PL209316B1 - Taśma foliowa, ościeżnica okienna wyposażona w taśmę foliową i sposób wykonania tej taśmy - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest taśma foliowa do uszczelniania połączeń między ościeżnicą i Konstrukcją budynku.

Przedmiotem wynalazku jest również sposób wytwarzania taśmy foliowej oraz ościeżnica wyposażona w taśmę foliową wyposażoną w obszar przepuszczalny dla dyfuzji i obszar nieprzepuszczalny, umocowaną za pomocą klejenia albo mechanicznych elementów zaciskowych.

Przy stosowaniu uszczelnień w połączeniach okien ze ścianami budynków rozróżnia się fasady kurtynowe, w których okno jest mocowane w elemencie konstrukcji (przeważnie duże obiekty, biurowce itp.), fasady jedno lub dwupowłokowe oraz termoizolacyjne systemy łączenia i tzw. stolarka otworowa. W tym ostatnim rozwiązaniu okna montuje się w mniej lub bardziej dokładnie dopasowanych otworach (przeważnie budownictwo mieszkaniowe, małe obiekty, budownictwo przemysłowe).

W rozwiązaniach znanych ze stanu techniki w celu wykonania wodoszczelnego i wiatroszczelnego połączenia okna z konstrukcją budynku w fasadzie kurtynowej stosuje się folię wykonaną przeważnie z EPDM, poliizobutylu, EVA albo butylu, TPO albo PVC, polietylenu, poliestru, poliuretanu albo laminowanej folii aluminiowej. Folie te nakleja się na element fasady i konstrukcję budynku albo stosuje się połączenie mechaniczne. Innym sposobem łączenia jest jednostronne wyposażenie folii w masę samoprzylepną, wykonaną przykładowo na bazie syntetycznego bitumu, butylu itp.

Niedogodnością tego znanego rozwiązania jest mała podatność stosowanych folii na klejenie, przez co wykonywanie połączenia klejonego jest bardzo pracochłonne albo nawet niemożliwe. Folie te nie mogą być również pokrywane typowymi stosowanymi w handlu zaprawami tynkarskimi, przykładowo opisanymi w normie DIN 18550.

W celu uzyskania wiatroszczelnego i hermetycznego połączenia stosuje się również samoprzylepne taśmy butylowe, których powierzchnia jest wyposażona w włókninę. Taśmy tego znanego rodzaju przyklejają się do elementów budynku i mogą być wklejane albo mocowane mechanicznie do konstrukcji okna. Niedogodnością tego rozwiązania jest grubość taśm butylowych, przeważnie przekraczająca 1 mm i podczas montażu tej taśmy na nadprożu konieczne jest jej mechaniczne mocowanie albo dociskanie siatką tynkarską.

Ważnym zadaniem opisywanych taśm foliowych jest zapewnienie hermetyczności, wiatroszczelności i częściowo także wodoszczelności tworzonych połączeń. W zależności od warunków montażu okna albo rozmieszczenia materiału termoizolacyjnego znaczenie mają również inne własności folii. Stosowanie folii nieprzepuszczalnej albo przepuszczalnej dla dyfuzji było zazwyczaj zależne od miejsca jej stosowania. Folia instalowana od tzw. cieplej strony, czyli w miejscu, w którym temperatura nie spadnie poniżej punktu rosy, powinna ograniczać dyfuzję pary wodnej albo ją całkowicie uniemożliwiać. Folia umieszczona od tzw. zimnej strony, gdzie temperatura może opaść poniżej punktu rosy, powinna być przepuszczalna dla pary wodnej, aby woda kondensacyjna, która wykrapla się w okresie zimowym, latem mogła drogą dyfuzji przejść do otoczenia.

Przy zastosowaniu folii nieprzepuszczalnych albo ograniczających dyfuzję duże znaczenie mają aspekty fizyczne i budowlane wymienione w dalszej części tekstu. Na podstawie normy DIN 4108 oraz obowiązującego rozporządzenia dotyczącego izolacyjności budynków i przy uwzględnieniu przyszłych, ostrzejszych wymagań zawartych w ustawach dotyczących oszczędności energii, konieczne jest nie tylko wypełnienie i uszczelnienie samej spoiny między oknem i konstrukcją budynku, ale również ułożenie folii uszczelniającej (przy uwzględnieniu fizyki budowli) na większej (przykładowo 30 do 300 mm, korzystnie 50 do 150 mm), przewodzącej ciepło powierzchni zewnętrznej, czyli na nośnej konstrukcji budynku.

Wymóg ten jest oparty na prawach fizyki. W zimie wilgotność bezwzględna powietrza wewnątrz budynku jest większa, niż na zewnątrz, czyli we wnętrzu budynku ciśnienie pary wodnej jest większe, niż na otwartej przestrzeni. Różnica ta powoduje powstanie przepływu pary wodnej z wnętrza budynku w kierunku na zewnątrz. Każdy zastosowany materiał hamuje przepływ pary tworząc pewien opór przepływu. Właściwość przepuszczania większej lub mniejszej ilości pary jest opisana za pomocą współczynnika oporu dyfuzji pary wodnej (wartość μ).

