PL163499B1 - Pompka rowerowa PL - Google Patents

Abstract

1. Pompka rowerowa zawierajaca obudowe w ksztalcie rury osadzona w ramie roweru i polaczona z siodelkiem, przy czym w obudowie jest zamontowany zespól tlokowy, znamienna tym, ze obudowa zawiera komore (52) z zamknietym koncem (54), a zespól tloko- wy (56) zawiera tlok (58) umieszczony wewnatrz komo- ry (52), laczace ramie (60) posiadajace pierwszy koniec (62) polaczony z tlokiem (58), przy czym w tloku (58) i laczacym ramieniu (60) jest usytuowany osiowy kanal (66), natomiast z laczacym ramieniem (60) sa polaczone elementy do recznego nadawania tlokowi (58) ruchu posuwisto-zwrotnego w komorze (52), a na tloku (58) jest umieszczony jednodrogowy pierwszy zawór (70), który jest zamkniety przy ruchu tloka (58) ku zamknie- temu koncowi (54) komory (52) i jest otwarty przy ruchu tloka (58) w przeciwnym osiowym kierunku oraz jedno- drogowy drugi zawór (88), który jest otwarty przy ruchu tloka (58) ku zamknietemu koncowi (54) komory (52) i zamkniety przy ruchu tloka (58) w przeciwnym osio- wym kierunku. FIG 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest pompka rowerowa, zwłaszcza pompka powietrzna nadająca się do ręcznej obsługi i zamocowania wewnątrz roweru.

Ręcznie obsługiwane pompki powietrzne używne są z rowerami od dawna. Znane są pompki powietrzne, które umieszczane są przy wykorzystaniu ramy roweru jako ich obudowy i komory. Główną zaletą większości tych pompek jest to, że umożliwiają ręczną obsługę pompki bez konieczności wyjmowania pompki z roweru. W wielu przypadkach siodełko sprzężone jest z ramieniem pompki, na którym osadzony jest dok w celu umożliwienia posuwisto-zwrotnego ruchu tłoka pompki.

Te typy pompek posiadają szereg wad. Po pierwsze, pompka nie daje się wyjąć z samego roweru, gdyż rama stanowi część pompki. W wielu przypadkach takie pompki zawierają części składowe, które są wmontowane w elementy ramy, które są ze sobą zespawane, co powoduje, że dostęp do części składowych pompki w razie uszkodzenia jest trudny lub niemożliwy bez uszkadzania ramy lub wykończenia roweru. Rury używane w większości ram rowerowych są raczej cienkie i mają średnią jakość handlową. Takie rury są osłabione i podatne na korozję w obszarach gdzie zostały przewiercone, na przykład w celu zamocowania pompki.

Niektóre pompki powietrzne używane z rowerami posiadają osobne obudowy, które mogą być wyjmowane z ramy rowerowej, w której są umieszczone. Największą wadą takich pompek jest to, że muszą być wyjęte z ramy rowerowej celem ich wykorzystania.

Inną poważną wadą ręcznych pompek powietrznych jest ich ograniczona zdolność wytwarzania ciśnienia. Zasadniczo wszystkie tego typu pompki, jako uszczelnienie tłoka posiadają przeponę, która umożliwia przepływ powietrza po wytworzeniu częściowego podciśnienia wewnątrz komory pompki i zapobiega przedmuchowi gdy powietrze jest sprężane w komorze pompy. Jednakże tego typu pompki wytwarzają maksymalne ciśnienie

N rzędu około 689.10 —2 (100 psi) lub mniejsze, a przy większym ciśnieniu występuje m przedmuch sprężonego powietrza.

Pompka rowerowa według wynalazku, zawierająca obudowę w kształcie rury osadzoną w ramie roweru i połączoną z siodełkiem, przyczyni w obudowie jest zamontowany zespół tłokowy charakteryzuje się tym, że obudowa zawiera komorę z zamkniętym końcem, a zespół dokowy zawiera tłok umieszczony wewnątrz komory, łączące ramię posiadające pierwszy koniec połączony z tłokiem, przy czym w doku i łączącym ramieniu jest usytuowany osiowy kanał,

163 499 natomiast z łączącym ramieniem są połączone elementy do ręcznego nadawania tłokowi ruchu posuwisto-zwrotnego w komorze, a na tłoku jest umieszczony jednodrogowy pierwszy zawór, który jest zamknięty przy ruchu tłoka ku zamkniętemu końcowi komory i jest otwarty przy ruchu tłoka w przeciwnym osiowym kierunku oraz jednodrogowy drugi zawór, który jest otwarty przy ruchu tłoka ku zamkniętemu końcowi komory i zamknięty przy ruchu tłoka w przeciwnym osiowym kierunku.

Korzytnie obudowa ma średnicę nieznacznie mniejszą niż wewnętrzna średnica rury ramy roweru.

Korzystnie elementy do ręcznego nadawania ruchu posuwisto- zwrotnego obejmując dru gą wydłużoną rurę posiadającą średnicę zewnętrzną nieznacznie mniejszą niż wewnętrzna średnica kołnierza siodełka roweru.

Korzystnie druga wydłużona rura jest połączona z siodełkiem roweru.

Korzystnie obudowę stanowi pierwsza wydłużona rura, a w połączeniu z pierwszą rurą i drugą rurą jest zamontowany zespół łączący.

Zespół łączący zawiera pierwszy element współpracujący wystający promieniowo z końca pierwszej rury.

Korzystnie zespół łączący zawiera drugi element współpracujący sprzężony z drugą rurą, przy czym elementy współpracujące pierwszy i drugi są ze sobą połączone.

Korzystnie elementy współpracujące pierwszy i drugi stanowią odpowiednio wydłużone płaskie kołnierze pierwszy i drugi, przy czym zespół łączący zawiera pierwszy odłączalny łącznik umieszczony w kołnierzu pierwszym i kołnierzu drugim.

Korzystnie zespół łączący zawiera drugi łącznik przechodzący przez pierwszy kołnierz i drugi kołnierz umieszczony z boku pierwszej rury i drugiej rury, przeciwległe do pierwszego łącznika.

Korzystnie z drugiej rury wystaje giętki wąż posiadający pierwszy koniec połączony pneumatycznie z kanałem, przy czym giętki wąż posiada drugi koniec przystosowany do połączenia z zaworem powietrza dętki roweru.Korzystnie na drugim końcu giętkiego węża jest umieszczony łącznik zaworu powietrza.

