PL193842B1 - Zestaw do mocowania płyt okładzinowych - Google Patents

Abstract

1. Zestaw do mocowania plyt okladzino- wych, majacy wiele wzmacniajacych wsporni- ków plyty okladzinowej, wiele uchwytów moco- walnych do okladanej powierzchni i stanowia- cych ustalajace oparcie plyty okladzinowej oraz wiele laczników rozlaczalnie sprzegajacych wzmacniajace wsporniki i uchwyty, przy czym kazdy uchwyt ma sztywny korpus mocowalny do okladanej powierzchni i posiadajacy ze- wnetrzna czesc przylegajaca do wzmacniaja- cego wspornika albo plyty okladzinowej oraz wewnetrzna czesc przylegajaca do lacznika, znamienny tym, ze wewnetrzna czesc (74) i zewnetrzna czesc (76) korpusów (72) uchwy- tów (70) sa sprezyste w stopniu umozliwiaja- cym ograniczony ruch plyty okladzinowej (100) wzgledem okladanej powierzchni. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zestaw do mocowania płyt okładzinowych.

Zestaw według wynalazku znajduje zastosowanie zwłaszcza do mocowania płyt okładzinowych do zewnętrznych ścian budynków. Jednakże zastosowanie zestawu jest znacznie szersze. Przykładowo, zestaw według wynalazku znajduje również zastosowanie do mocowania płyt okładzinowych do wewnętrznych ścian lub powierzchni budynków względnie innych konstrukcji.

Są znane zestawy do mocowania płyt okładzinowych oparte na elementach mocujących umieszczonych w materiale, przednich elementach mocujących lub klejach do mocowania płyt okładzinowych na ścianach.

Elementy mocujące osadzone w materiale, takie jak uchwycone w materiale nakrętki lub haczyki z drutu charakteryzują się trudną i kosztowną produkcją oraz są nieelastyczne w swym zastosowaniu. Ponadto, potrzebne są skomplikowane zespoły sprzęgające i dopasowujące, mocowane do powierzchni, na której montowana jest płyta.

Przednie elementy mocujące zwykle zawierają śruby wprowadzone poprzez płytę okładzinową w drewniane lub metalowe listwy poprzednio przymocowane do budynku. Główną niedogodnością tego rozwiązania jest to, że odsłonięta powierzchnia płyty okładzinowej musi być powtórnie wykończona, aby ukryć łby śrub i nadać jej jednolity i atrakcyjny wygląd zewnętrzny. Takie powtórne wykańczanie jest czasochłonne i kosztowne, zwłaszcza tam, gdzie płyty okładzinowe są montowane do budynków wielokondygnacyjnych, ponieważ trzeba to robić na miejscu. Ponadto niektóre rodzaje płyt okładzinowych mają zewnętrzne powierzchnie dekoracyjne, które nie mogą być łatwo lub tanio powtórnie wykańczane, jeśli jest to w ogóle możliwe.

Rozwiązania związane z klejeniem płyt okładzinowych unikają problemów z powtórnym wykończeniem, opisanych powyżej, ale są drogie w instalowaniu ze względu na wymagane specjalne kleje. Ponadto kleje po pewnym czasie zawodzą, a spadające płyty okładzinowe stanowią bardzo duże niebezpieczeństwo.

Jest znany zestaw do mocowania płyt okładzinowych, mający wiele wzmacniających wsporników płyty okładzinowej, wiele uchwytów mocowalnych do okładanej powierzchni i stanowiących ustalające oparcie płyty okładzinowej oraz wiele łączników rozłączalnie sprzęgających wzmacniające wsporniki i uchwyty. Każdy uchwyt ma sztywny korpus mocowalny do okładanej powierzchni. Korpus posiada zewnętrzną część przylegającą do wzmacniającego wspornika albo płyty okładzinowej oraz wewnętrzną część przylegającą do łącznika.

