PL239330B1 - Złącze zatyczkowe pojedyncze zwłaszcza do mebli - Google Patents

Abstract

Złącze zatyczkowe pojedyncze zwłaszcza do mebli zawierające dwie mufy (A i B) oraz zatyczkę (C) w którym pierwsza mufa wytworzona jest tak, że posiada część pełną (A.1) przeznaczoną do umieszczenia w gnieździe łączonego element oraz wypust A.2, w części pełnej(A.1) umieszczone jest gniazdo A.4 z zaczepem A.5 dla osadzenia drugiej mufy (B), a wypust A.2 wyposażony jest w otwór A.3 współpracujący z zatyczką (C), a druga mufa (B) posiada część pełną (B.1) umieszczoną w łączonym elemencie, część środkową B.2 oraz część współpracującą z pierwszą mufą (A), w części współpracującej z mufą (A) wykonany jest skierowany ku zewnętrznej powierzchni złącza zaczep B.4 oraz powierzchnia skośna B.5 umożliwiająca współpracę muf - włożenie mufy (B) w mufę (A), a w części środkowej wykonany jest przelotowy otwór B.3 na zatyczkę (C) oraz po obu stronach tego otworu umieszczone są powierzchnie skośne B.6 wspomagające przesuw i osadzenie zatyczki (C) a pomiędzy mufami (A, B) oraz mniejsze gniazdo elementu D wsunięta jest zatyczka (C).

Description

Przedmiotem wynalazku jest złącze zatyczkowe pojedyncze, wytwarzające siły montażowe przyciągające łączone elementy, pozwalające na tworzenie połączeń bez użycia narzędzi.

Konsumenci w szczególności osoby młode poszukują mebli tanich, lekkich, łatwych do transportu, montażu, demontażu oraz naprawy. Związane jest to z ich mobilnym stylem życia, który pozwala na wybór dowolnego miejsca zamieszkania podczas podejmowania przez nich pracy lub nauki. Starając się zaspokoić taką potrzebę producenci wprowadzili do swojej oferty meble gotowe do montażu i sprzedawane w płaskich paczkach (meble gotowe do złożenia RTA). Meble RTA składają się z wielu elementów i łączników. Sprzedawane są razem z odpowiednią instrukcją montażu w postaci diagramów, które przeznaczone są dla klienta do wizualnego wspomagania montażu mebli. Instrukcje często składają się z wielu stron przedstawiając krok po kroku proces montażu poszczególnych elementów w całość. Wraz ze wzrostem funkcjonalności, a także złożoności współczesnych mebli paczki są coraz obszerniejsze a części bardziej skomplikowane. Meble RTA w porównaniu do mebli zmontowanych wykazują wiele korzystnych cech, m.in.: zajmują mniej miejsca podczas transportu i magazynowania oraz nie wymagają finansowania ich montażu u producenta. W razie konieczności można je samodzielnie złożyć i następnie rozłożyć.

Połączenia w meblach są najsłabszymi elementami zapewniającymi wytrzymałość i sztywność mebla. Dlatego nowo zaprojektowane złącza powinny dążyć do zmiany tej zasady. Nowe złącza powinny charakteryzować się jak najmniejszą zewnętrzną widocznością, rozłącznością oraz powinny wytwarzać odpowiednie siły montażowe przyciągające łączone elementy do siebie. Najkorzystniejsze estetycznie jak również najbardziej popularne na rynku są złącza zewnętrznie niewidoczne, najczęściej wymagają one wykorzystania kleju, w celu wytworzenia trwałej spoiny klejowej. Takie złącza nie mają odpowiedniego zastosowania w meblach RTA, ponieważ uniemożliwią ich demontaż oraz ewentualną naprawę.

Znane są różne złącza do budowy mebli, w jakich elementy mebla łączy się poprzez zaczepy w formie haków lub prowadnic. Większość tego typu rozwiązań wynika z tzw. dobrej praktyki inżynierskiej, tradycji stolarskiej lub doraźnie stosowanych adaptacji istniejących na rynku rozwiązań o zasadniczo innych niż meblarskie zastosowaniach.

