PL199885B1 - Jednostka pływająca - Google Patents

Abstract

Jednostka p lywaj aca (1), korzystnie statek, do transportu i monta zu konstrukcji, która to jed- nostka p lywaj aca (1) zawiera kad lub (2) i co najmniej cztery wysuwane pionowo nogi no sne (9), a tak ze srodki przemieszczaj ace do wysuwania nóg no snych (9). Nogi no sne (9) s a zamontowane w co najmniej dwóch wspornikach (5), które s a polaczone za pomoc a pierwszych srodków z, odpo- wiednio, lew a i praw a burt a kad luba (2) i gdzie jednostka p lywaj aca (1) zawiera równie z co najmniej jeden d zwig (11), do manewrowania i umieszczania konstrukcji pod lini a wodn a. W wyniku otrzymuje sie jednostk e p lywaj ac a na bazie istniej acej jednostki p lywaj acej, tj. ze wszystkimi urz adzeniami, umo zliwiaj ac a transport wiatraków i ich monta z na zbudowanych uprzednio strukturach na dnie mo- rza, i gdzie samo wznoszenie wiatraka przebiega w tych samych warunkach co na l adzie i gdzie mon- ta z mo zna przeprowadza c za pomoc a statków towarowych tak zwanego typu samo dostawczego. Innymi s lowy, taki statek jest jednostk a, która mo ze wykonywa c wszystkie zadania, takie jak za ladu- nek wiatraków, transport kilku wiatraków na miejsce monta zu, w tym podnoszenie ich ze statku towa- rowego i opuszczanie na wst epnie zainstalowan a podstaw e na dnie morza. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest jednostka pływająca, korzystnie statek, do transportu i montażu konstrukcji, przy czym ta jednostka pływająca zawiera kadłub i co najmniej cztery wysuwane pionowo nogi nośne, a także środki do wysuwania nóg nośnych.

Taka jednostka pływająca jest znana z, na przykład, patentu GB-A-2,120,607. W opisie tym przedstawiono statek używany do instalowania dużych struktur morskich. Statek ten jest wyposażony w cztery ruchome w pionie nogi i urządzenie szynowe na swoim pokładzie. Natomiast sam statek ma specjalną konstrukcję w tym sensie, że te cztery wysuwane nogi nośne stanowią integralną część jednostki pływającej i, tym samym, są zamontowane przez jej pokład. Ponadto zastosowanie struktury szynowej oznacza, że statek można używać wyłącznie w przypadkach, w których struktura wychodzi na zewnątrz z pokładu i ma być umieszczona na platformie na jednym poziomie z powierzchnią pokładu.

W dziedzinie montażu wiatraków morskich znane jest ponadto ich transportowanie na samonośnej barce, która jest holowana albo która może czasami pływać samodzielnie, przy czym możliwe jest w tym wypadku transportowanie tylko jednego wiatraka naraz oraz prędkość jednostki transportowej jest bardzo ograniczona. Takie urządzenie samonośne jest również bardzo wrażliwe na warunki wiatrowe, w wyniku czego możliwe jest tylko stawianie wiatraków częściowo stosunkowo blisko brzegu i częściowo przy stosunkowo spokojnej pogodzie.

Celem obecnego wynalazku jest uzyskanie jednostki pływającej na bazie istniejącej jednostki pływającej, tj. wyposażonej całkowicie we wszystkie zespoły, umożliwiającej transport wiatraków oraz ich montaż na zbudowanych uprzednio strukturach na dnie morza, i gdzie samo wznoszenie wiatraków odbywa się w takich samych warunkach jak na lądzie i gdzie montaż może odbywać się za pośrednictwem statków towarowych typu samo dostawczego. Taki statek, innymi słowy jest jednostką, która jest w stanie wykonać wszystkie zadania obejmujące załadunek wiatraków, transport kilku wiatraków na miejsce montażu, w tym ich podnoszenie ze statku towarowego i opuszczanie ich na przygotowaną podstawę na dnie morza.

