PL198490B1 - Sposób wytwarzania środka zapobiegającego osadzaniu nalotu, do pokrywania wewnętrznych ścianek reaktorów do polimeryzacji - Google Patents

Abstract

1. Sposób wytwarzania srodka zapobiegaj acego osadzaniu si e nalotu, do pokrywania we- wn etrznych scianek reaktorów do polimeryzacji monomerów, na drodze kondensacji naftoli z aldehy- dowym produktem sieciuj acym, znamienny tym, ze kondensacji poddaje si e formaldehydo- -sulfoksylan w mieszaninie z 1-naftolem, w proporcjach wagowych 1 do 1,5 w 10-40% roztworze wodnym i reakcj e prowadzi si e w temperaturze mi edzy 70°C a 95°C w atmosferze azotu, w srodowi- sku alkalicznym, zasadniczo przy pH 11-13, otrzymuj ac produkt kondensacji o wyra znie przezroczy- stym kolorze, który w braku kontaktu z tlenem ma jasny, przezroczysty kolor, za s w obecno sci tlenu przyjmuje kolor zielonkawo-niebieski lub ciemnieje, za s przy przerwaniu kontaktu z tlenem powraca do swego pierwotnego koloru, po czym otrzymany produkt konfekcjonuje si e ewentualnie do pojem- ników nieprzepuszczalnych dla tlenu i ewentualnie przechowuje pod ci snieniem, w atmosferze bez- tlenowej. PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania środka zapobiegającego osadzaniu nalotu, do pokrywania wewnętrznych ścianek reaktorów do polimeryzacji.

Stan techniki

Środki zapobiegające osadzaniu się nalotu w reaktorach do polimeryzacji są dobrze znane w stanie techniki.

W dotychczasowym stanie techniki znane są odmienne rodzaje ś rodków zapobiegają cych osadzaniu nalotu dla każdego rodzaju polimeru.

Przykładowo, środek zapobiegający osadzaniu się nalotu przy produkcji chlorku winylu nie jest taki sam, jak używany w reaktorze do produkcji polistyrenu, bądź w reaktorze do produkcji polimerów akrylowych.

Fakt ten narzuca potrzebę przechowywania różnych produktów, ze wszystkimi konsekwencjami wysokich kosztów zarządzania.

W konsekwencji, takż e reaktory musz ą być przeznaczone specyficznie dla jednego tylko rodzaju reakcji, co powoduje wzrost kosztów.

W szczególnym przypadku przykł adowo chlorku winylu wiadomo, ż e w reaktorze tworzy się znaczna ilość nalotu, co ma następujące główne wady:

- cią g ł a konserwacja w celu usuwania nalotu z nieuniknionym przerywaniem produkcji, otwieraniem reaktora, a zatem wprowadzaniem znacznych ilości gazowego monomeru chlorku winylu (VCM) do atmosfery;

- zanieczyszczenie powstającego produktu, gdyż pewna część nalotu dostaje się do odnośnego spolimeryzowanego produktu, co pociąga za sobą obniżenie jakości i zażalenia użytkowników;

- zarówno zdecydowane trudnoś ci w systemie produkcyjnym, jak i problemy ekologiczne w obszarach, w których działają przemysłowe fabryki polichlorku winylu (PCV).

Problem ten występuje we wszystkich rodzajach polimeryzacji.

Ponadto, znane produkty zapobiegające osadzaniu się nalotu, przeznaczone do pokrywania powierzchni odpowiednich reaktorów są w kolorze niebieskawym lub ciemno-brązowym, niemal czarnym, zatem cząstki, które odrywają się od powłoki zanieczyszczają polimer (przykładowo chlorek poliwinylu) otrzymywany z reaktora jako czarne kropki, które przykładowo w wyrobach finalnych pogarszają jakościowy aspekt samego produktu.

Ponadto, należy zauważyć, że cząstki materiału, które odrywają się od powłoki ze ścianek reaktora, dostają się do produktu reakcji, stanowiąc jego zanieczyszczenie, a generalnie są to na ogół związki toksyczne.

W stanie techniki znana jest technologia wytwarzania produktów zapobiegających osadzaniu się nalotu na drodze kondensacji lub polikondensacji naftoli z aldehydowym produktem sieciującym (przykładowo formaldehydem i innymi).