Korzystnie pierwszy zawór zawiera pierścieniowy element oraz rowek, usytuowany na obwodzie tłoka, w którym jest umieszczony pierścieniowy element, przy czym rowek posiada osiowy wymiar, większy niż maksymalny wymiar osiowy przylegającej części pierścieniowego elementu.

Korzystnie pierwszy zawór obejmuje stożkowe pierścieniowe gniazdo usytuowane na tłoku stykające się z pierścieniowym elementem.

Korzystnie pierścieniowy element stanowi sprężyście odkształcalny pierścień o przekroju okrągłym.

W innej odmianie pompka rowerowa, według wynalazku, zawierająca obudowę z komorą i tłokiem wewnątrz niej, ręcznie uruchamiany zespół sprzężony z tłokiem do nadawania mu ruchu posuwisto-zwrotnego wewnątrz komory, oraz jednodrogowy zawór na tłoku, charakteryzuje się tym, że jednodrogowy zawór obejmuje pierścieniowy element i rowki usytuowane obwodowo wokół zewnętrznej powierzchni tłoka, przy czym część rowków ma wymiar osiowy więksży od maksymalnego wymiaru osiowego przylegającej części elementu pieścieniowego, a tłok ma gniazdo w postaci stożkowej pierścieniowej powierzchni, przy czym element pierścieniowy styka się ze stożkową pierścieniową powierzchnią w zamkniętym położeniu zaworu jednodrogowego.

Korzystnie element pierścieniowy jest sprężyście odkształcalny.

Korzystnie tłok zawiera powierzchnię styku oddaloną od gniazda zaworu, utrzymującą element pierścieniowy na tłoku, a część rowków jest umieszczona osiowo wzdłuż tłoka.

Korzystnie powierzchnia styku usytuowana jest w takiej odległości od gniazda zaworu jednodrogowego, że element pierścieniowy jest nieruchomy pomiędzy nimi.

Pompka rowerowa według wynalazku jest łatwa w obsłudze i montażu i wytwarza wysokie ciśnienie, wskutek czego jej skuteczność jest duża.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia rzut izometryczny pierwszego przykładu wykonania ręcznej pompki powie163 499 trznej zamontowanej na rowerze, fig. 2 - rzut pionowy pompki z fig. 1 wyjętej z roweru, fig. 3 - przekrój poprzeczny pompki z fig. 1 i 2 w trakcie suwu sprężającego, fig. 4 - przekrój poprzeczny podobny do fig. 2 w trakcie suwu ponownego napełniania, fig. 5 - powiększony przekrój łącznika zaworu powietrznego pompki z fig. 4, fig. 6 - przekrój poprzeczny drugiego przykładu wykonania pompki powietrznej w trakcie suwu ponownego napełniania, fig. 7 przekrój pompki z fig. 6 wzdłuż linii 7 z fig. 6 w czasie suwu sprężania, fig. 8 - poprzeczny przekrój pompki wzdłuż linii 8-8 z fig. 7, fig. 9 - przekrój wzdłużny trzeciego przykładu wykonania pompki w czasie suwu sprężania, fig. 10 - widok końca pompki z ig. 9, fig. 11 przekrój wzdłużny pompki z fig. 9 w czasie suwu sprężania, fig. 12 - widok końca pompki z fig. 11, fig. 13 - piąty przykład wykonania pompki w przekroju wzdłużnym w czasie suwu ssania, fig. 14 - pompka z fig. 13 w przekroju wzdłużnym w czasie suwu sprężania.

Na fig. 1 do fig. 5 przedstawiono pierwszy przykład wykonania ręcznej wysokociśnieniowej powietrznej pompki 10, zamontowanej na rowerze 12. Pompka 10 stanowi wspornik łączący siodełko 14 z ramą 16 roweru 12. Dolny koniec pompki 10 jest umieszczony w rurze 26 ramy 16 roweru 12 i jest zamocowany w ramie 16 z kołnierzem 28 ukształtowanym u wylotu rury 26. Górny koniec pompki 10 jest umieszczony i zamocowany w kołnierzu 30 wspornika (fig. 1) siodełko 14.

Jak przedstawiono na fig. 2, pompka 10 zawiera pierwszą wydłużoną rurę 18 i drugą wydłużoną rurę 20 krótszą i współosiową z pierwszą rurą 18. Pierwsza rura 18 ma średnicę zewnętrzną nieznacznie mniejszą niż wewnętrzna średnica rury 26, w której jest umieszczona suwliwie i zamocowana do ramy 16 przy pomocy kołnierza 28 (fig. 1). Korzystnie, zewnętrzna średnica pierwszej rury 18 wynosi od 2,2 do 2,5 cm. Pierwsza rura 18 ma taką długość, że umożliwia odpowiednie dostosowanie wysokości siodełka 14. Korzystnie długość pierwszej rury 18 wynosi około 30 cm.

Druga rura 20 ma zewnętrzną średnicę nieznacznie mniejszą, niż zewnętrzna średnica pierwszej rury 18, przy czym druga rura 20 jest wsunięta i zamocowana do kołnierza 30 wspornika siodełka 14. Średnica drugiej rury 20 wynosi około 19,5 cm. Długość drugiej rury 20 jest taka, że rura 20 jest umieszczona w kołnierzu 30 wspornika, ale jest mniejsza od długości pierwszej rury 18, korzystnie o około 6,2 cm lub mniej.

Pompka 10 wyposażona jest w zespół łączący 32 do rozłączalnego ustalającego mocowania pierwszej rury 18 z drugą rurą 20 w sposób zabezpieczający względny ich ruch wzdłużny i obrotowy. Zespół łączący 32 obejmuje pierwszy wydłużony płaski kołnierz 34, który wystaje promieniowo na zewnątrz od końca pierwszej rury 18, oraz drugi wydłużony płaski kołnierz 36, wystający promieniowo na zewnątrz na końcu drugiej rury 20. Płaskie kołnierze 34, 36 są równoległe do siebie, co pozwala łączyć je ze sobą. Pierwszy kołnierz 34 jest trwale połączony z pierwszą rurą 18, a drugi kołnierz 36 - z drugą rurą 20 poprzez znane elementy, na przykład taicie jak spoina lub lut trwały 68.

