PL200025B1 - Kołek do mocowania na pustych i litych elementach budowlanych - Google Patents

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest ko lek (10) do mo- cowania na pustych i litych elementach budowla- nych, z rozci agaj acymi si e w kierunku wzd lu znym ramionami rozporowymi, po laczonymi ze sob a na tylnym ko ncu tulejow a ko ncówk a ko lka, przez któr a przek ladana jest sruba rozporowa, za s na przednim ko ncu tulejowym ostrzem ko lka, w które wkr ecana jest sruba rozporowa, przy czym kana l pod srub e rozporow a jest w obszarze ostrza ko lka w ezszy ni z w obszarze rozporowym lub w obszarze ko nca ko lka. Wed lug wynalazku ramiona rozporowe (18) ko lka s a na ca lej swej d lugo sci polaczone ze sob a w zasadzie w sposób ci ag ly w kierunku obwodowym za pomoc a rozci agliwego materia lu (22). Dzi eki temu uzyskuje si e dobre prowadzenie sruby i wytrzyma la na skre- canie konstrukcj e ko lka (10). Ponadto zapobiega si e, zw laszcza przy mocowaniu na pustych i p lytowych elementach budowlanych, znacznemu powrotnemu obrotowi ostrza (16) ko lka przy r ecznym wkr ecaniu sruby rozporowej. Wygi ete szczeliny (32) w ostrzu (16) ko lka zapewniaj a dobre dopasowanie do srub o ró znych srednicach i ró znym skoku gwintu. PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kołek do mocowania na pustych i litych elementach budowlanych. Pod pojęciem pustych elementów budowlanych należy przy tym rozumieć na przykład pustaki lub płyty, za którymi znajduje się pusta przestrzeń. Pojęcie elementów litych dotyczy przykładowo betonu lub temu podobnych.

Tego typu kołki są znane jako takie. Są one zazwyczaj wykonane z tworzywa sztucznego, zaś w ich środkowej części znajdują się wzdłużne ramiona rozporowe, oddzielone od siebie szczelinami. Na tylnym końcu ramiona rozporowe są połączone ze sobą tulejową końcówką kołka, zaś na przednim końcu tulejowym ostrzem kołka. Przez tulejową końcówkę kołka przekładana jest śruba rozporowa, którą następnie wkręca się w ostrze kołka. Celem zamocowania kołka na litym elemencie budowlanym kołek osadza się w otworze wywierconym w litym elemencie, po czym w kołek wkręca się śrubę rozporową. Śruba rozporowa rozpycha ramiona rozporowe, to znaczy rozpiera je, powodując tym samym zakotwienie kołka w otworze wywierconym w litym elemencie.

W pustym elemencie budowlanym lub w płycie kołek przekłada się przez wywiercony otwór, w zwią zku z czym jego tulejowa koń cówka znajduje się w pustym elemencie budowlanym. Nastę pnie przez końcówkę kołka przekłada się śrubę rozporową, którą przeprowadza się pomiędzy ramionami rozporowymi i wkręca w ostrze kołka. Wkręcanie śruby rozporowej w ostrze kołka powoduje jego przemieszczanie w kierunku końcówki kołka, przy czym następuje rozpieranie ramion rozporowych. Znane są dwie możliwości rozpierania. Pierwsza z nich polega na tym, że ramiona rozporowe wskutek zbliżania się ostrza kołka do jego końcówki wyginają się na zewnątrz, zaczepiając kształtowo za pusty element budowlany. Druga możliwość polega na tym, że przy wkręcaniu śruby rozporowej ostrze kołka obraca się względem końcówki kołka, wskutek czego następuje skręcenie ramion rozporowych i utworzenie swego rodzaju wę z ła, który zaczepia o pusty element budowlany.

Znane kołki mają wadę w postaci złego prowadzenia śruby, która przy wkręcaniu może wychodzić na boki przez szczeliny pomiędzy ramionami rozporowymi. Inną wadę znanych kołków stanowi ich niewielka wytrzymałość na skręcanie, która przy wkręcaniu śruby rozporowej powoduje sprężysty obrót ostrza kołka względem jego końcówki. Przy ręcznym wkręcaniu śruby rozporowej sprężysty obrót ostrza kołka względem jego końcówki sprawia, że, gdy wkrętak zostanie na chwilę puszczony celem poprawienia uchwytu, ostrze kołka wraz z wkręconą weń śrubą rozporową przekręca się z powrotem. W związku z tym ręczne wkręcania śruby rozporowej w kołek nastręcza znaczne trudności.

