PL196162B1 - Sposób i urządzenie do automatycznego przypisania adresów detektora w systemie wykrywania niebezpieczeństwa - Google Patents

Abstract

6. Uklad do automatycznego przypisania adresów detekto- ra w systemie wykrywania niebezpieczenstwa, zawierajacy: - stacje glówna (Z), która ma zasilacz (NT), mikropro- cesor (µC) , zródlo (K) pradu stalego i modulator pradu (M), - wiele detektorów (M1, M2...Mn), które sa dolaczone do co najmniej jednej dwuprzewodowej linii detekcyjnej (A, B), gdzie - kazdy detektor (M1, M2...Mn) ma kondensator (C1, C2...Cn) wlaczony pomiedzy przewody (A, B) szeregowo z dioda (D1, D2...Dn), sterowalny przelacznik (SK1, SK2...SKn) pomie- dzy przewodami (A, B), rezystor pomiarowy (Rm1, Rm2...Rmn), odbiornik impulsów (PE) umieszczony na rezystorze pomia- rowym, obwód logiczny (L) i zatrzask adresu (SP) dolaczo- ny do obwodu logicznego (L), przy czym - obwód logiczny (L) jest zaprojektowany tak, zeby za- mykac przelacznik (SK1, SK2...SKn) podczas pierwszej se- kwencji impulsów dochodzacych z odbiornika impulsów (PE) i wprowadza ja na wejscie przerzutnika adresu (SP), jezeli nie jest on zajmowany jeszcze przez adres, podczas drugiej sekwencji impulsów dochodzacych z odbiornika impulsów (PE). PL PL PL PL PL

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19)PL (11)196162 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 350823 ⁽¹³⁾ (22) Data zgłoszenia: 06.06.2000 ^{(51) Int.Cl.}

G08B 25/04 (2006.01) (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego: G08B 26/00 (2006.01)

06.06.2000, PCT/EP00/05179 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

08.03.2001, WO01/16911 PCT Gazette nr 10/01

Sposób i urządzenie do automatycznego przypisania adresów detektora w systemie wykrywania niebezpieczeństwa

(30) Pierwszeństwo: 27.08.1999,DE,19940700.2	(73) Uprawniony z patentu: JOB LIZENZ GmbH & CO. KG,Ahrensburg,DE
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 10.02.2003 BUP 03/03	(72) Twórca(y) wynalazku: Gerhard Ropke,^beck,DE
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono:	(74) Pełnomocnik:
31.12.2007 WUP 12/07	Palka Grażyna, POLSERVICE, Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp. z o.o.

(57) 6. Układ do automatycznego przypisania adresów detektoraw systemie wykrywania niebezpieczeństwa, zawierający:

- stację główną (Z), która ma zasilacz (NT), mikroprocesor ^C), źródło (K) prądu stałego i modulator prądu (M),

- wiele detektorów (M1, M2...Mn), które są dołączone do co najmniej jednej dwuprzewodowej linii detekcyjnej (A, B),gdzie

- każdy detektor (M1, M2...Mn) ma kondensator (C1, C2...Cn) włączony pomiędzy przewody (A, B) szeregowo z diodą (D1, D2...Dn), sterowalny przełącznik (SK1, SK2...SKn) pomiędzy przewodami (A, B), rezystor pomiarowy (Rm1, Rm2...Rmn), odbiornik impulsów (PE) umieszczony na rezystorze pomiarowym, obwód logiczny (L) i zatrzask adresu (SP) dołączonydo obwodu logicznego (L), przy czym

- obwód logiczny (L) jest zaprojektowany tak, żeby zamykać przełącznik (SK1, SK2...SKn) podczas pierwszej sekwencji impulsów dochodzących z odbiornika impulsów (PE) i wprowadza ją na wejście przerzutnika adresu (SP), jeżeli nie jest on zajmowany jeszcze przez adres, podczas drugiej sekwencji impulsów dochodzących z odbiornika impulsów (PE).

PL 196 162 B1

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy sposobu automatycznego przypisania adresów detektora w systemie wykrywania niebezpieczeństwa mającym wiele detektorów.

