PL168920B1 - Uklad stabilizujacy do pojazdów jednosladowych, zwlaszcza napedzanych przez jadacego PL - Google Patents

Abstract

1. Uklad stabilizujacy do pojazdów jednoslad- owych, zwlaszcza napedzanych przez jadacego, zawierajacy rozpórke zamontowana obrotowo w jej górnym koncu na osi tylnego kola pojazdu lub w jej poblizu i majaca na jej dolnym koncu poprzeczny wal podtrzymujacy rolke z osadzonymi na niej kolami oraz zawierajacy zespól do obnizania rozporki i poprzecznego walu pod tylne kolo pojazdu, znamienny tym, ze zespól obnizajacy rozpórke (26) i poprzeczny wal (33) zawiera czlon obrotowy polaczony z uruchamianym przez rowerzyste mechanizmem do obracania i przemieszczania czlonu obrotowego do styku z opona tylnego kola (11) pojazdu, przy czym czlon obrotowy jest umi- eszczony w styku z zamontowana obrotowo pierwsza szpula (58), na która jest nawiniety pierwszy gietki element polaczony z rozpórka (26). Fig. 1 . PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest układ stabilizujący do pojazdówjednośladowych, zwłaszcza napędzanych przez jadącego.

Wynalazek odnosi się zwłaszcza, ale nie wyłącznie, do rowerów napędzanych za pomocą pedałów i rowerów wspomaganych pedałami.

Jadący rowerem często musi zatrzymywać się i ruszać w obszarach zabudowanych, w związku z występowaniem skrzyżowań, powolnym ruchem ulicznym i zatorami ruchu, pracami drogowymi i innymi przeszkodami. Na takie warunki rowerzyści są powszechnie narażeni w miastach i obszarach zabudowanych i mogą one stwarzać potencjalnie niebezpieczne sytuacje, gdy rowerzysta musi zatrzymać się nagle i może stracić wskutek tego równowagę.

Przy takich warunkach ruchu, przy każdym zatrzymaniu rowerzysta musi postawić jedną lub obie stopy na ziemi i w wielu przypadkach musi częściowo zsiąść. Wielokrotne i często nagłe zatrzymywania i ruszania w ruchu ulicznym są bardzo niedogodne dla rowerzysty. Mogą one również być niebezpieczne wskutek utraty równowagi, niecierpliwego zachowania w wyniku frustracj i i tym podobnych, zwłaszcza kiedy w ruchu uczestnicząciężkie ciężarówki. Konstrukcj a roweru pedałowego i fizyczne wymiary jadącego często są powodem tego, że siodełko jest umieszczone bądź za nisko do uzyskania efektywnego nacisku na pedały lub za wysoko dla utrzymania się na siodełku przy zatrzymywaniu się. To prowadzi do częstego zsiadania i wsiadania.

Celem niniejszego wynalazku jest zapewnienie ulepszonego układu stabilizującego do roweru, który umożliwia rowerzyście zatrzymanie roweru bez zsiadania.

W publikacji nr WO/09918 Al zgłoszenia patentowego PCT ujawniono układ stabilizujący, zwłaszcza do rowerów, który zawiera rozpórkę zamocowaną obrotowo jej górnym końcem do osi tylnego koła pojazdu i mającą na jej dolnym końcu poprzeczny wał, na którym osadzone są koła stabilizujące z rolką, na której są zamontowane. Układ ma mechanizm do opuszczania ramienia w celu wyciągnięcia poprzecznego wału poniżej koła tak, że opona koła styka się z rolką i koło jest podniesione nad podłoże. W tym układzie większą część ciężaru jadącego jest przenoszona na podłoże przez koło, rolkę, poprzeczny wał i koła stabilizujące.

Mechanizm do opuszczania ramienia, opisany w publikacji nr W090/09918 Al zawiera szpulę osadzoną na osi pedału. Ramię jest opuszczane przez obrócenie pedałów do tyłu w celu nawinięcia linki z dolnego końca ramienia na szpulę. Chociaż ten układ jest zadawalający, niektórzy rowerzyści nie uważają cofania w tył przy zatrzymywaniu za łatwe do kontrolowania lub uzyskania. Ponadto rowerzysta musi działać siłą, aby opuścić ramię. Układ, chociaż może być zaprojektowany do uzupełnienia istniejącego roweru, jest szczególnie odpowiedni do zamocowania jako oryginalne wyposażenie.