Celem wynalazku jest opracowanie zestawu do mocowania płyt okładzinowych umożliwiającego ograniczony ruch płyty okładzinowej względem okładanej powierzchni.

Zestaw do mocowania płyt okładzinowych, mający wiele wzmacniających wsporników płyty okładzinowej, wiele uchwytów mocowalnych do okładanej powierzchni i stanowiących ustalające oparcie płyty okładzinowej oraz wiele łączników rozłączalnie sprzęgających wzmacniające wsporniki i uchwyty, przy czym każdy uchwyt ma sztywny korpus mocowalny do okładanej powierzchni i posiadający zewnętrzną część przylegającą do wzmacniającego wspornika albo płyty okładzinowej oraz wewnętrzną część przylegającą do łącznika, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wewnętrzna część i zewnętrzna część korpusów uchwytów są sprężyste w stopniu umożliwiającym ograniczony ruch płyty okładzinowej względem okładanej powierzchni.

Korzystnie, sprężyste części, wewnętrzna i zewnętrzna, są przesunięte na korpusach w kierunku obciążenia płyty okładzinowej.

Płyta okładzinowa jest, w szczególności, wykonana z cementu wzmocnionego włóknami.

Korzystnie, każdy wzmacniający wspornik i każdy łącznik rozciągają się, w przybliżeniu, poziomo względem okładanej powierzchni.

Zestaw do mocowania płyt okładzinowych według wynalazku został przedstawiony, w przykładach wykonania, na rysunku, na którym fig. 1, fig. 2 i fig. 3 przedstawiają widoki perspektywiczne różnych etapów montowania płyty okładzinowej, fig. 4 - widok z przodu bariery odpornej na wilgoć, fig. 5 widok perspektywiczny płyty okładzinowej z zasadniczymi częściami zestawu do mocowania, fig. 6 przekrój podłużny z boku innego przykładu wykonania zestawu, fig. 7 - widok perspektywiczny układu szczelin w płycie okładzinowej, a fig. 8 przedstawia widok perspektywiczny uchwytu stanowiącego część zestawu według wynalazku.

Figura 1 jest widokiem perspektywicznym pierwszego etapu montowania płyty okładzinowej. Ten etap rozpoczyna się od montowania szkieletu wsporczego na ścianie, która ma być okryta. SzkiePL 193 842 B1 let ten zawiera wiele poziomo umieszczonych stalowych ceowników lub oczepów 10. Na zewnętrznej stronie tych oczepów 10 umieszczono wiele wzajemnie równoległych, usytuowanych pionowo ceowników lub łat 20.

Jak pokazano na fig. 2, następnym etapem jest ewentualne mocowanie do łat 20 odpornej na wilgoć bariery 30. W przedstawionym przykładzie wykonania ta odporna na wilgoć bariera jest utworzona przez wiele wiórowo-cementowych płyt 40 przymocowanych do łat 20, jednakże można również zastosować inne odporne na wilgoć bariery, takie jak papa lub deskowanie itd. Połączenia pomiędzy tymi cementowymi płytami 40 wzmocnionymi włóknami mogą być uszczelnione odpowiednim poziomym blachowaniem 50 i/lub pionowym blachowaniem 60 połączeń.

Następnym etapem jest umieszczenie i mocowanie do szkieletu elementów montażowych, przeznaczonych do wspierania płyt okładzinowych. Wiele montażowych uchwytów 70 jest przymocowane do takiej wzmocnionej włóknami cementowej płyty 40, jak pokazano na fig. 3 i 4.

Na figurze 8 przedstawiono widok perspektywiczny korzystnej konstrukcji uchwytu. Uchwyt 70 korzystnie zawiera sztywny korpus 72 z wewnętrzną sprężystą częścią 74 i zewnętrzną sprężystą częścią 76. Przedstawione na rysunku sprężyste części 74, 76 są wykonane z gumy lub innego jednolitego materiału elastomerycznego. Mogą być również stosowane inne sprężyste elementy, takie jak sprężyny piórowe lub śrubowe, albo sprężynowe zaciski. Sztywny korpus 72 ma przelotowe otwory 78 na śrubę, gwóźdź lub inny element mocujący przeznaczony do mocowania wspornika montażowego do szkieletu.

