PL205718B1

PL205718B1 - Kompozycja ścierająca do czyszczenia zębów i zastosowanie kompozycji ścierającej do czyszczenia zębów

Info

Publication number: PL205718B1
Application number: PL366547A
Authority: PL
Inventors: Donald James White Jr.; Kathleen Marie Kozak; Vincent Bercovici; Robert Francis Date
Original assignee: Procter & Gamble
Priority date: 2001-06-25
Filing date: 2002-06-24
Publication date: 2010-05-31
Also published as: WO2003000217A3; CA2447841A1; AU2002310504A1; DE60229745D1; ES2316572T3; RU2004101966A; ATE413209T1; CA2447841C; CZ20033403A3; MXPA03011946A; RU2269337C2; US20030039617A1; EP1399121A2; CN1535135A; WO2003000217A2; HK1069981A1; PL366547A1; CN100408016C; EP1399121B1; US6740311B2

Abstract

Ujawniono kompozycje do higieny jamy ustnej zawierające unikatowe ścierniwa krzemionkowe oraz sposoby polerowania i czyszczenia szkliwa zębów z zastosowaniem tych kompozycji higieny jamy ustnej.

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja ścierająca do czyszczenia zębów i zastosowanie kompozycji ścierającej do czyszczenia zębów. Kompozycje do czyszczenia zębów takie jak pasty do zębów obejmują pojedyncze lub mieszane układy ścierające zawierające wyspecjalizowane ścierniwa krzemionkowe.

Kompozycja skutecznie czyszcząca zęby powinna zapewnić zachowanie i ochronę wyglądu zęba poprzez usuwanie przebarwień i polerowanie zębów. Powinna ona także czyścić i usuwać egzogenne resztki, tym samym wspomagając zapobieganie próchnicy zębów i zachowanie zdrowych dziąseł. Ścierniwa ułatwiają usuwanie ściśle przylegającej warstwy osadu, na której znajdują się przebarwienia. Warstwa osadu to zazwyczaj cienka bezkomórkowa powłoka glikoproteinowo-mukoproteinowa, która przywiera do szkliwa w ciągu kilku minut po wyczyszczeniu zębów. W większości przypadków za zmianę barwy zębów odpowiada obecność różnych barwników żywnościowych w tej warstwie. Idealne ścierniwo powinno zapewniać odpowiednie wyczyszczenie zębów poprzez usuwanie warstwy osadu przy minimalnym działaniu uszkadzającym tkankę jamy ustnej, tj. zębinę i szkliwo. Oprócz działania czyszczącego, pożądane jest aby układy ścierające polerowały powierzchnie zęba, jako że wypolerowane powierzchnie mogą być bardziej odporne na ektopowe odkładanie się niepożądanych składników. Co ważne, przez wypolerowanie można poprawić wygląd zębów, jako że chropowatość powierzchni, np. po paście, wpływa na odbijanie i rozpraszanie światła, co ma pierwszorzędne znaczenie dla percepcji wyglądu zębów. Chropowatość powierzchni wpływa także negatywnie na wrażenia dotykowe; tj. wypolerowane zęby są czyste, gładkie i śliskie w dotyku.

Zastosowanie rozmaitych środków do czyszczenia jamy ustnej i usuwania płytki nazębnej oraz przykrego zapachu z ust jest znane już od pewnego czasu. Przykłady obejmują: opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 3696191, 3 października 1972, autorstwa Weeksa; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 3991177, 9 listopada 1976, autorstwa Vidra i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4058595, 15 listopada 1977, autorstwa Colodney'a; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4115546, autorstwa Vidra i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4138476, 6 lutego 1979, autorstwa Simonsona i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4140758, 20 lutego 1979, autorstwa Vidra i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4154815, 15 maja 1979, autorstwa Padera; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4737359, 12 kwietnia 1988, autorstwa Eigena i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4986981, 22 stycznia 1991, autorstwa Glace'a i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4992420, 12 lutego 1991, autorstwa Nessera; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5000939, 19 marca 1991, autorstwa Dringa i in.; japoński opis patentowy nr Kokai 02/105898, opublikowany 18 kwietnia 1990, należący do Kao Corporation; japoński opis patentowym nr Kokai 03/128313, opublikowany 31 maja 1991, należący do Nippon Kotai Kenkyu i japoński opis patentowy nr Kokai 03/223209, opublikowany 2 października 1991, należący do Lion Corporation; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4652444, 24 marca 1987, autorstwa Maurera; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4725428, 16 lutego 1988, autorstwa Miyahara i in.; opis patentowy St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4355022, 19 października 1982, autorstwa Rabussay'a i zgłoszenie WO 86/02831, opublikowane 22 maja 1986, należące do Zetachron, Inc.

Ścierniwa ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4340583, 20 lipca 1982, autorstwa Wasona, opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 3574823, 13 kwietnia 1971, autorstwa Robertsa i in., europejskim zgłoszeniu patentowym nr 535943 A1, 7 kwietnia 1993, autorstwa McKeowna i in., i zgłoszeniu WO 92/02454, 20 lutego 1992, autorstwa McKeowna i in. W opisach patentowych St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5603920, wydanym 18 lutego 1997 i nr 5716601, wydanym 10 lutego 1998, oba autorstwa Rice'a, ujawniono kompozycje doustne, takie jak żele i pasty do zębów, zawierające słabo usieciowaną strącaną krzemionkę o wąskim zakresie rozkładu wymiaru cząstek miękkich i średniej wartości wymiaru cząstek w zakresie od 8 do 14 mikronów, zapewniające unikatową skuteczność czyszczenia, nie powodując efektu ścierania tkanki twardej.

Pomimo wielu ujawnień kompozycji do usuwania osadu i aktywności przeciw osadzaniu się płytki nazębnej, wciąż istnieje zapotrzebowanie na jeszcze lepsze produkty. Zgłaszający stwierdzili, że zalety kompozycji ze strącanej krzemionki to nie tylko czyszczenie z kontrolowanym i dopuszczalnym ścieraniem. Stwierdzono, że wyspecjalizowane ścierniwa krzemionkowe można dodawać do kompozycji do higieny jamy ustnej, uzyskując unikatowe właściwości polerowania powierzchni szkliwa zębów, oprócz czyszczenia i usuwania przebarwień. Zalety polerowania obejmują poprawę wyglądu zębów, jak również wrażeń dotykowych.

PL 205 718 B1

WO 97/34575 ujawnia krzemionki o właściwości 10% BEA od 3,5 do 5, czyli krzemionki twarde. WO 99/51196 ujawnia kompozycje krzemionki zawierające żel krzemionkowy o małym rozmiarze cząstek z żelem lub wytrąconą krzemionką o większych cząstkach o wartości BEA od 0,8 do 2,5 oraz od 3 do 8. Omówiono tutaj poprawę własności krzemionki w świetle US 5 589 160 poprzez połączenie krzemionki z żelem krzemionkowym o małych cząstkach.

US 4 340 583 ujawnia kompozycje zawierające krzemionkę o absorpcji oleju od 70 do 95 cm³/100g i dotyczy poprawy kompatybilnoś ci jonów fluorkowych i krzemionki.

Przedmiotem wynalazku są zatem produkty do higieny jamy ustnej i ich zastosowanie do usuwania osadu przy wykorzystaniu ścierniw ze strącanej krzemionki, które zapewniają lepsze polerowanie szkliwa bez niekorzystnego zwiększania ścierania tkanki twardej. Kompozycje według wynalazku charakteryzują się także zaletami takimi jak skuteczne zapobieganie narastaniu płytki nazębnej i zapobieganie chorobom dziąseł. Ponadto kompozycje według wynalazku zmniejszają następcze powstawanie kamienia.

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja ścierająca do czyszczenia zębów, która zawiera:

(a) dopuszczalny do stosowania doustnego nośnik i (b) ścierniwo krzemionkowe zawierające pierwszą strącaną krzemionkę (i) o średniej wartości (MV) rozkładu wymiaru cząstek w zakresie od 8 do 14 mikronów, (ii) absorpcji oleju w zakresie od 50 do 65 cm³/100g, (iii) zawierającą 3 do 10% wilgoci i (iv) wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera od 10 do 19, w której to ś cierniwo ze strą canej krzemionki, po wprowadzeniu do kompozycji do czyszczenia zę bów, zapewnia skuteczne usuwanie osadu, mierzone wskaźnikiem usuwania osadu od 70 do 140, dopuszczalny poziom ścieralności od 150 do 200 mierzonego radioaktywnie wskaźnika ścierania zębiny.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera układ mieszanych ścierniw krzemionkowych zawierający pierwszą strącaną krzemionkę i drugą strącaną krzemionkę o wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera w zakresie poniżej 7.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera drugą strącaną krzemionkę o wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera w zakresie od 3 do 6.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera układ mieszanych ścierniw krzemionkowych zawierający 50% wagowych pierwszej strącanej krzemionki i 50% wagowych drugiej strącanej krzemionki.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera od 6 do 70% wagowych mieszanych ścierniw ze strącanej krzemionki.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie kompozycji ścierającej do czyszczenia zębów według wynalazku do czyszczenia i polerowania zębów, zmniejszania płytki nazębnej, zapalenia dziąseł i kamienia.

