PL214681B1 - Sposób wykonywania wkladki do ucha - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wykonywania wkładki do ucha.

Wynalazek odnosi się ogólnie do urządzeń do ochrony słuchu.

Znane jest stosowanie urządzeń chroniących słuch i tłumiących hałas oraz dostępne są różne typy urządzeń obejmujące także, acz niewyłącznie, osłony uszu, nauszniki i wkładki do uszu. Wkładki do uszu są często preferowane ze względu na ich skuteczność w tłumieniu dźwięku i wygodę ich stosowania.

Znane wkładki do ucha zawierają ogólnie element tłumiący dźwięk, który jest umieszczany w kanale ucha użytkownika w celu tłumienia dźwięku. Element tłumiący dźwięk jest zwykle wykonany ze ściśliwego, sprężystego materiału, na przykład pianki lub gumy.

Jest wiele sytuacji, w których pożądane jest wykonywanie elementu tłumiącego dźwięk z utworzoną w nim wnęką lub przechodzącym przez niego kanałem bądź też, ogólnie, z usuniętą lub z nieobecną z innego powodu pewną ilością ściśliwego sprężystego materiału w korpusie elementu tłumiącego dźwięk.

Na przykład, wnęka utworzona w elemencie tłumiącym dźwięk we wkładce do ucha może być wykorzystana do umieszczenia końcówki linki, która jest połączona we wnęce z elementem tłumiącym dźwięk i jest stosowana do łączenia dwóch wkładek jednej z drugą. Stosowane tutaj określenie „wnęka” jest używane do oznaczenia otworu lub zagłębienia, utworzonego w elemencie tłumiącym dźwięk we wkładce do ucha, który nie rozciąga się całkowicie przez element tłumiący dźwięk.

Taka wnęka może być stosowana do przyjmowania i montowania w niej sztywnego lub półsztywnego trzonu, w celu zapewnienia pewnej sztywności dla wkładki i uzyskania jej wygodniejszego wkładania i wyjmowania. Ponadto, taka wnęka może zostać utworzona we wkładce w celu umieszczenia w niej wykrywalnego materiału, takiego jak metal, lub substancji identyfikowanej magnetycznie lub przy pomocy promieni X, w celu zapewnienia łatwej detekcji wkładki do ucha. Ponadto, wnęka może zostać utworzona wewnątrz elementu tłumiącego dźwięk tak, że wkładka do ucha wywiera mniejszy nacisk na kanał ucha użytkownika, do którego jest włożona, zapewniając większy komfort dla użytkownika.

Kanał przechodzący przez element tłumiący dźwięk we wkładce do ucha może być wykorzystywany do ułatwienia komunikacji z użytkownikiem wkładki. Stosowane tutaj określenie „kanał” będzie stosowane do oznaczania otworu lub zagłębienia, utworzonego w elemencie tłumiącym dźwięk we wkładce do ucha, który biegnie całkowicie przez element tłumiący dźwięk tak, że kanał jest otwarty na zewnątrz wkładki w przynajmniej dwóch miejscach.

Taki kanał może być stosowany do ułatwienia komunikacji przez, na przykład, umieszczenie wkładu komunikacyjnego, takiego jak odbiornik, przetwornik itd., służącego do dostarczania dźwięku do użytkownika. Alternatywnie, w kanał może zostać włożona rurka, służąca do połączenia z urządzeniem komunikacyjnym, które dostarcza dźwięki przez rurkę do kanału ucha użytkownika.

Pewna ilość ściśliwego, sprężystego materiału, stosowanego do wykonania elementu tłumiącego dźwięk we wkładce do ucha może zostać usunięta z zewnętrznej powierzchni elementu lub jej brak może zostać uzyskany w inny sposób, w celu utworzenia powierzchniowych ornamentów, na przykład oznaczeń lub ozdób. Takie oznaczenia zawierają litery i logo, zaś ozdoby zawierają elementy powierzchniowe służące do wizualnej stylizacji lub ułatwiające trzymanie itp.

Omawiane powyżej elementy (wnęka, kanał, ornament powierzchniowy) i inne podobne obiekty mogą być wykonywane w elemencie tłumiącym dźwięk we wkładce do ucha albo podczas jego produkcji, albo krótko po wyprodukowaniu.

Na przykład, gdy element tłumiący dźwięk jest wykonywany w procesie formowania, na przykład w procesie formowania wtryskowego, forma może zawierać elementy, które wytwarzają wspomniane właściwości in situ, podczas formowania. Na przykład, forma może zawierać wkład, wokół którego powstaje element tłumiący dźwięk. Usunięcie wkładu po utworzeniu ściśliwego, sprężystego materiału, powoduje powstanie żądanej wnęki lub kanału. Forma może zawierać inne elementy, które działają podobnie jak wkład w celu utworzenia ornamentu powierzchniowego, tj. oznaczeń, ozdób itd.

Jednakże taka technika formowania nie zapewnia powtarzalnego wykonywania opisanych obiektów. Inaczej mówiąc, stwierdzono, że rozmiary i położenie wnęki, kanału itd., wykonywanych in situ technikami formowania często są różne w różnych wkładkach do uszu. Takie niepowtarzalne wyniki są często niepożądane. Ponadto, producent wkładek do uszu potrzebuje kilku różnych form,

PL 214 681 B1 aby produkować elementy tłumiące dźwięk, mające wnęki, kanały i/lub ornamenty powierzchniowe, co zwiększa koszty i ogólnie komplikuje produkcję.

