PL199451B1

PL199451B1 - Sposób i urządzenie do wytwarzania okładziny tynkowej

Info

Publication number: PL199451B1
Application number: PL367072A
Authority: PL
Inventors: Bruno Callais; Paul Jallon; Jean-Louis Laurent; Michel Rigaudon
Original assignee: Lafarge Platres
Priority date: 2001-05-14
Filing date: 2002-05-10
Publication date: 2008-09-30
Also published as: FR2824552A1; UA78703C2; RU2265514C2; IL158757A0; NZ529451A; NO20035090D0; KR20040012830A; CN1221367C; JP2004528204A; DE60219302D1; AU2002313044B2; ATE358564T1; BR0209686A; FR2824552B1; US7470338B2; ZA200308762B; CN1509226A; EP1389157A1; CA2447561C; CA2447561A1

Abstract

Wynalazek dotyczy sposobu i urz adzenia do wytwarza- nia ok ladziny tynkowej. W sposobie wed lug wynalazku doprowadza si e siarczan wapnia nadaj acy si e do uwodnie- nia i wod e do pierwszego miksera (2), doprowadza si e siarczan wapnia nadaj acy si e do uwodnienia i wod e do drugiego miksera (3), a wymienione etapy doprowadzania przeprowadza si e niezale znie od siebie, doprowadza si e ok ladzin e (5), przygotowuje si e pierwsz a zawiesin e gipsow a przeznaczon a do tworzenia surowej warstwy powierzch- niowej (23) w pierwszym mikserze (2), przygotowuje si e drug a zawiesin e gipsow a przeznaczon a do tworzenia suro- wej warstwy rdzeniowej (33) w drugim mikserze (3), nak la- da si e pierwsz a zawiesin e gipsow a (22) na ok ladzin e (5) i tworzy si e surow a warstw e powierzchniow a (23), nak lada si e drug a zawiesin e gipsow a (32) na surow a warstw e po- wierzchniow a (23) i tworzy si e surow a warstw e rdzeniow a (33), która ma inny sk lad ni z surowa warstwa powierzch- niowa maj aca wy zsz a g estosc ni z surowa warstwa rdze- niowa (33), przygotowuje si e trzeci a zawiesin e gipsow a przeznaczon a do tworzenia drugiej surowej warstwy po- wierzchniowej (43) w trzecim mikserze (4), za s siarczan wapnia nadaj acy si e do uwodnienia i wod e doprowadza si e niezale znie z pozosta lych dwóch mikserów, a wymienion a pierwsz a i trzeci a zawiesin e gipsow a przygotowuje si e w oddzielnych mikserach (2, 4), tworzy si e drug a surow a warstw e powierzchniow a (43) o wy zszej gesto sci ni z g e- stosc surowej warstwy rdzeniowej (33), …………… PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do wytwarzania okładziny tynkowej, a bardziej szczegółowo okładziny tynkowej z rdzeniem gipsowym o gęstości, która zmienia się jako funkcja odległości w stosunku do powierzchni.

Znaną techniką wytwarza się okładzinę tynkową o niskiej gęstości warstwy rdzeniowej przez wprowadzanie pieniących czynników do zawiesiny. Ta warstwa rdzeniowa jest otoczona z obu stron przez warstwy powierzchniowe dużej gęstości. Warstwy powierzchniowe gipsu tworzą jedną część z arkuszami tektury. Ponadto warstwy powierzchniowe mają niską pojemność pęcherzyków gazu. Dlatego przyleganie tej zawiesiny do arkusza tektury jest ulepszone. Warstwy powierzchniowe też powiększają twardość i sztywność okładziny tynkowej.

Sposób wytwarzania okładziny tynkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że doprowadza się siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i wodę do pierwszego miksera, doprowadza się siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i wodę do drugiego miksera, a wymienione etapy doprowadzania przeprowadza się niezależnie od siebie, doprowadza się okładzinę, przygotowuje się pierwszą zawiesinę gipsową przeznaczoną do tworzenia surowej warstwy powierzchniowej w pierwszym mikserze, przygotowuje się drugą zawiesinę gipsową przeznaczoną do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej w drugim mikserze, nakłada się pierwszą zawiesinę gipsową na okładzinę i tworzy się surową warstwę powierzchniową, nakłada się drugą zawiesinę gipsową na surową warstwę powierzchniową i tworzy się surową warstwę rdzeniową, która ma inny skład niż surowa warstwa powierzchniowa mająca wyższą gęstość niż surowa warstwa rdzeniowa, przygotowuje się trzecią zawiesinę gipsową przeznaczoną do tworzenia drugiej surowej warstwy powierzchniowej w trzecim mikserze, zaś siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i wodę doprowadza się niezależnie z pozostałych dwóch mikserów, a wymienioną pierwszą i trzecią zawiesinę gipsową przygotowuje się w oddzielnych mikserach, tworzy się drugą surową warstwę powierzchniową o wyższej gęstości niż gęstość surowej warstwy rdzeniowej, nakłada się drugą surową warstwę powierzchniową na surową warstwę rdzeniową, tworzy się surową okładzinę tynkową, uwadnia się i suszy się okładzinę tynkową.

Przed etapem tworzenia drugiej warstwy powierzchniowej doprowadza się drugą okładzinę i nakłada się na nią trzecią zawiesinę gipsową.

