PL170491B1 - Socket component of a releasable joint - Google Patents

Abstract

1. Skladnik gniazdowy rozlaczalnego ele mentu laczacego, przystosowany do sprzegania sie z dopelniajacym skladnikiem haczykowym, maja- cym podstawe z wystajacymi z niej pojedynczymi haczykami ze stepionymi glówkami, skladajacy sie z podkladki i materialu wlókninowego, znamienny tym, ze material wlókninowy (30) ma gramature od okolo 6 do okolo 42 g/m2 i sklada sie z licznych wlókien (36), a pole powierzchni, zajmowanej przez wszystkie spoiny miedzywlóknowe (42) mate- rialu wlókninowego (30), w rzucie glównym pozio- mym, jest mniejsze niz okolo dziesiec procent calkowitego pola powierzchni materialu wlóknino- wego (30), zas material wlókninowy (30) jest przy- mocowany do podkladki (34) za pomoca spoin (46) tak, ze calkowite pole powierzchni w rzucie glów- nym obszarów spojonych, zajmowanej zarówno przez spoiny miedzywlóknowe (42) materialu wlók- ninowego (30) jak i przez spoiny (46) pomiedzy materialem wlókninowym (30) a podkladka (34), wynosi od okolo 10 procent do okolo 35 procent calkowitego pola powierzchni skladnika gniazdo- wego (22). Fig. 1 PL PL PL

Description

Niniejszy wynalazek dotyczy składnika gniazdowego rozłączalnego elementu łączącego. Chodzi tu zwłaszcza o włókninowy składnik gniazdowy takiego elementu łączącego.

Rozłączalne elementy łączące z haczykami i pętelkami są powszechnie stosowane w wielu wyrobach. Elementy te są używane do ubrań, wyrobów jednorazowego użytku oraz różnorodnych wyrobów o innych zastosowaniach, na przykład w pasach bezpieczeństwa i podobnych. Stosuje się je w sytuacjach wymagających rozłączalnego połączenia ze sobą dwóch lub więcej wyrobów albo kilku powierzchni tego samego wyrobu. W pewnych wyrobach łączniki rozłączalne tego typu wyparły tradycyjne sprzączki, zamki błyskawiczne, guziki, zatrzaski, ściągacze i połączenia zszywane.

W jednym z popularnych typów szeroko stosowanych łączników mechanicznych połączenie rozłączalne powstaje na zasadzie mechanicznej. Elementy łączące tego typu opisano szczegółowo w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerach: 2 117 437; 3 009 235; 3 266113; 3 550 837; 4 169 303 i 4 984 339.

Łączniki te składają się z dwóch składników, części wtykowej i części gniazdowej. Część wtykowa i gniazdowa są często określane jako, odpowiednio, haczykowa i pętelkowa.

170 491

Część haczykowa jest wykonana z tkaniny z dużą liczbą sprężystych, wystających ku górze elementów w kształcie haczyków. Natomiast część gniazdowa elementu łączącego jest wykonana z tkaniny, z której powierzchni wystaje ku górze duża liczba pętelek. Po dociśnięciu do siebie obu, zwróconych ku sobie odpowiednimi powierzchniami, składników haczykowego i pętelkowego - w celu zamknięcia łącznika, haczyki i pętelki sprzęgają się ze sobą, wskutek czego pomiędzy poszczególnymi haczykami i pętelkami powstaje duża liczba połączeń mechanicznych. Po powstaniu tych połączeń oba składniki nie mogą być w zasadzie rozłączone w normalnych warunkach. Wynika to z trudności związanych z rozdzieleniem składników drogą równoczesnego rozłączenia wszystkich haczyków. Natomiast poprzez stopniowe wywie ranie siły odrywającej na składniki można je łatwo rozdzielić. Ponieważ haczyki są wykonane z materiału sprężystego, więc pod działaniem siły odrywającej łatwo otwierają się i wychodzą z pętelek.

Stwierdzono, że przedstawiony typ elementu łączącego nadaje się zwłaszcza do wyrobówjednorazowego użytku, takich jak odzieżjednorazowego użytku, pieluchyjednorazowego użytku, opakowania i pudełka jednorazowego użytku i podobne. Elementy łączące tego typu są bezpiecznymi urządzeniami zamykającymi. Jednakże stosowanie znanych elementów łączących tego typu w wyrobach jednorazowego użytku jest ograniczone ze względu na ich stosunkowo wysoki koszt. Głównym powodem ich wysokiego kosztu są wysokie koszty produkcji. Takie wysokie koszty wytwarzania wynikają z tego, że wyroby te składają się zarówno z elementów z haczykami jak i pętelkami.

Tradycyjny, powszechnie stosowany sposób wytwarzania składników, haczykowego i pętelkowego, polega na wytwarzaniu tkaniny z dużą liczbą wystających z niej na zewnątrz pętelek. Pętelki te uzyskuje się poprzez tkanie materiału wyjściowego zawierającego dodatkowe nitki przeznaczone na pętelki, albo wytwarzanie pętelek w tkaninie techniką dziania. Inny sposób wytwarzania elementów haczykowych i pętelkowych polega na wytwarzaniu pętelek poprzez plisowanie lub fałdowanie. Składniki haczykowe do takich elementów łączących są zazwyczaj wytwarzane poprzez przecinanie pętelek. Przecięte pętelki służą następnie jako haczyki w składnikach haczykowych.

Produkcja łączących materiałów haczykowych i pętelkowych takimi, stosunkowo powolnymi sposobami jest na ogół kosztowna. Składniki haczykowe i pętelkowe do takich elementów łączących są również zazwyczaj wytwarzane z takiego samego, stosunkowo drogiego materiału. Na ogół składnik haczykowy jest wytwarzany ze stosunkowo drogiego materiału, ponieważ musi być sprężysty, co umożliwia haczykom odłączanie się od składnika pętelkowego podczas otwierania elementu łączącego.

Podejmowano kilka prób wykonania alternatywnych typów składników gniazdowych do elementów łączących, ale miały one liczne wady.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 694 867, patent udzielony 3 października 1972 Stumpfowi, ujawniono rozłączalną klamerkę, w której skład wchodzi składnik gniazdowy zawierający wypierzoną włókninę i warstwę podkładową umocnioną elastycznym klejem. W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 761 318, patent udzielony 2 sierpnia 1988 Ottowi i innym, ujawniono łącznik pętelkowy, który można jednocześnie formować i mocować do podłoża bez konieczności wykonywania dodatkowych czynności, takich jak szycie lub stosowanie klejów samoprzylepnych. Wadą ujawnionych w tych opisach patentowych składników gniazdowych jest to, że muszą one być nadal wytwarzane technikami wymagającymi mechanicznej obróbki włókien w postaci pętelek. W związku z tym, opisane w nich składniki gniazdowe nie są dużo tańsze w produkcji od konwencjonalnych składników pętelkowych.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 708 833, patent udzielony 9 stycznia 1973 Ribichowi i innym, ujawniono rozłączalny element łączący ze składnikiem gniazdowym w postaci siatkowej pianki poliuretanowej przymocowanej do warstwy podłożowej. Wadą składnika gniazdowego według opisu patentowego Ribicha i innych jest niewystarczająca zazwyczaj liczba otworków w piance, w które mogą wchodzić haczyki z konwencjonalnych składników haczykowych. Ponadto wytrzymałość

170 491 pianki siatkowej nie jest zazwyczaj wystarczająca do utrzymania takich haczyków, kiedy na element łączący działają siły. Poza tym technologia wytwarzania pianki siatkowej jest stosunkowo droga.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 905 071, patent udzielony 16 września 1975 Brumlikowi, ujawniono przeciskany element samozaciskowy. Wydaje się, że element ujawniony w opisie patentowym Brumlika nie nadaje się do rozłączalnych elementów łączących, w których stosowane są konwencjonalne komplementarne składniki haczykowe z haczykami sprężystymi. Ujawniony w opisie patentowym Brumlika element łączący jest przeznaczony do łączenia jednego lub kilku arkuszy materiału pomiędzy członem zaciskowym a gniazdowym. W ujawnionym w opisie patentowym Brumlika członie zaciskowym znajdują się sztywne elementy w kształcie igieł służące do zaciskania. Takie, przypominające igły, elementy nie nadają się do elementów łączących stosowanych w wyrobach chłonnychjednorazowego użytku. Wydaje się zatem, że ujawnione w opisie patentowym Brumlika rozwiązanie może być wykorzystane tylko w tych urządzeniach łączących, w których zastosowano elementy zaciskowe przystosowane do wchodzenia i przechodzenia przez kilka arkuszy materiału i zatrzaskiwania się w członie gniazdowym.

A zatem potrzebny jest tani element łączący do wyrobów jednorazowego użytku, a zwłaszcza potrzebne są tanie elementy łączące działające w sposób porównywalny z dużo droższymi, dostępnymi w handlu elementami łączącymi.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie usprawnionego, taniego składnika gniazdowego do elementu łączącego, który formuje się bez konieczności nadawania włóknom postaci pętelek.

Następnym celem niniejszego wynalazku jest opracowanie składnika gniazdowego do elementu łączącego, który może być używany zarówno z dostępnymi w handlu składnikami haczykowymi z haczykami sprężystymi, jak i z tańszymi składnikami haczykowymi z haczykami bardziej kruchymi od obecnie stosowanych.

Składnik gniazdowy rozłączalnego elementu łączącego, przystosowany do sprzęgania się z komplementarnym składnikiem haczykowym, mającym podstawę z wystającymi z niej pojedynczymi haczykami ze stępionymi główkami, składający się z podkładki i materiału włókninowego odznacza się według wynalazku tym, że materiał włókninowy ma gramaturę od około 6 do około 42 g/m² i składa się z licznych włókien, a pole powierzchni, zajmowanej przez wszystkie spoiny międzywłóknowe materiału włókninowego, w rzucie głównym poziomym, jest mniejsze niż około dziesięć procent całkowitego pola powierzchni materiału włókninowego, zaś materiał włókninowyjest przymocowany do podkładki za pomocą spoin tak, że całkowite pole powierzchni w rzucie głównym obszarów spojonych, zajmowanej zarówno przez spoiny międzywłóknowe materiału włókninowego jak i przez spoiny pomiędzy materiałem włókninowym, a podkładką, wynosi od około 10 procent do około 35 procent całkowitego pola powierzchni składnika gniazdowego.

Korzystnie materiał włókninowy ma gramaturę od około 18 do około 24 g/m² i składa się z licznych włókien o numerze denier od około 0,5 do około 15, przy czym pole powierzchni w rzucie głównym poziomym, zajmowanej przez wszystkie spoiny międzywłóknowe materiału włókninowego jest mniejsze niż około sześć procent całkowitego pola powierzchni materiału włókninowego, zaś materiał włókninowy jest przymocowany do podkładki za pomocą elementów wiążących tworzących obszary spoin oddalone od siebie na odległość mniejszą lub równą odległości stanowiącej 1/2 długości włókien materiału włókninowego.

Korzystnie włókna materiału włókninowego są marszczone, a materiał włókninowy jest sprężysty.

Korzystnie co najmniej niektóre włókna materiału włókninowego są stopione z podkładką i w częściach włókien sąsiadujących z podkładką znajdują się części przewężone, cieńsze niż pozostałe części włókien i te części przewężone włókien stanowią najsłabsze części elementu łączącego podczas wyjmowania haczyków komplementarnego składnika haczykowego.

170 491

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest składnik gniazdowy przystosowany do sprzęgania się z komplementarnym składnikiem haczykowym, stanowiącym część rozłączalnego elementu łączącego. Składnik gniazdowy według niniejszego wynalazku może sprzęgać się ze składnikiem haczykowym, w którego skład wchodzi podstawa z wystającymi z niej pojedynczymi haczykami ze stępionymi główkami. W składniku gniazdowym nie muszą znajdować się pojedyncze pętelki typu konwencjonalnego. Typowo, haczyki będą sprzęgały się z elementami w składniku gniazdowym o stosunkowo płaskiej powierzchni, tej która jest zwrócona na zewnątrz.

