PL185929B1

PL185929B1 - Rozwieracz nosowy

Info

Publication number: PL185929B1
Application number: PL97330790A
Authority: PL
Inventors: Bruce C. Johnson
Original assignee: Creative Integration & Design
Priority date: 1996-06-06
Filing date: 1997-04-15
Publication date: 2003-09-30
Also published as: IL126710A0; US5653224A; NZ332398A; WO1997046275A1; TW377298B; AU2455897A; IL126710A; DE69724786T2; EG21736A; JP3649448B2; JP2005087766A; CA2253343C; KR100356442B1; AR006931A1; ATE249262T1; NO312172B1; GEP20012410B; CN1221353A; ES2206704T3; HK1019311A1

Abstract

1. Rozwieracz nosowy, zawierajacy spre- zysty element nosny z gietkiego paska ma- terialu, który ma pierwszy i drugi obszar koncowy polaczone ze soba za pomoca seg- mentu posredniego oraz srodki sprzegajace konce, umieszczone na pierwszym i drugim obszarze koncowym, na tej stronie elemen- tu nosnego, która przylega do nosa uzyt- kownika, znamienny tym, ze segment po- sredni (24) zawiera na tej stronie elementu nosnego (16), która przylega do grzbietu (58) nosa (12) uzytkownika (14) posrednie srod- ki sprzegajace o mniejszej przylepnosci niz srodki sprzegajace konce, które sa umiesz- czone na pierwszym i drugim obszarze kon- cowym (20, 22) elementu nosnego (16). PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest rozwieracz nosowy.

Wynalazek dotyczy ogólnie urządzeń do leczenia wad rozwojowych, a konkretnie rozwieracza nosowego zapobiegającego wciąganiu zewnętrznych tkanek ściennych kanału nosowego podczas oddychania.

Część ludzi ma pewną wadę rozwojową kanałów nosowych utrudniającą im oddychanie. Przykładami takiej wady rozwojowej są skrzywione przegrody i obrzęk spowodowany reakcjami alergicznymi. Dolną część nozdrzy, bezpośrednio nad wlotem do nich, określą się mianem przedsionka. Przedsionek zbiega się do wewnątrz w wąski, podobny do szyjki obszar nazywany ostium internum (ujście wewnętrzne). Nad ostium internum kanały nosowe ponownie się rozszerzają. U osób z obrzękiem alergicznym, skrzywioną przegrodą lub podobnym stanem, przeszkody w nosie występują zazwyczaj w ostium i mogą spowodować jego całkowite zatkanie. Zazwyczaj ścianka boczna (tj. zewnętrzna tkanka ściankowa kanału nosowego) w ostium jest luźna, w wyniku czego jest wciągana podczas wdychania, co doprowadza do zablokowania przepływu powietrza w kanale nosowym. Wciąganie zewnętrznej tkanki solankowej działa jak „zawór zwrotny” blokujący przepływ powietrza podczas wdychania.

Blokada kanałów nosowych jest oczywiście niewygodną dla osób, u których występuje. W szczególności, stałe oddychanie ustami przez dłuższy okres czasu może spowodować podrażnienie płuc z powodu wdychania obcych cząstek, które w przypadku oddychania przez

185 929 nos są odfiltrowywane. Blokada kanałów nosowych jest zwłaszcza niewygodna w nocy, ponieważ osoba, u której występuję taki stan, ma trudności z oddychaniem przez usta podczas snu. Blokada nosa może doprowadzić do zakłóceń i nieregularności snu, ponieważ osobą z taką wadą może często wstawać ze względu na niewystarczające dla niej ilości wdychanego tlenu.

Najczęstszym podejściem do poważnego i chronicznego problemu opisanej tu blokady nosa jest interwencja chirurgiczna polegająca na skorygowaniu wady rozwojowej kanałów nosowych. Jednakże zabieg chirurgiczny jest drogi i nie musi doprowadzić do rozwiązania problemu.

Alternatywnym do zabiegów chirurgicznych i powszechnie znanym sposobem jest stosowanie rozwieraczy nosowych pomagających w oddychaniu przez nos. Jeden z takich rozwieraczy ujawniono w amerykańskim opisie patentowym nr 4,414,977. Rozwieracz ten zawiera wydłużoną w przybliżeniu część górną i pierścienie dolne, znajdujące się w pewnej odległości od siebie i połączone ze sobą za pomocą dwóch rozporek, tylnej i przedniej.

Rozporka przednią jest dłuższa niż tylna i ma wygięcie w miejscu znajdującym się w pobliżu przedniego końca dolnego pierścienia. Po umieszczeniu w kanale nosowym, górny pierścień wchodzi w ostium w kanale nozdrzowym, zapobiegając wciąganiu tkanki podczas wdechu i zmniejszając dodatkowe opory przepływu podczas wydechu. Dolny pierścień wchodzi do nozdrzy i służy do stabilizowania położenia górnego pierścienia w kanale nosowym. Dla zapewnienia oddychania bez przeszkód, w każdym kanale nosowym trzeba umieścić po jednym rozwieraczu.

