BE1017201A4 - Werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat van personen. - Google Patents

Abstract

Werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat, daardoor gekenmerkt dat ze in hoofdzaak bestaat in het bepalen van de homogeniteit van de verdeling van een parameter van het huidoppervlak of het huidweefsel van minstens een gedeelte van het gelaat van een persoon, waarbij de homogeniteit als maat wordt genomen voor de veroudering van de huid, en waarbij de homogeniteit afneemt naarmate de huid meer is verouderd.

Description

Werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat van personen.

De huidige uitvinding heeft betrekking op een werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat van personen.

Huidveroudering werd tot nu toe beoordeeld op de vorm van groeven aan de oppervlakte van de huid. Deze kleinste zichtbare structuur van het huidoppervlak wordt ook de microstructuur genoemd.

Vingerafdrukken zijn vermoedelijk de best gekende analyses van de microstructuur van de huid. Door afdrukken te nemen van het huidoppervlak met snel hardende polymere siliconengel, kunnen de huidgroeven aan de hand van de afdruk geanalyseerd worden op hun diepte en oriëntatie.

Met de komst van de digitale camera werd deze omslachtige techniek grotendeels vervangen door een eenvoudige, niet-invasieve, digitale beeldopname van de huidoppervlakte (fig 1), gevolgd door een rechtstreekse beeldverwerking door een computer (fig 2) . Onder gestandaardiseerde schuine belichting worden de huidgroeven zichtbaar als donkere schaduwen(fig 3). Het beeld wordt omgezet in grijswaarden (GL of grey level) die overeenstemmen met de niveauverschillen van de huidstructuur. Hoe donkerder de grijswaarde (GL) des te dieper de groeve. De donkerste pixels komen overeen met de diepste groeven.

Bij de verwerking van het beeld op de computer, wordt een netwerk getekend over de huidgroeven, dat het patroon van de microstructuur volgt (fig 4). Dit netwerk kan geïsoleerd worden van de achtergrond en desgevallend benadrukt worden door de pixels van het netwerk een grotere pixelwaarde toe te kennen (fig 5).

Een computeranalyse van de grijswaarden geeft een beoordeling van de huidtextuur op volgende parameters: (a) de totale lengte van de huidgroeven in het gemeten oppervlak, ook dichtheid van de huidgroeven of densiteit genaamd (density), uitgedrukt in rran/mm2.

(b) de grijswaarden over heel de oppervlakte die worden ondergebracht in pieken (lichte zones) en dalen (donkere zones), die berekend worden ten opzichte van de gemiddelde grijswaarde en waarop volgende berekeningen gelden: - de oppervlakte benomen door de pieken (fig 6) en de dalen (fig 7); de som van beide onregelmatigheden, ook de ruwheid (Roughness) (Ra) genaamd (fig 8), die een maat is voor de ruwheid van het huidoppervlak, uitgedrukt in grijswaarden (GL); - de gemiddelde hoogte van de pieken (Rp) , de dalen (Rv) en de totale hoogte van beide (Rt) is een maat voor het reliëf (fig 9), uitgedrukt in grijswaarden (GL); en - de gemiddelde afstand tussen de pieken (Sm) die de afstand tussen de lijnen van het netwerk in micrometer weergeeft (fig 10) .

(c) De oriëntatie van de huidgroeven wordt beoordeeld aan de hand van het netwerk, corresponderend met lijnen die de donkerste grijswaarden volgen op het scherm.

De oriëntatie van de huidgroeven op dit netwerk wordt uitgezet op een ronde grafiek die men de roos van distributie noemt. Hierbij worden de gecumuleerde lengtes van alle huidgroeven die éénzelfde oriëntatie (lees richting) hebben, weergegeven als een lijn door een cirkel van 360°.

De lengte van die lijn is een maat voor de totale lengte van de huidgroeven in die bepaalde oriëntatie. De verschillende oriëntaties van de gecumuleerde groeven vormen een roos-achtig figuur (fig 11).

Tegenwoordig gaat men er van uit dat een jonge huid een oriëntatie van de groeven heeft in meer dan één richting, met liefst twee richtingen loodrecht op elkaar georiënteerd, ook isotropie genoemd. In de roos van distributie wordt dit als een kruis weergegeven (fig 12).

