PL208297B1 - Klocek do szklenia - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest klocek do szklenia według cech części nieznamiennej zastrzeżenia 1.

Tego rodzaju klocki do szklenia zaliczają się do stanu techniki, między innymi dzięki Technicznym Wytycznym Rzemiosła Szklarskiego Nr 3 „Klotzung von Verglasungseinheiten”, wydawnictwa Handwerk GmbH. Dzięki usytuowaniu klocków w jednostkach oszkleniowych, ich ciężar w konstrukcji ramy (ościeżnica, skrzydło okienne) jest rozdzielony lub wyrównany w ten sposób, że konstrukcja ramy niesie jednostkę oszkleniową, a dodatkowo wyklucza możliwe do uniknięcia obciążenia, wynikające z oddziaływania temperatury, obsługi, i tym podobnych czynników. Występujące siły, poprzez instalowane na obwodzie jednostki oszkleniowej klocki do szklenia, powinny być odprowadzane na okucie, a następnie do otoczenia (przykładowo na konstrukcję nośną lub na mur), dzięki czemu nie zmniejsza się możliwość funkcjonowania kompletnego okna. Ponadto zadaniem klocków do szklenia jest pozostawienie konstrukcji ramy w jej prawidłowym położeniu w stanie niezmienionym, a w przypadku skrzydła okiennego, zapewnienie nieograniczonego otwierania i zamykania. Ponadto dzięki zastosowaniu klocków do szklenia dąży się do tego, aby krawędzie jednostki oszkleniowej w żadnym miejscu nie stykały się z konstrukcją ramy.

W związku z tym jest istotne, że zarówno nieruchome, jak i ruchome konstrukcje ramy muszą mieć stabilne wymiary, w taki sposób, aby nosiły one jednostki oszkleniowe w sposób niezawodny. Z reguły nie powinny one same przejmować funkcji noś nych. Odprowadzenie siły następuje wyłącznie poprzez klocki do szklenia.

Przy uwzględnieniu powyższych zadań i funkcji klocków do szklenia, dotychczas na dolnej krawędzi wzdłużnej jednostki oszkleniowej umieszczano przeważnie jedynie wkładki z wręgiem dla szyby, częściowo z języczkami sprężystymi. Dzięki temu można było uwzględniać głębokość wręgu dla szyby. W celu wyrównania znajdującej się szczeliny, z boku jednostki oszkleniowej i wzdłuż górnej krawędzi wzdłużnej z reguły konieczne było umieszczenie nie tylko wkładki z wręgiem dla szyby, lecz również dodatkowo klocków do szklenia, aby ustalić dokładne położenie jednostki oszkleniowej w konstrukcji ramy.

Przy uwzględnieniu różnorodności typów konstrukcji ramy, a z drugiej strony jednostek oszkleniowych, dotychczas nie można było obejść konieczności udostępnienia większej ilości wkładek z wręgiem dla szyby i klocków do szklenia, a ponadto wkładki z wrę giem dla szyby musiały być dokładnie dopasowane do szerokości wręgów dla szyby.

Zadaniem wynalazku jest opracowanie klocka do szklenia, dzięki któremu możliwe jest uniknięcie koniecznego dotychczas udostępnienia większego zróżnicowania typów wkładek z wręgiem dla szyby.

Zadanie to rozwiązano według wynalazku dzięki klockowi do szklenia, charakteryzującemu się tym, że na powierzchni dolnej płyty bazowej znajdują się połączone przegubowo jednym końcem języczki sprężyste, usytuowane poprzecznie do kierunku wzdłużnego płyty bazowej i umieszczone pod kątem do powierzchni dolnej płyty bazowej, których wolne końce wystają do powierzchni podparcia występów, odwróconych od powierzchni górnej płyty bazowej.

Dzięki rozwiązaniu według wynalazku uzyskano przesłankę do tego, że za pomocą tego rodzaju zaciskanego klocka do szklenia w zasadzie wszystkie jednostki oszkleniowe mogą być ustalone wewnątrz konstrukcji ramy dla prawidłowej współpracy ruchowej dopasowanych elementów. Przy tym nie jest konieczne, aby klocek do szklenia w postaci jednej części, wykonany za pomocą formowania wtryskowego z odpowiedniego tworzywa sztucznego, musiał być dokładnie dopasowany do szerokości wręgu dla szyby.