Układ stabilizujący do pojazdówjednośladowych, zwłaszcza napędzanych przezjadącego, według wynalazku, zawierający rozpórkę zamontowaną obrotowo w jej górnym końcu na osi tylnego koła pojazdu lub w jej pobliżu i mającą na jej dolnym końcu poprzeczny wał podtrzymujący rolkę z osadzonymi na niej kołami oraz zawierający zespół do obniżania rozporki i poprzecznego wału pod tylne koło pojazdu, charakteryzuje się tym, że zespół obniżający rozpórkę i poprzeczny wał zawiera człon obrotowy połączony z uruchamianym przez rowerzystę mechanizm do obracania i przemieszczania członu obrotowego do styku z oponą tylnego koła pojazdu. Człon obrotowy jest umieszczony w styku z zamontowaną obrotowo pierwszą szpulą, na którąjest nawinięty pierwszy giętki element połączony z rozpórką.

Korzystnie człon obrotowy i pierwsza szpula są osadzone na wspólnym trzpieniu.

Korzystnie na trzpieniu jest osadzona druga szpula obracająca się wraz z pierwszą szpulą, przy czym na drugą szpulę jest nawinięty drugi giętki element połączony z rozpórką.

Korzystnie oba giętkie elementy są częściami jednej linki ułożonej od pierwszej szpuli, wokół prowadzącej płyty osadzonej na poprzecznym wale do drugiej szpuli.

Korzystnie dwa giętkie elementy stanowią część jednej linki, a człon obrotowy ma osiowy otwór, w którym jest ułożona linka bezpośrednio od pierwszej szpuli do drugiej szpuli.

168 920

Korzystnie z przodu każdej szpuli jest umieszczona przednia prowadnica, a każdy giętki element jest ułożony od odpowiadającej mu szpuli do przodu, wokół odpowiadającej mu przedniej prowadnicy i do tyłu do rozporki.

Korzystnie przednie prowadnice są odsunięte w bok od siebie na odległość większą niż boczne oddalenie wzajemne szpul.

Korzystnie przednie prowadnice mają postać krążków prowadzących, które są zbieżne i mają zwiększającą się średnicę w kierunku linii środkowej pojazdu.

Korzystnie obrotowy człon i każda szpula są usytuowane przed kołem tylnym pojazdu.

Korzystnie trzpień jest podtrzymywany przez obrotowe ramię, które na jednym końcu jest połączone z ramą pojazdu za pośrednictwem poziomego trzpienia.

Korzystnie na obrotowym ramieniu jest zamocowana krzywka, z dołączonym elementem łączącym zamocowanym do dźwigni uruchamianej przez jadącego, stanowiącymi mechanizm do obniżania i obracania obrotowego członu.

Korzystnie krzywka jest zamontowana na stojaku sztywno zamocowanym do ramy pojazdu.

Korzystnie stojak jest zamocowany do ramy pojazdu na poziomym trzpieniu, na którym jest osadzone ramię obrotowe.

Korzystnie stojak jest połączony z ramą pojazdu za pośrednictwem rozporki.

Rozwiązanie według wynalazku zapewnia niezawodne uruchomienie układu stabilizującego bez użycia nadmiernej siły jadącego. Układ dostarcza sygnał o braku powietrza w oponie, a ponadto jest łatwy do zamontowania zarówno jako oryginalne wyposażenie pojazdów nowych, a także jako wyposażenie pojazdów już istniejących.

Chociaż jest możliwe włączenie układu stabilizującego według wynalazku jako oryginalnego wyposażenia, wynalazekjest szczegółowo dogodny do układów stabilizujących, które były wcześniej zamocowane do istniejących rowerów.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematyczny, częściowy widokiem z boku tylnej części roweru z przymocowanym do niego układem stabilizującym, fig. 2 - częściowy poziomy przekrój układu stabilizującego, dokonany w przybliżeniu wzdłuż linii II-II z fig. 3, z tym, że linia przekroju została częściowo dostosowana do pokazania konstrukcji bardziej przejrzyście, fig. 3 - powiększony widok z boku, z częściowym wyrwaniem, części układu stabilizującego pokazanego na fig. 2; fig. 4 - częściowy rzut układu stabilizującego widzianego w kierunku strzałki IV na fig. 1 i fig. 5 - przekrój pionowy części układu stabilizującego wskazanego strzałką V na fig. 1.

