu skroplin w ciągu 1-5 godzin. Po ochłodzeniu mieszaninę sączy się. Pozostałość roztwarza się w octanie etylu i trzykrotnie ekstrahuje się nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu. Po wysuszeniu nad siarczanem sodu zatęża się w próżni. Pozostałość oczyszcza się, jeśli to pożądane, drogą krystalizacji albo chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym.
Ogólny sposób postępowania 3:
Alkilowanie pochodnych hydroksybenzimidazolu i pochodnych fenolu za pomocą halogenków alkilowych
Do roztworu 1,85 mmoli pochodnej hydroksybenzimidazolu w 12 ml N,N-dimetyloformamidu dodaje się 1,85 mmoli węglanu cezu i 2,24 mmoli bromku alkilu albo jodku alkilu. W przypadku stosowania bromku alkilu dodaje się ewentualnie 1,85 mmoli jodku sodu. Mieszaninę reakcyjną miesza się w ciągu 12-96 godzin, po czym wylewa się do wody, ekstrahuje się octanem etylu, fazę organiczną przemywa się czterokrotnie wodą, suszy się nad siarczanem sodu i zatęża się w próżni.
Alternatywnie do tej wodnej obróbki można do mieszaniny reakcyjnej dodawać dichlorometan, odsączać wytrącone sole i przesącz zatężać w próżni.
Niezależnie od metody obróbki pozostałość oczyszcza się drogą krystalizacji albo chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym.
Ogólny sposób postępowania 4:
Zmydlanie estrów alkilowych kwasów karboksylowych
0,77 mmola estru alkilowego kwasu karboksylowego rozpuszcza się w 5 ml metanolu i 5 ml tetrahydrofuranu i dodaje się 5 ml 0,5 N wodnego roztworu wodorotlenku litu lub sodu. Mieszaninę reakcyjną miesza się w ciągu 2-12 godzin, po czym zatęża się w próżni w dużym stopniu, zobojętnia się przez dodanie wodnego kwasu solnego i ekstrahuje się octanem etylu. Suszy się nad siarczanem sodu i zatęża się w próżni. Pozostałość oczyszcza się, jeśli to pożądane, drogą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym.
Ogólny sposób postępowania 5;
Cyklizacja do benzimidazoli za pomocą aldehydów mmol pochodnej 1,2-diaminobenzenu rozpuszcza się w 3 ml nitrobenzenu. Dodaje się 1 mmol aldehydu arylowego względnie heteroarylowego. Mieszaninę ogrzewa się w ciągu 2-6 godzin do temperatury 150°C i pozostawia do ochłodzenia. Pozostałość bez dalszej obróbki oczyszcza się bezpośrednio drogą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym.
Ogólny sposób postępowania 6:
Przeprowadzanie estrów kwasów karboksylowych w amidy kwasów karboksylowych
0,36 mmola aminy rozpuszcza się w 3 ml toluenu i chłodząc w kąpieli lodowej wkrapla się 0,18 ml 2M roztworu trimetyloglinu w toluenie. Do mieszaniny dodaje się roztwór 0,33 mmola estru metylowego kwasu karboksylowego w 3 ml toluenu i miesza się w ciągu 2-8 godzin w temperaturze 95°C. Dla obróbki po ochłodzeniu dodaje się wodę, ekstrahuje się trzykrotnie octanem etylu, połączone fazy organiczne przemywa się nasyconym roztworem chlorku sodu, suszy się nad siarczanem sodu i zatęża się w próżni. Pozostałość oczyszcza się za pomocą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym.
PL 216 233 B1
P r z y k ł a d 1. Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]heksanowy
a) 3-(4-Metylofenylo)-amino-4-nitrofenol
5,4 g 3-fluoro-4-nitrofenolu i 4,8 ml 4-metyloaniliny łączy się i miesza w ciągu 6 godzin w temperaturze 120°C. Po ochłodzeniu dodaje się octan etylu i wodę i trzykrotnie ekstrahuje się 1N wodnym kwasem solnym. Połączone fazy wodne ekstrahuje się trzykrotnie octanem etylu. Połączone fazy organiczne suszy się nad siarczanem sodu, zatęża pod obniżonym ciśnieniem, a pozostałość krystalizuje się.
MS (El): 244 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Ester metylowy kwasu 6-[3-(4-metylofenylo)-amino-4nitrofenylo]-oksyheksanowego otrzymuje się przez reakcję 3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenolu z estrem metylowym kwasu 6-bromoheksanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (El): 372 (pik jonu cząsteczkowego)
c) Ester metylowy kwasu 6-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)-fenylo]-oksy]-heksanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenylo]oksyheksanowego według ogólnego sposobu postępowania 1.
MS (EI): 342 (pik jonu cząsteczkowego)
d) Ester metylowy kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)amino)-fenylo]-oksy]-heksanowego z 3-pirydylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (El): 429 (pik jonu cząsteczkowego)
e) Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 415 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 2. Kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]pentanowy
a) Ester metylowy kwasu 5-[3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenylo]-oksypentanowego otrzymuje się przez reakcję 3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenolu z estrem metylowym kwasu 5-bromo-pentanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (El): 358 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Ester metylowy kwasu 5-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)-fenylo]-oksy]-pentanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenylo]oksypentanowego według ogólnego sposobu postępowania 1.
MS (EI): 328 (pik jonu cząsteczkowego)
c) Ester metylowy kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)amino)-fenylo]-oksy]-pentanowego z 3-pirydylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5. MS (El): 415 (pik jonu cząsteczkowego)
d) Kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (EI): 401 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 3. Kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]masłowy
a) Ester metylowy kwasu 4-[3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenylo]-oksymasłowego otrzymuje się przez reakcję 3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenolu z estrem metylowym kwasu 4-bromomasłowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (El): 344 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Ester metylowy kwasu 4-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)-fenylo]-oksy]-masłowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[3-(4-metylofenylo)-amino-4-nitrofenylo]-oksymasłowego według ogólnego sposobu postępowania 1.
MS (El): 314 (pik jonu cząsteczkowego)
PL 216 233 B1
c) Ester metylowy kwasu 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]masłowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)fenylo]-oksy]-masłowego z 3-pirydylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (EI): 401 (pik jonu cząsteczkowego)
d) Kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 387 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 4. Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(4-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy
a) Ester metylowy kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(4-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]heksanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)amino)-fenylo]-oksy]-heksanowego z 4-pirydylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (El): 429 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(4-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(4-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 415 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 5. Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy
a) Ester metylowy kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]heksanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)-fenylo]-oksy]-heksanowego z 3-tienylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (EI): 434 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El); 420 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 6. Kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy
a) Ester metylowy kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)-fenylo]-oksy]-pentanowego z 3-tienylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (El): 420 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 406 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 7. Kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy
a) Ester metylowy kwasu 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]masłowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)fenylo]-oksy]-masłowego z 3-tiofenokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (EI): 406 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]oksy]-masłowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 392 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 8. Kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy 2
a) 4-Metoksy-N2-fenylo-o-fenylenodiaminę otrzymuje się przez reakcję (5-metoksy-2-nitrofenylo)fenyloaminy [Kottenhahn i inni, J.Org.Chem., 28, 1963, 3114, 3118; Bantlaorpe, Cooper, J. Cham. Soc.B, 1968, 605] według ogólnego sposobu postępowania 1.
1H-NMR (CDCI3): δ = 3,42 ppm s (szeroki) (2H), 3,72 s (3H), 5,33 s (szeroki) (1H), 6,56 dd (J = 10,2 Hz, 1H), 6,76 d (J = 10 Hz, 1H), 6,79 d (J = 2 Hz, 1H), 6,82-6,90 m (3H), 7,25 dd (J = 8,8 Hz,
2H);
PL 216 233 B1 2
b) 6-Metoksy-1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol otrzymuje się przez reakcję 4-metoksy-N2-fenylo-o-fenylenodiaminy z tiofeno-3-karbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (El): 306 (pik jonu cząsteczkowego)
c) 6-Hydroksy-1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol otrzymuje się przez reakcję 6-metoksy-1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu według ogólnego sposobu postępowania 2.
MS (El): 292 (pik jonu cząsteczkowego)
d) Ester metylowy kwasu 5-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego otrzymuje się przez reakcję 6-hydroksy-1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu z estrem metylowym kwasu 5-bromopentanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (EI): 406 (pik jonu cząsteczkowego)
e) Kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (EI): 392 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 9. Kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy
a) Ester metylowy kwasu 4-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowego otrzymuje się przez reakcję 6-hydroksy-1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu z estrem metylowym kwasu 4-bromobutanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (El): 392 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (EI): 378 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 10. Kwas 6-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy
a) Ester metylowy kwasu 6-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego otrzymuje się przez reakcję 6-hydroksy-1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu z estrem metylowym kwasu 6-bromoheksanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (El): 420 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 6-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol- 6-ilo]-oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 406 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 11. Kwas 6-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy
a) (5-Chloro-2-nitrofenylo)-(4-fluorofenylo)-amina
Do 50 g 1-Chloro-3,4-dinitrobenzenu w 250 ml etanolu wprowadza się 50 ml 4-fIuoroaniliny i mieszaninę miesza się w ciągu 35 godzin w temperaturze 60°C. Po zatężeniu do połowy objętości mieszaninę rozdziela się pomiędzy wodę i dichlorometan. Fazę organiczną przemywa się 1N wodnym kwasem solnym, po czym suszy się nad siarczanem sodu, sączy i zatęża. Pozostałość poddaje się chromatografii na żelu krzemionkowym, otrzymując 62,33 g (5-chloro-2-nitrofenylo)-(4-fluorofenylo)aminy.
1H-NMR (CDCI3): δ = 6,71 dd (J = 9,2 Hz, 1H), 6,97 d (J = 2 Hz, 1H), 7,13 dd (J = 9,9 Hz, 2H), 7,22 dd (J = 9,6 Hz, 2H), 8,15 d (J = 10 Hz, 1H), 9,45 s (br) (1H)
b) (5-Metoksy-2-nitrofenylo)-(4-fluorofenylo)-amina
Do roztworu 6, 6 g sodu w 450 ml metanolu wprowadza się 36,44 g (5-chloro-2-nitrofenylo)-(4-fluorofenylo)-aminy i mieszaninę ogrzewa się do wrzenia w warunkach powrotu skroplin w ciągu 16 godzin. Mieszaninę miesza się dalej w ciągu 30 godzin w temperaturze 60°C, po czym chłodzi się i krystaliczny produkt odsysa się. Otrzymuje się 34 g (5-metoksy-2-nitrofenylo)-(4-fluorofenylo)-aminy.
1H-NMR (CDCI3) : δ = 3,72 s (3H), 6,44 dd (J = 9,2 Hz, 1H), 6,48 d (J = 2 Hz, 1H), 7,13 dd (J =
9,9 Hz, 2H), 7,27 dd (9,6 Hz, 2H), 8,20 d (J = 9 Hz, 1H), 9,65 s (br) (1H) 2
c) N2-(4-Fluorofenylo)-4-metoksybenzeno-1,2-diamina
33,5 g (0,128 ml) (5-metoksy-2-nitrofenylo)-(4-fIuorofenylo)-aminy poddaje się reakcji według ogólnego sposobu postępowania 1. Surowy produkt podaje się dalszej reakcji bez dodatkowego oczyszczania.
1H-NMR (CDCI3) : δ = 3,70 ppm s (3H), 6,49 d (br) (J = 9 Hz, 1H), 6,68 d (J = 2 Hz, 1H), 6,786,97 m (5H)
d) 6-Metoksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol
PL 216 233 B1
7,48 g tiofeno-3-aldehydu w 65 ml 40%-owego roztworu NaHSO3 miesza się w ciągu 2 godzin.
2
Po dodaniu 15 g N2-(4-fIuorofenylo)-4-metoksybenzeno-1,2-diaminy w 50 ml etanolu mieszaninę gotuje się w ciągu 4 godzin i miesza dalej przez noc. Mieszaninę rozdziela się pomiędzy wodę i octan etylu i fazę organiczną przemywa się wodą. Po wysuszeniu nad siarczanem sodu i zatężeniu przesączu otrzymuje się 18,1 g surowego 6-metoksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu. Temperatura topnienia 154-158°C.
e) 6-Hydroksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol g (55,5 mmoli) 6-metoksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu poddaje się reakcji według ogólnego sposobu postępowania 2. Otrzymuje się 12,65 g (40 mmoli) surowego 6-hydroksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazolu. Temperatura topnienia 212-218°C.
f) Ester metylowy kwasu 6-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego
6-Hydroksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol poddaje się reakcji z estrem metylowym kwasu 6-bromoheksanowego według ogólnego sposobu postępowania 3. Temperatura topnienia 131-134°C.
g) Kwas 6-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4. Temperatura topnienia 170- 175°C.
P r z y k ł a d 12. Kwas 5-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]pentanowy
a) Ester metylowy kwasu 5-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego
6-Hydroksy-1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol poddaje się reakcji według ogólnego sposobu postępowania 3 z estrem metylowym kwasu 5-bromopentanowego. Temperatura topnienia 90,5-92,5°C.
b) Kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy
Ester metylowy kwasu 5-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego poddaje się reakcji według ogólnego sposobu postępowania 4. Temperatura topnienia 184-189°C.
P r z y k ł a d 13. Kwas 6-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]heksanowy
a) 6-Metoksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol 2
N2-(4-Fluorofenylo)-4-metoksybenzeno-1,2-diaminę poddaje się reakcji z pirydyno-3-karbaldehydem analogicznie do przykładu 11d. Temperatura topnienia 132,5-134°C.
b) 6-Hydroksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol
6-Metoksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol poddaje się reakcji według ogólnego sposobu postępowania 2. Temperatura topnienia 238-241°C.
c) Ester metylowy kwasu 6-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]heksanowego
6-Hydroksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol poddaje się reakcji według ogólnego sposobu postępowania 3 z estrem metylowym kwasu 6-bromoheksanowego. Temperatura topnienia
105.5- 111,5°C.
d) Kwas 6-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4. Temperatura topnienia
127.5- 129°C.
P r z y k ł a d 14. Kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]pentanowy
a) Ester metylowy kwasu 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]pentanowego
6-Hydroksy-1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol poddaje się reakcji z estrem metylowym kwasu 5-bromopentanowego według ogólnego sposobu postępowania 3. Temperatura topnienia 52-55°C.
b) Kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-(4-fIuorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]oksy]-pentanowego według ogólnego sposobu postępowania 4. Temperatura topnienia 181,5-183°C.
P r z y k ł a d 15. Kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy
PL 216 233 B1
a) 6-Metoksy-1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol otrzymuje się przez reakcję 4-metoksy2
-N2-fenylo-o-fenylenodiaminy z pirydyno-3-karbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (EI): 301 (pik jonu cząsteczkowego)
b) 6-Hydroksy-1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol otrzymuje się przez reakcję 6-metoksy-1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazolu według ogólnego sposobu postępowania 2.
1H-NMR (D6-DMSO) : δ = 6,52 ppm d (J = 2 Hz, 1H), 6,81 dd (J = 8,2 Hz, 1H), 7,34-7,48 m (3H), 7,53-7,68 m (4H), 7,80 (ddd, J = 8, 2, 1 Hz, 1H), 8,53 dd (J = 2,1 Hz, 1H), 8,67 d (J = 1 Hz, 1H), 9,42 (s, 1H)
c) Ester metylowy kwasu 5-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego otrzymuje się przez reakcję 5-hydroksy-1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazolu z estrem metylowym kwasu 5-bromopentanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (El); 401 (pik jonu cząsteczkowego)
d) Kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
1H-NMR (CD3OD) : δ = 1,72-1,88 m (4Η), 2,30 t (J = 8 Hz, 2H), 3,98 t (J = 8 Hz, 2H), 6,72 ppm d (J = 2 Hz, 1H), 7,03 dd (J = 8,2 Hz, 1H), 7,40-7,48 m (3H), 7,55-7,65 m (3H), 7,70 (d, J = 8 Hz, 1H), 7,92 ddd (J = 8,2, 1 Hz, 1H), 8,53 dd (J = 8,2 Hz, 1H), 8,70 dd (J = 2,1 Hz, 1H)
P r z y k ł a d 16. Kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy
a) Ester metylowy kwasu 4-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowego otrzymuje się przez reakcję 6-hydroksy-1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazolu z estrem metylowym kwasu 4-bromobutanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (EI): 387 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 4-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (El): 373 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 17. Kwas 6-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy
a) Ester metylowy kwasu 6-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego otrzymuje się przez reakcję 6-hydroksy-1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazolu z estrem metylowym kwasu 6-bromoheksanowego według ogólnego sposobu postępowania 3.
MS (EI): 415 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 6-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-iIo]-oksy]heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (EI): 401 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 18. N-(3-metoksypropylo)-6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z 3-metoksypropyloaminą według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (El): 486 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 19. 6-[[1-(4-Metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-1-morfolin-1-yloheksan-1-on otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z morfoliną według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (EI): 442 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 20. N-Metylo-6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z chlorowodorkiem N-metyloaminy według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (El): 428 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 21. N,N-Dimetylo-6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z chlorowodorkiem dimetyloaminy według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (EI); 442 (pik jonu cząsteczkowego)
PL 216 233 B1
P r z y k ł a d 22. 6-[[1-(4-Metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z chlorkiem amonu według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (El): 414 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 23. N-Cyklopropylo-6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z cyklopropyloaminą według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (El): 459 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 24. N-Metylo-6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]heksanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metyIofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego z chlorowodorkiem N-metyloaminy według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (EI): 433 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 25. N-(2-Metoksyetylo)-5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego z 2-metoksyetyloaminą według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (El): 458 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 26. N,N-Dimetylo-5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego (przykład 56c) z dimetyloaminą według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (El): 428 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 27. 5-[[1-(4-Metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]pentanamid otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowego z chlorkiem amonu według ogólnego sposobu postępowania 6.
MS (EI): 400 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 28. Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(2-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy
a) Ester metylowy kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(2-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[4-amino-3-((4-metylofenylo)-amino)-fenylo]-oksy]-heksanowego z 2-tienylokarbaldehydem według ogólnego sposobu postępowania 5.
MS (EI): 434 (pik jonu cząsteczkowego)
b) Kwas 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(2-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy otrzymuje się przez reakcję estru metylowego kwasu 6-[[1-(4-metylofenylo)-2-(2-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowego według ogólnego sposobu postępowania 4.
MS (EI); 420 (pik jonu cząsteczkowego)
P r z y k ł a d 29. Hamowanie aktywowania mikrogleju
Do wytwarzania in vitro Αβ-aktywowanego mikrogleju pierwotny mikroglej szczurzy poddaje się inkubacji z syntetycznym peptydem Αβ. Do stymulowania osadzania się Αβ syntetyczny peptyd Αβ wysusza się na płytkach o 96 zagłębieniach do hodowania kultur tkankowych. W tym celu roztwór podstawowy peptydu o stężeniu 2 mg/ml wody rozcieńcza się w stosunku 1:50 w wodzie. Następnie pokrywa się płytki o 96 zagłębieniach, wprowadzając do każdego zagłębienia 30 μl tego rozcieńczonego roztworu peptydu i wysusza się przez noc w temperaturze pokojowej.
Pierwotne mikrogleje szczurze zbiera się z mieszanych kultur gleju uzyskanych z mózgów szczurzych P3. W celu uzyskania mieszanych kultur gleju pobiera się mózgi 3-dniowych szczurów i uwalnia się od błon mózgowych. Rozdzielenie komórek uzyskuje się drogą trypsynizacji (0,25% roztwór trypsyny, 15 minut, w temperaturze 37°C). Po usunięciu niestrawionych fragmentów tkanki za pomocą siatki nylonowej 40 μm wyodrębnione komórki odwirowuje się (800 rpm/10 minut). Osad komórek ponownie zawiesza się w pożywce hodowlanej i przenosi do 100 ml butli do hodowli tkanek (1 mózg na butlę do hodowli tkanek). Komórki hoduje się w ciągu 5-7 dni w pożywce Eagle Medium z modyfikacją Dulbecco (DMEM, z glutaminą), uzupełnionej penicyliną (50 U/ml), streptomycyną (40 μg/ml) i 10% (objętość/objętość) płodowej surowicy cielęcej (FCS) w temperaturze 37°C w atmosferze 5% CO2. Podczas tej inkubacji powstaje adhezyjny porost komórkowy, składający się głównie z astrocytów. Mikroglej ulega proliferacji w postaci komórek
PL 216 233 B1 nie przyczepnych albo słabo przyczepnych i zbiera się je po inkubacji wstrząsanej (420 obrotów/minutę, 1 godzina).
W celu aktywowania mikrogleju za pomocą Αβ-peptydu wysiewa się 2,5-krotność 104 mikroglejów/zagłębienie na Αβ- pokryte płytki do hodowli tkanek i poddaje się inkubacji w ciągu 7 dni w pożywce DMEM (z glutaminą), uzupełnionej penicyliną (50 U/ml), streptomycyną (40 μg/ml) i 10% (objętość/objętość) płodowej surowicy cielęcej (FCS) w temperaturze 37°C w atmosferze 5% CO2. W dniu 5 dodaje się związek według wynalazku w różnych stężeniach (0,1, 0,3, 1, 3 i 10 μΜ).
W celu ilościowego określenia reaktywności mikrogleju w 7 dniu hodowania mierzy się aktywność metaboliczną poprzez redukcję MTS (związek 3-(4,5-dimetylotiazol-2-ilo)-5-(3-karboksymetoksyfenylo)-2-(sulfofenylo)-2H-tetrazoliowy), odczynnik Owena, Baltrop, J.A. i inni, Bioorg. & Med. Cham. Lett. 1, 6111 (1991)). Procentowe hamowanie określa się w stosunku do próby kontrolnej traktowanej tylko DMSO. Związki według wynalazku hamują aktywowanie mikrogleju.
P r z y k ł a d 30. Zawał mózgowy u szczura (model MCAO)
Związki według wynalazku testuje się w testach na zwierzętach pod kątem niedokrwienia mózgowego (udar), w modelu MCAO (permanent middle cerebral artery occlusion - trwała okluzja środkowej tętnicy mózgu) oraz na aktywność in vivo. Przez jednostronne zamknięcie środkowej tętnicy mózgowej (MCA) wywołuje się zawał mózgowy, który polega na niedostatecznym zaopatrzeniu odpowiedniego obszaru mózgu w tlen i substancje odżywcze. Skutkiem takiego niedostatecznego zaopatrzenia jest znaczny zanik komórek oraz w rezultacie silne aktywowanie mikrogleju. Jednak to aktywowanie mikrogleju osiąga maksimum dopiero po upływie kilku dni i może się utrzymywać w ciągu kilku tygodni. W celu przetestowania substancji związki według wynalazku podaje się śródotrzewnowo w 1-6 dni po okluzji. Zwierzęta w 7 dniu poddaje się perfuzji i uśmierca się. Aktywowanie mikrogleju mierzy się za pomocą modyfikowanej metody immunohistochemicznej. W tym celu wycinki wibratomowe utrwalonych mózgów poddaje się inkubacji z przeciwciałami, które rozpoznają dopełniaczowy receptor CR3 względnie kompleks MHCII na aktywowanym mikrogleju. Ilościowe określenie pierwotnego wiązania przeciwciał prowadzi się za pomocą sprzężonego z enzymem układu wykrywającego. Traktowanie związkami według wynalazku prowadzi do redukcji aktywowania mikrogleju w dotkniętej zawałem mózgowym półkuli mózgu.
P r z y k ł a d 31. Hamowanie wytwarzania TNFa i IL 12 w komórkach THP-1
Hamowanie wytwarzania cytokin można przedstawić na przykład drogą pomiaru TNFa i IL 12 w komórkach THP-1 stymulowanych lipopolisacharydem (LPS).
W tym celu 2,5 x 106 komórek THP-1 (American Type Culture Company, Rockville, Md) na ml pożywki RPMI 1640 (Life Technologies)/10% FCS (Life Technologies, nr katalogowy 10270-106) wysiewa się na płytkach o płaskim dnie o 96 zagłębieniach do hodowli komórek (TPP, produkt nr 9296) (100 μl/zagłębienie). Związki według wynalazku wprowadza się w różnych stężeniach i poddaje się wstępnej inkubacji w ciągu 30 minut. Wstępne rozcieńczanie testowanych substancji prowadzi się w pożywce inkubacyjnej. Testowane substancje dodaje się jako 2-krotnie stężony roztwór substancji (100 μl/zagłębienie). Komórki stymuluje się przez noc w temperaturze 37°C za pomocą 0,1 pg/ml LPS (Sigma L2630, z E. Coli Serotyp 0111.B4). Następnie pożywkę zbiera się i określa się ilość TNFa względnie interleukiny 12. Do pomiaru TNFa stosuje się dostępny w handlu zestaw TNFa Kit firmy CIS bio international (produkt nr 62TNFPEB). Ilość interleukiny 12 określa się za pomocą technologii ORIGEN (IGEN International, Inc., Gaithersburg, Maryland). Obliczona wartość IC50 odpowiada stężeniu testowanej substancji, która jest potrzebna do uzyskania 50%-owego hamowania maksymalnej produkcji TNFa względnie interleukiny 12.
Związki według wynalazku hamują produkcję TNFa i interleukiny 12 w komórkach THP-1 stymulowanych lipopolisacharydem (LPS).
P r z y k ł a d 32. Hamowanie wytwarzania INF-γ w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi
Do przedstawienia wpływu substancji na aktywowanie komórek T stosuje się na przykład pomiar wydzielania INF-γ.
Do wyodrębniania obwodowych jednojądrowych komórek stosuje się ludzką krew całkowitą (pobieranie krwi poprzez S-monowety cytrynianu sodu „Coagulation 9 NC/10 ml” /Sarstedt). Wzbogacanie komórek krwi prowadzi się za pomocą wirowania z gradientem gęstości. W tym celu 15 ml substancji Histopaque 1077 Sigma, nr katalogowy H8880 wprowadza się do probówek LEUCOSEP (Greiner, nr katalogowy 227290) i poddaje się wirowaniu w ciągu 30 sekund przy 1000 g. Następnie dodaje się 15 ml krwi całkowitej i poddaje się wirowaniu w ciągu 10 sekund przy 1000 g. Następnie górną warstwę plazmy odpipetowuje się i znajdującą się pod nią warstwę
