PL206923B1 - Element mocujący dla płyt - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element mocujący dla płyt, zwłaszcza dla tafli szklanych, który zawiera wydłużony czop do mocowania na szkielecie i mający wolny koniec i wydrążone gniazdo przyjmujące go w sposób ruchomy, w którym element połączenia przegubowego, który wspiera czop w sposób obrotowy w wydrążonym gnieździe umożliwia ruchy przechylne osi wzdłuż nej czopa w wydrążonym gnieździe.

Dla mocowania płyt sztywnych, jak na przykład płyt szklanych, do stałych szkieletów, jak na przykład do fasady budynków, znane jest ogólnie ich zawieszenie w indywidualnych punktach za pomocą elementów mocujących (zwane także «mocowaniem punktowym»), które zapewnia różne stopnie swobody ruchu obrotowego i posuwistego. Stopnie swobody ruchu obrotowego są w większości przypadków realizowane za pomocą przegubów kulistych, podczas gdy stopnie swobody ruchu posuwistego są zapewnione przez wolne elementy wzdłużne. Tak więc, płyty mogą się lekko elastycznie zakrzywiać z jednej strony pod wpływem przyłożonych sił, na przykład siły wiatru, a z drugiej strony zwłaszcza rozszerzalności termiczne różne dla płyt i szkieletu mogą być kompensowane praktycznie bez naprężeń.

DE-A1-197 49 634 opisuje element mocujący w którym koniec wolny czopa umieszczony w sposób ruchomy w wydrążonym gnieź dzie jest utworzony bezpośrednio przez kulę i umożliwia w ten sposób ruchy przechylne osi wzdłużnej czopa. Wydrążone gniazdo samo ma zasadniczo kształt wydrążonego cylindra i umożliwia w konsekwencji także ruchy czopa w kierunku osiowym, sprężyny ściskające umieszczone z jednej i drugiej strony części kuli w kierunku osiowym ograniczają tą mobilność osiową. Część płyty przymocowana do szkieletu za pomocą tego elementu mocującego może nie tylko wykonywać ruchy przechylne lub zgięcia, ale także wychylenia prostopadłe w stosunku do powierzchni płyty. Pewną wadą tej konstrukcji jest to, że powierzchnia kulista końca czopa ślizga się bezpośrednio na ściankach wydrążonego gniazda przyjmującego.

DE-A1-198 00 614 opisuje inny element mocujący, który zawiera wydrążony element kulisty umieszczony w wydrążonym gnieździe przyjmującym w sposób obrotowy. W środku tego gniazda znajduje się wolny koniec czopa zamontowany z luzem promieniowym. Ta konfiguracja umożliwia kompensację zmian wymiarowych pomiędzy położeniem czopa w płycie przed jego przymocowaniem i częścią przyjmującą w szkielecie. Moż liwość przesunięcia osiowego tego końca wolnego w sytuacji zamontowania nie jest jednakże tu przewidziana, bo koniec wolny czopa jest przykręcony trwale po ustawieniu promieniowym z kulistym połączeniem przegubowym (przegub kulisty).

DE-A1-197 13 678 ujawnia również element mocujący z czopem i wydrążonym gniazdem do zainstalowania w otworach tafli szklanej. Tu także, jest przewidziana tolerancja w kierunku prostopadłym do osi wzdłużnej czopa. Dwa pierścienie z elastomeru otaczające czop wewnątrz wydrążonego gniazda ograniczają mobilność czopa w kierunku osiowym. Mobilność czopa tylko w ruchu posuwistym ma tu miejsce, ale jest możliwa tylko przez ściśnięcie pierścienia elastomerowego na całym jego obwodzie.

Znany jest z EP-B1-0 655 543 element mocujący stosowany do płyt, zwłaszcza płyt szklanych, w którym kombinacja wydrążonego gniazda w kształcie kubła z głowicą w rodzaju tłoka na wolnym końcu czopa zastępuje połączenie przegubowe z przegubem kulistym. Gniazdo wydrążone znajduje się w okuciu przymocowanym do związanej płyty, podczas gdy czop jest na stałe lub z zachowaniem stopni swobody w ruchu posuwistym dołączony do szkieletu. Głowica w rodzaju czopa, która jest wykonana z powierzchnią boczną w przybliżeniu kulistą, jest otoczona przez gniazdo wydrążone z małym luzem promieniowym. W kierunku osiowym czopa, jest on otoczony z dwóch stron przez pośrednie warstwy elastyczne, które przez ściśnięcie umożliwiają z jednej strony bardzo małe przesunięcia osiowe ale umożliwiają zwłaszcza ruch obrotowy odpowiednio pomiędzy wydrążonym gniazdem i gł owicą czopa. Ta moż liwość obrotu w przestrzeni wokół ś rodka gł owicy zapewnia stopnie swobody w ruchu obrotowym konieczne dla zakrzywienia dowolnej przymocowanej płyty.

