PL167340B1 - Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny PL - Google Patents

Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny PL

Info

Publication number
PL167340B1
PL167340B1 PL91299380A PL29938091A PL167340B1 PL 167340 B1 PL167340 B1 PL 167340B1 PL 91299380 A PL91299380 A PL 91299380A PL 29938091 A PL29938091 A PL 29938091A PL 167340 B1 PL167340 B1 PL 167340B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
hemoglobin
cross
linked
linking
column
Prior art date
Application number
PL91299380A
Other languages
English (en)
Inventor
Robert L Garlick
Joseph P Martin Jr
Stephen B Lyle
Original Assignee
Upjohn Co
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Upjohn Co filed Critical Upjohn Co
Publication of PL167340B1 publication Critical patent/PL167340B1/pl

Links

Classifications

    • CCHEMISTRY; METALLURGY
    • C07ORGANIC CHEMISTRY
    • C07KPEPTIDES
    • C07K14/00Peptides having more than 20 amino acids; Gastrins; Somatostatins; Melanotropins; Derivatives thereof
    • C07K14/795Porphyrin- or corrin-ring-containing peptides
    • C07K14/805Haemoglobins; Myoglobins
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61KPREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K38/00Medicinal preparations containing peptides

Landscapes

  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Proteomics, Peptides & Aminoacids (AREA)
  • Biophysics (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Genetics & Genomics (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Biochemistry (AREA)
  • Gastroenterology & Hepatology (AREA)
  • Medicines That Contain Protein Lipid Enzymes And Other Medicines (AREA)
  • Medicines Containing Material From Animals Or Micro-Organisms (AREA)
  • Peptides Or Proteins (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Investigating Or Analysing Biological Materials (AREA)