Tym samym taki statek jest statkiem towarowym, korzystnie kontenerowcem lub masowcem, uzupełnionym o pewne konstrukcje pomocnicze. Taki statek towarowy wyróżnia się tym, że transportuje duże ładunki, którymi w tym wypadku jest do 10 wiatraków, ale równocześnie cechuje się dużą zdatnością do żeglugi i zdolnością do utrzymywania dobrej prędkości, a także jako statek towarowy posiada konieczne pomieszczenia dla załogi.

Jednostka pływająca, korzystnie statek, do transportu i montażu konstrukcji, która to jednostka pływająca zawiera kadłub i co najmniej cztery wysuwane pionowo nogi nośne, a także środki przemieszczające do wysuwania nóg nośnych, według wynalazku charakteryzuje się tym, że nogi nośne są zamontowane w co najmniej dwóch wspornikach, które są połączone za pomocą pierwszych środków z, odpowiednio, lewą i prawą burtą kadłuba i gdzie jednostka pływająca zawiera również co najmniej jeden dźwig, do manewrowania i umieszczania konstrukcji pod linią wodną.

Korzystnie wsporniki zawierają co najmniej jedną tuleję powleczoną na swoich wewnętrznych powierzchniach substancją zmniejszającą tarcie, przy czym wspomniane wewnętrzne powierzchnie otaczają części zewnętrznego obwodu nogi nośnej.

Korzystnie środki przemieszczające zawierają co najmniej jedną wciągarkę linową przymocowaną do każdej nogi nośnej oraz przymocowany do niej układ hydrauliczny.

Korzystnie każda z nóg nośnych zawiera ogniwa obciążnikowe.

Korzystnie w kadłubie znajdują się puste przestrzenie/komory, które są wypełniane wodą i opróżniane z wody przez układ sterowania.

Korzystnie górna powierzchnia końcowa wsporników jest umieszczona na jednym poziomie z pokładem jednostki pływającej.

Korzystnie dolna powierzchnia końcowa wsporników jest umieszczona w znacznej odległości od linii wodnej statku i pomiędzy nią a dnem statku.

Korzystnie pierwsze środki zawierają szynę przymocowaną do kadłuba i środki mocujące, na przykład śruby.

Cały układ działa w ten sposób, że montuje się wspomniane wsporniki na znanych jednostkach pływających za pomocą pierwszego środka, którym może być, na przykład, urządzenie szynowe. W każdym wsporniku montuje się jedną, korzystnie dwie, ruchome w pionie nogi, które zapewniają stacjonarne położenie statku, nawet na wzburzonym morzu. Należy zauważyć, że w powiązaniu

PL 199 885 B1 z transportem wiatraków blokowanie nóg odbywa się w taki sposób, że podnosi się statek na niezbędny poziom, po czym blokuje się go, ponieważ w przeciwnym wypadku wysoka fala mogłaby spowodować destabilizację w trakcie manewrowania wiatrakami. Za pomocą samego dźwigu jest zatem możliwe manewrowanie dużymi wiatrakami, przy czym na pokładzie można ponadto zamontować dodatkowe pomocnicze dźwigi umożliwiające wyładunek na nabrzeże i załadunek z nabrzeża.

W jednostce pływającej według wynalazku nogi nośne ślizgają się stosunkowo beztarciowo w tulei, która częściowo je otacza. Jak ujawniono, taka tuleja jest powleczona substancją zmniejszającą tarcie, korzystnie w postaci teflonu, albo też nogi nośne mogą być powleczone teflonem w celu uzyskania tej samej funkcji. Ponadto nogi te są przystosowane do tulei poprzez pasowanie suwliwe, ponieważ istotne znaczenie ma nie za duży prześwit pomiędzy tuleją a nogą nośną.

