PL212918B1

PL212918B1 - Warstwa izolacyjna z wlókien mineralnych i sciana budynku

Info

Publication number: PL212918B1
Application number: PL374556A
Authority: PL
Inventors: Gerd-Rüdiger Klose
Original assignee: Deutsche Rockwool Mineralwoll Gmbh & Co Ohg; Rockwool Mineralwolle
Priority date: 2002-07-19
Filing date: 2003-06-28
Publication date: 2012-12-31
Also published as: EP2284325A2; WO2004009927A1; NO20050890L; EP2284325A3; PL374556A1; AU2003246632A1; EP1525358B1; DE10261988A1; DE10261988B4; EP1525358A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest warstwa izolacyjna z włókien mineralnych, w szczególności z wełny mineralnej i/lub wełny szklanej, w postaci pasm materiału izolacyjnego, płyt izolacyjnych, filców izolacyjnych lub tym podobnych, przeznaczona do montowania między dwie usytuowane w odstępie od siebie części konstrukcyjne budynku, jak na przykład krokwie dachowe, profile w ścianach słupowych lub ścianach montażowych i/lub ściankach osłonowych, a także do izolacji akustycznej i/lub termicznej stropów i ścian oraz podobnych części budynku, składająca się z korpusu z włókien mineralnych z dwiema dużymi, korzystnie usytuowanymi w odstępie od siebie i równoległymi powierzchniami i z łączącymi je powierzchniami bocznymi. Poza tym przedmiotem wynalazku jest ściana budynku z konstrukcją nośną, składająca się z co najmniej dwóch usytuowanych w odstępie od siebie, korzystnie ustawionych pionowo słupów, w szczególności w postaci metalowych profili w kształcie C, U, W lub Ω, z co najmniej jednostronnej okładziny, korzystnie w postaci płyt gipsowo-kartonowych i/lub płyt gipsowo-włóknistych, oraz z izolacji termicznej i/lub akustycznej wykonanej z warstwy izolacyjnej.

Znane są ze stanu techniki ściany budynku i wbudowane w nie warstwy izolacyjne. Chodzi przy tym o nienośne ściany wewnętrzne, które są ukształtowane jako ścianki działowe o ciężarze po₂ wierzchniowym do 1,5 kN/m² i w odróżnieniu od konstrukcji ściennych zbudowanych z cegieł, bloków lub elementów z betonu komórkowego z wykorzystaniem zapraw lub spoiw nazywane są ścianami montażowymi. Już z tej nazwy wynika, że poszczególne komponenty są łączone ze sobą w trakcie montażu w stanie suchym (montaż elementów prefabrykowanych na sucho).

Tego rodzaju ściany budynku są obciążone w zasadzie ich ciężarem własnym i nie są uwzględniane w statycznej koncepcji budynku. Jednakże muszą one przejmować siły działające na ich powierzchnię i przenosić je na sąsiednie konstrukcyjne elementy nośne. Odkształcenia tych sąsiednich elementów nośnych nie mogą powodować naprężeń zakleszczających w nienośnych ścianach budynku, a więc ściany te powinny być oddzielone szczelinami dylatacyjnymi od sąsiednich elementów konstrukcyjnych.

Tego rodzaju ściany budynku muszą spełniać określone wymagania odnośnie zabezpieczenia w zakresie izolacji dźwiękowej, termicznej oraz ochrony przeciwpożarowej. W szczególności powinna istnieć możliwość uzyskania wysokich właściwości dźwiękochłonnych i przeciwpożarowych, odpowiadających co najmniej klasie ognioodporności F 30 według DIN 4102, część 4. Znane są jednak też ściany budynku, które dzięki odpowiedniej konstrukcji przeciwpożarowej mogą powstrzymywać rozprzestrzenianie się ognia do 180 minut i są określane jako ognioodporne, a więc mają odpowiednio wyższą klasę ognioodporności. Jednakże z odpowiednich wymagań dotyczących odporności ściany budynku w razie pożaru wynika, że nie mogą być wykorzystywane niektóre materiały budowlane, zwłaszcza na nośne elementy konstrukcyjne, gdy materiały te tracą w ogniu swoją wytrzymałość albo przyczyniają się aktywnie do rozwoju pożaru.

Omawiane tu ściany budynku, wykonane z metalowych słupów i płyt gipsowo-kartonowych, opisano w DIN 18 183. Wyróżnia się pojedyncze i podwójne ściany słupowe, a także wolno stojące ścianki osłonowe. Według DIN 18 183 pojedyncza ściana słupowa jest wykonana z usytuowanej w jednej płaszczyźnie konstrukcji dolnej ze słupami, które pokryte są z obu stron okładziną z płyt gipsowo-kartonowych. W przypadku ściany słupowej podwójnej, słupy są umieszczone w dwóch równoległych płaszczyznach i tylko na dwóch zewnętrznych stronach są pokryte okładziną z płyt gipsowokartonowych. Wolnostojące ścianki osłonowe są wykonane z usytuowanej w jednej płaszczyźnie konstrukcji dolnej ze słupkami i z jednostronnej okładziny z płyt gipsowo-kartonowych.

Słupy określa się, zależnie od ich ukształtowania, jako profile C albo U, przy czym profile C różnią się tym od profili U, że wolne końce ich ramion są wywinięte pojedynczo lub podwójnie ku sobie. Kształty w postaci „C” lub „U” są uzupełnione kształtami „W” albo „D”, gdy profile są wykorzystywane jako profile ścienne (W) albo profile stropowe (D). Wywijanie wolnych końców ramion przyczynia się do usztywnienia profili, co może być uzyskane alternatywnie lub uzupełniająco także poprzez żłobkowanie w obrębie środnika lub też w obrębie ramion. Dzięki żłobkowaniu uzyskuje się dodatkowo mniejszą powierzchnię przylegania do elementów okładzinowych, co powoduje zmniejszenie energii akustycznej w obrębie powierzchni stykowych między okładziną i profilem. Alternatywnie na ramionach po stronie zewnętrznej mogą być umieszczone punktowe wypukłości, żeby ustalić odstęp między ramionami i elementami okładzinowymi.

Poza tym w obrębie żłobków mogą być ułożone kable.

Profile są mocowane na podłodze albo na stropie za pomocą dyblowanych śrub albo wkręcanych dybli kołkowych. Przy tym wkręcane dyble kołkowe oddzielają metalowy rdzeń od profilu za

PL 212 918 B1 pośrednictwem cylindrycznej tulei z tworzywa sztucznego, żeby zredukować przenoszenie dźwięku materiałowego. W razie pożaru kołek metalowy stabilizuje profil i przez to ścianę budynku nawet wtedy, gdy tworzywo sztuczne jest stopione lub spalone. Korzystnie odstęp między poszczególnymi punktami zamocowania wynosi około jeden metr. W ścianie budynku zwykle jeden profil jest umieszczony na podłodze i jeden profil przeciwległe na stropie, tak że ściana budynku jest ustawiona pionowo już wtedy, gdy mocowane są elementy okładzinowe na ramieniu profilu stropowego i na przeciwległym ramieniu profilu podłogowego.