Abstract

1. Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny nadajacej sie do transportu tlenu, przez sieciowanie imidoestrem, znamienny tym, ze oczyszczony lizat hemoglobiny sieciuje sie za pomoca adypimidanu dimetylu lub suberimidanu dimetylu przy pH przynajmniej 8,0, w roztworze do polimeryzacji zawierajacym bufor Tris-HCl, po czym hemoglobine o niskiej masie czasteczkowej usuwa sie przez ekskluzje ze wzgledu na wielkosc czasteczek, uzyskujac usieciowana hemoglobine, której co najmniej 80% ma mase czasteczkowa co najmniej 64 000 i P50 przynajmniej 13. PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest nowy sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny, która nadaje się do stosowania jako środek zastępujący krew do transfuzji u ludzi i zwierząt lub jako płyn transportujący tlen. Wytworzony produkt, usieciowana hemoglobina, jest w sposób istotny wolny od zanieczyszczeń, zawiera bardzo niski poziom bakteryjnych andotoksyn i fosfolipidów.
Strukturę i funkcję hemoglobiny przedstawiono w pracy przeglądowej H.F. Bunn i B.G. Forget, Hemoglobin : Μοίβουί,,, Genetic and Clinicy 1 Aspedy, IB. Saunders Coi^my, Filadelfu, sty. 690 (1986). Hemoglobina ssaków jest tetramerem, zawierającym po dwie podjednostki z dwóch różnych typów, alfa i beta. Każda z podjednostek ma masę cząsteczkową około 16 000 i zawiera grupę hemową z centralnym atomem żelaza.
Funkcją części białkowej, czyli globinowej, jest utrzymywanie żelaza hemowego w stanie zredukowanym lub na niższym stopniu utlenienia (żelazawym), co pozwala cząsteczce hemoglobiny na odwracalne wiązanie tlenu.
Hemoglobiny ssaków nie powinno się uważać za statyczny tetramer, to znaczy za pojedynczy rodzaj białka o masie cząsteczkowej 64 - 68 000. Składa się ona bowiem z podjednostek połączonych wiązaniami niekowalencyjnymi i istnieje w dynamicznym stanie równowagi, obejmującym interakcje monomdr-diyer i dimer-tetramer. W każdym momencie hemoglobina składa się z pewnych ilości monomerów o masie cząsteczkowej około 16 000, dimerów o masie cząsteczkowej 32 000 i tetramerów. Rozkład monomerów, dimerów i tetramerów w roztworze zależy zarówno od stężenia hemoglobiny, stanu ligandu hemoglobiny, jak i pH i składu soli w roztworze, w którym się znajduje.
Hemoglobina ssaków znajduje się w czerwonych komórkach krwi, czyli erytrocytach. U ssaków te wyspecjalizowane komórki tracą swoje jądra podczas dojrzewania i stają się po prostu woreczkami z hemoglobiną, zawierającymi bardzo niskie stężenia innych białek. Hemoglobina
167 340 znajduje się w krążących erytrocytach z kilku powodów. Przede wszystkim, gdyby hemoglobina nie znajdowała się w komórkach, lecz zamiast tego krążyła w stanie wolnym w roztworze, byłaby łatwo usuwana z obiegu podczas przechodzenia przez ściany naczyń kapilarnych, nerki i inne miejsca. Pewne organizmy bezkręgowe rozwiązały ten problem przez wykształcenie hemoglobin o strukturze polimerycznej o masie cząsteczkowej rzędu milionów, które są za duże, aby przechodzić przez naczynia kapilarne i kanaliki nerkowe. Innymi funkcjami spełnianymi przez czerwone ciałka są: dostarczenie środowiska chroniącego cząsteczkę hemoglobiny przed proteolitycznymi białkami surowicy, utrzymanie równowagi jonowej odpowiedniej do pełnienia swoich funkcji przez hemoglobinę, dostarczenie układu enzymów, które utrzymują żelazo hemowe w stanie zredukowanym (funkcjonalnym) i kontrola obecności allosferycznych cząstek o działaniu regulatorowym .
Podejmowano liczne próby wytworzenia oczyszczonych roztworów hemoglobiny wolnych od zrębu w celu użycia ich do transfuzji jako środka zastępującego krew (R.B. Pennel, i W.E. Smith, Preparation od stabilized solutions of hemoglobin, 4: 380-385, (1949); S.F. Rabiner, J.R. Helbert, H. Lopas i L.H. Friedman, Evaluation of a strom-free hemoglobin solution for use as a plasma expander, J.Exp.Med., 126: 1127-1142 (1967); S.M. Christensen, F. Medina, R.W. Winslow, S.M. Snell,
A. Zegna i M.A. Marini, Preparation of human hemoglobin Ao for possible use as a blood substitute. J. Biochem. Biophys. Meth., 17: 143-154 (1988); i M. Feola, H. Gonzales, P.C. Canizaro,
D. Bingham i P. Periman , Development of bivine stroma-free hemoglobin solution as a blood substitute, Surg. Gyn. Chet 157: 399-408 (1983)). Roztwory te zawierają hemoglobinę w niezmodyfikowanej postaci i hemoglobina ta może swobodnie rozpadać się na podjednostki. Infuzja niezmodyfikowanej hemoglobiny doprowadza do szybkiego wyłączenia hemoglobiny z obiegu. Dodatkowo infuzja niezmodyfikowanej hemoglobiny doprowadza do szkodliwych efektów w organiźmie biorcy z powodu toksyczności dla nerek. Toksyczność dla nerek, związana z niezmodyfikowaną hemoglobiną doprowadziła do decyzji Center for Biologics Evaluation and Research of the U.S. Food nad Drug Admiaistratioa, według której niezmodyfikowana hemoglobina nie powinna być obecna w nośnikach tlenu opartych na hemoglobinie.
W licznych doniesieniach opisywano stabilizację roztworów hemoglobiny przez tworzenie kowalencyjnych chemicznych wiązań sieciujących między łańcuchami polipeptydowymi hemoglobiny (C.W. Rausch i M. Feola, Extra pure semi-synthetic blood substitute, międzynarodowe zgłoszenie patentowe nr PCT/US87/02967, międzynarodowa publikacja nr WO/8803408 19 maja 1988;
K. Bonhard i N. Kothe Cross-linked hemoglobin of extended shelf life an high oxygen transport capacity and process for preparing same; opis patentowy USA nr 4 777 244; E. Bucci, A. Razynska,
B. Urbaitis i C, Fronticellń, Pseudo cross-link of human hemoglobin with rnono-(3,5-dibromosalicyl)fumarate, J.Biol.Chem. 264: 6191-6195 (1989) i opis patentowy USA nr 4 001 200).
Kompozycje usieciowanej hemoglobiny opisano w opisach patentowych USA nr nr 4 001 200;
011 401; 4 053 590 i 4 061 736. Udoskonalone formy usieciowanej hemoglobiny do dalszego oczyszczania opisano również w opisie patentowym USA nr 4 857 636.
Przygotowanie i usieciowanie hemoglobiny wołowej opisano również w publikacji M. Feola, H. Gonzales, P.C. Canizaro, D. Bingham i P. Periman, Development of a bovine stroma-free hemoglobin solution as a blood substitute Surg.Gyn. Obst. 157; 399-408 (1983) i międzynarodowe zgłoszenie patentowe nr PCT/US87/02967, międzynarodowa publikacja nr WO/88/03408 19 maja, 1988.
Reakcje adypimidanu dimetylu z normalną ludzką hemoglobiną i hemoglobiną z sierpowatych krwinek (HbS) opisano w publikacji C.F. Plese. i- E.L. Amma, Circular dichroism as a probe of the allosteric R-T transformation in hemoglobins and modified hemoglobina (1977). W opisie patentowym USA nr 3 925 344 (1975) opisane jest użycie usieciowanej za pomocą imidoestrów hemoglobiny do przygotowywania białek osocza lub ekspandera osocza, jednakże materiał ten nie jest odpowiedni jako płyn przenoszący tlen. Jak donoszą R. Pennathur-Das, R.H. Heath, W.C. Mentzer i B.H. Lubin Modification of hemoglobin S with dimethyl adipimidate. Contribution of individual reacted subunits to changes in properties. Biochim. Biophys. Acta 704; 389-397 (1982), sieciowanie za pomocą imidoestrów (DMA) zwiększa powinowactwo hemoglobiny do tlenu, co czyni ją nieodpowiednią do transportu tlenu i jego uwalniania. R. Pennathur-Das, L.E. Vickery, W. Mentzer i B.H. Lubin, Modification of hemoglobin A with dimethyl adipimidate. Contribution of individual reacted subunits to changes in oxygen affinity; Biochim, 8iophys. Acta, 580: 356-365 (1979).
167 340
Zatem pożądane jest znalezienie metody usieciowania hemoglobiny, dzięki któremu hemoglobina będzie stabilna i w przeważającej ilości będzie występować w formie tetrameru lub wielokrotnego tetrameru, lecz ciągle będzie miała p50 lub powinowactwo do tlenu, na tyle niskie, aby zapewniało wydajny transport tlenu, a następnie uwolnienie go do komórek żywego organizmu. Również ważne jest, żeby masa cząsteczkowa wynosiła w przeważającym stopniu przynajmniej 64 000, co świadczy o tym, że cząsteczka ta jest formą tetrameryczną hemoglobiny i zawiera niewiele lub nie zawiera w ogóle formy poniżej 64 000, tj. formy dimeru lub monomeru i niewiele lub w ogóle formy o masie powyżej 64 000, które mogą być cząstkami wystarczająco dużymi do spowodowania aktywacji dopełniacza w organizmach ssaków. Udoskonalenie takiej metody polimeryzacji jest zatem bardzo pożądane w celu znalezienia środka zastępczego transportującego tlen. Stabilna usieciowana hemoglobina wytworzona sposobem według wynalazku zdolna jest do transportu i uwalniania tlenu w żywych komórkach. Hemoglobina ta jest zasadniczo wolna od zanieczyszczeń i jest usieciowana imidoestrem takim jak adypimidian dimetylu lub suberimidan dimetylu co sprawia, że występuje ona w przeważającej części w postaci tetrameru lub w większych formach. Przez określenie hemoglobina w przeważającej formie tetrameru lub w większej formie należy rozumieć taką hemoglobinę, w której przynajmniej 80% usieciowanej hemoglobiny ma masę cząsteczkową przynajmniej 64 000, a korzystniej przynajmniej 90 do 95% usieciowanej hemoglobiny ma masę cząsteczkową przynajmniej 64 000. Ponadto, usieciowana imidoestrem hemoglobina jest bardzo odporna na tworzenie methemoglobiny w porównaniu z hemoglobiną' sieciowaną konwencjonalnymi środkami i posiada powinowactwo do tlenu P50, przynajmniej 13 mm Hg.
Usieciowana hemoglobina może być zmieszana z farmaceutycznie dopuszczalnym nośnikiem dla udogodnienia transfuzji lub wstrzykiwania przy podawaniu ssakom lub w celu użycia jej jako płynu transportującego krew w celach analitycznych, transplantacyjnych lub laboratoryjnych. Typowym dopuszczalnym farmaceutycznie nośnikiem może być oczyszczona woda lub roztwór soli fizjologicznej.
Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny według wynalazku obejmuje a) pobranie krwi ssaka, b) wydzielenie czerwonych krwinek z pobranej krwi i przemycie czerwonych ciałek krwi, c) liza przemytych czerwonych krwinek, d) odwirowanie zlizowanych komórek krwi w celu otrzymania lizatu hemoglobiny, e) oczyszczenie lizatu za pomocą chromatografii aniono- lub kationowymiennej, f) przeprowadzenie ultrafiltracji lub mikrofiltracji wyeluowanego lizatu otrzymanego z chromatografii, dzięki czemu otrzymuje się oczyszczoną hemoglobinę i g) usieciowanie oczyszczonej hemoglobiny imidoestrem z wytworzeniem hemoglobiny, występującej przeważnie w formie tetrameru.
