PL159027B1 - Sposób i scianowy kompleks podsadzkowy do podsadzania wyrobiska górniczego PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób podsadzania wyrobiska górni- czego polegajacy na wprowadzaniu, do prze- strzeni powstalej po wyeksploatowaniu kopa- lin, podsadzki w postaci piasku, kruszywa, popiolów lub innych materialów, przy zasto- sowaniu tamy podsadzkowej, znamienny tym, ze tame (T) podsadzkowa przesuwa sie w calosci o wielkosc (s) kroku podsadzki, na calej dlugosci wyrobiska, tuz przed operacja podsa- dzania, a po wykonaniu swiezego wyrobiska, tuz przed operacja podsadzania, a po wykona- niu swiezego pasa podsadzki kontynuuje sie podpieranie stropu nad tym pasem, za pomoca stojaków (6 i 7) i stropnicy (4) z wysiegnikiem (39), w ciagu calego dalszego cyklu eksploata- cji, az do momentu nastepnego przesuwania tamy (T) podsadzkowej. PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób podsadzania wyrobiska górniczego i ścianowy komplek, podsadzkowy do podsadzania wyrobiska górniczego, składający się z górniczej obudowy ścianowej połączonej z przesuwną tamą podsadzkową, przeznaczony do eksploatacji kopalin w wyrobiskach poziomych i prowadzonych po wzniosie.

W miarę rozwoju ekologii i uwzględniania wymogów tej nauki w dziedzinie górnictwa coraz większego znaczenia nabierają systemy eksploatacji prowadzone z zastosowaniem podsadzki. Chociaż systemy eksploatacji zawałowej są tańsze i wygodniejsze z punktu widzenia interesów poszczególnej kopalni lub resortu górnictwa, jednak biorąc pod uwagę interes ogólnonarodowy systemy te są bardzo kostowne. Eksploatacja systemem zapałowym powoduje dewastację powierzchni i nieodwracalne, szkodliwe zmiany ekologiczne. Szkody górnicze związane z eksploa159 027 tacją zawałową niszczą system wód gruntowych czyniąc całe obszary gruntu nieprzydatnymi dla upraw rolnych i leśnych oraz nienadających się dla potrzeb budownictwa. Szkód takich nie powodują systemy eksploatacji podsadzkowej, dlatego dalszy rozwój górnictwa powinien bazować na udoskonalaniu tych systemów.

Najczęściej dotychczas stosowane metody eksploatacji podsadzkowej są realizowane przy zastosowaniu tamy podsadzkowej wykonanej z drewna w postaci prz’egrody, uszczelnionej płótnem podsadzkowym, biegnącej wzdłuż wyrobiska ścianowego za obudową. Obszar budowy tamy musi być zabezpieczony dodatkową obudową drewnianą, która pozostaje w podsadzce, zwiększając koszty eksploatacji. Poza tym czas budowy takiej tamy jest bardzo długi. W czasie budowy tamy wyrobisko jest skazane na bezproduktywny postój i nie można w nim prowadzić eksploatacji, co znacznie zmniejsza dobowe wydobycie urobku i również podnosi koszty eksploatacji. Po wybudowaniu tamy przestrzeń nią ograniczoną wypełnia się podsadzką, po czym przystępuje się do dalszej eksploatacji pokładu. Następnie, po kilkakrotnym przesunięciu obudowy w wyniku kolejnych skrawów kombajnu, przystępuje się do budowy następnej tamy. W kolejnym cyklu wypełniania podsadzką przestrzeni pomiędzy starą i nową tamą, ta poprzednia zostaje zasypana materiałem podsadzkowym. Tak więc przy tym tradycyjnym sposobie podsadzania wyrobiska górniczego, po wykonaniu każdych następnych kilku skrawów calizny pokładu, musimy wykonywać kolejną nową tamę podsadzkową z nowych materiałów.