Jak pokazano wyraźniej na fig. 3, każdy uchwyt 70 jest przymocowany do łaty 20 poprzez wzmocnioną włóknami cementową płytę 40. Liczba i konfiguracja uchwytów 70 zależy od pewnej liczby czynników, obejmujących wielkość i ciężar płyty okładzinowej, która ma być wsparta na nich. Aby zapewnić prawidłowe usytuowanie różnych uchwytów 70, można zastosować szablon. Szablon ten kładzie się na wzmocnionej włóknami cementowej płycie 40 i zaznacza się odpowiednie miejsca na uchwyty 70.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 3 i 4 są trzy uchwyty 70 na każdym poziomie płyty 40. Jeżeli trzeba, można zastosować więcej uchwytów 70 u góry dla szczególnie dużych płyt okładzinowych 100, a mniej u dołu, ponieważ uchwyty 70 są zasadniczo tylko dla obciążenia wiatrem. Uchwyty 70 przy dolnym końcu każdej płyty okładzinowej 100 mają na celu tylko pionowe wspieranie tej płyty 100. Przykładowo, jeżeli płyta okładzinowa 100 jest szczególnie duża lub szeroka, operator może postanowić, że potrzeba 5 lub 6 uchwytów 70 u góry z mniejszą liczbą np. 2 lub 3 przy dolnym końcu.

Płyta okładzinowa według wynalazku jest pokazana na fig. 5. Ta płyta okładzinowa ma płytową część posiadającą zewnętrzną powierzchnię 110 oraz wewnętrzną powierzchnię 120. Do wewnętrznej powierzchni 120 okładzinowej płyty 100 przymocowany jest wspornik 130.

Wspornik 130 ma parę wzajemnie rozbieżnych wybrań 132, które, jak to zostanie omówione poniżej, mają taki kształt, aby współpracowały z członem sprzęgającym 172 łącznika 170.

Należy zauważyć, że, jak pokazano na rysunkach, wybrania 132 nie są wykonane lub wycięte bezpośrednio w płycie okładzinowej, ale są utworzone lub wycięte w jednym lub kilku wspornikach 130 przymocowanych do wewnętrznej powierzchni montażowej okładzinowej płyty 100.

W tym przykładzie wykonania wspornik 130 ma wiele zasadniczo równoległych, oddalonych od siebie listew.

Jest zrozumiałe dla fachowca, że wycinanie lub kształtowanie wybrań 132 bezpośrednio w płycie może wpływać na strukturalną integralność płyty. W szczególności, przy manipulowaniu takimi płytami okładzinowymi 100 mają one tendencję do uginania się i wszystkie zagłębienia lub kanały w samej płycie mogą koncentrować naprężenie przykładane do płyty okładzinowej wzdłuż linii kanału. Może to prowadzić do osłabienia lub pęknięć pojawiających się w płycie okładzinowej w obszarze kanałów lub zagłębień.

Przy zastosowaniu jednego lub więcej wsporników 130 na wewnętrznej montażowej powierzchni okładzinowej płyty 100 utrzymywana jest strukturalna integralność okładzinowej płyty 100 i w rzeczywistości zostaje ona wzmocniona. Konstrukcja taka zmniejsza giętkość okładzinowej płyty 100 podczas manipulowania. Nawet w wypadku pojawienia się pęknięć we wspornikach 130 pęknięcia te nie rozchodzą się w płytę okładzinową ze względu na laminowaną konstrukcję płyty okładzinowej ze wspornikami.

PL 193 842 B1

Jak wspomniano powyżej, wsporniki mogą być wykonane z tego samego materiału co płyta okładzinowa, albo alternatywnie z dowolnego innego odpowiedniego materiału, takiego jak tworzywo sztuczne, stal itd., jednakże korzystne jest aluminium.