Lizę czerwonych krwinek można przeprowadzić stosując szok hipoosmotyczny. Typowo ultrafiltrację przeprowadza się stosując błonę dla masy cząsteczkowej 300 000, a mikrofiltrację przeprowadza się na filtrach o rozmiarach porów od około 0,025 do około 0,040 pm. Alternatywnie, sieciowaniu za pomocą imidoestru w etapie (g) można poddać lizat hemoglobiny otrzymany w etapie (d) i wówczas (e) zaczyna się od oczyszczenia usieciowanej hemoglobiny. Metoda może obejmować również dodatkowy etap (h), w którym oczyszczoną, usieciowaną hemoglobinę poddaje się ekskluzji w celu usunięcia niskocząsteczkowej hemoglobiny poniżej 64 000. Typowo ekskluzję przeprowadza się za pomocą niskociśnieniowej chromatografii ekskluzyjnej (ang. size exclusion chromatography).
Hemoglobina usieciowana za pomocą imidoestru sposobem według wynalazku zasadniczo jest wolna od jakichkolwiek zanieczyszczeń i występuje w przeważającej ilości w formie tetramerów lub większych form, wykazuje podwyższoną odporność na utlenianie w porównaniu do bardziej tradycyjnych form usieciowanej hemoglobiny jak hemoglobina usieciowana aldehydem glutarowym. Hemoglobina ma głównie masę cząsteczkową przynajmniej 64 000 i podwyższoną stabilność usieciowania. Hemoglobina jest odpowiednia do użycia dla ssaków jako środek zastępczy transportujący tlen we krwi lub ogólnie jako płyn transportujący tlen.
Niniejszy wynalazek opisuje metodę oczyszczania i usieciowania hemoglobiny za pomocą pewnych imidoestrów, które nie były używane do sieciowania hemoglobiny przeznaczonej do transfuzji. Te dwufunkcyjne sieciujące imidoestry obejmują adypimidan dimetylu i suberimidan dimetylu. Istnieją korzyści związane z użyciem tych czynników sieciujących zamiast czynników sieciujących hemoglobinę, których używano w przeszłości. Opracowano szczegółowe warunki reakcji, które zapewniają wąski rozkład masy cząsteczkowej i odpowiedni transport tlenu.
167 340
Imidoestry takie jak adypimidan dimetylu i suberimidan dimetylu są dwufunkcyjnymi czynnikami sieciującymi, reagującymi specyficznie i szybko z białkami w łagodnych warunkach. Stabilne, amidynowe addukty tworzą się między grupami aminowymi-epsilon reszt lizynowych i grupami aminowymi na aminowym końcu łańuchów polipeptydowych (F. Wold, (1972) Bifunctional reagents, Methods in Enz. 25: 623-651; K. Peters i F.M. Richards (1977) Chemical cross-linking; reagents and problems in studies of membrane structure, Ann. Rev. Biochem. 46: 523-551. Odczynniki sieciujące reagują na ogół z jedną do dwóch grup aminowych na podjednostkę hemoglobiny. Niektóre wiązania sieciujące występują pomiędzy dwoma łańcuchami beta reszt lizynowych (beta-82), które stabilizują tetrameryczną formę ludzkiej hemoglobiny. Badano adypimidan dimetylu jako czynnik przeciwko sierpowatości hemoglobiny S, (B.H. Lubin, V. Pena, W.C. Mentzer,
E. Bymun, T.B. Bradley i L. Packer (1975) Dimethyl adipimidate: a new antisickling agent, Proc. Natl. Acad. Sci U.S.A, 72: 43-456). Modyfikacje lizyn beta-82 zmieniają konformację odtlenionej formy HbS i również zapobiegają jej krystalizacji lub żelowaniu. Krystalizacja jest molekularną podstawą zjawiska sierpowatości obserwowaną w chorych czerwonych krwinkach. Chociaż modyfikacja lizyny beta-82 przy pomocy czynnika sieciującego jest wymagana do zabezpieczenia przed sierpowatością, to faktyczne usieciowanie dwóch lizyn beta-82 w tetramerze hemoglobiny nie jest wymagane. W sposobie według wynalazku stosuje się adypimidan dimetylu do hemoglobiny wołowej w celu utworzenia zarówno stabilizowanych tetramerów dzięki wprowadzeniu międzypodjednostkowych wiązań sieciujących między lizynami beta-82 jak i agregatów stabilizowanych tetramerów o dużej masie cząsteczkowej, dzięki wprowadzeniu międzycząsteczkowych wiązań sieciujących między grupami aminowymi epsilon w oddzielnych, stabilizowanych tetrametrach hemoglobiny.
Zalety hemoglobiny usieciowanej za pomocą imidoestrów, a korzystnie adypimidanu dimetylu, są dwojakiego rodzaju. Po pierwsze, usieciowanie będzie opóźniało dysocjację tetramerycznej hemoglobiny o masie cząsteczkowej 64 000 na dimery o masie 32 000. W niezmodyfikowanej hemoglobinie formy tetramerów i dimerów istnieją w dynamicznej równowadze. Stabilizacja hemoglobiny tetramerycznej przez usieciowanie za pomocą imidoestrów będzie w sposób zasadniczy zmniejszała przechodzenie hemoglobiny do kanalików nerkowych przez zapobieganie przesączaniu przez błony torebek kłębka nerkowego.
Po drugie, usieciowanie będzie powodowało tworzenie się oligomerów o dużej masie cząsteczkowej z tetramerów hemoglobin, które byłyby wyjątkowo odporne na filtrację nerkową i bardziej odporne na utlenienie w temperaturach fizjologicznych niż zarówno niezmodyfikowana hemoglobina, jak i hemoglobina zmodyfikowana za pomocą aldehydu glutarowego jako czynnika sieciującego.
Adypimidan dimetylu jest stosunkowo tanim odczynnikiem i jest osiągalny w ilościach handlowych. Proces sieciowania z użyciem adypimidanu dimetylu nadaje się do stosowania w dużej skali.
Zmierzono właściwości wiązania tlenu przez różne formy hemoglobiny wołowej i pokazano je w tabeli 1. P50 jest parcjalnym ciśnieniem tlenu, przy którym 50% dostępnych miejsc związało tlen. Współczynnik Hilla lub wartość n wyraża współdziałanie między miejscami wiążącymi tlen, przy czym wysokie wartości n oznaczają duże współdziałanie. Wartości P50 mierzono zarówno podczas natlenowania jak i odtleniania w roztworze hemoglobiny, średnie wartości P50 są następujące: 13,5 mm Hg dla hemoglobiny usieciowanej adypimidanem dimetylu, 14,25 mm Hg dla hemoglobiny usieciowanej aldehydem glutarowym i 23,75 mm Hg dla niezmodyfikowanej hemoglobiny wołowej. Gdy przeprowadzono ekstremalne usieciowanie za pomocą imidoestrów lub aldehydu glutarowego, to wartości P50 dla tych hemoglobin znacznie spadały. Również usieciowanie hemoglobiny zarówno imidoestrami jak i aldehydem glutarowym zmniejszało jej współdziałanie, przy czym większe zmniejszenie obserwowano w próbkach, na które działano aldehydem glutarowym.
167 340
Tabela 1
Próbka hemoglobiny P50 natlenowana P50 odtleniona n
Hemoglobina wołowa 24,00 23,75 2,1-2,4
Usieciowana aldehydem glutarowym 15,00 13,50 1,2
Usieciowana DMA 14,00 14,25 1,6
Nadmiar aldehydu gUutαoowmgo 7,00 6,50 1,1
Nadmiar DMA 10,00 9,00 1,5
Porównano stabilność hemoglobin usieciowanych w różny sposób i pokazano, że wersja z imidoestrem ma większą stabilność. Zatem, imidoester w odpowiednich warunkach sieciowania, opisanych niżej, daje lepszą hemoglobinę transportującą tlen, jeżeli wziąć pod uwagę stabilność i powinowactwo do tlenu.
Podczas inkubacji w 36-37’C próbki hemoglobiny usieciowanej adypimidanem dimetylu, aldehydem glutarowym i niezmodyfikowanej zawierały odpowiednio 2,5%, 8,0% i 3,5% methemoglobiny na początku inkubacji. Po 5 godzinach w 36-37’C procent methemoglobiny wynosił 8,9%, 44,4% i 8% odpowiednio dla próbek hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu, aldehydem glutarowym i niezmodyfikowanej. Po 24 godzinach stężenia methemoglobiny wynosiły 24,1%, 87,9% i 42% odpowiednio dla próbek hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu, aldehydem glutarowym i niezmodyfikowanej. Po 48 godzinach stężenia methemoglobiny w próbkach hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu i nieusieciowanej wynosiły odpowiednio 46,5% i 68%. Hemoglobina usieciowana adypimidanem dimetylu była bardziej stabilna niż hemoglobina niezmodyfikowana pod względem tworzenia methemoglobiny. Dane literaturowe wskazują na to, że ludzka hemoglobina usieciowana aldehydem glutarowym podlega procesowi samoutlenienia cztery razy szybciej niż niezmodyfikowana ludzka hemoglobina. Zatem nie oczekiwano, żeby hemoglobina usieciowana DMA była bardziej stabilna niż hemoglobina niezmodyfikowana.
Zmierzono również odporność niezmodyfikowanej hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu i aldeeydem gluttaowym na samoijtlenianie po inkubacji przez 552 dni w 4’C w tym samym buforze fosforanowym jaki piisnoo wyżej. Po 22 ddaich wołowa hhmoglobina usieciowana adypimidanem iimmtyUt wykazała wzrost methemoglobiny z 2,5% do 9,6%. Przez ten sam czas hemoglobina usiecioyaaa aldehydem glutarowym dała wzrost methemoglobiny z 8,0% do 23,5%. Pomiar przeprowadzony po 52 dniach wykazał, że hemoglobina usieciowana adypimidanem diomtyUu zawierała 14,3% methemoglobiny, podczas gdy po 37 dniach niezmodyfikowana hemoglobina wołowa zawierała 16,3% methemoglobiny. Jak w inkubacji w 37’C, hemoglobina usieciowana adypimidanem dimetylu była w sposób znaczący bardziej stabilna niż hemoglobina usiłowana aldehydem glutarowym lub aiezmoiyfikowaaa hemoglobina wołowa.
Wynalazek pozwala na zwiększenie stabilności hemoglobin ssaków łącznie z hemoglobiną wołową po usieciowaniu imidoestrarni. Stwierdzono, że stabilność hemoglobin ssaków może być zwiększona przez reakcję z ioidomstrami, zwłaszcza z aiypioiianeo dimetylu w specyficznych warunkach reakcji. Dodatkowo odkryto metodę wytwarzania oczyszczonej hemoglobiny ssaków, zwłaszcza hemoglobiny wołowej. Hemoglobina musi być w sposób zasadniczy wolna od zanieczyszczeń, co oznacza, że nie może ona zawierać żadnych materiałów w ilościach, które mogłyby powodować jakieś szkodliwe efekty u ssaków, którym ją podawano. Hemoglobina musi być przed usiłowaniem wystarczająco wolna od endotoksyny (na przykład, mniej niż 0,5 EU/ml przynajmniej przy stężeniu hemoglobiny 40 mg/ml), fosfolipidów, wirusów i innych białek niehemoglobiaoyycy. Jednakże jest również moUiymo uuieiowanie hhmoglobiny nnapierw zzaaz po zebraniu lizatów hemoglobiny, a następnie oczyszczenie usieciowanej hemoglobiny. Faktycznie, metoda
167 340 ta może być bardziej wydajna dla dużej skali produkcyjnej. Oczyszczona i usieciowana hemoglobina może być odpowiednia jako płyn krwiozastępczy służący do transportu tlenu u ludzi i zwierząt.