W tym celu należ y odnieść się do następujących ź ródeł:

US-A-3669946 (zgłoszony w Stanach Zjednoczonych dnia 31 sierpnia 1970 r., a opublikowany 13 czerwca 1972 r.) wskazuje na zastosowanie kompozytów formaldehydowych i ketonowych, naftolu, a także alfa-naftyloaminy i nigrozyny. Opis ten ujawnia ogólną koncepcję wytwarzania na drodze kondensacji środka zapobiegającego osadzaniu się nalotu, odchodzącą od kombinacji formaldehydu i naftoli.

US-A-3825434 z 23 lipca 1974 r. opisuje środek zapobiegający osadzaniu się nalotu do polimeryzacji chlorku winylu, otrzymany przez kondensację fenolu z formaldehydem, gdzie oczywiście ze względu na przyjętą w tym patencie definicję, otrzymany produkt zawsze jest klasyfikowany jako należący do rodziny fenolo-formaldehydów lub poliarylofenoli.

US-4,068,059 (zgłoszony dnia 17 lutego 1977 r., opublikowany 10 stycznia 1978 r.) wyjaśnia ponadto doniosłość stosowania jako środków zapobiegających osadzaniu się nalotu produktów, które w swojej strukturze chemicznej zawierają jedną lub wię cej następują cych grup: -OH, -COOH, SO3H i SO3Na. Grupy te są zwykle przyłączone do pierś cienia aromatycznego.

EP-A-0052421 opisuje sposób otrzymywania produktu zapobiegającego osadzaniu się nalotu, który różni się faktem, że formaldehyd poddaje się reakcji z 1-naftolem (alfa-naftol), w którym w pierścieniu oba położenia 2 i 4 są niepodstawione, a położenie 3 jest niepodstawione lub ma podstawnik, który nie jest silnym atraktorem elektronów, z wytworzeniem produktu kondensacji.

PL 198 490 B1

Należy także zauważyć, że użycie naftoli uprzednio sugerowano w patencie US-A-3669946, zatem było oczywistym użycie 1-naftolu w poprzednim procesie w miejsce fenoli jak wspomniano.

Nawet w tym przypadku produkt otrzymany zgodnie z zasadami chemii jest zawsze uważany za należący do rodziny poliarylofenoli.

Te ostatnie produkty mają tę wadę, że w kontakcie z tlenem dają ciemnobrązowy lub ciemno-niebieski, niemal czarny produkt, nie zawsze nadający się do użycia w przestrzeniach, gdzie zachodzi polimeryzacja różnych materiałów.

Czasami reakcja jest trudna do kontrolowania i prowadzi do usieciowanych produktów nierozpuszczalnych w wodnym roztworze alkaliów.

Ponadto, pokrycie reaktora tymi środkami zapobiegającymi osadzaniu się nalotu jest łatwo zużywalne, bowiem rozprasza się w materiale ulegającym reakcji, zanieczyszczając go kolorystycznie i powodują c jego toksyczność.

Ponadto, należy zauważyć, że te środki zapobiegające osadzaniu się nalotu mają małą skuteczność lub wymagają masywnego osadu na ścianach tak, że uniemożliwia to pewne zastosowania, przykładowo sanitarne lub żywnościowe, gdzie dopuszczalne granice zawartości produktów zanieczyszczających w wyrobie finalnym są zdecydowanie niższe.

Dla osiągnięcia dobrej efektywności w zapobieganiu osadzaniu się nalotu, muszą być one nakładane na ścianki w dużej ilości, co także wpływa na koszty.

Kolor znanych środków zapobiegających osadzaniu się nalotu jest ciemny i nisko oceniany przez użytkownika także dlatego, że sprawia wrażenie produktu zanieczyszczającego.

Ciemny kolor produktu prowadzi do ciemnego koloru (czarniawego) także powłoki na ściance reaktora i to nie pozwala dostrzec ewentualnych defektów pokrycia. Ale znacznie bardziej poważne jest to, co już wspomniano, że podczas reakcji cząstki powłoki odrywają się i mieszają z polimerem. Ze względu na to, że cząstki powłoki są czarne, oczywistym jest, że powoduje to jakościowe pogorszenie produktu.

