PL205534B1 - Tampon z bawełny hydrofilowej przeznaczony do pielęgnacji skóry, sposób wytwarzania tamponu z bawełny hydrofilowej i zastosowanie tamponu - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest tampon z bawełny hydrofilowej, przeznaczony do pielęgnacji skóry, sposób wytwarzania tamponu z bawełny hydrofilowej i zastosowanie tamponu.

Chodzi tu zwłaszcza z tampon z bawełny hydrofilowej, który ma gramaturę 150 g/m² i zawiera dwie różne powierzchnie licowe.

W nastę pują cym tekś cie okre ś lenie „tampon z baweł ny hydrofilowej” obejmuje ka ż dy wyrób przycięty do wymaganych formatów, który zawiera w zasadzie włókna bawełniane w stosunku od 70 do 100% włókien bawełnianych i od 0 do 30% włókien sztucznych albo syntetycznych. Te ostatnie są na przykład włóknami termotopliwymi na bazie poliolefin.

Pielęgnacja skóry obejmuje pielęgnację ciała, pielęgnację twarzy, a zwłaszcza pielęgnacje urody, z zastosowaniem produktów kosmetycznych: usuwanie makijaż u i makijaż twarzy, pielęgnacja niemowląt: toaleta i przebieranie niemowlęcia, itp.

Większość wyrobów albo tamponów z bawełny hydrofilowej dostępnych na rynku ma postać przyciętych formatów: okrągłych (nazywanych zwykle krążkami do usuwania makijażu), owalnych albo kwadratowych. Są one często złożone z mieszaniny włókien bawełnianych w różnym gatunku albo mieszaniną włókien bawełnianych i innych włókien w zależności od poszukiwanego wyrobu albo stosowanego sposobu wytwarzania. Mają one jednorodny skład na całej swojej grubości i zewnętrzne powierzchnie licowe o identycznej strukturze i identycznych składach.

Najczęściej brak jest zróżnicowania stosowania pomiędzy dwiema licowymi powierzchniami wyrobu, a stan powierzchni jest taki sam na obydwóch powierzchniach licowych. Na przykład stosuje się bez różnicy jedną powierzchnię licową do usuwania makijażu albo oczyszczania skóry nakładając produkt do usuwania makijażu albo mleczko toaletowe, a drugą powierzchnię licową wykorzystuje się do wchłaniania nadmiaru produktu bez różnicy skuteczności pomiędzy nimi. Gdy na skórę nakłada się wodny produkt kosmetyczny, taki jak mleczko albo emulsję, to duża część produktu jest wchłaniana przez tampon.

Niektóre dostępne w handlu wyroby do stosowania w kosmetyce mają dwie różne powierzchnie licowe, a zatem są dwustronne, przy czym jednak dwie powierzchnie licowe różnią się często w zasadzie pod względem wizualnym, lecz nie zawsze pod względem funkcyjnym.

Pierwszy tampon (D) zawiera pokład włókien utworzony przez nałożenie na siebie woali zgrzebnych, który sam jest otoczony przez dwa uprzednio kalandrowane, zewnętrzne woale zgrzebne. Ich połączenie wykonuje się drogą klejenia. Dwa zewnętrzne woale mogą różnić się mniejszym lub większym kalandrowaniem, a w danym przypadku wytłoczonym wzorem.

Drugi tampon (E) składa się przed pocięciem z pokładu włókien także utworzonego z nałożenia na siebie woali zgrzebnych, na którym jest umieszczona włóknina poddana obróbce strumieniami wody.

Gdy woale zgrzebne są utworzone w 100% z włókien bawełnianych, to włóknina poddana obróbce strumieniami wody jest mieszaniną włókien sztucznych i włókien syntetycznych, a zwłaszcza wiskozowych i poliestrowych.

W tym ostatnim przypadku natura wł ókniny powierzchniowej róż ni się zatem od natury pokł adu włókien.

W dotychczasowym stanie techniki opisano takż e i inne wyroby dwustronne.

Na przykład w dziedzinie włóknin z europejskiego zgłoszenia patentowego nr EP 0 750 062 są znane artykuły do oczyszczania skóry, które są jednocześnie miękkie dla skóry i wystarczająco odporne dla umożliwienia tarcia o skórę bez wywoływania podrażnień albo obrażeń skóry. Działanie tarcia umożliwia wyeliminowanie zanieczyszczeń i martwych komórek z powierzchni skóry. Te wyroby zawierają podłoże z włókniny poddanej korzystnie obróbce strumieniami wody, o gramaturze od 20 do 150 g/m² i charakteryzujące się specyficznym współczynnikiem tarcia.

Podłoże zawiera korzystnie przynajmniej częściowo długie włókna zdolne do odłączania się od głównej powierzchni pod działaniem tarcia, pozostając jednak w stanie przyczepienia do podłoża. Podłoże może składać się z mieszaniny włókien hydrofilowych i hydrofobowych albo z włókien czysto hydrofilowych albo z włókien czysto hydrofobowych. Przynajmniej jedna powierzchnia licowa stosowanego podłoża zapewnia w zasadzie działanie czyszczące dla skóry i służy także jako podpora dla produktów czyszczących albo usuwających makijaż, takich jak płyny kosmetyczne albo mleczka toaletowe. W przypadku, gdy artykuł do czyszczenia skóry ma dwie różne powierzchnie licowe, to podłoże z włókniny jest związane z innymi warstwami utworzonymi z róż nych materiałów. Jeżeli artykuł czyszczący jest utworzony tylko z podłoża z włókniny, to dwie strony licowe artykułu są identyczne i nie

PL 205 534 B1 różnią się. Artykuł łączy się wtedy z suchym języczkiem, którego dwie powierzchnie licowe mogą być wykorzystywane do oczyszczania skóry niezależnie od siebie.

Z francuskiego opisu patentowego nr FR 2 052 089 jest znany element z waty albo z baweł ny, utworzony z co najmniej dwóch pokładów włókien o różnych gatunkach, utrzymywanych ze sobą albo drogą wyściełania albo drogą prasowania, pozostając w stanie puszystości i miękkości przy stykaniu się ze skórą. Jedna z powierzchni licowych jest zwłaszcza odpowiednia do wstępnego usuwania makijażu, natomiast druga - do zakończenia usuwania makijażu. Zróżnicowanie dwóch powierzchni licowych opiera się tu na naturze albo jakości dwóch pokładów włókien: mogą one być utworzone z materiałów różnych albo z tego samego materiału o różnej jakości, przy czym chodzi tu o wyrób złożony.

Zgłaszający w swoim jeszcze nie opublikowanym francuskim zgłoszeniu patentowym nr FR 99 07612 opisuje wyrób złożony w 100% z hydrofilowych włókien bawełnianych, zawierający co najmniej pierwszą i drugą warstwę zewnętrzną, przy czym warstwa pierwsza jest utworzona z drobnych włókien, które mają niski wskaźnik mikronowy, tworząc delikatną powierzchnię licową, a warstwa druga jest utworzona z włókien, które mają wyższy wskaźnik mikronowy, tworząc licową powierzchnię czyszczącą, nazywaną „powierzchnią skrobiącą”. Powierzchnie licowe różnią się naturą włókien bawełnianych.

Przedmiotem europejskiego zgłoszenia patentowego nr EP 0 405 043 jest tampon do nakładania i ewentualnie usuwania substancji ciekłych albo półciekłych, który ma co najmniej trzy nałożone na siebie warstwy z chłonnego materiału włóknistego, takiego jak bawełna. Każda z dwóch warstw zewnętrznych jest sprasowana drogą jednorodnego ściskania na całej licowej powierzchni warstwy i może zawierać strefy dodatkowego ściskania drogą znakowania wzoru. Warstwa środkowa nie jest ściśnięta i tworzy chłonny rdzeń tamponu. Wszystkie trzy warstwy są nałożone na siebie w taki sposób, że tworzą strukturę warstwową. Dwie zewnętrzne warstwy licowe mogą mieć różne wzory i być mniej lub bardziej ściśnięte. Ten wyrób przeznaczony do nakładania kremu albo cieczy nie jest wystarczająco odporny, jeżeli jest stosowany do usuwania makijażu albo do oczyszczania skóry. W związku z tym siły tarcia są wywierane na skórę za pomocą tamponu, który podpiera ponadto na swojej powierzchni produkt zmiękczający. Co więcej, spójność warstw pomiędzy sobą nie jest wystarczająca od strony warstwowej struktury wyrobu: trzy różne warstwy nałożone na siebie i związane swoimi brzegami.

