PL199037B1 - Dybel rozporowy i sposób mocowania płyt termoizolacyjnych na murze za pomocą dybla rozporowego - Google Patents

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest dybel rozporo- wy (10) z g lówk a (8), posiadaj ac a p lytk e doci- skow a oraz z lacz acym si e z g lówk a (8) trzpie- niem rurkowym do wprowadzenia elementu rozpieraj acego, przy czym trzpie n rurkowy ma co najmniej jeden odcinek rozporowy (11), po- siadaj acy co najmniej jedno zeberko wzd lu z- ne (1) mi edzy dwoma rozci eciami (2, 3) i dwa rozpierane promieniowo j ezyczki (4, 5), gdzie zeberko wzd lu zne (1) jest oddzielone rozci e- ciem (2, 3) od j ezyczka (4, 5) oraz jest pola- czone odpowiednim mostkiem z rozpieranymi promieniowo j ezyczkami (4, 5) i przy czym most- ki s a tak rozmieszczone naprzemiennie w kie- runku wzd lu znym odcinka rozporowego (11) albo s a tak zwymiarowane, ze zeberko wzd lu z- ne (1) podczas wprowadzania elementu rozpie- rajacego mo ze odkszta lca c si e w postaci linii falistej. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest dybel rozporowy do mocowania płyt termoizolacyjnych na murze.

Przedmiotem wynalazku jest także sposób mocowania płyt termoizolacyjnych na murze za pomocą dybla rozporowego.

Znane są od lat tego rodzaju dybla rozporowe i muszą one spełniać specjalne wymagania odnośnie ich wprowadzania i mocowania, zwłaszcza gdy mają być osadzane w różnych murach. Dyble takie najczęściej osadzane są na elewacjach wewnętrznych lub zewnętrznych i są przeznaczone na przykład do mocowania stosunkowo grubej warstwy izolacyjnej. Dybel taki ma praktycznie docisnąć warstwę izolacyjną, a więc posiada on daszkową główkę lub też płytkę, która dociska warstwę izolacyjną do muru, przy czym dybel ma być dłuższy od grubości tej warstwy. W związku z tym dyble takie są znacznie dłuższe niż kołki rozporowe używane w gospodarstwie domowym.

W dyble rozporowe mogą być wprowadzane gwintowane elementy rozpierają ce albo gwoź dziowe elementy rozpierające.

W przypadku gwintowanych elementów rozpierających nie występują wię ksze problemy z ich wprowadzaniem. Element taki jest stosunkowo długi i często tylko w przedniej części ma gwint śrubowy. Element taki wprowadzany jest bez uderzania, lecz przez pokręcanie, a więc wchodzi on bez większych problemów w swój kanał.

W dyble rozporowe mogą być też wbijane gwoździowe elementy rozpierające. Wbijanie takiego gwoździowego elementu powoduje rozpieranie pewnych stref odcinka rozporowego w przedniej części dybla, to znaczy na jego zaostrzonym końcu. Wbijanie przebiega stosunkowo szybko, ale uderzanie w łeb gwoździowego elementu rozpierającego odbywa się nie zawsze dokładnie w kierunku wprowadzania tego elementu i może on wchodzić skośnie. Siła uderzenia jest dość duża a materiał używany na dybel jest w pewnej mierze elastyczny, a więc gwóźdź przy nieprawidłowym wbijaniu szuka sobie innej drogi wejścia w mur, niż przewidziany dla niego kanał.

Szczególne wymagania dotyczą nie tylko właściwości wprowadzania dybla, lecz także jego mocowania i trzymania. Pod pojęciem właściwości mocowania należy tu rozumieć siłę i sposób osadzenia dybla w murze albo też zamocowania na przykład płyt izolacyjnych lub tym podobnych.

Znane są dyble rozporowe ze stosunkowo krótkim odcinkiem rozporowym, przy czym strefy rozporowe są wykonane w postaci rozpieranych języczków lub szczęk, przy czym w stanie rozparcia szczęki przyjmują kształt wybrzuszony. Między szczękami rozporowymi znajdują się rozcięcia lub perforacje, które umożliwiają określone rozparcie. Odcinek rozporowy jest stosunkowo krótki a przewidziana na prowadzenie elementu rozpierającego strefa między główką i początkiem odcinka rozpieranego jest stosunkowo długa, dzięki czemu zmniejszone jest niebezpieczeństwo niekontrolowanego wbijania. Jednak wadą takiego dybla rozporowego jest to, że daje się on rozpierać tylko w obrębie muru. Tego rodzaju dyble, używane jako dyble wbijane, mają wadę polegającą na tym, że w przypadku wykorzystania w litym materiale konstrukcyjnym główka lub płytka dociskowa nie może być wciśnięta w materiał izolacyjny, gdyż trzpień poza murem nie ma szczeliny lub strefy rozporowej.