Przy umieszczonych obok siebie elementach o różnej wartości μ, dla przepływu dyfuzyjnego miarodajny jest materiał, którego współczynnik μ jest najniższy. Jeżeli warstwa połączenie między oknem i ścianą będzie dodatkowo uszczelnione na szerokości 1 do 2 cm substancją uszczelniającą albo folią nieprzepuszczalną i jednocześnie mur będzie wykonany z materiału porowatego (jest to standardowy materiał budowlany), strumień dyfuzji ominie uszczelnienie i przeniknie do obszaru łączenia. W tym miejscu może nastąpić kondensowanie się pary wodnej.

PL 209 316 B1

Stosowany obecnie sposób uszczelniania połączeń za pomocą tylko jednej folii nie eliminuje problemu gromadzenia się wilgoci, zwłaszcza w przypadku fasad kurtynowych. Dotychczas ze względów konstrukcyjnych było konieczne stosowanie dwóch różnych rodzajów folii. Niedogodnością takiego rozwiązania jest wzrost pracochłonności i kosztów wykonania uszczelnienia. Rozwiązanie opisanych wyżej problemów jest przykładowo opisane w niemieckim opisie patentowym DE 297 15 660U1 i w zgł oszeniu patentowym WO 01/34922 A1

W opisie patentowym DE 297 15 660U1 jest przedstawiony element uszczelniają cy wykonany w kształcie taśmy. Element ten uszczelnia połączenie ościeżnicy z murem i jest wyposażony w warstwę kleju łączącą się z ościeżnicą oraz w pas samoprzyczepny, przy czym element łączący jest zaopatrzony w dwa pasy łączące wykonane na bazie masy klejącej o długotrwałej przylepności, połączone odcinkiem taśmy przepuszczalnym dla dyfuzji. Niedogodnością tego znanego rozwiązania jest przepuszczalność pary wodnej identyczna w kierunku na zewnątrz i w kierunku do wnętrza pomieszczenia.

Opis WO 01/34922 dotyczy wielowarstwowej taśmy foliowej do stosowania w budownictwie, wykonanej w wersji przepuszczalnej i nieprzepuszczalnej dla dyfuzji pary wodnej. Folia ta jest wykonana z wodoszczelnego i nie przepuszczającego powietrza tworzywa sztucznego tworzącego warstwę środkową i warstw zewnętrznych wykonanych z włókniny, tkaniny, dzianiny technicznej albo z innego podobnego materiału, który jest przyczepny dla zaprawy tynkarskiej. Krawędzie taśmy są wyposażone w warstwę samoprzylepną. W opisie jest przedstawione kombinowane uszczelnienie zabudowy okna, w którym w kierunku na zewnątrz i do wewnątrz stosuje się folie o różnej przepuszczalności dla dyfuzji. Z opisu nie wynika jednak sposób tworzenia folii łączonej, która umożliwia ułożenie warstwy uszczelniającej za pomocą jednej operacji.

Z niemieckiego opisu patentowego DE 201 17 273 U1 jest znana wielowarstwowa taś ma uszczelniająca do pokrywania spoiny między ościeżnicą i ścianką otworu. Taśma ta jest wyposażona w obszar nieprzepuszczalny dla dyfuzji i obszar przepuszczalny. Ta ś m ę mocuje się do oś cież nicy na linii wzdłuż granicy obu obszarów, przykładowo za pomocą dwustronnej warstwy klejącej.

Niedogodnością opisanych wyżej rozwiązań jest niewielka zdolność do tłumienia hałasu i termoizolacyjność. Z tego powodu przestrzenie pozostające między oknem albo drzwiami i konstrukcją budynku muszą być po zakończeniu montażu wypełniane szczeliwem dźwiękochłonnym i termoizolacyjnym.

Taśmy foliowe znane ze stanu techniki w przypadku łączenia są mało wytrzymałe i wymagają dodatkowej stabilizacji mechanicznej. Istnieje potrzeba stworzenia taśmy foliowej, zwłaszcza do uszczelniania miejsca zabudowy okien w otworach w ścianach albo w fasadach kurtynowych, której przepuszczalność albo nieprzepuszczalność dla dyfuzji będzie zróżnicowana dla uszczelnienia skierowanego do wewnątrz i na zewnątrz budynku. Folia taka powinna również umożliwiać wykonanie uszczelnienia w jednej operacji technologicznej. Dodatkowo folia powinna być wyposażona w warstwę samoprzylepną skierowaną do ościeżnicy oraz podobną warstwę skierowaną do ściany budynku. Powierzchnia folii powinna również być przyczepna dla zaprawy tynkarskiej.

Innym wymaganiem stawianym folii uszczelniającej jest dobra izolacyjność cieplna i akustyczna. Należy również wyeliminować konieczność wypełniania masą izolacyjną pustych przestrzeni powstałych po zainstalowaniu folii. Folia powinna być również stabilna mechanicznie i wytrzymała na wielokrotne naprężenia ściskające.

Celem wynalazku jest opracowanie taśmy foliowej, która spełni jeden albo kilka wymienionych wyżej warunków, zwłaszcza folii termoizolacyjnej o dobrej izolacyjności akustycznej, umożliwiającej łatwe wykonanie wiatroszczelnego i nieprzepuszczalnego dla powietrza połączenia okna z murem budynku. Współczynnik oporu dyfuzji dla pary wodnej w kierunku do wnętrza budynku powinien być znacząco większy od współczynnika oporu w kierunku na zewnątrz. Celem wynalazku jest również opracowanie okna wyposażonego w taśmę foliową. Jeszcze innym celem wynalazku jest opracowanie sposobu wytwarzania taśmy foliowej do uszczelniania połączeń między ościeżnicą i konstrukcją budynku.