Między profilami zamocowanymi na podłodze i na stropie a sąsiednimi elementami konstrukcyjnymi, na przykład podłogą i stropem, muszą być wstawione elementy uszczelniające, żeby między sąsiednimi elementami konstrukcyjnymi i ścianą budynku stworzyć dźwiękoszczelną barierę jak też w zasadzie szczelną zaporę dla ognia i dymu. Odpowiednie uszczelnienia muszą być ściśliwe, żeby można było skompensować w pewnym stopniu nierówności sąsiednich elementów konstrukcyjnych. Zatem mogą być stosowane zarówno ściśliwe taśmy uszczelniające z materiałów piankowych, kity albo bardzo często pasma materiałów izolacyjnych z wełny mineralnej o grubości od około 10 do około 20 mm.

Profile U mocowane w obrębie podłogi i na stropie są ustawionymi pionowo profilami, tak zwanymi profilami słupowymi, przy czym ramiona tych profili słupowych w ścianie budynku w zasadzie są ukierunkowane tak samo, to znaczy ramiona profili słupowych są skierowane ku środnikowi sąsiedniego profilu słupowego. Gdy profil słupowy jest umieszczony w obrębie sąsiedniego elementu konstrukcyjnego, na przykład ściany nośnej, to taki profil słupowy jest mocowany na ścianie nośnej tak samo jak wcześniej opisane profile U w obrębie podłogi i stropu.

Z reguły profile słupowe są utrzymywane siłą tarcia w profilach U na stropie i podłodze, przy czym profile słupowe są umieszczone w odstępie od środnika profilu U mocowanego od strony stropu, żeby umożliwić ruch profili słupowych względem profili U. Jednak dodatkowo profile słupowe mogą być łączone ze sobą tak zwanymi nitami jednostronnie zamykanymi, gdy stosowane są rygle poprzeczne dla otworów lub inne elementy montażowe. Ale normalnie profile słupowe są ustalane przez elementy okładzinowe z profilami U umieszczonymi po stronie stropu i podłogi.

Jako elementy okładzinowe wykorzystywane są płyty gipsowo-kartonowe w rodzaju płyt budowlanych gipsowo-kartonowych (GKB) lub płyt przeciwpożarowych (GKF) albo płyty gipsowo-włókniste. Znane są tego rodzaju płyty o różnych grubościach i o długości w zakresie między 2000 i 4000 mm, z gradacją 250 mm, przy czym szerokość tych płyt jest stała i wynosi 1250 mm. W przypadku materiału o grubości ponad 18 mm maksymalna długość takich płyt jest ograniczona do 3500 mm, przy czym takie oferowane płyty mają szerokość 600 mm lub 1250 mm. Z uwagi na rozmiary tych płyt i korzystne ustawienie na sztorc w położeniu montowania, odstęp 62,5 cm między sąsiednimi profilami słupowymi okazał się szczególnie korzystny, tak że płyty te są mocowane ich dwiema krawędziami wzdłużnymi w dwóch profilach słupowych i dodatkowo w środkowym obszarze na trzecim profilu słupowym. Płyty są łączone z profilami słupowymi za pomocą szybko montowanych wkrętów według DIN 18 182, część 2 „Zubehor fur die Verarbeitung von Gipskartonplatten - Schnellbauschrauben.

Wolna przestrzeń między sąsiednimi profilami słupowymi z jednej strony i elementami okładzinowymi z drugiej strony jest wypełniana warstwami izolacyjnymi, którymi są przeważnie pojedyncze płyty izolacyjne o dużej sztywności. Takie płyty izolacyjne są po pierwsze wsuwane między ramiona profilu nośnego, aż wąskie boki tych płyt przylgną po stronie wewnętrznej do środników. Po drugie płyty izolacyjne przylegają ich naprzeciwległymi wąskimi bokami do zewnętrznej strony środnika sąsiedniego profilu słupowego. Wypełnienie wolnych przestrzeni pojedynczymi płytami izolacyjnymi stwarza wprawdzie dobrą izolację, jednak montaż stosunkowo sztywnych płyt między ramionami profili nośnych jest pracochłonny i czasem nie daje zadowalających rezultatów.

Korzystnie warstwa izolacyjna jest wykonana z najczęściej lekkich włóknistych materiałów izolacyjnych o małym, specyficznym dla długości oporze przepływu, o niskiej sztywności dynamicznej ₃ (S' w MN/m ) i wysokiej dźwiękochłonności. Warstwę izolacyjną wciska się między profile.

Wykorzystywane na warstwę izolacyjną włókniste materiały izolacyjne muszą być niepalne według DIN 4101 część 1. Przeważnie stosowane są filce izolacyjne z wełny szklanej, a także płyty izolacyjne z wełny szklanej i/lub z wełny mineralnej. Na ściany budynku, które powinny mieć konstrukcję przeciwogniową według DIN 4102 część 4 lub też mają mieć wysoką klasę ognioodporności, stosuje się płyty przeciwogniowe z wełny mineralnej mające temperaturę topnienia według DIN 4102 część 4 > 1000°C, określoną gęstość z co najmniej ograniczonym udziałem organicznych środków wiążących oraz odpowiednią grubość. Płyty na ściany działowe, płyty dźwiękochłonne i przeciwpożarowe są zwykle oferowane i obrabiane w rozmiarach 1000 x 625 mm. Gęstość normalnych płyt dźwiękochłonnych

PL 212 918 B1 ₃ wynosi w zależności od wymaganej przewodności cieplnej około 27 do około 35 kg/m³. W przypadku ₃ płyt przeciwpożarowych minimalna gęstość wynosi 30, 40, 50 lub 100 kg/m³, przy czym materiał ma grubość od 40 do 100 mm. Przy tym wartość gęstości zależy od wymagań ze strony zabezpieczenia przeciwpożarowego.

Szerokości filców dźwiękochłonnych lub też płyt izolacyjnych zgadzają się dokładnie z regularnymi odstępami ustawionych pionowo profili. Należy zauważyć, że nominalne szerokości elementów izolacyjnych mogą być zmniejszone o odchyłki wymiarowe. Na przykład DIN 18 165 część 1 przewiduje dopuszczalne odchyłki ± 2% od nominalnych wymiarów długości i szerokości. Wprawdzie takie odchyłki występują w praktyce rzadko i tylko w wadliwych produktach, ale w razie wykorzystania takich elementów izolacyjnych może nie wystąpić efekt zaciśnięcia tych elementów między profilami. Gdy takie elementy izolacyjne nie mają potrzebnego nadmiaru wymiarowego, to powstają ciągłe szczeliny w warstwie izolacyjnej, które czasem pozostają nieosłonięte i pogarszają izolacyjność termiczną lub akustyczną.