Podczas wyposażania w klocki jednostki oszkleniowej w konstrukcji ramy, najpierw w dolnym wręgu dla szyby konstrukcji ramy osadzone są dwa klocki do szklenia. Następnie jednostka oszkleniową jest ustawiana na klockach do szklenia, przy czym z powodu ciężaru jednostki oszkleniowej, języczki sprężyste, przylegając do dna wręgu dla szyby, są przechylane w ten sposób, że ich wolne końce leżą w płaszczyznach powierzchni podparcia występów. Następnie szklarz musi wsunąć klocki do szklenia o odpowiedniej grubości w odpowiednie szczeliny, znajdujące się na pionowych bokach i na górnej powierzchni wzdłużnej jednostki oszkleniowej, przy czym za pomocą tych klocków do szklenia ustalane jest położenie jednostki oszkleniowej.

Dlatego też szklarz nie musi magazynować większej ilości różnych wkładek z wręgiem dla szyby i sprzęganych z nimi klocków do szklenia, potrzebny jest jedynie asortyment klocków do szklenia o stopniowanej gruboś ci, wynoszą cej z reguły 1 mm - 10 mm, które mogą być odpowiednio zabarwione.

PL 208 297 B1

Zgodnie z wynalazkiem, występy poniżej płyty bazowej są utworzone za pomocą podpór, ukształtowanych w postaci plastra miodu, umieszczonych w kierunku wzdłużnym płyty bazowej we wzajemnym odstępie, ze ścianami czołowymi, umieszczonymi równolegle do długich boków płyty bazowej oraz ścianami bocznymi, łączącymi ściany czołowe, usytuowanymi wobec siebie pod kątem rozwartym, a języczki sprężyste mieszczą się wewnątrz zarysu występów, sąsiadujących z krótkimi bokami płyty bazowej. Tego rodzaju ukształtowanie powoduje niezawodne podparcie jednostki oszkleniowej w obwodowych wręgach dla szyby, i to przy znacznym zmniejszeniu ilości materiału, zużywanego do produkcji klocków do szklenia. Pomimo, że możliwe jest wykonanie języczków sprężystych we wszystkich występach w postaci plastra miodu, są one korzystnie usytuowane jedynie w wystę pach, są siadują cych z wąskimi bokami pł yty bazowej.

Według wynalazku, mierzona w kierunku wzdłużnym płyty bazowej szerokość występów jest mniejsza od jej długości, przebiegającej poprzecznie do kierunku wzdłużnego. Wówczas języczki sprężyste są połączone przegubowo odpowiednio ze ścianą czołową występów i od tego miejsca są usytuowane ukośnie, wchodząc do obszaru poniżej naprzeciwległej ściany czołowej.

W celu polepszenia stabilności połączenia przegubowego języczków sprężystych ze ś cianami czołowymi występów, wyposażone w języczki sprężyste ściany czołowe występów mają przynajmniej w pewnych obszarach większą grubość. To zwiększenie gruboś ci może ograniczyć się do szerokości języczka sprężystego.

W celu zapewnienia przypisanej zaciskowej funkcji, patrząc w pionowym przekroju wzdłużnym, języczki sprężyste są korzystnie ukształtowane klinowo. Największa grubość znajduje się w obszarze połączenia przegubowego ze ścianami czołowymi. Grubość zmniejsza się w kierunku wolnych końców języczków sprężystych.

Z punktu widzenia techniki formowania wtryskowego szczególnie korzystne jest, ż e pł yta bazowa powyżej języczków sprężystych jest zaopatrzona w prostokątne wybrania, usytuowane poprzecznie do jej kierunku wzdłużnego. Szerokość wybrań jest nieznacznie większa od szerokości języczków sprężystych