Niestety, tego typu rozwieracze nosowe nie zawsze są skuteczne, ponieważ są niewygodne w użyciu. Ponieważ takie rozwieracze nosowe trzeba wkładać do kanałów nosowych, mogą one wywoływać podrażnienie i swędzenie. Ponadto rozwieracze te trzeba wytwarzać na indywidualne zamówienie, ponieważ trzeba je dopasować do każdego kanału nosowego danej osoby.

Znane są również zewnętrzne rozwieracze nosowe, takie jak ujawniono w amerykańskich opisach patentowych nr 1,292,083 i 1,950,839, które mocuje się do zewnętrznych tkanek ściankowych kanałów nosowych w celu ich rozciągania na zewnątrz. Tego typu zewnętrzne rozwieracze są niewygodne i nieporęczne, ponieważ składają się z wielu części wymagających regulacji, będącej warunkiem ich prawidłowego łącznego działania, oraz istnieje ryzyko ich przypadkowego rozłączenia się z powodu sił zakłócających występujących podczas używania.

Wyraźnie widać, że istnieje stałe zapotrzebowanie na ulepszone rozwieracze nosowe zapobiegające wciąganiu zewnętrznych tkanek ściankowych kanałów nosowych podczas oddychania. W szczególności, istnieje zapotrzebowanie na rozwieracz nosowy, który może zapewnić skuteczne działanie bez potrzeby wkładania obcego obiektu do kanału nosowego. Ponadto istnieje zapotrzebowanie na rozwieracz nosowy, który można zakładać na noc, kiedy problem blokady nosa jest najbardziej dotkliwy i bardzo często, w wyniku ruchu głowy i poduszki podczas snu, wy stępują zewnętrzne siły zakłócające.

Rozwieracz nosowy zawierający sprężysty element nośny z giętkiego paska materiału, który ma pierwszy i drugi obszar końcowy połączone ze sobą za pomocą segmentu pośredniego oraz środki sprzęgające końce, umieszczone na pierwszym i drugim obszarze końcowym, na tej stronie elementu nośnego, która przylega no nosa użytkownika, według wynalazku charakteryzuje się tym, że segment pośredni zawiera na tej stronie elementu nośnego, która przylega do grzbietu nosa użytkownika pośrednie środki sprzęgające o mniejszej przylepności niż środki sprzęgające końce, które są umieszczone na pierwszym i drugim obszarze końcowym elementu nośnego.

Korzystnie pośrednie środki sprzęgające obejmują warstwę substancji przylepnej umieszczoną na elemencie nośnym i pokrytą warstwą materiału posiadającą przechodzące przez nią otwory.

Korzystnie pośrednie środki sprzęgające obejmują warstwę substancji przylepnej umieszczoną na elemencie nośnym i pokrytą licznymi oddzielonymi od siebie obszarami, z których każdy zawiera materiał nieprzylepny.

185 929

Korzystnie pośrednie środki sprzęgające obejmują liczne oddzielone od siebie obszary przylepne, z których każdy zawiera klej, umieszczone na elemencie nośnym.

Korzystnie, warstwa materiału posiadająca przechodzące przez nią otwory jest arkuszem polimerowym.

Korzystnie warstwa materiału posiadająca przechodzące przez nią otwory jest siatką polimerową.

Korzystnie warstwa materiału posiadająca przechodzące przez nią otwory jest warstwą lakieru z odpowiednio rozstawionymi w niej otworami.

Korzystnie materiałem nieprzylepnym jest materiał polimerowy.

Rozwieracz nosowy według wynalazku ma skuteczną konstrukcję i sprawnie zapobiega wciąganiu zewnętrznej tkanki solankowej kanałów nosowych podczas oddychania. Ponadto, rozwieracz nosowy zapewnia skuteczne odciążanie blokady nosa podczas wdychania bez drażnienia i niewygody, jakie zazwyczaj towarzyszą stosowaniu rozwieraczy nosowych wkładanych do kanałów nosowych. Ponadto tego typu rozwieracz nosowy można bez obawy i niewygody zakładać na noc, kiedy problem blokady nosa podczas oddychania jest szczególnie dotkliwy.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania uwidoczniono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia rzut perspektywiczny części twarzy z rozwieraczem nosowym według wynalazku przymocowanym do nosa, fig. 2 - rzut perspektywiczny rozwieracza nosowego w stanie rozłożonym na podzespoły pokazujący elementy składowe rozwieracza nosowego według wynalazku, fig. 3 - rzut perspektywiczny podobny do pokazanego na fig. 1 z rozwieraczem nosowym według wynalazku zdjętym z nosa, fig. 4 - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 4-4 z fig. 3 pokazujący nos w stanie, w którym w jego kanałach nie ma zauważalnego przepływu powietrza, fig. 5 - przekrój poprzeczny podobny do pokazanego na fig. 4 przedstawiający stan nosa podczas wdechu, fig. 6 - przekrój poprzeczny wzdłuż linii 6-6 z fig. 1 pokazujący stan nosa podczas wdechu z przymocowanym do niego rozwieraczem nosowym według wynalazku, fig. 7 - rzut perspektywiczny rozwieracza nosowego w stanie rozłożonym na podzespoły pokazujący elementy składowe alternatywnego rozwieracza nosowego według wynalazku, fig. 8 - widok fragmentaryczny alternatywnego przykładu wykonania części rozwieracza pokazanego na fig. 7, fig. 9 - widok fragmentaryczny innego alternatywnego przykładu wykonania części rozwieracza pokazanego na fig. 7, fig. 10 - widok fragmentaryczny kolejnego alternatywnego przykładu wykonania części rozwieracza pokazanego na fig. 7, fig. 11 - widok fragmentaryczny jeszcze innego alternatywnego przykładu wykonania części rozwieracza pokazanego na fig. 7.

