PL176945B1 - Instalacja do topienia i przenoszenia szkła - Google Patents

Abstract

1. Instalacja do topienia i przenoszenia szkla, zawierajaca piec do topienia surowców zeszkliwalnych ze strefa topnienia i klarowania surowców zeszkliwalnych oraz kanal do przenoszenia i kondycjonowania roztopio- nego szkla, przeznaczony do przenoszenia stopionego szkla ze strefy topienia i klarowania surowców zeszkli- wialnych do strefy formowania stopionego szkla, aby sprowadzic je od jego temperatury topnienia do jego temperatury formowania, przy czym kanal zawiera rynne i nadbudowe oraz posiada szereg kolejnych stref umiesz- czonych w zasadzie poprzecznie wzgledem jego osi podluznej, znamienna tym, ze kazda strefa (8, 9, 10,11, 12, 13, 14) kanalu (1) ma swe wlasne zadanie, jest regu- lowana cieplnie w sposób niezalezny i jest odizolowana na czesci swej wysokosci wzgledem przyleglych stref za pomoca srodków oddzielajacych (15), przy czym wy- mienione strefy obejmuja co najmniej jedna strefe przej- sciowa (8), co najmniej jedna strefe drenowania (9), co najmniej jedna strefe chlodzenia (10, 11, 12) oraz co najmniej jedna strefe (13, 14) ujednorodmenia cieplnego i/lub chemicznego, a ponadto kanal (1) wykazuje co najmniej jedna zmiane przekroju poprzecznego wzdluz swej osi podluznej, zwlaszcza na styku pomiedzy strefa przejsciowa (8), polozona najblizej strefy (6) topienia i klarowania pieca, zwana kanalem przednim, a strefami nastepnymi (9). F I G . 2 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest instalacja do topnienia i przenoszenia szkła. W szczególności przedmiot wynalazku stanowi instalacja, zawierająca kanał przepływowy do przenoszenia i kondycj onowania roztopionego szkła ze strefy topienia i klarowania stopionego szkła,

176 945 zasilanej surowcami zeszkliwialnymi, do strefy formowania szkła taflowego oraz piec do topienia surowców zeszkliwialnych.

Instalacja przeznaczona jest zwłaszcza do zasilania w sposób ciągły roztopionym szkłem urządzeń do formowania szkła taflowego typu urządzeń flotacyjnych.

Znane są instalacje do topienia i przenoszenia szkła.

Aby stopić surowce zeszkliwialne, a następnie kondycjonować stopione szkło, by miało ono żądaną jakość, a zwłaszcza dobrą jednorodność chemiczną i cieplną, piece takie mają postać kolejnych przedziałów, uchodzących jedne do drugich, z których każdy ma ściśle określone zadania.

Tak np. znany jest z opisu patentowego EP-B-0.304.371 piec, zawierający pierwszy przedział, w którym przeprowadza się topienie surowców zeszkliwialnych i za którym znajduje się drugi przedział, tworzący zwężenie, określane mianem „gorsetu”, oraz uchodzący do przedziału, zwanego komorą żarową, przeznaczoną do kondycjonowania szkła. Przedział ten przelewa następnie szkło, poddane w ten sposób ujednorodnieniu, do kanału przepływowego, którego funkcja ogranicza się do przenoszenia szkła do urządzenia formującego.

Chociaż ten rodzaj pieca pozwala uzyskiwać szkło wysokiej jakości, to jednak nie jest wolny od pewnych niedogodności. Z jednej strony sama jego konstrukcja nie jest zbyt prosta koncepcyjnie, skoro zakłada nie mniej niż cztery oddzielne przedziały o bardzo różnych wymiarach. Z drugiej strony przedział, zwany komorą żarową, gdzie dokonuje się kondycjonowania szkła, jest tak zwymiarowany, aby wytwarzać w sposób niezamierzony recyrkulacyjny strumień konwekcyjny szkła w przedziale topienia, tj. strumień, zwany „powrotnym”, który jeśli nawet optymalizuje warunki kondycjonowania szkła przez zwiększenie jego czasu przebywania w piecu, to jednak zakłada również znaczną energię grzejną w obrębie przedziału topienia, gdzie zachodzi recyrkulacja ciągła szkła o niższej temperaturze, pochodzącego z komory żarowej.

Z polskiego opisu patentowego nr 161 579 znany jest kanał szklarski posiadający segmenty umieszczone na wspólnym szynowym urządzeniu nośnym. Segmenty te mają taki sam przekrój wzdłuż osi podłużnej i obejmują jedynie segmenty przyłączeniowe oraz, jednakowe względem siebie lub w części identyczne, pośrednie segmenty kanałowe.

Ponadto, z opisu patentowego US-3.294.512 znany jest piec, którego przedział topienia uchodzi do przedziału, zapewniającego jednoczesne przenoszenie i kondycjonowanie stopionego szkła, oraz ' którego wymiary determinują dostatecznie małą głębokość szkła, w celu zapobieżenia powstawaniu konwekcyjnego strumienia szkła. Można zadać sobie jednak pytanie, czy przeprowadzane w ten sposób kondycjonowanie szkła jest wystarczające, gdyż piec ten jest rozwiązany konstrukcyjnie tak, aby sprzyjać tworzeniu się strumieni konwekcyjnych wewnątrz szkła, lecz w przedziale topienia - w pobliżu styku z przedziałem kondycjonowania.

Celem wynalazku jest wyeliminowanie tych niedogodności przez opracowanie nowego rodzaju instalacji do topienia i kondycjonowania roztopionego szkła, która zapewniałaby otrzymywanie szkła wysokiej jakości i która nie byłaby obciążaną wadą wysokiego kosztu budowy pieca i/lub kosztu eksploatacji pieca, wewnątrz którego przeprowadza się wymienione kondycjonowanie.

Instalacja do topienia i przenoszenia szkła, zawierająca piec do topienia surowców zeszkliwalnych ze strefą topnienia i klarowania surowców zeszkliwalnych oraz kanał do przenoszenia i kondycjonowania roztopionego szkła, przeznaczony do przenoszenia stopionego szkła ze strefy topienia i klarowania surowców zeszkliwialnych do strefy formowania stopionego szkła, aby sprowadzić je od jego temperatury topnienia do jego temperatury formowania, przy czym kanał zawiera rynnę i nadbudowę oraz posiada szereg kolejnych stref umieszczonych w zasadzie poprzecznie względem jego osi podłużnej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że każda strefa kanału ma swe własne zadanie, jest regulowana cieplnie w sposób niezależny i jest odizolowana na części swej wysokości względem przyległych stref za pomocą środków oddzielających, przy czym wymienione strefy obejmują co najmniej jedną strefę przejściową, co najmniej jedną strefę drenowania, co najmniej jedną strefę chłodzenia oraz co najmniej jedną strefę ujednorodnienia cieplnego i/lub chemicznego, a ponadto kanał wykazuje co najmniej jedną zmianę przekroju poprzecznego wzdłuż swej osi podłużnej,

176 945 zwłaszcza na styku pomiędzy strefą przejśi^io^wŁą położoną najbliżej strefy topienia i klarowania pieca, zwaną kanałem przednim, a strefami następnymi.

