PL198050B1 - Stojak do tablicy elektrycznej - Google Patents

Abstract

1. Stojak do tablicy elektrycznej, nadaj acy sie do roboczego po laczenia z co najmniej jednym elementem mocuj acym, do podparcia urz adze n elektrycznych przewidzianych do po laczenia z g lównymi przewodami zasilaj acy- mi, znamienny tym, ze zawiera wzd lu znie wyd lu zony korpus, który ma pierwsz a cz esc (1), która tworzy co najmniej jedn a sciank e sprz ega- j ac a (30) i drug a cz esc (4), która stanowi kon- strukcj e monolityczn a z pierwsz a cz esci a (1) i tworzy kana l (5), do przyjmowania przewod- ników przewidzianych do elektrycznego po la- czenia wymienionych urz adze n elektrycznych z g lównymi przewodami zasilaj acymi. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest stojak do tablicy elektrycznej, a zwłaszcza stojak do elektrycznych tablic rozdzielczych i tablic do automatyzacji.

W tablicach elektrycznych, zarówno do rozdzielania, jak i mieszanego rozdzielania i automatyzacji, stosuje się obudowę bezpieczeństwa, wewnątrz której umieszcza się odpowiednio wiele urządzeń elektrycznych, takich jak na przykład przełączniki modularne, formowane przełączniki kasetowe, bloki prądu szczątkowego, itp., nadających się do połączenia elektrycznego z głównymi przewodami zasilającymi. W szczególności wymienione urządzenia elektryczne są rozmieszczone w jednym albo w kilku wzajemnie równoległych rzędach, w których urządzenia należące do tego samego rzędu są rozmieszczone względem siebie bokami i są sprzężone ze znanymi metalowymi prowadnicami mocującymi, na przykład prowadnicami typu DIN, a prowadnice mocujące są połączone z kolei na swoich przeciwnych końcach z dwoma stojakami tworząc ramę podporową, która jest przytwierdzona monolitycznie do wewnętrznych ścianek obudowy.

Alternatywnie, prowadnice mogą być przytwierdzone bezpośrednio do ścian obudowy z zastosowaniem odpowiednich urządzeń mocujących, które są utworzone bezpośrednio na wewnętrznych powierzchniach obudowy albo nałożone na nią.

Co się tyczy połączeń elektrycznych, to różne urządzenia elektryczne są połączone z głównymi przewodami zasilającymi dzięki odpowiedniemu okablowaniu za pomocą kabli elektroenergetycznych. Te kable wprowadza się do wnętrza obudowy i umieszcza zgodnie z rozwiązaniem, które jest szeroko stosowane w technice, w odpowiednio skonfigurowanych przewodach bezpieczeństwa albo kanałach, które je zawierają i chronią przed przypadkowym uszkodzeniem. Odnosząc się do widoku tablicy z przodu, okablowanie można zapewnić przepuszczając kable z przodu ramy albo poza nią.

Takie rozwiązanie konstrukcyjne, mimo, iż pełni zamierzone funkcje, nie jest w pełni zadowalające, zwłaszcza pod względem etapów instalowania i kablowania wymienionej tablicy.

W szczególności, ponieważ kanały bezpieczeństwa są konstrukcyjnie oddzielnymi częściami składowymi względem stojaków, to w czasie montażu tablicy konieczne jest połączenie każdego kanału z odpowiednim stojakiem. Takie połączenia wykonuje się na przykład za pomocą śrub i nitów, co oprócz wymogu stosowania dodatkowych środków mocujących pociąga za sobą wzrost trudności montażowych, a skutkiem tego wydatek czasowy ze strony instalatora, zwłaszcza wtedy, gdy jest ograniczona dostępna przestrzeń. Co więcej, kanały bezpieczeństwa przewodników, zanim będą mogły być połączone z odpowiednimi stojakami, muszą być przedtem pocięte, aby ich wymiary były odpowiednie do przewidywanej tablicy. Pociąga to za sobą odpowiedni etap roboczy, odpady materiałowe, dodatkowy wydatek czasu, a ostatecznie wzrost kosztów instalacji.