Składnik gniazdowy według niniejszego wynalazku zawiera co najmniej jeden arkusz włókniny przymocowany do podkładki. Zadaniem włókniny jest przyjmowanie i sprzęganie się z co najmniej niektórymi z haczyków komplementarnego składnika haczykowego oraz zapewnianie haczykom miejsca, które mogą zająć po wejściu. Podkładka sąsiaduje z włókniną i stanowi dla niej element nośny. Gramatura włókniny wynosi od około 6 do około 42 g/m² Włókninę może stanowić, między innymi, materiał gręplowany z włókien o długości od około 2,5 cm do około 13 cm, lub materiał sklejany z włókien ciągłych. Włókna, z których jest wykonana włóknina, mają numer denier w granicach około 0,5 do 15. Całkowite pole powierzchni, w rzucie głównym, zajmowanej przez spoiny pomiędzy włóknami wchodzącymi w skład włókniny (spoiny międzywłóknowe) wynosi poniżej około 10 procent, a korzystniej poniżej około 6 procent, a najkorzystniej poniżej około 2 1/2 procent całkowitego pola powierzchni materiału włókniny. Korzystnie, włóknina jest połączona z podkładką bez spoiwa. Całkowite pole powierzchni zajętej przez spoiny w rzucie głównym jest polem powierzchni zrzutowanym na płaszczyznę poziomą, zajmowanym zarówno przez spoiny międzywłóknowe włókninyjak i spoiny pomiędzy włókniną a podkładką. Całkowite pole powierzchni spoin w rzucie głównym wynosi poniżej około 35 procent, korzystnie od około 10 procent do około 35 procent, korzystniej od około 10 procent do około 18 procent całkowitego pola powierzchni włókniny.

Składnik gniazdowy według niniejszego wynalazku wytwarza się sposobem, w którym dostarcza się pierwszy materiał o gramaturze od około 6 do około 42 g/m2 składający się z licznych włókien, w którym pole powierzchni zajmowanej przez wszystkie spoiny pomiędzy włóknami, w rzucie głównym, jest mniejsze od około 10 procent całkowitego pola powierzchni pierwszego materiału i dostarcza się materiał na podkładkę, oraz łączy się ze sobą pierwszy materiał i materiał podkładki tworząc składnik gniazdowy o całkowitym polu powierzchni zajmowanej przez wszystkie spoiny pomiędzy włóknami wchodzącymi w skład pierwszego materiału oraz przez spoiny pomiędzy pierwszym materiałem a podkładką, wynoszącym od około 10 procent do około 35 procent całkowitego pola powierzchni składnika gniazdowego.

Opisany powyżej składnik gniazdowy może być wykonany taniej niż konwencjonalne składniki pętelkowe, ze względu na eliminację konieczności mechanicznego nadawania włóknom postaci pętelek.

Haczykowy składnik łączącyjest dowolnym, dobrze znanym haczykowym składnikiem łączącym składającym się z podstawy i wystających z niej wielu pojedynczych haczyków. Jako składnik haczykowy można również zastosować tańszy składnik haczykowy z haczykami bardziej kruchymi od aktualnie stosowanych. Składnik gniazdowy według wynalazku i dopełniający haczykowy składnik łączący stanowią trwały rozłączalny element mocujący odporny na działanie sił ścinających i odrywających występujących podczas użytkowania.

Przedmiot wynalazku jest bliżej objaśniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w rzucie perspektywicznym rozłączalny element łączący zawierający składnik gniazdowy według wynalazku, fig. 2 przedstawia w rzucie głównym poziomym, w częściowym przekroju, wielowarstwowy składnik gniazdowy według niniejszego wynalazku, pokazany w zastosowaniu do taśmowego elementu łączącego w pielusze jednorazowego użytku (której pokazano tylko część), fig. 3 przedstawia w rzucie bocznym element łączący pokazany na fig. 1, fig. 4 przedstawia w rzucie bocznym alternatywny przykład wykonania składnika gniazdowego z warstwą włókien przyjemną dla skóry, tworzącą jego pierwszą

170 491 powierzchnię (na fig. 4 pokazano również w nieco mniej schematyczny sposób spoiny pomiędzy włókniną a podkładką), fig. 4A przedstawia w dużym powiększeniu w rzucie bocznym przykład wykonania składnika gniazdowego, na którym widać zmniejszenie grubości włókien włókniny w miejscu spajania, fig. 5 przedstawia w rzucie głównym poziomym pojedynczy haczyk składnika haczykowego, fig. 6 przedstawia w rzucie bocznym haczyk z fig. 5, fig. 7 przedstawia w rzucie głównym poziomym alternatywny przykład wykonania włókninowego składnika gniazdowego według wynalazku, na którym widać zalecane rozmieszczenie włókien w materiale włókniny, fig. 8 przedstawia w uproszczeniu w rzucie bocznym alternatywny przykład wykonania włókninowego składnika gniazdowego według niniejszego wynalazku, w którym podkładka jest wykonana z włókniny, fig. 9 przedstawia w uproszczeniu w rzucie bocznym alternatywny przykład wykonania włókninowego składnika gniazdowego według wynalazku, w którym podkładka jest wykonana z tkaniny, fig. 10 przedstawia w rzucie perspektywicznym, w częściowym przekroju, pieluchyjednorazowego użytku z elementem łączącym zawierającym składnik gniazdowy według wynalazku, fig. 11 przedstawia schematycznie proces wytwarzania wielowarstwowego składnika gniazdowego według wynalazku i fig. 12 przedstawia w rzucie schematycznym od czoła jeden z typów walców deseniowych, który można zastosować w procesie pokazanym na fig. 11 (dla celów poglądowych wymiary wzoru zostały znacznie zwiększone).

Zalecany przykład wykonania rozłączalnego elementu łączącego zawierającego składnik gniazdowy według niniejszego wynalazku pokazano na fig. 1.

Element łączący 20 składa się z włókninowego składnika gniazdowego 22 według niniejszego wynalazku i dopełniającego haczykowego składnika łączącego 24.

Wtykowa część elementu, haczykowy składnik łączący lub po prostu składnik haczykowy 24 składa się z podstawy, na przykład tkaniny 26, posiadającej pierwszą powierzchnię 27 i drugą powierzchnię 29. Tkanina 26 posiada liczne sterczące pionowo elementy sprzęgające lub haczyki 28, wychodzące z pierwszej powierzchni 27. Haczyki 28 mają główki 38. Główki 38 znajdują się na szczytach trzpieni lub trzonów 40 wychodzących z pierwszej powierzchni 27.

Część gniazdowa elementu, włókninowy składnik gniazdowy lub po prostu składnik gniazdowy 22 według niniejszego wynalazku, jest częścią, w którą wchodzą i która sprzęga się z haczykami 28 haczykowego składnika łączącego 24. Pokazany na fig. 1 składnik gniazdowy 22 ma pierwszą, zwróconą na zewnątrz, powierzchnię 31, oraz drugą, zwróconą do wewnątrz powierzchnię 33. Składnik gniazdowy 22 składa się z co najmniej jednego materiału włókninowego 30 przymocowanego do podkładki 34. Materiał włókninowy 30 posiada liczne składniki lub elementy strukturalne. Tymi elementami strukturalnymi są elementy włókniste lub po prostu włókna 36. Włókna 36 sprzęgają się z haczykami 28 składnika haczykowego 24.

Rozmieszczenie poszczególnych części w składniku gniazdowym 22 pokazano na fig. 1. Materiał włókninowy 30 znajduje się na górnej powierzchni podkładki 34. Materiał włókninowy 30 jest zwrócony na zewnątrz, tworząc pierwszą powierzchnię 31 składnika gniazdowego 22. Materiał włókninowy 30 jest odsłonięty w taki sposób, że mogą się z nim sprzęgać haczyki 28 składnika haczykowego 24. Podkładka 34 jest skierowana do wewnątrz w taki sposób, że jest przyległa i w zasadzie jest połączona z tą częścią wyrobu, do której jest mocowany składnik gniazdowy 22.

Działanie elementu łączącego 20 ze składnikiem gniazdowym według niniejszego wynalazku jest następujące. Element łączący 20 jest zamykany po dociśnięciu do siebie odpowiednich powierzchni składnika gniazdowego 22 i składnika haczykowego 24. Po wykonaniu tej czynności haczyki 28 sprzęgają się z włóknami 36 materiału włókninowego 30. Materiał włókninowy 30 stanowi miejsce, które haczyki, a zwłaszcza główki 38 haczyków 28, zajmują po zamknięciu elementu łączącego 20. Podkładka 34 stanowi element nośny materiału włókninowego 30. Dzięki mechanicznemu sprzężeniu, lub zahaczeniu, haczyków 28 z włóknami 36 (co pokazano na części elementu łączącego 20 z prawej strony na fig. 1), połączenie gniazdowego i wtykowego składnika wytrzymuje siły działające na element łączący 20.

170 491

Otwieranie elementu łączącego 20 polega na odrywaniu składnika haczykowego 24 od składnika gniazdowego 22 (lub na odrywaniu składnika gniazdowego 22 od składnika haczykowego 24). Jeżeli haczyki 28 na składniku haczykowym 24 są sprężyste, to w wyniku odrywania mogą się one wygiąć w takim stopniu, że nastąpi rozprzężenie ich mechanicznego połączenia z włóknami 36 z materiału włókninowego 30. W innych przypadkach (zwłaszcza kiedy haczyki 28 są stosunkowo nieelastyczne), haczyki 28 mogą być oddzielone poprzez zerwanie włókien składnika gniazdowego 22. W obu sytuacjach nastąpi rozprzężenie haczyków 28 i całkowite odłączenie składnika haczykowego 24 od składnika gniazdowego 22. Następnie element łączący może być ponownie łączony w opisany powyżej sposób.

Pokazany na fig. 1-3 włókninowy składnik gniazdowy 22 jest jednym z przykładów wykonania składnika gniazdowego rozłączalnego elementu łączącego 20 według niniejszego wynalazku. Kilka alternatywnych przykładów wykonania przedstawiono na następnych figurach po fig. 1-3. Należy rozumieć, że w celu uproszczenia, składnik gniazdowy 22 przedstawiono na większości rysunków schematycznie. W rzeczywistym wyrobie układ składnika gniazdowego 22 i sposób łączenia materiału włókninowego 30 z podkładką 34 jest bardziej zbliżony do pokazanego na fig. 4.

W celu ułatwienia czytelnikowi zrozumienia niniejszego wynalazku podano najpierw definicje kilku terminów.

W stosowanym tu znaczeniu, termin włókninowy składnik gniazdowy jest skróconym określaniem składnika gniazdowego elementu łączącego, składającego się z materiału włókninowego przymocowanego do podkładki. Niniejszy wynalazek nie ogranicza się wyłącznie do składników gniazdowych wykonanych w całości z materiałów włókninowych. Zatem podkładka 34 może nie być, i w wielu przypadkach nie jest, wykonana z materiału włókninowego.

W stosowanych tu znaczeniach, terminy arkusz i warstwa mogą dotyczyć kilku warstw lub arkuszy materiałów takiego typu, jaki opisano poniżej. Zatem, zakres znaczeniowy tych terminów nie ogranicza się do struktur w postaci pojedynczych warstw lub arkuszy materiału.

W stosowanym tu znaczeniu, termin składnik pętelkowy odnosi się do części elementu łączącego typu haczykowo-pętelkowego, przeznaczonej do sprzęgania się z haczykami komplementarnego składnika haczykowego. Włókninowy składnik gniazdowy 22 według niniejszego wynalazku mógłby być traktowany jako element zastępujący składnik pętelkowy. Jednakże, w zasadzie, włókninowemu składnikowi gniazdowemu 22 nie stawia się warunku co do określonego ukształtowania pętelek materiału umożliwiającego im sprzęganie się z haczykami komplementarnego składnika haczykowego. Zazwyczaj poszczególne włókna 36 materiału włókninowego 30 służą do sprzęgania z haczykami 28 nawet wtedy, kiedy włókna te niekoniecznie są w kształcie pętelek.

Włókninowy składnik gniazdowy 22 według niniejszego wynalazku powinien mieć pewne cechy charakterystyczne.

Włókninowy składnik gniazdowy 22 ma specjalne cechy umożliwiające wchodzenie w niego haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Włókna 36 materiału włókninowego 30 służą do sprzęgania się z poszczególnymi haczykami 28 komplementarnego składnika haczykowego 24. W składniku gniazdowym 22 zastosowano co najmniej jedną warstwę wypiętrzonego materiału włókninowego zarówno do sprzęgania się z haczykami 28 składnika haczykowego 24 jak i do ich przetrzymywania. Włókninowy składnik gniazdowy 22 nie musi mieć pętelek materiału wybiegających na zewnątrz z podkładki. Zatem, z punktu widzenia celów niniejszego wynalazku, składnik gniazdowy 22 może być traktowany jako bezpętelkowy.