Element tłumiący dźwięk we wkładce do ucha może być również wykonywany w procesie odlewania, w którym elastyczny, ściśliwy materiał jest wykonywany w postaci arkusza, a następnie cięty stemplem na części, w celu wykonania elementów tłumiących dźwięk. Wykonywanie wnęki, kanału lub ornamentów powierzchniowych podczas takiego procesu odlewania nie jest możliwe. Takie obiekty muszą być wykonywane po odlaniu elementów tłumiących dźwięk, przy użyciu środków mechanicznych itp. Jednakże oznacza to dodatkowe etapy wykonawcze i procesowe, i dodatkowo występuje brak powtarzalności wykonanych obiektów pomiędzy kolejnymi elementami tłumiącymi dźwięk lub obiekty są w inny sposób nieodpowiednie.

Procesy tłoczenia są często stosowane do wykonywania ściśliwych, sprężystych elementów tłumiących dźwięk do wkładek do uszu. Jednakże takie procesy nie umożliwiają wytwarzania wnęk lub kanałów w elementach tłumiących dźwięk podczas ich wykonywania. Zatem, w przypadku wytłaczanych elementów tłumiących dźwięk, jak również w przypadku wstępnie formowanych elementów tłumiących dźwięk, takie obiekty jak wnęki, kanały lub ornamenty powierzchniowe muszą być wykonywane w elemencie tłumiącym dźwięk w oddzielnym etapie wykonawczym, realizowanym po wykonaniu elementu tłumiącego dźwięk.

Na przykład, po wykonaniu elementu tłumiącego dźwięk, wnęka, kanał itd. mogą być skutecznie wycięte w ściśliwym, sprężystym materiale. W szczególności, do wiercenia wnęki lub kanału w elemencie tłumiącym dźwięk może zostać użyta wiertarka szybkoobrotowa. Jednakże technika ta jest niezadowalająca, ponieważ wiertarka często rozrywa ściśliwy, sprężysty materiał. Wirujące wiertło może również wyrwać element tłumiący dźwięk z jego mocowania podczas wiercenia, przerywając produkcję. W przypadku stosowania innej techniki, element termiczny, mający wysoką temperaturę, jest przyciskany do elementu tłumiącego dźwięk w celu skutecznego stopienia ściśliwego, sprężystego materiału w celu utworzenia wnęki, kanału itd. Jednakże sposób ten również nie zapewnia wykonywania w sposób powtarzalny wnęk, kanałów itd. W szczególności, średnica wnęki i kanału zmienia się znacznie przy wykonywaniu pewnej liczby wkładek, przynajmniej częściowo w wyniku akumulacji stopionego ściśliwego, sprężystego materiału na elemencie termicznym.

Jak wspomniano, element tłumiący dźwięk we wkładce do ucha może być wykonywany z wnęką na sztywny lub półsztywny trzon, wykorzystywany do uzyskania pewnej sztywności wkładki i wygodniejszego wkładania i wyjmowania wkładki. Trzon może mieć wnękę, utworzoną w jednym końcu trzonu, służącą do umieszczenia w niej końca linki. Linka jest mocowana do trzonu we wnęce trzonu i jest mocowana przeciwnym końcem do drugiego trzonu drugiej wkładki, tworząc połączoną parę wkładek z trzonami.

Trzon może być wykonywany, na przykład, w procesie wytłaczania. Podczas takiego procesu nie można wykonywać wnęki trzonu. Wnęka trzonu musi być wykonywana w oddzielnym procesie produkcyjnym, na przykład przez wywiercenie otworu w trzonie przy pomocy wiertarki po wytłoczeniu trzonu. Alternatywnie, trzon może być wykonywany w procesie formowania lub odlewania, w którym wnęka trzonu jest wykonywana, odpowiednio, in situ podczas wykonywania trzonu lub potem, w procesie obróbki mechanicznej. W każdym przypadku wykonywanie wnęk trzonów tradycyjnymi sposobami często kończy się powstawaniem wnęk w różnych miejscach, a wymiary wnęk nie są dokładne.

Zatem potrzebny jest sposób usuwania materiału z wkładki do ucha w celu skutecznego, wydajnego i powtarzalnego wykonywania obiektów powierzchniowych w elementach tłumiących dźwięk lub trzonach, takich jak wnęki, kanały przelotowe i ornamenty powierzchniowe.

Celem wynalazku jest zapewnienie urządzenia do ochrony słuchu, w którym rozwiązano lub złagodzono omówione powyżej, a także inne, problemy dotychczasowego stanu techniki.

Sposób wykonywania wkładki do ucha, według wynalazku, w którym wykonuje się pełny korpus wkładki do ucha, a następnie w korpusie wkładki do ucha wykonuje się co najmniej jedno wgłębienie poprzez usuwanie materiału z korpusu wkładki do ucha, charakteryzuje się tym, że usuwanie materiału z korpusu wkładki do ucha prowadzi się przy pomocy ablacji laserowej.

Ablację laserową stosuje się do uformowania wnęki w korpusie wkładki do ucha.

Przy użyciu ablacji laserowej, w pierwszym końcu korpusu wkładki do ucha, wykonuje się wnękę, która ma kształt cylindryczny i jest ułożona w korpusie wzdłuż osi wzdłużnej korpusu, w kierunku drugiego końca korpusu przeciwległego względem pierwszego końca.

Do wnęki wkłada się i mocuje co najmniej jeden element z grupy obejmującej linkę, trzon i wykrywalną wkładkę.

PL 214 681 B1

Ablację laserową prowadzi się przy pomocy wiązki światła emitowanej przez laser na dwutlenku węgla o mocy wyjściowej 25 W, przy czym czas trwania impulsu ustala się na 250 milisekund, a ponadto stosuje się sprężone powietrze o ciśnieniu 344,74 hPa i wykonuje się wnękę o średnicy 1,27 mm.

Przy użyciu ablacji laserowej, w pierwszym końcu trzonu wykonuje się wnękę o kształcie cylindrycznym, która jest ułożona w korpusie trzonu wzdłuż wzdłużnej osi trzonu, w kierunku drugiego końca trzonu, przeciwległego względem pierwszego końca, przy czym do drugiego końca trzonu przymocowuje się korpus wkładki do ucha.