Aby wyeliminować związane z tym problemy, przycina się zwykle w praktyce płyty izolacyjne poprzecznie do osi wzdłużnej, to znaczy trzeba je przygotować do montażu na dokładny wymiar. Potrzebna jest więc dodatkowa operacja obcinania płyt, z czym wiąże się powstawanie znacznej ilości odpadów, ponieważ najczęściej nie udaje się złożyć poszczególnych odcinków w funkcjonalny element warstwy izolacyjnej. Elementy izolacyjne są wciskane między ramiona profili. Jest to żmudna czynność, gdyż przeszkadzają temu ewentualne wygięcia ramion i w szczególności wierzchołki wkrętów zamontowanej już z jednej strony okładziny. Przezwyciężanie tych przeszkód prowadzi do uszkodzeń warstwy izolacyjnej a także przyczynia się często do zranienia rąk montażystów. Z drugiej strony zwłaszcza wkręty stanowią także elementy mocujące warstwę izolacyjną, gdy warstwa ta jest nasadzana lub też zawieszana na tych wkrętach, co umożliwia wykorzystanie wspomnianych już filców dźwiękochłonnych. Żeby zredukować niebezpieczeństwo zranienia, czynności te są wykonywane bardzo ostrożnie i powoli. Oprócz spowolnienia postępu prac występują też niekiedy wady w wykonawstwie robót, przy czym zwłaszcza w obrębie profili wady te są trudne do wykrycia.

Gdy odstępy między profilami są mniejsze niż szerokość elementów izolacyjnych, to wstawiane w profile obrzeża tych elementów można ukształtować z cienkich i ściśliwych płyt z wełny szklanej, które dzięki ich podatności na ściskanie mogą być łatwo odginane i wciskane w profile, dzięki czemu uzyskuje się całkowite wypełnienie profilu bez wspomnianego narażenia na skaleczenie. Jednak sposób ten ma wadę ze względu na wymaganą dokładność obróbki elementów izolacyjnych, ponieważ elementy te, zwłaszcza poszczególne płyty izolacyjne, mają różną ściśliwość. W efekcie płyty izolacyjne są wtykane w profile na różną głębokość i czasem nie przylegają na całej powierzchni do środnika naprzeciwległego profilu.

Po wypełnieniu wolnej przestrzeni między profilami nakładana jest dodatkowo okładzina. Po zamknięciu ściany budynku okładziną przylegającą z drugiej strony warstwa izolacyjna znajduje się najczęściej w przypadkowym, rzadko w przewidzianym położeniu między elementami okładzinowymi, przy czym z reguły płyty izolacyjne mają mniejszą grubość niż wewnętrzny odstęp między elementami okładzinowymi na obu ramionach profili.

Dlatego wychodząc od takiego stanu techniki celem wynalazku jest takie ulepszenie warstwy izolacyjnej i ściany budynku, żeby znacznie uprościć i przyspieszyć jej wytwarzanie, w szczególności montowanie, a zatem umożliwić efektywny montaż i jednocześnie uzyskać co najmniej równie dobry efekt izolacyjny, a także wyeliminować wymienione wyżej problemy stanu techniki.

Dla uzyskania tak postawionego celu przewiduje się w zgodnej z wynalazkiem warstwie izolacyjnej, że korpus z włókien mineralnych składa się z trzech oddzielnie od siebie wykonanych i montowalnych usytuowanych przekładkowo warstw z włókien mineralnych, z których środkowa warstwa ma mniejszą gęstość objętościową i/lub sztywność dynamiczną niż obie skrajne warstwy i przy czym co najmniej środkowa warstwa ma włókna przebiegające laminarnie, co oznacza, że włókna mineralne są ukierunkowane w większości równolegle do dużych powierzchni korpusu z włókien mineralnych.

Korzystnie obie skrajne warstwy mają różną gęstość objętościową i/lub grubość materiału.

Ponadto można przewidzieć, że środkowa i skrajne warstwy są uelastycznione w pewnych strefach.

Korzystnie te uelastycznione strefy przebiegają w kierunku wzdłużnym i/lub w kierunku poprzecznym warstw.

Ponadto korzystnie te strefy przebiegają na całej grubości materiału warstw.

W dalszym korzystnym przykładzie wykonania te strefy są ukształtowane pasmowo i korzystnie rozciągają się na całej szerokości i/lub długości warstw.

PL 212 918 B1

To uelastycznienie umożliwia uzyskanie zależnej od kierunku sztywności warstwy izolacyjnej lub też elementów izolacyjnych tworzących taką warstwę.

Ponadto przewidziano korzystnie według wynalazku, że co najmniej jedna warstwa ma na powierzchni kilka wybrań, które są wypełnione materiałem lepko-twardym do kruchego, w szczególności zaprawą, korzystnie zaprawą klejową.

Korzystnie te wybrania mają okrągły kształt i korzystnie są rozmieszczone według regularnego rastra albo rzędowo. Dzięki takiemu ukształtowaniu zmienia się wytrzymałość na rozciąganie poprzeczne odpowiednich warstw izolacyjnych.

Ponadto w dalszym przykładzie wykonania warstwy, korzystnie poprzez ukierunkowanie ich włókien mineralnych, uzyskują różne właściwości wytrzymałościowe w kierunku wzdłużnym i kierunku poprzecznym, w szczególności wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu oraz sztywność. Korzystnie także warstwy są umieszczone tak, aby odpowiednio do ich właściwości wytrzymałościowych były one ukierunkowane zgodnie lub prostopadle do siebie. Dzięki temu można celowo dostosować właściwości warstwy izolacyjnej do danego przypadku zastosowania.

Korzystnie obie skrajne warstwy są wykonane z wełny mineralnej, a środkowa warstwa z wełny szklanej, żeby ukształtować odpowiedni element izolacyjny, który umożliwia optymalne wyrównanie grubości.

Ponadto można przewidzieć, że skrajne warstwy mają jednorodną strukturę, którą uzyskuje się korzystnie przez uelastycznienie, w szczególności przez mechaniczne folowanie.

W korzystnym przykładzie wykonania warstwy, środkowa warstwa ma większą długość w porównaniu ze skrajnymi warstwami i zwłaszcza w obrębie jednego, korzystnie obu wzdłużnych boków, wystaje w kierunku wzdłużnym poza skrajne warstwy.

Korzystnie także środkowa warstwa ma wybranie przebiegające w kierunku wzdłużnym i/lub co najmniej prostopadle do tego kierunku, korzystnie mające w przekroju poprzecznym kształt teowy.

Ponadto można przewidzieć, że wzdłużne i/lub wąskie boki korpusu z włókien mineralnych są uelastyczniane w szczególności przez spęczanie.

Korzystnie środkowa warstwa wystaje dalej poza wzdłużny bok skrajnych warstw niż poza przeciwległy wzdłużny bok skrajnych warstw.

Warstwa izolacyjna według wynalazku składa się więc z warstw, które są nałożone płasko na siebie, przy czym warstwy te mają różną gęstość i/lub dynamiczną sztywność. Korpus z włókien mineralnych składa się z trzech warstw, z których środkowa warstwa ma mniejszą gęstość i/lub dynamiczną sztywność niż obie skrajne warstwy. Tak więc korpus z włókien mineralnych i warstwa izolacyjna w obrębie środkowej warstwy ma wysoką ściśliwość i giętkość, natomiast obie skrajne warstwy mają większą sztywność, a więc przy określonej nadwyżce wymiarowej warstwy izolacyjnej przylegają mocno na całej powierzchni do okładziny ściany budynku. A zatem grubość warstwy izolacyjnej między elementami okładzinowymi ustalana jest wyłącznie za pośrednictwem ściśliwej środkowej warstwy na odstęp między dwiema sąsiednimi okładzinami.

