PL211393B1

PL211393B1 - Samoklejący albo wiążący się termicznie dokument bezpieczeństwa

Info

Publication number: PL211393B1
Application number: PL372670A
Authority: PL
Inventors: Sandrine Rancien
Original assignee: Arjo Wiggins Security
Priority date: 2002-04-03
Filing date: 2003-04-03
Publication date: 2012-05-31
Also published as: AU2003258730A1; EP2335945A2; ES2398651T3; PL372670A1; FR2838228A1; EP1492680B1; EP2335945A3; WO2003082600A2; CA2481676A1; FR2838228B1; EP1492680A2; US20050181166A1; RU2004132188A; WO2003082600A3; BR0303903A; RU2329152C2; US7153557B2; CA2481676C; MXPA04009594A

Description

Opis wynalazku

Niniejszy wynalazek dotyczy dziedziny samoklejącego albo wiążącego się termicznie dokumentu, a zwłaszcza dokumentu bezpieczeństwa, takiego jak wiza, przeznaczona do związania z jedną stroną paszportu.

Aktualnie samoklejące albo wiążące się termicznie wizy wytwarza się z powleczonego klejem papieru o niskiej gramaturze, a gdy próbuje się oderwać wizę, to powoduje to odwarstwienie papieru paszportu, do którego jest przyłożona wiza, albo rozdarcie samego papieru wizy.

Przy tym jednak okazało się, że podrabiacze mogą mimo wszystko usunąć wizę z paszportu, a nastę pnie wykorzystać ją ponownie. Pierwszy sposób, w jaki podrabiacz dokonuje tego, polega na mechanicznym oderwaniu wizy bez rozdarcia drogą odwarstwienia papieru paszportu tylko głębokościowo, a następnie ścierania powleczonej odwrotnej strony wizy, tak aby usunąć cząstki papieru z paszportu, które pozostał y przyczepione do tej ostatniej. Drugi sposób polega na odzyskiwaniu wizy drogą ogrzewania kleju w celu jego zmiękczenia w taki sposób, że wiza oddziela się całkowicie od podłoża. Inny sposób polega na chemicznym oderwaniu wizy drogą rozpuszczania kleju, stosując rozpuszczalniki, a zwłaszcza rozpuszczalniki niepolarne, na przykład benzynę lakową, benzynę A, naftę, parafinę, Eau ecarlate®, lżejsze paliwo Zippo®, olejek terpentynowy, trójchloroetylen, heptan, heksan, Un Du®, uniwersalny rozcieńczalnik syntetyczny.

Celem niniejszego wynalazku jest zwłaszcza polepszenie bezpieczeństwa samoklejących albo wiążących się termicznie dokumentów, a zwłaszcza wiz, i zawierających je artykułów, takich jak paszporty. Dokładniej celem wynalazku jest zapobieganie oszukańczemu ponownemu wykorzystaniu tych dokumentów, gdy już raz zostały one odklejone od autentycznego artykułu.

Cel wynalazku osiąga się drogą otrzymywania samoklejącego albo wiążącego się termicznie dokumentu bezpieczeństwa (V), który można przykładać do artykułu (P), który charakteryzuje się tym, że zawiera co najmniej jeden nośnik (1) nadający się do przyjmowania druku na swojej przedniej stronie, przy czym wymieniony nośnik ma na swojej odwrotnej stronie co najmniej jedną warstwę kleju przylepcowego albo termotopliwego i co najmniej jeden marker (3), który wysyła sygnał, który jest charakterystyczny jako taki, tak że po związaniu dokumentu (V) za pomocą wymienionej warstwy kleju z artykułem (P) w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część wymienionego markera (3) oddziela się od nośnika (1).

Dokument jest zwłaszcza takim dokumentem, że po jego związaniu, gdyby miał być odklejony, to przynajmniej część wymienionego markera (1) pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

Jeżeli dokument odłącza się w celu oszukańczego ponownego wykorzystania na innym artykule, gdy wymieniony artykuł jest kontrolowany zgodnie z sygnałem wysyłanym przez marker, to ta reakcja będzie różna albo nawet będzie jej brak w porównaniu z reakcją dawaną normalnie przez artykuł wyposażony oficjalnie w wymieniony autentyczny dokument, a zatem będzie ujawnione oszukańcze ponowne wykorzystanie dokumentu.

Dokładniej przynajmniej część wymienionego markera (3) jest zawarta w pewnej warstwie, przy czym wymieniona warstwa jest tego rodzaju, że po związaniu dokumentu (V) na artykule (P), w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część wymienionej warstwy z wymienionym markerem (3) pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

Zgodnie z jednym ze szczególnych przypadków wymieniona warstwa zawierająca tę część markera (3) jest warstwą kleju.

Przez określenie warstwa rozumie się kilka rodzajów warstw i może to być warstwa pojedyncza albo warstwa wielokrotna, a także może to być warstwa ciągła albo nieciągła. Warstwa rozciąga się korzystnie na całej powierzchni przykładanego dokumentu nawet wtedy, gdy jest nieciągła. Warstwa może być ciągła, ponieważ składa się z warstwy jednorodnej, lecz także składa się z przylegających elementów, zwłaszcza w postaci pasm. Warstwa jest nieciągła, gdy jest utworzona z nieprzylegających elementów.

Na ogół elementy mogą mieć odpowiedni kształt geometryczny, taki zwłaszcza jak kropki, linie albo pasma, albo kształt znaków alfanumerycznych. Mogą one mieć znaczenie werbalne albo niewerbalne albo mogą stanowić kod, zwłaszcza kod kreskowy, przy czym w przypadku kodu jest to także możliwe dzięki markerowi.

W jednym ze szczególnych rozwiązań warstwa jest warstwą jednomolekularną zawierającą pojedynczy rodzaj kleju albo kilka rodzajów kleju. Ta warstwa może być utworzona z szeregu obszarów, które mają szczególne właściwości klejowe.

PL 211 393 B1

Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku warstwa zawierająca przynajmniej część wymienionego markera (3) jest warstwą jednomolekularną, która ma w tej samej płaszczyźnie kilka pasm o różnych właściwościach klejących, a przynajmniej jedno z wymienionych pasm zawiera przynajmniej jedną część wymienionego markera (3), tak że po związaniu dokumentu (V) z artykułem (P), w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część pasma zawierającego wymieniony marker (3) pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

Zgodnie z innym szczególnym rozwiązaniem warstwa jest warstwą jednomolekularną wykonaną z kilku warstw klejowych składających się z kilku rodzajów kleju. Te kleje odkłada się w sposób przyległy, a zwłaszcza przylegle albo nałożone na siebie albo w postaci nieprzylegających do siebie elementów.