Zasadniczo zadaniem żebra według wynalazku jest utrzymywanie odległości między klockami do szklenia a listwami mocującymi szyby.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia klocek do szklenia, w widoku z góry, fig. 2 - powierzchnię dolną klocka do szklenia według fig. 1, w widoku, fig. 3 - klocek do szklenia według fig. 1, w widoku z boku, patrząc w kierunku strzałki III, fig. 4 - klocek do szklenia według fig. 1, w widoku z boku, patrząc w kierunku strzałki IV, fig. 5 - klocek do szklenia według fig. 1, w pionowym przekroju poprzecznym wzdłuż linii V-V, patrząc w kierunku strzałek Va, fig. 6 -klocki do szklenia o róż nych grubościach, w widoku czołowym, fig. 7 - konstrukcję ramy z jednostką oszkleniową podczas montażu klocka do szklenia, w schematycznym przekroju poprzecznym, a fig. 8 - widok według fig. 7, po montażu klocka do szklenia.

Na fig. 1-5 przedstawiony jest klocek do szklenia 1, wykonany w postaci jednej części z tworzywa sztucznego, jaki stosuje się do podparcia jednostki oszkleniowej 2 w konstrukcji ramy 3 według fig. 7-8.

Klocek do szklenia 1 posiada prostokątną płytę bazową 4 o większej długości L od szerokości B. Powierzchnia górna 5 płyty bazowej 4 jest uszorstniona za pomocą rowków poprzecznych 6.

Od powierzchni dolnej 7 płyty bazowej A odstają cztery występy 8 w postaci sześciokątnego plastra miodu. Usytuowane w odstępie A od siebie występy 8 posiadają większą długość L1 w porównaniu do szerokości B1 (fig. 2 13). Każdy występ 8 składa się z dwóch ścian czołowych 10, 11, umieszczonych równolegle do długich boków 9a, 9 płyty bazowej 4 oraz ściany boczne 12, łączące ze sobą ściany czołowe 10, 11 i umieszczone względem siebie pod kątem rozwartym α. Powierzchnie zewnętrzne 13 ścian bocznych 11 przebiegają w jednej płaszczyźnie z długim bokiem 9 płyty bazowej 4 natomiast powierzchnie zewnętrzne 14 ścian czołowych 10 leżą w pewnym odstępie wobec długiego boku 9a płyty bazowej 4. Ściany czołowe są pogrubione pośrodku do grubości D.

Do wzmocnionych do grubości D ścian czołowych 10 występów 8, sąsiadujących z krótkimi bokami 16 płyty bazowej 4 są przyłączone przegubowo od strony wewnętrznej języczki sprężyste, usytuowane poprzecznie do kierunku wzdłużnego LR płyty bazowej 4 i usytuowane pod kątem β do powierzchni dolnej 2 płyty bazowej A. Wolne końce 17 języczków sprężystych 15 wystają do powierzchni podporowych 18 występów 8, odwróconych od powierzchni górnej płyty bazowej 4. Kończą się one tuż przed drugimi ścianami czołowymi 11 poniżej powierzchni podporowych 18.

W przekroju poprzecznym, języczki sprężyste 15 są ukształtowane klinowo (fig. 4 i 5).

PL 208 297 B1

Powyżej języczków sprężystych 15, płyta bazowa 4 jest zaopatrzona w prostokątne wybrania 19, usytuowane poprzecznie do jej kierunku wzdłużnego LR. Szerokość B2 wybrań 19 jest większa od szerokości B3 języczków sprężystych 15 (fig. 1).

Powyżej wolnych końców 17 języczków sprężystych 15, płyta bazowa 4 jest zaopatrzona w żebra 20, odstające od znajdującego się tam długiego boku 9. Szerokość żeber 20 odpowiada w przybliżeniu długości 12 ścian czołowych 11 występów 8. Grubość D1 żeber 20 jest dopasowana do grubości D2 płyty bazowej 4.

Ponadto na fig. 1 i 2 jest widoczne, że w płycie bazowej 4 jest wykonany owalny otwór przelotowy 21 między obydwoma środkowymi występami 8. Otwór przelotowy 21 służy do zamocowania narzędzia, w celu demontażu klocka do szklenia 1.

Na fig. 6 przedstawiony jest przykładowo zestaw 22 sześciu klocków do szklenia 1, 1a - 1e o zróżnicowanych grubościach D3-D8. Ponadto każdy z klocków do szklenia 1, 1a - 1e jest oznaczony innym zabarwieniem.

