PL180406B1 - Nowe 14-podstawione markfortyny A i kompozycje zawierajace te zwiazki PL PL PL PL - Google Patents

Nowe 14-podstawione markfortyny A i kompozycje zawierajace te zwiazki PL PL PL PL

Info

Publication number
PL180406B1
PL180406B1 PL94312258A PL31225894A PL180406B1 PL 180406 B1 PL180406 B1 PL 180406B1 PL 94312258 A PL94312258 A PL 94312258A PL 31225894 A PL31225894 A PL 31225894A PL 180406 B1 PL180406 B1 PL 180406B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
hydroxy
methyl
hydrogen
ketomarkfortuin
dehydro
Prior art date
Application number
PL94312258A
Other languages
English (en)
Other versions
PL312258A1 (en
Inventor
Byung H Lee
Original Assignee
Upjohn Co
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Upjohn Co filed Critical Upjohn Co
Publication of PL312258A1 publication Critical patent/PL312258A1/xx
Publication of PL180406B1 publication Critical patent/PL180406B1/pl

Links

Classifications

    • CCHEMISTRY; METALLURGY
    • C07ORGANIC CHEMISTRY
    • C07DHETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D491/00Heterocyclic compounds containing in the condensed ring system both one or more rings having oxygen atoms as the only ring hetero atoms and one or more rings having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by groups C07D451/00 - C07D459/00, C07D463/00, C07D477/00 or C07D489/00
    • C07D491/22Heterocyclic compounds containing in the condensed ring system both one or more rings having oxygen atoms as the only ring hetero atoms and one or more rings having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by groups C07D451/00 - C07D459/00, C07D463/00, C07D477/00 or C07D489/00 in which the condensed system contains four or more hetero rings
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A01AGRICULTURE; FORESTRY; ANIMAL HUSBANDRY; HUNTING; TRAPPING; FISHING
    • A01NPRESERVATION OF BODIES OF HUMANS OR ANIMALS OR PLANTS OR PARTS THEREOF; BIOCIDES, e.g. AS DISINFECTANTS, AS PESTICIDES OR AS HERBICIDES; PEST REPELLANTS OR ATTRACTANTS; PLANT GROWTH REGULATORS
    • A01N43/00Biocides, pest repellants or attractants, or plant growth regulators containing heterocyclic compounds
    • A01N43/90Biocides, pest repellants or attractants, or plant growth regulators containing heterocyclic compounds having two or more relevant hetero rings, condensed among themselves or with a common carbocyclic ring system
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P33/00Antiparasitic agents
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P33/00Antiparasitic agents
    • A61P33/10Anthelmintics
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P33/00Antiparasitic agents
    • A61P33/14Ectoparasiticides, e.g. scabicides
    • CCHEMISTRY; METALLURGY
    • C07ORGANIC CHEMISTRY
    • C07FACYCLIC, CARBOCYCLIC OR HETEROCYCLIC COMPOUNDS CONTAINING ELEMENTS OTHER THAN CARBON, HYDROGEN, HALOGEN, OXYGEN, NITROGEN, SULFUR, SELENIUM OR TELLURIUM
    • C07F9/00Compounds containing elements of Groups 5 or 15 of the Periodic Table
    • C07F9/02Phosphorus compounds
    • C07F9/547Heterocyclic compounds, e.g. containing phosphorus as a ring hetero atom
    • C07F9/6561Heterocyclic compounds, e.g. containing phosphorus as a ring hetero atom containing systems of two or more relevant hetero rings condensed among themselves or condensed with a common carbocyclic ring or ring system, with or without other non-condensed hetero rings

Landscapes

  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Agronomy & Crop Science (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Biochemistry (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Tropical Medicine & Parasitology (AREA)
  • Pest Control & Pesticides (AREA)
  • Plant Pathology (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Dentistry (AREA)
  • Wood Science & Technology (AREA)
  • Zoology (AREA)
  • Environmental Sciences (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Saccharide Compounds (AREA)
  • Curing Cements, Concrete, And Artificial Stone (AREA)
  • Macromolecular Compounds Obtained By Forming Nitrogen-Containing Linkages In General (AREA)
  • Emulsifying, Dispersing, Foam-Producing Or Wetting Agents (AREA)
  • Nitrogen Condensed Heterocyclic Rings (AREA)
  • Heterocyclic Carbon Compounds Containing A Hetero Ring Having Oxygen Or Sulfur (AREA)
  • Agricultural Chemicals And Associated Chemicals (AREA)
  • Enzymes And Modification Thereof (AREA)

Abstract

1. Nowe 14-podstawione markfortyny A o wzorze I lub ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, lub jego 12a-N-tlenek, w którym to wzorze: m równa sie 0 lub 1; Z oznacza O; Y oznacza atom (-O-); R1 oznacza wodór, grupe C 2 -C7 alkanoilowa (-C(O)C2-C7alkil), -NR4R5, grupe aminokarbonylowa (C(O)NR4Rs), gdzie R4 i R5, wziete razem z N tworza nasycony pierscien morfolinowy; R2 4 oznacza wodór; R 2 5 oznacza wodór; R1 8 a oznacza grupe C1-C4 alkilowa, R1 4 a oznacza hydroksyl, wodór, grupe acetoksy, undekanoilowa, winylowa lub morfolinokarbonylowa; R 1 4 b oznacza wodór, hydroksyl, grupe metylowa lub grupe etylowa; R1 5 a i R1 5 b sa oba wodorami, z tym zastrzezeniem, ze jesli jeden z podstawników R1 4 a lub R1 4 b oznacza grupe hydroksylowa a inny jest wodorem lub grupa metylowa, R1 5 a i R1 5 b moga byc wodorem lub grupa metylowa; linia przerywana pomiedzy weglami 24 i 25 oznacza wiazanie podwójne; ogólnym zastrzezeniem jest, ze R1 4a i R1 4 b nie sa jednoczesnie wodorami. PL PL PL PL

