PL204114B1 - Konstrukcja dachowa w płaskim i/lub płasko nachylonym ukształtowaniu oraz element izolacyjny do takiej konstrukcji - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest konstrukcja dachowa w płaskim i/lub płasko nachylonym ukształtowaniu, składająca się z konstrukcji dolnej, na której izolacja cieplna i/lub izolacja akustyczna, w szczególności w postaci płyt izolacyjnych z włókien mineralnych, korzystnie z włókien szklanych i/lub włókien skalnych, wspiera się częścią powierzchni na górnych pasach korytek nośnych tworzących konstrukcję dolną, oraz z konstrukcji górnej, przy czym konstrukcja dolna i/lub konstrukcja górna są wykonane jako korytka nośne z poszczególnych blach profilowanych. Ponadto przedmiotem wynalazku jest element izolacyjny do konstrukcji dachowej w płaskim i/lub płasko nachylonym ukształtowaniu, w postaci płyty izolacyjnej z włókien mineralnych, korzystnie z włókien szklanych i/lub włókien skalnych, która wspiera się częścią powierzchni na górnych pasach konstrukcji dolnej.

Płaskie albo płasko nachylone konstrukcje dachowe budowli halowych są wykonane bardzo często z korytka nośnego z profilowanych blach stalowych, z których jest utworzona konstrukcja nośna, ale często także pokrycie dachu. Aby uzyskać możliwie duże rozpiętości przy małej grubości blachy, wykorzystuje się profilowane blachy stalowe o stosunkowo dużej wysokości i średniej szerokości profilu. Uwzględnia się przy tym wygięcia pochodzące od ciężaru własnego i obciążeń dynamicznych powstających przy chodzeniu lub jeżdżeniu. Odstępy w świetle między pasami górnymi utworzonymi przez profilowanie wahają się między około 130 mm i około 175 mm. Natomiast szerokości pasów górnych są mniejsze i wynoszą około 108 mm do około 145 mm.

Aby zredukować koszt konstrukcji nośnej, układane są profile o dużych rozpiętościach. Poszczególne profile łączone są ze sobą tylko punktowo, a więc powstaje podatna na drgania membrana, którą mogą pobudzić nawet małe siły.

Na izolację cieplną i na powłokę przeciwpożarową takiej niestatecznej konstrukcji nośnej nadają się w szczególności elastyczno-sprężyste materiały izolacyjne z włókien mineralnych, w szczególności z wełny skalnej. Takie materiały po pierwsze są podatne na ruchy konstrukcji nośnej, a po drugie działają izolująco także wtedy, gdy są ułożone tylko luźno na konstrukcji nośnej. Innymi zaletami takich materiałów izolacyjnych są: niepalność według DIN 4102, wysoka dźwiękochłonność a także efektywność ich wytwarzania i obróbki. Żeby poprawić nośność materiałów izolacyjnych i jednocześnie przyspieszyć ich układanie, takie materiały są dostarczane na budowę i układane korzystnie jako płyty izolacyjne o dużym formacie, na przykład o wymiarach około 2 m x 1,2 m. Ale znane są też obszary zastosowań zwykłych, wobec powyższych mniejszych płyt izolacyjnych. Rozmiary materiałów izolacyjnych, w szczególności płyt izolacyjnych, z reguły nie są dostosowane do wymiarów korytek nośnych, mianowicie do odstępu pasów górnych, przez co zmniejsza się też specyficzna liczba swobodnie wystających i ulegających łatwo uszkodzeniom płyt izolacyjnych lub też segmentów materiałów izolacyjnych, które są ukształtowane i układane pasmowo.

Tak więc tradycyjna konstrukcja dachowa w płaskim i/lub płasko nachylonym ukształtowaniu składa się z korytka nośnego z blachy profilowanej, luźno ułożonej folii polietylenowej stanowiącej paroszczelną warstwę zaporową, z warstwy termoizolacyjnej o grubości około 50 - 160 mm i osłony z folii z tworzywa sztucznego, pasm kauczuku syntetycznego lub pasm bitumicznych, które są ustalane punktowo wkrętami wkręcanymi w korytko nośne. Żeby rozłożyć w materiale siłę docisku wkrętów, wykorzystuje się talerzyki blaszane, które dociskają uszczelki do materiału izolacyjnego.