Znana jest, z opisu patentowego nr 54 780, przesuwna czołowa tama podsadzkowa składająca się z podstawy, wysięgnika, stojaka, rozpory oraz rygli dolnych i górnych, między którymi rozpostarto płótno podsadzkowe wzmocnione łańcuchami. Łańcuchy przymocowano na stałe do rygla dolnego i za pomocą haków do rygla górnego, co ułatwiało dopasowanie długości łańcuchów do wysokości podsadzanego wyrobiska. Tama ta nie była związana z obudową, co obniżało jej stabilność. Nie posiadała możliwości podparcia stropu zalegającego nad przestrzenią położoną pomiędzy tamą i czołem podsadzki, co pociągało za sobą konieczność stosowania dodatkowej obudowy drewnianej pod tą częścią stropu. Poza tym napór podsadzki powodował wybrzuszanie się płótna podsadzkowego i opieranie się wybrzuszenia o stojak, są w nim naprężenia zginające. Stojaki tamy nie były zabezpieczone przed działaniem takich naprężeń i ulegały wyginaniu.

Znany jest również, z opisu patentowego PRL nr P-258 791, sposób podsadzania wyrobisk górniczych i kompleks podsadzkowy służący do podsadzania wyrobisk górniczych, składający się z obudowy o trzech stropnicach i dwóch spągnicach rozpartych trzema stojakami. Między tylną stropnicą i tylną spągnicą rozpięto łańcuchy połączone za pomocą śrub z łańcuchami poprzecznymi. Powstała w ten sposób łańcuchowa siatka tworzy szkielet tamy podsadzkowej. Płótno podsadzkowe jest umieszczone na szpulach pod tylną stropnicą i w czasie przesuwania obudowy rozwija się i układa na spągu wyrobiska. Pionowo usytuowana część płótna, opierająca się na łańcuchowej siatce tworzy pokrycie tamy. Przed przystąpieniem do podsadzania wyrobiska płótno to musi być szyte na styku poszczególnych sekcji obudowy, by nie dopuścić do przecieków podsadzki. Pochłania to dodatkową robociznę i powoduje wydłużenie cyklu podsadzania. Taki sposób podsadzania powoduje bardzo duże zużycie kosztownego płótna podsadzkowego, które niepotrzebne pokrywa cały spąg wyrobiska. Przesuwanie sekcji tamy razem z obudową wyrobiska wymaga przegubowego rurociągu podsadzkowego zginającego się pod stosunkowo dużym kątem. Tama wykonana z płótna rozwijającego się ze szpul nie ma uszczdnienia w górnej części, nad szpulami, co przy małym wzniosie wyrobiska powoduje niedostateczne podsadzenie stropu i zbyt duże jego obniżenie się przed uzyskaniem kontaktu z podsadzką, a śruby łączące łańcuchy szkieletu tamy rozdzierają płótno podsadzkowe powodując dodatkowe nieszczelności. Dodatkowy wpływ na nadmierne obniżanie się stropu przed podsadzeniem ma zbyt długie jego pozostawienie w stanie niepodpartym w przestrzeni sąsiadującej z czołem podsadzki. Obudowa kompleksu podsadzkowego ma niewłaściwą dyslokację podporności. Z trzech stojaków obudowy dwa są umieszczone od strony ociosu a jeden od strony podsadzki, co również przyczynia się do osiadania stropu zanim podeprze go podsadzka. Jednym z elementów podsadzania wyrobiska przy zastosowaniu powyżej opisanego sposobu jest kilkakrotne rabowanie obudowy i połączonych z nią segmentów tamy dla wykonania jednego cyklu podsadzki. Wskutek tego strop nad tamą ulega kilkakrotnemu obciążeniu (tzw. pompowaniu), co powoduje jego pękanie i opadanie poza zasięgiem tylnych stropnic.

