PL195450B1 - Sposób i urządzenie do odtwarzania obrazu z dyskuzapisanego cyfrowo - Google Patents

Abstract

1. Sposób odtwarzania obrazu z dysku za- pisanego cyfrowo, w którym przetwarza sie sygnal kodowany cyfrowo z dysku, przechowu- je sie przetworzony sygnal w pierwszej pamieci, dekoduje sie przechowywany w pamieci sygnal dla wytworzenia obrazu, przechowuje sie obraz w drugiej pamieci, odzyskuje sie obraz z drugiej pamieci dla wyswietlenia, znamienny tym, ze selektywnie steruje sie w pierwszym trybie de- kodowaniem przechowywanego sygnalu i prze- chowuje sie obraz w drugiej pamieci w danym okresie pola oraz odzyskuje sie obraz podczas nastepnego okresu pola i selektywnie steruje sie w drugim trybie dekodowaniem przechowy- wanego sygnalu, przechowuje sie obraz w dru- giej pamieci oraz odzyskuje sie z drugiej pa- mieci poprzednio przechowywany obraz zasadni- czo równoczesnie i podczas danego okresu pola. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do odtwarzania obrazu z dysku zapisanego cyfrowo, zwłaszcza do identyfikacji danych powtórzeń w formacie multipleksowym.

Wprowadzenie dysków zapisywanych przez kompresowane cyfrowo sygnały dźwiękowe i wizualne, na przykład z wykorzystaniem protokołów kompresji MPEG, oferuje konsumentom jakość dźwięku i obrazu praktycznie nieodróżnialną od jakości materiału oryginalnego. Jednak użytkownicy oczekują od cyfrowych dysków wideo DVD cech użytkowych podobnych do oferowanych przez analogowy magnetowid kasetowy VCR. Na przykład magnetowid kasetowy odtwarza do przodu lub wstecz z szybkościami innymi niż szybkość zapisu. Takie cechy niestandardowej szybkości odtwarzania są znane również jako trikowe tryby pracy. Trikowe tryby pracy są trudniejsze do zrealizowania w przypadku zakodowanych sygnałów wideo MPEG ze względu na hierarchiczną naturę tej kompresji, która formuje grupy obrazów mające różne stopnie kompresji. Grupy te są określane jako grupy obrazów GOP i wymagają dekodowania sekwencyjnego. Szczegółowy standard MPEG2 jest standardem ISO/IEC 13818-2. Strumień sygnału MPEG 2 może zawierać trzy rodzaje obrazów, mające różne stopnie kompresji treści. Klatka kodowana wewnętrznie typu I charakteryzuje się najmniejszą kompresją z tych trzech typów i jest dekodowana bez odniesień do jakiejkolwiek innej klatki. Klatka prognozowana typu P jest kompresowana w odniesieniu do poprzedzającej klatki typu I lub typu P i osiąga wyższy stopień kompresji niż klatka kodowana wewnętrznie. Trzeci rodzaj klatki MPEG, określany jako kodowany dwukierunkowo, klatka typu B, jest kompresowana w oparciu o prognozy pochodzące z klatek poprzedzających i/lub następnych. Klatki kodowane dwukierunkowo mają najwyższy stopień kompresji. Te trzy rodzaje klatek MPEG są ułożone w grupy obrazów GOP, które zawierają na przykład 12 klatek ułożonych tak, jak na fig. 1A. Ze względu na to, że tylko klatka kodowana wewnętrznie jest dekodowana bez odniesienia do jakiejkolwiek innej klatki, każda grupa obrazów może być dekodowana tylko w następstwie zdekodowania klatki typu I. Pierwsza klatka prognozowana P jest dekodowana i przechowywana na podstawie modyfikacji pamiętanej poprzedzającej klatki I. Następujące kolejno klatki P są przewidywane na podstawie pamiętanej poprzedzającej klatki P. Prognozowanie klatek P jest pokazane na fig. 1A przez zakrzywione ciągłe strzałki.