Cel i istota wynalazku

Celem obecnego wynalazku jest zapewnienie sposobu wytwarzania środka zapobiegającego osadzaniu się nalotu, który działa dobrze w przypadku dowolnego typu reaktora do polimeryzacji i dla najbardziej różnorodnych rodzajów różnych materiałów, a więc przykładowo dla chlorku winylu, styrenu i polimerów akrylowych, a takż e wyeliminowanie wyżej wspomnianych wad znanych rozwiązań, a w szczególności uniknięcie ciemnego koloru produktu i powłoki, która powstanie na ściankach reaktora.

Sposób wytwarzania środka zapobiegającego osadzaniu się nalotu, do pokrywania wewnętrznych ścianek reaktorów do polimeryzacji monomerów, na drodze kondensacji naftoli z aldehydowym produktem sieciującym, według wynalazku cechuje się tym, że kondensacji poddaje się formaldehydo-sulfoksylan w mieszaninie z 1-naftolem, w proporcjach wagowych 1 do 1,5 w 10-40% roztworze wodnym i reakcję prowadzi się w temperaturze między 70°C a 95°C w atmosferze azotu, w środowisku alkalicznym, zasadniczo przy pH 11-13, otrzymując produkt kondensacji o wyraźnie przezroczystym kolorze, który w braku kontaktu z tlenem ma jasny, przezroczysty kolor, zaś w obecności tlenu przyjmuje kolor zielonkawo-niebieski lub ciemnieje, zaś przy przerwaniu kontaktu z tlenem powraca do swego pierwotnego koloru, po czym otrzymany produkt konfekcjonuje się ewentualnie do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu i ewentualnie przechowuje pod ciśnieniem, w atmosferze beztlenowej.

Korzystnie w sposobie według wynalazku stosuje się formaldehydo-sulfoksylan sodu wytworzony w wyniku reakcji podsiarczynu z formaldehydem. Korzystnie przy tym stosuje się formaldehydo-sulfoksylan sodu wytworzony z molowym nadmiarem podsiarczynu, zapobiegając rozwojowi reakcji w kierunku trwał ych skondensowanych form.

Zgodnie z wynalazkiem wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu.

Korzystnie, wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu, pod ciśnieniem, w atmosferze gazu inertnego. Korzystnie, produkt konfekcjonuje się, pod ciśnieniem, w atmosferze azotu.

Zgodnie z wynalazkiem, konfekcjonując wytworzony produkt do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu, pod ciśnieniem, w atmosferze azotu, stosuje się pojemniki z politereftalanu etylu (PET), korzystnie z przezroczystego politereftalanu etylu (PET).

W trakcie pracy nad obecnym wynalazkiem pierwotnie zamierzano wytworzyć produkt zapobiegający osadzaniu się nalotu, który po naniesieniu na ścianki reaktora jest zasadniczo bezbarwny.

PL 198 490 B1

Kierując się znanym faktem, że do wybielania produktów aromatycznych, przykładowo barwników, stosuje się podsiarczyn sodu lub podsiarczyn potasu, pierwotnie sprawdzono pomysł przeniesienia tej prostej zasady wybielania do procesu wytwarzania środka zapobiegającego osadzaniu się nalotu i otrzymania pożądanego bezbarwnego produktu.

Próby zastosowania podsiarczynu w związku ze znanym środkiem na bazie formaldehydu i 1-naftolu dały negatywne wyniki, ponieważ powstający produkt kondensacji zawsze zachowywał tendencję do tworzenia niebiesko-czarnych depozytów, nawet jeśli reakcja była prowadzona pod nieobecność tlenu, przykładowo w obecności azotu.

Podczas prowadzenia badań, starano się uniknąć reakcji między formaldehydem a 1-naftolem, aby uniknąć stosowania formaldehydu jako takiego i używać produktu aldehydowego, który pozwala otrzymać bezbarwny produkt kondensacji.

Po niezliczonych eksperymentach, stwierdzono, że najlepszym produktem do połączenia z 1-naftolem jest formaldehydo-sulfoksylan sodu o wzorze:

O = S - ONa CH2OH

Wynik był zaskakujący, a otrzymany produkt kondensacji był doskonale bezbarwny. Formaldehydo-sulfoksylan sodu jest dostępny w obrocie pod nazwą Rhongalite.