Dodatkowe niedogodności znanych rodzajów rozwiązań są związane z operacjami wymaganymi do przytwierdzenia prowadnic do stojaków, zwłaszcza pod względem nastawienia ich głębokości, oraz przytwierdzenia stojaków do obudowy. Połączenie pomiędzy prowadnicami i stojakami jest w rzeczywistości zapewnione przez zastosowanie znanych urządzeń do wzajemnych połączeń. Te urządzenia mocuje się do prowadnic i umieszcza w odpowiednio przewidzianych szczelinach utworzonych w konstrukcji stojaka. Po osiągnięciu przewidzianego położenia, urządzenia do wzajemnych połączeń mocuje się do stojaka za pomocą śrub albo podobnych środków mocujących. Co się tyczy wzajemnego mocowania stojaków i obudowy, to w jednym z najczęściej stosowanych rozwiązań stosuje się dodatkowe urządzenia łączące, które nakłada się na ścianki obudowy i sprzęga mechanicznie z górnymi i dolnymi częściami wymienionych stojaków. Przyczynia się to wyraźnie do zwię kszenia liczby wymaganych części składowych, a ponadto do wydłużenia czasu i zwiększenia kosztów wymaganych do przygotowania tablic.

Inna niedogodność znanych rozwiązań polega na tym, że gdy okablowanie urządzeń elektrycznych przewiduje się w tylnej części ramy, to instalator jest zmuszony do utrzymywania ramy w położeniu przechylonym w kierunku przedniej części obudowy, tak aby mieć dostępną przestrzeń wymaganą do wykonania okablowania. To rozwiązanie jest wyraźnie niezadowalające, ponieważ zmusza operatorów do pracy w trudnych warunkach, pociągających za sobą odpowiednio większe trudności i dłuższe czasy montażu, zwłaszcza w przypadku urządzeń elektrycznych rozmieszczonych na wielu prowadnicach.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie stojaka do tablicy elektrycznej, który umożliwia zmniejszenie liczby części składowych wymaganych do wytwarzania tablicy w porównaniu ze stanem techniki, pozwala na znaczne uproszczenie etapów montażu różnych części składowych, oraz ułatwia

PL 198 050 B1 połączenia z różnymi urządzeniami elektrycznymi stosowanymi w tablicy, skracając zatem czasy montażu bez względu na przewidywaną konfigurację.

Innym celem niniejszego wynalazku jest opracowanie stojaka do tablicy elektrycznej, który umożliwia zmniejszenie operacji wymaganych do wykonania przez operatora, umożliwiając jednocześnie zminimalizowanie mocowania i stosowanych środków łączących.

Innym celem niniejszego wynalazku jest opracowanie stojaka do tablicy elektrycznej, który jest w wysokim stopniu niezawodny i ł atwy do wytwarzania przy konkurencyjnych kosztach.

Stojak do tablicy elektrycznej, nadający się do roboczego połączenia z co najmniej jednym elementem mocującym, do podparcia urządzeń elektrycznych przewidzianych do połączenia z głównymi przewodami zasilającymi, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera wzdłużnie wydłużony korpus, który ma pierwszą część, która tworzy co najmniej jedną ściankę sprzęgającą i drugą część, która stanowi konstrukcję monolityczną z pierwszą częścią i tworzy kanał, do przyjmowania przewodników przewidzianych do elektrycznego połączenia wymienionych urządzeń elektrycznych z głównymi przewodami zasilającymi.

Korzystnie pierwsza część zawiera element podporowy, który biegnie na całej podłużnej rozciągłości wydłużonego korpusu, przy czym pierwsza ścianka elementu podporowego stanowi tylną ściankę kanału, a kanał zawiera pierwszą ściankę boczną i drugą ściankę boczną, które są równoległe względem siebie i wystają z tylnej ścianki poprzecznie do niej.

Korzystnie pierwsza ścianka boczna ma szereg zębów, które są rozmieszczone w odstępie od siebie wzdłuż pierwszej krawędzi tylnej ścianki, przy czym zęby mają ściankę, która ma prosty profil poprzeczny z haczykowatym końcem, do sprzężania z elementem zamykającym do zamykania kanału.