Een oude huid verliest in de loop der jaren zijn gekruiste ruitvormige structuur om te eindigen in een enkelvoudige oriëntatie van de huidgroeven, ook anisotropie genoemd. In de roos van distributie wordt dit als een vlakke curve voorgesteld (fig 13).

Bovendien zou een jonge huid, in vergelijking met een oude huid, een densere microstructuur (hoge densiteit in mm/mm2), een gladdere huid (lage Ra waarde), minder diepe huidgroeven (lagere Rp, Rv en Rt), en een kleinere gemiddelde afstand tussen de groeven (lagere Sm waarde) vertonen, vergeleken met een oude huid.

Deze bevindingen stammen grotendeels af van onderzoeken uitgevoerd op de binnenzijde van de voorarm. Referentie; Measuring the Skin, Agache,P., Humbert, Philippe, Springer 2004, 784p., ISBN: 3-540-01771-2.

Een nadeel van de huidige werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de gelaatshuid is dat de hierboven beschreven bevindingen niet zomaar kunnen worden toegepast voor de huid van het gelaat.

Inderdaad, de meeste inzichten werden tot op heden verworven op het lichaam en kunnen niet zomaar doorgetrokken worden naar de huid van het gelaat. Deze oude normen zijn van weinig nut in de analyse van de huid van het gelaat.

Recente observaties, door de uitvinder, van de huidstructuur van het gelaat van baby's, jonge personen en oudere personen toonde geen noemenswaardige verschillen tussen jong en oud, afgaande op de analyses van de tot op heden beschreven waarden van de huidstructuur.

Sterke variaties in densiteit van de microstructuur, in de Ra, in de Rt, en in de Sm, worden ook waargenomen bij populaties van dezelfde leeftijd, zoals waargenomen bij groepen van kinderen met de leeftijd van één jaar en groepen van dames rond zestig jaar.

De oriëntatie van de groeven, weergegeven door de roos van distributie, varieert eveneens sterk binnen éénzelfde leeftijdsgroep. Anisotropie wordt zowel waargenomen bij baby's als bij de leeftijdsgroep van zestigjarigen.

Isotropie wordt eveneens waargenomen in alle leeftijdsgroepen, bejaarden inbegrepen.

De tot nu toe geldende en beschreven waarden zijn dus geen betrouwbare maat voor huidveroudering van het gelaat bij de individuele persoon. Bovendien kan een eenvoudige handeling zoals het aanbrengen van een klassieke hydraterende crème op het gelaat, de gegevens behoorlijk veranderen.

De huidige uitvinding heeft tot doel aan de voornoemde en andere nadelen een oplossing te bieden.

Hiertoe betreft de uitvinding een werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat, die in hoofdzaak bestaat in het bepalen van de homogeniteit van de verdeling van een parameter van het huidoppervlak of van het huidweefsel, van minstens een gedeelte van het gelaat van een persoon, waarbij de homogeniteit als maat wordt genomen voor de veroudering van de huid, en waarbij de homogeniteit afneemt naarmate de huid meer is verouderd.

Bij voorkeur zijn de voornoemde parameters huidgroeven aan het huidoppervlak en/of pigmenten en/of bloedvaten in het huidweefsel.

Uit intensief onderzoek is gebleken dat de voornoemde werkwijze een goede beoordeling van de veroudering van de huid van het gelaat van personen toelaat.

Een voordeel hiervan is dat personen na een bepaling van de huidveroudering van hun gelaat op een efficiënte wijze kunnen worden onderworpen aan een cosmetische of esthetische behandeling teneinde de huidveroudering af te remmen.

Teneinde de kenmerken van de huidige uitvinding beter aan te tonen worden hierna, als voorbeeld zonder enig beperkend karakter, twee voorkeurdragende werkwijzen volgens de uitvinding beschreven voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat van een persoon, met verwijzing naar de bijgaande figuren, waarin:

Figuur 1 illustratief het nemen van beeldopnamen van de huid van het gelaat weergeeft;

Figuur 2 een computer weergeeft waarop de beelden uit de beeldopname verwerkt zijn weergegeven;

Figuur 3 op grotere schaal een beeldopname van de huid weergeeft;

Figuren 4 en 5 eenzelfde zicht weergeven als figuur 3 doch na verwerking van het beeld;

Figuren 6 tot 10 grafische beeldanalyses weergeven voor het bepalen van de veroudering van de huid volgens een bekende werkwijze;