Z reguły systemy wykrywania niebezpieczeństwa, takie jak pożarnicze sieci sygnalizacyjne, mają wielką liczbę detektorów niebezpieczeństwa, które są dołączone do dwuprzewodowej linii detekcyjnej. Może ona być zrealizowana jako linia z zaczepami lub także jako linia pętlowa, przez którą indywidualne detektory komunikują się ze stacją główną. Każdy detektor ma czujnik lub podobny element, który wytwarza mierzone wartości zależące od parametrów jego środowiska. Mierzone wartości są transmitowane do stacji głównej przez linię, która to stacja zwykle zapytuje cyklicznie poszczególne detektory. W celu przypisania mierzonych wartości poszczególnym detektorom, potrzebne jest przydzielenie identyfikatora lub adresu każdemu detektorowi. Adres jest archiwowany w pamięci trwałej.

Zatem, jeżeli taki system wykrywania niebezpieczeństwa jest wprowadzany do obsługi, jest znane przypisanie adresu poszczególnym detektorom na początku. W tym celu jest korzystne, żeby był zastosowany proces automatyczny.

W stanie techniki stało się znanych wiele sposobów adresowania i działania systemów wykrywania niebezpieczeństwa, do których będzie dokonane poniżej krótkie odwołanie.

Znane jest z niemieckiego opisu patentowego nr 25 33 330, że jeżeli detektory są zapytywane, linia jest pobudzana do dawania na wyjściu impulsu prądowego o czasie trwania impulsu proporcjonalnym do jego mierzonej wartości zgodnie z charakterystyką czasu pracy każdego detektora. Czas pracy jest mierzony i jest określany jako adres poszczególnego detektora w urządzeniu do centralnej oceny. Znany jest z niemieckiego opisu patentowego nr 25 33 382 sposób, w którym detektory linii są oddzielone elektrycznie od linii detekcyjnej na początku każdego cyklu zapytywania i następnie są włączane łańcuchowo w określonej z góry kolejności. Każdy detektor włącza następny detektor po właściwym czasie opóźnienia. Urządzenie oceniające w stacji głównej określa poszczególne wzrosty prądu linii dla adresu detektora odpowiadającego liczbie wzrostów prądu linii. Ze względu na to, że jest niemożliwe lub nie jest użyteczne przetwarzanie mierzonych wartości z detektorów różnego typu zgodnie z jednolitym procesem, jest także znane z niemieckiego opisu patentowego nr 25 33354 przypisanie elementów czasowych poszczególnym detektorom, jak występuje to także w przypadku opisanego powyżej stanu techniki. Elementy czasowe są stosowane do transmitowania zleceń sterujących do poszczególnych detektorów w linii, gdy detektory są już gotowe do odbioru tylko podczas okresu pracy poszczególnych elementów czasowych. Urządzenia sterujące zastosowane w detektorze mogą włączać jeden element czasowy, każdy w cyklu sterowania w linii detekcyjnej, gdy czas początku pracy poszczególnych elementów czasowych jest oceniany jako adres w stacji głównej. W związku z tym jest znane z niemieckiego opisu patentowego nr 0098 552, że jeżeli system wykrywania niebezpieczeństwa jest zapytywany cyklicznie w każdym detektorze, element czasowy poddawany działaniu mierzonej wartości jest przełączany na linię detekcyjną przez przetwornik pomiarowy i adres detektora jest otrzymywany z pewnej liczby wzrostów wówczas wywoływanych w prądzie linii w stacji głównej. Czas pracy elementu czasowego jest sterowany w każdym detektorze za pomocą sygnału wyjściowego wytwarzanego w przetworniku sygnałów, który reprezentuje sumę wartości mierzonej przez detektor i sygnału identyfikacji detektora, oraz zarówno wartość mierzona przez detektor, jak i identyfikator detektora, którego on dotyczy, w uzupełnieniu do adresu detektora z poszczególnego opóźnienia przełączania, są otrzymywane w stacji głównej.

Dla umożliwienia dołączenia wielkiej liczby czujek przeciwpożarowych do poszczególnych linii detekcyjnych lub dla umożliwienia przepuszczania większego prądu przez linie detekcyjną, znane jest z europejskiego opisu patentowego nr 0042 501 zamknięcie linii detekcyjnej w kształcie pętli. Odczyt zapytania jest odwracany, jeżeli nie występują żadne sygnały na linii detekcyjnej. Mierzone wartości są transmitowane albo przez właściwe opóźnienie czasowe, aż zostanie włączony następny detektor, albo w postaci sekwencji kodowanych impulsów, która jest przesyłana do stacji głównej.