Rozwieracz nosowy 10 według wynalazku przedstawiono ogólnie na fig. 1, gdzie jest on przymocowany do nosa 12 użytkownika 14.

Jak widać na fig. 2, rozwieracz nosowy 10 zawiera element nośny 16 złożony z giętkiego paska z materiału 18 z pierwszym obszarem końcowym 20 i drugim obszarem końcowym 22 sprzężonym z pierwszym obszarem końcowym 20 za pomocą segmentu pośredniego 24. Szerokość segmentu pośredniego 24 jest mniejsza niż szerokość pierwszego i drugiego obszaru końcowego 20 i 22. Korzystnie, giętki pasek materiału 18 jest uformowany z wplecionego kawałka tkaniny, co umożliwia skórze nosa 12 oddychanie dla zmaksymalizowania komfortu i zminimalizowania podrażnień. Alternatywnie, pasek materiału 18 może być uformowany z folii z tworzywa sztucznego.

Ponadto w skład elementu nośnego 16 wchodzi element sprężysty 26 przymocowany na pierwszej stronie 28 paska materiału 18. Sprężysty element 26 zawiera pierwszą sprężystą tasiemkę 30a przymocowaną za pomocą pierwszego elementu przylepnego 3 la do pierwszej strony 28 paska materiału 18. Pierwsza sprężysta tasiemką 30a jest przymocowana do paska materiału 18 w pobliżu pierwszej krawędzi 32 segmentu pośredniego 24. Ponadto, druga sprężysta tasiemka 30b, znajdująca się w pewnej odległości od pierwszej sprężystej tasiemki 30a jest przymocowana za pomocą drugiego elementu przylepnego 3 lb na pierwszej stronie 28 paska materiału 18. Druga sprężysta tasiemka 30b jest przymocowana do paska materiału 18 w pobliżu drugiej krawędzi 36 segmentu pośredniego 24. Pierwsza i druga sprężysta tasiemka 30a i 30b są zorientowane w przybliżeniu równolegle do siebie i w przybliżeniu równolegle do podłużnej

185 929 rozciągłości giętkiego paska materiału 18. Każdy, pierwszy i drugi element przylepny 31a i 31b, jest wykonany z materiału przylepnego, na przykład z dwustronnej, piankowej taśmy przylepnej.

W pierwszej i drugiej sprężystej tasiemce 30a i 30b znajduje się wiele rowków, odpowiednio 38a i 38b, biegnących w przybliżeniu równolegle do odpowiedniej sprężystej tasiemki 30a i 30b. Jak najlepiej widać na fig. 2, rowki 38a i 38b są uformowane na odsłoniętych stronach pierwszej i drugiej sprężystej tasiemki 30a i 30b (tj. na tych stronach pierwszej i drugiej sprężystej tasiemki 30a i 30b, które są przeciwległe do stron, do których są przymocowane pierwszy i drugi element przylepny, 31a i 31b). Rowki 38a i 38b tworzą obszary o zmniejszonej ilości materiału w celu intensyfikacji giętkości pierwszej i drugiej sprężystej tasiemki 30a i 30b w kierunku prostopadłym do licznych rowków 38a i 38b. Ponadto, pierwsza i druga sprężysta tasiemka 30a i 30b mają, odpowiednio, pierwsze skośne końce 40a i 40b oraz, odpowiednio, drugie skośne końce 42a i 42b. Pierwsze i drugie skośne końce 40a, 40b, 42a, 42b biegną ku pierwszej stronie 28 paska materiału 18 i pomagają zapobiegać łatwemu odłączaniu się pierwszej i drugiej sprężystej tasiemki 30a i 30b od paska materiału 18 oraz od pierwszego i drugiego elementu przylepnego 31a i 31b podczas zginania elementu nośnego 10. Pierwsza i druga sprężysta tasiemka 30a i 30b są uformowane z materiału z tworzywa sztucznego.