Znana jest z EP-A1-0 863 287, odmiana wspomnianego elementu mocującego, w której głowica typu tłoka jest wyposażona, na swoim największym obwodzie w pierścień z tworzywa sztucznego, który ma minimalizować luz promieniowy w wydrążonym gnieździe jak również tarcie i zużycie pomiędzy powierzchnią boczną głowicy i powierzchnią wewnętrzną wydrążonego gniazda. Poza tym ta konstrukcja jest praktycznie identyczna z rozwiązaniem omówionym poprzednio.

EP-A1-0 784 129 opisuje również element mocujący dla płyty, zwłaszcza dla płyty szklanej, który ma umożliwić ustalenie kątów pomiędzy trzymaną płytą i szkieletem. W tym celu, trzpień elementu

PL 206 923 B1 mocującego wychodzący z płyty jest dzielony na dwa w kierunku długości, podczas gdy gwintowany czop biegnie wzdłużnie poprzez dwie części. Dwie części trzpienia mają końce w kształcie kulistym wydrążonym. Każda z nich współpracuje z pierścieniem, który ma z jednej strony kształt kulisty z promieniem dostosowującym się do powierzchni wydrążonych końców kulistych i którego druga strona jest płaska. Części trzpienia z odpowiednimi pierścieniami są umieszczane z jednej i drugiej strony elementu wspornika szkieletu, który jest wyposażony w otwór dla przejścia gwintowanego czopa. Za pomocą tego ostatniego, części trzpienia z pierścieniami - przez które przechodzi gwintowany czop z wystarczającym luzem promieniowym - są łączone ze sobą przez skrę canie. Tak więc, płaskie strony pierścieni są ściskane na dwóch powierzchniach płaskich elementu wspornika ułożonych na przeciw. W jego otworze, gwintowany czop ma także stosunkowo duży luz promieniowy, w taki sposób, aby mógł być regulowany promieniowo podczas montażu. Zależnie od siły docisku, można tu również uzyskać posuwiste ruchy kompensacyjne. Jednocześnie, części odpowiednich form kulistych umożliwiają podczas montażu regulację kątową osi elementu mocującego w stosunku do elementu wspornika. Elementy mocujące wyposażone w taką możliwość regulacji służą zasadniczo do zawieszania płaskich płyt (szklanych) sztywnych na ścianach mających krzywizny lub pęknięcia.

Celem wynalazku jest dalsze udoskonalenie elementu mocującego tego rodzaju.

Według wynalazku, cel ten został osiągnięty dzięki właściwościom charakterystycznym określonym w zastrzeżeniach niezależnych 1, 2 i 11. Właściwości charakterystyczne określone w zastrzeżeniach zależnych od odpowiednich zastrzeżeń niezależnych ujawniają korzystne rozwinięcia rozwiązania. Zastrzeżenia zależne przedstawiają szyby wyposażone w takie elementy mocujące jak również ich zastosowanie w oszkleniach budynków.

Mobilność osiowa wolnego końca czopa, która może być ograniczona, jest uzyskana w pierwszej odmianie według wynalazku przez to, że przewidziano jako wydrążone gniazdo przyjmujące odwiert (otwór) w elemencie kulistym zamontowanym w sposób obrotowy, otwór w którym czop może się ślizgać w sposób osiowy.

W drugiej odmianie wynalazku, przewidziano element w kształcie tulei z co najmniej jednym elementem odkształcalnym elastycznie i tuleją wewnętrzną, w świetle której wolny koniec czopa może być przemieszczany osiowo i może być prowadzony obrotowo dzięki odkształceniu elastycznemu tego elementu.

W jeszcze innej odmianie wynalazku, przewidziano element w kształcie tulei z co najmniej jednym elementem odkształcalnym elastycznie, z którym koniec wolny czopa jest trwale połączony tak, aby mógł być prowadzony obrotowo dzięki odkształceniu elastycznemu tego elementu.

W korzystnym przykł adzie wykonania tej odmiany, element elastyczny jest wystarczają co podatny na naprężenie ścinające, że umożliwia ograniczoną mobilność osiową czopa wewnątrz elementu mocującego.

Korzystnie we wszystkich odmianach, luz promieniowy dla prowadzenia promieniowego czopa jest ustalony możliwie jak najmniejszy. Zauważa się, że «luz możliwie jak najmniejszy» lub «luz minimalny» jest stosowany tu w miejsce potocznego wyrażenia «bez luzu» ponieważ wyrażając się ściśle, elementy połączone bez luzu nie są ruchome w stosunku do siebie. We wszystkich przypadkach należy unikać zjawisk zużycia i hałasów stukania i analogicznych spowodowanych przez zbyt duży luz, jak również zakleszczeń i zjawisk zużycia spowodowanych przez zbyt mały luz.