Pompka 10, zawiera również, przedstawione na fig. 2, pierwszy odłączalny łącznik 40, giętką podporę 42, trwale zamocowany drugi łącznik 42a i giętki wąż 44 posiadający na swoim wystającym końcu 48 złączkę 50 zaworu powietrza.

Na fig. 3 i fig. 4 przedstawiono pierwszą wydłużoną rurę 18 stanowiącą obudowę pompki 19 i oorrrniccającącyllndryczną komorę 52 z zanmkiiętym końccm 54. ^spółttokowy 56 zzwiera tłok 58 osadzony w komorze 52, łączące ramię 60 posiadające pierwszy koniec 62 połączony z tłokiem 58 i przeciwległy drugi koniec 64, przy czym tłok 58 ma kanał 66 usytuowany osiowo. Kanał 66 ma przedłużenia w łączącym ramieniu 60. Drugi koniec 64 łączącego ramienia 60 jest trwale połączony z drugim kołnierzem 36, na przykład przy pomocy połączenia gwintowego. Drugi kołnierz 36 jest z kolei trwale połączony z drugą wzdłużną rurą 20, na przykład za pomocą spoiny 68. Drugi kołnierz 36 i druga wzdłużna rura 20 posiadają elementy do chwytania łączącego ramienia 60 i nadawania ruchu postępowo-zwrotnego tłokowi 58 w komorze 52. W tłoku 58 jest usytuowany pierwszy jednodrogowy zawór 70, zaś w kanale 66 jest umieszczony drugi jrrnorrorowc zawór 88.

Pierwszy zawór 70 jest otwierany, w celu umożliwienia praepłwu powietrza wokół tłoka 58 do zamkniętego końca 54 komory 52 i jest zamykany w celu sprężenia powietrza w zamkniętym końcu 54 komory 52.

163 499

Drugi zawór 88 jest otwierany w celu przemieszczenia powietrza sprężonego w zamkniętym końcu 54 komory 52 do kanału 66, kiedy ciśnienie powietrza w zamkniętym końcu 54 komory 52 przewyższa ciśnienie powietrza w kanale 66 i jest zamykany, gdy należy uniemożliwić przepływ powietrza z kanału 66 do komory 52 wtedy, gdy ciśnienie powietrza w kanale 66 przewyższa ciśnienie w zamkniętym końcu 54 komory 52.

Pierwszy zawór 70 zawiera pierścień 72 o przekroju kołowym, a na tłoku 58 są wykonane rowki do umieszczenia pierścienia 72. Rowki stanowią pierwszy rowek 74 i para drugich rowków 84.

Pierwszy rowek 74 jest usytuowany obwodowo na zewnętrznej powierzchni tłoka 58, a w nim jest umieszczony pierścień 72. Pierwszy rowek 74 jest symetryczny względem co najmniej jednej promieniowej i wszystkich osiowych płaszczyzn i ma wymiar osiowy większy niż maksymalny wymiar osiowy pierścienia 72, co umożliwia ruch osiowy pierścienia 72 wzdłuż pierwszego rowka 74. Tłok 58 jest wykonany z dwóch elementów, które stanowią pierwszy pierścieniowy element 76 i drugi pierścieniowy element 78 połączone przy pomocy połączenia gwintowego z pierwszym końcem 62 łączącego ramienia 64. Pierwszy pierścieniowy element 76 ma jeden koniec o zmniejszonej średnicy, który tworzy dno pierwszego rowka 74. Drugi koniec pierwszego pierścieniowego elementu 76 ma większą średnicę i tworzy powierzchnię 83 stanowiącą jeden bok lub koniec pierwszego rowka 74. Drugi pierścieniowy element 78 posiada stożkową obwodową powierzchnię, skierowaną w stronę końca o zmniejszonej średnicy pierwszego elementu 76 tłoka 58. Stożkowa powierzchnia tworzy gniazdo 82 dla pierścienia 72 i odkształca go na zewnątrz. Stożkowe gniazdo 82 jest umieszczone na końcu rowka 74, który jest bardziej oddalony od zamkniętego końca 54 komory 52. Powierzchnia gniazda 82 i powierzchnia 83 utrzymują pierścień 72 w pierwszym rowku 74 i na tłoku 58. Drugie rowki 84 są usytuowane osiowo wzdłuż obwodowej powierzchni pierwszego pierścieniowego elementu 76 poniżej pierwszego rowka 74 i tworzą kanały przechodzące przez powierzchnię 83. Drugie rowki 84 stanowią część elementów, które są ukształtowane, w celu umożliwienia przepływu powietrza przez pierwszy zawór 70 poniżej pierścienia 72 i przez tłok 58, kiedy pierścień 72 przesuwa się osiowo wzdłuż pierwszego rowka 74 od gniazda 82 zaworu 70. Taka sytuacja ma miejsce gdy tłok 58 jest przemieszczany od zamkniętego końca 54 komory 52.

Pierwszy koniec 46 giętkiego węża 44jest przełożony przez łączące ramię 60 przy pomocy pierścieniowej wkładki 86, która mocuje koniec węża 44 pomiędzy tą wkładką 86 i wewnętrzną powierzchnią łączącego ramienia 60. Zewnętrzna powierzchnia wkładki 86 jest wykończona, na przykład przez gwintowanie w celu lepszego zaciśnięcia pierwszego końca 46 węża 44.

Pierwszy koniec 46 węża 44 jest trwale połączony z zespołem 56 tłoka 58 i drugą rurą 20 oraz jest szczelnie połączony z kanałem 66 w tłoku 58.

Jak przedstawiono na fig. 4, wkładka 86 tworzy jeden koniec drugiego jednodrogowego zaworu 88 umieszczonego wzdłuż kanału 66. Pozostała część drugiego zaworu 88 posiada wewnętrzną komorę 90 utworzoną w pierwszym pierścieniowym elemencie 76, sprężysty pierścień 92 o kształcie kołowym stanowiącym gniazdo zaworu 88 i ruchomy element zaworowy lub kulkę 94.