Korpus z włókien mineralnych składa się z wielu przylegających do siebie wąskimi bokami płyt izolacyjnych, które na przykład są montowane kolejno po sobie między profilami ścian słupowych. Przy tym grubość materiału płyt izolacyjnych jest zgodna w zasadzie z odstępem między okładzinami. Jeżeli jednak odstęp ten jest większy niż grubość płyt izolacyjnych lub też warstwy izolacyjnej, to celem stworzenia warstwy izolacyjnej można ułożyć obok siebie dwie lub więcej płyt albo innych elementów izolacyjnych.

Fakt, że obie skrajne warstwy mają różną gęstość i/lub grubość materiału umożliwia dalsze dopasowanie warstwy izolacyjnej do specyficznych właściwości danego zastosowania.

Co najmniej środkowa warstwa ma laminarny przebieg włókien, aby umożliwić dużą ściśliwość w kierunku normalnych do dużych powierzchni elementu izolacyjnego.

Jak już wspomniano, korzystnie jest, gdy całkowita grubość warstw jest większa niż odstęp obu równoległych ramion profilu, między którymi jest umieszczana warstwa izolacyjna. W takim ukształtowaniu skrajne warstwy przylegają mocno do elementów okładzinowych. W efekcie eliminuje się podatność warstwy izolacyjnej na wibracje, a więc tak ukształtowana ściana budynku ma znacznie lepszą izolację akustyczną, to znaczy jest bardziej dźwiękochłonna.

Zróżnicowaną sztywność dynamiczną w różnych częściach warstwy izolacyjnej można osiągnąć przez sztuczne uelastycznienie płyt o początkowo jednolitej strukturze. W tym celu jedna z dużych powierzchni jest przetaczana korzystnie wielokrotnie wałkami o małej średnicy, co powoduje powstanie du6

PL 212 918 B1 żych liniowych, w szczególności tnących naprężeń na powierzchni. W efekcie następuje folowanie struktury płyty izolacyjnej na wymaganą głębokość, tak że zmniejsza się znacznie sztywność dynamiczna.

Elementy lub też płyty izolacyjne z włókien mineralnych na ich dużych powierzchniach mają z reguły w znacznym stopniu równomierne, chociaż zróżnicowane zależnie od kierunku, wysokie właściwości wytrzymałościowe. Zwłaszcza w przypadku elementów izolacyjnych z wełny mineralnej można zauważyć te uzależnione od kierunku różnice we właściwościach wytrzymałościowych. Elementy izolacyjne z wełny mineralnej są wytwarzane w znany sposób polegający na tym, że włókna mineralne uzyskiwane ze stopu krzemianowego są najpierw skupiane w cienką włókninę, tak zwaną pierwotną włókninę, i następnie są doprowadzane do podajnika posuwisto-zwrotnego. Włóknina pierwotna w wyniku ruchu tego podajnika jest odkładana na przenośnik taśmowy, gdzie powstaje ciągłe pasmo włókien mineralnych. Przy tym sprasowywanie wzdłużne odłożonego pasma włóknistego, zwanego również włókniną wtórną, powoduje zróżnicowane rozmieszczenie włókien mineralnych poprzecznie do kierunku podawania oraz w kierunku wzdłużnym włókniny wtórnej. Poprzecznie do kierunku podawania wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu oraz sztywność włókniny wtórnej są znacznie wyższe niż w kierunku wzdłużnym, to znaczy w kierunku podawania materiału. Wynikają stąd zależne od kierunku właściwości akustyczne elementów izolacyjnych wytwarzanych z włókien mineralnych.

Sztywność elementów izolacyjnych z włókien mineralnych zmienia się w wyniku rozluźnienia powiązania poszczególnych włókien. Na przykład w trakcie folowania może być wywierany miejscowo duży nacisk na włókna mineralne, w wyniku czego następuje rozluźnienie powiązań między poszczególnymi włóknami, a nawet włókna te są zrywane i przemieszczane. W rezultacie następuje uelastycznienie pasma włókien mineralnych. Wytwarzane z nich elementy izolacyjne stają się bardziej ściśliwe lub też podatne na wyginanie.

Towarzyszy temu również zmiana właściwości akustycznych takich elementów izolacyjnych z włókien mineralnych, które są montowane w konstrukcjach ściennych. Ale zaletą tych materiałów izolacyjnych z włókien mineralnych jest także to, że dzięki miejscowo zróżnicowanej sztywności dynamicznej lub też zróżnicowanych właściwości dźwiękochłonnych mogą być wytwarzane warstwy izolacyjne dostosowane do specyfiki danego zastosowania. Przy tym uelastycznienie odbywa się w szczególności poprzecznie do kierunku największej sztywności takich elementów izolacyjnych.

W przypadku podwójnych warstw izolacyjnych, które na zewnątrz mają większą, a wewnątrz mniejszą gęstość, elementy izolacyjne mogą być łączone czysto mechanicznie poprzez odpowiednie uformowanie graniczących ze sobą powierzchni.

Poszczególne warstwy warstwy izolacyjnej mogą być montowane oddzielnie, albo są one łączone ze sobą, na przykład sklejane. Trzeba przy tym zwrócić uwagę, aby ukształtowanie i rozmieszczenie kleju między poszczególnymi warstwami nie spowodowało utwardzenia środkowej warstwy, co zmniejszy ściśliwość tej warstwy.

Według następnej cechy znamiennej wynalazku przewidziano, że środkowa warstwa ma większą długość w porównaniu ze skrajnymi warstwami i zwłaszcza w obszarze jednego wąskiego boku, korzystnie obu wąskich boków, wystaje w kierunku wzdłużnym poza skrajne warstwy. Zaletą tak ukształtowanej warstwy izolacyjnej jest to, że podczas zakładania tej warstwy między ramiona profilu wystający odcinek środkowej warstwy jest ściskany w obszarze między ramionami profilu i następuje wypełnienie tego obszaru tak, że mniej ściśliwe skrajne warstwy mogą przylegać ściśle na całej powierzchni do profilu.

Korzystnie jest przy tym, gdy środkowa warstwa ma wybranie przebiegające w kierunku wzdłużnym i/lub co najmniej prostopadle do tego kierunku, tak że środkowa warstwa jest rozdzielona na przykład na dwa segmenty, które przy ściskaniu dają się przemieszczać względem siebie, żeby wypełnić całkowicie obszar między ramionami profilu. Korzystnie wybranie to ma w przekroju poprzecznym kształt teowy, tak że tworzy ono coś w rodzaju otworu nieprzelotowego i podczas ściskania w obrębie profilu nie dochodzi do ścinania obu tych segmentów środkowej warstwy. Występy środkowej warstwy mają korzystnie różne ukształtowanie, żeby po pierwsze zaznaczyć, którym wąskim bokiem należy umieszczać warstwę izolacyjną w profilu i który wąski bok przylega do zewnętrznej powierzchni środnika przeciwległego profilu, a po drugie żeby dostosować się do różnych warunków, jakie występują między ramionami i w obszarze przylegania do zewnętrznej powierzchni środnika.