W stosowanym tu znaczeniu, termin pętelka odnosi się do materiału włóknistego, zakrzywionego lub podwojonego w taki sposób, że powstaje zamknięta krzywa, w którą może wejść haczyk. W stosowanym tu znaczeniu, termin pętelka obejmuje również materiały wytwarzane dowolną techniką polegającą na obróbce materiałów włóknistych, pojedynczo lub zbiorowo, w taki sposób, że powstają pętelki, bez względu na to, czy z

170 491 włókien są formowane krzywe zamknięte czy też częściowo otwarte. Natomiast dla celów niniejszego wynalazku, termin pętelka nie obejmuje włókien materiałów włókninowych znajdujących się wewnątrz wstęgi lub tkaniny, które nie są obrabiane oddzielnie.

Włókninowy składnik gniazdowy 22 ma zwróconą na zewnątrz powierzchnię 31, która jest stosunkowo równa, planarna lub płaska w porównaniu z powierzchniami konwencjonalnych składników pętelkowych, w których z podkładki wystają na zewnątrz liczne pętelki materiału. W stosowanym tu znaczeniu, termin planarny dotyczy, ale nie wyłącznie, takich powierzchni, które leżą w jednej płaszczyźnie i są stosunkowo płaskie, jak pokazano na fig. 1-3, jak również powierzchni lekko zakrzywionych, pokazanych na fig. 4. Poszczególne włókna 36 materiału włókninowego 30 mogą leżeć stosunkowo płasko na jego powierzchni 31, nie tworząc pętelek. Natomiast nie wyklucza się, że włókna te mogą mieć kształt pętelek lub mogą być wypiętrzone. Jednakże przykłady wykonania tego typu są mniej zalecane.

Pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30, znajdującego się w składniku gniazdowym 22, powinny być odpowiednie odległości. Ich wielkość powinna być taka, żeby po zetknięciu się powierzchni składnika haczykowego 24 i składnika gniazdowego 22 haczyki 28 mogły z łatwością wchodzić w wolne przestrzenie (lub szczeliny) pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30. Haczyki 28 powinny wchodzić bez przebijania włókien 36. Haczyki 28 powinny wchodzić i, w razie konieczności, rozsuwać włókna 36. Jednakże wykonanie tego ruchu powinno wymagać przyłożenia stosunkowo małej siły, o ile w ogóle jakiejkolwiek (np. w porównaniu z siłą potrzebną w przypadku stosowania elementów 'przeciskanych, takich jakie opisano w omawianym powyżej opisie patentowym Brumlika).

Składniki gniazdowe 22 z takimi wolnymi miejscami pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 są w stanie współpracować z konwencjonalnymi, dostępnymi w handlu materiałami haczykowymi. Ale składnik gniazdowy 22 może również współpracować z innymi materiałami haczykowymi niż konwencjonalne z giętkimi, sprężystymi haczykami. Można go również stosować z materiałami haczykowymi z tańszymi, bardziej kruchymi haczykami. Składnik gniazdowy 22 jest również dostosowany do współpracy ze składnikami haczykowymi z haczykami z w zasadzie zaokrąglonymi i/lub stępionymi główkami. Składnik gniazdowy 22 nie wymaga stosowania specjalnie wykonanych, sztywnych, ostrych haczyków, ale nie ma przeszkód uniemożliwiających jego współpracę z nimi.

Zatem sformułowanie, składnik gniazdowy 22 według niniejszego wynalazku jest w stanie sprzęgać się z pewnym typem haczyków, oznacza możliwość stosowania danego typu składnika haczykowego. Natomiast zazwyczaj nie ma ograniczeń co do stosowania składnika gniazdowego 22 tylko z takim składnikiem haczykowym, zazwyczaj ze składnikiem gniazdowym można również stosować inne typy składników haczykowych.

Wielkość wolnej przestrzeni pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 niezbędnej do odpowiedniego działania elementu łączącego 20 zależy od wymiarów haczyków 28 składnika haczykowego 24. Wymiary różnych elementów jednego z typów haczyka 28 pokazano na fig. 5 i 6. Pokazany na fig. 5 i 6 haczyk 28 ma całkowitą wysokość h, oraz główkę 38 o pewnej długości, szerokości i wysokości, oznaczonych odpowiednio 1, w i hi.

W stosowanym tu znaczeniu, termin główka odnosi się do tych części haczyka 28, które wy^^ają na boki (lub promieniowo) na zewnątrz od trzonów 40 w jednym lub więcej kierunkach. Często nie ma linii rozdziału, na której kończy się trzon 40 haczyka 28 a zaczyna główka 38. Z punktu widzenia celów niniejszego wynalazku, główka 38 haczyka 28 będzie zaczynała się w tej części trzonu 40, którą oznaczono na fig. 36 liczbą 43. Jest to ta część trzonu 40, która znajduje się w takiej samej odległości prostopadłej od podstawy 26 jak najniższy punkt 45 na główce 38 haczyka 28. Najniższy punkt 45 jest tą częścią główki 38, która znajduje się w najbliższej odległości prostopadłej od podstawy 26 składnika haczykowego 24.

Największe znaczenie z punktu widzenia wyznaczania wielkości wolnego miejsca potrzebnego pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 ma długość 1 i szerokość w główki 38 haczyka. W szczególności, wielkość wolnego miejsca potrzebnego pomiędzy

170 491 włóknami 36 materiału włókninowego 30 w zasadzie wynika z wymiarów znanych pod określeniem obszaru zrzutowanego na płaszczyznę poziomą (wymiary w rzucie na płaszczyznę poziomą) główek 38 haczyków )8. Obszar ten oznaczono literą Ah na fig. 5. Jest to powierzchnia haczyków 28, która pierwsza styka się ze składnikiem gniazdowym )) według niniejszego wynalazku. W związku z tym wolne miejsce pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 powinno być albo nieco większe wymiarowo od wymiarów rzutu na płaszczyznę poziomą główki 38 haczyka 28, albo włókna 36, powinny dać się łatwo rozsunąć do takich wymiarów. A zatem, w przypadku stosowania dużych haczyków 28 (to jest haczyków o stosunkowo dużym Ah) powinno być więcej wolnego miejsca niż w przypadku stosowania haczyków stosunkowo mniejszych.

Materiał włókninowy 30 jest jednym z podstawowych elementów składnika gniazdowego 22 według niniejszego wynalazku. Materiał włókninowy 30 jest tą częścią składnika gniazdowego 22, w którą wchodzi i z którą się sprzęga co najmniej pewna część haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24, oraz w której znajduje się wolne miejsce, które zajmują haczyki 28 po ich wejściu.

Stosowany w składniku gniazdowym 22 materiał włókninowy 30 może być dowolnym, odpowiednim do tego celu, materiałem włókninowym. W stosowanym tu znaczeniu, termin włóknina odnosi się do tkanin z włókien połączonych ze sobą techniką blokowania lub wiązania różną od tkania, dziania, filcowania lub podobnych. W stosowanym tu znaczeniu, materiał włókninowy może być materiałem składającym się z włókien, początkowo w zasadzie nie spojonych ze sobą, które są następnie spajane z podkładką 34. Nazwą materiał włókninowy określane są tutaj również materiały złożone z włókien, które jeszcze przed spojeniem z podkładką 34 wykazują pewien stopień związania włókien ze sobą.

W materiale włókninowym 30 powinny znajdować się opisane powyżej wolne miejsca. Ich wielkość powinna być na tyle wystarczająca, żeby po zetknięciu się powierzchni tego składnika z powierzchnią składnika gniazdowego 22 mogły w nie wchodzić haczyki 28 z dopełniającego składnika haczykowego 24. Jednakże nie jest konieczne, żeby wszystkie haczyki 28 składnika haczykowego 24 wniknęły w materiał włókninowy 30. Całkowita liczba i rozkład takich wolnych miejsc na jednostkę powierzchni składnika gniazdowego 22 powinny być takie, żeby liczba sprzęgniętych haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24 umożliwiała odpowiednie działanie elementu łączącego 20.

Z tego względu materiał włókninowy 30 powinien mieć strukturę o odpowiedniej wielkości wolnego miejsca pomiędzy włóknami 36, co ułatwia wchodzenie w niego haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Alternatywnie, lub dodatkowo, materiał włókninowy 30 składa się z włókien 36 ułożonych w takiej postaci, która jest na tyle elastyczna, żeby włókna 36 schodziły z drogi haczykom 28 dopełniającego składnika haczykowego 24, kiedy składnik ten styka się powierzchnią ze składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku.

Po zamknięciu elementu łączącego 20, haczyki 28 dopełniającego składnika haczykowego 24 przechodzą najpierw przez pierwszą powierzchnię 31 materiału włókninowego 30, a następnie wnikają do jego środka. Początkowo haczyki 28 wnikają w materiał włókninowy 30 na większą głębokość w porównaniu z głębokością, w jakiej się znajdą kiedy sprzęgną się z włóknami 36 materiału włókninowego 30. Innymi słowy, haczyki 28 przed ostatecznym zahaczeniem się o włókna 36 materiału włókninowego 30, zazwyczaj najpierw przemieszczają się do wnętrza (ku podkładce 34), a następnie na zewnątrz.

Materiał włókninowy 30 powinien również sprzęgać się i przytrzymać tak dużą liczbę haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24, żeby zapewnić odpowiednie działanie elementu łączącego 20. Z tego względu liczba włókien 36 wchodzących w skład materiału włókninowego 30 musi być wystarczająca do sprzęgnięcia się z haczykami 28 w taki sposób, żeby haczyki te trzymały do czasu przyłożenia siły odrywającej w celu otwarcia elementu łączącego 20. Włókna te muszą mieć również wytrzymałość wystarczającą do utrzymania haczyków 28 w sytuacji kiedy działają siły, które nie powinny otwierać elementu łączącego 20.

170 491

Właściwości materiałów włókninowych o podanych powyżej cechach charakterystycznych są opisywane za pomocą parametrów technicznych stosowanych w przemyśle włóknin, takich jak gramatura, długość i numer denier włókien. Wolne przestrzenie pomiędzy włóknami 36 oraz liczbę włókien można w przybliżeniu oszacować (co najmniej względnie) na podstawie gramatury. Na przykład, materiał włókninowy o mniejszej gramaturze będzie na ogół miał więcej wolnych przestrzeni i mniej włókien niż materiał o większej gramaturze o takim samym numerze denier i długości włókien. Wytrzymałość materiału przeznaczonego na składnik gniazdowy można w przybliżeniu oszacować (co najmniej względnie) na podstawie jego gramatury oraz numeru denier włókien i ich składu materiałowego.

Korzystnie, włókniny stosowane w składniku gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku powinny mieć stosunkowo małą gramaturę, dzięki czemu pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 jest odpowiednio dużo miejsca dla wnikających w niego haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Do materiałów włókninowych o odpowiednich właściwościach należą materiały o gramaturze od około 6 do około 42 g/m², korzystniej, od około 18 do około 24 g/m² . Pomiar gramatury polega na vy/cięciu matrycowym próbki o pewnych wymiarach i zważeniu jej na standardowej wadze. Gramaturę próbki oblicza się z jej masy i pola powierzchni. Gęstość próbki, w razie potrzeby, można wyznaczyć z jej gramatury i grubości.

Grubość materiału włókninowego 30 powinna być taka, żeby główki 38 haczyków 28 mogły zaczepić się na jej włóknach 36. Materiał włókninowy 30 jest zazwyczaj stosunkowo grubszy (to jest, ma większą grubość lub jest bardziej wypiętrzony) niż podkładka 34. Wynika to z konieczności zapewnienia odpowiednio dużej przestrzeni, w którą mogą wejść główki 38 i, w wielu przypadkach, co najmniej część trzonów 40 haczyków 28. W związku z tym, materiał włókninowy 30 może być określany jako materiał o wysokim wypiętrzeniu.

Niezbędna grubość materiału włókninowego 30 zależy od wysokości haczyków 28 dopełniającym składniku haczykowym 24, a zwłaszcza od wymiaru oznaczonego hr na fig. 6, będącego wysokością główek 38 haczyków 28. Grubość materiału włókninowego 30 powinna być co najmniej równa wysokości h1 główek 38 haczyków 28. Takie rozwiązanie zapewnia odpowiednie miejsce na ruch haczyków 28 do wewnątrz i na zewnątrz, umożliwiający ich zahaczenie o włókna 36 w materiale włókninowym 30.

Grubość materiału włókninowego 30 może mieścić się w przedziale wartości odpowiadającym wysokości h haczyków, lub może być większa. A więc nie ma ustalonej górnej granicy grubości materiału włókninowego 30. W pewnych przykładach wykonania grubość materiału włókninowego 30 jest ustalona w taki sposób, że łączna grubość materiału włókninowego 30 jest równa w przybliżeniu wysokości haczyków 28, co zapewnia dobre współdziałanie pomiędzy składnikiem gniazdowym 22 a haczykami 28 w dopełniającym składniku haczykowym 24. Jednakże, korzystnie, grubość ta powinna być tylko nieco większa od wysokości h główek 38 haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Jeżeli grubość materiału włókninowego 30jest większa, to zużyty na nią dodatkowy materiał nie będzie odpowiednio wykorzystany i w rezultacie zostanie zmarnowany.