Zgodnie z innym szczególnym rozwiązaniem wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że wymieniony nośnik (1) zawiera na swojej odwrotnej stronie kilka warstw nałożonych jedna na wierzchu drugiej i mających różne właściwości klejowe, przy czym jedna z warstw zawiera przynajmniej część wymienionego markera (3), tak że po związaniu dokumentu (V) z artykułem (P) w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część warstwy zawierającej wymieniony marker (3) pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

Warstwa może być zatem warstwą wielomolekularną wykonaną z kilku warstw klejowych zawierających jeden albo więcej rodzajów kleju.

Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że wymieniony nośnik (1) ma na swojej odwrotnej stronie co najmniej jedną warstwę, która ma zmniejszone właściwości klejowe, umożliwiając odłączenie warstwy z markerem, tak że w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część wymienionej warstwy z wymienionym markerem (3) pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku wymieniona warstwa zawierająca marker zawiera jeden albo więcej obszarów, które mają szczególne właściwości adhezyjne.

Wymienione obszary, które mają szczególne właściwości adhezyjne w przypadku warstwy wielokrotnej mogą przybierać postać oddzielnych elementów, zwłaszcza punktów, linii, pasm albo znaków alfanumerycznych, albo postać jednorodnej warstwy pokrywającej całkowicie warstwę (warstwy) klejową. Umożliwiają one uzyskanie wymaganego całkowitego albo niejednorodnego rozłączenia wymaganego pomiędzy wymienionym dokumentem i artykułem. Te obszary mogą mieć właściwości, które zmniejszają przyczepność pomiędzy klejem i albo dokumentem albo artykułem, do którego jest przymocowany dokument. I odwrotnie, mogą one mieć właściwości, które zwiększają przyczepność pomiędzy klejem i dokumentem albo artykułem, do którego dokument jest przymocowany. Te obszary mogą być odpowiednio połączeniem obszarów, które mają właściwości, które zmniejszają przyczepność, i właściwości, które zwiększają przyczepność.

Właściwości, które zmniejszają przyczepność, mogą pochodzić od stosowania produktu, takiego jak inhibitor przyczepności, albo produktu, który ma regulowane właściwości nieklejące, a zwłaszcza silikonu. Produkt może być zwłaszcza silikonem o niskim ciężarze powłoki około 2 g/m².

Przyczepność można zwiększyć drogą stosowaną na przykład katalizatora przyczepności. Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że warstwa zawierająca przynajmniej część markera (3) zawiera pojedynczy rodzaj kleju, w którym jest rozprowadzony marker (3), w różnych stężeniach w określonych wzorach, zwłaszcza w postaci przylegających pasm, oraz tym, że ma obszary (2a, 2b), które mają szczególne właściwości adhezyjne, ewentualnie pokrywające się z elementami o danym stężeniu, tak że w przypadku odłączenia dokumentu (V) jeden z obszarów (2a, 2b) pozostaje związany prawie całkowicie z nośnikiem (1) wymienionego dokumentu (V), natomiast drugi obszar (2a, 2b) pozostaje związany prawie całkowicie z artykułem (P).

Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że przynajmniej część markera (3) leży wewnątrz warstwy, która ma regulowaną temperaturę topnienia, korzystnie powyżej 50°C, a zwłaszcza równą około 60-65°C, tak że w przypadku próby odłączenia termicznego, wymieniona warstwa daje w wyniku pełzanie przynajmniej części wymienionego markera w kierunku warstw(y), które pozostają przynajmniej częściowo przyczepione do artykułu (P), a zwłaszcza warstwy kleju. Taka warstwa o regulowanym topnieniu może być cienką warstwą utworzoną z emulsji silikonowej.

Przez określenie nośnik rozumie się każdy rodzaj stosunkowo cienkiego i elastycznego podłoża, które nadaje się do działania jako podłoże do drukowania/pisania, a zatem zwłaszcza takiego jak

PL 211 393 B1 wiza albo jeszcze etykieta przeznaczona do gwarantowania autentyczności artykułu. Dokładniej, nośnik może być papierem opartym na włóknach celulozowych i/lub włóknach syntetycznych albo ponadto folii z tworzywa sztucznego, takiej zwłaszcza jak powleczona folia polietylenowa dostępna w handlu w firmie Arjobex pod nazwą branż ową POLYART®. Moż liwe jest takż e stosowanie dokumentu, który albo ma stosunkowo wysoką gramaturę, utworzonego w szczególności z kilku warstw, a zwłaszcza z dwóch warstw. Co więcej, to podłoż e może zawierać znane elementy bezpieczeństwa.

Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku nośnik wymienionego dokumentu jest podłożem, które ma obszary osłabienia, wynikające zwłaszcza z tego, że istnieje mniejsza wewnętrzna spójność na skutek zarysowania w środku masy, przez znak wodny i/lub przez wprowadzenie składników, które zmniejszają jego spójność, takich na przykład jak wypełniacze mineralne w przypadku papieru celulozowego. W przypadku nośnika wielowarstwowego, a zwłaszcza dwuwarstwowego, spójność warstw można zmniejszyć drogą stosowania specyficznej kompozycji. W przypadku papieru wielowarstwowego, w szczególności dwuwarstwowego, a zwłaszcza wtedy, gdy warstwy zestawia się na mokro, ich spójność można zmniejszyć drogą stosowania pewnej kompozycji pomiędzy warstwami przed ich zestawieniem. Ta kompozycja opiera się w szczególności na związku wybranym spośród poliuretanów stosowanych w postaci wodnej dyspersji oraz kopolimerów styrenowo-butadienowych, a zwłaszcza tych, które zostały poddane karboksylowaniu, stosowanych w postaci dyspersji wodnej.

Nośnik można także osłabiać wzdłuż jego brzegów drogą nacinania w koronkę albo zęby piłokształtne albo w grzebień albo drogą mikroperforacji. Zatem, gdy dokument odłącza się, to prawdopodobieństwo zapoczątkowania rozdarcia zwiększa się.

Nośnik może być przezroczysty, tak że można widzieć niżej leżące elementy pochodzące z warstwy kleju albo wykonany na artykule, do którego są przymocowane.

Zgodnie z jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że nośnik jest papierem, który ma co najmniej jeden obszar o zmniejszonej nieprzezroczystości albo nawet obszar przezroczysty umożliwiający wykrywanie sygnału z wymienionego markera, a zwłaszcza drogą obserwacji wzrokowej.