Jak widać na fig. 2, druga strona 44 paska materiału 18 zawiera warstwę substancji przylepnej 46, która rozciąga się na pierwszym i drugim obszarze końcowym 20, 22 oraz na segmencie pośrednim 24. Substancja przylepna 46 jest biologicznie kompatybilna ze skórą nosa 12. Do środka segmentu pośredniego 24 jest przymocowany za pomocą substancji przylepnej 45 podkładkowy element 48. Łatwo usuwalne, pierwsza podkładka abhezyjna 49 i druga podkładka abhezyjna 50 przykrywają substancję przylepną 46 na, odpowiednio, pierwszym i drugim obszarze końcowym 20 i 22 paska materiału 18. Pierwsza i druga podkładka abhezyjna 49 i 50 przykrywają substancję przylepną 46 i pozostają na miejscu na pasku materiału 18 do chwili zamiaru użycia rozwieracza nosowego 10. Pierwsza i druga podkładka abhezyjna 49 i 50 zawierają również, odpowiednio, przedłużenia 51 i 52, które przykrywają podkładkowy element 48, a ponadto działają w ten sposób, że chronią podkładkowy element 48 do chwili zamiaru przymocowania rozwieracza nosowego 10 do nosa 12 użytkownika 14.

Jak widać na fig. 3 i 4, w nosie 12 znajduje się pierwszy kanał nosowy 54, drugi kanał nosowy 56 i część nosa 12 znana jako grzbiet 58, usytuowana pomiędzy pierwszym i drugim kanałem nosowym 54 i 55. Na fig. 4 widać stan pierwszego i drugiego kanału nosowego 54 i 56, kiedy w kanałach nosowych 54 i 56 nie występuje żaden znaczący przepływ powietrza. Ze względu na wadę rozwojową, takąjak skrzywiona przegroda lub obrzęk spowodowany reakcjami alergicznymi, zewnętrzna tkanka ściankowa 60 i 62, odpowiednio, pierwszego i drugiego kanału nosowego, 54 i 56, wykazuje skłonność do wciągania (tj. zapadania się) podczas wdychania (patrz fig. 5). Takie wciąganie podczas wdychania jest spowodowane zmniejszonym ciśnieniem powietrza w pierwszym i drugim kanale nosowym 54 i 56 w wyniku wzrostu prędkości powietrza podczas jego przepływu pierwszym i drugim kanałem nosowym 54 i 56. Część (tj. ostium) tkanki ściankowej 60 i 62 wciągniętą podczas wdychania wchodzi zatem pomiędzy chrząstkę nosową 64 (pokazaną na fig. 1 i 3 linią przerywaną) a wlot do kanałów nosowych 54 i 56. Takie wciąganie zewnętrznej tkanki ściankowej 60 i 62 powoduje blokadę nosa. Problem ten rozwiązuje rozwieracz nosowy 10 według wynalazku. W celu przymocowania rozwieracza nosowego 10 do nosa 12, zdejmuje się pierwszą i drugą podkładkę adhezyjną 49 i 50 z giętkiego paska materiału 18, odsłaniając substancję przylepną 46. Jak widać na fig. 1 i 6, rozwieracz nosowy 10 umieszcza się na zewnętrznej powierzchni nosa 12 tak, że segment pośredni 24 przechodzi po grzbiecie 53 nosa 12, a pierwszy i drugi obszar końcowy 20 i 22 stykają się z zewnętrzną tkanką ściankową 60 i 62 pierwszego i drugiego kanału nosowego 54 i 56. Substancja przylepna 46 na pierwszym i drugim obszarze końcowym 20 i 22 mocuje, w sposób rozłączalny, element nośny 16 do zewnętrznej tkanki ściankowej 60 i 62 pierwszego i drugiego kanału nosowego 54 i 56. Jak widać na fig. 6, podkładkowy element 48 tworzy przestrzeń chłonną bez kleju pomiędzy elementem nośnym 16 a grzbietem 58. Ta przestrzeń chłonna bez kleju wchłania wilgoć pochodzącą z potu lub tym podobnych. Po umieszczeniu rozwieracza nosowego 10 na miejscu na nosie 12, sprężystość pierwszej i drugiej

185 929 sprężystej tasiemki 30a i 30b (tj. tendencja sprężystych tasiemek do powracania do swojego normalnego płaskiego stanu widocznego na fig. 2), działa stabilizująco na zewnętrzną tkankę ściankową 60 i 62, a tym samym zapobiega wciąganiu zewnętrznej tkanki ściąnkowej 60 i 62 pierwszego i drugiego kanału nosowego 54 i 56 podczas oddychania (tj. podczas wdychania). Ponadto, wszystkie takie czynniki, jak giętkość paska materiału 18 i pierwszego i drugiego elementu przylepnego 3la i 31b, sprężystość pierwszej i drugiej tasiemki 30a i 30b, oraz giętkość pierwszej i drugiej tasiemki 30a i 3Ob dzięki rowkom 38a i 38b, umożliwiają rozwieraczowi nosowemu 10 ścisłe dopasowanie się do krzywizn nosa każdego pojedynczego użytkownika.