Celem wynalazku jest wyeliminowanie opisanych powyżej niedogodności.

Kołek do mocowania na pustych i litych elementach budowlanych, z rozciągającymi się w kierunku wzdłużnym ramionami rozporowymi, rozpieranymi przy wkręcaniu śruby rozporowej w kołek, przy czym ramiona rozporowe są połączone ze sobą na tylnym końcu tulejową końcówką kołka, przez którą przekładana jest śruba rozporowa, zaś na przednim końcu tulejowym ostrzem kołka, w które wkręcana jest śruba rozporowa, przy czym kanał pod śrubę rozporową jest w obszarze ostrza kołka węższy niż w obszarze rozporowym lub w obszarze końca kołka, według wynalazku charakteryzuje się tym, że ramiona rozporowe są na całej swej długości połączone ze sobą w zasadzie w sposób ciągły w kierunku obwodowym za pomocą rozciągliwego materiału.

Korzystnie końcówka kołka ma większą średnicę niż kołek w obszarze ramion rozporowych i ostrza.

Korzystnie przekrój końcówki kołka ma piłopodobny zarys, przy czym zęby piły są zwrócone w kierunku wkręcania śruby rozporowej.

Korzystnie ostrze ma wygięte szczeliny, przy czym jedno ramię szczeliny jest nachylone w kierunku skoku gwintu śruby rozporowej, zaś drugie ramię jest nachylone w kierunku przeciwnym.

Korzystnie kanał pod śrubę rozporową ma wewnątrz ostrza kołka przekrój różny od kołowego.

Korzystnie kanał pod śrubę ma co najmniej wewnątrz ostrza kołka płaski przekrój.

Korzystnie kanał pod śrubę ma kształt szczeliny lub dwóch, krzyżujących się ze sobą szczelin.

W kołku według wynalazku ramiona rozporowe są zatem na całej swej długości połączone ze sobą w zasadzie w sposób ciągły w kierunku obwodowym za pomocą rozciągliwego materiału. Aby osiągnąć rozciągliwość materiału, jest on cienki i/lub pofałdowany w kierunku obwodu kołka. Przy wytwarzaniu kołka z tworzywa sztucznego rozciągliwy materiał stanowi korzystnie całość z ramionami rozporowymi, w związku z czym jest wykonany z tego samego tworzywa, co pozostała część kołka. Rozciągliwy materiał jest w tym przypadku tak cienki, że stanowi swego rodzaju błonkę z tworzywa sztucznego. Połączenie ramion rozporowych w kierunku obwodowym nadaje kołkowi według wynaPL 200 025 B1 lazku kształt tulei, zamkniętej w kierunku obwodowym także w obszarze ramion rozporowych. Zapewnia to dobre prowadzenie śruby rozporowej i zapobiega wysuwaniu się śruby rozporowej z kołka na bok pomiędzy ramionami rozporowymi, nawet przy poprzecznym obciążeniu śruby rozporowej. Kolejną zaletą połączenia ramion rozporowych w kierunku obwodowym jest podwyższona wytrzymałość kołka na skręcanie. Z kolei podwyższona wytrzymałość na skręcanie jest o tyle korzystna, że ostrze kołka przy wkręcaniu śruby rozporowej obraca się wraz z nią w mniejszym stopniu, dzięki czemu śruba rozporowa pozwala się lepiej wkręcić w ostrze kołka. Ponadto zaletą podwyższonej wytrzymałości na skręcanie jest fakt, że ostrze kołka przy odjęciu momentu obrotowego, czyli na przykład przy puszczeniu wkrętaka, w mniejszym stopniu przekręca się z powrotem. Ułatwia to wkręcanie śruby rozporowej, zwłaszcza w przypadku wkręcania ręcznego. Dodatkowo kołek według wynalazku ma tę zaletę, że po rozpoczęciu rozpierania w pustym elemencie budowlanym spadek momentu obrotowego przy wkręcaniu śruby rozporowej jest znacznie mniej intensywny. W znanych kołkach rozporowych moment obrotowy zmniejsza się bardzo gwałtownie, jeżeli przy mocowaniu kołka w pustym elemencie budowlanym ramiona rozporowe zaczynają się wyginać lub skręcać wokół siebie. Zwiększona sztywność kołka według wynalazku w następstwie połączenia jego ramion rozporowych w kierunku obwodowym sprawia, że to zjawisko ulega co najmniej osłabieniu. Efekt gwałtownego spadku momentu obrotowego przy wkręcaniu śruby rozporowej jest niekorzystny, ponieważ stwarza wrażenie, że śruba rozporowa lub kołek przy przeciążeniu ulegną wyrwaniu, tracąc tym samym pewne obsadzenie w pustym elemencie budowlanym.