Korzystnie głębokość kanału ma taką wielkość, że: zapobiega powstawaniu recyrkulacyjnego strumienia konwekcyjnego szkła stopionego w kierunku strefy topienia i klarowania.

Korzystnie środki oddzielające pomiędzy strefami są wybrane spośród ekranów zawieszonych, murów osłonowych, obniżonych dodatkowo łuków i przegród zawieszonych, zanurzonych częściowo w stopionym szkle.

Korzystnie trzon rynny kanału jest ustawiony w przybliżeniu wzdłuż płaszczyzny poziomej.

Korzystnie przekrój poprzeczny strefy przejściowej, zwanej kanałem przednim, a zwłaszcza jej szerokość, jest większy od przekroju poprzecznego następnych stref.

Korzystnie strefa przejściowa kanału, zwana kanałem przednim, ma przekrój poprzeczny, pośredni pomiędzy przekrojem poprzecznym strefy topienia i klarowania a przekrojem poprzecznym reszty kanału, oraz jest oddzielona od tego ostatniego za pomocą ekranu cieplnego.

Korzystnie kanał przedni czyli strefa przejściowa jest zaopatrzony w środki drenujące, takie jak wnęki do usuwania zanieczyszczeń ze strumienia stopionego szkła, a zwłaszcza z jego żył bocznych, skojarzone z drenami powierzchniowymi i umieszczone w szczególności na końcu gałęzi przepływowych, przewidzianych z obu stron kanału przedniego.

Korzystnie kanał przedni czyli strefa przejściowa jest zaopatrzony w środki grzejne, zwłaszcza w palniki, rozmieszczone w rzędach, symetrycznych względem osi podłużnej kanału.

Korzystnie strefa drenowania, położona ze strefą przejściową, zwaną kanałem przednim jest zaopatrzona w środki do drenowania strumienia stopionego szkła, zwłaszcza jego żyły środkowej, obejmujące dren powierzchniowy, umieszczony korzystnie w pobliżu zanurzonego urządzenia napędowego o powolnym ruchu obrotowym.

Korzystnie strefa drenowania zawiera przegrodę, zanurzoną częściowo w roztopionym szkle, zwłaszcza nachyloną pod kątem, różnym od 90°, względem osi podłużnej kanału oraz umieszczoną tuż za drenem powierzchniowym.

Korzystnie instalacja zawiera co najmniej jedną strefę chłodzenia, korzystnie zaś trzy kolejne strefy chłodzenia.

Korzystnie co najmniej jedna ze stref chłodzenia jest wentylowana, zwłaszcza za pomocą przepływu gazu zewnętrznego w jej części środkowej, wzdłuż osi podłużnej kanału.

Korzystnie przynajmniej w jednej ze stref chłodzenia co najmniej jedna ze ścian, zwłaszcza sklepienie, jest zaopatrzona w wewnętrzne środki chłodzące bez wentylacji.

Korzystnie sklepienie jest chłodzone przez przepływ płynu, zwłaszcza gazu, wewnątrz jego grubości, w szczególności przez przepływ przez strukturę komórkową.

Korzystnie sklepienie posiada co najmniej jeden zewnętrzny punkt wtryskowy w przybliżeniu pośrodku sklepienia, połączony przewodami z co najmniej dwoma punktami odprowadzającymi, przez które następuje przepływ płynu chłodzącego wewnątrz grubości sklepienia.

Korzystnie co najmniej jedna ze stref, które tworzą kanał, a zwłaszcza co najmniej jedna ze stref chłodzenia, jest zaopatrzona w boczne środki do nagrzewania, zwłaszcza umieszczone bądź na ścianach bocznych, bądź też na bokach sklepienia.

Korzystnie środki do nagrzewania są wybrane spośród palników, zwłaszcza palników, zwanych brzegowymi, lub palników, zwanych palnikami z płaskim płomieniem, bądź też rur promieniujących.

Korzystnie za strefą lub strefami chłodzenia znajduje się co najmniej jedna strefa ujednorodniania cieplnego ze wzmocnioną izolacją cieplną, która to strefa jest zaopatrzona w środki do kondycjonowania cieplnego, służące do usunięcia wszelkiego gradientu temperaturowego poprzecznie do osi podłużnej kanału.

Korzystnie środki do kondycjonowania cieplnego zawierają układ do wentylacji za pomocą gazu o regulowanej temperaturze.

176 945

Korzystnie instalacja zawiera strefę ujednorodniania chemicznego i drenowania szkła, umieszczoną korzystnie jak najbardziej z tyłu kanału.

Korzystnie strefa ujednorodniania chemicznego i drenowania zawiera dren denny, zwłaszcza utworzony przez szczelinę, wykonaną w trzonie i umieszczoną korzystnie tuż przed progiem, położonym na trzonie.

Korzystnie strefa ujednorodniania zawiera szereg mieszadeł, umieszczonych za drenem dennym.

Korzystnie strefa ujednorodniania zawiera środek do regulacji ubytku wsadu, uwarunkowanego przepływem szkła, który to środek jest utworzony w szczególności przez przegrodę, której głębokość zanurzenia w szkle jest regulowana i która jest umieszczona za drenem dennym i mieszadłami.

Korzystnie instalacja jest zakończona ujściem o zmniejszonym przekroju.

Korzystnie cały trzon kanału i jest podniesiony względem trzonu strefy topienia i klarowania.

Korzystnie strefa topienia i klarowania jest zaopatrzona w szereg palników, działających na tlen bez inwersji.

Zalety instalacji według wynalazku wynikają bezpośrednio z jej konstrukcji. Kanał zawiera szereg kolejnych stref, umieszczonych w zasadzie poprzecznie względem jego osi podłużnej. Każda strefa ma swe własne zadanie, podlegając niezależnej regulacji cieplnej i jest izolowana od przyległych stref na części swej wysokości za pomocą środków oddzielających. Środki te mogą mieć w szczególności postać ekranów, zawieszonych na sklepieniu, murów osłonowych, dodatkowo obniżonych łuków lub nawet zapór zawieszonych, zanurzonych częściowo w głębi stopionego szkła.

Ten ciąg stref zawiera korzystnie co najmniej jedną strefę przejściową, co najmniej jedną strefę drenującą, przeznaczoną do usunięcia ze szkła wszelkich zanieczyszczeń typu szkła, zanieczyszczonego obecnością elementów niestopionych lub wtrąceń, pochodzących z materiału żaroodpornego.

Należy także przewidzieć co najmniej jedną strefę chłodzenia, przeznaczoną do globalnego zmniejszenia temperatury szkła, pochodzącego ze strefy topienia, a to w celu nadania mu temperatury, odpowiedniej do zasilania urządzenia formującego.

Rozpatrywany kanał zawiera również co najmniej jedną strefę ujednorodniania cieplnego i/lub chemicznego, przeznaczoną, do ograniczenia występowania gradientów temperatury w szkle i/lub obecności rozmaitych „żył” szkła, różniących się wzajemnie pod względem chemicznym.