Tego rodzaju konstrukcje dachowe w myśl reguł obowiązujących w dekarstwie są „dachami nieużytkowymi, natomiast tarasy lub powierzchnie parkowania traktuje się jako użytkowe konstrukcje dachowe. Toteż pod pojęciem użytkowości należy rozumieć możliwość nieograniczonego chodzenia i jeżdżenia a także ustawiania pojemników, towarów i tak dalej albo stawiania rusztowań roboczych, drabin.

Jednak nawet w przypadku nieużytkowych konstrukcji dachowych w myśl powyżej definicji dochodzi już w trakcie wykonywania konstrukcji dachowej do punktowego i/lub wielkopowierzchniowego obciążenia tej konstrukcji powodowanego przez pracujące na dachu osoby i/lub ustawione tam maszyny i sprzęty. W wyniku słabego nadzoru w trakcie ciągu prac wykonywanych w obszarze dachów lub na dachach i zaniedbań w trakcie eksploatacji, gotowe płaskie powierzchnie dachowe wykorzystywane są jako łatwo dostępne do chodzenia i jeżdżenia powierzchnie do komunikacji i składowania, przy czym materiały izolacyjne w pewnych miejscach są narażone wielokrotnie na bardzo duże obciążenia mechaniczne, które powodują uszkodzenie struktury i prowadzą w skutek tego do wadliwej konstrukcji.

Aby zwiększyć wytrzymałość na ściskanie i na obciążenia występujące przy chodzeniu i jeździe taczek lub wózków transportowych podczas wznoszenia budynku lub też budowy konstrukcji dachowej wraz z ewentualnymi przybudówkami, zmieniono znacznie w ostatnich latach strukturę materiałów

PL 204 114 B1 izolacyjnych tak, że poszczególne włókna są ukierunkowane względnie stromo ku dużym powierzchniom materiałów izolacyjnych, w szczególności płyt izolacyjnych lub pasm materiału izolacyjnego. Technologia wytwarzania takich materiałów izolacyjnych polega na wzdłużnym i pionowym zagęszczaniu masy włóknistej impregnowanej środkami wiążącymi i następnie ustalaniu silnie odkształconej masy włóknistej przez utwardzanie najczęściej używanych duroplastycznych żywic lub mieszanin żywicowych. Zagęszczanie wzdłużne/pionowe odbywa się z reguły w kierunku wytwarzania tak, że włókna ustawiają się stromo w tym kierunku oraz są silnie odkształcane i są ułożone płasko, poprzecznie do kierunku wytwarzania.

Dlatego wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu płyty izolacyjnej wytworzonej z takiego pasma materiału izolacyjnego jest przy badaniu w kierunku poprzecznym do kierunku wytwarzania około 3 do 6-krotnie większa niż w kierunku wytwarzania, w zależności od gęstości liczonej w odniesieniu do całkowitej objętości. Celem uniknięcia przedwczesnego załamania struktury, płyty izolacyjne muszą być zawsze zaprojektowane tak, aby oś płyty izolacyjnej wyznaczająca kierunek wyższej wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu była usytuowana poprzecznie do pasów górnych. Jednak rozwiązanie takie pozwala tylko w pewnym stopniu zredukować, lecz nie usunąć zasadnicze problemy związane z pł ytami izolacyjnymi.

Natomiast, w porównaniu z wytrzymałością na rozciąganie przy zginaniu, rośnie bardzo wyraźnie naprężenie ściskające tak, że z reguły może być zredukowana średnia gęstość liczona w odniesieniu do całkowitej objętości materiałów izolacyjnych, w szczególności płyt izolacyjnych. W przypadku płyt izolacyjnych o takiej strukturze gęstość liczona w odniesieniu do całkowitej objętości mieści się w zakresie od okoł o 130 do 180 kg/m³. Oferowane w handlu tradycyjne pł yty izolacyjne mają ś rednie naprężenie ściskające od około 55 do 70 kPa, przy czym dopuszcza się dziesięcioprocentowe odkształcenie przy ściskaniu płyty izolacyjnej. Dane te dotyczą tylko nie używanych próbek. Wartości te są uzyskiwanymi jednorazowo wartościami maksymalnymi, ponieważ już poniżej tej granicy następują zmiany strukturalne. Dlatego nawet przy ostrożnym obchodzeniu się z warstwą izolacyjną w trakcie budowy występują z reguły straty wytrzymałości wynoszące około 20 do 35 kPa. Wypadkowa wartość wytrzymałości na ściskanie oddaje wtedy dość stabilny poziom wyjściowy tej wytrzymałości w fazie właściwego użytkowania budowli lub też trwałość płaskiej konstrukcji dachowej.