Otwór w elemencie połączenia przegubowego, przyjmującego koniec czopa, może być zrealizowany w postaci otworu ślepego lub otworu przelotowego. Mobilność osiowa pomiędzy czopem i wydrążonym gniazdem moż e być ograniczona, na przykład przez elastyczne warstwy pośrednie lub elementy sprężynowe.

Głowica typu tłoka (ogólnie w kształcie pogrubienia lub naddatku) przewidziana w stanie techniki na końcu czopa może tu być utworzona bezpośrednio przez element połączenia przegubowego, który otacza koniec czopa, mobilność osiowa może być przewidziana pomiędzy tą głowicą i samym czopem. W innym korzystnym przykładzie wykonania, czop może jak poprzednio być wyposażony w głowicę lub końcowy stały naddatek, który może być podtrzymywany w sposób ślizgowy, tak jak tłok, w otworze elementu połączenia przegubowego, nie może się on zakleszczyć podczas prowadzenia przy minimalnym luzie promieniowym. W przypadku wykonania cylindrycznej powierzchni bocznej tej głowicy, siły promieniowe są rozłożone na większej powierzchni w porównaniu ze stanem techniki gdzie stosuje się głowice kuliste. W wyniku tego zmniejsza się nacisk powierzchniowy i zmniejsza się zużycie.

PL 206 923 B1

Korzystnie, element połączenia przegubowego jest utworzony przez kulę, odpowiednio część kuli, przewierconą lub wyposażoną w ślepy otwór. Jako element połączenia przegubowego, można jednak także stosować króciec lub tuleję obrotową i ślizgającą się osiowo wewnątrz wydrążonego gniazda, umieszczonego w odkształcalnym korpusie elastycznym, na przykład z kauczuku lub z tworzywa sztucznego.

Montaż elementu połączenia przegubowego może być uproszczony przez podzielenie części okucia tworzącego wydrążone gniazdo. Jest jednak również możliwe mocowanie elementu kulistego w sposób obrotowy, ale nie ślizgowy w wydrążonym gnieździe, w znany sposób za pomocą pierścienia sprężynującego lub analogicznego elementu.

Wychodząc z położenia neutralnego lub środkowego, czop powinien wytrzymać zmiany kąta osiągające do 10° w stosunku do wydrążonego gniazda. To co jest zasadniczo istotne dla modeli dla zastosowania jednostkowego, niezależnie od wymiarów związanych z obciążeniem, jest przestrzeń dysponowana w kierunku promieniowym na tafli szklanej i na szkielecie, jak również konieczna grubość czopa i konieczne kąty obrotu w elemencie mocującym.

Taki element, który umożliwia odchylenie lub elastyczne zakrzywienie płyty przymocowanej do niego w zależności od aktualnego obciążenia powierzchni, także w kierunku prostopadłym do płaszczyzny płyty, mogą być stosowane w sposób szczególnie korzystny jako punkt oparcia w środku lub na powierzchni wielkich płyt. Przy zastosowaniu elementów mocujących używanych aktualnie, które nie umożliwiają żadnego lub tylko bardzo małe przesunięcie w kierunku prostopadłym, płyty są poddawane bardzo dużym naprężeniom zginającym w środkowych punktach oparcia lub powierzchni, ponieważ występują naprężenia zginające w tym samym kierunku z jednej i drugiej strony odpowiedniego punktu oparcia. Tego rodzaju obciążenie jest znacznie zmniejszone przez element mocujący wykonany według wynalazku. Wewnętrzne siły przeciwdziałające lub powrotne konieczne przy takich przesunięciach, które mogą zawierać się w zakresie mniejszym lub równym ± 5 mm, mogą być zapewnione w korzystnym przykładzie wykonania, przez elementy sprężynowe, których naprężenie wstępne może być regulowane, lub odpowiednio ustalane. Ponadto, można wstępnie określić za pomocą takich elementów sprężynowych określone położenie neutralne (położenie zerowe lub spoczynkowe) wolnego czopa wewnątrz wydrążonego gniazda. W przypadku elastycznego elementu w kształcie tulei lub równoważ nych elementów połączenia przegubowego elastycznego, elastyczna odporność na deformację może ponadto być stosowana do regulowania położenie neutralnego.

Naturalnie proponowane tu elementy mocujące mogą również być stosowane uniwersalnie, oprócz przypadków zastosowań specjalnych, we wszystkich pozostałych punktach mocowania w których jest pożądane co najmniej jedno oparcie ruchome obrotowo. Nadają się więc do zastosowania w systemie konstrukcyjnym modułowym wykorzystującym elementy jednostkowe.