Cel ten został zrealizowany w taśmie foliowej, która charakteryzuje się tym, że jest częściowo przepuszczalna i częściowo nieprzepuszczalna dla zjawiska dyfuzji, przy czym obszar umieszczony po jednej stronie taśmy względem jej osi wzdłużnej jest przepuszczalny dla dyfuzji, obszar umieszczony po drugiej stronie osi wzdłużnej jest nieprzepuszczalny dla dyfuzji. Powierzchnia przedniej strony taśmy albo tylnej strony taśmy albo przednia i tylna powierzchnia taśmy są przyczepne dla zaprawy tynkarskiej. Tylna strona taśmy foliowej jest wyposażona w rozszerzalny pas wykonany z tworzywa piankowego.

Folia w obszarze przepuszczalnym i nieprzepuszczalnym dla dyfuzji jest wykonana przykładowo z termoplastycznego tworzywa sztucznego, jest wodoszczelna i nieprzepuszczalna dla powietrza i w pewnym, regulowanym zakresie nieprzepuszczalna albo przepuszczalna dla pary wodnej. Dyfuzja pary wodnej przez folię jest scharakteryzowana wartością sd zależną od materiału polimeru,

PL 209 316 B1 z którego jest wykonana folia. Dla obszaru nieprzepuszczalnego dla dyfuzji (wartość sd powyż ej 15 m, do ok. 100 m) korzystne jest stosowanie poliolefinów, przykładowo polietylenu wysokociśnieniowego, EPDM, butylu, TPO albo PCV. Dla obszarów przepuszczalnych (wartość sd poniżej 15 m) stosuje się zwłaszcza poliamidy, poliestry albo termoplastyczne poliuretany. Wartość sd jest równa grubości warstwy powietrza, której opór dla dyfuzji pary wodnej jest taki sam, jak dla opisywanego materiału.

Taśma foliowa według wynalazku jest korzystnie wyposażona w obszar przepuszczalny dla dyfuzji umieszczony po jednej stronie osi wzdłużnej taśmy i w obszar nieprzepuszczalny umieszczony po drugiej stronie osi. Obszary te mogą, zgodnie z ideą wynalazku, stykać się wzdłuż linii osi albo zachodzić na siebie. W korzystnym rozwiązaniu według wynalazku między oboma rodzajami folii jest zachowany odstęp, uzyskany przykładowo za pomocą warstwy nośnej, która tworzy połączenie mechaniczne łączące obszar przepuszczalny i nieprzepuszczalny oraz zakrywa szczelinę między tymi obszarami. Warstwa nośna może być przykładowo taśmą pokrytą jednostronnie albo obustronnie powłoką samoprzylepną, na którą w określonej odległości od siebie nakleja się folię przepuszczalną i nieprzepuszczalną.

Innym korzystnym rozwiązaniem według wynalazku jest zachowanie między oboma rodzajami folii możliwie niewielkiego odstępu, zwłaszcza ułożenie folii bez zachowania odstępu albo na zakładkę.

Taśma foliowa według wynalazku może być wykonana z jednej, z dwóch lub z większej ilości warstw folii, przykładowo z trzech, czterech lub pięciu. Ilości warstw folii dla obszarów przepuszczalnego i nieprzepuszczalnego mogą być różne.

Nieprzepuszczalny obszar taśmy może być korzystnie laminowany folią metalową, zwłaszcza aluminiową. Dzięki takiemu rozwiązaniu uzyskuje się całkowitą nieprzepuszczalność taśmy dla dyfuzji pary wodnej i wartość sd, w zależności od grubości folii aluminiowej, wzrasta powyżej 100 m. Dodatkowa folia aluminiowa umieszczona w obszarze nieprzepuszczalnym może tworzyć warstwę pośrednią, osadzoną między warstwami folii z tworzywa sztucznego, zwłaszcza między dwoma warstwami.

Ciężar powierzchniowy obszarów folii o różnych właściwościach wynosi od ok. 20 g/m² do ok. 1000 g/m², przykładowo od 30 do 500 g/m² albo 40 do 250 g/m², korzystnie od ok.80 g/m² do ok.130 g/m².

W szczególnie korzystnym rozwiązaniu wedł ug wynalazku nieprzepuszczalny dla dyfuzji obszar wykonuje się z folii z polietylenu wysokociśnieniowego o ciężarze powierzchniowym ok. 130 g/m².

Obszary folii o różnej przepuszczalności dla dyfuzji mogą tworzyć tylko część szerokości taśmy, przykładowo warstwę samonośną. Taśma foliowa w kierunku od osi wzdłużnej do krawędzi może być wykonana najpierw z folii przepuszczalnej dla dyfuzji i następnie z innego materiału tworzącego warstwę nośną dochodzącą do krawędzi taśmy. Korzystne jest jednak wykonanie obszarów folii przepuszczalnej i nieprzepuszczalnej od osi wzdłużnej aż do krawędzi taśmy.

Oś wzdłużna, która dzieli taśmę na obszary o różnych właściwościach, może być umieszczona w dowolnej odległości od krawędzi taśmy. Korzystne jest umieszczenie tej osi w odstę pie ok. 30% szerokości taśmy w prawo lub w lewo od osi środkowej.

Szczególnie korzystne jest umieszczenie osi wzdłużnej w odległości mniejszej niż 20% szerokości taśmy od osi środkowej taśmy, zwłaszcza w odległości mniejszej niż 15% albo mniejszej niż 10%.