PL 216 233 B1 komórek (obwodowe jednojądrowe komórki krwi) przenosi się do 15 ml probówek (Falcon), po czym kilkakrotnie przemywa się 10 ml zrównoważonego roztworu HBSS HANKS (bez Mg2+ i Ca2+) (nr katalogowy 14175-53). Na koniec osad komórek ponownie zawiesza się (1 x 106 komórek/ml) w pożywce hodowlanej RPMI 1640 + 25 mM Hepes (Life Technologie nr katalogowy 52400-041), 10% FCS (Life Technologies, nr katalogowy 10270-106), 0,4% roztworu penicyliny-streptomycyny (Life Technologies, nr katalogowy 15140-106). Każdorazowo 100 μl roztworu zawiesiny komórek rozdziela się na płytkach o płaskim dnie o 96 zagłębieniach do hodowli komórek (TPP, produkt nr 9296) i stymuluje się za pomocą 2,5 ąg/ml przeciwciała anty-CD3. Związki według wynalazku dodaje się w różnych stężeniach i poddaje się wstępnej inkubacji w ciągu 30 minut. Komórki stymuluje się w ciągu 24 godzin. Następnie pożywkę zbiera się i określa się ilość INFy. Ilość INFy określa się za pomocą technologii ORIGEN (IGEN International, Inc., Gaithersburg, Maryland). Obliczona wartość IC50 odpowiada stężeniu testowanej substancji, która jest potrzebna do uzyskania 50%-owego hamowania maksymalnej produkcji INF γ.
Związki według wynalazku hamują produkcję INF-γ w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi.
P r z y k ł a d 33. Hamowanie wytwarzania TNFa i IL-12 HD w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi
Hamowanie wytwarzania TNFa i IL-12 HD p 70 przedstawia się na przykład za pomocą pomiaru TNFa i IL-12 HD p70 w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi stymulowanych za pomocą lipopolisacharydu (LPS) i interferonu gamma (IFN).
Do wyodrębniania obwodowych jednojądrowych komórek krwi stosuje się ludzką krew całkowitą (pobieranie krwi poprzez S-monowety cytrynianu sodu „Coagulation 9 NC/10 ml /Sarstedt). Wzbogacanie limfocytów i monocytów prowadzi się za pomocą wirowania z gradientem gęstości. W tym celu 15 ml substancji Histopaque 1077 (Sigma, nr katalogowy H8880) wprowadza się do 50 ml probówek LEUCOSEP (Greiner, nr katalogowy 227290) i poddaje się wirowaniu w ciągu 30 sekund przy 250 g, przy czym znajdująca się w probówkach fryta zostaje wciśnięta do dołu.
Następnie dodaje się 20 ml krwi całkowitej i poddaje się wirowaniu w ciągu 15 minut przy 800 g w temperaturze pokojowej. Po zakończeniu wirowania ciecz znad osadu (plazma i trombocyty) odpipetowuje się i odrzuca, a znajdującą się pod nią warstwę komórek (limfocyty i monocyty) przenosi się do 50 ml probówek wirówki (Falcon), po czym 3-krotnie przemywa się pożywką hodowlaną VLE RPMI 1640 (Seromed, nr FG1415) (wirowanie każdorazowo 10 minut przy 250 g, w temperaturze pokojowej). Na koniec osad komórek ponownie zawiesza się w pożywce hodowlanej VLE RPMI 1640 (Seromed, nr FG1415), 10% FCS (Life Technologies, nr katalogowy 16000-044, niski poziom endotoksyn, inaktywowana na gorąco w ciągu 1 godziny, 56°C), 50 μg/ml roztworu penicyliny-streptomycyny (Life Technologies, nr katalogowy 15140-106) i po policzeniu komórek drogą barwienia błękitem trypanowym nastawia się na 3 x 106 komórek/ml. Każdorazowo 100 μl roztworu zawiesiny komórek rozdziela się na płytkach o płaskim dnie o 96 zagłębieniach do hodowli komórek (Costar, produkt nr 3599). Do tego dodaje się każdorazowo 100 μl 3-krotnie stężonego roztworu stymulacyjnego (3 μg/ml LPS z E. coli Serotyp 0127:B8; Sigma, nr katalogowy L-4516 i 30 ng/ml IFN-γ 1b, Imukin, Boehringer Ingelheim). Dodaje się substancje według wynalazku w różnych stężeniach jako 3-krotnie stężony roztwór substancji (100 μl/zagłębienie). Stymulowanie komórek prowadzi się w temperaturze 37°C i 5% CO2 w ciągu 24 godzin. Następnie zbiera się ciecz znad osadu hodowli komórkowej i określa się stężenie TNFa i IL-12 HD p 70 za pomocą dostępnego w handlu zestawu ELISA-Kit firmy BioSource International (TNF-a EASIA, nr katalogowy KAC1752) i R&D Systems (Quantikine™ HS IL-12, nr katalogowy HS 120).
Obliczona wartość IC50 odpowiada stężeniu testowanej substancji, która jest potrzebna do uzyskania 50%-owego hamowania maksymalnej produkcji THFa względnie interleukiny 12 HD p 70.
Związki według wynalazku hamują produkcję TNFa i IL-12 HD p 70 w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi.
P r z y k ł a d 34. Wywoływanie wytwarzania IL-10 w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi
Wywoływanie wytwarzania IL-10 przedstawia się na przykład drogą pomiaru IL-10 w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi stymulowanych fitohemaglutyniną (PHA) albo lipopolisacharydem (LPS).
Do wyodrębniania obwodowych jednojądrowych komórek krwi stosuje się ludzką krew całkowitą (pobieranie krwi poprzez S-monowety cytrynianu sodu „Coagulation 9 NC/10 ml” /Sarstedt). Wzbogacanie limfocytów i monocytów prowadzi się za pomocą wirowania z gradientem gęstości. W tym celu
PL 216 233 B1 ml substancji Histopaque 1077 (Sigma, nr katalogowy H8880) wprowadza się do 50 ml probówek LEUCOSEP (Greiner, nr katalogowy 227290) i poddaje się wirowaniu w ciągu 30 sekund przy 250 g, przy czym znajdująca się w probówkach fryta zostaje wciśnięta do dołu. Następnie dodaje się 20 ml krwi całkowitej i poddaje się wirowaniu w ciągu 15 minut przy 800 g w temperaturze pokojowej. Po zakończeniu wirowania ciecz znad osadu (plazma i trombocyty) odpipetowuje się i odrzuca, a znajdującą się pod nią warstwę komórek (limfocyty i monocyty) przenosi się do 50 ml probówek wirówki (Falcon), po czym 3-krotnie przemywa się pożywką hodowlaną VLE RPMI 1640 (Seromed, nr FG1415) (wirowanie każdorazowo 10 minut przy 250 g, w temperaturze pokojowej). Na koniec osad komórek ponownie zawiesza się w pożywce hodowlanej VLE RPMI 1640 (Seromed, nr FG1415), 10% FCS (Life Technologies, nr katalogowy 16000-044, niski poziom endotoksyn, inaktywowana na gorąco w ciągu 1 godziny, 56°C), 50 ng/ml roztworu penicyliny-streptomycyny (Life Technologies, nr katalogowy 15140-106) i po policzeniu komórek droga barwienia błękitem trypanowym nastawia się na 3 x 106 komórek/ml. Każdorazowo 100 μl roztworu zawiesiny komórek rozdziela się na płytkach o płaskim dnie o 96 zagłębieniach do hodowli komórek (Costar, produkt nr 3599). Do tego dodaje się każdorazowo 100 μl 3-krotnie stężonego roztworu stymulacyjnego (3 μg/ml LPS z E. coli Serotyp 0127:B8; Sigma, nr katalogowy L-4516 względnie 300 ąg/ml PHA-L, Biochrom KG, nr katalogowy M5030). Dodaje się substancje według wynalazku w różnych stężeniach jako 3-krotnie stężony roztwór substancji (100 μl/zagłębienie). Stymulowanie komórek prowadzi się w temperaturze 37°C i 5% CO2 w ciągu 24 godzin. Następnie zbiera się ciecz znad osadu hodowli komórkowej i określa się ilość IL-10. Stężenie IL-10 określa się za pomocą dostępnego w handlu zestawu ELISA-Kit firmy BioSource International (Ludzką IL-10, nr katalogowy KHC0101C). Obliczona wartość EC50 odpowiada stężeniu testowanej substancji, która jest potrzebna do podwyższenia wydzielania IL-10 o 50% maksymalnego podwyższania.
Związki według wynalazku podwyższają produkcję IL-10 w obwodowych jednojądrowych komórkach krwi.