Description

Zawartość atomów węgla w różnych, posiadających fragment węglowodorowy, ugrupowaniach określa wskaźnik mówiący o minimalnej i maksymalnej liczbie atomów węgla u ugrupowaniu; i tak, wskaźnik Cj-Cj informuje, że liczba atomów węgla wynosi od liczby całkowitej „i” do liczby całkowitej ,j”, włącznie. Tak więc oznaczenie alkil oznacza grupę alkilową o 1 do 3 atomów węgla włącznie J obejmuje grupy metylową etylową propylową i izopropylową
Zgodnie z powyższym termin „C,-C7: alkil” oznacza takie grupy alkilowe, które posiadają od 1 do 7 atomów węgla w łańcuchu prostym lub rozgałęzionym. Przykładami takich krótkich (niskich) grup alkilowych są grupa metylową etylowa, propylowa, izopropylowa, butylowa, sec-butylowa, tert-butylowa, pentylowa, heksylową heptylowa i tym podobne.
Termin grupa C2-C7 alkanoilowa oznacza takie grupy alkanoilowe, które zawierają od 2 do 7 atomów węgla w łańcuchu prostym lub rozgałęzionym. Przykładami takich grup C2-C7 alkanoilowych są: grupa acetylową propionylową izopropionylową butyrylową pentanoilowa, heksanoilową i tym podobne.
Przykładami grup aminokarbonylowych (-C(Z=O)NR4R5) są grupy dimetyloaminokarbonylowa, propylometyloaminokarbonylowa, dibutyloaminokarbonylowa, izopropyloaminokarbonylowa, heksyloaminokarbonylowa, i tym podobne.
Termin farmeceutycznie dopuszczalne sole .oznacza nadające się do podawania sole związków według wynalazku takie jak mezylat, chlorowodorek, bromo wodorek, j odo wodorek, siarczan, fosforan, octan, propionian, mleczan, maleinian, jabłczan, bursztynian, winian, i podobne. Sole te mogą występować w formie hydratowanej (uwodnionej).
Preferowanymi związkami niniejszego wynalazku są związki o wzorze IA, w których R14a oznacza grupę hydroksylową i wodór, R14b oznacza wodór, grupę metylową i etylową R24 i R25 oznacza atomy wodoru, R18a oznacza grupę CrC4 alkilową i przerywana linia pomiędzy węglami 24 i 25 oznacza wiązanie podwójne.
Przykładami korzystnych związków według wynalazku są związki następujące:
14a-hydroksymarkfortyna A;
14a-hydroksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
14p-hydroksymarkfortyna A;
N-tlenek 14a-hydroksymarkfortyna A;
14a-hydroksy-14|3-etylomarkfortyna A;
14a-hydroksy-N( 1 )-morfolinokarbonylomarkfortyna A;
14a-acetoksymarkfortyna A;
14a-O-etoksykarbonyloaminokarbonylomarkfortyna A;
14a-hydroksy-N( 1 )-acetylomarkfortyna A;
14a-O-(10-undecenoilo)markfortyna A;
14a-hydroksy-14p-winylomarkfortyna A;
14a-O-morfolinokarbonylo-N (1 )-morfolinokarbony lomarkfortyna A;
N-tlenek 14a-hydroksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
14a-hydroksy-14 β-mety lo-N(l )-acety lomarkfortyna A;
14a-hydroksy-15a-mety lomarkfortyna A;
14a-hydroksy-14 β-mety lo-15a-mety lomarkfortyna A;
bardziej preferowanymi związkami są:
14a-hydroksy-l 4 β-ety lomarkfortyna A;
14α-hydroksy-14β-metylomarkfortyna A;
14a-hydroksy-14β-mety lo-15a-mety lomarkfortyna A;
a najbardziej preferowane są:
14a-hydroksymarkfortyna A, i
14a-hydroksy-15a-mety lomarkfortyna A.
180 406
Stosując procedury opisane w patencie EP0354 615A1 (opublikowanym 14 lutego 90), i PCT/US92/09483 (WO 93/101120, opublikowanym 27 maja 93), oba doniesienia dołączono tutaj jako odnośniki, wychodząc z 14a-hydroksymarkfortyn, 14a-hydroksy-14pmetylomarkfortyn, 14β-metylomarkfortyn, 14β-etylomarkfortyn, lub z 14α-hydroksy-14β-etylomarkfortyn, 14α-hydroksy-14β-metylo-l 5a-metylomarkfortyn, i 14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyn można otrzymać następujące związki.
-acetoksymetylo-14a-hydroksymarkfortyna A;
-dietoksy fosfory lo-14a-hydroksymarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14oc-hydroksymarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hydroksymarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2. l]heptanoilo-14a-hydroksymarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14<x-hydroksymarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hydroksymarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo-14a-hydroksymarkfortyna A;
l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)- 14a-hydroksymarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihy dro-14a-hy droksy markfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo)- 14a-hydroksymarkfortyna A;
l-acetylo-14a-hydroksymarkfortyna A;
1-mety lo-14a-hy droksy markfortyna A;
-benzylo-14a-hydroksymarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hydroksymarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14<x-hydroksymarkfortyna A;
-(4-karbetoksy-1,3-tiazolidyn-3-ylo)karbonylo-14a-hydroksymarkfortyna A;
l-palmitoilo-14a-hydroksymarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) 14a-hydroksymarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hydroksy-14β-mety lomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-hy droksy-14β-metylomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
l-(l-piperydynylo)tiokarbonylo-14α-hydroksy-14β-metylomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hydroksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo)-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A; l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)- 14a-hy droksy-14β-mety lomarkfortyna A; 24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hydroksy-14β-metylomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo-14α-hydroksy-14β-metylomarkfortyna A;
-acety lo-14a-hy droksy-14β-metylomarkfortyna A;
-mety lo-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-14 β-mety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-hy droksy-14β-mety lomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-14β-mety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo)- 14a-hy droksy- 14β-mety lomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hy droksy-14β-etylomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-hydroksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-14β-etylomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-hy droksy-14β-etylomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hydroksy-14β-etylomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo)- 14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-hydroksy-14β-etylomarkfortyna A;
180 406
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hydroksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo) -14a-hydroksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-metylo-14<x-hydroksy-14^-etylomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-hy droksy,-14 β-ety lomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-14 β-ety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) -14a-hy droksy-14β-etylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14β-metylomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14β-metylomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1]heptanoilo-14β-metylomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14 β-mety lomarkfortyna A;
l-sukcynoilo-14β-metylomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14β-metylomarkfortyna A;
l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14β-metylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,24-dihy dro-14 β-mety lomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo)- -14β-metylomarkfortyna A;
-acetylo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-metylo-14 β-mety lomarkfortyna A;
1-benzylo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14β-mety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14 β-mety lomarkfortyna A;
1-palmitoilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) -14β-metylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14β-etylomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14β-ety lomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14 β-ety lomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2. l]heptanoilo-14β-etylomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbony ίο-14 β-ety lomarkfortyna A;
l-sukcynoilo-14β-etylomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo)- 14 β-ety lomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)-14β-etylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14β-etylomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo)- 14 β-ety lomarkfortyna A;
-acetylo-14 β-ety lomarkfortyna A;
-metylo- 14β-etylomarkfortyna A;
l-benzylo-14β-etylomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14β-etylomarkfortyna A;
1-palmitoilo-Μβ-ety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo)- 14β-etylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-O-metylomarkfortyna A;
14a-O-mety lomarkfortyna A;
14α-O-metylo-14β-metylomarkfortyna A;
14α-O-metylo-14β-etylomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-O-metylomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-O-metylomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-O-metylomarkfortyna A;
180 406
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-O-metylomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-O-mety lomarkfortyna A;
l-sukcynoilo-14a-O-metylomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo)- 14a-O-metylomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)- 14a-O-metylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-O-metylomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo)- 14a-O-mety lomarkfortyna A;
l-acetylo-14a-O-metylomarkfortyna A;
l-metylo-14a-O-metylomarkfortyna A;
1-benzy lo-14a-O-mety lomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-O-metylomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-O-metylomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-O-metylomarkfbrtyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo)- 14a-O-metylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo- 14a-O-metylo-14-β-mety lomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-O-metylo-14-P-mety lomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-O-metylo-14-P~mety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-O-metylo-14-p-metylomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-O-metylo-14-p-metylomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-O-metylo-14^-mety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-O-metylo-14-β-mety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14a-O-metylo-Μ-β-mety lomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)-14a-O-metylo-14-p-metylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-O-metylo-14-β-mety lomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo) -14a-O-metylo-14-β-mety lomarkfortyna A;
-acetylo- 14a-O-metylo-14-P-metylomarkfortyna A;
-metylo- 14a-O-metylo- Μ-β-metylomarkfortyna A;
-benzy lo-14a-O-metylo-14- β-metylomarkfbrtyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-O-metylo-14-β-mety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-O-metylo-14-β-mety lomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-O-metylo-14-3-mety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) -14a-O-metylo-14-3-metylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-O-metylo-14-β-ety lomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-O-mety lo-14- β-ety lomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-O-metylo-14-β-ety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-O-metylo-14-β-ety lomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-O-metylo-14-β-ety lomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-O-metylo-14-β-ety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-O-metylo-14-β-ety lomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14a-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo) -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-acetylo -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-metylo -14a-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-benzylo -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-dimetylokarbamoilo -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-metoksykarbonylo -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
1-palmitoilo -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) -14α-O-metylo-14-β-etylomarkfortyna A;
14a-O-allilomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-O-allilomarkfortyna A;
180 406
14-O-allilo-143-metylomarkfortyna A;
14-O-allilo-14p-etylomarkroftyna A;
-dietoksy fosfory lo-14a-O-allilomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo- 14<x-O-allilomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo- 14a-O-allilomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1]heptanoilo-14a-O-allilomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-O-allilomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-O-allilomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo) -14a-O-allilomarkfortyna A;
l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) - 14a-O-allilomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-O-allilomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -14a-O-allilomarkfortyna A;
l-acetylo-14a-O-allilomarkfortyna A;
l-metylo-14a-O-allilomarkfortyna A;
l-benzylo-14a-O-allilomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-O-allilomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-O-allilomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-O-allilomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14a-O-allilomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-dietoksy fosfory lo-14a-O-allilo-143-mety lomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-O-allilo-143-metylomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-O-allilo-14p-metylomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-O-allilo-14p-metylomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo) -14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A; l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-O-allilo-14p-metylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-O-allilo-14p-metylomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-acetylo-14a-O-allilo-l 4p-metylomarkfortyna A;
-metylo-14a-O-allilo-14|3-metylomarkfortyna A;
-benzy lo-14a-O-allilo-14p-metylomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-O-allilo-14p*mety lomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-O-allilo-14 β-mety lomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14a-O-allilo-14p-metylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-O-allilo-14p-etylomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-O-allilo- 14P-etylomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-O-allilo-14p-etylomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-O-allilo-14p-ety lomarkfortyna A;
2-bicy kio [2.2.1 ]heptanoilo-14a-O-allilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-O-allilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo- 14a-O-allilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo) -14a-O-allilo-14p-etylomarkfortyna A; l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-O-allilo-14P-etylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-O-allilo-14β-ety lomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonyło) -14a-O-allilo-14p-etyIomarkfortyna A;
-acetylo-14a-O-alliIo- 143-ety lomarkfortyna A;
-metylo- 14α-O-allilo-14β-etylomarkfortyna A;
-benzylo-14a-O-allilo-14p-etylomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-O-allilo-14p-ety lomarkfortyna A;
180 406
-metoksykarbonylo-14a-O-allilo-14 β-e ty lomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-O-allilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14a-O-allilo-14 β-ety lomarkfortyna A;
14a-hydroksy 14 β-metylo-l 5a-mety lomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hy droksy-14p-metylo-15a-mety lomarkfortyna A; 1 -dietoksyfosforylo-14a-hydroksy-14p-metylo-l 5a-metylomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hy droksy-14p-metylo-15a-mety lomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-14p-metylo-15a-mety lomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-14a-hydroksy-14 β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-(1 -piperydyny lo)tiokarbonylo-14a-hy droksy-14p-metylo-15a-mety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hy droksy-14 β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14a-hydroksy-14β-metylo-l5a-metylomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-hydroksy-14p-metylo-l 5a-metylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hy droksy-14 β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo)-14a-hy droksy-14β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hydroksy-14 β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-metylo-14a-hy droksy-14p-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hy droksy-14 β-metylo-15a-mety lomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-14β-metylo-15a-mety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-hy droksy-14β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazoHdynin-3-ylo)karbonylo-l 4a-hydroksy-14β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-14 β-metylo-15a-mety lomarkfortyna A;
-(4-morfolinokarbonylo)-14a-hy droksy-14β-metylo-15a-metylomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hy droksy-14 β-metylo-15a-metylomarfortyna A;
14a-hydroksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-dietoksy fosforylo-14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyna A;
1-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-hydroksy-15oc-metylomarkfortyna A;
-(1 -piperydyny lo)tiokarbonylo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14a-hydroksy-15a-metylomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-hydroksy-15a-metylomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hydroksy-15a-metylomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo) -14a-hydroksy-15a-metylomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyna A;
-metylo-14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3 -tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-15a-metylomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyna A;
Nowe związki niniejszego wynalazku otrzymuje się według następujących reakcji chemicznych, które przykładowo użyto w syntezie 14-hydroksymarkfortyny A (Wzór 10, Schemat A), 14-hydroksy-14-metylomarkfortyny A (Wzór 15, Schemat C), 14-hydroksymarkfortyny A (Wzór 17, Schemat D), N-tlenku 14-hydroksymarkfortyny A (Wzór 18,
180 406
Schemat D), 14-hydroksy-14-etylomarkfortyny A (Wzór 19, Schemat D), 14-metylomarkfortyny A, 14-hydroksy-14-metylo-15-metylomarkfortyny A, 14-hydroksy-15-metylomarkfortyny A, i ich prekursorów (Schematy od A do G).
Nowe związki niniejszego wynalazku otrzymuje się według następujących procedur:
Stwierdzono nieoczekiwanie, że poddanie Markfortyn A, B C i D lub ich odpowiednio podstawionych w położeniu C-24, C-25, N-l i N-18a pochodnych działaniu jodku cyjanu stanowi sposób wytwarzania związków niniejszego wynalazku, jak to zilustrowano na Schematach A.
Związki przejściowe można otrzymać zgodnie ze Schematami od A do G, w tym takie związki jak:
16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-16-jodo-17-cyj anomarkfortyna A;
-cyklopropy lokarbony lo-16-j odo-17-cyj anomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-sukcynoilo-16-j odo-17-cyjanomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -16-j odo-17-cyjanomarkfortyna A;
-acetylo-16-j odo-17-cyj anomarkfortyna A;
-metyl-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-benzy lo-16-j odo-17-cyj anomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-16-j odo-17-cyj anomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-l ,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-l 6-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
-palmitoilo-16-j odo-17-cyj anomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -16-jodo-17-cyjanomarkfortyna A;
16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-16,17-dehydro-17-cyj anomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-sukcynoilo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -16,17-dehydro-17-cyj anomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-16,17-dehydro-17-cyj anomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-acetylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-metylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-benzy lo-16,17-dehydro^ 1.7-cyj anomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-16,17-dehydro-17-cyj anomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidyn-3 -ylo)karbonylo-16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyna A;
-palmitoilo-16,17-dehydro-17-cyj anomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -16,17-dehydro-17-cyj anomarkfortyna A;
17-ketomarkfortyna A;
180 406
-acetoksymetylo-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-17-ketomarkfortyna A;
1-dimetylosulfamoilo-l 7-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydyny lo)tiokarbonylo-l 7-ketomarkfortyna A;
1-sukcynoilo-l 7-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -17-ketomarkfortyna A;
l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-17-ketomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -17-ketomarkfortyna A;
1-acetylo-l 7-ketomarkfortyna A;
1-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-benzylo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-l 7-ketomarkfortyna A;
1-palmitoilo-l 7-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) -17-ketomarkfortyna A;
15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-15,16-dehydro-l 7-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo)-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)-15,16-dehydro-l 7-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-15,16-dehydro-l 7-ketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo)-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-acetylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3 -ylo)karbony lo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinokarbonylo)-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfsforylo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hydroksy-l 5,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo) -14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) - 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo) -14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
180 406
-acetylo-14a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-14a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-hydroksy-l 5,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-15,16-dehydro-17 -ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinokarbonylo) -14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-dimety losulfamoilo-14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-l 4a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)- 14a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo- 14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-14oc-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-17-ketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14a-hydroksy-17-ketomarkfortyna A;