Trzecią zawiesinę gipsową nakłada się na drugą okładzinę, a po etapie nakładania trzeciej zawiesiny gipsowej, obraca się na drugą okładzinę.

Etap tworzenia warstwy obejmuje rozprowadzanie zawiesiny gipsowej.

Surowa warstwa powierzchniowa ma gęstość między 1,2 i 2 g/cm³.

₃

Korzystnie surowa warstwa rdzeniowa ma gęstość między 1 i 1,2 g/cm³.

Korzystnie warstwa powierzchniowa ma gęstość między 0,8 i 1,2 g/cm³ po wyschnięciu.

Korzystnie warstwa rdzeniowa ma gęstość między 0,6 i 1,2 g/cm³ po wyschnięciu.

Stosunek gęstości warstwy powierzchniowej do gęstości warstwy rdzeniowej jest między 1 i 1,5 po wyschnięciu.

Warstwa powierzchniowa ma ilość skrobi mniejszą niż 15 g/m² po wyschnięciu.

Warstwa powierzchniowa ma grubość między 0,1 i 0,5 mm po utworzeniu okładziny tynkowej.

Korzystnie stosuje się okładzinę, która jest tekturą albo bazuje na włóknie szklanym.

Urządzenie do wytwarzania okładziny tynkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera elementy do doprowadzania do okładziny, pierwszy mikser do przygotowywania pierwszej zawiesiny gipsowej zasilany siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą i przeznaczonej do tworzenia surowej warstwy powierzchniowej, elementy do nakładania pierwszej zawiesiny gipsowej na okładzinę, elementy do formowania surowej warstwy powierzchniowej na okładzinie, drugi mikser do przygotowywania drugiej zawiesiny gipsowej zasilany siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą i przeznaczonej do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej, a wymieniony pierwszy i drugi mikser zasilane są siarczanem wapnia nadają cym się do uwodnienia i wodą niezależ nie od siebie, elementy do nakładania drugiej zawiesiny gipsowej na surową warstwę powierzchniową, elementy do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej na surowej warstwie powierzchniowej, trzeci mikser do przygotowywania trzeciej zawiesiny gipsowej zasilany siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą niezależnie od pozostałych dwóch mikserów i przeznaczonej do tworzenia drugiej surowej warstwy powierzchniowej, elementy do doprowadzania drugiej okładziny, elementy do formowania drugiej surowej warstwy powierzchniowej, elementy do nakładania drugiej surowej warstwy powierzchniowej na surowej warstwie rdzeniowej, elementy do prowadzenia wzdłuż okładziny i surowych

PL 199 451 B1 warstw, elementy do formowania okładziny tynkowej i urządzenie do uwodnienia i urządzenie suszące do okładziny tynkowej, która jest tworzona.

Urządzenie korzystnie zawiera elementy do nakładania trzeciej zawiesiny gipsowej na drugą okładzinę.

Urządzenie korzystnie zawiera elementy do odwracania na drugą okładzinę.

Strefa nakładania do pierwszej zawiesiny gipsowej, elementy do tworzenia pierwszej surowej warstwy powierzchniowej, strefa nakładania do drugiej zawiesiny gipsowej i elementy do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej są umieszczone kolejno wzdłuż kierunku prowadzenia, elementy do tworzenia pierwszej surowej warstwy powierzchniowej są pierwsze na linii.

Odległość między mikserem i odpowiednią strefą nakładania zawiesiny gipsowej jest mniejsza niż 1,50 metra.

Urządzenie korzystnie zawiera obwód doprowadzający do mikserów co najmniej siarczan wapnia nadający się do uwodnienia, a co najmniej część tego obwodu jest obsługiwana przez te miksery.

Urządzenie korzystnie zawiera urządzenie formujące do formowania surowej warstwy gipsu.

Korzystnie co najmniej mikser do pierwszej zawiesiny zawiera wirnik obracający się w komorze miksera, elementy do doprowadzania wody blisko osi wirnika, wylot zawiesiny gipsowej, który łączy się ze elementami do nakładania odpowiedniej zawiesiny gipsowej.

Każdy mikser ma elementy do doprowadzania wody, elementy do doprowadzania dodatków, niezależne elementy do regulacji wydajności elementów do doprowadzania wody albo elementami do doprowadzania dodatków.

Sposób i urządzenie do wytwarzania okładziny tynkowej według wynalazku zawiera warstwę rdzeniową zawierającą daną gęstość i dwie warstwy powierzchniowe, których gęstość jest wyższa niż warstwy rdzeniowej. Ponadto sposób i urządzenie do wytwarzania tego typu płyty umożliwia zmniejszenie ilości dodatków i pieniących czynników, wyroby wybrakowane podczas etapu wysychania mogą zostać zmniejszone, spójność między tynkiem i arkuszem tektury może zostać ulepszona i ułatwia sterowanie produkcją i wzrasta dostępność urządzenia do produkcji.

Przedmiot wynalazku przedstawiony jest w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 jest bocznym widokiem urządzenia do produkcji okładziny tynkowej, fig. 2 jest bocznym widokiem urządzenia do doprowadzania do mikserów siarczanu wapnia nadającego się do uwodnienia, fig. 3 jest widokiem z góry wnętrza miksera według wynalazku, a fig. 4 jest widokiem przekroju poprzecznego miksera z fig. 3.

