PL199661B1

PL199661B1 - Kompozycje klejowe do protez dentystycznych, zawierające mieszaną sól kopolimeru eteru alkilowo-winylowego i kwasu albo bezwodnika maleinowego

Info

Publication number: PL199661B1
Application number: PL351086A
Authority: PL
Inventors: Jayanth Rajaiah; Carole Ann Schumacher; John Roy Whitney; Kimberly Ann Gilday-Weber; Edward Dewey Smith
Original assignee: Procter & Gamble
Priority date: 1999-04-14
Filing date: 2000-04-13
Publication date: 2008-10-31
Also published as: IL145672A0; NO20014833L; KR100506020B1; EP1169006A1; ZA200107756B; AU765154B2; JP4409778B2; ES2668374T3; CA2372265A1; MA25353A1; CZ20013585A3; SK14302001A3; CA2372265C; HUP0200909A2; HUP0200909A3; NO330987B1; BR0009695A; EP1169006B1; HK1045097A1; NO20014833D0

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja klejowa do protez dentystycznych, zawieraj aca mie- szan a sól kopolimeru eteru alkilowo-winylowego i kwasu albo bezwodnika maleinowego, przy czym mieszana sól zawiera kationow a grup e funkcyjn a soli, charakteryzuj aca si e tym, ze zawiera: od 1 do 50%, a zw laszcza od 1 do 25% kationów strontowych, od 1 do 40%, a zw laszcza od 10 do 30% katio- nów cynkowych, od 0 do 2,5%, a zw laszcza od 0,01 do 2% kationu wybranego z grupy obejmuj acej zelazo, bor, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, mied z, itr, tytan i ich mieszaniny, a zw laszcza zelazo, od 36 do 60% sk ladnika w postaci nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) polimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB plus wszelkie inne jednowarto sciowe kationy grup karboksylo- wych polimeru oraz od 0 do 65%, a zw laszcza od 15 do 50% kationu wybranego z grupy obejmuj acej magnez, wap n i ich mieszaniny. PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Zwykłe wyjmowane protezy dentystyczne, płytki dentystyczne, itp. zawierają zęby osadzone w odpowiedniej płytce albo podstawie. Do wypełnienia przestrzeni pomiędzy protezami dentystycznymi i dziąsłami albo tkankami stosuje się stabilizatory protez dentystycznych. Przed umieszczeniem protezy dentystycznej w jamie ustnej na powierzchnię płytki protezy nakłada się stabilizator protezy, który w celu lepszego dopasowania powinien jednolicie stykać się z dziąsłami i tkankami śluzowymi. Stabilizator protezy komponuje się nie tylko ze względu na jego właściwości klejowe, lecz także w celu zapewnienia poduszki albo uszczelnienia pomiędzy protezą i dziąsłami albo tkankami, sytuując w ten sposób pewnie protezę w jamie ustnej.

Na przestrzeni lat poczyniono znaczne wysiłki w celu opracowania lepszych kompozycji klejowych do protez dentystycznych. W celu złagodzenia niektórych niedogodności zastosowano zarówno syntetyczne, jak i naturalne polimery, pojedynczo, w połączeniu albo w połączeniu z różnymi klejami albo innymi materiałami. Te niedogodności obejmują nieodpowiednią siłę trzymania, wyciekanie kleju spod płytki dentystycznej w czasie umieszczania i w czasie noszenia oraz niechlujność i trudność usunięcia resztek kleju z ust i protezy. Poza tym pomiędzy protezę i jamę ustną nosiciela może dostać się jedzenie.

W tej dziedzinie, do stosowania w kompozycjach klejowych do protez dentystycznych, są znane kopolimery eteru alkilowo-winylowego i kwasu maleinowego oraz ich sole. Są one znane z amerykańskich opisów patentowych nr US 3003988 dla Germanna et al. z dnia 10 października 1961 roku, nr US 4980391 dla Kumara et al. z dnia 25 grudnia 1990 roku, nr US 5073604 dla Holeva et al. z dnia 17 grudnia 1991 roku, nr US 5900470 dla Prosise et al. z dnia 4 maja 1999 roku, nr US 5037924 dla Tazi et al. z dnia 6 sierpnia 1991 roku, nr US 5082913 dla Tazi et al. z dnia 21 stycznia 1992 roku i nr US 5525652 dla Clarke et al. z dnia 11 czerwca 1996 roku. Poza tym są znane takż e kleje do protez w postaci paska albo wkładki. Na przykład z amerykańskiego opisu patentowego nr US 4880702 dla Romana et al. z dnia 11/14/89 jest znany stabilizator protezy w postaci paska składającego się z trzech warstw. Dwie warstwy zewnę trzne składają się z polimeru wybranego z grupy obejmującej politlenek etylenu o średnim ciężarze cząsteczkowym od około 200000 do 10000000, karboksymetylocelulozę sodową, polialkohol winylowy i ich mieszaniny. Warstwa wewnętrzna składa się z wosku mikrokrystalicznego i polimeru w ilości wystarczającej, po zetknięciu się z wodą, do przyklejenia warstwy wewnętrznej do dziąseł i podstawy protezy, gdy zostały rozpuszczone warstwy zewnętrzne.

Z europejskiego opisu patentowego nr 0353375 dla Altwirtha z dnia 2/7/90 jest znana wkładka klejowa do protez dentystycznych, składająca się z włóknistego runa nasyconego klejem i z kleju składającego się z mieszaniny w postaci pasty alginianu i/lub karboksymetylocelulozy, polioctanu winylu i rozpuszczalnika alkoholowego. Pomimo technologii wyżej wymienionych i wielu innych wciąż istnieje potrzeba kompozycji do stabilizowania protez dentystycznych, zapewniających lepsze trzymanie protezy.

Zgodnie z wynalazkiem odkryto, że lepsze trzymanie protezy zapewniają kompozycje klejowe do protez, zawierające kopolimery eterów alkilowo-winylowych i kwasu maleinowego i/lub terpolimery z izobutylenem, zawierają ce mieszane sole strontu i cynku ze specjalnymi iloś ciami wolnego kwasu. Kompozycje klejowe do protez według wynalazku można stosować skutecznie także jako opatrunek do ran, klej do stosowania pod wodą, klej biologiczny, nośnik innych substancji czynnych i/lub w innych zastosowaniach, w których wymaga się przyklejania do skóry albo tkanki, włącznie z kosmetycznymi paskami do czyszczenia porów.

Opracowano, w celu mocnego trzymania protezy, kopolimery eterów alkilowo-winylowych i kwasu maleinowego i ewentualnie terpolimerów, zawierające mieszane sole strontu i cynku, które można stosować z protezami dentystycznymi. Kompozycja według wynalazku utrzymuje skutecznie protezy na swoim miejscu w ciągu dłuższego okresu czasu.