Na fig. 3 przedstawiono elementy 32 do trwałego połączenia ze sobą pierwszej wydłużonej rury 18 i drugiej wydłużonej rury 20. Elementy 32 zawierają pierwszy kołnierz 34 i drugi kołnierz 36, pierwszy łącznik 40 i drugi łącznik 42, niegwintowany otwór 96 w pierwszym kołnierzu 34 i gwintowany otwór 98 w drugim kołnierzu 36. Gwintowany otwór 98 jest ustawiony naprzeciw otworu 96, a w nim jest umieszczona gwintowana część 40a łącznika 40, w celu trwałego połączenia ze sobą współpracujących kołnierzy pierwszego 34 i drugiego 36 w sposób możliwy do rozłączenia. Drugi łącznik 42 jest nitem umieszczonym trwale w pierwszym kołnierzu 34 po stronach rur 18 i 20 przeciwległych do pierwszego łącznika 40. Część nitu jest umieszczona w wycięciu 36a znajdującym się na boku drugiego kołnierza 36, kiedy kołnierze 34,36 są obrócone do położenia, w którym otwory 96 i 98 są naprzeciw siebie. Łeb 42a nitu 42 i pierwszy kołnierz 34 zapobiegają wzajemnemu osiowemu ruchowi drugiego kołnierza 36, przez co łączą rury 18 i 20 ze sobą. Łączniki pierwszy 40 i drugi 42 znajdujące się po przeciwległch stronach rur 18, 20 zapobiegają wykrzywianiu się pompki w kołnierzach 34, 36.

163 499

Otwarty koniec pierwszej wydłużonej rury 18, przeciwległy zamkniętemu końcowi 54, może być częściowo zamknięty przez trzeci pierścieniowy element 100, zawierający środkowy otwór 102, przez który wystaje drugi koniec 64 łączącego ramienia 60 z pierwszej rury 18 oraz dodatkowy otwór 104, który umożliwia swobodny przepłw powietrza do i z pierwszej rury 18. Element 100 zabezpiecza przed wpadaniem zanieczyszczeń do pierwszej rury 18 i stanowi pewne oparcie i prowadzenie dla łączącego ramienia 60.

Na fig. 5 przedstawiono korzystny przykład wykonania łącznika 50 zaworu powietrza. Łącznik 50 jest zamontowany na drugim końcu 48 giętkiego węża 44 i zawiera środkowy rurowy element 106, którego jeden koniec posiada stożkowo ściętą zewnętrzną powierzchnię 108, która jest umieszczona na końcu 48 węża 44. Mocujący element 112 jest zaciśnięty na końcu 48, a koniec środkowego rurowego elementu 106 mocuje łącznik 50 do węża 44. Gwintowany kołnierz 114 jest obrotowo osadzony na drugim końcu środkowego rurowego elementu 106.

Gwintowany kołnierz 114 ma wymiar taki, że może być połączony ze znanymi zaworami powietrza w dętce w celu dołączenia giętkiego węża 44. W kołnierzu 114 jest umieszczona uszczelka 118. Należy podkreślić, że w odróżnieniu od większości znanych łączników zaworów powietrza, łącznik 50 według wynalazku nie posiada rdzenia lub innego elementu do naciskania zaworu powietrza w dętce. Wynika to stąd, że pompka 10 jest w stanie wytworzyć takie ciśnienie, że powoduje ono ugięcie się zaworu powietrza bez fizycznego działania na niego.

Rury 18,20 pompki 10 mogą być wykonane z wybranego materiału o dobranych wymiarach, na przykład z rur bez szwu ze stali nieskostopowej o grubości ścian około 1,25 mm, co pozwoli wykorzystać pompkę 10 jako wspornik siodełka 14 w konwencjonalnych rowerach, ze znanymi ramami 16.

Pompka 10 może być wykorzystywana po wyjęciu giętkiego węża 44 z torby bagażowej 15 (fig. 1) i połączeniu łącznika zaworowego 50 ze znanym, gwintowanym zaworem dętki. Łącznik 40 odkręca się od drugiego kołnierza 36, a rury 18 i 20 obraca się do rozłączenia nitu 42 od kołnierza 36. Druga rura 20, ciągle trwale połączona z siodełkiem 14, może być podnoszona i opuszczana przez podnoszenie i opuszczenie siodełka 14, w celu nadania tłokowi 58 ruchu posuwisto-zwrotnego w komorze 52, podczas gdy pompka 10 jest nadal zamontowana na rowerze 12. Po użyciu, nit 42 i wycięcie 36a jest łączone, a nagwintowana część 40a łącznika 40 jest umieszczona poprzez nienagwintowany otwór 96 w gwintowanym otworze 98 w celu połączenia ze sobą rur pierwszej 18 i drugiej 20.

Pompka 10 może być montowana jako wspornik siodełka w, i następnie usuwana z, dowolnej liczbie zwykłych rowerów bez zmian zarówno rowerów lub ich siodełek.

Na fig. 3 przedstawiono położenie pierwszego zaworu 70 i drugiego zaworu 88 w czasie suwu sprężania, kiedy zespół 56 tłoka przemieszcza się w pierwszym osiowym kierunku w pierwszej rurze 18 i w kierunku zamkniętego końca 54 komory 52. Na fig. 4 przedstawiono umiejscowienie dwóch zaworów 70,88 w czasie przeciwnego ruchu-suwu zasysania, kiedy tłok 58 przemieszcza się w przeciwległym osiowym kierunku.

Jak przedstawiono na fig. 3 i fig. 4, w czasie suwu sprężania powietrzajest sprężane tłokiem 58 w zamkniętym końcu 54 komory 52 przez pierwszy zawór 70. Pierścień 72 przesuwa się po wewnętrznej ścianie komory 52 w czasie ruchu tłoka 58 w kierunku zamkniętego końca 54, leżąc w stożkowym gnieździć 82, przez co uszczelnia zamknięty koniec 54 komory 52 i zamyka pierwszy zawór 70. W czasie dalszego ruchu tłoka 58 pierścień 72 jest przesuwany w wyniku tarcia ze ścianami komory 52 i spowodowanego przez powietrze sprężane, następnie wzdłuż powierzchni 82. Skośna powierzchnia 82 gniazda zaworu 70 powoduje rozszerzenie się pierścienia 72 promieniowo na zewnątrz i doprowadza do kontaktu z wewnętrzną obwodową powierzchnią komory 52. W miarę jak wzrasta sprężenie powietrza przez tłok 58, pierścień 72 jest naciskany coraz bardziej na powierzchnię 82 gniazda, a następnie naciskany do szczeliny 120 utworzonej pomiędzy skośną powierzchnią 82 gniazda i zewnętrzną powierzchnią obwodową komory 52, to zwiększa efekt uszczelniający i pozwala na to, aby sprężenie powietrza w pompce 10 osiągnęło wartość do przynajmniej 1,38 . 10⁶ N/m² (200 psi).