W szczególności, grubość materiału włókninowego 30 może, na przykład, być wystarczająca do tego, żeby mogły w nią wniknąć haczyki o wymiarach omówionych dokładnie poniżej. Na przykład, jeżeli całkowita wysokość haczyków 28 wynosi od około 0,38 mm do około 0,64 mm, a ich główek 38 około 0,3 mm, to grubość materiału włókninowego 30 powinna generalnie zawierać się w przedziale od nieco większej od około 0,3 mm do około 0,38 mm lub do około 0,64 mm, odpowiednio. W jeszcze innych przykładach wykonania, grubość materiału włókninowego 30 jest w większym lub mniejszym stopniu zależna od wymiaru haczyków 28 komplementarnego składnika haczykowego 24. Na przykład, w przypadku zastosowania proporcjonalnie mniejszych haczyków 28, grubość materiału włókninowego 30 wynosi 1/2 lub 1/4 grubości podanych powyżej, lub mniej.

Korzystnie, materiał włókninowy 30 składa się ze stosunkowo długich włókien 36. Im dłuższe włókna 36, tym łatwiej je spoić ze sobą i z podkładką 34. W przypadku stosowania bardzo krótkich włókien, może pojawić się nadmierna liczba nie spojonych, luźnych włókien

170 491 lub włókien spojonych częściowo (na przykład włókien ze spojonym tylko jednym końcem). Włókna tego typu nie są w stanie sprzęgnąć się z haczykami 28 składnika haczykowego 24 i przytrzymać ich.

Długości włókien, z których wykonana jest taka włóknina, mogą zależeć od rodzaju procesu zastosowanego do jej wykonania. Na przykład, jeżeli stosowana jest włóknina gręplowana, to długość włókien z jakich jest wykonana, może wynosić od około 1,3 cm do około 13 cm. Korzystnie, długość włókien wynosi od około 5 cm do około 8 cm. Jeżeli natomiast stosowana jest włóknina sklejana, to zazwyczaj włókna w takim materiale mają postać ciągłą.

Jednym z czynników wyznaczających wytrzymałość materiału włókninowego 30 jest średnica jego włókien 36. Generalnie, im większa średnica włókna, tym jest ono bardziej wytrzymałe. Maksymalna możliwa średnica włókien, jaką można zastosować, zależy częściowo od wymiarów szczelin 48 w haczykach 28. W stosowanym tu znaczeniu, termin szczelina odnosi się do otworów formowanych przez główki 38 haczyków (części, które zagarniają włókna 36). Średnica włókien 36 nie powinna być tak duża, żeby główki 38 haczyków 28 nie były w stanie owinąć się wokół i sprzęgnąć z nimi. Typowo, warunkiem dostosowania do dostępnych obecnie składników haczykowych jest numer denier włókien 36 materiału włókninowego 30 od około 2 do około 15, a korzystniej, od około 3 do około 9, a najkorzystniej od około 3 do około 6. Jeżeli pojawią się składniki haczykowe z haczykami 28 znacznie mniejszymi od dostępnych obecnie, to numer denier włókien będzie mógł zawierać się w przedziale od około 0,5 do około 15, lub jeszcze mniej. Istnieje możliwość, że będą mogły być stosowane włókna o numerach denier z przedziału od około 0,5 do około 1,0, lub cieńsze. Włókna tego typu mogą być nazywane włóknami mikro denier. (Denier jest jednostką grubości przędzy o masie jednego grama na każde 9000 m, a więc przędza o numerze denier 100 jest cieńsza od przędzy o numerze denier 150).

Istotne znaczenie ma również orientacja poszczególnych włókien 36 w materiale włókninowym 30. Korzystnie, orientacja włókien 36 w takim zalecanym materiale włókninowym 30 jest głównie jednokierunkowa.

Ponadto, w przypadku kiedy składnik gniazdowy 22 stanowi część rozłączalnego elementu łączącego 20 na pielusze jednorazowego użytku 50 (której część pokazano na fig. 2), to równie istotne znaczenie ma orientacja włókien 36 w materiale włókninowym 30 w odniesieniu do krawędzi pieluchy 50. W takim przypadku, korzystnie, włókna 36 materiału włókninowego 30 są zorientowane w jednym kierunku (jak pokazano na fig. 7) w taki sposób, że w zasadzie biegną równolegle do podłużnych krawędzi 60 pieluchy 50.

Taka orientacja włókien 36 w materiale włókninowym 30 zapewnia największą odporność haczyków 28 na rozprzęganie w sytuacji, kiedy na element łączący 20 działają typowe siły przenoszone na układ łączników pieluchy. Siły te działają zazwyczaj w płaszczyźnie przejściowej pomiędzy elementami łączącymi, w kierunku równoległym do krawędzi końcowych pieluchy. Wspomniana powyżej orientacja włókien 36 może być przeciwstawiona sytuacji, w której włókna są prostopadłe do podłużnych krawędzi 60 pieluchy 50. W tym drugim, mniej pożądanym przypadku, włókna 36 będą biegły w tym samym kierunku co kierunek działania sił (lub równolegle do kierunku ich działania). W takiej sytuacji włókna 36 mogą nie być w stanie pełnić roli uchwytów dla haczyków 28 w komplementarnym składniku haczykowym.

W innych, alternatywnych przykładach wykonania (takich jak pokazane na fig. 1-3), zwłaszcza w przypadku kiedy potrzebnyjest materiał włókninowy o większym wypiętrzeniu, włókna 36 mogą być zorientowane chaotycznie. W wyniku chaotycznej orientacji, włókna 36 w materiale włókninowym 30 krzyżują się ze sobą i spiętrzają jedno na drugim tworząc wypiętrzenie (lub wysokość). Dzięki temu powstaje dodatkowe miejsce, które mogą zająć haczyki 28 dopełniającego składnika haczykowego 24, kiedy składnik haczykowy 24 sprzęga się z włókninowym składnikiem gniazdowym 22.

Orientację włókien 36 w materiale włókninowym 30 można przyrównać do układu kłód drewna. Jeżeli kilka kłód jest ułożonych obok siebie, to wysokość całej grupy jest równa

170 491 tylko średnicy kłód. Natomiast jeżeli kłody są zorientowane w różnych kierunkach, np. jeżeli są ułożone w stos (na przykład w chacie z belek), to wysokość stosu będzie równa sumie średnic spiętrzonych kłód.

Korzystnie, włókna 36 materiału włókninowego 30 są również marszczone w celu uzyskania dodatkowego wypiętrzenia. W stosowanym tu znaczeniu, termin marszczony oznacza fałdowanie lub wyginanie włókien wzdłuż ich długości. Włókna 36 można marszczyć (korzystnie przed gręplowaniem, lub podobnym procesem (natomiast zazwyczaj nie marszczy się włókien w materiałach sklejanych)) dowolną, dostępną, nadającą się do tego techniką. Korzystnie, włókna 36 w takim materiale włókninowym 30 mają co najmniej około 4 zmarszczki/cm, a najlepiej przeciętnie co najmniej 5,5 zmarszczki/cm.

Włókna materiału włókninowego 30 mogą być wykonane z dowolnego, nadającego się do tego celu materiału, włącznie, ale nie wyłącznie, z poliestrami (takimi jak politereftalan etylenowy), polietylen i polipropylen, lub z dowolnych kombinacji tych i innych, nadających się do tego materiałów, znanych w przemyśle włóknin. Na przykład, materiał włókninowy 30 może być wykonany z mieszanki włókien dwóch różnych typów materiałów (np. mieszanki włókien poliestrowych z polipropylenowymi). W jeszcze innych sytuacjach, materiał włókninowy 30 może być wykonany z włókien zrobionych z więcej niż jednego materiału, np. włókno poliestrowe powlekane polipropylenem.

Istotną rolę w składniku gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku odgrywa ilość spoin międzywłóknowych pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30. Obszary spoin formowane przez spoiny 42 pomiędzy włóknami 36 w materiale włókninowym 30 wykazują skłonność do zmniejszania możliwości rozsuwania się włókien 36 w celu ułatwienia wejścia haczyków 28. Ponadto nadmierna liczba spoin międzywłóknowych 42 w materiale włókninowym 30 przeszkadza wchodzeniu haczyków 28.

Liczba spoin międzywłóknowych zależy od typu materiału włókninowego zastosowanego do wyrobu składnika gniazdowego. Stosowany materiał włókninowy 30 może być początkowo nie spojony a następnie, później, spajany podczas procesu produkcji składnika gniazdowego 22. Na przykład składnik gniazdowy 22 może być wywarzany poprzez spajanie nie związanej warstwy luźnych włókien z materiałem podkładki, wskutek czego w takiej syuacji może nie być spoin międzywłóknowych 42.

Jednakże, z punktu widzenia łatwości procesu produkcji, może okazać się korzystne stosowanie dostępnych w handlu materiałów wstępnie spojonych. W takim przypadku materiał ten będzie spajany z podkładką 34. Jeżeli składnik gniazdowy 22 jest wytwarzany ze wstępnie spojonego materiału włókninowego, to istnieje pewna liczba spoin międzywłóknowych. W tym drugim przypadku spoiny międzywłóknowe powinny zajmować poniżej około 10%, korzystnie poniżej około 6%, a najkorzystniej poniżej około 2 1/2% pola powierzchni materiału włókninowego. Takie proporcje zapewnią, że obszar zajmowany przez spoiny międzywłóknowe 42 nie będzie przeszkadzał wnikaniu haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24.

Procent spoin międzywłóknowych jest określany, korzystnie, za pomocą badania mikroskopowego reprezentatywnej próbki materiału włókninowego. Również pomiar udziału procentowego pola powierzchni zajmowanej przez spoiny pomiędzy materiałem włókninowym 30 a podkładką 34 zaleca się przeprowadzić podanym poniżej sposobem. Jednakże w tym drugim przypadku należy badać próbkę charakterystyczną dla całego składnika gniazdowego 22, a nie tylko dla materiału włókninowego 30. Badana próbka powinna mieć wymiary około 10,2 cm x około 10,2 cm. Próbkę należy oglądać pod mikroskopem z kierunku znajdującego się bezpośrednio nad tą jej stroną, która tworzy powierzchnię 31. Mierzone jest pole powierzchni rzutu głównego każdej spoiny międzywłóknowej 42 biegnącej wzdłuż całej grubości próbki. Pola powierzchni są obliczane po zmierzeniu wymiarów spoin 42 za pomocą dowolnej, dokładnej miarki nałożonej na obiektyw mikroskopu.

Sumę pól powierzchni spoin 42 dzieli się przez pole powierzchni próbki. Wynik wyraża się w postaci procentowej. Jest to udział procentowy pól powierzchni zajmowanych przez spoiny międzywłóknowe 42. Z punktu widzenia celów niniejszego wynalazku, jeżeli udział

170 491 procentowy w dowolnym obszarze próbki o polu powierzchni 6,5 cm2 znajdzie się w podanym tu przedziale wartości, to przyjmuje się, że badany materiał mieści się w podanym przedziale wartości.

Korzystnie, materiał włókninowy 30 jest również sprężysty. Sprężysty materiał włókninowy 30 jest pożądany, zwłaszcza w przypadku kiedy element łączący jest stosowany na wyrobie chłonnym jednorazowego użytku. Dzięki temu materiał włókninowy 30 może nadal zachowywać miejsce dla haczyków, nawet w przypadku zgniecenia włókninowego składnika gniazdowego 22 podczas produkcji, pakowania, użytkowania i podobnych czynności.

Jeżeli składnik gniazdowy 22 jest używany jako część układu mocowania na wyrobie chłonnym jednorazowego użytku, to w celu zapewnienia użytkownikowi odpowiedniej wygody na wypadek zetknięcia się elementu łączącego z jego skórą materiał stosowany do wyrobu materiału włókninowego 30 powinien być korzystnie, stosunkowo miękki.

Materiałowi włókninowemu 30 można nadać miękkość dzięki odpowiedniej powierzchni wygodnej dla skóry. Można to zrobić różnymi sposobami. Na przykład, jak pokazano na fig. 4, na pierwszą powierzchnię 31 materiału włókninowego 30 można wprowadzić pewną ilość włókien o stosunkowo niskim numerze denier (od około 0,5 do około 5 denier, korzystnie, około 3 denier). Ponieważ włókna o mniejszych numerach denier są cieńsze, więc w wyniku uzyska się bardziej miękką, mniej chropowatą dla użytkownika powierzchnię. Cieńsze włókna można wprowadzić na pierwszą powierzchnię 31 w dowolnej, odpowiedniej do tego postaci, na przykład w postaci warstwy, ale nie wyłącznie.