Na fig. 1 pokazano, w uproszczonej postaci, tylne koło 11 roweru mającego piastę 12 tylnego koła osadzoną po obu stronach w płycie węzłowej 13, która jest przyspawana do końców rozporki 14 siodełka i rozporki 15 łańcucha. Rower zawiera dolny wspornik 16, z którym jest połączona rura 17 siodełka i dolna rura 18. Dolny wspornik 16 zawiera łożysko trzpienia 19 pedałów. Na trzpieniu 19 pedałów jest osadzone koło łańcuchowe, nie pokazane, a wokół koła łańcuchowego i zębatki napędowej na piaście 12 tylnego koła jest ułożony łańcuch. Rower zawiera przekładnię przerzutki prędkości, która nie jest pokazana na rysunku, ale alternatywnie, rower może zawierać przerzutkę w piaście lub nie mieć żadnych zespołów do zmiany przełożenia.

Do ramy roweru, w pobliżu piasty 12 tylnego koła 11 i po stronie ramy przeciwległej do tej gdzie jest umieszczona zębatka napędowa, jest przymocowany podłużny wspornik 24 układu stabilizującego według wynalazku, wykonany jako wypraska stalowa z kołnierzami. Wspornik 24 ma na swojej górnej krawędzi, w środku swojej długości, ucho 25 z otworem, które jest zaciśnięte za pomocąjednej z tylnych nakrętek osi tylnego koła 11 pomiędzy tą nakrętką i płytą węzłową 13. Układ stabilizujący zawiera rozpórkę 26, która ma na swoim górnym końcu łapę 27 za pomocą której jest ona zamocowana obrotowo do tylnego końca wspornika 24 na krótkiej osi 21, równoległej do osi 12 tylnego koła 11 ale od niej oddalona. Rozporka 26 układu stabilizatora jest odchylona do położenia podniesionego lub nie pracującego jak pokazano na fig. 1 za pomocą sprężyny pneumatycznej 28 lub za pomocą innej sprężyny, która jest zamo168 920 cowana jednym końcem do łapy 29 pomiędzy końcami rozporki 26, a w drugim punkcie, pośrodku jej długości, do krótkiej osi 30, usytuowanej na przednim końcu wspornika 25.

Na wewnętrznej stronie wspornika 24 jest przymocowany, za pomocą obrotowego we wsporniku trzpienia 22, blok montażowy, nie widoczny na fig. 1 i pominięty na fig. 4, przy czym ten blok ma nagwintowany otwór, przez który przechodzi nagwintowany sworzeń 31 mający na swoim górnym końcu oporowy występ 3la, obrotowy względem wzdłużnej osi sworznia 31. Występ 31 a ma wycięcie, w którym jest umieszczona dolna krawędź płyty węzłowej 13. Blok montażowy, sworzeń 31 i oporowy występ 31 a stano wiąregulowany ogranicznik, który przenosi obciążenia działające zgodnie ze wskazówkami zegara (na fig. 1) od rozporki 26 układu stabilizującego na ramę roweru i pozwala regulować położenie rozporki 26 jak to będzie opisane poniżej.

Na dolnym końcu rozporki 26 jest osadzona tuleja 32 (fig. 4), w której jest sztywno zamocowany wydrążony poprzeczny wał 33. Na przeciwległych końcach wału 33 są osadzone swobodnie obracające się, stykające się z podłożem, koła 34, 35 układu stabilizującego. W środkowym obszarze wału 33 znajduje się swobodnie obracająca się rolka 36, która jest ustawiona ogólnie w płaszczyźnie tylnego koła 11 i ma kołnierze 37, które są rozstawione względem siebie tak, że suwliwie stykaj ą się z przeciwległymi stronami opony kiedy układ stabilizujący jest uruchomiony, jak to zostanie opisane poniżej.