W opisie zgł oszenia niemieckiego DE 19800581 A1 ukazano i opisano ukł ad dyblowy mają cy tulejkę dyblową z pierwszą i drugą strefą rozporową, w szczególności stosowany do murów dwupowłokowych, oraz element rozpierający z główką i z pierwszym odcinkiem rozporowym zaopatrzonym w gwint i z drugim odcinkiem rozporowym od strony gł ówki, przy czym w stanie zamontowanym pierwsza strefa rozporowa z pierwszym odcinkiem rozporowym i druga strefa rozporowa z drugim odcinkiem rozporowym współpracują celem uzyskania efektu rozpierania i drugi odcinek rozporowy jest utworzony przez strefę o powiększonej średnicy. Dzięki usytuowanej w pobliżu główki drugiej strefie, w której znajdują się dwa rozpierane skrzydeł ka, moż liwe jest uzyskanie dodatkowego zamocowania na tej wysokości lub też głębokości dybla. Na przeciwległym do główki końcu w pierwszej strefie rozporowej są umieszczone dwie szczęki rozporowe, między którymi znajduje się rozcięcie w kształcie linii falistej. Rozcięcie to tworzy na szczękach rozporowych falisty kontur, który pozwala na utworzenie czegoś w rodzaju zębów na szczękach rozporowych. Zaletą tych zębów jest to, że mogą one prowadzić element rozpierający również w rozpartym stanie szczęk także w ich promieniowej części. Tak więc nie może się on wyboczyć i jest trzymany podobnie jak ofiara w paszczy krokodyla. Zęby krokodyla uniemożliwiają ucieczkę w bok, nawet gdy ma on częściowo otwartą paszczę, i podobnie element rozpierający jest prowadzony i przytrzymywany zębami w dyblu. Wprawdzie umieszczona na różnej wysokości druga strefa rozporowa polepsza zamocowanie lub też właściwości mocowania, jednak nadal tylko przy wykorzystaniu elementu rozpierającego, który przynajmniej w jednej części jest jeszPL 199 037 B1 cze zaopatrzony w gwint. Należy zauważyć w przypadku tego dybla, że długość jego strefy rozporowej jest stosunkowo mała. Im większa jest ta strefa lub też im dłuższy jest odcinek rozporowy, tym większe jest niebezpieczeństwo niepożądanego wyboczenia elementu rozpierającego w strefie falistego rozcięcia. Dotyczy to zwłaszcza przypadku gwoździowego elementu rozpierającego nie mającego gwintu, który jest wprowadzany przez pobijanie młotkiem, i gdzie odcinek rozporowy ma znajdować się poza murem.

Taki dybel rozporowy ma przynajmniej w strefie zębów wnękę prowadzącą do kierowania elementu rozpierającego, przy czym na odcinku rozporowym są przewidziane prowadniki, które przy rozpieraniu dybla mają dodatkowo ułatwiać prowadzenie na odcinku rozporowym.

Poza tym znany jest ze stanu techniki dybel rozporowy wyposażony również w falistą perforację lub też rozcięcie, i w strefie tego rozcięcia są rozmieszczone mostki, które mają przytrzymywać obie szczęki rozporowe. Jednak te mostki mają tylko zadania stabilizujące. Takie przytrzymywanie szczęk rozporowych umożliwia znaczne wydłużenie odcinka rozporowego. Ten stan techniki jest już wykorzystywany w gwoździowych elementach rozpierających bez żadnego gwintu.

Zarówno w tym ostatnio wspomnianym stanie techniki jak też w przypadku dybli ze zgłoszenia niemieckiego DE 19800581 A1 uzyskuje się efekt rozpierania tylko w dwóch kierunkach promieniowych.

Znane są dyble z czterema szczękami rozporowymi, przy czym między szczękami znajdują się perforacje i są umieszczone mostki między szczękami rozporowymi. Zaletą tych dybli jest to, że rozpieranie może odbywać się w czterech kierunkach promieniowych.

Ponadto do stanu techniki należy dybel rozporowy firmy Hilti, określany jako „HRD-H 10/50. Dybel ten ma łukowate perforacje rozmieszczone tak, że może on rozpierać się promieniowo w znacznie wię kszej iloś ci kierunków.

