PL179351B1

PL179351B1 - Koronka wiertnicza PL

Info

Publication number: PL179351B1
Application number: PL31233796A
Authority: PL
Inventors: Josef Mocivnik
Original assignee: Techmo Entw & Vertriebs Gmbh
Priority date: 1995-01-18
Filing date: 1996-01-16
Publication date: 2000-08-31
Also published as: DE19601237C2; AT265U2; PL312337A1; DE19601237A1; AT265U3

Abstract

1. Koronka wiertnicza, w szczegól- nosci udarowa lub udarowo-obrotowa koronka wiertnicza, której glowica wiert- nicza ma utwardzone wkladki, ustalone w wybraniach glowicy wiertniczej, znamienna tym, ze utwardzone wkladki (3, 13) maja ksztalt kulisty i sa ustalone, korzystnie zalutowane w komplementar- nych, pólkulistych wybraniach (4) glowi- cy wiertniczej (2). P L 179351 B 1 FIG. 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest koronka wiertnicza, w szczególności udarowa lub udarowo-obrotowa koronka wiertnicza, której głowica wiertnicza ma utwardzone wkładki, ustalone w wybraniach głowicy wiertniczej.

Znane są tego rodzaju koronki wiertnicze w różnych wykonaniach, przy czym wykorzystuje się zwykle materiały utwardzone w kształcie trzpienia, które osadza się w odpowiednich otworach nieprzelotowych głowicy wiertniczej i mocuje się na przykład przez lutowanie albo skurcz. Tak więc na przykład z DE-PS 28 07 353 można zaczerpnąć informację o koronce do wiercenia skał, w której korpus lub też głowica wiertnicza ma otwory zwymiarowane do dokładnego wprasowania, przy czym następnie wtłacza się w te otwory trzpieniowe wkładki utwardzone. Również na przykład z DE-PS 27 52 544, EP-A 0 122 242 lub DE-PS 41 01 458 można zaczerpnąć informacje o podobnej odmianie koronki wiertniczej z osadzonymi w odpowiednich wybraniach w głowicy wiertniczej trzpieniowymi wkładkami utwardzonymi. Na ogół w przypadku większości tego rodzaju trzpieni z materiałów utwardzonych są one umieszczone w głowicy wiertniczej przynajmniej częściowo nachylone do osi środkowej koronki wiertniczej, żeby umożliwić dobre urabianie materiału.

Zwykle trzeba jeszcze ulepszyć głowicę wiertniczą lub też korpus takiej koronki wiertniczej przed włożeniem wkładek utwardzonych poprzez obróbkę cieplną żeby uzyskać korzystne właściwości materiału także głowicy wiertniczej. Obróbka taka może mieć tylko ograniczony zakres, gdyż trzeba zachować możliwość ciasnego wpasowania utwardzonych trzpieni w ich wybraniach lub otworach.

Wiadomo także o osadzaniu utwardzonych trzpieni w głowicy wiertniczej i następnie ich zakotwieniu w tej głowicy przez odpowiednią obróbkę cieplną przy czym również w tym przypadku tolerancje muszą być bardzo małe, a przy obróbce materiału korpusu lub też głowicy wiertniczej oraz utwardzonych wkładek trzeba zachować dokładnie ustaloną charakterystykę temperaturową.

We wszystkich tych znanych wykonaniach koronek wiertniczych wadą jest to, że z myślą o prawidłowym zakotwieniu ukształtowano utwardzone wkładki jako trzpienie, przy czym duża część często bardzo drogiego materiału użytego na te wkładki mieści się w przekroju głowicy wiertniczej i nie jest wykorzystana do urabiania. W znanych trzpieniach z materiału utwardzonego wadą jest również to, że są one zwykle kruche i pod obciążeniem mimo osiowym trzpienie łatwo pękają lub odłamują się w strefie powierzchni granicznej głowicy wiertniczej, a więc nie nadają się już do dalszego urabiania materiału skalistego.

