PL211458B1

PL211458B1 - Związki, kompozycja farmaceutyczna zawierająca je oraz zastosowanie związków

Info

Publication number: PL211458B1
Application number: PL378195A
Authority: PL
Inventors: Gary L. Olson; Charles M. Cook; Christopher R. Self
Original assignee: Provid Pharmaceuticals
Priority date: 2003-02-14
Filing date: 2004-02-13
Publication date: 2012-05-31
Also published as: CA2516080C; US20040162242A1; RU2333219C2; AU2004212954A1; US8222215B2; EP1605963A4; US20090111755A1; DK1605963T3; US20120252734A1; PL378195A1; ATE533500T1; CA2516080A1; US8598312B2; RU2005128549A; NO20054238L; NZ542256A; US7439231B2; NO20054238D0; WO2004073625A3; WO2004073625A2

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 211458 (13) B1 (51) Int.Cl.

(21) Numer zgłoszenia: 378195 C07K 7/06 (2006.01)

C07K 7/08 (2006.01) (22) Data zgłoszenia: 13.02.2004 C07K 5/00 (2006.01)

A61K 38/08 (2006.01) (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego: _{A61K 38/10 (2006.01)} ^{13.02.2004, PCT/US04/004389} A61K 38/06 (2006.01) (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego: _{A61P 37/00 (2006.01)}02.09.2004, WO04/073625 A61P 37/02 (2006.01)

A61P 37/06 (2006.01) A61P 3/10 (2006.01) A61P 19/02 (2006.01) (54) Związki, kompozycja farmaceutyczna zawierająca je oraz zastosowanie związków (73) Uprawniony z patentu:

(30) Pierwszeństwo:

14.02.2003, US, 60/447,949

PROVID PHARMACEUTICALS, INC., Piscataway, US (43) Zgłoszenie ogłoszono:

06.03.2006 BUP 05/06 (45) O udzieleniu patentu ogłoszono:

31.05.2012 WUP 05/12 (72) Twórca(y) wynalazku:

GARY L. OLSON, Moutainside, US CHARLES M. COOK, Mendham, US CHRISTOPHER R. SELF, West Caldwell, US (74)

Pełnomocnik:

rzecz. pat. Elżbieta Ostrowska

PL 211 458 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku są nowe związki, kompozycja farmaceutyczna zawierające te związki oraz zastosowanie nowych związków do wytwarzania leku. W szczególności, związki według wynalazku są przydatne do leczenia lub zapobiegania wystąpieniu chorób i zaburzeń autoimmunologicznych.

Rodzaje odpowiedzi immunologicznej gospodarza klasyfikuje się zazwyczaj na dwie odrębne grupy, odpowiedź komórkowa i humoralna. W odporności komórkowej, która chroni przed komórkami zakażonymi przez wirus, grzybami, pasożytami i obcymi tkankami, pośredniczą limfocyty T, czyli komórki T. Odporność humoralna, w której pośredniczą limfocyty B czyli komórki B przez produkcję przeciwciał, jest najskuteczniejsza przeciwko zakażeniom bakteryjnym i zakażeniom wirusowym w fazie pozakomórkowej, D. Voet & J. Voet, Biochemistry 1208 (wydanie 2, Wiley 1995).

Kaskady immunologicznej odpowiedzi komórkowej prowadzą do zniszczenia antygenów poprzez: 1) wychwyt antygenów przez makrofagi lub komórki prezentujące antygen, 2) przetwarzanie lub fragmentację antygenu wewnątrz makrofaga, 3) asocjację fragmentowanego antygenu ze znajdującym się na powierzchni komórki białkiem głównego układu zgodności tkankowej („MHC”) i 4) wiązanie kompleksu białko MHC/antygen przez limfocyty T co pobudza ich namnażanie, tym samym wywołując skuteczną odpowiedź immunologiczną przeciw danemu antygenowi. W zaburzeniach autoimmunologicznych, ta kaskada immunologicznej odpowiedzi komórkowej uznaje własne białka jako antygeny, w rezultacie prowadząc do zniszczenia białek, komórek i tkanek gospodarza. W ostatnich latach wiele badań koncentrowało się na procesie, w którym układ odporności komórkowej rozpoznaje i zapoczątkowuje odpowiedź na antygeny, zarówno pochodzenia obcego, jak i własne.

Białka MHC podzielono na dwie, strukturalnie i czynnościowo podobne grupy, określane jako białka MHC klasy I i klasy II, D. Voet & J. Voet, jak powyżej. Makrofagi eksprymujące białka MHC klasy I lub białka MHC klasy II złączone w kompleks z antygenem na powierzchni komórkowej są wiązane przez, odpowiednio, cytotoksyczne limfocyty T lub pomocnicze limfocyty T.

Wiązanie to powoduje proliferację limfocytów T i wywołuje odpowiedź immunologiczną przeciwko antygenowi. Rolą białka MHC jest prezentowanie antygenu na powierzchni komórki tak, aby mógł być rozpoznany przez limfocyty T. U ludzi, białka MHC klasy I są kodowane przez trzy odrębne geny, HLA-A, HLA-B i HLA-C. Istnieją także trzy heterodimeryczne ludzkie białka MHC klasy II, których łańcuchy alfa i beta są kodowane przez geny określane jako HLA-DP, HLA-DQ i HLA-DR. Geny zarówno MHC klasy I, jak i klasy II wykazują duży polimorfizm, co jest przyczyną istnienia różnorodności pomiędzy osobnikami w populacji, jak powyżej. Ze względu na kluczową rolę kompleksu antygen/MHC w aktywacji limfocytów T, hamowanie wią zania antygenu z czą steczkami MHC jest stale celem badań w chorobach autoimmunologicznych, jak powyż ej.

W chorobach autoimmunologicznych, niepożądane wywoł ywanie odpowiedzi komórkowej przez kompleksy cząsteczka MHC-„antygen własny” prowadzi do zniszczenia prawidłowych tkanek. Osobnicy dziedziczą geny MHC haplotypów HLA-DR, -DP i -DQ, które wiąże się z konkretnymi autoantygenami i chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak stwardnienie rozsiane i reumatoidalne zapalenie stawów. W każdym z takich przypadków, pacjenci, u których rozpoznano chorobę autoimmunologiczną są nosicielami związanego z nią genu MHC. W reumatoidalnym zapaleniu stawów, ponad 80% pacjentów ma albo gen HLA-DR1 albo DR4; w stwardnieniu rozsianym, ok. 70% ma gen HLA-DR2.

Podstawowym celem badań mających na celu zapobieganie proliferacji limfocytów T w chorobach autoimmunologicznych pozostaje stworzenie inhibitorów odpowiedzi komórkowej, Yusuf-Makagiansar i in. (2002) Med. Res. Rev. 22(2): 146-167, Adorini, i in., (1988) Nature, 334, 623-625. Przykładowo, częściowo stabilizowany analog dużego peptydu (ZD 2315) łączący się z DR1/4 na tych zasadach opracowany w firmie Astra-Zeneca znajduje się w II fazie prób klinicznych. Wykazano, że związek ten jest aktywny in vivo na modelu mysim. W firmie Cytel, Inc. Opracowano częściowo stabilizowany peptyd (a(Cha)AAAKTAAAAa-NH2) który wiąże cząsteczki DR, ale nie hamuje proliferacji limfocytów T w odpowiedzi na antygeny białkowe, ani nie wykazuje aktywności na zwierzęcych modelach choroby autoimmunologicznej (Lament, i in. (1990), J. Immnol. 144, 2493-2498; Ishioka, i in., (1994) J. Immunol. 152, 4310-4319). Brak aktywności komórkowej uważano za cechę właściwą peptydom, ponieważ są one (a) podatne na szybką wymianę w obrębie endosomów w obecności HLA-DM oraz (b) podatne na hydrolizę przez enzymy proteolityczne klasy katepsyn znajdujące się w endosomie w celu przetwarzania antygenów białkowych.

Za pomocą serii struktur krystalicznych o dużej rozdzielczości określono oddziaływania pomiędzy peptydami i cząsteczkami MHC, Stern i in. (1994) Nature 368: 215-221; Smith i in. (1998) J. Exp.

PL 211 458 B1

Med. 755: 1511-1520. Ogólne obserwacje dotyczą rozprostowanej konformacji helikalnej łańcucha głównego poli(proliny) II, obecności kieszonek (które wiążą tak zwane reszty kotwiczące) wzdłuż łańcucha i sieci wiązań wodorowych pomiędzy łańcuchem głównym białka i łańcuchami bocznymi cząsteczek MHC położonych w miejscu wiążącym.

W innej publikacji, na podstawie badań nad budową i aktywnością za pomocą bibliotek prezentacji fagowej peptydów określono wymagania dla wiązania peptydów (Hammer, J. i in. (1993) Cell 74: 197-203).

Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą demielinizacyjną chorobą autoimmunologiczną ośrodkowego układu nerwowego występującą u ponad 2 milionów pacjentów na całym świecie, u około 350000 pacjentów w Stanach Zjednoczonych Ameryki, przy czym co tydzień rozpoznaje się ją u 200 nowych pacjentów. Z wyjątkiem urazów, stwardnienie rozsiane jest wiodącą przyczyną niepełnosprawności pochodzenia neurologicznego u młodych dorosłych i osób w średnim wieku. Choroba ta ma zazwyczaj charakter postępujący, powoduje niedołężność i dotyczy wielu układów organizmu. Zgodnie z tym, nadal istnieje potrzeba skutecznej terapii stwardnienia rozsianego poza innymi chorobami autoimmunologicznymi.

W stwardnieniu rozsianym, biał ka antygenowe pochodzą ce z otoczki mielinowej neuronów wią żą się z cząsteczkami HLA-DR2 MHC klasy II. Ten konkretny allel, HLA-DR2 MHC klasy II (DRA*0101/DRB1*1501), wiąże się ściśle ze stwardnieniem rozsianym. Wśród ludzi pochodzących z Europy północnej, około 70% pacjentów ze stwardnieniem rozsianym jest nosicielami genu HLA-DR2, Giordano, M. i in. (2002) Am. J. Pharmacogenomics 2: 37-58. Zgodnie z tym, poszukuje się związków zdolnych hamować wiązanie antygenu przez HLA-DR2 MHC klasy II będących skutecznymi środkami terapeutycznymi w leczeniu lub zapobieganiu wystąpienia stwardnienia rozsianego.

Przedmiotem dodatkowego badania była budowa wymagana do wiązania związku z cząsteczką DR2 za pomocą białek sondujących zawierających podstawowe białko mieliny („MBP”), Wucherpfennig i in. (1994) J. Exp. Med. 179: 279-290. Odkryto, że immunodominujące białko MBP (84-102) wiąże się z dużym powinowactwem z cząsteczkami DRB1*1501 i DRB5*0101 związanego z chorobą haplotypu DR2. Inne fragmenty białkowe których sekwencja zachodziła na ten peptyd także były niezbędne do wiązania z tymi cząsteczkami. Wykazano, że reszty hydrofobowe (Vall89 i Phe92) we fragmencie (88-95) MBP były niezbędne do wiązania białek z cząsteczkami DRB1*1501 oraz, że reszty hydrofobowe i posiadające ładunek (Phe92, Lys93) w sekwencji (89-101/102) MBP przyczyniały się do wiązania DRB5*0101.

Stale występuje zapotrzebowanie na leki profilaktyczne lub terapeutyczne, które można stosować w leczeniu lub zapobieganiu wystąpieniu chorób autoimmunologicznych, w szczególności stwardnieniu rozsianemu. Wynalazek ten dotyczy tych i innych potrzeb w dziedzinie farmaceutycznej.

Przedmiotem wynalazku jest związek o wzorze II:

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól glinu, wapnia, litu, magnezu, potasu, sodu, cynku, lizyny, N,N'-dibenzyloetylenodiaminy, chloroprokainy, choliny, dietanoloaminy, etylenodiaminy, megluminy (N-metyloglukozoaminy), prokainy, kwasu octowego, kwasu alginowego, kwasu antranilowego, kwasu benzenosulfonowego, kwasu benzoesowego, kwasu kamforosulfonowego, kwasu cytrynowego, kwasu etenosulfonowego, kwasu mrówkowego, kwasu fumarowego, kwasu pirośluzowego, kwasu galakturonowego, kwasu glukonowego, kwasu glukuronowego, kwasu glutaminowego, kwasu glikolowego, kwasu bromowodorowego, kwasu chlorowodorowego, kwasu 2-hydroksyetanosulfonowego, kwasu

PL 211 458 B1 mlekowego, kwasu maleinowego, kwasu jabłkowego, kwasu migdałowego, kwasu metanosulfonowego, kwasu śluzowego, kwasu azotowego, kwasu pamowego, kwasu pantotenowego, kwasu fenylooctowego, kwasu fosforowego, kwasu propionowego, kwasu salicylowego, kwasu stearynowego, kwasu bursztynowego, kwasu sulfanilowego, kwasu siarkowego, kwasu winowego i kwasu p-toluenosulfonowego, w którym:

R1 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, alkoksyalkil, aminoalkil, alkiloaminoalkil lub dialkiloaminoalkil;

X1 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, hydroksyalkil lub alkoksyalkil;

X2 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, heteroalkil, alkoksykarbonyl lub aminoalkil;

R2 i R3 niezależnie oznaczają atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil; lub R2 i R3 razem tworzą podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień karbocykliczny; lub R2 i R3 razem tworzą podstawiony lub nie podstawiony pierścień bicykliczny;

Het oznacza heteroalkil, aminoalkil, alkiloamido lub podstawiony, lub nie podstawiony pierścień heterocykliczny;

R5 i R6 niezależnie oznaczają atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil, lub R5 i R6 razem tworzą podstawiony, lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień heterocykliczny;

Z oznacza atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil; lub Z razem z W może tworzyć podstawiony, lub nie podstawiony 6-7 członowy pierścień heterocykliczny;

W oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil gdy Z oznacza liniowy, lub rozgałęziony alkil, podstawiony, lub nie podstawiony aryl, lub podstawiony, lub nie podstawiony aryloalkil;

A oznacza podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień heteroarylowy, podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień arylowy, podstawiony, lub nie podstawiony 9-14 członowy pierścień bicykliczny; lub podstawiony, lub nie podstawiony 13-17 członowy pierścień tricykliczny;

m oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1; n oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1; t oznacza liczbę całkowitą wybraną z 0, 1 i 2; p oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1;

przy czym związki o wzorze II zawierają 0, 1, 2 lub 3 fragmenty o konfiguracji D, a pozostałe fragmenty mają konfigurację L.

Korzystnie, Het oznacza hetero alkil, korzystniej heteroalkil oznacza alkil podstawiony grupą guanidynową lub amidynową.

Korzystnie, 0, 1, 2 lub 3 fragmenty maja konfigurację R.

Przedmiotem wynalazku jest także kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek o wzorze II określony powyżej i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik.

Wynalazek dotyczy także zastosowania związku o wzorze II lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli określonych powyżej do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania wystąpieniu choroby autoimmunologicznej.

Korzystnie, chorobą autoimmunologiczną jest stwardnienie rozsiane.

Korzystnie, chorobą autoimmunologiczną jest autoimmunologiczna choroba Addisona, autoimmunologiczne choroby nadnerczy, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, pemfigoid, zapalenie skóry w celiakii, pemfigoid bliznowaty, choroba Crohna, choroba Gravesa-Basedowa, wole Hashimoto, młodzieńcze zapalenie stawów, stwardnienie rozsiane, cukrzyca typu 1 lub o podłożu immunologicznym, pęcherzyca zwykła, łuszczyca, łuszczycowe zapalenie stawów, reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjogrena, wrzodziejące zapalenie jelita grubego lub zapalenie błony naczyniowej oka.

Stosowany tu termin „pacjent” oznacza zwierzę (jak np. krowa, koń, owca, świnia, kura, indyk, przepiórka, kot, pies, mysz, szczur, królik, świnka morska), korzystnie oznacza ssaka, jak np. ssak naczelny (np. małpa i człowiek) i nie należący do naczelnych, najkorzystniej człowieka. W pewnym rozwiązaniu, stosuje się wstępne badania przesiewowe w celu określenia czy pacjent ma lub jest podatny na chorobę immunologiczną, autoimmunologiczną lub chorobę ze stanem zapalnym lub zaburzenie na podstawie posiadania związanego z chorobą genu lub genów MHC klasy II.

Stosowany tu termin „podstawiony” oznacza grupę podstawioną przez jeden do sześciu lub więcej podstawników, takich jak alkil, atom fluorowca, trifluorometyl, trifluorometoksy, hydroksy, alkoksy, cykloalkyoksy, heterocylooksy, okso, alkanoil, aryl, arylooksy, aryloalkil alkanoiloksy, amino, alkiloamino, alkiloaminoalkil, alkiloamido, aryloamino, aryloalkiloamino, cykloalkiloamino, heterocykloamino, mono i dipodstawiony amino, przy czym dwa podstawniki przy grupie aminowej wybrano spośród taPL 211 458 B1 kich jak alkil, aryl, aryloalkil alkanoiloamino, aroiloamino, aryloalkanoiloamino, podstawiony alkanoiloamino, podstawiony aryloamino, podstawiony aryloalkanoiloamino, hydroksy, hydroksyalkil, alkoksyalkil, tiol, alkilotio, arylotio, aryloalkilotio, cykloalkilotio, heterocyklotio, alkilotio-no, arylotiono, aryloalkilotiono, alkilosulfonyl, arylosulfonyl, aryloalkilosulfonyl, sulfonoamido (np. SO2NH2), podstawiony sulfonoamido, nitro, cyjano, karboksy, karbamyl (np. CONH2), podstawiony karbamyl (np. CONH alkil, CONH aryl, CONH aryloalkil lub przypadki, gdzie występują dwa podstawniki na atomie azotu wybrane spośród takich jak alkil, aryl lub aryloalkil), alkoksykarbonyl, aryl, podstawiony aryl, guanidyno i heterocykle, takie jak indolil, imidazolil, furyl, tienyl, tiazolil, pirolidyl, pirydyl, pyrimidyl itp. Przy czym, jak wskazano powyżej, same podstawniki są następnie podstawione, takie podstawniki wybrano z grupy obejmującej atom fluorowca, alkil, alkoksy, aryl i aryloalkil.

Stosowany tu termin „alkil” oznacza nasycony prostołańcuchowy lub rozgałęziony niecykliczny węglowodór posiadający od 1 do 20 atomów węgla, korzystnie 1-10 atomów węgla i najkorzystniej 1-4 atomów węgla.

Reprezentatywne nasycone prostołańcuchowe alkile obejmują -metyl, -etyl, -n-propyl, -n-butyl, -n-pentyl, -n-heksyl, -n-heptyl, -n-oktyl, -n-nonyl i -n-decyl; podczas gdy nasycone rozgałęzione alkile obejmują -izopropyl, -sec-butyl, -izobutyl, -tert-butyl, -izopentyl, 2-metylobutyl, 3-metylobutyl, 2-metylopentyl, 3-metylopentyl, 4-metylopentyl, 2-metylohek-syl, 3-metyloheksyl, 4-metyloheksyl, 5-metyloheksyl, 2,3-dimetylobutyl, 2,3-dimetylopentyl, 2,4-dimetylopentyl, 2,3-dimetyloheksyl, 2,4-dimetyloheksyl, 2,5-dimetyloheksyl, 2,2-dimetylopentyl, 2,2-dimetyloheksyl, 3,3-dimetylopentyl, 3,3-dimetyloheksyl, 4,4-dimetyloheksyl, 2-etylopentyl, 3-etylopentyl, 2-etyloheksyl, 3-etyloheksyl, 4-etyloheksyl, 2-metylo-2-etylopentyl, 2-metylo-3-etylopentyl, 2-metylo-4-etylopentyl, 2-metylo-2-etyloheksyl, 2-metylo-3-etyloheksyl, 2-metylo-4-etyloheksyl, 2,2-dietylopentyl, 3,3-dietyloheksyl, 2,2-dietyloheksyl, 3,3-dietyloheksylo itp. Grupa alkilowa może być nie podstawiona lub podstawiona. Nienasycone grupy alkilowe obejmują grupy alkenylowe i alkinylowe, który omówiono poniżej.

Stosowany tu termin „alkenyl” oznacza prostołańcuchowy lub rozgałęziony niecykliczny węglowodór posiadający od 2 do 20 atomów węgla, korzystniej 2-10 atomów węgla, najkorzystniej 2-6 atomów węgla i zawierający co najmniej jedno wiązanie podwójne węgiel-węgiel.