Jeżeli tulejowa końcówka kołka ma większą średnicę niż jego pozostała część, wówczas zapewnione jest dobre obsadzenie kołka w pustym lub płytowym elemencie budowlanym, w którym kołek jest zamocowany w zasadzie jedynie swoją tulejową końcówką w wywierconym otworze, zaś pozostała część kołka znajduje się w pustej przestrzeni.

Jeżeli przekrój tulejowej końcówki kołka ma piłopodobny zarys, wówczas oznacza to, że końcówka kołka ma powierzchnie promieniowe, z których zewnętrznej krawędzi linia zarysu końcówki kołka biegnie spiralnie do wewnątrz, przeciwnie do kierunku wkręcania śruby rozporowej, aż do następnej powierzchni promieniowej. Powierzchnie promieniowe są zatem ustawione w kierunku wkręcania śruby rozporowej. W miękkich materiałach budowlanych tworzą one swego rodzaju łożysko oporowe, które wciska się w materiał i stanowi element zabezpieczający przed obrotem, przytrzymujący kołek nieruchomo w materiale podczas wkręcania śruby rozporowej. Powierzchnie promieniowe nie muszą być oczywiście skierowane dokładnie promieniowo. Zwłaszcza w połączeniu z większym przekrojem końcówki kołka w porównaniu do jego pozostałej części piłopodobne ukształtowanie zarysu końcówki kołka stanowi skuteczne zabezpieczenie przed obrotem w miękkich materiałach budowlanych, ponieważ przy wprowadzaniu kołka w otwór wywiercony w miękkim materiale budowlanym mająca większą średnicę końcówka kołka zgniata materiał w obszarze otaczającym tę końcówkę, w związku z czym uformowane w materiale powierzchnie promieniowe zyskują większą wytrzymałość.

Jeżeli tulejowe ostrze kołka jest zaopatrzone w wygięte, na przykład w kształt litery V, szczeliny, przy czym naroże (wierzchołek) szczeliny skierowany jest korzystnie ku przedniemu lub tylnemu końcowi kołka wówczas wskutek wygięcia szczeliny mają jedno ramię nachylone w kierunku skoku gwintu śruby rozporowej oraz drugie ramię nachylone w kierunku przeciwnym. Nachylenie szczelin w ostrzu kołka może się różnić od skoku gwintu śruby rozporowej, jedynie kierunek tego nachylenia musi być taki sam względnie przeciwny. Ramiona wygiętych szczelin, których nachylenie jest zgodne z kierunkiem skoku gwintu śruby rozporowej, służą do współpracy ze zwojami gwintu śruby, powodują one bowiem dobre dopasowanie do różnych średnic śruby. Wygięte szczeliny zapewniają skuteczne obsadzenie śruby rozporowej o małej średnicy bez obawy, że śruba zostanie wyrwana z ostrza kołka przy jej dociąganiu. Jednocześnie wygięte szczeliny zapobiegają znacznemu wzrostowi momentu obrotowego przy wkręcaniu śruby rozporowej o dużej średnicy.

Ramiona wygiętych szczelin, których nachylenie jest skierowane przeciwnie do skoku gwintu śruby rozporowej, powodują osiową rozciągliwość ostrza kołka, wskutek czego zmienia się osiowy odstęp wygiętych szczelin, rozmieszczonych na kołku jedna za drugą wzdłuż osi kołka. Pozwala to na dopasowanie do różnych skoków gwintu śruby rozporowej.