Te wsporniki 130 mogą być mocowane do wewnętrznej powierzchni 120 okładzinowej płyty 100 za pomocą, przykładowo, klejenia, mocowania mechanicznego itd. Szczególnie korzystne rozwiązanie mocowania wsporników 130 do okładzinowej płyty 100 przedstawiono na fig. 7.

Jak pokazano na fig. 6 i 7, w wewnętrznej powierzchni okładzinowej płyty 100 wykonany jest szereg nieprzelotowych szczelin 200 w kształcie dziurki od klucza. Te szczeliny 200 mają wzajemnie przeciwległe podcięcia 210 i 220 przeznaczone do przyjmowania małych gwintowanych krążków lub chowanych nakrętek 230. Te gwintowane nakrętki lub krążki są przeznaczone do sprzężenia z gwintowanymi elementami złącznymi 240. Jak pokazano dokładniej na fig. 6, te gwintowane elementy złączne 240 przechodzą przez wsporniki 130 do sprzężenia z krążkiem lub nakrętką 230 umieszczoną w płycie okładzinowej, aby przez to przytrzymywać wspornik 130 równo z wewnętrzną powierzchnią 120 okładzinowej płyty 100. Takie mechaniczne mocowanie wsporników 130 do płyty okładzinowej może być wspomagane klejem. Korzystnie mocowanie wsporników 130 do okładzinowej płyty 100 jest realizowane poza placem budowy, a płyty okładzinowe 100 są transportowane na miejsce wraz ze wspornikami 130.

Jak wspomniano powyżej, wsporniki 130 wzmacniają płytę okładzinową, aby zmniejszyć jej giętkość i uniknąć uszkodzeń podczas transportu i montażu. Są one również niezwykle użyteczne do zawieszenia płyty okładzinowej podczas malowania.

Na miejscu łączniki 170 lub listwy są wprowadzane suwliwie we wsporniki 130, jak pokazano na fig. 5. Łączniki 170 zawierają człon sprzęgający 172 dostosowany do współpracy z dopełniającymi wybraniami 132 we wsporniku 130. Człon sprzęgający 172 ma postać odcinka kształtownika o przekroju w kształcie litery V, dostosowanym do sprzężenia z parą wzajemnie rozbieżnych wybrań 132 wykonanych we wsporniku 130. Drugą częścią łącznika 170 jest skierowany do dołu człon mocujący 174 przeznaczony do rozłączalnego sprzężenia z uchwytami 70. Wsporniki 130 i/lub łączniki 170 korzystnie przebiegają zasadniczo na całej szerokości płyty okładzinowej. Gdy łączniki 170 są już na miejscu we wspornikach 130, końce wsporników 130 można zagiąć lub zamknąć, aby uniemożliwić wyślizgiwanie się łączników 170.

W celu zamontowania jej płyta okładzinowa 100 jest po prostu opuszczana na różne uchwyty 70, jak to pokazano wyraźniej na fig. 6. W jednym przykładzie wykonania na górnej krawędzi już zamontowanej płyty okładzinowej może być umieszczone szczeliwo tak, że płyta okładzinowa, która ma być zamontowana, jest podnoszona na uchwyty 70 bezpośrednio powyżej i opuszczana do styku ze szczeliwem. Zapewnia to zamontowanie płyty okładzinowej równolegle do płyty okładzinowej usytuowanej bezpośrednio poniżej. Jak pokazano na fig. 6, sprężyste części 74, 76, które są odkształcalne, są przeznaczone do oparcia się o wspornik 130 lub okładzinową płytę 100 na zewnętrznej stronie i łącznik 170 na wewnętrznej stronie. Uchwyt 70 i sprężyste części 74, 76 są przeznaczone do trzymania i wspierania płyty okładzinowej, ale umożliwiają ograniczony ruch płyty okładzinowej 100 względem okładanej powierzchni. Korzystnie nie ma żadnego kontaktu pomiędzy uchwytem 70 a wspornikiem 130 lub łącznikiem 170, chyba, że poprzez sprężyste części 74, 76. Dzięki temu płyta okładzinowa może pływać na uchwytach, gdyż nie ma żadnego oparcia sztywnego korpusu 72 na łączniku 170 lub wsporniku 130.

