PL172711B1 - Cewnik tulejkowy PL PL - Google Patents

Abstract

1 . Cewnik tulejkowy do zwilzania i nasaczania scianki naczynia lub innego na- rzadu przewodowego plynem, zwlaszcza le- kiem, zawierajacy cewnik balonikowy z balonikiem oraz c z e s c glówkowa w postaci rozpeznej tulei, wydzielajacej lek, znamien- ny tym, ze czesc glówkowa (16) posiada swiatlo centralne (20) i rozmieszczone wokól niego swiatla zewnetrzne (18), zaopatrzone w otwory wylotowe (24), przy czym czesc glówkowa (16) jest w obszarze swiatla cen- tralnego (20) umocowana przesuwnie na cewniku balonikowym (11) i baloniku (12) oraz czesc glówkowa (16) ma po stronie ze- wnetrznej, rozmieszczone pomiedzy otwora- mi wylotowymi (24), wzdluzne, promieniowe rowki (22), przy czym czesc czesci glówko- wej (16) o pozostalej grubosci stanowi prze- gub, natomiast otwieralne pod cisnieniem otwory wylotowe (24) stanowia perforacje zewnetrznej scianki czesci glówkowej (16). P L 1 7 2 7 1 1 B1 F i g 1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest cewnik tulejkowy do zwilżania i nasączania ścianki naczynia lub innego narządu płynem, zwłaszcza lekiem, stosowany w medycynie.

Rozszerzanie naczyń za pomocą balonika jest uważane za jedyny, nieznacznie inwazyjny, lecz bardzo skuteczny i wygodny sposób leczenia zwężonych przelotów w arteriach. Praktyka jednak wykazuje, że przy tym sposobie leczenia występuje duża ilość nawrotów, u około 30% leczonych pacjentów, to znaczy, że w ciągu kilku miesięcy, na przykład między 3 i 6 miesiącem, następuje ponownie zwężenie przelotów. Okazało się, że jest to przynajmniej częściowo powodowane przez rozrost komórek, który jest wywoływany przez rozszerzanie za pomocą balonika, to jest przez rozszerzanie i pękanie tkanki. Dlatego pożądane jest zapewnienie w obszarze naczynia, który jest poddawany rozszerzaniu za pomocą balonika, dodatkowej terapii przeciwdziałającej wzrostowi tkanek.

Znane są różne metody hamowania rozrostu tkanek, zwłaszcza stosowanie energii, na przykład za pomocą lasera lub zlokalizowanego leczenia specjalnym lakiem. Przy zlokalizowanym leczeniu lekiem, znane jest zastosowanie, jako nośnika, drucianych podpór ścianek (tak zwanych stentów), których użycie jest jednak skomplikowane i które nie mogą być usunięte.

Znane jest także użycie cewników balonikowych, w których baloniki są perforowane tak, że podczas zabiegu rozszerzania jest podawany lek wnikający do wewnątrz tkanki. Stwierdzono jednak, że ten sposób jest nieodpowiedni, ponieważ już na początku i podczas rozszerzania za pomocą balonika tracone są niekontrolowane ilości leku, a więc niemożliwe jest dostarczanie określonej ilości leku do leczonych obszarów tkanki ścianek w celu zwilżania i nasączania wnętrza tkanki. Podczas nadmuchiwania balonika, to jest zanim ścianka balonika oprze się o ściankę naczynia, uwalniana jest znaczna ilość leku i ta przedwcześnie uwalniana ilość leku nie dochodzi do warstw naczynia, które mają być leczone i, w konsekwencji, potrzebna jest niepożądanie duża dawka leku dla zapewnienia ilości wystarczającej do leczenia określonego obszaru naczynia. Inną wadą jest to, że przy pomocy perforowanego balonika wytwarzane jest ciśnienie o niedostatecznej wielkości, które może nie być wystarczające dla rozszerzenia zwężonego obszaru naczynia.

172 711

Celem wynalazku jest opracowanie cewnika tulejkowego do prowadzenia zabiegu rozszerzania zwężonych przelotów w arteriach z jednoczesnym podawaniem leku w pożądanej dawce, nie posiadającego wad cewników z perforowanym balonikiem, przy zachowaniu skuteczności i wygody rozszerzania za pomocą balonika oraz ułatwiającego leczenie lekiem tkanki i ścianki naczynia podczas zabiegu bez wydłużania jego czasu.