Alternatywnie do występu środkowej warstwy można przewidzieć rozwiązanie, w którym strefy przy wzdłużnych i/lub wąskich bokach korpusu z włókien mineralnych są uelastyczniane w szczególności przez spęczanie. Poprzez takie uelastycznienie zwiększa się ściśliwość skrajnych warstw tak, że znacznie ułatwione jest wciskanie warstwy izolacyjnej między ramiona profilu, a jednocześnie warstwa

PL 212 918 B1 ta jest ukształtowana z nadwyżką wymiarową w porównaniu z odstępem sąsiednich profili i może być ciasno montowana.

Zewnętrzne powierzchnie skrajnych warstw mogą być powlekane usztywniającymi laminatami. W tej odmianie realizacji przewidziano korzystnie według następnej cechy znamiennej, że środkowa warstwa wystaje co najmniej z jednej strony poza skrajne warstwy i laminaty. W przypadku tak ukształtowanej warstwy izolacyjnej nie trzeba montować profili wypełniających między ramionami profili. Warstwa izolacyjna jest usztywniona przez laminaty. W tym przykładzie realizacji wystająca poza skrajne warstwy i laminaty środkowa warstwa jest wsuwana całkowicie w obszar między ramionami profilu, którą wypełnia całkowicie dzięki odpowiedniemu uformowaniu. Trzeba przy tym, żeby objętość wystającej części środkowej warstwy odpowiadała wielkości obszaru między ramionami profilu.

Również w tej odmianie realizacji korzystnie jest, gdy środkowa warstwa wystaje dalej poza wąski bok skrajnej warstwy niż poza przeciwległy wąski bok skrajnej warstwy, który przylega do zewnętrznej powierzchni środnika profilu, i wypełnia ewentualnie znajdujące się tam wgłębienie lub też ma taką ściśliwość, że umożliwia niezbędne zaciśnięcie warstwy izolacyjnej przy montażu.

₃

Korzystnie laminaty i/lub skrajne warstwy mają gęstość objętościową od 200 do 600 kg/m³.

Ponadto korzystnie skrajne warstwy mają grubość od 3 do 20 mm.

Laminaty są wykonane na przykład z utwardzanej mączki włóknistej związanej co najmniej jednym spoiwem organicznym i/lub nieorganicznym.

Wreszcie w warstwie izolacyjnej według wynalazku przewiduje się, że laminaty mają kontur zewnętrzny, w szczególności faliste lub trapezowe ukształtowanie odpowiadające nakładanemu pokryciu, na przykład z płyt gipsowo-kartonowych i/lub płyt gipsowo-włóknistych, żeby przylegały możliwie na całej powierzchni do okładziny, która może być ukształtowana w postaci pokrycia. Tak ukształtowane skrajne warstwy lub też laminaty są korzystnie prefabrykowane i są łączone ze środkową warstwą w procesie wytwarzania warstwy izolacyjnej, w szczególności wykorzystywanych do tego płyt izolacyjnych. Również w procesie wytwarzania warstwy izolacyjnej, w szczególności płyt izolacyjnych, można kształtować powierzchnię warstwy izolacyjnej przez odpowiednie uformowanie taśm dociskowych pieca hartującego lub też przez późniejsze wycinanie albo frezowanie powierzchni.

Dodatkowo na skrajnych warstwach albo na laminatach może być umieszczona cienka warstwa izolacyjna, żeby poprawić przyleganie warstwy izolacyjnej do okładziny na całej powierzchni.

Korzystnie można przewidzieć, że skrajne warstwy mają większą długość niż środkowa warstwa i wystają na obu końcach po stronie wzdłużnej poza środkową warstwę.

Korzystnie w konstrukcjach przeciwpożarowych spełniających wysokie wymagania akustyczne są przewidziane warstwy izolacyjne, które zgodnie z wynalazkiem mają między dwiema warstwami środkową warstwę z płyty gipsowo-kartonowej, gipsowo-włóknistej, sylikatowej, płyty z betonu komórkowego albo płyty włóknisto-cementowej. Alternatywnie w przypadku mniejszych wymagań odnośnie odporności przeciwogniowej mogą być wykorzystywane płyty pilśniowe. Skrajne warstwy mają w szczególności większą długość niż środkowa warstwa i wystają na obu końcach po stronie wzdłużnej poza środkową warstwę. Obie skrajne warstwy są ukształtowane z włókien mineralnych, a mały występ skrajnych warstw z włókien mineralnych nie dopuszcza do tego, aby twarda środkowa warstwa stykała się bezpośrednio z profilem, co zapobiega powstawaniu mostków akustycznych. Środkowa warstwa może być też wykonana z włókien mineralnych, korzystnie z mączki włóknistej i/lub gipsu wzmocnionego tkaniną z włókien szklanych.

Tego rodzaju środkową warstwę wykorzystuje się zwłaszcza w takiej warstwie izolacyjnej, w której środkowa warstwa jest otoczona całkowicie przez skrajną warstwę co najmniej poprzecznie do kierunku wzdłużnego.

Poza tym środkowa warstwa może być wykonana ze środka wiążącego, na przykład z zaprawy, korzystnie zaprawy klejowej albo z drobnoziarnistych mas klejowych lub szpachlowych z szybko twardniejącymi spoiwami. Tego rodzaju zaprawy bazują co najmniej na hydraulicznych środkach wiążących. Aby znacznie zredukować czas krzepnięcia zaprawy, można wykorzystać tak zwany cement szybkowiążący. Chodzi tu na przykład o miałkie cementy portlandzkie, które zawierają tylko nieznaczne ilości substancji opóźniających wiązanie cementu. Krzepnięcie tego rodzaju cementów portlandzkich można znacznie skrócić poprzez różne związki organiczne lub nieorganiczne, znane w handlu jako przyspieszacze wiązania. Alternatywą są alumocementy albo cementy glinowe, które również twardnieją w krótkim czasie. Takie cementy są bogate w wapniowo-glinianowe fazy mineralne, w szczególności mono-glinian wapniowy. Oczywiście alumocementy lub cementy glinowe mogą być

PL 212 918 B1 też mieszane z cementami portlandzkimi. Jako środek wiążący można stosować spoiwo półwodzianowe i bezwodzianowe.

Żeby zapewnić przywieranie zaprawy, w szczególności przyczepność do hydrofobowych włókien mineralnych, zaprawy lub też kleje albo masy szpachlowe zawierają tworzywa sztuczne, które są dodawane jako natychmiast reagujące dyspersje albo w postaci sproszkowanej. Jednakże w razie zastosowania takich tworzyw sztucznych w postaci sproszkowanej trzeba uwzględnić pewien czas reakcji po zetknięciu się z potrzebną wodą.

Szczególnie korzystnie jest, gdy klejone powierzchnie skrajnych warstw i ewentualnie także środkowej warstwy są zwilżane wodą, zwłaszcza z dodatkiem substancji powierzchniowo czynnych, albo mieszanką woda-alkohol i następnie nanoszone są odporne na zmydlanie, adhezyjne dyspersje z tworzyw sztucznych.

W szczególności od sposobu i jakości klejonych powierzchni skrajnych warstw i środkowej warstwy zależy potrzebne zwilżenie, tak że w przypadku niektórych powierzchni może być dokonana impregnacja wyłącznie za pomocą dyspersji z tworzywa sztucznego.

Zwykle takie dyspersje zawierają ziarniste domieszki z piasku kwarcowego, wapienia, marmuru lub tym podobnych materiałów. Alternatywnie jako dodatek może być przewidziany zgodnie z wynalazkiem baryt, przy czym dodatek ten może być też wymieszany w odpowiedniej proporcji z innymi domieszkami.