Określenie „oś wzdłużna oznacza urojoną linię prostą umieszczoną wzdłuż taśmy. Linia ta w rzeczywistoś ci, zależ nie od ukształ towania taś my foliowej, moż e odchylać się od linii prostej, przykładowo może tworzyć meandry, zygzak albo inny podobny kształt. W korzystnym rozwiązaniu według wynalazku linia ta pozostaje prosta, zwłaszcza równoległa do krawędzi taśmy.

Taśma foliowa według wynalazku jest korzystnie wyposażona w obszary umieszczone na przedniej stronie albo na tylnej stronie albo na przedniej i tylnej stronie, których powierzchnia jest odpowiednio przygotowana tak, aby była przyczepna dla zaprawy tynkarskiej. Powłoką umożliwiającą tynkowanie taśmy może być pokryta cała powierzchnia przednia, cała powierzchnia tylna albo całkowicie obie powierzchnie przednia i tylna. W innym rozwiązaniu według wynalazku odpowiednią powłoką są pokryte tylko obszary w pobliżu krawędzi taśmy. Warstwa przyjmująca tynk może być umieszczona tylko przy jednej krawędzi, przykładowo od strony nieprzepuszczalnej dla dyfuzji. Możliwe jest również w ramach rozwiązania według wynalazku pokrycie odpowiednią powłoką zarówno krawędzi obszaru przepuszczalnego dla dyfuzji jak i obszaru nieprzepuszczalnego. Powłokę tę umieszcza się na przedniej stronie taśmy, na tylnej stronie albo obustronnie.

Powłokę przygotowaną do pokrycia warstwą tynku wykonuje się korzystnie z włókniny, tkaniny, dzianiny technicznej wyprodukowanych z włókien naturalnych albo syntetycznych, z włókna szklanego albo z wzmocnionego papieru lub folii. Materiały te muszą łączyć się z taśmą foliową, przykładowo za pomocą klejenia i wykazywać odpowiednią przyczepność dla powłok tynkarskich. Ciężar powierzchniowy powłoki do tynkowania mieści się w zakresie od ok.20 g/m² do ok. 1000 g/m², przykładowo

PL 209 316 B1 w zakresie od ok.30 g/m² do ok. 500 g/m², od 50 do ok. 250 g/m² albo od 80 g/m² do ok.100 g/m². W szczególnie korzystnym rozwiązaniu według wynalazku warstwę pod powłokę tynkarską wykonuje się z poliestrowej włókniny igłowanej o ciężarze powierzchniowym wynoszącym ok. 80 g/m².

Określenie „krawędź obszaru oznacza w tekście obszar folii od krawędzi w kierunku do środka taśmy. Warstwa przygotowana do położenia tynku obejmuje od 1 do 99,9% powierzchni między krawędzią i osią wzdłużną, przykładowo od 5 do 90% albo 10 do 80%.

Powierzchnie przygotowane do otynkowania mogą być takie same po obu stronach osi. Szczególnie korzystne jest jednak rozwiązanie, w którym powierzchnie do otynkowania w obszarze przepuszczalnym dla dyfuzji i nieprzepuszczalnym są różne. Takie rozwiązanie stosuje się zwłaszcza do uszczelniania okien osadzonych w fasadzie kurtynowej, w których od strony fasady szerokość folii i szerokość warstwy do tynkowania są inne, niż odpowiednie wymiary w części folii umieszczonej od strony ściany budynku. Innym korzystnym rozwiązaniem według wynalazku jest wyposażenie tylnej strony taśmy foliowej w co najmniej jeden rozszerzalny pas wykonany z tworzywa piankowego. Szczególnie korzystne jest wykonanie pasa, którego objętość w stanie sprężonym jest mniejsza o co najmniej 50%, zwłaszcza o 30% od objętości tego pasa w stanie rozprężonym.

Pas rozszerzalny albo dwa lub więcej pasów rozszerzalnych mogą być umieszczone w dowolnym miejscu na tylnej powierzchni taśmy foliowej według wynalazku, zwłaszcza w miejscu, w którym jest przewidziane uszczelnienie połączenia taśmy z konstrukcją budynku. Szczególnie korzystnym rozwiązaniem według wynalazku jest umieszczenie pasów rozszerzalnych na tylnej powierzchni folii w miejscach, w których przednia powierzchnia folii jest połączona z profilem ościeżnicy, zwłaszcza wzdłuż osi taśmy. Dzięki takiemu rozwiązaniu obszar między oknem i murem będzie dodatkowo uszczelniony i ustabilizowany mechanicznie.

Jeszcze innym korzystnym rozwiązaniem jest umieszczenie na tylnej stronie taśmy foliowej według wynalazku pasa wykonanego z rozszerzalnego tworzywa piankowego, który łączy się ze skierowanym na zewnątrz końcem profilu okna. W takim przypadku jest możliwe, że przykładowo folia z pasem rozszerzalnym kończy się od strony skierowanej na zewnątrz.

Tworzywo piankowe stosowane do wykonania pasa rozszerzalnego jest znane ze stanu techniki. Zazwyczaj stosuje się taśmy wykonane z pianki o otwartych komorach, która podczas rozprężania po zdjęciu obciążenia wraca do kształtu wyjściowego (przed sprężeniem). Materiały tego znanego rodzaju są przeważnie impregnowane za pomocą związków chemicznych, które po sprężeniu znacznie opóźniają powrót do stanu wyjściowego i dzięki temu umożliwiają uzyskanie czasu na obróbkę.