Taki rozwieracz nosowy 10 ma sprawną konstrukcję i skutecznie zapobiega wciąganiu zewnętrznych tkanek ściankowych 60 i 62 pierwszego i drugiego kanału nosowego 54 i 56 nosa 12 podczas oddychania. Ponadto, rozwieracz nosowy 10 zapewnia skuteczne przeciwdziałanie blokadzie nosa podczas wdychania bez drażnienia i niewygody, jakie zazwyczaj towarzyszą stosowaniu rozwieraczy nosowych wkładanych do kanałów nosowych. Ponadto, tego typu rozwieracz nosowy 10 można zakładać na noc, kiedy problem blokady nosa podczas wdychania jest najbardziej dotkliwy, bez obawy i niewygody, jakie zazwyczaj towarzyszą stosowaniu wykonywanych na zamówienie, zakładanych do środka rozwieraczy nosowych.

Przestrzeń bez kleju na grzbiecie 53 nosa 12 użytkownika 14, uformowana wskutek stosowania podkładkowego elementu 48 do przykrywania części kleju 46, może powodować podrażnienie u niektórych użytkowników. Uważa się, że takie podrażnienie wynika ze względnych ruchów pomiędzy podkładkowym elementem 48 a skórą grzbietu 53 nosa 12, to jest ruchów, które pojawiają się ze względu na poruszanie skórą za pomocą mięśni twarzy lub też ze względu na działanie obiektów zewnętrznych, takich jak poduszka, pewnymi siłami na rozwieracz 10 w różnych momentach podczas jego używania. Oczywiście, problem ten można wyeliminować nie używając elementu podkładkowego 48, dzięki czemu klej 66 przylega do całego grzbietu 58 i zewnętrznych tkanek ściankowych 60 i 62 nosa 12. Jednak z drugiej strony, rezygnacja z elementu podkładkowego 48 eliminuje korzyści wynikające z jego stosowania, takie jak uniknięcie sił odrywających działających na skórę grzbietu 48 podczas usuwania rozwieracza 10 po jego użyciu.

Rozwiązaniem alternatywnym o pewnych zaletach zarówno rozwieracza całkowicie przylepnego, jak i rozwieracza z pośrednią przestrzenią bez kleju, jest rozwieracz z częściową przestrzenią bez kleju w pośrednim miejscu pomiędzy jego końcami. Taką częściową przestrzeń bez kleju można uzyskać mając klej, który skutecznie przywiera do skóry grzbietu nosa użytkownika tylko na pewnym odcinku pośredniego pola powierzchni pomiędzy końcowymi powierzchniami rozwieracza. W tym segmencie pośrednim 24, który biegnie nad grzbietem 58 nosa 12 użytkownika 14, typową wielkością efekty wnego obszaru przylepnego mogłoby być 40 do 50% całego pola powierzchni pośredniej rozwieracza 10, przeznaczonego na biologicznie kompatybilny materiał przylepny, jaki zazwyczaj stosuje się na substancję przylepną 46. Stopień zmniejszenia przyczepności do skóry grzbietu 58 i nosa 12, wskutek istnienia częściowej przestrzeni bez kleju można wygodnie i konsekwentnie wyznaczyć dobierając część pośredniego pola powierzchni, na jakiej klej jest skuteczny, który to wybór można dokonać i utrzymać w procesie produkcji rozwieracza 10.

Częściowe zmniejszenie efektywnego obszaru przylepnego w porównaniu z całkowitym polem powierzchni pokrywającym grzbiet 58 nosa 12 podczas używania, umożliwia wystarczającą przyczepność dla uniknięcia większości podrażnień występujących wskutek względnych ruchów skóry na grzbiecie 58 i rozwieracza 10, ale ciągle zapewnia zmniejszone siły odrywające podczas zdejmowania rozwieracza 10 z nosa 12 użytkownika 14 po zakończeniu jego używania. W tego typu rozwiązaniu nie występuje zmniejszenie siły przylegania pojawiającej się pomiędzy końcami rozwieracza 10, a tkankami ściankowymi 63 i 62 nosa 12. W rezultacie, skierowana na zewnątrz siła sprężysta rozwieracza 10 będzie kompensowana przez siłę reakcji tkanek ściankowych 60 i 62 bez odrywania końców rozwieracza. W od tych tkanek w celu utrzymania szerszych kanałów nosowych w pobliżu tych tkanek ściankowych.