Oczywiście, można zasadniczo, takie elementy mocujące, stosować także do mocowania na szkieletach o pożądanych stopniach swobody szyb wielowarstwowych lub elementów oszklenia z elementami rozporowymi (oszklenia izolujące) do oszkleń zabezpieczających przed poż arem, jak również płyt z innych materiałów takich jak ceramika, kamień, tworzywo sztuczne, metal, itp. Można również wyobrazić sobie wykonanie samych elementów mocujących z materiałów nie metalowych o dużej wytrzymałości lub materiałów kompozytowych.

Ze względu na to, że mobilności elementu mocującego są obecnie oddzielone od stopni swobody w ruchu obrotowym i w ruchu posuwistym osiowym, zużycie takiego urządzenia jest ograniczone do minimum, którego nie da się uniknąć. Wynika z tego także w porównaniu ze stanem techniki, wiele innych możliwości optymalizowania elastyczności w kierunku osiowym czopa.

Inne właściwości i zalety wynalazku są przedstawione na rysunku dwóch przykładów wykonania i poniższym ich szczegółowym opisie. Uproszczone rysunki przedstawiają rozwiązania w przekroju.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, którego:

- fig. 1 przedstawia pierwszy przykład wykonania elementu mocującego (lub połączenia punktowego) dla płyty z czopem obrotowym i lekko ruchomym osiowo i elementem połączenia przegubowego mającym kształt nawierconej kuli;

- fig. 2 przedstawia drugi przykł ad wykonania, w którym element połączenia przegubowego stanowi tuleję metal-elastomer.

Należy na wstępie uściślić, że, w dalszym ciągu, terminy «zewnętrzny» odpowiadający «stronie zewnętrznej» określa każdorazowo stronę elementu mocującego, w stosunku do elementów otaczającej konstrukcji, ogólnie wolny umieszczony po stronie przeciwnej do szkieletu i że terminy «wewnętrzny» odpowiadający «stronie wewnętrznej» określa każdorazowo stronę zwróconą do szkieletu. SzkiePL 206 923 B1 let może na przykład być umieszczony na fasadzie lub ścianie wewnętrznej budynku, na moście lub analogicznej konstrukcji.

Na fig. 1, element mocujący 2 jest przymocowany do szyby monolitycznej 1 w otworze przelotowym 3 szyby 1. Zawiera on część okucia zewnętrznego 4, która w położeniu zamontowanym jest wyrównana z płaszczyzną zwróconą w stronę zewnętrzną szyby 1, i część okucia wewnętrznego 5, która jest połączona z częścią zewnętrzną okucia 4 w sposób rozdzielny lub nie. Pokazano tu skręcenie tych dwóch części w połączeniu rozłącznym. Część okucia zewnętrznego 4 opiera się o otoczoną głowicę stożkową i odpowiedni pierścień oporowy z tworzywa sztucznego na szybie 1 w obszarze końca zewnętrznego stożka otworu 3. Wychodząc z drugiej strony szyby 1, przykręca się na części okucia wewnętrznego 5, odpowiednio na korpusie wyposażonym w gwint zewnętrzny, nakrętkę w kształcie pierścienia 6, która opiera się na stronie wewnętrznej szyby 1 - razem z umieszczoną pomiędzy podkładką z tworzywa sztucznego. Warstwy pośrednie uniemożliwiają w sposób znany bezpośredni styk z materiałem elementu mocującego, którym jest na ogół metal i szkło.

Sposób mocowania elementu mocującego 2 z płytą i odpowiednio z szybą 1, nie jest jednak tu jednak istotny. Pokazane rozwiązanie służy tylko jako przykład i nie ma na celu ograniczania. Inne odmiany wykonania są licznie opisane w stanie techniki. Zauważa się zwłaszcza że nie jest koniecznie potrzebne wykonanie otworu przelotowego w szybie, odpowiednio w innych mocowanych płytach.

Dwie części okucia 4 i 5 tworzą zespół wydrążonego gniazda 7 rozdzielanego na wspomnianym styku rozłączenia. Do niego jest włożony element połączenia przegubowego 8 w kształcie nawierconej kuli z otworem przelotowym 9, w taki sposób, że może swobodnie się obracać z luzem promieniowym tak małym jak możliwe. W tym przykładzie wykonania, środek obrotu znajduje się w sposób znany wewnątrz grubości szyby 1, która jest mocowana za pomocą elementu mocującego 2. Inny układ środka obrotu na zewnątrz szyby 1 lub nawet tuż nad jej powierzchnią wewnętrzną może jednak także być przewidziany gdy zajdzie taka potrzeba; w tym celu trzeba po prostu dostosować konfigurację połączenia części okucia i ewentualnie ich mocowanie do szyby.