Reprezentatywne prostołańcuchowe i rozgałęzione (C2-C10)alkenyle obejmują -winyl, -allil, -1-butenyl, -2-butenyl, -izobutylenyl, -1-pentenyl, -2-pentenyl, -3-metylo-1-butenyl, -2-metylo-2-butenyl, -2,3-dimetylo-2-butenyl, -1-heksenyl, -2-heksenyl, -3-heksenyl, -1-heptenyl, -2-heptenyl, -3-heptenyl, -1-oktenyl, -2-oktenyl, -3-oktenyl, -1-nonenyl, -2-nonenyl, -3-nonenyl, -1-decenyl, -2-decenyl, -3-decenyl itp. Wiązanie podwójne grupy alkenylowej może być nie sprzężone lub sprzężone z inną nienasyconą grupą. Grupa alkenylowa może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „alkinyl” oznacza prostołańcuchowy lub rozgałęziony niecykliczny węglowodór posiadający od 2 do 20 atomów węgla, korzystniej 2-10 atomów węgla, najkorzystniej 2-6 atomów węgla, i zawierający przynajmniej jedno wiązanie potrójne węgiel-węgiel.

Reprezentatywne prostołańcuchowe i rozgałęzione -(C2-C10)alkinyle obejmują -acetylenyl, -propynyl, -1-butynyl, -2-butynyl, -1--pentynyl, -2-pentynyl, -3-metylo-1-butynyl, -4-pentynyl, -1-heksynyl, -2-heksynyl, -5-heksynyl, -1-heptynyl, -2-heptynyl, -6-heptynyl, -1-oktynyl, 2-oktynyl, -7-oktynyl, -1-nonynyl, -2-nonynyl, -8-nonynyl, -1-decynyl, -2-decynyl, -9-decynyl, itp. Wiązanie potrójne grupy alkinylowej może być niesprzężone lub sprzężone z inną nienasyconą grupą. Grupa alkinylowa może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „acyl” oznacza alkanoil lub aroil, obejmuje acetyl, benzoil, piwaloil, cynamoil, itp.

Stosowany tu termin „atom fluorowca” lub „fluorowco” oznacza atom fluoru, chloru, bromu lub jodu.

Stosowany tu termin „sulfonoamido” oznacza arylo-SONH- lub alkilo-SONH, przy czym aryl i alkil mają powyżej zdefiniowane znaczenia, obejmuje on benzenosulfonoamido, metanosulfonoamido, itp.

Stosowany tu termin „alkilosulfonyl” oznacza -SO2-alkil, przy czym alkil ma powyżej podane znaczenia, obejmuje on -SO2-CH3, -SO2-CH2CH3, -SO2-(CH2)2CH3, -SO2-(CH2)3CH3, -SO2-(CH2)4CH3, -SO2-(CH2)5CH3, itp., a także alkilowy kwas sulfonowy, np. -CH2-SO3H, (CH2)2-SO3H, itp.

Stosowany tu termin karboksyl i karboksy oznacza -COO^-.

Stosowany tu termin „alkoksy” oznacza -O-(alkil), przy czym alkil określono powyżej, obejmuje on OCH3, -OCH2CH3, -O(CH2)2CH3, -O(CH2)3CH3, -O(CH2)4CH3, -O(CH2)5CH3, itp.

Stosowany tu termin „alkoksykarbonyl” oznacza -C(=O)O-(alkil), przy czym alkil określono powyżej, obejmuje on -C(=O)O-CH3, -C(=O)O-CH2CH3, -C(=O)O-(CH2)2CH3, -C(=O)O-(CH2)3CH3,

PL 211 458 B1

-C(=O)O-(CH2)4CH3, -C(=O)O-(CH2)5CH3, itp. W korzystnym rozwiązaniu, estry ulegają hydrolizie w warunkach układu biologicznego (tj., ester hydrolizowany jest do kwasu karboksylowego in vitro lub in vivo).

Stosowany tu termin „alkoksyalkil” oznacza -(alkilo)-O-(alkil), przy czym każdy alkil oznacza niezależnie grupę alkilową jak zdefiniowano powyżej, obejmuje on -CH2OCH3, -CH2OCH2CH3, -(CH2)2OCH2CH3, -(CH2)2O(CH2)2CH3, itp.

Stosowany tu termin „aryl” oznacza karbocykliczny pierścień aromatyczny zawierający od 5 do 14 atomów w pierścieniu. Wszystkie atomy w pierścieniu karbocyklicznej grupy arylowej stanowią atomy węgla. Struktury pierścienia arylowego obejmują związki posiadające jedną lub więcej struktur pierścieniowych jak np. związki mono-, bi- lub tricykliczne, jak również skondensowane z pierścieniem benzenowym grupy karbocykliczne, takie jak 5,6,7,8-tetrahydronaftyl, itp.

Korzystnie, grupa arylowa oznacza pierścień monocykliczny, bicykliczny lub tricykliczny pierścień. Reprezentatywne grupy arylowe obejmują między innymi fenyl, tolil, antracenyl, fluorenyl, indenyl, azulenyl, fenantrenyl i naftyl. Karbocykliczna grupa arylowa może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „heteroatom” oznacza atom inny niż węgiel i w określonym rozwiązaniu oznacza N, O lub S.

Stosowany tu termin „grupa heteroatomów” oznacza grupę zawierającą jeden lub więcej heteroatomów, C i H, obejmuje on karboksyamido, aminodino, imino, guanidyno, ureido, karbamoil, itp.

Stosowany tu termin „heteroaryl” oznacza pierścień aromatyczny zawierający od 5 do 14 atomów w pierścieniu oraz atomy w pierścieniu zawierają co najmniej jeden heteroatom, korzystnie 1 do 3 heteroatomów, niezależnie wybranych spośród takich jak atom azotu, tlenu lub siarki. Struktury pierścienia heteroarylowego obejmują związki posiadające jedną lub więcej struktur pierścieniowych, takie jak mono-, bi- lub tricykliczne związki, jak również skondensowane grupy heterocykliczne. Reprezentatywne heteroaryle obejmują triazolil, tetrazolil, oksadiazolil, pirydyl, furyl, benzofuranyl, tiofenyl, benzotiofenyl, chinolinyl, pirolil, indolil, oksazolil, benzoksazolil, imidazolil, benzimidazolil, tiazolil, benzotiazolil, izoksazolil, pirazolil, izotiazolil, pirydazynyl, pirymidynyl, pirazynyl, triazynyl, cinolinyl, ftalazynyl, chinazolinyl, benzochinazolinyl, akrydynyl, pirymidyl, oksetanyl, azepinyl, piperazynyl, morfolinyl, dioksanyl, tietanyl i oksazolil. Grupa heteroarylowa może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „karbocykliczny” oznacza karbocykliczny pierścień zawierający od 5 do 14 atomów w pierścieniu. Wszystkie atomy w pierścieniu grupy karbocyklicznej stanowią atomy węgla. Struktury pierścienia karbocyklicznego obejmują związki posiadające jedną ub więcej struktur pierścieniowych, takich jak mono-, bi- lub tricykliczne związki, jak również skondensowane karbocykliczny i arylowe grupy jak np. naftalen, antracen, indan, inden, fenalen, fenantren, benzocyklobutan, benzocykloheptan, tetrahydronaftalen, itp.

Korzystnie, grupa karbocykliczna oznacza pierścień monocykliczny, bicykliczny lub tricykliczny. Reprezentatywne grupy karbocykliczne obejmują między innymi cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl, cykloheptyl, cyklooktyl itp. Karbocykliczna grupa arylowa może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „heterocykliczny” oznacza pierścień zawierający od 5 do 14 atomów w pierścieniu oraz atomy w pierścieniu zawierają co najmniej jeden heteroatom, korzystnie 1 do 3 heteroatomów na pierścień, niezależnie wybranych spośród takich jak atom azotu, tlenu lub siarki. Struktury pierścienia heterocyklicznego obejmują związki posiadające jedną lub więcej struktur pierścieniowych, takich jak mono-, bi- lub tricykliczne związki, jak również skondensowane grupy heterocykliczne. Reprezentatywne heterocykle obejmują morfolinyl, pirolidynonyl, pirolidynyl, piperydynyl, hydantoinyl, walerolaktamyl, oksiranyl, oksetanyl, tefrahydrofuranyl, tetrahydropiranyl, tetrahydropirydynyl, tetrahydroprimidynyl, tetrahydrotiofenyl, tetrahydrotiopiranyl, tetrahydropirymidynyl, tetrahydrotiofenyl, tetrahydrotiopiranyl, imidazolidynyl, izoksazolidynyl, izotiazolidynyl, oksazinanyl, piperazynyl, tiazinanyl, chinolinyl, chromenyl, oksatiolanyl itp. Heterocykliczna grupa może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „bicykliczny” oznacza dwupierścieniowe układy zawierające 9-14 atomów węgla, przy czym jeden lub więcej, korzystnie 1-4 lub 1-2, atomów węgla może być zastąpionych przez heteroatom, taki jak O, N lub S. Bicykliczny układ pierścieniowy może być nasycony, nienasycony, aromatyczny lub niearomatyczny. Reprezentatywne pierścienie bicykliczne obejmują między innymi indol, izochinolinę, chinolinę, tetrahydroizochinolinę i benzofuran.

PL 211 458 B1

Stosowany tu termin „tricykliczny” oznacza trzypierścieniowy układ zawierający 13-17 atomów węgla, przy czym jeden lub więcej, korzystnie 1-6 lub 1-3, atomów węgla może być zastąpionych przez heteroatom, taki jak O, N lub S. Tricykliczny układ pierścieniowy może być nasycony, nienasycony, aromatyczny lub niearomatyczny. Reprezentatywne tricykliczne pierścienie obejmują między innymi karbazole, fenotiazynę, dibenzofuran i fluoren.

Stosowany tu termin „arylooksy” oznacza grupę -O-arylową, przy czym aryl ma znaczenie zdefiniowane powyżej. Grupa arylooksy może być nie podstawiona lub podstawiona.

Stosowany tu termin „aryloalkil” oznacza -(alkilo)-(aryl), przy czym alkil i aryl określono powyżej, obejmuje on -(CH2)fenyl, -(CH2)2fenyl, -(CH2)3fenyl, -CH(fenyl)2, -CH(fenyl)3, -(CH2)tolil, -(CH2)antracenyl, -(CH2)fluorenyl, -(CH2)indenyl, -(CH2)azulenyl, -(CH2)pirydynyl, -(CH2)naftyl, itp.

Stosowany tu termin „heteroaryloalkil” oznacza -(alkilo)-(heteroaryl), przy czym alkil i heteroaryl określono powyżej, obejmuje on -CH2-triazolil, -CH2-tetrazolil, -CH2-oksadiazolil, -CH2-pirydyl, -CH2-furyl, -(CH2)2-furyl, -CH2-benzofuranyl, -CH2-tiofenyl, -CH2-benzotiofenyl, -CH2-chinolinyl, -CH2-pirolil, -CH2-indolil, -CH2-oksazolil, -CH2-benzoksazolil, -CH2-imidazolil, -(CH2)2-imidazolil, -CH2-benzimidazolil, -CH2-tiazolil, -CH2-benzotiazolil, -CH2-izoksazolil, -CH2-pirazolil, -CH2-izotiazolil, -CH2-pirydazynyl, -CH2-pirymidynyl, -CH2-pirazynyl, -CH2-triazynyl, -CH2-cynnolinyl, -CH2-ftalazynyl, -CH2chinazolinyl, -CH2-pyrimidyl, -CH2-oksetanyl, -CH2-azepinyl, -CH2-piperazynyl, -CH2-morfolinyl, -CH2-dioksanyl, -CH2-tietanyl, -CH2-oksazolil, -(CH2)2-triazolil, itp.

Stosowany tu termin „heteroalkil” oznacza grupę alkilową, jak zdefiniowano powyżej, przy czym jeden lub więcej grup -CH2- zastąpiono heteroatomem, niezależnie wybranym spośród takich jak atom azotu, tlenu lub siarki, obejmuje on eter, tioeter i grupy alkiloamino, takie jak -CH2-O-CH3, -CH2-S-CH3, -CH2-NH-CH3, -CH2-O-CH2-CH3, -CH2-S-CH2-CH3, -CH2-NH-CH2-CH3, -CH2-O-(CH2)2-CH3, -CH2-S-(CH2)2-CH3, -CH2-NH-(CH2)2-CH3, -CH2-O-(CH2)3-CH3, -CH2-S-(CH2)3-CH3, -CH2-NH-(CH2)3-CH3 oraz guanidyno, amidyno, itp.

Stosowany tu termin „hydroksyalkil” oznacza alkil, przy czym alkil ma znaczenie zdefiniowane powyżej, posiadający jeden lub więcej atomów wodoru zastąpionych przez hydroksy, obejmuje on -CH2OH, -CH2CH2OH, -(CH2)2CH2OH, -(CH2)3CH2OH, -(CH2)4CH2OH, -(CH2)5CH2OH, -CH(OH)-CH3, -CH2CH(OH)CH3, itp.

Stosowany tu termin „hydroksyl” oznacza -OH.

Stosowany tu termin „oksoaryloalkil” oznacza -O-(alkilo)-(aryl), przy czym alkil i aryl określono powyżej, obejmuje on -O-(CH2)2fenyl -O-(CH2)3fenyl, -O-CH(fenyl)2, -O-CH(fenyl)3, -O-(CH2)tolil, -O-(CH2)antracenyl, -O-(CH2)fluorenyl, -O-(CH2)indenyl, -O-(CH2)azulenyl, -O-(CH2)pirydynyl, -O-(CH2)naftyl, itp.

Stosowany tu termin „cykloalkilooksy” oznacza -O-(cykloalkil), przy czym cykloalkil określono powyżej.

Stosowany tu termin „cykloalkiloalkilooksy” oznacza -O-(alkilo)-(cykloalkil), przy czym cykloalkil i alkil okreś lono powyżej, obejmuje on -O-cyklopropyl, -O-cyklobutyl, -O-cyklopentyl, -O-cykloheksyl, -O-cykloheptyl, itp.

Stosowany tu termin „aminoalkoksy” oznacza -O-(alkilo)-NH2, przy czym alkil określono powyżej, obejmuje on -O-CH2-NH2, -O-(CH2)2NH2, -O-(CH2)3-NH2, -O-(CH2)4-NH2, -O-(CH2)5-NH2, itp.

Stosowany tu termin „alkiloamino” oznacza -NH-(alkilo) lub -N-(alkilo)(alkil), przy czym alkil określono powyżej, obejmuje on -NH-CH3, -NH-CH2CH3, -NH-(CH2)2CH3, -NH-(CH2)3CH3, -NH-(CH2)4CH3, -NH-(CH2)5CH3, -N-(CH3)2, -N-(CH2CH3)2, -N-((CH2)2CH3)2, -N-(CH3)(CH2CH3), itp.

Stosowany tu termin „alkiloamido” oznacza -(alkilo)-NH-C(O)(alkil), przy czym każdy alkil oznacza niezależnie grupę alkilową określoną powyżej, obejmuje on -CH2-NH-C(O)CH3, -CH2-NH-C(O)-CH2CH3, -CH2-NH-C(O)(CH2)2CH3, -CH2-NH-C(O)(CH2)3CH3, -CH2-NH-C(O)(CH2)4CH3, -CH2-NH-C(O)(CH2)5CH3, -(CH2)2-NH-C(O)CH3, -(CH2)2-NH-C(O)CH2CH3, -(CH2)2-NH-C(O)(CH2)2CH3, itp. lub -(alkilo)-C(O)-NH-(alkil), przy czym każdy alkil oznacza niezależnie grupę alkilową określoną powyżej, obejmuje on -CH2-C(O)-NH-CH3, -CH2-C(O)-NH-CH2CH3, -CH2-C(O)-NH-(CH2)2CH3, -CH2-C(CONH-(CH2)3CH3, -CH2-C(O)-NH-(CH2)4CH3, -CH2-C(O)-NH-(CH2)5CH3, -(CH2)2C(O)-NH-CH3, -(CH2)2-C(O)-NH-CH2CH3, -(CH2)2-C(O)-NH-(CH2)2CH3, itp.

Stosowany tu termin „dialkiloaminoalkil” oznacza -(alkilo)-N(alkilo)(alkil), przy czym każdy alkil oznacza niezależnie grupę alkilową określoną powyżej, obejmuje on -CH2-N(CH3)2, -CH2-N(CH2CH3)2,

-CH2-N((CH2)2CH3)2, -CH2-N(CH3)(CH2CH3), -(CH2)2-N(CH3)2, itp.

PL 211 458 B1

Stosowany tu termin „aryloamino” oznacza -NH(aryl), przy czym aryl określono powyżej, obejmuje on -NH(fenyl), -NH(tolil), -NH(antracenyl), -NH(fluorenyl), -NH(indenyl), -NH(azulenyl), -NH(pirydynyl), -NH(naftyl), itp.

Stosowany tu termin „aryloalkiloamino” oznacza -NH-(alkilo)-(aryl), przy czym alkil i aryl określono powyżej, obejmuje on -NH-CH2-(fenyl), -NH-CH2-(tolil), -NH-CH2-(antracenyl), -NH-CH2-(fluorenylo)3, NH-CH2-(indenyl), -NH-CH2-(azulenyl), -NH-CH2-(pirydynyl), -NH-CH2-(naftyl), -NH-(CH2)2-(fenyl), itp.

Stosowany tu termin „cykloalkiloamino” oznacza -NH-(cykloalkil), przy czym cykloalkil określono powyżej, obejmuje on -NH-cyklopropyl, -NH-cyklobutyl, -NH-cyklopentyl, -NH-cykloheksyl, -NH-cykloheptyl, itp.

Stosowany tu termin „aminoalkilo” oznacza - (alkilo)-NH2, przy czym każdy alkil oznacza niezależnie grupę alkilową określoną powyżej, obejmuje on -CH2-NH2, -(CH2)2-NH2, -(CH2)3-NH2, -(CH2)4-NH2, -(CH2)5-NH2, itp.

Stosowany tu termin „alkiloaminoalkil” oznacza -(alkilo)-NH(alkilo) lub -(alkilo)-N(alkilo)(alkil), przy czym każdy alkil oznacza niezależnie grupę alkilową określoną powyżej, obejmuje on -CH2-NH-CH3, -CH2-NHCH2CH3, -CH2-NH(CH2)2CH3, -CH2-NH(CH2)3CH3, -CH2-NH(CH2)4CH3, -CH2-NH-(CH2)5CH3, -(CH2)2-NH-CH3, -CH2-N(CH3)2, -CH2-N(CH2CH3)2, -CH2-N((CH2)2CH3)2, -CH2-N-(CH3)(CH2CH3), -(CH2)2-N(CH3)2, itp.

Stosowany tu termin „alkoksyaminoalkil” oznacza -O-alkil-NH(alkilo) lub -O-alkil-N(alkilo)(alkil), przy czym alkil i aminoalkil mają powyżej zdefiniowane znaczenia, obejmuje on -OCH2CH2N(CH3)2, itp.

Stosowany tu termin „grupa cukrowa” oznacza monosacharydy (np. glukoza, arabinoza, fukoza, galaktoza, mannoza, ksyloza, fruktoza, liksoza, alloza, arinoza, ryboza, taloza, guloza, idoza, altroza, sorbitol, mannitol lub glukozoamina), disacharydy i oligosacharydy (np. maltoza, izomaltoza, turanoza, gentiobioza, melibioza, planteobioza, primereroza, wicjanoza, nigeroza, laminarybioza, rutynoza, celobioza, ksylobioza, maltotrioza, gentianoza, melezytoza, planteoza, ketoza, trehaloza, sacharoza, laktoza, rafinoza lub ksylotrioza), polisacharydy (np. amyloza, Ficoll, dekstryna, skrobia, dekstran, polidekstroza, pullulan, cyklodekstryna, glukomannoglikan, glukomannan, guma guar, guma arabska lub glikozaminoglikan), węglowodany złożone (np. glikopeptyd, glikoproteina, glikolipid lub proteoglikan), itp.

Stosowany tu termin „PEG” oznacza grupę glikolu polietylenowego, taką jak H(OCH2CH2)nOH, przy czym n oznacza 1-30, 1-25, 1-20, 1-15, 1-10, 1-5 lub 1-2.

