PL170733B1 - S posób wytwarzania rozpuszczalnych w wodzie, fizjologicznie tolerowanych estrów skrobi PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób wytwarzania rozpuszczalnych w wodzie, fizjologicznie tolerowanych estrów skrobi, znamienny tym, ze skrobie przez hydrolize kwasna albo hydrolize enzymatyczna przeprowadza sie w hydrolizat czesciowy o sredniej masie czasteczkowej Mw w zakresie 10 000 do 500 000 Dalton, po czym ten hydrolizat czesciowy acyluje sie w roztworze wodnym za pomoca bezwodnika albo halogenku alifatycznego kwasu monokarboksylowego o 2 do 4 atomach wegla albo alifatycznego kwasu dikarboksylowego o 3 do 6 atomach wegla albo ich mieszanin i srodka alkalizujacego, do molowej substytucji w zakresie 0,1 do 1,0 mol/mol i z tak otrzymanej mieszaniny reakcyjnej usuwa sie sole 1 przed i/albo po acylowaniu usuwa sie skladniki maloczasteczkowe. PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania rozpuszczalnych w wodzie, fizjologicznie tolerowanych estrów skrobiowych do zastosowań klinicznych, w szczególności pozajelitowych.

Istnieje duże zapotrzebowanie na rozpuszczalne w wodzie, biokompatybilne polimery: dla roztworów do wlewu, jako środki zastępujące osocze, do hemodylucji albo w roztworach do dializy otrzewnowej, jak również do specjalnego żywienia. Dotychczas do takich celów stosowano w szczególności żelatynę, pochodne żelatyny, dekstran i skrobię hydroksyetylową (por. np. US-A-39 37 821, DE-A-3 313 600; Romp’s Chemie Lexikon, wydanie 9, str. 919 i 1509).

Obecnie do zastosowania klinicznego, w szczególności do roztworów zastępujących osocze, stosuje się przeważnie polisacharydy, dekstran i hydroksyetyloskrobię. Istotną wadą dekstranu jest to, że w związku z obecnością preformowanych przeciwciał mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne, które czynią niebezpieczne zastosowanie tej substancji albo komplikują je przez nieodzowną obróbkę wstępną za pomocą neutralizującego małocząsteczkowego heptenu. Przy krótkotrwałym, bezpośrednim zastosowaniu skrobi hydroksyetylowej obserwowano

170 733 wprawdzie tylko rzadko bezpośrednie działanie uboczne; dłużej trwające zastosowanie skrobi hydroksyetylowej jest jednak silnie ograniczone przez jej gromadzenie, w szczególności w tkance siateczkowo-śródbłonkowej. Skrobia hydroksyetylowa może być rozkładana przez właściwe dla ciała enzymy tylko powoli lub niecałkowicie, ponieważ zeterowanie utrudnia atak właściwych dla ciała glikozydaz. Nie wiadomo wprawdzie dotychczas z pewnością, czy to gromadzenie pogarsza sprawność czynnościową układu siateczkowo-środbłonkowego, jednak łączy się z tym działanie uboczne (pobudzania swędzenia), które można obserwować przy zastosowaniu skrobi hydroksyetylowej. Ostatnio zaproponowano również zastosowanie estrów skrobi z niższymi alifatycznymi kwasami mono- albo dikarboksylowymi, w szczególności acetyloskrobi, których zaleta wobec wyżej wymienionych substancji polega przede wszystkim na brakującej antygenowości i całkowitej wydzielniczości łub zdolności do przemiany materii.

Polimer przeznaczony do zastosowań klinicznych, w szczególności pozajelitowych obok dobrej rozpuszczalności w wodzie musi również odpowiadać następującym wymaganiom:

- roztwór polimeru powinien wykazywać przy zastosowanych stężeniach lepkość, która nie jest wyższa niż lepkość osocza;

- substancja powinna mieć dostosowany do każdorazowego celu zastosowania czas pobytu w organizmie i po aplikacji pozajelitowej być całkowicie zdolna do rozkładu. To wymaganie można ustawić w przypadku skrobi acylowej przez stopień zestryfikowania, ponieważ z rosnącą molową substytucją występuje spowolnienie zdolności do rozkładu przez właściwą dla ciała α-amylazę;

- substancja nie może wykazywać toksyczność, pirogeniczności albo antygenowości.