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że medium jest papierem, który ma co najmniej jeden obszar o mniejszej grubości, a nawet o grubości zerowej.

Takie nośniki są znane ze zgłoszenia patentowego nr WO 94/20679.

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku podł o ż e mo ż e zawierać , w masie albo na powierzchni, składniki, które reagują z niepolarnymi rozpuszczalnikami, które mogłyby być stosowane do fałszowania wymienionego podłoża, i może zawierać pomiędzy swoją powierzchnią i wymienioną warstwą kleju warstwę, która działa jako bariera dla niepolarnych rozpuszczalników, a zwłaszcza pomiędzy swoją powierzchnią i warstwą kleju. Ta warstwa barierowa zapobiega reakcji, z upływem czasu, warstwy kleju ze środkami reaktywnymi w papierze, włącznie z obszarami o zmiennej przyczepności, które mogłyby zawierać rozpuszczalniki niepolarne. W szczególności taka warstwa barierowa zawiera związek wybrany spośród polialkoholi winylowych, a zwłaszcza polialkoholu winylowego o bardzo wysokich wł a ś ciwoś ciach bł onotwórczych, który ma wysoki ciężar czą steczkowy i wysoki stopień hydrolizy, zwłaszcza stopień hydrolizy większy albo równy 98%, ewentualnie karboksylowanego polialkoholu winylowego, polimerów opartych na akrylanach, polimerów opartych na nitrylach, kopolimeru styrenowo-akrylowego, polichlorku winylu, fluorowanej żywicy, skrobi i ich mieszanin. W szczególności możliwe jest stosowanie mieszaniny polimeru rozpuszczalnego w wodzie, takiego jak polialkohol winylowy albo skrobia, z wyżej wymienionymi innymi polimerami stosowanymi w postaci dyspersji wodnej.

Składniki, które reagują z niepolarnymi rozpuszczalnikami, są stałymi cząstkami nierozpuszczalnymi w wodzie i rozpuszczalnymi w rozpuszczalnikach niepolarnych, przy czym cząstki tworzą, w przypadku dokonywania prób fałszowania z uż yciem tych rozpuszczalników, barwne plamy widoczne gołym okiem albo w nadfiolecie.

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument (V) charakteryzuje się tym, że wymieniona warstwa barierowa ma regulowaną temperaturę topnienia, korzystnie powyżej 50°C, a zwłaszcza równą około 60-65°C, tak że w przypadku próby oddzielenia termicznego wymieniona warstwa daje w wyniku pełzanie markera w kierunku warstwy (warstw), które będą pozostawać przynajmniej częściowo przyczepione do artykułu (P), a zwłaszcza do warstwy kleju.

PL 211 393 B1

W nieograniczonych szczególnych rozwiązaniach nośnik samoklejącego albo wiążącego się termicznie dokumentu może mieć grubość od 20 do 70 μm i gramaturę od około 50 do 80 g/m². Standardowa gramatura medium papierowego do wizy wynosi około 65 g/m².

Przynajmniej część artykułu, do, którego będzie przymocowany dokument, zawiera korzystnie także co najmniej jeden marker, który wysyła sygnał, który łączy się z sygnałem z markera z wymienionego samoklejącego albo wiążącego się termicznie dokumentu.

Marker wybiera się korzystnie spośród cząstek, które można wykrywać drogą rezonansu magnetycznego, cząstek magnetycznych, które można wykrywać za pomocą głowicy magnetorezystancyjnej, a zwłaszcza cząstek z materiałów magnetycznych, które mają koercyjność od średniej do wysokiej, cząstek, które można wzbudzać przy danych długościach fali, elementów wykrywanych biotechnologicznie i ich mieszanin. Może to być marker w wymienionym samoklejącym albo wiążącym się termicznie dokumencie, a także ewentualnie marker w drugiej części artykułu.

Cząstki wykrywane drogą rezonansu magnetycznego są cząstkami, które można wykrywać na przykład drogą magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR), drogą rezonansu spinu elektronu w niskim polu albo drogą jądrowego rezonansu kwadrupolowego, takiego jak rezonans przy braku zewnętrznego pola elektrostatycznego, jak to opisano w amerykańskim opisie patentowym nr US 5986550, w którym znajduje się szczegółowy opis różnych rodzajów rezonansu. Cząstki nadające się do stosowania w wynalazku są także znane ze zgłoszenia patentowego nr WO 96/05522 złożonego przez Micro-Tag Termed Ltd.

Materiały magnetyczne o średniej do wysokiej koercji mają zaletę polegającą na tym, że łatwo nie odmagnesowują się, a zatem zapewniają w sposób trwały wykrywalny magnetyzm. Materiały o średniej koercyjności mają koercyjność od około 32x10³ do 135x10³ A/m i do najpowszechniejszych z nich należą tlenki chromu albo tlenki żelaza domieszkowane kobaltem. Materiały magnetyczne o wysokiej koercyjności mają koercyjność od 135x10³ do 800x10³ A/m, przy czym do najpowszechniejszych z nich należą ferryty barowe albo strontowe.

Cząstki, które można wzbudzać przy danych długościach fali, są zwłaszcza cząstkami wzbudzanymi w podczerwieni, zwłaszcza w bliskiej podczerwieni, albo cząstkami wzbudzanymi w nadfiolecie, a także mogą być one cząstkami fluorescencyjnymi.

W jednym ze szczególnych rozwiązań klej wymienionego dokumentu zawiera cząstki fluorescencyjne, które emitują fluorescencję przy pewnej długości fali, która łączy się z fluorescencją wyemitowaną przez cząstki fluorescencyjne zawarte w artykule, do którego będzie przymocowany wymieniony dokument. Zatem to, co będzie obserwowane, jest barwą, która odpowiada połączeniu dwóch barw. Na przykład cząstki w dokumencie wysyłają w błękicie, a cząstki w artykule - w czerwieni. Gdy dokument został przymocowany do artykułu, to obserwuje się barwę fioletową.

Dokument zawiera korzystnie jeden albo więcej rodzajów cząstek fluorescencyjnych, które ewentualnie emitują przy różnych długościach fal i łączą się emitując światło przy danej długości fali. Co więcej, artykuł zawiera także jeden albo więcej rodzajów cząstek fluorescencyjnych, które ewentualnie emitują przy różnych długościach fal i łączą się emitując światło przy danej długości fali, a w wyniku wszystkie te emisje dają światło białe.