Ścierniwa krzemionkowe w kompozycji według wynalazku można stosować same lub w połączeniu z innymi ścierniwami, korzystnie względnie bardziej miękkimi ścierniwami krzemionkowymi o wartoś ci 10% BEA poniż ej okoł o 7. Kompozycje ś cierniwa krzemionkowego według wynalazku zapewniają co najmniej około 20% poprawę polerowania powierzchni zębów, mierzoną z wykorzystaniem wskaźnika wypolerowania szkliwa (Enamel Polishing Index Model) opracowanego w laboratoriach Zgłaszającego.

Wszystkie procenty i stosunki podano tu jako wagowe, jeśli nie wyspecyfikowano tego inaczej. Wskaźnik wypolerowania, PCR i RDA są wartościami bezjednostkowymi. Ponadto, wszystkie pomiary przeprowadzono w temperaturze 25°C, jeśli nie wyspecyfikowano tego inaczej.

Doustna kompozycja według wynalazku może mieć postać pasty do zębów, środka do czyszczenia zębów, proszku do zębów, żelu doustnego do stosowania miejscowego, płynu do płukania ust, produktu go higieny protez zębowych, odświeżacza do ust w spraju, pastylki do ssania, tabletki doustnej lub gumy do żucia.

Stosowany tu termin „środek do czyszczenia zębów” obejmuje pastę, żel lub preparaty ciekłe, jeśli nie wyspecyfikowano tego inaczej. Kompozycja do czyszczenia zębów może mieć dowolną pożądaną postać i obejmować np. struktury w paski w całej objętości, w paski na powierzchni, wielowarstwowe, zawierające warstwę żelu na rdzeniu z pasty lub stanowić ich dowolną kombinację. Kompozycja do czyszczenia zębów może być zawarta w fizycznie oddzielnej komorze dozownika i dozowana równolegle.

Stosowany tu termin „dozownik” obejmuje dowolną pompę, tubę lub pojemnik odpowiedni do odmierzania pasty do zębów.

PL 205 718 B1

Kompozycja doustna jest produktem, który w trakcie normalnego stosowania, nie jest przeznaczony do połykania dla celów podawania systemowego poszczególnych środków terapeutycznych, ale do zatrzymania w jamie ustnej przez okres czasu wystarczający do zapewnienia kontaktu produktu w zasadzie ze wszystkimi powierzchniami zę bów i/lub tkanek jamy ustnej dla wywoł ania aktywnoś ci w jamie ustnej. Kompozycja doustna moż e być jednofazową kompozycją doustną lub może stanowić kombinację dwóch lub więcej kompozycji doustnych.

Stosowany tu termin „nośnik dopuszczalny do stosowania doustnego” obejmuje odpowiedni rozczynnik, który można stosować do wprowadzania kompozycji według wynalazku do jamy ustnej w sposób bezpieczny i skuteczny. Taki rozczynnik moż e obejmować substancje takie jak ź ródł a jonów fluorkowych, dodatkowe środki przeciw kamieniowi nazębnemu, bufory, inne ścierniwa, źródła nadtlenków, wodorowęglany metali alkalicznych, substancje zagęszczające, środki utrzymujące wilgoć, woda, surfaktanty, ditlenek tytanu, układ środków smakowych, środki słodzące, ksylitol, środki barwiące i ich mieszaniny.

Stosowany tu termin „bezpieczna i skuteczna ilość”, obejmuje ilość wystarczającą do oczyszczenia zębów i zmniejszenia przebarwień / płytki nazębnej / zapalenia dziąseł / kamienia bez uszkodzenia tkanek i struktur jamy ustnej.

Wartość pH opisanych tu kompozycji według wynalazku mieści się w zakresie od 4,5 do 9,5, korzystnie od 6,5 do 9,0 i najkorzystniej od 7,0 do 9,0.

Poniżej opisano bardziej szczegółowo zasadnicze jak również dodatkowe składniki kompozycji według wynalazku.

Ścierniwo krzemionkowe

Strącane krzemionki w kompozycji według wynalazku zapewniają unikatowe wartości aktywności polerowania szkliwa. Te krzemionki charakteryzują się zwłaszcza wartościami 10% ścieralności Brass-Einlehnera w zakresie od powyżej 7, korzystnie od 10 do 19 i o średniej wartości (MV) wymiaru cząstek w zakresie od 8 do 14, zmierzonej na analizatorze cząstek Microtrac. MV wymiaru cząstek uwzględnia skośne wymiary cząstek i odpowiada rozkładowi wymiarów cząstek pojedynczych lub średnich agregatów cząstek. Zatem jeśli średni wymiar cząstek przekraczałby zakres od 8 do 14 mikronów tu ujawniony, należałoby oczekiwać, że wartości mierzonego radioaktywnie wskaźnika ścierania szkliwa (Radiactive Enamel Abrasion - REA) i mierzonego radioaktywnie wskaźnika ścierania zębiny (RDA) także wzrosną. Podczas gdy RDA i REA mogą także zwiększać się wraz ze wzrostem twardości, dotychczas nie brano pod uwagę, że różnice w twardości cząstek krzemionki, w zakresie wymiaru cząstek od 8 do 14 mikronów, mogą zwiększać wskaźnik wypolerowania szkliwa w zakresie dopuszczalnych wartości RDA. Te krzemionki są także odpowiednie kompatybilne z fluorkami, a w szczególności ze źródłami fluorku sodu i fluorku cyny(I).

Strącane krzemionki w kompozycji według wynalazku obejmują słabo usieciowane krzemionki według definicji przedstawionych w J. Soc. Cosmet. Chem. 29., 497-521 (sierpień 1978), i Pigment Handbook: tom 1, Properties and Economics, wydanie 2, wydane przez Peter A. Lewis, John Wiley 6 Sons, Inc., 1988, str. 139-159.

Wskaźnik usuwania osadu (PCR) strącanej krzemionki w kompozycji według wynalazku, który jest miarą właściwości czyszczących środka do czyszczenia zębów, mieści się w zakresie od 70 do 140, a korzystnie od 105 do 125.

Mierzony radioaktywnie wskaźnik ścierania zębiny (RDA) krzemionek, który jest miarą ścieralności strącanych krzemionek po wprowadzeniu ich do środka do czyszczenia zębów, wynosi od 150 do 200.

Strącane krzemionki w kompozycji według wynalazku charakteryzują się absorpcją oleju w zakresie od 50 do 65 cm³/100 g, i wartością pH, mierzoną w 5% zawiesinie wodnej od 7 do 8. Ponadto strącane krzemionki można scharakteryzować poprzez wartość powierzchni BET, gęstość wylewną, gęstość upakowania i porowatość, co określa się metodą pomiarów objętości pustek po intruzji rtęci (HGI). Te właściwości są porównywalne do obserwowanych dla krzemionek znanych w stanie techniki, takich jak ujawnione w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5603920, wydanym 18 lutego 1997 i opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5716601, wydanym 10 lutego 1998.

Krzemionki po wprowadzeniu do kompozycji do czyszczenia zębów, zapewniają lepsze polerowanie powierzchni szkliwa. Dotychczas stosowane środki do czyszczenia zębów zawierające krzemionkę nie zapewniały takiego polerowania, przy zachowaniu dopuszczalnych proporcji PCR/RDA, co stanowi nową zaletę działania ścierniwa. Strącane krzemionki w kompozycji według wynalazku korzystnie charakteryzuje się jako syntetyczne hydratowane krzemionki bezpostaciowe, znane także

PL 205 718 B1 jako ditlenki krzemu lub SiO2. Ta definicja ma w założeniu obejmować żele i mieszanki krzemionek, takie jak Geltate.

Bez wiązania się teorią przyjmuje się, że ten wynalazek wykorzystuje względnie twardsze ścierniwa krzemionkowe, które zapewniają unikatowy efekt polerowania bez ścieralności typowo występującej po zastosowaniu takich twardszych krzemionek.

Wartości RDA (mierzony radioaktywnie wskaźnik ścierania zębiny) określano zgodnie ze sposobem przedstawionym przez Hefferren'a w Journal of Dental Research, lipiec-sierpień 1976, str. 563-573, i opisanym przez Wason'a w opisach patentowych St. Zjedn. Ameryki nr 4340583, 4420312 i 4421527. Wartości PCR (wskaźnik usuwania osadu) określano stosując nieco zmodyfikowaną wersję testu PCR opisanego w „In Vitro Removal of Stain With Dentifrice”, G. K. Stookey, T. A. Burkhard i B. R. Schemerhorn, J. Dental Research, 61, 1236-9, 1982.

Absorpcję oleju mierzy się stosując metodę ścierania według ASTM D281. Powierzchnię zewnętrzną określa się metodą BET adsorpcji azotu, opisaną przez Brunaur'a i in., J. Am. Chem. Soc, 60, 309 (1938). Do pomiaru jasności wykorzystuje się drobno sproszkowane substancje sprasowane na peletki o gładkiej powierzchni, a pomiary prowadzi stosując urządzenie Technidyne Brightimeter S-5/BC. To urządzenie posiada układ optyczny oparty na dwóch wiązkach, w którym próbkę naświetla się pod kątem 45°, a bada się światło odbite pod kątem 0°. Odpowiada to testowi TAPPI, metody T452 i T646 oraz normie ASTM D985. Serie filtrów kierują światło odbite o pożądanej długości fal do fotokomórki, w której przekształ ca się je na napię cie wyjś ciowe. Ten sygnał jest wzmacniany i nastę pnie obrabiany przez wewnętrzny mikrokomputer w celu wyświetlenia i wydrukowania wyników.