Wynalazek proponuje urządzenie do produkcji zawierające dwa niezależne miksery do przygotowywania zawiesiny gipsowej. Jeden mikser jest użyty by utworzyć surową warstwę powierzchniową na okładzinie, co najmniej jeden mikser jest użyty by utworzyć surową warstwę rdzeniową na warstwie powierzchniowej, surowa warstwa rdzeniowa ma inny skład niż surowa warstwa powierzchniowa.

Figura 1 przedstawia widok z boku urządzenia 1 do produkcji okładziny tynkowej. To urządzenie ma trzy wirniki mikserów 2, 3 i 4, zasilane siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą przez poszczególne przewody 20, 30 i 40, do przygotowania trzech zawiesin gipsowych. Każdy mikser ma wylot zawiesiny, który komunikuje się z odpowiednim elementem do nakładania zawiesiny stanowiącym przewód 21, 31 i 41 do nakładania zawiesiny. Pierwsza okładzina 5 przesuwa się wzdłuż stołu 6 usytuowanego pod przewodami 21, 31, 41 zawiesin gipsowych mikserów 2, 3 i 4. Te miksery są umieszczone jeden po drugim wzdłuż kierunku, w którym pierwsza okładzina przesuwa się. Zawiesina gipsowa o dużej gęstości 22 wychodząca z pierwszego miksera, jest nakładana na pierwszą okładzinę i formuje się w skalibrowaną warstwę 23 przez krążek 24. Ta warstwa 23 będzie pierwszą warstwą powierzchniową. Zawiesina gipsowa 32 o niskiej gęstości wychodząca z drugiego miksera jest nakładana na pierwszą warstwę 23 i jest uformowana w skalibrowaną warstwę 33 przez krążek 34. Ta warstwa 33 będzie warstwą rdzeniową. Środkowa płaszczyzna okładziny tynkowej jest zawarta w tej warstwie rdzeniowej. Zawiesina o dużej gęstości 42 wychodząca z trzeciego miksera 4 jest nakładana na drugą okładzinę 7. Ta zawiesina 42 tworzy skalibrowaną warstwę 43 przez krążek 44, a następnie jest nakładana na warstwie rdzeniowej 33. Zespół uformowany przez warstwy gipsu i okładziny przechodzi przez urządzenie formujące 8. Zostaje wytworzona okładzina tynkowa 9. Ta okładzina 9 jest kierowana dalej i przechodzi przez urządzenie do uwodnienia, a następnie przez urządzenie suszące (nie pokazane).

Urządzenie 1 z fig. 1 ma co najmniej jeden mikser 2 do przygotowywania zawiesiny gipsowej przeznaczonej do tworzenia warstwy powierzchniowej 22. Mikser 2 jest niezależny od drugiego miksera 3 do przygotowywania zawiesiny gipsowej przeznaczonej do tworzenia warstwy rdzeniowej 32. W ten sposób jest możliwe utworzenie warstwy rdzeniowej 33 i warstwy powierzchniowej 23 w okła4

PL 199 451 B1 dzinie tynkowej, te warstwy mają różne fizyczne własności. Ta korzyść będzie opisana bardziej szczegółowo poniżej. Urządzenie do produkcji też umożliwia, by skład jednej albo dwóch warstw w okładzinie tynkowej wybiórczo został zmieniony bez oddziaływania na cechy innych warstw. Można, na przykład, dostosować skład warstwy powierzchniowej okładziny, dla której ta warstwa jest zastosowana, przez użycie różnych proporcji mieszania w mikserach. Możliwe jest także, by zmienić wydajność albo ilość dodatku tylko w jednej z warstw. W ten sposób możliwe jest, na przykład, zmodyfikowanie cechy jednej warstwy w okładzinie tynkowej podczas ciągłego kontynuowania wytwarzania. Użycie kilku mikserów pozwala na zastosowanie małych mikserów. Ponadto jest możliwe, by użyć różne proszki gipsu w różnych mikserach. Ponadto wielkość przewodów 21, 31 i 41 do nakładania może w ten sposób zostać zmniejszona przez przeniesienie mikserów bliżej stołu 6. Ryzyko zablokowania przewodów aglomeratem gipsu w ten sposób jest zmniejszone. Wyloty mikserów są korzystnie umieszczone w odległ o ś ci mniejszej niż 1,5 metra od stoł u 6.

Urządzenie do produkcji obejmuje elementy do prowadzenia wzdłuż pierwszej okładziny. Ta pierwsza okładzina może w ten sposób zostać skierowana wzdłuż, na przykład, przy pasie przenośnika linii uwodnienia. Pierwsza okładzina 5 może zostać zrobiona by przesuwać się wzdłuż płaskiego stołu 6.

Przewód 21 do nakładania doprowadza pierwszą zawiesinę gipsową z miksera do okładziny 5. Przewód 21 do nakładania zawiesiny jest usytuowany w najbliższym na początku punkcie wzdłuż linii przemieszczania się okładziny. Wylot tego przewodu jest umieszczony nad okładziną 5 by nałożyć pierwszą zawiesinę z miksera 2 na tej okładzinie.

Krążek 24 jest umieszczony patrząc w kierunku przepływu przed wylotem przewodu 21 i umożliwia utworzenie pierwszej warstwy powierzchniowej ze skalibrowaną grubością, z pierwszej zawiesiny gipsowej, która została naniesiona. Korzystnie użyty jest krążek, którego szybkość obrotów i/albo odległość w stosunku do stołu 6 może zostać dostosowana żeby możliwe było zmodyfikowanie grubości pierwszej warstwy powierzchniowej. Krążek umożliwia też rozłożenie zawiesiny na całej szerokości okładziny 5.