Korzystnie wzdłuż drugiej ścianki bocznej jest utworzone wiele otworów, które mają profil prostokątny i są rozmieszczone na zębach, przy czym koniec drugiej ścianki bocznej, który leży naprzeciw tylnej ścianki, ma zaokrągloną krawędź do połączenia z elementem zamykającym.

Korzystnie element zamykający kanał ma przekrój poprzeczny w kształcie litery „L, przy czym pierwsze ramię przekroju w kształcie litery „L tworzy gniazdo, do przyjmowania haczykowatego końca zębów, a wzdłuż drugiego ramienia przekroju w kształcie litery „L jest uformowany haczykowaty występ.

Korzystnie element zamykający ma na swojej wzdłużnej rozciągłości szereg otworów, dla sprzęgania z panelami do ochrony urządzeń elektrycznych.

Korzystnie ścianka sprzęgająca zawiera szereg zębów łączących, które są wzajemnie równoległe, wystają z drugiej ścianki elementu podporowego i są rozmieszczone w odstępie względem siebie, przy czym zęby łączące są wzajemnie połączone parami za pomocą żeberek usztywniających.

Korzystnie wymieniony element podporowy ma prostokątny przekrój poprzeczny, przy czym kanał i zęby łączące wystają w dwóch wzajemnie przeciwnych kierunkach względem elementu podporowego.

Korzystnie zęby łączące mają szereg otworów przelotowych, które są rozmieszczone wzdłuż dwóch równoległych do siebie rzędów, i podłużną szczelinę, która znajduje się w położeniu pośrednim pomiędzy tymi dwoma rzędami, przy czym w tej szczelinie i w tych otworach przelotowych są umieszczone środki do wzajemnego połączenia z elementami mocującymi i zatrzaskowo sprzężone z nimi.

Korzystnie element podporowy ma pierwszy koniec (35) z powierzchnią wyposażoną w zaokrąglony profil do geometrycznego dopasowania z odpowiednio dopełniająco ukształtowanym gniazdem utworzonym w obudowie tablicy.

Korzystnie element podporowy ma drugi koniec, przeciwległy względem pierwszego końca i ma łapkę, która wystaje z tego elementu podporowego, przy czym na wolnym końcu łapki jest usytuowany ząb w poprzecznym położeniu do sprzęgania z odpowiednim gniazdem utworzonym w obudowie.

Stojak według wynalazku różni się od znanych rodzajów stojaków tym, że ma wielofunkcyjną konstrukcję, która umożliwia zmniejszenie liczby części składowych stosowanych do wytwarzania tablicy, uproszczenie jego etapów montażu oraz skrócenie czasu instalowania.

Ten wielofunkcyjny stojak, który jest nadzwyczaj prostym i skutecznym rozwiązaniem, łączy w jednym elemencie cz ęść przewidzianą do połączenia z prowadnicami mocują cymi, część przewidzianą do przyjmowania przewodników do połączenia urządzeń elektrycznych tablicy i przednie panele do zabezpieczenia tablicy.

Przedmiot wynalazku uwidoczniono w przykładach wykonania na załączonym rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku perspektywicznym stojak według wynalazku, fig. 2 - w widoku z góry stojak z fig. 1, fig. 3 - w widoku perspektywicznym parę stojaków według wynalazku, połączonych z prowadnicami mocującymi, na których umieszczono urządzenia elektryczne, a fig. 4 - w widoku per4

PL 198 050 B1 spektywicznym środek do wzajemnego łączenia, który można zastosować do łączenia prowadnic mocujących ze stojakiem.

Stojak według wynalazku jest opisany w odniesieniu do jego zastosowania w tablicach elektrycznych bez zamiaru jakiegokolwiek ograniczenia zakresu jego zastosowania. W rzeczywistości określenie tablica elektryczna należy rozumieć jako obejmujące urządzenia elektryczne, które są podobne i technicznie równoważne tablicom elektrycznym, takie jak na przykład szafki elektryczne, tablice rozdzielcze, łącznice telefoniczne, skrzynki elektryczne, itp.