Pierwsza rura 18 stanowi zarówno obudowę i cylindryczną komorę 52 pompki 10. Ze względu na to, że zewnętrzna średnica pierwszej rury 18 musi być odpowiednio duża, aby rura 18 mogła być zaciśnięta wewnątrz rurowego kołnierza 28, siodełka 14, średnica cylindrycznej

163 499 komory 52 może być zmniejszona poprzez zmniejszenie powierzchni przekroju poprzecznego komory 52 i całkowitej siły, która musi być dostarczona do zespołu 56 tłoka 58, w celu osiągnięcia danego sprężenia w wyniku zastosowania drugiej wzdłużnej rury (nie pokazanej) wewnątrz pierwszej wzdłużnej rury 18.

W czasie suwu sprężania, kulka zaworowa 94 drugiego zaworu 88 jest naciskana przez powierzchnię pierścienia 92, kiedy ciśnienie sprężanego powietrza przewyższa ciśnienie powietrza w kanale 66, w wyniku czego sprężone powietrze przechodzi z komory 52 do kanału 66.

W czasie suwu ssania, tłok 58 przemieszcza się w przeciwnym osiowym kierunku. Tarcie pomiędzy pierścieniami 72 i wewnętrzną obwodową powierzchnią komory 52 powoduje, że pierścień 72 przemieszcza się w kierunku przeciwnym do stożkowego gniazda 82 gniazda i nad osiowo ułożonymi rowkami 84, przez co powietrze, które wpływa przez otwór 104 jest przemieszczane poprzez tłok 58 przez drugie rowki 84 do zamkniętego końca 54 komory 52. W tym samym czasie, sprężone powietrze w kanale 66 powietrza i/lub jakaś częściowa próżnia powstała w zamkniętym końcu 54 powoduje, że kulka 94 zostaje umieszczona w gnieździe utworzonym przez pierścień 92, przez co zamyka przepływ powietrza z kanału 66 do komory 52.

Jest możliwe, chociaż mniej korzystne, zastosowanie niesprężystego pierścienia 92, na przykład z policzterofluoroetylenu lub nylonu i sprężyście odkształcalnego stożkowego gniazda 82, które jest rozszerzane promieniowo na zewnątrz do styku z wewnętrzną powierzchnią obwodową komory 52, kiedy pierścień 72’ jest umieszczony przy gnieździe 82 zaworu 70 wskutek sprężenia powietrza w komorze 52 dla uszczelnienia pierścieniowej szczeliny 120.

Na fig. 6-8 przedstawiono, w różnych widokach, inny przykład wykonania zespołu 56’ tłoka pompki 10. Zespół 56’ tłoka zawiera jednoczęściowy tłok 77’ i zmodyfikowaną pierścieniową wkładką 86’ do połączenia łączącego ramienia 60’ i pierwszego końca giętkiego węża 44 z tłokiem 77’. Tłok 77’ łączące ramię 60, wąż 44 i wkładka 86’ mają takie wymiary, że tworzą połączenie pasowane na wcisk pierwszego końca giętkiego sznura 44 i jednego końca ramienia 60’ pomiędzy pierścieniową wkładką 86' i współśrodkową kołnierzową częścią tłoka 77’.

Przykład wykonania z fig. 6-8 zawiera zmodyfikowany pierwszy zawór 70’, który zawiera elementy rowkowe stanowiące pierwszy rowek 74’ w zewnętrznej obwodowej powierzchni tłoka 77’, gniazdo 82’ w kształcie stożka ściętego, utworzone w tłoku 77' i określające koniec pierwszego rowka 74’ i pierścień 72 o przekroju kołowym i sprężysty.

Elementy oporowe stanowi para przeciwległe usytuowanych powierzchni 83’ na końcu tłoka 77’.

Osiowa długość pierwszego rowka 74’ pomiędzy stożkowym gniazdem 82 i powierzchnią 83’ jest tylko nieco większa od osiowego wymiaru pierścienia 72.

W dwóch symetrycznie rozmieszczonych położeniach, pierwszy rowek 74’ jest usytuowany osiowo wzdłuż tłoka 77’ pomiędzy powierzchniami 83’ w kierunku do końca tłoka 77’ położonego przy zamkniętym końcu 54 tworząc drugie rowki 84’. Drugie rowki 84’ mają osiową długość większą niż maksymalny wymiar osiowy stykającego się pierścienia 72.

Działanie zespołu 56’ tłoka podczas suwu ssania jest przedstawione na fig. 6. Drugie rowki 84’ dopuszczają ruch osiowy części pierścienia 72 wzdłuż tych części rowków, kiedy zespół 56’ jest przemieszczany w kierunku od zamkniętego końca 54. W czasie takiego ruchu, części pierścienia 72, stykające się z drugimi rowkami 84’ są hamowane przez tarcie z wewnętrzną cylindryczną powierzchnią komory 52 utworzonej przez pierwszą rurę 18 i/lub powstałą częściową próżnią w zamkniętym końcu 54 w wyniku działania drugiego zaworu 88, co powoduje, że części pierścienia 72 wysuwają się z gniazda 82 zaworu, przerywając uszczelnienie w tym obszarze pomiędzy tłokiem 77’ i wewnętrzną, obwodową powierzchnią komory 52. Sprężysty pierścień 72 jest nadal naprężany w kierunku zamkniętego końca 54, aż dostatecznie duża szczelina powstanie pomiędzy nim, tłokiem 77’ i wewnętrzną obwodową ścianą komory 52 pozwalając na przepłw powietrza przez drugie rowki 84’ do zamkniętego końca 54 komory 52. W celu zminimalizowania ugięcia pierścienia 72, tłok 77’ posiada podcięcie w kierunku promieniowym głębsze w obszarach drugich rowków 84’ niż na całym obwodowym obszarze pierwszego rowka 74 takie że większa przestrzeń jest utworzona pomiędzy zewnętrzną

163 499 powierzchnią tłoka w obszarach drugich rowków 84’ i wewnętrzną obwodową powierzchnią komory 52.