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja klejowa do protez dentystycznych, zawierająca mieszaną sól kopolimeru eteru alkilowo-winylowego i kwasu albo bezwodnika maleinowego, przy czym mieszana sól zawiera kationową grupę funkcyjną soli, charakteryzująca się tym, że zawiera:

a) od 1 do 50%, a zwłaszcza od 1 do 25% kationów strontowych,

b) od 1 do 40%, a zwłaszcza od 10 do 30% kationów cynkowych,

c) od 0 do 2,5%, a zwłaszcza od 0,01 do 2% kationu wybranego z grupy obejmującej żelazo, bór, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, miedź, itr, tytan i ich mieszaniny, a zwłaszcza żelazo,

PL 199 661 B1

d) od 36 do 60% składnika w postaci nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) polimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB plus wszelkie inne jednowartościowe kationy grup karboksylowych polimeru oraz

e) od 0 do 65%, a zwłaszcza od 15 do 50% kationu wybranego z grupy obejmującej magnez, wapń i ich mieszaniny.

Kompozycja klejowa do protez dentystycznych, zawierająca mieszaną sól terpolimeru eteru alkilowo-winylowego, kwasu albo bezwodnika maleinowego i izobutylenu, przy czym mieszana sól zawiera kationową grupę funkcyjną soli, charakteryzuje się tym, że zawiera

a) od 1 do 50%, a zwłaszcza od 1 do 25% kationów strontowych,

b) od 1 do 40%, a zwłaszcza od 10 do 30% kationów cynkowych,

c) od 0 do 2,5% kationu wybranego z grupy obejmującej żelazo, bor, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, miedź, itr, tytan i ich mieszaniny,

e) od 0 do 65%, a zwłaszcza od 5 do 60% kationu wybranego z grupy obejmującej magnez, wapń i ich mieszaniny.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera ponadto jeden albo więcej składników wybranych z grupy obejmującej 'dodatkowe składniki klejowe, plastyfikatory, barwniki, środki konserwujące, środki zagęszczające, nośniki, środki zapachowe, środki smakowe, środki do odczuwania i ich mieszaniny, przy czym nośnik wybrany jest z grupy obejmującej wazelinę, ciekłą wazelinę, olej mineralny, glicerynę i ich mieszaniny.

Kompozycja zawiera ponadto dodatkowy składnik klejowy wybrany z grupy obejmującej naturalne gumy, polimery syntetyczne, polimery mukoklejowe, polimery hydrofilowe, polimery naturalne, pochodne cukrów, pochodne celulozy, mieszane sole - kopolimerów AVE/MA albo terpolimerów, kopolimeryczny kwas AVE/MA, kopolimer eteru alkilowo-winylowego i bezwodnika maleinowego i ich mieszaniny, przy czym pochodne celulozy wybrane są z grupy obejmującej hydroksyetylocelulozę, hydroksypropylocelulozę, hydroksypropylometylocelulozę, karboksymetylocelulozę sodową i ich mieszaniny.

Kompozycja zawiera ponadto co najmniej jedną nieklejową warstwę samopodtrzymującą, przy czym nieklejowa warstwa samopodtrzymująca wybrana jest z grupy obejmującej poliester, polipropylen, nylon, sztuczny jedwab, octan celulozy, nieklejowe pochodne celulozy, tkaninę, runo włókniste, papier, tworzywo sztuczne, skórę wyprawioną, wosk mikrokrystaliczny, włókna syntetyczne i ich mieszaniny.

Kompozycje klejowe mogą mieć postać proszku, kremu, pasty, cieczy, aerozolu i/lub opłatka. Kompozycje w postaci proszku rozpyla się na protezie dentystycznej, zwilża, a następnie umieszcza w jamie ustnej. Kompozycje moż na takż e łączyć z róż nymi konwencjonalnymi nośnikami z utworzeniem cieczy albo past, które nakłada się na protezę dentystyczną i umieszcza w jamie ustnej. Takie kompozycje mogą zawierać ewentualnie co najmniej jedną nieklejową warstwę samopodtrzymującą. Kompozycje klejowe do protez dentystycznych z warstwą samopodtrzymującą zwilża się starannie i nakłada na protezy. Szczegółowy opis podstawowych i ewentualnych sk ładników kompozycji według wynalazku jest podany niżej.

Stosowane tu określenie „bezpieczne i skuteczne ilości kleju” oznacza ilość wystarczającą do zapewnienia przyczepności do jamy ustnej i/lub przyczepności protezy dentystycznej do podniebienia i grzebienia jamy ustnej bez toksycznoś ci dla uż ytkownika, uszkodzenia tkanki ustnej albo zmiany materiału protezy.

Stosowane tu określenie „AVE/MA” odnosi się do kopolimeru eteru alkilowo-winylowego i kwasu albo bezwodnika maleinowego. Określenie „AVE/MA/IB” dotyczy terpolimerów eteru alkilowowinylowego, kwasu maleinowego i izobutylenu. Stosowane tu określenie „mieszane sole polimerów” albo sole mieszane dotyczy soli AVE/MA i/lub AVE/MA/IB, w których co najmniej dwa różne kationy są zmieszane na tym samym polimerze ze sobą albo z innymi estrowymi grupami funkcyjnymi. Mieszane sole polimerów (kopolimerów albo terpolimerów), zawierają jako sole podstawowe kationy cynku i strontu. Stosowane tu określenie składnik w postaci „wolnego kwasu” dotyczy nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) polimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB plus wszelkie inne jednowartościowe kationy grup karboksylowych polimeru, na przykład -COONa. Kationy jednowartościowe obejmują kationy grupy IA, takie jak sód, potas, wodór, itp. Określenie „wolny kwas” dotyczy

PL 199 661 B1 nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) kopolimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB plus kationy sodu i potasu. Określenie „wolny kwas dotyczy zwłaszcza tylko nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) kopolimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB. Stosowane tu określenie „dodatkowy składnik klejowy” dotyczy klejów innych niż kleje opisane jako podstawowe mieszane sole AVE/MA i/lub AVE/MA/IB.

Procenty stosowane tu do opisania grupy funkcyjnej mieszanej soli kopolimerów albo terpolimeru określa się jako stechiometryczny procent wszystkich początkowych grup karboksylowych przereagowanych na polimerze. Jeżeli nie wskazano inaczej, to wszystkie stosowane tu inne procenty są procentami podanymi wagowo.

Kopolimer eteru alkilowo-winylowego i kwasu maleinowego zawiera powtarzającą się jednostkę:

Ί Γ —CH,-CH-CH-CHΟΗ OH w której R oznacza rodnik alkilowy, a zwłaszcza rodnik (C1-C5)-alkilowy, a n jest liczbą całkowitą większą niż jeden, oznaczającą liczbę powtórzeń jednostki strukturalnej w cząsteczce polimeru.