Średni wymiar cząstki (średnia wartość i mediana lub 50%) mierzy się stosując urządzenie Mikrotrac II, firmy Leeds and Northrup. Specyficznie, wiązka laserowa w tym urządzeniu jest kierowana poprzez przezroczystą komorę, w której płynie strumień poruszających się cząstek zawieszonych w cieczy. Promieniowanie świetlne, które uderza cząstki, zostaje rozproszone pod kątami, które są odwrotnie proporcjonalne do ich wymiarów. Układ fotodetektora mierzy ilość światła pod kilkoma wstępnie określonymi kątami. Następnie sygnały elektryczne proporcjonalne do zmierzonych wartości strumienia świetlnego są obrabiane przez mikrokomputer, dając wielokanałowy histogram rozkładu wymiaru cząstek.

Objętości porów (metoda rtęciowa badania objętości porów) określa się stosując urządzenie Autopore II 9220 Porosimeter (Micromeritics Corporation). To urządzenie mierzy objętość pustek i rozkład wymiarów porów różnych substancji. W pustki wtłacza się rtęć, oblicza się funkcję ciśnienia i obję toś ci rtę ci wtł oczonej na gram próbki dla każ dej wartoś ci ciś nienia. Podawana tu sumaryczna objętość porów oznacza kumulacyjną objętość rtęci wtłoczoną pod ciśnieniami od próżni do 413,69 MPa. Przyrosty objętości (cm³/g) dla każdej wartości ciśnienia wykreślono w funkcji promienia porów, odpowiednio do przyrostów wartości ciśnienia. Wartość szczytowa krzywej wtłoczonej objętości w zależ noś ci od promienia porów odpowiada rodzajowi rozkł adu wymiaru porów. W ten sposób odczytuje się najpowszechniejszy wymiar porów w próbce.

Gęstość nasypową mierzy się metodą pomiaru objętości w litrach zajętej przez daną masę ścierniwa i podano w funtach na stopę sześcienną.

Krzemionki można ponadto scharakteryzować, stosując urządzenie Einlehner At-1000 Abrader do pomiaru ścieralności krzemionek, w następujący sposób: w teście ścieralności Brass-Einlehnera stosuje się urządzenie Einlehner At-1000 Abrader postępując następująco: (1) Sito z drutu mosiężnego Fourdrinier'a waży się i poddaje działaniu 10% wodnej zawiesiny krzemionki przez określony okres czasu; (2) Następnie określa się wartość ścieralności w miligramach utraty masy sita drucianego Fourdrinier' a na 100000 obrotów. Wyniki 10% ścieralności Brass-Einlehner (10% BEA) przedstawia się w miligramach utraty masy/100100 obrotów.

Krzemionki korzystnie mają wartość 10% BEA powyżej 7, korzystnie powyżej 10 i korzystnie od 15 do 40.

Działanie polerujące krzemionek określa się według wskaźnika wypolerowania szkliwa, z zastosowaniem metodologii opracowanej w laboratoriach Zgłaszającego. Powierzchnie szkliwa wołowego posiadające wartości chropowatości powierzchni od 0,55 do 0,7 jednostek Ra otrzymuje się metodą ścierania papierem ściernym nr 300 z węgliku krzemu. Wartości Ra mierzy się stosując profilometr powierzchniowy. Te powierzchnie szoruje się, wykonując 1600 ruchów posuwistych z zastosowaniem testowanych zawiesin do czyszczenia zębów zawierających jedną część kompozycji do czyszczenia zębów w 2,5 części wody umieszczonych na włosianej szczoteczce do zębów o średniej twardości, przy normalnej sile na powierzchnię 150 gramów. Stosunek chropowatości końcowej powierzchni do

PL 205 718 B1 chropowatości początkowej mnoży się przez 100, a poprawę wyraża się w % wartości początkowej. Krzemionki stosowane w kompozycji według wynalazku zapewniają lepsze efekty polerowania powierzchni niż typowe krzemionki przy porównywalnym zużyciu lub w mieszance ze znanymi ścierniwami krzemionkowymi.

Te strącane krzemionki wytwarza się metodą zakwaszania świeżej wody w procesie, w którym krzemionkę (ditlenek krzemu lub SiO2) strąca się na drodze reakcji krzemianu metalu alkalicznego i kwasu mineralnego w roztworze wodnym. Krzemianem metalu alkalicznego moż e być krzemian dowolnego metalu alkalicznego, przy czym krzemian sodu jest korzystny. Chociaż w procesie można stosować dowolny kwas mineralny, korzystnym reagentem jest kwas siarkowy.

Cechą procesu jest to, że ten proces wytwarzania jest procesem w świeżej wodzie, tj. podczas reakcja nie stosuje się elektrolitu takiego jak ałun, Na2SO4, lub NaCl.

W korzystnym procesie stosuje się wodny roztwór krzemianu sodu, w którym krzemian sodu występuje w stężeniu od 8,0 do 35% wagowych, korzystnie od 8,0 do 15% wagowych. Stosunek Na2O:SiO2 w roztworze krzemianu powinien mieścić się w zakresie od 1 do 3,5:1 i korzystnie od 2,5 do 3,4:1. Korzystnie stosuje się kwas siarkowy o stężeniu od 6 do 35% w wodzie, korzystnie od 9,0 do 15% wagowych.

W korzystnej procedurze, małą część roztworu krzemianu sodu wprowadza się do reaktora w celu przereagowania z kwasem siarkowym i pozostał o ś ciami krzemianu. W korzystnym rozwią zaniu najpierw należy wprowadzić do reaktora tylko od 1 do 5% sumarycznej stechiometrycznej ilości roztworu krzemianu sodu, korzystnie około 2%, w celu uzyskania jądra początkowe dla krzemionki. Następnie ten roztwór wodny krzemianu sodu ogrzewa się wstępnie do temperatury w zakresie od 80 do 90°C z mieszaniem, przed dodaniem kwasu siarkowego i pozostał ej ilości krzemianu sodu. Mieszanie można zapewnić stosując typowe urządzenia mieszające. Następnie, nadal mieszając, do reaktora powoli dodaje się oddzielnie pozostałą ilość krzemianu sodu i kwasu siarkowego w ograniczonym okresie czasu. Korzystnie, krzemian sodu dozuje się do mieszaniny reakcyjnej z szybkością od 7 do 12 litrów na minutą i, korzystniej ze specyficzną szybkością 8,94 litra na minutę. Kwas siarkowy dozuje się do reaktora z szybkością od 1 do 4 litrów na minutę, lecz korzystniej z szybkością około 2,95 litrów na minutę.

Roztwór krzemianu sodu i kwas siarkowy dozuje się do roztworu krzemianu sodu w reaktorze przez okres czasu od 40 do 60 minut, lecz korzystnie przez okres czasu 50 minut. Pod koniec tego okresu dodawania, w momencie wytrącania się krzemionki, przerywa się dozowanie roztworu krzemianu sodu, lecz kwas siarkowy dodaje się nadal, z mieszaniem, aż do uzyskania końcowego pH 5,0 do 5,8 w reaktorze. Na tym etapie krzemionka wytrąca się i uzyskuje się mieszaninę strąconej krzemionki i reakcyjnej cieczy sklarowanej.

Po wytrąceniu krzemionki i obniżeniu pH mieszaniny, mieszaninę reakcyjną poddaje się trawieniu i utwardzaniu. Trawienie prowadzi się metodą podwyższenia temperatury mieszaniny do 90° do 98°C, korzystnie około 95° do 98°C, nadal z mieszaniem, przez czas przebywania około 5 minut do godziny, korzystnie od 10 do 30 minut.

Następnie, produkt utwardza się przez dodatkowe podwyższenie temperatury mieszaniny do zakresu około 100°C, nadal z mieszaniem tak, aby gotować mieszaninę reakcyjną przez czas utwardzania od pół godziny do dwóch godzin, korzystnie od 30 minut do 80 minut, korzystniej około 1 godziny. Trawienie i utwardzanie są krytycznymi operacjami.

Po zakończeniu reakcji, wartość pH ponownie reguluje się do 5,0 i mieszaninę reakcyjną przesącza się i przemywa wodą w celu usunięcia soli z placka filtracyjnego. Następnie placek filtracyjny osusza się, korzystnie stosując typowy proces suszenia rozpyłowego w celu otrzymania strącanej krzemionki zawierającej od 3 do 10% wilgoci. Jeśli to konieczne, strącaną krzemionkę można mielić do pożądanego wymiaru cząstki, dobierając warunki mielenia. Ze względu na wyjątkowość sposobu, łatwo dobiera się warunki mielenia w celu otrzymania cząstek krzemionki o pożądanych średnich wartościach.