Znane jest ponadto z europejskiego opisu patentowego nr 0212 106 przypisanie zatrzasków adresu, które są włączane przez adresy ze stacji głównej w określonym z góry porządku, do detektorów w linii podobnej do łańcucha. To jest dokonywane w taki sposób, że adres nie jest przełączany na następny detektor, aż adres nie zostanie zablokowany w poprzednim detektorze. W tym celu każdy detektor ma umieszczony w nim przełącznik, który zwiera przewód dla przełączania adresu przez następny detektor.

PL 196 162 B1

Znane jest z niemieckiego opisu patentowego nr 32 25 032 dokonywanie wymaganego rozróżnienia pomiędzy typem detektora, identyfikatorem i mierzoną wartością przy zastosowaniu zleceń sterujących transmitowanych do detektorów ze stacji głównej dla celowego sterowania przełączanymi przyrządami, które przechodzą od transmisji wartości mierzonych przez detektory do transmisji identyfikatorów detektorów. Poszczególny identyfikator detektora jest następnie transmitowany w cyklu zapytywania do stacji głównej, gdzie jest zapamiętywany i poddawany dalszemu przetwarzaniu. Każdy detektor ma zastosowany w nim przyrząd, przez który jest regulowany identyfikator detektora, na przykład typ detektora lub stan detektora.

Cechą wspólną dla wszystkich opisanych detektorów jest to, że zawierają one przełącznik połączony szeregowo z przewodem, który wymaga zamknięcia wtym celu, żeby detektor następujący za nim w linii był dołączony do stacji głównej. W przeciwieństwie do tego są także znane rozwiązania, które zapewniają inne elementy przełączające do łączenia poszczególnych detektorów w sposób podobny do łańcucha.

Znana jest niemieckiego opisu patentowego nr 32 11 550 dwuprzewodowa linia detekcyjna, w której każdy detektor ma rezystor szeregowy, jak również przełącznik, który jest pomiędzy przewodami linii detekcyjnej i jest zamknięty w obudowie alarmu. Odpowiedź detektora powoduje zmianę całkowitej rezystancji linii detekcyjnej. Urządzenie pomiarowe i oceniające, umieszczone w stacji głównej, ma komparator okienkowy, każdy przypisany do detektora. Wyzwalanie detektorów przy rezystancji, którą jest charakterystyczna dla takiego komparatora, powoduje uzyskanie poszczególnego napięcia pomiarowego. Ten komparator okienkowy, który jest przypisany do tego napięcia pomiarowego, przełączy następnie jego wyjście na wskaźnik przypisany zmienianemu detektorowi.

Znany jest z niemieckiego opisu patentowego nr 40 38 992 sposób automatycznego przypisania adresów detektora w systemie wykrywania niebezpieczeństwa, w którym stacja główna jest dołączona do dwuprzewodowej linii detekcyjnej, do której są dołączone łańcuchowo indywidualne detektory. Każdy detektor ma urządzenie transmisyjne, pamięć mierzonych wartości, zatrzask adresu i przyrząd pomiarowy napięcia, jak również przełącznik. W pierwszej fazie stacja główna dostarcza do linii napięcie spoczynkowe, które powoduje, że detektory są zasilane energią przez ładowanie kondensatora. W drugiej fazie jest dostarczane do linii napięcie zwarciowe, które powoduje, że wszystkie detektory, których zatrzaski adresu są puste, zwierają linię za pomocą ich przełączników. W trzeciej fazie w linii przepływa prąd pomiarowy, a napięcie, które w wyniku tego powstaje na pierwszym detektorze mającym zamknięty przełącznik, jest określane przez przyrząd pomiarowy napięcia. W czwartej fazie do linii jest dostarczane napięcie zapytania, które powoduje, że detektor, którego pamięć mierzonych wartości jest zajęta, lecz którego zatrzask adresu jest pusty, staje się zdolny do komunikacji i jest przypisany mu adres, który jest archiwowany w zatrzasku adresu, ze stacji głównej. Stacja główna powtarza tę procedurę tak wiele razy, aż wszystkie detektory otrzymają adresy. Koniec procedury może być rozpoznany przez stację główną poprzez fakt, że żaden prąd zwarciowy nie płynie już dłużej w trzeciej fazie.