Istnieją naturalnie także inne środki dla wprowadzenia elementu połączenia przegubowego w wydrążone gniazdo przewidziane do tego celu zamocowania go w nim osiowo; mogą one także być tu zastosowane. Jedyną ważną rzeczą jest swoboda obrotu w wydrążonym gnieździe czopa stosowanego w elemencie połączenia przegubowego.

Dla połączenia elementu mocującego 2 szyby 1 ze szkieletem 10 oznaczonym tu po prostu linią przerywaną, z częścią wspornika, jest przewidziany czop 11, który biegnie przez otwór w części wspornika i do wydrążonego gniazda 7, odpowiednio w otworze elementu połączenia przegubowego 8. Na swoim wolnym końcu umieszczonym w tym otworze, czop 11 ma pogrubienie (głowicę) w kształcie tłoka 12. Ta głowica jest umieszczona w otworze 9 w sposób ślizgowy bez zatarcia z luzem promieniowym tak małym jak możliwe (pasowanie ślizgowe). Podczas wyboru pasowania, należy naturalnie uwzględnić możliwe dylatacje termiczne, jak również podczas opierania elementu połączenia przegubowego.

Dla określenia położenia neutralnego lub środkowego i dla ograniczenia mobilności osiowej naddatku 12 wewnątrz otworu 9, są przewidziane sprężyny naciskające na dwie strony głowicy 12. Sprężyna zewnętrzna 13 opiera się w kierunku osiowym z jednej strony na czołowej powierzchni zewnętrznej głowicy 12, a z drugiej strony w części okucia zewnętrznego 4 na dnie wewnętrznym wydrążonego gniazda 7. Ewentualnie, zostaną przewidziane odpowiednie środki dla centrowania sprężyny zewnętrznej 13 w stosunku do osi środkowej elementu mocującego, które jednak nie są tu pokazane.

Sprężyna wewnętrzna 14 otacza z dużym luzem promieniowym trzpień czopa 11. Opiera się ona w kierunku osiowym z jednej strony na wewnętrznej powierzchni czołowej głowicy 12, a z drugiej strony na zgrubieniu pierścieniowym 15 przewidzianym w części wewnętrznej okucia. To ostatnie może na przykład być wykonane, jak to jest pokazane tu, w sposób rozłączny w kształcie pierścienia sprężynującego wprowadzonego w rowek części okucia wewnętrznego 5, jeżeli takie rozwiązanie może bezpiecznie przyjąć siły działające w kierunku osiowym. Oczywiście inne rozwiązania polegające na szczegółach konstrukcji są tu również możliwe, bez modyfikowania zasady układu głowicy w elemencie połączenia przegubowego i mocowania w położeniu ruchomym osiowo. Tak więc zamiast śrubowych sprężyn dociskowych pokazanych tutaj, można także stosować inne odpowiednie elementy elastyczne, na przykład elastyczne elementy kauczukowe lub z tworzyw sztucznych, dla określenia położenia neutralnego naddatku w otworze.

Elastyczności, odpowiednio sztywności stosowanych sprężyn mogą ponadto być uzyskane stosując sprężyny o różnej twardości. Można również przewidzieć modyfikowanie według potrzeby

PL 206 923 B1 wstępnego naprężenia sprężyn dociskowych po montażu przez elementy regulacyjne, na przykład śruby regulacyjne w samym elemencie mocującym. Takie rozwiązanie będzie jednak droższe od pokazanego tu rozwiązania przedstawiającego zasadę. W skrajnym przypadku, twardość sprężyn może w razie potrzeby być wyregulowana tak du ż a ż e tylko bardzo mał e przesunię cia osiowe będą moż liwe i że praktycznie będzie to stałe oparcie osiowe. Podstawowa mobilność osiowa elementu nie jest jednak w tym przypadku zapewniona.

Jeżeli otwór znajdujący się w elemencie połączenia przegubowego ma być, w odmianie nie pokazanej, otworem ślepym, sprężyna zewnętrzna 13 może opierać się o jego dno. Można także przewidzieć w otworze przelotowym oporowe zgrubienie pierścieniowe, na którym może się oprzeć sprężyna zewnętrzna 13 wewnątrz elementu połączenia przegubowego.

Sprężyna wewnętrzna może również, w odmianie pokazanej na fig. 1, opierać się wewnątrz elementu połączenia przegubowego, jeżeli jest tam wystarczająca przestrzeń montażowa i oporowe zgrubienie pierścieniowe lub podobne zostało tam przewidziane. W takiej koncepcji, sprężyny 13 i/lub 14 nie powinny być odkształcane elastycznie przez ruchy obrotowe elementu mocującego.