„Terpolimer” albo „terpolimer z izobutylenem” oznacza terpolimer bezwodnika albo kwasu maleinowego, eteru alkilowo-winylowego (korzystnie z rodnikiem (C1-C5)-alkilowym) i izobutylenu, który ma strukturę (A-B)n, gdzie A jest bezwodnikiem albo kwasem maleinowym, a B jest eterem alkilowowinylowym (korzystnie rodnikiem C1-C5-alkilowym) i/lub izobutylenem. Lepkość właściwa wyjściowego bezwodnika albo kwasu terpolimeru wynosi korzystnie co najmniej około 5,5, a zwłaszcza co najmniej około 6, zmierzone korzystnie w 1% wagowo/objętość roztworze metyloetyloketonu w temperaturze 25°C. Terpolimer musi zawierać przynajmniej trochę izobutylenu.

Kompozycje klejowe do protez dentystycznych według wynalazku zawierają mieszane sole kopolimeru AVE/MA i/lub terpolimeru, w których mieszana sól zawiera kationową grupę funkcyjną soli zawierającą (albo alternatywnie składającą się z) co najmniej 1 do 50% kationów strontu, od 1 do 40% kationów cynkowych, od 0 do 2,5% kationu wybranego z grupy obejmującej żelazo, bor, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, miedź, itr, tytan i ich mieszaniny oraz od 0 do 65% kationu wybranego z grupy obejmującej wapń, magnez i ich mieszaniny, w stosunku do wszystkich początkowych przereagowanych grup karboksylowych, przy czym sól mieszana zawiera od 36 do 60% składnika w postaci wolnego kwasu. Kopolimery AVE/MA mają pewien przedział lepkości właściwych. Na przykład lepkość właściwa wynosi korzystnie od 1,2 do 14, zmierzone korzystnie w 1% wagowo/objętość roztworze wyjściowego bezwodnika albo kwasu kopolimeru w metyloetyloketonie w temperaturze 25°C. Do pomiaru lepkości właściwej można stosować inne sposoby i rozpuszczalniki, takie jak 1% wagowo/objętość roztwór w DMF (dwumetyloformamid) w temperaturze 25°C i 1% wagowo/objętość roztwór w 2-butanonie w temperaturze 25°C.

Kationowa grupa funkcyjna soli zawiera korzystnie od 2,5 do 45%, a zwłaszcza od 5 do 25% jonów strontu, w stosunku do przereagowanych początkowych grup karboksylowych. Ponadto kationowa grupa funkcyjna soli zawiera korzystnie od 10 do 40%, a zwłaszcza od 10 do 30% kationów cynkowych, w stosunku do początkowych przereagowanych grup karboksylowych, korzystnie od 0,001 do 2,5%, a zwłaszcza od 0,01 do 2% kationu wybranego z grupy obejmującej żelazo, bór, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, miedź, itr, tytan i ich mieszaniny, a zwłaszcza od 0,01 do 2% kationów żelaza, w stosunku do przereagowanych począ tkowych grup funkcyjnych, korzystnie od 5 do 60% kationu wybranego z grupy obejmującej wapń, magnez i ich mieszaniny, w stosunku do wszystkich przereagowanych początkowych grup karboksylowych, a zwłaszcza od 10 do 55%, a zwłaszcza od 15 do 50%. Kationowa grupa funkcyjna soli zawiera korzystnie od 37,5 do 55%, a zwłaszcza od 37,5 do 50% składnika w postaci wolnego kwasu w stosunku do wszystkich początkowych grup karboksylowych.

Kopolimery eteru alkilowo-winylowego i bezwodnika maleinowego otrzymuje się drogą kopolimeryzacji monomeru eteru alkilowo-winylowego, takiego jak eter metylowo-winylowy, eter etylowowinylowy, eter dwuwinylowy, eter propylowo-winylowy i eter izobutylowo-winylowy, z bezwodnikiem maleinowym otrzymując odpowiedni kopolimer eteru alkilowo-winylowego i bezwodnika maleinowego,

PL 199 661 B1 który łatwo hydrolizuje do kwaśnego kopolimeru. Odpowiednie kopolimery można wytwarzać dobrze znanymi sposobami według stanu techniki, znanymi na przykład z amerykańskich opisów patentowych nr US 2782182 i US 2047398. Zarówno postać bezwodnikowa, jak i kwasowa, są dostępne u dostawców handlowych. Na przykład ISP Corporation, Wayne, N.J., dostarcza polimer zarówno w postaci wolnego kwasu (I), jak i w postaci bezwodnikowej pod nazwą handlową „GANTREZ” odpowiednio w postaci serii „GANTREZ S Series” i „GANTREZ AN Series”. Gdy kopolimer bezwodnikowy rozpuszcza się w wodzie, to wiązanie bezwodnikowe rozszczepia się, tak że tworzy się silnie polarny, polimeryczny wolny kwas (I). Zgodnie z tym, postać bezwodnikową, która jest stosunkowo mniej kosztowna niż postać kwasowa, można wykorzystać jako dogodny i tańszy prekursor kwasu. W celu zwiększenia szybkości hydrolizy bezwodnika do kwasu można stosować korzystnie wyższe temperatury. Terpolimery można wytwarzać sposobami omówionymi w amerykańskich opisach patentowych nr US 5900470 dla Prosise et al. z dnia 4 maja 1999 roku, nr US 5037924 dla Tazi et al. z dnia 6 sierpnia 1991 roku i nr US 5082913 dla Tazi et al. z dnia 21 stycznia 1992 roku.

Postać soli przedmiotowych polimerów można wytwarzać drogą oddziaływania bezwodnikowego albo kwasowego kopolimeru albo terpolimeru AVE/M z co najmniej jedną kationową grupą funkcyjną soli, taką jak związki strontu, cynku, wapnia, sodu, potasu, żelaza albo amonowe, które mają grupę funkcyjną typową dla reagentów kwasu karboksylowego, taką jak na przykład wodorotlenek, tlenek, octan, halogenek, mleczan, itp. w środowisku wodnym. W korzystnym rozwiązaniu stosuje się tlenek cynkowy i węglan strontu. Mieszane sole polimerów, zawierające kationy żelaza, można otrzymywać drogą oddziaływania polimerów bezwodnik/kwas AVE/M ze związkami żelaza w postaci soli, takiej jak n-wodny siarczan żelaza.

Należy unikać jonów, które tworzą toksyczne, podrażniające albo zanieczyszczające produkty uboczne, albo należy podejmować specjalne środki ostrożności i obróbki w celu zapewnienia usunięcia albo braku takich produktów ubocznych w końcowym produkcie soli polimerycznej. Poszczególne związki powinny być zasadniczo czyste, aby zapewnić otrzymanie zasadniczo czystego końcowego produktu soli polimerycznej.