Formaldehydo-sulfoksylan sodu jest otrzymywany na drodze reakcji między podsiarczynem a formaldehydem, a zatem w rezultacie nie jest już formaldehydem.

Tak więc, z tej przyczyny produkt kondensacji nie jest już ciemno-niebieski lub nawet czarny, a to oczywiście dlatego, ż e podstawowa reakcja 1-naftolu z formaldehydem została zahamowana, w przeciwień stwie do wskazań z zakresu wytwarzania znanych ś rodków zapobiegają cych osadzaniu się nalotu.

W rezultacie stwierdzono, ż e konieczne jest stosowanie aldehydowego ś rodka sieciują cego cechującego się tym, że został wytworzony na drodze reakcji aldehydu i podsiarczynu.

Szczegółowy opis realizacji wynalazku

W testach na zapobieganie osadzaniu się nalotu w reaktorach dla chlorku poliwinylu otrzymano rezultaty zdumiewające pod względem zachowania, jakości i wydajności, a także przydatności do stosowania do produkcji innych polimerów.

Korzystne wyniki osiąga się stosując powyższy sulfoksylan w mieszaninie z 1-naftolem w proporcjach wagowych 1 do 1,5 w 10-40% roztworze wodnym i utrzymując roztwór w temperaturze między 70° a 95°C w atmosferze azotu, w środowisku alkalicznym (pH 11-13), w wyniku czego otrzymuje się produkt kondensacji wyraźnie przezroczystego koloru, w pełni osiągając zamierzony cel bez obniżenia jakości produktu, a faktycznie - podwyższając ją.

Produkt kondensacji wytworzony w ten sposób osiąga w rezultacie fizycznie jasny, przezroczysty wygląd, ale jeśli zostawi się go na pewien okres w obecności powietrza, wówczas utlenia się nieco przechodząc w kolor zielonkawo-niebieski.

Zaskoczenie wywołuje fakt, że jeśli przerwać kontakt z tlenem, produkt powraca do swego pierwotnego przejrzyście jasnego wyglądu.

To fizyczne zachowanie dowodzi, że otrzymuje się zupełnie nowy i strukturalnie odmienny produkt w porównaniu z produktami ze stanu techniki, gdzie to fizyczne zjawisko nie występuje.

Na podstawie chemicznej i spektralnej analizy wysuwano różne hipotezy o strukturalnej naturze produktu i nawet nie będąc całkowicie pewnym struktury sądzi się, że odwracalność powyższego zjawiska mogłaby być powiązana z występowaniem w produkcie kondensacji aktywności redukcyjnej, prawdopodobnie ze względu na obecność redukującego rodnika.

Ostatecznie zgadzając się z bardziej prawdopodobnymi dedukcjami, powinno to dotyczyć podsiarczynowego adduktu pierwszego produktu reakcji, jaki tworzy się między 1-naftolem a formaldehydo-sulfoksylanem sodu.

Produkt otrzymany sposobem według wynalazku nałożony na powierzchnię reaktora w atmosferze pozbawionej tlenu, po wysuszeniu daje opalizujący biały, nieprzejrzysty kolor w przeciwieństwie do ciemnego koloru obecnych środków zapobiegających osadzaniu się nalotu.

Wyniki okazały się więc zaskakująco dobre.

Aby utrzymać przezroczysty wygląd ciekłego produktu przed nałożeniem go na ścianki, zgodnie z obecnym wynalazkiem jest on przechowywany w pojemnikach nieprzepuszczalnych dla tlenu.

PL 198 490 B1

Korzystnie, stwierdzono, że najlepszą ochronę osiąga się przez utrzymywanie w pojemniku nadciśnienia gazu obojętnego, korzystnie azotu.

Równie korzystne było stwierdzenie, że najbardziej efektywnymi pojemnikami są naczynia szklane lub jeszcze lepiej pojemniki z politereftalanu etylu „PET (w ten sposób pojemniki nie powodują zanieczyszczenia i w pełni podlegają recyrkulacji).