Specyficzna strefa, zwana przejściową, może być umieszczona pomiędzy pozostałą częścią kanału a przedziałem „przednim”, który uchodzi do tej ostatniej, przy czym przedział „przedni” jest utworzony w szczególności przez przedział topienia i klarowania. W ten sposób ta strefa przejściowa może dzięki swym specyficznym cechom strukturalnym umożliwić optymalizację prędkości przepływu szkła, które pochodzi z tego przedziału i które dopływa do kanału.

Wskutek tego, rozwiązanie konstrukcyjne pieca z takim kanałem jest, ogólnie biorąc, stosunkowo proste, ponieważ może prowadzić do bezpośredniego uchodzenia przedziału topienia do tego kanału, który zapewnia jednoczesne przenoszenie i kondycjonowanie szkła.

Ponadto podzielenie tego kanału na poszczególne strefy pozwala na racjonalizację kondycjonowania. Kondycjonowanie jest wówczas rozdzielone na szereg operacji komplementarnych, takich jak chłodzenie, egalizacja cieplna, ujednoradnianie chemiczne, drenowanie lub optymalizacja prędkości przepływu szkła, przy czym każdej ze stref jest przydzielona specyficznie przynajmniej jedna z tych operacji.

Dzięki temu każda z tych operacji może być sterowana i regulowana optymalnie, niezależnie od innych, co czyni kondycjonowanie szkła bardzo modulowalnym i zmiennym w zależności od potrzeb, przy czym ta modulowalność jest wzmocniona wskutek tego, że każda ze stref ma niezależną regulację cieplną i jest częściowo „szczelna” względem pozostałych, przynajmniej jeśli chodzi o atmosferę, panującą w każdej ze stref pomiędzy poziomem szkła a sklepieniem.

176 945

Wymiary kanału dobiera się korzystnie w taki sposób, aby uniknąć powstawania recyrkulacyjnego strumienia konwekcyjnego szkła w strefie topienia, zwłaszcza przez ograniczenie głębokości szkła w kanale.

Nieobecność tego strumienia recyrkulacyjnego pozwala przewidzieć znaczne zmniejszenie kosztów energetycznych eksploatacji pieca, ponieważ eliminuje ona problem przenikania do przedziału topienia „chłodniejszego” szkła, pochodzącego z przedziału kondycjonowania, co wymaga doprowadzania dużej ilości ciepła do przedziału topienia, czemu towarzyszą znaczne nakłady na wykonanie izolacji cieplnej. Należy zauważyć również, że zmniejsza się w ten sposób wydatnie bezwładność pieca oraz że można przechodzić o wiele szybciej od wytwarzania jednego rodzaju szkła do innego, np. od szkła przezroczystego do szkła wyraźnie ciemniejszego.

Jednakże korzyści ekonomiczne, związane z tym brakiem strumienia recyrkulacyjnego, nie są uzyskiwane kosztem jakości kondycjonowania szkła, a to dzięki podzieleniu kanału na specyficzne strefy funkcjonalne, co pozwala na regulację kondycjonowania i na szybkie interweniowanie w każdej z tych stref, w celu jej optymalnego wyregulowania.

Pod względem konstrukcyjnym kanał według wynalazku ma w przybliżeniu płaską ścianę dolną, nie wykazującą wskutek tego progów pomiędzy poszczególnymi strefami, z których się składa. Ma on także co najmniej jedną zmianę przekroju poprzecznego, która może być zlokalizowana na styku pomiędzy strefą kanału, położoną najbardziej z przodu, a strefą następną. Ta zmiana przekroju, zwłaszcza jego zmniejszenie, jest pożądana w szczególności po to, aby umożliwić optymalizację prędkości przepływu szkła, wpływającego do kanału. Tym nie mniej, w sumie konstrukcja kanału według wynalazku pozostaje prosta.

Termin „przedni” lub „tylny” odnoszą się w całym niniejszym opisie do kierunku przepływu strumienia szkła, przechodzącego przez kanał. Kanał według wynalazku zawiera strefę, położoną najbardziej z przodu, zwaną dalej „kanałem przednim”, którego głównym zadaniem jest regulacja prędkości szkła, wpływającego do kanału. W tym celu - jak to poprzednio wspomniano - strefa ta ma większy przekrój, od przekroju następnych stref. Jej przekrój może mieć zatem wielkość „pośrednią” pomiędzy przekrojem stref, położonych bardziej w tyle kanału, a przekrojem przedziału topienia, znajdującego się właśnie na przodzie. Istotnie, spełnia ona trochę zadanie buforowej strefy regulacyjnej, która eliminuje zjawisko zbyt szybkiego zasysania roztopionego szkła, pochodzącego z przedziału topienia, do kanału, a to w celu uniknięcia wszelkich zakłóceń w systemie przepływu szkła w przedziale, który znajduje się przed kanałem, zwłaszcza w przedziale topienia i klarowania.

Kanał przedni może być zaopatrzony ponadto w pierwsze środki drenujące, zwłaszcza do drenowania powierzchniowego, umieszczone w kanale przednim i tak rozwiązane, aby mieć szczególny wpływ na żyły boczne strumienia szkła. Może tu chodzić o wnęki do usuwania zanieczyszczeń powierzchniowych, skojarzone z drenami powierzchniowymi i umieszczone korzystnie na końcach dwóch gałęzi przepływu, położonych z obu stron kanału przedniego, przy czym gałęzie te mogą ewentualnie spełniać również funkcję środków przelewowych.

Jeżeli kanał ma w szczególności na celu globalne obniżenie temperatury szkła, aby uczynić go zdolnym do formowania, np. obniżenie rzędu co najmniej o 150°C, to owo ochłodzenie powinno być stopniowe, a zatem temperaturę szkła należy starannie regulować wzdłuż całego kanału. Ponadto temperatura szkła warunkuje przynajmniej częściowo wielkość i charakter strumieni konwekcyjnych, które wprawiają je w ruch. Wskutek tego kanał przedni, który stanowi - jak już wspomniano - strefę przejściową pomiędzy przedziałem topienia a resztą, kanału, jest zaopatrzony w pomocnicze środki do nagrzewania. Środki te mają zwłaszcza postać palników, rozmieszczonych w dwóch rzędach, symetrycznych względem· osi podłużnej kanału, przy czym można regulować moc grzejną tych palników w zależności od potrzeb.

Kanał zawiera także co najmniej jedną strefę drenującą do drenowania dodatkowego względem tego, które jest przeprowadzane w kanale przednim. Strefa ta znajduje się za kanałem przednim i jest zaopatrzone w środki drenujące, które można rozwiązać w taki sposób,

176 945 aby wpływać szczególnie na środkową żyłę strumienia szkła, uzupełniając w ten sposób drenowanie żył bocznych, przeprowadzane przedtem w kanale przednim.