Materiał włókninowy 30 można wytwarzać różnymi sposobami. Na przykład, materiał włókninowy może być gręplowany lub sklejany. Materiały włókninowe tego typu można wytwarzać dowolnymi, powszechnie dostępnymi technikami gręplowania lub sklejania.

Materiały nadające się do wyrobu materiału włókninowego 30 można uzyskać w postaci włóknin gręplowanych podając odpowiednie, opisane tutaj, parametry (takie jak gramatura, numer denier włókna i skład). Ale spoiny międzywłóknowe w materiale należy w zasadzie mierzyć w sposób opisany powyżej. Przykładem odpowiedniej włókniny gręplowanej stosowanej w innych przykładach wykonania składnika gniazdowego 22 mogą być materiały stosowane do wywarzania warstwy górnej w pieluchach i innych wyrobach chłonnych jednorazowego użytku.

Podkładka 34 znajduje się poniżej materiału włókninowego 30. Stanowi ona element nośny dla materiału włókninowego 30. Podkładka 34 służy jako powierzchnia, do której można mocować materiał włókninowy, ale jest elementem opcjonalnym. Na przykład, w alternatywnym przykładzie wykonania składnika gniazdowego 22 nie ma podkładki, w związku z czym materiał włókninowy 30 może być mocowany bezpośrednio do podłoża (powierzchni wyrobu, do której ma być mocowany składnik gniazdowy) w związku z czym podłoże pełni zadania podkładki.

Podkładka 34 może być wykonana z wielu typów materiałów. Korzystnie, podkładka 34 powinna być wykonana z takiego typu materiału, przez który nie będą mogły przebić się haczyki 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Podkładka 34 może być wykonana z folii, innej włókniny, jak pokazano na fig. 8, lub z tkaniny, jak pokazano na fig. 9. W zasadzie podkładka 34 jest warstwą materiału. Typowo, podkładka 34 jest wykonana z folii. Podkładka 34 może być wykonana z poliestru, polietylenu lub polipropylenu, lub z dowolnego innego, nadającego się do tego materiału. Do odpowiednich materiałów na podkładkę 34 należą dowolne, dostępne w handlu, cienkie (np. o grubości od około 0,02 mm do około 0,08 mm) folie poliestrowe, polietylenowe lub polipropylenowe.

Jeżeli podłoże stanowi warstwa dolna pieluchy jednorazowego użytku, to warstwa stanowiąca podkładkę może być wykonana z dowolnego z wymienionych powyżej materiałów, lub z materiałów podobnych. Jednakże zazwyczaj taka warstwa dolna jest wykonana z polietylenu.

Materiał włókninowy 30 może być przymocowany do podkładki 34 w dowolny, odpowiedni do tego sposób.

170 491

Korzystnie, z punktu widzenia ułatwienia procesu produkcji, materiał włókninowy 30 jest mocowany do podkładki 34 bez spoiwa. W stosowanym tu znaczeniu, termin bez spoiwa oznacza, że materiał włókninowy 30 jest mocowany do podkładki 34 bez udziału materiału trzeciego. Zatem materiał włókninowy może być zgrzewany lub wtapiany w podkładkę 34.

Środki stosowane do utrzymywania materiału włókninowego 30 razem z podkładką 34 (środki wiążące 44) muszą mieć kilka właściwości. Środki wiążące 44 nie powinny zajmować tyle obszaru, żeby kolidowało to z wolnymi miejscami w materiale włókninowym 30, przez które muszą wnikać i które muszą zajmować haczyki 28 komplementarnego składnika haczykowego 24.

Spoiny pomiędzy materiałem włókninowym 30 a podkładką 34 powinny mieć taki charakter, żeby po wykonaniu składnika gniazdowego 22 całkowite pole powierzchni zajmowanej zarówno przez wszystkie spoiny międzywłóknowe 42 jak i spoiny 46 pomiędzy materiałem włókninowym 30 a podkładką 34, w rzucie głównym poziomym, (całkowite pole powierzchni spoin lub po prostu całkowite pole powierzchni) wynosiło poniżej około 35%, korzystniej od około 10% do około 35%, a najlepiej od około 10% do około 18% pola powierzchni składnika gniazdowego 22. Całkowite pole powierzchni spoin jest mierzone w taki sam sposób jak przedstawiono powyżej w przypadku pomiarów udziału procentowego obszarów zajmowanych przez spoiny międzywłóknowe 42, ale w tym przypadku w obliczeniach uwzględniane są również pola powierzchni obszarów spoin 46.

Środki wiążące 44 muszą również być odpowiednio wytrzymałe, tak żeby cały materiał włókninowy 30 nie oderwał się od podkładki 34 podczas rozprzęgania haczyków 28. Środki wiążące 44 mogą wytwarzać obszary spoin 46 mocniejsze lub słabsze od włókien 36, z których jest wykonany materiał włókninowy 30. W zalecanych przykładach wykonania według niniejszego wynalazku, wytrzymałość obszarów spoin 46jest tak dobrana w stosunku do wytrzymałości włókien 36 materiału włókninowego 30, że w przypadku stosowania stosunkowo sztywnych haczyków pękają włókna 36 materiału włókninowego 30 bez rozluźniania połączeń w miejscach spoin.

Poniżej przedstawiono sposób uzyskiwania takiego rodzaju wytrzymałości w obszarach spoin 46. Podczas spajania materiału włókninowego 30 z podkładką 34 bez spoiwa, włókna 36 materiału włókninowego 30 są zwężane (stają się cieńsze) w pobliżu miejsc ich spajania z podkładką 34, te przewężone części włókien są oznaczone na fig. 4A liczbą 37. A więc w pobliżu poszczególnych obszarów spoin 46, włókna 36 są cieńsze niż w innych miejscach swojej długości. Jest to skutkiem stopienia pewnej części materiału włókien 36, z której powstaje spoina. W wyniku tego zmniejsza się średnica włókna 36 w pobliżu miejsca spajania. Zazwyczaj w takich przypadkach włókna 36 pękają w pobliżu obszaru spoiny 46 w przewężonych częściach 37.

Struktura tego typu, w której obszary spoin 46 są bardziej wytrzymałe od włókien 36 materiału włókninowego 30 jest bardziej korzystna od struktur, w których obszary spoin 46 są mniej wytrzymałe od włókien 36, z jakich jest wykonany materiał włókninowy 30. W tym pierwszym przypadku, w sytuacji stosowania sztywnych haczyków, rozprzężenie haczyków 28 odbywa się zazwyczaj wskutek pękania włókien 36 w pobliżu miejsca spoiny 46, a nie wskutek wygięcia haczyków 28 i zwolnienia przez nie włókien 36. W zalecanym typie struktury, podczas rozprzęgania haczyka 28 pęka zazwyczaj tylko jedno włókno 36. Wskutek tego podczas rozprzęgania haczyków 28 następuje tylko minimalne uszkodzenie składnika gniazdowego 22. W składniku nadal pozostaje znaczna liczba włókien 36 zdolnych do sprzęgania się z haczykami 28 podczas następnego zamykania elementu łączącego 20.

Jeżeli natomiast miejsca spoin 46 są najsłabszymi elementami składnika gniazdowego 22, to podczas otwierania elementu łączącego 20 każdy sztywny haczyk 28 będzie w stanie rozerwać kilka miejsc spajania. W takim przypadku może nastąpić częściowe lub całkowite oderwanie wszystkich włókien 36 materiału włókninowego 30 od podkładki 34. Jeżeli wystąpi taka sytuacja, to jej skutkiem jest znaczne zmniejszenie liczby przymocowanych włókien 36 będących w stanie sprzęgać się z haczykami 28. Ponadto takie luźne

170 491 włókna wykazują skłonność do kolidowania z wolnymi miejscami, w które muszą wnikać haczyki 28 dopełniającego składnika haczykowego 24.

Do możliwych typów środków łączących 44 można zaliczyć, ale nie tylko, spoiny ultradźwiękowe, spoiny termiczno-ciśnieniowe oraz połączenia klejowe.

Czynnikiem ograniczającym w pewnym stopniu typ środków wiążących 44 mogą być typy materiałów, z których jest wykonany materiał włókninowy 30 i podkładka 34. Odnosi się to zwłaszcza do takich sytuacji, kiedy środkami wiążącymi 44 są spoiny ultradźwiękowe lub termiczno-ciśnieniowe. W przypadku stosowania wymienionych typów środków wiążących 44 warunkiem koniecznym jest co najmniej zgodność materiałów, z których wykonany jest materiał włókninowy 30 i podkładka 34, pod względem typu materiału i temperatury topnienia. W stosowanym tu znaczeniu, termin zgodny oznacza, że materiały można stapiać ze sobą.

Określanie tu materiałów jako podobne oznacza, że są one wykonane w zasadzie z tego samego związku, na przykład polipropylenu. Jednakże materiały podobne mogą być dwoma różnymi typami takiego materiału na przykład, dwa różne materiały polipropylenowe.

Istotne znaczenie ma również wzór rozmieszczenia obszarów spoin 46. Wzór rozmieszczenia spoin może mieć charakter ciągły lub też może to być pewien typ wzoru przerywanego.

Ciągły wzór spajania jest często zalecany ze względu na większe prawdopodobieństwo odpowiedniego przymocowania włókien 36 materiału włókninowego 30.

Odpowiedni do tego celu może być również przerywany wzór rozmieszczenia spoin, cechujący się stosunkowo małymi odległościami lub przerwami pomiędzy obszarami spoin 46. W celu zilustrowania takiej sytuacji, w lewym górnym rogu fig. 7 przedstawiono jeden z możliwych, nie ograniczających pod żadnym względem, przykładów realizacji przerywanego wzoru rozmieszczenia spoin. Przerwy 46' pomiędzy obszarami spoin 46 w takim przerywanym wzorze powinny być na tyle małe, żeby tylko stosunkowo niewiele włókien 36 w materiale włókninowym 30 miało nie spojone luźne końce. Uważa się, że do tego celu nadaje się przerywany wzór rozmieszczenia spoin, w którym przerwy 46' pomiędzy obszarami spoin 46 są mniejsze lub równe średnicy tych włókien w materiale włókninowym, których średnica jest najmniejsza. Odpowiednie mogą być również większe przerwy 46' pomiędzy obszarami spoin. Na przykład, w pewnych przypadkach przerwy 46' pomiędzy obszarami spoin 46 mogą być 1 1/2 raza lub nawet 5 razy (a nawet więcej) większe od średnicy włókien o najmniejszej średnicy, znajdujących się w materiale włókninowym 30.

W przypadku stosowania przerywanego wzoru spajania, innym istotnym czynnikiem jest częstość występowania przerw 46' we wzorze. Przerwy 46' nie powinny występować zbyt często. W przypadku zbyt częstego występowania przerw 46' pojawi się zbyt dużo włókien 36 z nie spojonymi luźnymi końcami. Zaleca się, żeby na każdej przerywanej linii w danym wzorze spajania obszary spoin 46 były dłuższe (zajmowały większe pola) niż przerwy 46'.

Korzystnie, wzór rozmieszczenia obszarów spoin 46 powinien być regularny. Do odpowiednich wzorów spajania należy spajanie wzdłuż linii ciągłych lub przerywanych. Linie tego typu mogą być zakrzywione, np. sinusoidalne, lub mogą tworzyć siatkę o różnym charakterze geometrycznym, na przykład w postaci kwadratów, prostokątów, sześciokątów, rombów i okręgów. Dzięki takiemu rozwiązaniu składnik gniazdowy 22 będzie miał stosunkowo jednorodne parametry trzymania.

Korzystnie, obszary spoin 46 powinny być rozmieszczone możliwie blisko siebie według takiego wzoru, żeby włókna 36 materiału włókninowego 30 miały stosunkowo mało nie spojonych luźnych końców. W tym celu należy zastosować taki wzór, żeby, korzystnie, odległość pomiędzy obszarami spoin 46 była mniejsza od przeciętnej długości włókien 36 w materiale włókninowym 30, lub korzystniej, była mniejsza lub równa około połowie długości włókien 36 w materiale włókninowym 30. Odległość pomiędzy wskazanymi obszarami spoin 46 odnosi się do odstępów różnych od przerw 46' w przerywanym wzorze rozmieszczenia spoin.

Zalecanym wzorem rozmieszczenia spoin jest wzór na bazie rombów, pokazany na fig. 7. Romby we wzorze rombowym są w zasadzie elementami kwadratowymi.