Osiągnięto odpowiedni sposób regulowania położenia pionowego nóg nośnych, ponieważ układ hydrauliczny zapewnia właściwy nacisk na nogi nośne. Należy również zauważyć, że, korzystnie, każda noga nośna ma dwie wciągarki, po jednej z każdej swojej strony. Liczba zwojów we wciągarce wskazuje stosunek przełożenia, przy czym zaleca się przełożenie 9 używane w ten sposób, że kiedy wciągarka wytwarza siłę 35 ton, to nacisk wytwarzany za pomocą układu hydraulicznego na każdą nogę nośną może dojść do około 300 ton.

Nacisk na każdą pojedynczą nogę nośną może być mierzony i wskazywany za pomocą ogniwa obciążnikowego.

Zapewniając jednostkę pływającą według wynalazku, możliwe jest regulowanie ciężaru w taki sposób, że w przypadku kiedy naroże wywiera duży nacisk na ogniwa obciążnikowe, wysyłają one komunikat do układu sterowania w celu zmiany nacisku przeciwlegle po przekątnej od tej jednostki. Uzyskuje się to usuwając ciecz z komór w tym narożu i pompując ją do przeciwległego po przekątnej naroża, w wyniku czego osiąga się pewną równowagę i kompensuje przemieszczanie ładunku. Taki układ przeciwprzechyłowy może być aktywny zarówno w trakcie pływania statku, jak i w przypadku kiedy jest on zakotwiczony na dnie morza za pomocą nóg nośnych. W tym pierwszym przypadku, czujnik cieczowy i mechanizm giroskopowy rejestrują przechyły statku, a powstający sygnał jest wysyłany z czujnika do układu przeciwprzechyłowego, co zapewnia stabilizację statku.

W tym drugim przypadku, kiedy czujniki cieczowe nie działają, zamontowane na nogach nośnych ogniwa obciążnikowe rejestrują nacisk i wszelkie jego zmiany w nogach nośnych w trakcie przemieszczania ładunku, po czym sygnalizują tę informację do układu przeciwprzechyłowego, który w ten sposób jest uaktywniany i kompensuje różnice nacisków.

Zapewniając jednostkę pływającą według wynalazku, uzyskuje się odpowiednie wymiary samego wspornika takie, że osiąga się dobre sterowanie nogami nośnymi w podłużnej tulei, która znajduje się wewnątrz wspornika, albo też uzyskuje się je za pomocą otworów wyciętych w górnej i dolnej powierzchni wspornika, w wyniku czego uzyskuje się otwór, w którym mogą ślizgać się nogi nośne.

Wspornik może stanowić demontowany zespół, który tym samym może być demontowany i montowany na strukturach znanych jednostek pływających.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania uwidoczniono na rysunku, którym fig. 1 przedstawia statek z zamontowanymi na nim zbiornikiem/wspornikami z nogami nośnymi i zamontowanymi dźwigami, w rzucie z góry, w przekroju, fig. 2 - dźwig zamontowany na statku, w przekroju poprzecznym, fig. 3 - położenie nogi nośnej względem zbiornika/wspornika i wciągarki, fig. 4 - zbiornik/wspornik z wciągarką i nogą nośną z fig. 3, w rzucie z góry, fig. 5 - zbiornik z nogą nośną zamontowany na burcie statku, w przekroju poprzecznym, fig. 6A-C - współdziałanie wciągarki z nogą nośną.

Na fig. 1 pokazano w rzucie z góry statek 1, z kadłubem 2 i pokładem 3, na którym znajdują się dwa mniejsze dźwigi pomocnicze 10. Z każdej strony kadłuba 2 jest zamontowany wspornik 5, w którym znajdują się nogi nośne 9, korzystnie dwie nogi nośne 9 na każdym końcu wspornika 5. Nogi nośne 9 z każdej strony są połączone z wciągarką 8 za pomocą liny, przy czym wspomniana wciągarka linowa 8 zapewnia właściwy nacisk na nogi nośne 9 za pośrednictwem układu hydraulicznego.