Według niniejszego wynalazku hemoglobinę wytwarza-się przez pobieranie krwi zwierząt w jałowych warunkach, przemycie czerwonych krwinek, lizę czerwonych krwinek, odwirowanie lizatu, a następnie ultrafiltrację przez błony dla masy-cząsteczkowej przynajmniej 300 000 lub mikrofiltrację przez filtry 0,025 do około 0,040 pm, oczyszczenie przez chromatografię aniono- lub kationowymienną w celu otrzymania oczyszczonej hemoglobiny, a następnie usieciowanie imidoestrem i ewentualne przeprowadzenie chromatografii ekskluzyjnej luo ultrafiltracji w celu usunięcia hemoglobiny o niższej masie cząsteczkowej. Alternatywnie, hemoglobinę można sieciować po odwirowaniu i zebraniu lizatu, a następnie przeprowadzić etapy oczyszczania włącznie z ewentualnym etapem ekskluzji.
Tak przygotowana hemoglobina byłaby zasadniczo wolna od zanieczyszczeń, składałaby się w przeważającym stopniu ze stabilnego tetrameru. Innym sposobem scharakteryzowania usieciowanej hemoglobiny byłoby stwierdzenie, że rozkład jej masy cząsteczkowej w sposób przeważający wynosi przynajmniej 64 000. Terminy przeważnie lub przeważający używane tutaj oznaczają przynajmniej 80% usieciowanej hemoglobiny, najkorzystniej 90 do 95% usieciowanej hemoglobiny.
W celu przygotowania niniejszej hemoglobiny wyspecjalizowanej w transporcie tlenu, określono różne parametry reakcji sieciowania. Po pierwsze, stężenie jonów chlorkowych i/lub chlorku sodu aiało znaczny wpływ na stopień usieciowania (wołowej) hemoglobiny za pomocą DMA w zakresie od 1 mM Tris-HCl do 50 mM Tris-HCl z dodatkiem 2,0 M NaCl. W 1 i 10 mM Tris-HCl, po 10 dodaniach DMA, 90,3% i 72,2% (odpowiednio) hemoglobiny pozostawało niespolimeryzowanych. W przeciwieństwie do tego wyniku, w obecności 50 mM Tris-HCl i 0,5; 1,0 i 2,0 M NaCl, tylko 25,8; 24,4 i 20,7% pozostawało nie usieciowanych (odpowiednio). Silny spadek niespolimeryzowanej hemoglobiny i wzrost dużej masy cząsteczkowej ( > 400 000) obserwowano, gdy wzrastało stężenie soli. Największy procent hemoglobiny w zakresie 64 000 - 400 000 obserwowano, kiedy sieciowanie przeprowadzono albo w 5 mM Tris-HCl albo w 50 mM Tris-HCl z dodatkiem 100 mM NaCl.
Po drugie, pokazano, że typ buforu ma silny wpływ na sieciowanie. Na przykład, reakcja sieciowania za pomocą DMA zachodzi źle w chlorowodorku glicyny, w chlorowodorku etanoloaminy i w roztworze zawierającym fosforan sodu i lizynę. Przypuszcza się, że w tych typach buforów pierwszorzędowe funkcyjne grupy aminowe hamowały reakcję sieciowania, która, jak się uważa, zachodzi głównie na grupach aminowych na N-końcu białka i na jego resztach lizynowych. Największą ilość usieciowań obserwuje się w obecności buforu 2-amino-2-metylo-1-propanolowego, gdy tylko 23,4% hemoglobiny pozostaje nieusieciowanej. Bufor ten oczywiście ma również pierwszorzędowe funkcyjne grupy aminowe. Następnymi czterema buforami pod względem wydajności sieciowania DMA są Tris (Tris[ hydroksymetylojaminometan), węglan sodowy, CHES (kwas 2-^N-cykloheksyloamino]-etanosulfonowy) i CAPSO (kwas 3-[ cykloheksyloamino 7-2-hydroksy-l-propanosulfonowy); trzy z nich mają pierwszorzędowe aminowe grupy funkcyjne.
CAPSO (kwas 3-fcykloheksyloamino^-1-propanosulfonowy) nie jest dobrym buforem do reakcji sieciowania i produkt końcowy jest usieciowany tylko w 27,2%. Fosforan sodu nie jest również dobrym wyborem do reakcji sieciowania.
Po trzecie, pH odgrywa ważną rolę w wydajnej polimeryzacji hemoglobiny za pomocą imidoestrdw. Na przykład, próby usieciowania hemoglobiny za pomocą DMA przy wartościach pH niższych niż 8,0 były generalnie nieudane. Przy pH 8,0 po 10 dodaniach DMA i końcowym stosunku stechiometrycznym DMA do hemoglobiny równym 10, hemoglobina bały usieciowana tylko w 12,2%. Wzrost wydajności sieciowania udowodniono przy pH 9,0; 10,0 i 10,5, gdzie tylko odpowiednio 58%, 48% i 50% pozostawało nieusieciowanych na końcu dodawania DMA. Na podstawie danych widoczne jest, że reakcja DMA z hemoglobiną wymaga pH 9 lub wyższego, aby była udana.
W końcu zaobserwowano, że odtleniona hemoglobina łatwiej podlega sieciowaniu niż hemoglobina natlenowana. Po zapewnieniu wyżej opisanych warunków polimeryzacji dla optymalnego usieciowania, hemoglobinę nieusieciowaną można usunąć przez filtrowanie lub chromatografię w celu uzyskania masy cząsteczkowej 64 000 lub wyższej, a następnie można znów filtrować lub poddawać chromatografii w celu otrzymania w przeważającym stopniu masy cząsteczkowej 64 000. Zatem optymalizacja sieciowania hemoglobiny znacznie ułatwia ekonomiczne i praktyczne przy8
167 340 gotowanie niniejszego materiału przenoszącego tlen, który przeważnie ma masę cząsteczkową 64 000 do 300 000.
Po wytworzeniu usieciowanej hemoglobiny typowo umieszcza się ją w farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku, odpowiednim do wstrzykiwania lub wlewów ssakom, którym ma być podawana. Typowy dopuszczalny farmaceutycznie nośnik może zawierać fizjologicznie dopuszczalne roztwory soli odpowiednie do wstrzyknięć lub wlewów, takie jak roztwory solanki, które są handlowo dostępne. Farmaceutycznie dopuszczalnym nośnikiem mógłby być każdy z różnych płynów, które byłyby obojętne w stosunku do usieciowanej hemoglobiny i nie miałyby szkodliwego wpływu na ssaki, którym byłyby podawane drogą wstrzyknięcia lub wlewów. Odpowiednie płyny mogłyby również zawierać inne produkty krwi, zarówno naturalne jak i syntetyczne lub płyny fluorowęglowe.
Zazwyczaj usieciowaną hemoglobinę miesza się z odpowiednim nośnikiem farmaceutycznym, za pomocą którego stężenie hemoglobiny mogłoby być odpowiednio ustawiane w zakresie od około 40 do około 140 mg/ml.
Każdy etap niniejszego wynalazku opisano szczegółowo poniżej. Opisane metody stosuje się do każdej hemoglobiny pochodzącej od ssaka, nawet jeśli w konkretnych przykładach, w których opisano oczyszczanie, sieciowanie i modyfikację, użyto hemoglobiny wołowej. Jednakże hemoglobina wołowa ma tę zaletę, że ma bardzo wysoką wartość P50, odpowiednią do transportu tlenu.
Przykład I. Pobieranie krwi i przygotowywanie lizztów z czerwonych krwinek
Krew pobierano jałowo z wołów rasy Holstein z farmy należącej do The Upjohn Company Agricultural Divżsżon. Najpierw golono sierść na szyi każdego wołu maszynką do strzyżenia. Ogoloną powierzchnię wycierano półciennym ręcznikiem umoczonym w roztworze jodyny, a następnie przemywano 95% etanolem z tryskawki. Przed pobraniem krwi pozwolono, aby etanol wysechł na powietrzu. Krew pobierano do odpowietrzonych butelek o pojemności 0,5-1,0 litra, służących do przechowywania, które były sterylne i wolne od pirogenów. Do każdej butelki przed pobraniem krwi dodawano odpowiednią ilość jałowego roztworu soli sodowej heparyny. Butelki umieszczano w lodzie natychmiast po napełnieniu i również w lodzie transportowano do laboratorium. Dla początkowych badań pobrano 2,5-5,0 litrów krwi.
W laboratorium wszystkie procesy przeprowadzano w lodzie lub w 4’C w celu zminimalizowania wzrostu mikroorganizmów i towarzyszącego mu tworzenia się pirogenów. Dodatkowo etapy oczyszczania powinny być przeprowadzane w czystym środowisku z filtrowanym powietrzem o niskiej zawartości cząstek stałych. Pierwszy etap oczyszczania hemoglobiny obejmuje oddzielenie czerwonych krwinek od osocza krwi, a następnie powtarzane przemywania czerwonych krwinek roztworem soli i odwirowanie osadu czerwonych krwinek. Najpierw całą krew przenosi się do wolnych od pirogenów probówek wirówkowych o pojemności 0,5 litra i wiruje się ją przez 30-40 minut przy 4000 obrotów na minutę w 4‘C. Czerwone krwinki podczas wirowania osiadają na dnie. Osocze krwi w nadsączu usuwa się przez odsysanie. Czerwone krwinki lub erytrocyty ponownie zawiesza się w schłodzonym w lodzie roztworze zawierającym 16 g chlorku sodu (NaCl) w litrze oczyszczonej wody. Roztwór ten określa się jako 1,6% solankę. Czerwone krwinki zawiesza się przez mieszanie sterylną i wolną od pirogenów szklaną pałeczkę lub przez delikatne kilkakrotne odwracanie probówki do góry dnem. Po zawieszeniu czerwonych krwinek, odwirowuje się je przy 10 000 obrotów na minutę przez 30-40 minut w 4’C. Następnie czerwone krwinki ponownie zawiesza się w 1,6% solance i znów odwirowuje przy 10 000 obrotów na minutę w 4’C. Tak więc czerwone krwinki przemywa się trzykrotnie 1,6% solanką przed ich rozbiciem lub lizą.
Po przemyciu komórek, czerwone krwinki lizowano za pomocą szoku hipoosmotycznego w następujący sposób. Do jednej objętości przemytych, osadzonych czerwonych krwinek dodawano cztery objętości schłodzonego w lodzie 0,0025 M fosforanu sodu jako buforu, pH 7,4. Czerwone krwinki zawieszano w tym rozcieńczonym buforze fosforanowym przez delikatne odwracanie probówek wirówkowych. Po zupełnym zawieszeniu komórek, zawiesinę czerwonych krwinek inkubowano w 0-4’C przez jedną godzinę, a następnie odwirowywano przy 10 000 obrotów na minutę przez 30-90 minut w 4’C. Po odwirowaniu hemoglobinę z nadsączu odzyskiwano przez odsysanie. W pewnych doświadczeniach przepis zmieniano w następujący sposób. Po jednej godzinie inkubacji w 0,0025 M buforze fosforanowym w 0-4’C dodawano 2,0 M roztworu chlorku sodu do końcowego stężenia 0,2 M przed wirowaniem. Dodanie chlorku sodu do lizatu czerwonych krwinek zapewniało uzyskanie czystego nadsączu po wirowaniu.
167 340
Etap oczyszczania można przeprowadzić po odwirowaniu w celu wytworzenia hemolizatu. Pomagają w tym filtry takie jak celulozowe, ziemia okrzemkowa, polimery, lub pochodne krzemionki, które można dodawać do odwirowanego yeooUizatu i wytrząsać. Następnie materiał filtrujący można usuwać przez filtrację lub wirowanie. Dodanie filtru podczas etapu oczyszczania mogłoby usuwać dodatkowe fragmenty zrębu, na przykład fosfolipidy, które mogłyby pozostawać po wirowaniu.
Alternatywą szoku yipooiootycznmgo jest mechaniczne rozbicie komórek za pomocą prasy Frencha lub dużego homogeniza^^ komórek.