Korzystny przykład wykonania sprężystej części 74 i 76, pokazany na fig. 6, polega na przemieszczeniu tych części w kierunku ładowania okładzinowej płyty 100 na uchwyty 70. Konfiguracja taka pozwala, by płyta okładzinowa przemieszczała się w kierunku równoległym do powierzchni okładanej. Przez działanie obciążenia płyty okładzinowej na sprężystych częściach 74, 76 płyta okładzinowa jest utrzymywana w swym nowym położeniu.

Taka konstrukcja ma kilka zalet. Po pierwsze, umożliwia ona niewielką zmianę położenia płyty okładzinowej 100, aby umożliwić niewielkie przestawienie układu płyt okładzinowych. Ponadto, sprężyste części 74, 76 działają jak amortyzator wstrząsów płyty okładzinowej. Dla wyjaśnienia, na zewnątrz budynku płyty okładzinowe 100 mogą być narażone na duży wiatr, deszcz i inne siły naturalne. Płyty okładzinowe 100 będą poruszać się na skutek tych sił naturalnych. Jeżeli płyta okładzinowa 100 jest sztywno dołączona do uchwytów 70, każde wygięcie płyty okładzinowej może spowodować uszkodzenie. Dzięki zastosowanym sprężystym częściom 74, 76 pomiędzy uchwytami 70 a płytą okładzinową 100 ruch drgający płyty okładzinowej w kierunku do i od powierzchni może zostać ukryty, albo też ruch w płaszczyźnie płyty jest nieco tłumiony przez te sprężyste części 74, 76, co zmniejsza

PL 193 842 B1 możliwość uszkodzenia płyty okładzinowej. Jak wspomniano powyżej, wsporniki 130 i łączniki 170, które przebiegają przez całą szerokość płyty okładzinowej, zmniejszają również wyginanie się płyty okładzinowej na miejscu.

Konstrukcja ta umożliwia również ruch płyty 100 na miejscu w ograniczonym stopniu oraz względem okładanej powierzchni na uchwytach 70, aby zlikwidować ewentualne naprężenia wewnętrzne działające na płytę.

W korzystnym przykładzie wykonania najwyższy łącznik 170 każdej płyty okładzinowej zawiera dodatkowe przedłużenie 180. To przedłużenie 180 jest przeznaczone do mocowania do łat 20 poprzez wzmocnioną włóknami cementową płytę 40. To przedłużenie 180 służy kilku celom. Po pierwsze, jest ono wykorzystywane do zapewnienia dodatkowego podparcia płyty okładzinowej i właściwego usytuowania oraz zamocowania płyty okładzinowej 100 na listwach 20. Tworzy ono również poziomą część 190 oblachowania, by zasadniczo uszczelnić szczelinę pomiędzy pionowo sąsiednimi płytami okładzinowymi, jak pokazano na fig. 6.

Gdy płyta okładzinowa jest w przybliżeniu na miejscu, oblachowanie pionowe i poziome można umieścić pomiędzy właśnie zamontowaną płytą okładzinową a otaczającymi płytami. Oblachowanie to zmniejsza dostawanie się wody za płytę okładzinową i pomaga w zatrzymaniu wchodzenia robactwa w przestrzeń pomiędzy wodoodporną warstwą 30 z cementu wzmocnionego włóknami a płytami okładzinowymi 100. Ponieważ można wyregulować położenie płyty okładzinowej 100 przed mocowaniem przedłużenia 180, możliwe jest mechaniczne uszczelnianie lub blachowanie różnych połączeń pomiędzy płytami okładzinowymi. W konwencjonalnych rozwiązaniach używane są szczeliwa lub uszczelki, które mogą po kilku latach narażenia na działanie żywiołów ulec degradacji lub zawodzić. W przypadku rozwiązania według wynalazku, ponieważ płyta okładzinowa może być poruszana na uchwycie 70 aż do zamocowania przez pionowe przedłużenie 180, możliwe jest manipulowanie położeniem płyty tak, że opiera się ona o mechaniczne blachowanie, przez co jest utworzona długotrwała zapora przed robactwem i wilgocią, która nie ulega rozkładowi jak konwencjonalne szczeliwa lub uszczelki.