Korzystne strącane krzemionki obejmują te dostępne z firmy J.M. Huber Corporation pod nazwą handlową, „Zeodent”, szczególnie krzemionki oznaczone jako „Zeodent 109” i „Zeodent 129”. Ścierniwa krzemionkowe stosowane w kompozycji według wynalazku można stosować same lub w połączeniu z innymi ścierniwami, korzystnie względnie bardziej miękkimi ścierniwami krzemionkowymi o wartościach 10% BEA poniżej około 7, korzystnie w zakresie od 3 do 6. Przykłady takich bardziej miękkich krzemionek obejmują te oznaczone jako „Zeodent 118” i „Zeodent 119”.

PL 205 718 B1

Ogółem ścierniwo w opisanych tu kompozycjach występuje w ilościach na poziomie od 6% do 70%, korzystnie od 15% do 35%, gdy preparatem do czyszczenia zębów jest pasta do zębów. Można stosować wyższe poziomy, nawet do 95%, jeśli kompozycja jest proszkiem do zębów.

Oprócz opisanych powyżej składników zasadniczych, kompozycje według wynalazku mogą zawierać rozmaite dodatkowe składniki do czyszczenia zębów, z których niektóre opisano poniżej. Składniki dodatkowe obejmują, lecz nie ograniczają się do nich, takie jak spoiwa, środki pieniące, środki smakowe, środki słodzące, dodatkowe środki przeciw osadzaniu się płytki nazębnej, dodatkowe ścierniwa i środki barwiące. Te i inne składniki dodatkowe opisano ponadto w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 5004597, 2 kwietnia 1991 autorstwa Majeti; opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4885155, 5 grudnia 1989, autorstwa Parran'a, Jr. i in.; opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 3959458, 25 maja 1976, autorstwa Agricola i in. oraz opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 3937807, 10 lutego 1976, autorstwa Haefele.

Nośnik dopuszczalny do stosowania doustnego

Nośnikiem dla składników kompozycji według wynalazku może być dowolny dopuszczalny do stosowania doustnego rozczynnik, odpowiedni do zastosowania w jamie ustnej. Takie nośniki obejmują zwykłe składniki past do zębów, proszków do zębów, past profilaktycznych, pastylek do ssania, gum itp., a dokładniej opisano je poniżej. Korzystnymi układami są pasty do zębów.

Surfaktanty

Jednym spośród korzystnych środków dodatkowych stosowanych w kompozycji według wynalazku jest surfaktant, korzystnie wybrany z grupy obejmującej surfaktanty sarkozynianowe, surfaktanty izetionianowe i surfaktanty taurynianowe. Korzystne do zastosowania są sole metali alkalicznych lub amoniowe tych surfaktantów. Najkorzystniejsze są sole sodowe i potasowe następujących związków: sarkozynianu lauroilu, sarkozynianu myristoilu, sarkozynianu palmitoilu, sarkozynianu stearoilu i sarkozynianu oleoilu.

Ten surfaktant może występować w kompozycjach według wynalazku w ilościach od 0,1% do 2,5%, korzystnie od 0,3% do 2,5% i najkorzystniej od 0,5% do 2,0% wagowych kompozycji ogółem.

W kompozycjach według wynalazku moż na ewentualnie stosować inne odpowiednie kompatybilne surfaktanty, ewentualnie w połączeniu z surfaktantem sarkozynianowym. Odpowiednie surfaktanty dodatkowe opisano bardziej szczegółowo w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 3959458, 25 maja 1976, autorstwa Agricola i in.; opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 3937807, 10 lutego 1976, autorstwa Haefele; i opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4051234, 27 września 1988, autorstwa Gieske i in.

Korzystne anionowe surfaktanty stosowane w kompozycji według wynalazku obejmują rozpuszczalne w wodzie sole siarczanów alkili o od 10 do 18 atomach węgla w rodniku alkilowym i rozpuszczalne w wodzie sole sulfonowane monoglicerydy kwasów tłuszczowych o od 10 do 18 atomach węgla. Laurylosiarczan sodu i sole sodowe sulfonianów monoglicerydów kokosowych stanowią przykłady tego typu surfaktantów anionowych. Można także stosować mieszaniny surfaktantów anionowych.

Korzystne kationowe surfaktanty stosowane w kompozycji według wynalazku można szeroko określić jako pochodne alifatycznych czwartorzędowych związków amoniowych o jednym długim łańcuchu alkilowym zawierającym od 8 do 18 atomów węgla, takie jak chlorek trimetyloamoniowy laurylu; chlorek pirydyniowy cetylu; bromek trimetyloamoniowy cetylu; chlorek diizobutylofenoksyetylodimetylobenzyloamoniowy; azotyn alkilotrimetyloamoniowy kokosowy; fluorek pirydyniowy cetylu; itp. Korzystnymi związkami są czwartorzędowe fluorki amoniowe ujawnione w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 3535421, 20 października 1970, autorstwa Brinera i in., przy czym te czwartorzędowe fluorki amoniowe mają właściwości detergentów. Niektóre kationowe surfaktanty mogą także działać jako środki bakteriobójcze w ujawnionych tu kompozycjach. Kationowe surfaktanty takie jak chlorheksydyna, chociaż odpowiednie do zastosowania według wynalazku, nie są korzystny z uwagi na ich działanie barwiące tkanki twarde w jamie ustnej. Fachowcom w tej dziedzinie możliwość ta jest znana, zatem kationowe surfaktanty należy stosować biorąc pod uwagę opisane ograniczenie.

Korzystne niejonowe surfaktanty, które można stosować w kompozycjach według wynalazku można szeroko określić jako związki wytwarzane przez kondensację grup tlenku alkilenu (o własnościach hydrofilowych) z organicznym związkiem hydrofobowym, który może mieć własności alifatyczne lub alkiloaromatyczne. Przykłady odpowiednich niejonowych surfaktantów obejmują związki Pluronic, kondensaty poli(tlenku etylenu) i alkilofenoli, produkty pochodzące z kondensacji tlenku etylenu z produktem reakcji tlenku propylenu i etylenodiaminy, kondensaty tlenku etylenu i alkoholi alifatycznych,

PL 205 718 B1 tlenki długołańcuchowych amin trzeciorzędowych, tlenki długołańcuchowych trzeciorzędowych fosfin, sulfotlenki długołańcuchowych dialkili i mieszaniny takich substancji.

Korzystne dwubiegunowe syntetyczne surfaktanty stosowane w kompozycji według wynalazku można szeroko opisać jako pochodne alifatycznych czwartorzędowych związków amoniowych, fosfoniowych i sulfoniowych, w których alifatyczne rodniki mogą być prostołańcuchowe lub rozgałęzione, i w których jeden spoś ród podstawników alifatycznych zawiera od 8 do 18 atomów węgla, a inny zawiera anionową grupę hydrofilową, np. karboksyl, sulfonian, siarczan, fosforan lub fosfonian.

Korzystne surfaktanty betainowe ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5180577, autorstwa Polefka i in., wydanym 19 stycznia 1993. Typowe alkilodimetylobetainy obejmują decylobetainę lub octan 2-(N-decylo-N,N-dimetyloamoniowy), kokobetaina lub octan 2-(N-kok-N,N-dimetyloamoniowy), mirystylobetainę, palmitylobetainę, laurylobetainę, cetylobetainę, stearylobetainę itp.

Amidobetainy obejmują przykładowo kokoamidoetylobetainę, kokoamidopropylobetainę, lauryloamidopropylobetainę itp. Betainami z wyboru są korzystnie kokoamidopropylobetaina i, korzystniej, lauruloamidopropylobetaina.

Środki chelatujące

Innym korzystnym dodatkowym środkiem jest środek chelatujący taki jak kwas winowy i jego farmaceutycznie dopuszczalny sole, kwas cytrynowy i cytryniany metali alkalicznych, i ich mieszaniny. Środki chelatujące mają zdolność do kompleksowania wapnia obecnego w ścianach komórkowych bakterii. Środki chelatujące mogą także niszczyć płytkę nazębną poprzez usuwanie wapnia z mostków wapniowych, który pomagają utrzymać biomasę w stanie nienaruszonym. Jednakże nie jest pożądane stosowanie środka chelatującego o zbyt dużym powinowactwie do wapnia, ponieważ może to prowadzić do demineralizacji zębów, co stoi w sprzeczności z przedmiotami i intencją niniejszego wynalazku.

Korzystne cytryniany metali alkalicznych obejmują cytrynian sodu i potasu, przy czym cytrynian sodu jest najkorzystniejszy. Ponadto korzystna jest kombinacja kwas cytrynowy/cytrynian metalu alkalicznego. W kompozycji według wynalazku korzystne są sole kwasu winowego z metalem alkalicznym. Najkorzystniejsze sole do zastosowania obejmują winian disodowy, winian dipotasowy, winian sodowo-potasowy, wodorowinian sodowy i wodorowinian potasowy. Ilości środka chelatującego odpowiednie do zastosowania według wynalazku wynoszą od 0,1% do 2,5%, korzystnie od 0,5% do 2,5% i korzystniej od 1,0% do 2,5%. Ś rodek chelatują cy, sól kwasu winowego, mo ż na stosowa ć sam lub w połączeniu z innymi dodatkowymi ś rodkami chelatującymi.