Ponadto z uwagi na fakt, że trzpieniowe wkładki utwardzone na dużej części ich długości są uchwycone w materiale głowicy wiertniczej, pod odpowiednim mimo osiowym obciążeniem wkładki te wywierają duży nacisk na otaczające je strefy głowicy wiertniczej, a więc także materiał tej głowicy może ulegać łatwo wyłamaniu w tych miejscach, w związku z czym traci się bezpośrednio wkładkę trzpieniową albo niemożliwe staje się wstawienie nowej wkładki. Ponadto takie wciskane wkładki utwardzone, które uległy przykładowo złamaniu lub zużyciu po dłuższym używaniu, są praktycznie nie do usunięcia z ich otworów obsadowych w głowicy wiertniczej, tak że po wykruszeniu odpowiedniej ilości trzpieni lub po odpowiednim zużyciu cała koronka wiertnicza nie nadaje się już do dalszego użytkowania lub ponownego wykorzystania.

Aby umożliwić ewentualną wymianę takich utwardzonych wkładek w koronce wiertniczej i przewidzieć możliwość wielokrotnego wykorzystania takiej koronki, zaproponowano ponadto na przykład w EP-A 0 511 200, że tego rodzaju utwardzone wkładki mają być ustalane na powierzchni wiercenia koronki za pomocą luzowanych elementów ryglujących. Wadą takiej odmiany wykonania jest skomplikowana i kosztowna konstrukcja koronki z luzowaną obsadą wkładek utwardzonych, przy czym w warunkach dużego obciążenia koronki nie ma pewności, że elementy ryglujące dadzą się usunąć i powstanie rzeczywiście możliwość wymiany utwardzonych wkładek.

Celem niniejszego wynalazku jest wykonanie koronki wiertniczej, w szczególności udarowej lub udarowo-obrotowej koronki wiertniczej, w której po pierwsze zużywa się mało materiału na utwardzone wkładki i jednocześnie zmniejsza się niebezpieczeństwo złamania wkładek w strefie powierzchni granicznej głowicy wiertniczej oraz wykruszenia części samej głowicy wiertniczej.

Cel ten zgodnie z wynalazkiem zrealizowano dzięki temu, że koronka wiertnicza ma utwardzone wkładki o kształcie kulistym, ustalone, korzystnie zalutowane, w komplementarnych, półkulistych wybraniach głowicy wiertniczej. Dzięki kulistemu ukształtowaniu wkładek utwardzonych objętość ich części osadzonych w materiale głowicy wiertniczej i nie wykorzystywanej do urabiania skały jest w przybliżeniu równa połowie całkowitej objętości utwardzonej wkładki. W porównaniu do trzpieniowych wkładek utwardzonych, których długość uchwycona w głowicy wiertniczej lub w korpusie stanowi wielokrotność długości wykorzystywanej do urabiania, następuje znaczna redukcja zastosowanego materiału utwardzonego, którym może być przykładowo węglik spiekany. Jak już wspomniano, tego rodzaju materiały lub węgliki spiekane są najczęściej bardzo kosztowne, a więc już tylko z powodu kulistego kształtu zastosowanej wkładki utwardzonej uzyskuje się istotne oszczędności przy produkcji takiej koronki wiertniczej. Ponadto za pomocą ogólnie znanych technologii można wytwarzać kuliste wkładki znacznie taniej niż trzpieniowe wkładki utwardzone produkowane z małymi tolerancjami, które wykorzystuje się według znanego stanu techniki. A więc prostsza technologia wytwarzania utwardzonych wkładek przyczynia się również do dalszej obniżki kosztów produkcji wkładki wiertniczej według wynalazku.

Te kuliste wkładki utwardzone można łatwo obsadzać, korzystnie lutować, w komplementarnych, półkulistych wybraniach głowicy wiertniczej, przy czym, zwłaszcza przy lutowaniu miękkim materiał lutownicy zapewnia podatne osadzenie w głowicy wiertniczej. Dzięki kulistemu ukształtowaniu wkładek utwardzonych redukuje się też znacznie niebezpieczeństwo złamania lub wykruszenia wkładki w strefie powierzchni granicznej głowicy wiertniczej, ponieważ w przeciwieństwie do wkładki trzpieniowej, która w strefie przewidzianej zwykle do urabiania ma postać stożka ściętego albo kształt łukowy, nie występuje w kuli sprzyjające złamaniu przejście między różnymi konfiguracjami geometrycznymi. Dzięki kształtowi kulistemu istnieje możliwość łatwiejszego rozłożenia sił działających na głowicę wiertniczą lub korpus tak, że unika się w znacznym stopniu punktowych, nadmiernych obciążeń głowicy nawet przy występowaniu obciążeń mimo osiowych, co pozwala znacznie zmniejszyć niebezpieczeństwo wykruszenia materiału głowicy wiertniczej w strefie wybrania przeznaczonego do ustalenia wkładki utwardzonej. Ponadto zużyte wkładki kuliste można w razie potrzeby wyjąć znacznie łatwiej z ich półkulistych gniazd w głowicy wiertniczej. Daje to możliwość dalszego użytkowania lub powtórnego wykorzystania głowicy wiertniczej lub korpusu z nowozałożonymi wkładkami utwardzonymi.