Claims (6)

1. Pochodne benzimidazolu o ogólnym wzorze I w którym 1
R1 oznacza grupę fenylową, która jest ewentualnie podstawiona C1-4-alkilem lub fluorem F, 2
R2 oznacza grupę pirydynylową lub tienylową, 3
R3 oznacza H,
A oznacza prostołańcuchową grupę C2-6-alkilenową,
5 5'
B oznacza grupę COOH, CONR5R5', każdorazowo związaną z atomem węgla grupy A,
5 5'
R5 i R5', niezależnie od siebie, każdorazowo oznaczają H albo rodnik wybrany z grupy obejmującej C1-4-alkil, C1-4-alkoksy-C1-4-alkil, i cyklopropyl, albo
5 5'
R5 i R5' wraz z atomem N tworzą grupę morfolinową, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, przy czym wyłączony jest związek;
kwas 6-[[1-fenylo-2-(4-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-heksanowy.
5 5' 5 5'
2. Związek według zastrz. 1, w którym B oznacza grupę CONR5R5', gdzie R5 i R5', niezależnie od siebie, oznaczają grupę C1-4-alkilową.
3. Związek według zastrz. 1 albo 2, w którym B oznacza grupę COOH.
4. Związek według zastrz. 1, który jest wybrany z grupy obejmującej:
kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy,
PL 216 233 B1 kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy, kwas 5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 4-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy, kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy, kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-tienylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 5-[[1-(4-fluorofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 5-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanowy, kwas 4-[[1-fenylo-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-masłowy,
5-[[1-(4-metylofenylo)-2-(3-pirydynylo)-1H-benzimidazol-6-ilo]-oksy]-pentanamid.
5. Zastosowanie związku określonego w którymkolwiek z zastrz.1-4, do wytwarzania środka leczniczego do zapobiegania lub leczenia schorzeń obejmujących choroby zapalne, alergiczne, infekcyjne, lub autoimmunologiczne, które są związane z aktywowaniem mikrogleju.
6. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca jeden lub więcej nośników i/lub substancji pomocniczych, znamienna tym, że zawiera jeden lub więcej związków określonych w którymkolwiek z zastrz. 1-4.
PL371269A 2002-02-15 2003-01-17 Pochodne benzimidazolu, ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna je zawierająca PL216233B1 (pl)