Kolumny nóg nośnych 9 są prostokątne i kończą się podstawą rzędu 10 m², a ponadto są wytwarzane zgodnie ze znanymi zasadami.

Sama podstawa jest w formie płyty i jest zawieszona kardanowo w taki sposób, że jej pochylenie dostosowuje się do pochylenia dna morza. Pole powierzchni podstaw nośnych można zwiększać, ponieważ są one zamontowane na nogach nośnych 9 w sposób odłączalny.

Pomiędzy każdą parą umieszczoną naprzeciwko siebie z każdej strony kadłuba 2 znajduje się duży dźwig 11, który jest w stanie unieść i zamontować wiatrak na uprzednio zamontowanej podstawie na dnie morza.

PL 199 885 B1

Ponadto na statku znajdują się dodatkowe dźwigi 10, ponieważ wiadomo, że na statkach towarowych znajdują się mniejsze dźwigi umieszczone na każdym końcu statku, które można użyć do zwykłego załadunku i które można, w razie takiej potrzeby, użyć podczas opuszczania samego wiatraka, ponieważ działają one jak prowadnice dla wiatraków.

Na statku znajduje się duży dźwig o udźwigu około 450 ton. Dźwig ten należy do tak zwanych dźwigów gąsienicowych, w których usunięto część jezdną, przy czym jest on odpowiednio zamontowany stacjonarnie na pokładzie statku tak, żeby znajdował się w środku podłużnego kierunku statku, korzystnie w połowie drogi pomiędzy dwiema nogami nośnymi umieszczonymi naprzeciwko siebie i z każdej strony kadłuba, ale przesunięty lub zdolny do przesuwania, do jednej lub do drugiej burty statku. Na statku jest zamontowana 12 metrowa wieża, na której jest osadzony dźwig, w wyniku czego dźwig dochodzi do wysokości umożliwiającej manewrowanie bardzo wysokimi wiatrakami.

Na fig. 2 pokazano dźwig 11 w rzucie z boku, z którego wynika, że jest on przesunięty ku jednej z burt statku. Na fig. 2 widać również kieszenie w burtach samego kadłuba, które to kieszenie 12 stanowią część układu przeciwprzechyłowego i które mogą być również sprzężone z działaniem dużego dźwigu 11. Zadaniem wbudowanego układu przeciwprzechyłowego jest głównie równoważenie momentu pochodzącego od mniejszych dźwigów w trakcie działania, przy czym polega to na tym, że komory te, z którymi zwykle współdziałają układy przeciwprzechyłowe, są wypełniane wodą przeciwlegle po przekątnej do boku, na którym pracuje dźwig tak, że statek się nie przechyla. Zatem ten układ przeciwprzechyłowy działa w nowatorski sposób, ponieważ uaktywnia się w zależności od pracy dużego dźwigu, co wynika z wbudowanego układu sterowania, przy czym wspomniany układ sterowania jest połączony z ogniwami obciążnikowymi znajdującymi się na nogach nośnych i, w razie potrzeby, w każdej podstawie nośnej, a wspomniane ogniwa obciążnikowe rejestrują zmiany nacisku na poszczególne nogi. W tych przypadkach, w których ogniwo obciążnikowe wskazuje, na przykład, nacisk na nogę około 350 ton, zmieniający się, na przykład z 200 ton, ogniwo obciążnikowe wysyła komunikat do układu sterowania dotyczący zmiany przeciwlegle po przekątnej od tego zespołu poprzez usunięcie cieczy w narożniku o obciążeniu 350 ton z układu przeciwprzechyłowego i przepompowanie jej do przeciwległego po przekątnej narożnika tak, żeby uzyskać równowagę.