14,17-diketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14,17-diketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14,17-diketomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-14,17-diketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14,17-diketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo) -14,17-diketomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14,17-diketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14,17-diketomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo) -14,17-diketomarkfortyna A;
-acetylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;.
-benzylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-dimety lokarbamoilo-14,17-diketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-l 4,17-diketomarkfortyna A;
-palmitoilo-14,17-diketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14,17-diketomarkfortyna A;
15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
180 406
-dimetylosulfamoilo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbony lo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo) -15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfony lo)-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-acetylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-metylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-benzylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-palmitoilo-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
-(4-morfolinokarbonylo)-15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyna A;
14a-hydroksy-14 β-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hy droksy-14[3-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-hydroksy-14 β-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hydroksy-14 β-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-14β-metylo-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-14a-hy droksy-14[3-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-hy droksy-14β-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hydroksy- 14[3-metylo-17-ketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo) -14β-hydroksy-14β-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-hydroksy-14β-metylo-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hy droksy-14 β-mety lo-l 7-ketomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -14α-hydroksy-14β-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hy droksy-14 β-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-14a-hy droksy-14β-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo-14a-hy droksy-14β-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo- 14a-hy droksy-14 β-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14a-hydroksy-14[3-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo- 14a-hy droksy-14[3-metylo-17-ke tomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hydroksy-l 4β-metylo-17-ketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -14a-hydroksy-14β-metylo-l7-ketomarkfortyna A;
14-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo [2.2.1 ]heptanoilo-14-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14-ketomarkfortyna A;
1-sukcynoilo-14-ketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo) -14-ketomarkfortyna A;
1-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14-ketomarkfbrtyna A;
l-(p-toluenosulfonylo) -14-ketomarkfortyna A;
-acetylo-14-ketomarkfortyna A;
180 406
-mety Ιο-14-ketomarkfortyna A;
-benzylo-14-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14-ketomarkfortyna A;
-(karbetoksy-1,3-tiazolidynino-3-ylo)karbonylo-14-ketomarkfortyna A;
1-palmitoilo-l 4-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo) -14-ketomarkfortyna A;
16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksy fosforylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 Jheptanoilo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinosulfenylo)-l 6-ditio-17-ketomarkfortyńa A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo)-16-ditio-17 -ketomarkfortyna A;
-acety lo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karbetoksy-1,3 -tiazolidynino-3 -ylo)karbonylo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfolinokarbonylo)- 16-ditio-17-ketomarkfortyna A;
16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A;
-dietoksyfosfory lo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-16-tiofenylo-l 5,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A; 2-bicyklo [2.2.1 Jheptanoilo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A;
-(1 -piperydyny lo)tiokarbonylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-dekomarkfortyna A;
-sukcynoilo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-16-tiofenylo-l 5,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo) -16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-acetylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-l 7-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karbetoksy-1,3-tiazolidynino-3 -ylo)karbonylo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-
-17-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-16-tiofenylo-15,16-dehydro-l 7-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinokarbonylo)-16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyna A;
14a-hydroksy-14 β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hydroksy-14 β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14a-hydroksy-14β-metylo-1 Sa^metylo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hydroksy-14β-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
180 406
-cyklopropylokarbonylo- 14a-hydroksy-l 43-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2. l]heptanoilo-14a-hydroksy-14p-metylo-l 5a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-hy droksy-14 β-mety lo-15a-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo- 14a-hydroksy-14 β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo)-14a-hydroksy-14p-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)- 14a-hy droksy-14p-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hydroksy-14 β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfony lo)-14a-hydroksy-14β-metylo-15a-metylo-17 -ketomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hy droksy-14 β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-14a-hydroksy-14β-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
1-benzylo-14a-hydroksy-14β-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-14β-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbony lo-14a-hy droksy-14β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3 -tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-14a-hy droksy-14 β-metylo-l 5a-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-14 β-mety lo-15a-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-(4-morfolinokarbonylo)-14a-hydroksy-14 β-mety lo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-acetoksymety lo-14a-hy droksy-14β-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
1-acetoksymety lo-14a-hy droksy-15a-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-dietoksy fosfory lo-14a-hy droksy-15a-mety lo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
2-bicy kio [2.2.1 ]heptanoilo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(1 -piperydynylo)tiokarbonylo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinosulfenylo) -14a-hydroksy-15a-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo) -14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14a-hy droksy-15a-mety lo-17 -ketomarkfortyna A;
1-(p-toluenosulfonylo) -14a-hydroksy-15a-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-acetylo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-benzylo- 14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-metoksykarbony lo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3-tiazolidynin-3-ylo)karbonylo-l 4a-hydroksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-palmitoilo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
l-(4-morfo!inokarbonylo) -14a-hy droksy-15a-metylo-l7-ketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-dietoksy fosforylo-15 -α-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-cyklopropylokarbonylo-15-a-metylo-l 4,17-diketomarkfortyna A;
2-bicy kio [2.2.1 Jheptanoilo-15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-(1 -piperydyny lo)tiokarbony lo-15 -α-mety lo-14,17-diketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-15-a-metylo-17-diketomarkfortyna A;
180 406 l-(4-morfolinosulfenylo)- 15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A; l-(2,4-dinitrobenzenosulfenylo)- 15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A; 24-propoksy-24,25-dihydro-l 5-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
l-(p-toluenosulfonylo)- 15-a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-acetylo-15-a-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-metylo-15 -α-metylo-17-ketomarkfortyna A;
-benzyle-15-α-metylo-l 7-ketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-15-a-metylo-17-diketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-15-a-metylo-17-diketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3 -tiazolidynin-3 -ylo)karbonylo-15a-mety lo-14,17-diketomarkfortyna A; .
-palmitoilo-15a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo) -15a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-15a-metylo-14,17-diketomarkfortyna A;
14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-dietoksyfosforylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-dimetylosulfamoilo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
l-cyklopropylokarbonylo-14,15-dehydro-16,l 7-diketomarkfortyna A;
2-bicyklo[2.2.1 ]heptanoilo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-(1 -piperydyny lo)tiokarbonylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-sukcynoilo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-(4-morfolinosulfenylo)- 14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-(2,4-dinitrobenzenosulfeny lo)-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
24-propoksy-24,25-dihydro-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-(p-toluenosulfonylo)- 14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-acetylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-metylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-benzylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-dimetylokarbamoilo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-metoksykarbonylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-(4-karboetoksy-1,3 -tiazolidynin-3 -ylo)karbonylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-palmitoilo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
1-(4-morfolinokarbonylo)- 14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
-acetoksymetylo-14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyna A;
Ogólne procedury wytwarzania heterocyklicznych N-tlenków można znaleźć w rozdziale II pracy „Chemistry of the Heterocyclic N-oxides”, A.R. Katritzky and J.M. Łagowski, wydanej w Academic Press (Tom 19, ORGANIC CHEMISTRY - A Series of Monographs). Typową metodą wytwarzania N-tlenków jest reakcja z nadkwasami w odpowiednim rozpuszczalniku. Najkorzystniejsze jest stosowanie aromatycznych nadkwasów w rozpuszczalnikach niepolamych, reakcję prowadzi się zwykle w temperaturze pokojowej. Odpowiednimi aromatycznymi nadkwasami są takie jak kwas nadbenzoesowy, kwas chloronadbenzoesowy i kwas nadftalowy.
Otrzymywanie związków wyjściowych
N-18a podstawione markfortyny B i C oraz C24-C25 modyfikowane markfortyny można łatwo otrzymać według procedur podanych w patencie U.S.Patent 4,923,867, którego ujawnienie załącza się tutaj jako odnośnik.
Markfortyny A, B i C izoluje się, wraz ze znaną już, rokfortyną (and. roąuefortine) jako metabolity grzybów Penicillium roąueforti stosując standardowe techniki fermentacji i izolacji. Izolację, jak również, charakterystykę analityczną! strukturalnąmarkfortyny A opisali szczegółowo Polonsky i in. w Journal of the Chemical Society Chemical Communications
180 406
1980,601-601. Izolację, jak również, charakterystykę analityczną i strukturalna markfortyn B i C opisali szczegółowo Polonsky i in. w Tetrahedron Letters 1981,22,1977-1980.
Alternatywnie, a również korzystniej, Markfortyny A, C i D można wyizolować ze szczepu Penicillium sp. UC7780 (numer szczepu z kolekcji: Upjohn Culture Collection, UC 7780, The Upjohn Company, Kalamazoo, MI). Szczep został wyizolowany z próbki gleby pobranej w Illinois i zdeponowany w kolekcji opatentowanych hodowli Ministerstwa Rolnictwa U.S.A (U.S Deparment of Agriculture) w Peoria IL.; otrzymał numer dostępu NRRL 1887. W celu dalszego scharakteryzowania grzybów przeprowadzono badania taksonomiczne postępując według metod i stosując materiały opisane w: I.John Pitt, The Genus Penicillium, Academic Press, London (1979). Powierzchnie spór i grzybni badano metodą skannigowej mikroskopii elektronowej zgodnie z metodami Dietz, A. i Matthews, JAppl. Microbiology 18:694-696(1969). Nienaruszone konidiofory oglądano w mikroskopie świetlnym [A.H.S. Onions i in. Smith's Introduction to Industrial Mycology, John Wiley and Sons, New York, str. 301-302(1979)] po przygotowaniu hodowli na szkiełkach. Szklane płytki Petriego zawierające kuleczki szklane, szkiełka przedmiotowe i natryskowe wyjałowiono. Niewielki fragment agaru ziemniaczanodekstrozowego umieszczono na szkiełku i zaszczepiono na nim z czterech stron hodowlę grzyba. Na zaszczepionym fragmencie agarowym umieszczono szkiełko i dodano, aby utrzymywać wilgoć, wyjałowioną wodę. Komorę inkubowano przez sześć dni w temperaturze 24°C. Następnie usuwa się szkiełko nakrywkowe i otrzymaną hodowlę umieszcza się na kropli laktofenolowego błękitnego barwnika bawełny.
Charakterystyka Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) jest następująca:
Morfologia - dwubaldaszkowaty penicillus (podwójnie rozgałęziony pomiędzy konidium i nóżką). Te rozgałęzienia (metule) podtrzymują struktury noszące fialidy lub konidia. Konidiofory (o rozmiarze w przybliżeniu 35 pm( kończą się w pękach po 2-5 (10-14 pm) pramid. Fialidy miały kształt ampuliformy (starożytnego greckiego dzbana na wino) w pękach po 2-5 (7 pm). Konidia były gładkie i sferoidalne (2 pm) pojawiające się w typowych długich kolumnach. Ściany nóżek były gładkie.
Hodowlę zaszczepiono na trzy płytki Petriego z agarem drożdżowym według Czapka (CYA), z których jedna miała 6 cm średnicy, jedna agarowa przygotowana z ekstraktu słodowego (MEA) i agaru azotanowo-glicerynowego (ang. 25% glycerol nitrate agar) (G25N). Inokulacje przeprowadzano z półstałej zawiesiny (0,5 ml 0,2% agaru z 0,05% dodatkiem Tween 80). Konidia pobrane ezą dodano do próbki i mieszano. Oczkiem ezy zaszczepia się każdą z płytek zawiesiną w trzech miejscach. Płytkę 6 cm zaszczepia się przez wkłucie igłą. Warunki inkubacji były następujące: jedna CYA płytka plus płytki MEA i G25N w temperaturze 24°C, jedna CYA płytka w 37°C i jedna 6 cm płytka CYA w 5°C. Po siedmiu dniach mierzy się średnicę kolonii, ich barwy i inne cechy charakterystyczne, które zamieszczono w tabeli I. Na agarze ziemniaczano-dekstrozowym (PDA, Difco) uzyskuje się kolonie o silnym kolorze czerwonym na dolnej stronie lub kręgu grzybni.
Nie stwierdzono stadium rozmnażania płciowego. Takie wyniki uzyskane dla kultury (NRRL 18887) pozwoliły na zliczanie jej za pomocą Klucza Penicillium (Penicillium Key) do podgatunku. Według tego klucza sam typ penicillus określa podrodzaj, do którego te szczepy są zaklasyfikowane. Szczepy te posiadały kilka cech charakterystycznych, które odróżniały je od podrodzaju Biverticillium mimo iż penicillium jest też baldachimowate. Szczepy regularnie wytwarzają kolonie o średnicach większych niż 10 mm w ciągu 7 dni na agarze glicerynowo-azotanowym. Metule są większe niż fialidy i pojawiają się w pęczkach po 2-5. Takie cechy umieszczająPenicillium sp. (NRRL 18887) w podrodzaju Furcatum.
Powyższy opis stanowi ilustrację szczepu Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) zastosowanego do produkcji Markfortyny i jej pochodnych. Jednakże niniejszy wynalazek dotyczy również mutantów wyżej opisanego mikroorganizmu, na przykład mutantów powstałych przez naturalną selekcję lub wytworzonych pod wpływem czynników mutagennych w tym promieniowania jonizującego jak naświetlanie ultrafioletem oraz pod wpływem chemicznych
180 406 substancji mutagennych jak nitrozoguanidyna i tym podobne. Takie mutanty wchodzą również w zakres niniejszego wynalazku.
Zamierzeniem i intencją tego opisu jest również dołączenie zewnętrzno - i wewnętrznospecyficznych rekombinantów genetycznych wytwarzanych technikamii genetycznymi dobrze znanymi specjalistom tej dziedziny, jak np. poprzez koniugacje, transultacje i technikami inżynierii genetycznej.
Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) można hodować w warunkach tlenowych w sposób ogólnie stosowany w tej dziedzinie dla hodowli znanych szczepów rodzaju Penicillium.
Składnikami podłoża mogą być dowolne z dobrze znanych substancji odżywczych używanych dla Penicillium. Na przykład, jako źródła przyswajalnego węgla: glukoza, gliceryna, maltoza, dekstryna, skrobia, laktoza, sukroza, melasa, olej sojowy, olej z nasion bawełny itd., najkorzystniejszymi do zastosowania są glukoza i gliceryna; jako źródło przyswajalnego azotu mączka sojowa, mączka z orzeszków, mączka z nasion.bawełny, mączka rybna, namok z kukurydzy, pepton, ryż, otręby, ekstrakt z mięsa, drożdże, ekstrakt z drożdży, azotan sodu, azotan amonu, siarczan amonu, itp. Do pożywki hodowli można również dodawać sole nieorganiczne jak chlorek sodu, fosforany, węglan wapnia itd. W miarę potrzeby można dodawać niewielkie ilości soli metali. W miarę konieczności można także dodać niewielkie ilości metali ciężkich.
W hodowli szczepu Penicillium sp. (NRRL 18887) w warunkach tlenowych można korzystnie stosować takie typowe metody jak np. hodowla na podłożu stałym, hodowla z natlenianiem i mieszaniem,, hodowla z wytrząsaniem itd.
Prowadząc hodowle z natlenianiem i mieszaniem dodaje się odpowiedni czynnik przeciw pienieniu np. olej silikonowy, oleje roślinne, środki powierzchniowo czynne itd.
pH podłoża utrzymuje się zazwyczaj w przedziale 3-9, najlepiej blisko obojętnego, temperatura hodowli wynosi zwykle 20-30°C, temperatura około 21°C jest szczególnie zalecana.
Hodowlę kontynuuje się do chwili aż Markfortyna A w sposób wyraźny gromadzi się w podłożu, zazwyczaj od 20 do 240 godzin, najlepiej przez 48 do 168 godzin, po czym Markfortynę A izoluje się i odzyskuje z brzeczki fermentacyjnej stosując kombinację odpowiednich metod. Mogą to być, na przykład, ekstrakcja rozpuszczalnikiem organicznym jak eter, octan etylu lub chloroform; rozpuszczenie w bardziej polarnym rozpuszczalniku jak aceton lub alkohol; usuwanie zanieczyszczeń mniej polarnym rozpuszczalnikiem jak eter naftowy lub heksan; chromatografia adsorpcyjna na węglu aktywnym lub żelu krzemionkowym; filtracja żelowa przez kolumny typu „Sephadex” (udostępnianymi przez firmę Pharmacia Co., Ltd., U.S.A) itd.
Związki według wynalazku są nieoczekiwanie aktywnymi środkami przeciwpasożytniczymi w stosunku do pasożytów wewnętrznych i zewnętrznych, a zwłaszcza robaków i stawonogów, które wywołują szereg chorób pasożytniczych u ludzi, zwierząt i roślin.
Choroby pasożytnicze wywoływane są przez pasożyty wewnętrzne i zewnętrzne. Pasożyty wewnętrzne to takie, które żyją w ciele gościa albo wewnątrz organu (jak np. żołądek, płuca, serce, jelita itd.) lub po prostu pod skórą. Pasożyty zewnętrzne to takie, które zamieszkują poza powierzchnią gościa lecz tym niemniej wyciągają z niego składniki odżywcze.
Choroby wywoływane przez pasożyty wewnętrzne określa się ogólnie robaczycami z uwagi na to, że gość jest zaifekowany robakami pasożytniczymi (ang. helminths). Robaczyca stanowi powszechny, poważny i ogólnoświatowy problem ekonomiczny z uwagi na zakażanie zwierząt domowych takich jak świnie, owce, konie, bydło, kozy, psy, koty i drób. Wiele z tych infekcji wywołują grupy robaków opisywane jako nicienie (nematody); choroby te pojawiają się w różnych rodzajach zwierząt na świecie. Często choroby te są bardzo poważne i mogą doprowadzić do śmierci zainfekowanych zwierząt. Najbardziej rozpowszechnionymi rodzajami zakażającymi zwierzęta są: Haemonchus, Trichostrongylus, Ostertagia, Nematodirus, Cooperia, Ascaris, Bunostomum, Oesophagostomum, Chabertia, Trichuris, Strongylus, Trichonema, Dictycaulus, Capillaria, Hetarakis, Toxocara, Ascardia, Oxyuris, Ancylostoma, Uncinaria, Toxascaris i Parascaris. Niektóre pasożyty są specyficzne (infekują jednego tylko gościa) i większość ma określone miejsce infekowania zwierzęcia. I tak Haemonchus i Ostertagia
180 406 infekują przede wszystkim żołądek, podczas gdy Hematodirus i Cooperia atakują głównie jelita. Jedne pasożyty umiejscawiają się w sercu, oczach, płucach, naczyniach krwionośnych i podobnie, a inne są po prostu pasożytami podskórnymi. Robaczyce mogą prowadzić do osłabienia, utraty wagi, anemii, uszkodzeń jelitowych, niedożywienia oraz uszkodzeń innych organów. Pozostawione nieleczone mogą doprowadzić do śmierci zwierzęcia.
Infekcje wywoływane przez zewnętrzne stawonogi jak kleszcze, roztocza, wszy, muchy stajenne, muchy rogów, muchy plujki (stajenne) i tym podobne stanowią również poważny problem. Infekcje takimi pasożytami powodują utratę krwi, uszkodzenia skóry i wpływają na zwykły sposób odżywiania powodując utratę wagi. Infekcje te mogą również powodować przenoszenie poważnych chorób takich jak zapalenie mózgu, anaplamozę i kiłę fatalnych w skutkach.
Zwierzęta mogą zakażać się kilkoma rodzajami pasożytów w tym samym czasie; infekcja jednym osłabia zwierzę i czyni je bardziej podatnym na infekcje drugim pasożytem. Dlatego też związek o szerokim spektrum aktywności będzie szczególnie przydatnym w leczeniu takich chorób. Związki niniejszego wynalazku wykazują szczególnie wysoką aktywność przeciwpasożytniczą, i co więcej, działają one również przeciw Dirifilaria u psów. Nematospiroides i Syphacia u gryzoni, insektom kąsającym i wędrującym larwom owadów dwuskrzydłowych jak Hypoderma sp. u bydła i Gastrophilus u koni.
Związki według wynalazku są również przydatne gdyż działają przeciw pasożytom wewnętrznym i zewnętrznym u ludzi. Przykładami takich pasożytów wewnętrznych, które atakują człowieka są pasożyty żołądkowo-j elito we gatunku Ancylostoma, Necator, Ascaris, Strongyloides, Trichinella, Capillaria, Trichuris, Enterobius i tym podobne. Innymi pasożytami wewnętrznymi, które atakują człowieka są robaki nitkowca Wucheria, Brugia, Onchocerca i tym podobne, jak również w różnym stadium robaki jelitowe Strongylides i Trichinella. Pasożytami zewnętrznymi żerującymi na ludziach są takie stawonogi jak kleszcze, pchły, roztocza, wszy i podobne; i tak jak u zwierząt domowych zainfekowanie nimi może powodować przenoszenie poważnych a nawet fatalnych chorób. Aktualnie omawiane związki są aktywne przeciw pasożytom zewnętrznym i wewnętrznym a ponadto są również aktywne przeciw insektom kąsającym i innym szkodnikom dwuskrzydłym, które nękają ludzi. Związki wynalazku podawane doustnie lub pozajelitowo stosuje się w dawkach od 0,05 do 20 mg/kg masy ciała zwierzęcia.