Z tego wynika, że nie istnieje „gruby” wyrób albo tampon z bawełny hydrofilowej, to jest taki wyrób, który ma gramaturę co najmniej 150 g/m², jest wystarczająco wytrzymały przy skutecznym czyszczeniu skóry bez podrażniania i zawiera dwie różne zewnętrzne powierzchnie licowe, które mają różne cechy charakterystyczne i właściwości.

Celem wynalazku jest ponadto opracowanie tamponu, w którym dwie powierzchnie licowe są zróżnicowane bez modyfikacji natury włókien bawełnianych ani jakości pokładów włókien bawełnianych, przy czym różnicowania dokonuje się nie tylko na powierzchni tamponu, lecz także w przypadku jednej z powierzchni licowych na grubości tamponu.

Celem wynalazku jest także opracowanie tamponu wytrzymałego i zachowującego dobrą spójność.

Celem wynalazku jest ponadto opracowanie tamponu z bawełny hydrofilowej, który ma gramaturę co najmniej 150 g/m² i który ma dwie różne warstwy licowe, jedną przeznaczoną do pielęgnacji skóry, a zwłaszcza do oczyszczania skóry i do nakładania produktów kosmetycznych do makijażu i usuwania makijażu, i drugą bardziej delikatną i chłonną, przeznaczoną do wchłaniania nadmiaru nałożonego produktu.

W przypadku usuwania makijażu poszukuje się tamponu, który optymalizuje skuteczność oczyszczania za pomocą produktów usuwających makijaż w czasie jednego przejścia tamponu po skórze, a zwłaszcza licowej powierzchni tamponu przeznaczonej do takiego użycia.

Użytkownik może rozróżnić przy stosowaniu dwie powierzchnie licowe: do dotykania, do stykania ze skórą albo nakładając produkty pielęgnacyjne na skórę, a także wzrokowo.

Dodatkowo celem wynalazku jest opracowanie tamponu, którego powierzchnia licowa przeznaczona do pielęgnacji skóry umożliwia przyjmowanie wodnych produktów kosmetycznych opóźniając ich wchłanianie i wnikanie do tamponu.

Celem wynalazku jest także opracowanie sposobów wytwarzania tych prostych tamponów, unikając wytwarzania podkładów włókien bawełnianych o złożonym składzie i strukturze.

Tampon z bawełny hydrofilowej przeznaczony do pielęgnacji skóry, który ma gramaturę co najmniej 150 g/m², zawierający dwie różne zewnętrzne powierzchnie licowe, których włókna są związane, odznacza się według wynalazku tym, że pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa zawiera zagłębione rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 1 do 8 mm i głębokością p rowka co naj4

PL 205 534 B1 mniej 0,25 mm oraz że wytrzymałość na rozciąganie tamponu wynosi co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 N w kierunku poprzecznym.

Tampon z bawełny hydrofilowej przeznaczony do pielęgnacji skóry, który ma gramaturę co najmniej 150 g/m², zawierający dwie różne zewnętrzne powierzchnie licowe, których włókna są związane, charakteryzuje się według wynalazku tym, że pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa ma zagłębione rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 1 do 8 mm i głębokością p rowka co najmniej 0,25 mm oraz że co najmniej 50% włókien tamponu jest związane.

Korzystnie odstęp e1 pomiędzy rowkami w pierwszej powierzchni licowej wynosi od 1,2 do 5,5 mm, a zwł aszcza od 2 do 4 mm.

Korzystnie głębokość rowków w pierwszej powierzchni licowej wynosi co najmniej 0,40 mm, a zwł aszcza co najmniej 0,50 mm.

Korzystnie wytrzymałość na rozciąganie tamponu wynosi co najmniej 25 N w kierunku ruchu i co najmniej 20 N w kierunku poprzecznym.

Korzystnie druga zewnętrzna powierzchnia licowa ma rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 0,4 do 1,2 mm.

Korzystnie co najmniej 60% włókien tamponu jest związane.

Korzystnie rowki w pierwszej powierzchni licowej tworzą w powierzchni tamponu linie ciągłe albo nieciągłe, proste, łamane albo zakrzywione.

Korzystnie tampon jest wykonany w 100% z włókien bawełnianych.

Korzystnie jedna z zewnętrznych powierzchni licowych tamponu ma ponadto odcisk różniący się od wymienionych rowków.

Korzystnie pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa zawiera środek opóźniający wchłanianie produktów wodnych, takich jak produkty kosmetyczne, produkty do usuwania makijażu albo do makijażu.

Korzystnie środek opóźniający wchłanianie produktów wodnych jest kompozycją na bazie środków zmiękczających, wosków albo składnika utrwalającego się na włóknach.

Korzystnie środek opóźniający wchłanianie produktów wodnych jest emulsją naturalnego wosku pochodzenia mineralnego, roślinnego albo zwierzęcego.

Korzystnie emulsja wosku jest korzystnie emulsją wosku pszczelego.

Sposób wytwarzania tamponu z bawełny hydrofilowej określonego powyżej odznacza się według wynalazku tym, że sposób polega na przygotowaniu pokładu włókien bawełnianych, poddawaniu obróbce pierwszej zewnętrznej powierzchni licowej pokładu włókien za pomocą strumieni wody, których osie są rozmieszczone względem siebie w odstępie wynoszącym od 1 do 5,5 mm, ze zużyciem energii co najmniej 1,4 x 10^-3 kWh/m² i poddawaniu obróbce drugiej zewnętrznej powierzchni licowej pokładu włókien za pomocą strumieni wody, których osie są rozmieszczone względem siebie w odstępie wynoszącym od 0,4 do 1,2 mm, ze zużyciem energii co najmniej 0,9 x 10^-3 kWh/m².

Sposób wytwarzania tamponu określonego powyżej charakteryzuje się według wynalazku również tym, że sposób polega na przygotowaniu co najmniej dwóch pokładów włókien z bawełny hydrofilowej z włókien bielonych ułożonych w pokład włókien albo z bielonych pokładów włókien, znakowaniu pierwszego pokładu włókien w taki sposób, aby odcisnąć rowki, które mają odstęp pomiędzy rowkami wynoszący od 1 do 8 mm i głębokość co najmniej 0,25 mm w powierzchni pierwszego pokładu włókien, przy czym nacisk znakowania jest wystarczający dla uzyskania wytrzymałości tamponu co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 N w kierunku poprzecznym, znakowaniu albo zagęszczaniu drugiego pokładu włókien i wiązaniu tak otrzymanych dwóch pokładów włókien, przy czym dwie powierzchnie licowe oznakowane i ewentualnie zagęszczone są usytuowane na zewnątrz tamponu.

Sposób wytwarzania tamponu określonego powyżej, odznacza się tym, że polega na realizacji etapów opisanych powyżej sposobów i nałożeniu środka opóźniającego wchłanianie produktów wodnych na przykład drogą rozpylania na pierwszą zewnętrzną powierzchnię licową tamponu.

Zastosowanie określonego powyżej tamponu do pielęgnacji skóry, a zwłaszcza do usuwania makijażu, odznacza się tym, że pierwszą zewnętrzną powierzchnię licową wykorzystuje się do oczyszczania skóry przez nakładanie produktu do usuwania makijażu albo mleczka toaletowego, przy czym rowki tworzą początkowo zbiorniczek produktów, a następnie kolektor zanieczyszczeń w czasie tego samego przejścia tamponu, a drugą zewnętrzną powierzchnię licową wykorzystuje się do wchłaniania nadmiaru produktu i do wchłaniania zanieczyszczeń.