Dokument zawiera na przykład dwa rodzaje cząstek, jedne emitujące w żółcieni, a drugie w błękicie, tak że obserwuje się barwę zieloną, natomiast artykuł zawiera cząstki, które emitują w czerwieni, co daje w wyniku światło białe. W przypadku artykułu z całkowicie legalnym dokumentem nie obserwuje się żadnej emisji światła przy jednej albo więcej różnych długościach fal, natomiast jeżeli dokument jest dokumentem ponownie używanym, to nie będzie obserwować się jednorodnego światła białego, lecz raczej barwne światło będzie emitowane w miejscach, gdzie nie występują cząstki. Cząstki fluorescencyjne można wybierać w taki sposób, aby tworzyły one kaskadę świetlną.

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku marker zamyka się w kleju, stosując na przykład metody osnowy (perełki żelatynowe) albo metody przeponowe (liposomy) albo metody molekularne (cyklodekstryny). Kapsułkowanie może umożliwić ochronę markerów, a w niektórych przypadkach przewiduje się, że kapsułki mogą pękać, gdy dokument odłącza się oszukańczo, i może wydzielać się produkt markera, który reaguje z innym markerem już obecnym w kleju, tworząc na przykład trwałe zabarwienie na artykule.

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku samoklejący albo wiążący się termicznie dokument jest tego rodzaju, że wymieniona warstwa klejowa jest warstwą jednomolekularną zawierającą jeden rodzaj kleju, w którym jest rozprowadzony jednorodnie marker w postaci cząstek, oraz tego rodzaju, że siła spójności wymienionej warstwy kleju, po związaniu dokumentu z artykułem, umożliwia

PL 211 393 B1 w przypadku odłączenia fizyczne oddzielenie się wymienionej warstwy, przy czym jedna jej część pozostaje na nośniku wymienionego dokumentu, a druga część na artykule.

W jednym ze szczególnych rozwią zań wynalazku samokleją cy albo wiążący się termicznie dokument jest tego rodzaju, że wymieniona warstwa kleju jest warstwą wielomolekularną i zawiera dwie jednomolekularne warstwy kleju, z których każda zawiera marker, przy czym te warstwy jednocząsteczkowe są oddzielone warstwą, która ma regulowane właściwości nieklejące, tak że po związaniu dokumentu z artykułem, w przypadku odłączenia wymieniona warstwa wielomolekularna oddziela się przy warstwie nieklejącej, pozostawiając jedną z jednomolekularnych warstw kleju na nośniku wymienionego dokumentu, a drugą warstwę jednomolekularną na artykule. Kleje warstw mogą być takie same albo różne. Warstwa nieklejąca może być warstwą silikonową odłożoną w ilości 2 g/m².

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku dokument samokleją cy albo wiążący się termicznie jest tego rodzaju, że warstwa klejowa zawiera pojedynczy rodzaj kleju, w którym jest rozprowadzony marker, korzystnie o różnych stężeniach w określonych wzorach, zwłaszcza w postaci przylegających pasm, oraz tego rodzaju, że dokument ma obszary, które mają różne właściwości adhezyjne, ewentualnie pokrywające się z elementami o danym stężeniu, tak że w przypadku odłączenia dokumentu jeden obszar pozostaje związany prawie całkowicie z nośnikiem wymienionego dokumentu, natomiast inny obszar pozostaje związany prawie całkowicie z artykułem.

Samoklejący albo termicznie wiążący się dokument jest zwłaszcza dokumentem tego rodzaju, że każdy z wymienionych obszarów ma jeden ze swoich wymiarów równy jednemu z boków wymienionego dokumentu, gdy już raz został on przycięty do wielkości i kształtu odpowiedniego dla zabezpieczanego artykułu.

W jednej ze szczególnych wersji tego rozwi ą zania warstwa klejowa ma leżący pomię dzy wymienionym klejem i nośnikiem obszar, który zawiera środek, który zmniejsza jego właściwości klejowe, przy czym ten obszar stanowi obszar, który będzie pozostawać związany wirtualnie całkowicie z artykułem w przypadku odłączenia dokumentu.

Wymieniona warstwa klejowa ma alternatywnie obszar, leżący pomiędzy wymienioną warstwą klejową i artykułem, który będzie pozostawać związany wirtualnie całkowicie z medium wymienionego dokumentu w przypadku odłączenia dokumentu.

Alternatywnie obszary, które mają różne właściwości klejowe, nie są utworzone przez obszary, które mają regulowane właściwości nieklejące, lecz przez obszary, które mają właściwości klejące polepszone za pomocą specyficznego środka, przy czym jest możliwe połączenie dwóch rodzajów obszarów.

W innym szczególnym rozwiązaniu wynalazku samoklejący albo wiążący się termicznie dokument jest tego rodzaju, że warstwa klejowa zawiera co najmniej dwa rodzaje kleju, które mają różne właściwości klejowe, przy czym każdy klej tworzy odpowiednio elementy, które, będą pozostawać związane wirtualnie całkowicie z nośnikiem wymienionego dokumentu, i elementy, które będą pozostawać związane wirtualnie całkowicie z artykułem. Różne rodzaje kleju zawierają korzystnie ten sam marker, lecz o różnych stężeniach. Alternatywnie zawierają one różne markery, a zwłaszcza markery, które można wykrywać różnymi technikami. Na przykład jeden marker może zawierać cząstki wykrywane za pomocą UV, a drugi - cząstki wykrywane za pomocą IR. Urządzenie do wykrywania może być układem, który emituje obydwa oświetlenia tego rodzaju (przy różnych długościach fali).

W jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku podstawa jest dwuwarstwową podstawą papierową, która zawiera pomiędzy warstwami kompozycję zmniejszającą przyczepność. Na przykład podstawę papierową wytwarza się na maszynie do wytwarzania dwóch warstw i jest ona utworzona z dwóch warstw o gramaturze okoł o 40 g/m², które nie mają tej samej kompozycji. Podczas jakiejkolwiek próby oddzielenia dokumentu marker w dolnej warstwie będzie pozostawać po stronie klejowej.

Chociaż dwie warstwy zestawia się z utworzeniem dwuwarstwowej podstawy papierowej, to związek rozpyla się w ilości około 5 g/m² suchego ciężaru pomiędzy dwiema mokrymi warstwami, tak aby osłabić przyczepność pomiędzy dwiema warstwami. Ten związek wybiera się zwłaszcza spośród poliuretanu w postaci emulsji, takiej jaka jest sprzedawana pod nazwą SOLUCOTE 95 181 335 przez Soluol, albo kopolimeru styrenowo-butadienowego, a zwłaszcza karboksylowanego kopolimeru styrenowo-butadienowego sprzedawanego przez Latexia pod nazwą RHODOPAS PE1358.