Na fig. 7 jest uwidocznione, jak podczas montażu jednostki oszkleniowej 2 w konstrukcji ramy 3, w tym przypadku we współpracującym z ościeżnicą 3a skrzydle okiennym 3b, najpierw na dolnej krawędzi wzdłużnej 23 jednostki oszkleniowej 2, do wręgu dla szyby 24 wsuwane są poprzecznie, umieszczone jeden za drugim w pewnym odstępie, dwa klocki do szklenia 1. Po opuszczeniu jednostki oszkleniowej 2 na klocki do szklenia 1, języczki sprężyste 15 są wciskane w znajdujące się od strony końcowej występy 8 klocków do szklenia 1 (fig. 8). Następnie również pionowe szczeliny na obwodzie jednostki oszkleniowej 2, podobnie jak i pozioma szczelina powyżej jednostki oszkleniowej 2, mogą być zaopatrzone w dopasowane do odpowiedniej szczeliny klocki do szklenia 1, 1a - 1e według fig. 6, dzięki czemu wówczas następuje ustalenie położenia jednostki oszkleniowej 2 w skrzydle okiennym.

Następnie, co jest uwidocznione również na fig. 8, skrzydło okienne 3b jest uzupełnione listwą mocująca szybę 25. Żebra 20 stykają się wówczas z listwą mocującą szybę 25.

Claims (7)

1. Klocek do szklenia, który posiada prostokątną płytę bazową o uszorstnionej powierzchni górnej, dla stykania się z jednostką oszkleniową oraz posiada występy, odstające od powierzchni dolnej płyty bazowej, służące do podparcia we wręgu dla szyby konstrukcji ramy, znamienny tym, że na powierzchni dolnej płyty bazowej (4) znajdują się połączone przegubowo jednym końcem języczki sprężyste (15), usytuowane poprzecznie do kierunku wzdłużnego (LR) płyty bazowej (4) i umieszczone pod kątem do powierzchni dolnej (2) płyty bazowej (4), których wolne końce (22) wystają do powierzchni podparcia (18) występów (8), odwróconych od powierzchni górnej (5) płyty bazowej (4).

2. Klocek według zastrz. 1, znamienny tym, że występy (8) są utworzone za pomocą podpór, ukształtowanych w postaci plastra miodu, umieszczonych w kierunku wzdłużnym (LR) płyty bazowej (2) we wzajemnym odstępie (A), ze ścianami czołowymi (11, 10), umieszczonymi równolegle do długich boków (9, 9a) płyty bazowej (2) oraz ścianami bocznymi (22), łączącymi ściany czołowe (11, 10), usytuowanymi wobec siebie pod kątem rozwartym (α), a języczki sprężyste (25) mieszczą się wewnątrz zarysu występów (18), sąsiadujących z krótkimi bokami (16) płyty bazowej (4).

3. Klocek według zastrz. 2, znamienny tym, że mierzona w kierunku wzdłużnym (LR) płyty bazowej (4) szerokość (B1) występów (8) jest mniejsza od jej długości (L₁), przebiegającej poprzecznie do kierunku wzdłużnego (LR), przy czym języczki sprężyste (15) są połączone przegubowo odpowiednio ze ścianą czołową (10) występów i od tego miejsca są usytuowane ukośnie, wchodząc do obszaru poniżej naprzeciwległej ściany czołowej (11).

4. Klocek według zastrz. 3, znamienny tym, że wyposażone w języczki sprężyste (8) ściany czołowe (10) występów (8) mają przynajmniej w pewnych obszarach większą grubość (D).

5. Klocek według zastrz. 1-4, znamienny tym, że patrząc w pionowym przekroju wzdłużnym, języczki sprężyste (15) są ukształtowane klinowo.

6. Klocek według zastrz. 1-5, znamienny tym, że płyta bazowa (4) powyżej języczków sprężystych (15) jest zaopatrzona w prostokątne wybrania (19), usytuowane poprzecznie do jej kierunku wzdłużnego (LR).

PL 208 297 B1

7. Klocek według zastrz. 1-5, znamienny tym, że powyżej wolnych końców (17) języczków sprężystych (15), płyta bazowa (4) jest zaopatrzona w żebra (20), odstające od znajdującego się tam długiego boku (9).