Znane są z opisu patentowego europejskiego nr EP 696 798 sposób i urządzenie do rejestrowania danych, nośnik danych oraz sposób i urządzenie do odtwarzania danych, gdzie następuje rejestrowanie sygnału MPEG na różnych rodzajach nośników dyskowych. Opis ujawnia format rejestrowania zawierający dodatkowe informacje rejestrowane oddzielnie od danych jako podkody w każdym sektorze zapisanego nośnika. Te podkody dostarczają informacje, na przykład o typie obrazu, związane z danymi w każdym sektorze, używane podczas odtwarzania do sterowania procesem odtwarzania danych.

Znany jest z opisu patentowego USA nr 5 535 008 skokowy tryb odtwarzania danych zapisanych w formacie MPEG, na przykład przy użyciu CD-ROM, a także odtwarzanie wielu danych rozmieszczonych w określonych wcześniej odstępach. Dane, które mają zostać odtworzone jako następne, są lokalizowane przez odjęcie pierwszej ustalonej wartości od wartości odpowiadającej całkowitej liczbie określonych wcześniej przedziałów. Zostają wykorzystane średnie odległości między klatkami typu I do adresowania przetwornika w celu szybkiego, zgodnego z torem przebiegu lub wstecznego odtwarzania.

Znany jest z opisu patentowego europejskiego nr EP 737 975 sposób rejestrowania w formacie MPEG na dysku optycznym. Rejestrowany format zawiera obszar zarządzania i obszar programu, gdzie dane programu mają strukturę hierarchiczną. Format ten odznacza się pewnymi podobieństwami do formatu przystosowanego do uniwersalnego dysku wideo DVD.

Znane jest z opisu patentowego USA nr 5 543 925 cyfrowe urządzenie odtwarzające do odtwarzania przetworzonych cyfrowo obrazów fotograficznych. Obrazy zostają zapisane na optycznym dysku kompaktowym w celu prezentacji na ekranie zgodnie z przechowywanymi danymi reprezentującymi zarejestrowaną wcześniej sekwencję albo sekwencję zdefiniowaną przez użytkownika. Dla każdego przechowywanego obrazu cyfrowego pliki tego obrazu zawierają pewną liczbę plików niższego rzędu, podplików, które definiują ten sam skanowany obraz o różnej rozdzielczości. Te wersje o różnej rozdzielczości tego samego obrazu korzystnie skracają czas oczekiwania na prezentację obrazu.

Znane jest z opisu patentowego europejskiego nr EP 651 391 odtwarzanie obrazów kodowanych cyfrowo z dużą szybkością przy użyciu obydwu, dwu-i trójklatkowych pamięci, które przechowują wiele grup obrazów w celu użycia podczas powrotnego odtwarzania klatek. Wymagany obraz ramki jest wyszukiwany i odtwarzany z dużymi szybkościami, co ma miejsce również dla odtwarzania powrotnego ramki. Jednostka danych, zawierająca informacje wizyjną kompresowana przez kodowanie,

PL 195 450 B1 jest przechowywana w pamięci danych i dekodowana w jednostce dekodującej. Gdy ramka docelowa jest dekodowana, dekodowany obraz wyjściowy jest zapamiętywany w pamięci obrazu i dostarczany jako odtwarzany obraz nieruchomy przez przełącznik. Pamięć obrazu jest także stosowana jako pamięć dekodowanego obrazu wyjściowego ramki usytuowanej w punkcie środkowym miedzy ramką początkową danych i ramką odtwarzana aktualnie. Selekcja sygnału wyjściowego zmienia się na przemian między pamięciami dekodowanych obrazów. Czasy selekcji pamięci i zachowania obrazu wyjściowego są czułe na dostępność dekodowanych obrazów i czas potrzebny do uzyskania następnego pożądanego obrazu.