Tak otrzymany papier podstawy powleka się następnie klejem przylepcowym na odwrotnej stronie dolnej warstwy, przy czym ten klej wybiera się w taki sposób, że siła kleju pomiędzy dolną warstwą i podłożem, do którego będzie przyłożona wiza, jest większa niż siła kleju pomiędzy dwiema warstwami podstawy w czasie próby ich oddzielenia przez fałszerza.

PL 211 393 B1

W celu zapewnienia bardzo dobrej ochrony przed fał szerstwem drogą odłączenia stosując połączenie środków mechanicznych, chemicznych i termicznych, możliwe jest otrzymanie, w jednym ze szczególnych rozwiązań wynalazku, dokumentu utworzonego z nośnika wykonanego z reaktywnego papieru, który reaguje z niepolarnymi rozpuszczalnikami, przy czym ten papier jest pokryty warstwą, która ma właściwości nieklejowe i która sama jest pokryta warstwą klejową zawierającą marker, przy czym warstwa nieklejąca ma regulowaną temperaturę topnienia. W czasie próby odłączenia za pomocą środków mechanicznych albo rozpuszczalnika w temperaturze pokojowej dokument oddziela się przy warstwie nieklejącej, a część klejowa z markerem pozostaje na artykule. Co więcej, dokument będzie mieć kolorowe plamy po reakcji z rozpuszczalnikami i jeżeli próba obejmuje także stosowanie ciepła, to warstwa nieklejąca będzie przynajmniej częściowo płynąć do kleju, a dokument będzie usunięty pozostawiając klej, marker i trochę warstwy nieklejącej. Warstwa nieklejąca może być utworzona z emulsji silikonowej. W innym szczególnym rozwiązaniu tego układu wieloochronnego moż na przewidywać dokument, który jest utworzony z papieru, który reaguje z niepolarnymi rozpuszczalnikami i jest pokryty, jak opisano wyżej, warstwą barierową dla rozpuszczalnika, przy czym sama wymieniona warstwa barierowa jest pokryta warstwą kleju zawierającą marker 2, który ma regulowaną przyczepność przy zdzieraniu w temperaturze pokojowej, przy czym sama wymieniona warstwa jest pokryta warstwą, która ma niską temperaturę topnienia i która sama jest pokryta inną warstwą kleju z markerem 1. Warstwa barierowa dla rozpuszczalnika zapobiega barwieniu papieru z biegiem czasu przez niepolarne związki w warstwie klejowej z markerem 2. Warstwa, która ma niską temperaturę topnienia, migruje przynajmniej częściowo do kleju z markerem 1 w przypadku odłączania termicznego, dokument oddziela się od artykułu w tej temperaturze, papier barwi się w przypadku odłączania rozpuszczalnikiem, a w przypadku rozdzielania mechanicznego dokument oddziela się od artykuł u przy regulowanej warstwie adhezyjnej.

Zgodnie z innym szczególnym rozwiązaniem tego układu wieloochronnego możliwe jest dostarczenie dokumentu, który jest utworzony z nośnika wykonanego z papieru reaktywnego względem niepolarnych rozpuszczalników i pokrytego, jak opisano wyżej, warstwą barierową dla rozpuszczalników, przy czym wymieniona warstwa barierowa jest pokryta warstwą kleju zawierającego marker 1, na przykład czerwony związek fluorescencyjny (wykazujący regulowaną przyczepność w przypadku zrywania w temperaturze pokojowej), która sama jest pokryta warstwą innego kleju zawierającego marker 2, na przykład żółty związek fluorescencyjny. Dokument wykazuje zatem specyficzną fluorescencję wzdłuż brzegu. Nieodwracalny nadruk termochromowy nakłada się na drugą licową powierzchnię nośnika, przy czym nadruk barwi się albo przyjmuje nieodwracalnie inny odcień, gdy w czasie próby odłączenia termicznego stosuje się ciepło. W czasie próby odłączania za pomocą rozpuszczalnika papier barwi się. W czasie próby odłączania mechanicznego dokument oddziela się od artykułu przy warstwach klejowych, przy czym warstwa z markerem 2 pozostaje na artykule. Gdy odłączony dokument przykłada się ponownie do drugiego artykułu, to będzie obserwować się tylko czerwoną fluorescencję.

Warstwę klejową nakłada się znanym sposobem obróbki powierzchni albo za pomocą środka powlekającego, takiego jak powlekanie wklęsłe, powlekanie wałkiem pracujące w przeciwnym kierunku, nazywane odwrotnym powlekaniem wałkiem, oraz druk sitowy. Gdy stosuje się kleje o różnych właściwościach adhezyjnych, to wytwarza się dwie różne kompozycje i nakłada w rejestrowany sposób na nośnik dokumentu, ewentualnie w kilku przejściach, korzystnie za pomocą powlekarki wklęsłodrukowej, umożliwiając wytwarzanie obszarów z różnymi klejami. Stosowane kleje komponuje się w ośrodku wodnym i/lub rozpuszczalnikowym i/lub z podstawą sieciującą się pod działaniem UV. W szczególności można stosować kleje akrylowe albo akrylany skomponowane w ośrodku wodnym.

Samoklejący albo wiążący się termicznie dokument może zawierać na warstwie klejowej usuwalną folię ochronną, taką jak silikonowana folia nieklejąca, umożliwiając jej manipulację.

Przedmiotem wynalazku jest także wiza otrzymana z wymienionego samoklejącego albo wiążącego się termicznie dokumentu oraz paszport, który zawiera stronę pokrytą taką wizą.

Przedmiotem wynalazku jest także sposób ustalania autentyczności artykułu bezpieczeństwa, a zwłaszcza paszportu, który zawiera stronę pokrytą przez związanie z wymienionym samoklejącym albo wiążącym się termicznie dokumentem, który charakteryzuje się tym, że wykrywa się sygnał wysłany przez połączenie strona/dokument oraz tym, że sygnał porównuje się, wzrokowo albo za pomocą odpowiednich algorytmów, z sygnałem uprzednio zarejestrowanym i wysłanym przez autentyczne połączenie strona/dokument.