Szczególnie korzystne jest stosowanie przykładowo materiału o nazwie Sista firmy Henkel albo materiału o nazwie blocoband ® albo SIP-bloco® wyprodukowanych przez ISO-chemie.

Szerokość pasów rozszerzalnych wynosi od 0,1 do 20%, zwłaszcza od 0,5 do ok. 10% całkowitej szerokości taśmy foliowej.

Okazuje się przy tym, że w wielu przypadkach taśma rozszerzalnego materiału piankowego zastępuje wypełnianie pianką budowlaną przestrzeni między ościeżnicą i ścianą upraszczając montaż okna i stabilizując jego położenia.

Szerokość pasa wykonanego z pianki rozszerzalnej wynosi korzystnie od 1 do 50 cm, przykładowo od 2,5 do ok.40 cm, od 3 do ok. 30 cm, zwłaszcza od ok.2 do ok.10 cm albo od ok.4 do ok. 8 cm.

Taśma z materiału spienionego może być pokryta od strony folii warstwą kleju. Możliwe jest również rozwiązanie, w którym pas pianki nie jest pokryty taką warstwą.

W celu zapewnienia ł atwego osadzenia taś my foliowej wedł ug wynalazku na profilu oś cież nicy, taśmę należy wyposażyć w element łączący umieszczony na przedniej stronie folii wzdłuż osi dzielącej obszar przepuszczalny i nieprzepuszczalny dla dyfuzji. Element ten umożliwia szybkie zamocowanie folii na konstrukcji okna i musi tworzyć połączenie odporne na obciążenia.

Połączenie uzyskuje się przykładowo za pomocą klejenia albo jest to połączenie mechaniczne. Przednia strona taśmy foliowej według wynalazku jest korzystnie wyposażona w dwustronną powierzchnię klejącą A.

Powierzchnia klejąca może być wykonana z dowolnej taśmy dwustronnie klejącej umieszczonej po obu stronach osi dzielącej obszary taśmy foliowej.

Taśma dwustronnie klejąca może być korzystnie wzmocniona włóknem, może również być nie wzmocniona.

W innym rozwiązaniu wedł ug wynalazku jest moż liwe zastą pienie taś my dwustronnie przylepnej warstwą topliwego kleju naniesiona na powierzchnię taśmy foliowej. Warstwa taka powinna być za6

PL 209 316 B1 bezpieczona papierem, który chroni ją do momentu zainstalowania na budowie. Również w tym przypadku możliwe jest stosowanie wzmocnienia wykonanego z tkaniny.

Powierzchnia klejąca A może przykładowo tworzyć tylko połączenie folii według wynalazku z profilem oś cież nicy. Moż liwe jest również wykorzystanie powierzchni A jako elementu mocuj ą cego oba obszary taśmy foliowej wzdłuż osi tej taśmy. Szerokość powierzchni A wynosi od 10 do 50 mm, zwłaszcza od 20 do 30 mm. Szerokość warstwy klejącej A stosowanej jako element łączący oba obszary folii powinna być tak dobrana, aby umożliwiała połączenie folii z tylną stroną ościeżnicy w co najmniej jednym miejscu.

Szerokość A powinna wynosić co najmniej od ok. 20 do ok. 300 mm, zwłaszcza od 25 do min. 200 mm, 30 do co najmniej 150 mm albo co najmniej 35 do co najmniej 80 mm. Celowe jest produkowanie taśm foliowych o różnych szerokościach warstwy A. Na opakowaniach powinna wtedy znaleźć się informacja, dla jakiej szerokości profilu przeznaczona jest taśma.

Warstwa klejąca A, która umożliwia umocowanie taśmy foliowej na profilu ościeżnicy, łączy również oba obszary folii wzdłuż osi taśmy. Korzystne jest wyposażenie taśmy foliowej według wynalazku w mechaniczne elementy mocujące, rozmieszczone wzdłuż warstwy A na całej długości taśmy albo na części tej długości, przykładowo elementy zaciskające się w profilu ościeżnicy. Elementy te mogą być umocowane na powierzchni samoprzylepnej albo osadzone za pomocą zacisków na taśmie foliowej.

Przednia strona taśmy foliowej według wynalazku jest zaopatrzona w co najmniej jeden element łączący. Na przedniej stronie taśmy albo na tylnej stronie taśmy albo na tylnej i przedniej stronie taśmy jest umieszczona warstwa przyczepna dla zaprawy tynkarskiej, przy czym warstwa ta może zajmować całą powierzchnię albo tylko obszar położony w pobliżu krawędzi. Tylna strona taśmy może być wyposażona w elementy upraszczające montaż taśmy na budowie.

Przykładowo pokrywa się warstwą kleju obszar położony w pobliżu krawędzi taśmy na jej tylnej stronie. Do tego celu mogą być stosowane wszystkie kleje, które zostaną przyjęte przez powierzchnię taśmy i umożliwią połączenie folii z podłożem. Przykładowo grubość warstwy kleju powinna wynosić co najmniej ok. 0,01 mm, albo więcej, korzystnie 0,2, 0,3, 0,4 albo co najmniej ok.1 mm lub więcej, nawet ok. 2, 3, 4 albo 5 mm.