Układ może być sterowany za pomocą programu komputerowego, albo też może być sterowany wyłącznie ręcznie. Należy zauważyć, że statek z wbudowanymi nogami nośnymi i dźwigiem jest skonstruowany tak, żeby był w stanie pracować przy falach o wysokości faktycznej 3 metrów, co odpowiada wysokości praktycznej 1,5 m, ponieważ istotne znaczenie dla struktury ma możliwość jej utrzymywania w stanie płaskim pod działaniem sił wywoływanych takim falowaniem. O możliwości wznoszenia wiatraka nie decydują zatem warunki na morzu, ale przeciwnie rzeczywiste warunki wietrzne, przy czym wspomniane warunki wietrzne są takie same jak na lądzie.

W tych przypadkach, w których faktyczna wysokość fal jest większa niż 3 m, nacisk na nogę nośną przekracza 300 ton tak, że noga nośna o faktycznych wymiarach nie może być trzymana w stanie stabilnym. Naturalnie, w takiej nodze nośnej, w wyniku zastosowania większej liczby zwojów we wciągarce, można uzyskać większy nacisk, ale nie jest to właściwe, ponieważ bardziej wzburzone morze działa z większą siłą wiatru i tam, gdzie ta siła wiatru jest tak duża, nie można ustawić wiatraka, ponieważ w tym wypadku wiatr działa na skrzydła wiatraka ze zbyt dużą siłą.

Ponadto w skład konstrukcji wchodzą ogniwa obciążnikowe 13, które są przymocowane do każdej nogi nośnej 9, w taki sposób, że każda noga nośna 9 również przemieszcza się w tulei 14 i jest powleczona teflonem w celu wytwarzania mniejszego oporu tarcia.

Na fig. 3 pokazano w rzucie z boku zbiornik/wspornik 5, w którym znajduje się noga nośna 9, a korzystnie dwie nogi 9, przy czym do każdej nogi nośnej 9 jest przymocowana jedna, a korzystnie dwie, wciągarki 8. Widać to ponadto na fig. 4, z której wyraźnie wynika, że wspornik 5 otacza nogi nośne 9 w ich tulejach 14 i że wspomniane wciągarki 8 znajdują się z każdej strony, natomiast na fig. 5 widać przekrój przez wspornik 5, który jest zamontowany w kadłubie 2 w sposób demontowany tak, że do burt kadłuba 2 jest przyspawana podłużna szyna 6, o przekroju w kształcie litery L lub V, w zagłębieniu której spoczywa płytowa część zbiornika, a górny koniec zbiornika jest przyśrubowany do statku towarowego. Za pomocą takiego zbiornika/wspornika 5 noga nośna 9 jest odpowiednio ustawiona. Zbiornik kończy się na górze na poziomie z pokładem/szyną, natomiast jego dolna część znajduje się zasadniczo pod linią wodną. Zatem w trakcie montażu wiatraka statek działa na wszystkie cztery nogi siłą 300 ton, co umożliwia jego podniesienie, po czym blokuje się wciągarkę w sposób uniemożliwiający falom jego destabilizację. Jeżeli wciągarka nie jest zablokowana, to następuje wyrównywanie naciPL 199 885 B1 sków za pomocą urządzeń przymocowanych do każdej nogi tak, żeby zneutralizować tę niestabilność. Każda noga ma długość około 20 m.

Montaż wsporników 5 odbywa się za pomocą złączy śrubowych, które wprowadza się w kadłub za pomocą tak zwanego wręgu ramowego ze śrubą z każdej strony.

Pustą przestrzeń pomiędzy kadłubem 2 a wspornikami 5 na skośnej powierzchni bezpośrednio pod poziomem pokładu obrabia się za pomocą środka Chockfast, będącego silną substancją przylepną zwiększającą tarcie, uzyskując w wyniku tego przenoszenie sił z nóg nośnych 9 i wsporników 5 na kadłub 2 na znacznie większej powierzchni nośnej niż wyłącznie za pomocą złączy śrubowych, gdzie można wziąć pod uwagę tylko naprężenia powstające w złączu śrubowym.