Hierarchiczna natura zakodowanych klatek, zawierająca grupy obrazów MPEG, wymaga, żeby klatki typu I oraz P każdej grupy były dekodowane do przodu. Wten sposób funkcje trybu wstecznego są realizowane za pomocą wykonywania efektywnych skoków wstecz do wcześniejszej lub poprzedzającej klatki typu I oraz następnie dekodowania do przodu danej grupy obrazów. Zdekodowane klatki są przechowywane w pamięci bufora klatek w celu kolejnych odczytów w kierunku wstecznym, żeby uzyskać żądaną sekwencje programu wstecznego.

Figura 1B przedstawia odtwarzanie do przodu z normalną szybkością do chwili t0, po czym wybierany jest trikowy wsteczny tryb odtwarzania o potrójnej szybkości. Trikowy tryb pracy jest inicjowany w chwili t0, gdy jest dekodowana i wyświetlana klatka I(25). Następną żądaną do deszyfracji ramką jest klatka I(13), w związku z czym zostaje zmieniona pozycja przetwornika tak, aby osiągnął ramkę I(13), jak wskazuje strzałka J1. Po odczycie i zdekodowaniu klatki typu I(13) przetwornik przesuwa się w celu osiągnięcia i zdekodowania klatki P(16), jak wskazuje strzałka J2. Proces ten jest powtarzany, zgodnie ze wskazaniem strzałek J3, J4. W ślad za pobraniem i zdekodowaniem klatki P(22), przetwornik zostaje przemieszczony, jak wskazuje strzałka Jn, w celu odczytu klatki I(1). Płynne przedstawienie ruchu obrazów wymaga dekodowania i wyświetlania klatek typu I oraz P, a także typu B. Proces skoku i odtwarzania jest powtarzany dla poprzedzającej grupy obrazów, posuwając się w ten sposób skokowo wstecz poprzez zarejestrowane dane, odtwarzając jednocześnie w sposób płynny materiał w odwrotnej kolejności na wyjściu wideo.

Realizacja wizualnie płynnego odtwarzania w trybie odtwarzania trikowego wymaga dokonywanego w odpowiednim czasie przeszukiwania dysku i dostępu do wybranych obrazów w pamięci. Chociaż każdy dysk cyfrowy jest zakodowany wraz z systemem nawigacji danych, co udostępnia punkty dostępu do obrazów w każdej jednostce obiektu wizualnego, to ilość tych punktów jest ograniczona imogą one w sposób naturalny przyczyniać się do czasowo schodkowego ruchu obrazów. W celu osiągnięcia czasowo płynnego odtwarzania w trybie trikowym, z wielokrotnymi szybkościami do przodu i wstecz, wymagany jest dostęp i dekodowanie wszystkich zakodowanych obrazów. Pomimo tego, że takie działanie jest możliwe kosztem pojemności pamięci, to jednak analiza strumienia bitów i selekcja w celu przechowywania w pamięci buforowej stwarzają możliwość udoskonalonego odtwarzania w trybie trikowym poprzez skuteczne wykorzystanie pamięci.

Sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że selektywnie steruje się w pierwszym trybie dekodowaniem przechowywanego sygnału i przechowuje się obraz w drugiej pamięci w danym okresie pola oraz odzyskuje się obraz podczas następnego okresu pola i selektywnie steruje się w drugim trybie dekodowaniem przechowywanego sygnału, przechowuje się obraz w drugiej pamięci oraz odzyskuje się z drugiej pamięci poprzednio przechowywany obraz zasadniczo równocześnie i podczas danego okresu pola.

Sposób według drugiego przykładu wykonania wynalazku charakteryzuje się tym, że przechowuje się obraz w drugiej pamięci i odzyskuje się pole obrazu z drugiej pamięci zasadniczo równocześnie w danym okresie pola.

Urządzenie według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera układ wprowadzania jednego z trybów pracy, pierwszego lub drugiego, a w pierwszym trybie pracy układ dekodowania przechowywanego sygnału i druga pamięć obrazu są przystosowane do pracy w danym okresie pola, przy czym jedno pole obrazów jest odzyskiwane podczas następnego okresu pola i w drugim trybie pracy sygnał jest przechowywany w drugiej pamięci i jedno pole obrazu jest odzyskiwane w danym okresie pola.