Figuren 11 tot 13 andere beeldanalyses weergeven voor het bepalen van de veroudering van de huid volgens een bekende werkwijze;

Figuur 14 een detail van een verwerkte beeldopname van een jonge huid weergeeft;

Figuur 15 een detail van een verwerkte beeldopname van een oude huid weergeeft;

Figuren 16 en 17 huidgroeven weergeven die in de figuren 14 en 15 op de beeldopname van de huid zijn aangeduid;

Figuur 18 een sterk uitvergroot en door de computer verwerkt beeld weergeeft van een gedeelte van het huidoppervlak van een jonge huid;

Figuur 19 een sterk uitvergroot en door de computer verwerkt beeld weergeeft van een gedeelte van het huidoppervlak van een oude huid;

Figuren 20 en 21 een statistische voorstelling weergeven van de variaties in het oppervlak van de huid weergegeven in de figuren 18 en 19;

Figuur 22 een zelfde zicht weergeeft als figuur 18, doch van de huidskleur van een jonge huid;

Figuur 23 een statistische voorstelling weergeeft van de variaties in de huidskleur dat is weergegeven in figuur 22;

Figuren 24, 25 en 26, 27 dezelfde zichten weergeven als respectievelijk figuren 22 en 23, doch voor een telkens oudere huid;

Figuren 28, 29 zichten weergeven in overeenstemming met de figuren 11 tot 13;

Figuren 30A en 30B schematisch verschillende zones van het gelaat weergeven.

Teneinde de veroudering van de huid van het gelaat van een persoon te bepalen, wordt in eerste instantie, zoals is weergegeven in figuur 1, een digitale beeldopname van het huidoppervlak van minstens een gedeelte van het gelaat genomen.

Bij het nemen van beeldopnamen volgens een bekende techniek onder een gestandaardiseerde schuine belichting, wordt een beeld verkregen, zoals is weergegeven in figuur 3, met lichte en donkere zones, in overeenstemming met het reliëf van het huidoppervlak.

Zoals bekend kunnen ook andere belichtingsmethoden worden toegepast om het reliëf van de huid in beeld te brengen.

De opgenomen beelden kunnen door een computer worden verwerkt, waarbij aaneensluitende donkere zones worden herkend als huidgroeven.

De huidige uitvinding bestaat er in hoofdzaak in om de homogeniteit van de verdeling van de huidgroeven over het bemonsterde oppervlak te berekenen.

Inderdaad, opvallend is de nieuwe vaststelling van een veel uniformer patroon van de verdeling van de huidgroeven bij een jonge huid, vergeleken met die van een oudere persoon.

Deze waarneming blijkt bovendien een constant gegeven voor huidoppervlakken met eenzelfde mate van veroudering.

Alle baby's vertonen een uniforme verdeling van de huidgroeven terwijl alle bejaarden een onregelmatig patroon vertonen van de huidgroeven. In de loop der jaren wordt ook een verschuiving waargenomen van een uniforme homogene structuur naar een inhomogene chaotische structuur. De oudere huid van het gelaat wordt dus niet noodzakelijk gekenmerkt door meer of minder groeven per vierkante millimeter huid (densiteit), door een grotere of kleinere gemiddelde afstand tussen de lijnen van het netwerk (Sm) , door diepere of oppervlakkige groeven (Ra en Rt) , of door een isotropie of anisotropie in de oriëntatie van de huidgroeven.

Het is eerder de onregelmatige distributie van de groeven en van hun grijswaarden die een betrouwbare aanwijzing is voor de huidveroudering en dit des te meer naarmate de huid meer beschadiging heeft opgelopen.

De opvallendste zichtbare onregelmatigheid wordt waargenomen op het netwerk van de huidgroeven. De baby beschikt over een heel regelmatig netwerk met een bijna uniforme verdeling van het netwerk over de huid van het gelaat (fig 14) . Naarmate de veroudering toeneemt, wordt de verdeling van dit netwerk onregelmatig en wisselen zones met een densere netwerkstructuur elkaar af met zones met een ontbrekende netwerkstructuur (fig 15). De gemiddelde densiteit en Sm van het netwerk kan bij baby's en bejaarden soms gelijk zijn, hoewel hun gelijkmatige verdeling of homogeniteit merkelijk verschilt.