Wadą płyt izolacyjnych o takiej strukturze jest zwiększona o około 2 do 3 mW/mK przewodność cieplna tak, że te płyty izolacyjne należą często do grupy 045 przewodności cieplnej według DIN 4108.

Powierzchnia tego rodzaju płyt izolacyjnych jest bardzo wrażliwa na obciążenia ścinające występujące podczas chodzenia lub jeżdżenia. Unika się tej wady w płytach izolacyjnych opisanych w DE 37 01 592 C1 i EP 0 277 500 B1. Płyty te mają zintegrowaną bardzo zagęszczoną strefę, w której poszczególne włókna są ściśnięte do gęstości liczonej w odniesieniu do całkowitej objętości około 160 do 220 kg/m³ i przy zagęszczaniu są doprowadzane w położenie poziome.

Dachowe płyty izolacyjne, podobnie jak elementy dachów spadzistych, są chronione luźno ułożonymi płytami izolacyjnymi o grubości około 20 - 50 mm.

Odpowiednią wytrzymałość powierzchni tak ukształtowanych płyt izolacyjnych uzyskuje się poprzez naklejenie tkanin z włókien szklanych, syntetycznych lub naturalnych albo włókniny szklanej za pomocą stosunkowo grubych warstw ciągliwych klejów, jak bitumy lub tym podobne. Jednak takie warstwy wierzchnie powodują zakwalifikowanie płyty izolacyjnej do palnych materiałów budowlanych, co jest bardzo niekorzystne z ekonomicznego punktu widzenia, o ile zawęża to zakres zastosowania takich płyt izolacyjnych.

Najlepszą ochronę izolacji dają na przykład sztywne na zginanie płyty betonowe o grubości około 20 do 50 mm albo wielkoformatowe ruszty siatkowe z prześwitem układane na matach z przemiału gumowego, które są rozkładane na uszczelnieniu dachu. Taki sposób postępowania powoduje zwiększenie ciężaru dachu i potrzebę stosowania większych nakładów na konstrukcje ścian, co zwiększa koszty zwłaszcza w przypadku budynków przemysłowych.

Wychodząc z takiego stanu techniki u podstaw wynalazku leży zadanie stworzenia konstrukcji dachowej i elementu izolacyjnego, za pomocą której lub którego eliminuje się uprzednio wymienione wady i za pomocą której lub którego podczas wznoszenia budynku można stworzyć izolację przynajmniej lepiej i pewniej odporną na obciążenia występujące przy chodzeniu, mającą mniejszy ciężar całkowity i duże właściwości izolujące.

Tak postawione zadanie rozwiązuje się w tego rodzaju konstrukcji dachowej w ten sposób, że izolacja składa się co najmniej z dwóch warstw, z których co najmniej jedna warstwa, mianowicie przynajmniej ta ułożona na konstrukcji dolnej, jest ukształtowana w sposób wytrzymały na rozciąganie.

PL 204 114 B1

Celem rozwiązania postawionego zadania przewiduje się w zgodnym z wynalazkiem elemencie izolacyjnym, że płyta izolacyjna składa się z co najmniej dwóch warstw, z których co najmniej jedna warstwa, mianowicie przynajmniej ta ułożona na konstrukcji dolnej lub innej podporze, jest ukształtowana w sposób wytrzymały na rozciąganie.

Tak więc w konstrukcji dachowej według wynalazku przewiduje się założenie materiału izolacyjnego, który dzięki odpornej na rozciąganie warstwie zwróconej ku konstrukcji dolnej nie jest podatny na wygięcia między górnymi pasami przy obciążeniu powodowanym chodzeniem i/lub składowaniem przedmiotów, przy czym chodzi tu w szczególności o obciążenia punktowe. Przy tego typu obciążeniach w konstrukcji dachowej według wynalazku nie powstają ani pęknięcia przy zginaniu ani tnące naprężenia ścinające.