Do wnęki trzonu ponadto wkłada się i mocuje co najmniej jeden element z grupy obejmującej linkę i wykrywalną wkładkę.

Przy użyciu ablacji laserowej, co najmniej w części korpusu wkładki do ucha wykonuje się kanał.

Przy użyciu ablacji laserowej, w korpusie wkładki do ucha wykonuje się kanał biegnący wzdłuż kierunku wzdłużnego korpusu od pierwszego otworu w pierwszym końcu korpusu, do drugiego otworu w drugim końcu korpusu przeciwległym do pierwszego końca.

Ablację laserową prowadzi się wiązką światła emitowaną przez laser na dwutlenku węgla o mocy wyjściowej 25 W, przy czym wartość prędkości ablacji ustala się na 50,8 cm na minutę, a ponadto stosuje się sprężone powietrze o ciśnieniu 275,79 hPa, i wykonuje się kanał o średnicy 2,286 mm.

Przy użyciu ablacji laserowej, w pierwszym końcu trzonu wykonuje się wnękę o kształcie cylindrycznym, która jest ułożona w korpusie trzonu wzdłuż wzdłużnej osi trzonu, w kierunku drugiego końca trzonu, przeciwległego względem pierwszego końca, przy czym do drugiego końca trzonu przymocowuje się korpus wkładki do ucha.

Przy użyciu ablacji laserowej, w korpusie wkładki do ucha wykonuje się kanał oraz w trzonie wykonuje się kanał, po czym mocuje się korpus wkładki do trzonu.

W kanale umieszcza się wkład komunikacyjny, który ułatwia komunikację z użytkownikiem wkładki do ucha.

Jako wkład komunikacyjny stosuje się odbiornik lub przetwornik, który mocuje się w kanale wkładki do ucha.

Jako wkład komunikacyjny stosuje się, zawierający przelotowy kanał, element rurkowy, który mocuje się w kanale wkładki do ucha, przy czym element rurkowy wystaje z pierwszego końca wkładki do ucha na zewnątrz wkładki do ucha.

Łączy się roboczo wystający koniec elementu rurkowego z urządzeniem komunikacyjnym wytwarzającym dźwięk propagujący przez kanał do kanału ucha użytkownika.

Przy użyciu ablacji laserowej wykonuje się ornament powierzchniowy na powierzchni zewnętrznej wkładki do ucha.

Jako ornament powierzchniowy wykonuje się oznaczenie lub wzór na powierzchni zewnętrznej korpusu wkładki do ucha.

Jako ornament powierzchniowy wykonuje się oznaczenie lub wzór na powierzchni zewnętrznej części trzonu, przy czym korpus wkładki do ucha przymocowuje się do tej części trzonu.

Wkładkę do ucha umieszcza się na drodze wiązki światła lasera, identyfikuje się przeznaczoną do ablacji część ablacyjną wkładki, uruchamia się laser i kieruje się emitowane światło laserowe na część ablacyjną, a następnie wykonuje się ablację zidentyfikowanej części ablacyjnej.

Prowadzi się ablację części ablacyjnej obejmującej część wkładki do ucha odpowiadającej wnęce i wykonuje się wnękę.

Wykonuje się ablację w przynajmniej jednej części wkładki do ucha z grupy obejmującej korpus i trzon.

Prowadzi się ablację części ablacyjnej, obejmującej część wkładki do ucha odpowiadającą kanałowi, przy czym kanał wykonuje się przynajmniej w części wkładki do ucha.

Kanał wykonuje się w co najmniej jednej części wkładki do ucha z grupy obejmującej korpus i trzon.

Kanał wykonuje się w korpusie wkładki do ucha, przy czym wkładkę do ucha ustawia się poprzez umieszczenie i ściśnięcie korpusu wkładki do ucha w uchwycie, a następnie utrzymuje się korpus w stanie ściśniętym i umieszcza się uchwyt na drodze wiązki światła lasera.

Prowadzi się ablację części ablacyjnej obejmującej część wkładki do ucha odpowiadającą ornamentowi powierzchniowemu i wykonuje się w powierzchni zewnętrznej wkładki ornament powierzchniowy.

PL 214 681 B1

Wykonuje się na powierzchni zewnętrznej wkładki ornament powierzchniowy zawierający przynajmniej jeden element z grupy obejmującej oznaczenie i wzór.

Umieszcza się i przymocowuje we wnęce wkładki przynajmniej jeden element z grupy obejmującej linkę, trzon i wykrywalną wkładkę.

W kanale umieszcza się wkład komunikacyjny ułatwiający komunikację.

Wynalazek w przykładach wykonania został pokazany na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok z przodu wkładki do ucha według wynalazku, fig. 2 przedstawia przekrój wkładki do ucha z fig. 1, fig. 3 przedstawia linkę, fig. 4 przedstawia schematycznie sposób wykonywania wkładki do ucha z fig. 1, fig. 5 przedstawia przekrój wkładki z fig. 1 według innego przykładu wykonania, fig. 6 przedstawia przekrój wkładki z fig. 1 według innego przykładu wykonania, fig. 7A-7C przedstawiają przekroje wkładek do uszu według wynalazku, fig. 8 przedstawia schematycznie sposób wykonywania wkładek do ucha z fig. 7A-7C, fig. 9 przedstawia wkładkę do ucha według wynalazku, fig. 10 przedstawia wkładkę do ucha według wynalazku, a fig. 11A-B przedstawiają przekroje wkładek do uszu według wynalazku.