159 027

Wszystkie wady i niedogodności dotychczas znanych sposobów podsadzania wyrobisk górniczych i kompleksów podsadzkowych usuwa sposób podsadzania wyrobiska górniczego i ścianowy kompleks podsadzkowy do podsadzania wyrobiska górniczego według wynalazku. Sposób według wynalazku polega na przesuwaniu całej tamy podsadzkowej tuż przed operacją podsadzania i podpieraniu stropu w świeżo podsadzonym pasie wyrobiska, za pomocą wysięgników stropnic tamy podsadzkowej, przez cały czas eksploatacji pokładu, aż do momentu następnego przesuwania tamy. Zapobiega to osiadaniu stropu nad świeżo położonym pasem podsadzki i wywieraniu nacisku przez górotwór na ten pas. Zapobiega również rozpełzaniu się czoła podsadzki. Taki sposób podsadzania wyrobiska górniczego skraca do minimum czas, w którym czoło podsadzki nie jest trzymane przez tamę. Zanim nastąpiłby ruch górotworu powodujący obniżenie się stropu, jest już wykonany nowy pas podsadzki wzdłuż całego wyrobiska, trzymany przez tamę. Dzięki temu sposób podsadzania wyrobiska górniczego według wynalazku może znaleźć zastosowanie nawet w wyrobiskach o bardzo słabych stropach. W wyrobiskach o stropach średnich i mocnych sposób ten pozwala na zwiększenie kroku podsadzki. Jednoczesne przesuwanie tamy podsadzkowej na długim odcinku pozwala na stosowanie sztywnych rurociągów podsadzkowych lub rurociągów o bardzo małym stopniu ugięcia, gdyż rurociąg połączony z tamą jest razem z nią przesuwany. Tama podsadzkowa wykonana w postaci segmentowej przegrody jest pochylona w kierunku czoła podsadzki pod kątem naturalnego zsypu materiału podsadzkowego (kąt tarcia materiału - stożek tarcia). Zapobiega to obsypywaniu się czoła podsadzki po odsunięciu od niego tamy. W wyrobiskach prowadzonych po wzniosie usytuowanych w stosunku do poziomu pod kątem większym od kąta naturalnego zsypu materiału podsadzkowego, tama może być ustawiona prostopadle do spągu. Dokładne uszczelnienie tamy względem spągu i stropu pozwala na dobre podsadzenie wyrobiska.

Ścianowy kompleks podsadzkowy składa się z tamy podsadzkowej i obudowy. Tama podsadzkowa i obudowa tworzą konstrukcję zazębiającą się wzajemnie, połączoną słownikami hydraulicznymi i przesuwnymi osłonami. Stropnica tamy wchodzi w wycięcie stropnicy obudowy a spągnica tamy wchodzi w wycięcie spągnicy obudowy. Zasadnicze podparcie stropu jest zlokalizowane w okolicy tamy podsadzkowej, co zapobiega jego przedwczesnemu osiadaniu. Trzon tamy stanowi konstrukcję rozsuwaną w płaszczyźnie skośnej lub prostopadłej do stropu, zdolną do przenoszenia momentów zginających pochodzących od naporu podsadzki, co ułatwia dopasowanie wysokości tamy do wysokości wyrobiska. Tama podsadzkowa składa się z zespołów podpierających połączonych między sobą górnymi i dolnymi ryglami. Zespół podpierający składa się ze stropnicy, spągnicy, wspornika i dwóch stojaków hydraulicznych. Wspornik zapewnia zespołowi podpierającemu stabilność w kierunku prostopadłym do czoła ściany. Stabilność w kierunku równoległym do czoła ściany zapewniają tamie rygle. Prostopadle do górnych i dolnych rygli zamocowano łańcuchy połączone poprzecznie, w pewnych odstępach, sztywnymi prętami. Powstała w ten sposób konstrukcja tworzy szkielet tamy podsadzkowej a rozpięte między ryglami płótno stanowi jej poszycie. Pomiędzy dolnymi ryglami i spągiem oraz górnymi ryglami i stropem umieszczono taśmy gumowe uszczelniające tamę. Obudowa składa się ze stropnicy, spągnicy, czterech stojaków hydraulicznych, dwóch wsporników oraz słowników z osłonami. W spągnicy obudowy umieszczono tradycyjny przesuwnik sekcji i przesuwnik tamy, połączony jednym końcem z zespołem podpierającym tamy. W stropnicy obudowy mieści się siłownik wysuwnej stropnicy przedniej i słownik służący do wyciągania stropnicy tamy podsadzkowej z podsadzki. Za tylnymi stojakami obudowy umieszczono wsporniki zapewniające stabilność wzdłużną i poprzeczną sekcj i obudowy w czasie jej przesuwania. Przejście dla załogi zlokalizowano między stojakami obudowy, co znacznie podnosi bezpieczeństwo obsługi i skraca rozpiętość wyrobiska. Przesuwanie obudowy i przenośnika ścćanowego odbywa się w sposób tradycyjny, natomiast tamę przesuwa się po wykonaniu liczby skrawów odpowiadającej krokowi podsadzki. Przy stropach słabych można stosować mniejszy krok podsadzki i większą częstotliwość podsadzania zaś przy stropach mocnych krok podsadzki można zwiększyć zmniejszając jednocześnie częstotliwość podsadzania wyrobiska.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładowym wykonaniu na rysunku, który przedstawia przekrój poprzeczny wyrobiska oraz ścćanowy kompleks podsadzkowy w położeniu bezpośrednim przed przesuwaniem tamy.