Om deze evolutie in verdeling cijfermatig weer te geven werd het netwerk geïsoleerd van de achtergrond en werd de grootte van elke zwarte pixel met een vaste waarde aangedikt (figuren 16 en 17).

Hierdoor is het contrast tussen de twee netwerken nog groter. De kleine openingen in het netwerk hebben de neiging samen te lopen en het contrast met de grotere openingen in het netwerk wordt duidelijk. De jonge huid toont een uniforme verdeling (fig 16) tegenover de oudere huid (fig 17).

Het volledige oppervlak wordt nu ingedeeld in kleinere vlakken A van, bijvoorbeeld, 12 op 12 pixels.

Binnen elk van deze kleinere vlakken A is er een uniforme gemiddelde grijswaarde die vergeleken kan worden met de gemiddelde grijswaarde van de totale oppervlakte voor de indeling. Hier is de uniformiteit van de jonge huid (fig 18) nog duidelijker zichtbaar tegenover de onregelmatigheid van de oudere huid (fig 19).

Op een grafiek wordt de spreiding van de grijswaarden uitgezet, met de grijswaarden op de y-as tegenover het aantal vlakken met gelijke grijswaarden op de x-as. Zoals hierna beschreven is deze spreiding gecorreleerd aan de homogeniteit van de huidgroeven in het huidoppervlak.

De jonge huid, voorgesteld in figuur 20, vertoont een ophoping van de vlakken met gelijke grijswaarden rondom de gemiddelde grijswaarde hetgeen op homogeniteit wijst. De oudere huid die is voorgesteld in figuur 21, daarentegen vertoont een grotere spreiding van de grijswaarden met veel vlakken met gelijke grijswaarden die ver verwijderd liggen van het gemiddelde hetgeen op inhomogeniteit wijst.

Statistisch kunnen deze grafieken verder bewerkt worden om de homogeniteit in grijswaarden van de jonge huid te toetsen aan de inhomogeniteit van de oudere huid. Hiervoor wordt eerst de gemiddelde grijswaarde van het volledige oppervlak berekend met de standaarddeviatie als maat voor de spreiding.

Dit geeft al een indicatie voor de ouderdom. Een oudere huid heeft soms een gemiddeld lichtere grijswaarde (door de talrijke gaten in het netwerk) maar vooral een veel grotere standaarddeviatie, vergeleken met een babyhuid.

In een tweede fase kunnen op de voornoemde grafiek ook de mediaan (M of 50ste percentiel) en andere percentiele lijnen (vb. 5de - 10de - 15de - 20ste - 25ste - 30ste - 35ste - 40ste en 45ste percentiel) weergegeven worden.

Homogeniteit wordt hierna gedefinieerd als de waarde die omgekeerd evenredig is met de afstand tussen de grijswaarden binnen dewelke 80% van de van de vlakken met gelijke grijswaarden, zich bevindt (dus tussen de 10de percentiel en de 90ste percentiel) . Hoe groter de afstand tussen de 10de en de 90ste percentiel op de schaal van de grijswaarden (y-as), des te onregelmatiger de verdeling.

De homogeniteitsindex zoals hier voorgesteld is de verhouding van één op de afstand in grijswaarden, waarbinnen 80% van de waarden zich bevinden, meer bepaald: Homogeniteitsindex = 1/ verschil in grijswaarde (GL) tussen de GL op de 10de percentiel en de GL op de 90ste percentiel.

Hoe groter de afstand tussen deze twee percentielen, hoe inhomogener de structuur.

In principe kan elk beeld onderverdeeld worden in kleinere vlakken. De gekozen parameter (Ra, Rt, Sm of andere parameters) kan gemeten worden op het groter vlak en op elk van de kleinere vlakken. De spreiding van de gemiddelden gemeten in de kleinere vlakken kan uitgezet worden op de y-as met hun aantal op de x-as. Een grafiek geeft statistisch nog steeds het beste algemeen beeld van de verdeling. De homogeniteitsindex kan als bijkomend cijfer bepaald worden.

In een variante werkwijze volgens de uitvinding worden dezelfde beelden genomen met gepolariseerd licht, waardoor de weerkaatsing van het licht door de huidoppervlakte wordt uitgesloten en waardoor een zicht wordt gekregen in de diepte van de huidweefsels waar het pigment en de bloedvaten zitten. Het pigment en de bloedvaten zijn mede verantwoordelijk voor de kleur van de huid.