Figura 1 przedstawia wkładkę 2 do ucha według jednego przykładu wykonania wynalazku. Wkładka 2 do ucha jest wykonana ze ściśliwego, sprężystego materiału, na przykład z materiału spienionego lub gumowego. Wkładka 2 ogólnie zawiera korpus 10, mający pierwszy koniec 4 i przeciwny drugi koniec 6. Podczas stosowania, użytkownik wkłada drugi koniec 6 do kanału ucha tak, że korpus 10 wkładki 2 blokuje kanał ucha, tłumiąc w ten sposób dźwięk. Podczas wkładania, pierwszy koniec 4 pozostaje w otworze kanału ucha lub wystaje z niego.

Wkładka 2 do ucha zawiera, jak widać na fig. 2, wnękę 8, utworzoną w korpusie 10 wkładki. Jak wspomniano powyżej, określenie „wnęka” jest stosowane tutaj do oznaczenia otworu lub zagłębienia utworzonego w elemencie tłumiącym dźwięk we wkładce do ucha, ale nie przechodzącym przez cały element tłumiący dźwięk. W jednym przykładzie wykonania wnęka 8 jest w zasadzie zagłębieniem we wkładce 2 i ma cylindryczny przekrój poprzeczny. Dno 12 wnęki 8 jest prostopadłe do wzdłużnej osi wnęki, podczas gdy ścianki boczne 14 są równoległe do wzdłużnej osi. Alternatywnie, dno 12 i ścianki boczne 14 mogą być sferyczne, półsferyczne lub trójkątne.

We wnęce 8, w jednym przykładzie wykonania, umieszczany jest koniec 16 linki 18 (patrz fig. 3), która służy do połączenia wkładki 2 z drugą wkładką. Koniec 16 linki 18 jest wkładany do wnęki 8 i jest łączony ze ściśliwym, sprężystym materiałem wkładki 2, tworząc połączoną parę wkładek do uszu.

W celu odpowiedniego i powtarzalnego łączenia linki 18 i wkładki 2 wewnątrz wnęki 8, istotne jest, aby wnęka 8 była wykonana we wkładce 2 pod określonym kątem i z dokładnie ustalonymi wartościami głębokości i szerokości. Istotne jest również, aby dno 12 i ścianki boczne 14 wnęki 8 miały gładkie, dopasowane powierzchnie, aby ułatwić opisane połączenie.

Zostanie teraz opisany sposób wykonywania wkładki 2 do ucha w odniesieniu do fig. 1-4. Najpierw wykonywany jest korpus 10 wkładki. Dowolny odpowiedni proces może zostać użyty do wykonania korpusu 10 wkładki, na przykład formowanie, wytłaczanie, odlewanie itp. W procesie formowania, ściśliwy, sprężysty materiał, z którego wykonywany jest korpus wkładki, jest umieszczany w postaci płynnej w formie i przyjmuje kształt formy. Ściśliwy, sprężysty materiał jest następnie utwardzany i korpus 10 wkładki, bez wnęki 8, jest wyjmowany z formy.

Następnie w korpusie 10 wkładki wykonywana jest wnęka 8. Najpierw identyfikowana jest przeznaczona do usunięcia część ablacyjna 20 ściśliwego, sprężystego materiału. Część ablacyjna 20 jest usytuowana w pierwszym końcu 4 korpusu 10 i sięga do drugiego końca 6. Korpus 10 wkładki jest umieszczany w uchwycie 22 w pobliżu lasera 24 tak, że część ablacyjna 20 jest skierowana w stronę emitującego światło końca 26 lasera 24. Wiązka 28 światła laserowego jest emitowana z końca 26 i biegnie w stronę korpusu 10 wkładki. Soczewka 30 jest stosowana do zapewnienia określonej wielkości wiązki światła. Wiązka 28 światła laserowego jest kierowana przez soczewkę 30 na część ablacyjną 20 tak, aby uzyskać całkowitą ablację części 20 w korpusie 10 wkładki. Po uzyskaniu ablacji, emisja światła laserowego 28 jest przerywana i wykonana wkładka 2 do ucha, włącznie z utworzoną wnęką 8, jest wyjmowana z uchwytu 22. Wkładka 2 do ucha może być następnie poddana obróbce, na przykład koniec 16 linki 18 może zostać włożony do wnęki 8 i przy pomocy kleju może zostać połączony z jej dnem 12 i ściankami bocznymi 14.

Stosowany do wykonywania wkładki 2 laser 22 może być dowolnym laserem odpowiednim do wykonywania wnęki 8 w korpusie 10 wkładki w opisany sposób. Na przykład, laser 22 może być dowolnym odpowiednim laserem stałym, gazowym, ekscymerowym, barwnikowym lub półprzewodnikowym.

PL 214 681 B1

W jednym przykładzie wykonania laser gazowy na dwutlenku węgla (CO2) jest stosowany do ablacji korpusu 10 wkładki do ucha, w celu utworzenia wnęki 8, przy czym wnęka 8 ma średnicę 1,27 mm. W szczególności, wykorzystywany laser CO₂ ma moc wyjściową 25W, średnicę wiązki równą około 3,5 mm, rozbieżność wiązki równą około 4mR i długość fali w zakresie 10.57 - 10.63 μm. Soczewka 30, w tym przykładzie wykonania, ma 10,16 cm i zapewnia wielkość plamki równą 1,27 mm. Część ablacyjna 20 jest usuwana i wnęka 8 jest wykonywana impulsem o czasie trwania 250 ms w obecności powietrza pod ciśnieniem 344,74 hPa.

Wnęka 8, utworzona przez ablację laserową we wkładce 2 do ucha, ma w jednym przykładzie wykonania średnicę 1,27 mm i jest wykorzystywana do umieszczania w niej końca 16 linki 18 w celu ułatwienia mocowania linki 18 do wkładki 2. Jednakże, wnęka 8, utworzona w korpusie 10 wkładki, może mieć także inne kształty i/lub rozmiary, zależnie od przewidywanego zastosowania danej wkładki.