Jak to pokazano dokładniej na fig. 3, korzystne jest również to, że płyty okładzinowe 100 są montowane z przestawieniem względem wodoodpornych płyt 40 z cementu wzmocnionego włóknami. Przez przestawienie połączeń płyt okładzinowych 100 względem płyt 40 przechodzenie wody zarówno przez płyty okładzinowe 100 jak i przez płyty 40 z cementu wzmocnionego włóknami do stalowych oczepów 10 i łat 20 jest utrudnione.

W przedstawionym przykładzie wykonania wsporniki 130 i łączniki 170 przebiegają zasadniczo poziomo. Wsporniki i łączniki mogą być również umieszczone pionowo lub ukośnie, by wspierać płyty okładzinowe 100.

Ponadto w przedstawionych przykładach wykonania zarówno wspornik 130 jak i łącznik 170 przebiegają zasadniczo na całej szerokości okładzinowej płyty 100. Alternatywnie, płyta okładzinowa 100 może zawierać wiele wsporników przebiegających tylko na części płyty okładzinowej, albo nawet oddzielne wsporniki, z których każdy jest umieszczony tak, aby rozłączalnie sprzęgał się z dopasowaną liczbą uchwytów 70 poprzez odpowiednie łączniki 170.

W innym przykładzie wykonania łącznik 170 może przebiegać zasadniczo na całej szerokości okładzinowej płyty 100 i sprzęgać się z wieloma zasadniczo współliniowymi wspornikami rozmieszczonymi w poprzek płyty okładzinowej.

Albo przed, albo po zamontowaniu płyt okładzinowych mogą być one malowane lub pokrywane określonym żądanym wykończeniem.

Korzystnie, płyty okładzinowe są wykonane z cementu wzmocnionego włóknami. Płyty okładzinowe z cementu wzmocnionego włóknami pozwalają na większy zakres wykończeń niż konwencjonalne, drewniane lub metalowe, płyty okładzinowe.

Claims (4)

1. Zestaw do mocowania płyt okładzinowych, mający wiele wzmacniających wsporników płyty okładzinowej, wiele uchwytów mocowalnych do okładanej powierzchni i stanowiących ustalające oparcie płyty okładzinowej oraz wiele łączników rozłączalnie sprzęgających wzmacniające wsporniki i uchwyty, przy czym każdy uchwyt ma sztywny korpus mocowalny do okładanej powierzchni i posiadający zewnętrzną część przylegającą do wzmacniającego wspornika albo płyty okładzinowej oraz wewnętrzną część przylegającą do łącznika, znamienny tym, że wewnętrzna część (74) i zewnętrzna

PL 193 842 B1 część (76) korpusów (72) uchwytów (70) są sprężyste w stopniu umożliwiającym ograniczony ruch płyty okładzinowej (100) względem okładanej powierzchni.

2. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że sprężyste części (74, 76), wewnętrzna i zewnętrzna, są przesunięte na korpusach (72) w kierunku obciążenia płyty okładzinowej (100).

3. Zestaw według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że płyta okładzinowa (100) jest wykonana z cementu wzmocnionego włóknami.

4. Zestaw według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że każdy wzmacniający wspornik (130) i każdy łącznik (170) rozciągają się, w przybliżeniu, poziomo względem okładanej powierzchni.