Cewnik tulejkowy do zwilżania i nasączania ścianki naczynia lub innego narządu przewodowego płynem, zwłaszcza lakiem, zawierającym cewnik balonikowy z balonikiem oraz część główkową w postaci rozprężnej tulei wydzielającej lek, według wynalazku charakteryzuje się tym, że część główkowa posiada światło centralne i rozmieszczone wokół niego światła zewnętrzne, zaopatrzone w otwory wylotowe, przy czym część główkowa jest w obszarze światła centralnego umocowana przesuwnie na cewniku balonikowym i baloniku oraz część główkowa mapo strome zewnętrznej, rozmieszczone pomiędzy otworami wylotowymi, wzdłużne, promieniowe rowki, przy czym część części główkowej o pozostałej grubości stanowi przegub, natomiast otwieralne pod ciśnieniem otwory wylotowe stanowią perforację zewnętrznej ścianki części główkowej.

Korzystnym jest, że część główkowa ma na wewnętrznej ściance, od strony światła centralnego, rozmieszczone pomiędzy s'wiatłami zewnętrznymi, wzdłużne, promieniowe rowki, przy czym część części główkowej o pozostałej grubości stanowi przegub.

Korzystnym jest, że część główkowa ma na obwodzie od sześciu do dwudziestu świateł zewnętrznych.

Cewnik tulejkowy według wynalazku ma tę zaletę, że jego częŚć główkowa daje się wsuwać na część nie nadmuchanego balonika cewnika balonikowego, dzięki czemu utrzymywany jest mały zarys balonika, wymagany przy wkładaniu cewnika do wewnątrz zwężonego obszaru naczynia. Nadmuchanie balonika wymusza rozprężanie części główkowej cewnika tulejkowego aż do jej zetknięcia się z leczoną tkanką i podczas zabiegu rozszerzania lek podawany jest pod ciśnieniem, poprzez zewnętrzne Światła i otwory wylotowe, bezpośrednio do przeznaczonej do leczenia tkanki, dzięki czemu wchodzi on jedynie do tej tkanki. W ten sposób wszystkie toksyczne związki lub uzyskane za pomocą technologii genetycznej leki, przystosowane do hamowania niepożądanego rozrostu komórek w leczonym obszarze są wstrzykiwane bezpośrednio i tylko do obszaru leczonej tkanki.

Wzdłużne, promieniowe rowki po zewnętrznej stronie części główkowej ułatwiają jej rozszerzanie. Rozszerzanie to jest ponadto ułatwione dzięki wzdłużnym promieniowym rowkom na wewnętrznej ściance części główkowej.

Różna liczba świateł zewnętrznych umożliwia podawanie różnych ilości leku do zwilżania tkanki lub wnikania do wewnątrz tkanki w zależności od miejsca w naczyniach lub narządach, gdzie cewnik tulejkowy z cewnikiem balonikowym jest stosowany.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonaniajest przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia część główkową cewnika tulejkowego umieszczona na cewniku balonikowym w widoku z boku, fig. 2 przedstawia w przekroju osiowym część główkową cewnika tulejkowego umieszczoną na cewniku balonikowym, fig. 3 przedstawia w przekroju osiowym nadmuchany balonik z rozszerzoną częścią główkową cewnika tulejkowego, fig. 4 przedstawia w przekroju poprzecznym część główkową cewnika tylejkowego wzdłuż linii IV -IV na fig. 1, zaś fig. 5 przedstawia konstrukcję łączącą do obsługi cewnika tulejkowego z cewnikiem balonikowym.

Figury 1 i 2 przedstawiają część główkową 16 cewnika tulejkowego 10 umieszczoną na cewniku balonikowym 11. Część główkowa 16 jest wsunięta na cewnik balonikowy 11 tak, że przynajmniej częściowo obejmuje balonik 12, który jest zamocowany na elastycznym pręcie prowadzącym 14, jak pokazano na fig. 2. Tak połączona z cewnikiem balonikowym 11 część główkowa 16 jest wkładana do wewnątrz naczynia lub narządu. Część główkowa 16 posiada światła zewnętrzne 18, kończące się w niej i rozciągające się na całej długości cewnika tulejkowego 10 aż do struktury łączącej, przedstawionej na fig. 5.