Applications Claiming Priority (1)

Application Number Priority Date Filing Date Title
DE10207844A DE10207844A1 (de) 2002-02-15 2002-02-15 1-Phenyl-2-heteroaryl-substituierte Benzimidazolderivate, deren Verwendung zur Herstellung von Arzneimitteln sowie diese Derivate enthaltende pharmazeutische Präparate

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL371269A1 PL371269A1 (pl) 2005-06-13
PL216233B1 true PL216233B1 (pl) 2014-03-31

Family

ID=27674913

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL371269A PL216233B1 (pl) 2002-02-15 2003-01-17 Pochodne benzimidazolu, ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna je zawierająca

Country Status (30)

Country Link
EP (1) EP1474415B1 (pl)
JP (1) JP4739675B2 (pl)
KR (1) KR101027556B1 (pl)
CN (1) CN1317274C (pl)
AR (1) AR038492A1 (pl)
AT (1) ATE517881T1 (pl)
AU (1) AU2003205624B2 (pl)
BR (1) BR0307723A (pl)
CA (1) CA2475780C (pl)
CR (1) CR7442A (pl)
CY (1) CY1113230T1 (pl)
DE (1) DE10207844A1 (pl)
DK (1) DK1474415T3 (pl)
EC (1) ECSP045296A (pl)
ES (1) ES2369662T3 (pl)
IL (1) IL163431A (pl)
MX (1) MXPA04007949A (pl)
NO (1) NO329667B1 (pl)
NZ (1) NZ534660A (pl)
PE (1) PE20030941A1 (pl)
PL (1) PL216233B1 (pl)
PT (1) PT1474415E (pl)
RS (1) RS51831B (pl)
RU (1) RU2325384C2 (pl)
SI (1) SI1474415T1 (pl)
TW (1) TWI328583B (pl)
UA (1) UA81243C2 (pl)
UY (1) UY27661A1 (pl)
WO (1) WO2003068766A1 (pl)
ZA (1) ZA200407381B (pl)

