PL163186B1 - S posób katalitycznej polimeryzacji olefin PL - Google Patents

Abstract

Sposób katalitycznej polimeryzacji olefin przy zastosowaniu katalizatora zawierajace- go magnez, tytan i halogen, wytworzonego przez halogenowanie fenolanu magnezu halogen- kiem czterowartosciowego tytanu, znamienny tym, ze reakcje prowadzi sie w obecnosci katalizatora polimeryzacji wytworzonego w ten sposób, ze di-3-halogeno lub 3-C1 -8-alkoksy- fenolan/magnezowy poddaje sie halogenowaniu z uzyciem halogenku czterowartosciowego tytanu w obecnosci halogenoweglowodoru, po czym odzyskuje sie z mieszaniny reakcyjnej staly produkt reakcji i laczy sie staly produkt reakcji ze zwiazkiem glinoorganicznym i donorem elektronów. PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób polimeryzacji olefin z użyciem katalizatora zawierającego nośnik typu halogenku magnezowego.

Z opisu patentowego EP-19330 znany jest sposób wytwarzania składników katalizatora polimeryzacji związków olefinowych za pomocą poddania alkanolanów lub fenolanów magnezowych halogenowaniu z użyciem tetrahalogenku tytanu w obecności ciekłego halogenowęglowodoru, a następnie skontaktowania halogenowanego produktu reakcji ze związkiem tytanu czterowartościowego, takim jak tetrachlorek tytanu. Zawarta w tym opisie patentowym informacja wywodząca się z eksperymentu porównawczego mówi o tym, że drugie skontaktowanie z halogenkiem tytanu ma istotne znaczenie jeśli chodzi o uzyskanie korzystnych osiągów przy zastosowaniu składnika katalizatora, tak w sensie wydajności polimeru jak i jego izotaktyczności.

Nieoczekiwanie stwierdzono, że dzięki starannemu dobraniu pojedynczego podstawnika właściwego rodzaju i we właściwej pozycji w ugrupowaniu fenoksylowym cząsteczki wyjściowego związku magnezowego także można uzyskać korzystną wydajność i izotaktyczność polimeru i to przy pominięciu drugiego kontaktowania z halogenkiem tytanu. Okazuje się, że korzystne osiągi dadzą się tu uzyskać wtedy, gdy ugrupowanie fenoksylowe podstawione jest grupą alkoksylową lub halogenem w pozycji 3, podczas gdy np. podstawnik 2-alkoksylowy, H-adkoksylowy, 3-alkilowy oraz 3,5-di-alkilowy dają wyniki niezadawalające. Oprócz zaoszczędzenia w ten sposób jednego etapu w procesie wytwarzania składnika katalizatora, uzyskuje się jeszcze tę korzyść, że ulegają zmniejszeniu rozmiary odpadowego strumienia halogenku tytanu, dzięki czemu ułatwiony jest jego przerób i zawracanie do obiegu.

Inną korzyścią odnoszoną ze stosowania stałych składników katalizatora jest to, że mogą one wykazywać szybkość rozpadu zmniejszoną w porównaniu z szybkością rozpadu stałych składników wytworzonych z udziałem związków wyjściowych stanowiących niepodstawiony fenolan magnezowy. Zjawisko rozkładu katalizatora omówił L. Luciani w Angew. Makromol. Chemie, 94 (1981), strony 63 - 89 oraz figury 14 i 15.

Sposób wytwarzania stałego składnika katalizatora polega na tym, że poddaje się di/3-halogeno lub 3-Ci-8--akolk>yfenolajVmagnezowy halogenowaniu z użyciem halogenku tytanu czterowartościowego w obecności halogenowęglowodoru i odzyskuje z mieszaniny reakcyjnej produkty stałe.

Wynalazek dotyczy sposobu katalitycznej polimeryzacji olefin przy zastosowaniu katalizatora polimeryzacji związków olefinowych otrzymanego w ten sposób, że di/3-halogeno- lub

3-Ci.---aikoksyfenolai/magnezowy poddaje się halogenowaniu z użyciem halogenku tytanu czterowartościowego w obecności halogenowęglowodoru, po czym odzyskuje się z mieszaniny reakcyjnej stały produkt reakcji i łączy się stały produkt reakcji ze związkiem glinoorganicznym i donorem elektronów.