Jak pokazano na fig. 7, przed rozpoczęciem pompowania, pierścień 72 leży całkowicie w pierwszym rowku 74’. W czasie suwu ssania (fig. 6), sprężystość naprężanego pierścienia 72 sprzyja ruchowi pierścienia 72 całkowicie w pierwszym rowku 74’, w wyniku czego pierwszy zawór 70’ jest początkowo zamknięty. Powietrze w zamkniętym końcu 54 jest zamknięte przez dok 77’ oraz pierwszy zawór 70’ i jest sprężane. Sprężone powietrze działa na pierścień 72 dociskając go do stożkowego gniazda 82, które odpycha pierścień 72 promieniowo na zewnątrz, kierując przy tym pierścień 72 coraz głębiej i pełniej, do pierścieniowej szczeliny pomiędzy tłokiem 77 i wewnętrzną obwodową powierzchnią pierwszej wydłużonej rury 18. Jednoczęściowy tłok przedstawiony na fig. 6-8 jest prostszy bardziej wydajny i tańszy w wytwarzaniu i składaniu niż wieloelementowy dok przedstawiony na fig. 1-5.

Trzeci przykład wykonania zespołu 156 tłoka (fig. 9) zawiera dok· 158 połączony po jednej stronie z gładkim końcem łączącego ramienia 60’ i jednym końcem węża 44. Końce łączącego ramienia 60’ i giętkiego węża 44 są utrzymywane w cylindrycznej części 179 tłoka 158 przez elementy wkładki 186, która jest wyposażona w poszerzoną nasadę 187. Górna część 177 tłoka 158 jest jednolita i jest utworzona z łatwoobrabialnego materiału, takiego jak termoplastyczne materiały. Jednodrogowy pierwszy zawór 170 tworzy umieszczony na zewnętrznej obwodowej powierzchni górnej części 177 tłoka 158 pierwszy obwodowy rowek 174, w którym jest ułożony element pierścieniowy, taki jak pierścień 72 o przekroju kołowym. Pierwszy, jednodrogowy zawór 170 spręża powietrze w zamkniętym końcu komory 52, kiedy dok 158jest przemieszczany w pierwszym osiowym kierunku. Jedna strona pierwszego rowka, 174 jest utworzona przez obwodową powierzchnię 182, tworząc gniazdo dla pierścienia 72. Przeciwległy osiowy koniec pierwszego rowka 174 jest wyposażony w powierzchnię 183, która jest usytuowana całkowicie dookoła obwodu gómej części 177 tłoka 158 z wyjątkiem obszaru, w którym jest umieszczony drugi rowek 184 ułożony poniżej pierwszego rowka 174 do osiowego końca tłoka 158. Ta przerwa w powierzchni 183 jest najlepiej widoczna na fig. 10. W doku 158 jest umieszczony jednodrogowy drugi zawór 88 i kanał 66 powietrza.

Występ powierzchni 183 również całkowicie otacza obwód tłoka 158, a stosunkowo mała przerwa powstała w powierzchni 183 w okolicy drugiego rowka 184 minimalizuje część pierścienia 72, która może przemieszczać się osiowo poza powierzchnią 183 i którajest narażona na zużycie. Osiowe usytuowanie drugiego rowka 184 jest stosunkowo większe, więc ruch ślizgowy pierścienia 72 z gniazda 182 powoduje natychmiastowe powstanie szczeliny dookoła pierścienia 72 i do zamkniętego końca komory 52.

W czwartym przykładzie wykonania, przedstawionym na fig. 11, 12, dok 258 zawiera cylindryczną część 279 do przyjmowania końców łączących ramion 60’ i giętkiego węża 44 oraz wkładki 186 z poszerzoną górną częścią 187. Tłok 258 zawiera także pierścieniową górną część 277 posiadającą zewnętrzny obwód nieco mniejszy niż wewnętrzny obwód rury 18 tworzącej komorę 52, w celu umożliwienia przepływu powietrza. Współosiowo z górną częścią 277 tłoka 258, w kierunku zamkniętego końca komory 52, jest umieszczony pierścieniowy rdzeń 281 posiadający na swym najdalszym osiowym końcu parę promieniowo wysuniętych powierzchni 283 (patrz fig. 12). Powierzchnie 283 utrzymują pierścieniowy zaworowy element 272 na pierścieniowym rdzeniu zezwalając na ruch zaworowego elementu 272 w kierunku płaskiej powierzchni 282 na czołowej stronie górnej części 277 tłoka i z powrotem.

Kiedy zaworowy element 272 jest dociskany do płaskiej powierzchni 282, uzyskuje się większy obszar powierzchniowego uszczelnienia pomiędzy zaworowym elementem 272 na powierzchni 282, zabezpieczającym przed przepływem powietrza przez środkowy otwór 284 i zewnętrzną powierzchnię obwodową rdzenia 281. Otwór 284 jest większy niż przekrój rdzenia 281, co pozwala na przepływ powietrza, kiedy zaworowy element 272 przemieszcza się z powrotem od płaskiej powierzchni 282. Część rdzenia 281 pomiędzy płaską powierzchnią 282 i powierzchniami 283 tworzy pierwszy rowek, podczas gdy spłaszczenie 285 na końcu rdzenia 281 tworzy drugi rowek. Chociaż w tym przykładzie wykonania nie występuje skośne gniazdo, stosunkowo duże gniazdo jest utworzone przez płaską powierzchnię 282 działającą podobnie, a jednocześnie pozwalającą na uzyskanie większego ciśnienia w zamkniętym końcu komory 52 pompy, większej siły na zaworze 272 i lepszego uszczelnienia.

Zaworowy element 272 zawiera także płaszcz 273 tłoka 258 wystający w kierunku zamkniętego końca 54 komory 52 i rozszerzający się promieniowo na zewnątrz, o zmiennej grubości. Płaszcz 273 uzupełnia uszczelnienie pomiędzy elementem 272 i wewnętrzną ścianą rury 18. Płaszcz 273 tworzy stożkowy kształt zaworowego elementu 272 skierowaną w stronę zamkniętego końca komory 52. Drugi jednodrogowy zawór 88 jest umieszczony osiowo w zespole 256 tłoka 258 wzdłużnie do kanału 66.

Przykład wykonania przedstawiony na fig. 11-12 jest korzystny w związku z tym, że ciśnienie powietrza w zamkniętym końcu 54 komory 52 powoduje, że pierścieniowy element 272 pierwszego zaworu jest mocniej złączy z tłokiem 258. Ze względu na to, że powietrze przepływa raczej przez środek zaworowego elementu 272 niż wzdłuż jego krawędzi, zaworowy element 272 może być bardziej sztywny niż wcześniej znane przepony z giętkiej gumy lub skóry.