Samo połączenie szynowe przy podstawie wsporników 5 służy do ich trzymania przez cały czas we właściwym położeniu i dlatego działa tylko jak zawias, uniemożliwiając wspornikom 5 odchylanie się od kadłuba 2. Tym samym nie podtrzymuje ono w ogóle statku.

Opisane powyżej urządzenie umożliwia podnoszenie statku z wody do takiego stopnia, że fale do pewnej wysokości nie mają wpływu na statek.

Wszystkie inne układy podnoszą pływający obiekt na całej drodze z wody ze wszystkimi wadami związanymi z nimi, polegającymi na tym, że takie układy, tak zwane podnośniki, są bardzo wrażliwe w chwili, w której dno obiektu właśnie opuszcza lub spotyka się z powierzchnią morza, jeżeli są fale, tak, że przemieszczenie z jednego miejsca pracy do drugiego, w tym wypadku od jednego wiatraka do drugiego, może zająć dużo czasu, co skutkuje niemożliwością dobrego zaplanowania ustawienia 50 wiatraków.

Na fig. 6A pokazano sposób, w jaki wciągarka 8 dociska nogę 9 do dna, gdzie jeden koniec liny jest przymocowany do nogi nośnej 9, a drugi jest zamontowany w hydraulicznej wciągarce z automatycznym napinaniem liny (naprężaniem), co stosuje się zazwyczaj do kotwiczenia wciągarek na większych statkach.

Po znalezieniu się statku w odpowiednim położeniu, opuszcza się nogi na dno morza, a sam statek jest podnoszony na taką wysokość, że się nie porusza. Następnie ustawia się wciągarki w takim napięciu, żeby statek mógł poddawać się ruchom wody podczas pływów. Wystarczające podniesienie wynosi na ogół około 5% przemieszczenia statku. W trakcie samego dokładnego montażu, nogi są zablokowane, a nacisk na nie sterowany za pomocą układu równoważącego statku w taki sposób, żeby moment przechyłowy wynikający z obciążenia wiszącego na dźwigu był wyrównywany za pomocą wody balastowej, która jest przemieszczana w kierunku przeciwnym.

W praktycznym działaniu, układ przeciwprzechyłowy jest wyłączany w chwili opuszczenia nóg nośnych. Stosuje się to ze względu na to, że układ działa pod wpływem impulsów z czujników przechyłowych statku w taki sposób, że kompensuje sygnały działając w kierunku przeciwnym do nich, ale ponieważ statek nie przechyla się, więc układ nie odbiera żadnych sygnałów.

Ogniwa obciążnikowe rejestrują zmiany nacisku, co jest zapamiętywane w pulpicie sterowniczym. Operator albo administracyjny układ sterowania sprawdza cały czas nacisk na każdą z 4 nóg, po czym decyduje o ewentualnej konieczności przemieszczenia balastu w statku.

Czujniki te są bocznikowane w ten sposób, że ogniwa obciążnikowe są zamontowane na każdej nodze nośnej. Za pomocą połączenia Ethernetowego - ze względu na to, że ogniwo obciążnikowe wytwarza sygnał elektryczny podobnie do wspomnianych czujników - układ przeciwprzechyłowy statku może ponownie odbierać impulsy odpowiadające impulsom pochodzącym z czujników przechylania. W ten sposób można manipulować układem przeciwprzechyłowym tak, że traktuje on to działanie jak efekt przechylania statku, co nie jest prawdą, i dlatego działa kompensujące, jak w przypadku przemieszczania ładunku.