Stosowany tu termin „terapeutycznie skuteczna ilość” odnosi się do związku według wynalazku lub innego składnika aktywnego w takiej ilości, jaka jest wystarczająca do wywołania korzyści terapeutycznej w leczeniu choroby lub postępowaniu terapeutycznym (np. choroby genetycznej, choroby ośrodkowego układu nerwowego („OUN”), choroby zapalnej, choroby neurodegeneracyjnej lub autoimmunologicznej) lub do opóźnienia wystąpienia lub minimalizacji objawów związanych z tą chorobą. Ponadto, w odniesieniu do związku według wynalazku terapeutycznie skuteczna ilość oznacza taką ilość środka terapeutycznego, samego lub w połączeniu z innymi sposobami leczenia, która zapewnia korzyści terapeutyczne w leczeniu choroby lub postępowaniu terapeutycznym. Stosowany w kontekście związku według wynalazku termin ten może obejmować taką ilość, która powoduje ogólną poprawę leczenia, zmniejsza lub znosi objawy lub przyczyny choroby, lub potęguje efekt terapeutyczny innego stosowanego leku lub działa synergistycznie z nim.

Stosowany tu termin „ilość skuteczna w profilaktyce” odnosi się do takiej ilości związku według wynalazku lub innego składnika aktywnego, jaka jest wystarczająca do zapobiegania wystąpieniu, nawrotowi lub rozprzestrzenianiu się choroby (np. choroby genetycznej, choroby OUN, choroby zapalnej, choroby neurodegeneracyjnej lub autoimmunologicznej). Ilość skuteczna w profilaktyce może oznaczać ilość wystarczającą do zapobiegania wystąpieniu choroby lub nawrotowi lub rozprzestrzenianiu się choroby lub występowaniu choroby u pacjenta, w tym między innymi u pacjenta z predyspozycją do danej choroby. Ilość skuteczna w profilaktyce może także oznaczać ilość przynoszącą korzyści w zapobieganiu chorobie. Ponadto, w odniesieniu do związku według wynalazku, ilość skuteczna w profilaktyce oznacza taką ilość związku, samego lub w połączeniu z innymi środkami, która przynosi korzyść w zapobieganiu chorobie. Stosowany w odniesieniu do związku według wynalazku, termin ten może obejmować ilość, która poprawia ogólną profilaktykę lub zwiększa skuteczność innego środka profilaktycznego lub działa synergistycznie z nim.

Stosowany tu termin „schemat terapeutyczny” odnosi się do schematu podawania jednego lub większej ilości środków terapeutycznych w odpowiednim czasie i dawce.

PL 211 458 B1

Stosowany tu termin „schemat profilaktyczny” odnosi się do schematu podawania jednego lub większej ilości środków profilaktycznych w odpowiednim czasie i dawce.

Stosowany tu termin „schemat” dotyczy schematu dawkowania i zasad dawkowania.

Stosowany tu termin „leczenie skojarzone” odnosi się do zastosowania u pacjenta więcej niż jednego środka profilaktycznego i/lub terapeutycznego w taki sposób, aby pacjent odnosił korzyści z obu leków. Leki te moż na podawać jednocześ nie lub kolejno. W pewnym rozwią zaniu, zwią zek według wynalazku i inny środek profilaktyczny lub terapeutyczny wywierają na pacjenta działanie biologiczne w tym samym okresie czasu.

Stosowane tu terminy „zapobiegać”, „zapobieganie” i „profilaktyka” odnoszą się do zapobiegania u pacjenta wystąpieniu, nawrotowi lub rozprzestrzenianiu się choroby (np. choroby genetycznej, choroby OUN, choroby zapalnej, choroby neurodegeneracyjnej lub autoimmunologicznej). W pewnym rozwiązaniu, u pacjenta obecne są objawy choroby autoimmunologicznej, szczególnie stwardnienia rozsianego, lub obecne są pierwsze zmiany, a podawanie związku według wynalazku zapobiega nasileniu się objawów lub powstawaniu kolejnych zmian.

Stosowane tu terminy „leczyć”, „leczenie” i „terapia” odnoszą się do wyleczenia lub złagodzenia choroby (np. choroby genetycznej, choroby OUN, choroby zapalnej, choroby neurodegeneracyjnej lub autoimmunologicznej) albo objawów związanych z chorobą, lub do postępowania terapeutycznego, które nie powoduje wyleczenia ani złagodzenia ale zapobiega nasilaniu się choroby. W niektórych rozwiązaniach, terminy te odnoszą się do minimalizacji rozprzestrzeniania się choroby lub pogarszania się jej przebiegu w wyniku podawania pacjentowi z daną chorobą jednego ze związków według wynalazku. W pewnym rozwiązaniu, w leczeniu pacjenta podaje się jeden lub więcej związków według wynalazku tak, aby zapobiec postępowi choroby lub spotęgowaniu jej przebiegu.

Stosowany tu termin „farmaceutycznie dopuszczalne sole” odnosi się do soli wytworzonych z farmaceutycznie dopuszczalnych nietoksycznych kwasów lub zasad obejmują cych nieorganiczne kwasy i zasady oraz organiczne kwasy i zasady. Odpowiednie farmaceutycznie dopuszczalne sole addycyjne z zasadami dla związku według wynalazku obejmują sole metali np. glinu, wapnia, litu, magnezu, potasu, sodu i cynk lub organiczne sole lizyny, N,N'-dibenzyloetylenodiaminy, chloroprokainy, choliny, dietanoloaminy, etylenodiaminy, megluminy (N-metyloglukozoaminy) i prokainy. Odpowiednie nietoksyczne kwasy obejmują między innymi kwasy nieorganiczne i organiczne, takie jak octowy, alginowy, antranilowy, benzenosulfonowy, benzoesowy, kamforosulfonowy, cytrynowy, etenosulfonowy, mrówkowy, fumarowy, pirośluzowy, galakturonowy, glukonowy, glukuronowy, glutaminowy, glikolowy, bromowodorowy, chlorowodorowy, 2-hydroksyetanosulfonowy, mlekowy, maleinowy, jabłkowy, migdałowy, metanosulfonowy, śluzowy, azotowy, pamowy, pantotenowy, fenylooctowy, fosforowy, propionowy, salicylowy, stearynowy, bursztynowy, sulfanilowy, siarkowy, winowy i p-toluenosulfonowy. Specyficzne nietoksyczne kwasy obejmują kwas chlorowodorowy, bromowodorowy, fosforowy, siarkowy i kwasy metanosulfonowe. Przykłady specyficznych soli obejmują chlorowodorki i mezylany.

Stosowany tu termin „prolek” oznacza pochodną związku, która może hydrolizować, ulegać oksydacji lub w inny sposób reagować w warunkach biologicznych (in vitro lub in vivo) z utworzeniem aktywnego związku, szczególnie związku według wynalazku. Przykłady proleków obejmują między innymi pochodne i metabolity związku według wynalazku obejmujące grupy mogące ulegać hydrolizie w ukł adzie biologicznym, takie jak mogą ce ulegać hydrolizie w ukł adzie biologicznym: amidy, estry, karbaminiany, węglany, ureidy, lipidy i analogi fosforanowe. Korzystnie, proleki związków z karboksylowymi grupami funkcyjnymi obejmują estry kwasów karboksylowych i niższych alkili. Estry karboksylanowe dogodnie utworzono przez estryfikację dowolnych grup kwasu karboksylowego występujących w cząsteczce. Proleki można typowo wytworzyć stosując dobrze znane sposoby, jak te opisane w Burger's Medicinal Chemistry and Drug Discovery ed. 6 (Donald J. Abraham ed., 2001, Wiley) i Design i Application of Prodrugs (H. Bundgaard ed., 1985, Harwood Academic Publishers Gmfh).

Stosowane tu terminy „mogący ulegać hydrolizie w układzie biologicznym amid”, „mogący ulegać hydrolizie w układzie biologicznym ester”, „mogący ulegać hydrolizie w układzie biologicznym karbaminian”, „mogący ulegać hydrolizie w układzie biologicznym węglan”, „mogący ulegać hydrolizie w ukł adzie biologicznym ureid”, „mogą cy ulegać hydrolizie w ukł adzie biologicznym fosforan” oznaczają odpowiednio amid, ester, karbaminian, węglan, ureid lub fosforan związku który albo: 1) nie wpływa negatywnie na biologiczną aktywność związku, lecz może nadać temu związkowi korzystne właściwości in vivo, jak np. wchłanianie, czas trwania działania lub początek działania; lub 2) jest biologicznie nieaktywny, lecz przekształca się in vivo do biologicznie aktywnego związku. Przykłady mogących ulegać hydrolizie w układzie biologicznym estrów obejmują między innymi estry niższych alkili, estry

PL 211 458 B1 alkoksyacyloksy, estry alkiloacyloaminoalkilowe i estry choliny. Przykłady mogących ulegać hydrolizie w układzie biologicznym amidy obejmują między innymi amidy niższych alkili, amidy α-aminokwasów, alkoksyacyloamidy i alkiloaminoalkilokarbonyloamidy. Przykłady mogących ulegać hydrolizie w układzie biologicznym karbaminianów obejmują między innymi niższe alkiloaminy, podstawione etylenodiaminy, aminokwasy, hydroksyalkiloaminy, heterocykliczne i heteroaromatyczne aminy i polieteraminy.

Stosowany tu termin „optycznie czysty” lub „stereomerycznie czysty” oznacza kompozycję zawierającą jeden stereoizomer związku i w zasadzie nie zawierającą innych stereoizomerów tego związku. Przykładowo, stereomerycznie czysta kompozycja związku posiadającego jedno centrum chiralne nie będzie zasadniczo zawierać przeciwnego enancjomeru związku. Stereomerycznie czysta kompozycja związku mająca dwa centra chiralne nie będzie zasadniczo zawierać innych diastereomerów związku. Typowy stereomerycznie czysty związek zawiera powyżej około 80% masowych jednego stereoizomeru związku i poniżej około 20% masowych innych stereoizomerów związku, korzystniej powyżej około 90% masowych jednego stereoizomeru związku i poniżej około 10% masowych innych stereoizomerów związku, nawet korzystniej powyżej około 95% masowych jednego stereoizomeru związku i poniżej około 5% masowych innych stereoizomerów związku i najkorzystniej powyżej około 97% masowych jednego stereoizomeru związku i poniżej około 3% masowych innych stereoizomerów związku.

Stosowany tu termin „enancjomerycznie czysty” oznacza stereomerycznie czystą kompozycję związku posiadającego jedno lub więcej centrów chiralnych.

Stosowany tu termin „związek według wynalazku” oznacza opisany tu związek, który jest w stanie zahamować wiązanie antygenu do cząsteczki HLA-DR MHC klasy II 1, 2 lub 4 lub zahamować Proliferację komórek T in vitro lub in vivo. Taką aktywność hamującą można określić z zastosowaniem testu lub modelu zwierzęcego dobrze znanego w dziedzinie obejmującej przedstawione w ustępie 5. Związek według wynalazku może mieć postać farmaceutycznie dopuszczalnego proleku, jego soli, solwatu lub hydratu. Związki według wynalazku można także „zabezpieczyć”, przy czym to zabezpieczenie stanowi grupę jak np. grupa acylowa, grupa sulfonylowa, grupa zawierająca grupy PEG, grupa cukrowa lub grupa alkilowa podstawiona przez jeden lub więcej grup hydroksy. Przykłady grup zabezpieczających obejmują między innymi -NHCH3, -NHAc, -CO2R, -CO2AC i -CO2NR2 (przy czym zawsze R oznacza niezależnie H lub alkil). Ponadto przykłady grup zabezpieczających obejmują te ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 6 020 315, wydanym 1 lutego 2000, załączonym na zasadzie odsyłacza w całości. W korzystnym rozwiązaniu, związek według wynalazku stanowi związek o wzorze I-IV.

Stosowane tu terminy „aminokwas występujący w naturze” lub „aminokwas naturalny” odnoszą się do jakiegokolwiek z 20 występujących w naturze L-aminokwasów jak przedstawiono poniżej w tablicy 1, a także obejmują mieszaniny, które zawierają około 0,1%, około 0,5%, około 1%, około 5%, około 10%, około 25%, około 50%, około 75%, około 90%, około 95%, około 99%, około 99,5% lub około 99,9% masowych odpowiedniego D-aminokwasu. Aminokwasy można stosować do celów wytwarzania lub jako część związków według wynalazku. Połączenie pomiędzy wszystkimi aminokwasami związków według wynalazku może stanowić amid, podstawiony amid lub izoster amidu.

T a b l i c a 1

Skróty naturalnych L-aminokwasów

Aminokwas	Trzyliterowy skrót	Jednoliterowy symbol
1	2	3
Alanina	Ala	A
Arginina	Arg	R
Asparagina	Asn	N
Kwas asparaginowy	Asp	D
Asparagina lub kwas asparaginowy	Asx	B
Cysteina	Cys	C
Glutamina	Gln	Q
Kwas glutaminowy	Glu	E

PL 211 458 B1 cd tablicy 1

1	2	3
Glutamina lub kwas glutaminowy	Glx	Z
Glicyna	Gly	G
Histydyna	His	H
Izoleucyna	He	I
Leucyna	Leu	L
Lizyna	Lys	K
Metionina	Met	M
Fenyloalanina	Phe	F
Prolina	Pro	P
Seryna	Ser	S
Treonina	Thr	T
Tryptofan	Trp	W
Tyrozyna	Tyr	Y
Walina	Val	V

Stosowane tu terminy „aminokwas nie występujący w naturze” lub „aminokwas nienaturalny” odnoszą się do jakiegokolwiek aminokwasu naturalnego, który zmodyfikowano lub aminokwasu o dowolnej budowie mającego grupę aminową i karboksylową (np. ornityna) oraz obejmują mimetyki peptydów zawierające więcej niż jeden aminokwas w łańcuchu, lub niepeptydowe mimetyki peptydów posiadające elementy zastępujące dla głównego łańcucha peptydowego, poniżej przedstawione jako P1, P2, P3, P4, P5, P6, P7, P8, P9, P10.

Dodatkowe grupy mimetyczne, które można wprowadzić do związków według wynalazku obejmują te ujawnione przez Gillespie'ego i in. (1997) Biopolym. Pep. Science 43: 191.

Aminokwasy nienaturalne także obejmują izomery D aminokwasów przedstawiono w tablicy 1.

Wynalazek następnie obejmuje związki które mogą składając się z zarówno izomerów D i L aminokwasów nienaturalnych, jak również innych form izomerycznych aminokwasów nienaturalnych (np. izomery geometryczne, izomery pozycyjne i stereoizomery).

Nieklasyczne aminokwasy lub chemiczne analogi aminokwasów także użyto w celach wytwarzania lub jako część związków według wynalazku.

Nieklasyczne aminokwasy obejmują między innymi izomery D (konfiguracja R) zwykłych aminokwasów, kwas α-O-aminoizomasłowy, kwas 4-aminomasłowy, Abu, kwas 2-aminomasłowy, -Abu, -Ahx, kwas 6-aminoheksanowy, Aib, kwas 2-aminoizomasłowy, kwas 3-aminopropionowy, ornityna, norleucyna, norwalina, hydroksyprolina, sarkozyna, cytrulina, kwas cysteinowy, t-butyloglicyna, t-butyloalanina, fenyloglicyna, cykloheksyloalanina, β-O-alanina, fluoroaminokwasy, aminokwasy modyfikowane, takie jak β-O-metyloaminokwasy, Ca-O-metyloaminokwasy, Na-O-metyloaminokwasy i ogólnie analogi aminokwasów.

Ponadto, aminokwas lub nieklasyczne aminokwasy lub ich analogi mogą mieć konfiguracje R, lub S. Dokładniej, wynalazek obejmuje związki składające się albo z enancjomeru aminokwasu, aminokwasu nienaturalnego, nieklasycznego aminokwasu lub chemicznego analogu aminokwasu.

W związku z zastosowaniem aminokwasów nienaturalnych, nieklasycznych aminokwasów i chemicznych analogów aminokwasów, stereochemiczna konfiguracja jest trwała oraz wynalazek obejmuje związki zawierające jeden lub więcej enancjomerów lub epimerów przy jednej lub więcej pozycji K1, K2 lub P1-P10.

Przedmiotem wynalazku są związki o wzorze II (związek (związki) według wynalazku), kompozycje farmaceutyczne zawierające związki według wynalazku oraz ich zastosowania.

Bez ograniczania się do teorii, związki według wynalazku uważa się za modulatory prezentacji antygenów przez cząsteczki HLA-DR klasy II MHC.

PL 211 458 B1

Poniższe zestawienie przedstawia zastosowane oznaczenia podstawników:

PL 211 458 B1

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól glinu, wapnia, litu, magnezu, potasu, sodu, cynku, lizyny, N,N'-dibenzyloetylenodiaminy, chloroprokainy, choliny, dietanoloaminy, etylenodiaminy, megluminy (N-metyloglukozoaminy), prokainy, kwasu octowego, kwasu alginowego, kwasu antranilowego, kwasu benzenosulfonowego, kwasu benzoesowego, kwasu kamforosulfonowego, kwasu cytrynowego, kwasu etenosulfonowego, kwasu mrówkowego, kwasu fumarowego, kwasu pirośluzowego, kwasu galakturonowego, kwasu glukonowego, kwasu glukuronowego, kwasu glutaminowego, kwasu glikolowego, kwasu bromowodorowego, kwasu chlorowodorowego, kwasu 2-hydroksyetanosulfonowego, kwasu mlekowego, kwasu maleinowego, kwasu jabłkowego, kwasu migdałowego, kwasu metanosulfonowego, kwasu śluzowego, kwasu azotowego, kwasu pamowego, kwasu pantotenowego, kwasu fenylooctowego, kwasu fosforowego, kwasu propionowego, kwasu salicylowego, kwasu stearynowego, kwasu bursztynowego, kwasu sulfanilowego, kwasu siarkowego, kwasu winowego i kwasu p-toluenosulfonowego, w którym:

X1 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, hydroksyalkil lub alkoksyalkil;

Het oznacza heteroalkil, aminoalkil, alkiloamido lub podstawiony. lub nie podstawiony pierścień heterocykliczny;

R5 i R6 niezależnie oznaczają atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil lub R5 i R6 razem tworzą podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień heterocykliczny;

Z oznacza atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil; lub Z razem z W moż e tworzyć podstawiony lub nie podstawiony 6-7 członowy pierścień heterocykliczny;

W oznacza liniowy lub rozga łęziony alkil gdy Z oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, podstawiony lub nie podstawiony aryl lub podstawiony lub nie podstawiony aryloalkil;

A oznacza podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień heteroarylowy, podstawiony lub niepodstawiony 5-7 członowy pierścień arylowy, podstawiony lub nie podstawiony 9-14 członowy pierścień bicykliczny; lub podstawiony lub nie podstawiony 13-17 członowy pierścień tricykliczny;

m oznacza liczbę całkowitą wybraną z 0 i 1; n oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1; t oznacza liczbę całkowitą wybraną z 0, 1 i 2; p oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1;

W pewnym rozwią zaniu, zwią zki o wzorze II obejmują te przedstawione poniż ej w tablicy 3 lub ich farmaceutycznie dopuszczalną sól.