Elementy te obrócono w przybliżeniu o 45°, dzięki czemu uzyskały wygląd rombów. Wymiary tego wzoru powinny być tak dobrane, żeby odległość pomiędzy obszarami spoin 46, co najmniej w pewnej części pola pomiędzy obszarami spoin, była większa od wymiarów główek 38 haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24 na ich rzucie głównym na płaszczyznę poziomą.

Poniżej przedstawiono przykłady rombowych wzorów rozmieszczenia spoin w składniku gniazdowym 22, nadających się do pewnych opisanych tu składników haczykowych. Obejmują one takie wzory rozmieszczenia, ale nie są ograniczone tylko do nich, w których boki rombów wynoszą około 0,6 cm x 0,6 cm, około 1 cm x 1 cm, około 1,3 cm x 1,3 cm, oraz około 2 cm x 2 cm.

Szerokość obszarów spoin 46 w przekroju poprzecznym Bw, pokazanym na fig. 7, może być zmienna. W opisanych powyżej przykładach rombowych wzorów rozmieszczenia spoin, odpowiednia szerokość spoiny (mierzona na podkładce 34) wynosi od około 0,76 mm do około 1,3 mm.

Na figurze 3 pokazano, że szerokość przekrojów poprzecznych obszarów spoin 46 zbiega się stożkowo, w wyniku czego stają się one coraz węższe w miarę oddalania się od pierwszej powierzchni 31 składnika gniazdowego 22 i zbliżania do jego drugiej powierzchni 33. Zmniejszanie się szerokości pola przekroju spoin jest podyktowane głównie kosztami i trwałością walców deseniowych stosowanych do formowania takich spoin podczas wytwarzania składnika gniazdowego 22. Na przykład, może okazać się, że koszt produkcji walców do wytwarzania takich spoin, o powierzchni z wzorem zbieżnym jest mniejszy.

Należy rozumieć, że opisane powyżej przykłady wykonania włókninowego składnika gniazdowego 22 według niniejszego wynalazku przedstawiono wyłącznie dla celów ilustracyjnych. Oczywiście, istnieje wiele możliwych kombinacji opisanych tu różnych typów materiałów włókninowych i podkładek. Zasadę tworzenia tych kombinacji można zrozumieć na podstawie zamieszczonego powyżej opisu i przykładów pokazanych na rysunkach. Natomiast pokazane na rysunkach wybrane przykłady wykonania włókninowego składnika gniazdowego 22 nie wyczerpują wszystkich możliwych rozwiązań konstrukcyjnych.

Niniejszy wynalazek umożliwia uzyskanie tanich składników gniazdowych rozłączalnego elementu łączącego. Składnik gniazdowy 22 jest wykonany z materiału włókninowego 30 o właściwościach szczególnie dostosowanych do przyjmowania haczyków 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Włókna 36 materiału włókninowego 30 służą do sprzęgania się z poszczególnymi haczykami 28 dopełniającego składnika haczykowego 24. Nie jest konieczne specjalne formowanie pętelek z materiału składnika gniazdowego 22, które mają się sprzęgać z haczykami dopełniającego składnika haczykowego. Jak z tego wynika, w składniku gniazdowym według niniejszego wynalazku nie ma stosunkowo drogich konwencjonalnych składników pętelkowych.

Zatem element łączący 20 nadaje się zwłaszcza do takich wyrobów jednorazowego użytku jak opakowania, wyroby chłonne jednorazowego użytku, owinięcia jednorazowego użytku i podobne. Składnik gniazdowy 22 jest lepiej dostosowany do wyrobów jednorazowego użytku, ponieważ element łączący na wyobach tego typu jest otwierany i zamykany znacznie mniejszą liczbę razy niż podobne elementy na wyrobach wielokrotnego użytku. Generalnie biorąc, wytrzymałość składnika gniazdowego 22 powinna być tak dobrana, żeby umożliwiał realizację ograniczonej liczby operacji zamykania (na przykład, maksymalnie około 10-20 operacji zamykania).

Jednakże należy zwrócić uwagę na to, że składnik gniazdowy 22 może być znacznie bardziej wytrzymały, tak żeby można go było stosować na wyrobach o dużej trwałości lub w innych rozważanych dziedzinach użytkowania. Zadanie to można zrealizować, na przykład zwiększając średnicę lub numer denier włókien 36 w materiale włókninowym 30, silniej mocując włókna 36 do podkładki 34 lub zwiększając gęstość włókien 36 w stosunku do liczby haczyków 28. Ale wszystkie te zmiany zwiększają również koszty składnika gniazdowego 22.

Można również stosować takie rozwiązania, w których zmienia się pozostałe parametry elementu łączącego. Na przykład, jeżeli w składniku haczykowym 24 poszczególne haczyki 28

170 491 są odpowiednio sprężyste, to można stosować składnik gniazdowy 22 z włóknami o mniejszej średnicy lub o mniejszej wytrzymałości. W takich przypadkach haczyki 28 mogą się otwierać i rozprzęgać ze sprzężenia mechanicznego z włóknami 36 materiału włókninowego 30, przed pęknięciem włókien 36. To jest, haczyki mogą służyć jako mechanizm wyzwalający do otwierania elementu łączącego.

Składnik gniazdowy 22 można również stosować w kombinacji z tańszymi składnikami haczykowymi z bardziej kruchymi haczykami. W takich przypadkach, korzystnie, włókna 36 materiału włókninowego 30 mogą służyć w roli mechanizmu awaryjnego umożliwiającego rozprzęgnięcie haczyków 28 podczas otwierania elementu łączącego.

Dopełniający składnik haczykowy 24 pokazano na kilku rysunkach.

W stosowanym tu znaczeniu, termin składnik haczykowy jest używany do oznaczenia części elementu łączącego 20 zaopatrzonej w elementy sprzęgające, takie jak haczyki 28. Znaczenie terminu 'haczyk nie jest ograniczone pojęciowo w tym sensie, że elementy sprzęgające mogą mieć dowolny kształt znany w technice pod warunkiem, że są przystosowane do sprzęgania się z dopełniającym pętelkowym materiałem łączącym lub ze składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku.

Składnik haczykowy 24 składa się z podstawy 26 z pierwszą powierzchnią 27 i drugą powierzchnią 29, i licznych elementów sprzęgających 28 wystających z pierwszej powierzchni 27 podstawy 26. Pokazano, że każdy z elementów sprzęgających 28 składa się, korzystnie, z trzonu 40 osadzonego jednym końcem w podstawie 26 oraz powiększonej główki 38, znajdującej się na przeciwległym końcu trzonu 40 w stosunku do podstawy 26.

Składniki haczykowe 24 używane z włókninowym składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku mogą być wykonane z konwencjonalnych, dostępnych w handlu, materiałów do ich wyrobu. Ale składnik haczykowy 24 nie musi być wykonany wyłącznie z konwencjonalnych materiałów z giętkimi, sprężystymi haczykami. Składniki haczykowe o odpowiednich właściwościach mogą mieć również tańsze, bardziej kruche haczyki.

Składniki haczykowe 24, stosowane z włókninowym składnikiem gniazdowym 22, mogą mieć haczyki 28 zaopatrzone w stępione główki 38. Stępioną część główek 38 haczyków 28 oznaczono na fig. 6 jako wierzchołek 39. Wierzchołek 39 jest pierwszym elementem stykającym się ze składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku po umieszczeniu składnika gniazdowego 22 i dopełniającego składnika haczykowego 24 w taki sposób, że stykają się powierzchniami. Część ta jest określana jako wierzchołek haczyka 28, ponieważ jest najbardziej odległa od podstawy 26 składnika haczykowego 24 w kierunku prostopadłym. W stosowanym tu znaczeniu, termin stępiony oznacza, że wierzchołek ten jest tak obrobiony, że tworzy krawędź lub punkt bez ostrych elementów. Wierzchołek 39 haczyka 28 ze stępioną główką może mieć na ogół kształt zaokrąglony, płaski lub dowolny inny, nie zakończony ostrzem.

Zatem składnik gniazdowy 22 według niniejszego wynalazku nie wymaga stosowania specjalnych, sztywnych, ostrych haczyków, co jednak nie wyklucza stosowania go z haczykami o wszelkich możliwych kształtach, włącznie z takimi ostro zakończonymi.

Składnik haczykowy 24 o odpowiednich właściwościach może zawierać dużą liczbę profilowanych elementów sprzęgających wystających z podkładki z tkaniny. Elementy sprzęgające mogą mieć dowolny, znany w technice kształt, taki jak haczyki, kształt litery T, grzybki lub każdy inny. Szczególnie korzystny składnik haczykowy ujawniono w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 846 815, zatytułowanym Pielucha jednorazowego użytku z usprawnionym elementem łączącym, patent udzielony 11 lipca 1989 C. L. Scrippsowi Kolejny, szczególnie korzystny składnik haczykowy, ujawniono w publikacji europejskiego zgłoszenia patentowego pod numerem 0 381 087 Al, zatytułowanego Rozłączalny mechaniczny element łączący i sposób jego wytwarzania, opublikowanego 8 sierpnia 1990 przez Dennisa A. Thomasa.

Składnik haczykowy 24 może być wykonany z wielu materiałów. Do nadających się do tego celu materiałów należą, ale nie wyłącznie, poliamid, poliester, polipropylen lub dowolna ich kombinacja ze sobą albo z innymi materiałami.

170 491

Jak już wspomniano, z wielkości główek 38 haczyków 28 wynika wielkość wolnego miejsca niezbędnego pomiędzy włóknami materiału włókninowego 30. Poniżej przedstawiono kilka przykładów wymiarów haczyków 28, które można zastosować ze składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku.

W jednym ze składników haczykowych 24 o odpowiednich właściwościach zastosowano haczyki 28 w kształcie litery T o następujących wymiarach. Długość L główki około 1 mm; szerokość w około 0,2 mm; i wysokość ht około 0,3 mm. W przypadku zastosowania składnika haczykowego tego typu, wymiary otworków pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 powinny być (lub włókna powinny łatwo rozsuwać się na taką odległość nie będąc przebijane) nieco większe od około 0,2 mm na około 1 mm. Grubość materiału włókninowego 30 powinna być większa niż około 0,3 mm.

Inny składnik haczykowy 24 o odpowiednich właściwościach ma haczyki 28 w kształcie odwróconej litery J. (Haczyki 28 takiego składnika haczykowego 24 można również określać jako podobne do laseczek z cukierkami). W innych wariantach taki haczyk może być podobny do odwróconej dużej litery ¹ 'L. Haczyki tego typu mogą mieć następujące wymiary. Długość L główki około 0,5 mm; szerokość w około 0,2 mm; i wysokość h1 około 0,3 mm. Zatem w przypadku stosowania składnika haczykowego tego typu wymiary otworków pomiędzy włóknami 36 materiału włókninowego 30 powinny być (lub włókna powinny łatwo rozsuwać się na taką odległość nie będąc przebijane) nieco większe od około 0,2 mm na około 0,5 mm. Grubość materiału włókninowego 30 powinna być większa niż około 0,3 mm.

Jeszcze inne składniki haczykowe 24 mogą mieć haczyki mniejsze o 1/2 do 1/4, a nawet jeszcze bardziej, od haczyków opisanych powyżej.

Element łączący 20 zawierający składnik gniazdowy 22 według niniejszego wynalazku nadaje się zwłaszcza jako element łączący w wyrobach jednorazowego użytku, a zwłaszcza do wyrobów chłonnych jednorazowego użytku.

W stosowanym tu znaczeniu, termin wyrób chłonny jednorazowego użytku odnosi się do wyrobów wchłaniających i zatrzymujących w sobie wydzieliny fizjologiczne. Termin ten odnosi się zwłaszcza do wyrobów umieszczanych na lub w pobliżu ciała użytkownika z przeznaczeniem do wchłaniania i zatrzymywania w sobie różnych wydzielin fizjologicznych wydalanych przez organizm. Termin jednorazowego użytku oznacza, że takie wyroby są wyrzucane po jednorazowym wykorzystaniu (tj. nie są przeznaczone do prania lub innego rodzaju regeneracji). Przykładami wyrobów chłonnych jednorazowego użytku są pieluchy, bielizna dla osób nie będących w stanie opanować wydalania, podpaski higieniczne, śliniaki, bandaże i podobne wyroby.

Na figurze 10 przedstawiono element łączący 20 ulokowany na zalecanym przykładzie wykonania wyrobu chłonnego jednorazowego użytku, którym jest pielucha 50 jednorazowego użytku. W stosowanym tu znaczeniu, termin pielucha odnosi się do bielizny, na ogół zakładanej małym dzieciom i osobom nie będącym w stanie kontrolować wydalania, przekładanej pomiędzy nogami i mocowanej wokół talii użytkownika.