Na fig. 4 przedstawiono osiem świateł zewnętrznych 18 rozmieszczonych na okręgu wokół światła centralnego 20, ale korzystnie znajduje się od 6 do 20 zewnętrznych świateł, w zależności od wielkości i obszaru stosowania cewnika tulejkowego. Możliwe jest także umieszczenie tylko jednego lub dwóch świateł, które rozciągają się wzdłuż cewnika tulejkowego 11 i które są

172 711 podzielone w części główkowej 16 na kilka świateł zewnętrznych 18. Przekrój poprzeczny i rozmieszczenie tych świateł są dostosowane do określonego zastosowania.

Światła zewnętrzne 18, zaopatrzone są w otwory wylotowe 24 prowadzące na zewnątrz części główkowej 16. Otwory wylotowe 24 są tak ukształtowane, że otwierają się tylko pod koniec zastosowania nacisku balonika 12 i wówczas wydzielają lek zawarty w światłach zewnętrznych 18. Możliwejest także takie ukształtowanie otworów wylotowych 24, że otwierają się one jedynie przy zastosowaniu dodatkowego ciśnienia doprowadzonego poprzez konstrukcję łączącą.

W celu ułatwienia rozszerzania części główkowej 16 posiada ona na zewnętrznej stronie wzdłużne, promieniowe rowki 22 o ograniczonej głębokości, rozmieszczone pomiędzy otworami wylotowymi 24. Część części główkowej 16 o pozostałej grubości stanowi przegub, umożliwiający otwieranie promieniowych rowków 22 i rozszerzanie części główkowej 16 przy małych ciśnieniach. W celu dalszego zmniejszenia ciśnienia wymaganego do rozszerzania części główkowej 16 ma ona inne wzdłużne, promieniowe rowki 23 na zewnętrznej ściance od strony światła centralnego 20, rozmieszczone pomiędzy światłami zewnętrznymi 18. Każde dwa promieniowe rowki 23 znajdują się po przeciwnych stronach każdego promieniowego rowka 22, tworząc trójprzegubową strukturę, dodatkowo ułatwiającą rozszerzanie części główkowej 16.

Część główkowa 16 jest dociskana do uzyskania wystarczająco ścisłego kontaktu ze ścianką naczynia przez ciśnienie wynoszące od 500 do 800 kPa, wymagane dla całkowitego rozszerzenia balonika 12, dzięki czemu lek, doprowadzany poprzez światła zewnętrzne 18 i otwory wylotowe 24, nie odpływa, lecz jest doprowadzany do powierzchni wewnętrznej ścianki w wysoce zlokalizowany sposób, a więc wnika w ściankę i potem nasyca wewnętrzne warstwy do wystarczająco wysokiej koncentracji.

W celu dobrego rozprowadzania leku podczas rozszerzania, gdy część główkowa 16 jest mocno dociskana do rozszerzanej tkanki przez ciśnienie powstałe w baloniku 12, to jest w celu wtryskiwania leku w obszarze środkowym leczonego zwężenia, otwory wylotowe 24 są ukształtowane w taki sposób, że otwierają się przy rosnącym ciśnieniu poczynając od dalszego końca części główkowej 16, w kierunku jej bliższego końca. Taki układ zapewnia to, że wtryskiwany lek nie jest porywany lecz jest dostarczany w dostatecznie wysokiej koncentracji do warstw tkanki, zgodnie z wymaganiami i następnie wnika do wewnątrz głębszych warstw ścianki naczynia. Ilość leku uwalnianego do wewnątrz naczynia po wypuszczeniu gazu z cewnika balonikowego 12, co zwykle ma miejsce po około 60 sekundach, jest stosunkowo mała, lek jest znacznie rozcieńczony i jego dawka jest nieistotna dla układu całego ciała, nawet jeśli lokalnie, w obszarze leczonego naczynia, została zaaplikowana duża dawka leku. Jako leki głównie są stosowane dobrze znane związki komórkowo-toksyczne, których skutki są znane, a ponadto są także stosowane leki tworzone genetycznie.