Korzystnymi związkami magnezu stosowanymi w sposobie otrzymywania katalizatora polimeryzacji są di/3-Ci-s- alkoksyfenolany/magnezowe. Bardziej korzystnymi fenolami mag163 186 nezowymi są te fenolany magnezowe, w których pojedynczym podstawnikiem w pozycji meta jest chlor, grupa metoksylowa, etoksylowa, n-propoksylowa, izopropoksylowa i izobutoksylowa. Najkorzystniejszym podstawnikiem jest grupa metoksylowa.

Stosowanymi halogenowęglowodorami są tetrachlorek węgla, dichloroetan, chloroform, monochlorobenzen, dichlorobenzen, monochlorobutan itp. Najkorzystniejszymi są monochlorobenzen i dichlorobenzen.

W przypadku halogenowania z użyciem halogenku tytanu czterowartościowego, korzystnie związki magnezu poddaje się reakcji z utworzeniem halogenku magnezowego, w którym stosunek atomowy halogenu do magnezu wynosi co najmniej 1,2/1. Lepsze wyniki uzyskuje się wtedy, gdy halogenowanie zachodzi w pełniejszym stopniu, to znaczy wtedy, gdy prowadzi do utrzymania halogenków magnezowych o stosunku atomowym halogenu do magnezu wynoszącym co najmniej 1,5/1. Najkorzystniejszymi reakcjami są te reakcje, które prowadzą do uzyskania produktów o stosunku halogenu do magnezu wynoszącym co najmniej 1,75. Tego rodzaju reakcje halogenowania dogodnie przeprowadza się z użyciem związku magnezu i tytanowego środka halogenującego w stosunku molowym wynoszącym od 0,0005:1 do 2:1, korzystnie od 0,01:1 do 1:1. Reakcje halogenowania korzystnie prowadzi się w obecności, dodatkowo, donora elektronów. Obecny może być także obojętny rozcieńczalnik lub rozpuszczalnik węglowodorowy.

Do odpowiednich halogenków tytanu czterowartościowego należą aryloksy- lub alkoksydi- i tri- halogenki, takie jak: dichlorek diheksanoksytytanu, dibromek dietoksytytanu, trijodek izopropoksytytanu i trichlorek etoksytytanu oraz tetrahalogenki tytanu. Korzystne są tetrahalogenki. Najkorzystniejszy jest tetrachlorek tytanu.

Halogenowanie z udziałem halogenku tytanu czterowartościowego najstosowniej prowadzi się w temperaturze od 60°C do 136°C w ciągu 0,1-6 godzin. Szczególnie korzystną temperaturą kontaktowania jest temperatura od 70°C do 120°C, a najbardziej korzystny czas kontaktowania wynosi od 0,5 do 3,5 godziny. Reakcja normalnie zachodzi z tworzeniem produktu stałego, który wyodrębnia się z ciekłego środowiska reakcji za pomocą sączenia, dekantacji lub innej właściwej metody, i który następnie można przemyć obojętnym rozpuszczalnikiem węglowodorowym, takim jak n- heksan, izooktan lub toluen, w celu usunięcia jakichkolwiek substancji nieprzereagowanych, włączając w to fizycznie zaabsorbowany halogenowęglowodór.

Odpowiednimi donorami elektronów, których można użyć w sposobie wytwarzania katalizatora polimeryzacji są estry alkilowe kwasów karboksylowych, w szczególności kwasów aromatycznych, takie jak benzoesan etylu i benzoesan metylu, p-metoksybenzoesan etylu i petoksybenzoesan etylu, adypinian dimetylu, ftalan diizobutylu i fumaran di-n-butylu. Jako donorów elektronów można użyć także ketonów, fenoli, amin, amidów, fosfin i alkoholanów, a również i innych związków, ujawnionych w opisach patentowych GB-A 1 389 890, GB-A 1 559 194 i EP-A 45 977.

Jak wyżej stwierdzono, nie jest rzeczą istotną kontaktowanie stałego składnika katalizatora z halogenkiem tytanu przed jego złączeniem ze związkiem glinoorganicznym i donorem elektronów. Tak więc, katalizator otrzymuje się z korzystną wydajnością przy pominięciu drugiego kontaktowania składnika katalizatora z halogenkiem tytanu. Jednakże, można dokonać takiego drugiego skontaktowania, a to w celu dalszej poprawy wydajności stałego składnika katalizatora w polimeryzacji alkenów.