W odniesieniu do wyż ej cytowanych figur stojak do tablicy elektrycznej wedł ug wynalazku, oznaczony ogólnie odnośnikiem liczbowym 100, stanowi w zasadzie wzdłużnie wydłużony korpus, który jest wykonany na przykład z tworzywa sztucznego drogą formowania wtryskowego i ma pierwszą część 1, która jest ukształtowana w ten sposób, że tworzy co najmniej jedną ściankę 30 do sprzęgania z elementem mocującym, korzystnie prowadnicą mocującą 2. Elementy mocujące, które mogą być utworzone przez prowadnice mocujące 2 typu DIN z pojedynczym albo podwójnym profilem, jak przedstawiono schematycznie na fig. 3, albo przez tak zwane częściowe płyty tylne albo przez płyty montażowe, umożliwiają umocowanie urządzeń elektrycznych 3, które stanowią elektryczne wyposażenie tablicy i są przeznaczone do połączenia z głównymi przewodami zasilającymi. Na przykład w zależności od przewidywanej konfiguracji tablicy urządzenia elektryczne 3, które mogą stanowić modularne wyłączniki automatyczne, bloki prądu zerowego, wyłączniki energetyczne, itp., umieszcza się na jednej albo więcej niż jednej prowadnicy mocującej. Rozwiązanie konstrukcyjne tych urządzeń, jak również sposób, w jaki są one połączone elektrycznie z głównymi przewodami zasilającymi, są szeroko znane w technice, a zatem nie będą opisywane szczegółowo.

Korpus stojaka 100 zawiera korzystnie drugą część 4, która jest konstrukcyjnie monolityczna z pierwszą częścią 1 i jest ukształtowana w taki sposób, że tworzy kanał 5, który nadaje się do przyjmowania przewodników, na przykład przewodów albo kabli, które są przeznaczone do elektrycznego połączenia urządzeń elektrycznych 3 z głównymi przewodami zasilającymi. W ten sposób stojak 100 integruje w swoim korpusie kanał do przyjmowania przewodników, zgodnie z rozwiązaniem, które jest proste z konstrukcyjnego punktu widzenia i skuteczne z funkcyjnego punktu widzenia, ze znacznymi zaletami w porównaniu ze stanem techniki. To rozwiązanie umożliwia w szczególności skrócenie czasu i zmniejszenie kosztów montażu tablicy, ponieważ mniejsza jest liczba konstrukcyjnych części składowych i wyeliminowane są operacje wymagane do połączenia kanałów i stojaków, z wynikającą stąd oszczędnością odpowiednich środków mocujących. Co więcej, nie ma konieczności cięcia kanałów w celu dostosowania ich wielkości do wymaganego zastosowania, ponieważ stojak 100 ma wymiary nadane już w czasie etapu produkcji zgodnie ze standardowymi wymiarami przewidywanej tablicy.

Jak przedstawiono szczegółowo na fig. 1 i 2, pierwsza część 1 zawiera element podporowy 6, który ciągnie się w zasadzie na całej rozciągłości korpusu, a pierwsza ścianka 7 elementu podporowego 6 stanowi jednocześnie tylną ściankę 7 kanału 5. Kanał 5 ma ponadto pierwszą ściankę boczną 8 i drugą ś ciankę boczną 9, które są w zasadzie równoległ e do siebie i wystają z tylnej ś cianki 7 poprzecznie do niej.

Pierwsza ścianka boczna 8 ma szereg zębów 10, które są rozmieszczone w taki sposób, że znajdują się w pewnym odstępie od siebie i leżą wzdłuż pierwszej krawędzi ścianki tylnej 7, przy czym zęby 10 mają ściankę, która ma w zasadzie prosty profil poprzeczny 11 z haczykowatym końcem 12, który nadaje się do sprzęgania elementu zamykającego 20, w celu zamknięcia wymienionego kanału, pełniącego w praktyce funkcję pokrywki wymienionego kanału.

Wzdłuż drugiej ścianki bocznej 9 jest utworzony szereg otworów 13, które mają profil prostokątny i z których każdy znajduje się przy zębie 10. Takie rozwiązanie jest korzystne z punktu widzenia wytwarzania, ponieważ umożliwia łatwiejsze wyciągnięcie stojaków z form i uproszczenie konstrukcji wymienionych form. Alternatywnie, ścianka 9 mogłaby być ukształtowana odmiennie, na przykład mogłaby być pełna na całej swojej rozciągłości. Co więcej, koniec drugiej ścianki bocznej 9, który leży po przeciwnej stronie tylnej ścianki 7 ma zaokrągloną krawędź 14, która nadaje się także do sprzęgania z elementem zamykającym 20.