Z opisu PL 123669 znane jest złącze meblowe, jakie posiada puszkę bębnową, umieszczoną w jednym z łączonych elementów i kołek umieszczony w drugim z łączonych elementów, który to kołek wsunięty jest do otworu wykonanego w puszce celem wykonania połączenia, a puszka bębnowa posiada ukośny do jej osi gwintowany otwór, w którym usytuowany jest wkręt, opierający się swoją czołową powierzchnią o sztywny nosek wykształcony w kołku tak, że jedna z powierzchni noska jest równoległa do czołowej powierzchni wkrętu.

Znane jest także złącze według zgłoszenia PL 315017 w jakim dwie umieszczone w łączonych elementach mufy połączone są śrubą utrzymywaną z jednej strony trwale w mufie, natomiast z drugiej strony na śrubę nakręcona jest dźwignia jakiej obrót powoduje przyciąganie elementów do siebie.

Z kolei w patencie PL 225553 ujawniono konstrukcję stołu do maszyny do szycia, w jakim elementy łączone są za pomocą ceowych profili i wprowadzanych do ich środka teowych łączników.

Dlatego celowym było opracowanie łącznika, który pozwoliłby na samodzielne, łatwe bez użycia narzędzi złożenie mebla lub jego późniejsze rozłożenie.

Wspomniane cele osiągnięto dzięki złączu zatyczkowemu pojedynczemu, pozwalającemu stworzyć estetyczne i wytrzymałe połączenie.

Złącze zatyczkowe pojedyncze zwłaszcza do mebli według wynalazku zawiera dwie mufy pierwszą i drugą oraz zatyczkę. Pierwsza mufa wytworzona jest tak, że posiada część pełną przeznaczoną do montażu w łączonym elemencie oraz wypust z przelotowym otworem dla zatyczki. W części pełnej umieszczone jest gniazdo z zaczepem dla osadzenia drugiej mufy, a wypust wyposażony jest w przelotowy otwór współpracujący z przechodzącą przez niego zatyczką.

Druga mufa posiada część przeznaczoną do umieszczenia w łączonym elemencie, część środkową oraz część współpracującą z pierwszą mufą. W części współpracującej z mufą wykonany jest skierowany ku zewnętrznej powierzchni złącza zaczep oraz powierzchnia skośna umożliwiająca współpracę muf - włożenie mufy drugiej w mufę pierwszą. W części środkowej wykonany jest przelotowy otwór na zatyczkę oraz po obu stronach tego otworu umieszczone są powierzchnie skośne wspomagające przesuw i osadzenie zatyczki.

PL 239 330 B1

W zależności od przykładu wykonania mufy pierwsza i druga są wklejane lub wbijane w gniazda wytworzone w łączonych elementach.

W przypadku wytworzenia zewnętrznych powierzchni muf jako powierzchnie gładkie, do montażu muf pierwszej i drugiej w elementach meblowych wymagane jest użycia kleju, którego rodzaj zależy od materiałów, z których wykonane są mufy oraz łączone elementy.

W innym korzystnym przykładzie wykonania zewnętrzna powierzchnia części pełnej muf posiada na sobie wystające ponad tę powierzchnię elementy klinujące, korzystnie w postaci ząbków o kształcie klinów.

Zatyczka w części środkowej posiada bolec ze ściętym, klinowym zakończeniem oraz po obu stronach tego bolca powierzchnie skośne wspomagające przesuw i osadzenie jej w mufach pierwszej i drugiej oraz elemencie łączonym. W łączonym elemencie występuje część pełna z gniazdem dopasowanym do mufy pierwszej oraz część wystająca z gniazdem na bolec zatyczki.