Zastosowanie wytwornic ciśnienia (indeflatorów), zwykle używanych przy rozszerzaniu naczyń za pomocą balonika, umożliwia wstrzykiwanie i wnikanie leku do wewnątrz tkanki przy dowolnym ciśnieniu i w dowolnej, wstępnie określonej ilości.

Figura 5 przedstawia konstrukcję łączącą dla indeflatora i dla cewnika tulejkowego do wstrzykiwania leku. Konstrukcja łącząca zawiera łącznik w kształcie litery Y z końcówką 32 dla oczyszczania i końcówką 34 dla indeflatora. Z łącznikiem połączony jest cewnik balonikowy 11. Cewnik tulejkowy 10, otaczający cewnik balonikowy 11, jest zaopatrzony na tylnym końcu w łącznik 36 mający końcówkę 37, doprowadzającą lek za pomocą sprężarki (nie pokazanej). W obrębie łącznika 36 końcówka 37 jest połączona ze światłami zewnętrznymi 18 cewnika tulejkowego 10.

Przy tym układzie łącznika 36 rozszerzanie za pomocą balonika 12 jest dokonywane niezależnie od stosowania leku, a lekjest podawany niezależnie i w z góry określonych ilościach.

Dla leczenia naczyń wieńcowych wynalazek przynosi znaczne korzyści, polegające na tym, że utrzymywana zostaje wygoda sposobu rozszerzania naczyń za pomocą balonika i że zabieg nie ulega przedłużeniu, ponieważ lek jest wstrzykiwany podczas normalnego zabiegu rozszerzania, podczas którego, ponadto, podawana jest dokładnie określona ilość leku w obrębie dokładnie określonego obszaru naczynia.

Cewnik tulejkowy według wynalazku stosowany jest nie tylko do leczenia naczyń wieńcowych lecz także naczyń nerkowych i naczyń w kończynach oraz, w zależności od warunków, także do naczyń w głowie pacjenta. Jest on również stosowany do zwilżania i nasączania związkami hamującymi rozrost części naczyń narządów lub układów przewodowych takich, jak cewka moczowa lub przewód żółciowy lub innych naczyniopodobnych narządów. Cewnik tulejkowy według wynalazku nadaje się szczególnie do leczenia obszarów rakowych związkami hamującymi rozrost (cytostatykami), a ponadto umożliwia leczenie struktur przewodowych podziurawionych przez raka bez zakłócania lub blokowania przepływu przez nie, a więc mogą być także leczone złośliwe choroby w obszarze tchawicy lub jelit bez zakłócania przepływu przez zaatakowane obszary. W powyżej opisany sposób można podawać lek także przy leczeniu przerostu prostaty.

172 711 r\

--- 14

IV

__10

LT ¹¹ Fig. 1 Fig. 5

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (3)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Cewnik tulejkowy do zwilżania i nasączania ścianki naczynia lub innego narządu przewodowego płynem, zwłaszcza lekiem, zawierający cewnik balonikowy z balonikiem oraz część główkową w postaci rozpężnej tulei, wydzielającej lek, znamienny tym, że część główkowa (16) posiada światło centralne (20) i rozmieszczone wokół niego światła zewnętrzne (18), zaopatrzone w otwory wylotowe (24), przy czym część główkowa (16) jest w obszarze światła centralnego (20) umocowana przesuwnie na cewniku balonikowym (11) i baloniku (12) oraz część główkowa (16) ma po stronie zewnętrznej, rozmieszczone pomiędzy otworami wylotowymi (24), wzdłużne, promieniowe rowki (22), przy czym część części główkowej (16) o pozostałej grubości stanowi przegub, natomiast otwieralne pod ciśnieniem otwory wylotowe (24) stanowią perforację zewnętrznej ścianki części główkowej (16).
2. 2. Cewnik tulejkowy według zastrz. 1, znamienny tym, że część główkowa (16) ma na wewnętrznej ściance, od strony światła centralnego (20), rozmieszczone pomiędzy światłami zewnętrznymi (18), wzdłużne, promieniowe rowki (23), przy czym część części główkowej (16) o pozostałej grubości stanowi przegub.
3. 3. Cewnik tulejkowy według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że część główkowa (16) ma na obwodzie od sześciu do dwudziestu świateł zewnętrznych (18).