Związki wynalazku są również przydatne w zwalczaniu powszechnych szkodników domowych takich jak Blatella sp. (karaluch), Tineola sp. (mól ubraniowy), Attagenus sp. (chrząszcz dywanowy), Musca domestica (mucha domowa) i Solenospis Invicta (mrówka „importowana”, roślin cytrusowych, kawy itp.)
Związki te są również przydatne jako działające przeciw szkodnikom rolniczym jak mszyca {Acyrthiosiphon sp.), szarańcze, kwieciak bawełno wiec jak również przeciw insektom, szkodnikom atakującym przechowywane zboże jak Tribolium sp. oraz przeciw niedojrzałym formom insektów żyjącym na tkankach roślin. Związki te są również przydatne jako środki nicieniobójcze do kontroli nicieni w glebie co może być ważne dla rolnictwa.
Związki wynalazku stosowane jako środki przeciwpasożytnicze zwierząt podaje się albo doustnie lub iniekcyjnie, albo powierzchniowo jako lek płynny lub szampon.
Doustnie związki podaje się w formie kapsułek, tabletek, dużych dawek w pigułce (ang. drench bolus) lub, alternatywnie można je mieszać z pokarmem zwierząt. Kapsułki, tabletki, pigułki zawierają składnik aktywny w kombinacji z obojętnym nośnikiem takim jak skrobia, talk, stearynian magnezu, lub fosforan dwuwapniowy. Takie formy o określonej dawce przygotowuje się mieszając bardzo dokładnie składnik aktywny z odpowiednimi drobno sproszkowanymi składnikami obojętnymi takimi jak rozcieńczalniki, wypełniacze, substancje dezintegrujące, zawieszające i/lub substancje wiążące tak aby uzyskać jednolity roztwór bądź zawiesinę. Składnikiem obojętnym jest taki, który nie reaguje ze związkami wynalazku i który nie jest toksyczny dla leczonych zwierząt. Odpowiednimi składnikami obojętnymi są skrobia, laktoza, talk, stearynian magnezu, gumy i oleje roślinne, i tym podobne. Formy zawierają
180 406 bardzo różne ilości składnika aktywnego i składników nieaktywnych w zależności od wielu czynników jak wielkość i gatunek leczonego zwierzęcia, rodzaju i stopnia zaawansowania infekcji. Składnik aktywny można również podawać po prostu przez zmieszanie związku z pokarmem lub posypując powierzchnię żywności związkiem. Alternatywnie, składnik aktywny można zmieszać z obojętnym nośnikiem i otrzymaną mieszankę dodawać do żywności lub wprost karmić nią zwierzę. Odpowiednimi obojętnymi nośnikami są mączka kukurydziana, mączka cytrusowa, pozostałości po fermentacji, kasza sojowa, suszone zboże i tym podobne. Składniki aktywne miesza się bardzo dokładnie z obojętnymi nośnikami przez ucieranie, mieszanie, mielenie, obracanie tak aby finalny skład mieszanki wynosił od 0,001 do 5,0% składnika aktywnego.
Związki można podawać alternatywnie pozajelitowo poprzez iniekcje formy zawierającej składnik aktywny rozpuszczony w obojętnym ciekłym nośniku. Iniekcję można przeprowadzić domięśniowo, do żwacza (do pierwszej części żołądka przeżuwaczy), do tchawicy lub podskórnie. Forma nadająca się do iniekcji składa się ze składnika aktywnego zmieszanego z odpowiednim obojętnym ciekłym nośnikiem. Dopuszczalnymi ciekłymi nośnikami są oleje roślinne jak olej z orzeszków ziemnych, olej z nasion bawełny, olej sezamowy i tym podobne, jak również rozpuszczalniki organiczne jak solketal, glycerol formal (nazewnictwo angielskie) i tym podobne. Alternatywnie można zastosować wodne formy do podawania pozajelitowego. Preferowanymi ciekłymi nośnikami są oleje roślinne. Formy przygotowuje się rozpuszczając lub zawieszając składnik aktywny w ciekłym nośniku tak aby forma zawierała na koniec od 0,005 do 20% wagowo składnika aktywnego.
Powierzchniowo podawanie związków według wynalazku jest możliwe przy użyciu leku płynnego lub szamponu zawierającego związek wynalazku jako roztwór wodny lub zawiesinę. Formy takie zawierają zwykle substancję zawieszająca jak bentonit oraz normalnie również czynnik przeciw pienieniu. Akceptowana jak forma zawierająca od 0,005 do 20% wagowo składnika aktywnego. Wybranymi formami są takie, które zawierają od 0,5 do 5% wagowo związku według wynalazku.
Związki według wynalazku są przede wszystkim przydatne jako środki przeciwpasożytnicze przy leczeniu i/lub w zapobieganiu robaczyc zwierząt domowych takich jak bydło, owce, konie, psy, koty, kozy, świnie i drób. Są one również przydatne w zapobieganiu i leczeniu infekcji pasożytami zewnętrznymi takimi jak kleszcze, roztocza, wszy, pchły i tym podobne. Są one również aktywne w leczeniu infekcji pasożytniczych u ludzi. W leczeniu infekcji u ludzi związki według wynalazku można stosować indywidualnie bądź w kombinacji z każdym innym związkiem według wynalazku lub jeszcze innym niespokrewnionym środkiem przeciwpasożytniczym. Dawki związków niezbędne dla uzyskania najlepszych rezultatów zależą od szeregu czynników jak wielkość i gatunek zwierzęcia, rodzaj i zaawansowanie infekcji, sposób podania związku. Doustne podawanie związków według wynalazku w dawkach od 0,005 do 50 mg na kg masy ciała zwierzęcia w pojedynczej dawce lub kilku dawkach w odstępie kilku dni zwykle daje dobre rezultaty. Dawka pojedyncza jednego ze związków wynalazku daje zwykle znakomitą kontrolę, aczkolwiek można również podawać powtórne dawki aby zwalczać powroty zakażeń bądź zwalczać inne niezwykle odporne pasożyty. Techniki podawania związków zwierzętom są znane specjalistom weterynarzom.
Związki niniejszego wynalazku można również stosować w rolnictwie w zwalczaniu szkodników atakujących zbiory na polach oraz podczas przechowywania. W tym celu stosuje się podawanie związków na rosnące uprawy zbiory w postaci sprajów, pyłów, emulsji i tym podobnych. Techniki stosowania takich związków sąznane specjalistom rolnictwa.
Poniższe przykłady podano w celu uczynienia wynalazku bardziej zrozumiałym, w żadnym razie nie stanowią one ograniczenia wynalazku.
Procedura nr 1: Wytwarzanie i wyodrębnianie Markfortyny A
Proces fermentacji zarodnikowej
Podłoże do fermentacji zarodnikowej zaszczepia się krążkami agarowymi z izolowanym Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) przechowywanymi nad ciekłym azotem.
180 406
Trzy krążki rozmrożono i użyto jako inokulum. GS-7 składa się z glukozy i mączki z nasion bawełny (sprzedawanej pod nazwą handlową „Pharmamedia” przez Traders Protein, Procter & Gamble Oilseed Products Co. Memphis, TN, U.S.A). Do rozpuszczenia składników podłoża użyto nieuzupełnianej wody wodociągowej i pH podłoża doprowadzono do 7,2 dodając NH4OH. Podłoże rozdzielono i umieszczono w bezprzegrodowym zamkniętym systemie kolb w ilości 300 ml na 1000 ml kolbę i wyjałowiono w autoklawie w 121°C przez 30 minut. Każdą z kolb zamkniętego systemu zawierającą 300 ml podłoża GC-7 zaszczepiono trzema krążkami agarowymi z izolowanym Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) i wytrząsano na wytrząsarce obrotowej z szybkością 250 rmp (obrotów na minutę) w temperaturze 22°C przez 36 godzin.
Drugi etap procesu fermentacji zarodnikowej
Dojrzałe hodowle zarodnikowe użyto do zaszczepienia drugiego podłoża w ilości 0,3% zarodników. Na drugie podłoże składały się: monohydrat glukozy (sprzedawany pod nazwą handlową Cerelose przez C.P.S. International) 25 g, mąka z nasion bawełny (sprzedawana pod nazwą handlową „Pharmamedia”) 25 g, MgCl2 -6H2O 329,8 mg, MnSO4 -H2O 11,4 g, FeSO4 7H2O 3,2 mg, Na2MoO4 · 2H2O 1,8 mg, CaCl2 · 2H2O 367,6 mg, NaCl 84,2 mg, KC1 5,8 mg, ZnSO4 · 7H2O 0,1 mg, CoCl2 · 6H2O 0,1 mg, CuSO4 · 5H2O 3,2 mg oraz silikonu przeciw pienieniu (sprzedawany pod nazwą handlową SAG 471 Antifoam) 0,5 ml na litr wody oczyszczonej metodą odwrotnej osmozy. Składniki podłoża wystarczające na 200 litrów podłoża w drugim etapie rozpuszczono w wodzie oczyszczonej metodą odwrotnej osmozy do objętości 190 litrów (q.s) w 250-L fermentorze. Po sporządzeniu, pH podłoża doprowadzono do 7,2 dodając NH4OH.
Podłoże wyjaławiano w autoklawie w 121 °C przez 30 minut. Dojrzałą pierwotną hodowlę zarodnikową w dwóch kolb zamkniętego systemu zastosowano jako inokulum w ilości 0,3% zarodników. Hodowlę zarodnikową drugiego etapu inkubowano w temperaturze 22°C, z napowietrzaniem 125 slm, ciśnieniem zwrotnym 5 psig i szybkością obrotów 250 rpm przez 36 godzin.
Produkcyjny proces fermentacji
Podłoże produkcyjne złożone jest z melasy buraczanej 50 g, mączki z ryb (sprzedawanej pod nazwą handlową Menhaden Select Fish Meal) 16 g, ekstraktu drożdżowego (sprzedawanego pod nazwą handlową Fidco) 10 g, MgCl2 · 6H2O 329,8 mg, MnSO4 · H2O 11,4 g, FeSO4 · 7H2O 3,2 mg, Na2MoO4 · 2 H2O 1,8 mg, CaCl2 · 2H2O 367,6 mg, NaCl 84,2 mg, KC1 5,8 mg, ZnSO4 · 7 H2O 0,1 mg, CoCl2 · 6 H2O 0,1 mg, CuSO4 · 5H2O 3,1 mg oraz silikonu przeciw pienieniu (sprzedawanego pod nazwą handlową SAG-471 Antifoam) 0,5 ml na litr wody oczyszczonej metodą odwrotnej osmozy.
Składniki podłoża wystarczające na 5000 litrów podłoża rozpuszczono w wodzie oczyszczonej metodą odwrotnej osmozy do objętości 4700 litrów (q.s.) w 5000-1 fermentorze. Po sporządzeniu, pH podłoża doprowadzono do 7,0 dodając KOH. Podłoże wyjaławiano w autoklawie w 123°C przez 30 minut. Dojrzałą hodowlę zarodnikową drugiego etapu zastosowano jako inokulum w ilości 1,0% zarodników. Hodowlę inkubowano w temperaturze 22°C, z napowietrzaniem 2500 slm, ciśnieniem zwrotnym 5 psig i szybkością obrotów 250 rpm przez 96 godzin.
Izolowanie Markfortyny A
Brzeczkę fermentacyjną o objętości 4900 1 zbierano do naczynia odbierającego po przepuszczeniu przez szybki ostry mikser (high shear mixer). Po przeniesieniu dodano 4% wag./obj. ziemi okrzemkowej i połowę objętości chlorku metylenu; tak otrzymany roztwór przesączono przez prasę filtracyjną. Placek filtracyjny przemyto dwukrotnie 10% objętością chlorku metylenu.
180 406
Otrzymany przesącz dekantowano aby usunąć fazę wodną, a pozostałą fazę chlorku metylenu, zawierającą dużo produktu, zagęszczono do objętości 44 1. Aby uzyskać klarowny roztwór dodano chlorku metylenu (20% objętości koncentratu - 9 1) i całość przesączono przez ziemię okrzemkową na sączku.
Klarowny koncentrat (53 1) poddano dalszemu oczyszczaniu poprzez chromatografię na żelu krzemionkowym i krystalizację aby oddzielić Markfortynę A od innych składników.
Klarowny koncentrator podzielono przed chromatografią na cztery, w przybliżeniu, równe części. Każdą z porcji chromatografowano na 25 kg suchego żelu krzemionkowego świeżo upakowanego w kolumnie o średnicy „9” (objętość złoża 59 1). Zapakowane kolumny eluowano 120 1 10% acetonu w chlorku metylenu, 120 1 20% acetonu w chlorku metylenu, 120 1 30% acetonu w chlorku metylenu, 160 1 40% acetonu w chlorku metylenu i 130 1 acetonu zbierając 30 i 40% eluaty w 20 1 frakcjach. Skład eluatów śledzono metodą TLC na płytkach z żelem krzemionkowym Whatman LK6DF stosując np. układ rozwijający składający się z 6% izopropanolu i 0,3% wodorotlenku amonu w chlorku metylenu. Frakcje odpowiadające Markfortynie A (zawierające małą ilość Markfortyny D, która schodzi z D) krystalizowano z acetonu. Odpowiednie frakcje (40-100 1) zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem do objętości około 5 1. Otrzymany roztwór (lub rzadką papkę) przenoszono wówczas na wyparkę obrotową i zatężanie konytnuowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Podczas zatężania dodawano szereg 1 1 porcji acetonu aż do całkowitego zastąpienia chlorku metylenu tym rozpuszczalnikiem. Otrzymaną acetonową papkę (o objętości w przybliżeniu 1 1) wstawiono na noc do lodówki; Kryształy Markfortyny A odsączono i przemyto kilkoma małymi porcjami zimnego acetonu, i wysuszono pod próżnią. Tak otrzymane kryształy mogą zawierać kilka procent Markfortyny D. Powtórzenie krystalizacji z chlorku metylenu/acetonu (zastępowanie chlorku metylenu jak to opisano powyżej) prowadzi do otrzymania czystej Markfortyny A.
Izolowanie Markfortyny D
Brzeczkę fermentacyjną o objętości 4900 1 zbierano do naczynia odbierającego po przepuszczeniu przez szybki ostry mikser (high shear mixer). Po przeniesieniu dodano 4% wag./obj. ziemi okrzemkowej i połowę objętości chlorku metylenu; tak otrzymany roztwór przesączono przez prasę filtracyjną. Placek filtracyjny przemyto dwukrotnie 10% objętością chlorku metylenu.
Otrzymany przesącz dekantowano aby usunąć fazę wodną, a pozostałą fazę chlorku metylenu, zawierającą dużo produktu, zagęszczono do objętości 44 1. Aby uzyskać klarowny roztwór dodano chlorku metylenu (20% objętość koncentratu - 9 1) i całość przesączono przez ziemię okrzemkową na sączku.
Klarowny koncentrator (53 1) poddano dalszemu oczyszczaniu poprzez chromatografię na żelu krzemionkowym i krystalizację aby oddzielić Markfortynę A od innych składników.
Klarowny koncentrator podzielono przed chromatografią na cztery, w przybliżeniu, równe części. Każdą z porcji chromatografowano na 25 kg suchego żelu krzemionkowego świeżo upakowanego w kolumnie o średnicy „9” (objętość złoża 59 1). Zapakowane kolumny eluowano 120 1 10% acetonu w chlorku metylenu, 120 1 20% acetonu w chlorku metylenu, 120 1 30% acetonu w chlorku metylenu, 160 140% acetonu w chlorku metylenu o 130 1 acetonu zbierając 30 i 40% eluaty w 20 1 frakcjach. Skład eluatów śledzono metodą TLC na płytkach z żelem krzemionkowym Whatman LK6DF stosując np. układ rozwijający składający się z 6% izopropanolu i 0,3% wodorotlenku amonu w chlorku metylenu. Zatężono frakcje odpowiadające Markfortynie A zawierające Markfortynę D. Jeden gram tak uzyskanego materiału rozpuszczono w kwasie mrówkowym (20 ml, 93%) i pozostawiono w temperaturze pokojowej na 16 godzin. Następnie lotne składniki usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH:CH2Cl2) otrzymując Markfortynę D (100 mg) w postaci białego związku stałego. Budowę produktu potwierdzono metodą spektroskopii NMR i spektroskopii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H35N3O3 + H: 462.2756; zmierzono: 462.2739.
180 406
Procedura la. Wytwarzanie i wyodrębnianie Markfortyn A i C Pierwotny proces fermentacji zarodnikowej
Podłoże do fermentacji zarodnikowej zaszczepia się krążkami agarowymi z izolowanym Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) przechowywanymi nad ciekłym azotem. Trzy krążki rozmrożono i użyto jako inokulum dla 100 ml podłoża zarodnikowego GS-7. GS-7 składało się z glukozy i mąki z nasion bawełny (sprzedawanej pod nazwą handlową,,Pharmamedia” przez Traders Protein, Procter & Gamble Oilseed Products Co., Memphis, TN, U.S.A.); każdy ze składników dodano w stężeniu 25 g/1 nieuzupełnianej wody wodociągowej. Po przyrządzeniu pH podłoża GS-7 jego pH doprowadzono do 7,2 dodając NH4OH. 100 ml podłoża w 500 ml bezprzegrodowych kolbach fermentacyjnych wyjaławiano w autoklawie przez 30 minut. Sterylne GS-7 zaszczepiano w sposób opisany powyżej i wytrząsano na wytrząsarce obrotowej przy 250 rpm przez 35-58 godzin w temperaturze 23°C.
Produkcyjny proces fermentacji (wytrząsanie w kolbach)
Dojrzałe hodowle zarodnikowe użyto do zaszczepienia podłoża produkcyjnego w ilości 1% zarodników. Podłoże produkcyjne składało się z glukozy 45 g, trawionej enzymatycznie kazeiny (sprzedawanej pod nazwą handlową Peptonized Milk Nutrient przez Sheffield Products, Norwich, N.Y., US.A.) 25 g, ekstraktu drożdży (sprzedawanego pod nazwą handlową BACTO Yeast Extract Codę: 0127 przez Difco Laboratories, Detroit, MI) 2,5 g na litr nie uzupełnionej wody wodociągowej. Po sporządzeniu pH podłoża produkcyjnego doprowadzono do 7,0 dodając wodorotlenek potasu. Podłoża (objętości 100 ml w 500 ml kolbach fermentacyjnych z przegrodą) wyjaławiano w autoklawie przez 30 minut. Sterylne podłoża zaszczepiano w sposób opisany powyżej i wytrząsano na wytrząsarce obrotowej przy 250 rpm przez 7-14 dni w temperaturze 21°C.
Produkcyjny proces fermentacji (zbiorniki Labraferm)
Dojrzałe hodowle zarodnikowe użyto do zaszczepienia podłoża produkcyjnego w ilości 0,5% zarodników. Podłoże produkcyjne opisano powyżej. Po ustaleniu pH na 7,0 przy użyciu KOH, 10 1 podłoża poddano wyjaławianiu w autoklawie przez 90 minut w 12 1 zbiornikach Labraferm (New Brunswick Scientific Co., Inc.). Zbiorniki zaszczepiano 0,5% ilością zarodników i mieszano przy 500 rpm przez 5-9 dni w temperaturze 20°C. Przepływ powietrza utrzymywano na poziomie pomiędzy 10-15 1/minutę.
Izolowanie Markfortyny A i C
Całą brzeczkę fermentacyjną (35 1) macerowano z niewielką szybkością w dużych handlowych mieszalnikach Waring Blender, a następnie mieszano z równą objętością chlorku metylenu. Mieszaninę przechowywano przez noc w lodówce, a następnie poddano wirowaniu aby zlikwidować emulsję. Otrzymaną klarowną warstwę chlorku metylenu oddzielono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Zatężony roztwór pozostałości (37,4 g) w chlorku metylenu nałożono na kolumnę zapakowaną papką żelu krzemionkowego (1 kg) w chlorku metylenu. Kolumnę eluowano chlorkiem metylenu ze wzrastającą ilością acetonu (10%, 20%, 30%, 40% i 50% acetonu). Frakcje monitorowano metodąTLC i odpowiednio odparowano i krystalizowano z acetonu otrzymując Markfortynę A i Markfortynę C.
Procedura lb. Wytwarzanie i wyodrębnianie Markfortyn A i C
Proces fermentacji zarodnikowej
Podłoże do fermentacji zarodnikowej zaszczepia się krążkami agarowymi z izolowanym Penicillium sp. UC 7780 (NRRL 18887) przechowywanymi nad ciekłym azotem. Trzy krążki rozmrożono i użyto jako jako inokulun dla 100 ml podłoża zarodnikowego GS-7. GS-7 składa się z glukozy i mąki z nasion bawełny (sprzedawanej pod nazwą handlową „Pharmamedia” przez Traders Protein, Procter & Gamble Oilseed Products Co., Memphis, TN, U.S.A.); każdy ze składników dodano w stężeniu 25 g/1 nieuzupełnionej wody wodociągowej. Po przyrządzeniu pH podłoża GS-7 jego pH doprowadzono do 7,2 dodając NH4OH. 100 ml objętości podłoża w 500 ml bezprzegrodowych kolbach fermentacyjnych wyjaławiano w autoklawie przez 30 minut. Sterylne GS-7 zaszczepiano w sposób opisany powyżej i wytrząsano na wytrząsarce obrotowej przy 250 rpm przez 35-58 godzin w temperaturze 23°C.
180 406
Produkcyjny proces fermentacji (wytrząsanie w kolbach)
Dojrzałe hodowle zarodnikowe użyto do zaszczepienia podłoża produkcyjnego w ilości 1% zarodników. Podłoże produkcyjne składało się z glukozy 20 g, gliceryny 15 ml, mąki z nasion bawełny (sprzedawanej pod nazwą handlową „Pharmamedia” przez Traders Protein, Procter & Gamble Oilseed Products Co., Memphis, TN, U.S.A.)20 g, mączki sojowej 10 g i KH2PO4 3g na litr nieuzupełnionej wody wodociągowej. Po sporządzeniu pH podłoża produkcyjnego doprowadzono do 6,8 dodając wodorotlenek potasu. Podłoża (objętości 100 ml w 500 ml kolbach fermentacyjnych z przegrodą) wyjaławiano w autoklawie przez 30 minut. Sterylne podłoża zaszczepiano w sposób opisany powyżej i wytrząsano na wytrząsarce obrotowej przy 250 rpm przez 7-14 dni w temperaturze 21 °C.
Produkcyjny proces fermentacji (zbiorniki Labraferm)
Dojrzałe hodowle zarodnikowe użyto do zaszczepienia podłoża produkcyjnego w ilości 0,5% zarodników. Podłoże produkcyjne opisano powyżej. Po ustaleniu pH na 7,0 przy użyciu KOH, 10 1 podłoża poddano wyjaławianiu w autoklawie przez 90 minut w 12 1 zbiornikach Labraferm (New Brunswick Scientific Co., Inc.) Zbiorniki zaszczepiano 0,5% ilością zarodników i mieszano przy 500 rpm przez 5-9 dni w temperaturze 20°C. Przez powietrza utrzymywano na poziomie pomiędzy 10-15 1/minutę.
Izolowanie Markfortyny A i C
Całą brzeczkę fermentacyjną (35 1) macerowano z niewielką szybkością w dużych handlowych mieszalnikach Waring Blender, a następnie mieszano z równą objętością chlorku metylenu. Mieszaninę przechowywano przez noc w lodówce, a następnie poddano wirowaniu aby zlikwidować emulsję. Otrzymaną klarowną warstwę chlorku metylenu oddzielono i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Zatężony roztwór pozostałości (37,4 g) w chlorku metylenu nałożono na kolumnę zapakowaną papką żelu krzemionkowego (1 kg) w chlorku metylenu. Kolumnę eluowano chlorkiem metylenu ze wzrastającą ilością acetonu (10%, 20% , 30%, 40 i 50% acetonu). Frakcje monitorowano metodą TLC i odpowiednie odparowano i krystalizowano z acetonu otrzymując Markfortynę A i Markfortynę C.
Synteza 14-podstawionychmarkfortyn
Poddanie markfortyny A (wzór la, schemat A) działaniu jodku cyjanu prowadzi do powstania mieszaniny (wzór 5) i 16a-jodo-173-cyjanomarkfortyny A i 16p-jodo-17a-cyjanomarkfortyny A; mieszaninę tę można rozdzielić chromatograficznie. Odjodowodorowanie tej mieszaniny za pomocą wodorotlenku potasu w metanolu prowadzi do otrzymania 16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyny A (wzór 6), którą utleniono dwutlenkiem selenu do 17-ketomarkfortyny A (wzór 7). Podwójne wiązanie pomiędzy atomy węgla Cl5 i C16 wprowadza się na drodze selenowania pozycji-16 (chlorek fenyloselenowy i LDA) i późniejsze utlenianie przejściowego związku selenowego za pomocą nadtenku wodoru. Z kolei eliminacja kwasu fenyloselenowego prowadzi do powstania 15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 8). Związek ten jest kluczowym związkiem przejściowym w syntezie 14a-hydroksymarkofortyny A (wzór 10); może być w nią przeprowadzony jedną z dwóch różniących się dróg syntetycznych.
W pierwszej z tych dróg allilowemu utlenianiu pozycji-14 w wyjściowym materiale przy użyciu bis (trimetylosililo)amidu i 2-fenylosulfonylo-3-fenylooksazyrydyny towarzyszy utlenianie pozycji-16 i otrzymuje się mieszaninę żądanej 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17ketomarkfortyny A (wzór 9a) oraz 14,15-dehydro-16-hydroksy-17-ketomarkfortyny A (wzór 9b). Oba produkty można rozdzielić metodą chromatografii na żelu krzemionkowym. Związek o wzorze 9a redukuje się za pomocą wodorku litowoglinowego w THF do 14<x-ketomarkfortyny A (wzór 10), tytułowego związku niniejszego ujawnienia patentowego. Alternatywnie, związek o wzorze 8 (schemat B) utlenia się dwutlenkiem selenu w dioksanie otrzymując mieszaninę o składzie 2:1 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a) i 15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyny A (wzór 11). Oba związki można rozdzielić metodą chromatografii
180 406 na żelu krzemionkowym. Każdy z nich można niezależnie przeprowadzić w 14a-hydroksy- 17-ketomarkfortynę A (wzór 12a): związek o wzorze 9a przez redukcję 15,16-podwójnego wiązania borowodorkiem litowotrietylowym; związek o wzorze 11 przez redukcję grupy karbonylowej w pozycji 14 za pomocą borowodorku litu. W tym przypadku powstaje także równoważna ilość 14p-hydroksy-17-ketomarkfortyny A (wzór 12b), którą można oddzielić chromatograficznie. Związek o wzorze 12a redukuje się kompleksem boran-tetrahydrofuran (THF) otrzymując 14a-hydroksymarkfortynę A (wzór 10).