Przewód 31 do nakładania doprowadza drugą zawiesinę gipsową z miksera 3 na pierwszą warstwą powierzchniową 23. Przewód 31 do nakładania drugiej zawiesiny gipsowej jest umieszczony przed krążkiem 24. Wylot tego przewodu jest umieszczony ponad okładziną 5 i warstwą powierzchniową 23.

Krążek 34 jest umieszczony przed wylotem przewodu 31. Krążek ma funkcję tworzenia warstwy rdzeniowej 33 z drugiej zawiesiny, funkcję kalibrowania grubości tej warstwy rdzeniowej 33 i funkcję rozkładania zawiesiny tej warstwy i tworzenie jej jako jednolitej.

Możliwe jest też zaopatrzenie urządzenia do produkcji w elementy 10 powodujące drgania. Elementy 10 powodujące drgania umożliwiają jednolite rozłożenie zawiesiny gipsowej przez całą szerokość okładziny. Ponieważ ilość zawiesiny gipsowej nakładanej by utworzyć warstwę rdzeniową jest ogólnie większa niż ilość zawiesiny użytej do warstw powierzchniowych, to szczególnie korzystne jest by umieścić elementy powodujące drgania w strefie nakładania drugiej zawiesiny gipsowej.

Przewód 41 do nakładania doprowadza zawiesinę gipsową z miksera 4 na drugą okładzinę 7. Wylot przewodu jest umieszczony ponad okładziną 7.

Krążek 44 jest umieszczony przed wylotem przewodu 41. Krążek ma także funkcję kształtowania, kalibrowania, rozkładania i tworzenia jednolitej zawiesiny i drugiej warstwy powierzchniowej 43.

Żeby uzyskać przyleganie warstw powierzchniowych 23 i 43 do ich poszczególnych okładzin 5 i 7 korzystne jest by zastosować urządzenia do produkcji, w którym nakładanie odpowiedniej zawiesiny gipsowej jest osiągnięte najpierw na okładzinach. W przykładzie z fig. 1, okładziny najpierw są prowadzone wzdłuż zasadniczo przeciwnych kierunków. W ten sposób początkowy kierunek prowadzenia okładziny 7 jest przeciwny do kierunku prowadzenia okładziny tynkowej. Niezależne albo o napędzie elektrycznym krążki są uż yte do odwrotnego kierunku prowadzenia okładziny7. Na fig. 1 widać, że warstwa powierzchniowa 43 jest umieszczona w pionowej pozycji i następnie zostaje odwrócona zanim zostanie nałożona na warstwie rdzeniowej 33. By wytworzyć trzecią zawiesinę gipsową o odpowiedniej lepkości przez dodawanie, na przykład, dodatków albo przez modyfikowanie proporcji mieszania, możliwe jest, by zapobiec warstwę powierzchniową 43 przed rozłączeniem od okładziny 7 albo zapobiec tę warstwę powierzchniową przed rozpadnięciem się.

Krążki 34 i 44 usytuowane są zgodnie z kierunkiem linii procesu wytwarzania, druga warstwa powierzchniowa 43 jest nakładana na warstwie rdzeniowej 33. Żeby było to możliwe, na przykład można użyć jednego albo kilku krążków, które naciskają na okładzinę 7 żeby, umieścić warstwę powierzchniową 43 w kontakcie z warstwą rdzeniową 33. Strefa nakładania usytuowana jest, zgodnie z kierunkiem linii procesu wytwarzania, między drugą warstwą powierzchniową i warstwą rdzeniową, zespół formowania przez warstwy gipsu i okładziny przechodzi przez przejście między urządzeniem formującym 8,

PL 199 451 B1 którym może być płyta i stołem 6. Odległość między płytą formowania i stołem w przybliżeniu określa grubość formowanej okładziny tynkowej 9 kiedy przechodzi ona przez to przejście.

Możliwe jest by zainstalować urządzenia do kontrolowania 25, 35, 45 i regulowania warstw. Można, na przykład, użyć optycznej wiązki by zmierzyć ilość zawiesiny na poziomie krążka formującego. Dalej można w ten sposób zmierzyć odległość między sensorem i zespołem zawiesiny umieszczonym powyżej krążka 34. Ten pomiar może wtedy zostać użyty by zmodyfikować prędkość przepływu zawiesiny z miksera albo zmodyfikować ilość wody albo pieniącego czynnika wprowadzonego do tego miksera. Powstawanie każdej warstwy może w ten sposób zostać lepiej skontrolowane. Gęstość każdej warstwy tworzona w ten sposób zmienia się w niewielkim stopniu podczas wytwarzania okł adziny tynkowej.

Sposób wytwarzania okładziny tynkowej jest w ten sposób stały.

Figura 2 pokazuje widok z boku urządzenia 11 doprowadzającego siarczan wapnia nadający się do uwodnienia do mikserów 2 3 i 4. Nadający się do uwodnienia siarczan wapnia i, jeśli to konieczne, stałe albo płynne dodatki takie jak pieniące czynniki albo czynniki wspomagające przyleganie są wprowadzone przez wlot 12 w przenośniku śrubowym 13. Przenośnik śrubowy 13 jest napędzany, na przykład, przez silnik 14. Wprowadzone produkty przesuwają się wzdłuż przenośnika śrubowego 13. Przenośnik śrubowy 13 umożliwia też zmieszanie siarczanu wapnia i różnych dodatków.