PL 211 458 B1

T a b l i c a 3

Pozycja	Związek
1	2
1	ENPWHFFKNI
2	AcVHFFKNI
3	AcIHFFKNI
4	AcVRFFKNI
5	AcVHPFKNI
6	AcVHFFPNI
7	AcVHFFKTI
8	AcVRFANI
9	AcVRPFS
10	AcVRLFANI
11	AcWHFFKNI
12	AcVTFFKNI
13	AcVH(N-Me Ala)FKNI
14	AcVHA(N-Me Ala)-F-(N-Me Ala)N
15	AcVHFVKNI
16	AcVRF(2-Nal)KNI
17	AcVRF(1-Nal)KNI
18	AcVHFFA(N-Me Ala)NI
19	AcVRLFKN
20	AcVRF(4'-pirydyloAla)KNI
21	AcVRAFAN
22	AcVRA(O-benzyloSer)KNI
23	Ac(Tic)FKNI
24	AcVR(Tic)FKNI
25	Ac(Cpg)RFFKNI
26	AcVHSFSN
27	AcVRF(3'cyjanoPhe)KNI
28	AcVR(Tiq)FKNI
29	Ac(Tiq)FKNI
30	AcWRFFK
31	AcVRFF(homoPro)NI
32	Ac (Tic)FKNI
33	Ac(Cpg)R(Tic)FKNI
34	AcVR(homoPro)FKNI
35	AcVRFFK
36	AcVKFFKNI

PL 211 458 B1 cd tablicy 3

1	2
37	AcV(Orn)FFKNI
38*	AcV(N'-Alloc Dab)FFKNI
39	Ac(Cha)RFFKNI
40	Ac (2'-furanyloAla)RFFKNI
41	Ac(2'-tienyloAla)RFFKNI
42	AcVR(2'-furanyloAla)FKNI
43	AcVR(2'-tienyloAla)FKNI
44	AcVRAFKNI
45	Benzoilo-VRFFK
46	Izobutanoilo-VRFFK
47	Butanoilo-VRFFK
48	Izowaleroilo-VRFFK
49	Ac(Cpg)R(Tic)F(homoPro)
50	AcWRFF
51	3-(imadazoilo-4-ylo)propionylo-VRFFK
52	Ac(Chg)RFFKNI
53	AcVRFF(Dap)NI
54	AcV(Dab)FFKNI
55	Ac WAG FKNI
56	AcVAGFKNI
57	AcV(Dap)FFKNI
58	AcVRFF
59	AcVRF(3'-fenoksyPhe)KNI
60	AcVVKF(3'-metyloaminoPhe) K
61	AcFRFFKNI
62	AcVRFFK(betaAla)I
63	AcV(3'-amino-1'-karboksymetylopirydyn-2'-on)FKNI
64	Ac(Idg)RFFKNI
65	AcAVRFFK
66	AcAVHFFKNI
67	AcV(2'-furanyloAla)FFKNI
68	AcV(2'-tienyloAla)FFKNI
69	AcWKF(3'-cyj anoPhe)K
70	Ac(Phg)RFFKNI
71	AcIR(Tic)F(homoPro)
72	AcLRFFKNI
73	AcVR(Phg)FKNI

PL 211 458 B1 cd tablicy 3

1	2
74	AcWRF (3'-fenoksyPhe)K
75	AcVRF(Phg)KNI
76	AcVRFFK(betaAla)
77	AcWRFFK (betaAla)
78	Ac(Chg)VRFFK
79	Ac(Chg)RF(4'-indoliloAla)KNI
80	AcVRF(3'-karbazoliloAla)KNI
81*	Ac(Cpg)-NHNH(COCH2CH(Ph)CO)KNI
82	AcVRF(3'-aminoPhe)KNI
83	AcWRFFKNI
84	AcV (k>,k>-dimetyloLys)FFKNI
85	AcV(Chg)RFFK
86	AcV(norArg)FFKNI
87	AcVRF(3-acetyloaminoPhe)KNI
88	Ac(Chg)R(Tic)F(4'-hydroksyPro)
89	Ac(Chg)R(Tic)
90	AcVKFFENI
91	AcVRIFKNI
92*	Ac(Cpg)-NHNH(COCH2CH(Ph)CO)FKNI
93	Ac(Chg)R(Tic)-(3'-karbazoliloAla)
94	Ac(Chg)R(Tic)F(homoPro)
95	Ac(Idg)R(Tic)FK
96	AcV(Idg)R(Tic)FK
97	AcV(Chg)R(Tic)F
98	AcV(Chg)RFFK
99	Ac(Chg)R(Tic)-(3'-karbazoliloAla)G
100	AcV(Chg)R(Tic)-(3'-karbazoliloAla)G
101	AcWRF (3' -acetyloaminometyloPhe)
102	AcWRF(3'-metylosulfonyloaminometyloPhe)
103	(2,6-dimetylobenzoilo)-VRFFK
104	AcV(homoArg)FFKNI
105*	Ac(Cpg)-NHNH(COCH2CH(Ph)CO)-(4'-indoliloAla)K

* oznacza związek porównawczy

Związki wskazane w tablicy 3 można poddać testowi jako C-końcowe amidy stosując schemat testowy przedstawiony w ustępie 5.4. Korzystne związki według wynalazku stanowią te o wartości IC50 poniżej około 25 μτη, poniżej około 10 μm, poniżej około 2,5 μτη, poniżej około 1 μm, poniżej około 500 nM, poniżej około 250 nM, poniżej około 100 nM, poniżej około 50 nM, poniżej około 25 nM, poniżej około 10 nM, poniżej około 5 nM lub poniżej około 1 nM przy zastosowaniu schematu testowego przedstawionego w ustępie 5.4.

PL 211 458 B1

Także objęto zakresem wynalazku „zablokowane” formy związków według wynalazku, tj., formy, w których N- i/lub C-koniec jest zablokowany grupą mogącą reagować z N-końcową grupą -NH2 lub C-końcową grupą -C(O)OH. W pewnym rozwiązaniu, N-końcowe grupy blokujące obejmują RC(O)-, przy czym R oznacza -H, (C1-6) alkil, (C1-6) alkenyl, (C1-6) alkinyl, (C5-20) aryl, (C2-6) alkaryl, 5-20 członowy heteroaryl lub 6-26 członowy alkiloheteroaryl. W szczególnym rozwiązaniu, N-końcowe grupy blokujące obejmują acetyl, formyl i dansyl. W pewnym rozwiązaniu, C-końcowe grupy blokujące obejmują -C(O)NRR i -C(O)OR, przy czym każdy R niezależnie zdefiniowano powyżej. W szczególnym rozwiązaniu, C-końcowe grupy blokujące obejmują te, w których każdy R oznacza niezależnie metyl.

Związki według wynalazku obejmują związki o wzorze II, które są odporne na rozpad pod wpływem katepsyny, szczególnie katepsyny B, D lub L. W korzystnym rozwiązaniu, związki o wzorze II mają okres półtrwania powyżej około 1 godziny w roztworze zawierającym katepsynę B, korzystnie powyżej około 2 godzin, korzystniej powyżej około 3 godzin i najkorzystniej powyżej około 4 godzin.

Związki według wynalazku, takie jak związki o wzorze II, są odporne na degradację pod wpływem peptydaz in vitro.

Związki według wynalazku, takie jak związki o wzorze II, są odporne na degradację w środowisku komórki.

Związki według wynalazku, takie jak związki o wzorze II, są odporne na degradację pod wpływem peptydaz in vivo.

Związki według wynalazku, obejmujące związki o wzorze II, wiążą się swoiście z cząsteczkami HLA-DR2 MHC klasy II, tj. mają większe powinowactwo lub wiążą się preferencyjnie z cząsteczką HLA-DR2 MHC klasy II. Związki według wynalazku wiążą się swoiście z cząsteczką HLA-DR2 MHC klasy II, ale nie wiążą się z cząsteczką HLA-DR1 MHC klasy II ani z HLA-DR4 MHC klasy II. Związki według wynalazku wykazują wartości ic50 la cząsteczki DR2 wynoszące około 0,5, około 0,1, około 0,01, około 0,001 lub około 0,0001 wartości IC50 dla cząsteczek DR1 lub DR4.

Związki według wynalazku wiążą się preferencyjnie z DRB1*1501, raczej niż z DRB5*0101. Związki według wynalazku mają wartości ic50 dla DRB1*1501 wynoszące około 0,5, około 0,1, około 0,01, około 0,001 lub około 0,0001 wartości ic50 dla DRB5*0101.

Bez ograniczeń ze strony żadnej teorii, w pewnym rozwiązaniu, związki według wynalazku kompetycyjnie hamują wiązanie MBP z cząsteczką HLA-DR2 MHC klasy II.

Należy zwrócić uwagę, że jeśli budowa stereochemiczna cząsteczki lub części cząsteczki nie jest oznaczona np. wytłuszczeniem lub liniami przerywanymi, cząsteczkę taką lub część cząsteczki należy interpretować jako reprezentującą wszystkie jej stereoizomery.

Nie ograniczając do jakichkolwiek rozważań teoretycznych, przyjmuje się, że zasada prezentacji antygenów wymaga wiązania antygenu przez cząsteczki MHC klasy II. Na przykładzie stwardnienia rozsianego, cząsteczka MHC klasy II, HLA-DR2 prezentuje pochodzące z mieliny autoantygeny, które zapoczątkowują aktywację limfocytów T i niszczenie mieliny otoczek nerwowych. Zgodnie z tym, powinowactwo wiązania związków według wynalazku z cząsteczkami HLA-DR MHC klasy II jest wskaźnikiem ich przydatności jako środków terapeutycznych do leczenia choroby autoimmunologicznej. Dokładniej, hamowanie wiązania HLA-DR2 MHC klasy II jest wskaźnikiem przydatności środka terapeutycznego w stwardnieniu rozsianym.

Testy przydatne do wykazania przydatności związków według wynalazku obejmują testy wiązania HLA znane w dziedzinie, takie jak Texier, C. i in. (2000) J. Immunol. 164:3177-3184; Jones, A. i in. (1999) Bioorg. Med. Chern. Lett. 2: 2115-2118; Jones, A. i in. (1999) Bioorg. Med. Chem. Lett. P: 2109-2114; Wucherpfennig i in. (1994) J. Exp. Med. 179: 279-290; i Bolin, D. R. i in. (2000) J. Med. Chem. 43: 2135-2148, z których każdy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza.

Testy przydatne do wykazania hamującego działania związków według wynalazku względem proliferacji limfocytów T obejmują test przedstawiony w ustępie 5.2 jak również testy znane w dziedzinie, takie jak Sarabu, R. (2002) Drug. Des. Disc. 18: 3-1; Bolin, D., (2000) J. Med. Chem. 43: 2135-2148; Chirathaworn, C. (2002) J. Immunol. 168 (11): 5530-5537; Falcioni, F., i in. (1999) Nature Biotechnology 17: 562-567, z których każdy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza.

Modele zwierzęce przydatne do wykazania terapeutycznego zastosowania związków według wynalazku obejmują te znane w dziedzinie, takie jak Vallabhapurapu, S. (2001) Eur. J. Immunol. 31:

2612-2622 i opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 833 987, z których każdy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza.

PL 211 458 B1

Testy przydatne do wykazania trwałości związków według wynalazku wobec rozkładu katepsyną obejmują te znane w dziedzinie, takie jak Li, M. (1993) Bioconjug. Chem. 4: 275-83 i Nakagomi, K.

(2002) Biol. Pharm. Bull. 25: 564-8.

Związki według wynalazku można na ogół wytwarzać technikami syntezy w fazie stałej, takimi jak opisali Barany, G. i Merrifield, R. B. The Peptides, Gross E., Meienhofer, J. Eds., Academic Press: New York, 1980, tom. 2, str. 1-284; Solid phase synthesis: A practical guide, S. A. Kates, F. Albericio, Eds. Marcel Dekker: New York, 2000; Myers A.G. i in. (1997) J. Amer. Chem. Soc. 119:656; Myers A.G. i in. (1999) J. Org. Chem. 64: 3322D; A. Wellings, E. Atherton, (1997) Sposoby Enzymol. 289: 44; Fields, G.B. i in., (1990) Int. J. Peptide Protein Res. 35: 161; H. Rink, (1987) Tetrahedron Lett. 28: 3787; R. C. Sheppard, B. J. Williams, (1982) Int. J. Rept. Protein Res. 20:451; J. Coste, i in., (1991) Tetrahedron Lett. 32: 1967; L. A. Carpino, A. Elfaham, C. A. Minor, F. Albericio, (1994) J. Chem, Soc. Chem. Comm., 201; M. Felix, i in., (1998) J. Peptide Res. 52: 155; w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 5770732 wydanym 23 czerwca, 1998; w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 514 814 wydanym 7 maja, 1996; i w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 489 692 wydanym 6 lutego, 1996, które załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza.

Na schematach 1-4 zilustrowano niektóre dogodne sposoby. Substancje wyjściowe i związki pośrednie przydatne do wytwarzania związków według wynalazku są dostępne na rynku lub można je wytworzyć z dostępnych na rynku związków stosując znane sposoby syntezy i reagenty.

Na ogół, aminokwasy (naturalne, nienaturalne lub mimetyki peptydowe) zabezpiecza się w postaci pochodnych N-Fmoc za pomocą odpowiednich, nietrwałych w środowisku kwaśnym grup zabezpieczających na reaktywnych podstawnikach bocznych łańcucha. W syntezie C-końcowych amidów stosuje się żywice Fmoc-Rink lub Knorr czynnik łączący-BHA. W syntezie C-końcowych kwasów stosuje się żywicę TGT-alkohol. Grupy Fmoc usuwa się stosując 20-40% piperydynę w DMF. Kondensację odpowiedniego aminokwasu N-Fmoc przeprowadza się z zastosowaniem HBTU/N-metylomorfoliny w DMF (wytwarza się aktywny ester HOBT aminokwasu i dodaje do żywicy). Sprzęganie z N-alkilo lub iminokwasem przeprowadza się za pomocą albo BOP-Cl albo PyBrOP w NMP. Po odbezpieczeniu grupy Fmoc za pomocą 20-40% piperydyny w DMF, w taki sam sposób przeprowadza się sprzęganie kolejnego aminokwasu N-Fmoc lub grupy zabezpieczającej. Cykl ten powtarza się aż do zsyntetyzowania pożądanej sekwencji na żywicy.

Po ostatecznym odbezpieczeniu N-końcowej grupy Fmoc, jeśli występuje, następuje traktowanie przez 1 godzinę bezwodnikiem kwasowym, aktywowanym kwasem karboksylowym lub kwasem sulfonowym w DMF. Gdy pożądane są C-końcowe amidy, żywicę przemywa się DMF, etanolem, chlorkiem metylenu i osusza pod silnie zmniejszonym ciśnieniem. Związki liniowe odrywa się od żywicy i usuwa się jakiekolwiek grupy zabezpieczające łańcuchy boczne traktując 80% roztworem TFA w dichlorometanie z dodatkiem wody (5%) i triizopropylosilanu (5%). Przesą cze zatęża się pod silnie zmniejszonym ciśnieniem i rozcieńcza eterem dietylowym z wytworzeniem surowych związków w postaci białego ciała stałego. Surowe produkty oczyszcza się stosując wysokosprawną chromatografię cieczową (HPLC) w odwróconym układzie faz (żel krzemionkowy C18; elucję w gradiencie acetonitryl/woda/TFA) i liofilizuje się z wytworzeniem ostatecznych związków. Gdy sekwencja obejmuje podstawnik zasadowy, taki jak grupa aminowa lizyny, produkt można wytworzyć w postaci soli TFA. Jeśli to pożądane, sól TFA można zastąpić inną farmaceutycznie dopuszczalną solą przez zobojętnienie i potraktowanie farmaceutycznie dopuszczalnym kwasem z wytworzeniem nowej soli.

Produkty końcowe można badać analityczną HPLC, FAB-MS, ES-MS i/lub stosując analizę aminokwasową. Czystość zbadana za pomocą HPLC, co określa się z wszystkich aktywnych pików UV, typowo wynosi powyżej 97%.

Nienaturalne, nie-alfaaminokwasy i mimetyki peptydowe wprowadza się do sekwencji w ten sam sposób i, jeśli to konieczne, po sprzężeniu wykrywa się jakiekolwiek nie przereagowane wolne końce amino z zastosowaniem standardowego testu Kaiser'a. W takich przypadkach sprzężenia powtarza się aż do uzyskania negatywnego wyniku testu Kaiser'a.

Gdy pożądane są C-końcowe grupy inne niż amidowe, syntezę prowadzi się na żywicy TGT-alkohol, jak opisano powyżej, z tym wyjątkiem, że związek zabezpieczony łańcuchem bocznym odrywa się od żywicy stosując 2% TFA w celu uwolnienia zabezpieczonego kwasu karboksylowego, który można w oddzielnym etapie amidować lub przekształcić do estru lub pochodnej cukrowej i później odbezpieczyć jak opisano powyżej.

Związki o wzorach I-IV można zsyntetyzować stosując syntezę przedstawioną poniżej na schematach 1-7.

PL 211 458 B1

Schematy la i Ib: Wytwarzanie chiralnego α aminokwasu Schemat la:

Schemat Ib:

2NHC1,THF,RT

-►

0.5N LiOH, THF/MeOH/HjO Fmoc-Cl, aq. NaHCO₃Dioksan, HO.temp.pok.

Schemat 2: Wytwarzanie bloku strukturalnego karbazoloAlaniny

PL 211 458 B1

N-Boc 3 metylokarbazol

Do roztworu 3-metylokarbazolu (500 mg, 2,76 mmola) w toluenie (7,5 ml) dodano wodorotlenek sodu (5 g, 125 mmoli) jako roztwór wodny (15 ml), a następnie chlorek tri-n-butylobenzyloamoniowy (25 mg). Dwufazowy roztwór mieszano w temperaturze około 0°C i dodano di-t-butylowęglan (1,25 g, 5,7 mmola) w jednej porcji. Mieszaninę mieszano przez około 1 godzinę w temperaturze około 0°C, oddzielono warstwę toluenową i warstwę wodną ekstrahowano octanem etylu (2 x 10 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto wodą (2 x 10 ml); osuszono (MgSO4) i zatężono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem uzyskując surowy produkt (725 mg, wydajność 96%).

ES-MS (M + H)⁺ 282,0 (obliczono 282,1).

N-Boc 3-bromometylokarbazol

Do mieszanego roztworu N-Boc 3-metylokarbazolu (85 mg, 0,3 mmola) i N-bromosukcynoimidu (54 mg, 0,3 mmola) w tetrachlorku węgla (10 ml) dodano nadtlenek benzoilu (10 mg) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia przez około 12 godzin. Ochłodzoną mieszaninę reakcyjną przesączono przez celit, usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem i oczyszczono surowy produkt stosując chromatografię kolumnową na żelu krzemionkowym zastosowaniem mieszaniny heksan/octan etylu jako eluent (86 mg, wydajność 80%).

ES-MS (M - Br)⁺ 280,9 (obliczono 280,15).

Ester dietylowy kwasu 2-acetyloamino-2-(9-tertbutoksykarbonylo-9H-karbazol-3-ilometylo)malonowego

Do mieszanej zawiesiny wodorku sodu (100 mg 60% dyspersji w oleju, 2,5 mmola) w THF (10 ml) w temperaturze około 0°C w atmosferze argonu dodano kroplami roztwór acetamidomalonianu dietylu (241 mg, 1,1 mmola) w THF (1 ml). Mieszaną mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej przez około 30 minut, ochłodzono do temperatury około 0°C i dodano roztwór N-Boc-3-bromometylokarbazolu (400 mg, 1,1 mmola) w THF (2 ml).

Mieszaną mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze około 60°C przez około 6 godzin. Po ochłodzeniu reakcję zatrzymano stosując solankę (10 ml) i ekstrahowano octanem etylu (3 x 20 ml). Połączone ekstrakty organiczne przemyto wodą (10 ml), osuszono (MgSO4) i usunięto rozpuszczalnik pod silnie zmniejszonym ciśnieniem.

Surowy produkt oczyszczono stosując chromatografię kolumnową na żelu krzemionkowym z zastosowaniem mieszaniny 1:1 heksan/octan etylu jako eluent uzyskując produkt (150 mg, wydajność 27%).

ES-MS (M + H)⁺ 497,3 (obliczono 497,2).

Kwas 2-amino-3-(9H-karbazol-3-ilo)propionowy

Diester etylowy kwasu 2-acetyloamino-2-(9-tert-butoksykarbonylo-9H-karbazol-3-ilometylo)malonowego (200 mg, 0,4 mmola) zmieszano z bromowodorem (4 ml 24% roztworu wodnego) i ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez około 12 godzin. Ochłodzoną mieszaninę reakcyjną odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem z wytworzeniem aminokwasu w postaci bromowodorku.

ES-MS (M + H)⁺ 255,0 (obliczono 254,1).

Kwas rac-3-(9H-karbazol-3-ilo)-2-(9H-fluoren-9-ylometoksykarbonyloamino)propionowy

Surową sól HBr kwasu 2-amino-3-(9H-karbazol-3-ilo)propionowego (50 mg, 0,15 mmola) zmieszano z wodnym roztworem wodorowęglanu sodu (2 ml nasyconego roztworu) i dioksanem (2 ml) i mieszano w temperaturze okoł o 0°C.

Dodano 9-fluorenylometylochloromrówczan (100 mg, 0,39 mmola) i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez około 8 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (25 ml) i ekstrahowano eterem dietylowym (2 x 25 ml). Warstwę wodną zakwaszono kwasem chlorowodorowym do pH 3 i ekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml).

Połączone ekstrakty z octanem etylu zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt oczyszczono stosując chromatografię kolumnową na żelu krzemionkowym z zastosowaniem 10% roztworu metanolu w dichlorometanie jako eluent uzyskując kwas rac-3--(9H-karbazol-3-ilo)-2-(9H-fluoren-9-ylometoksykarbonyloamino)propionowy.