Z kolei element zamykają cy 20 do zamykania kanał u 5 ma w zasadzie L-kształ tny przekrój poprzeczny, przy czym pierwsze ramię 21 wymienionego L-kształtnego przekroju jest ukształtowane w taki sposób, ż e tworzy gniazdo 22, które nadaje się do przyjmowania haczykowatego koń ca 12 zę ba 10. Pierwsze ramię 21 ma w szczególności w zasadzie kształt litery F i oprócz gniazda 22 jest uformowana w nim pusta przestrzeń 23 pomiędzy górną częścią F-kształtnego elementu i drugim ramieniem 24.

PL 198 050 B1

Wzdłuż drugiego ramienia 24 L-kształtnego przekroju, na przeciwnym końcu względem pierwszego ramienia 21, jest uformowany haczykowaty występ 25 w celu geometrycznego dopasowania z zaokrą gloną krawędzią 14. W praktyce element zamykający 20, który można wykonać monolitycznie ze stojakiem albo można nałożyć na stojak oddzielnie, jest umieszczony w taki sposób, że haczykowaty występ 25 pasuje geometrycznie do zaokrąglonej krawędzi 14. W takim przypadku zaokrąglona krawędź 14 działa jak zawiasa, dookoła której element zamykający 20 obraca się pomiędzy pierwszym położeniem, pokazanym linią ciągłą na fig. 2, w którym kanał jest otwarty, i drugim położeniem zamknięcia, pokazanym linią przerywaną na fig. 2. W położeniu zamknięcia haczykowaty koniec 12 wchodzi w gniazdo 22 i w takim przypadku przestrzeń 23 zapobiega przyjmowaniu przez element zamykający 20 położenia nachylonego względem bocznych ścianek w czasie operacji zamykania. Oczywiście element zamykający 20, a zwłaszcza pierwsze ramię 21, mógłby być ukształtowany w inny sposób, tak długo, jak taki kształt byłby zgodny z zastosowaniem. Element zamykający 20 ma ponadto, na swojej podłużnej rozciągłości, szereg otworów 26, które umożliwiają zatrzaskowe połączenie z panelami 39 do ochrony urządzeń elektrycznych 3, jak przedstawiono na fig. 3.

Z kolei ś cianka sprzę gają ca 30 zawiera szereg zę bów łączących 31, z których każ dy nadaje się do połączenia z odpowiednią prowadnicą mocującą 2. Jak przedstawiono na fig. 2, element podporowy 6 ma w szczególności w zasadzie prostokątny przekrój poprzeczny, w którym kanał 5 i ząb łączący 31 wystają w dwóch wzajemnie przeciwnych kierunkach względem wymienionego elementu podporowego 6, zgodnie z rozwiązaniem, które jest skuteczne w odniesieniu do ogólnych wymiarów stojaka.

Zęby łączące 31 mają charakter wsporników rozmieszczonych wzdłuż drugiej ścianki 19 elementu podporowego 6 i znajdują się względem siebie w pewnym odstępie. Połączenie pomiędzy przyległymi parami zębów łączących 31 jest zapewnione za pomocą żeberek usztywniających 32, zgodnie z rozwią zaniem, które umoż liwia zmniejszenie iloś ci zuż ytego materiał u zapewniają c jednocześ nie wymaganą sztywność konstrukcji.

Zęby łączące 31 mają szereg otworów przelotowych 33, które są rozmieszczone w dwóch w zasadzie wzajemnie równoległych rzędach, oraz podłużną szczelinę 34, która znajduje się w położeniu pośrednim pomiędzy dwoma rzędami otworów. Taka konfiguracja znacznie ułatwia ustawianie położenia prowadnic mocujących 2 głęboko w obudowie tablicy oraz ich połączenie ze stojakiem.