Element mocujący 2 tu opisany może być całkowicie zamontowany wstępnie na szybie 1. Wprowadza się na przykład najpierw element połączenia przegubowego i sprężynę zewnętrzną 13 do części okucia zewnętrznego 4. Następnie wprowadza się czop 11 z głowicą w postaci naddatku 12 w otwór 9 elementu połączenia przegubowego 8. Nakłada się następnie sprężynę wewnętrzną 14 na głowicę 12. Na koniec, część okucia wewnętrznego 5 ze zgrubieniem pierścieniowym 15, a więc i pierścień sprężynujący 16, jest umieszczony na swoim miejscu i połączony z częścią okucia zewnętrznego, tu przez skręcanie. W ten sposób, z jednej strony element połączenia przegubowego jest zablokowany w wydrążonym gnieździe, i korzystnie odpowiednie połączenie materiałów, pokrycie ślizgowe i/lub jednorazowe smarowanie zapewnia długotrwałą mobilność obrotu wolnego elementu połączenia przegubowego. Z drugiej strony, dwie sprężyny są wstępnie ściśnięte w sposób pożądany, a czop 11, umieszczony tu w sposób obrotowy i osiowo ślizgowy, wychodzi na zewnątrz. Na koniec instaluje się ten zespół od strony zewnętrznej w otworze 3 szyby 1 i blokuje się jednocześnie z warstwami pośrednimi za pomocą nakrętki 6.

Można dopasować średnicę zewnętrzną głowicy i średnice wewnętrzne otworu elementu połączenia przegubowego i części okucia wewnętrznego w taki sposób, że czop ze swoim naddatkiem końcowym może być wprowadzony w otwór elementu połączenia przegubowego, odpowiednio cofniętego, przed umieszczeniem na swoim miejscu, odpowiednio za pierścieniem sprężynującym.

Po montażu wstępnym elementu mocującego 2, czop 11 jest zablokowany w kierunku osiowym w stosunku do szkieletu 10 w sposób typowy, korzystnie w sposób łatwy do demontażu z odpowiednimi śrubami. W danym przypadku można również przewidzieć tu stopnie swobody w ruchu posuwistym promieniowym w stosunku do osi czopa, odpowiednio równolegle do płaskiej części wspornika. Czop 11 przenosi w ten sposób na szkielet 10 wszystkie obciążenia takie jak ciężar jak również siły wiatru i dylatacji pochodzenia termicznego itp., które są przenoszone przez szybę 1 na element mocujący 2. Inne szczegóły tego szkieletu nie są tu pokazane. W tym zakresie i dla szczegółów bliżej dotyczących połączenia i stopni swobody w ruchu posuwistym elementu do mocowania na szkielecie, należy się odnieść po raz kolejny do znacznego dorobku stanu techniki w tym zakresie.

Części okucia 4 i 5 elementu mocującego 2 połączone z szybą 1 mogą we wszystkich przypadkach obracać się swobodnie w stosunku do czopa 11 dzięki elementowi połączenia przegubowego 8, to znaczy że są one podtrzymywane ze stopniami swobody ruchu obrotowego. Zwykle przyjmuje się kąty obrotu około 5' we wszystkich kierunkach. W ten sposób zakrzywienia szyby 1 mogą tu być przejmowane i kompensowane bez powodowania nadmiernych naprężeń. Ponadto, mobilność osiowa głowicy 12 w otworze 9 jak również dwie sprężyny 13 i 14 dopuszczają zmiany odległości pomiędzy szybą 1 i szkieletem, które są granicznie ograniczone w tym przykładzie wykonania przez długość blokowania odpowiedniej sprężyny ściskającej dociskanej do dna. Czop odpowiednio z naddatkiem końcowym może w tej konstrukcji zagłębić się osiowo w dwóch kierunkach mniej lub bardziej głęboko w element mocujący 2 od położenia neutralnego, przeciwko działaniu sił elastycznego tłumienia. Ponadto, sprężyny 13 i 14 mogą również wywoływać momenty tłumiące oscylacje elementu połączenia przegubowego 8, w wydrążonym gnieździe.

Zasadniczym obciążeniem elementu mocującego jest ciężar szyby 1. W położeniu normalnego montażu, działa on prostopadle do osi wzdłużnej czopa. Pomiędzy powierzchnią boczną cylindryczną głowicy 12 i ścianką otworu 9 w elemencie kulistym, mały luz promieniowy zapewnia styk powierzchni tak, że zasadnicze obciążenie jest przenoszone na czop przez stosunkowo dużą powierzchnię.