(ES-MS (M + H) 477,2 (obliczono 477,17)), który zastosowano bezpośrednio w syntezie analogów peptydowych sposobem syntezy peptydów w fazie stałej.

PL 211 458 B1

Schemat 3: Wprowadzenie aminokwasów nienaturalnych

AcHN

K(Boc)N(Trt)l-CONH₂

CONH₂ ,N,J2ONH₂

3. TFA?TIPS/CH₂Cl₂/H₂o

AcHN

T aa

NH

O aminokwas (naturalny/menaturalny) lub liniowy peptyd aa

Fmoc

O

AcHN^Jk.

1. EDAC, HOBT

TF/CH₂C1₂OMe B0CNHNH2

2. TFA

OL

AcHN

NH?

. chloromrowczan i-butylu/NMM

1.

2.

3.

4. V5.

6.

J,aal^.N-O żywica amidowa Rinka lub Knorra

HBTU, N-Me-morfolina piperydyna/DMF

Fmoc-aminokwas-CO₂H, N-Me-morfolina powtórzenie cykli 2 i 3, jeśli potrzebne piperydyna R’CO₂H, HBTU, N-Me-morfolina

TFA, oderwanie od żywcy/odbezpieczeniełańcuchów bocznych

PL 211 458 B1

Schemat 4: Wytwarzanie analogów peptydowych połączonych grupami diacylohydrazydowymi

N'-Boc(N-acetylocyklopentyloglicynylo)hydrazyd (S)-N-acetylocyklopentyloglicynę (450 mg, 2,4 mmola) zmieszano z hydratem 1-hydroksybenzotriazolu (371 mg, 2,4 mmola), chlorowodorkiem 1-etylo-3-(3-dimemyloaminopropylo)karbodiimidu (465 mg, 2,4 mmola) i N-Boc hydrazyną (327 mg, 2,4 mmola) w mieszaninie suchy THF (10 ml)/dichlorometan (10 ml) i mieszano w temperaturze pokojowej w atmosferze argonu przez około 18 godzin.

Mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, rozcieńczono dichlorometanem (50 ml) i przemyto wodnym roztworem wodorowęglanu sodu (25 ml nasyconego roztworu); solanką (25 ml) i osuszono (Na2SO4).

Roztwór przesączono poprzez warstwę żelu krzemionkowego i przemyto ją octanem etylu (150 ml).

Połączone ekstrakty z rozpuszczalnikiem zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość przekrystalizowano z octanu etylu (338 mg, wydajność 47%).

N-acetylocyklopentyloglicynohydrazyd

Do zawiesiny N'-Boc-(N-acetylocyklopentyloglicynylo)hydrazydu (445 mg, 1,5 mmola) w dichlorometanie (25 ml) dodano roztwór TFA (10 ml) w dichlorometanie (10 ml) i mieszaninę reakcyjną mieszano przez około 3 godziny w temperaturze pokojowej.

Mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, rozcieńczono dichlorometanem (20 ml) i zatężono.

Czynność tę powtórzono dwukrotnie w celu usunięcia całości TFA, a pozostałość osuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem.

Pozostałość roztarto z suchym eterem dietylowym i zebrano uzyskane ciało stałe oraz osuszono je pod silnie zmniejszonym ciśnieniem (374 mg, wydajność 80%).

Ester metylowy kwasu 3-[N'-(acetyloaminocyklopentyloacetylo)hydrazynokarbonylo]-2-benzylopropionowego

Ester metylowy kwasu (R)-2-benzylobursztynowego (326 mg, 1,4 mmola) zmieszano z HBTU (584 mg, 1,54 mmola), N-metylomorfoliną (170 pl, 1,54 mmola) w suchym DMF (5 ml) jednocześnie mieszając w atmosferze argonu.

Po około 40 minutach dodano (R)-N-acetylocyklopentyloglicynohydrazyd (437 mg, 1,4 mmola) i N-metylomorfolinę (340 pl, 3,1 mmola) i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc.

Mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość podzielono pomiędzy wodę (25 ml) i octan etylu (80 ml).

Fazę organiczną oddzielono, a warstwę wodną ekstrahowano octanem etylu (2 x 25 ml). Połączone ekstrakty z octanem etylu przemyto zimnym wodnym roztworem kwasu cytrynowego (20 ml 5% roztworu), zimnym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu (20 ml nasyconego roztworu) i osuszono (Na2SO4).

Usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskując surowy diacylohydrazyd (426 mg, wydajność 76%), który użyto w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.

Kwas 3-[N'-(acetyloaminocyklopentyloacetylo)hydrazynokarbonylo]-2-benzylopropionowy

Do mieszanego roztworu estru metylowego kwasu 3-[N'-(acetyloaminocyklopentyloacetylo)hydrazynokarbonylo]-2-benzylopropionowego (510 mg, 1,26 mmola) w metanolu (30 ml) dodano roztwór wodorotlenku litu (252 mg, 6 mmoli) w wodzie (0,5 ml).

Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez około 3 godziny, zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałą zawiesinę rozcieńczono wodą (2 ml) oraz zakwaszono do pH 3 6M kwasem chlorowodorowym.

Dodano wystarczającą ilość acetonitrylu, aby rozpuścić wszystkie stałe pozostałości i roztwór liofilizowano uzyskując białe ciało stałe.

Produkt wydzielono z zastosowaniem HPLC z odwróconym układem faz na żelu krzemionkowym C18 stosując elucję w gradiencie acetonitryl/woda/TFA (0,075%), 132,5 mg, 27%.

PL 211 458 B1

Schemat 5: Kluczowe mono- i dipirolinowe związki pośrednie

Odsyłacze litraturowe:

(i) A. B. Smith III, R.F. Hirschmann, H. Liu i H. Ikumura, New Solution and solid phase synthesis of pyrrolinones and polypyrrolinones, opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 200220133027, 2002.

(ii) A. B. Smith III, H. Liu i R. F. Hirschmann, Organie Letters, 2000, 2(14), 2037.

(iii) A.B. Smith III, H. Liu, H. Okamura, D. A. Favor i R. F. Hirschmann, Organie Letters, 2000, 2 (14), 2041.

Schemat 6: Wytwarzanie dipirolinonów

PL 211 458 B1

Hamowanie wiązania antygenu z cząsteczką MHC klasy II in vitro lub in vivo, szczególnie z cząsteczką HLA-DR1 MHC klasy II, HLA-DR2 MHC klasy II lub HLA-DR4 MHC klasy II, polega na kontaktowaniu komórki, np. komórki ssaka, ze związkiem według wynalazku w skutecznej ilości. Korzystnie, cząsteczką HLA-DR MHC klasy II jest cząsteczka HLA-DR2 MHC klasy II. Związek według wynalazku kompetycyjnie hamuje wiązanie się antygenu przypisanego chorobie autoimmunologicznej z cząsteczką MHC klasy II HLA-DR, w tym z MBP, antygenem wiążącym się z HLA-DR2 w stwardnieniu rozsianym.

Sposób hamowania prezentacji antygenu przez cząsteczkę HLA-DR MHC klasy II in vitro lub in vivo, szczególnie przez cząsteczkę HLA-DR1 MHC klasy II, HLA-DR2 MHC klasy II lub HLA-DR4

MHC klasy II, polega na kontaktowaniu komórki, np. komórki ssaka, ze związkiem według wynalazku

PL 211 458 B1 w skutecznej iloś ci. Korzystnie, czą steczką HLA-DR MHC klasy II jest czą steczka HLA-DR2 MHC klasy II.

Sposób hamowania proliferacji limfocytów T in vitro lub in vivo polegają na kontaktowaniu komórki, np. komórki ssaka, ze związkiem według wynalazku w skutecznej ilości.

Sposób leczenia lub zapobiegania wystąpieniu choroby, którą można leczyć lub której można zapobiegać przez hamowanie proliferacji limfocytów T in vivo, polega na kontaktowaniu komórki, np. komórki ssaka, ze związkiem według wynalazku w skutecznej ilości.

Ponadto, wynalazek obejmuje wprowadzanie związku według wynalazku do kompozycji farmaceutycznych przydatnych w leczeniu i zapobieganiu wystąpienia wielu różnych chorób i zaburzeń. Konkretne choroby i zaburzenia obejmują te, które odpowiadają na hamowanie wiązania antygenu z cząsteczką HLA-DR MHC klasy II, te, które odpowiadają na hamowanie prezentacji antygenów przez cząsteczkę HLA-DR MHC klasy II i te, które odpowiadają na hamowanie proliferacji limfocytów T. W korzystnym rozwiązaniu, cząsteczką HLA-DR MHC klasy II jest cząsteczka HLA-DR2 MHC klasy II.

Leczenie lub zapobieganie wystąpieniu choroby odpowiadającej na hamowanie wiązania antygenu z cząsteczką HLA-DR MHC klasy II, szczególnie z cząsteczka HLA-DRl MHC klasy II, HLA-DR2 MHC klasy II lub HLA-DR4 MHC klasy II, polega na podawaniu wymagającemu tego pacjentowi związku według wynalazku w skutecznej ilości. Korzystnie, cząsteczką HLA-DR MHC klasy II jest cząsteczka HLA-DR2 MHC klasy II.

Leczenie lub zapobieganie wystąpieniu choroby odpowiadającej na hamowanie prezentacji antygenów przez cząsteczkę HLA-DR MHC klasy II, szczególnie przez cząsteczkę HLA-DRl MHC klasy II, HLA-DR2 MHC klasy II lub MHC klasy II HLA-DR4, polega na podawaniu wymagającemu tego pacjentowi związku według wynalazku w skutecznej ilości. Korzystnie cząsteczką HLA-DR MHC klasy II jest cząsteczka HLA-DR2 MHC klasy II.

Leczenie lub zapobieganie wystąpieniu choroby odpowiadającej na hamowanie proliferacji limfocytów T polega na podawaniu wymagającemu tego pacjentowi związku według wynalazku w skutecznej ilości. Konkretne choroby, w leczeniu, lub zapobieganiu wystąpienia, których przydatne są związki według wynalazku obejmują między innymi takie jak: choroba genetyczna, choroba ośrodkowego układu nerwowego („OUN”), choroba zapalna, choroba neurodegeneracyjna lub autoimmunologiczną.

W pewnym rozwiązaniu, chorobą jest stwardnienie rozsiane, będące zarówno chorobą genetyczną, jak i chorobą autoimmunologiczną.

W innym rozwią zaniu, chorobą genetyczną jest cukrzyca. W pewnym rozwią zaniu, cukrzyca oznacza cukrzycę typu I, czyli cukrzycę młodzieńczą.

Choroby autoimmunologiczne obejmują takie, które wpływają na tylko jeden typ narządu lub tkanki lub mogą wpływać na wiele narządów i tkanek. Narządy i tkanki zazwyczaj objęte zaburzeniem autoimmunologicznym obejmują takie jak krwinki czerwone, naczynia krwionośne, tkanka łączna, gruczoły wewnątrzwydzielnicze (np. tarczyca lub trzustka), mięśnie, stawy i skóra. Przykłady chorób autoimmunologicznych obejmują między innymi zapalenie mózgu i rdzenia, zapalenie jajnika, reakcję przeszczep przeciwko gospodarzowi, łysienie plackowate, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, zespół antyfosfolipidowy, autoimmunologiczną chorobę Addisona, autoimmunologiczne choroby nadnerczy, autoimmunologiczną niedokrwistość hemolityczną, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, autoimmunologiczne zapalenie jajnika i jądra, autoimmunologiczną małopłytkowość, chorobę Behceta, pemfigoid, kardiomiopatię, chorobę trzewną, zapalenie skóry w celiakii, zespół przewlekłego zmęczenia z zaburzeniami immunologicznymi (CFIDS), przewlekłą zapalną polineuropatię demielinizacyjną, zespół Churg-Straussa, pemfigoid bliznowaty, zespół CREST, chorobę Cold Agglutination Disease, chorobę Crohna, toczeń krążkowy, samoistną mieszaną krioglobulinemię, gościec mięśniowo-włóknisty, kłębuszkowe zapalenie nerek, chorobę Gravesa-Basedowa, zespół Guillain-Barre, wole Hashimoto, idiopatyczne włóknienie płuc, idiopatyczną plamicę małopłytkową (ITP), neuropatię IgA, młodzieńcze zapalenie stawów, liszaj płaski, toczeń rumieniowaty, chorobę Meniera, mieszaną chorobę tkanki łącznej, stwardnienie rozsiane, cukrzycę typu 1 lub o podłożu immunologicznym, miastenię, pęcherzycę zwykłą, niedokrwistość złośliwą, zapalenie guzkowate tętnic, zapalenie wielochrząstkowe, zespoły wielogruczołowe, zespół bólu wielomięśniowego, zapalenie wielomięśniowe i zapalenie skórno-mięśniowe, pierwotną agammaglobulinemię, pierwotną żółciową marskość wątroby, łuszczycę, łuszczycowe zapalenie stawów, chorobę Raynaulda, zespół Reitera, reumatoidalne zapalenie stawów, sarkoidozę, twardzinę, zespół Sjogrena, zespół uogólnionej sztywności, toczeń rumieniowaty układowy, toczeń rumieniowaty, zapalenie tętnic Takayasu, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnicy skronio26

PL 211 458 B1 wej, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenia naczyń, takie jak zapalenie naczyń w opryszczkowatym zapaleniu skóry, bielactwo nabyte i ziarniniakowatość Wegenera. Tak więc, wynalazek obejmuje zastosowanie związków według wynalazku do leczenia opisanych tu chorób.

Pacjenta można poddawać genetycznym badaniom przesiewowym w celu określenia posiadanych przez niego alleli MHC klasy II. W konkretnym rozwiązaniu określono, że pacjent posiada allele HLA-DR2 MHC klasy II.

W innym rozwią zaniu, u pacjenta rozpoznano stwardnienie rozsiane lub objawy stwardnienia rozsianego.

W innym rozwią zaniu, pacjenta poddaje się badaniom przesiewowym w celu stwierdzenia obecności komórek, których prawidłowe białka komórkowe uznawane są jako obce, obejmującym etapy przesiewowe dotyczące pacjenta lub jego komórek za pomocą dopuszczalnego testu proliferacji limfocytów T.

Konkretne sposoby leczenia obejmują ponadto podawanie dodatkowego środka terapeutycznego (tj., środka terapeutycznego innego niż związek według wynalazku). W niektórych rozwiązaniach według wynalazku, związek według wynalazku można stosować w połączeniu z co najmniej jednym innym środkiem terapeutycznym.

Związki według wynalazku można stosować do skojarzonego zapobiegania, leczenia lub łagodzenia jednego lub większej ilości objawów związanych z chorobą autoimmunologiczną, przy czym polegają one na podawaniu pacjentowi związku według wynalazku i co najmniej jednego innego środka profilaktycznego lub terapeutycznego, o mechanizmie działania innym niż mechanizm działania związku według wynalazku.

Środki terapeutyczne obejmują między innymi takie jak immunomodulatory, modulatory receptorów dla limfocytów T, interferony beta, nie opioidowe środki przeciwbólowe, nie steroidowe leki przeciwzapalne, środki przeciwwymiotne, blokery receptorów beta adrenergicznych, środki przeciwdrgawkowe, środki przeciwdepresyjne, blokery kanału Ca2+, środki przeciwnowotworowe lub ich mieszaniny.

Przykłady immunomodulatorów obejmują między innymi takie jak metotreksat, leflunomid, cyklofosfamid, cyklosporyna A i antybiotyki makrolidowe (np. FK506 (takrolimus)), metyloprednizolon (MP), kortykosteroidy, steriody, mykofenolan mofetylu, rapamycyna (sirolimus), mizorybina, deoksyspergualina, brechinar, malononitryloamidy (np. leflunamid), Copaxone^® (octan glatirameru), modulatory receptorów dla limfocytów T i modulatory receptora dla cytokiny.

Przykłady modulatorów receptorów dla limfocytów T obejmują między innymi przeciwciała przeciw receptorom limfocytów T (np. przeciwciała monoklonalne anty-CD4, przeciwciała monoklonalne anty-CD3, przeciwciała monoklonalne anty-CD8, przeciwciała monoklonalne anty-ligand CD40, przeciwciała monoklonalne anty-CD2) i immunoglobulina CTLA4.

Przykłady interferonów beta obejmują między innymi Avonex® (interferon β-la), Betaseron® (interferon β-lb) i Rebif® (interferon e-1a).

Związki według wynalazku i inne środki terapeutyczne mogą działać w sposób addycyjny lub, korzystniej, synergistyczny. Kompozycję zawierającą związek według wynalazku można podawać jednocześnie z innym środkiem terapeutycznym, który może wchodzić w skład tej samej kompozycji lub być częścią innej kompozycji niż ta zawierająca związki według wynalazku. Środki profilaktyczne lub terapeutyczne, stosowane w leczeniu skojarzonym, można podawać pacjentowi jednocześnie lub kolejno. Środki profilaktyczne lub terapeutyczne stosowane w leczeniu skojarzonym można także podawać cyklicznie. Leczenie cykliczne obejmuje podawanie jednego środka profilaktycznego lub terapeutycznego przez pewien okres czasu, a następnie, podawanie drugiego środka profilaktycznego lub terapeutycznego przez pewien okres czasu i powtarzanie tego naprzemiennego podawania, tj. cyklu, po to, aby zmniejszyć wytwarzanie się oporności na jeden spośród tych środków, aby uniknąć lub zmniejszyć działania niepożądane jednego z tych środków, i/lub aby poprawić skuteczność terapii.

Dawka profilaktyczna lub terapeutyczna danego składnika aktywnego w krótkotrwałym lub przewlekłym leczeniu choroby lub schorzenia będzie różna, w zależności od rodzaju i ciężkości przebiegu choroby lub schorzenia oraz sposobu podawania składnika aktywnego. Wielkość dawek, a może też częstość dawkowania, będzie też różna zależnie od wieku, masy ciała i odpowiedzi danego pacjenta. W dziedzinie można łatwo wybrać odpowiednie schematy dawkowania po uwzględnieniu powyższych czynników.

Na ogół, zalecana dawka dobowa dla opisanych tu schorzeń mieści się w zakresie od około

0,1 mg do około 3000 mg na dobę, podawana jako pojedyncza dawka dobowa lub w postaci dawek

PL 211 458 B1 podzielonych. Dokładniej, dawkę dobową podaje się w postaci jednej lub kilku równych dawek podzielonych. Konkretnie, zakres dawki dobowej powinien wynosić od około 1 mg do około 2500 mg na dobę, dokładniej pomiędzy około 10 mg i około 2000 mg na dobę, dokładniej pomiędzy około 50 mg i około 1500 mg na dobę, lub według potrzeb tak, aby osiągnąć skuteczne stężenie w miejscu działania wystarczające do zablokowania prezentacji antygenu. Dawka ta zależy od sposobu podawania, biodostępności, trwałości metabolicznej, wiązania z białkami i innych czynników znanych w dziedzinie. Związki można także podawać w postaci preparatów o przedłużonym działaniu typu depot, które uwalniają składnik aktywny w skutecznych ilościach w ciągu od kilku dni do kilku tygodni lub miesięcy; zazwyczaj w wyniku podania domięśniowo lub podskórnie.

W postę powaniu terapeutycznym, leczenie powinno się rozpocząć od mniejszych dawek, od około 1 mg na dobę do około 25 mg na dobę i w miarę potrzeby zwiększać do od około 200 mg na dobę do około 1000 mg na dobę lub do od około 1500 mg na dobę do około 3000 mg na dobę, w postaci pojedynczej dawki dobowej lub dawek podzielonych, zależnie od ogólnej odpowiedzi pacjenta.

W pewnych przypadkach, niezbę dne moż e być zastosowanie skł adnika aktywnego w dawkach wykraczających poza ujawnione tu zakresy, co będzie oczywiste w dziedzinie. Ponadto, zaznacza się, że klinicysta lub lekarz prowadzący będzie wiedział jak i kiedy przerwać, zmienić lub zakończyć leczenie w zależności od odpowiedzi danego pacjenta.

W zakres wynalazku wchodzą także kompozycje farmaceutyczne zawierają ce związek według wynalazku lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól. Poszczególne postacie dawkowania mogą być odpowiednie do podawania doustnie, śluzówkowo (w tym podjęzykowo, podpoliczkowo, doodbytniczo, donosowo lub dopochwowo), pozajelitowo (w tym podskórnie, domięśniowo, w zastrzyku w bolusie, dotętniczo lub dożylnie), przezskórnie lub miejscowo.