PL 211 393 B1

Wynalazek będzie lepiej zrozumiały za pomocą przykładów razem z opisanymi niżej figurami. Na figurach względne proporcje pomiędzy różnymi elementami składowymi nie zostały narysowane w skali, tak aby rysunek był wyraź niejszy.

Fig. 1 przedstawia w widoku w przekroju poprzecznym samoklejący dokument (V) według jednego ze szczególnych rozwiązań wynalazku.

Fig. 1 przedstawia w widoku dokument po jego odłączeniu od artykułu (P), do którego był przymocowany.

Samoklejący dokument (V) wytwarzano w następujący sposób.

Pod uwagę bierze się nośnik (1), przy czym nośnik jest arkuszem papieru stosowanym normalnie do wytwarzania wizy, wykonanym z włókien celulozowych i zawierającym reaktywne składniki do identyfikowania wszelkiego fałszerstwa za pomocą środków chemicznych i który ma gramaturę 65 g/m². Kompozycja klejowa (2) zawierająca pojedynczy rodzaj kleju opartego na akrylanach i cząstki magnetycznego ferrytu barowego, tworzące marker (3), który został jednorodnie rozprowadzony w kleju, została nałożona w ilości 20 g/m² suchego ciężaru na silikonowanej szklistej folii drogą odwrotnego powlekania wałkiem. Arkusz (1) był połączony z powleczoną folią po stronie powleczonej klejem. Otrzymany samoklejący, powleczony folią dokument (V) przycinano do odpowiedniego kształtu po jego zadrukowaniu i personalizacji z danymi osobowymi odbiorcy albo kraju wizy. W czasie drukowania albo personalizacji cząstki magnetyczne magnesowano stosując pole magnetyczne wytworzone przez głowicę magnetyczną albo przez magnes albo przez cewkę. Silikonowaną folię usuwano umożliwiając przeniesienie kleju z markerem na samoklejący dokument (V), a następnie wiązano z jedną stroną paszportu (P), jak pokazano na Fig. 1.

Siła spójności wymienionej warstwy klejowej, po związaniu dokumentu ze stroną paszportu, umożliwia w przypadku rozłączenia fizyczne oddzielenie wymienionej warstwy z jedną częścią warstwy pozostającą na nośniku (1) wymienionego dokumentu i drugą częścią warstwy na stronie paszportu, jak pokazano na Fig. 2.

Na Fig. 3 przedstawiono porównanie pomiędzy:

- amplitudą l0 sygnału z dokumentu (V), wykrytego drogą przepuszczania powleczonego folią, samoklejącego dokumentu (V) przez detektor, który ma głowicę magneto-rezystancyjną,

- amplitudą lI sygnału z dokumentu (V), gdy został on już przymocowany normalnie do artykułu (P), jak pokazano na Fig. 1, wykrytego drogą przepuszczania strony paszportu powleczonej samoklejącym dokumentem przez detektor z głowicą magnetorezystancyjną, przy czym lI jest równe i może nakładać się na l0 oraz

- amplitudą If sygnału z dokumentu (V) po jego odłączeniu, jak przedstawiono na Fig. 2, i oszukańczemu ponownemu przymocowaniu do innego artykułu, przy czym amplituda If jest mniejsza niż l0, ponieważ cząstki markera pozostały na artykule oryginalnym (P).

Fig. 4 przedstawia w widoku w przekroju poprzecznym samoklejący dokument (V) według jednego z rozwiązań wynalazku z klejowymi obszarami (2a) i (2b), które mają różne właściwości klejowe względem nośnika (1) wymienionego dokumentu (V) i artykułu (P).

Fig. 5 przedstawia w widoku dokument po jego odłączeniu od artykułu (P), do którego był on przymocowany. Obszary (2a) pozostały całkowicie związane z nośnikiem dokumentu, a obszary (2b) pozostały całkowicie związane z artykułem.

Samoklejący dokument (V), jak pokazano na Fig. 4, wytwarzano w następujący sposób:

Na nośniku składającym się z arkusza papieru stosowanego normalnie do wytwarzania wizy, wykonanego z włókien celulozowych i zawierającego składniki, które są reaktywne na fałszowanie, o gramaturze 65 g/m², nałożono drogą powlekania wklęsłego w ilości 20 g/m² suchego ciężaru kompozycję klejową (A1) zawierającą pierwszy rodzaj kleju, w którym zdyspergowano jednorodnie magnetyczne cząstki ferrytu barowego, stanowiące marker, przy czym tę kompozycję klejową nakładano we wzór tworzący dwa obszary (2a) w postaci pasma, którego jeden z wymiarów był szerokością obszaru dokumentu samoklejącego po jego przycięciu do odpowiedniej wielkości w celu przymocowania do strony paszportu. Dwa pasma są oddzielone pasmem pustym, a następnie przy paśmie odpowiadającym pozostawionemu pustemu pasmu tworząc obszar (2b) odkładano inną kompozycję klejową (A2) zawierającą drugi rodzaj kleju, w którym zdyspergowano jednorodnie magnetyczne cząstki ferrytu barowego, przy czym wymieniona kompozycja (A2) ma to samo stężenie co i kompozycja (A1). Otrzymany arkusz suszono, a otrzymany samoklejący dokument pokrywano na jego klejowej powierzchni licowej silikonowaną folią ochronną.

PL 211 393 B1

Z kolei dokument drukowano i personalizowano i w tym czasie cząstki magnetyczne magnetyzowano stosując pole magnetyczne wytworzone przez głowicę indukcyjną albo przez magnes albo przez cewkę. Jak przedstawiono na Fig. 4, samoklejący dokument (V) otrzymany po przycięciu do odpowiedniej wielkości wiązano z jedną ze stron paszportu (P). Dwa rodzaje kleju miały różne właściwości adhezyjne, umożliwiając obszarom (2a) pozostawanie wirtualnie całkowicie w stanie związania z nośnikiem (1) dokumentu, umożliwiając jednocześnie pozostawanie obszaru (2b) związanego wirtualnie całkowicie ze stroną paszportu po odłączeniu dokumentu.