W zasadzie nie ma połączenia pomiędzy wciągarkami a ogniwami obciążnikowymi, ponieważ wciągarki są wciągarkami kotwiczącymi działającymi w ten sposób, że wytwarzają stałe ciśnienie hydrauliczne. W razie spadku naprężenia liny, wciągarka zaczyna ją naprężać, i na odwrót, jeżeli naprężenie w linie rośnie do poziomu wyższego niż ciśnienie hydrauliczne, to wciągarka popuszcza linę do chwili ustalenia się początkowej siły. Jest to spowodowane za pomocą pewnego typu nadmiarowych zaworów ciśnieniowych, które odpowiednio odcinają i otwierają przepływ oleju.

Na fig. 6B pokazano sposób realizacji redukcji obciążenia liny, przy czym kombinację wielkości wciągarki i liczby przełożeń można dostosować do dowolnego statku.

Na fig. 6C pokazano układ podnoszenia, w którym wciągarka hydrauliczna działa jak wciągarka napinająca, ale tylko w przypadku utrzymywania napięcia liny we wszystkich sytuacjach.

Claims (8)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Jednostka pływająca, korzystniestatek, do transportu i montażu konstrukcji, która to jednostka pływająca yawidta knOłkb i as snjmsidj ay-dts wytkwasc oisssws ongi ssśsd, a -akUd śtsOki Otydmidpyaynjcad Os wspkwaoia sóg ssśsyah, znamienna tym, Ud ssgi ssśsd (9) tą yamso-swaod w as sajmsidj Owóah wpostoi0aah (5), k-ótd tą psłąayssd ya psmsaą oidtwpysah śtsOków y, sOpswidOsis, ldwą i ptawą bkt-ą kaOłkba (2) i gOyid jdOosp-Oa pływająaa (1) yawidta tówsidU as sajmsidj jdOds Oźwig (11), Os maodwtswaoia i kmidpyayaoia Osop-tkOaji psO lisią wsOsą.
2. 2. Jedrιontko wadług zyntra. t, zznmieenn tym, żu wappmiki t5) sywierają so sojmniejj jchą taldję (14) pswldayssą sa pwsiah wdwsę-tysyah pswidtyahsiaah pkbp-asają ymsidjpyająaą -ataid, ptyy ayym wppsmsiasd wdwsę-tysd pswidtyahsid s-aayają ayęśai ydwsę-tysdgs sbwsOk ssgi ssśsdj (9).
3. 3. Jednostka wedłuk zaat-a. 1, znamienna tym, że środki przemiekpcaające zawierają co najj msidj jdOsą waiągatkę lisswą (8) ptyymsaswasą Os kaUOdj ssgi ssśsdj (9) stay ptyymsaswasy Os sidj kkłaO hyOtakliaysy.
4. 4. Jednost-ki według zaat-a. t albo 2, albo 3, znamienna tym, że kaaUO z nóó noSnych t9) zawidta sgsiwa sbaiąUsikswd (13).
5. 5. Jednost-ka wadługsantra. t, tncimienna tym, Su w każłubie t2) snojeu-e sl, pukta sid/ksmsfy (12), k-ótd pą wypdłoiaod wsOą i sptóUoiaod y wsOy ptycy kkłaO p-ctswasia.
6. 6. Jedrιontkawedług zyntra. t, znamiennntym, żer gómopowieracjlrιie końcoww wappmieOw t5) jcp- kmidpyayssa sa jcOsym psyismid y pskłaOdm (4) jdOssp-ki pływająadj (1).
7. 7. Jednontko wadług santra. t albo d, sznmieenn tt/m, de dolna powie-acania koncawa wwpoSf sików (5) jcp- kmidpyayssa w ysaaysdj sOldgłsśai sO lisii wsOscj p-a-kk i psmięOyy sią a Oscm p-a-kk.
8. 8. Jednostka według zastrz. 1, znamienna tym. że pierwsze środM zawierają szynę (6) ppzymsaswasą Os kaOłkba (2) i śtsOki msakjąad, sa ptyyOłaO śtkby.