Można stosować inne dodatkowe środki chelatujące. Korzystnie te środki chelatujące mają a stałą wią zania wapnia od 10¹ do 10⁵, co zapewnia ulepszone czyszczenie ze zmniejszonym powstawaniem płytki nazębnej i kamienia.

Inna grupa środków odpowiednich do zastosowania jako środki chelatujące w kompozycji według wynalazku obejmuje rozpuszczalne pirofosforany. Sole pirofosforanów stosowane w kompozycjach według wynalazku obejmują dowolne sole pirofosforanowe metali alkalicznych. Specyficzne sole obejmują pirofosforan tetra(metalu alkalicznego), dikwaśny pirofosforan di(metalu alkalicznego), monokwaśny pirofosforan tri(metalu alkalicznego) i ich mieszaniny, przy czym metale alkaliczne korzystnie obejmują sód lub potas. Sole są przydatne zarówno w ich hydratowanych, jak i niehydratownych postaciach. Skuteczna ilość soli pirofosforanu przydatna w kompozycji według wynalazku jest na ogół wystarczająca do utworzenia co najmniej 1,0% jonów pirofosforanowych, korzystnie od 1,5% do 6%, korzystniej od 3,5% do 6% takich jonów. Należy docenić, że poziom jonów pirofosforanowych jest odpowiedni do zapewnienia ich kompozycji (tj., ilość teoretyczna przy odpowiednim pH) oraz, gdy zostanie ustalone końcowe pH produktu, mogą występować postacie pirofosforanów inne niż P2O7 -4 (np. (HP2O7 -3)).

Sole pirofosforanowe opisali bardziej szczegółowo Kirk & Othmer, Encyclopaedia of Chemical Technology, wydanie drugie, Tom 15, Interscience Publishers (1968).

Środki dodatkowe, które można stosować zamiast lub w połączeniu z solą pirofosforanem obejmują takie znane substancje jak poli(kwas aminopropanosulfonowy) (AMPS), trihydrat cytrynianu cynku, polifosforany (np. tripolifosforan; heksametafosforan), difosfoniany (np. EHDP; AHP), polifosfoniany, kopolimery fosfonianowe, polipeptydy (takie jak poli(kwas asparaginowy) i poli(kwas glutaminowy)), i ich mieszaniny.

Przykłady kopolimerów fosfonianowych obejmują polimery derywatyzowane difosfonianu, ujawnione w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5011913 autorstwa Benedict'a i in. Korzystny polimer obejmuje poli(kwas akrylowy) zmodyfikowany difosfonianem. Odpowiednie polimery zawierające

PL 205 718 B1 fosfonian, takie jak pokazano poniżej, ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5980776 autorstwa Zakikhani i in.

1. Kopolimer kwasu akrylowego i kwasu difosfonowego o strukturze:

2. Kopolimer kwasu akrylowy i kwasu winylofosfonowego o strukturze:

3. Kopolimer kwasu metakrylowego kwasu winylofosfonowego o strukturze:

Polifosforany mogą także ewentualnie znajdować się w kompozycjach według wynalazku. Ogólnie polifosforan odnosi się do związku składającego się z dwóch lub więcej cząsteczek fosforanu połączonych zasadniczo w konfiguracji liniowej, chociaż mogą występować pewne pochodne cykliczne. Oprócz pirofosforanów i tripolifosforanu, które technicznie są polifosforanami, pożądane są także polifosforany zawierające około czterech lub więcej fosforanów, tj. między innymi tetrapolifosforan i heksametafosforan. Polifosforany większe niż tetrapolifosforan zazwyczaj występują jako bezpostaciowe substancje szkliste. W kompozycji według wynalazku korzystne są liniowe „szkliste” polifosforany o wzorze:

XO(XPO3)nX w którym X oznacza atom sodu, potasu lub jon amoniowy, a n średnio oznacza liczbę od 6 do 125. Korzystne są polifosforany wytwarzane przez firmę FMC Corporation, które są znane w handlu jako Sodaphos (n%6), Heksaphos (n%13), i Glass H (n«21). Najkorzystniejszym polifosforanem jest Glass H. Te polifosforany można stosować same lub w ich kombinacji.

Jeszcze inną grupą możliwych środków chelatujących, odpowiednich do zastosowania według wynalazku są anionowe polimeryczne polikarboksylany. Takie substancje są dobrze znane w dziedzinie, są one stosowane w postaci ich wolnych kwasów lub częściowo lub korzystnie całkowicie zobojętnionych, rozpuszczalnych w wodzie soli z metalem alkalicznym (np. potasem i korzystnie sodem) lub amoniowych. Korzystne są kopolimery 1:4 do 4:1 bezwodnika lub kwasu maleinowego z innym zdolnym do polimeryzacji monomerem o etylenowym charakterze nienasycenia, korzystnie eterem metylowo winylowym (metoksyetylenem), mające masę cząsteczkową (M.W.) 30000 do 1000000. Te kopolimery są dostępne np. pod nazwą handlową Gantrez AN 139 (M.W. 500000), AN 119 (M.W. 250000) i korzystnie S-97 o czystości farmaceutycznej (M.W. 70000), z firmy GAF Chemicals Corporation.

Inne czynne polimeryczne polikarboksylany obejmują związki takie jak kopolimery bezwodnika maleinowego z akrylanem etylu 1:1, metakrylan hydroksyetylu, N-winylo-2-pirolidon lub etylen, przy czym ten ostatni jest dostępny np. jako Monsanto EMA nr 1103, o M.W. 10000 i EMA Grade 61, a także kopolimery kwasu akrylowego z metakrylanem metylu lub hydroksyetylu 1:1, akrylan metylu lub etylu, eter izobutylowowinylowy lub N-winylo-2-pirolidon.

Dodatkowe czynne polimeryczne polikarboksylany ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4138477, 6 lutego 1979, autorstwa Gaffar'a oraz w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki

PL 205 718 B1

Płn. nr 4183914, 15 stycznia 1980, autorstwa Gaffar'a i in. i obejmują one kopolimery bezwodnika maleinowego ze styrenem, eter izobutylenowo- lub etylowowinylowy, kwas poliakrylowy, poliitakonowy i polimaleinowy, oraz oligomery sulfoakrylowy o M.W. już tak niskiej jak 1000 dostępne jako Uniroyal ND-2.

Źródło fluorku

W środkach do czyszczenia zębów i innych kompozycjach doustnych typowo występuje dodatkowy rozpuszczalny w wodzie związek fluorku w ilości wystarczającej do uzyskania stężenia jonów fluorku w kompozycji w temperaturze 25°C, i/lub gdy stosuje się go nie w kompozycji, od 0,0025% do 5,0% wagowych, korzystnie od 0,005% do 2,0% wagowych, co zapewnia dodatkowe działanie przeciwpróchnicze. W kompozycjach według wynalazku można stosować wiele różnych substancji będących źródłem rozpuszczalnych jonów fluorkowych. Przykłady odpowiednich substancji zawierających jony fluorkowe ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 3535421, 20 października 1970, autorstwa Brinera i in. i opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 3678154, 18 lipca 1972, autorstwa Widdera i in. Reprezentatywne źródła jonów fluorkowych obejmują fluorek cyny(I), fluorek sodu, fluorek potasu, monofluorofosforan sodu i wiele innych. Szczególnie korzystne są fluorek cyny(I) i fluorek sodu, jak również ich mieszaniny.

Optyczne wybielacze zębów i substancje modyfikujące kolor zębów

Optyczne wybielacze zębów, które można stosować w kompozycjach do higieny jamy ustnej według wynalazku obejmują środki wybielające lub utleniające, takie jak nadtlenki, nadborany, nadwęglany, nadtlenokwasy, nadsiarczany, chloryny metali i ich kombinacje. Odpowiednie związki nadtlenkowe obejmują nadtlenek wodoru, nadtlenek mocznika, nadtlenek wapnia i ich mieszaniny. Korzystnym nadwęglanem jest nadwęglan sodu. Inne odpowiednie optyczne wybielacze obejmują monoi tetrahydraty nadsiarczanów i nadboranów potasu, amonu, sodu i litu, oraz peroksyhydrat pirofosforanu sodu. Odpowiednie chloryny metali obejmują chloryn wapnia, chloryn baru, chloryn magnezu, chloryn litu, chloryn sodu i chloryn potasu. Korzystnym chlorynem jest chloryn sodu. Dodatkowe optyczne wybielacze mogą obejmować podchloryn i ditlenek chloru.

Oprócz środków wybielających służących jako wybielacze optyczne zębów, spośród środków do higieny jamy ustnej stosowane w kompozycji według wynalazku, można rozważyć zastosowanie substancji modyfikujących kolor zębów. Te substancje są odpowiednie do modyfikowania barwy zębów w celach estetycznych. Te substancje zawierają cząstki, które po zastosowaniu na powierzchnię zęba modyfikują tę powierzchnię pod względem absorpcji i/lub odbijania światła. Takie cząstki poprawiają wygląd zębów gdy są zawarte w filmie nakładanym na powierzchnie zęba lub zębów.