Na przykład, wnęka 8 jest wykonana przez ablację laserową w celu umieszczenia w niej trzonu 32, jak pokazano na fig. 5. Tutaj wnęka 8 ma średnicę i kształt, które umożliwiają właściwe włożenie i zamontowanie trzonu 32. Trzon 32 może być umieszczony całkowicie wewnątrz korpusu 10 wkładki 2 lub jeden koniec trzonu 32 może wystawać z pierwszego końca 4 wkładki 2. Trzon 32 jest wykonany ze sztywnego lub półsztywnego materiału w celu uzyskania określonej sztywności wkładki 2.

W innym przykładzie wykonania, wnęka 8 jest wykonana przez ablację laserową, jak opisano, w celu umieszczenia w niej wykrywalnej wkładki 34, jak pokazano na fig. 6. Wykrywalna wkładka 34 jest wykonana z dowolnego materiału, który można łatwo wykryć, na przykład z metalu lub z materiału, który można wykryć magnetycznie lub promieniami X. Wykrywalna wkładka jest korzystnie sferyczna i może być stosowana w kombinacji z opisaną powyżej linką 18, w celu utworzenia połączonej pary wykrywalnych wkładek do uszu.

W jeszcze innym przykładzie wykonania, wnęka 8 jest wykonana przez laserową ablację, jak opisano, w celu utworzenia strefy o obniżonym nacisku wewnątrz korpusu 10 wkładki, w pobliżu wnęki 8. Kiedy wkładka 2 jest wkładana do kanału ucha, korpus 10 jest ściskany, a następnie może się rozszerzyć wewnątrz kanału. Nacisk wywierany na zewnątrz podczas rozszerzania się korpusu 10 wkładki jest mniejszy w strefie o zredukowanym nacisku niż w innych częściach wkładki. Zredukowany nacisk rozszerzania w strefie o zredukowanym nacisku, utworzonej przez ablację laserową, zwiększa komfort użytkownika.

Figura 7A przedstawia wkładkę do ucha w innym przykładzie wykonania wynalazku, ogólnie oznaczoną przez odnośnik liczby 36. Wkładka 36 zawiera korpus 38, mający pierwszy koniec 40 i przeciwny drugi koniec 42. Końce pierwszy 40 i drugi 42 są ogólnie analogiczne do końców pierwszego 4 i drugiego 6 odpowiednio, omawianych powyżej. Wkładka 36 zawiera ponadto kanał 44, biegnący przez korpus 38 wkładki od pierwszego końca 40 do drugiego końca 42. Jak wspomniano powyżej, określenie „kanał” jest stosowane tutaj dla oznaczenia otworu lub zagłębienia wykonanego w elemencie tłumiącym dźwięk we wkładce do ucha, który biegnie przez cały element tłumiący dźwięk tak, że kanał jest otwarty na zewnątrz wkładki przynajmniej w dwóch miejscach. W ten sposób kanał 44 jest wąskim przejściem, biegnącym przez całą długość wkładki 36 i obejmuje otwór w pierwszym końcu 40 i otwór w drugim końcu 42. Podobnie jak w przypadku wkładki 2, wkładka 36 jest wykonana ze ściśliwego, sprężystego materiału, na przykład z materiału spienionego lub gumowego.

Kanał 44 może być używany do ułatwienia propagacji dźwięku. Na przykład, w jednym przykładzie wykonania, kanał 44 jest wykorzystywany do umożliwienia przechodzenia pewnych dźwięków od pierwszego końca 40, przez korpus 38 wkładki do drugiego końca 42, który podczas stosowania jest usytuowany w pobliżu bębenka ucha użytkownika. Kanał 44 jest pokazany na figurach jako biegnący od pierwszego końca 40 do drugiego końca 42 drogą ogólnie równoległą do wzdłużnej osi wkładki 36 do ucha. Jednakże, w innym przykładzie wykonania, kanał 44 może zostać wykonany tak, że przecina korpus 38 wkładki od boku 46 do drugiego końca 42. Ponadto, pokazana wkładka 36 może zawierać jeden lub większą liczbę dodatkowych kanałów, biegnących od boku 46 do pierwszego końca 40. W ten sposób można wykonywać różne drogi propagacji dźwięku.

W innym przykładzie wykonania, w kanale 44 umieszczane jest urządzenie do ułatwienia komunikacji. Na przykład, jak pokazano na fig. 7B, w kanale jest umieszczony wkład komunikacyjny 45, na przykład odbiornik lub przetwornik, który jest następnie przymocowany lub w inny sposób utrzymywany wewnątrz korpusu 38 wkładki i stosowany do dostarczania dźwięku do kanału ucha użytkownika. Alternatywnie, do kanału 44 można włożyć element rurkowy 47, jak pokazano na fig. 7C. Element rurkowy 47 jest elementem wnękowym, który utrzymuje przejście w korpusie 38 wkładki, przez które mogą propagować dźwięki. Koniec 49 elementu rurkowego 47 wystaje z kanału 44 na zewnątrz

PL 214 681 B1 wkładki 36. Element rurkowy 47 może być połączony z urządzeniem komunikacyjnym 51 w końcu 49. Urządzenie komunikacyjne 51 wytwarza dźwięki, które propagują się przez przejście w elemencie rurkowym 47 do kanału ucha użytkownika.

Poniżej zostanie opisany sposób wykonywania wkładki 36 do ucha w odniesieniu do fig. 7A-7C i 8. Najpierw wykonywany jest korpus 38 wkładki, bez kanału 44, przy użyciu dowolnego tradycyjnego procesu, obejmującego, na przykład, formowanie, wytłaczanie, odlewanie itd. W procesie formowania, sprężysty, ściśliwy materiał, w postaci płynnej, jest wlewany do formy, w której materiał jest utwardzany, a następnie tworzy korpus 38 wkładki bez kanału 44.