Przedmiot wynalazku jest pokazany w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1A przedstawia grupę obrazów MPEG 2, fig. 1B - zarejestrowane grupy obrazów podczas odtwarzania i trikowego odtwarzania wstecz z potrójną szybkością, fig. 2 - schemat blokowy odtwarzacza płyt cyfrowych z urządzeniem według wynalazku, fig. 3 - bardziej szczegółowo część schematu blokowego zfig. 2, fig. 4 - odtwarzacz płyt cyfrowych z fig. 2 z innym urządzeniem według wynalazku, fig. 5A i fig. 5B - przy4

PL 195 450 B1 kładowy strumień bitów przed buforowaniem, fig. 5C - 5D - przykładowe dane w pamięci buforowej i fig. 6 -sieć działań dla uzyskania kodów startowych, rozłożonych w poprzek granic sektora.

Figura 2 przedstawia przykładowy schemat blokowy odtwarzacza cyfrowych dysków wideo. Układ napędowy 10 przyjmuje zapisane cyfrowo dyski 14 dla wprawienia ich w ruch obrotowy przez silnik 12. Na dysku 14 jest zapisany sygnał cyfrowy jako spiralna ścieżka zawierająca dziurki o długości określonej przez kodowanie modulacyjne 8/16, czułe na bity sygnału danych. Zapis na dysku 14 jest odczytywany przez przetwornik 15, który odbiera odbitą wiązkę lasera, a odbite światło lasera jest odbierane przez fotodetektor lub przetwornik fotoelektryczny. Urządzenie obrazujące, na przykład soczewki lub zwierciadło, które stanowi cześć przetwornika 15, jest serwosterowane i napędzane przez silnik 11 w celu śledzenia zapisanej ścieżki. Różne części nagrania są dostępne dzięki nagłym zmianom pozycji urządzenia obrazującego. Serwosterowane silniki 11 i 12 są napędzane przez serwosterownik 20. Przetwornik 15 jest sprzężony z optycznym przedwzmacniaczem analogowym 30, który zawiera obwody napędowe dla źródła laserowego i przedwzmacniacz, który zapewnia wzmocnienie i korekcję odbitego sygnału wyjściowego z przetwornika fotoelektrycznego. Wzmocniony i skorygowany sygnał odtwarzania, pochodzący z przedwzmacniacza analogowego 30, jest doprowadzany do procesora kanałowego synchronizacji i demodulacji 40, gdzie sygnał odtwarzania służy do synchronizacji pętli synchronizacji fazowej, która jest wykorzystywana do demodulacji przy modulacji 8:16 używanej podczas rejestracji.

Strumień bitów kodowany w systemie MPEG jest kodowany w sposób umożliwiający detekcję i korekcję błędów za pomocą kodowania Reeda-Solomona, które jest stosowane w blokach 16 sektorów, w których każdy sektor zawiera 2048 bajtów załadowanych danych. W ten sposób w wyniku demodulacji 8:16 odtwarzany strumień danych zostaje pozbawiony przeplotu i przetasowania, a błąd zostaje skorygowany za pomocą korekcji Reeda-Solomona wykonanej w pamięciach buforowych ECC 45 i 46 z fig. 4. Każdy bufor przechowuje 16 sektorów odtwarzanego strumienia danych, ułożonych jako tablica w celu ułatwienia usunięcia przeplotu oraz umożliwienia przetwarzania iloczynowego wiersza i kolumny. Kaskadowe pamięci buforowe ECC wprowadzają do odtwarzanego szeregowego strumienia bitów opóźnienie o wartości w przybliżeniu (2*16*1,4) milisekund, gdzie liczba 2 reprezentuje parę buforów ECC, 16 reprezentuje sektory, w których jest dokonywana korekcja, a 1,4 milisekundy reprezentuje okres sektora przy jednokrotnej szybkości obrotowej. W ten sposób odtwarzany szeregowy strumień bitów jest opóźniony przynajmniej o około 45 milisekund.