Pielucha 50 jednorazowego użytku ma powierzchnię wewnętrzną (lub powierzchnię stykającą się z ciałem) 52, przeznaczoną do umieszczania w pobliżu ciała użytkownika. Pielucha 50 ma powierzchnię zewnętrzną (lub stykającą się z ubraniem) 54, która po jej założeniu znajduje się w pobliżu ubioru użytkownika. Pielucha 50 ma dwa obszary taliowe, oznaczane jako pierwszy obszar taliowy 56 i drugi obszar taliowy 58. Pielucha 50 ma dwie, odsunięte od siebie, krawędzie podłużne 60 i dwie, odsunięte od siebie, krawędzie poprzeczne lub końcowe 62.

Pielucha 50 jednorazowego użytku składa się z części głównej 51 i mechanicznych elementów łączących, takich jak paski łączące, albo po prostu układ łączący 72. Część główna 51 pieluchy 50 składa się z przepuszczalnej dla płynów warstwy górnej 64, rdzenia chłonnego 66, nieprzepuszczalnej dla płynów podkładki 68, i elementów elastycznych 70. Warstwa górna 64, rdzeń chłonny 66, podkładka 68 i człony elastyczne 70 mogą być składane w jeden zespół w różnych, dobrze znanych konfiguracjach.

170 491

Kilka przykładów typów pieluch, do których można łatwo przystosować niniejszy wynalazek, ujawniono w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki o następujących numerach: Re. 26 151, zatytułowanym Pielucha jednorazowego użytku, patent udzielony ponownie 31 stycznia 1967 Robertowi C. Duncanowi i innym; 3 860 003, zatytułowanym Ściągające części boczne do pieluch jednorazowego użytku, patent udzielony 14 stycznia 1975 K. B. Buellowi; 4 695 278, zatytułowanym Wyrób chłonny z podwójnymi mankietami, patent udzielony 22 września 1987 Michaelowi I. Lawsonowi; 3 934 735, zatytułowanym Elementy chłonne o wysokiej gęstości ze strefami wnikania o niższej gęstości i niższej gramaturze, patent udzielony 30 maja 1989 Miguelowi Alemany’emu i innym; i 4 909 803, zatytułowanym Wyroby chłonne jednorazowego użytku z elastycznymi skrzydełkami zaopatrzonymi w elementy odporne na przeciekanie, patent udzielony 20 marca 1990 Mohammedowi I. Azizowi i innym. Należy jednak rozumieć, że zastosowania elementu łączącego 20 ze składnikiem gniazdowym według niniejszego wynalazku nie ograniczają się do pieluch o określonej strukturze lub konfiguracji.

W skład układu łączenia 72 pieluchy 50 wchodzi między innymi element łączący 20 ze składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku. Układ łączenia 72 może mieć postać elementów o dowolnej, aktualnie stosowanej, dobrze znanej konfiguracji i budowie. Korzystnie, układ łączenia 72 jest układem języczkowym, korzystnie, języczkowo-taśmowym.

Języczkowo taśmowy układ łączenia może składać się z języczków i taśm o aktualnie stosowanych, dobrze znanych konfiguracjach i budowach. W skład zalecanego taśmowego układu mocowania wchodzi języczek taśmowy w kształcie litery Y, szczegółowo opisany w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 848 594, zatytułowanym Taśmowy układ mocowania pieluch jednorazowego użytku, patent udzielony 19 listopada 1974 K. B. Buellowi i innym. Alternatywne, korzystne, taśmowe układy mocowania szczegółowo opisano w europejskim zgłoszeniu patentowym 0 233 704-A, zatytułowanym Pielucha jednorazowego użytku z szerokimi zbieżnymi taśmami łączącymi, opublikowanym 26 sierpnia 1987 przez H. R. Burkharta i Kennetha B. Buella; w przytaczanym już opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki 4 846 815, patent udzielony C. L. Scrippsowi; i opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki zatytułowanym Mechaniczne układy mocowania za pomocą elementów jednorazowego użytku przeznaczone do wyrobów chłonnych jednorazowego użytku, patent udzielony 16 października 1990 Anthony’emu J. Robertsonowi i innym.

W jeszcze innych, zalecanych przykładach wykonania, składnik gniazdowy 22 układu mocowania 72 może zawierać element, taki jak pasek, umieszczony na jednej z powierzchni głównej części 51 pieluchy (lub w innych, odpowiednich do tego miejscach), tworzący wewnętrzny człon łączący jak opisano w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki 4 699 622, zatytułowanym Pielucha jednorazowego użytku z usprawnionym zamknięciem bocznym, patent udzielony 13 października 1987 J. W. Toussantowi i innym.

Pokazany na fig. 10 taśmowy układ mocowania 72 jest nie ograniczającym w niczym przykładem takiego układu mocowania, w którym zastosowano element łączący 20 ze składnikiem gniazdowym 22 według niniejszego wynalazku. Taśmowy układ mocowania 72 składa się z języczka taśmowego 74 z umieszczonym na nim pierwszym elementem łączącym 72a, oraz drugiego elementu łączącego (lub członu osadczego) 72b. Drugi element łączący 72b może sprzęgać się mechanicznie z pierwszym elementem łączącym 72a.

Korzystnie, w skład pierwszego elementu łączącego 72a wchodzi składnik haczykowy 24. Składnik haczykowy 24 jest zaopatrzony w haczyki 28 wystające z języczka taśmowego 74. W zalecanym przykładzie wykonania pieluchy 50 jednorazowego użytku, w skład włókninowego składnika gniazdowego 22 według niniejszego wynalazku wchodzi drugi element łączący 72b. W innych przykładach wykonania położenia składników elementu łączącego 20 mogą być zamienione w taki sposób, że pierwszy element łączący 72a zawiera włókninowy składnik gniazdowy 22, natomiast drugi element łączący 72b zawiera składnik haczykowy 24.

170 491

Jak widać na fig. 10 włókninowy składnik gniazdowy 22 jest umieszczony, korzystnie, w drugim obszarze taliowym 58 pieluchy 50. W zalecanym przykładzie wykonania pieluchy 50 jednorazowego użytku, włókna 36 materiału włókninowego 30, wchodzącego w skład składnika gniazdowego 22 biegną w jednym kierunku. Składnik gniazdowy 22 jest zorientowany w taki sposób, że włókna 36 materiału włókninowego 30 biegną w zasadzie równolegle do podłużnych krawędzi 60 pieluchy 50. Wskutek takiej orientacji, włókna 36 biegną w zasadzie prostopadle do kierunku sił ścinających, działających na element łączący 20 podczas użytkowania. W takim układzie włókna 36 zapewniają maksymalną wytrzymałość na działanie sił odrywających i ścinających. Ale składnik gniazdowy 22 może być również umieszczony w drugim obszarze taliowym 58 w taki sposób, że włókna 36 biegną w dowolnym kierunku.

Podczas użytkowania, pieluchę 50 zakłada się użytkownikowi w taki sposób, że pierwszy obszar taliowy 56 znajduje się pod jego plecami, natomiast pozostała jej część jest przeciągana pomiędzy nogami użytkownika do położenia, w którym drugi obszar taliowy 58 znajdzie się zprzodu użytkownika. Następnie języczki taśmowe 74 są umieszczane w pobliżu składnika gniazdowego 22, znajdującego się na zewnętrznej powierzchni 54 drugiego obszaru taliowego 58, w taki sposób, że znajdujące się na języczku taśmowym 74 haczyki 28 sprzęgają się ze składnikiem gniazdowym 22, w wyniku czego powstaje zamknięcie boczne.

Sposób lub technikę wytwarzania składnika gniazdowego 22 według niniejszego wynalazku przedstawiono schematycznie na fig. 11.

Urządzenie do wytwarzania włókninowego składnika gniazdowego 22 według niniejszego wynalazku oznaczono liczbą 100. Urządzenie 100 składa się z pierwszego zespołu podającego 102 i drugiego zespołu podającego 104. Zespoły podające 102 i 104 doprowadzają do urządzenia materiały stanowiące materiał włókninowy 30 i podkładkę 34 włókninowego składnika gniazdowego 22.

W skład urządzenia 100 może również wchodzić element umożliwiający wytwarzanie powierzchni deseniowej, taki jak walec deseniowy 110 (który może mieć deseń o pewnym wzorze) oraz walec matrycowy, na przykład walec matrycowy 112. Pomiędzy walcem deseniowym 110 a walcem matrycowym 112 powstaje szczelina zaciskowa 114. Szczelina zaciskowa 114 wyf^t^^puje w tym miejscu, w którym warstwy wstęg lub innych materiałów doprowadzanych do urządzenia są ze sobą spajane. Następnie spojona wstęga 124 może być podawana do bębna nawojowego 116, na który jest nawijana z przeznaczeniem do dalszego użytku. Poniżej przedstawiono szczegółowy opis poszczególnych części urządzenia 100.

Zalecany sposób wytwarzania włókninowego składnika gniazdowego 22 za pomocą pokazanego na fig. 11 urządzenia 100 obejmuje podawanie do urządzenia materiałów, przeznaczonych na materiał włókninowy i podkładkę, a następnie spajanie ich ze sobą. Materiały te można łączyć różnymi sposobami, włącznie, ale nie wyłącznie, za pomocą klejenia, zgrzewania ultradźwiękowego i techniką termiczno-ciśnieniową.

Zalecany sposób spajania tych materiałów ze sobą polega na przepuszczaniu ich kompozytu pomiędzy dwoma ogrzanymi walcami, z których jeden ma powierzchnię deseniową, i wytłaczania wzoru spoin w materiałach. Jeden z ewentualnych sposobów spajania termiczno-ciśnieniowego przedstawiono w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 854 984, patent udzielony 8 sierpnia 1989 Ballowi i innym (pod warunkiem, że opisany walec deseniowy wytwarza obszary spajania spełniające kryteria ustalone w niniejszym opisie).

Pierwszy zespół podający 102 doprowadza do układu pierwszy materiał 118 przeznaczony na materiał włókninowy 30. Pierwszy materiał 118 może być dowolnym z materiałów wymienionych uprzednio jako nadające się do wytwarzania materiału włókninowego 30. Pierwszy zespół podający 102 może być dowolnym urządzeniem konwencjonalnym stosowanym do podawania materiału do procesu laminowania. Pierwszy zespół podający 102 może być, ale nie wyłącznie, bębnem odwijającym wstęgę lub maszyną do wytwarzania

170 491 tkaniny, taką jak konwencjonalna gręplarka, maszyna do sklejania włókien; albo zasobnikiem do podawania do urządzenia warstwy luźnych włókien.

W zalecanym przykładzie realizacji procesu w skład pierwszego zespołu podającego 102 wchodzi podajnik włókien sklejanych albo konwencjonalna maszyna do ich wytwarzania. Korzystnie, pierwszy zespół podający 102 doprowadza do urządzenia warstwę luźnych (to jest nie spojonych) włókien o strukturze ciągłej. Korzystnie, luźne włókna są równomiernie osadzane na odpowiedniej powierzchni. Można je osadzać na takiej powierzchni jak opisany poniżej materiał, z którego jest wykonana podkładka 34. W innych, alternatywnych przykładach wykonania, pierwszy materiał 118, zamiast postaci warstwy luźnych włókien może mieć postać wstęgi splątanych włókien lub arkusza włókien spojonych.

Korzystnie, materiał 118, z którego może być wykonany materiał włókninowy 30, ma odpowiednią grubość lub wbudowane w swoją strukturę wypiętrzenie, wystarczające do wprowadzenia w nią haczyków komplementarnego składnika haczykowego. W przeciwnym przypadku należy przeanalizować możliwość odpowiedniego wypiętrzenia materiału 118, przeznaczonego na materiał włókninowy 30, podczas procesu produkcji składnika gniazdowego. W takiej sytuacji urządzenie należy zaopatrzyć w odpowiedni zespół do wypiętrzania materiału. Zespół tego typu może być konwencjonalnym urządzeniem do plisowania lub fałdowania (przedstawionym na fig. 11 jako blok 128). Jednakże technologia wymagająca wprowadzenia takiego dodatkowego etapu jest w zasadzie mniej zalecana.

Bez względu na postać w jakiej włókna, z których jest wytwarzany materiał włókninowy 30, są podawane do urządzenia (w postaci wstęgi lub w postaci luźnych, nie spojonych włókien, etc.), włókna pierwszego materiału 118 w chwili wprowadzania ich do układu są zorientowane, korzystnie, głównie zgodnie z kierunkiem maszynowym. Dzięki temu powstaje składnik gniazdowy 22 z włóknami o pożądanej orientacji jednokierunkowej, korzystnej z punktu widzenia przytrzymywania haczyków komplementarnego składnika haczykowego.