Środki drenujące zawierają dren powierzchniowy, połączony z urządzeniem do napędzania powolnym ruchem obrotowym, zanurzonym w głębi szkła, oraz z przegrodą odchylającą, która może być 'zanurzona przynajmniej częściowo w głębi szkła. Istotnie, optymalna konfiguracja do osiągania efektywnego drenowania polega na umieszczeniu przegrody, zwłaszcza nachylonej pod kątem, różnym od 90°, względem osi podłużnej kanału, za drenem i urządzeniem napędowym, w którym kierunek i prędkość ruchu obrotowego odbiera się w odpowiedni sposób; w ten sposób urządzenie napędowe dąży do skupiania zanieczyszczonego szkła powierzchniowego w jednym z' naroży, jakie tworzy przegroda ze ścianami bocznymi kanału, przy czym strefa ta jest dobrze zlokalizowana, dzięki czemu łatwo jest usunąć ją za pośrednictwem drenu powierzchniowego.

Kanał zawiera także co najmniej jedną strefę,· - przeznaczoną specjalnie do chłodzenia szkła, a najlepiej jest, gdy zawiera ich kolejno trzy. Jak już wspomniano, ich zadaniem jest obniżanie temperatury szkła przez eliminowanie lub przynajmniej zmniejszanie gradientów temperaturowych, jakie mogą występować w szczególności wzdłuż osi, prostopadłej do osi przepływu szkła. Szkło wykazuje naturalną tendencję do posiadania niższej temperatury „na swych obrzeżach”, to jest w pobliżu ścian bocznych kanału. Najlepiej jest zatem skupiać chłodzenie na części środkowej strumienia szkła i chłodzić w sposób znacznie bardziej umiarkowany lub wręcz podgrzewać jego części boczne. Aby chłodzić szkło w jego części środkowej, każda ze stref chłodzenia może -wykorzystywać jeden lub kilka podanych poniżej środków chłodzących, przy czym każdy z nich ma swe specyficzne zalety. Pierwszy środek polega na wentylowaniu strefy chłodzenia przez wprowadzanie poprzez sklepienie do wnętrza kanału -gazu, np. powietrza, o zadanej temperaturze. Gaz ten doprowadza się następnie korzystnie do stanu przepływania wzdłuż drogi, równoległej w przybliżeniu do osi podłużnej kanału, tak, aby oddziaływać zwłaszcza na część środkową szkła. Jednakże zaleca się, aby nie było zbyt bezpośredniego i nagłego kontaktu pomiędzy gazem chłodzącym a szkłem, a - zatem by powodować jego przepływ w miarę możności w pewnej odległości od zwierciadła szkła. W tym celu można zastosować na przykład środki do wentylacji podłużnej. Można również przewidzieć inny środek chłodzący, bez uciekania się do wentylacji, przyczyniającej się do wprowadzania gazów zakłócających do atmosfery kanału. Sklepienie można chłodzić z zewnątrz, za pomocą obiegu płynu chłodzącego - gazu lub cieczy - w obrębie jego samej grubości. Obwód obiegu płynu w sklepieniu może być rozwiązany za pomocą szeregu punktów wtryskowych, znajdujących się w ścianie zewnętrznej sklepienia .i położonych korzystnie na jego osi środkowej, przy czym każdy z tych punktów wtryskowych jest połączony przewodami z otworami odprowadzającymi, wykonanymi również w ścianie zewnętrznej sklepienia. Takie powodowanie obiegu płynu chłodzącego wewnątrz grubości' co najmniej jednej ściany kanału, w szczególności sklepienia, we wnętrzu struktury komórkowej, znajdującej się w jego grubości, pozwala chłodzić szkło już nie przez konwekcję, lecz przez'promieniowanie: chodzi tu, istotnie, o chłodzenie, działające na samo sklepienie, które przenosi częściowo ten spadek temperatury na szkło przez promieniowanie.

Przepływ rozpatrywanego płynu wewnątrz grubości ściany może zachodzić bądź . wzdłuż osi, równoległej w przybliżeniu do osi podłużnej kanału, bądź też wzdłuż osi, prostopadłej w przybliżeniu do tej ostatniej, odziaływując jednak głównie na żyłę środkową szkła, a nie na jego boki.

Każdy ze sposobów chłodzenia: wentylacja lub chłodzenie ściany „zewnętrznej” ma swe zalety. Wentylacja umożliwia szybkie i skuteczne chłodzenie szkła, ale może być ono jednak zbyt nagłe. Przeciwnie,, chłodzenie z zewnątrz ścian jest znacznie bardziej stopniowe i pozwala na pełną kontrolę zawartości atmosfery ponad roztopionym szkłem w kanale, co może okazać się bardzo przydatne wówczas, gdy produkuje się szkła specjalne. Jednakże to chłodzenie „zewnętrzne”- wykazuje pewną bezwładność, co nie zawsze jest korzystne, jeśli warunki wytwarzania należy zmieniać dość często w czasie. Najlepiej jest wówczas skojarzyć ze sobą te dwa sposoby chłodzenia. Zyskuje się w ten sposób na elastyczności, mogąc je „uaktywniać” w mniejszym łub większym stopniu - na przemian lub jednocześnie. Każdą

176 945 strefę chłodzenia można wyposażyć w dany sposób chłodzenia lub też w dwa sposoby chłodzenia jednocześnie. Możliwe są wszelkie kombinacje. Ponadto co najmniej jedna ze stref chłodzenia jest zaopatrzona w boczne środki do podgrzewania, umieszczone bądź na wysokości ścian bocznych rynny, bądź też na bokach sklepienia. Mogą one przyjmować postać znormalizowanych palników, zwanych „brzegowymi”, które na ogół mogą podgrzewać szerokości szkła rzędu centymetra lub co najwyżej dziesięciu centymetrów. Może także chodzić o palniki z płaskim płomieniem, które są tak rozwiązane, aby wytwarzać płomienie, które biegną wzdłuż ścian, na których są zainstalowane, nie uderzając raczej bezpośrednio w powierzchnię strumienia szkła. W ten sposób palniki nagrzewają pośrednio szkło, mianowicie przez promieniowanie ścian, przy czym mogą one z łatwością nagrzewać je na znacznie większej szerokości, na przykład kilkudziesięciu centymetrów z każdej strony. Można wybrać także użycie rur promieniujących, wychodzących z otworów, wykonanych w ścianach bocznych, które to rury można opuszczać mniej lub bardziej głęboko w kanał, w celu modulowania szerokości szkła, poddanego nagrzewaniu. Mogą być także stosowane elektryczne środki grzejne, na przykład elektrody zanurzone, umieszczone po bokach strumienia szkła, bądź też dowolny inny środek. Korzyść, jaką dają te rozmaite urządzenia, polega na tym, że są one całkowicie wolne od płomieni, bądź też wytwarzają wprawdzie płomienie, lecz takie, które nie uderzają bezpośrednio w szkło. Bez względu na to, czy chodzi o lokalne chłodzenie lub nagrzewanie szkła, jest zalecane, aby ta zmiana temperatury dokonywała się w sposób nie nagły - głównie przez promieniowanie ścian.