Jeżeli pożądany jest polimer w postaci soli, to wtedy wodną dyspersję tlenku cynku w postaci cząstek łączy się z węglanem strontu i ewentualnie z n-wodnym siarczanem żelazowym. Następnie łączy się to z polimerem w postaci proszku, w postaci zawiesiny, w ilości wystarczającej do zapewnienia pożądanej zawartości kationów w produkcie końcowym. Prowadzi się to w temperaturze otoczenia, a następnie ogrzewa powoli do temperatury 70-95°C z ciągłym energicznym mieszaniem w celu zapobieżenia miejscowemu strącaniu się kationowej soli polimerycznej. Mieszanie kontynuuje się w celu zapewnienia, aby z kopolimerem przereagował cały związek tworzący sól.

Alternatywnie polimer hydrolizuje się i zobojętnia w mieszaninie albo zawiesinie wodnej jednej albo kilku dwuwartościowych i/lub jednowartościowych zasad metali drogą ogrzewania mieszaniny polimer/zasada do temperatury wynoszącej od 45° do 100°C. Reakcję mieszanej soli polimerycznej z kationami żelaza prowadzi się drogą dodawania soli żelaza do zhydrolizowanej i zoboję tnionej, mieszanej soli polimeru. Wskaźnikiem końca reakcji z jonami żelaza jest wzrost lepkości w celu stabilizacji. Alternatywnie sole żelaza można mieszać z mieszaniną polimer/zasada metaliczna przed reakcją hydrolizy i zobojętniania.

W każ dym z powyż szych procesów otrzymaną zawiesinę albo roztwór przenosi się na pł ytkie tace suszące ze stali nierdzewnej i umieszcza w piecu konwekcyjnym z mechanicznym wymuszaniem przepływu powietrza w temperaturze 60-70°C w ciągu czasu wystarczającego do odparowania medium reakcyjnego (wody) i usunięcia wody z polimeru (18-24 godziny). Alternatywnie, otrzymaną zawiesinę albo roztwór można suszyć w bębnie w temperaturze od 100° do 200°C za pomocą gorącej pary w celu odparowania zawartej wody i uzyskania polimeru w postaci płatków. Po wysuszeniu polimer tworzy kruche płatki, które można łatwo oderwać od tac albo powierzchni bębna i zemleć na pożądany drobny proszek zapewniając zadowalające właściwości stabilizowania protezy dentystycznej. Sposoby wytwarzania tych mieszanych soli polimerów AVE/MA są znane ponadto z amerykańskich opisów patentowych nr US 5073604 dla Holeva et al. z dnia 17 grudnia 1991 roku, nr US 5872161 dla Lianga et al. z dnia 16 lutego 1999 roku i nr US 5830933 dla Synodis et al. z dnia 3 listopada 1998.

Mieszane sole polimeryczne mają wyjątkowe właściwości klejące po zetknięciu się z wodą albo śliną, tak że są one nadzwyczaj użyteczne jako materiały klejowe do protez dentystycznych w kompozycjach do protez. Kompozycje według wynalazku zawierają bezpieczne i skuteczne klejowo ilości mieszanych soli polimerycznych, korzystnie co najmniej 20% wagowo, a zwłaszcza co najmniej 30%

PL 199 661 B1 wagowo w stosunku do kompozycji, jako jedyny składnik klejowy albo jako klej stosowany łącznie z innymi skł adnikami klejowymi.

Kompozycje klejowe do protez dentystycznych według wynalazku zawierają ewentualnie co najmniej jedną nieklejową warstwę samopodtrzymującą. Nieklejowa warstwa samopodtrzymująca charakteryzuje się zdolnością utrzymywania siły i zapewnienia integralności kompozycji klejowej w obecności wody i/lub śliny. Nieklejowa warstwa samopodtrzymująca może zawierać takie materiały jak poliester, polipropylen, nylon, sztuczny jedwab, octan celulozy, nieklejowe pochodne celulozy, tkaninę, runo włókniste, papier, tworzywo sztuczne, skórę wyprawioną, wosk mikrokrystaliczny, włókna syntetyczne, włókna naturalne i ich mieszaniny, przy czym korzystne są nieklejowe pochodne celulozy, poliester, polipropylen, nylon, sztuczny jedwab, tkanina, papier, wosk mikrokrystaliczny i ich mieszaniny, a zwłaszcza poliester, polipropylen, sztuczny jedwab, nylon, tkanina i papier.

Nieklejowa warstwa samopodtrzymująca może mieć każdą fizyczną postać odpowiednią do zapewnienia siły i/lub integralności kompozycjom klejowym według wynalazku. Takie postacie fizyczne obejmują ciągłą, pociętą włókninę, tkaninę i ich połączenia. Ponadto nieklejową warstwę samopodtrzymującą można wytwarzać każdym sposobem znanym powszechnie w tej dziedzinie. Takie procesy wytwarzania obejmują warstwy niezwiązane, związane przez rozpylanie, związane wirowo, związane igłowo, zgrzebne, rozdmuchiwane ze stanu stopienia, wiązane drogą drukowania dziurek, igłowane, układane na mokro, układane na sucho i ich połączenia.

Kompozycje według wynalazku mogą zawierać także i inne składniki klejowe. Te składniki klejowe, jeżeli są obecne, stosuje się w bezpiecznych i skutecznych ilościach klejowych. Na ogół zawartość innych składników klejowych może wynosić od 0 do 90%, korzystnie od 10 do 70%, a zwłaszcza od 20 do 50% wagowo kompozycji. Do odpowiednich składników klejowych należy rozpuszczalny w wodzie hydrofilowy koloid albo polimer, który ma właściwość pęcznienia po wystawieniu na działanie wilgoci z utworzeniem śluzowatej masy. Do takich materiałów klejowych należą naturalne gumy, syntetyczne polimeryczne gumy, kopolimeryczny kwas AVE/MA, kopolimeryczny bezwodnik AVE/MA/IB, polimery syntetyczne, polimery klejące błonę śluzową, polimery hydrofilowe, pochodne cukrów, pochodne celulozy i materiały klejowe stosowane powszechnie w kompozycjach do stabilizowania protez dentystycznych i zgodne z przedmiotowymi polimerami według wynalazku, oraz ich mieszaniny. Przykłady takich materiałów obejmują gumę karaya, gumę guar, żelatynę, algin, alginian sodowy, gumę tragakantową, chitosan, poliglikol etylenowy, polimery akryloamidowe, karbopol, polialkohol winylowy, poliaminy, polizwiązki czwartorzędowe, polibuteny, silikony, polimery tlenku etylenu, poliwinylopirolidon, kationowe polimery poliakryloamidowe.

Korzystnymi materiałami są pochodne celulozy, poliglikol etylenowy, politlenek etylenowy, guma karaya, alginian sodowy, chitosan, polialkohol winylowy i ich mieszaniny, a zwłaszcza pochodne celulozy, takie jak metyloceluloza, karboksymetyloceluloza, hydroksyetyloceluloza, hydroksypropyloceluloza, hydroksypropylometyloceluloza i ich mieszaniny.