Zawartość pirogmaóy w czterech yemoUizatach, oznaczona testem pirogmaaości Limulus Amoebocyte Lysate (Lizat z amebocytów skrzypłocza) (LAL), była różna - od 0,05 do 0,2 jednostek endotoksyny (EU) na ml. Końcowy etap, obejmujący chromatografię anionowymimaaą lub chromatografię katioaoyyoimnaą usuwałby wszystkie ślady endotoksyn i fosfolipidów.
Przykład II. Obniżanie zawartości wirusów
Jeżeli krew wołowa jest zanieczyszczona wirusami, pewne ilości wirusów można usunąć podczas przemywania czerwonych krwinek, połączonego z wirowaniem przy niskich obrotach. Pozostałą zawartość wirusów można usunąć przez wysokoobootowm wirowanie ymmolizatu, co spowoduje osadzenie wirusów. Następne pozostałości można usunąć na etapie dokładnego oczyszczania.
Dalszą redukcję zanieczyszczeń wirusowych można przeprowadzić za pomocą mikoofiltracji i/lub uUtoαfiltoacji. Mikrofil^a^a z zastosowaniem filtru, o rozmiarach 0,025-0,040 μιό znacznie zredukuje miano większości wirusów. Wsad do mikrofiUtrαcji Ultipor N66 nylon 66 z Pall Corporation ma średnicę porów 0,04 pm i może być używany do filtrowania hemolizatu przed przeprowadzeniem następnych etapów. Dodatkowo, jeżeli istnieje taka potrzeba, można skorzystać z błony do ultrafiltracji, usuwającej cząstki o masie cząsteczkowej 300 000 dostępnej razem z wkładami w zestawie do ultrafiltracji na skalę produkcyjną Pellicon z Amion Corporation. Hemoglobina przechodzi swobodnie przez te błony do ultra- i mikrofiltracji, podczas gdy część wirusów jest zatrzymywana. Zatem, połączenie dwóch błon do filtracji może znacznie redukować zawartość wirusów. Każdy z tych rodzajów filtrów wykazuje niski stopień zatrzymywania białek.
Dodatkowo, w połączeniu z filtracją, zawartość wirusów w ymoolizacie lub filtrowanym yemolizacie, można obniżać przez dodanie odpowiednich detergentów, kwasu mtylenoiinitrylotetraoctowego, zatwierdzonego przez FDA odczynnika fosforanu triaitrobutylu lub połączenia tych dodatków.
Przykład III. Jonowymienna chromatografia hemoglobiny
Anionowymieaaą chromatografię hemoglobiny można szeroko stosować w oczyszczaniu hemoglobin ssaków (R.C. Williams, K. Tsay (1973) Anal. Biochem, 54: 137-145). W odpowiednich warunkach pH i mocy jonowej, hemoglobina wiąże się do wymieniacza anionów. Zanieczyszczenia białkopochodne i nie-białkoiochoinm można usuwać z hemoglobiny podczas rozwijania kolumny. Można również dobrać takie warunki, w których hemoglobina na niskie lub nie ma żadnego powinowactwa do wybranej żywicy anionowyrniennej. W tych warunkach zanieczyszczenia pozostają poza kolumną. Zasadniczymi zanieczyszczeniami, obecnymi w świeżo przygotowanym heimo^zac^ są fosfolipidy, potencjalnie obecne wirusy, które nie zostały usunięte w poprzednich etapach, niski poziom endotoksyn bakteryjnych i białek innych niż hemoglobina. Endotoksyny, fosfolipidy i białka osocza są bardziej ujemnie naładowane niż hemoglobina i powinny przejawiać silniejsze powinowactwo do wymieniacza anionowego w wybranych warunkach. W odpowiednich warunkach ładowania i wymywania kolumny, chromatografia aaionowyoienna może być bardzo przydatna do uwolnienia hemoglobiny od tych zanieczyszczeń. Dodatkowo, chromatografia anionowymienna może dalej zmniejszać zawartość wirusów.
Zastosowano trzy rodzaje chromatografii anioaoyymimnnej do oczyszczenia hemoglobiny: wiązanie przy podwyższonym pH i wymywanie opadającym gradientem pH, wiązanie przy podwyższonym pH i wymywanie schodkowym gradientem niższego pH i ładowanie w takich warunkach pH, w których hemoglobina nie wiąże się do wymieniacza anionowego, lecz przechodzi nie zatrzymywana przez kolumnę. Wszystkie nasze eksperymenty przeprowadzano w procesie kolumnowym, lecz można oczekiwać, że dobranie podobnych warunków w procesie periodycznym,dałoby prawie identyczne
167 340 wyniki. Wymieniaczem anionowym używanym w tych doświadczeniach była O-Sepharose Fast Flow z firmy Pharmacia, lecz można oczekiwać, że metody te działałyby również z wieloma dostępnymi handlowo wymieniaczami anionowymi do nisko- do śrdłniociśnieniowej chromatografii, które· są przystosowane do oczyszczania białek i obejmują czwartorzędowe grupy aminowe- i dietyloaminoetylowe grupy funkcyjne.
Chromatografię kationowymienną można szeroko stosować do oczyszczania hemoglobin ssaków (E. Bucci, (1981) Preparation of isolated chains of human hemoglobin, Meth. in Enzymol. 76: 97-106). W odpowiednich warunkach pH i siły jonowej, hemoglobina wiąże się do wymieniacza kationowego. Fosfolipidy i endotoksyny, a także białka osocza powinny mieć niskie powinowactwo do wymieniacza kationowego w warunkach, w których wiąże on hemoglobinę. W odpowiednich warunkach ładowania i elucji, chromatografia kationowymienna mogłaby być stosowana do oczyszczania hemoglobiny z tych zanieczyszczeń. Ponadto, chromatografia kationowymienna mogłaby powodować dodatkowe zmniejszenie zanieczyszczeń wirusowych.
Do oczyszczania hemoglobiny zastosowano dwie metody chromatografii kationowymi-ennej.
W pierwszej metodzie hemoglobinę nakładano w warunkach, w których wiąże się ona do wymieniacza kationowego, a następnie wymywano ją liniowym gradientem pH. W drugiej metodzie hemoglobinę nakładano w warunkach, w których wiąże się ona do żywicy, a następnie wymywano skokowym gradientem pH. W obu tych metodach fosfolipidy i endotoksyny przechodziły nie zatrzymywane przez żywicę, co usuwało te zanieczyszczenia z hemoglobiny. Odpowiednie byłyby liczne handlowo dostępne wymieniacze kationowe. Korzystne jest zastosowanie S-Sepharose Fast Flow z firmy Pharmacia ze względu na jego doskonałe wiązanie białka i charakterystykę przepływu. Oczekuje się, że.inne złoża chromatograficzne do nisko- do średniociśnieniowej chromatografii z sulfopropylowymi lub karboksymetylowymi grupami funkcyjnymi również dobrze spełniałyby te zadania. Zastosowanie tych żywic jest ekonomiczne.
Przykład IIIA. Chromatografia anionoeyyienna z liniowym gradientem pH
Eksperyment ten służył pokazaniu warunków chromatografii anionoenyiennej, w których hemoglobinę wołową nakładano na wymieniacz i następnie wymywano liniowym gradientem pH. Przygotowywano kolumnę z O-Sepharose Fast Flow wielkości 2,5 x 5,5 cm i oczyszczono ją działając 0,5 M NaOH przez noc. Następnie kolumnę przemywano 100 mM Tris, pH 8,5, dopóki pH wypływu z kolumny nie osiągnęło 8,5. Następnie kolumnę równoważono 50 mM Tris, pH 8,5. Pięć ml próbki świeżo przygotowanego hemolizatu czerwonych krwinek, zawierającego około 350 mg hemoglobiny, rozcieńczono do 10 ml 100 mM Tris, pH 8,5, i ładowano na kolumnę z Q-Sepharose w ilości
2,5 ml na minutę. Po załadowaniu kolumnę przemywano 50 mM Tris, pH 8,5 aż absorbancja wypływu z kolumny powróciła do poziomu podstawowego. Następnie kolumnę przemywano liniowym gradientem, zawierającym wyjściowy bufor do 50 mM Tris, pH 6,5, ponad dziesięcioma objętościami kolumny. Hemoglobinę wymywano głównie jako pojedynczy główny pik z kilkoma mniejszymi pikami wymywania przed i po nim. Obliczono, że w pojedynczym głównym piku znajduje się 95% hemoglobiny wprowadzonej do kolumny. Wszystkie procesy chromatograficzne przeprowadzano w 5’C.
Przykład IIIB. Chromatografia anionoeyyidnna ze skokowym gradientem pH
Doświadczenie to służyła pokazaniu warunków chromatografii anionowymidnndj, w których hemoglobinę wołową nakładano na wymieniacz i następnie wymywano ją pojedynczym skokowym gradientem pH. Przygotowano kolumnę z O-Sepharose Fast Flow o wymiarach 2,5 x 5,5 cm i oczyszczono ją jak w przykładzie IIIA. 8 ml próbki hdyolizatu czerwonych krwinek z wołu, zawierającego około 400 mg hemoglobiny, rozcieńczono do 16 ml 50 mM Tris, pH 8,5 i załadowano do kolumny z prędkością 2,7 ml na minutę. Następnie kolumnę płukano 50 mM Tris, pH 8,5, dopóki absorbancja wypływu nie powróciła do wartości podstawowej. Następnie kolumnę rozwijano 50 mM Tris, pH 7,4 i hemoglobinę wymywano z kolumny zasadniczo jako jeden pik. Ilość hemoglobiny obecnej w bogatej frakcji Q-Sepharose była prawie taka sama jak ilość wprowadzona do kolumny, co wskazywało na prawie ilościowe odzyskanie podczas tego etapu.
Przykład IIIC. Chromatografia anionowymienna, w której hemoglobina nie jest zatrzymywana
Eksperyment ten był demonstracją warunków chromatografii anionoenyidnndj, w których hemoglobina wołowa nie wiąże się do wymieniacza anionowego, lecz przechodzi przez kolumnę nie
167 340 zatrzymywana. Przygotowano kolumnę z Q-Sepharose Fast Flow o wymiarach 2,5 x 5,5 cm i oczyszczono ją działając 0,5 M NaOH przez noc. Kolumnę płukano 100 mM Tris, pH 7,4, dopóki pH wypływu z kolumny nie osiągnęło 7,4. 10 ml świeżo przygotowanego hemolizatu czerwonych krwinek wołowych, zawierających 880 mg hemoglobiny rozcieńczano do 40 ml 50 mM Tris, pH 7,4, i 35 ml wprowadzono do kolumny po 2,5 ml na minutę. Po wprowadzeniu kolumnę płukano 50 mM Tris, pH 7,4, dopóki nie wymyto z niej całkowicie hemoglobiny. Hemoglobina przechodziła przez kolumnę bez wiązania i jej odzysk wynosił 88%.
Przykład IIID. Kationowymienna chromatografia hemoglobiny
Doświadczenie to pokazuje warunki chromatografii kationowymiennej, w których hemoglobinę wołową załadowano do kolumny z wymieniaczem i wymywano liniowym gradientem pH. Przygotowano kolumnę o wymiarach 2,5 x 5,5 cm z S-Sepharose Fast Flow i oczyszczono ją przez działanie 0,5 M NaOH przez noc. Kolumnę przemywano 100 mM Bis-Tris, pH 6,0, aż pH wypływu z kolumny osiągnęło 6,0. Następnie kolumnę zrównoważono 50 mM Bis-Tris, pH 6,0. 5 ml próbki świeżo przygotowanego hemolizatu rozcieńczono do, 10 ml 50 mM Bis-Tris, pH 6,0, a następnie wprowadzono do kolumny z S^rpharose po 2,5 ml na godzinę. Po wprowadzeniu kolumnę płukano 50 mM Bis-Tris, pH 6,0 dopóki absorbancja wypływu z kolumny nie osiągnęła poziomu podstawowego. Kolumnę następnie wypłukiwano liniowym gradientem między buforem kolumny i 50 mM Bis-Tris, pH 8,0, ponad dziesięcioma objętościami kolumny. Wszystkie procesy chromatograficzne przeprowadzano w 5 *C.
Przykład IV. Sieciowanie hemoglobiny adypimidanem dimetylu