Pierścieniowy zaworowy element 272 nie musi być sprężysty, ale bardziej wytrzymały i trwały. Osiowa długość płaszcza 273 i zasadniczo stożkowy kształt zaworowego elementu 272 zwróconego w stronę zamkniętego końca zapewnia ponadto efekt uszczelniający pomiędzy płaszczem 273 i boczną ścianą rury 18.

Na fig. 13 i 14 przedstawiono odpowiednio suwy ssania i sprężania w piątym przykładzie wykonania zespołu 356 tłoka. Zespół 356 tłoka zawiera tłok 358 i łączące ramię 60'. W cylindrycznym końcu 379 tłoka 358 jest umieszczony jeden koniec łączącego ramienia 60' i koniec giętkiego węża 44, które są utrzymywane w cylindrycznym końcu 279 przez pierścieniowy element 186 wskutek tarcia i nacisku. Tłok 358 zawiera także pierścieniową górną część 377 posiadającą zewnętrzny obwód nieco mniejszy niż wewnętrzny obwód rury 18. Współosiowo z górnej części 377 wystaje pierścieniowy rdzeń 381 posiadający na swoim najdalej wysuniętym końcu powierzchniowe elementy w kształcie odłączalnego sprężynowego zacisku 383. Zacisk 383 jest umieszczony w obwodowym rowku 386 na rdzeniu 381 i ustala pierścieniowy element 372 na tłoku 258. W rowku 304 umieszczonym na obwodzie dookoła elementu 372 jest ułożony elastomeryczny pierścień 302 o przekroju kołowym. Osiowy koniec rowka 304 posiada odchyloną pierścieniową powierzchnią 306. Pierścieniowy element 327 zawiera otwór 308, nieco większy niż promieniowe wymiary rdzenia 381, pozwalający na przepłw powietrza pomiędzy rdzeniem 381 i pierścieniowym elementem 372. Pierścieniowy element 372 zawiera inną odchyloną pierścieniową powierzchnię 312 usytuowaną dookoła środkowego otworu 308.

Pierścień 320 jest podtrzymywany dookoła podstawy rdzenia 381, gdzie rdzeń 381 przecina płaską powierzchnię 382, która nie porusza się i właściwie tworzy część tłoka 358. Pierścień 320 styka się z pierścieniową odchyloną powierzchnią 312, kiedy górna część 377 tłoka 358 jest dociskana do pierścieniowego odchyloną powierzchnią 312, kiedy górna część 377 tłoka 358 jest dociskana do pierścieniowego elementu 372. Pierwszy zawór 370 jest ukształtowany przez górną część 377 tłoka 358 i pierścień 320 i pierścieniowy element 372 i pierścień 302 dla sprężania powietrza, kiedy tłok 358jest przemieszczany w pierwszym osiowym kierunku i dla przepływu powietrza do komory 52, kiedy tłok 358 przemieszcza się w przeciwległym kierunku (fig. 13). Pierścieniowy element 372 jest więc wyłapywany na rdzeniu 381 pomiędzy zaciskiem 383 i górną częścią 377 tłoka 358 i działajako ruchome zaworowe gniazdo, podczas gdy górna część tłoka 377 i pierścień 320 spełniają rolę zaworu. Pierwszy rowek jest utworzony przez rdzeń 381 pomiędzy powierzchnią 382 i zaacśskiem 383.

Otwory pomiędzy ramieniem 384 i symetrycznym ramieniem (nie pokazanym na rysunku) zacisku 383 i otwór 385 na swobodnym końcu zacisku 383 pozwalają na przepłw powietrza przez zacisk 383 nawet kiedy pierścieniowy element 372 jest dociskany mocno do zacisku 383 w czasie suwu ssania tłoka 358 i tworzą drugi rowek na pierwszym zaworze 370.

Drugi, jednodrogowy zawór 388 jest umieszczony wzdłużnie z dokiem 358 dla umożliwienia przepływu powietrza z zamkniętego końca 54 komory 52 do kanału 66, kiedy dok 358 jest przemieszczany w pierwszym osiowym kierunku i dla umożliwienia przepływu powietrza z kanału 66 do komory 52, kiedy tłok 358 przemieszcza się w drugim osiowym kierunku. W tym przykładzie wykonania jest zastosowane odchylone pierścieniowe gniazdo 392 zaworu.

163 499

W czasie suwu do góry, element 372 początkowo pozostaje nieruchomy na wewnętrznej obwodowej powierzchni pierwszej rury 18, aż do zetknięcia go z zaciskiem 383. Pierścień 302 powoduje, że element 372 nadal opiera się na zacisku 383, podczas podnoszenia tłoka 358. Powietrze może wtedy przepływać pomiędzy zewnętrzną obwodową powierzchnią górnej części 377 tłoka 358 i wewnętrzną obwodową powierzchnią rury 18, pomiędzy płaską powierzchnią 382 i czołową powierzchnią pierścieniowego elementu 372 oraz wzdłuż otworu 308 pomiędzy wewnętrzną obwodową powierzchnią tego otworu i zewnętrzną powierzchnią rdzenia 381 tłoka 358. W tym samym czasie sprężone powietrze w kanale 66 i/lub częściowa próżnia utworzona w komorze 52 powoduje zamknięcie drugiego jednodrogowego zaworu 388.

W czasie suwu sprężania, górna część 377 tłoka 358 przemieszcza się w kierunku zamkniętego końca 54 komory, aż pierścień 320 na rdzeniu 381 zetknie się z przeciwległą odchyloną powierzchnią 312 pierścieniowego elementu 372 zamykającego jednodrogowy pierwszy zawór 370. Dalszy ruch tłoka 358 w kierunku zamkniętego końca spręża powietrze. To powietrze naciska na pierścień 302 powodując, że ten pierścień jest dociskany do odchylonej powierzchni 306 przez co wzrasta efekt uszczelniania. Dalszy wzrost ciśnienia powietrza powoduje, że pierścień 320 .jest wciskany do wąskiej szczeliny utworzonej przez odchyloną pierścieniową powierzchnię 312 i przeciwległą płaską powierzchnię 382 górnej części 377 tłoka 358. Kulisty zaworowy element 94jest naciskany przez odchylone gniazdo 392 otwierając drugi zawór 388 i pozwalając na przepływ sprężonego powietrza do kanału 66. Można uzyskać ciśnienie powietrza rzędu 150 psi.