Kompozycje według wynalazku mogą zawierać także środek redukujący. Środek redukujący sprzyja wyjmowaniu protezy z jamy ustnej po nałożeniu na protezę mieszanej soli polimerycznej. Stosowanym tu korzystnie środkiem redukującym jest kwas askorbinowy i jego rozpuszczalne w wodzie sole. Środek redukujący można stosować także w połączeniu ze środkiem chelatującym. Do korzystnych środków chelatujących należy cytrynian, winian, mleczan, itp. Środek redukujący i/lub środek chelatujący można wprowadzać do kompozycji za pomocą znanych w tej dziedzinie nośników, które są bezpiecznie przy podawaniu doustnym (to jest nietoksyczne i zatwierdzone do stosowania u ludzi). Do takich noś ników należą ś rodki powierzchniowo czynne, rozpuszczalniki, itp.

Środek redukujący i/lub środki chelatujące stosuje się w bezpiecznych i skutecznych ilościach. Stosowane tu określenie „bezpieczne i skuteczne ilości” oznacza ilość wystarczającą do wspomagania luzowania trzymania protezy dentystycznej w jamie ustnej bez toksyczności dla użytkownika, uszkodzenia tkanki ustnej i zmiany materiału protezy. Zatem nosiciel protezy nakłada kompozycję klejową na bazie mieszanej soli polimerycznej na protezy dentystyczne albo tkankę ustną i umieszcza protezę w jamie ustnej. Jeżeli jest pożądane wyjęcie protezy, to nosiciel przesuwa szybko w ustach kompozycję uwalniającą protezę, zawierającą środek redukujący i/lub środki chelatujące i odpowiedni rozpuszczalnik (rozpuszczalniki) i która wspomaga zluzowanie trzymania się protezy.

Kompozycje według wynalazku mogą zawierać także jeden albo więcej toksykologicznie akceptowalnych plastyfikatorów. Stosowane tu określenie toksykologicznie akceptowalny stosuje się do opisywania materiałów, które nadają się pod względem swojej toksyczności do podawania ludziom i/lub niższym zwierzętom. Do plastyfikatorów, które można stosować w niniejszych kompozycjach,

PL 199 661 B1 należy ftalan dwumetylu, ftalan dwuetylu, ftalan dwuoktylu, gliceryna, glikol dwuetylenowy, glikol trójetylenowy, Igepal®, Gafac®, sorbit, fosforan trójkrezylu, sebacynian dwu-metylu, glikolan etylu, glikolan etyloftaliloetylu, o- i p-toluenoetylosulfonamid i ich mieszaniny. Zawartość plastyfikatorów może wynosić od 0 do 70%, a zwłaszcza od 1 do 30% wagowo kompozycji.

Kompozycje klejowe do protez dentystycznych według wynalazku, które zawierają także nieklejową warstwę samopodtrzymującą, mogą zawierać ponadto powłokę, która jest lepka względem suchych protez dentystycznych i, jeżeli jest obecna, będzie umieszczona po jednej stronie kompozycji klejowej do protezy dentystycznej. Kompozycje nadające się do stosowania jako ten rodzaj warstwy klejowej obejmują polibuteny, silikony, gumy, wazelinę, polimery naturalne, polimery syntetyczne i ich mieszaniny. Zawartość warstwy klejowej może wynosić od 0 do 70%, a zwłaszcza od 0,5 do 20% wagowo w stosunku do kompozycji.

Do innych odpowiednich składników należą barwniki, środki konserwujące, takie jak metyloi propyloparaben, ś rodki zagę szczają ce, takie jak dwutlenek krzemu i poliglikol etylenowy, oraz noś niki, takie jak ciekła wazelina, wazelina, olej mineralny i gliceryna, przy czym korzystny jest poliglikol etylenowy, dwutlenek krzemu i wazelina. Zawartość barwników, środków konserwujących, środków zagęszczających i nośników może wynosić od 0 do 20% wagowo kompozycji.

Kompozycje według wynalazku mogą zawierać także jeden albo więcej składników, które nadają zapach, smak i korzystne odczucie (środki rozgrzewające albo chłodzące). Do odpowiednich składników należą naturalne albo sztuczne środki słodzące, mentol, mleczan mentylu, olejek wintergrinowy, olejek mięty pieprzowej, olejek mięty zielonej, alkohol z liści, olejek z pączków goździka, anetol, salicylan metylu, eukaliptol, cynamon chiński, octan 1-mentylu, szałwia, eugenol, olejek pietruszkowy, oksanon, alfa-irisone, majeranek, cytryna, pomarańcza, propenyloguaetol, cynamon, wanilina, tymol, linalol, glicerynowy acetal aldehydu cynamonowego, znany jako CGA, i ich mieszaniny, oraz środki chłodzące. Środkiem chłodzącym może być każdy z szerokiej gamy materiałów.

Do takich materiałów należą karboksamidy, mentol, ketale, diole i ich mieszaniny, przy czym do korzystnych środków chłodzących w niniejszych kompozycjach należą paramentanowe środki karboksamidowe, takie jak N-etylo-p-mentano-3-karboksamid, znany w handlu jako „WS-3”, N-2,3-trójmetylo-2-izopropylobutanamid, znany jako „WS-23”, i ich mieszaniny. Dodatkowe korzystne środki chłodzące wybiera się z grupy obejmującej mentol, 3-1-mentoksy-propanodiol-1,2 znany jako TK-10, produkowany przez firmę Takasago, glicerynowy acetal mentonu, znany jako MGA, produkowany przez firmę Haarmann and Reimer, oraz mleczan mentylu znany jako Frescolat®, produkowany przez firmę Haarmann and Reimer. Stosowane tu określenia „mentol” i „mentyl” obejmują prawo- i lewoskrętne izomery tych związków oraz ich mieszaniny racemiczne. TK-10 jest znany z amerykańskiego opisu patentowego nr US 4459425 dla Amano et al. z dnia 7/10/84. WS-3 i inne środki są znane z amerykańskiego opisu patentowego nr US 4136163 dla Watsona et al. z dnia 23 stycznia 1979 roku. Zawartość tych środków może wynosić od 0 do 50% wagowo kompozycji.

Niniejsze kompozycje można stosować jako klej do protez dentystycznych i/lub stosować jako klej biologiczny na mokrą tkankę, taką jak tkanki śluzowe, rany, błony śluzowe ust, itp. Niniejsze kompozycje klejowe można stosować w celu doprowadzenia do tkanki śluzowej albo mokrej jednego albo więcej terapeutycznych środków czynnych nadających się do podawania miejscowego. Stosowane tu określenie terapeutyczne środki czynne opisuje środki, które są farmakologicznie czynne, gdy są wchłonięte przez mokrą tkankę albo śluzowe powierzchnie ciała, takie jak jama ustna, rany, albo nałożone na powierzchnie skóry. Zawartość terapeutycznie czynnych środków może wynosić od 0 do 70% wagowo kompozycji.