PL 206 923 B1

W odmianie elementu mocują cego pokazanej na fig. 2, stosuje się jako element połączenia przegubowego 8 w miejsce elementu z przegubem kulistym element w postaci tulei 16, który jest zaciśnięty pomiędzy dwoma częściami okucia elementu mocującego. Składa się on z tulei promieniowo zewnętrznej 17, i tulei promieniowo wewnętrznej 18 umieszczonej w niej koncentrycznie jak również z pierścienia połączenia przegubowego 19 odkształcalnego elastycznie, który jest umieszczony w szczelinie pierścieniowej pomiędzy dwoma tulejami. Połączenie pomiędzy pierścieniem połączenia przegubowego i tulejami, które mogą być wykonane z metalu lub materiałów niemetalowych, ma dużą wytrzymałość uzyskaną dzięki, na przykład klejeniu lub wulkanizacji.

Elementy tego rodzaju są znane na przykład jako amortyzatory w dziedzinie konstrukcji korpusów pojazdów samochodowych. Pierścień połączenia przegubowego może być utworzony z kauczuku lub odpowiednich elastomerów, jego sztywność elastyczna powinna być regulowana w bardzo dużych granicach zależnie od potrzeby, przez wybór materiałów i konfiguracji geometrycznej. W kierunku promieniowym, te elementy są na ogół bardzo sztywne, jednakże tuleja wewnętrzna może także zarówno obracać się w stosunku do osi środkowej jak i przesuwać się w kierunku osiowym w stosunku do tulei zewnętrznej przez odkształcenie elastyczne pierścienia połączenia przegubowego.

Reszta struktury elementu mocującego odpowiada zasadniczo wykonaniu pokazanemu na fig. 1, dlatego indywidualne elementy nie będą jeszcze raz objaśniane. Jednak, konstrukcja jest wyraźnie prostsza i produkcja jest w ten sposób bardziej ekonomiczna ze względu na brak elementu z przegubem kulistym. Tak więc, tuleja zewnętrzna 18 może być po prostu zaciśnięta osiowo i promieniowo bez luzu w wydrążonym gnieździe pomiędzy dwoma częściami okucia 4 i 5 skręcone ze sobą. Zgrubienie pierścieniowe 15 służące jako oparcie dla sprężyny wewnętrznej 14 jest tu zintegrowane bezpośrednio w części okucia wewnętrznego 5. Blokuje ono ponadto element tulei w kierunku osiowym za pomocą tulei zewnętrznej 18. Korzystnie, średnica wewnętrzna zgrubienia pierścieniowego 15 części okucia 5 jest mniejsza od średnicy zewnętrznej głowicy 12 tłoka, zapewniając bezpieczeństwo mechaniczne, tak że tłok nie może wydostać się na zewnątrz z przestrzeni 7. Tuleja wewnętrzna 19 jest nieco krótsza w kierunku osiowym od tulei zewnętrznej 18. Jej powierzchnia boczna wewnętrzna tworzy otwór elementu połączenia przegubowego, w którym jest umieszczony z luzem promieniowym tak małym jak tylko możliwe naddatek końca 12 czopa 11, który może jednak ślizgać się osiowo. Tu również, należy ponownie sprawdzić za pomocą odpowiednich środków zdolność do ruchu ślizgowego.

W odmianie, pierścień połączenia przegubowego może być przymocowany bezpośrednio na części okucia zewnętrznego 4, tuleja zewnętrzna 17 będzie w tym przypadku zbędna.

W jeszcze innej odmianie uproszczonej, można sobie wyobrazić, stosując elastyczny element połączenia przegubowego w kształcie tulei, mocowanie w kierunku osiowym czopa z lub bez naddatku do tulei wewnętrznej odpowiednio pierścienia połączenia przegubowego, jeżeli mobilność osiowa pożądana lub wymagana może być uzyskana jedynie przez wystarczające przesunięcia poprzeczne pierścienia połączenia przegubowego. W tej odmianie, nie ma potrzeby stosowania specjalnych elementów elastycznych dla określenia położenia neutralnego czopa.

Claims (19)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Element mocujący dla płyt, zwłaszcza dla tafli szklanych, który zawiera mający wolny koniec wydłużony czop do mocowania na szkielecie konstrukcji oraz wydrążone gniazdo, w którym jest umieszczony ruchomo ten wolny koniec, przy czym element przegubowy, który podtrzymuje obrotowo czop w wydrążonym gnieździe umożliwia ruchy przechylne osi wzdłużnej czopa w wydrążonym gnieździe, znamienny tym, że element przegubowy jest utworzony z elementu kulistego (8) zamontowanego obrotowo i mającego otwór (9) jako wydrążone gniazdo, w którym to otworze głowica (12) umieszczona na wolnym końcu czopa (11) jest prowadzona w sposób osiowo ślizgowy z minimalnym luzem promieniowym.
2. 2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że głowica (12) ma cylindryczną powierzchnię boczną.
3. 3. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że wydrążone gniazdo (7) dla elementu przegubowego jest utworzone przez dwie części okucia (4, 5) połączone ze sobą wzdłuż linii podziału.