Po obu stronach rolki 36 znajduje się para tulei 38, które są sztywno zamocowane za pomocą trzpieni 39 do wału 33, a do tych tulei 38 jest zamocowana kształtowa płyta 41 prowadząca linkę. Płyta 41 ma ogólnie kształt ceowy i ma parę rozstawionych ramion 42, które są zakrzywione na ich końcach, jak widać na fig. 5 tak, że są zgodne z zakrzywieniem zewnętrznych powierzchni tulei 38 oraz ma prostokątną część łączącą 43. W celu zapewnienia sztywności do tulei 38 i do płyty 41 jest przymocowana para płyt węzłowych 44. Zewnętrzne krawędzie płyty 41 mają ukształtowane stosunkowo głęboki rowek 45 dla zapewnienia prowadzenia linki 46, przy czym linka 46 jest luźno wpasowana w rowek 45 tak, że może przesuwać się wzdłuż rowka 45 w dowolnym kierunku, a zakrzywienie zewnętrznych końców ramion 42 płyty 41 zapewnia dogodną strefę przejściową na każdym końcu rowka 45, jak można zobaczyć na fig. 5. Linka 46 jest ukształtowana w zamkniętą pętlę za pomocą jednego łącznika 48, który łączy dwa końce pętli i zapewnia regulację długości pętli.

Nachylenie pod kątem płyty 41 (jak widać na fig. 1 do 5) spełnia dwa cele. Po pierwsze dzięki temu jest ona odsunięta od podłoża, gdy rozporka 26 jest przemieszczana do położenia pracy, jak to będzie opisane, nawet w przypadku częściowo lub całkowicie spłaszczonej opony. Po drugie następuje zmiana kierunku toru linki 46 przy jej wprowadzaniu do rowka 45 i wyprowadzaniu z niego i jest on częściowo owinięty wokół tulei 38. Tuleje 38 są nieobrotowe tak więc pomiędzy tulejami 38 i linką 46 występuje tarcie, obniżając poprzez to obciążenie wywierane przez linkę 46 na płytę 41. Chociaż to tarcie jest korzystne dla zredukowania obciążenia wywieranego na płytę 41, nie powinno ono być tak duże, aby uniemożliwiać ślizganie się wzdłużnie linki 46 w celu zrównoważenia naprężeń w jej częściach po przeciwnej stronie roweru. Wielkość nachylenia płyty 41 jest dobrana dla wytworzenia odpowiedniej wielkości tarcia wokół tulei 38, przy zachowaniu wymaganego odstępu płyty 41 od podłoża.

Na przednim końcu rozporki 15 łańcucha, w pobliżu dolnego wspornika 16, jest zaciśnięty regulowany zacisk 51, w którym osadzony jest środkowy poziomy trzpień 52 górnego końca obrotowego ramienia 53 (fig. 2 i 3), które może obracać się w płaszczyźnie tylnego koła 11.

Obrotowe ramię 53, które jest ukształtowane z kwadratowej rury, ma zamocowany na dolnym końcu wspornik 54 w kształcie litery U, mający parę ramion 55 skierowanych do tyłu i do dołu z otworami, w których sąosadzone łożyska z zaczopowanym trzpieniem 56. Z trzpieniem 56, pomiędzy dwoma ramionami 55, jest sztywno połączony obrotowy człon stykający się z oponą i para szpul lub krążków 58. Koło 57 ma zewnętrzne kołnierze 57a i środkowy rowek 57b, które są ukształtowane z zębami w celu osiągnięcia dobrego napędzania opony i koła, co jest wspomagane tym, że zęby kołnierzy są przesunięte wokół obwodu o połowę podziałki zęba względem zębów w rowku.

168 920

W opisywanej konstrukcji, średnica stykającego się z oponą koła 57 jest około sześć razy większa niż podstawy rowka w każdej szpuli 58. Korzystnie koło 57 i szpule 58 są możliwie jak największe, ale ich wielkość jest oczywiście ograniczona geometrią otaczających części roweru. Duże średnice zmniejszają prędkość obrotową, zwiększają uzyskiwany moment, zmniejszają ryzyko poślizgu koła 57 po oponie i zapewniająto, że linka 46 jest ułożona dokładnie na szpulach, jak to będzie opisane.