Znane dotychczas estry skrobiowe nie odpowiadają albo odpowiadają nie wszystkim tym wymaganiom.

Do użycia w środkach żywności stosuje się acetyloskrobię o wysokiej lepkości z zawartością acetylu maksymalnie 2,5%, odpowiednio do molowej substytucji (MS) maksymalnie 0,064 mol/mol. Takie produkty z powodu klajstrowatej jakości dyspersji wodnych i z powodu uwarunkowanego przez niską molową substytucję szybkiego rozkładu nie są przydatne do zastosowań klinicznych. Acetyloskrobie o małej lepkości z niską masą cząsteczkową są stosowane do klejenia tekstyliów i do nasycania klejem papieru; takie produkty są również nieprzydatne do zastosowań klinicznych z powodu ich niskiej molowej substytucji, niezdefiniowanego rozdziału masy cząsteczkowej i niewielkiej czystości (do stanu techniki porównaj np. O.B. Wurzburg, Modified Starches, Properties and Uses, CRC Press Inc.; Boca Raton, Florida, 1986, str. 55 do 74).

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr US-A-2 362 282 znany jest sposób wytwarzania acetyloskrobi, w którym nieshydrolizowaną skrobię ogrzewa się z nadmiarem kwasu octowego w temperaturze 110 - 118°C. Sposobem tym mają być wytwarzane hydrolizaty skrobi o niskiej wartości równoważnikowej dekstrozy (D.E.), które są przewidziane dla środków klejących. Przeprowadza się przy tym równocześnie depolimeryzację i acetylowanie przez ogrzewanie w wysokoprocentowym kwasie octowym. Depolimeryzacja następuje pod wpływem kwasu octowego i zgodnie z tym, co zostało wskazane na str. 3 podanego opisu, szpalta lewa, wiersz 45 - 57, depolimeryzacja powinna być prowadzona aż do osiągnięcia rozpuszczalności skrobi w zimnej wodzie około 5%. Ta hydroliza kwasowa jest trudno sterowalna i produkt końcowy nie jest tolerowany fizjologicznie, między innymi na podstawie zbyt małej masy cząsteczkowej.

Opis patentowy W. Brytanii nr GB-A-1 476 057 dotyczy zastosowania zawierającej pochodne skrobi mieszaniny do wytwarzania pastylek stosowanych przy schorzeniach gardła (Hals-pastillen). Jako pochodną skrobi stosuje się skrobię ziemniaczaną sieciowaną tlenkiem propylenu i epichlorohydryną oraz amylopektynę zestryfikowaną za pomocą octanu winylu. Nie wskazano przy tym żadnych danych dotyczących sposobów wytwarzania, stopnia substytucji i masy cząsteczkowej. Produkt ten jest nieprzydatny do zastosowania pozajelitowego.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr US-A-3 639 389 znane są klarownie rozpuszczalne nisko podstawione syropy skrobiowe, które wytwarza się wychodząc z hydrolizatów skrobi o wartości D.E. niższej od 30. Ten syrop również z powodu niskiej masy cząsteczkowej jest' nieprzydatny do zastosowań pozajelitowych.

170 733

Zadaniem niniejszego wynalazku jest dlatego dostarczenie przydatnych do zastosowań klinicznych, w szczególności pozajelitowych, rozpuszczalnych w wodzie, tolerowanych fizjologicznie estrów skrobi, które zapobiegają wyżej wymienionym wadom dla takich zastosowań stosowanych dotychczas produktów, i które w szczególności odpowiadają wszystkim wymaganiom, jakie są stawiane polimerom do zastosowania klinicznego, w szczególności pozajelitowego. Zadanie to rozwiązano za pomocą niniejszego wynalazku.

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania rozpuszczalnych w wodzie, fizjologicznie tolerowanych estrów skrobi, który charakteryzuje się tym, że skrobię przez hydrolizę kwaśną albo hydrolizę enzymatyczną przeprowadza się w hydrolizat częściowy o średniej masie cząsteczkowej Mw w zakresie od 10 000 do 500 000 Dalton, ten hydrolizat częściowy w roztworze wodnym za pomocą bezwodnika albo halogenku alifatycznego kwasu monokarboksylowego o 2 do 4 atomach węgla albo alifatycznego kwasu dikarboksylowego o 3 do 6 atomach węgla albo ich mieszanin i środka alkalizującego acyluje się do molowej substancji w zakresie 0,1 do 1,0, i z tak otrzymanej mieszaniny reakcyjnej usuwa się sole.