Opisane warstwy samoprzylepne są zaopatrzone od strony folii w osłonę wykonaną przykładowo z papieru albo powłoki silikonowej. Do wykonania taśmy foliowej według wynalazku można stosować sposoby znane ze stanu techniki. Przykładowo jest to sposób wymagający dużego nakładu pracy, ale możliwy do stosowania, w którym w pierwszej operacji łączy się wzdłuż osi taśmy krawędź wytłoczonej folii nieprzepuszczalnej dla dyfuzji z krawędzią folii przepuszczalnej, przy czym obie folie są jeszcze plastyczne i połączenie tworzy zakładkę. Możliwe jest zgrzewanie nałożonych na siebie krawędzi obu folii, o ile umożliwia to zastosowany materiał. Możliwe jest również łączenie nałożonych na siebie krawędzi za pomocą klejenia.

W innym rozwiązaniu wzdłuż krawędzi łączy się dwie folie o odpowiednich właściwościach za pomocą powierzchni samoprzylepnej, przykładowo dwustronnej taśmy klejącej. Połączenie wykonuje się tak, aby folie łączyły się krawędziami. Jeszcze innym rozwiązaniem jest łączenie obu folii tak, aby pozostawał między nimi ustalony odstęp. Powierzchnię klejąca łączącą obie części można umieścić zarówno na przedniej jak i na tylnej stronie taśmy foliowej.

Dwie folie o odpowiednich właściwościach łączy się również wzdłuż krawędzi taśmy za pomocą kleju topliwego. Połączenie wykonuje się tak, aby folie łączyły się krawędziami. Jeszcze innym rozwiązaniem jest łączenie obu folii tak, aby pozostawał między nimi ustalony odstęp. Miejsce łączenia można wzmocnić mechanicznie umieszczając na powierzchni klejonej taśmę wykonaną z tkaniny.

Pokrywanie obszarów folii powłoką przyczepną dla zaprawy tynkarskiej albo pasem z rozszerzalnego tworzywa spienionego wykonuje się przed łączeniem albo po złączeniu obszaru przepuszczalnego dla dyfuzji z obszarem nieprzepuszczalnym. Najpierw przygotowuje się obszary folii o różnych właściwościach, następnie łączy się te obszary i umieszcza na nich powłokę przyjmującą tynk oraz pas wykonany z rozszerzalnego tworzywa spienionego. W innym rozwiązaniu najpierw oba obszary pokrywa się powłoką przygotowaną do tynkowania, pasem z rozszerzalnego tworzywa spienionego albo oboma tymi elementami i następnie łączy się tak przygotowane części folii.

Cel wynalazku zrealizowano również w sposobie, który charakteryzuje się tym, że folię przepuszczalną dla dyfuzji i folię nieprzepuszczalną, wyposażone w powierzchnie przyczepne dla zaprawy tynkarskiej umieszczone na przedniej albo na tylnej albo na przedniej i tylnej stronie tych folii, łączy się wzdłuż linii równoległej do krawędzi taśmy i następnie mocuje się pas wykonany z rozszerzalnego tworzywa spienionego. W innym rozwiązaniu według wynalazku folię przepuszczalną dla dyfuzji i folię

PL 209 316 B1 nieprzepuszczalną łączy się wzdłuż osi równoległej do krawędzi taśmy i następnie na przedniej albo na tylnej albo na przedniej i tylnej stronie tych folii nakłada się powłokę przyczepną dla zaprawy tynkarskiej i na tylnej stronie taśmy mocuje się pas wykonany z rozszerzalnego tworzywa spienionego.

W praktyce folię przepuszczalną dla dyfuzji i folię nieprzepuszczalną wykonuje się za pomocą wytłaczania. Powyżej i poniżej szczeliny wytłaczania dodaje się do miękkiej jeszcze folii włókninę, którą wtłacza się w folię za pomocą walców. Po schłodzeniu włóknina jest na stałe połączona z folią. W tym rozwiązaniu folia jest jednocześnie klejem wiążącym włókna. Określenie „folia w odniesieniu do sposobu wykonania nie musi oznaczać produktu o gładkiej powierzchni. Powierzchnia folii wykonana w sposób według wynalazku może być również chropowata. Istotna jest podstawowa zasada dotycząca przepuszczalności folii dla pary wodnej i wody w poszczególnych obszarach taśmy foliowej.

Odpowiednie parametry uzyskuje się nie tylko za pomocą opisanego wyżej sposobu. W rozwią zaniu wedł ug wynalazku moż e być zastosowany każ dy proces produkcji, który zapewni wyposażenie taśmy w powłokę do tynkowania, przykładowo klejenie, wytłaczanie z wykańczającą operacją kalandrowania.

W korzystnym rozwią zaniu wedł ug wynalazku rozszerzalny pas wykonany ze spienionego tworzywa umieszcza się na taśmie dopiero po połączeniu obu obszarów folii wzdłuż osi.

Pas ten może być umocowany na tylnej stronie taśmy w dowolny sposób, przykładowo za pomocą klejenia, spawania albo mechanicznie za pomocą szwów albo nitów. Pas rozszerzalny umieszcza się na tylnej stronie taśmy foliowej wzdłuż osi wzdłużnej i centralnie względem osi poprzecznej tej taśmy. Możliwe jest również wyposażenie taśmy w większą ilość, przykładowo dwa, trzy, cztery, pięć albo sześć lub więcej pasów rozszerzalnych wykonanych ze spienionego tworzywa i umieszczonych równolegle do osi wzdłużnej na tylnej stronie taśmy.