W przypadku polimeryzacji alkenów, stały składnik katalizatora stosuje się łącznie ze związkiem glinoorganicznym, korzystnie ze związkiem typu trialkiloglinu. Katalizatory te skompleksowane są z donorem elektronów, którym może być którykolwiek z donorów elektronów wspomnianych wyżej. I tak, stosowanymi donorami elektronów są estry kwasów karboksylowych, w szczególności aromatycznych kwasów karboksylowych, takie jak benzoesan etylu i benzoesan metylu, p-metoksybenzoesan etylu, p-etoksybenzoesan metylu, p-etoksybenzoesan etylu, akrylan etylu, metakrylan metylu, octan etylu, węglan dimetylu, adypinian dimetylu, fumaran diheksylu, maleinian dibutylu, szczawian etyloizopropylu, p- chlorobezoesan etylu, p-aminobezoesan heksylu, naftanian izopropylu, metylobezoesan n-amylu, cykloheksanokarboksylan etylu, trimetylooctan propylu oraz aminy z zawadą przestrzenną, takie jak np. 2,2,6,6tetrametylopiperydyna. Innymi odpowiednimi donorami elektronów są związki

163 186 krzemoorganiczne, włącznie z alkoksysilanami i acyloksysilanami o wzorze ogólnym S^łoSi/OS74 w którym n oznacza od 0 do 3, S¹ oznacza grupę węglowodorową lub atom halogenu, a S² oznacza grupę węglowodorową. Do konkretnych przykładowych związków tego typu należą trimetylometoksysilan, trifenyloetoksysilan, dimetylodimetoksysilan, fenetylotrietoksysilan i fenylotrimetoksysilan. Stosownie n oznacza 1 lub 2, a S1 S2 oznaczają takie same lub różne grupy alkilowe. Donor stosowany jako czynnik kompleksujący w katalizatorze może być taki sam lub odmienny od donora zastosowanego przy wytwarzaniu składnika zawierającego tytan. Do korzystnych środków kompleksujących należy p-etoksybenzoesan etylu, etylotrietoksysilan i dietylodimetoksysilan.

Związek glinoorganiczny przeznaczony do użycia jako kokatalizator można dobrać spośród jakichkolwiek znanych aktywatorów występujących w układach katalitycznych, w przypadku polimeryzacji związków olefinowych zawierających halogenek tytanu, ale najstosowniejszym w tym przypadku jest związek nie zawierający halogenów. Można tu użyć związków typu trialkiloglinu, halogenków dialkiloglinu i alkanolanów dialkiloglinu, ale korzystne są związki typu trialkiloglinu, a zwłaszcza te, w których każda z grup alkilowych zawiera 2 do 6 atomów węgla, takie jak trietyloglin, tri-n-propylogUn, triizobutyloglin, triizopropyloglin i dibutylo-n-amyloglin.

Korzystnie, udział ilościowy donora elektronów, poddawanego reakcji ze związkiem glinoorganicznym, wynosi od 0,005 do 1,5, a zwłaszcza od 0,1 do 0,8, licząc jako mol na mol związku glinu. Korzystnie, udział ilościowy, licząc jako mol na mol Ti, wynosi od 0,1 do 100, korzystnie od 0,5 do 50.

Udział donora elektronów zawartego w stałym składniku katalizatora, licząc jako mol na mol magnezu, stosownie wynosi od 0,01 do 10, np. od 0,05 do 5,0, a zwłaszcza od 0,05 do 0,5.

W celu wytworzenia katalizatora polimeryzacji, stały składnik katalizatora łączy się po prostu ze związkiem glinoorganicznym, najstosowniej w stosunku molowym dającym w finalnym katalizatorze stosunek atomowy glinu do tytanu wynoszący od 10:1 do 150:1. Takie katalizatory polimeryzacji przejawiają bardzo dobrą aktywność przy znacznie niższych stosunkach Al : Ti, takich jak np. poniżej 80:1, a nawet poniżej 50:1, aniżeli tego samego typu katalizatory z dotychczasowego stanu techniki. W niektórych warunkach,jednakże, może okazać się pożyteczne użycie katalizatorów o wyższym stosunku Al:Ti. Podwyższenie stosunku Al:Ti prowadzi do wzrostu aktywności katalizatora kosztem zwiększenia ilości katalizatora pozostałego w niewyekstrahowanym produkcie. Czynniki te, jak również pożądany poziom izotaktyczności, należy rozważyć jeśli chodzi o dobranie stosunku Al:Ti dla każdego konkretnego procesu i pożądanego produktu. Ogólnie, stwierdza się, że korzystny jest stosunek atomu Al:Ti wynoszący 30:1 do 100:1, a zwłaszcza 50:1 do 80:1.