Przy tym trzeba uwzględnić występujące statyczne i dynamiczne obciążenia konstrukcji dachowej, w której izolacja, w szczególności poszczególne płyty izolacyjne, wspiera się tylko częścią powierzchni na górnych pasach korytek nośnych. Płyty izolacyjne o małej grubości są obciążone przede wszystkim na zginanie i rozciąganie. W przypadku większej grubości materiału występuje przede wszystkim naprężenie ścinające, to znaczy obciążany element objętościowy jest przeciskany pod obciążeniem przez strefę między dwoma sąsiednimi pasami górnymi korytka nośnego.

W zwykłych płytach izolacyjnych z włóknami mineralnymi ukierunkowanymi stromo ku powierzchniom powiązane zwykle ze sobą rodzaje obciążeń zmniejszają też zależność wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu od kierunku. Aby jednak zmniejszyć wpływ z reguły małej wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu w kierunku wytwarzania materiału izolacyjnego, trzeba znacznie zwiększyć grubość tego materiału. Takie rozwiązanie jest niekorzystne z ekonomicznego punktu widzenia. Ponadto występuje często potrzeba ukształtowania izolacji z płyt ułożonych kilkuwarstwowo, co najmniej dwuwarstwowo, z przemieszczonymi szczelinami, co ma wpływ na grubość poszczególnych płyt izolacyjnych lub też warstw izolacji, gdy układany jest na przykład pasmowy materiał izolacyjny. Przy nakładaniu na siebie poszczególnych płyt izolacyjnych, dodatkowo jeszcze wyprofilowanych na powierzchniach, nie powstaje połączenie dociskowe między warstwami izolacji, wobec czego płyty izolacyjne odkształcają się niezależnie od siebie pod działaniem danych obciążeń.

Wady te w konstrukcji dachowej według wynalazku i elemencie izolacyjnym według wynalazku eliminuje się przez to, że poprawiona jest wyraźnie wytrzymałość izolacji, w szczególności elementów izolacyjnych, korzystnie płyt izolacyjnych, dzięki co najmniej jednej odpornej na rozciąganie warstwie przewidzianej w zwróconej ku konstrukcji dolnej strefie dużej powierzchni izolacji, w szczególności elementu izolacyjnego, korzystnie płyt izolacyjnych. W przypadku izolacji kilkuwarstwowej odporną na rozciąganie warstwę można ukształtować tylko w warstwie izolacji przylegającej do konstrukcji dolnej. Jednak korzystne okazało się również ukształtowanie następnych warstw elementu izolacyjnego, które mają zgodną z wynalazkiem warstwę odporną na rozciąganie.

Warstwa odporna na rozciąganie może być ukształtowana jednolicie z jedną lub kilkoma warstwami elementu izolacyjnego. Jednak alternatywnie lub dopełniająco można też ukształtować taką warstwę odporną na rozciąganie jako oddzielny zdolny do manipulowania element, który w następnej operacji technologicznej jest naklejany na kolejne warstwy elementu izolacyjnego.

Warstwa odporna na rozciąganie składa się korzystnie z co najmniej jednej wytrzymałej na zerwanie tkaniny, w szczególności tkaniny siatkowej z włókien szklanych, syntetycznych i/lub tekstylnych. Alternatywnym rozwiązaniem albo dodatkowym wzmocnieniem mogą być włókniny szklane, korzystnie włókniny ze wzmocnieniem nitkowym.

W ulepszonej i korzystnej odmianie realizacji poszczególne wł ókna mineralne w przypowierzchniowej strefie elementów izolacyjnych, która ma grubość od kilku milimetrów do 5 cm, są związane dodatkowym spoiwem. Chodzi więc przy tym o zwiększenie zawartości środka wiążącego przy powierzchni, przy czym dodatkowy środek wiążący w tej strefie może być taki sam lub może różnić się od spoiwa izolacji, czyli elementu izolacyjnego. Środek wiążący może mieć działanie klejące zarówno wobec włókien mineralnych elementu izolacyjnego jak i wobec dodatkowo nałożonej warstwy odpornej na rozciąganie.