Do terapeutycznych środków czynnych użytecznych w niniejszych kompozycjach należą środki przeciwbakteryjne, takie jak jod, sulfonamidy, bisdwuguanidy albo związki fenolowe, antybiotyki, takie jak tetracyklina, neomycyna, kanamycyna, metronidazole albo klindamycyna, środki przeciwzapalne, takie jak aspiryna, acetaminofen, naproxen i jego sole, ibuprofen, ketorolac, flurbiprofen, indomethacin, eugenol albo hydrokortizon, dentystyczne środki odczulające, takie jak azotan potasowy, chlorek strontu albo fluorek sodowy, środki znieczulające, takie jak lidocaine albo benzocaine, środki przeciwgrzybowe, środki aromatyczne, takie jak kamfora, olejek eukaliptusowy, środki zapachowe, środki smakowe albo środki sprzyjające odczuwaniu (środki rozgrzewające albo chłodzące) oraz pochodne aldehydów, takie jak benzaldehyd, insulina, steroidy i środki przeciwnowotworowe. Oczywiście, że w celu uzyskania optymalnego skutku w niektórych postaciach terapii uż yteczne mogą być połączenia tych środków w tym samym układzie podawania. Zatem, na przykład, środki przeciwbakteryjne i ś rodki przeciwzapalne mogą być łączone w jeden układ podawania w celu zapewnienia połączonej skuteczności.

PL 199 661 B1

Sposób wytwarzania kompozycji według wynalazku do protez dentystycznych (kremy, proszki, opłatki, płyny, aerozole, pasty) polega na konwencjonalnych sposobach znanych w tej dziedzinie. Konwencjonalne sposoby są znane z amerykańskich opisów patentowych nr US 5525652 z dnia 11 czerwca 1996 roku dla Clarke et al., nr US 3003988 z dnia 10 października 1961 roku dla Germanna et al., nr US 5073604 dla Holeva et al. z dnia 17 grudnia 1991 roku i nr US 5872161 dla Lianga et al. z dnia 16 lutego 1999 roku.

Sposób wytwarzania kompozycji klejowych według wynalazku do protez dentystycznych, zawierających ewentualnie nieklejową warstwę samopodtrzymującą, polega na nakładaniu odważonej ilości składników klejowych na nieklejową warstwę samopodtrzymującą. Ten sposób jest znany z amerykańskich opisów patentowych nr US 5877233 dla Lianga et al. z dnia 2 marca 1999 roku, nr US 5872160 z dnia 2/16/99 dla Lianga et al. i nr US 5880172 dla Rajaiah et al. z dnia 25 paź dziernika 1996 roku.

Określenie „mieszanina” stosowane w tej sekcji „Sposób wytwarzania kompozycji” dotyczy roztworu, papki albo zawiesiny.

Składniki klejowe można nakładać na nieklejową samopodtrzymującą warstwę stosując różne sposoby, do których należą: (a) zwilżanie nieklejowej, samopodtrzymującej warstwy wodą, jednorodne przesiewanie proszku (proszków) składników klejowych na mokrą warstwę, a następnie ponowne zwilżanie warstwy wodą, (b) rozpuszczanie składnika (składników) klejowego w wodzie i/lub innym rozpuszczalniku (rozpuszczalnikach) i nakładanie otrzymanej mieszaniny na warstwę, (c) powlekanie warstwy mieszaniną wytworzoną w czasie przetwarzania polimeru AVE/MA, (d) wprowadzanie składnika (składników) klejowego do warstwy w czasie jej wytwarzania oraz (e) rozpuszczanie składnika (składników) klejowego w wodzie i/lub rozpuszczalniku (rozpuszczalnikach), zwilżanie/nakładanie otrzymanej mieszaniny na warstwę i jednorodne przesiewanie jednego albo więcej klejów w postaci proszku na mokrą/powleczoną warstwę i ewentualne ponowne powlekanie/zwilżanie warstwy mieszaniną i/lub wodą, (f) sposób etapu (e) powtórzony wiele razy oraz (g) każde połączenie powyższych sposobów od (a) do (f).

Jak opisano wyżej, składniki klejowe można rozpuszczać w wodzie i/lub innych rozpuszczalnikach, a otrzymaną mieszaninę nakładać na warstwę. Do rozpuszczalników polimerów należy woda i/lub alkohole, takie jak metanol, propanol, izopropanol, etanol, butanol, butanodiol-1,4, cykloheksanol i glikol dwuetylenowy, etery albo eteroalkohole, takie jak tetrahydrofuran, eter jednometylowy glikolu etylenowego, eter jednometylowy glikolu dwuetylenowego, dioksan i eter etylowy, estry, takie jak octan metylu, octan etylu i octan sec-butylu, aldehydy, ketony albo ketonoalkohole, takie jak benzaldehyd, roztwór formaldehydu, keton metylowoetylowy, alkohol dwuacetonowy, aceton, cykloheksanon, tlenek mezytylu i keton metylowoizobutylowy, laktamy albo laktony, takie jak N-metylo-2-pirolidon, N-winylo-2-pirolidon, 2-pirolidon i butyrolakton, węglowodory, takie jak benzen, toluen, ksylen, heksan, benzyna lakowa, olej mineralny i benzyna, chlorowane i węglowodory, takie jak czterochlorek węgla, chlorobenzen, chloroform, dwuchlorek etylenu, chlorek metylenu, nitroparafiny, takie jak nitroetan i nitrometan, merkaptany, takie jak tiofenol i 2-merkapto-1-etanol i inne, takie jak kwas octowy, pirydyna i dwumetyloformamid.

Korzystnym rozpuszczalnikiem polimerów jest woda, metanol, propanol, izopropanol, tetrahydrofuran, octan metylu, benzaldehyd, roztwór formaldehydu, metyloetyloketon, alkohol dwuacetonowy, N-metylo-2-pirolidon, N-winylo-2-pirolidon, dwumetyloformamid i ich mieszaniny. Związki stosowane powszechnie jako plastyfikatory można wykorzystać także jako rozpuszczalniki polimerów. Do takich plastyfikatorów należy ftalan dwumetylu, ftalan dwuetylu, ftalan dwuoktylu, gliceryna, glikol dwuetylenowy, glikol trójetylenowy, Igepal® CO-630, Gafac® RE-610, sorbit, fosforan trójkrezylu, sebacynian dwumetylu, glikolan etylu, etyloftaliloglikolan etylu i p-toluenoetylosulfonamid.

Do rozpuszczalników innych klejów, takich jak CMC, które mogą być ewentualnie zawarte w kompozycjach klejowych, należą mieszaniny wody i rozpuszczalnych w wodzie rozpuszczalników, takich jak etanol i aceton. Roztwory o niskim stężeniu można przygotować z ilością do 40% acetonu i/lub 50% alkoholu. Do innych rozpuszczalników, które można stosować w kompozycjach, należą etanoloaminy, glikol etylenowy, gliceryna, heksanotriol-1,2,6, jedno-, dwu- i trójacetyna, pentanodiol-1,5, poliglikol etylenowy (ciężar cząsteczkowy 600 albo mniejszy), glikol propylenowy i trójmetylolopropan.