Rozwiązanie opisane ostatnio z jednej strony wymaga nakładów, które nie są nieznaczne, przy przełączaniu detektorów. Ponadto wymaga ono długiego okresu adresowania. Opisane powyżej fazy 2 do 4 muszą być powtarzane dla każdego detektora linii, co zajmuje znaczny okres czasu, szczególnie jeżeli występuje znaczna liczba detektorów w sieci.

Stan techniki obejmuje nawet więcej procesów adresowania i identyfikacji detektorów. Taki proces jest ujawniony na przykład w europejskim opisie patentowym nr 0 546 401 i polega na tym, że podstawa każdego detektora mieści w sobie moduł identyfikacji i że nie modyfikowany numer identyfikacyjny jest zapewniony dla każdej podstawy detektora i różni się od jednej spośród innych baz detektorów. Detektor ma zastosowane w nim elementy, które rozpoznają numer identyfikacyjny. Moduł identyfikacyjny umieszczony w podstawie detektora jest utworzony albo przez połączenie rezystorów, pamięć ROM, PROM, EPROM, EEPROM lub optyczny znak dzielenia. Numer identyfikacyjny jest odczytywany przez styki lub optyczny przyrząd transmisyjny. Podstawa detektora jest zlokalizowana albo przez wstawienie detektora w określonej z góry kolejności, przez zmianę detektora przez pierwszy okres czasu przy wprowadzeniu do obsługi po raz pierwszy, na przykład za pomocą gazu badawczego, w określonej z góry kolejności, lub przez przypisanie do niego adresu za pomocą urządzenia programującego przed włożeniem. W europejskim opisie patentowym nr 0 362 985 usiłuje się poprawić opisany powyżej problematyczny proces adresowania przez fakt, że urządzenie mechaniczne umieszczone w podstawie detektora, które może być regulowane ręcznie do kodu dwójkowego, dociska odpowiednio sprężyste elementy wkładanej głowicy pomiarowej dla transmisji adresu detektora. Jest prawdą, że ułatwia to wymianę detektorów w celu konserwacji. To rozwiązanie wymaga także

PL 196 162 B1 czasochłonnej regulacji ręcznej kodowania dla adresu bazowego. Ponadto niestabilne elementy sprężyste i punkty styku pogarszają bezpieczeństwo.

W końcu znany jest z europejskiego opisu patentowego nr 0 485 878 sposób określania konfiguracji detektorów w systemie wykrywania niebezpieczeństwa, w którym jest zapamiętany dwójkowy numer seryjny przez producenta w każdym detektorze. W celu instalacji jest przeprowadzanych 12 etapów procesu, które są złożone i częściowo zużywają dużo czasu do określenia liczby detektorów w systemie, ich umieszczenia i sposobu tworzenia sieci przez ustalenie ich numerów seryjnych. Im bardziej złożone jest tworzenie sieci linii pętlowych i linii z zaczepami, tym bardziej żmudny jest znany proces.

Celem wynalazku jest zapewnienie procesu automatycznego przypisania adresów detektora w systemie wykrywania niebezpieczeństwa, który wymaga małych nakładów przy przełączaniu indywidualnych detektorów, może być zrealizowany w krótkim okresie czasu i działa bez żadnych błędów z dużą liczbą detektorów, nawet jeżeli linie transmisyjne są długie.

W sposobie według wynalazku do linii jest doprowadzane napięcie, które powoduje, że kondensatory są ładowane w pierwszej fazie, jak w ogólnym stanie techniki. To zapewnia zasilanie detektorów w krótkim czasie. W drugiej fazie stacja główna wysyła sygnał przełączania dla zamknięcia przełączników wszystkich detektorów. Według aspektu sposobu według wynalazku ten sygnał przełączania jest wytwarzany przez modulowane napięciem słowo danych stacji głównej. W trzeciej fazie w linii są wytwarzane stałe prądy mające zmienne poziomy o określonej z góry zmianie bezpośrednio po zamknięciu przełączników. Stały prąd o zmiennym poziomie wytwarza zmieniające się spadki napięcia na rezystorze pomiarowym wszystkich detektorów, których przełącznik jest otwarty, i wskutek tego na adresowanym detektorze, które to spadki napięcia są przekształcane przez odbiornik impulsów w detektorze na sygnał cyfrowy stanowiący słowo danych. Ten sygnał cyfrowy jest bezpośrednio wprowadzany na wejście, jako adres, do pamięci, zakładając, że nie jest ona jeszcze zajmowana przez adres. Po zakończeniu tej operacji obwód logiczny otwiera przełącznik i blokuje inne słowo danych przed przeniesieniem do zatrzasku adresu.