Kompozycje farmaceutyczne zawierają związek według wynalazku lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól. Kompozycje farmaceutyczne według wynalazku zawierają także zazwyczaj jeden lub więcej farmaceutycznie dopuszczalnych substancji pomocniczych.

Pojedyncze jednostkowe postacie dawkowania są odpowiednie do podawania pacjentowi doustnie, śluzówkowo (np. donosowo, wziewnie, podjęzykowo, dopochwowo, podpoliczkowo lub doodbytniczo), pozajelitowo (np. podskórnie, dożylnie, w zastrzyku w bolusie, we wlewie, domięśniowo lub dotętniczo) lub przezskórnie. Przykłady postaci dawkowania obejmują między innymi: tabletki; kapletki; kapsułki, takie jak miękkie elastyczne kapsułki żelatynowe; kapsułki z opłatka; tabletki do ssania; pastylki do ssania; dyspersje; czopki; maści; kataplazmy (okłady); pasty; proszki; opatrunki; kremy; plastry; roztwory; opatrunki; aerozole (np. spraje donosowe lub inhalatory); żele; płynne postacie dawkowania odpowiednie do podawania pacjentowi doustnie lub śluzówkowo, w tym zawiesiny (np. wodne lub nie wodne płynne zawiesiny, płynne emulsje oleju w wodzie lub wody w oleju), roztwory i eliksiry; płynne postacie dawkowania odpowiednie do podawania pacjentowi pozajelitowo; i sterylne postacie stałe (np. stałe postacie krystaliczne lub bezpostaciowe), z których można odtworzyć płynne postacie dawkowania odpowiednie do podawania pozajelitowo.

Skład, kształt i rodzaj postaci dawkowania będzie zazwyczaj różny, zależnie od ich zastosowania. Przykładowo, postać dawkowania stosowana w krótkotrwałym leczeniu stanu zapalnego lub podobnego schorzenia może zawierać jeden lub więcej składników aktywnych w ilości większej niż postać dawkowania stosowana w przewlekłym leczeniu tej samej choroby. Podobnie, pozajelitowa postać dawkowania może zawierać jeden lub więcej składników aktywnych w ilości mniejszej niż doustna postać dawkowania stosowana w leczeniu tej samej choroby lub zaburzenia. W dziedzinie oczywiste będą te i inne różnice między konkretnymi postaciami dawkowania zawartymi w tym wynalazku, patrz np. Remington's Pharmaceutical Sciences, wydanie 18, Mack Publishing, Easton PA (1990).

Typowe kompozycje farmaceutyczne i postacie dawkowania zawierają jeden lub więcej nośnik, substancję pomocniczą lub rozcieńczalnik. Odpowiednie substancje pomocnicze są dobrze znane w dziedzinie farmacji, a w tym opisie podano przykłady odpowiednich substancji pomocniczych. To, czy dana substancja pomocnicza jest odpowiednia do włączenia w skład kompozycji farmaceutycznej lub postaci dawkowania, zależy od wielu różnych czynników dobrze znanych w dziedzinie, obejmujących między innymi sposób podawania postaci dawkowania pacjentowi. Przykładowo, doustne postacie dawkowania, takie jak tabletki mogą zawierać substancje pomocnicze nie nadające się do zastosowania w postaciach dawkowania podawanych pozajelitowo. Zastosowanie konkretnej substancji pomocniczej może także zależeć od danych składników aktywnych w postaci dawkowania.

Rozwiązanie to dotyczy ponadto bezwodnych kompozycji farmaceutycznych, ponieważ woda może ułatwić rozkład niektórych związków. Przykładowo, dodanie wody (np. 5%) jest ogólnie przyjęte

PL 211 458 B1 w dziedzinie farmaceutycznej jako sposób symulacji długotrwałego przechowywania w celu określenia właściwości, takich jak dopuszczalny okres magazynowania lub trwałość preparatu wraz z upływaniem czasu, patrz np. Jens T. Carstensen, Drug Stability: Principles & Practice, wydanie 2, Marcel Dekker, NY, NY, 1995, str. 379-80. W rezultacie, woda i wysoka temperatura przyspieszają rozkład niektórych związków. Tak więc, wpływ wody na preparat może mieć ogromne znaczenie ponieważ podczas wytwarzania, obróbki, pakowania, przechowywania, przewozu i zastosowania preparatów powszechnie panują wilgoć i/lub wilgotność.

Bezwodne kompozycje farmaceutyczne i postacie dawkowania można wytworzyć stosując składniki bezwodne lub o małej zawartości wody i w warunkach suchych lub o małej wilgotności. W przypadku oczekiwanego przedłużonego kontaktu z wilgocią podczas wytwarzania, pakowania i/lub przechowywania, preferuje się, jeśli kompozycje farmaceutyczne i postacie dawkowania zawierające laktozę i co najmniej jeden składnik aktywny, który zawiera pierwszorzędową lub drugorzędową aminę, są bezwodne.

Bezwodną kompozycję farmaceutyczną powinno się wytwarzać i przechowywać tak, aby zachować jej bezwodny charakter. Zgodnie z tym, preferuje się pakowanie bezwodnych kompozycji przy użyciu materiałów, o których wiadomo, że zapobiegają narażeniu na wodę tak, aby stanowiły one zawartość odpowiednich zestawów do przygotowania preparatu. Przykłady odpowiednich opakowań obejmują między innymi hermetycznie uszczelnione folie, tworzywa sztuczne, pojemniki dla dawek jednostkowych (np. fiolki), blistry i listki.

W pewnym rozwiązaniu, związek według wynalazku podaje się w postaci preparatu farmaceutycznego zawierającego węglan.

Kompozycje farmaceutyczne i postacie dawkowania, mogą zawierać jeden lub więcej związków zmniejszających szybkość rozkładu składnika aktywnego. Związki takie, określane tutaj terminem „środków stabilizujących”, obejmują między innymi przeciwutleniacze takie jak kwas askorbinowy, bufory pH lub sole buforowe.

Ilości i konkretne rodzaje składników w postaci dawkowania, podobnie jak ilości i rodzaje substancji pomocniczych, mogą różnić się zależnie od czynników takich jak, między innymi, droga, którą podaje się je pacjentom. Jednakże, typowe dawkowanie obejmującego związek według wynalazku, lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól mieści się w zakresie od około 0,1 mg do około 3000 mg na dobę, podawany w postaci pojedynczej dawki raz na dobę rano, ale korzystnie jako dawki podzielone przyjmowane w ciągu dnia razem z pokarmem. Dokładniej, dawkę dobową podaje się dwa razy na dobę w równych dawkach podzielonych. Konkretnie, dawki dobowe powinny mieścić się w zakresie od około 1 mg do około 2500 mg na dobę, dokładniej, pomiędzy około 10 mg i około 2000 mg na dobę, dokładniej, pomiędzy około 25 mg i około 1500 mg na dobę, dokładniej, pomiędzy około 50 mg i około 1000 mg na dobę, dokładniej, pomiędzy około 100 mg i około 750 mg na dobę, dokładniej, pomiędzy około 200 mg i około 500 mg na dobę, dokładniej, pomiędzy około 250 mg i około 300 mg na dobę. Leczenie powinno się rozpoczynać od małych dawek, może około 1 mg do około 25 mg i zwiększać w razie konieczności do od około 200 mg do około 1000 mg na dobę w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych, zależnie od ogólnej odpowiedzi pacjenta.

W pewnym rozwiązaniu, związki według wynalazku podaje się w kompozycji farmaceutycznej zawierającej liposomy. Liposomy mogą być spolimeryzowane lub nie spolimeryzowane, związek według wynalazku może ewentualnie być umieszczony w liposomach. Odpowiednie lipofilowe rozpuszczalniki lub substancje pomocnicze obejmują tłuszcze takie jak olej sezamowy, lub syntetyczne estry kwasu tłuszczowego, takie jak oleinian etylu lub triglicerydy.

Pozajelitowe postacie dawkowania można podawać pacjentom na różne sposoby w tym, między innymi, podskórnie, dożylnie (w tym w zastrzyku w bolusie), domięśniowo i dotętniczo. Ponieważ sposób podawania zazwyczaj omija naturalne bariery ochronne pacjentów przeciwko środkom zakaźnym, korzystne są jałowe pozajelitowe postacie dawkowania lub nadające się do wyjałowienia przed podaniem pacjentowi. Przykłady pozajelitowych postaci dawkowania obejmują między innymi roztwory gotowe do wstrzyknięcia, suche produkty gotowe do rozpuszczenia lub zawieszenia w farmaceutycznie dopuszczalnej substancji pomocniczej do wstrzyknięć, zawiesiny gotowe do wstrzyknięcia i emulsje.

Odpowiednie podłoża, które można stosować do wytwarzania pozajelitowych postaci dawkowania według wynalazku są dobrze znane w dziedzinie. Przykłady obejmują między innymi takie jak:

woda do wstrzyknięć (wg. farmakopei Stanów Zjednoczonych); wodne substancje pomocnicze do wstrzykiwania takie jak, między innymi, chlorek sodu, roztwór Ringera, dekstroza, dekstroza i chlorek sodu oraz roztwór Ringera buforowany mleczanem; podłoża mieszające się z wodą, takie jak, między

PL 211 458 B1 innymi, alkohol etylowy, glikol polietylenowy i glikol polipropylenowy; oraz niewodne podłoża takie jak, między innymi, olej kukurydziany, olej z nasion bawełny, olej arachidowy, olej sezamowy, oleinian etylu, mirystynian izopropylu i benzoesan benzylu.

Ujawnione tu związki zwiększające rozpuszczalność jednego lub więcej składników aktywnych, takie jak rozpuszczalniki organiczne obejmujące glikol propylenowy, glikol polietylenowy, etanol, glicerol, rycynooleinian glikolu polietylenowego (Cremophor) lub polioksyetylenowane estry sorbitolu i kwasów tłuszczowych (Tween), także można wprowadzić do pozajelitowej postaci dawkowania. Pozajelitowe roztwory związków według wynalazku mogą także zawierać, służące jako inhibitory krystalizacji, białka surowicy ludzkiej, takie jak te przedstawione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 842 856, które załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza. Pozajelitowe roztwory związków według wynalazku mogą zawierać ponadto poloksamery lub polisorbaty.

Pozajelitowe postacie dawkowania można także podawać w postaci depotu, w postaci długo działającej lub o opóźnionym uwalnianiu zawierającej związek według wynalazku w matrycy z polimeru poliolu i kwasów hydroksykarboksylowych takich jak te ujawnione w międzynarodowym zgłoszeniu patentowym WO 78/00011, wprowadzonym tu w całości na zasadzie odsyłacza. Postacie typu depot mogą także zawierać ester poliolu zawierający polimerowe reszty kwasu dikarboksylowego (np. kwas winowy), takie jak te, przedstawione w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr 5 922 682 i 5 922 338, z których każdy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza. Dodatkowe postacie typu depot obejmują matryce składające się z estru alkoholu poliwinylowego (o masie cząsteczkowej około 14000), glikolu polietylenowego (o masie cząsteczkowej od około 6000 do 20000) lub polimer zawierający reszty estru hydroksykarboksylowe (np. kwasu mlekowego o masie cząsteczkowej od około 26000 do 114000) lub kwasu glikolowego (o masie cząsteczkowej około 10000), jak np. te ujawnione w europejskim zgłoszeniu nr 92918, które załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza. Preparaty o opóźnionym uwalnianiu do podawania pozajelitowo obejmują także granulat bez lepiszcza, ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 902 516 i te do stosowania z witaminą D ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 795 882, z których każdy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza.

Kolejne pozajelitowe postacie dawkowania obejmują woskowe mikrosfery takie jak te ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 6 340 671, preparaty lipofilowe, takie jak te ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 6 335 346, nie wodne kompozycje takie jak te ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 965 603, polimery węglowodanowe, takie jak te ujawnione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 456 922 i emulsje, takie jak te ujawnione w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 563 354 i nr 5 244 925, z których każdy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza.

Dawkowanie pozajelitowe można prowadzić za pomocą implatacyjnych postaci leku, pomp osmotycznych lub systemów cewników zapewniających podawanie kompozycji z wybraną szybkością (patrz opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr 6 471 688; 6 436 091; 6 413 239; 6 464 688; 5 672 167; i 4 968 507, z których każ dy załącza się tu w całości na zasadzie odsyłacza).

Kompozycje farmaceutyczne odpowiednie do podawania doustnie mogą występować jako oddzielne postacie dawkowania, takie jak między innymi, tabletki (np. tabletki do żucia), kapletki, kapsułki i płyny (np. aromatyzowane syropy). Takie postacie dawkowania zawierające składniki aktywne we wstępnie określonej ilości można wytworzyć sposobami dobrze znanymi w dziedzinie farmacji, ogólnie, patrz Remington's Pharmaceutical Sciences, wydanie 18, Mack Publishing, Easton PA (1990) lub Remington: The Science and Practice of Pharmacy, wydanie 20, Lippincott, Williams and Wilkins, (2000).

Typowe doustne postacie dawkowania wytwarza się przez połączenie składnika aktywnego (składników aktywnych) w jednorodną mieszaninę z co najmniej jedną substancją pomocniczą według typowych technik wytwarzania środków leczniczych. Substancje pomocnicze mogą przybierać bardzo różne postacie zależnie od pożądanej postaci preparatu do podawania. Przykładowo, substancje pomocnicze odpowiednie do zastosowania doustnego w płynnych postaciach dawkowania lub w aerozolu obejmują między innymi takie jak woda, glikole, oleje, alkohole, środki poprawiające smak, środki konserwujące i środki barwiące. Przykłady substancji pomocniczych odpowiednich do zastosowania w stałych doustnych postaciach dawkowania (np. proszki, tabletki, kapsułki i kapletki) obejmują między innymi takie jak skrobie, cukry, celuloza mikrokrystaliczna, rozcieńczalniki, środki granulujące, środki poślizgowe, lepiszcza i substancje rozsadzające.

PL 211 458 B1

Ze względu na łatwość podawania, tabletki i kapsułki, w których stosuje się stałe substancje pomocnicze, stanowią najkorzystniejsze doustne jednostkowe postacie dawkowania. W miarę potrzeby, tabletki można powlekać standardowymi wodnymi lub nie wodnymi technikami. Takie postacie dawkowania można wytworzyć jakimkolwiek ze sposobów farmaceutycznych. Na ogół, kompozycje farmaceutyczne i postacie dawkowania wytwarza się przez równomierne i dokładne zmieszanie składników aktywnych z płynnymi nośnikami, silnie rozdrobnionymi stałymi nośnikami, lub obydwoma rodzajami nośników, a następnie, jeśli to konieczne, formowanie produktu do pożądanej postaci.

Przykładowo, tabletkę można wytworzyć za pomocą prasowania lub formowania. Tabletki prasowane można wytworzyć przez prasowanie składników aktywnych w odpowiedniej maszynie w formie sypkiej takiej jak proszek lub granulat, ewentualnie mieszanie z substancją pomocniczą. Tabletki formowane można wytworzyć przez formowanie w odpowiedniej maszynie mieszaniny sproszkowanego związku zwilżonego obojętnym płynnym rozcieńczalnikiem.

Przykłady substancji pomocniczych, które można stosować w doustnych postaciach dawkowania obejmują między innymi lepiszcza, substancje wypełniające, substancje rozsadzające i środki poślizgowe. Lepiszcza odpowiednie do zastosowania w kompozycjach farmaceutycznych i postaciach dawkowania obejmują między innymi, takie jak skrobia kukurydziana, skrobia ziemniaczana lub inne skrobie, żelatyna, naturalne i syntetyczne gumy, takie jak guma arabska, alginian sodu, kwas alginowy, inne alginiany, sproszkowana tragakanta, guma guar, celuloza i jej pochodne (np. etyloceluloza, octan celulozy, sól wapniowa carboksymetylocelulozy, sól sodowa karboksymetylocelulozy), poliwinylopirolidon, metyloceluloza, uprzednio zżelowana skrobia, hydroksypropylometyloceluloza, (np. nr 2208, 2906, 2910), celuloza mikrokrystaliczna oraz ich mieszaniny.

Przykłady substancji wypełniających odpowiednich do zastosowania w ujawnionych tu kompozycjach farmaceutycznych i postaciach dawkowania obejmują między innymi, takie jak talk, węglan wapnia (np. granulat lub proszek), celuloza mikrokrystaliczna, sproszkowana celuloza, dekstrany, kaolin, mannitol, kwas krzemowy, sorbitol, skrobia, uprzednio zżelowana skrobia i ich mieszaniny. Lepiszcze lub substancja wypełniająca w kompozycjach farmaceutycznych według wynalazku występuje zazwyczaj w od około 50 do około 99 procent masowych kompozycji farmaceutycznej lub postaci dawkowania.

Odpowiednie postacie celulozy mikrokrystalicznej obejmują między innymi materiały sprzedawane pod nazwą AVICEL-PH-101, AVICEL-PH-103 AVICEL RC-581, AVICEL-PH-105 (dostępne z FMC Corporation, American Viscose Division, Avicel Sales, Marcus Hook, PA) i ich mieszaniny. Specyficznym lepiszczem jest mieszanina celulozy mikrokrystalicznej i soli sodowej karboksymetylocelulozy sprzedawana pod nazwą AVICEL RC-581. Odpowiednie substancje pomocnicze lub dodatki bezwodne lub o małej zawartości wody obejmują AVICEL-PH-103™ i Starch 1500 LM.

W kompozycjach stosuje się substancje rozsadzają ce do wytwarzania tabletek ulegają cych rozpadowi w środowisku wodnym. Tabletki zawierające zbyt dużo substancji rozsadzającej mogą ulegać rozpadowi podczas przechowywania, a te zawierające zbyt mało mogą nie ulegać rozpadowi z zamierzoną szybkością lub w zamierzonych warunkach. Tak więc, aby wytworzyć stałe doustne postacie dawkowania według wynalazku powinno się stosować substancję rozsadzającą we właściwej ilości, która nie jest ani za duża ani za mała, aby w sposób szkodliwy zmienić uwalnianie składników aktywnych. Stosowana ilość substancji rozsadzającej jest różna w zależności od rodzaju preparatu jak można to łatwo odróżnić. Typowe kompozycje farmaceutyczne zawierają od około 0,5 do około 15 procent masowych substancji rozsadzającej, dokładnie od około 1 do około 5 procent masowych substancji rozsadzającej.

Substancje rozsadzające, które można stosować w kompozycjach farmaceutycznych i postaciach dawkowania obejmują między innymi, takie jak agar-agar, kwas alginowy, węglan wapnia, celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodu, krospowidon, polakrylan potasu, sól sodowa glikolanu skrobi, skrobia ziemniaczana lub z tapioki, uprzednio zżelowana skrobia, inne skrobie, glinki, inne alginy, inne celulozy, gumy oraz ich mieszaniny.

Środki poślizgowe, które można stosować w kompozycjach farmaceutycznych i postaciach dawkowania obejmują między innymi takie jak stearynian wapnia, stearynian magnezu, olej mineralny, lekki olej mineralny, gliceryna, sorbitol, mannitol, glikol polietylenowy, inne glikole, kwas stearynowy, laurylosiarczan sodu, talk, uwodorniony olej roślinny (np. olej arachidowy, olej z nasion bawełny, olej słonecznikowy, olej sezamowy, oliwa z oliwek, olej kukurydziany i olej sojowy), stearynian cynku, oleinian etylu, laurynian etylu, agar i ich mieszaniny. Dodatkowe środki poślizgowe obejmują, np. tlenek krzemu typu syloid (AEROSIL 200, wytwarzany przez W. R. Grace Co. z Baltimore, MD), koagulowaPL 211 458 B1 ny aerozol syntetycznej krzemionki (rozprowadzany przez Degussa Co. z Piano, TX), CAB-O-SIL (pirogenizowany ditlenek krzemu sprzedawany przez by Cabot Co. z Bostonu, MA), oraz ich mieszaniny. Środki poślizgowe zazwyczaj, jeśli w ogóle, stosuje się w ilości poniżej około 1 procent wagowego kompozycji farmaceutycznych lub postaci dawkowania, do których się je wprowadza.