Dodatkowo warstwę izolacyjną według wynalazku można rozwinąć w ten sposób, że środkowa warstwa ma rowki przebiegające w kierunku wzdłużnym i/lub poprzecznym. Korzystnie rowki te w przekroju poprzecznym są prostokątne, w szczególności mają kształt kwadratowy. Przy tym rowki te mogą mieć głębokość odpowiadającą grubości materiału środkowej warstwy, tak że stanowią one połączenie między obiema skrajnymi warstwami i rozdzielają środkową warstwę na poszczególne segmenty.

W rowkach tych mogą być osadzone na zasadzie połączenia kształtowego i/lub dociskowego listwy z materiału izolacyjnego, w szczególności z wełny mineralnej lub szklanej. Celem ustalenia tych listew mogą być one przyklejane do rowków.

Alternatywna odmiana wykonania przewiduje, że listwy te są ukształtowane jednoczęściowo ze skrajną warstwą, to znaczy tworzą wypusty, które wystają ponad jedną z dużych powierzchni skrajnej warstwy.

Wreszcie rowki te mogą przebiegać przez środkową warstwę w jej kierunku wzdłużnym i/lub poprzecznym. Środkowa warstwa służy do podwyższenia wewnętrznej izolacyjności warstwy izolacyjnej.

Ściana budynku z konstrukcją nośną, składająca się z co najmniej dwóch usytuowanych w odstępie od siebie, korzystnie ustawionych pionowo słupów, w szczególności w postaci metalowych profili w kształcie C, U, W lub Ω, z co najmniej jednostronnej okładziny, korzystnie w postaci płyt gipsowo-kartonowych i/lub płyt gipsowo-włóknistych, oraz z izolacji termicznej i/lub akustycznej wykonanej z warstwy izolacyjnej, o dwóch dużych powierzchniach, charakteryzuje się tym, że warstwę izolacyjną stanowi warstwa izolacyjna zdefiniowana powyżej.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w przekroju ścianę budynku widzianą z góry; fig. 2 - element izolacyjny warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 3 - następną odmianę realizacji elementu izolacyjnego warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 4 - element izolacyjny warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 5 - następną odmianę realizacji elementu izolacyjnego warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 6 - skrajną warstwę elementu izolacyjnego według jednej z fig. 3 do 5, w widoku z góry; fig. 7 - skrajną warstwę według fig. 6 widzianą z boku w przekroju wzdłuż linii VII- VII na fig. 6; fig. 8 - skrajną warstwę według fig. 6 widzianą z boku w przekroju wzdłuż linii VIII-VIII na fig. 6; fig. 9 - następną odmianę realizacji elementu izolacyjnego warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 10 - następną odmianę realizacji elementu izolacyjnego warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 11 - następną odmianę realizacji elementu izolacyjnego warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1; fig. 12 - następną odmianę realizacji widzianego z góry elementu izolacyjnego warstwy izolacyjnej ściany budynku według fig. 1 i fig. 13 - element izolacyjny według fig. 12 widziany z boku w przekroju wzdłuż linii ΧΙΙΙ-ΧΙΙΙ na fig. 12.

Przedstawiona na fig. 1 ściana budynku 1 składa się z co najmniej kilku usytuowanych obok siebie pionowo profili 2, z których ukazano na fig. 1 dwa sąsiednie profile 2. Między profilami 2 jest umieszczona warstwa izolacyjna 3, która jest objaśniana niżej.

Każdy profil 2 ma w przekroju poprzecznym kształt C i ma dwa przebiegające równolegle do siebie ramiona 4 oraz jeden łączący ramiona 4 i ukierunkowany prostopadle do ramion 4 środnik 5, który w swojej części środkowej ma wgłębienie 6 służące do usztywnienia. Na wolnych końcach raPL 212 918 B1 mion 4 znajdują się zagięcia 7, które skierowane są ku sobie. Przestrzeń między ramionami 4 z jednej strony oraz zagięciami 7 i środnikiem 5 z drugiej strony jest wypełniona profilowym pakietem 8 z materiału izolacyjnego, mianowicie z włókien mineralnych.

Można zauważyć, że oba widoczne na fig. 1 profile 2 są ustawione w taki sam sposób, tak że warstwa izolacyjna 3 z jednej strony dochodzi do profilowego pakietu 8 w obrębie zagięć 7 i z drugiej strony, to znaczy w obrębie drugiego profilu 2, dochodzi do zewnętrznej powierzchni środnika 5. Warstwa izolacyjna 3 jest osadzona zaciskowo między zewnętrzną stroną środnika 5 i profilowym pakietem 8 sąsiedniego profilu 2.

Ściana budynku 1 ma poza tym dwie okładziny 9, z których na fig. 1 jest ukazana tylko jedna okładzina 9, która jest połączona niewidocznymi na rysunku wkrętami z ramionami 4 sąsiednich profili 2, przy czym okładzina 9 składa się z kilku elementów okładzinowych, przykładowo płyt gipsowokartonowych.

Warstwa izolacyjna 3 jest wykonana w postaci korpusu 10 z włókien mineralnych, który jest podzielony na kilka płyt izolacyjnych, które są umieszczone jedna na drugiej między sąsiednimi profilami 2.

Korpus z włókien mineralnych ma trzy warstwy 11 i 12, przy czym obie skrajne warstwy 11 są wykonane z wełny mineralnej, a środkowa warstwa 12 z wełny szklanej.

Środkowa warstwa 12 w porównaniu z dwiema skrajnymi warstwami 11 ma mniejszą gęstość i mniejszą sztywność dynamiczną, tak że jest ona ukształtowana ściśliwie, przy czym jej ściśliwość jest przewidziana zarówno w kierunku normalnych do dużych powierzchni 13 warstwy izolacyjnej 3 jak i w kierunku prostopadłym. Korpus 10 z włókien mineralnych przedstawiono poza tym na fig. 2 w przekroju wzdłużnym i w stanie niezamontowanym. Środkowa warstwa 12 ma laminarny przebieg włókien, to znaczy włókna mineralne tej środkowej warstwy 12 są ukierunkowane w zasadzie równolegle do dużych powierzchni 13 korpusu 10 z włókien mineralnych. Zależnie od zastosowania włókna mineralne skrajnych warstw 11 mogą być także ukierunkowane równolegle do dużych powierzchni 13 albo prostopadle do dużych powierzchni 13. Na właściwości wytrzymałościowe korpusu 10 z włókien mineralnych ma istotny wpływ przebieg włókien w skrajnych warstwach 11.

Na fig. 2 widać, że środkowa warstwa 12 wystaje poza wzdłużne boki 14 skrajnych warstw 11, przy czym środkowa warstwa 12 w obszarze jednego wzdłużnego boku 14 wystaje bardziej niż w obszarze przeciwległego wzdłużnego boku 14 skrajnych warstw 11. Takie ukształtowanie ma tę zaletę, że na przykład przestrzeń w obrębie wgłębienia 6 lub też przestrzeń zgniatanego profilowego pakietu 8 jest wypełniana ściśliwą środkową warstwą 12, tak że nie pozostają żadne puste wnęki, które ewentualnie miałyby niekorzystny wpływ na termiczną i/lub akustyczną izolacyjność warstwy izolacyjnej 3.