Zadaniem tego wynalazku jest stworzenie takiego dybla rozporowego, który w porównaniu ze stanem techniki ma lepsze właściwości w odniesieniu do jego wprowadzania i zamocowania.

Zadanie wynalazku rozwiązane zostało przez to, że dybel rozporowy z główką posiadającą płytkę dociskową oraz z łączącym się z główką trzpieniem rurkowym do wprowadzenia elementu rozpierającego, przy czym trzpień rurkowy ma co najmniej jeden odcinek rozporowy, który to odcinek rozporowy posiada co najmniej jedno żeberko wzdłużne między dwoma rozcięciami i dwa rozpierane promieniowo języczki, a żeberko wzdłużne jest oddzielone rozcięciem od danego rozpieranego promieniowo języczka, oraz żeberko wzdłużne jest połączone odpowiednim mostkiem z rozpieranymi promieniowo języczkami, charakteryzuje się tym, że mostki są tak rozmieszczone naprzemiennie w kierunku wzdłużnym odcinka rozporowego albo są tak zwymiarowane, że żeberko wzdłużne między dwoma rozcięciami podczas wprowadzania elementu rozpierającego odkształca się w postaci linii falistej.

Korzystnie, dybel ma dwa żeberka wzdłużne i cztery rozpierane promieniowo języczki.

Dalej zgodnie z wynalazkiem dybel posiada dwie pary rozcięć przebiegające prostopadle do płaszczyzny podziałowej narzędzia i równolegle do siebie, przy czym poszczególne rozcięcia są rozmieszczone w symetrii lustrzanej względem płaszczyzny podziałowej narzędzia.

Zgodny z wynalazkiem dybel rozporowy stosowany jest do mocowania płyt termoizolacyjnych na murze.

Wynalazek w zakresie sposobu mocowania płyt termoizolacyjnych na murze za pomocą dybla rozporowego charakteryzuje się tym, że dybel wpuszcza się w mur tylko na taką głębokość, że co najmniej trzecia część długości odcinka rozporowego dybla wystaje z muru.

Korzystnie, przynajmniej jeden obszar odcinka rozporowego odkształca się balonikowo tak, że występuje osiowe spęczenie dybla, przy czym płytkę dociskową wbija się w sposób kontrolowany w pł yty termoizolacyjne.

Wynalazek pozwala w szczególnie prosty sposób po pierwsze poprawić właściwości wprowadzania elementu rozpierającego, po drugie tak poprawić właściwości zamocowania, że dybel może mieć uniwersalne zastosowanie i ponadto można uzyskać więcej niż dwa promieniowe kierunki rozpierania, przy czym możliwe jest też wytwarzanie go za pomocą najprostszych narzędzi, a ponadto następuje kontrolowane dociąganie płytki dociskowej, zwłaszcza w przypadku stosowania litego materiału.

Dzięki układowi mostków i żeberka wzdłużnego stworzone są praktycznie środki, które przy rozpieraniu dybla na odcinku rozporowym umożliwiają jego dodatkowe prowadzenie.

Dybel rozporowy według wynalazku dzięki odcinkowi rozporowemu opisanego rodzaju ma doskonałe właściwości prowadzące, przy czym można ukształtować stosunkowo długi odcinek rozporowy.

PL 199 037 B1

Właściwości mocujące ponadto poprawia się przez to, że dybel ma dwa podłużne żeberka i cztery rozpierane promieniowo języczki, przy czym żeberka działają jak dwa rozpierane promieniowo języczki. W efekcie dybel uzyskuje właściwości czterokrotnego dybla rozporowego.

Mostki są ukształtowane tak, że nie rozrywają się one podczas wprowadzania elementu rozpierającego lub tak, że tylko przynajmniej niektóre z nich rozrywają się podczas wprowadzania elementu rozpierającego.

Zgodnie ze sposobem według wynalazku, w wyniku balonikowego rozparcia tego odcinka poza murem można wbić płytkę dociskową w materiał izolacyjny bez dodatkowego przesunięcia odcinka rozporowego w murze.