Zgodnie z podstawową cechą charakterystyczną wynalazku pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa ma zagłębione rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 1 do 8 mm i głębokością p

PL 205 534 B1 rowka co najmniej 0,25 mm, a wytrzymałość na rozciąganie, oznaczona metody próby podaną w następującym opisie, wynosi co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 N w kierunku poprzecznym.

Zgodnie z inną podstawową cechą charakterystyczną wynalazku pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa zawiera zagłębione rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 1 do 8 mm i głębokością p rowka co najmniej 0,25 mm, a co najmniej 50% w łókien jest związane.

Zgodnie z korzystną charakterystyczną cechą wynalazku odstęp e1 pomiędzy rowkami w pierwszej powierzchni licowej wynosi od 1,2 do 5,5 mm, a zwłaszcza od 2 do 4 mm.

Zgodnie z korzystną cechą charakterystyczną wynalazku głębokość p rowków w pierwszej powierzchni licowej wynosi co najmniej 0,40 mm, a zwłaszcza co najmniej 0,50 mm.

Zgodnie z jeszcze jedną cechą charakterystyczną wynalazku co najmniej 60% włókien tamponu jest związane.

Aby polepszyć skuteczność nakładania na skórę produktów wodnych, takich jak produkty kosmetyczne, albo ponadto oczyszczania skóry za pomocą wodnych produktów usuwających makijaż, pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa tamponu zawiera środek opóźniający wchłanianie tych produktów wodnych.

Przedmiotem wynalazku są także sposoby wytwarzania tamponu z bawełny hydrofilowej według wynalazku.

Pierwszy sposób polega na przygotowaniu pokładu włókien bawełnianych, obróbce pierwszej zewnętrznej warstwy licowej pokładu włókien za pomocą strumieni wody, których osie znajdują się względem siebie w odstępie wynoszącym od 1 do 5,5 mm, ze zużyciem energii co najmniej 1,4 x 10^-3 kWh/m², i obróbce drugiej zewnę trznej powierzchni licowej pokładu włókien za pomocą strumieni wody, których osie znajdują się względem siebie w odstępie wynoszącym od 0,4 do 1,2 mm, ze zużyciem energii co najmniej 0,9 x 10^-3 kWh/m².

Drugi sposób polega na przygotowaniu co najmniej dwóch pokładów bawełny hydrofilowej z włókien bielonych ułożonych w pokład albo pokładów bielonych, znakowaniu pierwszego pokładu włókien w taki sposób, ż e odciska się rowki, które mają odstęp pomiędzy sobą wynoszący od 1 do 8 mm i głębokość rowka co najmniej 0,25 mm na powierzchni licowej pierwszego pokładu włókien, przy czym ciśnienie znakowania jest wystarczające dla uzyskania wytrzymałości tamponu, oznaczonej metodą próby podaną w dalszym tekście, co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 n w kierunku poprzecznym, znakowaniu albo zagęszczaniu drugiego pokładu włókien i wiązaniu tak otrzymanych dwóch pokładów włókien, przy czym dwie powierzchnie licowe oznakowane i ewentualnie zagęszczone są usytuowane na zewnątrz tamponu.

Przedmiot wynalazku jest bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku perspektywicznym tampon według wynalazku, fig. 2 - schematycznie w przekroju poprzecznym wzdłuż linii II-II tampon przedstawiony na fig. 1, fig. 3A - w widoku powiększonym tampon przedstawiony na fig. 2, na poziomie rowka, co odpowiada rozwiązaniu, w którym stosuje się technikę obróbki strumieniami wody, fig. 3B - w widoku powiększonym tampon odpowiadający innemu rozwiązaniu, w którym stosuje się technikę znakowania, a fig. 4A, 4B, 4C i 4D - różne stany powierzchni ilustrujące tampony według wynalazku.

Tampon według wynalazku jest wyrobem ciętym do formatów w kształcie okrągłym, owalnym, kwadratowym albo każdym innym. Tampon ma gramaturę wynoszącą od 150 do 400 g/m², a zwłaszcza od 180 do 300 g/m². Tampon jest wykonany na bazie bawełny i zawiera w zasadzie chłonne, hydrofilowe włókna bawełniane. Dokładniej, tampon zawiera od 70 do 100% włókien bawełnianych o jednorodnej jakości i od 0 do 30% włókien sztucznych, takich jak włókna wiskozowe, włókien syntetycznych, takich jak włókna poliestrowe, włókna dwuskładnikowe (poliester/poliester, polipropylen/polipropyle) albo ich mieszaniny.

Tampon stanowi pokład włókien, jedno- albo wielowarstwowy, utworzony z włókien bawełnianych. Tampon składa się z dwóch nałożonych na siebie warstw, z których każda jest utworzona z pokładu włókien bawełnianych. Tampon może być złożony także z trzech warstw, warstwy środkowej utworzonej z pokładu włókien bawełnianych i dwóch warstw zewnętrznych utworzonych na przykład z bawełnianych woalów zgrzebnych, otaczających warstwę środkową.

Zgodnie z rozwiązaniem wynalazku przedstawionym na fig. 1 do 3B tampon 1 składa się z pierwszej zewnętrznej powierzchni licowej 2, 2' i drugiej zewnętrznej powierzchni licowej 3, 3Λ Pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa 2, 2' ma rowki 4, 4', 5, 5 i 6, 6', tu rozmieszczone równolegle względem siebie. Odstęp e₁ pomiędzy rowkami wynosi od 1 do 8 mm, korzystnie od 1,2 do 5,5 mm, a zwłaszcza od 2 do 4 mm. Głębokość p rowków wynosi co najmniej 0,25 mm, a zwłaszcza co najmniej

PL 205 534 B1

0,50 mm. Rowki tworzą widoczne gołym okiem wgłębienia 7, 7' i wypukłości 8, 8'. Druga zewnętrzna powierzchnia licowa 3, 3' ma także rowki 9 i 10 o wiele drobniejsze i bardziej zbliżone do siebie. Odstęp e₂ pomiędzy rowkami tej drugiej powierzchni licowej wynosi od 0,4 do 1,2 mm.

Głębokość rowków jest w tej drugiej powierzchni licowej mniejsza w porównaniu z głębokością rowków w pierwszej powierzchni licowej. W niektórych rozwiązaniach tamponu jest ona rzędu 0,1 mm.

Inne rozwiązania tamponu według wynalazku przedstawiono na fig. 4A, 4B, 4C i 4D.

Rowki mogą tworzyć na pierwszej zewnętrznej powierzchni licowej 2, 2' linie ciągłe (fig. 1, 4A i 4B), linie nieciągłe (fig. 4C), linie proste (fig. 1), linie krzywe (fig. 4A) albo linie łamane (fig. 4B). Jakie by nie było rozmieszczenie i rozkład rowków albo ich geometria, to ważne jest, aby pewna liczba wgłębień i wypukłości była utworzona na poziomie pierwszej licowej powierzchni tamponu.

Inną podstawową cechą charakterystyczną tamponu jest jego szczególnie podwyższona wytrzymałość na rozciąganie zarówno w kierunku ruchu, jak i w kierunku poprzecznym, w porównaniu z innymi znanymi wyrobami. Dzięki tej wytrzymałości tampon nie odkształca się w czasie stosowania.

W dalszym tekście wytrzymałość na rozciąganie odpowiada wytrzymałości na rozciągnięcie zmierzonej na próbce i oznaczonej opisaną dalej metodą badania.

Z tamponów według wynalazku wycina się próbki o długości 57 mm i szerokości 25 mm. Pierwszą serię próbek wycina się w taki sposób, aby otrzymać największą długość w kierunku ruchu w celu zmierzenia wytrzymałości w kierunku ruchu. Drugą serię próbek wycina się w taki sposób, aby otrzymać największą długość próbki w kierunku poprzecznym w celu zmierzenia wytrzymałości w kierunku poprzecznym.