14a-Hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a, schemat C) poddaje się redukcji borowodorkiem litowotrietylowym do 14a-hydroksy-17-ketomarkfortyny A (wzór 12a). Związek ten przeprowadza się metodą utleniania Swema przy użyciu chlorku oksalilu i DMSO w 14,17-diketomarkfortynę A (wzór 13). Poddanie jej reakcji Grignarda z bromkiem metylomagnezowym prowadzi do powstania mieszaniny 14a-hydroksy-14p-metylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 14a) i Μβ-hydroksy-14a-metylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 14b), które rozdziela się metodą chromatografii na żelu krzemionkowym. Stosunek zawartości produktów w mieszaninie zależy od zastosowanego rozpuszczalnika: w chlorku metylenu wynosi on 6:1, podczas gdy w THF wynosi on > 50:1. W wyniku redukcji związku o wzorze 13a wodorkiem litowoglinowym powstaje 14a-hydroksy-14β-metylomarkfortyna A (wzór 15).
Utlenianie Swema 14<x-hydroksymarkfortyny A (wzór 10, schemat D) prowadzi do 14-ketomarkfortyny A (wzór 16), która redukowana borowodorkiem sodu daje 14β- hydroksymarkfortynę A (wzór 17). Poddając 14-ketomarkfortynę A (wzór 16) działaniu bromku etylomagnezowego w reakcji Grignarda otrzymuje się 14a-hydroksy-14-etylomarkfortynę A (wzór 19). W reakcji 14a-hydroksymarkfortyny A (wzór 10) z kwasem m-chloronadbenzoesowym powstaje N-tlenek 14a-hydroksymarkfortyny A (wzór 18). 14β-metyloksymarkfortynę A można otrzymać przez dehydroksylowanie 14a-hydroksy-14β-metylomarkfortyny A. I tak, 14a-hydroksy-14 β-metylomarkfortynę A zadaj e się chlorotionomrówczanem fenylu w obecności zasady. Otrzymaną tionomrówczaną pochodną 14a-hydroksy-14 β-metylomarkfortyny A poddaje się redukcji wodorkiem tri-n-butylocyny uzykując 14β-metyloksymarkfortynę A.
14a-Hydroksymarkfortynę A można alternatywnie zsyntetyzować z markfortyny A (schemat E). Zadając markfortynę A wodorowęglanem sodu i jodu w wodnym roztworze tetrahydrofhranu otrzymuje się 17-ketomarkfortynę A (wzór 7 ), którą można disulfenylować z użyciem LDA i disiarczku fenylowego otrzymując 16-ditiofenylo-17-ketomarkofortynę A (wzór 20, schemat E); wydajność 60% z markfortyny A. Utlenianie kwasem m-chloronadbenzoesowym prowadzi do 16-tiofenylo-16-sulfoksyfenylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 21), która ulegając eliminacji we wrzącym toluenie daje 15,16-dehydro-6-tiofenylo-17-ketomarkfortynę A (wzór 22). Z kolei reakcja z kwasem m-chloronadbenzoesowym prowadzi do 15,16-dehydro-16-sulfoksyfenylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 23), która ulega przegrupowaniu pod wpływem dietyloaminy w metanolu do 15,16-dehydro-14a-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a).
14a-Hy droksy-15a-mety lomarkfortynę A (wzór 35, schemat G) można otrzymać z 15,16-dehydro-14a-hydroksy-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a, schemat G). W tym celu 15,16-dehydro-14a-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (wzór 9a) poddaje się reakcji albo z bromkiem metylogazowym lub z dimetylomiedzią litu (ang. lithium dimethylcopper) uzyskując 15a-metylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (wzór 34), którą redukuje się kompleksem boran-dimetylosiarczek do 15a-metylo-14a-hydroksymarkfortyny A (wzór 35). 15a-Metylo-14a-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (wzór 34) przeprowadza się metodą utleniania Swema stosując chlorek oksalilu i DMSO w 15a-metylo-14,17-diketomarkfortynę A (wzór 36). W wyniku reakcji Grignarda z bromkiem metylomagnezowym powstaje 15a-metylo-14a-hy droksy-14β-metylo- 17-ketomarkfortynę A (wzór 37), która po redukcji kompleksem borandimetylosiarczek przechodzi w 15α-metylo-14α-hydroksy-14β-metylomarkfortynę A (wzór 38).
Opisane powyżej procedury można zastosować do otrzymywania 14-podstawionych pochodnych markfortyny B, C i D.
180 406
Otrzymywanie mieszaniny diastereoizomerów 16-jodo-17-cyjanomarkfortyny A (wzór 5)
Do roztworu markfortyny A (10,5 g, 22 mmole) wCHC13 (150 ml) dodano stały jodek cyjanu (11,7 g, 76,5 mmola) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną aż do zaniknięcia całej markfortyny A (około 5 godzin). Uzyskany czarny roztwór ochłodzono do temperatury pokojowej, rozcieńczono CH2C12 (100 ml), przemyto nasyconym roztworem NaHCO3, a następnie roztworem Na2SO3. Fazą organiczną oddzielono, wysuszono nad MgSO4, i zatężono do sucha. Otrzymany surowy związek stały poddano chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym (3:2 - EtOAc: heksan) uzyskując 16-jodo-17-cyjano-markfortynę A (12,5 g 90%) w postaci białego stałego proszku. Budowę produktu potwierdzono metodami magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej.
Otrzymywanie
16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyny A (wzór 6)
16-Jodo-17-cyjano-markfortynę A (9,5 g, 15 mmoli) rozpuszczono w MeOH (150 ml) po czym dodano wodny roztwór KOH (45%, 3ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Dodano wodę i powstały biały osad odsączono, przemyto go wodą i wysuszono przez noc w próżni otrzymując 16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortynę A (6,6 g 75%) w postaci białego proszku. Budowę produktu potwierdzono metodami megnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej. MS (FAB) M/Z [M+H] :501.
Otrzymywanie 17-ketomarkfortyny A (wzór 7)
Do roztworu 16,17-dehydro-17 cyjanomarkfortyny A (6,0 g, 10 mmoli) w 95% EtOH (100 ml) dodano dwutlenek selenu (2,9 g, 26 mmola) i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Reakcję przerwano dodając nasycony roztwór NaHCO3 (100 ml). Otrzymaną mieszaninę ekstrahowano CH2C12( 2 x 200 ml). Ekstrakty połączono, wysuszono (Mg SO4) i zatężono otrzymując 7 g surowego produktu. Materiał ten oczyszczano metodą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym (EtOAc) otrzymując 17-ketomarkfortynę A (3,6 g, 75%) jako biały osad. Budowę produktu potwierdzono metodami magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C2gH33N3)5 + H : 492,2498; zmierzono: 492,2478.
Alternatywnie, i korzystniej, tytułowy związek można zsyntetyzować przy użyciu kwasu p-toluenosulfonowego. W tym celu do roztworu 16,17-dehydro-17-cyjanomarkfortyny A (10,0 g) w 95% EtOH (50 ml) dodano monohydrat kwasu p-toluenosulfonowego (1 g) i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Do mieszaniny dodano trietyloaminę (2 ml) i rozpuszczalnik odparowano. Pozostałość zadano 10% wodnym roztworem węglanu sodu (100 ml); osad odsączono i wysuszono otrzymując tytułowy związek jako związek stały (wydajność 90%). Budowę produktu potwierdzono metodami magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej.
Otrzymywanie
15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 8)
Roztwór diizopropyloamidu litu przygotowuje się z roztworu n-butylolitu (1,6 M, 9,9 ml, 15,4 mmola) w heksanie i diizopropyloaminy (2,2 ml, 15,7 mmola). Roztwór rozcieńcza się bezwodnym tetrahydrofuranem (TE1F, 20 ml) i oziębia do temperatury -78°C. Następnie wkrapla się roztwór 17-ketomarkfortyny A (2,0 g, 4,1 mmola) w bezwodnym tetrahydrofuranie (20 ml) i mieszaninę reakcyjną utrzymuje się w wyższej temperaturze -40°C przez 1 godzinę. Następnie ponownie oziębia się ją do -78°C i dodaje się, wkraplajac, chlorek fenyloselenowy (19 mg, 5,2 mmola) w THF (10 ml). Po 5 minutach reakcję przerwano dodając
180 406 nasycony roztwór NaHCO3, ekstrahowano CH2C12 i suszono (MgSO4). Po zatężeniu otrzymano żółty osad, który użyto bez dalszego oczyszczania. Materiał ten rozpuszczono w THF (150 ml) i poddano działaniu H2O2 (30%, 1,5 ml) w temperaturze 0°C. Reakcję przerwano dodając NaOH (IN, 100 ml). Mieszaninę ekstrahowano CH2C12 (2 x 200 ml), ekstrakty połączono, wysuszono (MgSO4) i zatężono otrzymując surowy produkt. Materiał ten oczyszczano metodą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym (EtOAc) otrzymując 15,16-dehydro-17-cyjanomarkfortynę A (1,3 g, 65%) w postaci białego związku stałego. Budowę produktu potwierdzono metodami magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H31N3O? + H : 490,2342; zmierzono: 490,2345.
Otrzymywanie
14a-hydroksy -15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a) metodą oksazyrydynową
Roztwór bis (trimetylosililo)amidu potasowego w toluenie (0,5 Μ, 1 ml, 0,5 mmola) wkroplono do roztworu 15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (66 mg, 0,14 mmola) w THF (2 ml) w temperaturze -78°C. Otrzymany jasnożółty, nieklarowny roztwór utrzymywano w wyższej temperaturze -40°C przez 1 godzinę. Mieszaninę reakcyjną ponownie oziębiono do -78°C, mieszano przez 15 minut, po czym wkroplono do niej roztwór 2-fenylosulfony-lo-3-fenylooksazyrydyny (42 mg, 0,16 mmola) w THF (2 ml). Mieszaninę mieszano przez 5 minut i reakcję przerwano dodając NaHCO3. Mieszaninę ekstrahowano CH2C12 (2 x 25 ml), ekstrakty połączono, wysuszono (MgSO4) i zatężono otrzymując surowy materiał. Oczyszczano go metodą preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (EtOAc) otrzymując 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortynę A (8 mg, 12%) jako biały związek stały. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla c28h31n3o6 + H : 506,2291; zmierzono 506,2280. Z warstwy żelu można także wyizolować 14,15-dehydro-16-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (14 mg, 20%). Jej strukturę można potwierdzić metodą spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego.
Otrzymywanie
14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a), 15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyny A (wzór 11) i 14,15-dehydro-16,17-diketomarkfortyny A (wzór 24) z zastosowaniem dwutlenku selenu
15,16-Dehydro-17-ketomarkfortynę A (1,29 g, 2,6 mmola) rozpuszczono w p-dioksanie (30 ml) i zadano dwutlenkiem selenu (390 mg). Mieszaninę ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 1 godzinę po czym rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość zadano chlorkiem metylenu (30 ml) i przesączono. Przesącz zatężono i pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH : EtOAc) otrzymując 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortynę A (430 mg, 32%) jako związek stały. W wyniku chromatografii wyizolowano również 15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortynę A (wzór 11, 212 mg, 16%) o 14,15-dehydro-116,17-diketomarkfortynę A (wzór 24, 106 mg 8%). Budowę tych produktów potwierdzono metodami magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej.
Przekształcenie
14a-hy droksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a) w 15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortynę A (wzór 11)
14a-Hydroksy-15,16-dehydro- 17-ketomarkfortynę A (60 mg, wzór 9a) rozpuszczono w chlorku metylenu (10 ml) i zadano dwutlenkiem magnezu (60 mg). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę i zatężono. Pozostałość poddano preparatywnej
180 406 chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (50% chlorek metylenu w EtOAc) otrzymując 15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortynę A (wzór 11, 35 mg, 60%). Budowę produktu potwierdzono metodami magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej.
Przykład 1. Otrzymywanie 14a-hydroksymarkfortyny A (wzór 10)
14a-Hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortynę A (20 mg, 0,040 mmola) rozpuszczono w THF (5 ml) i zadano roztworem wodorotlenku litowoglinowego (IM, 0,11 ml, 0,11 mmola) w temperaturze 0°C. Mieszaninę mieszano przez 0,5 godziny w 0°C po czym dodano roztwór NaHCO3 (10%). Mieszaninę ekstrahowano CH2C12 (2 x 10 ml), ekstrakty połączono, wysuszono (MgSO4) i rozpuszczalnik odparowano. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (10% MeOH w EtOAc) otrzymano 14 α-hydroksymarkfortynę A (3 mg, 15%) jako biały osad. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H35N3O5 + H : 494,2655; zmierzono: 494,2653.
Otrzymywanie
14a-hydroksy-17-ketomarkfortyny A (wzór 12a) z 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a)
14a-Hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortynę A (50 mg, 0,1 mmola) rozpuszczono w THF (5 ml) i w temperaturze -78°C zadano roztworem trietyloborowodorku litu w THE (IM, 0,7 ml). Mieszaninę mieszano przez 0,5 godziny w temperaturze -78°C. Reakcję przerwano dodając MeOH (1 ml), i mieszaninę zatężono. Otrzymany związek stały poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH : CH2C12) otrzymując
14a-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (43 mg, 86%) jako biały osad. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS! (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H33N3O6 + H : 508,2447; zmierzono: 508,2437.
Otrzymywanie
14a-hydroksy-17-ketomarkfortyny A (wzór 12a) z 15,16-dehydro-14,17-diketomarkfortyny A (wzór 11)
15,16-Dehydro-14,17-diketomarkfortynę A (470 mg 0,93 mmola) rozpuszczono w THF i zadano w temperaturze pokojowej roztworem borowodorku litu w THF (IM, 2ml). Mieszaninę mieszano przez 2 godziny po czym dodano roztwór NaHCO3 (10%). Mieszaninę ekstrahowano CH2C12 (2 x 20 ml), ekstrakty połączono, wysuszono (MgSO4) i rozpuszczalnik odparowano. Pozostałość zawierającą mieszaninę dwóch epimerów łatwo rozdzielono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH : EtOAc) otrzymując 14a-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (90 mg, 19%) i 14p-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (94 mg, 20%). Budowę obu produktów potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej.
Otrzymywanie
14a-hydroksymarkfortyny A (wzór 10) z 14a-hydroksy-l 7-ketomarkfortyny A (wzór 12a)
14a-Hydroksy-17-ketomarkfortynę A (413 mg, 0,81 mmoli) rozpuszczono w THF (20 ml) i zadano roztworem boran-THF w THF (IM, 2,43 ml). Mieszaninę mieszano przez 2,25 godziny po czym dodano MeOH (3 ml). Po odparowaniu rozpuszczalnika pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:16 MeOH : EtOAc) otrzymując 14a-hydroksymarkfortynę A (250 mg, 92% wydajności licząc na odzyskany materiał wyjściowy) oraz 14a-hydroksy-17-ketomarkfortynę A (wyjściowy materiał, 140 mg, 34%).
180 406
Otrzymywanie 14,17-diketomarkfortyny A (wzór 13)
Roztwór chlorku oksalilu (40 μΐ) w bezwodnym CH2C12 (5 ml) zadano w temperaturze -78°C dimetylosulfotlenkiem (45 μΐ). Mieszaninę mieszano w -78°C przez 1 godzinę. Wkroplono roztwór 14a-hydroksy- 17-ketomarkfortyny A (27 mg) w CH2C12 (2 ml). Mieszanie w -78°C kontynuowano przez 20 minut po czym dodano trietyloaminę (0,3 ml) i mieszaninę doprowadzono w ciągu 20 minut do temperatury pokojowej. Mieszaninę podzielono pomiędzy 10% Na2CO3 (10 ml) i CH2C12 (10 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH : CH2C12) otrzymując 14,17-diketomarkfortynę A (22 mg, 80%) jako biały związek stały. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H31N3O6 + H : 506,2291; zmierzono 506,2280.
Otrzymywanie
14a-hy droksy-14 β-mety ło-17-ketomarkfortyny A (wzór 14a)
Do roztwory 14,17-diketomarkfortynę A (16 mg, 0,032 mmola) w CH2C12 (5 ml) dodano w temperaturze -78°C roztwór bromku metylomagnezowego (3M, 0,16 ml, 0,48 mmola) w Et2O. Uzyskaną mieszaninę mieszano w -78° przez 0,5 godziny. Reakcję przerwano dodając 10% Na2CO3 (kilka kropli). Mieszaninę rozcieńczono CH2C12 (10 ml), wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość podano chromatografii na żelu krzemionkowym(l : 20 MeOH: CH2C12) otrzymując 14α-hydroksy-14β-metylo-17-ketomarkfortynę A (8 mg, 50%, Rf = 0,25) jako biały związek stały. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C29H35N3O6 + H : 522,2604; zmierzono 522,2620. Z warstwy żelu otrzymano również 14β-hydroksy-14a-metylo-17-ketomarkfortynę A (1,2 mg, 7%, Rf = 0,4) jako biały związek stały. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H]obliczono dla C29H35N3O6 + H : 522,2604; zmierzono: 522,2630. Stosunek tak otrzymanych produktów wynosi 6:1 i wzrasta do ponad 50:1 ze wzrostem wydajności do 80% jeśli zamiast CH2C12 zastosuje się THF jako rozpuszczalnik reakcji.
Przykład 2. Otrzymywanie 14α-14β-metyloketomarkfortynyA (wzór 15)
Roztwór 14a-hydroksy-14 β-metylo- 17-ketomarkfortyny A (5 mg, 0,01 mmola) w THF (5 ml) zadano roztworem wodorku litowoglinowego (IM, 0,03 ml, 0,03 mmola) w THF w temperaturze 0°C. Mieszaninę mieszano w 0°C przez 0,5 godziny, następnie dodano roztwór NaHCO3 (10%) i ekstrahowano CH2C12(2 x 5 ml). Ekstrakty połączono, wysuszono (MgSO4) i rozpuszczalnik odparowano. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH : CH2C12) otrzymując 14a-hydroksy- 14β-metylomarkfortynę A (2 mg, 40%). Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C29H37N3O5 + H : 508,2811; zmierzono: 508,2816.
Otrzymywanie 14-ketomarkfortyny A (wzór 16)
Roztwór chlorku oksalilu (150 μ!) w bezwodnym CH2C12 (20ml) zadano DMSO (170 μ!) w temperaturze -78°C. Mieszaninę mieszano w -78°C przez 1 godzinę. Wkroplono roztwór 14a-hydroksymarkfortyny A (110 mg) w CH2C12 (5 ml). Mieszanie w -78°C kontynuowano przez 20 minut, po czym dodano trietyloaminę (1 ml) i mieszaninę doprowadzono w ciągu 20 minut do temperatury pokojowej. Mieszaninę podzielono pomiędzy 10% Na2CO3 (20 ml) i CH2C12(2O ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH : CH2C12) otrzymując 14-ketomarkfortynę A (82 mg, 75%) jako biały związek stały. Strukturę produktu potwierdzono metodami
180 406 spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H33N3O5 + H : 492,2498; zmierzono: 492,2510.
Przykład 3. Otrzymywanie 14 β-hydroksy markfortyny A (wzór 17)
Roztwór 14-ketomarkfortyny A (105 mg) w MeOH (2 ml) zadano borowodorkiem sodu (5 mg) w temperaturze 0°C. Mieszaninę mieszano w 0°C przez 0,5 godziny, następnie dodano roztwór NaHCO3 (10%). Mieszaninę ekstrahowano CH2C12 (2x5 ml). Ekstrakty połączono, wysuszono (MgŚO4) i rozpuszczalnik odparowano. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (1:16 MeOH:EtOAc) otrzymując 14p-hydroksymarkfortynę A (5 mg, 50%). Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H35N3O5 + H : 494,2655; zmierzono: 494,2653.
Przykład 4. OtrzymywanieN-tlenku 14a-hydroksymarkfortynyA (wzór 18)
Roztwór 14a-hydroksymarkfortyny A (15 mg) w CH2C12 (3 ml) zadano w temperaturze 0°C kwasem m-chloronadbenzoesowym (15 mg). Po 0,5 godzinnym mieszaniu w 0°C dodano trietyloaminę (30 μΐ) i roztwór zatężono. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (1:8 MeOH : CH2C12) otrzymując N-tlenek 14oc-hydroksymarkfortyny A (12 mg, 80%). Strukturę produktu potwierdzono metodą spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H35N3O6 + H : 510,2604; zmierzono: 510,2615.
Przykład 5. Otrzymywanie 14a-hydroksy-14p-etylomarkfortyny A (wzór 19)
Do roztworu 14-ketomarkfortyny A (25 mg, 0,05 mmola) w THF (5 ml) dodano w temperaturze -78°C roztwór bromku etylomagnezowego (3M, 0,15 ml, 0,45 mmola) w Et2O. Uzyskaną mieszaninę mieszano w -78°C przez 0,5 godziny i doprowadzono do temperatury pokojowej w ciągu 20 minut. Reakcję przerwano dodając 10% Na2ĆO3 (kilka kropli). Mieszaninę rozcieńczono CH2C12 (10 ml), wysuszono (MgSO4) i zatężonó. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH:CH2Cl2) otrzymując 14a-hydroksy-14p-etylomarkfortynę A (10 mg, 45%) jako biały związek stały. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C28H39N3O5 + H : 522,2968; zmierzono: 522,2983.
Otrzymywanie 14[3-metylomarkfortyny A z 14a-hydroksy-14p-metylomarkfortyny A
Do roztworu 14a-hydroksy-14p-metylomarkfortyny A (66 mg, 0,14 mmola) w THF (2 ml) wkroplono w temperaturze -78°C roztwór bistrimetylosililo)amidu w toluenie (0,5M, 1 ml, 0,5 mmola). Otrzymany jasnożółty nieklarowny roztwór doprowadzono w ciągu 1 godziny do temperatury -40°C. Mieszaninę reakcyjną oziębiono do -78°C, mieszano przez 15 minut, a następnie wkroplono do niej roztwór chlorotiomrówczanu fenylu (0,094 ml, 0,7 mmola) w THF (2 ml). Po 10 minutach usunięto łaźnię z suchym lodem. Po 3 godzinach reakcję przerwano dodając NaHCO3. Mieszaninę ekstrahowano CH2C12 (2 x 25 ml). Ekstrakty połączono, wysuszono (MgSO4) i zatężono otrzymując surowy materiał. Oczyszczano go metodą preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (EtOAc) otrzymując 14a-O-fenoksytiokarbonylo-14|3-metylomarkfortynę A.
Do roztworu 14a-O-fenoksytiokarbonylo-14p-metylomarkfortyny A (64 mg, 0,1 mmola) w toluenie (5 ml) dodano AIBN (3,3 ml) a następnie wodorek tributylocyny (54 pl, 0,2 mmola). Mieszaninę ogrzano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 3 godziny. Po odparowaniu rozpuszczalnika pozostałość oczyszczano metodą preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej na żelu krzemionkowym (EtOAc) otrzymując 14p-metylomarkfortynę A. Strukturę produktu potwierdzono metodami spektroskopii magnetycznego rezonansu jądrowego i spektrometrii masowej.
180 406
Alternatywna synteza 17-ketomarkfortyny A (wzór 7, schemat E)
Do roztworu markfortyny A (65 g, 0,136 mola), wodorowęglanu sodu (137 g, 1,63 mola) w teterahydrofuranie (THF, 2 1) i w wodzie (1,25 1) utrzymywanego we wrzeniu dodano wkraplając, w ciągu jednej godziny roztwór jodu (206 g, 0,81 mola) w THF (1,25 1). (Alternatywnie mieszaninę reakcyjną można mieszać w temperaturze pokojowej przez 16 godzin). Po wolnym ochłodzeriiu do temperatury otoczenia (2,5 godziny) reakcję przerwano dodając nasycony roztwór tiosiarczanu sodu (Na2S2O3, 1,5 1) i całość ekstrahowano octanem etylu (2x1 1). Połączone warstwy organiczne przemyto nasyconym roztworem tiosiarczanu sodu (11), wysuszono (MgSO4), przesączono, odparowano i wysuszono w suszarce próżniowej przez noc (65°C). Otrzymano 62 g surowej 17-ketomarkfortyny A (wzór 7) w postaci żółtego osadu. Ή-NMR (300 MHz, CDC13): δ 7,68 (s, 1H), 6,80 (d, 1H), 6,70 (d, 1H), 6,32 (d, 1H), 4,90 (d, 1H), 3,75 (q, 2H), 3,23 (t, 1H), 3,09 (s, 3H), 2,80 (d, 1H), 2,65 (d, 1H), 2,49-2,21 (m, 2H), 2,08 (d, 1H), 1,98-1,45 (m, 5H), 1,46 (s, 3φ, 1,44 (s, 3H), 1,09 (s, 3H), 0,90 (s, 3H).
Alternatywnie, zamiast jodu można użyć ICI.
Synteza
16-ditiofeny lo-17 -ketomarkfortyny A (wzór 20)
Roztwór surowej 17-ketomarkfortyny A (5 g, 10,2 mmola) w THF (150 ml) o temperaturze -78°C dodano poprzez rurkę (kanulę) do roztworu LDA przygotowanego przez wkroplenie roztworu n-BuLi (1,6 M, 24,8 ml, 0,04 mola) do diizopropyloaminy (5,7 ml, 0,041 mola) w 0°C w THF (100 ml). Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do wolnego ogrzania przez 1 godzinę do temperatury -50°C. Uzyskaną nieklarowną czerwono-brązową mieszaninę zadano disiarczkiem fenylu (4,4 g, 0,02 mola) i reakcję natychmiast przerwano dodając nasycony roztwór wodorowęglanu sodu (100 ml). Mieszaninę ekstrahowano chlorkiem metylenu (CH2C12, 300 ml). Fazę organiczną wysuszono (MgSO4), zatężono (8 g) i poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (120 g, 60% octan etylu/ heksan jako eluent) uzyskując tytułowy związek jako białawy osad (4,4 g 61% licząc na markfortynę A). FAB-MS 708 (M+H); (Ή-NMR, 300 MHz, CDC13) δ 7,74 (s, 1H), 7,71 (d, 2H), 7,64 (d, 2H), 7,45-7,30 (m, 6H), 6,81 (d, 1H), 6,72 (d, 1H), 6,32 (d, 1H), 4,91 (d, 1H), 3,70 (q, 2H), 3,16 (t, 1H), 3,01 (s, 3H), 2,75 (d, 1H), 2,53 (dt, 1H), 2,15-1,50 (m, 5H), 1,47 (s, 3H), 1,45 (s, 3H), 1,06 (3, 3H), 0,82 (s, 3H).
Synteza
16-tiofenylo-16-sulfoksyfenylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 21)