Jeżeli kołek zawiera kanał pod śrubę rozporową, który wewnątrz tulejowego ostrza kołka ma przekrój różny od kołowego, wówczas kanał pod śrubę ma w obrębie ostrza kołka różne wymiary poprzeczne w różnych kierunkach. Również to rozwiązanie służy dopasowaniu kolka do różnych średnic śrub rozporowych.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia kolek w widoku perspektywicznym, fig. 2 - kolek z fig. 1 w widoku z boku, fig. 3 - kołek

PL 200 025 B1 z fig. 1 w przekroju osiowym, fig. 4 - koł ek z fig. 1 w widoku czoł owym z tył u, fig. 5 - kołek z fig. 1 w widoku czoł owym z przodu, fig. 6 do 9 - przekroje wzdł uż linii VI-VI do IX-IX na fig. 2, oraz fig. 10 i 11 - dwa przykł ady zastosowania koł ka z fig. 1.

Przedstawiony na fig. 1-3 kołek 10 według wynalazku jest wykonany z tworzywa sztucznego i ma kształt zbliżony do tulei. Kołek 10 ma kanał 12 (fig. 3) pod nie przedstawioną na fig. 1-3 śrubę rozporową, który przechodzi przez kołek 10 wzdłuż jego osi i zwęża się stożkowo w dwóch miejscach.

W tylnej części kołek 10 ma tulejową koń cówkę 14, zaś w przedniej części tulejowe ostrze 16, przy czym ostrze 16 kołka jest za pomocą dwóch ramion rozporowych 18, leżących naprzeciw siebie i biegną cych wzdł u ż koł ka, połączone w cał o ść z jego koń cówką 14. Ramiona rozporowe 18 wyznaczają obszar rozporowy 20 kołka 10, rozciągający się od końcówki 14 do ostrza 16 kołka. W kierunku obwodowym ramiona rozporowe 18 są połączone ze sobą rozciągliwym materiałem 22. Rozciągliwy materiał 22 jest z tego samego tworzywa sztucznego, co pozostała część kołka 10, przy czym rozciągliwy materiał 22 stanowi integralny element kołka 10. Rozciągliwy materiał 22 ma postać cienkiej błonki 22, łączącej ze sobą ramiona rozporowe 18 w kierunku obwodowym (porównaj przekroje obszaru rozporowego 20 na fig. 7 i 8). Cienka błonka 22 ma pofałdowanie w kierunku obwodowym. Zarówno dzięki temu pofałdowaniu, jak też małej grubości oraz rozciągliwości tworzywa sztucznego, z którego jest wykonana, bł onka 22 wykazuje rozcią gliwość w kierunku obwodu koł ka 10, zaś przy nadmiernym obciążeniu cienka błonka 22 może ulec rozerwaniu.

Tulejowa końcówka 14 kołka ma większy wymiar poprzeczny względnie średnicę niż ostrze 16 i koł ek 10 w obszarze rozporowym 20, co jednak nie jest dobrze widoczne na rysunku. Ponadto tulejowa końcówka 14 kołka ma piłopodobny zarys, widoczny na fig. 6. Końcówka 14 kołka ma dwie, leżące naprzeciw siebie, powierzchnie promieniowe 24, zwrócone w kierunku wkręcania śruby rozporowej, nie przedstawionej na fig. 1-3. Z zewnętrznymi krawędziami powierzchni promieniowych 24 połączone są linie zarysu względnie powierzchnie zarysu 26, które biegną spiralnie do wewnątrz w kierunku przeciwnym do kierunku wkręcania, aż do przeciwległej powierzchni promieniowej 24. Powierzchnie promieniowe 24 służą do zabezpieczenia kołka 10 przed obrotem w wywierconym otworze przy wkręcaniu śruby rozporowej.

Pomiędzy wspomnianymi powierzchniami promieniowymi 24 z końcówki 14 kołka wystają żebra blokujące 28, biegnące wzdłuż kołka. Żebra blokujące 28 mają piłopodobny przekrój, zaś ich powierzchnie, zwrócone w kierunku wkręcania śruby rozporowej, tworzą również powierzchnie promieniowe 30 kołka 10.