Pomiar wytrzymałości prowadzi się za pomocą dynamometru.

Wytrzymałość na rozciąganie (RT) tamponów według wynalazku mierzy się następującym sposobem. Pomiędzy dwiema szczękami rozsuniętymi o odstęp 30 mm umieszcza się próbkę w kierunku długości próbki. Następnie szczęki odsuwa się od siebie z prędkością 100 mm/min i mierzy maksymalną siłę wywieraną przed zerwaniem. Ta maksymalna siła jest wytrzymałością na rozciąganie.

Wytrzymałość na rozciąganie zmierzono na następujących tamponach:

- tampony A według wynalazku, utworzone w 100% z włókien bawełnianych,

- tampony B również utworzone w 100% z włókien bawełnianych, wykonane przez zgłaszającą z pokładów włókien znanych z europejskiego opisu patentowego nr 0 681 621 i dostępnych w handlu pod nazwą handlową LOTUS®,

- tampony C utworzone w 100% z włókien bawełnianych, wychodząc z pokładów włókien znanych z europejskiego opisu patentowego nr 0 735 175 i dostępnych w handlu pod nazwą handlową

DEMAK'UP®,

- tampony D utworzone w 100% z włókien bawełnianych, składające się z nie ściśniętego, środkowego pokładu włókien i dwóch kalandrowanych i oznakowanych zgrzebnych woali otaczających warstwę środkową,

- tampony E zawierające pokład włókien utworzony przez nałożenie na siebie woali zgrzebnych, na którym umieszczono przed cięciem włókninę, poddaną obróbce strumieniami wody, z włókien wiskozowych i poliestrowych, i

- tampony F utworzone w 15% z włókien termotopliwych i 85% z włókien bawełnianych, które nie mają różnych warstw, ani wzoru na powierzchni.

Tampony B, C, D, E i F ilustrują stan techniki.

Wyniki odpowiadające średnim z pomiarów są przedstawione niżej w tabeli.

	A	B	C	D	E	F
RT w kierunku ruchu (N)	25	10	11	10	13	9
RT w kierunku poprzecznym (N)	20	4	6	4	4	4

Wytrzymałości na rozciąganie w kierunku ruchu i w kierunku poprzecznym są bardzo wyraźnie większe w przypadku tamponów A według wynalazku w porównaniu z wytrzymałościami tamponów B, C, D, E i F. Ta wytrzymałość przekłada się na stosowanie z brakiem zniekształcenia tamponu.

Tampony według wynalazku mają wytrzymałość na rozciąganie w kierunku ruchu co najmniej 20 niutonów i wytrzymałość na rozciąganie w kierunku poprzecznym co najmniej 15 niutonów.

Należy także nadmienić, że w przypadku tamponów A według wynalazku wytrzymałość na rozciąganie w kierunku poprzecznym zbliża się do wytrzymałości na rozciąganie w kierunku ruchu. Wyrób według wynalazku jest jednorodny i ma korzystnie pewną symetrię pod względem wytrzymałości na

PL 205 534 B1 rozciąganie i odkształcenia w kierunku ruchu w stosunku do odkształcenia w kierunku poprzecznym. Wyrób określa się jako wyrób „kwadratowy”.

Wydłużenie pod działaniem stałej siły 5 niutonów zostało również zmierzone z zastosowaniem tego samego materiału co i materiał do badania wytrzymałości na rozciąganie.

Wyniki (w procentach) są przedstawione w tabeli niżej i odpowiadają wydłużeniu zmierzonemu w kierunku ruchu.

	A	B	C	D	E	F
Wydłużenie pod działaniem siły 5 N (%)	1,42	3,16	1,84	6,4	3,9	0,98

Im większe jest wydłużenie, tym tampon ma mniejszą skłonność do odkształcania się w czasie stosowania.

Obserwuje się, że w przypadku tamponów wykonanych w 100% z włókien bawełnianych tampony według wynalazku mają najmniejsze wydłużenie.

Jeszcze inna podstawowa cecha charakterystyczna tamponu polega na zawartości włókien związanych w porównaniu ze znanymi tamponami z bawełny hydrofilowej.

W tamponach według wynalazku jest związane co najmniej 50% włókien, a zwłaszcza 60% włókien.

Aby zilustrować ilość włókien związanych mierzy się masę włókien związanych na powierzchni tamponu według poniższej metody.

Stosuje się tampony w postaci krążka o średnicy około 57 mm. Ostrożnie oddziela się część krążka odpowiadającą włóknom związanym wyciągając ręcznie wszystkie włókna niezwiązane, które oddzielają się bez oporu. Następnie waży się pozostałą część krążka. Zmierzona masa odpowiada ilości włókien związanych.

Pomiary przeprowadzono wychodząc z próbek tamponów A, B, C, D i E.

Wyniki są przedstawione niżej w tabeli.

	A	B	C	D	E
Masa włókien związanych (g)	0,37	0,15	0,13	0,05-0,08	0,09
Odpowiednia gramatura	150	61	52	20-30	37

Ilość włókien związanych w tamponie według wynalazku mnoży się przez dwa, a nawet przez trzy w stosunku do iloś ci włókien zwią zanych w tamponach wedł ug dotychczasowego stanu techniki. W przypadku pierwszej powierzchni licowej wł ókna usytuowane na powierzchni mają co najmniej jeden punkt zamocowania w grubości tamponu, co umożliwia konstruowanie pierwszej powierzchni licowej tamponu i nadawanie jej trwałej rzeźby.

Ten wynik jest nieoczekiwany i nadaje pokładowi włókien doskonałe właściwości związane ze spójnością.

Spójność tamponu według wynalazku jest wyraźnie lepsza w stosunku do wyrobów według dotychczasowego stanu techniki.

Aby zilustrować tę spójność mierzono wytrzymałość na rozwarstwienie tamponów A według wynalazku oraz spójność tamponów B, C, D i E odpowiadających stanowi techniki. Wszystkie te tampony mają postać krążka o średnicy około 57 mm.

Sposób pomiaru wytrzymałości na rozwarstwienie polega na:

- stosowaniu tego samego materiału co i materiał stosowany do pomiaru wytrzymałości na rozciąganie, zastępując szczęki płytkami,

- umieszczeniu kleju na obydwóch stronach płytki,

- umieszczeniu na dolnej płytce krążka bawełnianego bezpośrednio na kleju,

- przyciśnięciu płytek do siebie,

- odsuwaniu od siebie dwóch płytek z prędkością 100 mm/min aż do odstępu 30 mm i

- pomiarze maksymalnej siły wywieranej w celu rozwarstwienia krążka.

Wyniki są przedstawione niżej w tabeli.

	A	B	C	D	E	F
Odporność na rozwarstwienie (N)	0,73	0,62	0,55	0,49	0,01	0,74

PL 205 534 B1

Stwierdza się wyraźne polepszenie odporności na rozwarstwienie w przypadku tamponów według wynalazku utworzonych w 100% z włókien bawełnianych w porównaniu z odpornością na rozwarstwienie tamponów B, C, D i E według stanu techniki, utworzonych w 100% z włókien bawełnianych. Tampony A według wynalazku, tu utworzone w 100% z włókien bawełnianych, mają odporność na rozwarstwienie podobną do odporności na rozwarstwienie wyrobu (tampon F) wytworzonego w 15% z włókien termotopliwych i w 85% z włókien bawełnianych.

W przypadku tamponu F więź pomię dzy zgrzebnym pokł adem woali i woalem poddanym obróbce strumieniami wody jest szczególnie słaba.

Pierwsza powierzchnia licowa tamponu według wynalazku kosmaci się w o wiele mniejszym stopniu niż niektóre znane wyroby.

Odporność na kosmacenie pierwszej powierzchni licowej tamponów A i tamponów B, C, D, E i F według stanu techniki zmierzono specyficzną, opisaną niżej metodą, przy czym tampony mają postać krążka o średnicy około 57 mm.