Według następnej cechy znamiennej wynalazku przewiduje się, że tkanina siatkowa przed utwardzeniem środka wiążącego jest wciskana w impregnowane korzystnie dodatkowym spoiwem ciągłe pasmo włókien mineralnych, z którego następnie są wytwarzane elementy izolacyjne, w szczególności płyty izolacyjne.

Ponadto przewiduje się, że pasmo włókien mineralnych jest poddawane zagęszczaniu w kierunku wzdłużnym i/lub pionowym, żeby uzyskać większą sztywność wytworzonych z niego elementów

PL 204 114 B1 izolacyjnych. Gdy takie zagęszczanie wykonuje się po nałożeniu warstwy odpornej na rozciąganie, w szczególności tkaniny siatkowej, uzyskuje się niemal całkowite osadzenie tej tkaniny w podłożu. W tym celu można też odciąć część pasma włókien mineralnych i przed ponownym złączeniem składowych pasm utworzonych równolegle do dużych powierzchni można włożyć tkaninę siatkową między te pasma. Po złączeniu tych pasm następuje zagęszczanie pasma włókien mineralnych razem z tkaniną siatkową i tak utworzona struktura pasma włókien mineralnych jest ustalana przez utwardzenie środka wiążącego.

Według następnej cechy znamiennej wynalazku przewiduje się, że na dużych powierzchniach pasm składowych i/lub tkaniny siatkowej jest umieszczony dodatkowy środek wiążący.

Korzystnie przewidziane są spoiwa organiczne i/lub nieorganiczne, lub też mieszaniny obu takich środków wiążących.

Tkanina przewidziana jako „zbrojenie elementu izolacyjnego jest lepiej i trwalej osadzona i dobrze związana z ciągłym pasmem włókien szklanych poprzez wprowadzenie krótkich do bardzo krótkich, przygotowanych na przykład przez pocięcie lub zmielenie włókien mineralnych, w szczególności włókien szklanych, w strefę powierzchni podziału między pasmami składowymi lub dużą powierzchnią i naklejaną tkaniną siatkową .

Rozwinięcie wynalazku przewiduje, że wprowadzane dodatkowo krótkie włókna mineralne są dodawane jako masa włóknista o gęstości nasypowej 200 - 800 kg/m³. Celem zwiększenia gęstości nasypowej mogą działać na pasmo włókien mineralnych nieznaczne siły ściskające, które nie powodują niepożądanego zagęszczenia nie odpornych na rozciąganie stref pasma włókien mineralnych, jednak pozwalają uzyskać gęstość nasypową masy włóknistej 400 - 800 kg/m³.

Krótkie włókna są spajane za pomocą środków wiążących w ilości 6 do 14% wag., w szczególności tradycyjnych żywic duroplastycznych i/lub mieszanin żywicowych.

Aby stworzyć elementy izolacyjne, które mimo dodatku środka wiążącego spełniają wymaganie niepalności według DIN 4102, przewiduje się według następnej cechy znamiennej wynalazku, że jako środki wiążące wykorzystywane są spoiwa nieorganiczne, w szczególności nanozol krzemionkowy (Ormocere®), zol krzemionkowy, same szkła wodne, ich mieszaniny powiązane ze sobą lub w połączeniu ze spoiwami organicznymi albo mieszaninami spoiw względnie spoiwami klejącymi.

Ponadto korzystnie co najmniej warstwy odporne na rozciąganie zawierają dodatkowo substancje hydrofobowe.

Korzystnie opisane wyżej warstwy odporne na rozciąganie i/lub w szczególności wprowadzone środki wzmacniające są ukształtowane jako umożliwiające dyfuzję tak, że przewidziana w konstrukcji dachowej według wynalazku paroszczelna zapora powietrzna albo wilgoć zalegająca na konstrukcji dolnej nie prowadzą do wnikania wody do izolacji. Wilgoć występująca na uszczelnieniu dachowym może być przy tym ukształtowaniu szybko odprowadzana do atmosfery przez umożliwiającą dyfuzję izolację i przez uszczelnienie dachowe.