Fig. 3 przedstawia następną odmianę realizacji korpusu 10 z włókien mineralnych, który jako uzupełnienie przykładu wykonania według fig. 2 ma na obu dużych powierzchniach 13 skrajnych warstw 11 laminat 15 z utwardzanej mączki włóknistej związanej co najmniej jednym spoiwem organicznym i nieorganicznym.

₃

Laminat 15 ma gęstość 300 kg/m , a jego warstwa ma grubość 10 mm.

Środkowa warstwa 12 w przykładzie realizacji według fig. 3 w jej części 16 wystającej poza wzdłużny bok 14 ma teowe w przekroju poprzecznym wybranie 17 przebiegające w kierunku wzdłużnym środkowej warstwy 12 i rozciągające się na całej długości korpusu 10 z włókien mineralnych. Korpus 10 z włókien mineralnych jest wstawiany częścią 16 w profil 2 między ramiona 4 zamiast profilowego pakietu 8, tak że ściśliwa środkowa warstwa 12 zmienia swój kształt tak, że część 16 wypełnia co najmniej w przybliżeniu całkowicie przestrzeń między ramionami 4. W tym celu przewidziane jest wybranie które umożliwia środkowe rozdzielenie wystającej części 16, tak że obie ukształtowane przez wybranie 17 połówki części 16 odkształcają się po obu stronach tego wybrania 17. Przy tym teowe ukształtowanie wybrania 17 zapobiega złamaniu części 16, przy czym obszary włókniste po obu stronach przebiegającego poprzecznie zakończenia wybrania 17 spełniają funkcję przegubu i pozwalają na odchylenie obu połówek wystającej części 16.

Na fig. 4 przedstawiono odmianę realizacji korpusu 10 z włókien mineralnych przeznaczonego do użycia w ścianach budynków 1 spełniających wysokie wymagania przeciwpożarowe.

Korpus 10 z włókien mineralnych w przykładzie realizacji z fig. 4 ma środkową warstwę 12 z płyty włóknisto-cementowej. Alternatywnie można też zastosować sztywną płytę gipsowo-kartonową, gipsowowłóknistą, sylikatową albo płytę z betonu komórkowego. Po obu stronach środkowej warstwy 12 są umieszczone skrajne warstwy 11 z włókien mineralnych, które wystają poza wąskie boki 14 środkowej warstwy 12 i mają dużą ściśliwość, tak że występy skrajnych warstw 11 przy wsuwaniu korpusu 10

PL 212 918 B1 z włókien mineralnych w przestrzeń między dwoma ramionami 4 profilu odkształcają się tak, że środkowa warstwa 12 w położeniu zamontowania jest opasana całkowicie przez skrajne warstwy 11. Dzięki temu nie dochodzi do zetknięcia środkowej warstwy 12 z profilami i nie tworzy się mostek akustyczny.

Na fig. 5 przedstawiono alternatywne ukształtowanie tego rodzaju korpusu z włókien mineralnych stosowanego w ścianach budynków 1 o wysokich właściwościach przeciwogniowych. W tej odmianie realizacji środkowa warstwa 12 jest osadzona w wybraniu 18 skrajnej warstwy 11 z włókien mineralnych. Środkową warstwę 12 ograniczają od zewnątrz mostki 19 położonej zewnętrznie skrajnej warstwy 11 i jest ona przykryta drugą zewnętrzną skrajną warstwą 11.

Fig. 6 do 8 ukazują skrajną warstwę 11 w postaci płyty izolacyjnej. Skrajna warstwa 11 na swej powierzchni 13 ma uelastycznione strefy 20. W tych strefach powierzchnia 13 skrajnej warstwy 11 jest obciążana mechanicznie w procesie folowania, tak że następuje rozluźnienie i częściowo rozerwanie poszczególnych włókien mineralnych. Skrajna warstwa 11 według fig. 6 do 7 ma więc strefa 20, która przebiega równolegle do kierunku wzdłużnego skrajnej warstwy 11 przez całą długość tej skrajnej warstwy 11 i jest usytuowany na środkowej osi płaszczyzny skrajnej warstwy 11.

Pod kątem prostym do tej strefy 20 ma skrajna warstwa 11 trzy przebiegające poprzecznie do kierunku wzdłużnego strefy 20, z których strefa środkowa jest usytuowana w środkowej części skrajnej warstwy 11, a dwie skrajne strefy znajdują się w jednakowym odstępie od środkowej strefy 20.

Uelastycznione strefy 20 rozpościerają się według fig. 7 i 8 na całej grubości materiału skrajnej warstwy 11 i służą do zwiększenia ściśliwości skrajnej warstwy 11 w kierunku tych stref.

Dzięki takiemu sposobowi wytwarzania skrajna warstwa 11 w kierunku przekroju według fig. 7 ma dużą sztywność wzdłużną a w kierunku przekroju według fig. 8 ma małą sztywność wzdłużną, tak że poprzez odpowiednią liczbę uelastycznionych stref 20 można nadać skrajnej warstwie 11 równomierną ściśliwość.

Fig. 9 do 11 przedstawiają w widoku z boku następne odmiany realizacji korpusu 10 z włókien mineralnych. Korpusy te składają się z dwóch skrajnych warstw 11 z włókien mineralnych i są odpowiednio ściśliwe. Między skrajnymi warstwami 11 korpusu 10 z włókien mineralnych jest umieszczona środkowa warstwa 12 z utwardzalnej zaprawy, którą alternatywnie może być też płyta gipsowa lub podobny materiał. Między środkową warstwą 12 i każdą z dwóch skrajnych warstw 11 znajduje się warstwa klejąca 21, która alternatywnie może być ukształtowana jako adhezyjny impregnat.

Na fig. 9 środkowa warstwa 12 jest ukształtowana na jednakowej powierzchni ze skrajnymi warstwami 11. W porównaniu z odmianą realizacji korpusu 10 z włókien mineralnych według fig. 9 w odmianie realizacji korpusu z włókien mineralnych według fig. 10 występują dodatkowo rowki 22, które przebiegając w kierunku wzdłużnym są usytuowane w środkowej warstwie 12. Rowki 22 są prostokątne w przekroju poprzecznym i przebiegają przez całą grubość materiału środkowej warstwy 12, tak że łączą one ze sobą obie skrajne warstwy 11. Rowki 22 mogą być wypełnione pasmami materiału izolacyjnego.

Taką odmianę pokazano na fig. 11 i omówiono poniżej.

W odmianie realizacji według fig. 10 środkowa warstwa 12, której szerokość jest nieco mniejsza od szerokości obu skrajnych warstw 11, nie styka się z metalowymi profilami 2, gdyż te skrajne warstwy są na przykład wciskane w niewidoczny na rysunku profil 2. Dzięki temu nie dochodzi do tworzenia się mostków termicznych i/lub akustycznych.