Stałe składniki katalizatora mają polepszoną morfologię, a szczególnie odznaczają się wąskim rozkładem wielkości ziam.

Ujawniony w opisie sposób wytwarzania związków wyjściowych typu di/3-halogeno- lub

3-alkoksyfenolanu/magnezowego, jest sposobem nowym. Ten nowy sposób polega na tym, że kontaktuje się di/alkanolan/magnezowy z 3-halogeno- lub 3-Ci-8-iOkoksyfenolem w fazie ciekłej i usuwa się uwolniony alkanol z mieszaniny reakcyjnej za pomocą destylacji.

Ten nowy sposób oparty jest na zasadzie wymiany ligandów zgodnie ze schematem reakcji:

Mg/OAlk./a + 2HOPh -> Mg/OPh/a + 2HOAlk.

w którym Ph oznacza grupę 3-halogeno- lub 3-Ci-8--akoksyfenylową, Alk. normalnie oznaczać będzie grupę alkilową zawierającą od 1do 8 atomów węgla.

Korzystnie, faza ciekła zawiera ciekły węglowodór, który może tworzyć azeotrop z przeznaczonym do usunięcia alkanolem. Korzystnymi węglowodorami są benzen, ksylen, toluen, kumen, etylobenzen, izopar E (mieszanina nierozpuszczalna w wodzie obojętnych kwasów parafinowych) i eter naftowy. W przypadku użycia di-/etanolanu/magnezowego jako związku wyjściowego, alkanolem, który ma być usunięty, jest etanol i stanowi to korzystny wariant realizacji nowego sposobu, obejmującego proces wymiany ligandów. Do innych alkanolanów magnezowych, które można tu zastosować, należą izopropanolany, n-butanolany, izobutanolany i pentanolany.

Wymiana ligandów zachodzi przy mieszaniu w okresach zmiennych w zakresie od 0,2 do 40 godzin, zwykle od 10 do 20 godzin. Nie występuje tu potrzeba użycia, jako związku wyjściowego, związku magnezu o regulowanej morfologii. Utworzenia Mg/OPhĄ o regulowanej (sferoidalnej) morfologii cząstek oraz o wąskim rozkładzie wielkości ziam dokonać można stosując sposób postępowania, w którym związek wyjściowy w postaci Mg/OAlkĄ dodaje się stopniowo, w sposób kontrolowany, do ogrzewanej pod chłodnicą zwrotną mieszaniny fenolu i odpowiedniego rozpuszczalnika, korzystnie rozpuszczalnika aromatycznego, takiego jak toluen, etylobenzen lub ksylen. Wytworzenie Mg/OPhĄ o regulowanej morfologii tym sposobem stanowi jedną z cech nieoczekiwanych.

Wąski rozkład wielkości ziam tak wytworzonego jednopodstawionego fenolanu magnezowego utrzymuje się w następującej potem syntezie stałego składnika katalizatora. W trakcie dalszej syntezy, polepszona morfologia stałego składnika katalizatora zostaje przeniesiona na morfologię polimeru olefinowego, zgodnie z dobrze znaną zasadą odtwarzania (ang. replica principle), patrz: L. Luciani. Polepszona morfologia polimeru jest ważna z punktu widzenia nieobecności bardzo drobnych, pylących cząstek polimeru i polepszenia obciążenia reaktora w trakcie procesu polimeryzacji związków olefinowych.

Sposobem według wynalazku można dokonać polimeryzacji alkenu, korzystnie 1-alkenu, takiego jak butylen albo korzystniej propylen. Tego rodzaju procesy polimeryzacji można przeprowadzić jakąkolwiek znaną, typową metodą, taką jak polimeryzacja w fazie gazowej, względnie polimeryzacja w zawiesinie z użyciem ciekłego monomeru lub obojętnego rozcieńczalnika węglowodorowego jako ciekłego środowiska.

Wydajność katalizatorów polimeryzacji stosowanych w sposobie według wynalazku można dalej polepszyć przez dokonanie jednej, lub większej ilości następujących modyfikacji przepisu dotyczącego wytwarzania omawianych stałych składników katalizatorów, przy czym każda z tego rodzaju modyfikacji jest sama z siebie znana:

1. Kontaktowanie stałego składnika katalizatora, pod koniec procesu jego wytwarzania, z halogenkiem kwasu karboksylowego, takim jak chlorek ftaloilu lub chlorek benzoilu.