Gdy kompozycje klejowe przygotowuje się drogą rozpuszczania składnika (składników) klejowego w wodzie i/lub innych rozpuszczalnikach, to różne rozwiązania sposobu obejmują rozpuszczanie polimerów w jednym albo więcej rozpuszczalnikach polimerów, rozpuszczanie ewentualnego kleju w odpowiednim rozpuszczalniku i nakładanie otrzymanej mieszaniny na nieklejową warstwę samopodtrzymującą, a następnie ewentualne przesiewanie jednego albo więcej klejów na powleczoną

PL 199 661 B1 warstwę. Powlekanie warstwy można prowadzić technikami powszechnie stosowanymi w tej dziedzinie, włącznie z wytłaczaniem, zgarnianiem listwą, rozpylaniem, zanurzaniem, itp.

Po nałożeniu polimeru na warstwę za pomocą jednego z wyżej opisanych środków warstwę suszy się. Następnie kompozycję klejową do protez dentystycznych zmiękcza się mechanicznie przepuszczając ją przez wałek pierścieniowy albo mikrokruszarkę albo każdy inny odpowiedni środek. Następnie kompozycję prasuje się gładko w prasie hydraulicznej albo na płaskim wałku albo innym odpowiednim środku i przycina w matrycy do kształtów protez dentystycznych, które mogą ułatwiać nakładanie kompozycji na protezy.

Następujące przykłady opisują dalej i przedstawiają rozwiązania niniejszego wynalazku.

P r z y k ł a d I (A-O)

W następują cych przykł adach A do O opisuje się róż ne sole mieszane i sposób wytwarzania tych mieszanych soli polimerów AVE/MA.

	A	B	C	D
1	2	3	4	5
Składnik	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)
Woda	2850	2850	2841	2850
Wodorotlenek wapniowy		17,08	17,08	8,54
Węglan strontu	39,71	5,67	11,35	39,71
Tlenek cynku	12,51	12,51	10,95	3,13
Bezwodnikowy polimer AVE/Ma¹	120	120	120	120
Otrzymana mieszana sól	Sr(35%)/- Zn(20%)/- FA(45%)	Ca(30%)/- Sr(5%)/- Zn(20%)/- FA(45%)	Ca(30%)/- Sr(10%)/- Zn(17,5%) /FA(42,5%	Ca(15%)/Sr (35%)/Zn(5%)/FA(45%)
	E	F	G	H
Składnik	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)
Woda	2842	2850	2850	2850
Wodorotlenek wapniowy	14,24	5,13		2,7
Węglan strontu	11,35	39,71	39,71	11,35
Tlenek cynku	12,51	12,51	3,13	12,51
n-Wodny siarczan żelaza				0,34
Wodorotlenek sodowy				6,15
Tlenek magnezu				3,1
Bezwodnikowy polimer ave/ma¹	120	120	120	120
Otrzymana mieszana sól	Ca(25%)/- Sr(10%)/ Zn(20%)/- FA(45%)	Ca(9%)/- Sr(35%)/- Zn(20%)/- FA(36%)	Sr(35%)Zn(5%) /FA(60%)	Ca(4,75%)/- Sr(10%)/- Zn(20%)/- Fe(0,25%) FA(55%)/- Mg(10%)
	I	J	K	L
Składnik	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)
Woda	2844	2835	2837	2832

PL 199 661 B1 cd. tabeli

1	2	3	4	5
Wodorotlenek wapnia	14,24	9,97	11,39
Węglan strontu	5,67	22,69	22,69	36,87
Tlenek cynku	12,51	12,51	3,13	10,95
Tlenek magnezu	3,10
Bezwodnikowy polimer AVE/MA¹	120	120	120	120
Otrzymana sól mieszana	Ca(25%)/- Sr(5%)/- Zn(20%)/- Mg(10%)/- FA(40%)	Ca(17,5%)/- Sr(20%)/- Zn(20%)/- FA(42,5%)	Sr(35%)/- Zn(5%)/- FA(60%)	Sr(32,5%)/ Zn(17,5%)/- FA(50%)

	M	N	O
Składnik	(w gramach)	(w gramach)	(w gramach)
Woda	2842	2836	2823
Wodorotlenek wapniowy	19,93	8,54
Węglan strontu	5,67	22,69	51,06
Tlenek cynku	12,51	12,51	6,25
Bezwodnikowy polimer AVE/Ma¹	120	120	120
Otrzymana mieszana sól	Ca(35%)/- Sr(5%)/- Zn(20%)/- FA(40%)	Ca(15%)/- Sr(20%)/- Zn(20%)/- FA(45%)	Sr(45%)/- Zn(10%)/- FA(45%)

¹ Gantrez AN 169 dostępny w firmie ISP Corporation i/lub kopolimer AVE/MA o lepkości właś ciwej 6,3 i/lub 7,3

Powyższe składniki waży się i dodaje mieszając do 4-litrowego naczynia reakcyjnego stosując 15% wody w celu wstępnego zawieszenia wszystkich proszków z wyjątkiem AVE/MA. Pozostałe proszki spłukuje się ze ścianki naczynia i poddaje mieszaninę reakcji w temperaturze od 80° do 95°C. Następnie roztwór suszy się na tacach w piecu w temperaturze od 60° do 70°C i miele wszystkie wysuszone płatki na drobny proszek. Równoważne mieszane sole AVE/MA/IB można otrzymać takim samym sposobem jak wyżej, zastępując w różnych ilościach AVE/MA/IB zamiast AVE/MA.

P r z y k ł a d II

Kompozycje do stabilizowania protez dentystycznych w postaci kremu można wytwarzać drogą mieszania ze sobą następujących składników:

	Ciężar (gramy)
Olej parafinowy	89,74
Biała wazelina	82,01
Karboksymetyloceluloza sodowa	75,00
Koloidalny dwutlenek krzemu	4,28
Barwnik (Opatint Red Dye)	0,23
Każda mieszana sól kopolimeru AVE/MA z przykładów A-O albo każda mieszana sól terpolimeru AVE/MA/IB z przykładów A-O	123,75

PL 199 661 B1

Czerwony barwnik, wazelinę i olej mineralny odważa się, ogrzewa i miesza w słoju szklanym w temperaturze od 50° do 60°C aż do uzyskania widocznej jednorodnoś ci. Nastę pnie proszki odważ a się i miesza ze sobą przez wstrząsanie w pojemniku (koloidowy dwutlenek krzemu, CMC, sól mieszaną kopolimeru AVE/MA albo sól mieszaną terpolimeru AVE/MA/IB). Następnie proszki miesza się z cieczą za pomocą ł opatki aż do uzyskania wizualnie jednorodnego ró ż owego kremu. Krem moż na modyfikować przez zwiększanie albo zmniejszanie zawartości mieszanej soli AVE/MA albo mieszanej soli AVE/MA/IB od 0 do 18,75 grama, wazeliny od 0 do 18,75 grama i/lub CMC od 0 do 18,75 grama. Powyższą kompozycję kremową można modyfikować także stosując mieszaniny różnych mieszanych polimerycznych soli AVE/MA i/lub mieszanych soli AVE/MA/IB. Pacjent umieszcza na protezie od 0,1 do 2 gramów kompozycji kremowej, a następnie wkłada protezę do swojej jamy ustnej i wciska na swoje miejsce.