Następna zaleta wynalazku polega na tym, że co najmniej jedna folia, korzystnie z metalu, pasmo bitumiczne i/lub inna warstwa laminowana stosowana zwykle przy materiałach izolacyjnych z wełny mineralnej jest naklejana na całej lub części powierzchni, w szczególności pasmowo, na elemencie izolacyjnym i/lub jest mocowana mechanicznie, na przykład jest przyszywana.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia fragment konstrukcji dachowej z izolacją przedstawiony w perspektywie, a fig. 2 - element izolacyjny według fig. 1, przedstawiony w perspektywie i częściowym przekroju.

Na fig. 1 widać fragment konstrukcji dachowej w płaskim ukształtowaniu. Konstrukcja ta składa się z konstrukcji dolnej 1, na której jest ułożona izolacja 2. Konstrukcja dolna jest wykonana z korytek nośnych 3 utworzonych z blach profilowanych, które mają załomowe profile ceowe. Każde korytko nośne 3 składa się z pasów górnych 4 i pasów dolnych 5, przy czym każdy pas górny 4 jest połączony środnikiem 6 z pasem dolnym 5.

Na górnych pasach 4 korytek nośnych 3 jest ułożona paroszczelna zapora powietrzna ukształtowana w postaci folii 7. Na fig. 1 widać, że folia w strefie dolnych pasów 5 nieco zwisa między sąsiednimi środnikami 6.

Nad folią 7 jest umieszczona izolacja 2 składająca się z poszczególnych płyt izolacyjnych 8. Płyty izolacyjne 8 mają dwie przebiegające równolegle do siebie i umieszczone w odstępie od siebie duże powierzchnie 9, dwa łączące te duże powierzchnie 9, ukierunkowane prostopadle do dużych powierzchni 9 i przebiegające równolegle do siebie boki wzdłużne 10, a także ukierunkowane prostopadle do boków wzdłużnych 10 i do dużych powierzchni wąskie boki 11.

PL 204 114 B1

Przy tym wąskie boki 11 przy znanym w zasadzie ciągłym procesie wytwarzania takich płyt izolacyjnych 8 ustawione są poprzecznie do kierunku wytwarzania. Płyty izolacyjne 8 są wytwarzane z reguły z ciągłego pasma włókien mineralnych i składają się z włókien skalnych, które mają długość rzędu mikrometrów i są spajane środkami wiążącymi.

Ja widać poszczególne włókna mineralne w strefie wąskich boków 11 są ułożone płasko względem dużych powierzchni. Natomiast włókna mineralne 12 w strefie wzdłużnych boków 10 płyty izolacyjnej 8 są ukierunkowane stromo ku dużym powierzchniom 9. Takie ustawienie włókien mineralnych 12 uzyskuje się przez zagęszczanie wspomnianego wyżej ciągłego pasma włókien mineralnych w kierunku wzdłużnym linii produkcyjnej, to znaczy w kierunku normalnych do powierzchni wąskich boków 11, i/lub zagęszczanie w kierunku normalnych do dużych powierzchni 9.

Poza tym na fig. 1 można zauważyć, że płyta izolacyjna, przedstawiona szczegółowo na fig. 2, w strefie dużej powierzchni 9 usytuowanej przeciwległe do konstrukcji dolnej 1, ma warstwę 13 o zwiększonej gęstości włókien lub też gęstości środka wiążącego. W strefie przeciwległej do dużej powierzchni 9 płyta izolacyjna 8 ma odporną na rozciąganie warstwę 14, która jest opisana niżej na podstawie fig. 2.

Odporna na rozciąganie warstwa 14 składa się z silnie zagęszczonej warstwy wierzchniej 15, w której jest osadzona tkanina siatkowa 16. Warstwa wierzchnia 15 jest naklejona na dużą powierzchnię 9 płyty izolacyjnej 8 zwróconą ku konstrukcji dolnej 1. Na warstwie wierzchniej 15 jest laminowana dodatkowo włóknina szklana 17.

Włóknina szklana ma wzmocnienie nitkowe, żeby jeszcze zwiększyć jej wytrzymałość na rozciąganie. Warstwa wierzchnia 15 składa się z krótkich do bardzo krótkich włókien mineralnych w postaci masy włóknistej o gęstości nasypowej 300 kg/m³ i o zwartości 14% wagowych środka wiążącego, przy czym jako środek wiążący wybrano spoiwo nieorganiczne. Warstwa wierzchnia 15 jest ukształtowana jako warstwa przepuszczalna tak, że mimo dużej gęstości liczonej w odniesieniu do całkowitej objętości, możliwa jest dyfuzja wilgoci zawartej w konstrukcji dachowej przez izolację 2.