2. Kontaktowanie stałego składnika katalizatora, pod koniec procesu jego wytwarzania, z halogenkiem dialkiloglinu, takim jak chlorek dietyloglinu.

3. Poddanie stałego składnika katalizatora lub katalizatora polimeryzacji, prepolimeryzacji w celu dalszego polepszenia gęstości nasypowej polimeru otrzymanego w procesie polimeryzacji w zawiesinie.

Przykład I. 6,76g (25 mmoli) di/3-metoksyfenolanu/magnezowego miesza się w temperaturze 20°C z 13,72 ml (125 mmoli) tetrachlorku tytanu, 0,63 ml (4,4 mmola) benzoesanu etylu i 61,28 ml monochlorobenzenu. Otrzymaną mieszaninę ogrzewa się w ciągu 20 minut, przy mieszaniu, do temperatury 100°C i utrzymuje w tej temperaturze w ciągu godziny. Następnie fazę ciekłą usuwa się za pomocą sączenia na gorąco i tak otrzymany stały składnik katalizatora przemywa się 6 razy 75 ml porcjami izooktanu w temperaturze 30-36°C. Stały składnik katalizatora (składnik) (a) zawiera magnez i chlor w stosunku atomowym wynoszącym co najmniej 1:1,75.

Przykład Π. Całą ilość składnika (a) wytworzonego w przykładzie I zawiesza się w 13,72 ml (125 mmoli) tetrachlorku tytanu i 61,28 ml monochlorobenzenu w temperaturze 10Ó°C i otrzymaną zawiesinę miesza się w tej temperaturze w ciągu 0,5 godziny. Następnie z mieszaniny reakcyjnej wyodrębnia się ciało stałe i przemywa się 6 razy izooktanem, w wyniku czego otrzymuje się składnik (b).

Przykład ΙΠ (porównawczy). Proces prowadzi się zasadniczo w sposób jak w przykładzie I, z tą różnicą, że zamiast di/3-metoksyfenolanu/magnezowego stosuje się di/2metoksyfenolan/magnezowy. Di/2-metoksyfenolan/magnezowy wytwarza się na drodze reakcji di/etanolanu magnezowego z 2-metoksyfenolem z wykorzystaniem sposobu postępowania opisanego w przykładzie VII. Tak otrzymane ciało stałe określane jest w dalszej częśći niniejszego opisu jako składnik (c).

163 186

Przykład IV. (porównawczy). Proces prowadzi się zasadniczo w sposób jak w przykładzie I z tą różnicą, że zamiast di/3/metoksyfenolanu/magnezowego stosuje się di/4metoksyfenolan/magnezowy. Di/4/metoksyfenolan/magnezowy wytwarza się na drodze reakcji di/etanolanu/magnezowego z 4-metoksyfenolem z wykorzystaniem sposobu postępowania opisanego w przykładzie VII. Tak otrzymane ciało stałe określane jest w dalszej części niniejszego opisu jako składnik (d).

Przykład V. Przeprowadza się polimeryzację w masie propylenu w fazie ciekłej w warunkach następujących: temperatura 67°C, czas 1 godzina, ciśnienie 700 kPa, stosunek molowy TEA/Ti 80:1, BEAC/Ti 20:1, stosunek TEA/PEEB 1,8:1, stężenie H2 1-1,5% obj. w partii szczytowej (TEA = trietyloglin, DEAC = chlorek dietyloglinu, PEEB = p-etoksybenzoesan etylu).

Tabela I przedstawia wartość gęstości nasypowej (BD), wydajność polimeru i zawartość substancji rozpuszczalnych w ksylenie (XS) zawartych w polimerach wytworzonych w szarżach polimeryzacji z użyciem składników (a), (b), (c) i (d).

Tabela I

Składnik	Wydajność polipropylenu kg/g	XS % wag.	BD g/ml
(a)	41,5	3,2	0,39
(b)	50,0	3,6	0,40
(c)*	6,2	7,4	0,29
(d)	22,4	5,5	0,30

W tabeli I użyto następującego oznaczenia: * Przykład porównawczy

Przykład VI. Do zbiornika wyposażonego w mieszadło propelerowe oraz urządzenie Deana-Starka wprowadza się 280g eteru naftowego 100-140 i 25,6g (206,2 mmola) 3-metoksyfenolu. Otrzymaną mieszaninę ogrzewa się do temperatury 80°C, po czym dodaje się 11,5g (100,5 mmola) Mg/CK^HsĄ, w wyniku czego dochodzi do reakcji egzotermicznej. Następnie otrzymaną mieszaninę ogrzewa się do temperatury wrzenia pod chłodnicą zwrotną, po czym oddestylowuje się mieszaninę etanolu i eteru naftowego aż do momentu, w którym w destylacie nie można już wykryć obecności etanolu. Całkowity ciężar destylatu wynosi 108g /=l,07g/mol Mg/OCiHŚi/· Po ochłodzeniu, z ługu macierzystego wydziela się ciała stałe za pomocą odsączenia, przemywa dwa razy eterem naftowym i suszy w atmosferze strumienia azotu.