Układ stabilizujący zawiera zespół uruchamiający, który zawiera stojak 61 mający człon skrzynkowy 62, który ma bok trójkątny i jest zawieszony przegubowo w jego górnym narożu za pośrednictwem przegubu 52 we wsporniku 51 i jest utrzymywany w położeniu przez rozpórkę 63 o regulowanej długości, obracaną w jednym końcu na uchu 64 członu skrzynkowego 62 a na drugim końcu na regulowanym zacisku 65 dolnej rury 18. Pomiędzy bocznymi ścianami członu skrzynkowego 62 jest umieszczony poprzeczny trzpień 66, podtrzymujący krzywkę 67, która ma garb 68 stykający się z obrotowym ramieniem 53 i ramię 69 z zamocowanym jednym końcem rdzenia linki Bowdena 7 5. Linka Bowdena 75 jest przeciągnięta do ręcznie uruchamianej dźwigni sterującej (nie pokazana) na kierownicy roweru. Osłona linki Bowdena 75 jest zamocowana, z możliwością regulacji, na przedniej ścianie członu skrzynkowego 62. W celu, który będzie opisany niżej, dźwignia uruchamiająca na kierownicy ma zapadkowe położenie pracy i drugą dźwignię, za pomocą której dźwignia uruchamiająca jest zwalniana z położenia pracy.

Po obu stronach członu skrzynkowego 62, w pobliżu jego dołu, są usytuowane osłony 76 zawierające krążki prowadzące 77 z ukośnymi kołnierzami, które są osadzone obrotowo na poprzecznym wale 78.

Przebieg linki 46 jest najlepiej widoczny na fig. 2,4, 5 i jest następujący. Z jednego końca rowka 45 w prowadzącej linkę 46 płycie 41, linka 46 jest wyprowadzona do przodu do jednego z krążków prowadzących 77 i następnie do tyłu do jednej ze szpul 58. Następnie przechodzi przez otwór 79 usytuowany w wewnętrznym kołnierzu wspomnianej szpuli 58, stykającym się z oponą kole 57 i wewnętrznym kołnierzu drugiej szpuli 58. Od tej szpuli 58 linka 46 przechodzi wokół drugiego krążka prowadzącego 77 i jest przeciągnięta do tyłu do drugiego końca rowka 45 i wzdłuż rowka 45 do zamknięcia pętli. Osłony 76 mają okienka umożliwiające przesunięcie linki 46 do i od krążków 77.

Działanie układu stabilizującego jest następujące. Podczas zwykłej jazdy, układ stabilizujący znajduje się w położeniu pokazanym na fig. 1, z podniesionąjego rozpórką26. Jest on utrzymywany w tym położeniu przez sprężynę pneumatyczna 28 wymuszającą obrót rozporki 26 w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara jak widać na fig. 1, a taki ruch jest uniemożliwiany przez napięcie linki 46. Kiedy jadący zbliża się do miejsca zatrzymania i chce, aby rower został podparty przez układ stabilizujący, uruchamia dźwignię sterującą na kierownicy przez przesunięcie jej z położenia zwolnionego w położenie pracy. To powoduje obrót krzywki 67 w kierunku ruchu wskazówek zegara, jak widać na fig. 1 i 3 tak, że karb 68 krzywki 67 powoduje obrót ramienia 53 przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, jak widać na fig. 1 i 3 i rolka 57 jest doprowadzona do styku z oponą tylnego koła 11, które jest obracane w kierunku strzałki 91. Wskutek tego rolka 57 obraca się w kierunku strzałki 92, szpule 58 obracają się w tym samym kierunku a linka 46 jest nawijana. To powoduje, że rozporka 26 przemieszcza się z położenia spoczynkowego widocznego na fig. 1 w położenie pracy poniżej tylnego koła 11, wskutek czego koła 34, 35 układu stabilizującego stykają się z podłożem a rolka 36 styka się z oponątylnego koła 11 roweru dzięki mimośrodowemu zamontowaniu górnego końca rozporki 26 względem osi obrotu tylnego koła 11 a także dzięki pewnemu stopniu sprężystości ramienia 26, które ma sprężynową konstrukcję teleskopową. Po przemieszczeniu stykających się z podłożem kół 34,35 i stykającej się z oponą rolki 36 pod tylne koło 11, zostaje ono podniesione nad podłoże, a ruch rozporki 26 zgodnie ze wskazówkami zegara jest kontynuowany do momentu aż niemożliwe jest dalsze przemieszczenie. Rowerzysta dokonuje tego zasadniczo do czasu zatrzymania. Ciężar rowerzysty i roweru są w większości przenoszone na podłoże przez opony, rolki 36 i koła 34 i 35 ale mała część ciężaru jest przenoszona przez rozpórkę 26. Widać, że układ stabilizujący, pod warunkiem, że rower jest ustawiony prawie prosto, podpiera rower w położeniu prostym bez konieczności

168 920 opuszczania stopy rowerzysty na podłoże. Umożliwia także rowerzyście zejście z roweru i pozostawienie roweru zaparkowanego.