Wykonany korpus 38 wkładki jest następnie wyjmowany z formy i umieszczany w uchwycie 22, przy czym korpus 38 wkładki jest ściskany do mniejszej wysokości. Następnie, identyfikowana jest część ablacyjna 35 korpusu 38 wkładki, która odpowiada ściśliwemu, sprężystemu materiałowi, który trzeba usunąć, w celu utworzenia kanału 44. Korpus 38 wkładki jest umieszczany w pobliżu lasera 24 tak, że część ablacyjna jest umieszczana w sąsiedztwie emitującego światło końca 26. Laser 24 jest uruchamiany w celu emisji światła laserowego 28 z końca 24 przez soczewkę 30, która zapewnia określoną wielkość plamki. Światło lasera 28 jest kierowane przez soczewkę 30 na część ablacyjną 35, aby całkowicie usunąć część ablacyjną 35 z korpusu 38 wkładki i utworzyć w ten sposób kanał 44.

Po wykonaniu ablacji, emisja światła laserowego 28 jest przerywana i wykonana wkładka 36 do ucha, zawierająca utworzony właśnie kanał 44, jest wyjmowana z uchwytu 22. Wkładka 36 zostaje następnie poddana dalszej obróbce, na przykład wkład komunikacyjny 45 lub element rurkowy 47 są wkładane do kanału 44 i łączone z korpusem 38 wkładki.

Do ablacyjnego wykonywania kanału 44 może być wykorzystany dowolny odpowiedni laser włącznie z laserem stałym, gazowym, ekscymerowym, barwnikowym lub półprzewodnikowym.

W jednym przykładzie wykonania, do ablacji korpusu 38 wkładki w celu utworzenia kanału 44, jest użyty gazowy laser na dwutlenku węgla (CO₂), przy czym kanał 44 ma średnicę 2,286 mm. Laser CO₂, podobny do opisanego powyżej w odniesieniu do wkładki 2, ma moc wyjściową 25 W, średnicę wiązki świetlnej równą około 3,5 mm, rozbieżność wiązki 4mR i długość fali w zakresie 10.57 - 10.63 μm. Soczewka.30, w tym przykładzie wykonania, ma średnicę 10,16 cm i długość: ogniskowej 19,05 cm, dzięki czemu zapewnia średnicę plamki wynoszącą 2,286 mm. Prędkość ablacji laserowej jest ustalona na 50,8 cm na minutę, przy czym stosowane jest powietrze wspomagające o ciśnieniu 2757,9 hPa.

Jak wspomniano, korpus 38 wkładki jest ściskany w uchwycie 22 przed ablacją. Korzystnie, w opisanym przykładzie wykonania, korpus 38 jest ściskany do wysokości 3,81 mm. Taka kompresja umożliwia dokładne i powtarzalne usuwanie części ablacyjnej 35, ułatwiając wykonywanie kanału 44.

W innym przykładzie wykonania wynalazku wykonywane są wkładki 48 i 50, jak pokazano odpowiednio na fig. 9 i 10. Wkładka 48 zawiera oznaczenia 52 utworzone na powierzchni zewnętrznej 54. Wkładka 50 do ucha zawiera wzór 56, utworzony na zewnętrznej powierzchni 58. Zarówno oznaczenia 52 jak i wzór 56 są w zasadzie wyryte na odpowiednich powierzchniach zewnętrznych 54 i 58.

Rycie oznaczeń 52 i wzoru 56 jest wykonywane przez ablację laserową w następujący sposób. Najpierw wykonywane są wkładki 48 i 50, bez oznaczeń 52 lub wzoru 56, przy użyciu tradycyjnego procesu, obejmującego na przykład formowanie, wytłaczanie, odlewanie itd. Inaczej mówiąc, wkładki 48 i 50 są wykonywane z gładkimi i jednorodnymi powierzchniami zewnętrznymi 54 i 58 odpowiednio. Następnie wkładki 48 i 50 są oddzielnie umieszczane w uchwycie 22 i są poddawane ablacji laserowej przy pomocy lasera 24.

W szczególności, w odniesieniu do wkładki 48, identyfikowana jest część ablacyjna odpowiadająca pożądanemu oznaczeniu 52, po czym wkładka 48 jest umieszczana w pobliżu lasera 24 i jest poddawana działaniu wiązki światła emitowanej przez laser 24. Emitowana przez laser wiązka 28 światła powoduje ablację części ablacyjnej, tworząc oznaczenia 52.

Podobna technika jest stosowana do utworzenia wzoru 56 we wkładce 50. To znaczy, wkładka 50 jest wykonywana z gładką i jednorodną powierzchnią zewnętrzną 58 i jest umieszczana w pobliżu lasera 24. Identyfikowana jest część ablacyjna na zewnętrznej powierzchni 58, która odpowiada pożądanemu wzorowi 56. Zewnętrzna powierzchnia 58 jest poddawana działaniu wiązki 28 światła z lasera 24, kierowanej na zewnętrzną powierzchnię 58, które powoduje całkowitą ablację części ablacyjnej i utworzenie wzoru 56.

Oznaczenie 52 i wzór 56 są tutaj opisane i pokazane tylko ogólnie. Oznaczenie 52 zawiera dowolne litery, znaki i tym podobne, oraz może reprezentować, na przykład, nazwę typu lub nazwę

PL 214 681 B1 handlową. Wzór 56 jest ograniczony tylko przez dokładność danego lasera i może ogólnie obejmować dowolny układ znaków, linii, kształtów i tym podobnych, uzyskanych przez ablację, które mogą być reprezentowane pojedynczo lub w kombinacjach jako ornament powierzchniowy na wkładce 50.

Do ablacji w celu utworzenia oznaczeń 52 lub wzoru 56 może być użyty dowolny odpowiedni laser, włącznie z laserem stałym, gazowym, ekscymerowym, barwnikowym lub półprzewodnikowym.