Aby dobrze wiercić lub urabiać możliwie dużą powierzchnię bez używania nadmiernej siły, zgodnie z wynalazkiem wkładki utwardzone rozmieszczono przynajmniej częściowo w różnym odstępie od osi koronki wiertniczej.

Tego rodzaju koronki wiertnicze wykorzystuje się zwykle do urabiania bardzo twardych skał, do czego przewidziano odpowiednie wkładki z twardego materiału lub spieku węglikowego. W przypadku wiercenia na dużą głębokość nie można często określić dokładnie z góry składu przewiercanych warstw i niezależnie od charakteru tych warstw dąży się do utrzymania ciągłości procesu wiercenia. Dlatego według następnej cechy wynalazku głowica wiertnicza na swoim obwodzie ma osadzone i/lub spłaszczone strefy obwodowe, które mają krawędzie tnące biegnące w kierunku obrotu koronki wiertniczej. Dzięki tym strefom obwodowym z ostrzami możliwe jest łatwe odspajanie miękkich materiałów, tak że koronkę wiertniczą

179 351 według wynalazku można zastosować bez potrzeby adaptacji zarówno do twardej jak i miękkiej skały przy optymalnej prędkości drążenia lub wiercenia.

Żeby rozszerzyć możliwości zastosowania koronki wiertniczej według wynalazku do różnych rodzajów skał lub gruntów a także umożliwić wykonywanie w jednej operacji zwłaszcza otworów o dużej średnicy, na przykład powyżej 100 mm, wkładki utwardzone umieszczone są w przynajmniej dwóch płaszczyznach przesuniętych względem siebie wzdłuż głowicy wiertniczej. Dzięki takiemu rozmieszczeniu wkładek utwardzonych tworzy się środkowa strefa głowicy wiertniczej o małej średnicy, którą nazywa się też zacinającą koronką wiertniczą. Wreszcie w kierunku wzdłużnym głowicy wiertniczej umieszczone są z odsądzeniem wstecznym na większej średnicy następne wkładki utwardzone, które umożliwiają nawiercanie otworu na wymaganą dużą średnicę dzięki tak zwanemu członowi przeciągającemu.

Żeby uniknąć nadmiernego obciążenia koronki wiertniczej według wynalazku i za pomocą środkowego segmentu głowicy wiertniczej - koronki zacinającej - umożliwić właściwe prowadzenie przy wykonywaniu otworu, dokonano w następnej korzystnej odmianie takiego ukształtowania, że wkładki utwardzone umieszczone na większej średnicy w płaszczyźnie promieniowej niż wkładki środkowe znajdują się w odstępie od wierzchołka głowicy wiertniczej, który to odstęp stanowi wielokrotność rozmiarów wkładek utwardzonych.

Jak już wspomniano wyżej, głowica wiertnicza koronki według wynalazku ma na swoim obwodzie odsądzone i/lub spłaszczone strefy obwodowe, żeby umożliwić wyprowadzanie urobionego materiału a w przypadku miękkiej skały także bezpośrednie nacinanie, co zwiększa prędkość drążenia. W ukształtowaniu koronki wiertniczej według wynalazku z wkładkami utwardzonymi rozmieszczonymi w różnych płaszczyznach, leżące na większej w płaszczyźnie promieniowej średnicy wkładki utwardzone umieszczone są w strefach wzdłuż obwodu głowicy wiertniczej lub też połączonych z tymi strefami, w których głowica wiertnicza ma spłaszczone i/lub odsądzone strefy brzegowe. Dzięki przemieszczeniu wkładek utwardzonych także w kierunku obwodowym w różnych płaszczyznach uzyskuje się równomierne obciążenie koronki wiertniczej, przy czym jest to szczególnie ważne zwłaszcza przy wykonanych w tych przypadkach większych średnicach całej koronki wiertniczej.