Strumień bitów 41 sygnału z korekcją błędów zostaje doprowadzony poprzez procesor połączeń do pamięci buforowej 60A strumienia bitów lub mechanicznej/ścieżki. Pamięć buforowa 60A zawiera pamięć typu DRAM i jest wykorzystywana do przechowywania pewnej ilości odtwarzanych danych tak, że straty danych podczas zmiany pozycji przetwornika 15 nie skutkują żadnym widocznym ubytkiem podczas dekodowania. Ostateczny strumień obrazu wyjściowego będzie odebrany przez widza jako płynny i ciągły. Pamięć buforowa 60A strumienia bitów stanowi część przykładowej 16 megabitowej pamięci DRAM, która jest podzielona dalej w celu utworzenia buforów 60C i 6OD klatek do przechowywania przynajmniej dwóch zdekodowanych klatek obrazów w celu przechowywania skompresowanego strumienia bitów wideo w buforze 60B przed procesem dekodowania, utworzenia bufora 60E strumienia bitów sygnału audio i innych buforów 60F, 60G, 60H. Procesor kanałowy synchronizacji i demodulacji 40 zawiera również obwody sterujące taktowaniem, które kontrolują zapis poprzez łącze 505 do bufora 60A strumienia bitów. Dane są zapisywane w sposób nieciągły wskutek zmian w adresach odtwarzanych ścieżek, wynikających na przykład z definiowanej przez użytkownika treści do odtwarzania wideo takiej, jak cięcia reżyserskie, wybór nadrzędnych wytycznych lub nawet możliwe do wybrania przez użytkownika alternatywne kąty ujęć. W celu ułatwienia szybszego dostępu i uzyskania zarejestrowanego sygnału, dysk 14 jest obracany ze zwiększoną szybkością, powodując większą szybkość bitów i możliwie nieciągłe dostarczanie. Strumień zarejestrowanych danych jest zgrupowany w bloki ECC po 16 sektorów. Każdy sektor ma unikalny adres identyfikacji sektora, który jest chroniony za pomocą bitów korekcji błędu, które są przetwarzane przez blok ECC 47 z fig. 4. Jednak, ponieważ adres sektora jest krótki i specyficzny dla danego sektora, to żadne opóźnienie sygnału adresu 42 sektora, wynikające z bloku ECC 47 przetwarzania korekcji błędu, nie ma istotnego znaczenia. Sygnał adresu 42 sektora jest sprzężony tak, że doprowadza informacje o pozycji do układu scalonego serwosterownika 50, który dostarcza sygnały napędu i sterowania dla silników 11 i 12. Silnik 12 obraca dysk 14 i wykonuje serwosterowane obroty z różnymi szybkościami. Przetwornik 15 jest ustawiany i serwosterowany przez silnik 11 czuły na sygnał adresu sektora 42 i dodatkowo jest sterowany wcelu nagłej zmiany pozycji lub skoku do innego adresu sektora lub lokalizacji na powierzchni dysku w odPL 195 450 B1 ₂ powiedzi na żądanie adresu sektora, przesyłanego przez szynę sterującą I²C 514, i sprzężony poprzez element 54 z fig. 4.

Odtwarzacz cyfrowych dysków wideo jest sterowany przez jednostkę centralną CPU 510 bloku 500, która odbiera odtwarzany strumień bitów i znaczniki błędu z kanału synchronizacji i demodulacji 40 oraz wydaje instrukcje sterujące do serwosterownika 50. Dodatkowo jednostka CPU 510 odbiera rozkazy sterujące użytkownika z interfejsu użytkownika 90 i funkcje sterujące z dekodera MPEG 530 bloku 500. Systemowa pamięć buforowa 80 jest adresowana i dostarcza dane do jednostki CPU 510. Bufor 80 zawiera na przykład pamięci RAM i PROM. Pamięć RAM jest użyta do przechowywania różnych danych, uzyskanych ze strumienia bitów 41 przez jednostkę CPU 510, a dane takie zawierają na przykład dane deszyfracji, dane zarządzania strumieniem bitów i pamięcią buforową klatek oraz dane nawigacyjne. Pamięć PROM zawiera na przykład algorytmy skoku przetwornika, które usprawniają trikowy tryb pracy przy danej szybkości do przodu i wstecz.