Podczas stosowania pojemnika z „PET (pojemnik elastyczny) dostrzeżono inne ważne fizyczne zachowanie:

- kiedy przykł adowo litrową butelkę wskazanego produktu, szczelnie zamknię tą zgodnie z obecnym wynalazkiem, której zawartość jest widocznie wyraź nie przezroczysta - otworzy się i pozostawi otwartą na kilka minut na powietrzu, zawarty w niej produkt ciemnieje;

- zamykają c butelkę ponownie po ś ciemnieniu produktu zauważ ono, ż e butelka z elastycznego „PET staje się lekko wklęsła (wycofuje się), co może to być wyjaśnione tym, że produkt rozkłada wszystek tlen, który pozostał w powietrzu zawartym w butelce uprzednio otwartej, a teraz zamkniętej;

- nastę pnie produkt powraca do jasnego przezroczystego koloru jak przedtem, jak gdyby się nic nie zdarzyło.

Dowodzi to, że produkt podlega samo-ochronie lub samo-regeneracji do swego pierwotnego wyglądu pod warunkiem jednak, że jest utrzymywany z dala od kontaktu z powietrzem.

Zabezpieczony tak produkt pozostaje zatem niezmieniony, jasnego koloru, a w próbie nanoszenia na ścianki reaktora (oczywiście w obecności obojętnego gazu) ten środek zapobiegający osadzaniu się nalotu nakłada się na ścianki jako cienką warstwę, która staje się, jak wspomniano wyżej, bezbarwna i przezroczysta.

Stwierdzono, że nanoszenie na ścianki reaktora korzystnie musi być wykonane nie tylko pod nieobecność tlenu, ale także przy zastosowaniu rozpylania z parą wodną w wysokiej temperaturze.

Rozpylając produkt otrzymany sposobem według wynalazku z parą wodną w wysokiej temperaturze (możliwie jak najwyższej) otrzymuje się maksymalną przyczepność powłoki zapobiegającej osadzaniu się nalotu.

Ponieważ reakcja polimeryzacji w reaktorze trwa średnio od czterech do sześciu godzin, jest oczywistym, że w tym czasie, pod nieobecności tlenu nie zachodzi istotna degradacja produktu, a w konsekwencji degradacja kolorymetryczna, zatem po zakoń czeniu reakcji polimeryzacji i gdy najmniejszy procent środka zapobiegającego osadzaniu się nalotu jest zintegrowany ze spolimeryzowaną masą, nie ulegnie ona dalszym istotnym zanieczyszczeniom i degradacjom.

Odmiennie niż w stanie techniki, gdzie przy stosowaniu uprzednio znanych produktów zapobiegających osadzaniu się nalotu, reaktor musiał być całkowicie myty i opróżniany z wszelkich minimalnych śladów resztek produktu naniesionego na ścianki jako środek zapobiegający osadzaniu się nalotu, w przypadku obecnego nowego produktu jest możliwe skierowanie popłuczu z reaktora do zbiornika wodnej zawiesiny otrzymanego polimeru bez potrzeby dalszego odrzucania resztek, realizując w ten sposób kompletną i efektywn ą i przede wszystkim ekonomiczną technologię ł adowania i rozł adowywania reaktora do polimeryzacji monomeru chlorku winylu, określaną przez ekspertów w tej dziedzinie jako technikę realizowaną bez udziału człowieka.

Ponieważ handlowy formaldehydo-sulfoksylan sodu - Rhongalite, może być wytwarzany z molowym nadmiarem podsiarczynu, nawet używając takiego produktu otrzymuje się kondensat o analogicznej lub lepszej charakterystyce (kondensat wysoce redukujący).

Ponieważ zarówno w obecnym przypadku, jak i w poprzednim, aktywność produktu wynika z obecnoś ci pochodnych wodorosiarczanu, a w szczególnoś ci z obecnoś ci w kondensacie rodników wodsiarczynowych, taka cecha charakterystyczna wyraźnie odróżnia nowy produkt od stanu techniki, w szczególnoś ci w odniesieniu do uzyskanej struktury produktu kondensacji, który jest nowatorski ze względu na obecność atomu węgla wprowadzonego między pierścień aromatyczny i sulfonową grupę tworzącą sól.

Udowodniono także, że zamiast 1-naftolu można stosować inne naftole z mniej więcej podobnymi wynikami.

Oczywiście dla przytoczonego celu, raczej niżby prowadzić reakcję formaldehydu z podsiarczynem sodu z wytworzeniem formaldehydo-sulfoksylanu sodu, formaldehyd można poddać reakcji z podsiarczynem potasu otrzymują c produkt równie skuteczny w u ż yciu do wytwarzania kondensatu sposobem według wynalazku.