Obciążenia działające podczas pracy na koronkę wiertniczą można ponadto kompensować w ten sposób, że leżące na większej w płaszczyźnie promieniowej średnicy wkładki utwardzone są umieszczone na płaskich powierzchniach segmentów w różnej odległości od wierzchołka głowicy wiertniczej, co odpowiada następnej korzystnej odmianie wynalazku. Dzięki temu wkładki umieszczone na większej średnicy tworzą spiralny układ patrząc w kierunku osi wzdłużnej głowicy wiertniczej, przy czym wkładki te łączą się ze środkową strefą głowicy wiertniczej. Aby uniknąć przegrzania koronki przy wierceniu bardzo twardej skały albo też żeby umożliwić doprowadzenie do strefy koronki wiertniczej materiału wzmacniającego grunt otaczający wiercony otwór, koronka wiertnicza według wynalazku jest ukształtowana z co najmniej jednym kanałem do wprowadzania płuczki i/lub środka utwardzającego powierzchnię otworu. Podczas wprowadzania płuczki do strefy koronki wiertniczej może odbywać się chłodzenie tej koronki i jednocześnie odprowadzany jest urobiony materiał. Jeżeli przez ten kanał wprowadza się środek umacniający powierzchnię, to środek ten można z jednej strony zastosować do zbrojenia skały otaczającej wiercony otwór. Ale można też zaraz po zakończeniu wiercenia pozostawić w otworze koronkę wiertniczą jako koronkę straconą i wykorzystać koronkę jako element kotwiący, a połączona z koronką żerdź wiertnicza służy wtedy jako żerdź kotwowa. Bierze się to pod uwagę zwłaszcza w tych przypadkach, w których po wykonaniu otworu nie można wyciągnąć żerdzi wraz z koronką wiertniczą na przykład z tego powodu, że mogłoby nastąpić zablokowanie wierconego otworu na wielu metrach, co uniemożliwiłoby wprowadzenie oddzielnego elementu kotwiącego. Ponieważ koronka wiertnicza po wykonaniu otworu pozostaje w skale jako element kotwiący, więc można zastosować odpowiednio tańszą głowicę wiertniczą z małym udziałem wkładek utwardzonych, których wytrzymałość jest ograniczona do wykonania jednego otworu.

Żeby płuczkę lub środek umacniający doprowadzić możliwie równomiernie na całym obwodzie koronki do strefy powierzchni otworu, kanał ma postać ukształtowanego centralnie,

179 351 otwartego na końcu przeciwległym do powierzchni wiercenia otworu nieprzelotowego, z którym połączone są przebiegające promieniowo otwory wyjściowe kończące się w odsądzonych lub spłaszczonych strefach obwodowych koronki wiertniczej.

Jak już zaznaczono wyżej, zastosowanie kulistych wkładek utwardzonych ułatwia ich osadzenie w wybraniach głowicy wiertniczej i wkładki te można usunąć z ich gniazd bez większych nakładów pracy i kosztów.

Żeby uzyskać odpowiednie miejsce na materiał lutowniczy i jednocześnie zapewnić nieznaczną swobodę ruchu wkładkom utwardzonym w wybraniach głowicy wiertniczej korzystnie, średnica półkulistych gniazd mieszczących wkładki utwardzone jest większa od średnicy tych wkładek co najmniej o 1,5 do 5%. Dzięki temu nawet przy mimo osiowych obciążeniach wkładek następuje kompensacja poprzez nieznaczne przemieszczenie wkładek i nie dochodzi do wykruszenia materiału głowicy wiertniczej. Aby wytwarzanie głowicy wiertniczej było proste i efektywne, można ukształtować tę głowicę zgodnie z wynalazkiem jako odlew, odkuwkę lub część wytwarzaną mechanicznie, przykładowo poprzez toczenie.

Z myślą o ułatwieniu osadzenia koronki wiertniczej na żerdzi głowica wiertnicza na jej krańcu przeciwnym do powierzchni wiercenia ma ukształtowany cylindryczny albo stożkowy otwór do ustalenia żerdzi wiertniczej.