Wynalazek w przykładach wykonania został przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia dybel z elementem rozpierającym, który jest wprowadzony częściowo w ten dybel, fig. 2 - dybel podobny do przedstawionego na fig. 1, umieszczony w murze z mocowanym materiałem izolacyjnym, fig. 3 - odwzorowanie jak na fig. 2, jednak z elementem rozpierającym wciśniętym do zetknięcia z murem, fig. 4 - odwzorowanie jak na fig. 2 lub 3, przy czym element rozpierający jest wbity prawie całkowicie, fig. 5 - odwzorowanie dybla jak na poprzednich figurach, z całkowicie wbitym elementem rozpierającym, przy czym płytka dociskowa jest zagłębiona w materiale izolacyjnym, fig. 6 - powiększony odcinek rozporowy dybla bez naprzemiennego rozmieszczenia mostków, fig. 7 - odwzorowanie odcinka rozporowego w innej odmianie wykonania, przy czym są rozmieszczone naprzemiennie szerokie i wą skie mostki, fig. 8 - powiększony odcinek rozporowy dybla ukazanego na fig. 1 do 5, w którym mostki są rozmieszczone naprzemiennie, fig. 9 - mocno powiększona odmiana realizacji według fig. 6, fig. 10 - znacznie powiększone odwzorowanie odmiany realizacji według fig. 7, fig. 11 - znacznie powiększone odwzorowanie odmiany realizacji według fig. 8, fig. 12 - przekrój dybla na odcinku rozporowym w stanie nie rozpartym i fig. 13 - przekrój dybla w stanie rozpartym.

Figura 1 ukazuje dybel rozporowy według wynalazku, który składa się w zasadzie z trzpienia 7, główki 8 z daszkowym talerzykiem mocującym lub też płytką dociskową 9, oraz z odcinka rozporowego 11.

Trzpień 7 (trzpień rurkowy) ma w pobliżu główki 8 większą średnicę niż w strefie odcinka rozporowego 11. Jak można zauważyć na fig. 1, odcinek rozporowy 11 zajmuje więcej niż połowę całkowitej długości dybla 10. Długość dybla rozporowego wynosi około 13,5 cm, a odcinek rozporowy ma długość około 7,5 cm. W tych przykładach realizacji element rozpierający 6 ma kształt gwoździa bez odcinka gwintowanego. Posiada on łeb 12 wykonany z odpornego na uderzenia materiału i utworzony metodą wtryskową wokół rdzenia 13. Element rozpierający 6 ma żłobkowaną część 14, która rozciąga się na znacznej długości tego elementu sięgając prawie do końca gwoździa, który jest widoczny na fig. 5. Koniec gwoździa jest oznaczony na fig. 5 odnośnikiem 15 i jest zakończony ostrzem.

Jak to widać dobrze na fig. 11, dybel 10 na odcinku rozporowym 11 z widocznej strony jest zaopatrzony w dwa szczelinowe rozcięcia lub perforacje 2 i 3. Dzięki tym rozcięciom 2 i 3 może powstać żeberko wzdłużne 1. Na fig. 11 są widoczne dwa mostki 19 i 20 umieszczone na różnej wysokości, przy czym górny mostek 19 znajduje się w prawym rozcięciu 3 a dolny mostek 20 w lewym rozcięciu 2. Na fig. 11 widać też dwa rozpierane promieniowo ję zyczki 4 i 5. Mostek 19 jest połączony w jedną część z żeberkiem wzdłużnym 1 i rozpieranym języczkiem 5, natomiast umieszczony nieco niżej mostek 20 łączy się w jedną część z rozpieranym języczkiem 4 i żeberkiem wzdłużnym 1. Mostki 19 i 20 są rozmieszczone naprzemiennie. Można też powiedzieć, że linia łącząca mostki 19 i 20 przebiega skośnie. W przypadku umieszczenia wielu takich mostków można byłoby powiedzieć, że linia łącząca ma przebieg zygzakowaty, jak to widać na fig. 8, gdzie ukazano sześć mostków 16 do 21. Można też powiedzieć, że mostki 16 do 21 są wzajemnie przemieszczone.

Podczas wbijania elementu rozpierającego 6, który ma większą średnicę niż przekrój wnęki prowadzącej na odcinku rozporowym, następuje rozpieranie promieniowych języczków 4 i 5, jednak są one utrzymywane przez mostki 16 do 21. Odkształca się przy tym faliście wzdłużne żeberko 1 i nastę puje jego nieznaczne wydł u ż enie, gdyż jego materiał jest do pewnego stopnia elastyczny. Naprzemienne rozmieszczenie mostków 16 do 21 umożliwia korzystnie dobre prowadzenie elementu rozpierającego. Jest on prawidłowo wprowadzany nawet w niekorzystnych warunkach, ponieważ rozpierane języczki 4 i 5 podczas uderzeń związanych z wbijaniem dociskają do elementu rozpierającego 6 i nie są wypychane promieniowo na zewnątrz. Istnieją mianowicie mury z wnękami, gdzie języczki 4 i 5 maj ą luz w obr ę bie tych wn ę k. Gdyby ję zyczki 4 i 5 był y pozbawione mostków, to mogłyby odchodzić zbyt daleko na zewnątrz i element rozpierający mógłby łatwiej wyjść z dybla.