Podczas adresowania opisanej operacji kolejne detektory nie odbierają żadnych impulsów napięcia przystosowanych do oceny przez ich rezystory i wskutek tego żadnego adresu komunikatu, ponieważ przełącznik adresowanego detektora zwiera linie dla zapobiegania transmisji do kolejnych detektorów. Po zapamiętaniu przez adresowany detektor jego adresu, jego przełącznik będzie otwarty, jak to wzmiankowano powyżej.

Stacja główna umożliwia przepływ jednego z wytwarzanych prądów. Stacja główna rejestruje otwarcie przełącznika jako skok napięcia na końcówkach. Może ono być stosowane jako sygnał potwierdzenia dla faktu, że pierwszy detektor prawidłowo odebrał adres komunikatu. Natychmiast potem stacja główna wysyła inny adres komunikatu, który jest także wytwarzany przez modulowany prądem sygnał powstający z dwóch prądów stałych. Jeżeli przełącznik pierwszego detektora jest otwarty, drugi detektor będzie także odbierać impulsy napięcia przystosowane do oceny przez rezystor pomiarowy. Wszystkie inne detektory nie będą odbierać żadnych impulsów napięcia przystosowanych do oceny przez ich rezystory pomiarowe. Po archiwowaniu adresu, drugi detektor otwiera jego przełącznik. Odnośnie wszystkich innych detektorów, stacja główna powtarza ostatnio opisany etap, każdy przez inne słowo danych. W wyniku tego i ponieważ adresy komunikatów są wysyłane w szybki sposób, wielu detektorom jest przypisany adres komunikatu. Po zakończeniu przypisania adresów komunikatów, stacja główna nie będzie już dłużej odbierać skoku napięcia. Zatem stacja główna może uważać działanie automatyczne za zakończone.

Układ do realizacji przedmiotu według wynalazku zapewnia kondensator połączony szeregowo z diodą, sterowalny przełącznik pomiędzy przewodami, rezystor pomiarowy w przebiegu przewodu, odbiornik impulsów, obwód logiczny i zatrzask adresu dołączony do obwodu logicznego dla każdego z detektorów dołączonych do dwuprzewodowej linii detekcyjnej. Jak to wyjaśniono poprzednio, powstające stałe prądy wytwarzają na rezystorze pomiarowym impulsy napięcia, które są oceniane przez odbiornik impulsów. Obwód logiczny dostarcza je dla zasilania zatrzasku adresu. Dla odbiornika impulsów może być zastosowany prosty, standardowy wzmacniacz mający stały współczynnik wzmocnienia i następny stopień tranzystorowy. W aspekcie wynalazku w odmiennym rozwiązaniu zastosowano do tego celu mikroprocesor, który jest zwykle umieszczony w każdym detektorze dla realizacji pomiarów i komunikacji ze stacją główną. Odbiornik impulsów ma zastosowany do tego przetwornik analogowo-cyfrowy mikroprocesora i właściwy program dla mikroprocesora. Zatem nie są wymagane żadne dodatkowe nakłady na przełączanie odbiornika impulsów. Powstające stałe prądy w linii detekcyjnej zapewniają, że na każdym

PL 196 162 B1 rezystorze pomiarowym detektorów są wytwarzane spadki napięcia o równej wartości, które są całkowicie niezależne od liczby detektorów, długości linii detekcyjnej i innych parametrów linii.