Figura 11A pokazuje wkładkę 60 do ucha według innego przykładu wykonania wynalazku. Wkładka 60 zawiera trzon 32, wnękę 8 i korpus 10 wkładki, jak pokazano na fig. 5. Jednakże, wkładka 60 zawiera również wnękę 62 trzonu, wykonaną w pierwszym końcu 64 trzonu 32.

Wnęka 62 trzonu może zostać ogólnie wykonana tak, że będzie miała dowolne wymagane wymiary lub położenie. W przykładzie wykonania, wnęka 62 trzonu ma kształt cylindryczny i biegnie w trzonie 32 wzdłuż wzdłużnej osi trzonu 32. Wnęka 62 może być stosowana do umieszczenia w niej końca 16 linki 18 pokazanej na fig. 3. Linka 18 może być następnie odpowiednio łączona z trzonem 32 we wnęce 62 trzonu. Zatem uzyskiwana jest połączona linką para wkładek z trzonami.

Oczywiście, wnęka trzonu 62 może być stosowana do umieszczania w niej innych elementów, jak na przykład wykrywalnej wkładki 34, pokazanej na fig. 6. Jak opisano, wykrywalna wkładka 34 jest wykonana z dowolnego łatwo wykrywalnego materiału, na przykład metalu lub materiału wykrywanego magnetycznie lub promieniami X. Odpowiednio, można wykonać wykrywalną wkładkę według wynalazku z trzonem.

Wnęka 62 trzonu jest wykonywana przy pomocy ablacji laserowej. Najpierw wykonywany jest trzon 32, na przykład w procesie formowania lub wytłaczania. Następnie trzon 32 jest umieszczany w pobliżu lasera 24 opisanego i pokazanego powyżej. Laser 24 emituje światło laserowe 28, skierowane na trzon 32. Część trzonu 32, która odpowiada wnęce trzonu, jest poddawana działaniu wiązki 28 światła lasera i ulega ablacji, w wyniku czego tworzona jest wnęka 62 trzonu. Należy zauważyć, że wnęka 62 trzonu może być wykonana w trzonie 32 przed lub po zamocowaniu trzonu w korpusie 10 wkładki.

Trzon 32, jak wspomniano, jest sztywnym lub półsztywnym elementem i może być wykonany z dowolnego tworzywa sztucznego lub materiału gumowego. Ponadto, trzon.32 może być wykonany z materiału porowatego.

Wykonywanie wnęki wewnątrz trzonu 32 wkładki przez ablację laserową zostało opisane powyżej. Zakres wynalazku obejmuje jednak również dowolne zastosowanie ablacji laserowej w odniesi eniu do trzonu 32 wkładki. Na przykład, ablacja laserowa może być użyta do utworzenia na trzonie 32 ornamentu powierzchniowego, takiego jak oznaczenia 52 lub wzory 56. Ponadto, ablacja laserowa może zostać wykorzystana do uzyskania odpowiedniego kształtu lub profilu trzonu lub do wykonania kanału biegnącego całkowicie przez trzon / lub do wykonania innych elementów powierzchniowych na trzonie 32.

Na przykład, fig. 11A przedstawia wkładkę 66 do ucha, zawierającą korpus 10, mający wnękę 8 utworzoną w celu umieszczenia w niej trzonu 32. Trzon 32 zawiera kanał 68, przechodzący całkowicie przez trzon 32. Kanał 68 jest wykonany przy pomocy ablacji laserowej jak omawiano powyżej i może być stosowany do umieszczenia w nim na przykład wkładu komunikacyjnego 45 lub elementu rurkowego 47, jak na fig. 7B i 7C, odpowiednio, w celu ułatwienia komunikacji z użytkownikiem.

Wynalazek, jak opisano i przedstawiono powyżej, zapewnia skuteczny, wydajny i powtarzalny sposób usuwania materiału z wkładki do ucha w celu wykonywania obiektów powierzchniowych na wkładce do ucha, takich jak wnęka, kanał przelotowy i ornament powierzchniowy.

Claims (29)

1. Sposób wykonywania wkładki do ucha, w którym wykonuje się pełny korpus wkładki do ucha, a następnie w korpusie wkładki do ucha wykonuje się co najmniej jedno wgłębienie poprzez usuwanie materiału z korpusu wkładki do ucha, znamienny tym, że usuwanie materiału z korpusu (10; 38) wkładki (2; 36; 48; 50; 60; 66) do ucha prowadzi się przy pomocy ablacji laserowej.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ablację laserową stosuje się do uformowania wnęki (8) w korpusie (10) wkładki (2; 60; 66) do ucha.

3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej, w pierwszym końcu (4) korpusu (10) wkładki do ucha wykonuje się wnękę (8), która ma kształt cylindryczny i jest

PL 214 681 B1 ułożona w korpusie (10) wzdłuż osi wzdłużnej korpusu (10), w kierunku drugiego końca (6) korpusu (10) przeciwległego względem pierwszego końca (4).

4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że do wnęki (8) wkłada się i mocuje co najmniej jeden element z grupy obejmującej linkę (18), trzon (32) i wykrywalną wkładkę (34).

5. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że ablację laserową prowadzi się przy pomocy wiązki (28) światła emitowanej przez laser (24) na dwutlenku węgla o mocy wyjściowej 25 W, przy czym czas trwania impulsu ustala się na 250 milisekund, a ponadto stosuje się sprężone powietrze o ciśnieniu 344,74 hPa, i wykonuje się wnękę (8) o średnicy 1,27 mm.

6. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej, w pierwszym końcu (64) trzonu (32) wykonuje się wnękę (62) o kształcie cylindrycznym, która jest ułożona w korpusie trzonu (32) wzdłuż wzdłużnej osi trzonu (32), w kierunku drugiego końca trzonu, przeciwległego względem pierwszego końca (64), przy czym do drugiego końca trzonu (32) przymocowuje się korpus (10) wkładki (60) do ucha.