Badania analityczne (chromatografia w układzie gaz-ciecz, GLC, oraz analiza miareczkowa) wykazują, że stosunek 3-metoksyfenol/Mg wynosi 2,05/1, a resztkowego etanolu nie ma, względnie występuje on tylko w ilości nieistotnej (poniżej zakresu detekcji GLC).

Przykład VD. Do 500 ml reaktora wyposażonego w mieszadło kotwicowe oraz urządzenie Deana-Starka wprowadza się 400 ml toluenu i 27 ml (250 mmoli) 3-metoksyfenolu. Rozpoczyna się mieszanie i mieszaninę ogrzewa do temperatury wrzenia pod chłodnicą zwrotną aż do rozpoczęcia się destylacji. Następnie dodaje się w pięciu ± 2,3g porcjach ll,44g (100 mmoli) Mg/OC 2^15/2. Po dodaniu pierwszej porcji, następne porcje dodaje się wyłącznie po tym, gdy początkowe stężenie etanolu w destylacie obniżyło się o ± 90%. Całkowitą objętość mieszaniny reakcyjnej utrzymuje się na stałym poziomie za pomocą dodawania toluenu. Po dodaniu ostatniej porcji kontynuuje się destylację aż do momentu, gdy w destylacie nie można już wykryć obecności etanolu. Całkowity ciężar destylatu wynosi 1084g (=10,84g)mmol Mg/CC/zl·^. Otrzymaną mieszaninę chłodzi się do temperatury 80°C, po czym przerywa się mieszanie i po osadzeniu się ciał stałych dekantuje się ług macierzysty. Produkt przemywa się cztery razy izooktanem (200 ml, temperatura 80°C) i suszy w strumieniu azotu (temperatura 25°C). Zgodnie ze zdjęciami SEM (mikroskopia elektronowa skaningowa) doszło w tym przypadku do utworzenia cząstek sferoidalnych.

Tabela II przedstawia wartość gęstości nasypowej (BD), wydajność polimeru, zawartość substancji rozpuszczalnych w ksylenie (XS) oraz wartość lepkości istotnej (LvN), które to dane

163 186 otrzymano w szarżach polimeryzacji przeprowadzonych w warunkach wskazanych w przykładzie V, z udziałem stałych składników katalizatora wytworzonych zgodnie z przykładem I ze związków magnezu wytworzonych zgodnie z przepisami ujawnionymi w powyższych przykładach VI i VII.

Tabela Π

Rozpuszczalnik	Wydajność polipropylenu kg/g	XS % wag.	LVN dl/g	BD g/ml
Eter naftowy	37,8	3,1	2,84	0,38
Toluen*	41,0	3,3	2,44	0,38
Toluen**	46,9	3,7	2,72	0,42
Etylobenzen**	43,0	3,2	2,68	0,42

W tabeli II użyto następujących oznaczeń:

* Stały składnik katalizatora wytworzony sposobem według Przykładu VI, ** Stały składnik katalizatora wytworzony sposobem według Przykładu VII, destylacja azeotropowa dla etanolu i toluenu, destylacja azeotropowa dla etanolu i etylobenzenu.

163 186

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz Cena l^{0 000} zł

Claims (1)

1. Zastrzeżenie patentowe

   Sposób katalitycznej polimeryzacji olefin przy zastosowaniu katalizatora zawierającego magnez, tytan i halogen, wytworzonego przez halogenowanie fenolanu magnezu halogenkiem czterowartościowego tytanu, znamienny tym, że reakcję prowadzi się w obecności katalizatora polimeryzacji wytworzonego w ten sposób, że di-3-halogeno lub 3-Ci---alkoksyfenolan/magnezowy poddaje się halogenowaniu z użyciem halogenku czterowartościowego tytanu w obecności halogenowęglowodoru, po czym odzyskuje się z mieszaniny reakcyjnej stały produkt reakcji i łączy się stały produkt reakcji ze związkiem glinoorganicznym i donorem elektronów.