Teleskopowa rozporka 26 ma element regulacyjny, w tym szczególnym przypadku nagwintowany pręt mający obrotowy klucz 95 na swoim końcu, za pomocą którego można regulować wstępne napięcie sprężyny umieszczonej pomiędzy dwiema teleskopowymi częściami, w celu dostosowania do różnego ciężaru jadącego.

Kiedy rowerzysta chce ruszyć, dźwignia steruj ąca na kierownicyjest zwolniona powodując cofnięcie krzywki 67 i obrót ramienia 53 w kierunku ruchu wskazówek zegara, jak widać na fig. 3, odsuwająckoło 55 od opony tylnego koła 11 i muchtuniając zablokowane szpule 55. W celu ułatwienia ruchu koła 57 od opony korzystnie stosuje się sprężynę wymuszającą obrót ramienia 53 w kierunku zgodnym ze wskazówkami zegara. Rozporka 26 cofa się do położenia podniesionego pod wpływem sprężyny pneumatycznej 28 i tendencji roweru do ruszenia do przodu wskutek odsunięcia rolki 36 od opony po zwolnieniu hamulców roweru. Jednocześnie rowerzysta obraca pedały i łagodnie rusza do przodu.

Ze względu na to, że linka 46 może przesuwać się wzdłużnie w rowku 45 płyty 41, układ stabilizujący jest naprężony w przybliżeniu równomiernie przez dwie odnogi linki 46 tak, że nie jest konieczne zapewnienie tego, aby wstępnie dwie odnogi były równej długości a jakiekolwiek różnice pomiędzy dwiema szpulami 58 lub różnice naprężenia w dwóch odnogach linki 46 są kompensowane samoistnie.

W czasie początkowego ustawiania układu stabilizującego, regulowany ogranicznik, który stanowi śruba 3l, jest dostosowany do położenia wspornika 24 i poprzez to odpowiednio do ucha 27 tak, że ze względu na mimośrodowość osi obrotu rozporki 26 i osi piasty 12 tylnego koła 11, rolka 36 jest odpowiednio odsunięta od opony przy ustawieniu rozporki 26 w położeniu cofniętym, ale znajduje się odpowiednio blisko osi piasty 12 tylnego koła 11 przy roboczym położeniu rozporki 26 w celu podniesienia tylnego koła 11 roweru ponad podłoże, uzwględniajce sprężystość odpowiednio napompowanej opony.

Jeżeli powietrze z opony jest częściowo wypuszczone, rozporka 26 przemieszcza się do przodu, w dół od położenia roboczego i, w przypadku całkowitego wypuszczenia powietrza z opony, osiąga położenie, w którym rozporka 26 znajduje się w przodzie przed położeniem pionowym a ciężar rowerzysty jest przenoszony na rolkę 36 zasadniczo przez obręcz tylnego koła 11 i spłaszczone ściany opony. Jednak rowerzysta nie będzie mógł łatwo ruszyć, ponieważ będzie to wymagało przejechania tylnym kołem 11 po rolce 36. Rowerzysta uzyska wyraźną informację, że w oponie brak jest powietrza.

Chociaż konstrukcja jest taka, że wszystkie główne siły działające na wspornik 24 są takie, że na wspornik 24 jest wywierany moment w kierunku ruchu wskazówek zegara (patrząc na fig. 1), możliwe jest, aby w szczególnych przypadkach, takich jak przejeżdżanie przez duży kamień, zagłębienie lub zjeżdżanie z krawężnika, występowała siła przeciwna do wskazówek zegara przez moment wywołujący osunięcie się rozporki 26 i rozłączenie oporowego występu 31a i płyty węzłowej 13. Jest to zapewnione przez zastosowanie drugiego regulowanego ogranicznika (podobnego do tego, który tworzy blok montażowy, trzpień 31 i oporowy występ 31 a) zamontowanego na krótkim ramieniu rozporki 24 i stykającego się z płytą węzłową 13 z tyłu trzpienia 12 tylnego koła 11. Taki drugi regulowany ogranicznik może mieć lżjeszą konstrukcję niż pierwszy, ponieważ nie przenosi on żadnych obciążeń roboczych.