Cząstki najbardziej przydatne w kompozycji według wynalazku obejmują pigmenty i barwniki rutynowe stosowane w kosmetyce. Nie ma żadnych specyficznych ograniczeń co do wyboru pigmentu i/lub barwnika stosowanych w kompozycji według wynalazku, po za ograniczeniem wynikającym z ich działania na światło po nałożeniu na powierzchnie zębów. Pigmenty i barwniki obejmują nieorganiczne pigmenty białe, nieorganiczne pigmenty barwne, środki perlące, proszki wypełniające itp.; patrz japońskie zgłoszenie patentowe Kokai nr 9-100215, opublikowane 15 kwietnia 1997. Specyficzne przykłady obejmują talk, mikę, węglan magnezu, węglan wapnia, krzemian magnezu, glinokrzemian magnezu, krzemionkę, ditlenek tytanu, tlenek cynku, czerwony tlenek żelaza, brunatny tlenek żelaza, żółty tlenek żelaza, czarny tlenek żelaza, żelazocyjanek żelazowoamoniowy, fiolet manganowy, ultramaryna, proszek nylonowy, proszek polietylenowy, proszek metakrylanowy, proszek polistyrenowy, proszek jedwabny, krystaliczna celuloza, skrobia, mika tytanowa, tlenek żelaza miki tytanowej, tlenochlorek bizmutu i ich mieszaniny. Najkorzystniejsze są te wybrany z grupy obejmującej ditlenek tytan, tlenochlorek bizmutu, tlenek cynku i ich mieszaniny. Pigmenty uznane za ogólnie bezpieczne wymieniono w C.T.F.A. Cosmetic Ingredient Handbook, wyd. 3-cie, Cosmetic and Fragrance Assn., Inc., Washington D.C. (1982).

Pigmenty typowo stosuje się jako substancje zmiękczające i barwniki. Te pigmenty można stosować po obróbce lub w postaci nieprzetworzonej. Typowe ilości pigmentu wybiera się zależnie od ich indywidualnego działania pożądanego przez konsumenta. Na przykład do zębów, które są szczególnie ciemne lub przebarwione można typowo zastosować pigmenty w ilości wystarczającej do rozjaśnienia zębów. Z drugiej strony, gdy pojedyncze zęby lub przebarwienia na zębach są jaśniejsze niż inne zęby, mogą być przydatne pigmenty przyciemniające zęby. Ilości pigmentów i barwników na ogół stosuje się w zakresie stanowiącym od 0,05% do 20%, korzystnie od 0,10% do 15% i najkorzystniej od 0,25% do 10% kompozycji.

PL 205 718 B1

Środki zagęszczające

Do przygotowania past lub żeli do zębów konieczne jest dodanie substancji zagęszczającej, aby uzyskać pożądaną konsystencję kompozycji, zapewniającą pożądane właściwości aktywnego uwalniania po zastosowaniu, trwałości podczas przechowywania oraz integralności kompozycji, itp. Korzystne zagęszczające środki obejmują polimery karboksywinylowe, karagen, hydroksyetylocelulozę, laponit i rozpuszczalne w wodzie sole eterów celulozowych, takie jak sól sodowa karboksymetylocelulozy i sól sodowa karboksymetylohydroksyetylocelulozy. Moż na także stosować gumy naturalne, takie jak guma kara ja, guma ksantanowa, guma arabska i guma tragakantowa. W celu dodatkowej poprawy konsystencji jako część środka zagęszczającego można stosować koloidalny glinokrzemian magnezu lub silnie rozdrobnioną krzemionkę.

Korzystna klasa środków zagęszczających lub żelujących obejmuje klasę homopolimerów kwasu akrylowego usieciowanych eterem alkilowym pentaerytrytolu lub eter alkilowym sacharozy, lub też karbomery. Karbomery są dostępne w handlu z firmy B.F. Goodrich pod nazwą Karbopoli®. Szczególnie korzystne Karbopole obejmują Karbopole 934, 940, 941, 956 i ich mieszaniny.

Kopolimery monomerów laktydu i glikolidu, o masie cząsteczkowej w zakresie od 1000 do 120000 (liczbowo średniej), są przydatne do podawania środków do lub wokół kieszonek dziąsłowych, służąc jako „żelowy nośnik poddziąsłowy”. Te polimery ujawniono w opisach patentowych St. Zjedn. Ameryki nr 5198220, wydanym 30 marca 1993, i nr 5242910, wydanym 7 września 1993, oba autorstwa Damani'ego, i nr 4443430, autorstwa Mattela, wydanym 17 kwietnia 1984.

Zagęszczające środki można stosować w ilości od 0,1% do 15%, korzystnie od 2% do 10%, korzystniej od 4% do 8% wagowych w przeliczeniu na łączną masę pasty do zębów lub kompozycji żelowej. Większe stężenia można stosować w gumach do żucia, pastylkach do ssania (obejmujących miętówki), saszetkach, żelach nie działających ścierająco i żelach poddziąsłowych.

Środki pochłaniające wilgoć

Innym dodatkowym składnikiem miejscowych, doustnych nośników kompozycji według wynalazku jest środek pochłaniający wilgoć. Środek pochłaniający wilgoć służy do zapobiegania twardnieniu kompozycji past do zębów po kontakcie z powietrzem, co pozwala na zachowanie przez kompozycje wilgotnej konsystencji w kontakcie z jamą ustną, oraz, co dotyczy niektórych środków pochłaniających wilgoć, do nadawania kompozycjom past do zębów pożądanej słodkości w smaku. Ś rodek pochł aniają cy wilgoć , w przeliczeniu na samą bazę ś rodka pochłaniającego wilgoć, na ogół stanowi od 0% do 70%, korzystnie od 5% do 25% wagowych kompozycji według wynalazku. Odpowiednie środki pochłaniające wilgoć do zastosowania w kompozycjach według wynalazku obejmują jadalne alkohole poliwielowodorotlenowe takie jak gliceryna, sorbitol, ksylitol, glikol butylenowy, glikol polietylenowy i glikol propylenowy, szczególnie sorbitol i glicerynę.

Środki smakowe i słodzące

Do kompozycji można także dodawać środki smakowe i słodzące. Odpowiednie środki smakowe obejmują olejek wintergrinowy, olejek z mięty pieprzowej, olejek z mięty zielonej, olej goździkowy, mentol, anetol, salicylan metylu, eukaliptol, olejek cynamonowy chiński, octan 1-mentylu, szałwię, eugenol, olejek pietruszkowy, oksanon, alfa-iryzon, olejek majerankowy, cytrynowy, pomarańczowego, propenyloguaetol, cynamon, wanilinę, thmol, olejek linalowy, acetal glicerolowy cynamoaldehydu znany jako CGA i ich mieszaniny. Środki smakowe na ogół stosuje się w kompozycjach w ilościach stanowiących od 0,001% do 5% wagowych kompozycji.

Środki słodzące, które można stosować, obejmują sacharozę, glukozę, sacharynę, dekstrozę, lewulozę, laktozę, mannitol, sorbitol, fruktozę, maltozę, ksylitol, sole sacharyny, taumatynę, aspartam, D-tryptofan, dihydrochalkony, acesulfam i sole cyklaminianowe, szczególnie cyklaminian sodu i sól sodową sacharyny i ich mieszaniny. Kompozycja korzystnie zawiera od 0,1% do 10% tych środków, korzystnie od 0,1% do 1% wagowego.

Oprócz środków smakowych i słodzących jako dodatkowe składniki kompozycji według wynalazku można stosować środki chłodzące, środki pobudzające wydzielanie śliny, środki rozgrzewające i ś rodki znieczulają ce. Te ś rodki wystę pują w kompozycjach na poziomie od 0,001% do 10%, korzystnie od 0,1% do 1% wagowego.

Środkiem chłodzącym może być dowolna z wielu różnych substancji. Spośród takich substancji można wymienić karboksyamidy, mentol, ketale, diole i ich mieszaniny. Korzystne środki chłodzące w kompozycjach według wynalazku obejmują paramentanokarboksyamidy, takie jak N-etylo-p-mentano-3-karboksyamid, znany w handlu jako „WS-3”, N,2,3-trimetylo-2-izopropylobutanoamid, znany jako „WS-23” i ich mieszaniny. Dodatkowe korzystne środki chłodzące można wybrać z grupy obejmującej

PL 205 718 B1 mentol, 3-1-mentoksypropano-1,2-diol znany jako TK-10 i wytwarzany przez firmę Takasago, acetal glicerolowy mentonu znany jako MGA i wytwarzany przez firmę Haarmann i Reimer, oraz mleczan mentylu znany jako Frescolat® i wytwarzany przez firmę Haarmann i Reimer. Stosowane tu terminy mentol i mentyl obejmują prawo- i lewoskrętne izomery tych związkach i ich mieszaniny racemiczne. TK-10 ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4459425, autorstwa Amano i in., wydanym 7/10/84. WS-3 i inne środki ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4136163, autorstwa Watsona i in., wydanym 23 stycznia 1979.

Korzystne środki pobudzające wydzielanie śliny stosowane w kompozycji według wynalazku obejmują Jambu® wytwarzany przez firmę Takasago. Korzystne środki rozgrzewające obejmują ekstrakt pieprzowca i estry nikotynianowe, takie jak nikotynian benzylu. Korzystne środki znieczulające obejmują benzokainę, lidokainę, olej goździkowy i etanol.