Zoals bekend kunnen ook andere belichtingsmethoden worden toegepast om huidskleur in beeld te brengen.

Hier is het verschil tussen een jonge huid en een oude huid van het gelaat eveneens duidelijk.

Een bijna absolute uniformiteit vinden we terug in de verdeling van het pigment en de bloedvaten bij jonge kinderen. Hoe ouder de huid, des te meer beschadiging en hoe onregelmatiger de distributie van de bloedvaten in zones van zichtbare bloedvaten naast zones van onzichtbare bloedvaten. Ook het pigment vertoont bij oudere personen eenzelfde onregelmatig patroon van verdeling, met donkere zones van te veel aan pigment naast zones met normale pigmentatie. Bij verdere veroudering treedt er zelfs verlies van pigment op in bepaalde zones waardoor lichtere vlekken ten opzichte van de huidskleur zichtbaar worden.

Om de berekeningen in cijfers en grafieken mogelijk te maken worden de beelden omgezet in grijswaarden en wordt de totale oppervlakte ingedeeld in vlakken A van 12 pixels bij 12 pixels. Binnen elk van deze kleinere vlakken A is er een uniforme gemiddelde grijswaarde die vergeleken kan worden met de gemiddelde grijswaarde van de totale oppervlakte vóór de indeling.

Baby's worden geboren met een regelmatige verdeling van pigment en bloedvaten, hetgeen zich vertaalt in een gelijkmatige huidtint. Omgezet in grijswaarden geeft dit een bijna regelmatig grijs vlak met een meerderheid van de vlakken A (12 pixels op 12 pixels) die zich binnen een zelfde grijswaarde bevinden (fig 22).

Op de grafiek uit zich dat als een piek overeenkomend met een groot aantal vlakken met gelijke grijswaarden, uitgezet op de x-as, die zich binnen een nauwe spreiding van de grijswaarden bevinden, welke grijswaarden zijn uitgezet op de y-as (fig 23).

Met het voortschrijden van de jaren wordt de huidtint onregelmatig en komen donkere vlekken tevoorschijn door toename van zowel de rode als de bruine componenten (fig 24). Dit vertaalt zich in het begin als twee pieken van grijswaarden. Naast de hoge piek van de lichtere grijswaarden overeenstemmend met de basiskleur van de huid is er nog een tweede piek verdeeld over een zone van donkere grijswaarden overeenstemmend met de kleur van de vlekken (fig 25).

Nog later in het leven treden naast de donkere vlekken ook lichtere vlekken op door verlies van pigment en bloedvaten (fig 26).

Dit uit zich op de grafiek als een nog lagere piek voor de achtergrondkleur, die in oppervlakte en dus ook in termen van aantal vlakken met gelijke grijswaarden (x-as) daalt (achtergrondkleur neemt ook in omvang af), terwijl het aantal vlakken met gelijke grijswaarden in de donkere grijswaarden stijgt. De nieuwe piek in de lichtere grijswaarden rechts van de achtergrondkleur, vertegenwoordigt lichtere pixels uit zones die hun pigment of bloedvaten verloren hebben (fig 27).

Statistisch kunnen deze grafieken verder bewerkt worden om de homogeniteit in grijswaarden van de jonge huid aan te tonen ten opzichte van de inhomogeniteit van de oudere huid. Hiervoor wordt eerst de gemiddelde grijswaarde van het volledige oppervlakte berekend met de standaarddeviatie als maat voor de spreiding.

Dit geeft al een indicatie voor ouderdom. Een oudere huid heeft gemiddeld een donkerder grijswaarde (door de vlekken) en een grotere standaarddeviatie, ten opzichte van een babyhuid.

In een tweede fase kunnen op de voornoemde grafiek ook de mediaan (M of 50ste percentiel) en andere percentiele lijnen (vb. 5de - 10de - 15de - 20ste - 25ste - 30ste - 35ste - 40ste en 45ste percent iel) weergegeven worden.

Homogeniteit hierna gedefinieerd als de waarde die omgekeerd evenredig is met de afstand tussen de grijswaarden binnen dewelke 80% van de vlakken met gelijke grijswaarden, zich bevindt (dus tussen de 10de percentiel en de 90ste percentiel) . Hoe groter de afstand tussen de 10de en de 90ste percentiel op de schaal van de grijswaarden (y-as), des te onregelmatiger de verdeling.