Należy zauważyć, że można wprowadzić różne modyfikacje i dodatki do opisanej konstrukcji i kilka z nich zostanie opisanych.

W układzie pokazanym na rysunkach, patrz fig. 2, linka 46 przechodzi przez otwór 79 usytuowany w wewnętrznych kołnierzach dwu szpul 58 i stykającego się z oponą koła 57. W tej konstrukcji istotne jest, aby wejścia do otworu w kołnierzach dwu wewnętrznych szpul 58 były odpowiednio poszerzone, aby uniknąć zniszczenia linki 46. W alternatywnej konstrukcji, na obwodach dwu wewnętrznych kołnierzy szpul 58 i na obwodzie koła 57 są wykonane rowki, a na dnach tych rowków są umieszczone środki takie jak urządzenia powrotne lub płyty przykrywające utrzymywane za pomocą śrub do przytrzymywania linki 46 w rowkach. Taka konstrukcja

168 920 ma taką zaletę w porównaniu z otworem 79, że nie jest wymagane zapewnienie dostępu do końca linki 46, aby przeprowadzić ją przez otwór 79, linka 46 może jedynie być ułożona w rowku w dowolnym punkcie jej długości tak, że linka 46 może być już wstępnie ukształtowana w zamkniętą pętlę. To umożliwia założenie przez niewykwalifikowanych pod względem mechaniki użytkowników rowerów.

Chociaż stwierdza się, że korzystny stosunek średnic koła 57 i szpul 58 jest 6:1, można zastosować inne stosunki, na przykład od 2:1 do 10:1, większe średnice szpul 58 są korzystne dla zwiększenia promienia nawinięcia linki 46 na szpulę 58, ale należy zaznaczyć, że im większa jest średnica szpuli 58 tym mniejszy jest wzrost siły, którą może być linka 46 obciążona.

Chociaż wspornik 24 został przedstawiony jako wypraska, alternatywnie może on być metalową odkuwką lub mieć inną konstrukcję.

Chociaż opisana rozporka 26 ma element 95 do regulowania wstępnego naprężenia sprężyny pomiędzy jej częściami teleskopowymi, nie są one konieczne. Jednak może być wymagane zapewnienie środków do regulowania wstępnej długości rozporki 26 tak, żeby jedna konstrukcja rozporki 26 mogła być dostosowana do rowerów o różnym rozmiarze.

W celu uniemożliwienia zbyt dalekiego obrotu rozporki 26 w lewo, patrząc na fig. 1, przy działaniu układu stabilizującego, można zastosować środki ograniczające, korzystnie na sprężynie pneumatycznej 28. Tak więc cylinder pneumatycznej sprężyny 28 może mieć wewnętrzny ogranicznik, z którym styka się tłok lub tłoczysko i może mieć ogranicznik, który styka się z końcem cylindra sprężyny pneumatycznej 28. W każdym przypadku, można zastosować ściśniętą sprężynę zabezpieczaj ącą przed nadmiernym uderzeniem przy osiąganiu położenia końcowego. .

Niektóre cechy opisanej konstrukcji należy podkreślić. Należy zauważyć, że sprężyna pneumatyczna 28 jest obracana względem wspornika 24 w punkcie pośrednim na długości jej cylindra i bliżej końca wejścia tłoczyska niż końca zamkniętego, w przeciwieństwie do typowego montowania sprężyny pneumatycznej na obu końcach. Należy również zaznaczyć, że ogranicznik 31a na trzpieniu 31 styka się z płytą węzłową 13, która raczej stanowi element wzmacniający niż punkt na długości rozporki łańcuchowej 15, która jest stosunkowo cienką rurą i jest trudno przystosowalna do przenoszenia bocznych sił.