Połączenie prowadnic mocujących 2 ze stojakiem odbywa się w rzeczywistości za pomocą odpowiednich środków do wzajemnego połączenia. Przykład środka do wzajemnego połączenia jest przedstawiony schematycznie na fig. 4. Wymieniony środek 40 do wzajemnego połączenia zawiera dwa kołki 41, które nadają się do współpracy z odpowiednimi otworami utworzonymi w prowadnicach 2, oraz ściankę 42 w kształcie skrzydełka, która ma środkowy blok 43, przeznaczony do ślizgania się w odpowiedniej szczelinie 34. Przewidziane są także dwa dodatkowe kołki 44, które współpracują zatrzaskowo z dwoma odpowiednimi otworami przelotowymi 33. W ten sposób położenie prowadnic nastawia się po prostu przez wsuwanie bloku 43 do odpowiedniej szczeliny 34, a następujące potem sczepienie ma miejsce dzięki sprzężeniu zatrzaskowemu pomiędzy kołkami 44 i szczelinami 33, bez konieczności stosowania dodatkowych środków mocujących, takich jak na przykład śruby, co upraszcza ostatecznie operacje wymagane do wykonania przez operatora.

Element podporowy 6 ma pierwszy koniec 35 i drugi koniec 36, które są w zasadzie wzajemnie przeciwne i ukształtowane w taki sposób, że ułatwiają połączenie stojaka z nie pokazaną obudową bezpieczeństwa. Pierwszy koniec 35 ma w szczególności głowicę, która ma powierzchnię wyposażoną w zaokrąglony profil, który nadaje się do dopasowania geometrycznego z odpowiednio dopełniająco ukształtowanym gniazdem utworzonym w obudowie tablicy. Z kolei drugi koniec 36 ma łapkę 37, która wystaje z elementu podporowego 6. Na wolnym końcu łapki 37 znajduje się, w zasadzie w położeniu prostopadłym, ząb 38, który nadaje się do sprzężenia z odpowiednim gniazdem utworzonym w obudowie. Końce 35 i 36 można formować w postaci monolitu z korpusem stojaka 100 albo można nakładać na korpus w postaci oddzielnych elementów.

Za pomocą takiego rozwiązania połączenie stojaka z obudową tablicy jest nadzwyczaj proste i wystarczy w rzeczywistości umieścić koniec 35 w odpowiednim gnieździe, obracając stojak aż do dopasowania zęba 38 zatrzaskowo z odpowiednim gniazdem, bez konieczności przykładania do obudowy dodatkowych konstrukcyjnych części składowych oraz bez dodatkowych środków mocujących.

Jak przedstawiono na fig. 3, urządzenia elektryczne 3 tablicy są umieszczone na prowadnicach mocujących 2. Z kolei prowadnice są połączone na swoich przeciwnych końcach, zgodnie z poprzednim opisem, z dwoma stojakami według wynalazku. Tak przygotowany zespół umieszcza się następnie w obudowie tablicy, tak że końce 35 i 36 współpracują z odpowiednimi gniazdami. Gdy już raz

PL 198 050 B1 wykonano różne połączenia elektryczne pomiędzy kablami przewodzącymi, które przechodzą wewnątrz kanału 5, i urządzeniami elektrycznymi 3, instaluje się panele ochronne 39, sprzęgając je zatrzaskowo ze ściankami otworów 26.

W praktyce ustalono, że stojak według wynalazku spełnia całkowicie zamierzony cel i przedmioty wynalazku. Należy nadmienić, że wszystkie innowacyjne funkcje i aspekty wynalazku można osiągnąć korzystając z elementów i materiałów powszechnie dostępnych w handlu i przy nadzwyczaj niskich kosztach.

Tak pomyślany stojak nadaje się do wielu modyfikacji i zmian, z których wszystkie są objęte koncepcją wynalazku, a wszystkie szczegóły można dalej zastępować innymi technicznie równoważnymi elementami.

W praktyce zastosowane materiały, jak również wymiary, mogą odpowiadać wymaganiom i stanowi techniki.