FIG. 13

FIG. 14

163 499

FIG. 9

FIG. 10

FIG. 12

FIG. 6

FIG. 8

FIG. 4

FIG. 5

163 499

FIG. 3

Nakład 90 egz

Departament

Claims (18)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Pompka rowerowa zawierająca obudowę w kształcie rury osadzoną w ramie roweru i połączoną z siodełkiem, przy czym w obudowie jest zamontowany zespół tłokowy, znamienna tym, że obudowa zawiera komorę (52) z zamkniętym końcem (54), a zespół tłokowy (56) zawiera tłok (58) umieszczony wewnątrz komory (52), łączące ramię (60) posiadające pierwszy koniec (62) połączony z tłokiem (58), przy czym w doku (58) i łączącym ramieniu (60) jest usytuowany osiowy kanał (66), natomiast z łączącym ramieniem (60) są połączone elementy do ręcznego nadawania dokowi (58) ruchu posuwisto-zwrotnego w komorze (52), a na tłoku (58) jest umieszczony jednodrogowy pierwszy zawór (70), który jest zamknięty przy ruchu tłoka (58) ku zamkniętemu końcowi (54) komory (52) i jest otwarty przy ruchu tłoka (58) w przeciwnym osiowym kierunku oraz jednodrogowy drugi zawór (88), który jest otwarty przy ruchu tłoka (58) ku zamkniętemu końcowi (54) komory (52) i zamknięty przy ruchu tłoka (58) w przeciwnym osiowym kierunku.
2. 2. Pompka według zastrz. 1, znamienna tym, że obudowa ma średnicę nieznacznie mniejszą niż wewnętrzna średnica rury (26) ramy (16) roweru (12).
3. 3. Pompka według zastrz. 2, znamienna tym, że elementy do ręcznego nadawania ruchu posuwisto-zwrotnego obejmując drugą wydłużoną rurę (20) posiadającą średnicę zewnętrzną nieznacznie mniejszą niż wewnętrzna średnica kołnierza (30) siodełka (14) roweru (12).
4. 4. Pompka według zastrz. 3, znamienna tym, że druga wydłużona rura (20)jest połączona z siodełkiem (4) roweru (12).
5. 5. Pompka według zastrz. 2, znamienna tym, że obudowę stanowi pierwsza wydłużona rura (18), a w połączeniu z pierwszą rurą (18) i drugą rurą (20) jest zamontowany zespół łączący (32).
6. 6. Pompka według zastrz. 5, znamienna tym, że zespół łączący (32) zawiera pierwszy element współpracujący wystający promieniowo z końca pierwszej rury (18).
7. 7. Pompka według zastrz. 6, znamienna tym, że zespół łączący (32) zawiera drugi element współpracujący sprzężony z drugą rurą (20), przy czym elementy współpracujące pierwszy i drugi są ze sobą połączone.
8. 8. Pompka według zastrz. 7, znamienna tym, że elementy współpracujące pierwszy i drugi stanowią odpowiednio wydłużone płaskie kołnierze pierwszy (34) i drugi (36), przy czym zespół łączący (32) zawiera pierwszy odłączalny łącznik (40) umieszczony w kołnierzu pierwszym (34) i kołnierzu drugim (36).
9. 9. Pompka według zastrz. 8, znamienna tym, że zespół łączący (32) zawiera drugi łącznik (40b) przechodzący przez pierwszy kołnierz (34) i drugi kołnierz (36) umieszczony z boku pierwszej rury (18) i drugiej rury (20), przeciwległe do pierwszego łącznika (40).
10. 10. Pompka według zastrz. 9, znamienna tym, że z drugiej rury (20) wystaje giętki wąż (44) posiadający pierwszy koniec (46) połączony pneumatycznie z kanałem (66), przy czym giętki wąż (44) posiada drugi koniec przystosowany do połączenia z zaworem powietrza dętki roweru.
11. 11. Pompka według zastrz. 10, znamienna tym, że na drugim końcu (48) giętkiego węża (44) jest umieszczony łącznik (50) zaworu powietrza.
12. 12. Pompka według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwszy zawór (70) zawiera pierścieniowy element (72), oraz rowek (74) usytuowane na obwodzie tłoka (58), w którym jest umieszczony pierścieniowy element (72), przy czym rowek (74) posiada osiowy wymiar, większy niż maksymalny wymiar osiowy przylegającej części pierścieniowego elementu (72).
13. 13. Pompka według zastrz. 12, znamienna tym, że pierwszy zawór (70) obejmuje stożkowe pierścieniowe gniazdo (82) usytuowane na tłoku (58) stykające się z pierścieniowym elementem (72).
14. 14. Pompka według zastrz. 13, znamienna tym, że pierścieniowy element (72) stanowi sprężyście odkształcalny pierścień o przekroju okrągłym.
15. 15. Pompka rowerowa zawierająca obudowę z komorą i dokiem wewnątrz niej, ręcznie uruchamiany zespół sprzężony z dokiem do nadawania mu ruchu posuwisto-zwrotnego wewnątrz komory, oraz jednodrogowy zawór na doku, znamienna tym, że jednodrogowy zawór (70) obejmuje pierścieniowy element (72) i rowki usytuowane obwodowo wokół zewnętrznej powierzchni tłoka (58), przy czym część rowków ma wymiar osiowy większy od maksymalnego wymiaru osiowego przylegającej części elementu pierścieniowego (72), a dok (58) ma gniazdo (82) w postaci stożkowej pierścieniowej powierzchni, przy czym element pierścieniowy (72) styka się ze stożkową pierścieniową powierzchnią (82) w zamkniętym położeniu zaworu jednodrogowego (70).
16. 16. Pompka według zastrz. 15, znamienna tym, że element pierścieniowy (72) jest sprężyście odkształcalny.
17. 17. Pompka według zastrz. 15, znamienna tym, że dok (58) zawiera powierzchnię (83) styku oddaloną od gniazda (82) zaworu (70), utrzymującą element pierścieniowy (72) na doku (58), a część rowków jest umieszczona osiowo wzdłuż tłoka (58).
18. 18. Pompka według zastrz. 17, znamienna tym, że powierzchnia (83) styku usytuowana jest w takiej odległości od gniazda (82) zaworu jednodrogowego (70), że element pierścieniowy (72) jest nieruchomy pomiędzy nimi.