Sól wodorowęglanowa metalu alkalicznego

Kompozycja według wynalazku może także zawierać sól wodorowęglanowa metalu alkalicznego, sole wodorowęglanowe metalu alkalicznego są rozpuszczalne w wodzie i jeśli nie są stabilizowane mają tendencję do uwalniania ditlenku węgla w układach wodnych. Wodorowęglan sodu, także znane jako soda oczyszczona, jest korzystną solą wodorowęglanowa metalu alkalicznego. Kompozycja według wynalazku może zawierać od 0,5% do 30%, korzystnie od 0,5% do 15%, a najkorzystniej od 0,5% do 5% soli wodorowęglanowej metalu alkalicznego.

Nośniki mieszane

Woda stosowana do wytwarzania dostępnych w handlu odpowiednich kompozycji doustnych powinna korzystnie być niskozmineralizowana i nie zawierać organicznych zanieczyszczeń. Woda na ogół stanowi od 10% do 50%, a korzystnie od 20% do 40% wagowych wodnych kompozycji past do zębów według wynalazku. Te ilości wody obejmują wodę nie związaną, którą dodaje się do kompozycji i tę, która jest wprowadzana z innymi substancjami, jak np. z sorbitolem.

Do kompozycji według wynalazku można także dodać ditlenek tytanu. Ditlenek tytanu jest białym proszkiem, który nadaje kompozycjom wygląd nieprzezroczysty. Ditlenek tytanu na ogół stanowi od 0,25% do 5% wagowych kompozycji o czyszczenia zębów.

Wartość pH kompozycji według wynalazku korzystnie reguluje się poprzez zastosowanie buforów. Stosowane tu bufory obejmują środki, które można stosować do regulowania wartości pH kompozycji w zakresie od 4,5 do 9,5. Bufory obejmują fosforan monosodowy, fosforan trisodowy, wodorotlenek sodu, węglan sodu, kwaśny pirofosforan sodu, kwas cytrynowy i cytrynian sodu. Bufory można dodawać do kompozycji według wynalazku na poziomie od 0,5% do 10% wagowych. Wartość pH kompozycji do czyszczenia zębów mierzy się w zawiesinie wodnej środka do czyszczenia zębów w stosunku 3:1, np. 3 części wody na 1 część pasty do zę bów.

Inne środki dodatkowe, które można stosować w kompozycjach według wynalazku obejmują kopoliole dimetikonu wybrane spośród takich jak kopoliole alkilo- i alkoksydimetikonu, takie jak kopoliole C12 do C20 alkilodimetikonu i ich mieszaniny. Bardzo korzystny jest kopoliol cetylodimetikonu sprzedawany pod nazwą handlową Abil EM90. kopoliol dimetikonu na ogół występuje na poziomie od 0,01% do 25%, korzystnie od 0,1% do 5%, korzystniej od 0,5% do 1,5% wagowego. Kopoliole dimetikonu zapewniają korzystne wrażenia dotykowe po zastosowaniu kompozycji.

Inne przydatne nośniki obejmują dwufazowe preparaty do czyszczenia zębów takie jak te ujawnione w opisach patentowych St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5213790, wydanym 23 maja 1993, nr 5145666, wydanym 8 września 1992, i nr 5281410 wydanym 25 stycznia 1994, wszystkie autorstwa Lukacovica i in. iw opisach patentowych St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4849213 i nr 4528180, autorstwa Schaeffera.

Odpowiedni składniki pastylek do ssania i gum do żucia ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4083955, 11 kwietnia 1978, autorstwa Grabenstettera i in.

Inne środki aktywne

Doustne kompozycje według wynalazku mogą także zawierają inny środek aktywny, taki jak środek przeciwbakteryjny. Takie środki obejmują m.in. nierozpuszczalne w wodzie nie-kationowe środki przeciwbakteryjne, takie jak chlorowcowane etery difenylowe, związki fenolowe obejmujące fenol i jego homologi, mono i polialkilo i aromatyczne chlorowcowane fenole, rezorcynę i jej pochodne, związki bisfenolowe i chlorowcowane salicyloanilidy, estry benzoesowe i chlorowcowane karboanilidy. Rozpuszczalne w wodzie środki przeciwbakteryjne obejmują m.in. czwartorzędowe sole amoniowe i sole bisbiguanidu. Monofosforan triklosanu jest dodatkowym rozpuszczalnym w wodzie środkiem przeciwbakteryjnym. Czwartorzędowe środki amoniowe obejmują te, w których jeden lub dwa podstawniki na azocie czwartorzędowym mają długość łańcucha węglowego (typowo grupy alkilowej) od 8 do 20, typowo od 10

PL 205 718 B1 do 18 atomów, podczas gdy pozostały podstawniki (typowo alkil lub benzyl) zawierają mniej atomów węgla, jak np. od 1 do 7, typowo są to grupy metylowe lub etylowe. Przykłady typowych czwartorzędowych amoniowych środków przeciwbakteryjnych obejmują bromek dodecylotrimetyloamoniowy, chlorek tetradecylopirydyniowy, bromek domifenu, chlorek N-tetradecylo-4-etylopirydyniowy, bromek dodecylodimetylo(2-fenoksyetylo)amoniowy, chlorek benzylodimetylo-stearyloamoniowy, chlorek cetylopirydyniowy, czwartorzędowaną 5-amino-1,3-bis(2-etyloheksylo)-5-metyloheksahydropirymidynę, chlorek benzalkonium, chlorek benzetonium i chlorek metylobenzetonium. Inne związki obejmują bis[4-(R-amino)-1-pirydynio]alkany, jak ujawnione w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4206215, wydanym 3 czerwca 1980, autorstwa Bailey'a. Mo ż na takż e dodawać inne ś rodki przeciwbakteryjne takie jak bisglicynian miedzi, glicynian miedzi, cytrynian cynku i mleczan cynku. Enzymy stanowią inny typ środka aktywnego, który można stosować w kompozycjach według wynalazku. Przydatne enzymy obejmują należące do kategorii proteaz, enzymów litycznych, inhibitory macierzy płytki nazębnej i oksydazy: Proteazy obejmują papainę , pepsynę , trypsynę , ficynę , bromelinę ; enzymy lizują ce ś ciany komórkowe obejmują lizozym; inhibitory macierzy płytki nazębnej obejmują dekstranazy, mutanazy; a oksydazy obejmują oksydazę glukozową, oksydazę mleczanową, oksydazę galaktozową, oksydazę moczanową, peroksydazy obejmują peroksydazę chrzanową, peroksydazę krwinek białych, peroksydazę mlekową, peroksydazę chlorową. Oksydazy wykazują także aktywność wybielania/czyszczenia, oprócz właściwości przeciwbakteryjnych. Takie środki ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 2946725, 26 lipca 1960, autorstwa Norris i in. i w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4051234, 27 września 1977, autorstwa Gieske i in. Inne przeciwbakteryjne środki obejmują chlorheksydynę, triklosan, monofosforan triklosanu, oraz oleje smakowe, takie jak tymol. Triklosan i inne środki tego typu ujawniono w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 5015466, wydanym 14 maja 1991, autorstwa Parrana, Jr. i in., i opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki Płn. nr 4894220, 16 stycznia 1990, autorstwa Nabi'ego i in. Te środki, które działają przeciw osadzaniu się płytki nazębnej mogą występować na poziomach od 0,01% do 5,0% wagowych w kompozycji do czyszczenia zębów.

Przedmiotem wynalazku jest także zastosowanie kompozycji do czyszczenia i polerowania zębów i zmniejszania występowania przebarwień, płytki nazębnej, zapalenia dziąseł i kamienia na szkliwie zębów.

Zastosowanie według wynalazku obejmuje kontaktowanie powierzchni szkliwa zębów i śluzówki jamy ustnej z kompozycjami doustnymi według wynalazku. Sposób może obejmować szczotkowanie z zastosowaniem środka do czyszczenia zębów lub płukanie z zastosowaniem zawiesiny środka do czyszczenia zębów lub płynu do płukania ust. Inne sposoby obejmują kontaktowanie żelu doustnego do stosowania miejscowego, odświeżacza do ust w spraju, lub innej postaci, z zębami i śluzówką jamy ustnej. Kompozycję doustną można kontaktować z powierzchnią zębów ludzi i zwierząt niższych.

Powinno być zrozumiałe, że niniejszy wynalazek obejmuje nie tylko zastosowanie kompozycji zawierających ścierniwo krzemionkowe według wynalazku do jamy ustnej człowieka, ale także zastosowanie tych kompozycji do jamy ustnej innych zwierząt, np. zwierząt domowych lub innych zwierząt gospodarczych, lub też zwierząt utrzymywanych w niewoli.

Na przykład zastosowanie może obejmować szczotkowanie zębów psa przez osobę z wykorzystaniem jednej spośród kompozycji do czyszczenia zębów. Inny przykład obejmuje płukanie pyska kota z zastosowaniem kompozycji doustna przez okres czasu wystarczający do uzyskania poprawy. Produkty do higieny zwierząt domowych, takie jak gryzaki i zabawki można tak komponować, aby zawierały doustne kompozycje według wynalazku. Kompozycję zawierającą ścierniwo krzemionkowe wprowadza się do względnie giętkiego, ale wytrzymałego i trwałego materiału, takiego jak skóra surowa, liny wykonane z włókien naturalnych lub syntetycznych, i artykuły polimeryczne wykonane z nylonu, poliestru lub poliuretanu termoplastycznego. W czasie żucia, lizania lub gryzienia produktu przez zwierzę, wprowadzone składniki czynne są uwalniane do jamy ustnej zwierzęcia do śliny, co jest porównywalne ze skutecznym szczotkowaniem lub płukaniem.