Sposób podsadzania wyrobiska górniczego, według wynalazku, polega na przesuwaniu o wielkość s kroku podsadzki całej tamy T podsadzkowej, na długości całego wyrobiska ścianowego,

159 027 tuż przed operacją podsadzania, w podobny sposób jak przesuwa się przenośnik ścianowy. Następnie po przesunięciu tamy T na nowe miejsce i wykonaniu operacji podsadzania kontynuuje się podpieranie stropu nad świeżo podsadzonym pasem wyrobiska w ciągu całego dalszego cyklu eksploatacji, aż do momentu następnego przesuwania tamy. W ten sposób zapobiega się przedwczesnemu osiadaniu stropu nad podsadzonym polem i naciskowi górotworu na świeżo wykonany pas podsadzki, nie dopuszczając do rozpełzania się tego pasa.

Ścianowy kompleks podsadzkowy składa się z tamy T i obudowy B. W skład tamy T wchodzą zespoły 1 podpierające oraz rygle 2 górne i rygle 3 dolne, z których każdy jest połączony przegubowo, dwustronnie z zespołami 1. Każdy zespół 1 podpierający składa się ze stropnicy 4, spągnicy 5, dwóch hydraulicznych stojaków 6 i 7 oraz wspornika 8. Stojak 7jest siłownikiem dwustronnego działania zabezpieczonym dwustronnie zamkiem hydraulicznym (blokiem zaworowym wyposażonym w zawór zwrotny otwierany ciśnieniem i zawór bezpieczeństwa). Wspornik 8 składa się z podstawy 9 połączonej sztywno ze spągnicą 5 i rdzennika 10 połączonego przegubowo ze stropnicą

4. Rdzennik 10 jest prowadzony w podstawie 9 między śccankami 11 i 12 i może się jedynie przesuwać wzdłuż jej osi. Ponieważ podstawa 9 jest usytuowana prostopadle do spągnicy 5, rdzennik 10 może się przemieszczać jedynie prostopadle do spągnicy 5. Taka konstrukcja wspornika 8 przejmuje naprężenia zginające, powstałe wskutek naporu podsadzki, które obciążałyby stojaki hydrauliczne 6 powodując ich uszkodzenia. Poza tym wspornik 8 zapewnia stabilność zespołu 1 podpierającego i ustala położenie stropnicy 4 względem spągnicy 5. Między ryglami 2 i 3 rozpięto łańcuchy 13 przymocowane na stałe do jednego z nich np. do rygla 3 dolnego i za pomocą np. haków, do rygla 2 górnego, co ułatwia regulowanie długości łańcuchów w zależności od wysokości wyrobiska. Każde dwa lub trzy łańcuchy połączono sztywnymi prętami 14 w ten sposób, że pręty 14 są usytuowane prostopadle do łańcuchów 13 a środek każdego wyżej położonego pręta leży nad sąsiednimi końcówkami dwóch prętów położonych niżej. W ten sposób powstał elastyczny szkielet tamy T. Jako poszycie tamy zastosowano płótno 15 podsadzkowe przepuszczające wodę a zatrzymujące materiały stałe. Płótno 15 jest przymocowane do rygli 2 górnych i rygli 3 dolnych na stałe, z zapasem na zabezpieczenie pokrycia maksymalnej wysokości tamy przy maksymalnej długości łańcuchów 13. Gdy tama T pracuje na niższym zakresie nadmiar płótna 15 zwisa w postaci zakładki 16 ułożonej w dolnej części tamy. W celu uszczelnienia tamy między spągiem i stropem wyrobiska zastosowano dolne fartuchy 17 uszczelniające i górne fartuchy 18 uszczelniające, wykonane z gumowych taśm przymocowanych do rygli 2 i 3. Między stojakami 6 i 7 do stropnicy 4 tamy T podwieszono, za pomocą np. łańcuchów 19 rurociąg 20 podsadzkowy.