Próbkę, zawierającą 170 mg/ml oczyszczonej hemoglobiny wołowej traktowano następująco. Reakcję sieciowania przeprowadzono przy stężeniu tetrameru hemoglobiny 1,75 mM lub 112 mg/ml. Wysokie stężenie tetrameru ułatwiało międzycząsteczkowe usieciowanie tetramerów hemoglobiny. Hemoglobinę modyfikowano w obecności 50 mM buforu Tris; pH 8,8 w 4’C. Hemoglobinę modyfikowano przez dodanie adypimidanu dimetylu w ilościach równomolowych (to znaczy 1,75 mM adypimidanu dimetylu i 1,75 mM tetrameru hemoglobiny). Działanie adypimidanem dimetylu powtarzano osiem razy w 30 minutowych odstępach w 4°C. W każdym powtórzeniu do roztworu hemoglobiny dodawano roztworu adypimidanu dimetylu o stężeniu 50 mg/ml w 0,025 M węglanie sodu, pH 9,25, do końcowego stężenia 1,75 mM. Podczas dodawania odczynnika sieciującego roztwór hemoglobiny energicznie mieszano, a następnie inkubowano w lodzie przez 30 minut. Po 30 minutach pobierano 0,4 ml próbki i dodawano do 4 ml 0,25 M fosforanu sodu, pH 7,0. Bufor fosforanowy hamował reakcję sieciowania przez hydrolizę imidoestrów. Hamowanie przeprowadzano przez dwie godziny w temperaturze pokojowej. Następnie przeprowadzano reakcję pozostałego roztworu hemoglobiny ze świeżym roztworem odczynnika sieciującego. Osiem cykli reakcji przeprowadzano przez ponad
3,5 godziny. W tym doświadczeniu używano określonego imidoestru - adypimidanu dimetylu. Można używać również innych imidoestrów.
Przykład V. Chromatografia ekskluzyjna HPLC hemoglobiny usieciowanej adypimidanem dimetylu
Stężenie hemoglobiny określano spektrofotometrycznie używając opublikowanych współczynników ekstynkcji (R.E. Benesch, S. Yung, (1973) Equations for the spectrofotometric analysis of hemoglobin mixtures, Analyt. Biochem. 55: 245-48). Produkty reakcji badano po każdym dodaniu związku sieciującego, stosując chromatografię ekskluzyjną HPLC (SEC-HPLC). Produkt po zahamowaniu reakcji rozcieńczano do 1 mg tetrameru hemoglobiny na ml w 0,2 M fosforanie sodu, pH 7,0. Rozcieńczony produkt analizowano za pomocą SEC-HPLC na dwa oddzielne sposoby. Pierwszym była kolumna Zorbax GF-250 SEC (Dupont) zrównoważona 0,2 M fosforanem sodu jako buforem pH 7,0 i pracująca przy przepływie 1 ml/min. Drugim była kolumna Superose 12 FPLC (Pharmacia) zrównoważona 0,1 M buforem fosforanowym, pH 7,0. Obie kolumny kalibrowano białkami o znanej masie cząsteczkowej.
Kolejne powtarzanie sieciowań adypimidanem dimetylu powodowało wzrost ilości spolimeryzo wanej, ustabilizowanej tetramerami, hemoglobiny. Zakresy masy cząsteczkowej można zdefiniować za pomocą Superose 12 SEC-HPLC następująco.· 1) % > 400 000, 2) % >t ćt 00t i < 40t 00t i 3) % < 64 000. Po pięciu powtórzeniach sieciowania względne wartości procentowe wynoszą 1) 0% 2) 40,64%, 3) 59,36%. Po siedmiu powtórzeniach wartości procentowe wynoszą 1) 4,1%, 2) 50,4%
167 340 i 3) 45,5%. Po ośmiu powtórzeniach wartości procentowe wynoszą 1) 7,5%, 2) 50,6% i 3) 41,9%. Klasa trzech pików o masie cząsteczkowej mniejszej niż 64 000 składa się z pojedynczego symetrycznego piku o masie cząsteczkowej 30 000. Frakcja ta wymywała się razem z niezmodyfikowaną hemoglobiną wołową, o której sądzono, że składa się głównie z dimeru hemoglobiny. Udział methemoglobiny po siedmiu powtórzeniach sieciowania wynosił <0 2,5%. Widcczne widmo ssieciowanej hemoglobiny przypominało ziecmoiyfikdwaną hemoglobinę wołową.
Przykład VI. Elektroforeza usśneSdwaznj hemoglobiny w żelu polSakryladSidwyd z dodatkiem S1S
Elektroforezę w żelu polSakryladidowym z dodatkiem dodncyldsSarczanu sodu (S1S-PAGE) przeprowadzano na próbkach usSncSowaznj i zSeusSncidwazej hemoglobiny jak opisano niżej. Próbki hemoglobiny rozcieńczano do 2 mg/ml w 0,005 M fosforanie sodu, pH 7,4, 0,15 M NaCl i rozcieńczone próbki mieszano z trzema objętościami standardowego buforu do żelu S1S, a następnie inkubowano w 37°C przez 3 godziny. Próbki w formie zSezreiukowannj poddawano elektroforezie w 10-20% miniże^^ ISS. Elektroforeza S0S-PAGE usSecSowannj hemoglobiny po 7 powtórzeniach wskazywała na to, że 80% próbki ma wiązania sieciujące między podjednostkami. Stwierdzono obecność przynajmniej ośmiu multimerów między podjednostkami cząstek, wszystkie w przybliżeniu w równych proporcjach.
Przykład VII. Równowaga tlenowa w usSecSdwazej i zinusieciowaznj hemoglobinie wołowej
Pomiar równowagi tlenowej wykonano na usineiowazej i zieusieeidwazej hemoglobinie wołowej używając przyrządu Hemoxazalyznr z TCS Medical Industries. Po siedmiu powtórzeniach reakcji z adypimSdazem dimetylu próbkę usSncidwannj hemoglobiny rozcieńczano do stężenia
1,5 mg/ml w soli zbuforowanej fosforanem, pH 7,4, i poddawano analizie. W takich samych warunkach analizowano próbkę zincdddyfikdwaznj hemoglobiny wołowej i próbkę hemoglobiny wołowej, którą poddawano sSncSdwaziu aldehydem glutarowym w naszym laboratorium, stosując metodę zgodną z opisem (0. GuCIIo^o^ i wsp., (1986) Effect of glutaraldehyde on hemoglobin, Biochem. Pharm. 35: 317-23). Wartości P50 (ciśnienia parcjalne tlenu przy połowicznym nasyceniu) dla różnych rodzajów hemoglobiny były następujące: 13,5 mm Hg dla hemoglobiny usSecSdwaznj adypimSdaznd ^metylu, 14,25 mm Hg dla hemoglobiny usSeeSmwaznj aldehydem glutarowym i 23,75 mm Hg dla niecdodyfSkdwanej hemoglobiny wołowej.
Przykład VIII. Badanie stabilności usSeeiowannj i zSeusSneSdwaznj hemoglobiny wołowej
Hemoglobinę wołową, poddaną siedmiokrotnemu sieciowaniu adypimidanem dimetylu, ninzmodyo fikowaną hemoglobinę wołową i hemoglobinę usiecSdwaną aldehydem glutarowym poddawano inkubacji w 36-37’C w 0,125 M buforze fosforanowym, pH 7,1. Stężenia hemoglobiny wynosiły 40 mg/ml dla hemoglobiny wołowej usiecSowannj adypididanem dimetylu i niezmddyfikdwannj hemoglobiny wołowej i 20 mg/ml dla hemoglobiny wołowej usiecidwanej aldehydem glutarowym. W pewnych przedziałach czasowych pobierano próbki każdego rodzaju hemoglobiny, rozcieńczano 1/100 w 0,25 M buforze fosforanowym, pH 7,3, i mierzono między 680 nm i 420 nm w skaningowym spektrofotometrze dla światła UV i widzialnego Shimadzu Model 160. Zawartość methemoglobiny określano dla każdego widma stosując równania według publikacji R.E. Benesch i wsp., (1973) Eguations for the spe^^^^metric analysis hemoglobin mi/tums, Anal. Biochem. 55: 245-48). Widma mierzono przy 22°C.
Hemoglobinę wołową usSneSdwazą aiypSdSdazed dimetylu i hemoglobinę usSeeSdwaną aldehydem glutarowym Snkubowazd również w 4° w dłuższym czasie. Co pewien czas pobierano próbki i zawartość methemoglobiny określano jak opisano wyżej.
Przy inkubacji w 36-37°C próbki hemoglobiny usSncidwannj adypididazed dimetylu, aldehydem glutarowym i nincdodyfikowanej zawierały odpowiednio 2,5%, 8,0% i 3,5% methemoglobiny na początku inkubacji. Po 5 godzinach w 36-37’C procent methemoglobiny wynosił 8,9%, 44,4% i 8% odpowiednio dla próbek hemoglobiny usineiowannj adypimidanem ^metylu, aldehydem glutarowym i ziecmddyfikowanej hemoglobiny wołowej. Po 24 godzinach, stężenia methemoglobiny wynosiły 24,1, 87,9 i 42% odpowiednio dla próbek hemoglobiny wołowej usSnciowazej adypSmidaned dimntylu, aldehydem glutarowym i nincmddyfikowanej. Po 48 godzinach stężenia methemoglobiny
167 340 w próbkach hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu i nieusieciowanej wynosiły odpowiednio 46,5% i 68%. Hemoglobina usieciowana adypimidanem dimetylu jest bardziej odporna na tworzenie methemoglobiny niż niezmodyfikowana hemoglobina wołowa w 36-37’C. Z literatury wiadomo, że ludzka hemoglobina usieciowana aldehydem glutarowym samoutlenia się w tempie czterokrotnie wyższym niż niezmodyfikowana hemoglobina ludzka (D. Guillochon i wsp., (1968) Effect of glutaraldehyde on hemoglobin Biochem. Pharm. 35: 317-23). Nieoczekiwanie okazało się, że hemoglobina wołowa usieciowana adypimidanem dimetylu jest bardziej stabilna niż niezmodyfikowana hemoglobina wołowa jeśli chodzi o samoutlenianie.
Odporność hemoglobiny usieciowanej adypimidanem dimetylu i aldehydem glutarowym na samoutlenianie mierzono również po inkubacji przez 28 dni w 4°C w tym samym buforze fosforanowym jak opisano powyżej. Po 28 dniach w hemoglobinie wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu wzrósł poziom methemoglobiny z 2,5% do 9,6%, a przez ten sam okres w hemoglobinie usieciowanej aldehydem glutarowym poziom methemoglobiny wzrósł z 8,0% do 23,5%.
Przykład IX. Preparatywna chromatografia ekskluzyjna hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu
Preparatywną chromatografię ekskluzyjną stosowano w celu usunięcia cząstek o niskiej masie cząsteczkowej, to znaczy < 64 000, z hemoglobiny wołowej usieciowanej adypimidanem dimetylu. Hemoglobinę usieciowaną adypimidanem dimetylu, 40 mg/ml, wprowadzono do kolumny
2,5 x 90 cm z Sephacryl S-200 HR (Pharmacia) zrównoważoną 0,025 M fosforanem sodu, 0,15 M NaCl, pH 7,4 w 4°C. Objętość nakładana stanowiła 1% objętości złoża kolumny, a szybkość przepływu wynosiła 0,45 ml/min. Piki chromatograficzne łączono i połączone próbki analizowano za pomocą SEC-HPLC na kolumnie z Superose 12 (jak opisano wyżej) w celu określenia w nich rozkładu rodzajów hemoglobiny o różnych masach cząsteczkowych. Próbkę przed wprowadzeniem do kolumny lub próbkę wprowadzaną analizowano również na kolumnie z Superose 12.
Metodą preparatywnej chromatografii ekskluzyjnej rozdzielono hemoglobinę sieciowaną DMA na dwie główne frakcje. Frakcja 1 zawierała usieciowane rodzaje hemoglobiny o większej masie cząsteczkowej i reprezentowała 51,3% całkowitej odzyskanej hemoglobiny. Frakcja 2 zawierała usieciowaną hemoglobinę o masie cząsteczkowej mniejszej niż 64 000. Analiza za pomocą SEC-HPLC frakcji usieciowanej hemoglobiny przed wprowadzeniem do kolumny wskazywała, że zawiera ona 2,6% cząsteczek o masie cząsteczkowej > 40 000, 47,2% >.64 000 i 50,2%<2 64 000. Analiza SEC-HPLC wskazywała na to, że oczyszczona frakcja 1 z preparatywnej chromatografii ekskluzyjnej zawierała 4,7% cząstek o masie cząsteczkowej > 400 000, 92,7% > 64 000 i 2,6% <£. 64 000. Mttoda ta sprawdza się przy usuwaniu rodzajów hemoglobiny o niższej masie cząsteczkowej.
167 340
Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.
Cena 1,50 zł