Przykłady

Kompozycje do czyszczenia zębów o różnych zawartościach ścierniwa krzemionkowego (ścierniw krzemionkowych) według wynalazku przedstawiono poniżej w Przykładach I-IV.

PL 205 718 B1

Przykład I

Składnik	Środek do zębów A % wagowe	Środek do zębów B % wagowe	Środek do zębów C % wagowe
Roztwór sorbitolu (70%) USP	24,962	24,962	24,962
Krzemionka - Zeodent 109¹	30,000	15,000	10,000
Krzemionka- Zeodent 118²	-	15,000	-
Krzemionka - Zeodent 119³	-	-	10,000
Krzemionka zagęszczająca	1,000	1,000	1,000
Woda oczyszczona USP	13,500	13,500	13,500
Gliceryna	7,750	7,750	17,750
Glikol polietylenowy 300, NF (PEG-6)	6,000	6,000	6,000
Pirofosforan tetrasodowy, bezwodny	5,045	5,045	5,045
Roztwór alkilu sodu (27,9%)	5,000	5,000	5,000
Wodorowęglan sodu	1,500	1,500	1,500
Poloksamer 407, NF	1,250	1,250	1,250
Środek smakowy	1,100	1,100	1,100
Ditlenek tytanu/Wosk karnauba	1,000	1,000	1,000
Sól sodowa karboksymetylocelulozy	0,750	0,750	0,750
Sól sodowa sacharyny	0,350	0,350	0,350
Węglan sodu, bezwodny	0,500	0,500	0,500
Fluorek sodu	0,243	0,243	0,243
Barwnik	0,050	0,050	0,050
Ogółem	100,000	100,000	100,000

1. Zeodent 109 o wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera pomiędzy 7 do 17.

2. Zeodent 118 o wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera pomiędzy 3,7 do 5,1. 3. Zeodent 119 o wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera pomiędzy 5 do 6.

Przykład II

Składnik	% wagowe
1	2
Sorbitol (70%), cukry słabo redukcyjne	29,000
Gliceryna	8,000
PEG-6	6,000
Hydratowana krzemionka, bezpostaciowa (Z119)	11,500
Hydratowana krzemionka, bezpostaciowa (Z109)	11,500
Karbomer 956	0,050
Guma ksantanowa	0,500
Alkilosiarczan sodu, 28%	7,000
Fluorek sodu	0,321
Pirofosforan tetrapotasowy, 60%	3,159
Pirofosforan tetrasodowy	1,908
Pirofosforan disodowy	1,344

PL 205 718 B1 cd. przykładu II

1	2
Triklosan	0,280
Ditlenek tytanu	0,525
Sól sodowa sacharyny	0,300
Środek smakowy	1,100
Guma celulozowa 7MF	0,700
Kopoliol cetylodimetikonu	1,000
Woda / inne	do 100

Przykład III

Składnik	% wagowe
Sorbitol (70%), cukry słabo redukcyjne	29,000
Gliceryna	8,000
PEG-6	6,000
Hydratowana krzemionka, bezpostaciowa (Z119)	7,666
Hydratowana krzemionka, bezpostaciowa (Z109)	15,334
Karbomer 956	0,050
Guma ksantanowa	0,500
Alkilosiarczan sodu, 28%	7,000
Fluorek sodu	0,321
Pirofosforan tetrapotasowy, 60%	3,159
Pirofosforan tetrasodowy	1,908
Pirofosforan disodowy	1,344
Triklosan	0,280
Ditlenek tytanu	0,525
Sól sodowa sacharyny	0,300
Środek smakowy	1,100
Guma celulozowa 7MF	0,700
Kopoliol cetylodimetikonu	1,000
Woda / inne	do 100

Przykład IV

Składnik	% wagowe
1	2
Sorbitol (70%), cukry słabo redukcyjne	29,000
Gliceryna	8,000
PEG-6	6,000
Hydratowana krzemionka, bezpostaciowa (Z119)	15,334
Hydratowana krzemionka, bezpostaciowa (Z109)	7,666
Karbomer 956	0,050
Guma ksantanowa	0,500

PL 205 718 B1 cd. przykładu IV

1	2
Alkilosiarczan sodu, 28%	7,000
Fluorek sodu	0,321
Pirofosforan tetrapotasowy, 60%	3,159
Pirofosforan tetrasodowy	1,908
Pirofosforan disodowy	1,344
Triklosan	0,280
Ditlenek tytanu	0,525
Sól sodowa sacharyny	0,300
Środek smakowy	1,100
Guma celulozowa 7MF	0,700
Kopoliol cetylodimetikonu	1,000
Woda / inne	do 100

Środki do czyszczenia zębów według Przykładów zapewniają niemożliwą do przewidzenia poprawę właściwości polerowania szkliwa, co zwiększa ogólne pozytywne skutki czyszczenia zębów z zastosowaniem tych past do zębów. W Tablicy 1 przedstawiono poprawę polerowania jaka charakteryzuje się strącane ścierniwo krzemionkowe Zeodent 109 o wartości BEA powyżej 10, użyte same i w połączeniu z bardziej miękkimi ścierniwami krzemionkowymi obejmującymi Zeodent 118 lub Zeodent 119.

Ścierniwo w preparacie	Polerowanie wobec wartości bazowej	Ścierniwo ogółem % zawartość
Z109, 30%	43,10%	30
15% Z118/15%Z109	42,32%	30
Z109, 20%	36,13%	20
Z119, 30%	35,63%	30
10% Z118/10%Z109	29,49%	20
Z118, 30%	25,54%	30
10% Z119/10%Z109	25,11%	20
Z118, 20%	19,76%	20
Z119, 20%	15,45%	20
Ciecz sklarowana nad pastą	2,25%	0

Szczególnie warte zauważania jest działanie mieszanin ścierniw. Specyficznie wykazano, że dodanie krzemionki Zeodent 109 w postaci 50% mieszaniny z bardziej miękkimi krzemionkami zapewnia efekt polerowania porównywalny do osiąganego przy użyciu twardszej krzemionki w dawkach porównywalnych do dawki połączonej mieszaniny, co tu zilustrowano. Te ulepszone właściwości polerowania można uzyskać tylko częściowo zastępując unikatową krzemionką o wartościach twardości powyżej BEA of 7, korzystnie powyżej BEA 10.

Co istotne, układy ścierające wykorzystujące krzemionkę stosowaną w kompozycji według wynalazku o podwyższonych właściwościach ścierania i twardości, samą lub w połączeniu z bardziej miękkimi krzemionkami znanymi w stanie techniki, prowadzi nie tylko do zwiększonego polerowania szkliwa, ale zapewnia także zwiększony wskaźnik usuwania osadu. Kombinacja zawierająca 10% korzystnego ścierniwa Zeodent 109 z 10% ścierniwa Zeodent 119 daje PCR o wartości 127 w porównaniu z wartością 83, która charakteryzuje kompozycję zawierającą 20% samego Zeodentu 119.

Claims

1. Kompozycja ścierająca do czyszczenia zębów, znamienna tym, że zawiera:

(a) dopuszczalny do stosowania doustnego nośnik i (b) ścierniwo krzemionkowe zawierające pierwszą strącaną krzemionkę (i) o średniej wartości (MV) rozkładu wymiaru cząstek w zakresie od 8 do 14 mikronów, (ii) absorpcji oleju w zakresie od 50 do 65 cm³/100 g, (iii) zawierającą 3 do 10% wilgoci i (iv) wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera od 10 do 19, w której to ś cierniwo ze strą canej krzemionki, po wprowadzeniu do kompozycji do czyszczenia zę bów, zapewnia skuteczne usuwanie osadu, mierzone wskaźnikiem usuwania osadu od 70 do 140, dopuszczalny poziom ścieralności od 150 do 200 mierzonego radioaktywnie wskaźnika ścierania zębiny.

2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera układ mieszanych ścierniw krzemionkowych zawierający pierwszą strącaną krzemionkę i drugą strącaną krzemionkę o wartości 10% ścieralności Brass-Einlehnera w zakresie poniżej 7.

3. Kompozycja według zastrz. 2, znamienna tym, że zawiera drugą strącaną krzemionkę o wartości 10% ś cieralności Brass-Einlehnera w zakresie od 3 do 6.

4. Kompozycja według zastrz. 3, znamienna tym, że zawiera układ mieszanych ścierniw krzemionkowych zawierający 50% wagowych pierwszej strącanej krzemionki i 50% wagowych drugiej strącanej krzemionki.

5. Kompozycja według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienna tym, że zawiera od 6 do 70% wagowych mieszanych ścierniw ze strącanej krzemionki.

6. Zastosowanie kompozycji ścierającej jak określono w zastrz. 1 do wytwarzania preparatu do czyszczenia i polerowania zębów, zmniejszania płytki nazębnej, zapalenia dziąseł i kamienia.