De homogeniteitsindex zoals hier voorgesteld is de verhouding van één op deze afstand in grijswaarden, waarbinnen 80% van de waarden zich bevinden, meer bepaald: Homogeniteitsindex = 1/ verschil in grijswaarde (GL) tussen de GL op de 10de percentiel en de GL op de 90ste percentiel. Hoe groter de afstand tussen deze twee percentielen, hoe inhomogener de structuur.

In een volgende fase kunnen de kleuren in termen van kleurcodes vooraf geijkt en gedefinieerd worden. Een duidelijke selectie tussen de rode tinten en de bruine tinten, maakt een nieuwe analyse mogelijk van het beeld.

De bloedvaten met hun overwegend rode kleur en de pigmentvlekken met hun overwegend bruine kleur, kunnen van elkaar gescheiden worden in twee beelden die elk afzonderlijk de hogervermelde analyse ondergaan. Hierdoor is veroudering verder te onderscheiden in de "rode" veroudering van de bloedvaten versus de "bruine" veroudering van het pigment.

Gezien de tot op heden beschreven parameters niet als maat kunnen dienen voor ouderdom, werd een studie ondernomen om hun betekenis en verandering te bekijken na een eenvoudige behandeling zoals de hydratatie van een droge huid bij proefpersonen (jonge volwassenen, gemiddeld 30 jaar).

Parameters zoals densiteit van het netwerk (aantal lijnen in mm/mm2), Ra, Rt, Sm en anisotropie/isotropie werden bijgestaan door metingen van sebum, hydratatie, temperatuur en verdamping van water door de hoornlaag van de huid (Trans Epidermal Water Loss, TEWL).

• Sebum is het vetgehalte op de huid. Dit wordt gemeten door een vetabsorberende strip op de huid te plaatsen gedurende 10 seconden. Het geabsorbeerde vet maakt de sebumstrip doorschijnend op een gevlekte manier. De totale som van de oppervlakten van de vlekken per oppervlakteenheid geldt als een maat voor het vetgehalte van de huid. Het resultaat wordt weergegeven in microgram/cm2.

• De hydratatie van de hoornlaag (bovenste laag van de huid, ongeveer 50 micron dik) wordt gemeten door een electronisch systeem dat de capacitantie van de huid meet als maat voor een gehydrateerde huid. Hydratatie wordt weergegeven in % vocht.

• De temperatuur wordt gemeten met een externe thermometer. De waarde wordt uitgedrukt in graden Celcius.

• Trans Epidermal Water Loss (TEWL). Het vocht onder de huid verdampt op twee manieren. De transpiratie (of zweten) en de continue verdamping van vocht door de hoornlaag (oppervlakkigste laag van de huid) heen. Het is deze laatste die als maat geldt voor de integriteit van de huidbarriere. Hoe hoger de TEWL des te brozer de huidbarriere. Dit wordt gemeten door een holle cilinder met twee sensoren die gevoelig zijn voor het vochtgehalte in de lucht. Deze zijn voldoende verwijderd van elkaar om een gradiënt van vochtigheid te meten. De verdamping wordt weergegeven in gram per uur per m2.

Een niet-gehydrateerde droge huid wordt gekenmerkt door een hoge graad van anisotropie (lees: vlakke roos van distributie) (fig 28). Een duidelijke oriëntatie van de huidstructuur in één richting, zowel bij baby's als bij volwassenen. Er is een minder dens netwerk (lagere densiteit) , een lagere Ra, een lagere Rt en een grote afstand tussen de huidgroeven die zich uit in een hogere Sm. De TEWL is hoog en de hydratatie laag. Er is echter weinig correlatie met het sebumgehalte of de temperatuur.

De hydratatie gebeurt met een klassieke vochtinbrengende crème type 0/W (Olie in Water) tweemaal daags gedurende een periode van twee weken. Aanvankelijk is er een bijna onmiddelijke stijging van de hydratatiegraad gevolgd door een progressieve maar duidelijke daling van de TEWL in de loop der opeenvolgende dagen. Beide waarden stabiliseren zich uiteindelijk na verloop van twee weken met de daling van de TEWL als meest constante parameter van de twee. De roos van distributie verbreedt en toont een hoge graad van isotropie (fig 29). De densiteit van de huidstructuur verhoogt (groter aantal lijnen in mm/mm2). De Ra verhoogt, de Rt verhoogt en de Sm verkleint. Dit duidt op een densere microstructuur die bovendien een uitgesproken profiel heeft met hogere pieken, lagere dalen en een hogere ruwheidsgraad van de huidoppervlakte.