Na fig. 3 zakodowany w systemie MPEG strumień bitów jest doprowadzany do procesora połączeń 505 z fig. 3, który służy jako demultiplekser do rozdzielenia dźwięku i obrazu zakodowanego w systemie MPEG oraz sterowania danymi ze strumienia bitów w formacie DVD. Alternatywnie demultipleksowanie strumienia bitów jest dokonywane pod kontrolą programową układu bezpośredniego dostępu do pamięci DMA bufora 60A, z jednostki CPU 510 z fig. 3, która jest tutaj mikroprocesorem 510. Zakodowany strumień bitów przed lub w buforze 60A ścieżek jest przeszukiwany przez mikroprocesor 510 w celu zlokalizowania i odczytania nagłówków oraz wyodrębnienia danych nawigacyjnych. Przeszukiwanie strumienia bitów zostanie omówione w odniesieniu do fig. 6.

₂

Mikroprocesor 510 jest sprzęgnięty z układem czołowym przez sygnał 514 szyny sterującej I²C dla sterowania lub żądania od przetwornika przyjęcia nowej pozycji w celu osiągnięcia nowego sektora wymaganego przez sekwencję odtwarzania trikowego. Ustawianie przetwornika jest sterowane przez przechowywaną sekwencję lub wzorzec skoków odtwarzania, który jest indeksowany w odniesieniu do adresów odtworzonych sektorów i adresów grup obrazów GOP odczytanych z danych pakietu nawigacyjnego, zawartych w każdej jednostce bloku obiektu wizyjnego VOBU. Przykładowe adresy sektorów i pakiet nawigacyjny VOBU są przedstawione na fig. 5A. Jednak w wyniku przedstawienia przetwornika, sektory, które zostały wstępnie wyszukane z układu czołowego, są identyfikowane przez mikroprocesor 510 jako nie te, które są wymagane przez instrukcję skoku. W takim przypadku mikroprocesor 510 kasuje niepożądane danew buforze 60A ścieżek i zapewnia, że tylko żądane dane są obecne w tym buforze.

Po zidentyfikowaniu adresów sektorów lub nagłówków, mikroprocesor 510 steruje układem bezpośredniego dostępu do bufora 60A ścieżek, która skutecznie oddziela dane MPEG od innych danych przechowywanych w formacie DVD w buforze. W taki sposób układ wizji DMA 515 rozdziela skompresowane bity wizji, które są przeznaczone do przechowywania w buforze 60B bitów wideo. Podobnie, skompresowane bity audio zostają odczytane z bufora 60A i przechowane w buforze 60E sygnału audio. Dane podobrazów zostają również odczytane z bufora 60A przez układ DMA i przechowane w buforze 60F.

Skompresowany strumień bitów wizyjnych w buforze 60B bitów wideo jest przeszukiwany w celu odnalezienia obrazu lub kodów startowych wyższego poziomu przez detektor 520 kodu startowego. Wykryty sygnał kodu startowego 512 jest doprowadzany do mikroprocesora 510, który komunikuje się następnie z dekoderem MPEG 530 za pomocą sygnału 511w celu wskazania typu następnego obrazu, ustawień urządzenia kwantującego i zainicjowania procesu dekodowania. Sygnał stanu 513 dekodera jest doprowadzany z powrotem do mikroprocesora 510 w celu zakomunikowania zakończenia procesu dekodowania i tego, że dane obrazu są dostępne do wyświetlania lub przechowywania. Bufor 60B skompresowanych bitów wideo działa jak bufor pierwszy na wejściu-pierwszy na wyjściu lub bufor cykliczny, gdzie przechowywany strumień bitów jest dostępny i pobierany sekwencyjnie dla potrzeb dekodowania MPEG. Jednak praca w trybie trikowym jest usprawniana dzięki swobodnemu dostępowi do bufora 6OB, co zostanie to opisane poniżej.