W pokazanym przykładzie wykonania wynalazku przenośnik śrubowy 13 ma wzdłuż jego długości dwa pośrednie wyloty 15 i 16. Te wyloty komunikują się z wlotem dwóch innych przenośników śrubowych 17 i 18. Przenośniki śrubowe 17 i 18 doprowadzają produkty kolejno, do pierwszego i trzeciego miksera 2 i 4.

Pierwszy przenośnik śrubowy 13 ma co najmniej jeden wlot 19 usytuowany przed dwoma wylotami. Wlot 19 umożliwia by zostały wprowadzone dodatkowe dodatki, takie jak włókno szklane czynników pieniących. Koniec pierwszego przenośnika śrubowego 13, patrząc w kierunku przepływu, komunikuje się z wlotem 50 innego przenośnika śrubowego 51. Przenośnik śrubowy 51 przenosi początkowe produkty i dodatkowe dodatki do drugiego miksera 3.

Ta postać wynalazku pozwala podzielonej części zasilanego obwodu zostać użytą przez trzy miksery. Umożliwia to składowi produktów by zostały zmodyfikowane w wyniku działania miksera, do którego te produkty są wprowadzone. W ten sposób jest możliwe żeby tylko włożyć włókna szklane do drugiego miksera 3. W ten sposób unika się blokowania pierwszego i trzeciego miksera 2 i 4, które ogólnie mają mniejsze wymiary niż drugi mikser. Możliwe jest też by dodać czynniki pieniące do drugiego miksera by zmniejszyć gęstość zawiesiny utworzonej w ten sposób.

Wynalazek dotyczy też miksera do przygotowywania zawiesiny. Taki mikser jest pokazany schematycznie na fig. 3 i 4. Żeby przedstawić rysunki bardziej zrozumiale, fig. 4 przedstawia przekrój przez główne elementy fig. 3. Mikser ma silnik napędzający 61, wał napędowy 62, wał wirnika 64, pas transmisyjny łączący wały 62 i 64 i wirnik 65 integralny z wirnikiem 64.

Wirnik 65 zamontowany jest, na przykład, by obrócić się w cylindrycznej komorze mieszającej 67. Ten wirnik ma, na przykład, płaską powierzchnię w formie dysku, który ma zęby w jego promieniowych krańcach. Wirnik może, jeśli to potrzebne, mieć żebra 66, które rozciągają się, na przykład, prostopadle do płaskiej powierzchni, żeby zapewnić lepsze mieszanie zawiesiny gipsowej.

Mikser ma wlot 68 do zasilania siarczanem wapnia i innymi produktami, które rozkładają się w komorze mieszają cej. Ma też zasilanie 69 wodą , która rozkł ada się w komorze mieszają cej 67. Siarczan wapnia nadający się do uwodnienia, dodatki i woda są zmieszane przez wirnik 65 żeby utworzyć jednorodną zawiesinę gipsową.

Zasilanie 69 jest umieszczone, by rzucić wodę do środka wirnika 65. To zasilanie, na przykład, jest wprowadzone do tulei 70, która wystaje nad oś wirnika. Pod wpływem obrotów wirnika woda, która jest wprowadzona przemieszcza się nad płaską powierzchnię wirnika do zewnętrznej strony komory mieszającej i czyści płaską powierzchnię. W ten sposób jakiekolwiek cząstki zawiesiny gipsowej są usunięte z płaskiej powierzchni. Woda ta umożliwia też nasycenie siarczanu wapnia jak również dodatków.

Dodatkowe zasilanie wodą (nie pokazana) może też zostać dodane by powiększyć strumień wody. To doprowadzanie może, na przykład, być przez wstrzyknięcie wody na poziomie siarczanu wapnia zasilającego przewód 68.

Mikser ma też wylot 73 umieszczony w dnie komory mieszającej 67. Ten wylot jest usytuowany promieniowo do zewnętrznej strony komory mieszającej, żeby usuwać zawiesinę gipsową, która jest odwirowana przez rotację wirnika. Zasilający przewód 72 jest umieszczony na poziomie tego wylotu i umożliwia nakładanie zawiesiny gipsowej powstałej na okładzinie, na przykład.

Mikser może też mieć otwór odpowietrzający 71 otwierający się na zewnątrz komory mieszającej. Otwór odpowietrzający 71 jest umieszczony nad komorą mieszającą 67. Jego celem jest usuwanie

PL 199 451 B1 pyłu zawieszonego w komorze mieszającej. Kiedy wirnik obraca się, pył zapełnia powietrze przechodzące przez otwór odpowietrzający i jest usuwany. Punkt wtrysku wody może zostać umieszczony w otworze odpowietrzają cym do rozpuszczania pył i wprowadzania do zawiesiny gipsowej. Powietrze wychodzące przez otwór odpowietrzający jest w ten sposób wolne od pyłu.