Jest jednakże istotne, że podsiarczyn zapobiega rozwojowi reakcji w kierunku trwałych skondensowanych form.

PL 198 490 B1

P r z y k ł a d

Zastosowano 10-40% roztwór wodny 1 cz. wag. sulfoksylanu i 1,5 cz. wag. 1-naftolu i utrzymując roztwór w temperaturze między 70° a 95°C w atmosferze azotu, w środowisku alkalicznym (pH 11-13), otrzymano w wyniku produkt kondensacji wyraźnie przezroczystego koloru, w pełni osiągając zamierzony cel bez obniżenia jakości produktu, a faktycznie - podwyższając ją.

Rozpylając uzyskany produkt z parą wodną w wysokiej temperaturze (możliwie jak najwyższej) wewnątrz autoklawu do polimeryzacji otrzymano powłokę o dobrej przyczepności.

Następnie w reaktorze tym prowadzono reakcję polimeryzacji monomeru chlorku winylu przez cztery do sześciu godzin, pod nieobecności tlenu. W czasie reakcji nie zaszła istotna degradacja produktu naniesionego w charakterze powłoki ochronnej na ścianki reaktora, a w konsekwencji nie nastąpiła degradacja kolorymetryczna powłoki ochronnej, zatem po zakończeniu reakcji polimeryzacji spolimeryzowana masa, nie ulegała dalszym istotnym zanieczyszczeniom i degradacjom.

W przypadku obecnego produktu przeciwdziałającego osadzaniu nalotu możliwe okazało się skierowanie popłuczu z reaktora do zbiornika wodnej zawiesiny otrzymanego polimeru bez potrzeby dalszego odrzucania resztek, realizując w ten sposób kompletną i efektywną i przede wszystkim ekonomiczną technologię ładowania i rozładowywania reaktora do polimeryzacji monomeru chlorku winylu, określaną przez ekspertów w tej dziedzinie jako technikę realizowaną bez udziału człowieka.

Claims (8)

1. Sposób wytwarzania środka zapobiegającego osadzaniu się nalotu, do pokrywania wewnętrznych ścianek reaktorów do polimeryzacji monomerów, na drodze kondensacji naftoli z aldehydowym produktem sieciującym, znamienny tym, że kondensacji poddaje się formaldehydo-sulfoksylan w mieszaninie z 1-naftolem, w proporcjach wagowych 1 do 1,5 w 10-40% roztworze wodnym i reakcję prowadzi się w temperaturze między 70°C a 95°C w atmosferze azotu, w środowisku alkalicznym, zasadniczo przy pH 11-13, otrzymując produkt kondensacji o wyraźnie przezroczystym kolorze, który w braku kontaktu z tlenem ma jasny, przezroczysty kolor, zaś w obecności tlenu przyjmuje kolor zielonkawo-niebieski lub ciemnieje, zaś przy przerwaniu kontaktu z tlenem powraca do swego pierwotnego koloru, po czym otrzymany produkt konfekcjonuje się ewentualnie do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu i ewentualnie przechowuje pod ciśnieniem, w atmosferze beztlenowej.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się formaldehydo-sulfoksylan sodu wytworzony w wyniku reakcji podsiarczynu z formaldehydem.

3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że stosuje się formaldehydo-sulfoksylan sodu wytworzony z molowym nadmiarem podsiarczynu, zapobiegając rozwojowi reakcji w kierunku trwałych skondensowanych form.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu.

5. Sposób według zastrz. 1 albo 4, znamienny tym, że wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu, pod ciśnieniem, w atmosferze gazu inertnego.

6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu, pod ciśnieniem, w atmosferze azotu.

7. Sposób według zastrz. 1 albo 6, znamienny tym, że wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu, pod ciśnieniem, w atmosferze azotu, przy czym stosuje się pojemniki z politereftalanu etylu (PET).

8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że wytworzony produkt konfekcjonuje się do pojemników nieprzepuszczalnych dla tlenu, pod ciśnieniem, w atmosferze azotu, przy czym stosuje się pojemniki z przezroczystego politereftalanu etylu (PET).