Deze inzichten zijn innovatief ten opzichte van de huidige denkwijze die een vervlakking van de microstructuur koppelt aan een verjonging, in tegenstelling met onze huidige bevindingen die een uitgesproken microstructuur als een maat van gezonde gehydrateerde huid aanziet.

De oudere analyses houden geen rekening met de TEWL in de evaluatie van de hydratatie van de huid, terwijl het een essentiële parameter blijkt te zijn. Het zo gewaardeerde sebumgehalte in het verleden, blijkt nu geen aantoonbare invloed te bezitten op de huidstructuur. Er is geen aantoonbare correlatie met de temperatuur.

Aldus blijken de klassieke maatstaven voor ouderdom eerder overeen te komen met de maat van hydratatie van de huid.

Uiteraard is rechtstreekse hydratatie door het aanbrengen van crèmes belangrijk, maar er zijn duidelijke aanwijzingen dat dergelijke veranderingen in de microstructuur ook optreden na een inwendige metabole verandering zoals de hormonale cyclus bij de vruchtbare vrouw.

Al deze bevindingen hebben dus niet alleen nut bij het cijfermatig evalueren van de huidveroudering, maar gelden ook als parameter bij het bepalen en evalueren van de cosmetische en de esthetische huidverzorging.

Om de werkwijze volgens de uitvinding op een gestandaardiseerde manier uit te voeren werd eerst een studie uitgevoerd om volgende parameters vast te leggen: a) de meest geschikte locatie op het gelaat bepalen voor het uitvoeren van de diverse metingen op het gelaat; b) de meest geschikte lens bepalen voor schuine belichting van het microreliëf en voor de gepolariseerde belichting van de diepere bloedvaten en het pigment.

a) De meest geschikte locatie vastleggen voor de diverse metingen op het gelaat.

Teneinde geschikte en betrouwbare zones te bepalen op het gelaat werd het gelaat onderverdeeld in 13 anatomische zones, die binnen de zone een zekere overeenkomst in structuur bezitten (figuren 30A en 30B). Deze onderverdeling is innovatief en gebaseerd op huidmetingen en hun analyses.

Zone 1 de glabella

Zone 2 de neus

Zone 3 de bovenlip

Zone 4 de lippen en de liprand

Zone 5 de onderlip

Zone 6 de kin

Zone 7 de mediale kaak

Zone 8 de mediale wang

Zone 9 de oogomtrek

Zone 10 het voorhoofd

Zone 11 de slaapstreek

Zone 12 de laterale wang

Zone 13 de laterale kaak

Volgende metingen werden uitgevoerd op alle 13 zones op personen van diverse leeftijdsgroepen gaande van baby's tot bejaarden: metingen van de huidstructuur met schuine belichting; metingen van het pigment en de bloedvaten met gepolariseerd licht; metingen van sébum met de sebumstrip; metingen van de TEWL/hydratatie/temperatuur met de gecombineerde meetprobe.

De resultaten werden beoordeeld op betrouwbaarheid en herhaalbaarheid van de meting en de kenmerkendheid (representativiteit) van de zone en de meting voor het geheel van het gelaat.

Zone 13 is geschikt bevonden voor meting van de microstructuur, het pigment en de bloedvaten als mede de metingen van de TEWL/hydratatie/temperatuur.

In geval van overbeharing van zone 13, zoals waargenomen bij mannen, kan zone 11 de klassieke zone 13 vervangen voor hogervernoemde metingen.

Zone 10 is het meest geschikt voor de meting van het sebumgehalte. Hierbij wordt de sebumstrip gedurende 10 seconden op het voorhoofd aangedrukt. Langere contacten leveren geen voordeel op.

b) De meest geschikte lens uitzoeken voor schuine belichting van het microreliëf en de meest geschikte lens uitzoeken voor de gepolariseerde belichting van de diepere bloedvaten en het pigment.

Een hele reeks lenzen kunnen gebruikt worden voor deze metingen gaande van 200x tot lOx objectieven. Al gauw bleken slechts twee lenzen betrouwbare metingen op te leveren, namelijk deze met een vergrotingsfactor van 50 en 30.