Składniki aktywne można podawać za pomocą środków o kontrolowanym uwalnianiu lub za pomocą urządzeń do podawania, dobrze znanych w dziedzinie. Przykłady obejmują między innymi te przedstawione w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr: 3 845 770; 3 916 899; 3 536 809; 3 598 123; i 4 008 719, 5 674 533, 5 059 595, 5 591 767, 5 120 548, 5 073 543, 5 639 476, 5 354 556 i 5 733 566, przy czym każdy załącza się tu na zasadzie odsyłacza. W celu uzyskania powolnego lub kontrolowanego uwalniania jednego lub więcej składników aktywnych można stosować w zmiennych proporcjach takie środki jak, np. hydropropylometyloceluloza, karboksymetyloceluloza lub inne matryce polimerowe, żele, błony przepuszczalne, układy osmotyczne, otoczki wielowarstwowe, mikrocząstki, liposomy, mikrokulki, lub ich połączenia, do uzyskania pożądanego trybu uwalniania. W korzystnym rozwiązaniu, preparat o kontrolowanym uwalnianiu ulega biodegradacji. Odpowiednie, znane w dziedzinie, preparaty o kontrolowanym uwalnianiu, w tym te opisane tutaj, można dobierać do zastosowania ze składnikami aktywnymi. Pojedyncze jednostkowe postaci dawkowania przeznaczone do podawania doustnie takie jak, między innymi, tabletki, kapsułki, kapsułki żelatynowe i kapletki, mogą być przystosowane do uwalniania w sposób kontrolowany. Związek według wynalazku można także podawać w postaci preparatu typu depot lub w postaci kompleksu inkluzyjnego i można go ewentualnie umieścić pod skórą.

Wspólnym celem wszystkich produktów farmaceutycznych o kontrolowanym uwalnianiu jest poprawa leczenia farmakologicznego w stosunku do wyników uzyskiwanych przez ich odpowiedniki o niekontrolowanym uwalnianiu. W idealnych warunkach, zastosowanie optymalnie zaprojektowanego preparatu o kontrolowanym uwalnianiu w leczeniu farmakologicznym charakteryzuje się stosowaniem leku w minimalnej ilości pozwalającej wyleczyć lub zatrzymać rozwój schorzenia w minimalnym okresie czasu. Zalety preparatów o kontrolowanym uwalnianiu obejmują przedłużenie aktywności leku, zmniejszenie częstości dawkowania i poprawę stosowania się pacjenta do zaleceń. Ponadto, preparaty o kontrolowanym uwalnianiu można stosować w celu zmiany czasu początku działania lub innych właściwości leku, takich jak stężenie leku we krwi, wpływają one także na występowanie działań niepożądanych (np. szkodliwych).

Większość preparatów o kontrolowanym uwalnianiu jest tak zaprojektowana, aby początkowo uwalniać lek (składnik aktywny) w ilości szybko wywołującej pożądany efekt terapeutyczny, a następnie, aby stopniowo i nieprzerwanie uwalniać lek w ilości pozwalającej utrzymać ten poziom działania terapeutycznego lub profilaktycznego przez dłuższy okres czasu. W celu utrzymania stałego stężenia leku w organizmie, lek musi uwalniać się z postaci dawkowania z taką szybkością, która kompensuje szybkość metabolizmu i wydalania leku z organizmu. Kontrolowane uwalnianie składnika aktywnego może zależeć od różnych czynników w tym między innymi, od pH, temperatury, enzymów, wody lub innych warunków, lub związków fizjologicznych.

Przezskórne, miejscowe i śluzówkowe postacie dawkowania obejmują między innymi roztwory dooczne, spraje, aerozole, kremy, lotiony, maści, żele, roztwory, emulsje, zawiesiny, lub inne postacie znane w dziedzinie, patrz np. Remington's Pharmaceutical Sciences, wydanie 18, Mack Publishing, Easton PA (1990); i Introduction to Pharmaceutical Dosage Forms, wydanie 4, Lea & Febiger, Philadelphia (1985). Postacie dawkowania odpowiednie do leczenia błony śluzowej tkanek jamy ustnej można komponować w postaci płynów do płukania ust lub w postaci żelów doustnych. Ponadto, przezskórne postacie dawkowania obejmują plastry typu „zbiornika” lub „matrycy”, które można stosować na skórę i nosić przez określony okres czasu, aby umożliwić wchłonięcie się pożądanej ilości składników aktywnych.

Właściwe substancje pomocnicze (np. nośniki i rozcieńczalniki) i inne środki dobrze znane w dziedzinie farmacji, które można stosować w celu wytworzenia przezskórnych, miejscowych i śluzówkowych postaci dawkowania objętych przez ten wynalazek, zależą od konkretnej tkanki, na którą stosuje się daną kompozycję farmaceutyczną lub postać dawkowania. Mając to na uwadze, typowe substancje pomocnicze służące do wytwarzania nietoksycznych i farmaceutycznie dopuszczalnych lotionów, nalewek, kremów, emulsji, żelów lub maści, obejmują między innymi takie jak woda, aceton, etanol, glikol etylenowy, glikol propylenowy, butano-1,3-diol, mirystynian izopropylu, palmitynian izopropylu, olej mineralny oraz ich mieszaniny. W miarę potrzeby, do kompozycji farmaceutycznych i postaci dawkowania można także dodać środki nawilżające lub środki utrzymujące wilgoć. Przykłady

PL 211 458 B1 takich składników dodatkowych są dobrze znane w dziedzinie, patrz np. Remington's Pharmaceutical Sciences, wydanie 18, Mack Publishing, Easton PA (1990).

Zależnie od określonej leczonej tkanki można stosować dodatkowe składniki przed, w skojarzeniu z, lub po leczeniu za pomocą składników aktywnych według wynalazku. Przykładowo, aby ułatwić przedostawanie się składników aktywnych do tkanek można stosować promotory wchłaniania. Odpowiednie promotory wchłaniania obejmują między innymi: aceton; różne alkohole, takie jak etanol, alkohol oleilowy i tetrahydrofuryl; sulfotlenki alkilowe, takie jak dimetylosulfotlenek; dimetyloacetamid; dimetyloformamid; glikol polietylenowy; pirolidony takie jak poliwinylopirolidon; rodzaje kolidonu (Powidon, Poliwidon); mocznik; i różne rozpuszczalne lub nierozpuszczalne w wodzie estry cukrów takie jak Tween 80 (polisorbat 80) i Span 60 (monostearynian sorbitolu).

Aby ułatwić przedostawanie się jednego lub więcej składników aktywnych do tkanek można także regulować pH kompozycji farmaceutycznej lub postaci dawkowania, lub tkanki, na którą stosuje się kompozycję farmaceutyczną lub postać dawkowania. Podobnie, można także regulować polarność rozpuszczalnika, stężenie jonowe, lub toniczność. W celu poprawy dostępności związku dla tkanek, do kompozycji farmaceutycznych lub postaci dawkowania można także dodawać związki, takie jak stearyniany aby korzystnie zmienić hydrofilowość lub lipofilowość jednego lub więcej składników aktywnych. Pod tym względem, stearyniany mogą w preparacie pełnić rolę lipidowych substancji pomocniczych, środków emulgujących lub środków powierzchniowo czynnych, oraz środków poprawiających wchłanianie lub dostępność dla tkanek. Różne sole, hydraty lub solwaty składników aktywnych można stosować do dalszej regulacji właściwości uzyskanej kompozycji.

P r z y k ł a d y

Synteza związku 92 (Ac(Cpg)NHNH[COCH2CH(Ph)CO]FKNI)

NH2-Phe-Lys(N'-Boc)-Asn(Trt)-Ileu-NH2 wytworzono sposobem syntezy z zastosowaniem Fmoc na żywicy amidowej typu Sieber oraz rozerwania z zastosowaniem 1% TFA w dichlorometanie (zabezpieczenie łańcucha bocznego Boc i trityl pozostało nienaruszone w tych warunkach). Zabezpieczony peptyd oczyszczono stosując elucję w gradiencie za pomocą HPLC z odwróconym układem faz na kolumnie wypełnionej żelem krzemionkowym C18 z zastosowaniem mieszaniny acetonitryl/woda/TFA (0,075%). Frakcje zawierające czysty peptyd zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i liofilizowano uzyskując peptyd (sole TFA grup zasadowych) w postaci drobnego proszku.

Do mieszanego roztworu kwasu 3-[N'-(acetyloaminocyklopentyloacetylo)hydrazynokarbonylo]-2-benzylopropionowego (49 mg, 0,13 mmola) w suchym THF (1,5 ml) i DMF (1 ml) w temperaturze 0°C dodano N-metylomorfolinę (17 pl, 0,15 mmola), a następnie chloromrówczan izobutylu (19 pl, 0,14 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 30 minut i dodano roztwór NH2-Phe-Lys(N'-Boc)-Asn(Trt)-Ileu-NH2 (101 mg, 0,12 mmola) w suchym THF (1 ml) i DMF (1 ml) w jednej porcji. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono, aby osiągnęła temperaturę pokojową i mieszano przez 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość połączono z mieszaniną TFA/dichlorometan/triizopropylosilan/woda (5 ml 5:4:0,5:0,5 mieszaniny) w temperaturze pokojowej przez 20 minut w celu wywołania całkowitego odbezpieczenia surowego produktu. Usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, rozcieńczono dichlorometanem (50 ml) i zatężono. Czynność tę powtórzono dwukrotnie w celu usunięcia całości TFA, a pozostałość osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość roztarto z suchym eterem dietylowym i zebrano uzyskane ciało stałe oraz osuszono je pod zmniejszonym ciśnieniem, wydajność surowej substancji 126 mgs. Peptyd oczyszczono stosując elucję w gradiencie za pomocą HPLC z odwróconym układem faz na kolumnie wypełnionej żelem krzemionkowym C18 z zastosowaniem mieszaniny acetonitryl/woda/TFA (0,075%). Frakcje zawierające czysty peptyd zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i liofilizowano uzyskując produkt (sole TFA grup zasadowych) w postaci drobnego proszku.

ES-MS (M + H)⁺ 891,8 (obliczono 891,50).

Synteza związku 93 (Ac(Chg)R(Tic)(4'-karbazoliloAla))

Analog peptydowy zsyntetyzowano na żywicy amidowej typu Knorr (0,1 mmola) wykorzystując 5 równoważników N-Fmoc aminokwasu z zastosowaniem HBTU (5 równoważników) w 0,4M N-metylomorfolinie w DMF jako aktywator. Reakcje sprzęgania prowadzono przez 1 godzinę w temperaturze pokojowej, i powtórzono stosując 5 równoważników HBTU/N-Fmoc aminokwasu jeśli to konieczne (podwójne sprzęganie). Usunięcie Fmoc przeprowadzono traktując 20% piperydyna w DMF (2 x 20-minutowe cykle), uzyskując wolne amino-N-końce gotowe do dalszego przyłączania aminokwasów. Ostateczne N-końcowe acylowanie sekwencji peptydowej przeprowadzono po usunięciu Fmoc traktując odpowiednim bezwodnikiem kwasowym (bezwodnik octowy w przykładzie 23) w 0,4M roztworze

PL 211 458 B1

N-metylomorfoliny w DMF (20 min). Po zakończeniu syntezy żywicę przemyto kolejno DMF; etanolem i dichlorometanem oraz osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Analog peptydowy oderwano od żywicy traktując mieszaniną TFA (8,8 ml):silan triizopropylu (0,5 ml):dichlorometan (0,5 ml):woda (0,5 ml) przez 45 minut. Mieszaninę przesączono, żywicę przemyto TFA (10 ml) i połączony przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Po roztarciu z bezwodnym eterem dietylowym uzyskano surowy peptyd w postaci ciała stałego. Peptydy oczyszczono do uzyskania jednorodności stosując elucję w gradiencie za pomocą HPLC z odwróconym układem faz na kolumnie wypełnionej żelem krzemionkowym C18 z zastosowaniem mieszaniny acetonitryl/woda/TFA (0,075%). Frakcje zawierające czysty peptyd zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i liofilizowano uzyskując peptyd (sole TFA grup zasadowych) w postaci drobnych proszków.

ES-MS (M + H)⁺ 849,8 (obliczono 849,47).

Synteza związku 105 (Ac(Cpg)NHNH[COCH2CH(Ph)CO](4'-indoliloAla) (NH2-(4'-indoliloalanino{N'-Boc})-Lys(N'-Boc)-NH2 wytworzono sposobem syntezy z zastosowaniem Fmoc na żywicy amidowej typu Sieber i rozerwania z zastosowaniem 1% TFA w dichlorometanie (zabezpieczenie łańcucha bocznego Boc pozostawało nienaruszone w tych warunkach). Zabezpieczony peptyd oczyszczono stosując elucję w gradiencie za pomocą HPLC z odwróconym układem faz na kolumnie wypełnionej żelem krzemionkowym C18 z zastosowaniem mieszaniny acetonitryl/woda/TFA (0,075%). Frakcje zawierające czysty peptyd zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i liofilizowano uzyskując peptyd (sole TFA grup zasadowych) w postaci drobnego proszku. Do mieszanego roztworu kwasu 3-[N'-(acetyloaminocyklopentyloacetylo)hydrazynokarbonylo]-2-benzylopropionowego (35 mg, 0,09 mmola) w suchym THF (0,5 ml) i DMF (0,5 ml) w temperaturze 0°C dodano N-metylomorfolinę (12 pi, 0,11 mmola), a następnie chloromrówczan izobutylu (13 pi, 0,1 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 30 minut i dodano roztwór NH2-(4'-indoliloalanino(N'-Boc))-Lys(N'-Boc)-NH2 (44,2 mg, 0,1 mmola) w suchym THF (0,5 ml) i DMF (0,5 ml) w jednej porcji. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono, aby osiągnęła temperaturę pokojową i mieszano przez 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość połączono z mieszaniną TFA/dichlorometan/triizopropylosilan/woda (2 ml 5:4:0,5:0,5 mieszaniny) w temperaturze pokojowej przez 20 minut, aby uzyskać całkowite odbezpieczenie surowego produktu. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, rozcieńczono dichlorometanem (20 ml) i zatężono. Czynność tę powtórzono dwukrotnie w celu usunięcia całości TFA, a pozostałość osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość roztarto z suchym eterem dietylowym i zebrano uzyskane ciało stałe oraz osuszono je pod zmniejszonym ciśnieniem, wydajność surowej substancji wynosiła 34 mg. Peptyd oczyszczono stosując elucję w gradiencie za pomocą HPLC z odwróconym układem faz na kolumnie wypełnionej żelem krzemionkowym C18 z zastosowaniem mieszaniny acetonitryl/woda/TFA (0,075%). Frakcje zawierające czysty peptyd zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem i liofilizowano uzyskując produkt (sole TFA grup zasadowych) w postaci drobnego proszku.

ES-MS (M + H)⁺ 704,0 (obliczono 703,39).

Test wiązania HLA II

Homozygotyczne linie komórkowe EBV stosuje się jako źródła ludzkich cząsteczek HLA klasy II. Cząsteczki HLA-DR oczyszcza się z zastosowaniem chromatografii powinowactwa stosując monomorficzne mAb L243 (American Type Culture Collection, Manassas, VA) sprzężone z żelem białko A-sefaroza CL 4B (Amersham Pharmacia Biotech). Supernatant z rozłożonych komórek po odwirowaniu (100000 g przez 1 godzinę) nakłada się na kolumny zawierające sefarozę 4B oraz białko A-sefaroza 4B, a następnie na kolumnę ze specyficznym przeciwciałem. Cząsteczki HLA DR eluuje się stosując 1,1 mM n-dodecylo-e-D-maltozyd, 500 mM NaCl i 500 mM Na₂CO₃ (pH 11,5). Frakcje bezpośrednio zobojętniono do pH 7 stosując 2 mM Tris-HCl (pH 6,8) i ekstensywnie dializowano wobec buforu zawierającego 1 mM n-dodecylo-e-D-maltozyd, 150 mM NaCl, 10 mM fosforan (pH 7). Cząsteczki HLA-DR rozcieńcza się w buforze zawierającym 10 mM fosforan, 150 mM NaCl, 1 mM n-dodecylo-β-D-maltozyd, 10 mM cytrynian, 0,003% timerosal z biotynylowanym związkiem odniesienia (biotynylo-6-aminokaprono-EAEQLRAYLDGTGVE dla cząsteczek DRB1*1501 MHC klasy II) oraz poprzez kolejne rozcieńczenia peptydy kompetycyjne i/lub związki według wynalazku. Próbki (100 pl na studzienkę) inkubowano w 96-studzienkowych płytach polipropylenowych w temperaturze 37°C przez od 24 godzin do 72 godzin. Po zobojętnieniu buforem zawierającym 50 pl 450 mM Tris HC1 pH 7,5, 0,003% timerosal, 0,3% BSA, 1 mM n-dodecylo-e-D-maltozyd, próbki nakłada się na 96-studzienkowe płytki ELISA typu maxisorp uprzednio pokryte 10 mg/ml L243 Mab i nasycone buforem zawierającym 100 mM Tris HCl pH = 7,5, 0,3% BSA i 0,003% timerosal. Próbki pozostawia się, aby związały się

PL 211 458 B1 z płytkami pokrytymi przeciwciałem przez 2 godziny w temperaturze pokojowej. Związany biotynylowany związek wykrywa się za pomocą inkubacji koniugatu streptavidin-zasadowa fosfataza i po przemyciu, przez dodanie fosforanu 4-metyloumbelliferylu. Emitowaną fluorescencję mierzy się przy długości fali 450 nm po wzbudzeniu przy długości fali 365 nm stosując fluorymeter Fluorolite 1000. Maksymalne wiązanie określa się za pomocą inkubacji biotynylowanego peptydu z cząsteczką MHC klasy II bez związku kompetycyjnego. Specyficzność wiązania oceniono przez dodanie nadmiaru nie biotynylowanego peptydu. Tło nieznacznie różni się od tego otrzymanego za pomocą inkubacji biotynylowanego peptydu bez cząsteczki MHC II. Dane ulegają ekspresji jako skupisko peptydów, które zabezpiecza przed wiązaniem 50% znakowanego peptydu (IC50). Przetestowano kilka związków według wynalazku z zastosowaniem powyższego schematu w celu wykazania ich selektywności dla poszczególnych cząsteczek DR jak przedstawiono w poniższej tablicy 4.

T a b l i c a 4

Związek	Hamowanie wiązania peptydu IC50 nM
	DR2b	DR2a	DR1	DR13
ENPVVHFFKNIV	70	-	-	-
AcVHFFKNI	450	-	-	-
Ac WH FFKNI	9	3039	1032	>100000
AcVRF(1-NaI)KNI	70	902	1673	>100000
Ac(Cpg)RFFKNI	25	630	271	>100000
AC(Cpg)R(Tic)FKNI	2,5	145	79	>100000
Ac(Chg)RF(4'-indoliloAla)KNI	6	3581	819	>100000
Ac(Cpg)R(Tic)F(hPro)	75	>100000	>100000	>100000
Ac(Idg)RFFKNI	90	17	52	>100000
AcV(Chg)RFFK	3	685	5013	>100000

Test hamowania proliferacji komórek T

Związki według wynalazku można badać na hamowanie odpowiedzi komórek T. Znanych jest wiele technik stosowanych do pomiaru proliferacji komórek T, patrz Bolin, D., (2000) J. Med. Chem. 43: 2135-2148; Chirathaworn, C. (2002) J. Immunol. 168 (11): 5530-5537; Falcdoni, F., i in. (1999) Nature Biotechnology 17: 562-567. APC potraktowane mitomycyną C (150 g/ml, 37°C, 60 minut) wstępnie inkubowano stosując stymulujące stężenie związku według wynalazku w 96-studzienkowej płytce o dnie w kształcie U (4 x 10⁴ LBL lub 10⁵ transgenicznych komórek śledziony DR/studzienkę) w temperaturze 37°C przez 2 godziny. Nastę pnie dodaje się limfocyty T (2 x 10⁴/studzienkę ) i komórki hoduje się przez 3 dni. Proliferacyjną odpowiedź komórek T mierzy się; poprzez wprowadzenie [³H]tymidyny, stosując cieczowy licznik scyntylacyjny. Do klasyfikacji związku, HEL-specyficzne linie poliklonalnych komórek T i OVA-specyficzne hybridomy komórek T bierze się od HLA-DR4-IE chimerycznych, transgenicznych myszy oraz limfocyty śledzionowe tych samych transgenicznych myszy służą jako APC. Bolin, D. Id. Moc inhibicyjna komórek T można zmierzyć w stosunku do IC50 peptydu modelowego lub związku o znanej aktywności hamującej. Alternatywnie, można stosować standardowe związki kontrolne znane w dziedzinie, np. forbol (10 nM) w połączeniu z jonomycyną (0,5 μm).