Termin kierunek maszynowy MD odnosi się do kierunku równoległego do przemieszczania materiałów 118 i 120 w urządzeniu 100. Kierunek poprzeczny do maszynowego CD jest prostopadły do kierunku maszynowego. Kierunki te pokazano strzałkami na fig. 11 i 12.

Drugi zespół podający 104 podaje do urządzenia drugi materiał 120 przeznaczony na podkładkę 34. Drugi materiał 120 może być dowolnym spośród materiałów wymienionych uprzednio jako nadające się do wytwarzania podkładki 34. Drugi zespół podający 104 może być dowolnym urządzeniem stosowanym do podawania materiałów w procesie laminowania. Drugi zespół podający 104 może być, ale nie wyłącznie, bębnem odwijającym wstęgę lub maszyną do wytwarzania tkaniny, taką jak krosno tkackie, maszyna dziewiarska, konwencjonalna gręplarka lub maszyna do sklejania włókien.

Jak już wspomniano, podkładka 34 jest elementem opcjonalnym. W przypadku rezygnacji z jej stosowania, zadania wypełniane zazwyczaj przez podkładkę 34 mogą być realizowane przez podłoże, do którego mocowany jest składnik gniazdowy 22. W związku z tym drugi materiał 120 może być podłożem, na przykład materiałem stosowanym do wyrobu podkładek w pieluchach jednorazowego użytku.

W innych, alternatywnych przykładach wykonania urządzenia 100 pokazanego na fig. 11, w razie konieczności wytwarzania włókninowych składników gniazdowych złożonych z więcej niż dwóch materiałów, można zastosować dodatkowe, opcjonalne zespoły podające podobne do pokazanych, na przykład trzeci zespół podający 106. Takie dodatkowe zespoły podające mogą być wykorzystane, na przykład, do wytwarzania wielowarstwowego materiału włókninowego 30, albo do wyrobu alternatywnych przykładów wykonania z opisaną powyżej warstwą, dostosowaną pod względem wygody do skóry. W jeszcze innych, alternatywnych przykładach wykonania, można składać jeden lub kilka materiałów doprowadzanych do urządzenia, wytwarzając więcej niż jedną warstwę takiego materiału.

Powierzchnie deseniowe można wytwarzać za pomocą zespołu o dowolnej postaci. Na przykład, może on mieć postać płyty deseniowej lub cylindra. Korzystnie jest to cylli^<Jer deseniowy, takijak cylirn^der 110. Cylinder deseniowy 110jest stosowany do spajania materiału 118,

170 491 przeznaczonego na warstwę włókninowego składnika gniazdowego 22, z podkładką 34. Desenie wytwarzają w składniku gniazdowym 22 obszary spoin 46. Desenie mogą mieć rzeźbę wypukłą, dzięki czemu podczas procesu zgniatania jest tylko stosunkowo niewielka część pierwszego materiału 118. Pozostała część pierwszego materiału, składającego się na materiał włókninowy 30, nie powinna być zgniatana, dzięki czemu zostanie zachowany wypiętrzony kształt pierwszego materiału 118.

Desenie muszą formować spoiny o opisanych poprzednio parametrach. Zatem odległość pomiędzy obszarami spoin 46 musi być taka, żeby haczyki 28 dopełniającego składnika haczykowego 24 mogły łatwo przechodzić przez materiał włókninowy 30. Ale z kolei odległości pomiędzy obszarami spoin 46 nie powinny być zbyt duże w stosunku do długości włókien, z których składa się materiał włókninowy 30, ponieważ pojawi się nadmierna liczba włókien z nie spojonymi luźnymi końcami.

Szczegółowy wygląd powierzchni walca deseniowego 110 pokazano na fig. 12. Powierzchnia ta składa się z grzbietów 132 i zagłębień 134. Grzbiety 132 i zagłębienia 134 walca 110 mają kilka charakteiystycznych parametrów. Należą do nich głębokość walca lub zagłębień, wymiary wzoru, etc. Parametry te są zmienne i zależą od materiałów używanych do wytwarzania materiału włókninowego 30 i podkładki 34 oraz od pożądanego typu wzoru spoin.

Pokazany na fig. 12 walec deseniowy 110 jest używany do wytwarzania spoin o zalecanym, rombowym wzorze, pokazanym na fig. 1-3.

Głębokość zagłębień 134 (lub wysokość grzbietów 132) powinna w zasadzie być wyższa od sumy grubości pierwszego materiału 118 i wszystkich innych materiałów używanych do wykonania materiału włókninowego złożonego z wielu warstw. Zazwyczaj głębokość zagłębień jest równa 1 1/2 sumy grubości wszystkich takich materiałów.

Grzbiety 132 na walcu deseniowym 110 mają kształt w zasadzie kwadratów obróconych w stosunku do kierunku poprzecznego do maszynowego o kąt w przybliżeniu 45°. Wymiary tych kwadratów mogą być dowolne, odpowiednie do tego celu. Na przykład, w celu wytworzenia spoin opisanych uprzednio, wymiary te mogą wynosić około 0,6 cm x 0,6 cm, około 1cm x 1 cm, około 1,3 cm x 1,3 cm; oraz około 2 cm x 2 cm. Szerokości takich grzbietów 132 mogą, na przykład, wynosić od około 0,76 mm do około 1,3 mm.

Walec deseniowy 110 może być, i korzystnie jest, ogrzewany. Temperatura, do jakiej są ogrzewane walce, takie jak walec deseniowy 110, zależy od materiałów używanych do wytwarzania materiału włókninowego 30 i podkładki 34. W pokazanym, zalecanym przykładzie wykonania, pierwszy i drugi materiał, 118 i 120, stanowi polipropylen. W przypadku stosowania polipropylenu, walec deseniowy 110 jest ogrzewany, korzystnie, do temperatury z przedziału od około 155°C do około 168°C.

Matrycą jest, korzystnie, cylinder z gładką powierzchnią, taki jak walec matrycowy 112. Korzystnie, walec matrycowy 112 jest również ogrzewany. Korzystnie, w przypadku stosowania materiałów polipropylenowych do wytwarzania składnika gniazdowego 22, walec matrycowy 112jest ogrzewany do temperatury z przedziału od około 104°C do około 110°C. Walec matrycowy 112 obraca się w kierunku przeciwnym niż walec deseniowy 110 (innymi słowy, oba walce są przeciwbieżne).

Łączenie ze sobą pierwszego i drugiego materiału, 118 i 120, odbywa się podczas ich przechodzenia przez szczelinę zaciskową 114. Materiały te są spajane ze sobą w szczelinie zaciskowej 114 w wyniku działania ciepła i nacisku pochodzących z walców 110 i 112. W jednym z zalecanych przykładów realizacji procesu walce obracają się w taki sposób, że gotowa, spojona wstęga 124 jest wytwarzana z wydajnością około 30,5 m/min. Walce wywierają nacisk z przedziału wartości od około 50 do około 70 kg na cm długości, mierzony w szczelinie zaciskowej w kierunku poprzecznym do maszynowego.

W alternatywnych przykładach realizacji procesu wytwarzania składnika gniazdowego według niniejszego wynalazku, do spajania ze sobą materiałów 118 i 120 można, zamiast ciepła lub ciepła w połączeniu z naciskiem, stosować kleje. W przypadku spajania materiałów za pomocą klejów, klej może być nakładany za pomocą dowolnego, odpowiedniego do tego celu, dostępnego w handlu zespołu podającego klej 108. Korzystnie, zespół podający

170 491 klej nakłada go deseniowo według wzoru podobnego do tego, jaki tworzą grzbiety 132 na walcu deseniowym 110. W procesach klejenia tego typu walec deseniowy 110 może być zastąpiony drugim walcem gładkim. Jednakże w większości przypadków nadal korzystne jest stosowanie walca deseniowego 110, dzięki czemu nie następuje zgniatanie całego pierwszego materiału 118 i zachowuje się jego wypiętrzony charakter. Klejenie tego typu może odbywać się bez udziału nacisku, ale korzystnie, również w takich przypadkach można stosować docisk za pomocą walców.

W jeszcze innych, alternatywnych przykładach wykonania, walce 110 i 112 można zastąpić dostępnymi w handlu urządzeniami do zgrzewania ultradźwiękowego.

Wstęga 124 spojonego materiału składnika gniazdowego jest zbierana na bęben nawojowy 116. Zwój materiału składnika gniazdowego może być zdjęty z bębna nawojowego 116 i pocięty na odcinki o odpowiedniej długości, przeznaczone do zastosowania w rozłączalnym elemencie łączącym z odpowiednim składnikiem haczykowym. Na przykład, ucięte kawałki materiału składnika gniazdowego mogą być przymocowane do pieluchy jednorazowego użytku. W innych, alternatywnych przykładach realizacji procesu można zrezygnować ze stosowania bębna nawojowego 116, a spojoną wstęgę 124 można podawać bezpośrednio w odpowiednie miejsce linii do produkcji pieluch. Spojona wstęga 124 może być cięta i mocowana bezpośrednio w odpowiednich miejscach do wstęgi materiału, z którego wytwarzane są pieluchy.

A zatem proces wytwarzania włókninowego składnika gniazdowego 22 może być stosunkowo tani w porównaniu z wytwarzaniem konwencjonalnych materiałów pętelkowych. W przedstawionej technologii wyeliminowano konieczność wypiętrzania materiału lub takiego obrabiania go, żeby powstały poszczególne pętelki. Skutkiem jego stosowania jest również obniżenie kosztów składnika gniazdowego, ponieważ składnik ten można wywarzać tańszym i stosunkowo prostym sposobem spajania lub laminowania, a nie konwencjonalnymi technikami tkania, dziania, plisowania lub fałdowania.

W niniejszym dokumencie przedstawiono na rysunkach i opisano szczególne przykłady wykonania niniejszego wynalazku, ale dla profesjonalistów z tej dziedziny techniki jest oczywiste, że istnieje możliwość wprowadzenia w nich różnych zmian i modyfikacji bez naruszania istoty i zakresu objętego wynalazkiem.

Claims (4)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Składnik gniazdowy rozłączalnego elementu łączącego, przystosowany do sprzęgania się z dopełniającym składnikiem haczykowym, mającym podstawę z wystającymi z niej pojedynczymi haczykami ze stępionymi główkami, składający się z podkładki i materiału włókninowego, znamienny tym, że materiał włókninowy (30) ma gramaturę od około 6 do około 42 g/m² i składa się z licznych włókien (36), a pole powierzchni, zajmowanej przez wszystkie spoiny międzywłóknowe (42) materiału włókninowego (30), w rzucie głównym poziomym, jest mniejsze niż około dziesięć procent całkowitego pola powierzchni materiału włókninowego (30), zaś materiał włókninowy (30) jest przymocowany do podkładki (34) za pomocą spoin (46) tak, że całkowite pole powierzchni w rzucie głównym obszarów spojonych, zajmowanej zarówno przez spoiny międzywłóknowe (42) materiału włókninowego (30) jak i przez spoiny (46) pomiędzy materiałem włókninowym (30) a podkładką (34), wynosi od około 10 procent do około 35 procent całkowitego pola powierzchni składnika gniazdowego (22).
2. 2. Składnik gniazdowy według zastrz. 1, znamienny tym, że materiał włókninowy (30) ma gramaturę od około 18 do około 24 g/m2 i składa się z licznych włókien (36) o numerze denier od około 0,5 do około 15, przy czym pole powierzchni w rzucie głównym poziomym, zajmowanej przez wszystkie spoiny międzywłóknowe (42) materiału włókninowego (30) jest mniejsze niż około sześć procent całkowitego pola powierzchni materiału włókninowego (30), zaś materiał włókninowy (30) jest przymocowany do podkładki (34) za pomocą elementów wiążących tworzących obszary spoin (46) oddalone od siebie na odległość mniejszą lub równą odległości stanowiącej 1/2 długości włókien (36) materiału włókninowego (30).
3. 3. Składnik gniazdowy według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że włókna (36) materiału włókninowego (30) są marszczone, a materiał włókninowy (30) jest sprężysty.
4. 4. Składnik gniazdowy według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że co najmniej niektóre włókna (36) materiału włókninowego (30) są stopione z podkładką (34) i w częściach włókien (36) sąsiadujących z podkładką (34) znajdują się części przewężone (37), cieńsze niż pozostałe części włókien (36) i te części przewężone (37) włókien (36) stanowią najsłabsze części elementu łączącego (20) podczas wyjmowania haczyków (28) komplementarnego składnika haczykowego (24).