   PL 206 923 B1
4. 4. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że wewnątrz otworu (9) elementu przegubowego są umieszczone elementy elastyczne (13, 14) skonfigurowane dla ustawienia wolnego końca czopa (11) w położeniu neutralnym w kierunku osiowym czopa (11).
5. 5. Element według zastrz. 4, znamienny tym, że elementy elastyczne (13, 14) mają postać sprężyn ściskających.
6. 6. Element według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, że elementy elastyczne (13, 14) są umieszczone po jednym z jednej i z drugiej strony głowicy (12) czopa (11) i każdy jest oparty z jednej strony głowicy (12).
7. 7. Element według zastrz. 6, znamienny tym, że druga strona elementów elastycznych (13,

   14) jest oparta, w przypadku jednego z nich, na zamkniętym końcu wydrążonego gniazda (7), a w przypadku drugiego, na zgrubieniu pierścieniowym (15) otaczającym czop (11).
8. 8. Element według zastrz. 6, znamienny tym, że druga strona elementów elastycznych (13, 14) ma oparcie wewnątrz otworu (13).
9. 9. Element mocujący dla płyt, zwłaszcza dla tafli szklanych, który zawiera mający wolny koniec wydłużony czop do mocowania na szkielecie konstrukcji oraz wydrążone gniazdo, w którym jest umieszczony ruchomo ten wolny koniec, przy czym element przegubowy, który podtrzymuje obrotowo czop w wydrążonym gnieździe umożliwia ruchy przechylne osi wzdłużnej czopa w wydrążonym gnieździe, znamienny tym, że element przegubowy jest utworzony przez element tulejowy (16) z co najmniej jednym elementem (19) elastycznie odkształcalnym i tuleją wewnętrzną tworzącą otwór, przy czym w tym otworze głowica (12) umieszczona na wolnym końcu czopa (11) jest poruszana i prowadzona osiowo z minimalnym luzem promieniowym i jest prowadzona obrotowo z elastycznym odkształceniem elementu (19) elastycznie odkształcalnego.
10. 10. Element według zastrz. 9, znamienny tym, że głowica (12) ma cylindryczną powierzchnię boczną.
11. 11. Element według zastrz. 9, znamienny tym, że wydrążone gniazdo (7) dla elementu przegubowego jest utworzone przez dwie części okucia (4, 5) połączone ze sobą wzdłuż linii podziału.
12. 12. Element według zastrz. 9, znamienny tym, że wewnątrz otworu (9) elementu przegubowego są umieszczone elementy elastyczne (13, 14, 19) skonfigurowane dla ustawienia wolnego końca czopa (11) w położeniu neutralnym w kierunku osiowym czopa (11).
13. 13. Element według zastrz. 12, znamienny tym, że elementy elastyczne (13, 14) mają postać sprężyn ściskających.
14. 14. Element według zastrz. 12 albo 13, znamienny tym, że elementy elastyczne (13, 14) są umieszczone po jednym z jednej i z drugiej strony głowicy (12) czopa (11) i każdy jest oparty z jednej strony głowicy (12).
15. 15. Element według zastrz. 14, znamienny tym, że druga strona elementów elastycznych (13, 14) jest oparta, w przypadku jednego z nich, na zamkniętym końcu wydrążonego gniazda (7), a w przypadku drugiego, na zgrubieniu pierścieniowym (15) otaczającym czop (11).
16. 16. Element według zastrz. 14, znamienny tym, że druga strona elementów elastycznych (13, 14) ma oparcie wewnątrz otworu (9).
17. 17. Element mocujący dla płyt, zwłaszcza dla tafli szklanych, który zawiera mający wolny koniec wydłużony czop do mocowania na szkielecie konstrukcji oraz wydrążone gniazdo, w którym jest umieszczony ruchomo ten wolny koniec, przy czym element przegubowy, który podtrzymuje obrotowo czop w wydrążonym gnieździe umożliwia ruchy przechylne osi wzdłużnej czopa w wydrążonym gnieździe, znamienny tym, że element przegubowy jest utworzony przez element tulejowy (16) z co najmniej jednym pierścieniem przegubowym (19) elastycznie odkształcalnym dla ruchów przechylnych, przy czym element tulejowy (16) tworzy otwór, który otacza wolny koniec czopa (11) i jest trwale połączony z wolnym końcem czopa (11), przy czym pierścień przegubowy (19) elementu tulejowego (16) umożliwia ograniczoną mobilność wolnego końca czopa (11) z racji swojej wystarczającej zdolności do ścinania.
18. 18. Płyta, zwłaszcza tafla szklana, z co najmniej jednym otworem i zamontowanym w niej elementem mocującym określonym w zastrzeżeniach od 1 do 17.
19. 19. Zastosowanie płyty określonej w zastrzeżeniu 18 na oszklenie budynku, zwłaszcza oszklenia fasady.