Zasilający wlot 68 dla siarczanu wapnia nadającego się do uwodnienia, otwór odpowietrzający 71 i wylot 73 komory mieszają cej są rozmieszczone wzglę dem siebie nawzajem w uprzywilejowany sposób. Jeżeli przyjmie się, że wirnik obraca się zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara na fig. 3, wlot siarczanu wapnia jest umieszczony pod bardzo małym kątem za wylotem komory. W ten sposób proszek gipsu i dodatek są obracane co najmniej jeden pełny cykl w komorze mieszającej 67 zanim zostaną usunięte. Proszek może w ten sposób lepiej zostać nasycony wodą. Ponadto otwór odpowietrzający 71 jest korzystnie usytuowany pod bardzo małym kątem przed wylotem miksera. Większość pyłu wytworzona we wlocie proszku w ten sposób jest nasycona w wodzie zanim osiągnie otwór odpowietrzający. Z powodu odległości między otworem odpowietrzającym i zasilaniem siarczanem wapnia, otwór odpowietrzający w ten sposób ma mniej pyłu.

Mikser może też mieć zasilanie do ustawiania opóźniacza, który otwiera się w komorze mieszającej. Mikser może też mieć oddzielne zasilanie do dowolnych dodatków. Te zasilania mogą też indywidualnie być regulowane. Wszystkie ilości dodatków mogą w ten sposób zostać skontrolowane bezpośrednio na poziomie miksera. Dawkowanie zawiesiny gipsowej w celu uformowania może w ten sposób być bardzo dokładne.

Wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania okładziny tynkowej. W opisie, który jest przedstawiony poniżej, surowa warstwa gipsu jest warstwą gipsu, w której utwardzanie lub hydrauliczne spajanie nie jest ukończone. W ten sposób są wyznaczone warstwy gipsu, które jeszcze nie przeszły przez etap suszenia.

Według tego sposobu, siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i woda są doprowadzone do pierwszego, drugiego i trzeciego miksera 2, 3 i 4. Zawiesiny gipsowe w ten sposób są przygotowane w każdym z mikserów. Te zawiesiny gipsowe są przygotowane w taki sposób, żeby otrzymać zawiesinę w drugim mikserze, której gęstość jest niższa niż gęstość zawiesiny w pierwszym i trzecim mikserze. Kilka zawiesin gipsowych z identycznymi gęstościami ale z różnymi fizycznymi własnościami, na przykład różnymi wytrzymałościami na rozciąganie albo różnymi wypełnieniami mogą też zostać przygotowane w zakresie wynalazku. Kilka parametrów pozwala by otrzymać zawiesiny gipsowe z różnymi gęstościami. Jest to możliwe przez wprowadzenie różnych pieniących czynników, użycie różnych proporcji mieszania, albo użycie różnych szybkości obrotowych miksera albo użycie różnych wypełniaczy.

Pierwsza zawiesina gipsowa z pierwszego miksera jest następnie stosowana do pierwszej okładziny. W ten sposób jest utworzona pierwsza surowa warstwa powierzchniowa. Ta warstwa może zostać wykonana jednolicie, zostać rozprowadzona i zostać skalibrowana jak opisano poprzednio.

Druga zawiesina gipsowa z drugiego miksera jest następnie nakładana na pierwszą surową warstwę powierzchniową. W ten sposób jest utworzona surowa warstwa rdzeniowa z niższą gęstością niż pierwsza surowa warstwa powierzchniowa. Ta warstwa rdzeniowa może też zostać wykonana jednolicie, zostać rozprowadzona i zostać skalibrowana.

Trzecia zawiesina gipsowa z trzeciego miksera jest nakładana na drugą okładzinę. W ten sposób jest utworzona druga surowa warstwa powierzchniowa z gęstością wyższą niż surowa warstwa rdzeniowa. Jak przedstawiono w przykładzie na fig. 1 i 2 korzystnie jest utworzyć uprzednio drugą surową warstwę powierzchniową na drugiej okładzinie. Uformowana okładzina i warstwa powierzchniowa jest następnie odwrócona i jest nałożona na warstwę rdzeniową. Ta operacja odwracania może zostać osiągnięta przez zastosowanie krążków zawracających 46, które pozwalają okładzinie 7 zostać odchyloną. Te krążki działają na powierzchni okładziny przeciwnej do powierzchni, która przyjmuje trzecią zawiesinę gipsową. W ten sposób warstwa 43 nie jest zniekształcona przez krążki 46. Krążki te mogą też być napędzane silnikiem by przesuwać się wzdłuż okładziny 7.

Druga surowa warstwa powierzchniowa wtedy jest nakładana na surową warstwę rdzeniową. Zestaw może wtedy zostać skalibrowany jak opisano poprzednio.

Uformowana surowa okładzina tynkowa jest następnie pozostawiona żeby uwodnić się, kiedy pozwoli się gipsowi, by stężał. Okładzina tynkowa jest następnie wysuszona, by usunąć zbędną wodę z płyty.

Ten sposób też pozwala na niezależne przygotowanie zawiesiny gipsowej o różnej gęstości. Można w ten sposób otrzymać warstwę powierzchniową o dużej gęstości, która zwiększa przyleganie między warstwą powierzchniową i okładziną. W ten sposób jest możliwe zmniejszenie albo wyeliminowanie dodatku dodatków spajających w zawiesinie gipsowej przeznaczonych do tworzenia warstwy powierzchniowej. Można w ten sposób użyć skrobi w ilości mniejszej niż 15 g/m². Ponadto warstwa powierzchniowa

PL 199 451 B1 o dużej gęstoś ci jest bardziej odporna na wypalanie w suszarni. Ryzyko wytwarzania wadliwych płyt jest w ten sposób zmniejszone. Można w ten sposób zmniejszyć albo wyeliminować dodatek przeciw wypalaniu taki jak kwas winowy. Warstwa powierzchniowa o dużej gęstości też usztywnia całą płytę. I tak wyższa gęstość warstwy powierzchniowej, a więcej gęstości warstwy rdzeniowej może zostać zmniejszona. W ten sposób może zostać wytworzona lekka okładzina tynkowa.