Złącze zatyczkowe pojedyncze według wynalazku pozwala na wykonanie połączenia elementów mebla poprzez włożenie zaczepu mufy drugiej w gniazdo mufy pierwszej (pod kątem), następnie konieczne jest przesunięcie włożonej mufy do poziomu w celu zaczepienia łączonych muf. Końcowym etapem jest włożenie zatyczki w otwory mufy pierwszej, mufy drugiej i łączonego elementu.

Luz pomiędzy wszystkimi częściami składowymi złącza powinien umożliwiać wzajemne przemieszczanie się elementów.

Złącze zatyczkowe pojedyncze według wynalazku przedstawiono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia elementy złącza, fig. 2 przedstawia budowę pierwszej mufy, fig. 3 przedstawia budowę drugiej mufy, fig. 4 przedstawia budowę zatyczki, fig. 5 przedstawia kształt gniazd w łączonych elementach, fig. 6 przedstawia zestawienie wszystkich elementów, fig. 7-8 przedstawiają kolejne fazy montażu połączenia, fig. 9 przedstawia złącze w wariancie wbijanym w łączone elementy.

P r z y k ł a d I

Złącze zatyczkowe pojedyncze zwłaszcza do mebli według wynalazku zawiera dwie mufy A i B oraz zatyczkę C. Pierwsza mufa wytworzona jest tak, że posiada część pełną A.1 przeznaczoną do montażu w łączonym elemencie oraz wypust A.2 z przelotowym otworem A.3. W części pełnej umieszczone jest gniazdo A.4 z zaczepem A.5 dla osadzenia drugiej mufy B, a wypust A.2 wyposażony jest w przelotowy otwór A.3 współpracujący z przechodzącą przez niego zatyczką C.

Druga mufa B posiada część B.1 przeznaczoną do umieszczenia w łączonym elemencie, część środkową B.2 oraz część współpracującą z pierwszą mufą A. W części współpracującej z mufą A wykonany jest skierowany ku zewnętrznej powierzchni złącza zaczep B.4 oraz powierzchnia skośna B.5 umożliwiająca współpracę muf - włożenie mufy B w mufę A. W części środkowej B.2 wykonany jest przelotowy otwór B.3 na przechodzącą przez niego zatyczkę C oraz po obu stronach tego otworu umieszczone są powierzchnie skośne B.6 wspomagające przesuw i osadzenie zatyczki C.

Mufy A i B są wklejone w gniazda wytworzone w łączonych elementach D i E.

Zewnętrzne powierzchnie muf wytworzone są jako powierzchnie gładkie, a do montażu muf A i B w elementach meblowych wymagane jest użycia kleju, którego rodzaj zależy od materiałów, z których wykonane są mufy oraz łączone elementy D i E.

Zatyczka C w części środkowej posiada bolec C.1 ze ściętym, klinowym zakończeniem C.2 oraz po obu stronach tego bolca powierzchnie skośne C.3 wspomagające przesuw i osadzenie jej w mufie A, B i elemencie D.

W łączonym elemencie D występuje część pełna D.1 z gniazdem dopasowanym do mufy A oraz część wystająca D.2 z gniazdem D.3 na bolec zatyczki C.

Złącze zatyczkowe pojedyncze według wynalazku pozwala na wykonanie połączenia elementów mebla poprzez włożenie zaczepu mufy B w gniazdo mufy A pod odpowiednim kątem, następnie konieczne jest przesunięcie włożonej mufy do poziomu w celu odpowiedniego zaczepu łączonych muf. Końcowym etapem jest włożenie zatyczki C w otwory mufy A i mufy B oraz mniejsze gniazdo elementu D.

Luz pomiędzy wszystkimi częściami składowymi złącza powinien umożliwiać wzajemne przemieszczanie się elementów.

P r z y k ł a d II

Złącze zatyczkowe pojedyncze do mebli według wynalazku zawiera dwie mufy A i B oraz zatyczkę C. Pierwsza mufa wytworzona jest tak, że posiada część pełną A.1 przeznaczoną do montażu w łączonym elemencie oraz wypust A.2 z przelotowym otworem A.3. W części pełnej umieszczone

PL 239 330 B1 jest gniazdo A.4 z zaczepem A.5 dla osadzenia drugiej mufy B, a wypust A.2 wyposażony jest w przelotowy otwór A.3 współpracujący z przechodzącą przez niego zatyczką C.