Claims (32)

1. Konstrukcja dachowa w płaskim i/lub płasko nachylonym ukształtowaniu, składająca się z konstrukcji dolnej, na której izolacja cieplna i/lub izolacja akustyczna, w szczególności w postaci płyt izolacyjnych z włókien mineralnych, korzystnie z włókien szklanych i/lub włókien skalnych, wspiera się częścią powierzchni na górnych pasach korytek nośnych tworzących konstrukcję dolną, oraz z konstrukcji górnej, przy czym konstrukcja dolna i/lub konstrukcja górna są wykonane jako korytka nośne z poszczególnych blach profilowanych, znamienna tym, że izolacja (2) składa się co najmniej z dwóch warstw, z których co najmniej jedna warstwa (14), mianowicie co najmniej warstwa (14) ułożona na konstrukcji dolnej (1), jest ukształtowana jako odporna na rozciąganie.

2. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) jest naklejona na co najmniej następnej warstwie.

3. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) składa się z włókniny szklanej (17), w szczególności ze wzmocnieniem nitkowym, i/lub z wytrzymałej na zerwanie tkaniny (16), w szczególności tkaniny siatkowej z włókien szklanych, syntetycznych i/lub tekstylnych.

4. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) ma zwiększoną gęstość liczoną w odniesieniu do całkowitej objętości w porównaniu z następną warstwą.

5. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że następna warstwa w przypowierzchniowej strefie po stronie odpornej na rozciąganie warstwy (14) ma zwiększoną zawartość środka wiążącego, który służy zarówno do lepszego zespolenia umieszczonych tam włókien mineralnych, jak też do połączenia obu warstw (8; 14).

6. Konstrukcja dachowa według zastrz. 3, znamienna tym, że włóknina szklana (17) i/lub wytrzymała na zerwanie tkanina (16) jest osadzona w odpornej na rozciąganie warstwie (14) w szczególności przed zagęszczaniem pionowym i wzdłużnym pasma włókien tworzącego odporną na rozciąganie warstwę (14).

7. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że włóknina szklana (17) i/lub wytrzymała na zerwanie tkanina (16) jest umieszczona między odporną na rozciąganie warstwą (14) i następną warstwą.

PL 204 114 B1

8. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) jest ukształtowana jako składowe pasmo następnej warstwy i po zagęszczeniu następnej warstwy jest doprowadzana w szczególności pod warstwę pośrednią wytrzymałej na zerwanie tkaniny (16) i/lub włókninę szklaną (17).

9. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) jest sklejana z następną warstwą za pomocą spoiw organicznych i/lub nieorganicznych.

10. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) w szczególności w strefie wytrzymałej na zerwanie tkaniny (16) i/lub włókniny szklanej (17) ma włókna szklane krótkie do bardzo krótkich.

11. Konstrukcja dachowa według zastrz. 10, znamienna tym, że włókna szklane są zawarte w masie włóknistej o gęstości nasypowej między 200 i 300 kg/m³, po dodatkowym zagęszczeniu między 400 i 800 kg/m³.

12. Konstrukcja dachowa według zastrz. 10, znamienna tym, że włókna szklane są zespolone duroplastycznymi żywicami i/lub mieszaninami żywicowymi albo spoiwami nieorganicznymi, jak w szczególności nanozol krzemionkowy, zol krzemionkowy, szkło wodne albo ich mieszaniny z lub bez spoiw organicznych, albo mieszaninami spoiw lub też spoiwami klejącymi, w ilości 5-20% wag., w szczególności 6-14% wag.

13. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) i/lub następna warstwa zawiera/zawierają substancje hydrofobowe.

14. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) i/lub następna warstwa jest/są ukształtowana jako umożliwiająca (-e) dyfuzję.

15. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że na odpornej na rozciąganie warstwie (14) i/lub następnej warstwie jest naklejona na całej lub na części powierzchni, w szczególności pasmowo, odporna na rozciąganie folia, w szczególności z metalu, pasmo bitumiczne lub tym podobny element.