Jako skrobię stosuje się według wynalazku korzystnie skrobię, która składa się z praktycznie wolnej od amylozy amylopektyny, która zawiera nie więcej niż 1% wagowy amylozy. Korzystnymi przykładami dla stosowanej według wynalazku skrobi są skrobie z kukurydzy woskowej, ryżu woskowego albo sorgo woskowego.

Struktura molekularna amylopektyny odpowiada w znacznym stopniu strukturze właściwego dla ciała glikogenu, tak że nie należy oczekiwać antygenowości albo toksyczności. Po odszczepieniu, dających się łatwo hydrolizować przez właściwe ciału enzymy, grup acylowych cząsteczka pozostała nie daje się praktycznie odróżnić od glikogenu, i podlega tej samej przemianie materii.

Przez prowadzony sposobem według wynalazku częściowy rozkład skrobi możliwe jest doprowadzenie lepkości roztworów do stosowania terapeutycznego do potrzebnego zakresu. Korzystnie hydrolizuje się skrobię do średniej masy cząsteczkowej Mw w zakresie od 40 000 do 250 000 Dalton.

Hydrolizę można przeprowadzić w znany sposób za pomocą hydrolizy kwasowej albo hydrolizy enzymatycznej. Do hydrolizy kwaśnej stosuje się korzystnie silne kwasy mineralne takie jak kwas solny lub siarkowy. Jako enzym do hydrolizy enzymatycznej korzystna jest α-amylaza. Możliwe jest również kombinowanie hydrolizy kwaśnej z hydrolizą enzymatyczną, i to w dowolnej kolejności.

Stopień hydrolizy można łatwo kontrolować przez mierzenie lepkości próbki rozcieńczonej wodą, aby w ten sposób określić pożądany rozkład i koniec reakcji hydrolizy. Zakres masy cząsteczkowej od 10 000 do 500 000 D odpowiada względnej lepkości 1,05 - 2,0 w 20% roztworze w temperaturze 20°C.

W następującym po hydrolitycznym rozkładzie etapie procesu według wynalazku acyluje się częściowo zhydrolizowaną skrobię w roztworze wodnym za pomocą bezwodnika albo halogenku alifatycznego kwasu monokarboksylowego o 2 do 4 atomach węgla albo alifatycznego kwasu dikarboksylowego o 3 do 6 atomach węgla aż do molowej substytucji w zakresie 0,1 do 1,0 mol/mol, przy czym korzystny jest zakres 0,3 do 0,7 mol/mol. Stosuje się do tego bezwodnik albo halogenek alifatycznego kwasu monokarboksylowego o 2 do 4 atomach węgla, albo alifatycznego kwasu dikarboksylowego o 3 do 6 atomach węgla. Alifatyczne kwasy monokarboksylowe stanowią np. kwas masłowy, kwas izomasłowy, kwas propionowy, a w szczególności kwas octowy. Stosowane według wynalazku alifatyczne kwasy dikarboksylowe o 3 do 6 atomach węgla mogą być nasycone albo nienasycone; korzystnie wyprowadzają się one z kwasów α-dikarboksylowych, i stanowią np. kwas glutarowy, kwas adypinowy i w szczególności kwas bursztynowy i kwas maleinowy. Jako halogenki korzystne są chlorki, ale również dobrze przydatne są bromki i jodki. Szczególnie korzystnie stosuje się według wynalazku chlorek acetylu a w szczególności bezwodnik kwasu octowego.

Można również stosować mieszaninę złożoną z dwóch albo więcej kwasów mono- albo dikarboksylowych według wynalazku.

Acylowanie następuje w obecności środka alkalizującego, przez co zostają zneutralizowane tworzące się jednocześnie kwasy. Jako środki alkalizujące stosuje się korzystnie wodorotlen170 733 ki, węglany albo tlenki metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych a w szczególności wodorotlenek sodu, węglan sodu, wodorotlenek wapnia i/albo tlenek magnezu.

Warunki reakcji acylowania za pomocą bezwodnika kwasowego albo halogenku kwasowego odpowiadają warunkom przyjętym dla tego rodzaju acylowań; reakcję przeprowadza się korzystnie przy silnym mieszaniu i w temperaturze pokojowej.