Rozwieracz 10 o takiej budowie, że znajduje się w nim częściowa przestrzeń bez kleju w pośrednim miejscu pomiędzy jego powierzchniami końcowymi, pokazano na fig. 7 w stanie

185 929 rozłożonym na elementy składowe, w rzucie perspektywicznym. W skład rozwieracza 10 wchodzi jednolity, lub jednoczęściowy, element nośny 16 wykonany z giętkiego paska materiału 18 mającego dwa obszary końcowe, pierwszy i drugi, 20 i 22, sprzężone ze sobą za pomocą segmentu pośredniego 24, podobnie jak poprzednio. Pierwszy i drugi obszar końcowy 20 i 22 mają półokrągło wycięty kształt usytuowany pomiędzy parą wydłużeń bocznych biegnących dalej na zewnątrz wzdłuż długości rozwieracza 10. Celem takiego rozwiązania jest zmniejszenie niepożądanego odrywania rozwieracza 10 od nosa 12 użytkownika podczas używania.

Również w tym przypadku, podobnie jak przedtem, w skład elementu nośnego 16 wchodzą pierwsza i druga sprężysta tasiemka 30a i 30b, uformowane z dwuosiowo zorientowanego poliestru klasy przemysłowej o grubości około 0,254 mm (0,010 cala) i zazwyczaj o szerokości od około 2,032 mm (0,080 cala) do około 3,429 mm (0,135 cala). Również w tym przypadku sprężyste tasiemki 30a i 30b są przymocowane do strony 28 giętkiego paska materiału 18 za pomocą pasków 31a i 31b akrylowego, samoprzylepnego, kompatybilnego biologicznie materiału, ale na fig. 7 pokazano paski te jako jednorodne warstwy materiału przylepnego naniesione na te sprężyste tasiemki, a nie jako oddzielne elementy, jak na fig. 2. Końce 40a, 40b, 42a i 42b sprężystych tasiemek 30a i 30b w tej wersji nie są skośne. W bardziej giętkim skrętnie rozwieraczu z fig. 7 pominięto rowki stosowane w sprężystych tasiemkach w rozwieraczu z fig. 2.

Na stronie 44 giętkiego paska materiału 18, która leży naprzeciwko strony 28, na której są przymocowane sprężyste tasiemki' 30a i 30b, również teraz znajduje się warstwa substancji przylepnej 46 pokrywająca obszary końcowe 20 i 22 i segment pośredni 24. Jest nią również w tym przypadku porowaty, akrylowy, samoprzylepny klej kompatybilny biologicznie. Natomiast, zamiast podkładkowego elementu 48 na substancji przylepnej 46 w segmencie pośrednim 24, jak na fig. 2, zastosowano siatkę lub warstwę siatkowego materiału 48' przymocowaną do substancji przylepnej 46 w miejscu segmentu pośredniego 24.

Materiał 48' jest polietylenowym materiałem siatkowym o grubości około 0,1016 mm (0,004 cała). Siatka ta ma znaczną wytrzymałość mechaniczną nawet w stanie mokrym, i umożliwia łatwe przesiąkanie przez nią wilgoci tak, że może ona być odprowadzana od skóry na grzbiecie 58 nosa 12 poprzez znajdujące się na nim porowate dla par materiały. Siatkowy materiał 48' nie powinien wprowadzać żadnych zanieczyszczeń i powinien być bezzapachowy. O ile chodzi o jego właściwości mechaniczne, to powinien on być równie lub bardziej miękki jak giętki materiał paska 18 (materiał, którym może być formowana techniką koronkową podczas wytwarzania z surowca, w 100% poliestrowa, włóknina, taka jak dostępna w firmie E.I.DuPont Nemours & Co. pod nazwą handlową SONTARA(R), to jest, materiał ten powinien układać się na nierównych powierzchniach pod wpływem grawitacji w taki sposób, żeby przylegał do nich, podobnie jak to jest w przypadku giętkiego paska materiału 18. Z właściwości tych wynika, że siatkowy materiał 48' może również kurczyć się samoczynnie w stopniu wystarczającym do uniemożliwiania mu fałdowania się pod wymuszonym układaniem na zakrzywionej powierzchni na grzbiecie 58 nosa 12 użytkownika, nawet jeżeli materiał ten wytwarza się w stanie w przybliżeniu płaskim. Odpowiedni do tego celu materiał 48' na siatkę jest oferowany pod znakiem towarowym DELNET (R) przez firmę Applied Technologies, Inc. z Middletown, Delaware*.