Druga mufa B posiada część B.1 przeznaczoną do umieszczenia w łączonym elemencie, część środkową B.2 oraz część współpracującą z pierwszą mufą A. W części współpracującej z mufą A wykonany jest skierowany ku zewnętrznej powierzchni złącza zaczep B.4 oraz powierzchnia skośna B.5 umożliwiająca współpracę muf - włożenie mufy B w mufę A. W części środkowej B.2 wykonany jest przelotowy otwór B.3 na przechodzącą przez niego zatyczkę C oraz po obu stronach tego otworu umieszczone są powierzchnie skośne B.6 wspomagające przesuw i osadzenie zatyczki C.

Mufy A i B są wbite w gniazda wytworzone w łączonych elementach, a ich zewnętrzne powierzchnie wyposażone są w elementy klinująca A.7 i B.7, jakie mają postać ząbków o kształcie klinów.

Zatyczka C w części środkowej posiada bolec C.1 ze ściętym, klinowym zakończeniem C.2 oraz po obu stronach tego bolca powierzchnie skośne C.3 wspomagające przesuw i osadzenie jej w mufie A, B i elemencie D.

W łączonym elemencie D występuje część pełna D.1 z gniazdem dopasowanym do mufy A oraz część wystająca z gniazdem D.3 na bolec zatyczki C (fig. 5a).

Złącze zatyczkowe pojedyncze według wynalazku pozwala na wykonanie połączenia elementów mebla poprzez włożenie zaczepu mufy B w gniazdo mufy A pod odpowiednim kątem, następnie konieczne jest przesunięcie włożonej mufy do poziomu w celu odpowiedniego zaczepu łączonych muf (fig. 8). Końcowym etapem jest włożenie zatyczki C w otwory mufy A i mufy B oraz gniazdo mniejsze elementu D.

Luz pomiędzy wszystkimi częściami składowymi złącza powinien umożliwiać wzajemne przemieszczanie się elementów.

Claims (3)

1. Złącze zatyczkowe pojedyncze zwłaszcza do mebli zawierające dwie mufy A i B oraz zatyczkę C, znamienne tym, że pierwsza mufa wytworzona jest tak, że posiada część pełną A.1 przeznaczoną do umieszczenia w gnieździe łączonego elementu oraz wypust A.2, w części pełnej A.1 umieszczone jest gniazdo A.4 z zaczepem A.5 dla osadzenia drugiej mufy B, a wypust A.2 wyposażony jest w otwór A.3 współpracujący z zatyczką C, a druga mufa B posiada część pełną B.1 umieszczoną w łączonym elemencie, część środkową B.2 oraz część współpracującą z pierwszą mufą A, w części współpracującej z mufą A wykonany jest skierowany ku zewnętrznej powierzchni złącza zaczep B.4 oraz powierzchnia skośna B.5 umożliwiająca współpracę muf - włożenie mufy B w mufę A, a w części środkowej wykonany jest przelotowy otwór B.3 na zatyczkę C oraz po obu stronach tego otworu umieszczone są powierzchnie skośne B.6 wspomagające przesuw i osadzenie zatyczki C, a pomiędzy mufami A, B oraz w mniejsze gniazdo elementu D wsunięta jest zatyczka C.

2. Złącze według zastrz. 1, znamienne tym, że zatyczka C w części środkowej posiada bolec C.1 ze ściętym, klinowym zakończeniem C.2 oraz po obu stronach tego bolca powierzchnie skośne C.3 wspomagające przesuw i osadzenie jej w mufie A, B i elemencie D.

3. Złącze według dowolnego z wcześniejszych zastrzeżeń, znamienne tym, że luz pomiędzy wszystkimi częściami składowymi złącza powinien umożliwiać wzajemne przemieszczanie się elementów.