Usuwanie soli z otrzymanej po acylowaniu mieszaniny reakcyjnej następuje korzystnie za pomocą dializy, ultrafiltracji (diafiltracji) albo wymiany jonowej. Można również połączyć kolejno dwa albo więcej jednakowych albo różnych procesów odsalania.

Zależnie od zamierzonego zastosowania estrów skrobi według wynalazku może być również celowe usuwanie przynajmniej w znacznym stopniu obok soli również innych składników małocząsteczkowych, jak małocząsteczkowe produkty rozpadu skrobi wyjściowej. Może to nastąpić przed i/albo po etapie acylowania przez np. dializę a w szczególności przez ultrafiltrację (diafiltrację), przy czym zależnie od przewidzianego zastosowania można wybierać przepony o odpowiedniej zdolności zatrzymywania cząstek. Celowo usuwanie małocząsteczkowych składników następuje razem z usuwaniem soli po acylowaniu. Zależnie od pożądanego stopnia usuwania mogą być połączone kolejno dwa albo kilka etapów oczyszczania.

Otrzymaną po hydrolizie mieszaniną reakcyjną (hydrolizat częściowy) i/albo w szczególności otrzymaną po usunięciu soli i ewentualnie innych składników małocząsteczkowych mieszaninę reakcyjną poddaje się dalszej przeróbce albo zastosowaniu korzystnie filtracji sterylizującej.

Roztwór estru skrobi, otrzymanej po usunięciu soli i ewentualnie innych składników małocząsteczkowych może być stosowany bezpośrednio jako taki; dla lepszej możliwości manipulowania i trwałości podczas składowania przeprowadza się korzystnie roztwór estru skrobi w wysuszony produkt. To następuje w szczególności przez chronione zagęszczanie roztworu pod zmniejszonym ciśnieniem, i następnie suszenie pod zmniejszonym ciśnieniem. Możliwe jest jednak również przeprowadzenie roztworu estru skrobi przez liofilizację w produkt odparowany ze stanu zamrożenia.

Estry skrobi otrzymane sposobem według wynalazku ze względu na ich właściwości, w szczególności ze względu na dobrą rozpuszczalność w wodzie i tolerancję fizjologiczną, nadają się bardzo dobrze do zastosowań klinicznych, w szczególności pozajelitowych.

Estry skrobi otrzymane sposobem według wynalazku stosuje się w szczególności do wytwarzania środków do dializy otrzewnowej, jak również do wytwarzania środków zastępczych dla osocza krwi (por. niemieckie zgłoszenie patentowe P 41 22 999.1 Metabilisierbarer Plasmaersatz i niemieckie zgłoszenie patentowe P 41 23 001.9 Pharmazentische Zusammensetzung fur die Periotonealdialyse tego samego zgłaszającego i z tym samym dniem zgłoszenia).

Następujące przykłady mają bliżej wyjaśnić wynalazek. Jeśli nie podano inaczej, podane powyżej i poniżej dane procentowe odnoszą się do % wagowych a części do części wagowych. Dane temperaturowe odnoszą się do skali Celsjusza.

Przykład I. Wytwarzanie częściowego hydrolizatu skrobi z kukurydzy woskowej (Mw około 200 000)

4000 g skrobi z kukurydzy woskowej o zawartości wody wynoszącej 10.0%% odpowiednio 3600 g skrobi bezwodnej, zawieszono w 12,5 kg odsolonej wody, potem dodano 3,85 g dwuwodzianu chlorku wapnia i 1 g α-amylazy (Termamyl 60 L; firma NOVO, Kopenhaga) i przy mieszaniu podgrzewa się szybko do temperatury 95°C. Skrobia przeszła do roztworu bez tworzenia fazy o dużej lepkości. Utrzymywano tak długo w temperaturze 95°C, aż próbka, rozcieńczona wodą do 20%, wykazywała lepkość względną 1,5, w odniesieniu do wody w temperaturze 20°C. Rozkład zatrzymano przez dodanie kwasu solnego aż do wartości pH 3,0; mieszaninę reakcyjną utrzymywano następnie jeszcze 10 minut w temperaturze 95°C, potem oziębiono do temperatury pokojowej, za pomocą roztworu wodorotlenku sodu nastawiono na wartość pH = 5,5 i sączono przez warstwy sterylizujące. Lekko żółto zabarwiony roztwór skrobi z rozkładu, 15,6 kg, o zawartości suchej masy 22,4%, w celu usunięcia składników małocząsteczkowych poddano diafiltracji przez przeponę ultrafiltracyjną o granicy rozdzielania 30 000 Dalton, przy czym otrzymano 10,2 kg 19,6% roztworu, który zawiera 2,0 kg amylopektyny z

170 733 rozkładu. Równe objętościowo części tego rozkładu zastosowano do następujących przykładów II i III.