Zatem siatkowy materiał 48' służy zarówno jako częściowa maska do pokrywania części kleju w miejscu segmentu pośredniego 24, jak również, kiedy jest używany, jako element dystansowy pomiędzy skórą grzbietu 58 nosa 12 użytkownika i częściami zarówno materiału przylepnego 46, jak i giętkiego paska materiału 18. Zarówno poprzez pokrycie części materiału przylepnego 46, jak i zmniejszenie skurczu kleju 46 na skórze grzbietu 58 nosa 12 użytkownika, uzyskuje się mniejszą przyczepność pomiędzy skórą grzbietu 58 a częścią rozwieracza 10 w jego segmencie pośrednim 24. Uzyskana przyczepność jest wystarczająca do uniemożliwienia w większości przypadków ruchów rozwieracza 10 względem skóry na grzbiecie 58 nosa 12 użytkownika, ale jest wystarczająco mniejsza dla umożliwienia zdejmowania rozwieracza 10 po zakończeniu jego używania bez odczuwania sił odrywających pomiędzy rozwieraczem 10 a skórą, które występują w przeciwnym przypadku w razie braku siatkowego materiału 48'.

185 929

W skład jednolitego elementu nośnego 16 wchodzi ponadto giętki pasek wierzchniego, lub zewnętrznego, porowatego, włókninowego materiału 37, z pierwszym obszarem końcowym 39 i drugim obszarem końcowym 41 wraz z segmentem pośrednim 47. Obszary końcowe 39, 41 oraz segment pośredni 47 wierzchniego materiału 31 ma 13 takie same wymiary i kształt jak obszary końcowe 20 i 22 giętkiego paska materiału 18 i jego segment pośredni 24. Na powierzchni 35 wierzchniego materiału 37 znajduje się porowata dla pary wodnej, akrylowa, samoprzylepna, kompatybilna biologicznie warstwa materiału przylepnego 43, przeznaczona do mocowania wierzchniego materiału 37 do sprężystych tasiemek 30a i 30b oraz do odsłoniętych części giętkiego paska materiału 18. Wierzchni materiał 17 pomaga w zapobieganiu odrywania się sprężystych tasiemek od paska materiału 18 podczas wyginania rozwieracza 10 wokół nosa 12 podczas używania, oraz pomaga w utrzymywaniu spójności materiału 18 podczas zdejmowania rozwieracza 10 z nosa użytkownika po użyciu.

I znowu, odsłonięte części warstwy substancji przylepnej 46 są pokryte pierwszą i drugą podkładką abhezyjna 49 i 50 na pierwszym i drugim obszarze końcowym 20 i 22 giętkiego paska materiału 18. Zadaniem podkładek abhezyjnych 49 i 50 jest pokrywanie kleju 46 do chwili gotowości rozwieracza 10 do użytku, kiedy to użytkownik odrywa je odsłaniając substancję przylepną 46. Pierwsza i druga podkładka abhezyjna 49 i 50 również w tym przypadku mają wydłużenia 51 i 52 pokrywające siatkowy materiał 48' w celu osłonięcia jego i części kleju 46 od otoczenia zewnętrznego do chwili użycia rozwieracza 10.

W celu uzyskania potrzebnej na segmencie pośrednim 24 częściowej przestrzeni bez kleju można również stosować inne rozwiązania zamiast siatkowego materiału 48' w miejscach pokazanych na fig. 7. Jedno z takich rozwiązań alternatywnych pokazano fragmentarycznie na fig. 8 jako część alternatywnej konstrukcji segmentu pośredniego 24 rozwieracza 10. W tym przypadku pokazano, że zamiast maskować substancję przylepną 46 za pomocą siatkowego materiału 48', usuwa się ją częściowo techniką trawienia lub rozpuszczania przez części jej maski, zostawiając liczne oddzielne obszary przylepne 46'. Alternatywnie, zamiast całkowitego usuwania, części kleju 46, które nie biorą udziału w przyklejaniu rozwieracza 10 do skóry grzbietu 58 możną dezaktywować chemicznie tak, żeby nie przywierały już w tych dezaktywowanych obszarach. Wielkość zmniejszenia przyczepności w porównaniu z przyczepnością uzyskiwaną dzięki używaniu warstwy przylepnej 46 bez modyfikacji reguluje się wielkością efektywnych obszarów przylepnych 46' oraz odrywaniem występującym pomiędzy tymi obszarami. W kolejnym rozwiązaniu alternatywnym, można zamiast tego zastosować uzupełniająco, a nie eliminująco oddzielne obszary przylepne 46' takie jak w postaci oddzielnych równoległych rzędów materiału przylepnego (lub oddzielnych plamek przylepnych jak na fig. 8), specyficznie rozmieszczonych na giętkim pasku materiału 18 w takiej postaci w celu zapewnienia odpowiedniej przestrzeni bez kleju.