Za strefą lub' strefami chłodzenia znajduje się strefa wyrównywania temperatury, przeznaczona do skasowania gradientów temperaturowych, które przetrwały lub które zostałyby wytworzone przez chłodzenie, przeprowadzone w poprzednich strefach. To w tej właśnie strefie wykorzystuje się we właściwy sposób środki do chłodzenia i/lub nagrzewania takich, jakie zostały poprzednio opisane. Można tu skojarzyć zastosowanie wentylacji za pomocą mniej lub bardziej podgrzanego powietrza z ewentualnym zastosowaniem bocznych środków do nagrzewania, jeśli istnieje taka potrzeba. Można stwierdzić, że jeśli w całym kanale wybiera się jednocześnie sposób chłodzenia bez wentylacji oraz sposób nagrzewania bezpłomieniowego typu rur promieniujących, to wówczas można w pełni kontrolować atmosferę kanału, np. wytworzyć atmosferę azotu, co jest korzystne, aby móc produkować szkła, zwane „specjalnymi”.

W części kanału, położonej najbardziej z tyłu, przewidziana jest korzystnie końcowa strefa drenowania, zwłaszcza dolnej żyły szkła, stykającej się z trzonem pieca, a także ujednorodniania, tak, aby uzyskać ostatnie oczyszczenie szkła przed jego wypłynięciem przez ujście przelewowe poza kanał, które to ujście ma mniejszy przekrój poprzeczny. Strefa ta jest zatem wyposażona w dren denny, przykładowo w szczelinę, wykonaną w trzonie pieca. Aby uczynić oczyszczanie bardziej skutecznym, dren jest umieszczony tuż przed progiem, który znajduje się na trzonie i który pozwala zbierać optymalnie zanieczyszczenia. Za tym drenem dennym umieszczony jest szereg mieszadeł, przeznaczonych do zwiększenia jednorodności szkła.

Ta strefa ujednorodniania może zawierać również, za drenem dennym i mieszadłami, środek do regulacji ubytku wsadu, wywołanego przez strumień szkła. Chodzi tu na przykład o zaporę, której głębokość zanurzenia w szkle można dowolnie regulować.

Ogólnie biorąc, kanał może znajdować się w piecu do topienia - bezpośrednio lub nie pomiędzy przedziałem topienia i klarowania a strefą formowania. Kanał przedni, strefa przejściowa, może mieć jednocześnie przekrój pośredni, jak to już podano, oraz być, podobnie jak reszta kanału, podniesiona względem przedziału topienia. Przedział topienia jako taki może wykorzystywać płomienie. Środek grzejny może mieć zatem postać szeregu palników tlenowych, bez działania inwersyjnego ani bez stosowania regeneratorów, przy czym spalanie tlenowe daje większą wydajność cieplną niż spalanie przy użyciu tradycyjnych palników, wykorzystujących powietrze jako utleniacz, co zmniejsza ilość spalin oraz ilość gazów zanieczyszczających typu NO_X, które należy dodatkowo obrabiać. Tak więc zaleca się, aby palniki, które mogą wyposażyć kanał przedni, były palnikami tlenowymi. W ten sposób, jeśli nie ma środka do całkowitego uszczelnienia atmosfery przedziału topienia i klarowania względem atmosfery kanału przedniego, eliminuje się niebezpieczeństwo przenikania powietrza, pochodzącego z

176 945 kanału przedniego, do przedziału topienia i klarowania. Zwłaszcza w przypadku, gdy w strefach chłodzenia kanału według wynalazku przewidziane są środki do chłodzenia wentylacyjnego, ważne jest również zastosowanie środków do uszczelniania atmosfery tych stref i w ogóle kanału względem atmosfery przedziału topienia i klarowania. Środki te mogą mieć postać ekranów, zawieszonych na sklepieniu i dochodzących do zwierciadła szkła lub - korzystniej przegrody zawieszonej, zanurzonej częściowo w szkle. Opisana poprzednio przegroda odchylająca do ułatwiania drenowania żyły środkowej szkła w strefie drenowania, przyległej do kanału przedniego, może spełniać tę rolę bardzo korzystnie. Można także przewidzieć inny sposób nagrzewania przedziału topienia i klarowania, stosując mianowicie odpowiedni przedział pośredni pomiędzy przedziałem topienia i klarowania a kanałem.

Zastosowanie instalacji według wynalazku jest szczególnie wskazane do zasilania roztopionym szkłem urządzenia do formowania szkła taflowego typu urządzenia flotacyjnego.

Przedmiot wynalazku uwidoczniony jest w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia instalację według wynalazku w przekroju podłużnym, fig. 2 - tę samą instalację w rzucie poziomym, fig. 3 - strefę chłodzenia kanału w przekroju podłużnym, fig. 4 - strefę chłodzenia kanału w przekroju poprzecznym, a fig. 5 - strefę ujednoradniającą kanału w rzucie poziomym.

Figury 1 i 2 przedstawiają w sposób bardzo schematyczny kanał 1 do przenoszenia i kondycjonowania według wynalazku. Kanał ten zawiera rynnę, ograniczoną trzonem 2, ścianami bocznymi 3, 4 i sklepieniem 5. Szkło przepływa tam wzdłuż osi podłużnej X kanału. Pochodzi ono ze strefy 6 topienia i klarowania, z której uwidoczniony jest tylko koniec tylny, oraz przelewa się w najbardziej z tyłu położonej strefie Y kanału przez ujście 7, zasilające w sposób ciągły roztopionym szkłem urządzenie do formowania szkła taflowego, np. nie uwidocznione urządzanie flotacyjne.

Trzon 2 kanału jest w przybliżeniu płaski i poziomy na całej długości tego ostatniego. Ściany boczne 3, 4 są w zasadzie pionowe. Sklepienie 5 jest płaskie lub łukowate. Zwierciadło stopionego szkła w kanale 1 jest uwidocznione lini^ przerywaną Y. Przekrój poprzeczny kanału 1 jest w przybliżeniu stały na całej jego długości, z wyjątkiem jego położonej najbardziej z tyłu strefy przejściowej 8, zwanej kanałem przednim, która ma przekrój - a zwłaszcza szerokość - pośredni pomiędzy przekrojem strefy 6 topienia i klarowania a przekrojem reszty kanału 1. Jego wysokość, mierzona pomiędzy trzonem a zwornikiem sklepienia, jest również pośrednia.

Ten kanał przedni czyli strefa przejściowa 8 stanowi pierwszą strefę kanału 1, która z uwagi na swe wymiary jest w stanie optymalizować prędkość przepływu szkła, wchodzącego do kanału 1. Ponadto ten kanał przedni, czyli strefa przejściowa 8, a ogólnie cały kanał 1 zawiera próg, przy czym jego trzon jest podniesiony względem trzonu strefy 6 topienia i klarowania. Odpowiedni dobór wszystkich tych wymiarów pozwala na wyeliminowanie wszelkiego powrotnego strumienia konwekcyjnego szkła w kanale 1 w kierunku strefy 6 topienia i klarowania, co daje znaczne oszczędności energetyczne na wysokości strefy 6 topienia i klarowania oraz zmniejsza bezwładność pieca.

Poniżej opisane są po kolei poszczególne strefy od 8 do 14 kanału 1 od przodu do tyłu, odpowiednio do kierunku przepływu szkła, wskazanego przez oś X.