Przykład II. Wytwarzanie acetyloskrobi (Mw około 200 000, MS około 0,35).

Do 826,5 g otrzymanego według przykładu I roztworu skrobi zawierającego 162 g suchej masy (1 mol CH6H10O5), dozowano równomiernie przy silnym mieszaniu magnetycznym 40,8 g (0,40 moli) bezwodnika kwasu octowego w ciągu jednej godziny 1 jednocześnie dodawano 2N roztwór wodorotlenku sodu tak, że utrzymano wartość pH między 8,0 do 8,5. Na to zużyto 225 ml (0,45 moli).

tak otrzymany roztwór poddano diafiltracji przez przeponę ultrafiltracyjną (zdolność zatrzymywania cząstek 30 000 Dalton) aż do zdolności przewodzenia wynoszącej < 1 microS/cm. Po dodaniu 1,6 g węgla aktywnego filtrowano roztwór przez warstwy sterylizujące, pod zmniejszonym ciśnieniem zagęszczono do gęstego syropu i następnie wysuszono w suszarce próżniowej do kruchej, białej, pęcherzowatej masy. Po zmieleniu wydajność wynosiła 165,0 g. Molową substancję określono na 0,355 mol/mol. Substancja okazała się przy badaniu na króliku według Ph. Eur. jako nie pirogeniczna i była tolerowana bezodczynowo przez zwierzęta.

Przykład III. Wytwarzanie acetyloskrobi (Mw około 200 000, Ms około 0,50).

Do 826,5 g otrzymanego według przykładu I roztworu skrobi, zawierającego 162 g suchej masy (1 mol CH6H10O5) dozowano równomiernie przy silnym mieszaniu magnetycznym 64,85 g (0,635 moli) bezwodnika kwasu octowego w ciągu dwóch godzin i jednocześnie dodano 2N roztwór wodorotlenku sodu tak, że utrzymano wartość pH 8,0 do 8,5. Na to zużyto 500 ml (1,0 moli).

Tak otrzymany roztwór poddano diafiltracji przez przeponę ultrafiltracyjną (zdolność zatrzymywania cząstek 30 000 Dalton) aż do zdolności przewodzenia wynoszącej < 1 microS/cm. Po dodaniu 1,6 g węgla aktywnego filtrowano roztwór przez warstwy sterylizujące, pod zmniejszonym ciśnieniem zagęszczono do gęstego syropu i następnie wysuszono w suszarce próżniowej do kruchej, białej, pęcherzowatej masy. Po zmieleniu wydajność wynosiła 166,4 g. Molową substancję określono na 0,502 mol/mol. Substancja okazała się przy badaniu na króliku według pH. Eur. jako nie pirogeniczna i była tolerowana odczynowo przez zwierzęta.

Przykład zastosowania.

Wytwarzanie roztworów zastępujących osocze

Jako ester skrobi zastosowano acetyloskrobię wytworzoną sposobem według wynalazku o średniej masie cząsteczkowej (Mw) około 200 000 Dalton i o stopniu substytucji 0,3 albo 0,5.

Wytworzono następujące roztwory zastępujące osocze:

1. Roztwór acetyloskrobi w stężeniu 3,6 i 10% wagowych w fizjologicznym roztworze soli kuchennej (0,9% wagowych).

2. Roztwór acetyloskrobi w stężeniu 6% wagowych w 2,5% wagowo roztworze glicerynowym (wolny od elektrolitu roztwór zastępujący osocze).

Badania biologicznej zdolności do rozkładu

Wytworzone powyżej roztwory acetyloskrobi o stężeniu 3, 6 i 10% wagowych acetyloskrobi (stopień substytucji 0,3 albo 0,5) w fizjologicznym roztworze soli kuchennej podano szczurom dożylnie (18 ml w ciągu 3 godzin).