Do 16-ditiofenylo-17-ketomarkfortyny A (10 g, 14 mmoli) w CH2C12 (250 ml) wkroplono w ciągu 15 minut w -78°C w atmosferze azotu roztwór kwasu m-chloronadbenzoesowego (m-CPBA, 64%, 4,2 g, 15,5 mmola) w CH2C12 (200 ml). Reakcję natychmiast przerwano dodając nasycony roztwór wodorowęglanu sodu (200 ml). Mieszaninę ekstrahowano chlorkiem metylenu (CH2C12, 200 ml). Po wysuszeniu (MgSo4), roztwór zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując lig surowej 16-tiofenylo-16-sulfoksyfenylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 21). (Ή-NMR, 300 MHz, CDC13) δ 8,0-7,29 (m, 11H), 6,80 (d, 1H), 6,70 (d, 1H), 6,31 (d, 1H), 4,90 (d, 1H), 3,68 (d, 1H), 3,41 (d, 1H), 3,14 (t, 1H), 3,07 (s, 3H), 2,82 (dt, 1H), 2,80-2,65 (m, 2H), 2,16 (dt, 1H), 2,05-1,1 (m, 4H), 1,47 (s, 3H), 1,43 (s, 3H), 0,96 (s, 3H), 0,83 (s, 3H).
Synteza
16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 22)
Surową 16-tiofenylo-16-sulfoksyfenylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 21, 11 g) ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną w toluenie (250 ml) przez 45 minut; następnie mieszaninę oziębiono do temperatury pokojowej, rozcieńczono nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu (300 ml) i ekstrahowano EtOAc (300 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4) i zatężono otrzymując 10,6 g surowej 16-tiofenylo-15,16-dehydro-17
180 406 ketomarkfortyny A (wzór 22). FAB-MS 708 (M++H); HRMS (FAB) M/Z (M++H, dla C34H35N3O5S + H,) oblicz. 598,2376; obs. 598.2387. ĆH-NMR, 300 MHz, CDC13) δ 8,18 (s, 1H), 7,55-7,45 (m, 2H), 7,29-7,45 (m, 3H), 6,83 (d, 1H), 6,70 (d, 1H), 6,34 (d, 1H), 5,92 (dt, 1H), 4,91 (d, 1H), 3,87 (q, 2H), 3,30 (dd, 1H), 3,21 (t, 1H), 3,08 (s, 3H), 2,80 (d, 1H), 2,35 (dd, 1H), 2,10 (d, 1H), 2,03 (dd, 1H), 1,78 (dd, 1H), 1,46 (s, 3H), 1,44 (s, 3H), 1,11 (s, 3H), 0,88 (s, 3H).
Synteza
16-sulfoksyfenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 23)
Do surowej 16-tiofenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 22, 10,6 g) w chlorku metylenu (300 ml) wkroplono w -78°C m-CPBA (64%, 2,8 g) w CH2C12 (125 ml). Reakcję przerwano dodając tiosiarczanu sodu (300 ml) i wodorowęglanu sodu (300 ml), następnie estrahowano mieszaninę chlorkiem metylenu (300 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono otrzymując 13 g surowej 16-sulfoksyfenylo-15,16-dehydro- 17-ketomarkfortyny A (wzór 23). ('H-NMR, 300 MHz, CDC13) δ 7,75-7,3 (m, 5H), 6,81 (s, 1H), 6,75-6,6 (m, 2H), 6,31 (d, 1H), 4,90 (d, 1H), 3,78-3,58 (m, 2H), 3,22 (t, 1H), 2,98 (s, 3H), 2,88-2,45 (m, 2H), 2,12-1,55 (m, 5H), 1,46 (s, 3H), 1,44 (s, 3H), 1,12 (s, 3H), 0,88 (s, 3H).
Synteza
14a-hydroksy-l 5,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9a) z 16-sulfoksy feny lo-l 5,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 23)
Do surowej 16-sulfoksyfenylo-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 23, 13 g) w wodnym MeOH (10/1, 300 ml) dodano dietyloaminę (15 ml). Po ogrzewaniu do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 0,5 godziny mieszanina reakcyjną oziębiono do temperatury pokojowej, rozcieńczono wodą (450 ml), i ekstrahowano CH2C12 (500 ml). Po wysuszeniu (MgSo4), zatężeniu i chromatografii na żelu krzemionkowym (130 g, 30% aceton/ CH2C12 jako eluent) uzyskano 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarfortynę A (wzór 9a, 3,6 g, 50% wydajności licząc na 16-ditiofenylo-17-ketomarkfortynę A) jako biały osad.
Przykład 6. Synteza 14a-hydroksy-N(l)-morfolinokarbonylomarkfortynyA (wzór 25)
Do roztworu 14oc-hydroksymarkfortyny A (30 mg) w 3 ml suchego tetrahydrofuranu dodano wodorek potasu (70 mg 50% dyspersji w oleju). Roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym dodano chlorek morfolinokarbonylu (30 vl). Mieszanie kontynuowano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglanu sodu (3 ml) i chlorek metylenu (3 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (3 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i odparowano pod próżnią. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem krzemionkowym. Po elucji 5% metanolem w chlorku metylenu otrzymano 14a-hydroksy-N(l)-morfolinokarbonylomarkfortynę A (15 mg). HRMS (FAB) M/Z [M+H] obliczono dla C33H42N4O7 + H : 607,3131; zmierzono 607,3153.
Przykład 7. Synteza 14a-acetoksymarkfortyny A (wzór 26)
14a-Hydroksymarkfortynę A (50 mg) rozpuszczono w mieszaninie acetonitryl/chlorek metylenu (4ml/2ml). Do roztworu dodano bezwodnik octowy (50 μΐ), trietyloaminę (50 μΐ) i 4-dimetyloaminopirydynę (20 mg). Mieszaninę ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 1 godzinę, po czym oziębiono ją do temperatury pokojowej i mieszano w niej przez 16 godzin. Mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglan sodu (3 ml) i chlorek metylenu (3 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (3 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono odparowano pod próżnią. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem
180 406 krzemionkowym. Po elucji 2,5% metanolem w chlorku metylenu otrzymano 14a-acetoksymarkfortynę A (30 mg). Ή-NMR (300 MHz, CDC13): 8,70 (s, NH), 6,80, (d, J=8,lHz, C4-H), 6,68 (d, J=8,l Hz, C5-H), 6,37 (d, J=7,7 Hz, C24-H), 5,44 (t, J=2,5 Hz, C14-H), 4,92 (d, J=7,7 Hz, C25-H), 3,75 (d, J=11,8 Hz, C12-H), 3,12 (s, 3H, N-Me), 3,04 (t, J=10,2 Hz, C20-H), 2,6-2,8 (m, 2H), 2,5-2,1 (m, 3H), 2,16 (s, 3H, O-acetyl), 2,0-1,5 (m, 4H), 1,44 (s, 6H, C27-H & C28-H), 1,12 (s, 3H), 0,88 (s, 3H).
Przykład 8. Synteza 14a-O-etoksykarbonyloaminokarbonylomarkfortynyA (wzór 27)
14a-Hydroksymarkfortynę A (33 mg) rozpuszczono w mieszaninie acetonitryl/chlorek metylenu (2 ml/1 ml). Do roztworu dodano izocyjanian etoksykarbonylu (30 μΐ) i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, a następnie zatężono. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem krzemionkowym eluując produkt 5% metanolem w chlorku metylenu. Otrzymano 14a-O-etoksykarbonyloaminokarbonylomarkfortynę A (25 mg). 'H-NMR (300 MHz, CDC13) : 8,80 (br, 1H, NH), 7,50 (s, NH), 6,80 (d, J=8,l Hz, C4-H), 6,68 (d, J=8,1 Hz, C5-H), 6,37 (d, J=7,7 Hz, C24-H),· 5,42 (t, J=2,5 Hz, C14-H), 4,92 (d, J-7,7 Hz, C25-H), 4,24 (q, 2H, J=7,l Hz, O-CH^, 3,72 (d, J=11,8 Hz, C12-H), 3,13 (s, 3H, N-Me), 3,08 (t, J=10,2 Hz, C20-H), 2,6-2,8 (m, 2H), 2,5-2,1 (m, 5H), 2,0-1,5 (m, 5H), 1,44 (s, 6H, C27-H & C28-H), 1,28 (t, 3H, J=7,l Hz, OCH2-CH3), 1,12 (s, 3H), 0,88 (s, 3H).
Przykład 9. Synteza 14a-hydroksy-N(l)-acetylomarkfortyny A (wzór 28)
Do roztworu 14a-hydroksymarkfortyny A (40 mg) w 3 ml suchego tetrahydrofuranu dodano wodorek potasu (70 mg 50% dyspersji w oleju). Roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym dodano bezwodnik octowy (50 μΐ). Mieszanie kontynuowano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglan sodu (3 ml) i chlorek metylenu (3 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (3 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i odparowano pod próżnią. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem krzemionkowym. Pó elucji 5% metanolem w chlorku metylenu otrzymano 14a-hydroksy-N(l)-acetylomarkfortynę A (10 mg). 'H-NMR (300 MHz, CDC13) δ 6,88 (q, J=8,l Hz, C4-H & C5-H), 6,37 (d, J= 7,7 Hz, C24-H), 4,09 (br, C14-H), 4,86 (d, J=7,7 Hz, C25 -H), 3,23 (d, J=11,3 Hz, C12-H), 3,11 (s, 3H, N-Me), 3,01-1,5 (m, 12H), 2,61 (s, 3H, N-acetyl), 1,44 & 1,46 (2s, 6H, C27-H & C^-H), 1,08 (s, 3H), 0,82 (s, 3H).
Przykład 10. Synteza 14a-O-(10-undekenoilo)markfortyny A (wzór 29)
14<x-Hydroksymarkfortynę A (33 mg) rozpuszczono w mieszaninie acetonitryl/chlorek metylenu (4 ml/2 ml). Do roztworu dodano chlorek 10-undekenoilu (40 μΐ), trietyloaminę (40 μΐ) i 4-dimetyloaminopirydynę (18 mg). Mieszaninę ogrzewano pod chłodnicą zwrotną do wrzenia przez 16 godzin i oziębiono do temperatury pokojowej. Mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglan sodu (3 ml) i chlorek metylenu (3 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (3 ml), Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i odparowano pod próżnią. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem krzemionkowym. Po elucji 5% metanolem w chlorku metylenu otrzymano 14a-O-(10-undekenoilo)markfortynę (7 mg). 'H-NMR (300 MHz, CDC13) δ 8,42 (s, NH), 6,80 (d, J=8,l Hz, C4-H), 6,68 (d, J=8,l Hz, C5-H), 6,37 (d, J=7,7 Hz, C24-H), 5,78 (m, 1H), 5,44 (br, C14-H), 4,89-5,0 (m, 3H), 3,74 (d, J=11,8 Hz, C12-H), 3,12 (s, 3H, N-Me), 3,05 (t, J=10,2 Hz, C20-H), 2,6-2,8 (m, 2H) 2,9-1,2 (m, 28H), 1,44 (s, 6H, C27-H & C28-H), 1,11 (s, 3H), 0,82 s, 3H).
180 406
Pr zy kładli. Synteza 14a-hydroksy-14p-winylomarkfortyny A (wzór 30)
Roztwór 14-metomarkfortyny A (200 mg, 0,4 mmola) w THF (5 ml) w temperaturze -78°C zadano roztworem bromku winylomagnezowego (IM, 4,0 ml, 4 mmole), THF w -78°C. Uzyskaną mieszaninę mieszano przez 2 godziny w -78°Ć, następnie ogrzano do temperatury pokojowej. Mieszanie w tej temperaturze kontynuowano przez 2 godziny. Reakcję przerwano dodając 10% Na2CO3 (3ml). Mieszaninę rozcieńczono CH2C12 (30 ml), przemyto nasyconym roztworem chlorku amonu, wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (6:4 heksan : aceton) otrzymując 14-hydroksy-14-winylomarkfortynę A (120 mg, 60%, Rf=0,45) w postaci białego osadu. Ή-NMR (300 MHz, CDC13) 7,86 (s, NH), 6,78 & 6,67 (d, J=8,l Hz, C4-H & C5-H), 6,32 (d, J=7,7 Hz, C24-H), 6,58 (dd, >17,4,10,9 Hz, 1H, winyl), 5,43 (d, J=17,4 Hz, 1H, winyl), 5,18 (d, J=10,9 Hz, 1 H, winyl), 4,89 (d, J=7,7 Hz, C25-H), 3,7 (br, 1H), 3,11 (s, 3H, N-Me), 2,95 (t, 1H, ^-H), 2,8-1,5 (m, 12H), 1,44 (s, 6H, C27-H & C28 -H), 1,08 (s, 3H), 0,82 (s, 3H), MS (FAB) M/Z [M+H]:520.
Przykład 12. Synteza 14a-O-morfolinokarbonylo-N(l)-morfolinokarbonylomarkfortyny A (wzór 31)
Do roztworu 14a-hydroksymarkfortyny A (25 mg) w 3 ml suchego teterahydrofuranu dodano wodorek potasu (50 mg 50% dyspersji w oleju). Roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym dodano chlorek 4-morfolinylu (30 μΐ). Mieszanie kontynuowano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny po czym mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglan sodu ( 3 ml) i chlorek metylenu (3 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (3 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i odparowano pod próżnią Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem krzemionkowym. Po elucji 5% metanolem w chlorku metylenu otrzymano 14-O-morfolinokarbonylo-N-(l)-morfolinokarbonylomarkfortynę A (17 mg). Ή-NMR (300 MHz, CDC13) 6,84, (q, J=8,l Hz, C4-H & C5-H), 6,41 (d, >7,7 Hz, C24-H), 3,8-3,2 (m, 17H), 2,98 (s, 3H, N-Me), 3,0-1,5 (m, 13H), 1,45 (s, 6H, C27-H & C28-H), 1,41 (s, 3H, C14-Me) 1,18 (s, 3H), 0,83 (s, 3H).
Przykład 13. Otrzymywanie N-tlenku 14-hydroksy-14-metylomarkfortyny A (wzór 32)
Do roztworu 14a-hydroksy-14p-markfortyny A (30 mg) w CH2C12 (3 ml) dodano w 0°C kwas m-chloronadbenzoesowy (20 mg). Po mieszaniu przez 0,5 godziny mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglanu sodu (10 ml) i chlorek metylenu (20 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (10 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i odparowano pod próżnią w 0°C. Po zadaniu trietyloaminą (30 μΐ) i zatężeniu otrzymano tytułowy związek w postaci osadu (20 mg). Ή-NMR (300 MHz, CD3OD) 6,91 & 6,70 (d, J=8,l Hz, C4-H & C5-H) 6,36 (d, >7,7 Hz, C24-H), 4,91 (d, J=7,7 Hz, C25-H), 4,08 & 3,76 (ABq, >12,9 Hz, 2H, C12-H), 3,5-3,1 (m, 4H), 3,12 (s, 3H, N-Me), 2,8-1,6 (m, 7H), 1,46 & 1,44 (2s, 6H), C27-H & C28-H), l,50(s, 3H, C14-Me), 1,20 (s, 3H), 0,93 (s, 3H).
Przykład 14. Synteza 14α-hydroksy-14p-metylo-N(l)-acetylomarkfortyny A (wzór 33)
Do roztworu 14a-hydrosky -14p-metylomarkfortyny A (25 mg) w 3 ml suchego tetrahydrofuranu dodano wodorek potasu (50 mg 50% dyspersji w oleju). Roztwór mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym dodano bezwodnik octowy (30μ1). Mieszanie kontynuowano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę po czym mieszaninę podzielono pomiędzy 5% wodny roztwór wodorowęglan sodu (3 ml) i chlorek metylenu (3 ml). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu (3 ml). Połączone ekstrakty wysuszono nad siarczanem magnezu, przesączono i odparowano pod próżnią. Pozostałość poddano preparatywnej chromatografii na płytce z żelem krzemionkowym. Po elucji 5% metanolem w chlorku metylenu otrzymano 14-hydroksy-14-metylo-N(l)-acetylomark
180 406 fortynę A (20 mg). 'H-NMR (300 MHz, CDC13) 6,88 (q J=8,l Hz, C4-H, & C5-H), 6,37 (d, J=7,7 Hz, C24-H), 4,86 (d, >7,7 Hz, C25-H), 3,68 (d, 1H, C12-H), 3,11 (s, 3H, N-Me), 2,9-2,7 (m, 2H), 2,61 (s, 3H, N-acetyl), 2,5-1,5 (m, 10H), 1,47 & 1,46 (2s, 6H, C27-H & C28-H), 1,50 (s, 3H, C14-Me), 1,08 (s, 3H), 0,82 (s, 3H).
Otrzymywanie
14a-hydroksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 34)
Do roztworu 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortyny A (wzór 9ą, 300 mg) w THF (12 ml) dodano w temperaturze pokojowej roztwór bromku metylomagnezowego (3M, 1,0 ml, 5 równoważników). Otrzymaną mieszaninę ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 1,5 godziny, a następnie oziębiono do temperatury pokojowej. Reakcję przerwano dodając nasycony roztwór chlorku amonu (3 ml). Mieszaninę rozcieńczono CH2C12 (30 ml), przemyto nasyconym roztworem chlorku amonu wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:20 MeOH:chlorek metylenu) otrzymując 14a-hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortynę A (90 mg, 30%) w postaci białego osadu. 'H-NMR (300 MHz, CDC13) 7,90 (s, NH), 6,80 & 6,70 (d, >8,1 Hz, C4-H & C5-H), 6,32 (d, >7,7 Hz, C24-H), 4,89 (d, >7,7 Hz, C25-H), 4,36 (br, 1H, C14-H) 3,74 (br, 2H, C12-H), 3,20 (t, 1H, C20-H), 3,06 (s, 3H, N-Me), 2,78 & 2,10 (d, 2H, >15,8 Hz, C10-H), 2,7 (m, 2H), 2,5-1,8 (m, 5H), 1,46 & 1,44 (2s, 6H, C27-H & C28-H) 1,13 (d, 3H, Cl5-Me), 1,12 (s, 3H), 0,88 (s, 3H).
Alternatywnie, tytułowy związek można otrzymać stosując jako odczynnik dimetylolitomiedź. Do jodku miedzi (0,4g, 0,002 mola) w THF w temperaturze 0°C wkroplono metylolit (1,4 M, 9 ml, 0,013 mola). Uzyskaną jasnożółtą mieszaninę mieszano przez 15 minut po czym wkroplono do niej 14a-hydroksy-15,16-dehydro-17-ketomarkfortynę A (wzór 9a, 0,5 g, 0,001 mola) w THF (12 ml) w temperaturze 0°C. Po 15 minutach mieszania nieklarowną pomarańczową mieszaninę zadano nasyconym roztworem chlorku amonu (25 ml) i ekstrahowano EtOAc (30 ml). Ekstrakt organiczny wysuszono (MgSO4), przesączono i zatężono otrzymując surowy materiał, który oczyszczano z użyciem chromatotronu (płytka 4 mm, 4% MeOH/CH2Cl2). Produkt (0,23 g, 44%) otrzymano w postaci białego osadu.
Przykład 15. Otrzymywanie 14a-hy droksy-15a-mety lomarkfortyny A (wzór 35).
14a-Hy droksy-15a-metylo-17-ketomarkfortynę A (90 mg, 0,18 mmola) rozpuszczono w THF (10 ml) i zadano kompleksem boran-siarczek dimetylu (12 M, 0,18 ml) w temperaturze 0°C. Po dwugodzinnym mieszaniu w 0°C dodano MeOH (0,4 ml) i mieszanie kontynuowano jeszcze 1 godzinę. Po odparowaniu rozpuszczalnika pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (30:70 aceton:chlorek metylenu) otrzymując 14a-hydroksy-15a-metylomarkfortynę A (20 mg) w postaci osadu.
1 H-NMR (300 MHz, CDC13) δ 8,39 (s, NH), 6,79 & 6,70 (d, >8,1 Hz, C4-H & C5-H), 6,36 (d, >7,7 Hz, C24-H), 4,91 (d, >7,7 Hz, C25-H), 3,81 (br, 1H, C14-H), 3,67 (d, 1H, >11,7 Hz, C12-H), 3,03 (t, 1H, C20-H), 3,11 (s, 3H, N-Me), 2,68 & 1,86 (d, 2H, >15,7 Hz, C10-H), 2,7-1,2 (m-8H), 1,44 (2s, 6H, C27-H & C28-H), 1,02 (d, 3H, >6,8 Hz, C15-Me), 1,11 (s, 3H), 0,85 (s, 3H), HRMS (FAB) M/Z [M+H] dla C^N^ + H : obliczono 508,2811; zmierzono 508,2840.
Otrzymywanie
14,17 -diketo-15a-metylomarkfortyny A (wzór 36)
Roztwór chlorku oksalilu (40 μΐ) w bezwodnym CH2C12 (5 ml) zadano w temperaturze -78°C DMSO (45 μΐ). Następnie wkroplono roztwór 14a-hydroksy-15a-metylo-17-ketomarkfortyny A (27 mg) w CH2C12 (2 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 20 minut w -78°C, dodano trietyloaminę (0,3 ml) i doprowadzono do temperatury pokojowej w ciągu 20 minut. Mieszaninę podzielono pomiędzy 10% Na2CO3 (10 ml) i CH2C12 (10 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym
180 406 (1:20 MeOH: CH2C12) otrzymując 14,17-diketo-15a-metylomarkfortynę A (22 mg 80%) w postaci białego osadu. Budowę produktu potwierdzono metodą spektroskopii NMR i spektrometrii masowej. HRMS (FAB) M/Z [M+H] dla C28H31N3O6 + H : obliczono 506,2291; zmierzono 506,2280.
Otrzymywanie
14a-hydroksy-14p-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortyny A (wzór 37)
Roztwór 14, 17-diketo-15a-metylomarkfortyny A (25 mg, 0,05 mmola) w CH2C12 (5 ml) w temperaturze -78°C zadano roztworem bromku metylomagnezowego (3M, 0,2 ml, 0,6 mmola) w Et2O w -78°C. Otrzymaną mieszaninę mieszano w temperaturze -78°C przez 0,5 godziny po czym reakcję przerwano dodając 10% Na2CO3 (kilka kropli). Mieszaninę rozcieńczono CH2C12 (10 ml), wysuszono (MgSO4) i zatężono. Pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1:25 MeOH:CH2Cl2) otrzymując 14a-hydroksy-14p-metylo-15a-metylo17-ketomarkfortyny A (16 mg, 62%) w postaci białego osadu.
'H-NMR (300 MHz, CDC13) δ 8,13 (s, 1H), 6,78 (d, 1H), 6,70 (d, 1H), 6,33 (d, 1H), 4,91 (d, 1H), 3,75 (q, 2H), 3,16 (t, 1H), 3,05 (s, 3H), 2,78 (d, 1H), 2,68-2,57 (m, 1H), 2,42-2,0 (m, 6H), 1,64 (s, 3H), 1,45 (s, 3H), 1,44 (s, 3H), 1,11 (s, 3H), 1,04 (d, 3H), 0,92 (d, 3H).
Przykład 16. Otrzymywanie
14a-hydroksy-14 β-metylo-15a-metylomarkfortyny A (wzór 38)
14a-Hydroksy-14β-metylo-15a-metylo-17-ketomarkfortynę A (15 mg, 0,028 mmola) rozpuszczono w THF (10 ml) i zadano kompleksem boran-siarczek dimetylu (10M, 0,02 ml) w temperaturze 0°C dodano MeOH (0,4 ml) i mieszanie kontynuowano jeszcze 1 godzinę. Po odparowaniu rozpuszczalnika pozostałość poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (30:70 aceton:chlorek metylenu) otrzymując 14a-hydroksy-14p-metylo-15a-metylomarkfortynę A (4 mg, 29%) w postaci osadu. ‘H-NMR (300 MHz, CDC13) δ 7,82 (s, 1H), 6,79 (d, 1H), 6,67 (d, 1H), 6,33 (d, 1H), 4,90 (d, 1H), 3,65 (d, 2H), 3,09 (s, 3H), 2,98 (t, 1H), 2,69 (d, 1H), 2,60-2,22 (m, 7H), 2,06 (dd, 1H), 1,87 (d, 1H), 1,85-1,75 (m, 1H), 1,44 (s, 6H), 1,43 (s, 3H), 1,10 (s, 3H), 0,94 (d, 3H), 0,86 (s, 3fp.
Odpowiednie C-24, C-25, N-l i N-18a podstawione pochodne markfortyny A, B, C i D stanowiące związki wyjściowe w powyższych sekwencjach reakcji otrzymuje się łatwo według procedur podanych w patencie U.S. 4,923,867. Reakcje przeprowadza się we właściwych obojętnych rozpuszczalnikach jak pirydyna, kolidyna, toluen (zalecany), ksylen, dioksan, tetrahydrofiiran i tym podobne w temperaturach od 10°C do 180°C, korzystnie w przedziale 80-140°C.
Alternatywnie, C-24, C-25 i N-l pochodne można otrzymać z markfortyn. Przykładowo, długie serie analogów markfortyn można otrzymać przez alkilowanie N-l w N-18a podstawionych markfortyn. Pochodne takie łatwo otrzymuje się w sekwencji reakcji: zadanie roztworu markfortyny A, N-18a podstawionej markfortyny B lub N-18a podstawionej markfortyny C w aprotonowym rozpuszczalniku organicznym jak tetrahydrofuran, eter, benzen i tym podobne nadmiarem silnej zasady takiej jak wodorek potasowy (preferowany), wodorek sodu, butylolit, tert-butoksyd potasowy i podobne, a następnie odpowiednim czynnikiem alkilującym w temperaturach z przedziału od 0°C do 50°C przez 0,25 do 48 godzin. Odpowiednimi czynnikami alkilującymi są bromki alkilowe, jodki alkilowe, siarczany alkilowe, jodki alkenylowe, bromki alkenylowe, chlorki alkoksylowe i tym podobne.
Dodatkowe serie pochodnych wytwarza się poprzez modyfikację wiązania podwójnego C24-C25 w markfortynach A, B i C. 24.25-Dihydroanalogi otrzymuje się łatwo mieszając roztwór odpowiedniej markfortyny w rozpuszczalniku alkoholowym jak metanol, etanol, propanol i podobne z katalizatorem jak pallad, platyna, tris-(trifenylofosfina) - chlororod i podobne w obecności gazowego chlorowodoru. Produkt, będący 24, 25-dihydroanalogiem markfortyn izoluje się i oczyszcza technikami znanymi specjalistom w dziedzinie. Należy zauważyć, że opisane wyżej reakcje modyfikowania innych elementów struktury markfortyn można również
180 406 stosować do 24, 25-dihydromarkfortyn otrzymując w ten sposób odpowiednie 24, 25-dihydroanalogi. Dodatkowe analogi, modyfikowane w pierścieniu G markfortyny, można otrzymać z 24, 25-dibromku, któiy łatwo powstaje gdy roztwór markfortyny w halogenowanym rozpuszczalniku jak dichlorometan, chloroform, tetrachlorek węgla i podobne zadaj e się 1 molowym równoważnikiem bromku w temperaturach z zakresu od -20°C do 25 °C przez 0,25 do 8 godzin. W procesie tym tworzą się odpowiednie 24, 25-dibromo-pochodne 24, 25-dihydromarkfortyny, które izoluje się i oczyszcza technikami znanymi specjalistom w dziedzinie. Należy zauważyć, że 24, 25-dichloroanalogi można otrzymać zastępując w wyżej opisanym procesie brom chlorem. Opisane powyżej 24, 25-dibromo-24,25-dihydroanalogi markfortyn są przydatnymi związkami przejściowymi w syntezie dalszych pochodnych. I tak, zadanie silną zasadą jak 1,8-diazabicyklo [5.4.0]undek-7-enem (DBU) w temperaturach od 0°C do 30°C przez 0,25 do 24 godzin roztworu dibromopochodnej w rozpuszczalniku alkoholowym jak metanol, etanol, propanol i podobne prowadzi się do 24-alkoksy-25-bromo-24,25-dihydroanalogów markfortyn, które izoluje się i oczyszcza technikami znanymi specjalistom w dziedzinie. Z takich 24-ałkoksy-25-bromopochodnych usuwa się brom działając na roztwór związku w aprotonowym rozpuszczalniku organicznym ja benzen, toluen, hekan i podobnych odczynnikiem redukującym typu wodorku cyny jak wodorek tributylocyny, wodorek trifenylocyny i podobne dodając rodnik inicjujący (lub bez niego) taki jak azobis-izobutrynitryl (AIBN) w temperaturach od 25°C do 120°C przez 0,5 do 48 godzin. Proces ten prowadzi do otrzymania odpowiednich pochodnych 14-alkoksymarkfortyn (R24 oznacza we wzorze ogólnym krótką (niską) grupę alkilową), które izoluje się i oczyszcza technikami znanymi specjalistom w dziedzinie.
Badania zwierząt jirds (ang.) zainfekowanych Haemonchus contorus /Trichostrongylus colubriformis
W badaniach in vivo wykorzystuje się jirds zainfekowane dwoma ważnymi pasożytami przeżuwaczy: H. contorus i T. colubriformis (można użyć robaki wrażliwe lub odporne na leki przeciwrobacze). Początkowo badano aktywność skierowaną tylko przeciw H. contorus według opisu z pracy G.A. Conder i in. J. Parasitol. 76, 168-170 (1990), później przebadano aktywność przeciwko obu typom pasożytów wykorzystując techniki omówione w pracy G.A. Conder i in.J. Parasitol. 77, 621-623 (1991). Aktywności 14a-hydroksymarkfortyny A, 14a-hydroksy-14p-metylomarkfortyny A, 14β-hydroksymarkfortyny A, N-tlenku 14a-hydroksymarfortyny A i markfortyny D zebrano w tabeli I.
180 406
Tabe la I
Oczyszczenie (w procentach) zwierząt jirds z Haemonchus contorus i Trichostrongylus colubriformis·, zwierzęta zakażono per os 1000 pozbawionych otoczki zakażającymi larwami każdego z pasożytów, po czym leczono je podawanymi per os badanymi związkami. Badane związki podano dziesiątego dnia po zakażeniu (PI); zwierzęta zabito poddając sekcji trzynastego dnia po zakażeniu.