Koronkę wiertniczą można szczególnie łatwo ustalić na żerdzi wiertniczej dzięki temu, że głowica wiertnicza osadzona jest na żerdzi za pośrednictwem połączenia gwintowanego.

Żeby za pomocą umieszczonych w strefie powierzchni wiercenia koronki wiertniczej wkładek utwardzonych można było pokryć możliwie całkowicie przekrój wykonywanego otworu oraz jednocześnie umożliwić odprowadzanie urobionego materiału i ułatwić obróbkę miękkiego materiału τά pomocą krawędzi tnących w obrębie odsądzonych lub spłaszczonych stref głowicy wiertniczej, według wynalazku głowica wiertnicza ma zwężający się począwszy od powierzchni wiercenia zewnętrzny wymiar przekroju a wyznaczający średnicę otworu wierconego kontur zewnętrzny koronki wiertniczej jest określony przez wkładki utwardzone umieszczone między sąsiednimi, odsądzonymi lub spłaszczonymi strefami obwodowymi lub też przez leżące na większej w płaszczyźnie promieniowej średnicy wkładki utwardzone oraz krawędzie tnące spłaszczonych lub odsądzonych stref obwodowych.

Wynalazek w przykładach wykonania przedstawiony jest na załączonym rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widzianą z boku, częściowo w przekroju, koronkę wiertniczą według wynalazku; fig. 2 - widok według strzałki II na koronkę wiertniczą z fig. 1; fig. 3 - w powiększeniu osadzenie kulistej wkładki utwardzonej w głowicy wiertniczej koronki według wynalazku; fig. 4 - podobnie jak fig. 1 widziane z boku odmienne wykonanie koronki wiertniczej według wynalazku; i fig. 5 - widok w kierunku strzałki V na koronkę wiertniczą z fig. 4.

Figury 1 do 3 przedstawiają koronkę wiertniczą oznaczoną ogólnie przez 1, przy czym w jej głowicy wiertniczej 2 osadzono kilka utwardzonych wkładek 3. Wkładki 3 mają kształt kulisty, jak to widać zwłaszcza wyraźnie na fig. 3. Wkładki te ustalono, korzystnie zalutowano, w odpowiadających kształtowi kulistemu wkładek 3, półkulistych wybraniach 4 głowicy wiertniczej 2, przy czym średnica wybrań (gniazd) 4 jest większa nieznacznie od średnicy kulistych wkładek, przykładowo o około 1,5 do 5%.

Głowica wiertnicza 2, jak to pokazano bliżej na fig. 1 i 2, ma obok osadzonych na jej przedniej powierzchni, wkładek utwardzonych 3 także kilka odsądzonych lub też spłaszczonych stref obwodowych 5, które mają zaznaczone schematycznie krawędzie tnące 6, przy czym te spłaszczone lub też odsądzone strefy obwodowe 5 z ich krawędziami tnącymi 6 służą do urabiania oraz do usuwania miękkiej lub zmiękczonej skały. W strefach 5 kończą się przebiegające promieniowo otwory wyjściowe 7, które łączą się z centralnym otworem 8 we wnętrzu koronki wiertniczej. W obrębie centralnego otworu 8 znajduje się ponadto na przeciwległym do przedniej powierzchni krańcu głowicy 2 otwór obsadowy 9 dla nie przedstawionej na rysunku żerdzi wiertniczej. Przez tę żerdź osadzoną w otworze 9 można doprowadzać do strefy koronki 1 za pośrednictwem otworu 8 i otworów wyjściowych 7 płuczkę albo środek umacniający, przykładowo zaczyn cementowy. Doprowadzana płuczka umożliwia odprowadzanie urobionego materiału. W razie doprowadzania środka umacniającego przez

179 351 otwory 7 i 8 można utwardzać materiał otaczający koronkę 1 a ponadto w przypadku użycia koronki 1 jako koronki traconej i następnie jako elementu kotwiącego można zakotwić koronkę 1 w otaczającej ją skale przez doprowadzenie zaczynu cementowego.