Tulejowa końcówka 16 jest zaopatrzona w wygięte szczeliny 32, których wierzchołek lub narożnik 34 jest skierowany do przodu. Szczeliny 32 są umieszczone w dwóch miejscach naprzeciw siebie na ostrzu 16 kołka, przy czym obok siebie w odstępach osiowych rozmieszczonych jest kilka (trzy) szczelin 32. Wygięte szczeliny 32 mają ramiona 36, 38, przy czym jedno ramię 36 wznosi się w kierunku skoku gwintu śruby rozporowej, nie przedstawionej na fig. 1-3, zaś drugie ramię 38 wznosi się w kierunku przeciwnym. Nachylenie ramion 36 nie musi pokrywać się ze skokiem gwintu śruby rozporowej, musi jedynie przebiegać w tym samym kierunku.

Kanał 12 pod śrubę ma w obszarze końcówki 14 kołka w przybliżeniu kołowy przekrój i zwęża się w obszarze rozporowym 20, tworząc dwie, krzyżujące się ze sobą szczeliny (fig. 7 i 8), zaś w końcówce 16 kołka ma postać szczeliny (fig. 9). Pozwala to na dobre dopasowanie kanału 12 do śrub rozporowych o różnych średnicach.

Funkcja kołka 10 według wynalazku jest objaśniona poniżej na podstawie fig. 10 i 11. Na fig. 10 ukazane jest zamocowanie przedmiotu 40 na płytowym elemencie budowlanym 42. Kołek 10 jest osadzony w otworze wywierconym w płytowym elemencie budowlanym 42. Z uwagi na większą średnicę końcówki 14 kołka następuje poszerzenie wywierconego otworu i umocnienie elementu budowlanego, otaczającego końcówkę 14 kołka. Jednocześnie końcówka 14 kołka wchodzi swym piłopodobnym zarysem (fig. 6) w element budowlany 42, powierzchnie promieniowe 24, 30 tworzą powierzchnie oporowe, które zapobiegają obracaniu się kołka 10 przy wkręcaniu śruby rozporowej 44.

Po osadzeniu kołka 10 mocowany przedmiot 40 z wywierconym otworem zostaje zawieszony na płytowym elemencie budowlanym 42, po czym przez przedmiot 40 przekłada się śrubę rozporową 44, którą wkręca się w kołek 10. Gwint 46 śruby rozporowej 44 wcina się przy tym w ostrze 16 kołka i dochodzi do ramion 36 wygiętych szczelin 32, nachylonych w tym samym kierunku, co gwint 46 śruby rozporowej 44. Ramiona 38 wygiętych szczelin 32, nachylone w kierunku przeciwnym, umożliwiają osiowe rozciąganie ostrza 16 kołka, w związku z czym wzajemny odstęp osiowy szczelin 32 dopasowuje się do skoku gwintu 46 śruby rozporowej. W połączeniu z płaskim w ostrzu 16 kołka, szczelinoPL 200 025 B1 wym kanałem 12 wygięte szczeliny 32 powodują dobre dopasowanie ostrza 16 kołka do średnicy danej śruby rozporowej oraz skoku jej gwintu 46.

Przy wkręcaniu i dociąganiu śruba rozporowa 44 ciągnie ostrze 16 kołka w kierunku jego końcówki 14, wskutek czego skraca się odstęp pomiędzy ostrzem 16 i końcówką 14 kołka. Ramiona rozporowe 18 skręcają się przy tym wokół siebie, tworząc węzeł, w związku z czym zachodzą kształtowo za płytowy element budowlany 42, zapewniając skuteczne zakotwienie kołka 10 również na płytowym elemencie budowlanym 42 o niewielkiej wytrzymałości, na przykład kartonie gipsowym. Błonki 22 (fig. 1, 2, 7, 8), które łączą ze sobą ramiona rozporowe 18 w kierunku obwodowym, nadają kołkowi 10 dużą wytrzymałość na skręcanie. Błonki 22 przeciwdziałają przekręcaniu się ostrza 10 kołka względem jego końcówki 14 przy wkręcaniu i dociąganiu śruby rozporowej 44, zapobiegając tym samym zwłaszcza znacznemu powrotnemu obrotowi ostrza 16, gdy podczas ręcznego wkręcania śruby rozporowej 44 trzeba na chwilę puścić wkrętak, by poprawić uchwyt. Ponadto błonki 22 zapobiegają silnemu spadkowi momentu obrotowego, związanego z wkręcaniem śruby rozporowej 44, po rozpoczęciu skręcania ramion rozporowych 18 wokół siebie. Taki spadek momentu obrotowego stwarzałby wrażenie, że śruba rozporowa 44 mogłaby wyrwać się z kołka 10 lub kołek 10 mógłby wyrwać się z elementu budowlanego 42, względnie powodowałby uczucie słabego zakotwienia kołka.