Claims (10)

1. Nowe 14-podstawione markfortyny A o wzorze I lub ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, lub jego 12a-N-tlenek, w którym to wzorze: m równa się 0 lub 1;
Z oznacza O;
Y oznacza atom (-O-);
Rj oznacza wodór, grupę C2-C7 alkanoilową(-C(O)C2-C7alkil), -NR4R5, grupę aminokarbonyłową(C(O)NR4R5), gdzie R4 i R5, wzięte razem z N tworząnasycony pierścień morfolinowy;
R24 oznacza wodór;
R25 oznacza wodór;
R18a oznacza grupę Cj-C4 alkilową
R14a oznacza hydroksyl, wodór, grupę acetoksy, undekanoilową winylową lub morfolinokarbonylową
R14b oznacza wodór, hydroksyl, grupę metylową lub grupę etylową;
R15a i R15b są oba wodorami, z tym zastrzeżeniem, że jeśli jeden z podstawników R14a lub R14b oznacza grupę hydroksylową a inny jest wodorem lub grupą metylową R15a i R15b mogą być wodorem lub grupą metylową ' linia przerywana pomiędzy węglami 24 i 25 oznacza wiązanie podwójne; ogólnym zastrzeżeniem jest, że R14a i R14b nie są jednocześnie wodorami.
2. Związek według zastrz. 1, w którym m wynosi 0.
3. Związek według zastrz. 2, w którym R24 i R25 są wodorami, R18a jest wodorem.
4. Związek według zastrz. 1 wybrany z następującej grupy związków: 14p-hydroksymarkfortyna A;
N-tlenek 14a-hydroksymarkfortyna A;
14a-hy droksy-N (1 )-morfolinokarbonylomarkfortyna A;
14a-acetoksymarkfortyna A;
14a-O-etoksykarbonyloaminokarbonylomarkfortyna A;
14a-hydroksy-N(l)-acetylomarkfortyna A;
14a-O-(10-undecenoilo)markfortyna A;
14a-hydroksy-14p-winylomarkfortyna A;
14a-O-morfolinokarbonylo-N(l)-morfolinokarbonylomarkfortyna A;
N-tlenek 14a-hydroksy-14p-metylomarkfortyna A;
14a-hydroksy-14p-metylo-N( 1 )-acetylomarkfortyna A;
5. Związek według zastrz. 1 wybrany z następującej grupy związków 14a-hydroksy-14p-etylomarkfortyny A;
14a-hydroksy-14p-metylomarkfortyny A; oraz 14a-hydroksy-14p-metylo-l 5a-metylomarkfortyny A.
180 406
6. Związek według zastrz. 1, mianowicie 14a-hydroksymarkfortyna A.
7. Związek według zastrz. 1 mianowicie 14a-hydroksy-15a-metylomarkfortyna A.
8. Związek według zastrz. 1, mianowicie 14a-hydroksy-14p-metylomarkfortyna A.
9. Kompozycja przydatna do leczenia i zapobiegania infekcjom zwierząt domowych wywoływanym przez robaki pasożytnicze lub stawonogi znamienna tym, że składa się z
lub ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, lub jego 12a-N-tlenek, w którym to wzorze: m równa się 0 lub 1;
Z oznacza O;
Y oznacza atom (-O-);
Rj oznacza wodór, grupę C2-C7 alkanoilową (-C(O)C2-C7alkil), -NR4R5, grupę aminokarbonylową (€(Ο)ΝΚχ5), gdzie R4 i R5, wzięte razem z N tworzą nasycony pierścień morfolinowy;
R24 oznacza wodór;
R25 oznacza wodór;
R18a oznacza grupę CrC4 alkilową,
R14a oznacza hydroksyl, wodór, grupę acetoksy, undekanoilową, winylową lub morfolinokarbonylową;
R14b oznacza wodór hydroksyl, grupę metylową lub grupę etylową;
R15a i R15b są oba wodorami, z tym zastrzeżeniem, że jeśli jeden z podstawników R14a lub R14b oznacza grupę hydroksylową a inny jest wodorem lub grupą metylową, R15a i R15b mogą być wodorem lub grupą metylową;
linia przerywana pomiędzy węglami 24 i 25 oznacza wiązanie podwójne; ogólnym zastrzeżeniem jest, że R14a i R14b nie są jednocześnie wodorami.
10. Kompozycja przydatna do zwalczania i zapobiegania rozwojowi insektów lub nicieni szkodników roślin obejmująca obojętny nośnik, znamienna tym, że jako substancję czynną
lub ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, lub jego 12a-N-tlenek, w którym to wzorze: m równa się 0 lub 1;
Z oznacza O;
Y oznacza atom (-O-);
180 406
Rj oznacza wodór, grupę C2-C7 alkanoilową (-C(O)C2-C7alkil), -NR4R5, grupę aminokarbonylową (C(O)NR4R5), gdzie R4 i R5, wzięte razem z N tworzą nasycony pierścień morfolinowy;
R24 oznacza wodór;
R25 oznacza wodór;
R18a oznacza grupę CrC4 alkilową,
R14a oznacza hydroksyl, wodór, grupę acetoksy, undekanoilową, winylową lub morfolinokarbonylową;
R14b oznacza wodór, hydroksyl, grupę metylową lub grupę etylową;
R15a i Rł5b są oba wodorami, z tym zastrzeżeniem, że jeśli jeden z podstawników R14a lub RI4b oznacza grupę hydroksylową a inny jest wodorem lub grupą metylową, R15a i R15b mogą być wodorem lub grupa metylową;
linia przerywana pomiędzy węglami 24 i 25 oznacza wiązanie podwójne; ogólnym zastrzeżeniem jest, że R14a i R14b nie są jednocześnie wodorami.
Markfortyny są związkami znanymi; zostały one ujawnione w pracach: Polonsky i in. w Journal of the Chemical Society Chemical Communications 1980 601-601 (Markfortyna A) i w Tetrahedron Letters 1981 22 1977-1980 (Markfortyny B i C). Związki te są metabolitami grzybowymi Penicillium roąueforti. Markfortyny są strukturalnie spokrewnione z również znanymi związkami paraherkwamidami (ang. paraherquamides). Paraherkwamidy zostały ujawnione przez Yamazaki i in. w Tetrahedron Letters 1981 22 135-136, i przez Blanchflowera i in. Journal of Antibiotics 1991, 44, 492-497. W patentach U.S. Patents 4,866,060 i 4,923,867 ujawniono zastosowanie markfortyn A, B i C oraz ich pewnych pochodnych w zapobieganiu i w leczeniu chorób pasożytniczych u zwierząt.
W WO 92/22555 (opublikowanym 23 grudnia 1992) opisano ogólnie pochodne markfortyn i paraherkwamidów (t.j. związków o wzorze (III), w których pozycja 14 podstawiona jest grupą metylową lub metylową i hydroksylową), aczkolwiek nie przedstawiono żadnego opisu wyjaśniającego jak otrzymać takie 14-metylo-14-hydroksymarkfortyny.
180 406
Markfortyna D ma budowę następującą:
W WO 91/09961 (opublikowanym 11 lipca 1991) ujawniono różne pochodne markfortyny i paraherkwamidu oraz ich 12a-N-tlenków jak również produkcję VM 29919 (paraherkwamidu) i VM 555965 (12a-N-tlenku paraherkwamidu) między innymi z Penicillium Sp. IMI 332995.
W patencie U.S. 4,873,247 ujawniono pochodne paraherkwamidu i szczep Penicillium charlessi MF 5123 (ATCC 20841) służący do produkcji paraherkwamidu. Patent U.S. 4,978,656 (jak również EP 390532-A, EP-301742-A) ujawniają rozmaite syntetyczne pochodne paraherkwamidu jak również sposób wytwarzania paraherkwamidu z Penicillium charlessi MF 5123 (ATCC 20841).
SmithKline Beecham w Publikacji Międzynarodowej nr WO 92/22555 (opublikowanej 23 grudnia 1992) ujawnia ogólnie związki 14-hydroksy-14-metylomarkfortyny i sposób użycia 14-hydroksy-14-metylomarkfortyn w produkcji leków przeciwpasożytniczych. Niestety, nie podano żadnych opisów sposobu wytwarzania 14-hydroksymarkfortyny oraz 14-hydroksy-14-metylo-markfortyny.
Niniejszy wynalazek dotyczy nowych 14-podstawionych markfortyn A, i ich pochodnych użytecznych jako środki przeciwpasożytnicze. Przedmiotem wynalazku są również kompozycje stosowane w zapobieganiu i leczeniu chorób pasożytniczych zawierających jako aktywny składnik nowe związki według wynalazku. Analogicznie do syntezy 14-podstawionych markfortyn A można wytworzyć 14-podstawione markfortyny B, C i D.
180 406
Związki według wynalazku przedstawia wzór I:
H3C< CE3 R25 R24 R15a· R15 w którym:
m równa się O lub 1;
Z oznacza O;
o· *21
w.
B3c ^CH3
N R18a
25J 241
V
14a R
Z ~R1
Y oznacza atom (-O-);
Rj oznacza wodór, grupę C2-C7 alkanoilową (-C(O)C2-C7alkil), -NR4R5, grupę aminokarbonylową (C(O)NR4R5), gdzie R4 i R5, wzięte razem z N tworzą nasycony pierścień morfolinowy;
R24 oznacza wodór;
R25 oznacza wodór;
R18a oznacza grupę Cj-C^ alkilową,
R14a oznacza hydroksyl, wodór, grupę acetoksy, undekanoilową, winylową lub morfolinokarbonylową;
R14b oznacza wodór, hydroksyl, grupę metylową lub grupę etylową;
R15a i R15b są oba wodorami, z tym zastrzeżeniem, że jeśli jeden z podstawników R14a lub R14b oznacza grupę hydroksylową a inny jest wodorem lub grupą metylową, R15a i R15b mogą być wodorem lub grupą metylową;
linia przerywana pomiędzy węglami 24 i 25 oznacza wiązanie podwójne; ogólnym zastrzeżeniem jest, że R]4a i R14b nie są jednocześnie wodorami.
m wynosi 0, a
R24 i R25 są wodorami, i Rlga jest wodorem.
Do związków według wynalazku należą ich farmaceutycznie dopuszczalne sole, jak również, ich 12a-N-tlenki. .
14-podstawione markfortyny A i B, przedstawia wzór IA;
14-podstawione markfortyny C i D, przedstawia wzór II:
PL94312258A 1993-06-16 1994-06-07 Nowe 14-podstawione markfortyny A i kompozycje zawierajace te zwiazki PL PL PL PL PL180406B1 (pl)