Sposób polega na stosowaniu palca gumowego zamontowanego na cylindrze w celu symulowania tarcia po skórze. Palec wprawia się w ruch w celu usytuowania go na powierzchni tamponu i przemieszczaniu po jego powierzchni. Nastę pnie tampon w postaci okrąg łej podkładki umieszcza się na płytce, której powierzchnia jest pokryta TEFLONEM, po czym mocuje ten tampon umieszczając nad nim drugą płytkę, która ma wycięcie w kształcie litery U w celu umożliwienia przechodzenia palca, a wycięcie powoduje widoczność części tamponu. Liczbę przejść palca, prę dkość i obciążenie przył ożone do palca za pomocą przeciwciężarka reguluje się.

W czasie próby palec sytuuje się i przemieszcza po powierzchni tamponu kolejno pi ęć razy. Włókna oddzielają się od powierzchni tamponu i przywierają do gumowego palca. Po pięciu przejściach odzyskuje się włókna zatrzymane przez palec za pomocą szczypczyków epilacyjnych i umieszcza te włókna na szkiełku zegarkowym. Ten sposób postępowania powtarza się dla pięciu tamponów każdego rodzaju A, B, C, D, E i F. Włókna zebrane z pięciu tamponów waży się na wadze z dokładnością do dziesiątej części miligrama, przy czym próbie poddano każdy rodzaj tamponu A, B, C, D, E i F.

W przypadku tamponów A próbie został a poddana pierwsza zewnę trzna powierzchnia licowa A1 oraz druga zewnętrzna powierzchnia licowa A2.

W przypadku tamponów E próbie został a poddana powierzchnia licowa odpowiadają ca poddanemu obróbce strumieniami wody woalowi E1 oraz druga powierzchnia licowa E2.

Średnie z mas są przedstawione niżej w tabeli.

	A1	A2	B	C	D	E1	E2	F
Masa wycofanych włókien (10-4 g)	5	50	50	50	30	3,5	480	55

Masę włókien dzieli się przez 10 w przypadku pierwszej powierzchni licowej tamponów według wynalazku w stosunku do masy zmierzonej w przypadku tamponów B, C, D i F. Tampon E ma powierzchnię licową mało zmechaconą dzięki obecności włókniny, natomiast druga powierzchnia licowa jest nadmiernie zmechacona w porównaniu z drugą powierzchnią licową tamponu według wynalazku. Zmniejszenie zmechacenia jest zatem bardzo znaczne w przypadku tamponu według wynalazku. Masa aktualnie stosowanych tamponów bawełnianych w postaci krążków zmienia się od 0,5 do 0,7 grama. Włókna odzyskane z pierwszej powierzchni licowej (A1) pięciu tamponów A według wynalazku odpowiadają zatem 0,1% masy tamponu A. Dla porównania, włókna odzyskane z pięciu tamponów każdego rodzaju B, C, D i F według stanu techniki stanowią 1% masy odpowiednich tamponów.

Taki wynik jest nieoczekiwany i bardzo korzystny.

Pierwsza powierzchnia licowa tamponu ma zatem nową strukturę o korzystnych właściwościach.

W związku z tym tampon wedł ug wynalazku ma przy stosowaniu liczne zalety.

Pierwszą powierzchnię licową wykorzystuje się do nakładania na skórę produktów pielęgnacyjnych.

W przypadku oczyszczania albo usuwania makijażu ze skóry produkt kosmetyczny nakłada się na pierwszą powierzchnię czołową tamponu, a następnie przesuwa tę pierwszą powierzchnię czołową po skórze albo po twarzy.

Jedno przejście wystarczy i nie ma już konieczności wycierania, dzięki czemu unika się podrażnień skóry.

PL 205 534 B1

W związku z tym struktura pierwszej powierzchni czołowej zawierającej rowki tworzy korzystnie rzeźbę złożoną z wklęsłości i wypukłości. Powierzchnia stykająca się ze skórą jest dzięki tej rzeźbie bardziej ograniczona.

Część wystająca w postaci wypukłości zwiększa nacisk na skórę i siły tarcia. W ten sposób uzyskany efekt tarcia polepsza oczyszczanie. Część w postaci wklęsłości tworzy dodatkową rezerwę dostępnego produktu.

W czasie przechodzenia tamponu po skórze ta sama wklęsłość pełni początkowo funkcję zbiorniczka produktu, który rozłożył się przy stykaniu się tamponu na skórze pod działaniem przyłożonego nacisku, a następnie funkcję kolektora zanieczyszczeń w czasie przesuwania tamponu po skórze. W ten sposób jest zoptymalizowane oczyszczanie dokonywane przy pierwszym przejściu.

Jeżeli rowki są rozmieszczone w postaci linii równoległych, to przemieszczanie tamponu po skórze dokonuje się korzystnie prostopadle do rowków pierwszej powierzchni licowej.

Drugą powierzchnię licową wykorzystuje się do pochłaniania zanieczyszczeń, nadmiaru produktu i śladów makijażu, które pozostają na skórze.

Przy stosowaniu wyrób nie odkształca się i ma doskonałe ułożenie w dłoni.

W szczególnym przykładzie zastosowania, który jest przykładem usuwania lakieru z paznokci, rozpuszczalnik, który wnika klasycznie do tamponu, jest mniej wchłaniany w głąb i łatwiej zawracany w czasie oczyszczania dzięki bardziej zwartej strukturze pierwszej powierzchni licowej tamponu i dzięki włóknom ponownie ściśniętym na grubości tamponu. W ten sposób rozpuszczalnik jest wykorzystywany bardziej skutecznie przy rozpuszczaniu lakieru pokrywającego paznokcie.

Osoby testujące tampon według wynalazku ujawniły także i inny efekt.

Rzeźba pierwszej powierzchni licowej przy stykaniu się ze skórą daje efekt masujący w czasie przechodzenia tamponu i zapewnia efekt relaksujący skórę.

W celu polepszenia wykorzystania wodnych produktów pielęgnacyjnych dla skóry, takich jak produkty toaletowe, produkty do makijażu albo usuwania makijażu, pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa może zawierać środek opóźniający wchłanianie tych produktów, co umożliwia czasowe zatrzymanie produktów nałożonych na powierzchnię tamponu bez ich wnikania do wnętrza tamponu.

Połączenie struktury pierwszej, opisanej poprzednio warstwy licowej z tą nową właściwością opóźniania wchłaniania produktów wodnych daje wyrób bardzo sprawny w czasie użycia.

Środek opóźniający wchłanianie jest składnikiem na bazie środków zmiękczających albo wosków albo składnikiem utrwalającym się na włóknach.

Po nałożeniu już w małych ilościach na klasycznie hydrofilowe i chłonne wyroby bawełniane można było nieoczekiwanie zaobserwować, że te składniki umożliwiały opóźnianie wchłaniania wodnych produktów na powierzchni wyrobów bawełnianych.

Przykłady środków zmiękczających obejmują aminy tłuszczowe, alkohole tłuszczowe, estry tłuszczowe, polietyleny albo poliamidy tłuszczowe albo ich mieszaniny.

Składnikami utrwalającymi się na włóknach są na przykład kompleksowe sole metali z kwasem stearynowym, pochodne perfluorowe, sole cyrkonu albo silikony.

Do składników na bazie wosków należą emulsje wosków i parafin albo emulsje samych wosków.

Środek jest korzystnie emulsją naturalnego wosku pochodzenia mineralnego, roślinnego albo zwierzęcego.

Przykłady wosku pochodzenia zwierzęcego obejmują olbrot i wosk pszczeli.

Przykłady wosku pochodzenia roślinnego obejmują wosk kandelila i wosk karnauba.

Przykłady wosku pochodzenia mineralnego obejmują cerezynę i ozokeryt.

Przy kosmetycznym stosowaniu tamponu szczególnie odpowiednia i właściwa jest emulsja wosku pszczelego, przy czym jest to składnik przetestowany pod względem dermatologicznym i chodzi tu o kationową emulsję bielonego wosku pszczelego, która składa się z wosku pszczelego, wody, środków emulgujących, stearynianu glicerylu i stearynianu dwuetyloaminoeteru.