Claims (7)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny nadającej się do transportu tlenu, przez sieciowanie imidoestrem, znamienny tym, że oczyszczony lizat hemoglobiny sieciuje się za pomocą adypimidanu dimetylu lub suberimidanu dimetylu przy pH przynajmniej 8,0, w roztworze do polimeryzacji zawierającym bufor Tris-HCl, po czym hemoglobinę o niskiej masie cząsteczkowej usuwa się przez ekskluzję ze względu na wielkość cząsteczek, uzyskując usieciowaną hemoglobinę, której co najmniej 80% ma masę cząsteczkową co najmniej 64 000 i P50 przynajmniej 13.
  2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się roztwór do polimeryzacji zawierający NaCl.
  3. 3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że sieciowanie prowadzi się przy pH od 8,0 do około 12,0.
  4. 4. Sposób wedłłu zastrz. JL, znamienny tym, te stosuje sią roztwór do polimeryzacji zawierający 50 mM Tris-HCl i od około 0,1 do około 2,0 M NaCl.
  5. 5. Sposób według zastrz. 1 , znamienny ty,, że stosuje się oczyszczony lizat hemoglobiny, który jest ocieniony.
  6. 6. Sposób wedł:ug zastrz. , , znamienyy tym , te ekskluzję przeprowadza się chromatograficznie.
  7. 7. Sposób według zastrz. , , znamienyy t m m , że polimeryzację przeprowadza się działając kilkakrotnie na oczyszczoną hemoglobinę równomolowymi ilościami imidoestru.
PL91299380A 1990-11-29 1991-10-03 Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny PL PL167340B1 (pl)