Tego typu obróbki lub osadzenia materiału przylepnego 46 i segmentu pośredniego 24 rozwieracza 10 mogą okazać się stosunkowo drogie w porównaniu ze sposobami polegającymi na częściowym pokrywaniu pełnej warstwy substancji przylepnej 46 w segmencie pośrednim 24 tak, jak ma to miejsce w przypadku stosowania siatkowego materiału 48'. Na fig. 9 pokazano alternatywny sposób pokrywania części substancji przylepnej 46 we fragmentarycznym rzucie, na którym widać część segmentu pośredniego 24 o konstrukcji według tego rozwiązania alternatywnego. W tym przypadku widać, że do warstwy substancji przylepnej 46 są przyklejone w pewnych odstępach od siebie liczne, polietylenowe tarcze lub perełki z materiału nieprzylepnego 45, których zadaniem jest znowu pokrywanie części warstwy substancji przylepnej 46 oraz oddzielanie tej części warstwy przylepnej 46 i giętkiego paska materiału 18 w pośrednim segmencie 24 od skóry grzbietu 50 nosa 12 użytkownika. Takie tarcze polietylenowe mogą mieć średnicę, na przykład, 0,381 mm (0,015 cala) i grubość 0,127 mm (0,005 cala). Takie polietylenowe tarcze można nanosić na warstwę substancji przylepnej 46 za pomocą bębna przenoszącego, i znowu wymiary tarcz oraz odstępy pomiędzy nimi regulują wielkość uzyskiwanego zmniejszenia przylepności.

Alternatywnie, materiał przylepny 46 w segmencie pośrednim 24 można pokryć warstwą perforowaną z perforacjami, których wymiary i odstępy pomiędzy perforacjami regulują zmniejszenie przylepności wynikającej z jej stosowania na warstwie przylepnej 46. Jedną z możliwości jest użycie warstwy materiału 48 w postaci perforowanego arkusza polietylenowego o grubości

185 929

0,0127 do 0,0381 mmm (0,0005 do 0,0015 cala), który umieszcza się na warstwie przylepnej 46 w segmencie pośrednim 24, jak pokazano w rzucie fragmentarycznym na fig. 10 tego segmentu, gdzie zilustrowano takie rozwiązanie alternatywne. Inną możliwością mogłoby być nakładanie kompatybilnego biologicznie lakieru z odpowiednio rozstawionymi w nim otworkami na warstwie materiału przylepnego 46.

Na końcu, na fragmentarycznym rzucie z fig. 11 segmentu pośredniego 24 widać kolejne rozwiązanie alternatywne, w którym zastosowano materiał nieprzylepny 45' w postaci bardzo drobnego proszku polietylenowego do pokrycia bardziej lub mniej chaotycznie rozmieszczonych części warstwy przylepnej 46. W tym przypadku uzyskiwane zmniejszenie przylepności reguluje się stopniem rozdrobnienia ziaren proszku polietylenowego oraz gęstością, z jaką nanosi się je dla zapewnienia odpowiedniego średniego pola powierzchni odsłoniętego kleju 46.

Wynalazek opisano w korzystnych przykładach wykonania, ale znawcy z tej dziedziny techniki zorientują się w możliwościach wprowadzenia w nim zmian, zarówno w formie jak i szczegółach, bez wychodzenia poza istotę i zakres wynalazku.

185 929

Fig 2

185 929

185 929 /0

V.,., —JP·¹—·¹—

185 929

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Rozwieracz nosowy, zawierający sprężysty element nośny z giętkiego paska materiału, który ma pierwszy i drugi obszar końcowy połączone ze sobą za pomocą segmentu pośredniego oraz środki sprzęgające końce, umieszczone na pierwszym i drugim obszarze końcowym, na tej stronie elementu nośnego, która przylega do nosa użytkownika, znamienny tym, że segment pośredni (24) zawiera na tej stronie elementu nośnego (16), która przylega do grzbietu (58) nosa (12) użytkownika (14) pośrednie środki sprzęgające o mniejszej przylepności niż środki sprzęgające końce, które są umieszczone na pierwszym i drugim obszarze końcowym (20, 22) elementu nośnego (16).
2. Rozwieracz według zastrz. 1, znamienny tym, że pośrednie środki sprzęgające obejmują warstwę substancji przylepnej (46) umieszczoną na elemencie nośnym (16) i pokrytą warstwą materiału (48', 48) posiadającą przechodzące przez nią otwory.
3 Rozwieracz według zastrz. 1, znamienny tym, że pośrednie środki sprzęgające obejmują warstwę substancji przylepnej (46) umieszczoną na elemencie nośnym (16) i pokrytą licznymi oddzielonymi od siebie obszarami, z których każdy zawiera materiał nieprzylepny (45,45').
4. Rozwieracz według zastrz. 1, znamienny tym, że pośrednie środki sprzęgające obejmują liczne oddzielone od siebie obszary przylepne (46'), z których każdy zawiera klej, umieszczone na elemencie nośnym (16).
5. Rozwieracz według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwą materiału (48) posiadająca przechodzące przez nią otwory jest arkuszem polimerowym.
6. Rozwieracz według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwa materiału (48) posiadająca przechodzące przez nią otwory jest siatką polimerową.
7. Rozwieracz według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwą materiału (48) jest warstwą lakieru z odpowiednio rozstawionymi w niej otworami.
8. Rozwieracz według zastrz. 3, znamienny tym, że materiałem nieprzylepnym (45) jest materiał polimerowy.