Jeżeli przełącznik mechaniczny, na przykład jeden z przekaźników, byłby zastosowany dla każdego detektora, jego stany rezystancyjne, które są prawie idealne, powodowałyby również jasne stany napięciowe na poszczególnej rezystancji pomiarowej, przygotowanej do odbioru adresu, która jest identyczna dla wszystkich detektorów, i rezystancjach zwartych detektorów, które następują. Ze względu na koszt, lecz także z przyczyn technicznych, zalecane jest zastosowanie przełączników półprzewodnikowych, takich jak przełączniki FET. Mają one przy włączeniu, co powoduje ich przewodzenie, rezystancję skrośną, która może być mniejsza niż 50 miliomów. To powoduje wytworzenie odpowiednio mniejszych spadków napięcia na połączeniach każdego przełącznika elektrycznego. Te napięcia szczątkowe mogą być jeszcze mierzone na kolejnym rezystorze pomiarowym detektorów, które są nadal zwarte. Zatem niecały prąd, który wytwarza w linii stacja główna, będzie płynąć przez poszczególny zwarty detektor. Wobec tego aspekt wynalazku zapewnia, że stosunek rezystancji mierzonego rezystora do rezystancji przełączanego przełącznika półprzewodnikowego będzie większy od 10:1. W ten sposób jest osiągana wyraźna identyfikacja dla detektora przygotowanego do adresowania, jak widać ze stacji głównej. Wobec wymaganych długości linii, przekrojów poprzecznych kabli i liczby detektorów, których jest na przykład 128 w linii pętlowej, jest możliwe do zrealizowania automatyczne adresowanie wszystkich detektorów zgodnie ze sposobem według wynalazku w krótkim okresie, jeżeli wspólne napięcie zasilania wynosi na przykład 24. Jeżeli występują wspólne warunki instalacji, sygnał napięciowy, który jest wytwarzany przez powstające stałe prądy w rezystancji pomiarowej adresowanego detektora, jest wielokrotnie większy niż spadek napięcia na następnym detektorze, który jest nadal zwarty przez przełącznik półprzewodnikowy.

Podsumowując, można stwierdzić, że sposób według wynalazku umożliwia automatyczne przypisanie adresów w krótkim okresie przy małych nakładach przy przełączaniu, nawet jeżeli systemy wykrywania niebezpieczeństwa są bardzo rozległe. Ze względu na to, że każdy detektor jest wykorzystywany do adresowania działania tylko przez mały okres czasu, kondensator może być zaprojektowany jako stosunkowo mały, co dalej zmniejszy nakłady.

Wynalazek będzie teraz wyjaśniony poniżej w odniesieniu do przykładu wykonania przedstawionego na rysunkach.

Figura 1 pokazuje schematycznie układ do realizacji sposobu według wynalazku.

Figura 2 pokazuje inny przykład wykonania układu adresowania detektora dla systemu wykrywania niebezpieczeństwa z fig. 1.

Na fig. 1jest pokazana stacja główna Z dla systemu wykrywania niebezpieczeństwa, takiego jak pożarnicza sieć sygnalizacyjna, do której jest dołączona linia transmisyjna, która ma przewody A i B.

Linia transmisyjna może być linią z zaczepami lub linią pętlową, która jest znana jako taka. Stacja główna ma zasilanie napięciowe w postaci zasilacza sieciowego NT, mikroprocesora μ^ źródła K prądu stałego, modulatora M i przyrządu pomiarowego VM napięcia. Odniesienie do działania poszczególnych elementów będzie podane poniżej.

Do linii transmisyjnej jest dołączonych wiele detektorów, na przykład 128. Jednak fig. 1 przedstawia dwa detektory M1 i M2. Każdy z detektorów M1 i M2 ma odpowiednio rezystor Rm1 i Rm2 w przebiegu przewodu, kondensator C1 i C2 połączony szeregowo odpowiednio z diodą D1 i D2 pomiędzy przewodami, sterowalny przełącznik SK1 i SK2, odbiornik impulsów PE, obwód logiczny L i zatrzask adresu SP. Każdy detektor zawiera pewną liczbę dalszych elementów, które są wymagane do jego działania. Jednak ze względu na to, że tutaj jest głównie opisane, jak przypisać adres każdemu detektorowi, te elementy nie są ani pokazane, ani nie będą opisane.

Przypisanie adresów indywidualnym detektorom M1 do Mn będzie teraz opisane w odniesieniu dofig.1.

W pierwszej fazie stacja główna Z dostarcza napięcie zasilania do linii transmisyjnej. Napięcie zasilania przechodzi do wszystkich detektorów M1, M2...Mn przez identycznie wymiarowane rezystory pomiarowe Rm1, Rm2...Rmn. Ich kondensatory C1, C2...Cn są ładowane przez diody D1, D2...Dn. Kondensatory po naładowaniu zasilają obwody logiczne L, zatrzaski adresu SP i odbiorniki impulsów PE energią elektryczną podczas fazy adresowania. Przełączniki SK1,SK2...SKn są otwarte i nie przenoszą prądu.