Przed omówieniem figur 6 do 10 i objaśnieniem następnej odmiany realizacji opiszemy jeszcze proces wbijania na podstawie figur 2 do 5.

PL 199 037 B1

Na fig. 2 widać przeznaczony do zamocowania materiał izolacyjny 22 o znacznej grubości od 8 do 10 cm. Pod nim znajduje się mur 23, na którym ma być zamocowany materiał izolacyjny 22. W mur jest już wprowadzony dybel 10, przy czym dybel ten przeszedł przez materiał izolacyjny 22. Główka 8 jest usytuowana dokładnie na powierzchni, na której zaczyna się izolacja lub też materiał izolacyjny 22. Element rozpierający 6 jest wprawdzie wprowadzony w dybel, ale swoim ostrzem lub zakończeniem gwoździowym 15 nie doszedł jeszcze do odcinka rozporowego.

Na fig. 3 element rozpierający 6 doszedł do muru w wyniku pobijania młotkiem w łeb gwoździowy. Wprawdzie w strefie materiału izolacyjnego 22 powyżej muru istnieje tylko niewielki opór wobec rozpierania promieniowego, to jednak rozpierane języczki 4 i 5 nie wybrzuszają się i praktycznie przylegają do rdzenia 13 elementu rozpierającego.

Jak widać na fig. 4, w wyniku dalszego uderzania w element rozpierający 6 nastąpiło niemal całkowite jego wprowadzenie. Na figurze tej widać dobrze faliste odkształcenie żeberka wzdłużnego 1, które wynika z naprzemiennego rozmieszczenia mostków 16 do 21.

Gdy łeb 12 gwoździowy dojdzie do główki 8 dybla 10 i trwa dalsze pobijanie w łeb 12, wówczas główka 8 dybla 10 zagłębia się w materiał izolacyjny 22, jak to pokazano na fig. 5, przy czym następuje wybrzuszenie rozpieranych promieniowo języczków 4 i 5 i wzdłużnego żeberka 1 w strefie albo raczej w pewnej części materiału izolacyjnego 22. Wybrzuszenie to ma postać nadmuchanego balonika. Jest to bardzo korzystne, gdyż w ten sposób płytka dociskowa 9 może być wbita w materiał izolacyjny 22 równając się z jego powierzchnią, przy czym nie ma dodatkowego przesunięcia odcinka rozporowego w murze. Jak widać na fig. 5, mostek 16 jest nadal połączony z rozpieranym promieniowo języczkiem 4 i z żeberkiem wzdłużnym 1.

W przypadku tego dybla 10 długość odcinka rozporowego 11 jest zwymiarowana tak, że znaczna część odcinka 11 znajduje się w materiale izolacyjnym 22 lub też powyżej muru 23.

Figury 7 i 10 ukazują następną odmianę realizacji wynalazku, w której mostki są rozmieszczone naprzemiennie albo są tak zwymiarowane, że przynajmniej podczas wprowadzania elementu rozpierającego 6 przytrzymują rozpierane promieniowo języczki 4 i 5.

Ta druga, widoczna na fig. 7, odmiana wykonania dybla 40 ma szerokie mostki 31 do 36 i wąskie mostki 41 do 46. W przypadku tego dybla 40 w płaszczyźnie przekroju poprzecznego znajduje się przynajmniej jeden szeroki mostek, na przykład 31, i jeden wąski mostek, na przykład 41, a wąskie mostki 41 do 46 służą jako miejsca zadanego rozerwania. Szerokie mostki 31 do 36 podczas rozpierania pozostają połączone z rozpieranymi języczkami 4 lub 5 i z żeberkiem wzdłużnym 1. Podczas wbijania elementu rozpierającego 6 pękają kolejno miejsca, w których znajdują się wąskie mostki 41 do 46. Następuje również faliste odkształcenie wzdłużnego żeberka 1, jak to już pokazano na fig. 5.