Ponadto jak widać z fig. 1, koronka wiertnicza począwszy od powierzchni wiercenia 11 ma zwężający się wymiar przekroju zewnętrznego, a średnicę wierconego otworu wyznaczają krawędzie mące 6 spłaszczonych stref obwodowych 5 oraz utwardzone wkładki 3 umieszczone między tymi spłaszczonymi strefami w promieniowym odstępie od osi środkowej 10 koronki wiertniczej 1. Wkładki 3 mogą być przy tym przynajmniej częściowo umieszczone w różnym promieniowym odstępie od osi 10 koronki wiertniczej, żeby pokryć odpowiednio równomiernie urabianą powierzchnię.

Jak widać na fig. 3, objętość kulistej wkładki utwardzonej 3 w części osadzonej w głowicy wiertniczej 2 i nie wykorzystywanej do urabiania skały można znacznie zmniejszyć w porównaniu do trzpieniowych wkładek utwardzonych, których część ustalona w głowicy 2 ma długość wielokrotnie większą niż długość części wykorzystywanej do urabiania skaty. Ponadto widać, że dzięki wykorzystaniu kulistych wkładek 3 można wyeliminować określone powierzchnie przejściowe lub też powierzchnie graniczne w obrębie powierzchni wiercenia 11 głowicy 2, co pozwala zredukować znacznie niebezpieczeństwo złamania wkładek 3 w strefie powierzchni granicznej głowicy wiertniczej 2.

W odmianie wykonania na fig. 4 i 5 identyczne części konstrukcyjne oznaczono takimi samymi odnośnikami jak na poprzednich figurach. Koronka wiertnicza 1 lub też jej głowica wiertnicza 2 ma w tej odmianie środkową strefę zwaną też zacinającą koronką wiertniczą 12, którą ukształtowano w zasadzie identycznie jak koronka 1 przedstawiona na fig. 1 i 2. Na tej zacinającej koronce 12 ustalono również kilka kulistych wkładek utwardzonych 3 w półkulistych wybraniach 4, jak to zaznaczono schematycznie na fig. 4.

Zacinająca koronka lub też środkowy prowadnik 12 koronki wiertniczej 1 ma także spłaszczone lub odsądzone strefy obwodowe 5, które wyposażono w krawędzie tnące 6 i w których mają zakończenie przynajmniej częściowo otwory wyjściowe 7 do wprowadzania płuczki i/lub środka umacniającego do strefy zacinającej koronki wiertniczej 12.

Obok tej centralnej strefy koronki wiertniczej 1 w tym odmiennym wykonaniu na przynajmniej jednej dalszej płaszczyźnie, przesuniętej w kierunku wzdłużnym względem przedniej powierzchni koronki zacinającej 12, umieszczono następne wkładki utwardzone 13 w płaszczyźnie promieniowej na średnicy większej niż średnica, na której umieszczono wkładki 3 koronki zacinającej 12 względem środkowej osi 10 koronki 1, co w efekcie umożliwia wykonanie otworu o większej średnicy w jednej operacji wiercenia. Dodatkowe wkładki utwardzone 13 położone na większej średnicy rozmieszczono w tych strefach obwodowych, na których koronka zacinająca 12 ma spłaszczone lub odsądzone strefy 5, co ułatwia odprowadzanie urobionego materiału z przedniej części koronki wiertniczej 1. Ponadto wkładki utwardzone 13 rozmieszczone są na w zasadzie płaskich powierzchniach segmentów 14, przy czym poszczególne, rozmieszczone na obwodzie, płaskie powierzchnie segmentów 14 mogą przebiegać w różnym odstępie osiowym od wierzchołka lub też koronki zacinającej 12, tak że powstaje w efekcie spiralny układ powierzchni segmentów 14 wzdłuż średnicy zewnętrznej koronki wiertniczej 1.

Podobnie jak w poprzedniej odmianie wykonania zewnętrzny wymiar przekroju koronki 1, począwszy od koronki zacinającej 12 oraz od wkładek utwardzonych 13 położonych na segmentach 14 na średnicy większej od średnicy koronki zacinającej 12, zwęża się stożkowe, żeby umożliwić odpowiednie odprowadzanie urobionego materiału. W odmianie wykonania pokazanej na fig: 4 na krańcu koronki 1 przeciwległym do czynnej powierzchni wiercenia jest gwint zewnętrzny 15, który umożliwia przykręcenie nie pokazanej na rysunku żerdzi wiertniczej.