W drugiej fazie stacja główna Z wysyła modulowane napięciem słowo danych jako zbiorcze zlecenie „inicjuj” do wszystkich detektorów M1, M2...Mn za pomocą modulatora M. Obwód wymagany do tego celu odpowiada stanowi techniki i nie będzie opisany szczegółowo. Demodulatory wymagane do

PL 196 162 B1 odbioru w detektorach są niewłaściwe do przypisywania adresów detektorom i dlatego nie są pokazane na fig. 1. Po odbiorze tego zlecenia wszystkie detektory M1, M2...Mn włączają ich przełączniki SK1, SK2...SKn.

W trzeciej fazie stacja główna wysyła słowo danych do linii transmisyjnej za pomocą źródła K prądu stałego i mikroprocesora μθ. Słowo danych zawiera określoną z góry zmianę dwóch wytwarzanych prądów Ik0 i Ik1. Na rezystorze Rm1 detektora M1 te dwa prądy wywołują impulsy napięcia, które są przekształcane na sygnały cyfrowe za pomocą odbiornika impulsów PE. Obwód logiczny L przepuszcza słowo danych, które jest interpretowane jako adres komunikatu, do trwałego zatrzasku adresu SP. Detektor M2 i wszystkie następne detektory nie odbierają żadnych impulsów napięcia przystosowanych do oceny przez ich rezystory Rm2...Rmn, a zatem żadnego adresu komunikatu, ponieważ przełącznik SK1 zwiera linię dla zapobiegania transmisji do następnych detektorów M2...Mn.

Po zapamiętaniu adresu przez detektor M1 w zatrzasku adresu SP, przełącznik SK1 będzie otwarty. To można osiągnąć na przykład przez fakt, że stacja główna, bezpośrednio po wysłaniu adresu ze stacji głównej Z i zapamiętaniu go w detektorze M1, wysyła sygnał logiczny modulujący prąd, który powoduje, że obwód logiczny L w detektorze M1 otwiera przełącznik SK1. W ten sposób następuje skok napięcia na wyjściu stacji głównej Z, co jest uważane za potwierdzenie, że adres został przypisany detektorowi M1. Skok napięcia jest mierzony na przyrządzie pomiarowym VM prądu, który jest dołączony do mikroprocesora μθ.

Następnie stacja główna Z wysyła inny adres, który jest także wytwarzany przez powstający sygnał szeregowy modulowany prądem ze stałych prądów Ik0 i Ik1. Jeżeli przełącznik SK1 jest otwarty, drugi detektor M2 będzie także odbierać przez jego rezystor pomiarowy Rm2 sygnały napięciowe, przystosowane do oceny, które są oceniane przez odbiornik impulsów PE. Obwód logiczny pierwszego detektora M1 ignoruje ten sygnał adresowy, ponieważ jego zatrzask adresu jest już zajęty. Następnie operacja adresowania jest kontynuowana, jak już zostało opisane dla detektora M1. Ten etap jest powtarzany przez stację główną dla każdego detektora. Gdy adresy komunikacji są wysyłane w szybki sposób, zapewnia to dostarczenie do wielu detektorów adresu w krótkim okresie. Po zakończeniu przypisania adresów, może to być ustalone przez stację główną przez fakt, że przyrząd pomiarowy napięcia nie rejestruje już dłużej skoku napięcia na jego połączeniach z przyrządem pomiarowym VM napięcia.

Na fig. 2 jest pokazany detektor z uwzględnieniem jego obwodu adresowania, który częściowo ma takie same elementy, jak detektory M1 i M2 z fig. 1. Jak można zobaczyć, pokazany jest obwód logiczny L, który ma scalony przetwornik analogowo-cyfrowy zamiast odbiornika impulsów PE. Są to „elementy” mikroprocesora zwykle instalowanego w detektorze, którego przetwornik analogowo-cyfrowy i program porównuje napięcia odkładane na rezystorze pomiarowym R do określonych z góry wartości cyfrowych. Wytwarzane z nich słowo danych jest interpretowane jako adres i jest archiwowane w zatrzasku adresu SP, zakładając, że jest on pusty. Pozostałe etapy procesu są identyczne, jak poprzednio opisane.