Kanał przedni, czyli strefa przejściowa 8 jest odizolowany od strefy 6 topienia i klarowania i od następnej strefy 9 kanału 1 za pomocą ekranów stanowiących środki oddzielające 15, zawieszonych na których c^<^.ś<ćjes^ zwierciadła Y stopionego szkła. Wszystkie następne strefy od 9 do 14 kanału są także oddzielone od siebie nawzajem za pomocą tego rodzaju ekranu czyli środka oddzielającego 15. Kanał przedni, czyli strefa przejściowa 8 jest zaopatrzony w dwie gałęzie przepływowe 16, poprzeczne względem osi X, gdzie mieszczą się wnęki 17 do usuwania zanieczyszczeń, o odpowiednim kształcie, skojarzone z drenami powierzchniowymi. To drenowanie powierzchniowe okazuje się szczególnie efektywne w przypadku eliminowania żył bocznych strumienia szkła - wszelkich elementów niestopionych, bądź szkła zanieczyszczonego lub lekkiego, które znajdują się na powierzchni. Istotnie, gałęzie przepływowe 16 są umieszczone w kanale przednim tuż przed miejscem styku tego kanału przedniego z następną strefą, to jest tuż przed nagłym zmniejszeniem przekro176 945 ju poprzecznego kanału. Głównie zatem szkło, które znajduje się „po bokach”, a nie żyła środkowa, jest przede wszystkim zabierane, „popychane ” w kierunku gałęzi przepływowych 16, a następnie drenowane dzięki wnękom 17 do usuwania zanieczyszczeń - ze względu na samą geometrię przekroju poprzecznego kanału w tej strefie. Wielkość zmniejszenia przekroju poprzecznego w miejscu styku pomiędzy tymi dwiema strefami determinuje zatem szerokość szkła, które z każdej strony osi X jest poddawane drenowaniu powierzchniowemu.

Ten kanał przedni jest zaopatrzony prócz tego w palniki znormalizowane, np. w palniki paliwowo-powietrzne, które nie są uwidocznione i które są rozmieszczone na wysokości ścian bocznych, w dostatecznej odległości od zwierciadła szkła, w celu uniknięcia wszelkiej bezpośredniej styczności pomiędzy płomieniami i szkłem. Palniki te mogą także działać na tlen w przypadku, gdy nagrzewanie w strefie 6 topienia i klarowania zapewniają również palniki tlenowe.

Strefa 9 jest strefą drenowania dodatkowego, wyposażoną w przegrodę 18, zawieszoną na sklepieniu 5 i wchodzącą częściowo w głąb strumienia szkła. Materiały, z jakich wykonana jest przegroda 18, są tak dobrane, aby były szczególnie odporne na korozję, a sposób zamocowania przegrody jest przystosowany do tego, aby można było w razie potrzeby zastąpić ją szybko inną. Ta przegroda 18 jest nieco nachylona poprzecznie do osi kanału 1. Tuż przed nią umieszczone są: urządzenie napędowe 19, o powolnym ruchu obrotowym w kierunku trygonometrycznym oraz dren powierzchniowy 20. Zanieczyszczenia powierzchniowe, które nie zostałyby wydrenowane w kanale przednim czyli strefie przejściowej 8 przez wnęki 17 do usuwania zanieczyszczeń wskutek ich występowania w żyle środkowej strumienia szkła, są tutaj skutecznie wychwytywane. Dzięki swemu powolnemu ruchowi obrotowemu w bardzo specyficznym kierunku urządzenie napędowe 19 pociąga te zanieczyszczenia ku przegrodzie

18, tak, iż gromadzą się one w ostrym narożu, jaki tworzy przegrodę 18 z jedną ze ścian bocznych kanału, z której to strefy łatwo jest je usunąć za pomocą drenu powierzchniowego 20. Bardzo korzystne jest zatem kolejne stosowanie kilku dodatkowych środków drenujących, z których każdy działa na dany odcinek strumienia szkła, tak, aby zapewnić optymalną eliminację wszystkich zanieczyszczeń powierzchniowych.

Trzy następne strefy 10, 11, 12 są strefami chłodzenia, których zadaniem jest obniżenie średniej temperatury szkła o rząd od 150 do 250 °C w sposób jednocześnie najbardziej efektywny i możliwie jak najmniej „zakłócający”, aby nie wytwarzać dodatkowych wad lub niejednorodności cieplnych. Każda z tych stref jest wyposażona w co najmniej jeden z następujących, uwidocznionych na fig. 3 i 4, środków chłodzących, przeznaczonych do chłodzenia głównie środkowej części strumienia szkła, czyli części, która ma na ogół wyższą temperaturę niż pozostała część strumienia szkła.

Pierwszym środkiem jest wentylacja przez wprowadzanie gazu, np. powietrza, o temperaturze otoczenia; tu - jak to uwidoczniono na fig. 3 - powietrze jest wprowadzane przewodem

19, wykonanym w sklepieniu. Przewód ten jest wygięty tak, aby wdmuchiwane powietrze przepływało w pobliżu sklepienia 5 wzdłuż kierunku przepływu szkła. Powietrze odprowadza się następnie poprzez otwory 20, wykonane w sklepieniu 5,przy czym odprowadzanie to jest ułatwione dzięki temu, że otwory te znajdują się tuż przed ekranem zawieszonym czyli środkiem oddzielającym 15, który spełnia w ten sposób funkcję zapory dla gazów pomiędzy dwiema przyległymi strefami. Ten strumień powietrza jest zatem w miarę możliwości utrzymywany w pewnej odległości od powierzchni szkła i chłodzi on jednocześnie bezpośrednio szkło na zasadzie konwekcji oraz sklepienie, które pośrednio dąży do chłodzenia szkła przez promieniowanie.

Drugi środek chłodzący, zwany „zewnętrznym”, polega na chłodzeniu sklepienia 5 przez powodowanie przepływu wewnątrz jego grubości płynu chłodzącego - tu powietrza o temperaturze otoczenia. Na figurze 4 widoczne jest, że można wprowadzać płyn chłodzący lub wdmuchiwać powietrze do środkowego punktu wtryskowego 21, co wywołuje przepływ płynu chłodzącego, na przykład powietrza w sklepieniu przed jego odprowadzeniem bocznymi otworami zewnętrznymi, czyli punktami odprowadzającymi 22, umieszczonymi bądź na tej samej osi poprzecznej co punkt wtryskowy 21, bądź też znacznie bardziej z tyłu od niego.

176 945

Można także przewidzieć przepływ podłużny lub poprzeczny płynu chłodzącego poprzez całą strukturę komórkową. sprzyjającą wymianie ciepła pomiędzy płynem a sklepieniem.

Rozwiązaniem optymalnym jest wyposażenie każdej ze stref chłodzenia jednocześnie w środek wentylacyjny oraz w środek do zewnętrznego chłodzenia sklepienia. Stosując je łącznie lub na przemian, można regulować optymalnie intensywność chłodzenia w zależności od wielkości przerobu, rodzaju szkła itd. Każdej strefie chłodzenia można również przydzielić dany rodzaj chłodzenia.