Obudowa B składa się ze stropnicy 21, spągnicy 22, dwóch wspo rników 23 i czterech stojaków hydraulicznych, przy czym stojaki 24 przednie i stojaki 25 tylne mają oddzielne sterowanie. W stropnicy 21 obudowy B wykonano wycięcie 26 mieszczące stropnicę 4 tamy T w pozycji wyjściowej w czasie podsadzania wyrobiska, a w spągnicy 22 obudowy B wykonano wycięcie 27 mieszczące spągnicę 5 tamy T w tymże czasie podsadzania. Wsporniki 23 obudowy B są zbudowane podobnie jak wsporniki 8 tamy T i spełniają identyczną rolę, zapewniając stabilność sekcjom obudowy i ustalając położenie stropnicy 21 względem spągnicy 22. W stropnicy 21 obudowy B umieszczono osłonę 28 połączoną cięgnem 29 ze stropnicą 4 tamy T. Osłona 28 zabezpiecza przestrzeń roboczą przed opadami okruchów stropu w czasie, gdy obudowa B znajduje się w pozycji odsuniętej od tamy T. Osłona 28 wysuwa się ze stropnicy 21 samoczynnie w miarę oddalania się obudowy B od tamy T. Siłownik 30 służy do wyciągania stropnicy 4 z podsadzki, w czasie przesuwania tamy T i do ewentualnego wsuwania osłony 28 do stropnicy 21. Między stojakami 24 i 25 zamocowanymi przegubowo do stropnicy 21 i spągnicy 22 znajduje się przejście dla załogi. Miejsce to jest całkowicie osłonięte stropnicą a od ociosu oddzielają go stojaki 25. Wysuwna stropnica 31 przesuwana siłownikiem 32 zabezpiecza strop przy ociosie bezpośrednio po skrawie kombajnu. Obudowa B jest przesuwana w sposób tradycyjny a tamę T przesuwa się za pomocą siłowników 33 umieszczonych w spągnicach 22 lub 5 łączących te spągnicę. Tamę T można również przesuwać za pomocą cięgieł połączonych z przesuwnikami hydraulicznymi lub z obrotowymi silnikami hydraulicznymi. Reakcję przesuwania tamy może przenosić obudowa B, gdy siłowniki przesuwu są z nią połączone, lub przenośnik ścianowy 34 gdy z nim połączy się przesuwnik tamy.

Ścianowy kompleks podsadzkowy działa w sposób następujący. Po ustawieniu tamy T i zablokowaniu jej, za pomocą rozparcia stojaków 6 i 7, rurociągiem 20 podsadzkowym i jego

159 027 odgałęzieniami 35 doprowadza się materiał podsadzkowy do przestrzeni 36, odgrodzonej tamą T od reszty wyrobiska, wciskając go tam za pomocą wody pod ciśnieniem lub sprężonego powietrza. W czasie podsadzania tama T jest dosunięta do obudowy B. Końcówka 37 stropnicy 4 tamy przylega do wewnętrznej powierzchni 38 stropnicy 21 kończącej wycięcie 26, zaś spągnica 5 tamy wchodzi w wycięcie 27 spągnicy 22 obudowy. Wysięgniki 39 stropnic 4 podpierają strop na podsadzoną przestrzenią. Ponieważ stropnica 21 jest znacznie szersza od stropnicy 4 więc powodzeniem mieści tą ostatnią w wycięciu 26. Z chwilą wypełnienia całej przestrzeni 36, od spągu aż pod strop, kończy się czynność podsadzania i przystępuje się do urabiania pokładu. Przy stropie słabym, bezpośrednio po przejechaniu kombajnu należy osłonić odsłoniętą powierzchnię stropu za pomocą wysuwnej stropnicy 31.

Następnie przesuwa się kolejne sekcje obudowy B i przepycha się przenośnik 34 ścianowy. W czasie przesuwania obudowy spągnica 5 wysuwa się z wycięcia 27 spągnicy 22 a stropnica 21 obudowy B przesuwa się wzdłuż stropnicy 4 powodując wysuwanie się osłony 28 ciągniętej przez cięgło 29 i osłaniając odsłonięty odcinek stropu. Przy dalszym przesuwaniu obudowy B zwiększa się odległość pomiędzy stojakami 7 i 24, jednak strop między nimi jest osłonięty osłoną 28. Przez cały czas przesuwania obudowy B po kolejnych skrawach stojaki 6 i 7 nie zmieniają swojego położenia nie dopuszczając do ugięcia stropu i rozpełzania podsadzki. Podparcie stropu tuż przy czole podsadzki dwoma rzędami stojaków 6 i 7 i zachowanie tej podporności przez kilka kolejnych skrawów kombajnu, stwarza bardzo dobre warunki dla samonośności skal stropowych. Skały te nie ulegają rozwarstwieniu i tylko minimalnie obciążają obudowę. Strop nad przestrzenią roboczą wyrobiska tworzy półkę samonośną. Po przesunięciu obudowy B o skok podsadzki s rabuje się stojaki 6 i 7 i przesuwa się tamę T, aż do zetknięcia się końcówki 37 stropnicy 4 z powierzchnią 38 stropnicy 21. W czasie przesuwania tamy stropnica 4 jest prowadzona w wycięciu 26 stropnicy 21 obudowy B zachowując stabilność. Po przesunięciu tamy T rozpiera się stojaki 6 i 7 i przystępuje do podsadzania. Rygle 2 górne znajdują się wówczas przy końcu 40 stropnicy 22.