Na fig. 6 i 9 przedstawiono odmianę wykonania, w której mostki 50 i 51 nie są umieszczone naprzemiennie. Jednak mostek 51 może mieć inne właściwości materiałowe niż mostek 50. Można to zrealizować na przykład metodą wtrysku dwuskładnikowego, która jest dostatecznie znana. Oznacza to, że mostek 51 miałby inne właściwości materiałowe niż mostek 50. W efekcie, wzdłużne żeberko 1 byłoby również odkształcone faliście, podobnie jak przy zygzakowatym rozmieszczeniu mostków.

Alternatywnie, mostki (fig. 6 i 7) zamiast innych właściwości materiałowych mogą być zaopatrzone naprzemiennie w mały otwór służący jako strefa osłabienia, żeby nawiercone mostki mogły się rozrywać i wzdłużne żeberko mogło być odkształcone faliście.

Figury 12 i 13 ukazują dybel w stanie rozpartym i w stanie nie rozpartym. Jak można zauważyć, rozpierane języczki 4 i 5 jak też wzdłużne żeberko 1 ulegają rozparciu poprzecznemu na zewnątrz w czterech kierunkach promieniowych.

Tę odmianę realizacji można szczególnie korzystnie wytwarzać, gdyż wymaga ona tylko jednej płaszczyzny podziałowej narzędzia W, czyli nie są potrzebne drogie konstrukcje narzędziowe. Między wzdłużnymi żeberkami i rozpieranymi promieniowo języczkami 4 lub 5 istnieją rozcięcia 58, 59, 60, 61 lub też pary rozcięć 56, 57. Jak można zauważyć na fig. 12 i 13, istnieją dwie pary rozcięć 56, 57 przebiegające prostopadle do płaszczyzny podziałowej narzędzia W i równolegle do siebie, przy czym poszczególne rozcię cia 58, 59, 60, 61 są umieszczone w symetrii lustrzanej względem płaszczyzny W.

Niniejszy wynalazek nie ogranicza się tylko do tych odmian realizacji, lecz obejmuje też wszystkie inne funkcjonalnie identyczne odmiany realizacji. Tak więc mostki mogą być zastąpione ciągłą warstwą o naprzemiennie zróżnicowanej grubości, przy czym warstwa taka przebiega wzdłuż całego odcinka rozporowego.

Claims (6)

1. Dybel rozporowy z główką posiadającą płytkę dociskową oraz z łączącym się z główką trzpieniem rurkowym do wprowadzenia elementu rozpierającego, przy czym trzpień rurkowy ma co najmniej jeden odcinek rozporowy, który to odcinek rozporowy posiada co najmniej jedno żeberko wzdłużne między dwoma rozcięciami i dwa rozpierane promieniowo języczki, a żeberko wzdłużne jest oddzielone rozcięciem od danego rozpieranego promieniowo języczka, oraz żeberko wzdłużne jest połączone odpowiednim mostkiem z rozpieranymi promieniowo języczkami, znamienny tym, że mostki (16-21; 31-36; 41-46; 50, 51) są tak rozmieszczone naprzemiennie w kierunku wzdłużnym odcinka rozporowego (11) albo są tak zwymiarowane, że żeberko wzdłużne (1) między dwoma rozcięciami (2, 3) podczas wprowadzania elementu rozpierającego (6) odkształca się w postaci linii falistej.

2. Dybel rozporowy według zastrz. 1, znamienny tym, że dybel ma dwa żeberka wzdłużne (1) i cztery rozpierane promieniowo języczki (4, 5, 54, 55).

3. Dybel rozporowy według zastrz. 2, znamienny tym, że posiada dwie pary rozcięć (56, 57) przebiegające prostopadle do płaszczyzny podziałowej narzędzia (W) i równolegle do siebie, przy czym poszczególne rozcięcia (58, 59, 60, 61) są rozmieszczone w symetrii lustrzanej względem płaszczyzny podziałowej narzędzia (W).

4. Zastosowanie dybla rozporowego według jednego z zastrzeżeń poprzednich do mocowania płyt termoizolacyjnych (22) na murze (23).

5. Sposób mocowania płyt termoizolacyjnych na murze za pomocą dybla rozporowego według jednego z zastrz. 1 do 3, znamienny tym, że dybel (10) wpuszcza się w mur (23) tylko na taką głębokość, że co najmniej trzecia część długości odcinka rozporowego (11) dybla (10) wystaje z muru (23).

6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że przynajmniej jeden obszar odcinka rozporowego (11) odkształca się balonikowo tak, że występuje osiowe spęczenie dybla (10), przy czym płytkę dociskową (9) wbija się w sposób kontrolowany w płyty termoizolacyjne (22).