Na Fig. 6 przedstawiono porównanie pomiędzy:

amplitudami l2a i l2b sygnału z samoklejącego dokumentu (V), wykrytego drogą pokrywania dokumentu folią ochronną po przejściu kleju przez detektor, który ma głowicę magnetorezystancyjną, przy czym te amplitudy są równe w szczególnym przypadku przykładu jak cząstki markera przy tych samych stężeniach w (2a) i (2b),

- amplitudami l_2a i l_2b sygnału z dokumentu (V), gdy został on raz normalnie przymocowany do jednej ze stron paszportu, artykułu (P), jak przedstawiono na Fig. 4, przy czym te amplitudy są równe i mogą być nałożone na amplitudy pochodzące z samego dokumentu,

- sygnałem wykrytym z samoklejącego odłączonego dokumentu, jak przedstawiono na Fig. 5, i oszukańczo ponownie przymocowanego do innej strony paszportu; amplituda sygnału obejmuje praktycznie części zerowe, ponieważ cząstki w obszarze (2b) pozostawały na stronie oryginalnego paszportu (P), przy czym sygnał nie może być nakładany na sygnał z oryginalnego, samoklejącego dokumentu (P).

Inny przykład, w którym jako marker stosuje się mikrocząstki wykrywane drogą rezonansu magnetycznego, był jak następuje.

Na nośniku składającym się z arkusza papieru stosowanego normalnie do wytwarzania wizy, wykonanego z włókien celulozowych i zawierającego składniki, które są reaktywne przy fałszowaniu, o gramaturze 65 g/m², nakładano kompozycję nieklejącą, a następnie nakładano w ilości 20 g/m² suchego ciężaru, drogą powlekania wklęsłego, kompozycję klejową zawierającą klej, w którym dyspergowano w sposób jednorodny stanowiące marker mikrocząstki wykrywane drogą rezonansu magnetycznego (sprzedawane przez Micro-Tag Temed Ltd), przy czym tę kompozycję klejową nakładano we wzór tworzący trzy obszary w postaci pasm, których jeden z wymiarów był szerokością wymiaru samoklejącego dokumentu po jego przycięciu do odpowiedniej wielkości w celu przymocowania do strony paszportu, przy czym pasma są oddzielone pozostawionym pustym pasmem. Kompozycja klejowa zawiera 3% markera w przeliczeniu na suchy ciężar.

Otrzymany arkusz suszono, a otrzymany samoklejący dokument pokrywano na jego klejowej powierzchni licowej silikonowaną folią ochronną.

Powleczony folią, samoklejący dokument przycinano do odpowiedniej wielkości po zadrukowaniu i personalizacji danymi osobowymi odbiorcy albo kraju wizy. Silikonowaną folię usuwano, a następnie dokument wiązano z jedną ze stron paszportu.

Marker można było wykrywać za pomocą przenośnego magnetycznego detektora rezonansowego opracowanego przez firmę Motorola, przy czym obserwuje się trzy sygnały odpowiadające zaznaczonym pasmom.

Gdyby dokument miał być odłączany od strony paszportu, to zaznaczone obszary pozostawałyby na paszporcie, a zatem, gdyby fałszerz miał ponownie przykładać odłączony dokument do innego paszportu, to nie byłoby już żadnego sygnału.

Claims

1. Samoklejący albo wiążący się termicznie dokument bezpieczeństwa (V), zawierający:

- co najmniej jeden nośnik, który ma przednią stronę zdolną do przyjmowania druku,

- co najmniej jedną samoklejącą albo termicznie klejącą warstwę umieszczoną na odwrotnej stronie wymienionego nośnika, przy czym wymieniona warstwa klejowa ma powierzchnię czołową i tylną powierzchnię klejową tak, że wymieniony nośnik jest zdolny do przytwierdzania się do artykułu (P), oraz

- co najmniej jeden marker, który wysyła sygnał, który jest charakterystyczny jako taki, przy czym wymieniony marker jest zawarty w warstwie wybranej z grupy obejmującej (i) warstwę klejową i (ii) inną warstwę pośrednią pomiędzy warstwą klejową i przednią stroną nośnika,

PL 211 393 B1 przy czym wymieniony marker jest wybrany spośród cząstek, które można wykrywać za pomocą rezonansu magnetycznego, cząstek magnetycznych, które można wykrywać za pomocą głowicy magnetooporowej, cząstek, które można wzbudzać przy danych długościach fal z emitowaniem promieniowania, cząstek wykrywalnych za pomocą UV, cząstek wykrywalnych za pomocą IR, cząstek, które można wykrywać metodą biotechnologiczną, i ich mieszanin, znamienny tym, że

- po związaniu dokumentu (V) za pomocą wymienionej warstwy klejowej z artykułem (P), w przypadku odłączenia dokumentu (V), przynajmniej część warstwy klejowej i przynajmniej część wymienionego markera odrywa się od nośnika oraz przynajmniej część wymienionego markera pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

2. Dokument według zastrz. 1, znamienny tym, że wspomniana warstwa będąca warstwą zawierającą wspomniany marker jest tego rodzaju, że po związaniu dokumentu (V) z artykułem (P) w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część wymienionej warstwy z wymienioną co najmniej częścią wspomnianego markera pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

3. Dokument (V) według zastrz. 2, znamienny tym, że wymieniona warstwa jest warstwą kleju.

4. Dokument według zastrz. 2, znamienny tym, że wymieniona warstwa zawierająca przynajmniej część wymienionego markera jest warstwą jedno-molekularną, która ma w tej samej płaszczyźnie kilka pasm o różnych właściwościach klejowych, oraz że co najmniej jedno z wymienionych pasm zawiera przynajmniej jedną część wymienionego markera tak, że po związaniu dokumentu (V) z artykułem (P) w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część pasma zawierającego wymieniony marker pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

5. Dokument (V) według zastrz. 2, znamienny tym, że nośnik zawiera, na swojej odwrotnej stronie, kilka warstw nałożonych na wierzchu jednej na drugiej, które mają różne właściwości adhezyjne, przy czym jedna z warstw zawiera przynajmniej część wymienionego markera tak, że po związaniu dokumentu (V) z artykułem (P) w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część warstwy zawierającej wymieniony marker pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

6. Dokument według zastrz. 5, znamienny tym, że wymienione warstwy zawierają jeden albo więcej rodzajów kleju.

7. Dokument według zastrz. 2, znamienny tym, że wymieniona warstwa ma zmniejszone właściwości adhezyjne, umożliwiając odłączenie warstwy z markerem tak, że w przypadku odłączenia dokumentu (V) przynajmniej część wymienionej warstwy z wymienionym markerem pozostaje przyczepiona do wymienionego artykułu (P).

8. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że wymieniona warstwa zawierająca marker zawiera jeden albo więcej obszarów (2a, 2b), które mają szczególne właściwości adhezyjne.

9. Dokument (V) według zastrz. 8, znamienny tym, że wymienione obszary mogą przyjmować postać oddzielnych elementów, albo postać jednorodnej warstwy całkowicie pokrywającej warstwę (warstwy) klejową.