W dekoderze MPEG 530 strumień bitów wideo jest przetwarzany przez dekoder 531 zmiennej długości, który przeszukuje strumień bitów w celu odnalezienia wycinkowych i blokowych kodów startowych. Pewne zdekodowane obrazy z każdej grupy obrazów są zapisywane do bufora 60C i 60D klatek w celu użycia ich następnie jako prognostyki podczas otrzymywania lub konstruowania innych obrazów, na przykład obrazów typu P lub B w grupie obrazów. Bufory 60C i 60D klatek mają pojemność przynajmniej dwóch klatek wideo. Separowane pakiety audio są przechowywane w buforze 60E bitów audio, który jest odczytywany w trakcie procesu dekodowania sygnału audio w bloku 110.

PL 195 450 B1

W następstwie dekodowania audio MPEG lub AC3 powstaje cyfrowy sygnał akustyczny, który jest doprowadzany do procesora końcowego 130 dźwięku w celu przeprowadzenia konwersji sygnału cyfrowego na analogowy i generowania wyjściowych sygnałów akustycznych o różnych pasmach podstawowych. Wyjściowy cyfrowy sygnał wizyjny jest transformowany na format rastrowy obrazu przez bufor 580 przetwarzania wyświetlania z dekodowanych bloków odczytywanych z bufora 60C/D klatki odniesienia. Jednak podczas pracy w trybie trikowym źródłem sygnału wyjściowego jest pamięć polowa rekonfigurowana z pamięci niewykorzystywanej podczas pracy w trybie trikowym. Taka konwersja bloku w format rastrowy w buforze 580 wyświetlania jest nadzorowana w odpowiedzi na prace na trybie trikowym. Bufor 580 wyświetlania jest sprzężony z koderem 590, który wykonuje konwersję cyfrowo-analogową i generuje składowe wizyjne pasm podstawowych oraz zakodowane sygnały wizyjne.

Działanie przykładowego odtwarzacza wideo z fig. 2 może być rozważane w odniesieniu do fig. 1B, która przedstawia sekwencję odtwarzania do przodu i trikowego odtwarzania wstecz. Zakodowany związek istniejący w każdej grupie obrazów wymaga, aby każda grupa obrazów była dekodowana w kierunku do przodu, rozpoczynając od klatki typu I lub obrazu. W ten sposób funkcje trybu wstecznego są spełniane poprzez skuteczne skoki wstecz w celu odczytania wcześniejszej lub poprzedzającej klatki typu I, a następnie dekodowania do przodu w tej grupie obrazów. Zdekodowane obrazy są przechowywane w pamięciach buforowych klatek w celu kolejnego odczytu w odwrotnej kolejności. Jednak sekwencje, które zawierają obrazy typu B, wykorzystują dalsze własności opisane dalej. Na fig. 1B zakłada się w pewnym czasie poprzedzającym moment t0, na przykład w punkcie obrazu typu I I(1), warunki odtwarzania do przodu odtwarzacza wideo w odpowiedzi na polecenie użytkownika. Każda grupa obrazów jest dekodowana do przodu, jak przedstawiono na fig. 1A przez strzałki łączące klatki typu I, B i P. W pewnym czasie, poprzedzającym moment t0, zostaje wybrany trikowy tryb odtwarzania wstecznego z potrójną szybkością, który jest inicjowany w chwili t0, gdzie jest dekodowany i wyświetlany obraz typu I I(25). Następnym obrazem wymaganym do dekodowania we wstecznym trybie trikowym jest obraz typu I I(13), w wyniku czego przetwornik zostaje przemieszczony, co wskazuje strzałka J1, w celu osiągnięcia obrazu I(13). Odczyt sygnału i dekodowanie następują zgodnie z sekwencją odtwarzania, wskazana na fig. 1B przez strzałkę J1 w celu osiągnięcia klatki I(13), strzałkę J2 w celu osiągnięcia klatki P(16), strzałkę J3 - klatki P(19), strzałkę J4 - klatki P(22) . . .J(n). Przeszkadzające klatki typu B, pokazane na fig. 1B, są odczytywane, ale mogą być odrzucane, na przykład w buforze przez zapis kasujący lub przez zaniechanie dekodera tak, jak wymaga tego specyfika każdego trikowego trybu odtwarzania. Wcelu uniknięcia opisanej uprzednio potrzeby dodatkowego buforowania wizji w trybie wstecznym, stosuje się różne sposoby działania dekodera MPEG, sterowania i alokacji pamięci buforowej.