W ten sposób możliwe jest by przygotować zawiesinę gipsową o gęstości między 1,2 i 1,6 kg/l w pierwszym i trzecim mikserze, która następnie jest użyta by utworzyć warstwy powierzchniowe. Jeśli to konieczne możliwe jest by przygotować zawiesinę gipsową o gęstości z między 1,6 i 2 kg/l. Jest też możliwe by przygotować zawiesinę gipsową w drugim mikserze o gęstości między 1 i 1,2 kg/l, która następnie jest użyta by utworzyć warstwę rdzeniową. Proporcja 1,1 i 1,6 między gęstością surowych warstw powierzchniowych i gęstością warstwy rdzeniowej jest szczególnie odpowiednia.

Takie wartości mogą zostać otrzymane przez stosowanie, na przykład, proporcji mieszania 0,57 w pierwszym i trzecim mikserze i proporcji mieszania 0,62 w drugim mikserze. Korzystnie są proporcje 0,8 do 1,25 między proporcjami mieszania gęstej zawiesiny i mniej gęstej zawiesiny.

Okładzina tynkowa otrzymana po wysuszeniu też jest scharakteryzowana przez gęstości różnych warstw. Z powodu parowania podczas wysychania końcowa gęstość warstw jest mniejsza niż gęstość surowych warstw. W ten sposób są otrzymane gęstości wysuszonej warstwy powierzchniowej między 0,8 i 1,2. Gęstość warstwy rdzeniowej jest między 0,6 i 1,2. Proporcja między gęstością warstw powierzchniowych i gęstością warstwy rdzeniowej jest też korzystna między 1 i 1,5 po wyschnięciu.

Testy pokazały, że połączenie między warstwami o różnych gęstościach czasami jest uszkodzone. Można temu zapobiec przez dostosowywanie tempa uwodnienia do każdej z warstw, kiedy zapewni się, że tempo uwodnienia warstwy rdzeniowej jest szybsze niż tempo uwodnienia warstw powierzchniowych.

Uformowane warstwy powierzchniowe mają korzystnie grubość między 0,1 i 0,5 mm. Grubość 0,3 mm jest szczególnie odpowiednia do usztywnienia okładziny tynkowej i utwardzenia jednej jej powierzchni.

Okładziny, na przykład, są zrobione z materiału będącego tekturą. Okładzina może też być wykonana z włókna szklanego, na przykład z maty włókna szklanego, żeby dostarczyć dobrej ognioodporności.

Oczywiście obecny wynalazek w żaden sposób nie jest ograniczony do przedstawionych tu przykładów wykonania. Chociaż opisano tu urządzenie do produkcji obejmujące trzy miksery to, urządzenie do produkcji obejmujące pojedynczy mikser, by wytworzyć warstwy powierzchniowe pozostaje w zakresie dołączonych zastrzeże ń. Chociaż w sposobie opisanym został opisany układ dwóch warstw powierzchniowych, to układ pojedynczej warstwy powierzchniowej mieści się w zakresie dołączonych zastrzeżeń. Ponadto możliwość stosowania różnych źródeł gipsu do różnych warstw jest też w zakresie dołączonych zastrzeż eń.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania okładziny tynkowej, znamienny tym, że doprowadza się siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i wodę do pierwszego miksera (2), doprowadza się siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i wodę do drugiego miksera (3), a wymienione etapy doprowadzania przeprowadza się niezależnie od siebie, doprowadza się okładzinę (5), przygotowuje się pierwszą zawiesinę gipsową przeznaczoną do tworzenia surowej warstwy powierzchniowej (23) w pierwszym mikserze (2), przygotowuje się drugą zawiesinę gipsową przeznaczoną do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej (33) w drugim mikserze (3), nakłada się pierwszą zawiesinę gipsową (22) na okładzinę (5) i tworzy się surową warstwę powierzchniową (23), nakłada się drugą zawiesinę gipsową (32) na surową warstwę powierzchniową (23) i tworzy się surową warstwę rdzeniową (33), która ma inny skład niż surowa warstwa powierzchniowa mająca wyższą gęstość niż surowa warstwa rdzeniowa (33), przygotowuje się trzecią zawiesinę gipsową przeznaczoną do tworzenia drugiej surowej warstwy powierzchniowej (43) w trzecim mikserze (4), zaś siarczan wapnia nadający się do uwodnienia i wodę doprowadza się niezależnie z pozostałych dwóch mikserów, a wymienioną pierwszą i trzecią zawiesinę gipsową przygotowuje się w oddzielnych mikserach (2, 4), tworzy się drugą surową warstwę powierzchniową (43) o wyższej gęstości niż gęstość surowej warstwy rdzeniowej (33), nakłada się drugą surową warstwę powierzchniową (43) na surową warstwę rdzeniową (33), tworzy się surową okładzinę tynkową (9), uwadnia się i suszy się okładzinę tynkową.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przed etapem tworzenia drugiej warstwy powierzchniowej (43) doprowadza się drugą okładzinę (7) i nakłada się na nią trzecią zawiesinę gipsową (42).