W rozwią zaniu wedł ug wynalazku moż na najpierw umieś cić na przedniej, na tylnej albo na przedniej i tylnej stronie taśmy powłokę przyczepną dla warstwy tynku i następnie umocować na taśmie rozszerzalny pas z tworzywa piankowego. Możliwe jest również umieszczenie najpierw odpowiedniej ilości pasów rozszerzalnych i następnie pokrycie folii powłoką przyczepną dla tynku.

Taśmę według wynalazku mocuje się na profilu okna mechanicznie, przykładowo za pomocą zacisków albo za pomocą warstwy samoprzylepnej umieszczonej na przedniej stronie folii. Do konstrukcji budynku taśmę mocuje się za pomocą dostępnych w handlu mas klejowych. Dzięki takiemu rozwiązaniu wyrównuje się za pomocą masy klejowej nierówności muru. Po wyschnięciu kleju taśmę foliową można pokryć dowolnym tynkiem stosowanym w budownictwie. Taśma może też być malowana oraz pokrywana materiałem termoizolacyjnym.

Jeżeli taśma jest wyposażona w pasy wykonane z rozszerzalnego tworzywa, nie jest konieczne stosowanie dodatkowych mas klejowych.

Mała grubość taśmy umożliwia łatwe jej układanie również w narożnikach. Dzięki rozwiązaniu według wynalazku uzyskuje się łatwo wodoszczelne, nieprzepuszczalne dla powietrza i wiatroszczelne połączenie. Jednocześnie odpowiednie ułożenie obszaru przepuszczalnego i nieprzepuszczalnego umożliwia uzyskanie wymaganego kierunku dyfuzji pary wodnej od wnętrza budynku na zewnątrz.

Grubość taśmy foliowej w najcieńszym miejscu wynosi od 0,1 do ok. 1 mm, zwłaszcza ok. 0,4 do ok. 0,7 mm. Szerokość taśmy foliowej według wynalazku wynosi od 5 do 80 cm. Grubość taśmy, rodzaj zastosowanego kleju na warstwie A (jeżeli taśma jest wyposażona w tę warstwę), są tak dobrane, aby taśma samoczynnie utrzymywała się za pomocą połączenia klejowego na profilu okna, bez konieczności stosowania mechanicznych elementów mocujących.

Taśma według wynalazku może być zwijana w rolkę albo przykładowo składana. Możliwe jest również dostarczanie profili okiennych fabrycznie wyposażonych w taśmę według wynalazku.

Cel wynalazku został zrealizowany również w ościeżnicy okiennej, która charakteryzuje się tym, że ościeżnica jest fabrycznie wyposażona w taśmę foliową według wynalazku.

Taśma foliowa i rama okienna wyposażona w taką taśmę są uwidocznione w przykładowym rozwiązaniu na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w przekroju ścianę zewnętrzną w obszarze okna umieszczonego w fasadzie wyposażonej w wielowarstwowy system termoizolacyjny, w którym zastosowano taśmę foliową, w wykonaniu zatrzymującym dyfuzję pary wodnej na wewnętrznej stronie okna, w rozwiązaniu znanym ze stanu techniki; fig. 2 w przekroju ścianę zewnętrzną w obszarze okna wykonaną z materiału termoizolacyjnego i wyposażoną w taśmę foliową według stanu techniki, w wykonaniu umożliwiającym dyfuzję na zewnętrznej stronie okna oraz fig. 3 ścianę w przekroju zewnętrzną w obszarze okna, wyposażoną w taśmę foliową według wynalazku, która w kierunku do wnętrza pomieszczenia zatrzymuje dyfuzję pary wodnej i umożliwia tę dyfuzję w kierunku na zewnątrz pomieszczenia.

PL 209 316 B1

Odnośniki przedstawione na poszczególnych rysunkach mają takie samo znaczenie i w dalszej części opisu będą wyjaśnione tylko raz.

Opis stosowania taśmy na podstawie rysunków.

Na fig. 1 jest przedstawione wiatroszczelne połączenie okna z fasadą, w którym od strony wewnętrznej zastosowano znaną ze stanu techniki taśmę foliową w wykonaniu paroizolacyjnym. Ościeżnica 1 jest połączona z fasadą 2 w sposób stosowany powszechnie w budownictwie. Na rysunku jest pokazane hermetyczne i wiatroszczelne połączenie ościeżnicy 1 ze ścianą 3. Połączenie to zatrzymuje jednocześnie dyfuzję pary wodnej. W tym celu nakleja się taśmę paroizolacyjną 4 na profil ościeżnicy 1. Na krawędzi taśmy foliowej 4 jest umieszczona warstwa samoprzylepna tworzącą pas o szerokości ok. 2 cm. Druga krawędź taśmy 4 jest przyklejona za pomocą pasty klejącej 5 do ściany 3, przykładowo wykonanej z betonu. Część taśmy foliowej 4 naklejona na ścianę 3 może być pokryta warstwą tynku wewnętrznego 6 o niewielkiej grubości.

Fig. 2 przedstawia wiatroszczelne połączenie okna z zewnętrzną stroną fasady 2 za pomocą znanej ze stanu techniki taśmy foliowej umożliwiającej proces dyfuzji. Ościeżnica 1 jest połączona z termoizolacyjną ś cianą nośną 3. Połączenie jest hermetyczne, wiatroszczelne, wodoszczelne ale przepuszczalne dla pary wodnej. W tym celu na profil ościeżnicy 1 nakleja się taśmę foliową 4. Na krawędzi taśmy foliowej 4 jest umieszczona warstwa samoprzylepna tworzącą pas o szerokości ok. 2 cm. Druga krawędź taśmy 4 jest przyklejona za pomocą pasty klejącej 7 do ś ciany 3. Część taśmy foliowej 4a naklejona na ścianę 3 może być pokryta warstwą tynku zewnętrznego 8.