7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że do wnęki (62) trzonu (32) ponadto wkłada się i mocuje co najmniej jeden element z grupy obejmującej linkę (18) i wykrywalną wkładkę (34).

8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej, co najmniej w części korpusu (10) wkładki (36) do ucha wykonuje się kanał (44).

9. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej, w korpusie (10) wkładki (36) do ucha wykonuje się kanał (44) biegnący wzdłuż kierunku wzdłużnego korpusu (10) od pierwszego otworu w pierwszym końcu (40) korpusu (10), do drugiego otworu w drugim końcu (42) korpusu (10) przeciwległym do pierwszego końca (40).

10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że ablację laserową prowadzi się wiązką (28) światła emitowaną przez laser (24) na dwutlenku węgla o mocy wyjściowej 25 W, przy czym wartość prędkości ablacji ustala się na 50,8 cm na minutę, a ponadto stosuje się sprężone powietrze o ciśnieniu 275,79 hPa, i wykonuje się kanał (44) o średnicy 2,286 mm.

11. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej, w pierwszym końcu (64) trzonu (32) wykonuje się wnękę (62) o kształcie cylindrycznym, która jest ułożona w korpusie trzonu (32) wzdłuż wzdłużnej osi trzonu (32), w kierunku drugiego końca trzonu, przeciwległego względem pierwszego końca (64), przy czym do drugiego końca trzonu (32) przymocowuje się korpus (38) wkładki (36) do ucha.

12. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej, w korpusie (38) wkładki (36) do ucha wykonuje się kanał (44) oraz w trzonie (32) wykonuje się kanał (68), po czym mocuje się korpus (38) wkładki (36) do trzonu (32).

13. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że w kanale (44) umieszcza się wkład komunikacyjny (45), który ułatwia komunikację z użytkownikiem wkładki do ucha.

14. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że jako wkład komunikacyjny (45) stosuje się odbiornik lub przetwornik, który mocuje się w kanale (44) wkładki (36) do ucha.

15. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że jako wkład komunikacyjny (45) stosuje się, zawierający przelotowy kanał, element rurkowy (47), który mocuje się w kanale (44) wkładki (36) do ucha, przy czym element rurkowy wystaje z pierwszego końca (40) wkładki (36) do ucha na zewnątrz wkładki (36) do ucha.

16. Sposób według zastrz. 15, znamienny tym, że łączy się roboczo wystający koniec (49) elementu rurkowego (47) z urządzeniem komunikacyjnym (51) wytwarzającym dźwięk propagujący przez kanał (44) do kanału ucha użytkownika.

17. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przy użyciu ablacji laserowej wykonuje się ornament powierzchniowy na powierzchni zewnętrznej (54; 58) wkładki (48; 50) do ucha.

18. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że jako ornament powierzchniowy wykonuje się oznaczenie (52) lub wzór (56) na powierzchni zewnętrznej (54; 58) korpusu wkładki (48; 50) do ucha.

19. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że jako ornament powierzchniowy wykonuje się oznaczenie (52) lub wzór (56) na powierzchni zewnętrznej części trzonu (32), przy czym korpus wkładki (48; 50) do ucha przymocowuje się do tej części trzonu (32).

20. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ustawia się wkładkę (2; 36; 48; 50; 60; 66) do ucha na drodze wiązki (28) światła lasera, identyfikuje się przeznaczoną do ablacji część ablacyjną (20) wkładki (2; 36; 48; 50; 60; 66), uruchamia się laser i kieruje się emitowane światło laserowe na część ablacyjną (20), a następnie wykonuje się ablację zidentyfikowanej części ablacyjnej (20).

PL 214 681 B1

21. Sposób według zastrz. 20, znamienny tym, że prowadzi się ablację części ablacyjnej (20) obejmującej część wkładki (2; 60; 66) do ucha odpowiadającej wnęce (8) i wykonuje się wnękę (8).

22. Sposób według zastrz. 21, znamienny tym, że wykonuje się ablację w przynajmniej jednej części wkładki (2; 60; 66) do ucha z grupy obejmującej korpus (10) i trzon (32).

23. Sposób według zastrz. 20, znamienny tym, że prowadzi się ablację części ablacyjnej (20) obejmującej część wkładki do ucha odpowiadającą kanałowi (44), przy czym kanał (44) wykonuje się przynajmniej w części wkładki (2; 36; 60; 66) do ucha.

24. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że kanał wykonuje się w co najmniej jednej części wkładki do ucha z grupy obejmującej korpus (10; 38) i trzon (32).

25. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że kanał (44) wykonuje się korpusie (38) wkładki (36) do ucha, przy czym wkładkę (36) do ucha ustawia się poprzez umieszczenie i ściśnięcie korpusu (38) wkładki (36) do ucha w uchwycie (22), a następnie utrzymuje się korpus (38) w stanie ściśniętym i umieszcza się uchwyt (22) na drodze wiązki (28) światła lasera (24).

26. Sposób według zastrz. 20, znamienny tym, że prowadzi się ablację części ablacyjnej (20) obejmującej część wkładki (48; 50) do ucha odpowiadającą ornamentowi powierzchniowemu i wykonuje się w powierzchni zewnętrznej (54; 58) wkładki (48; 50) ornament powierzchniowy.

27. Sposób według zastrz. 26, znamienny tym, że wykonuje się na powierzchni zewnętrznej (54; 58) wkładki (48; 50) ornament powierzchniowy zawierający przynajmniej jeden element z grupy obejmującej oznaczenie (52) i wzór (56).

28. Sposób według zastrz. 21, znamienny tym, że umieszcza się i przymocowuje we wnęce (8) wkładki (2; 60; 66) przynajmniej jeden element z grupy obejmującej linkę (18), trzon (32) i wykrywalną wkładkę (34).

29. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że w kanale (44) umieszcza się wkład komunikacyjny (45) ułatwiający komunikację.