P r z y k ł a d III

Kompozycje do stabilizowania protez dentystycznych w postaci proszku można wytwarzać drogą mieszania ze sobą następujących składników:

	Ciężar (gramy)
Karboksymetyloceluloza sodowa	40,00
Każda mieszana sól AVE/MA z przykładów A-O albo każda mieszana sól AVE/MA/IB z przykładów A-O	60,00

Wszystkie składniki miesza się ze sobą, a następnie można modyfikować powyższe kompozycje zwiększając albo zmniejszając zawartość mieszanej soli AVE/MA albo mieszanej polimerycznej soli AVE/MA/IB od 0 do 50 gramów i/lub CMC od 0 do 40 gramów. Powyższe kompozycje proszkowe można modyfikować także stosując mieszaniny różnych mieszanych soli AVE/MA i/lub mieszanych soli AVE/MA/IB. Pacjent umieszcza od 0,1 do 2 gramów kompozycji na wstępnie zwilżonej protezie, pozostawiając ją do szybkiego uwodnienia, a następnie umieszcza protezę w swoich ustach i wciska ją na swoje miejsce.

P r z y k ł a d IV

Kompozycje do stabilizowania protez dentystycznych w postaci opłatka można wytwarzać przez nawilżenie wodą włókniny poliestrowej o wielkości 147,32 cm na 50,8 cm (nieklejowa warstwa samopodtrzymująca), a następnie ten mokry arkusz pokrywa się jednorodnie wymienionymi niżej kompozycjami. Z kolei warstwę zwilża się ponownie wodą i suszy. Kompozycję zmiękcza się mechanicznie za pomocą pierścieniowego wałka, a następnie wygładza na prasie hydraulicznej i przycina w matrycy do pożądanych kształtów. Następnie te kompozycje w postaci opłatka zwilża się i nakłada na protezy dentystyczne, które umieszcza się następnie w ustach i wciska na swoje miejsce.

	Ciężar (gramy)
Karboksymetyloceluloza sodowa	60,00
Każda mieszana sól AVE/MA z przykładów A-O albo każda mieszana sól AVE/MA/IB z przykładów A-O	90,00

Te kompozycje w postaci opłatków można modyfikować zwiększając albo zmniejszając ilość mieszanej soli polimerycznej AVE/MA albo mieszanej soli polimerycznej AVE/MA/IB od 0 do 60 gramów i/lub CMC od 0 do 60 gramów. Powyższe kompozycje w postaci opłatków można modyfikować stosując mieszaniny różnych mieszanych soli AVE/MA i/lub mieszanej soli polimerycznej AVE/MA/IB.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Kompozycja klejowa do protez dentystycznych, zawierająca mieszaną sól kopolimeru eteru alkilowo-winylowego i kwasu albo bezwodnika maleinowego, przy czym mieszana sól zawiera kationową grupę funkcyjną soli, znamienna tym, że zawiera:

a) od 1 do 50%, a zwłaszcza od 1 do 25% kationów strontowych,

b) od 1 do 40%, a zwłaszcza od 10 do 30% kationów cynkowych,

PL 199 661 B1

c) od 0 do 2,5%, a zwłaszcza od 0,01 do 2% kationu wybranego z grupy obejmującej żelazo, bor, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, miedź, itr, tytan i ich mieszaniny, a zwłaszcza żelazo,

d) od 36 do 60% składnika w postaci nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) polimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB plus wszelkie inne jednowartościowe kationy grup karboksylowych polimeru oraz

e) od 0 do 65%, a zwłaszcza od 15 do 50% kationu wybranego z grupy obejmującej magnez, wapń i ich mieszaniny.
2. Kompozycja klejowa do protez dentystycznych, zawierająca mieszaną sól terpolimeru eteru alkilowo-winylowego, kwasu albo bezwodnika maleinowego i izobutylenu, przy czym mieszana sól zawiera kationową grupę funkcyjną soli, znamienna tym, że zawiera

a) od 1 do 50%, a zwłaszcza od 1 do 25% kationów strontowych,

b) od 1 do 40%, a zwłaszcza od 10 do 30% kationów cynkowych,

c) od 0 do 2,5% kationu wybranego z grupy obejmującej żelazo, bor, glin, wanad, chrom, mangan, nikiel, miedź, itr, tytan i ich mieszaniny,

d) od 36 do 60% składnika w postaci nieprzereagowanych grup karboksylowych (-COOH) polimeru AVE/MA i/lub terpolimeru AVE/MA/IB plus wszelkie inne jednowartościowe kationy grup karboksylowych polimeru oraz

e) od 0 do 65%, a zwłaszcza od 5 do 60% kationu wybranego z grupy obejmującej magnez, wapń i ich mieszaniny.
3. Kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że zawiera ponadto jeden albo więcej składników wybranych z grupy obejmującej dodatkowe składniki klejowe, plastyfikatory, barwniki, środki konserwujące, środki zagęszczające, nośniki, środki zapachowe, środki smakowe, środki do odczuwania i ich mieszaniny, przy czym nośnik wybrany jest z grupy obejmującej wazelinę, ciekłą wazelinę, olej mineralny, glicerynę i ich mieszaniny.
4. Kompozycja według zastrz. 3, znamienna tym, że zawiera ponadto dodatkowy składnik klejowy wybrany z grupy obejmującej naturalne gumy, polimery syntetyczne, polimery mukoklejowe, polimery hydrofilowe, polimery naturalne, pochodne cukrów, pochodne celulozy, mieszane sole kopolimerów AVE/MA albo terpolimerów, kopolimeryczny kwas AVE/MA, kopolimer eteru alkilowo-winylowego i bezwodnika maleinowego i ich mieszaniny, przy czym pochodne celulozy wybrane są z grupy obejmującej hydroksyetylocelulozę, hydroksypropylocelulozę, hydroksypropylometylocelulozę, karboksymetylocelulozę sodową i ich mieszaniny.
5. Kompozycja według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że zawiera ponadto co najmniej jedną nieklejową warstwę samopodtrzymującą, przy czym nieklejowa warstwa samopodtrzymująca wybrana jest z grupy obejmującej poliester, polipropylen, nylon, sztuczny jedwab, octan celulozy, nieklejowe pochodne celulozy, tkaninę, runo włókniste, papier, tworzywo sztuczne, skórę wyprawioną, wosk mikrokrystaliczny, włókna syntetyczne i ich mieszaniny.