Fig. 3 przedstawia kombinację uszczelnienia na wewnętrznej i zewnętrznej stronie ściany 3. Uszczelnienie jest wyposażone w taśmę nie przepuszczającą dyfuzji pary wodnej i taśmę przepuszczalną dla pary wodnej. Ościeżnica 1 jest połączona z fasadą 2 w sposób stosowany powszechnie w budownictwie. Taś ma wedł ug wynalazku zaopatrzona w obszary 4a i 4b jest umieszczona na profilu ościeżnicy 1 tak, aby obszar 4a zatrzymujący parę wodną był skierowany do wnętrza budynku i obszar 4b przepuszczalny dla pary wodnej był skierowany na zewnątrz budynku. Krawędzie folii 4a i 4b są umocowane do ściany 3 za pomocą warstwy kleju 7. Połączenie z profilem ościeżnicy 1 uzyskuje się za pomocą dwustronnej taśmy samoprzylepnej 10. Między profilem okna i ścianą jest umieszczony rozszerzalny pas 9 taśmy wykonanej z tworzywa piankowego. Od wewnętrznej strony budynku można obszar nieprzepuszczalny 4a pokryć warstwą tynku wewnętrznego 6. Zewnętrzny, przepuszczalny dla pary wodnej obszar 4b można pokryć tynkiem zewnętrznym albo powłoką termoizolacyjną, jak w przykładowym rozwiązaniu przedstawionym na rysunku.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Taśma foliowa do zastosowań budowlanych, znamienna tym, że jest częściowo przepuszczalna i częściowo nieprzepuszczalna dla zjawiska dyfuzji, przy czym obszar (4b) umieszczony po jednej stronie taśmy względem jej osi wzdłużnej jest przepuszczalny dla dyfuzji, obszar (4a) umieszczony po drugiej stronie osi wzdłużnej jest nieprzepuszczalny dla dyfuzji i powierzchnia przedniej strony taśmy (4) albo tylnej strony taśmy (4) albo przednia i tylna powierzchnia taśmy (4) są pokryte powłoką przyczepną dla zaprawy tynkarskiej i że tylna strona taśmy foliowej (4) jest wyposażona w rozszerzalny pas (9) wykonany z tworzywa piankowego.
2. 2. Taśma według zastrz. 1, znamienna tym, że jest wyposażona w element łączący (10) umieszczony wzdłuż osi dzielącej taśmę (4) na obszar nieprzepuszczalny i przepuszczalny dla dyfuzji.
3. 3. Taśma według zastrz.1 albo 2, znamienna tym, że oś wzdłużna dzieląca taśmę foliowa (4) na obszar (4b) przepuszczalny dla dyfuzji i obszar (4a) nieprzepuszczalny dla dyfuzji jest umieszczona w odstępie wynoszącym około 30% szerokości taśmy (4) w prawo lub w lewo od osi środkowej.
4. 4. Taśma foliowa według jednego z zastrzeżeń od 1 do 3, znamienna tym, że na co najmniej jednej krawędzi na tylnej stronie taśmy (4) jest umieszczona dwustronna powierzchnia klejąca (B) albo inny podobny element łączący.
5. 5. Taśma foliowa według jednego z zastrzeżeń od 1 do 4, znamienna tym, że jej szerokość wynosi od 5 do 80 cm i że grubość taśmy foliowej (4) w najcieńszym miejscu wynosi od 0,1 do ok. 1 mm, zwłaszcza ok. 0,4 do ok. 0,7 mm.
6. 6. Taśma foliowa według jednego z zastrzeżeń od 1 do 5, znamienna tym, że jest wyposażona w element łączący wykonany w kształcie powierzchni klejącej (A) albo mechaniczny element łączący albo oba te elementy.

   PL 209 316 B1
7. 7. Taśma foliowa według zastrz.6, znamienna tym, że szerokość warstwy klejącej (A) wynosi od 10 do 50 mm, zwłaszcza od 20 do 30 mm.
8. 8. Profil okienny, znamienny tym, że jest wyposażony fabrycznie w taśmę foliową (4) według jednego z zastrzeżeń od 1 do 7.
9. 9. Sposób wytwarzania taśmy foliowej według jednego z zastrzeżeń od 1 do 7, znamienny tym, że folię przepuszczalną dla dyfuzji i folię nieprzepuszczalną, wyposażone w powierzchnie przyczepne dla zaprawy tynkarskiej umieszczone na przedniej albo na tylnej albo na przedniej i tylnej stronie tych folii, łączy się wzdłuż linii równoległej do krawędzi taśmy (4) i następnie mocuje się pas (9) wykonany z rozszerzalnego tworzywa spienionego albo folię przepuszczalną dla dyfuzji i folię nieprzepuszczalną łączy się wzdłuż osi równoległej do krawędzi taśmy (4) i następnie na przedniej albo na tylnej albo na przedniej i tylnej stronie tych folii nakłada się powłokę przyczepną dla zaprawy tynkarskiej i na tylnej stronie taśmy mocuje się pas (9) wykonany z rozszerzalnego tworzywa spienionego.