Sam wosk pszczeli składa się z woskopodobnych estrów kwasów tłuszczowych, takich jak palmitynian mirycylu, kwasu cerotynowego i innych homologicznych kwasów woskopodobnych i małych ilości węglowodorów, estrów cholesterolu i alkoholi cerylowych.

Środek opóźniający wchłanianie jest emulsją albo dyspersją zawierającą co najmniej 30% substancji czynnych.

Pierwsza powierzchnia licowa wyrobu albo tamponu bawełnianego według wynalazku zawiera co najmniej 1 g/m² nałożonej emulsji, to jest co najmniej 0,3 g/m² odłożonych substancji czynnych.

PL 205 534 B1

Pierwsza powierzchnia licowa zawierająca na sobie taki środek nabywa bardzo korzystnych właściwości.

Opóźnia ona wnikanie wodnych produktów nałożonych na powierzchnię tamponów.

Główna niedogodność klasycznych hydrofilowych tamponów z bawełny polega na wnikaniu produktów pielęgnacyjnych, takich jak mleczka toaletowe, produkty usuwające makijaż albo do usuwania makijażu. Produkty pielęgnacyjne albo produkty kosmetyczne są marnowane i nie wykorzystywane w sposób ekonomiczny i przechodz ą czasami przez tampon, a skuteczność oczyszczania skóry nie jest optymalna.

Przy takiej obróbce pierwszej powierzchni licowej tamponu stwarza się czasową „nieprzepuszczalność” względem wody, co umożliwia unikanie kwazi-samorzutnego wchłaniania produktów wodnych przez włókna bawełny hydrofilowej od czasu ich odłożenia na tamponie.

Prosta próba wykazująca tę właściwość polega na umieszczaniu na powierzchni wypełnionego wodą zbiorniczka w temperaturze otoczenia (około 20°C) tak podanych obróbce tamponów według wynalazku, przy czym poddana obróbce powierzchnia licowa jest zwrócona na zewnątrz, a chłonna powierzchnia licowa - w kierunku wody, oraz tamponów B i C według stanu techniki. Te pierwsze pozostają na powierzchni w ciągu co najmniej pięciu minut, natomiast te drugie nasycają się prawie natychmiast wodą i bardzo szybko pogrążają się, na ogół po 3 do 5 sekund.

Nabyta w ten sposób zaleta polega na możliwości zachowywania produktów na powierzchni w ciągu dłuższego okresu czasu i wykorzystywania całej ilości produktu odłożonego na tamponie do pielęgnacji skóry bez utraty produktu i bez odkształcenia tamponu.

W spółce zgłaszającej przeprowadzono na 25 osobach wewnętrzną próbę z zastosowaniem zwyczajnie i wyłącznie tamponów C z bawełny hydrofilowej do pielęgnacji skóry, usuwania makijażu, itp.

Tampony A według wynalazku, których pierwsza strona licowa została potraktowana środkiem opóźniającym wchłanianie, zostały przebadane w porównaniu z tamponami według wynalazku, których pierwsza powierzchnia licowa nie została poddana obróbce, i z tamponami C według stanu techniki.

Ujawniono następujące obserwacje.

W przypadku tamponów według wynalazku, których pierwsza powierzchnia licowa nie została poddana obróbce, 50% osób odnotowało opóźnienie wchłaniania produktów pielęgnacyjnych odłożonych na powierzchni tych tamponów, co można wyjaśnić specyficzną strukturą pierwszej powierzchni licowej tamponów według wynalazku. W związku z tym włókna są bardziej ściśnięte na grubości tamponu.

Co się tyczy tamponów według wynalazku, których pierwsza powierzchnia licowa została poddana obróbce, to prawie wszystkie osoby, 92%, odnotowały tę zdolność tamponu do opóźniania wchłaniania produktów pielęgnacyjnych.

50% osób stwierdziło polepszenie oczyszczania skóry przy zastosowaniu tamponów według wynalazku, których pierwsza powierzchnia licowa nie została poddana obróbce. W przypadku tamponów według wynalazku, których pierwsza powierzchnia licowa została poddana obróbce, liczba osób, które stwierdziły polepszanie oczyszczania, wynosiła 92%.

Wreszcie w przypadku usuwania makijażu 50% osób zaobserwowało większą skuteczność usuwania makijażu tamponami według wynalazku bez obróbki pierwszej powierzchni licowej. 85% osób poczyniło tę obserwację w przypadku tamponów z obróbką pierwszej powierzchni licowej.

Podobne zalety można było zaobserwować w czasie stosowania produktów do makijażu, takich jak płyny kosmetyczne, kremy, podkłady pod makijaż, barwiczki do policzków, przy nakładaniu i rozprowadzaniu produktu na skórze.

Osoby stosowały także korzystnie wyrób według wynalazku do nakładania produktów perfumeryjnych, takich jak wody toaletowe. Natychmiastowego wchłaniania wody toaletowej przez tampon unika się w porównaniu ze stosowaniem wody toaletowej z wyrobami bawełnianymi według dotychczasowego stanu techniki.

Przy otrzymywaniu tamponu według wynalazku możliwe jest stosowanie dwóch technik.

Pierwsza technika polega na różnicowaniu dwóch licowych powierzchni tamponu poddając obróbce strumieniami wody każdą z powierzchni licowych według różnych parametrów.

Pierwszy sposób polega na wytwarzaniu drogą układania co najmniej dwóch pokładów włókien bawełnianych tworzących dwie warstwy zewnętrzne. Te pokłady włókien mogą być identyczne albo różne pod względem rodzaju włókien. Mogą one być utworzone bezpośrednio z bawełny hydrofilowej i bielonej, a także można je otrzymać z bawełny surowej niebielonej, a następnie poddać obróbce chemicznej w celu nadania hydrofilowości i bieli. Pokłady włókien można na koniec nakładać na siebie

PL 205 534 B1 i łączyć jakimkolwiek znanym środkiem, takim jak środki klejowe albo środki mechaniczne, takie jak kalandrowanie albo igłowanie. Środki wiążące mogą być także środkami hydraulicznymi.

Dobre związanie można uzyskać także drogą nasycania nałożonych na siebie pokładów włókien każdym znanym środkiem klasycznym, takim jak przepuszczanie w kąpieli impregnacyjnej, rozpylanie, wylewanie roztworu. Takie nasycanie jest związane z działaniem ściskającym pokład włókien i eliminującym część ilości cieczy zawartej w mokrym pokładzie włókien, na przykład drogą kalandrowania albo przepuszczania nad szczeliną próżniową.

Drugi sposób polega na przygotowaniu pokładu włókien bawełnianych drogą pneumatyczną i na umieszczeniu tego pokładu włókien pomiędzy dwoma bawełnianymi woalami zgrzebnymi. Sposób wytwarzania i wiązania w sposób ciągły jest znany z europejskiego opisu patentowego nr EP 0 681 621 zgłaszającej.

W tym ostatnim przypadku nasycanie pokładu włókien otoczonego przez dwa woale zgrzebne, przeprowadzone w czasie różnych obróbek chemicznych, przyczynia się do związania warstw ze sobą.

Technika obróbki strumieniami wody umożliwia jednocześnie wiązanie warstw albo dwóch pokładów włókien ze sobą albo wiązanie powierzchni pokładu włókien. W przypadku pierwszej zewnętrznej warstwy licowej wybiera się specyficzne parametry obróbki strumieniami wody i stosuje bardziej klasyczne parametry obróbki strumieniami wody w przypadku drugiej powierzchni licowej, co umożliwia za pomocą tylko jednej techniki pełnienie trzech różnych funkcji: wiązanie warstw albo pokładów włókien, wiązanie włókien i różnicowanie dwóch zewnętrznych warstw licowych. Obróbkę wodą prowadzi się za pomocą strumieni wody pod wysokim ciśnieniem, połączonych z działaniem zmniejszonego ciśnienia, za pomocą urządzenia wprowadzonego do handlu przez firmę ICBT-PERFOJET, Grenoble, Francja.