Applications Claiming Priority (2)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US61984090A 1990-11-29 1990-11-29
PCT/US1991/007155 WO1992009630A1 (en) 1990-11-29 1991-10-03 Imidoester cross-linked hemoglobin compositions

Publications (1)

Publication Number Publication Date
PL167340B1 true PL167340B1 (pl) 1995-08-31

Family

ID=24483529

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL91299380A PL167340B1 (pl) 1990-11-29 1991-10-03 Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny PL

Country Status (22)

Country Link
US (2) US5362855A (pl)
EP (1) EP0559655B1 (pl)
JP (1) JPH06502848A (pl)
AT (1) ATE119917T1 (pl)
AU (1) AU650287B2 (pl)
CA (1) CA2093650A1 (pl)
CZ (1) CZ281912B6 (pl)
DE (1) DE69108258T2 (pl)
DK (1) DK0559655T3 (pl)
ES (1) ES2069908T3 (pl)
FI (1) FI932461A (pl)
HU (2) HUT64571A (pl)
IE (1) IE914144A1 (pl)
IL (1) IL99785A (pl)
MX (1) MX9102239A (pl)
NO (1) NO931956L (pl)
NZ (1) NZ240377A (pl)
PL (1) PL167340B1 (pl)
PT (1) PT99666A (pl)
SK (1) SK54993A3 (pl)
WO (1) WO1992009630A1 (pl)
ZA (1) ZA918348B (pl)

Families Citing this family (17)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
WO1994021682A1 (en) * 1993-03-16 1994-09-29 Hemosol Inc. Selective crosslinking of hemoglobins by oxidized, ring-opened saccharides
US5631219A (en) * 1994-03-08 1997-05-20 Somatogen, Inc. Method of stimulating hematopoiesis with hemoglobin
US6242417B1 (en) 1994-03-08 2001-06-05 Somatogen, Inc. Stabilized compositions containing hemoglobin
DE4418973A1 (de) * 1994-05-31 1995-12-14 Barnikol Wolfgang Verfahren zur Herstellung molekular-einheitlicher hyperpolymerer Hämoglobine
US6150507A (en) * 1995-03-23 2000-11-21 Biopure Corporation Method for producing a purified hemoglobin product
US5981716A (en) * 1995-06-07 1999-11-09 Gruppo Lepettit, S.P.A. Process for the purification of proteins
FR2736930B1 (fr) * 1995-07-17 1997-09-19 Biocem Procede de production, par des cellules vegetales, de proteines heminiques, proteines ainsi obtenues et produits contenant ces proteines
US5872015A (en) * 1996-05-10 1999-02-16 Board Of Trustees Of The University Of Illinois Molecular diversity screening method
US7282220B1 (en) 1996-11-05 2007-10-16 Hsing-Wen Sung Genipin-crosslinked gelatin microspheres as drug carrier
EP0941130B1 (en) * 1996-11-05 2003-03-26 Challenge Bioproducts Co., Ltd. Chemical modification of biomedical materials with genipin
US6949384B2 (en) * 2001-12-21 2005-09-27 Spectromedical Inc. Method for monitoring degradation of Hb-based blood substitutes
US7449339B2 (en) * 1999-11-23 2008-11-11 Nir Diagnostics Inc. Spectroscopic method and apparatus for total hemoglobin measurement
MXPA05007885A (es) * 2003-01-29 2005-09-21 Northfield Lab Soluciones de hemoglobina polimerizada que tienen cantidad reducida de tetramero y metodo para prepararlas.
US7135554B1 (en) 2004-01-27 2006-11-14 Biopure Corporation Method of forming a polymerized hemoglobin solution from stabilized hemoglobin
DE102011105525B4 (de) * 2011-06-24 2015-03-26 Sartorius Stedim Biotech Gmbh Verfahren zur Abtrennung von Biopolymer-Aggregaten und Viren aus einem Fluid
EP3655019A4 (en) 2017-07-18 2021-04-21 Virtech Bio, Inc. BLUTER SUBSTITUTES CONTAINING HEMOGLOBIN AND PROCESS FOR THEIR PRODUCTION
US20200393472A1 (en) * 2018-04-18 2020-12-17 Sekisui Medical Co., Ltd. Haemoglobin analysis method

Family Cites Families (12)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US3925344A (en) * 1973-04-11 1975-12-09 Community Blood Council Plasma protein substitute
US4001401A (en) * 1975-02-02 1977-01-04 Alza Corporation Blood substitute and blood plasma expander comprising polyhemoglobin
US4061736A (en) * 1975-02-02 1977-12-06 Alza Corporation Pharmaceutically acceptable intramolecularly cross-linked, stromal-free hemoglobin
US4001200A (en) * 1975-02-27 1977-01-04 Alza Corporation Novel polymerized, cross-linked, stromal-free hemoglobin
US4053590A (en) * 1975-02-27 1977-10-11 Alza Corporation Compositions of matter comprising macromolecular hemoglobin
DE3144705C2 (de) * 1981-11-11 1983-12-08 Biotest-Serum-Institut Gmbh, 6000 Frankfurt Verfahren zur Herstellung eines lagerstabilen, vernetzten Hämoglobinpräparates mit hoher Sauerstoff-Transportkapazität, sowie das nach diesem Verfahren hergestellte Hämoglobinpräparat
US4600531A (en) * 1984-06-27 1986-07-15 University Of Iowa Research Foundation Production of alpha-alpha cross-linked hemoglobins in high yield
US4711852A (en) * 1984-11-05 1987-12-08 Akzo N.V. Control for blood gas analyzers and hemoglobin analysis
US4826811A (en) * 1986-06-20 1989-05-02 Northfield Laboratories, Inc. Acellular red blood cell substitute
AU622610B2 (en) * 1986-11-10 1992-04-16 Biopure Corporation Extra pure semi-synthetic blood substitute
GB8710598D0 (en) * 1987-05-05 1987-06-10 Star Medical Diagnostics Ltd Hemoglobin based blood substitute
IL87708A (en) * 1988-09-08 1994-04-12 Technion Inst For Research And Hemoglobin-based blood substitute possessing a colloid oncotic pressure substantially similar to human blood and method for the preparation thereof

Also Published As

Publication number Publication date
DE69108258T2 (de) 1995-08-10
DE69108258D1 (de) 1995-04-20
SK54993A3 (en) 1993-10-06
AU650287B2 (en) 1994-06-16
FI932461A0 (fi) 1993-05-28
ES2069908T3 (es) 1995-05-16
CA2093650A1 (en) 1992-05-30
US5362855A (en) 1994-11-08
WO1992009630A1 (en) 1992-06-11
JPH06502848A (ja) 1994-03-31
ZA918348B (en) 1993-04-19
EP0559655B1 (en) 1995-03-15
US5521154A (en) 1996-05-28
CZ85493A3 (en) 1994-02-16
ATE119917T1 (de) 1995-04-15
HU211703A9 (en) 1995-12-28
HU9301563D0 (en) 1993-09-28
IL99785A0 (en) 1992-08-18
NZ240377A (en) 1993-01-27
DK0559655T3 (da) 1995-07-24
CZ281912B6 (cs) 1997-03-12
IE914144A1 (en) 1992-06-03
FI932461A (fi) 1993-05-28
IL99785A (en) 1996-05-14
EP0559655A1 (en) 1993-09-15
NO931956D0 (no) 1993-05-28
MX9102239A (es) 1992-07-08
NO931956L (no) 1993-05-28
PT99666A (pt) 1992-10-30
HUT64571A (en) 1994-01-28
AU8546691A (en) 1992-06-25

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL167340B1 (pl) Sposób wytwarzania usieciowanej hemoglobiny PL
EP0231236B1 (en) Purification of hemoglobin and modified hemoglobin by affinity chromatography
CZ287589B6 (en) Process of separating a preselected hemoglobin species from a crude solution thereof
FR2461500A1 (fr) Procede de production d&#39;une substance capable de stimuler la proliferation et la differenciation des cellules souches granulopoietiques humaines
EP0140386B1 (en) Method for the purification of lpf-ha
CN1015512B (zh) 切向流亲合超滤法
Winslow et al. [1] Pilot-scale preparation of hemoglobin solutions
EP0239565B1 (en) Method of separating proteins
Shichi et al. GTP binding protein: properties and lack of activation by phosphorylated rhodopsin
WO2006110339A1 (en) CELLULAR STANDARDS FOR GLYCATED HEMOGLOBIN AlC DETERMINATION
CA1338244C (en) Purification of hemoglobin and methemoglobin by bioselective elution
Hayette et al. A deletional frameshift mutation in protein 4.2 gene (allele 4.2 Lisboa) associated with hereditary hemolytic anemia
Fronticelli et al. [10] Conformational and functional characteristics of bovine hemoglobin
US5334705A (en) Benzenetricarboxylate derivative-crosslinked low oxygen affinity hemoglobin
KR100361894B1 (ko) 치환크로마토그라피방법및정제된헤모글로빈생성물
Roth et al. The conformational requirements for the mechanical precipitation of hemoglobin S and other mutants
Chapman et al. Pilot scale production of pyrogen-free human hemoglobin for research
Hamberger et al. The cerebellar glomerulus: isolation and metabolic properties of a purified fraction
Lundahl et al. Water-soluble proteins do not bind octyl glucoside as judged by molecular sieve chromatographic techniques
Whittaker et al. Analysis of self-association of bovine neurophysins by gel chromatography
Vadlamudi et al. Differential solubilization of human erythrocyte cell membrane proteins by maleic anhydride
Acharya et al. Reductive hydroxyethylation of the α-amino groups of amidated hemoglobin S
Morle et al. A deletional frameshift mutation in protein 4.2 gene (allele 4.2 Lisboa)