PL 199 451 B1
3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, ż e trzecią zawiesinę gipsową (42) nakłada się na drugą okładzinę (7), a po etapie nakładania trzeciej zawiesiny gipsowej (42), obraca się na drugą okładzinę.
4. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, że etap tworzenia warstwy obejmuje rozprowadzanie zawiesiny gipsowej.
5. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, ż e surowa warstwa powierzchniowa (23, 43) ma gęstość między 1,2 i 2 g/cm³.
6. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, ż e surowa warstwa rdzeniowa ma gęstość między 1 i 1,2 g/cm³.
7. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, że warstwa powierzchniowa ma gęstość między 0,8 i 1,2 g/cm³ po wyschnięciu.
8. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, że warstwa rdzeniowa ma gęstość między 0,6 i 1,2 g/cm³ po wyschnięciu.
9. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, ż e stosunek gęstości warstwy powierzchniowej do gęstości warstwy rdzeniowej jest między 1 i 1,5 po wyschnięciu.
10. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, że warstwa powierzchniowa ma ilość skrobi mniejszą niż 15 g/m² po wyschnięciu.
11. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, że warstwa powierzchniowa ma grubość między 0,1 i 0,5 mm po utworzeniu okładziny tynkowej.
12. Sposób według któregokolwiek z poprzednich zastrz., znamienny tym, że stosuje się okładzinę, która jest tekturą albo bazuje na włóknie szklanym.
13. Urządzenie do wytwarzania okładziny tynkowej, znamienne tym, że zawiera elementy (5) do doprowadzania do okładziny, pierwszy mikser (2) do przygotowywania pierwszej zawiesiny gipsowej zasilany siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą i przeznaczonej do tworzenia surowej warstwy powierzchniowej (23), elementy (21) do nakładania pierwszej zawiesiny gipsowej (22) na okładzinę (5), elementy (24) do formowania surowej warstwy powierzchniowej (23) na okładzinie, drugi mikser (3) do przygotowywania drugiej zawiesiny gipsowej zasilany siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą i przeznaczonej do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej (33), a wymieniony pierwszy i drugi mikser zasilane są siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą niezależnie od siebie, elementy (31) do nakładania drugiej zawiesiny gipsowej (32) na surową warstwę powierzchniową (23), elementy (34) do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej (33) na surowej warstwie powierzchniowej (23), trzeci mikser (4) do przygotowywania trzeciej zawiesiny gipsowej zasilany siarczanem wapnia nadającym się do uwodnienia i wodą niezależnie od pozostałych dwóch mikserów i przeznaczonej do tworzenia drugiej surowej warstwy powierzchniowej (43), elementy (46) do doprowadzania drugiej okładziny (7), elementy (44) do formowania drugiej surowej warstwy powierzchniowej (43), elementy do nakładania drugiej surowej warstwy powierzchniowej (43) na surowej warstwie rdzeniowej (33), elementy do prowadzenia wzdłuż okładziny i surowych warstw, urządzenie formujące (8) do formowania okładziny tynkowej i urządzenie do uwodnienia i urządzenie suszące do okładziny tynkowej, która jest tworzona.
14. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że zawiera elementy (41) do nakładania trzeciej zawiesiny gipsowej (42) na drugą okładzinę (7).
15. Urządzenie według zastrz. 14, znamienne tym, że zawiera elementy (46) do odwracania na drugą okładzinę.
16. Urządzenie według zastrz. 13 albo 14, albo 15, znamienne tym, że strefa nakładania do pierwszej zawiesiny gipsowej (22), elementy (24) do tworzenia pierwszej surowej warstwy powierzchniowej (23), strefa nakładania do drugiej zawiesiny gipsowej (32) i elementy (34) do tworzenia surowej warstwy rdzeniowej (33) są umieszczone kolejno wzdłuż kierunku prowadzenia, elementy (24) do tworzenia pierwszej surowej warstwy powierzchniowej są pierwsze na linii.
17. Urządzenie według któregokolwiek z zastrz. 13 do 16, znamienne tym, że odległość między mikserem (2, 3, 4) i odpowiednią strefą nakładania zawiesiny gipsowej jest mniejsza niż 1,50 metra.
18. Urządzenie według któregokolwiek z zastrz.15 do 19, znamienne tym, że zawiera obwód (11) doprowadzający do mikserów co najmniej siarczan wapnia nadający się do uwodnienia, a co najmniej część tego obwodu jest obsługiwana przez te miksery.
19. Urządzenie według któregokolwiek z zastrz. 13 do 18, znamienne tym, że zawiera urządzenie formujące (8) do formowania surowej warstwy gipsu.

PL 199 451 B1
20. Urządzenie według któregokolwiek z zastrz. 13 do 19, znamienne tym, że co najmniej mikser do pierwszej zawiesiny zawiera wirnik (65) obracający się w komorze (67) miksera, elementy (69, 70) do doprowadzania wody blisko osi wirnika, wylot (73) zawiesiny gipsowej, który łączy się z elementami do nakładania odpowiedniej zawiesiny gipsowej (72).
21. Urządzenie według któregokolwiek z zastrz. 13 do 20, znamienne tym, że każdy mikser ma elementy (69, 70) do doprowadzania wody, elementy do doprowadzania dodatków, niezależne elementy (25, 35, 45) do regulacji wydajności elementów do doprowadzania wody albo elementów do doprowadzania dodatków.