Dwa etapy obróbki wodą, odpowiadające obróbce każdej z dwóch zewnętrznych powierzchni licowych, mogą mieć miejsce w przypadku włókna surowego, które ma być podane obróbce chemicznej, bezpośrednio po etapie nasycania pokładu włókien, jak zostało to opisane w europejskim zgłoszeniu patentowym nr EP 0 735 175. Te etapy można przeprowadzić także w fazie końcowej spłukiwania, zgodnie z europejskim opisem patentowym nr EP 0 805 888 zgłaszającego. Zaleta, niezależnie od sposobu, polega tu na różnicowaniu powierzchni czołowych drogą obróbki strumieniami wody, bezpośrednio na linii produkcyjnej.

Dwie zewnętrzne powierzchnie licowe poddaje się obróbce strumieniami wody według różnych parametrów, jedną po drugiej na taśmach okrężnych albo na walcach.

Strumienie wody pod wysokim ciśnieniem stosowane do splatania włókien zewnętrznych powierzchni licowych znakują powierzchnię tych powierzchni czołowych rowkami widocznymi gołym okiem, których odstęp odpowiada odległości pomiędzy dwoma osiami strumieni. Dokładniej, urządzenie do obróbki strumieniami wody zawiera wysokociśnieniową pompę zasilającą inżektor umieszczony poprzecznie do kierunku przesuwania się pokładu włókien albo warstwy włókien na całej jego szerokości. Inżektor zawiera pewną objętość wody pod ciśnieniem, zamkniętą przez stalową listwę, która jest perforowana kalibrowanymi otworkami wytwarzającymi strumienie w postaci drobnych igiełek wody pod wysokim ciśnieniem, rzucanych prostopadle do powierzchni zewnętrznej powierzchni licowej. Te drobne strumienie mieszają ze sobą włókna i porywają wolne włókna z powierzchni w głąb grubości wyrobu.

Zmieniając odległość pomiędzy osiami otworków i średnicę otworków oraz dobierając zużycie specyficznej energii do zastosowanego urządzenia do obróbki strumieniami wody w celu obróbki jednej zewnętrznej powierzchni licowej w stosunku do drugiego urządzenia stosowanego do obróbki drugiej powierzchni licowej różnicuje się dwie zewnętrzne powierzchnie licowe wyrobu.

W przypadku pierwszej zewnętrznej powierzchni licowej można stosować na przykład urządzenie do obróbki strumieniami wody, którego płytka jest perforowana ze znaczną odległością pomiędzy otworkami, a mianowicie od 1 do 5,5 mm, a zwłaszcza od 2 do 4 mm. Otworki perforowane w listwie (nazywanej zwykle „paskiem”) mają średnicę od 130 do 200 μm, a zwłaszcza od 140 do 170 μm, i są rozmieszczone regularnie. Jeżeli położenie inżektora jest stałe, a warstwy bawełny przesuwają się pod nim, to obserwuje się na powierzchni wyrobu szereg równoległych rowków albo bruzdek odpowiadających przechodzeniu pod strumieniami wody. Ciśnienie wody jest wysokie, co najmniej 40d0⁵Pa, a zwłaszcza od 50d0⁵Pa do 80d0⁵Pa, tak aby wydrążyć w wyrobie rowki albo bruzdki. Te rowki są wynikiem ściskania, porywania i utrwalania włókien na grubości pokładu włókien. Przy wykonywaniu rowków zużycie energii wynosi co najmniej 1,4 x 10^-3 kWh/m² i może zmie12

PL 205 534 B1 niać się od 1,4 x 10^-3 do 2,5 x 10^-3 kWh/m² w zależności od prędkości, ciśnienia, średnicy otworków i odstę pu pomiędzy otworkami.

Zmieniając położenie inżektora albo przemieszczając albo poddając drganiom listwę można otrzymać różne geometrie rowków (na przykład fig. 4A). W celu uzyskania rozmieszczenia rowków, takiego jak rozmieszczenie przedstawione na fig. 4C, możliwe jest także umieszczenie pod listwą masek zatykających niektóre otworki według pewnej specyficznej geometrii.

Pierwsza powierzchnia licowa poddana w ten sposób obróbce strumieniami wody ma wygląd zwarty, bardzo „strukturalny”, z rzeźbami złożonymi z wklęsłości i wypukłości, a otrzymana w takim stanie powierzchnia w ogóle nie kosmaci się.

W przypadku drugiej zewnętrznej powierzchni licowej stosuje się urządzenie do obróbki strumieniami wody z zastosowaniem klasycznych parametrów, z listwą perforowaną otworkami rozmieszczonymi w odstępie wynoszącym od 0,4 do 1,2 mm, a zwłaszcza od 0,4 do 0,9 mm. Średnica otworków może wynosić od 100 do 130 μm.

Ciśnienia wywierane przy prędkościach podobnych do prędkości stosowanych przy obróbce pierwszej powierzchni licowej są umiarkowane, a mianowicie od 20d0⁵Pa do 40d0⁵Pa, co odpowiada zużyciu energii od 0,9 x 10^-3 do 1,6 x 10^-3 kWh/m².

Rowki otrzymane na powierzchni drugiej powierzchni licowej są o wiele drobniejsze i mniej głębokie. Druga zewnętrzna powierzchnia licowa ma wygląd mniej zwarty, jest powierzchnią miękką i chłonną i nie ma widocznej gołym okiem rzeźby złożonej z wklęsłości i wypukłości.

Dwie tak otrzymane powierzchnie licowe mają wygląd całkowicie różny.

Dodatkowe zróżnicowanie można wprowadzić odciskając przez znakowanie różne wzory rowków istniejących na pierwszej powierzchni czołowej.

Druga technika wytwarzania tamponu według wynalazku polega na różnicowaniu dwóch powierzchni licowych tamponu drogą znakowania.

Dwa pokłady włókien przygotowuje się z bielonych włókien układanych w podkład albo z pokładów bielonych. Na koniec każdy z nich znakuje się przepuszczając pomiędzy grawerowanym walcem zawierającym wzór w postaci rzeźby i gładką przeciwczęścią w celu odciśnięcia tego wzoru na grubości pokładu włókien i utworzenia rzeźby w postaci mniejszych albo większych wklęsłości i wypukłości w powierzchni pokładów włókien, które będą odpowiadać zewnętrznym powierzchniom licowym tamponu. Ciśnienia znakowania wywierane przez walce są wystarczające do uzyskania przewidywanych wytrzymałości tamponu, to jest wytrzymałości co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 N w kierunku poprzecznym, tak jak zmierzono je opisanym poprzednio sposobem próby.

Pokłady włókien mogą zawierać syntetyczne włókna termotopliwe i można je prasować za pomocą nagrzanych kalandrów, co pociąga za sobą wiązanie włókien przez stapianie włókien termotopliwych i polepsza spójność.

Pierwszy pokład włókien można znakować za pomocą walca, który może zawierać na przykład równoległe paski w postaci rzeźby, prostopadłe do osi walca, tworzące równoległe rowki w powierzchni wyrobu, przy czym te paski znajdują się w pewnej odległości od siebie wynoszącej od 1 do 8 mm, a zwłaszcza od 2 do 4 mm. Wysokość pasków odpowiadających głębokości rowków wynosi co najmniej 0,25 mm, a zwłaszcza co najmniej 0,50 mm.

Drugą powierzchnię czołową można znakować za pomocą walca zawierającego na przykład równoległe paski w postaci rzeźby, prostopadłe do osi walca, rozmieszczone względem siebie w odstępach wynoszących od 0,8 do 1,2 mm. Wysokość pasków jest mniejsza niż 0,25 mm.

Stosując technikę znakowania można brać pod uwagę każdą geometrię i rozkład rowków, zwłaszcza w przypadku powierzchni pierwszego pokładu włókien, w celu wykonania rzeźby złożonej z wklęsłości i wypukłości na poziomie pierwszej powierzchni licowej.