Zakład Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 5000 zł.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia pa tento we

   1. Sposób podsadzania wyrobiska górniczego polegający na wprowadzaniu, do przestrzeni powstałej po wyeksploatowaniu kopalin, podsadzki w postaci piasku, kruszywa, popiołów lub innych materiałów, przy zastosowaniu tamy podsadzkowej, znamienny tym, że tamę (T) podsadzkową przesuwa się w całości o wielkość (s) kroku podsadzki, na całej długości wyrobiska, tuż przed operacją podsadzania, a po wykonaniu świeżego wyrobiska, tuż przed operacją podsadzania, a po wykonaniu świeżego pasa podsadzki kontynuuje się podpieranie stropu nad tym pasem, za pomocą stojaków (6 i 7) i stropnicy (4) z wysięgnikiem (39), w ciągu całego dalszego cyklu eksploatacji, aż do momentu następnego przesuwania tamy (T) podsadzkowej.
2. 2. Ścianowy kompleks podsadzkowy do podsadzania wyrobiska górniczego, składający się z przesuwnej tamy (T) podsadzkowej i czterostojakowej obudowy (B) hydraulicznej, znamienny tym, że tama (T) i obudowa (B) zazębiają się wzajemnie i stropnica (4) tamy (T) mieści się w wycięciu (26) stropnicy (21) obudowy (B) a spągnica (5) tamy (T) wchodzi w wycięcie (27) spągnicy (22) obudowy (B), przy czym tama (T) i obudowa (B) są ze sobą połączone za pomocą siłowników (30 i 33) lub cięgieł służących do przesuwania tamy (T) a obudowa (B) ma osłonę (28) połączoną za pomocą cięgła (29) ze stropnicą (4) tamy (T) lub górnymi ryglami (2) łączącymi zespoły (1) podpierające tejże tamy (T).
3. 3. Ścianowy kompleks podsadzkowy według zastrz. 2, znamienny tym, że każdy zespół (1) podpierający tamy (T) ma wspornik (8) składający się z podstawy (9) połączonej sztywno ze spągnicą (5) i rdzennika (10) połączonego przegubowo, za pomocą sworznia lub osi, ze stropnicą (4), prowadzonego suwliwie w podstawie (9) między ściankami (11 i 12), przenoszący momenty zginające w płaszczyznach prostopadłych do spągnicy (5), a każda sekcja czterostojakowej obudowy (B) ma dwa takie wsporniki (23), z których każdy jest umieszczony na spągnicy (22) obudowy (B) w ten sposób, że jego podstawa jest połączona sztywno ze spągnicą (22) a jego oś symetrii prostopadła do spągnicy (22) znajduje się we wspólnej płaszczyźnie z osiami s^m^ettii stojaków (24 i 25) prostopadłymi do spągnicy (22) lub w płaszczyźnie równoległej do tej płaszczyzny.
4. 4. Ścianowy kompleks podsadzkowy według zastrz. 2 albo 3, znamienny tym, że każdy zespół (1) podpierający tamy (T) ma co najmniej dwa stojaki (6 i 7), przy czym stojak (7) najbardziej odległy od wspornika (8) jest siłownikiem hydraulicznym dwustronnego działania zabezpieczonym dwustronnie zamkiem hydraulicznym, który nie pozwala na swobodny wypływ medium hydraulicznego z wnętrza siłownika (stojaka 7).
5. 5. Ścćanowy kompleks podsadzkowy, znamienny tym, że zamiast przesuwników (33) tamy (T) ma obrotowe silniki hydrauliczne, które za pomocą cięgiel i wielokrążków dociągają tamę (T) do obudowy (B).