Co najmniej jedna ze stref chłodzenia jest także zaopatrzona w środki do nagrzewania „boków” strumienia szkła, to jest szkła, które znajduje się w pobliżu każdej ze ścian bocznych 3, 4 kanału 1. Środkeum tymi są np. paliki rnormallzowime, zwane brregowymi i umiessczone na wysokości ścian bocznych, bądź też rury promieniujące, które uchodzą również na tej wysokości. Mogą to być także palniki z płaskim płomieniem, umieszczone po bokach sklepienia 5 i tak rozwiązane, aby płomienie pozostawały stycznymi do sklepienia. Środki te można oczywiście kojarzyć wzajemnie. Każdy z tych środków ma swoje zalety: palniki brzegowe są proste i dobrze znane, lecz mają na ogół ograniczoną zdolność grzejną. Palniki z płaskim płomieniem mogą nagrzewać większą szerokość szkła, a rury promieniujące są najłatwiej nastawiane w prosty sposób: wystarcza regulować ich wielkość i obniżać je z zewnątrz mniej lub bardziej głęboko w kanale nad poziomem szkła dzięki otworom, wykonanym w ścianach bocznych 3, 4.

Następna strefa 13 jest strefą wyrównania temperatur, czyli ujednorodniania cieplnego której celem jest wyeliminowanie wszelkich szczątkowych gradientów temperaturowych w szkle, zwłaszcza w kierunku poprzecznym względem osi przepływu. Jej izolacja cieplna jest wzmocniona, zwłaszcza na poziomie sklepienia. Można tu zainstalować wszelkie poprzednio opisane środki do chłodzenia i/lub nagrzewania, oddzielnie lub we wzajemnym skojarzeniu, przy czym ich działanie jest regulowane stale w zależności od potrzeb, rejestrowanych przez przyrządy pomiarowe, zwłaszcza do pomiarów cieplnych, umożliwiając określanie temperatury szkła w różnych punktach w dowolnej chwili. Strefa ta jest wyposażona korzystnie w środki do wentylacji lub chłodzenia, wykorzystujące płyny, których temperatura jest regulowana, oraz w środki boczne do nagrzewania, np. rury promieniujące.

Strefa 14 ujednorodniania chemicznego jest strefą końcowego ujednorodniania. Jest ona zaopatrzona w dren denny, utworzony przez poprzeczną szczelinę 24, wykonaną w trzonie i umieszczoną tuż przed progiem 25, przymocowanym do trzonu 2. Zanieczyszczenia typu wtrąceń, pochodzących z materiału żaroodpornego, są dzięki temu blokowane przez ten próg i skutecznie usuwane na wysokości szczeliny 24, służącej jako oczyszczalnik. Przewidziane są także ewentualnie środki do nagrzewania oraz co najmniej jeden poprzeczny rząd mieszadeł 26. Można stosować dowolne mieszadto znanego typu. w szczegonoości można. jrr^^vidi^^^ć mieszadła typu „stirrer”, zawieszone na sklepieniu, w postaci korb, złożonych z części czynnej, utworzonej przez pionowe wałki, osadzone na końcu ramion, wychodzących z osi pionowych. Można też zastosować - oddzielnie lub w połączeniu z poprzednimi - inne mieszadła, typu „blender”, które ze względu na swe rozwiązanie konstrukcyjne nadają szkłu ruch nie okrężny, lecz śrubowy, a zatem bardziej skuteczny, gdyż działający na głębokości strumienia szkła. Mieszadła 26 są obracane za pomocą nie uwidocznionych silników i są umieszczone za drenem dennym 24, aby nie zakłócać operacji drenowania. Strefa ta jest wyposażona za drenem 24 i mieszadłami 26 w przegrodę 27, która jest zanurzana w szkle na regulowaną głębokość, a to w celu regulacji ubytku wsadu, uwarunkowanego przepływem szkła, zwłaszcza w zależności od uzyskiwanego przerobu.

Zatem na końcu drogi, przebywanej w kanale 1, roztopione szkło, jednorodne cieplnie i chemicznie oraz wydrenowane przy dnie, na powierzchni i na całej swej szerokości, przelewa się z żądanym natężeniem przez ujście 7 o zmniejszonym przekroju poprzecznym.

W zakresie wymiarów wszystkie strefy mają korzystnie podobne w przybliżeniu długości, oprócz strefy przejściowej 8, zwanej kanałem przednim, która może być nieco dłuższa.

W zakresie materiałów do budowy tego kanału wybiera się rodzaj materiałów żaroodpornych w zależności od poszczególnych stref tego kanału oraz w zależności od tempe176 945 ratury szkła, która tam przepływa. Z tego powodu w kanale przednim należy przewidzieć materiały żaroodporne, najbardziej odporne na korozję, na wysokie temperatury, natomiast w strefach, położonych bardziej z tytułu można uwzględnić inne parametry.

Kanał może stanowić przedłużenie dowolnego rodzaju przedziału topienia, z palnikami płomieniowymi lub z topieniem elektrycznym, bezpośrednio lub za pośrednictwem przedziałów przejściowych. Jednakże przedział topienia może uchodzić bezpośrednio do kanału według wynalazku, ponieważ kanał ten zapewnia jednoczesne przenoszenie i kondycjonowanie.

Reasumując, instalacja według wynalazku odznacza się bardzo ekonomicznym działaniem, ponieważ umożliwia eliminację strumienia powrotnego, bez obniżania jakości szkła, przy czym dzięki temu maleje bezwładność pieca.

Rozwiązanie konstrukcyjne jest stosunkowo proste, a kondycj onowanie, które się przeprowadza w kanale, jest ekstremalnie nastawialne i nadaje się do wytwarzania wszelkich rodzajów szkła, zwłaszcza szkieł specjalnych, ponieważ umożliwia ewentualną bardzo dokładną regulację składu atmosfery nad zwierciadłem szkła.

Podjęto wszelkie środki ostrożności, aby zapewnić kondycjonowanie przynajmniej równie dobre jak za pomocą konstrukcji typu zwężenie/komora żarowa/kanał. Można stwierdzić ponadto, że długość kanału według wynalazku może być przyjęta jako bardzo bliska długości wymienionej powyżej konstrukcji, co pozwala na modernizację dotychczasowych pieców z komorą żarową, bez konieczności ich całkowitej rekonstrukcji.

176 945

176 945

Υ

FIG.3

FIG© <4

O O

FIG.5

176 945

CDId

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz Cena 4,00 zł.