PL 196 162 B1

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób automatycznego przypisania adresów detektora w systemie wykrywania niebezpieczeństwa, zawierającym stację główną i co najmniej jedną dołączoną do niej dwuprzewodową linię detekcyjną, do której jest dołączonych wiele detektorów, przy czym każdy detektor ma kondensator do gromadzenia energii, rezystor pomiarowy w jednym przewodzie, przyrząd do oceny, oceniający spadek napięcia na rezystorze pomiarowym, do którego jest dołączony zatrzask adresu, i przełącznik sterowalny przez urządzenie do oceny pomiędzy przewodami, zawierający następujące etapy sposobu:

   - w pierwszej fazie napięcie jest dostarczane do liniizestacjigłównejikondensatorysą ładowane,

   - w drugiej fazie stacja główna wysyła sygnał przełączania dla zamknięcia przełączników wszystkich detektorów w linii detekcyjnej,

   - w trzeciej fazie dwa stałe prądy mające różne poziomy są wytwarzane w linii detekcyjnej przy określonej z góry zmianie i są przekształcane przez elementy odbiornika impulsów w detektorze na sygnał cyfrowy stanowiący słowo danych, które jest pamiętane w zatrzasku adresu,a obwód logiczny blokuje inną informację przed przenoszeniem do zatrzasku adresu i otwieraprzełącznik, oraz

   - trzecia faza jest powtarzana z innym słowem danych dla każdego detektora gotowego do odbioru adresu, którego zatrzask nie jest zajęty.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przełącznik jest otwarty przez modulowany prądem sygnał stacji głównej, który jest wykrywany w urządzeniu do oceny i jest stosowany przez niegodowytwarzania zlecenia sterującego dla przełącznika.
3. 3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jeden z dwóch prądów kontynuuje przepływ, podczas lub po otwarciu przełącznika, a stacja główna określa sygnał potwierdzenia ze skoku napięcia w celu wytwarzania następnego sygnału szeregowego, składającego się ze stałych prądów dlanastępnegodetektora.
4. 4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że stacja główna kończy przypisanie adresu, jeżeliskoknapięcia już dłużej nie występuje.
5. 5. Sposób według zastrz. 1 do 4, znamienny tym, że sygnał przełączania jest tworzony przez modulowane napięciemsłowodanychstacjigłównej.
6. 6. Układdo automatycznego przypisania adresów detektoraw systemie wykrywania niebezpieczeństwa, zawierający:

   - stację główną (Z), która ma zasilacz (NT), mikroprocesor ^C), źródło (K) prądu stałego i modulator prądu (M),

   - wiele detektorów (M1, M2...Mn), które są dołączone doco najmniej jednej dwuprzewodowej liniidetekcyjnej (A,B),gdzie

   - każdydetektor (M1, M2...Mn) ma kondensator (C1, C2...Cn) włączonypomiędzy przewody (A, B) szeregowo z diodą (D1, D2...Dn), sterowalny przełącznik (SK1, SK2...SKn) pomiędzy przewodami (A, B), rezystor pomiarowy (Rm1, Rm2...Rmn), odbiornik impulsów (PE) umieszczony na rezystorze pomiarowym, obwód logiczny (L) i zatrzask adresu (SP) dołączony do obwodu logicznego (L), przy czym

   - obwódlogiczny(L)jest zaprojektowany tak, żeby zamykać przełącznik (SK1, SK2...SKn) podczas pierwszej sekwencjiimpulsówdochodzącychz odbiornika impulsów (PE)i wprowadza ją na wejście przerzutnika adresu (SP), jeżeli niejest on zajmowany jeszcze przez adres, podczas drugiej sekwencji impulsów dochodzących z odbiornika impulsów(PE).
7. 7. Układ według zastrz. 6, znamienny tym, że przełącznik półprzewodnikowy, korzystnie FET, jest zapewniony jako przełącznik i stosunek rezystancji rezystorapomiarowego(Rm1, Rm2...Rmn)do wartości rezystancji przełączanego przełącznika półprzewodnikowego jest większy niż 10:1.
8. 8. Układ według zastrz. 6 albo7, znamienny tym, że detektor (M)zawieramikroprocesor i odbiornik impulsów jest utworzony przez przetwornik analogowo-cyfrowy i programmikroprocesora.
9. 9. Układ według zastrz. 6 do 8, znamienny tym,że stacja główna (Z) ma przyrząd pomiarowy(VM) napięcia dołączony do przewodów (A, B).