Wlewy były bardzo dobrze znoszone i nie stwierdzono bezpośrednich działań ubocznych. Bezpośrednio po zakończeniu wlewów, w zależności od dawki, był różny poziom acetyloskrobi we krwi (6 do 25 mg/ml). Te poziomy acetyloskrobi we krwi były porównywalne z tymi, które otrzymano z zastosowaniem roztworów hydroksyetyloskrobi (HES 200/0,5; Mw około 200 000 Dalton, molowa substytucja 0,5 moli). Również 3 godziny po zakończeniu wlewu była jeszcze wykrywalna acetyloskrobia we krwi zwierząt (1,0 do 10 mg/ml); te ilości odpowiadają również ilościom, które otrzymano stosując roztwory hydroksyetyloskrobi (HES 200/0,5) w porównywalnych warunkach. 24 godziny po zakończeniu wlewu nie była już wykrywalna acetyloskrobia we krwi traktowanych zwierząt.

Figura 1 pokazuje zawartość surowicy ( w mg/ml), którą stwierdzono po trzygodzinnym wlewie natychmiast po zakończeniu wlewu (F, G, H).

170 733

Figura 2 pokazuje zawartość hydrokoloidu w nerce (w mg/g), którą stwierdzono natychmiast po zakończeniu wlewu (B., C, D, E i NaCl), 3 godziny po zakończeniu wlewu (F, G) i 18 do 24 godzin po zakończeniu wlewu (I, J, K, L).

Figura 3 pokazuje odpowiednie dane według fig. 2 dla płuca.

Dane A do L na fig. 1 do 3 odnoszą się do następujących roztworów zastępujących osocze:

A - 3% acetyloskrobia; B - 6% acetyloskrobia; C - 10% acetyloskrobia; D - 6% HES 200/0,5; E - 10% HES 200/0,5; F - 6% acetyloskrobia; G - 10% acetyloskrobia; H - 3% acetyloskrobia; I - 6% acetyloskrobia; J - 10% acetyloskrobia; K - 6% HES 200/0,5; L - 10%c HES 200/0,5. NaCl = chlorek sodu.

Fig. 2

170 733 mg/ml mg/g

Fig. 3

Fig.1

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (10)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób wytwarzania rozpuszczalnych w wodzie, fizjologicznie tolerowanych estrów skrobi, znamienny tym, że skrobię przez hydrolizę kwaśną albo hydrolizę enzymatyczną przeprowadza się w hydrolizat częściowy o średniej masie cząsteczkowej Mw w zakresie 10 000 do 500 000 Dalton, po czym ten hydrolizat częściowy acyluje się w roztworze wodnym za pomocą bezwodnika albo halogenku alifatycznego kwasu monokarboksylowego o 2 do 4 atomach węgla albo alifatycznego kwasu dikarboksylowego o 3 do 6 atomach węgla albo ich mieszanin i środka alkalizującego, do molowej substytucji w zakresie 0,1 do 1,0 mol/mol i z tak otrzymanej mieszaniny reakcyjnej usuwa się sole i przed i/albo po acylowaniu usuwa się składniki małocząsteczkowe.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje skrobię składającą się praktycznie z wolnej od amylozy amylopektyny.
3. 3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się skrobię z kukurydzy woskowej, ryżu woskowego albo sorgo woskowego.
4. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że skrobię hydrolizuje się do średniej masy cząsteczkowej Mw w zakresie od 40 000 do 250 000 Dalton.
5. 5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że hydrolizę enzymatyczną prowadzi się w obecności α-amylazy.
6. 6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że proces acylowania prowadzi się do molowej substytucji 0,3 do 0,7 mol/mol.
7. 7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako bezwodnik albo halogenek kwasu monokarboksylowego stosuje się bezwodnik albo halogenek kwasu octowego.
8. 8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako bezwodnik albo halogenek kwasu dikarboksylowego stosuje się halogenek albo bezwodnik kwasu bursztynowego albo kwasu maleinowego.
9. 9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako środki alkalizujące stosuje się wodorotlenek sodu, węglan sodu, wodorotlenek wapnia albo wodorotlenek magnezu.
10. 10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że sole i/albo składniki małocząsteczkowe usuwa się przez dializę, ultrafiltrację i/albo wymianę jonową.