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Stojak do tablicy elektrycznej, nadający się do roboczego połączenia z co najmniej jednym elementem mocującym, do podparcia urządzeń elektrycznych przewidzianych do połączenia z głównymi przewodami zasilającymi, znamienny tym, że zawiera wzdłużnie wydłużony korpus, który ma pierwszą część (1), która tworzy co najmniej jedną ściankę sprzęgającą (30) i drugą część (4), która stanowi konstrukcję monolityczną z pierwszą częścią (1) i tworzy kanał (5), do przyjmowania przewodników przewidzianych do elektrycznego połączenia wymienionych urządzeń elektrycznych z gł ównymi przewodami zasilają cymi.
2. 2. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwsza część (1) zawiera element podporowy (6), który biegnie na całej podłużnej rozciągłości wydłużonego korpusu, przy czym pierwsza ścianka (7) elementu podporowego (6) stanowi tylną ściankę (7) kanału (5), a kanał (5) zawiera pierwszą ściankę boczną (8) i drugą ściankę boczną (9), które są równoległe względem siebie i wystają z tylnej ścianki (7) poprzecznie do niej.
3. 3. Stojak według zastrz. 2, znamienny tym, że pierwsza ścianka boczna (8) ma szereg zębów (10), które są rozmieszczone w odstępie od siebie wzdłuż pierwszej krawędzi tylnej ścianki (7), przy czym zęby (10) mają ściankę, która ma prosty profil poprzeczny (11) z haczykowatym końcem (12), do sprzężania z elementem zamykającym (20) do zamykania kanału (5).
4. 4. Stojak według zastrz. 2 albo 3, znamienny tym, że wzdłuż drugiej ścianki bocznej (9) jest utworzone wiele otworów (13), które mają profil prostokątny i są rozmieszczone na zębach (10), przy czym koniec drugiej ścianki bocznej (9), który leży naprzeciw tylnej ścianki (7), ma zaokrągloną krawędź (14) do połączenia z elementem zamykającym (20).
5. 5. Stojak według zastrz. 4, znamienny tym, że element zamykający (20) kanał ma przekrój poprzeczny w kształcie litery „L, przy czym pierwsze ramię (21) przekroju w kształcie litery „L tworzy gniazdo (22), do przyjmowania haczykowatego końca (12) zębów (10), a wzdłuż drugiego ramienia (24) przekroju w kształcie litery „L jest uformowany haczykowaty występ (25).
6. 6. Stojak według zastrz. 5, znamienny tym, że element zamykający (20) ma na swojej wzdłużnej rozciągłości szereg otworów (26), dla sprzęgania z panelami (39) do ochrony urządzeń elektrycznych.
7. 7. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że ścianka sprzęgająca (30) zawiera szereg zębów łączących (31), które są wzajemnie równoległe, wystają z drugiej ścianki (19) elementu podporowego (6) i są rozmieszczone w odstępie względem siebie, przy czym zęby łączące (31) są wzajemnie połączone parami za pomocą żeberek usztywniających (32).
8. 8. Stojak według zastrz. 7, znamienny tym, że wymieniony element podporowy (6) ma prostokątny przekrój poprzeczny, przy czym kanał (5) i zęby łączące (31) wystają w dwóch wzajemnie przeciwnych kierunkach względem elementu podporowego (6).
9. 9. Stojak według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że zęby łączące (31) mają szereg otworów przelotowych (33), które są rozmieszczone wzdłuż dwóch równoległych do siebie rzędów, i podłużną szczelinę (34), która znajduje się w położeniu pośrednim pomiędzy tymi dwoma rzędami, przy czym w tej szczelinie (34) i w tych otworach przelotowych (33) są umieszczone ś rodki (40) do wzajemnego połączenia z elementami mocującymi i zatrzaskowo sprzężone z nimi.

   PL 198 050 B1
10. 10. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że element podporowy (6) ma pierwszy koniec (35) z powierzchnią wyposażoną w zaokrąglony profil do geometrycznego dopasowania z odpowiednio dopełniająco ukształtowanym gniazdem utworzonym w obudowie tablicy.
11. 11. Stojak według zastrz. 10, znamienny tym, że element podporowy (6) ma drugi koniec (36), przeciwległy względem pierwszego końca (35) i ma łapkę (37), która wystaje z tego elementu podporowego (6), przy czym na wolnym końcu łapki (37) jest usytuowany ząb (38) w poprzecznym położeniu do sprzęgania z odpowiednim gniazdem utworzonym w obudowie.