16. Konstrukcja dachowa według zastrz. 1, znamienna tym, że między izolacją (2) i konstrukcją dolną (1 jest umieszczona paroszczelna zapora nieprzepuszczająca powietrza, w szczególności folia polietylenowa.

17. Element izolacyjny do konstrukcji dachowej w płaskim i/lub płasko nachylonym ukształtowaniu, w postaci płyty izolacyjnej z izolujących włókien mineralnych, korzystnie z włókien szklanych i/lub włókien skalnych, która wspiera się częścią powierzchni na górnych pasach konstrukcji dolnej, znamienny tym, że płyta izolacyjna (8) składa się co najmniej z dwóch warstw (14), z których co najmniej jedna warstwa (14), mianowicie warstwa (14) ułożona na konstrukcji dolnej (1) lub na innym podkładzie, jest odporna na rozciąganie.

18. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) jest naklejona na co najmniej następnej warstwie.

19. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) składa się z włókniny szklanej (17), w szczególności ze wzmocnieniem nitkowym, i/lub z wytrzymałej na zerwanie tkaniny (16), w szczególności tkaniny siatkowej z włókien szklanych, syntetycznych i/lub tekstylnych.

20. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) ma zwiększoną gęstość liczoną w odniesieniu do całkowitej objętości w porównaniu z następną warstwą.

21. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że następna warstwa w przypowierzchniowej strefie po stronie odpornej na rozciąganie warstwy (14) ma zwiększoną zawartość środka wiążącego, który służy zarówno do lepszego zespolenia umieszczonych tam włókien mineralnych, jak też do lepszego połączenia obu warstw (8; 14).

22. Element izolacyjny według zastrz. 21, znamienny tym, że włóknina szklana (17) i/lub wytrzymała na zerwanie tkanina (16) jest osadzona w odpornej na rozciąganie warstwie (14) w szczególności przed zagęszczaniem pionowym i wzdłużnym pasma włókien tworzącego odporną na rozciąganie warstwę (14).

23. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że włóknina szklana (17) i/lub wytrzymała na zerwanie tkanina (16) jest umieszczona między odporną na rozciąganie warstwą (14) i następną warstwą.

24. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) jest ukształtowana jako składowe pasmo następnej warstwy i po zagęszczeniu następnej warstwy jest

PL 204 114 B1 doprowadzana w szczególności pod warstwę pośrednią wytrzymałej na zerwanie tkaniny (16) i/lub włókniny szklanej (17).

25. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) jest sklejana z następną warstwą za pomocą spoiw organicznych i/lub nieorganicznych.

26. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) w szczególności w strefie wytrzymałej na zerwanie tkaniny (16) i/lub włókniny szklanej (17) ma włókna szklane krótkie do bardzo krótkich.

27. Element izolacyjny według zastrz. 26, znamienny tym, że włókna szklane są zawarte w masie włóknistej o gęstości nasypowej między 200 i 300 kg/m³, po dodatkowym zagęszczeniu między 400 i 800 kg/m³.

28. Element izolacyjny według zastrz. 26, znamienny tym, że włókna szklane są zespolone duroplastycznymi żywicami i/lub mieszaninami żywicowymi albo spoiwami nieorganicznymi, jak w szczególności nanozol krzemionkowy, zol krzemionkowy, szkło wodne albo ich mieszaniny z lub bez spoiw organicznych, albo mieszaninami spoiw lub też spoiwami klejącymi, w ilości 5-20% wag., w szczególności 6-14% wag.

29. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) i/lub następna warstwa zawiera/zawierają substancje hydrofobowe.

30. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że odporna na rozciąganie warstwa (14) i/lub następna warstwa jest/są ukształtowana (-e) jako umożliwiająca (-e) dyfuzję.

31. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że na odpornej na rozciąganie warstwie (14) i/lub następnej warstwie jest naklejona na całej lub na części powierzchni, w szczególności pasmowo, odporna na rozciąganie folia, w szczególności z metalu, pasmo bitumiczne lub tym podobny element.

32. Element izolacyjny według zastrz. 17, znamienny tym, że między izolacją (2) i konstrukcją dolną (1 jest umieszczona paroszczelna zapora nieprzepuszczająca powietrza, w szczególności folia polietylenowa.