Na fig. 11 przedstawione jest zakotwienie przedmiotu 40 na litym elemencie budowlanym 48, na przykład betonie. Kołek rozporowy 10 osadza się w znany sposób w otworze 50 wywierconym w litym elemencie budowlanym, następnie przykłada się przedmiot 40, przekłada przezeń śrubę rozporową 44 i wkrę ca się ją w koł ek 10. Ś ruba rozporowa 44 rozpycha ramiona rozporowe 18, powodują c zakotwienie kołka rozporowego 10 w wywierconym otworze 50. Cienkie błonki 22, łączące ramiona rozporowe 18 w kierunku obwodowym, nie stanowią przeszkody w rozpychaniu, czyli rozpieraniu ramion rozporowych 18, ponieważ błonki te są cienkie i zaopatrzone w pofałdowanie, w związku z czym są rozciągliwe w kierunku obwodowym. Cienkie błonki 22, które łączą ramiona rozporowe 18 w obszarze rozporowym 20 w swego rodzaju tuleję, sprawiają, że przy wkręcaniu śruby rozporowej 44 nie może się ona wysuwać na boki pomiędzy ramionami rozporowymi 18 z kanału 12. Przy braku cienkich błonek 22 niebezpieczeństwo to istnieje zwłaszcza wówczas, gdy śruba rozporowa 44 zostaje obciążona przez przedmiot 40 w kierunku poprzecznym. Płaski, szczelinowy kanał 12 pod śrubę oraz wygięte szczeliny 32 umożliwiają użycie niewielkiego momentu obrotowego do wkręcania śruby rozporowej 44 nawet w twardy i niepodatny na odkształ cenia, lity element budowlany 48, na przyk ł ad beton.

Claims (8)

1. Kołek do mocowania na pustych i litych elementach budowlanych, z rozciągającymi się w kierunku wzdłużnym ramionami rozporowymi, rozpieranymi przy wkręcaniu śruby rozporowej w kołek, przy czym ramiona rozporowe są połączone ze sobą na tylnym końcu tulejową końcówką kołka, przez którą przekładana jest śruba rozporowa, zaś na przednim końcu tulejowym ostrzem kołka, w które wkręcana jest śruba rozporowa, przy czym kanał pod śrubę rozporową jest w obszarze ostrza kołka węższy niż w obszarze rozporowym lub w obszarze końca kołka, znamienny tym, że ramiona rozporowe (18) są na całej swej długości połączone ze sobą w zasadzie w sposób ciągły w kierunku obwodowym za pomocą rozciągliwego materiału (22).

2. Kołek według zastrz. 1, znamienny tym, że jego końcówka (14) ma większą średnicę niż kołek (10) w obszarze ramion rozporowych (18) i ostrza (16).

3. Kołek według zastrz. 1, znamienny tym, że przekrój jego końcówki (14) ma piłopodobny zarys, przy czym zęby piły są zwrócone w kierunku wkręcania śruby rozporowej (44).

4. Kołek według zastrz. 1, znamienny tym, że ostrze (16) ma wygięte szczeliny (32), przy czym jedno ramię (36) szczeliny (32) jest nachylone w kierunku skoku gwintu śruby rozporowej (44), zaś drugie ramię (38) jest nachylone w kierunku przeciwnym.

5. Kołek według zastrz. 1, znamienny tym, że kanał (12) pod śrubę rozporową (44) ma wewnątrz ostrza (16) kołka przekrój różny od kołowego.

6. Kołek według zastrz. 1, znamienny tym, że kanał (12) pod śrubę ma co najmniej wewnątrz ostrza (16) kołka płaski przekrój.

7. Kołek według zastrz. 6, znamienny tym, że kanał (12) pod śrubę ma kształt szczeliny.

8. Kołek według zastrz. 7, znamienny tym, że kanał (12) pod śrubę ma kształt dwóch, krzyżujących się ze sobą szczelin.