10. Dokument (V) według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwa zawierająca przynajmniej część markera zawiera pojedynczy rodzaj kleju, w którym jest rozprowadzony marker, w różnych stężeniach w określonych wzorach, oraz ma obszary, które mają szczególne właściwości adhezyjne, tak że w przypadku odłączenia dokumentu (V) jeden z obszarów pozostaje związany prawie całkowicie z nośnikiem wymienionego dokumentu (V), natomiast drugi obszar pozostaje związany prawie całkowicie z artykułem (P).

11. Dokument (V) według zastrz. 8, znamienny tym, że wymienione obszary mają właściwości, które zmniejszają przyczepność pomiędzy klejem i dokumentem (V) albo artykułem (P), do którego jest przymocowany dokument (V).

12. Dokument (V) według zastrz. 8, znamienny tym, że wymienione obszary mają właściwości, które zwiększają przyczepność pomiędzy klejem i dokumentem (V) albo artykułem (P), do którego jest przymocowany dokument (V).

13. Dokument (V) według zastrz. 8, znamienny tym, że wymienione obszary są połączeniem obszarów mających odpowiednio właściwości, które zmniejszają przyczepność, oraz właściwości, które zwiększają przyczepność.

14. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej część markera leży wewnątrz warstwy, która ma regulowaną temperaturę topnienia, tak że jeżeli ma być podjęta próba odłączenia termicznego, to wymieniona warstwa daje w wyniku pełzanie przynajmniej części wymienionego markera w kierunku warstwy (warstw), która pozostanie przynajmniej częściowo przyczepiona do artykułu (P).

PL 211 393 B1

15. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik jest podłożem, które ma osłabione obszary.

16. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik jest wielowarstwowym papierem, który pomiędzy co najmniej dwiema tymi warstwami ma kompozycję zmniejszającą przyczepność.

17. Dokument (V) według zastrz. 16, znamienny tym, że wymieniona kompozycja jest oparta na związku wybranym spośród poliuretanów stosowanych w postaci dyspersji wodnej i kopolimerów styrenowo-butadienowych, stosowanych w postaci dyspersji wodnej.

18. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik zawiera składniki, które reagują z niepolarnymi rozpuszczalnikami.

19. Dokument (V) według zastrz. 18, znamienny tym, że zawiera warstwę działającą jako bariera dla niepolarnych rozpuszczalników.

20. Dokument (V) według zastrz. 19, znamienny tym, że wymieniona warstwa barierowa ma zmniejszone właściwości adhezyjne, umożliwiając odłączenie markera z nośnikiem w przypadku odłączenia dokumentu (V).

21. Dokument (V) według zastrz. 19, znamienny tym, że wymieniona warstwa barierowa ma regulowaną temperaturę topnienia, tak że w przypadku próby odłączenia termicznego wymieniona warstwa daje w wyniku pełzanie markera w kierunku warstwy (warstw), która pozostanie przynajmniej częściowo przyczepiona do artykułu (P), a zwłaszcza warstwy kleju.

22. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej część artykułu (P), do którego będzie przymocowany dokument (V), zawiera także co najmniej jeden marker, który wysyła sygnał, który łączy się z sygnałem z markera wymienionego dokumentu (V).

23. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że wymieniony marker jest wybrany spośród cząstek, które można wykrywać za pomocą rezonansu magnetycznego, cząstek magnetycznych, które można wykrywać za pomocą głowicy magnetooporowej, cząstek, które można wzbudzać przy danych długościach fal, oraz ich mieszanin.

24. Dokument (V) według zastrz. 22, znamienny tym, że wymieniony marker wymienionego dokumentu (V) zawiera cząstki fluorescencyjne, które emitują promieniowanie przy jednej długości fali, które łączy się z promieniowaniem wyemitowanym przez cząstki fluorescencyjne zawarte w artykule (P), do którego będzie przymocowany wymieniony dokument (V).

25. Dokument (V) według zastrz. 22, znamienny tym, że dokument (V) zawiera jako marker jeden albo więcej rodzajów cząstek fluorescencyjnych, które łączą się emitując światło przy danej długości fali, oraz tym, że artykuł (P) zawiera ponadto także jeden albo więcej rodzajów cząstek fluorescencyjnych, które ewentualnie emitują przy różnych długościach fal i łączą się emitując światło przy danej długości fali, przy czym wynikiem tych wszystkich emisji jest światło białe.

26. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik jest papierem, który ma co najmniej jeden obszar o mniejszej nieprzezroczystości albo nawet obszar przezroczysty, umożliwiając wykrywanie sygnału od wymienionego markera, zwłaszcza drogą obserwacji wzrokowej.

27. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik jest papierem, który ma co najmniej jeden obszar o mniejszej grubości.

28. Dokument (V) według zastrz. 10, znamienny tym, że wzory obejmują przylegające pasma.

29. Dokument (V) według zastrz. 14, znamienny tym, że regulowana temperatura topnienia wynosi powyżej 50°C.

30. Dokument (V) według zastrz. 29, znamienny tym, że regulowana temperatura topnienia jest w zakresie 60-65°C.

31. Dokument (V) według zastrz. 14, znamienny tym, że przynajmniej część wspomnianego markera migruje do części warstwy adhezyjnej, która pozostanie przynajmniej częściowo przyczepiona do artykułu (P).

32. Dokument (V) według zastrz. 15, znamienny tym, że osłabione obszary wynikają z faktu, że istnieje mniejsza wewnętrzna spójność drogą zarysowania do środka masy, za pomocą znaku wodnego i/lub drogą wprowadzania składników, które zmniejszają jego spójność i/lub zwłaszcza z tego, że jego brzegi zostały osłabione przez nacinanie ich w koronkę, zęby piłokształtne albo grzebień, i/lub drogą mikroperforacji.

33. Dokument (V) według zastrz. 21, znamienny tym, że regulowana temperatura topnienia wynosi powyżej 50°C.

PL 211 393 B1

34. Dokument (V) według zastrz. 33, znamienny tym, że regulowana temperatura topnienia jest w zakresie 60-65°C.

35. Dokument (V) według zastrz. 23, znamienny tym, że wspomniany marker jest wybrany spośród cząstek materiałów magnetycznych, które mają koercję średnią do wysokiej.

36. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że cząstki są cząstkami magnetycznymi.

37. Dokument (V) według zastrz. 1, znamienny tym, że cząstki emitują promieniowanie.