Proeven met een 50x lens en een 30x lens werden uitgevoerd op alle 13 zones van het gelaat bij diverse proefpersonen van alle leeftijden. De gemeten huidoppervlakte voor de 50x lens bedraagt 25.9 mm2 en de gemeten huidoppervlakte voor de 30x lens bedraagt 72.0 mm2. Zowel met gepolariseerd licht als met schuine belichting werden meerdere beelden genomen met de 50x lens, vergeleken met evenveel beelden genomen met de 30x lens. Gemiddelden en standaarddeviaties tonen een grotere betrouwbaarheid (kleinere spreiding van de metingen) voor de metingen genomen met de 30x lens, en dit zowel voor de metingen van de microreliëf als voor de metingen van de bloedvaten en het pigment.

De huidige uitvinding is geenszins beperkt tot de hierboven beschreven en in de figuren weergegeven werkwijze. Zo kunnen in het bijzonder met betrekking tot de verdere verwerking van het beeldmateriaal naar statistische gegevens veel verschillende varianten worden toegepast die zich op de kern van de huidige uitvinding berusten en bijgevolg niet buiten het kader van de werkwijze volgens de uitvinding treden.

Claims (11)

1. Werkwijze voor het bepalen van de veroudering van de huid van het gelaat, daardoor gekenmerkt dat ze in hoofdzaak bestaat in het bepalen van de homogeniteit van de verdeling van een parameter van het huidoppervlak of het huidweefsel van minstens een gedeelte van het gelaat van een persoon, waarbij de homogeniteit als maat wordt genomen voor de veroudering van de huid, en waarbij de homogeniteit afneemt naarmate de huid meer is verouderd.

2. Werkwijze volgens conclusie 1, daardoor gekenmerkt dat de voornoemde parameter huidgroeven zijn aan het huidoppervlak van het gelaat.

3. Werkwijze volgens conclusie 2, daardoor gekenmerkt dat voor het bepalen van de homogeniteit van de verdeling van de huidgroeven op het huidoppervlak een beeldopname wordt gemaakt van het huidoppervlak van minstens een deel van het gelaat.

4. Werkwijze volgens conclusie 3, daardoor gekenmerkt dat de beeldopname wordt verwezenlijkt onder een schuine belichting.

5. Werkwijze volgens conclusie 3, daardoor gekenmerkt dat met de beeldopname een beeld wordt bekomen in grijswaarden, met lichtere en donkere zones in overeenstemming met het reliëf van het huidoppervlak.

6. Werkwijze volgens conclusie 1, daardoor gekenmerkt dat de voornoemde parameter pigmenten of bloedvaten zijn in het huidweefsel van het gelaat.

7. Werkwijze volgens conclusie 6, daardoor gekenmerkt dat voor het bepalen van de homogeniteit van de verdeling van het pigment en/of de bloedvaten in het huidweefsel, een beeldopname wordt gemaakt van het huidweefsel van minstens een deel van het gelaat.

8. Werkwijze volgens conclusie 7, daardoor gekenmerkt dat de beeldopname wordt verwezenlijkt met behulp van gepolariseerd licht.

9. Werkwijze volgens conclusie 7, daardoor gekenmerkt dat met de beeldopname een beeld wordt bekomen in grijswaarden, met lichtere en donkere zones in overeenstemming met de plaats en hoeveelheid van pigment en/of bloedvaten in het huidweefsel.

10. Werkwijze volgens één van de conclusies 5 of 9, daardoor gekenmerkt dat het beeld in grijswaarden wordt opgedeeld in verschillende vlakken (A) die elk een grijswaarde krijgen toebedeeld die gelijk is aan de gemiddelde grijswaarde in dat vlak en dat de voorkomende grijswaarden van de vlakken (A) worden uitgezet in functie van hun voorkomen in het beeld, teneinde de spreiding van de grijswaarden te bepalen, welke spreiding gecorreleerd is met de homogeniteit van de verdeling van de betreffende parameter van de huid van het gelaat.

11.- Werkwijze volgens één van de conclusies 3 tot 5 en 7 tot 10, daardoor gekenmerkt dat het gedeelte van het gelaat waar de beeldopname wordt genomen de slaapstreek (11) of de laterale kaak (13) is.