Claims (26)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Instalacja do topienia i przenoszenia szkła, zawierająca piec do topienia surowców zeszkliwalnych ze strefą topnienia i klarowania surowców zeszkliwalnych oraz kanał do przenoszenia i kondycjonowania roztopionego szkła, przeznaczony do przenoszenia stopionego szkła ze strefy topienia i klarowania surowców zeszkliwialnych do strefy formowania stopionego szkła, aby sprowadzić je od jego temperatury topnienia do jego temperatury formowania, przy czym kanał zawiera rynnę i nadbudowę oraz posiada szereg kolejnych stref umieszczonych w zasadzie poprzecznie względem jego osi podłużnej, znamienna tym, że każda strefa (8,9,10,11,12,13,14) kanału (1) ma swe własne zadanie, jest regulowana cieplnie w sposób niezależny i jest odizolowana na części swej wysokości względem przyległych stref za pomocą środków oddzielających (15), przy czym wymienione strefy obejmują co najmniej jedną strefę przejściową (8), co najmniej jedną strefę drenowania (9), co najmniej jedną strefę chłodzenia (10,11,12) oraz co najmniej jedną strefę (13,14) ujednorodnienia cieplnego i/lub chemicznego, a ponadto kanał (1) wykazuje co najmniej jedną zmianę przekroju poprzecznego wzdłuż swej osi podłużnej, zwłaszcza na styku pomiędzy strefą przejściową (8), położoną najbliżej strefy (6) topienia i klarowania pieca, zwaną kanałem przednim, a strefami następnymi (9).
2. 2. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że głębokość kanału (1) ma taką wielkość, że zapobiega powstawaniu recyrkulacyjnego strumienia konwekcyjnego szkła stopionego w kierunku strefy (6) topienia i klarowania.
3. 3. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że środki oddzielające (15) pomiędzy strefami są wybrane spośród ekranów zawieszonych, murów osłonowych, obniżonych dodatkowo łuków i przegród zawieszonych, zanurzonych częściowo w stopionym szkle.
4. 4. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że trzon (2) rynny kanału (1) jest ustawiony w przybliżeniu wzdłuż płaszczyzny poziomej.
5. 5. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że przekrój poprzeczny strefy przejściowej (8), zwanej kanałem przednim, a zwłaszcza jej szerokość, jest większy od przekroju poprzecznego następnych stref (9).
6. 6. Instalacja według zastrz. 1 albo 5, znamienna tym, że strefa przejściowa (8) kanału (1), zwana kanałem przednim, ma przekrój poprzeczny, pośredni pomiędzy przekrojem poprzecznym strefy (6) topienia i klarowania a przekrojem poprzecznym reszty kanału, oraz jest oddzielona od tego ostatniego za pomocą ekranu cieplnego (15).
7. 7. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że kanał przedni czyli strefa przejściowa (8) jest zaopatrzony w środki drenujące, takie jak wnęki (17) do usuwania zanieczyszczeń ze strumienia stopionego szkła, a zwłaszcza z jego żył bocznych, skojarzone z drenami powierzchniowymi i umieszczone w szczególności na końcu gałęzi przepływowych (16), przewidzianych z obu stron kanału przedniego.
8. 8. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że kanał przedni czyli strefa przejściowa (8) jest zaopatrzony w środki grzejne, zwłaszcza w palniki, rozmieszczone w rzędach, symetrycznych względem osi podłużnej kanału (1).
9. 9. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że strefa drenowania (9), położona ze strefą przejściową (8), zwaną kanałem przednim jest zaopatrzona w środki do drenowania strumienia stopionego szkła, zwłaszcza jego żyły środkowej, obejmujące dren powierzchniowy (20), umieszczony korzystnie w pobliżu zanurzonego urządzenia napędowego (19) o powolnym ruchu obrotowym.
10. 10. Instalacja według zastrz. 9, znamienna tym, że strefa drenowania (9) zawiera przegrodę (18), zanurzoną częściowo w roztopionym szkle, zwłaszcza nachyloną pod kątem, różnym od 90°, względem osi podłużnej kanaki (1) oraz umieszczoną tuż za drenem powierzchniowym (20).

    176 945
11. 11. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera co najmniej jedną strefę chłodzenia, korzystnie zaś trzy kolejne strefy chłodzenia (10,11,12).
12. 12. Instalacja według zastrz. 11, znamienna tym, że co najmniej jedna ze stref chłodzenia (10,11,12) jest wentylowana, zwłaszcza za pomocą przepływu gazu zewnętrznego w jej części środkowej, wzdłuż osi podłużnej kanału.
13. 13. Instalacja według zastrz. 11 albo 12, znamienna tym, że przynajmniej w jednej ze stref chłodzenia (10, 11, 12) co najmniej jedna ze ścian, zwłaszcza sklepienie (5) jest zaopatrzona w wewnętrzne środki chłodzące bez wentylacji.
14. 14. Instalacja według zastrz. 13, znamienna tym, że sklepienie (5) jest chłodzone przez przepływ płynu, zwłaszcza gazu, wewnątrz jego grubości, w szczególności przez przepływ przez· strukturę komórkową..
15. 15. Instalacja według zastrz. 14, znamienna tym, że sklepienie (5) posiada co najmniej jeden zewnętrzny punkt wtryskowy (21) w przybliżeniu pośrodku sklepienia, połączony przewodami z co najmniej dwoma punktami odprowadzającymi (22), przez które następuje przepływ płynu chłodzącego wewnątrz grubości sklepienia (5).
16. 16. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że co najmniej jedna ze stref, które tworzą kanał, a zwłaszcza co najmniej jedna ze stref chłodzenia (10,11,12), jest zaopatrzona w boczne środki do nagrzewania, zwłaszcza umieszczone bądź na ścianach bocznych, bądź tez na bokach sklepienia.
17. 17. Instalacja według zastrz. 16, znamienna tym, że środki do nagrzewania są wybrane spośród palników, zwłaszcza palników, zwanych brzegowymi, lub palników, zwanych palnikami z płaskim płomieniem, bądź też rur promieniujących.
18. 18. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że za strefą łub strefami chłodzenia (10, 11, 12) znajduje się co najmniej jedna strefa (13) ujednorodniania cieplnego ze wzmocnioną izolacją cieplną, która to strefa jest zaopatrzona w środki do kondycjonowania cieplnego, służące do usunięcia wszelkiego gradientu temperaturowego poprzecznie do osi podłużnej kanału (1).
19. 19. Instalacja według zastrz. 18, znamienna tym, że środki do kondycj onowania cieplnego zawierają układ do wentylacji za pomocą gazu o regulowanej temperaturze.
20. 20. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera strefę (14) ujednorodniania chemicznego i drenowania szkła, umieszczoną korzystnie jak najbardziej z tyłu kanału (1).
21. 21. Instalacja według zastrz. 20, znamienna tym, że strefa (14) ujednorodniania chemicznego i'drenowania zawiera dren denny, zwłaszcza utworzony przez szczelinę (24), wykonaną w trzonie i umieszczoną korzystnie tuż przed progiem, położonym na trzonie.
22. 22. Instalacja według zastrz. 21, znamienna tym, że strefa ujednorodniania (14) zawiera szereg mieszadeł (26), umieszczonych za drenem dennym.
23. 23. Instalacja według zastrz. 21 albo 22, znamienna tym, że strefa ujednorodniania (14) zawiera środek do regulacji ubytku wsadu, uwarunkowanego przepływem szkła, który to środek jest utworzony w szczególności przez przegrodę (27), której głębokość zanurzenia w szkle jest regulowana i która jest umieszczona za drenem dennym i mieszadłami.
24. 24. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że jest zakończona ujściem (7) o zmniejszonym przekroju.
25. 25. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że cały trzon (2) kanału (1) jest podniesiony względem trzonu strefy (6) topienia i klarowania.
26. 26. Instalacja według zastrz. 1, znamienna tym, że strefa (6) topienia i klarowania jest zaopatrzona w szereg palników, działających na tlen bez inwersji.