Poszczególne, kuliste wkładki utwardzone 3 lub też 13 również w odmianie wykonania według fig. 4 i 5 ustala się analogicznie jak w poprzedniej odmianie wykonania, jak to przedstawiono w powiększeniu na fig. 3.

179 351

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Koronka wiertnicza, w szczególności udarowa lub udarowo-obrotowa koronka wiertnicza, której głowica wiertnicza ma utwardzone wkładki, ustalone w wybraniach głowicy wiertniczej, znamienna tym, że utwardzone wkładki (3,13) mają kształt kulisty i są ustalone, korzystnie zalutowane w komplementarnych, półkulistych wybraniach (4) głowicy wiertniczej (2).
2. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że utwardzone wkładki (3,13) przynajmniej częściowo rozmieszczono w różnym promieniowym odstępie od osi (10) koronki wiertniczej (1).
3. Koronka wiertnicza według zastrz. 1 lub 2, znamienna tym, że głowica wiertnicza (2) ma na swym obwodzie zewnętrznym odsądzone i/lub spłaszczone strefy obwodowe (5), które mają krawędzie tnące (6) biegnące w kierunku obrotu koronki wiertniczej (1).
4. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że utwardzone wkładki (3, 13) rozmieszczone są w przynajmniej dwóch płaszczyznach przesuniętych względem siebie wzdłuż osi głowicy wiertniczej.
5. Koronka wiertnicza według zastrz. 4, znamienna tym, że utwardzone wkładki (13) umieszczone na większej, w płaszczyźnie promieniowej średnicy niż środkowe utwardzone wkładki (3) leżą względem wierzchołka głowicy wiertniczej (2) w pewnym odstępie, który odpowiada wielokrotności rozmiarów wkładek (3,13).
6. Koronka wiertnicza według zastrz. 4 lub 5, znamienna tym, że wkładki utwardzone (13) leżące na większej, w płaszczyźnie promieniowej, średnicy rozmieszczono w strefach wzdłuż obwodu głowicy wiertniczej (2) lub też łączących się z tymi strefami obszarach, w których głowica (2) ma ukształtowane spłaszczone i/lub odsądzone strefy obwodowe (5).
7. Koronka wiertnicza według zastrz. 4, znamienna tym, że leżące na większej, w płaszczyźnie promieniowej, średnicy, wkładki utwardzone (13) rozmieszczone sąna płaskich powierzchniach segmentów (14) usytuowanych w różnym odstępie od wierzchołka głowicy wiertniczej (2).
8. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że koronka (1) ma co najmniej jeden kanał do wprowadzania płuczki i/lub środka umacniającego w obręb powierzchni wiercenia.
9. Koronka wiertnicza według zastrz. 8, znamienna tym, że kanał jest utworzony przez centralny, otwarty na końcu przeciwległym do powierzchni wiercenia otwór nieprzelotowy (8), z którym połączone są przebiegające promieniowo otwory wyjściowe (7), które mają zakończenie w odsądzonych lub spłaszczonych strefach obwodowych (5) koronki wiertniczej (1).
10. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że średnica półkulistych wybrań (4) stanowiących gniazda mieszczące wkładki utwardzone (3, 13) jest większa od średnicy wkładek (3,13) co najmniej o 1,5 do 5%.
11. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że głowica wiertnicza (2) jest ukształtowana jako odlew, odkuwka lub jest wykonana mechanicznie, korzystnie poprzez toczenie.
12. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że głowica wiertnicza (2) ma na swej powierzchni krańcowej przeciwległej do powierzchni wiercenia cylindryczny lub stożkowy otwór obsado wy (9) żerdzi wiertniczej.
13. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że głowica wiertnicza (2) osadzona jest na żerdzi wiertniczej za pomocą połączenia gwintowanego (15).
14. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że głowica wiertnicza (2) począwszy od swych powierzchni wiercenia ma zwężający się wymiar przekroju zewnętrznego

179 351 i że, wyznaczający średnicę wierconego otworu kontur zewnętrzny koronki wiertniczej (1) jest określony przez utwardzone wkładki (3) umieszczone między sąsiednimi, odsądzonymi lub spłaszczonymi strefami obwodowymi (5) oraz krawędzie tnące (6) spłaszczonych lub odsądzonych stref (5) lub też przez utwardzone wkładki (13) leżące na większej w płaszczyźnie promieniowej średnicy.

* * *