Applications Claiming Priority (2)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US7807693A 1993-06-16 1993-06-16
PCT/US1994/006037 WO1994029319A1 (en) 1993-06-16 1994-06-07 14-substituted marcfortines and derivatives useful as antiparasitic agents

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL312258A1 PL312258A1 (en) 1996-04-15
PL180406B1 true PL180406B1 (pl) 2001-01-31

Family

ID=22141768

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL94312258A PL180406B1 (pl) 1993-06-16 1994-06-07 Nowe 14-podstawione markfortyny A i kompozycje zawierajace te zwiazki PL PL PL PL

Country Status (25)

Country Link
US (1) US5750533A (pl)
EP (1) EP0703916B1 (pl)
JP (2) JP3747059B2 (pl)
KR (1) KR100332192B1 (pl)
CN (1) CN1058266C (pl)
AT (1) ATE222255T1 (pl)
AU (1) AU686188B2 (pl)
CA (1) CA2161960A1 (pl)
CZ (1) CZ289684B6 (pl)
DE (1) DE69431187T2 (pl)
DK (1) DK0703916T3 (pl)
ES (1) ES2181722T3 (pl)
FI (1) FI956045A0 (pl)
HU (1) HU223768B1 (pl)
IL (1) IL109958A0 (pl)
MY (1) MY111601A (pl)
NO (1) NO313803B1 (pl)
NZ (1) NZ268476A (pl)
PL (1) PL180406B1 (pl)
PT (1) PT703916E (pl)
RU (1) RU2131877C1 (pl)
SK (1) SK283594B6 (pl)
TW (1) TW410227B (pl)
WO (1) WO1994029319A1 (pl)
ZA (1) ZA943959B (pl)

Families Citing this family (3)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
MY113806A (en) * 1995-07-21 2002-05-31 Upjohn Co Antiparasitic marcfortines and paraherquamides
ZA976761B (en) * 1996-09-09 1999-01-29 Upjohn Co 25 Methylene and 24,25-epoxy marcfortines and paraherquamides
AU4911097A (en) * 1996-11-15 1998-06-03 Pharmacia & Upjohn Company 1- and 2-substituted marcfortines and paraherquamides as antiparasitic agents

Family Cites Families (11)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US5075307A (en) * 1987-07-28 1991-12-24 Merck & Co., Inc. Paraherquamide and dihydroparaherquamide as antihelminthic agents
US4873247A (en) * 1987-11-27 1989-10-10 Goegelman Robert T Derivatives of paraherquamide isolated from a fermentation broth active as antiparasitic agents
US4978656A (en) * 1988-08-12 1990-12-18 Merck & Co., Inc. Synthetic derivatives of paraherquamide
US4923867A (en) * 1988-08-24 1990-05-08 Merck & Co., Inc. Synthetic marcfortine derivatives useful as antiparasitic agents
DE3831839A1 (de) * 1988-09-20 1990-03-29 Standard Elektrik Lorenz Ag Optischer sende- und/oder empfangsbaustein
NZ233043A (en) * 1989-03-30 1992-09-25 Merck & Co Inc Anthelmintic heterocyclic compounds prepared by action of cunninghamella blakesleeana on (dihydro)paraherquamide
IE904606A1 (en) * 1989-12-21 1991-07-03 Beecham Group Plc Novel products
GB2247026B (en) * 1990-06-26 1994-09-28 Amoco Corp Purification of a dialkylated transalkylation product
GB9014194D0 (en) * 1990-06-26 1990-08-15 Pfizer Ltd Antiparasitic agents
WO1992022555A1 (en) * 1991-06-17 1992-12-23 Beecham Group Plc Paraherquamide derivatives, precursor thereof, processes for their preparation, microorganism used and their use as antiparasitic agents
EP0613479A1 (en) * 1991-11-22 1994-09-07 PHARMACIA &amp; UPJOHN COMPANY Marcfortine/paraherquamide derivatives useful as antiparasitic agents

Also Published As

Publication number Publication date
ATE222255T1 (de) 2002-08-15
HUT74680A (en) 1997-01-28
IL109958A0 (en) 1994-10-07
RU2131877C1 (ru) 1999-06-20
HU9503594D0 (en) 1996-02-28
FI956045A (fi) 1995-12-15
AU7138994A (en) 1995-01-03
CN1125448A (zh) 1996-06-26
DE69431187T2 (de) 2003-04-10
ZA943959B (en) 1995-12-06
MY111601A (en) 2000-09-27
EP0703916B1 (en) 2002-08-14
KR100332192B1 (ko) 2002-11-27
PT703916E (pt) 2002-12-31
SK152595A3 (en) 1997-06-04
FI956045A0 (fi) 1995-12-15
KR960703127A (ko) 1996-06-19
PL312258A1 (en) 1996-04-15
CZ316495A3 (en) 1996-03-13
NZ268476A (en) 1997-11-24
AU686188B2 (en) 1998-02-05
JPH08511529A (ja) 1996-12-03
TW410227B (en) 2000-11-01
HU223768B1 (hu) 2005-01-28
EP0703916A1 (en) 1996-04-03
SK283594B6 (sk) 2003-10-07
CZ289684B6 (cs) 2002-03-13
JP3747059B2 (ja) 2006-02-22
NO955093L (no) 1996-02-15
CN1058266C (zh) 2000-11-08
NO955093D0 (no) 1995-12-15
JP2005162766A (ja) 2005-06-23
DK0703916T3 (da) 2002-12-02
ES2181722T3 (es) 2003-03-01
US5750533A (en) 1998-05-12
NO313803B1 (no) 2002-12-02
CA2161960A1 (en) 1994-12-22
DE69431187D1 (de) 2002-09-19
WO1994029319A1 (en) 1994-12-22

Similar Documents

Publication Publication Date Title
CA2225813C (en) Antiparasitic marcfortines and paraherquamides
US5776936A (en) Marcfortine/paraherquamide derivatives useful as antiparasitic agents
JPH02149581A (ja) パラハーキユアミドの合成誘導体
PL180406B1 (pl) Nowe 14-podstawione markfortyny A i kompozycje zawierajace te zwiazki PL PL PL PL
IE912199A1 (en) Antiparasitic agents
AU681998B2 (en) Marcfortine/paraherquamide derivatives useful as antiparasitic agents
RU2107687C1 (ru) Производные маркфортин/парагерквамида, способ подавления вредителей растений, насекомых или нематод штамм гриба
US5886180A (en) 25-methylene and 24-25 -epoxy marcfortines and paraherquamides

Legal Events

Date Code Title Description
LAPS Decisions on the lapse of the protection rights

Effective date: 20070607