Test stabilności na działanie katepsyny

Peptyd odniesienia pokrewny w stosunku do zasadowego białka, mieliny (AcVRFFKNI-NH2) inkubuje się z buforowanym roztworem zawierającym katepsynę B, D lub L w temperaturze około 37°C przy pH 6. Produkty degradacji rozdziela się stosując HPLC z odwróconym układem faz (elucja w gradiencie acetonitryl/woda/TFA). Wysokość piku macierzystego prowadzi się jako funkcję czasu inkubacji z zastosowaniem enzymu i wykreśla w stosunku do wysokości piku standardu wewnętrznego. Ilość wybranych pików określa się w celu identyfikacji miejsc rozerwania. Podczas gdy wynalazek opisano w odniesieniu do poszczególnych nie ograniczających rozwiązań, będzie oczywiste dla specjalistów w dziedzinie, że można wprowadzić różne zmiany i modyfikacje bez odchodzenia od myśli przewodniej i zakresu wynalazku, jak zdefiniowano w zastrzeżeniach patentowych. Takie modyfikacje w zamierzeniu także objęto zakresem załączonych zastrzeżeń patentowych.

PL 211 458 B1

SEKWENCJA AMINOKWASÓW

<110>	Provid Pharmaceuticals, Inc.
<120>	ZWIĄZKI, KOMPOZYCJA FARMACEUTYCZNA ZAWIERAJĄCA JE
MHC	ORAZ ZASTOSOWANIE ZWIĄZKÓW
<130>	11215-003-228
<140>	PCT/US2004/004389
<141>	2004-02-13
<150>	60/447,949
<151>	2003-02-14
<160>	108
<170>	FastSEQ for Windows Version 4.0
<210>	1
<211>	11
<212>	PRT
<213>	Sekwencja sztuczna
<220>
<223>	Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie
	dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II

<400> 1

Glu Asn Pro Val Val His Phe Phe Lys Asn Ile 15 10 <210> 2 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 2

Val His Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 3 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 3

Ile His Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 4 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 4

Val Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 5 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 5

Val His Pro Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 6 <211> 7 <212> PRT <213: Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 6

Val His Phe Phe Pro Asn Ile 1 5 <210> 7 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> .

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 7

Val His Phe Phe Lys Thr Ile 1 5 <210> 8 <211> 6 <212> PRT <213>Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 8

Val Arg Phe Ala Asn Ile 1 5 <210> 9 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1

PL 211 458 B1 <400> 9

Val Arg Pro Phe Ser 1 5 <210> 10 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja' sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 10

Val Arg Leu Phe Ala Asn Ile 1 5 <210 11 <211> 8 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy XI <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 11

Val Val His Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 12 <211> 7 <212> PRT <213> sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 12

Val Thr Phe Phe Lys Asn Ile

5

PL 211 458 B1 <210> 13 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek ο wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 3 <223> Xaa = N-Me Ala <400> 13

Val His Xaa Phe Lys Asn Ile

5 <210> 14 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sói, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	4,6
<223>	Xaa = N-Me Ala
<400>	14
Val His Ala Xaa Phe Xaa Asn

5 <210> 15 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 15

Val His Phe Val Lys Asn Ile 1 5 <210> 16 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = 2-Nal <400> 16

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile

5 <210> 17 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> INowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = 2-Nal <400> 17

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile

5 <210> 18 <211> 8 <212> PRT <213=>· Sekwencja sztuczna

PL 211 458 B1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 6 <223> Xaa = N-Me Ala <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 18

Val His Phe Phe Ala Xaa Asn Ile 1 5 <210> 19 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 19

Val Arg Leu Phe Lys Asn 1 5 <210> 20 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = 4'-pirydyloAla <400> 20

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile

5

PL 211 458 B1 <210> 21 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 21

Val Arg Ala Phe Ala Asn 1 5 <210> 22 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna .

<220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = O-benzyloSer <400> 22

Val Arg Ala Xaa Lys Asn Ile 1 5 <210> 23 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1

PL 211 458 B1 <223> Xaa = Tic <400> 23

Xaa Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 24 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<22I> MUTAGEN <222> 3 <223> Xaa = Tic <400> 24

Val Arg Xaa Phe Lys Asn Ile

5 <210> 25 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Cpg <400> 25

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile

5

<210>	26
<211>	6
<212>	PRT
<213>	Sekwencja
<220>

PL 211 458 B1 <223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 26

Val His Ser Phe Ser Asn 1 5 <210> 27 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	i
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	4
<223>	Xaa = 3 ' cyj ano Phe
<400>	27
Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile

5 <210> 28 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> . <223>Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<22O>
<221>	MUTAGEN
<222>	3
<223>	Xaa = Tiq
<400>	28
Val Arg Xaa Phe Lys Asn Ile

5

PL 211 458 B1 <210> 29 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> , <223> Nowy związek ο wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Tiq <400> 29

Xaa Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 30 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 30

Val Val Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 31 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 5

PL 211 458 B1 <223> Xaa = homo Pro <400> 31

Val Arg Phe Phe Xaa Asn Ile 1 5 <210> 32 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Tic <400> 32

Xaa Phe LyS Asn Ile 1 5 <210> 33 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Cpg <220>

<221> MUTAGEN <222> 3 <223> Xaa = Tic <400> 33

Xaa Arg Xaa Phe Lys Asn Ile

5 <210> 34

PL 211 458 B1 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> , <223> Nowy związek ο wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy XI <220>

_<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 3 <223> Xaa = homo Pro <400> 34

Val Arg Xaa Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 35 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 35

Val Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 36 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 36

Val Lys Phe Phe Lys Asn Ile

5

PL 211 458 B1 <210> 37 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MOD_RES <222> 2 <223> Xaa = Om <400> 37

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile

5 <210> 38 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	1
<223>	Xaa = Ν' Alloc Dab
<400>	38
Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile

5 <210> 39 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1

PL 211 458 B1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Cha <400> 39

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 40 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = 2'furanylo Ala <400> 40

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 41 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <22 0>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = 2’ tienylo. Ala <400> 41

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile

5

PL 211 458 B1 <210> 42 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

^<223^> _Nowy związek ο wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = 2' furanylo Ala <400> 42

Val Arg Xaa Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 43 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 3 <223> Xaa = 2' tienylo Ala <400> 43

Val Arg Xaa Phe Lys Asn Ile

5 <210> 44 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA

PL 211 458 B1 <222> 1 <400> 44

Val Arg Ala Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 45 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa =benzoilo-Val <400> 45

Xaa Arg Phe Phe Lys

5 <210> 46 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa =izobutanoilo-Val <400> 46

Xaa Arg Phe Phe Lys

5 <210> 47 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = butanoilo-Val

PL 211 458 B1 <400> 47

Xaa Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 48 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = izowaleroilo-Val <400> 48

Xaa Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 49 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> .

<220> <221> ACETYLACJA <222> 1

<220>

<221> MUTAGEN

<222> 1,3,5

<223> Xaa = Cpg, Tic, Homo Pro

<400> 49

Xaa Arg Xaa Phe Xaa

1 5

<210> 50 <211> 5 <212> PRT <213>Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> ι <400> 50

Val Val Arg Phe Phe 1 5 <210> 51 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> .

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = 3-(imidazoilo-4-ilo)propionylo Val <400> 51

Xaa Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 52 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> , <223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Chg <400> 52

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 53 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 to MHC class II

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	5
<223>	Xaa = Dap
<400>	53
Val Arg Phe Phe Xaa Asn Ile

5 <210> 54 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> I <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = Dab <400> 54

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 55 <211> 8 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 55

Val Val Ala Gly Phe Lys Asn Ile

5 <210> 56

PL 211 458 B1 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> _ .

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 56

Val Ala Gly Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 57 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> iNowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie jdopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu tz cząsteczkami MHC klasy II

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	2
<223>	Xaa = Dap
<400>	57
Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile

5 <210> 58 <211> 4 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 58

Val Arg Phe Phe 1

PL 211 458 B1 <210> 59 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = 3' fenoksy Phe <400> 59

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile 1 5 <210> 60 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu» z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 5 <223> Xaa = 3' metyloamino Phe <400> 60

Val Val Lys Phe Xaa Lys 1 5 <210> 61 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> , <223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1

PL 211 458 B1 <400> 61

Phe Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 62 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze X lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220» <221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222» 6 <223> Xaa = Beta Ala <400> 62

Val Arg Phe Phe Lys Xaa Ile 1 5 <210» 63 <211> 5 <212» PRT <213» Sekwencja sztuczna <220» <223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220» <221> ACETYLACJA <222» 1 <220» <221» MUTAGEN <222» 2 <223> Xaa = (3 '-amino-1'-<karboksymetylo-pirydyn-2'-on) - phe <400» 63

Val Xaa Lys Asn Ile

5 <210» 64 <211> 7 <212> PRT <213» i Sekwencja sztuczna <220» <223» Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Idg <400> 64

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 65 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 65

Ala Val Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 66 <211> 8 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 66

Ala Val His Phe Phe Lys Asn Ile

1	5
<210> <211> <212> <213>	67 7 PRT Sekwencja sztuczna
<220>

PL 211 458 B1 <223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie

Dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = 2' furanylo Ala <400> 67

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile

5 <210> 68 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nt Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie a< dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu tc z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = 2' tienylo. Ala <400> 68

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 69 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 5 <223> Xaa = 3' cyjanoPhe

PL 211 458 B1 <400> 69

Val Val Lys Phe Xaa Lys 1 5 <210> 70 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

^<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <223> Xaa = Phg <400> 70

Xaa Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 71 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	3, 5
<223>	Xaa = Tic,	homo Pro
<400>	71
Ile Arg Xaa Phe	Xaa

5 <210> 72 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 72

Leu Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 73 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> _Ł , <223> ]Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu iz cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 3 <223> Xaa = Phg <400> 73

Val Arg Xaa Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 74 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223>jq_OWy _zwią_Zek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 5 <223> Xaa = 3' fenoksy Phe <400> 74

Val Val Arg Phe Xaa Lys 1 5 <210> 75

PL 211 458 B1 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = Phg <400> 75

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile 1 5 <210> 76 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 6 <223> Xaa = beta Ala <400> 76

Val Arg Phe Phe Lys Xaa 1 5 <210> 77 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> .

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie

<221> ACETYLACJA <222> 1

PL 211 458 B1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 7 <223> Xaa = beta Ala <400> 77

Val Val Arg Phe Phe Lys Xaa 1 5 <210> 78 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> , <223> Nowy związek o wzorze X lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = Chg <400> 78

Xaa Val Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 79 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> , <223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1, 4 <223> Xaa = Chg, 4'-indoliloAla <400> 79

Xaa Arg Phe Xaa Lys Asn Ile 1 5 <210> 80 <211> 7

PL 211 458 B1 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	4
<223>	Xaa = 3 '-karbazolilo Ala
<400>	80
Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile

5 <210> 81 <211> 4 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> I Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie «dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu 1 z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1, 2 <223> Xaa = (Cpg), NHNH(COCH2CH(Ph)CO)Lys <400> 81

Xaa Xaa Asn Ile 1 <210> 82 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

PL 211 458 B1 <221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = 3'-amino Phe <400> 82

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile 1 5 <210> 83 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 83

Trp Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 84 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <223> ^NawV związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = omega, omega dimetylo Lys <400> 84

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 85 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1

Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygen z cząsteczkami MHC klasy II

<220>
<221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220>
<221>	MUTAGEN
<222>	2
<223>	Xaa = Chg
<400>	85
Val Xaa Arg Phe Phe Lys

5 <210> 86 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <22O>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = nor Arg <400> 86

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 87 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 4 <223> Xaa = 3-acetyloamino Phe <400> 87

PL 211 458 B1

Val Arg Phe Xaa Lys Asn Ile 1 5 <210> 88 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1,3,5 <223> Xaa = Chg, Tic, 4Hyp <400> 88

Xaa Arg Xaa Phe Xaa 1 5 <210> 89 <211> 3 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1,3 <223> Xaa = Chg, Tic <400> 89

Xaa Arg Xaa 1 <210> 90 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 90

Val Lys Phe Phe Glu Asn Ile 1 5 <210> 91 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400> 91

Val Arg Ile Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 92 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1,2 <223> Xaa = Cpg, NHNH(C0CH2CH(Ph)CO)Phe <400> 92

Xaa Xaa Lys Asn Ile 1 5

<210>	93
<211>	4
<212>	PRT
<213>	Sekwencja sztuczna
<220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1, 3, 4 <223> Xaa = Chg, Tic, 3¹-karbazolilo Ala <400> 93

Xaa Arg Xaa Xaa 1 <210> 94 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1,3,5 <223> Xaa = Chg, Tic, homo Pro <400> 94

Xaa Arg Xaa Phe Xaa 1 5 <210> 95 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1,3 <223> Xaa = Idg. Tic

PL 211 458 B1 <400> 95

Xaa Arg Xaa Phe Lys 1 5 <210> 96 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> .

<220> <221> ACETYLACJA <222> 1

<220>

<221> ACETYLACJA

<222> 2, 4

<223> Xaa = Idg, Tic

<400> 96

Val Xaa Arg Xaa Phe Lys

5 <210> 97 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2, 4 <223> Xaa = Chg, Tic <400> 97

Val Xaa Arg Xaa Phe 1 5 <210> 98 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = Chg <400> 98

Val Xaa Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 99 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu

z cząsteczkami MHC klasy II
<220> <221>	ACETYLACJA
<222>	1
<220> <221>	MUTAGEN
<222>	1, 3, 4
<223>	Xaa = Chg, Tic, 3 '-karbazolilo Ala
<400>	99
Xaa Arg Xaa Xaa Gly
1	5

<210> 100 <211> 6 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLATION <222> 1 <22 0>

<221> MUTAGEN <222> 2, 4, 5 <223> Xaa = Chg, Tic, 3'-karbazoliloAla

PL 211 458 B1 <400> 100

Val Xaa Arg Xaa Xaa Gly 1 5 <210> 101 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 5 <223> Xaa = 3 '-acetyloaminometylo Phe <400> 101

Val Val Arg Phe Xaa

5 <210> 102 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> .

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 5 <223> Xaa = 3'-metylosulfonylo aminometylo Phe <400> 102

Val Val Arg Phe Xaa 1 5 <210> 103 <211> 5 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

PL 211 458 B1 <223> ^jNowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie 'dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa = (2,6-dimetylo benzoilo-Val <400> 103

Val Arg Phe Phe Lys 1 5 <210> 104 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220> Nowy związek o wzorze I lub farmaceutycznie <223> dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 2 <223> Xaa = homo Arg <400> 104

Val Xaa Phe Phe Lys Asn Ile 1 5 <210> 105 <211> 3 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223>f]owy związek o wzorze I lub farmaceutycznie dopuszczalna sól, które hamują wiązanie antygenu z cząsteczkami MHC klasy II <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <220>

<221> MUTAGEN <222> 1,2 <223> Xaa = Cpg, NHNH (COCH2CH (Ph) CO) - (4' -indolilo Ala) <400> 105

Xaa Xaa Lys

PL 211 458 B1 <210> 106 <211> 11 <212* PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223>częściowo.stabilizowany peptydppracowany przez Cytel, inc <220>

<221> MOD_RES <222> 1, 2, 11 <223> Xaa = Cha, d-Ala, d-Ala <400> 106

Xaa Xaa Ala Ala Ala Lys Thr Ala Ala Ala Xaa 15 10 <210> 107 <211> 15 <212> PRT <213> Sekwencja sztuczna <220>

<223> biotynylowany związek odniesienia <220>

<221> MUTAGEN <222> 1 <223> Xaa =biotynylo-6~aminokaprono-Glu <400> 107

Xaa Ala Glu Gin Leu Arg Ala Tyr Leu Asp Gly Thr Gly Val Glu 15 10 15 <210> 108 <211> 7 <212> PRT <213> Sekwencjasztuczna <220>

<223» pepfyd odniesienia pokrewny w stosunku do zasadoweąo białka - mieliny <220>

<221> ACETYLACJA <222> 1 <400» 108

Val Arg Phe Phe Lys Asn Ile 1 5

PL 211 458 B1

Claims

Zastrzeżenia patentowe lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól glinu, wapnia, litu, magnezu, potasu, sodu, cynku, lizyny, N,N'-dibenzyloetylenodiaminy, chloroprokainy, choliny, dietanoloaminy, etylenodiaminy, megluminy (N-metyloglukozoaminy), prokainy, kwasu octowego, kwasu alginowego, kwasu antranilowego, kwasu benzenosulfonowego, kwasu benzoesowego, kwasu kamforosulfonowego, kwasu cytrynowego, kwasu etenosulfonowego, kwasu mrówkowego, kwasu fumarowego, kwasu pirośluzowego, kwasu galakturonowego, kwasu glukonowego, kwasu glukuronowego, kwasu glutaminowego, kwasu glikolowego, kwasu bromowodorowego, kwasu chlorowodorowego, kwasu 2-hydroksyetanosulfonowego, kwasu mlekowego, kwasu maleinowego, kwasu jabłkowego, kwasu migdałowego, kwasu metanosulfonowego, kwasu śluzowego, kwasu azotowego, kwasu pamowego, kwasu pantotenowego, kwasu fenylooctowego, kwasu fosforowego, kwasu propionowego, kwasu salicylowego, kwasu stearynowego, kwasu bursztynowego, kwasu sulfanilowego, kwasu siarkowego, kwasu winowego i kwasu p-toluenosulfonowego, w którym:

R1 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, alkoksyalkil, aminoalkil, alkiloaminoalkil lub dialkiloaminoalkil;

X1 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, hydroksyalkil lub alkoksyalkil;

X2 oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, heteroalkil, alkoksykarbonyl lub aminoalkil;

R2 i R3 niezależnie oznaczają atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil; lub R2 i R3 razem tworzą podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień karbocykliczny; lub R2 i R3 razem tworzą podstawiony lub nie podstawiony pierścień bicykliczny;

Het oznacza heteroalkil, aminoalkil, alkiloamido lub podstawiony. lub nie podstawiony pierścień heterocykliczny;

R5 i R6 niezależnie oznaczają atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil lub R5 i R6 razem tworzą podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierścień heterocykliczny;

Z oznacza atom wodoru, liniowy lub rozgałęziony alkil; lub Z razem z W może tworzyć podstawiony lub nie podstawiony 6-7 członowy pierścień heterocykliczny;

W oznacza liniowy lub rozga łęziony alkil gdy Z oznacza liniowy lub rozgałęziony alkil, podstawiony lub nie podstawiony aryl lub podstawiony lub nie podstawiony aryloalkil;

A oznacza podstawiony lub nie podstawiony 5-7 członowy pierś cień heteroarylowy, podstawiony lub niepodstawiony 5-7 członowy pierścień arylowy, podstawiony lub nie podstawiony 9-14 członowy pierścień bicykliczny; lub podstawiony lub nie podstawiony 13-17 członowy pierścień tricykliczny;

m oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1; n oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1; t oznacza liczbę całkowitą wybraną z 0, 1 i 2; p oznacza liczbę cał kowitą wybraną z 0 i 1;

przy czym związki o wzorze II zawierają 0, 1, 2 lub 3 fragmenty o konfiguracji D, a pozostałe fragmenty mają konfigurację L.
2. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że Het oznacza heteroalkil.
3. Związek według zastrz. 2, znamienny tym, że heteroalkil oznacza alkil podstawiony grupą guanidynową lub amidynową.

PL 211 458 B1
4. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że 0, 1, 2 lub 3 fragmenty maja konfigurację R.
5. Kompozycja farmaceutyczna, znamienna tym, że zawiera związek określony zastrz. 1 i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik.
6. Zastosowanie związku lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli określonych w zastrz. 1, do wytwarzania leku do leczenia lub zapobiegania wystąpieniu choroby autoimmunologicznej.
7. Zastosowanie według zastrz. 6, znamienne tym, że chorobą autoimmunologiczną jest stwardnienie rozsiane.
8. Zastosowanie według zastrz. 6, znamienne tym, że chorobą autoimmunologiczną jest autoimmunologiczną choroba Addisona, autoimmunologiczne choroby nadnerczy, autoimmunologiczną niedokrwistość hemolityczna, autoimmunologiczne zapalenie wątroby, pemfigoid, zapalenie skóry w celiakii, pemfigoid bliznowaty, choroba Crohna, choroba Gravesa-Basedowa, wole Hashimoto, młodzieńcze zapalenie stawów, stwardnienie rozsiane, cukrzyca typu 1 lub o podłożu immunologicznym, pęcherzyca zwykła, łuszczyca, łuszczycowe zapalenie stawów, reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjogrena, wrzodziejące zapalenie jelita grubego lub zapalenie błony naczyniowej oka.

Departament Wydawnictw UP RP