Families Citing this family (3)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
WO2003080580A2 (en) 2002-03-27 2003-10-02 Glaxo Group Limited Quinoline derivatives and their use as 5-ht6 ligands
BRPI0410454A (pt) * 2003-05-19 2006-06-13 Irm Llc composições e compostos imunossupressores
WO2014044611A1 (en) 2012-09-20 2014-03-27 Bayer Pharma Aktiengesellschaft 1-aryl-2-heteroaryl benzimidazoles for the induction of neuronal regeneration

Family Cites Families (4)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
DE4330959A1 (de) * 1993-09-09 1995-03-16 Schering Ag Neue Benzimidazolderivate, Verfahren zu ihrer Herstellung und ihre pharmazeutische Verwendung
US7115645B2 (en) * 2000-01-14 2006-10-03 Schering Aktiengesellschaft 1,2 diarylbenzimidazoles and their pharmaceutical use
CN1301975C (zh) 2000-01-14 2007-02-28 舍林股份公司 用于治疗与小胶质细胞活化有关的疾病的1,2－二芳基苯并咪唑衍生物
DE10207843A1 (de) * 2002-02-15 2003-09-04 Schering Ag Mikrolia-Inhibitoren zur Unterbrechung von Interleukin 12 und IFN-gamma vermittelten Immunreaktionen

Also Published As

Publication number Publication date
TWI328583B (en) 2010-08-11
NO329667B1 (no) 2010-11-29
ZA200407381B (en) 2005-11-30
TW200303307A (en) 2003-09-01
EP1474415A1 (de) 2004-11-10
RS51831B (en) 2012-02-29
EP1474415B1 (de) 2011-07-27
BR0307723A (pt) 2005-01-25
UY27661A1 (es) 2003-09-30
IL163431A (en) 2010-11-30
CR7442A (es) 2006-02-06
KR101027556B1 (ko) 2011-04-06
CN1633429A (zh) 2005-06-29
JP2005521686A (ja) 2005-07-21
CA2475780C (en) 2011-08-02
JP4739675B2 (ja) 2011-08-03
KR20040081795A (ko) 2004-09-22
RS71404A (en) 2006-10-27
AU2003205624A1 (en) 2003-09-04
ECSP045296A (es) 2004-10-26
PE20030941A1 (es) 2004-01-17
CN1317274C (zh) 2007-05-23
DK1474415T3 (da) 2011-11-21
PT1474415E (pt) 2011-10-13
CA2475780A1 (en) 2003-08-21
ATE517881T1 (de) 2011-08-15
SI1474415T1 (sl) 2011-12-30
ES2369662T3 (es) 2011-12-02
DE10207844A1 (de) 2003-09-04
AR038492A1 (es) 2005-01-19
CY1113230T1 (el) 2016-04-13
AU2003205624B2 (en) 2009-08-27
NZ534660A (en) 2006-02-24
RU2325384C2 (ru) 2008-05-27
UA81243C2 (en) 2007-12-25
WO2003068766A1 (de) 2003-08-21
RU2004127678A (ru) 2005-07-10
MXPA04007949A (es) 2004-11-26
NO20043841L (no) 2004-11-12
PL371269A1 (pl) 2005-06-13

Similar Documents

Publication Publication Date Title
ES2443127T3 (es) Nuevos derivados tricíclicos o sales de éstos farmacéuticamente aceptables, su procedimiento de fabricación y composiciones farmacéuticas que los contienen
JP2005516950A (ja) 代謝型グルタミン酸受容体−５のヘテロアリール置換イミダゾールモジュレータ
AU2007230911A1 (en) Benzimidazolyl-pyridine compounds for inflammation and immune-related uses
US6855714B2 (en) 1-alkyl-2-aryl-benzimidazole derivatives, their use for the production of pharmaceutical agents as well as pharmaceutical preparations that contain these derivatives
JP2006522128A (ja) 代謝調節型グルタミン酸受容体−５のモジュレーターとしての４環イミダゾール誘導体
KR20020063629A (ko) 미세교세포 활성화와 관련된 질병의 치료를 위한1,2-디아릴 벤즈이미다졸
US7345075B2 (en) 1,2 diarylbenzimidazoles and their pharmaceutical use
US7196202B2 (en) 1-aryl-2-N-, S- or O-substituted benzimidazole derivatives, their use for the production of pharmaceutical agents as well as pharmaceutical preparations that contain these derivatives
JP2004530731A (ja) １−アルキル−２−アリール−ベンズイミダゾール誘導体、医薬製剤の製造のためへのそれらの使用、及びそれらの誘導体を含む医薬製剤
US7683081B2 (en) 1-phenyl-2-heteroaryl-substituted benzimidazole derivatives, their use for the production of pharmaceutical agents as well as pharmaceutical preparations that contain these derivatives
PL216233B1 (pl) Pochodne benzimidazolu, ich zastosowanie oraz kompozycja farmaceutyczna je zawierająca
JP4351042B2 (ja) 小グリア細胞−活性化−関連疾患、例えば炎症、アレルギー感染又は自己免疫疾患を処理するためのベンズイミダゾール誘導体類
JP2006501263A (ja) 炎症治療用のＴＮＦ−αおよびインターロイキン低下剤としての１，４，５−置換１，２−ジヒドロ−ピラゾール−３−オンおよび３−アルコキシ−１Ｈ−ピラゾール誘導体
EP2771009A1 (en) Compounds for inflammation and immune-related uses
EP0835244B1 (en) Diheterocyclic acrylonitriles as smooth muscle cell proliferation inhibitors