Przykład wzoru wykonanego drogą znakowania jest przedstawiony na fig. 4D. Kółka odpowiadające odciśniętemu wzorowi tworzą wklęsłości albo jamki w powierzchni tamponu.

Zgodnie z innym rozwiązaniem drugą powierzchnię licową można kalandrować bez wzoru znakującego albo zagęszczać za pomocą każdego znanego środka, takiego jak obróbka strumieniami wody, rozpylanie spoiwa i ogrzewanie włókien termotopliwych, jeżeli są one obecne.

Dwa w ten sposób oznakowane i ewentualnie zagęszczone pokłady włókien nakłada się na siebie w taki sposób, aby oznakowane i ewentualnie zagęszczone powierzchnie były usytuowane na zewnątrz, i łączy się je ze sobą na przykład drogą sklejania skrobią.

PL 205 534 B1

W czasie wytwarzania wyrobu, który ma stać się tamponem według wynalazku, pierwszą zewnętrzną powierzchnię licową poddaje się obróbce w taki sposób, aby opóźniać wchłanianie produktów wodnych (produktów pielęgnacyjnych, itp.) przy kosmetycznym stosowaniu tamponów.

Po etapach nasycania i przed albo po suszeniu tę pierwszą powierzchnię licową poddaje się obróbce nakładając środek opóźniający wchłanianie opisanych poprzednio, ciekłych produktów. Na przykład nakłada się emulsję wosku w ilości co najmniej 1 g/m², co odpowiada umieszczeniu co najmniej 0,3 g/m² substancji czynnej (wosków).

Taką obróbkę powierzchni dokonuje się każdym klasycznym środkiem, takim jak rozpylanie za pomocą dysz, powlekanie za pomocą walca, odciskanie drogą rotograwiury, itp.

W ten sposób wytworzone wyroby, które mają zróżnicowane powierzchnie, tnie się na koniec do wymaganych formatów i pakuje do elastycznych opakować albo woreczków.

Interesujące jest to, że dzięki nowej strukturze pierwszej powierzchni licowej tamponu i stanowi jego powierzchni tampony ułożone w stos oddzielają się łatwiej od siebie. W ten sposób dla użytkownika jest o wiele łatwiejsze wyciąganie tamponów jeden za drugim z opakowania, gdy już raz wstępnie nacięte wieczko zostało rozdarte uwalniając otwór opakowania.

Claims (18)

1. Tampon z bawełny hydrofilowej przeznaczony do pielęgnacji skóry, który ma gramaturę co najmniej 150 g/m², zawierający dwie różne zewnętrzne powierzchnie licowe, których włókna są związane, znamienny tym, że pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa zawiera zagłębione rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 1 do 8 mm i głębokością p rowka co najmniej 0,25 mm oraz że wytrzymałość na rozciąganie tamponu wynosi co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 N w kierunku poprzecznym.

2. Tampon z bawełny hydrofilowej przeznaczony do pielęgnacji skóry, który ma gramaturę co najmniej 150 g/m², zawierający dwie różne zewnętrzne powierzchnie licowe, których włókna są związane, znamienny tym, że pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa ma zagłębione rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 1 do 8 mm i głębokością p rowka co najmniej 0,25 mm oraz że co najmniej 50% włókien tamponu jest związane.

3. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że odstęp e1 pomiędzy rowkami w pierwszej powierzchni licowej wynosi od 1,2 do 5,5 mm, a zwłaszcza od 2 do 4 mm.

4. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że głębokość rowków w pierwszej powierzchni licowej wynosi co najmniej 0,40 mm, a zwłaszcza co najmniej 0,50 mm.

5. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że wytrzymałość na rozciąganie tamponu wynosi co najmniej 25 N w kierunku ruchu i co najmniej 20 N w kierunku poprzecznym.

6. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że druga zewnętrzna powierzchnia licowa ma rowki z odstępem e1 pomiędzy rowkami wynoszącym od 0,4 do 1,2 mm.

7. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że co najmniej 60% włókien tamponu jest związane.

8. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że rowki w pierwszej powierzchni licowej tworzą w powierzchni tamponu linie ciągłe albo nieciągłe, proste, łamane albo zakrzywione.

9. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że tampon jest wykonany w 100% z włókien bawełnianych.

10. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jedna z zewnętrznych powierzchni licowych tamponu ma ponadto odcisk różniący się od wymienionych rowków.

11. Tampon według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że pierwsza zewnętrzna powierzchnia licowa zawiera środek opóźniający wchłanianie produktów wodnych, takich jak produkty kosmetyczne, produkty do usuwania makijażu albo do makijażu.

12. Tampon według zastrz. 11, znamienny tym, że środek opóźniający wchłanianie produktów wodnych jest kompozycją na bazie środków zmiękczających, wosków albo składnika utrwalającego się na włóknach.

13. Tampon według zastrz. 12, znamienny tym, że środek opóźniający wchłanianie produktów wodnych jest emulsją naturalnego wosku pochodzenia mineralnego, roślinnego albo zwierzęcego.

14. Tampon według zastrz. 13, znamienny tym, że emulsja wosku jest korzystnie emulsją wosku pszczelego.

PL 205 534 B1

15. Sposób wytwarzania tamponu z bawełny hydrofilowej określonego zastrz. 1 do 9, znamienny tym, że sposób polega na przygotowaniu pokładu włókien bawełnianych, poddawaniu obróbce pierwszej zewnętrznej powierzchni licowej pokładu włókien za pomocą strumieni wody, których osie są rozmieszczone względem siebie w odstępie wynoszącym od 1 do 5,5 mm, ze zużyciem energii co najmniej 1,4 x 10^-3 kWh/m² i poddawaniu obróbce drugiej zewnętrznej powierzchni licowej pokładu włókien za pomocą strumieni wody, których osie są rozmieszczone względem siebie w odstępie wynoszącym od 0,4 do 1,2 mm, ze zużyciem energii co najmniej 0,9 x 10^-3 kWh/m².

16. Sposób wytwarzania tamponu określonego zastrz. 1 do 9, znamienny tym, że sposób polega na przygotowaniu co najmniej dwóch pokładów włókien z bawełny hydrofilowej z włókien bielonych ułożonych w pokład włókien albo z bielonych pokładów włókien, znakowaniu pierwszego pokładu włókien w taki sposób, aby odcisnąć rowki, które mają odstęp pomiędzy rowkami wynoszący od 1 do 8 mm i głębokość co najmniej 0,25 mm w powierzchni pierwszego pokładu włókien, przy czym nacisk znakowania jest wystarczający dla uzyskania wytrzymałości tamponu co najmniej 20 N w kierunku ruchu i co najmniej 16 N w kierunku poprzecznym, znakowaniu albo zagęszczaniu drugiego pokładu włókien i wiązaniu tak otrzymanych dwóch pokładów włókien, przy czym dwie powierzchnie licowe oznakowane i ewentualnie zagęszczone są usytuowane na zewnątrz tamponu.

17. Sposób wytwarzania tamponu określonego zastrz. 11 do 14, znamienny tym, że polega na realizacji etapów sposobu określonego zastrz. 15 albo 16 i nałożeniu środka opóźniającego wchłanianie produktów wodnych na przykład drogą rozpylania na pierwszą zewnętrzną powierzchnię licową tamponu.

18. Zastosowanie tamponu określonego zastrz. 1 do 14 do pielęgnacji skóry, a zwłaszcza do usuwania makijażu, znamienne tym, że pierwszą zewnętrzną powierzchnię licową wykorzystuje się do oczyszczania skóry przez nakładanie produktu do usuwania makijażu albo mleczka toaletowego, przy czym rowki tworzą początkowo zbiorniczek produktów, a następnie kolektor zanieczyszczeń w czasie tego samego przejścia tamponu, a drugą zewnętrzną powierzchnię licową wykorzystuje się do wchłaniania nadmiaru produktu i do wchłaniania zanieczyszczeń.