Ostatecznie należy zaznaczyć, że zastosowanie jednego poziomego przegubu 52 do obrotu ramienia obrotowego 53 i stojaka 61 umożliwia szybkie dostosowanie układu stabilizacyjnego do rowerów o różnej wielkości i konstrukcji.

168 920

168 920

Fig. 5.

168 920

Fig.3.

168 920

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 4,00 zł

Claims (14)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Układ stabilizujący do pojazdów jednośladowych, zwłaszcza napędzanych przez jadącego, zawierający rozpórkę zamontowaną obrotowo w jej górnym końcu na osi tylnego koła pojazdu lub w jej pobliżu i mającą na jej dolnym końcu poprzeczny wał podtrzymujący rolkę z osadzonymi na niej kołami oraz zawierający zespół do obniżania rozporki i poprzecznego wału pod tylne koło pojazdu, znamienny tym, że zespół obniżający rozpórkę (26) i poprzeczny wał (33) zawiera człon obrotowy (57) połączony z uruchamianym przez rowerzystę mechanizmem do obracania i przemieszczania członu obrotowego (57) do styku z oponą tylnego koła (11) pojazdu, przy czym człon obrotowy (57) jest umieszczony w styku z zamontowaną obrotowo pierwszą szpulą (58), na którąjest nawinięty pierwszy giętki element połączony z rozpórką(26).
2. 2. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że człon obrotowy (57) i pierwsza szpula (58) są osadzone na wspólnym trzpieniu (56).
3. 3. Układ według zastrz. 2, znamienny tym, że na trzpieniu (56)jest osadzona druga szpula (58) obracająca się wraz z pierwszą szpulą (58), przy czym na drugą szpulę jest nawinięty drugi giętki element połączony z rozpórką (26).
4. 4. Układ według zastrz. 3, znamienny tym, że oba giętkie elementy są częściami jednej linki (46) ułożonej od pierwszej szpuli (58), wokół prowadzącej płyty (41) osadzonej na poprzecznym wale (33) do drugiej szpuli (58).
5. 5. Układ według zastrz. 3, znamienny tym, że dwa giętkie elementy stanowią część jednej linki (46), a człon obrotowy (57) ma osiowy otwór (79), w którym jest ułożona linka (46) bezpośrednio od pierwszej szpuli (58) do drugiej szpuli (58).
6. 6. Układ według zastrz. 3, znamienny tym, że z przodu każdej szpuli (58) jest umieszczona przednia prowadnica, a każdy giętki element jest ułożony od odpowiadającej mu szpuli (58) do przodu, wokół odpowiadającej mu przedniej prowadnicy i do tyłu do rozporki (26).
7. 7. Układ według zastrz. 6, znamienny tym, że przednie prowadnice są odsunięte w bok od siebie na odległość większą niż boczne oddalenie wzajemne szpul (58).
8. 8. Układ według zastrz. 7, znamienny tym, że przednie prowadnice mają postać krążków prowadzących (77), które są zbieżne i mają zwiększającą się średnicę w kierunku linii środkowej pojazdu.
9. 9. Układ według zastrz. 2, znamienny tym, że obrotowy człon (57) i każda szpula (58) są usytuowane przed kołem tylnym (11) pojazdu.
10. 10. Układ według zastrz. 3, znamienny tym, że trzpień (56) jest podtrzymywany przez obrotowe ramię (53), które na jednym końcu jest połączone z ramą pojazdu za pośrednictwem poziomego trzpienia (52).
11. 11. Układ według zastrz. 10, znamienny tym, że na obrotowym ramieniu (53) jest zamocowana krzywka (67), z dołączonym elementem łączącym (75) zamocowanym do dźwigni uruchamianej przez jadącego, stanowiącymi mechanizm do obniżania i obracania obrotowego członu (57).
12. 12. Układ według zastrz. 11, znamienny tym, że krzywka (67) jest zamontowana na stojaku (61) sztywno zamocowanym do ramy pojazdu.
13. 13. Układ według zastrz. 12, znamienny tym, że stojak (61) jest zamocowany do ramy pojazdu na poziomym trzpieniu (52), na którym jest osadzone ramię obrotowe (53).
14. 14. Układ według zastrz. 13, znamienny tym, że stojak (61) jest połączony z ramąpojazdu za pośrednictwem rozporki (63).

    * * *

    168 920