Odmiana realizacji korpusu 10 z włókien mineralnych według fig. 11 odpowiada w zasadzie odmianie realizacji tego korpusu 10 z włókien mineralnych według fig. 10, ale - jak już wspomniano jest ona uzupełniona o listwy 23, które w przykładzie realizacji według fig. 11 są ukształtowane jednoczęściowo z górną skrajną warstwą 11 i wypełniają rowki 22 szersze w przykładzie realizacji według fig. 11. Tak więc w tej odmianie wykonania środkowa warstwa 12 w kierunku wzdłużnym jest otoczona całkowicie przez skrajne warstwy 11. W tym ukształtowaniu korpus z włókien mineralnych przylega również całkowicie i ściśliwie do ramion 4 profilu 2. Na fig. 12 i 13 przedstawiono następną odmianę realizacji korpusu 10 z włókien mineralnych, który ma dolną skrajną warstwę 11 z włókien mineralnych mającą określone, zależne od kierunku właściwości wytrzymałościowe. Na tej dolnej skrajnej warstwie 11 jest umieszczona górna skrajna warstwa 11, która jest wykonana także z włókien mineralnych i ma właściwości wytrzymałościowe uzależnione od kierunku, podobne do właściwości wytrzymałościowych dolnej skrajnej warstwy 11. Z punktu widzenia kierunku właściwości wytrzymałościowych górna skrajna warstwa 11 jest ukierunkowana pod kątem prostym do dolnej skrajnej warstwy 11.

Ponadto korpus 10 z włókien mineralnych ma uelastycznioną strefę 20, która przebiega przez oba ramiona 4 w środkowej części skrajnej warstw 11 poprzecznie do kierunku wzdłużnego.

PL 212 918 B1

Na powierzchni 13 dolnej skrajnej warstwy 11 są umieszczone okrągłe wybrania 24 rozmieszczone według określonego rastra. W wybraniach 24 jest umieszczona utwardzalna zaprawa klejowa 25. Kroplowe elementy zaprawy klejowej 25 wpływają na właściwości akustyczne korpusu 10 z włókien mineralnych i służą jednocześnie do sklejenia obu nałożonych na siebie skrajnych warstw 11.

Claims

1. Warstwa izolacyjna z włókien mineralnych leżących jedna na drugiej płyt izolacyjnych, które są wstawiane między dwie usytuowane w odstępie od siebie części konstrukcyjne budynku, przy czym każda płyta izolacyjna składa się z korpusu z włókien mineralnych z dwiema dużymi, korzystnie usytuowanymi równolegle do siebie i przylegającymi do części konstrukcyjnych budynku powierzchniami oraz łączącymi je powierzchniami bocznymi, znamienna tym, że korpus z włókien mineralnych składa się z trzech oddzielnie od siebie wykonanych i montowalnych usytuowanych przekładkowo warstw z włókien mineralnych, z których środkowa warstwa (12) ma mniejszą gęstość objętościową i/lub sztywność dynamiczną niż obie skrajne warstwy (11) i przy czym co najmniej środkowa warstwa (12) ma włókna przebiegające laminarnie, co oznacza, że włókna mineralne są ukierunkowane w większości równolegle do dużych powierzchni korpusu z włókien mineralnych.

2. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że obie skrajne warstwy (11) mają różną gęstość objętościową i/lub grubość materiału.

3. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że warstwy (11, 12) są uelastycznione w pewnych strefach (20).

4. Warstwa izolacyjna według zastrz. 3, znamienna tym, że strefy (20) przebiegają w kierunku wzdłużnym i/lub w kierunku poprzecznym warstw (11, 12).

5. Warstwa izolacyjna według zastrz. 3, znamienna tym, że strefy (20) przebiegają na całej grubości materiału warstw (11, 12).

6. Warstwa izolacyjna według zastrz. 3, znamienna tym, że strefy (20) są ukształtowane pasmowo i korzystnie rozciągają się na całej szerokości i/lub długości warstw (11, 12).

7. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że co najmniej jedna warstwa (11, 12) ma na powierzchni (13) kilka wybrań (24), które są wypełnione materiałem lepko-twardym do kruchego, w szczególności zaprawą, korzystnie zaprawą klejową (25).

8. Warstwa izolacyjna według zastrz. 7, znamienna tym, że wybrania (24) mają okrągły kształt.

9. Warstwa izolacyjna według zastrz. 7, znamienna tym, że wybrania (24) są rozmieszczone według regularnego rastra albo rzędowo.

10. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że warstwy (11, 12), korzystnie poprzez ukierunkowanie ich włókien mineralnych, uzyskują różne właściwości wytrzymałościowe w kierunku wzdłużnym i kierunku poprzecznym, w szczególności wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu oraz sztywność.

11. Warstwa izolacyjna według zastrz. 10, znamienna tym, że warstwy (11, 12) są umieszczone tak, aby odpowiednio do ich właściwości wytrzymałościowych były one ukierunkowane zgodnie lub prostopadle do siebie.

12. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że obie skrajne warstwy (11) są wykonane z wełny mineralnej, a środkowa warstwa (12) z wełny szklanej.

13. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że skrajne warstwy (11) mają jednorodną strukturę, którą uzyskuje się korzystnie przez uelastycznienie, w szczególności przez mechaniczne folowanie.

14. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że środkowa warstwa (12) ma większą długość w porównaniu ze skrajnymi warstwami (11) i zwłaszcza w obrębie jednego, korzystnie obu wzdłużnych boków (14), wystaje w kierunku wzdłużnym poza skrajne warstwy (11).

15. Warstwa izolacyjna według zastrz. 14, znamienna tym, że środkowa warstwa (12) ma wybranie (17) przebiegające w kierunku wzdłużnym i/lub co najmniej prostopadle do tego kierunku.

16. Warstwa izolacyjna według zastrz. 15, znamienna tym, że wybranie (17) ma w przekroju poprzecznym kształt teowy.

17. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że wzdłużne i/lub wąskie boki (14) korpusu (10) z włókien mineralnych są uelastyczniane w szczególności przez spęczanie.

PL 212 918 B1

18. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że środkowa warstwa (12) wystaje dalej poza wzdłużny bok (14) skrajnych warstw (11) niż poza przeciwległy wzdłużny bok (14) skrajnych warstw (11).

19. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że laminaty (15) i/lub skrajne warstwy (11) mają gęstość objętościową od 200 do 600 kg/m .

20. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że skrajne warstwy (11) mają grubość od 3 do 20 mm.

21. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że na skrajnych warstwach (11) jest umieszczona cienka filcowa warstwa izolacyjna.

22. Warstwa izolacyjna według zastrz. 1, znamienna tym, że skrajne warstwy (11) mają większą długość niż środkowa warstwa (12) i wystają na obu końcach po stronie wzdłużnej poza środkową warstwę (12).

23. Ściana budynku z konstrukcją nośną, składająca się z co najmniej dwóch usytuowanych w odstępie od siebie, korzystnie ustawionych pionowo słupów, w szczególności w postaci metalowych profili w kształcie C, U, W lub Ω, z co najmniej jednostronnej okładziny, korzystnie w postaci płyt gipsowo-kartonowych i/lub płyt gipsowo-włóknistych, oraz z izolacji termicznej i/lub akustycznej wykonanej z warstwy izolacyjnej, o dwóch dużych powierzchniach, znamienna tym, że warstwę izolacyjną stanowi warstwa izolacyjna zdefiniowana w zastrzeżeniach 1 do 22.