Wyznaczanie danych obrazu jest wykonywane w jednostkach sektorów, odwołania do których znajdują się w strumieniu bitów 41 lub buforze 60A ścieżek. Jednak, ze względu na to, że kod startowy obrazu MPEG jest ukryty w sposobie formatowania danych DVD i nie musi rozpoczynać się wraz z granicą sektora, wynikające z tego położenie kodów startowych obrazów w jednostkach sektorów może nieuchronnie zawierać fragmenty poprzedzających sektorów, które nie zawierają danych wizyjnych.

Figura 5A przedstawia część przykładowego strumienia bitów 41 włączając jednostkę obiektu wideo, zawierającą sektory danych audiowizualnych i danych podobrazów. Każdy sektor zawiera 2048 ładowanych bajtów z adresami sektorów, przedstawionymi jako zacienione na granicach sektorów.

Na fig. 5B obraz wideo A kończy się w sektorze 54 i natychmiast po nim następuje obraz wideo B. Jednak pozostałość kodu startowego obrazu wideo B pojawia się w sektorze 65, z przeszkadzającymi sektorami 55 -64 zawierającymi podobraz i dane audio.

Figura 5C przedstawia wyznaczenie lub lokalizacje danych obrazów/sektorów wideo w jednostkach sektorów gdzie kod startowy dla obrazu A jest pokazany w sektorze 2 wraz z kodem startowym następnego obrazu B, pojawiającym się w sektorze 9. Równanie 1 przedstawia lokalizację danych obrazu przez licznik sektorów - obraz A rozpoczyna się w sektorze 2, a kończy się w sektorze 9, więc obraz A trwa na przestrzeni 8 sektorów.

Na fig. 5C są przedstawione fragmenty niepożądanych danych, gdzie dane wideo są zobrazowane w odniesieniu do numerów sektorów wideo. Jednak taki sposób numeracji sektorów wideo jest związany bezpośrednio z numerem sektora lub adresem w odtwarzanym strumieniu bitów. Na fig. 5C strumień bitów wideo jest przedstawiony wraz z obrazem A oznaczonym przez kod startowy obrazu, rozpoczynający się bajtem 1000 sektora wideo 2. Poprzedzające 999 bajtów sektora 2 odpowiada danym z poprzedniego obrazu. Możliwe jest zastosowanie bardziej szczegółowego przetwarzania, w którym dane obrazu są lokalizowane w jednostkach bajtów. Dokładne przetwarzanie bajtów wymaPL 195 450 B1 ga bardziej skomplikowanego sterowania pamięcią niż jest to wymagane dla dokładności na poziomie sektorów. Jednak, przy zastosowaniu dokładnego przetwarzania bajtów, w buforze bitów wideo są przechowywane tylko kompletne dane obrazów i w ten sposób eliminuje się fragmenty i unika się stanu zawieszenia dekodera MPEG 530. Dokładne określenie bajtów obrazów jest przedstawione na fig. 5C dla obrazu A, gdzie kod startowy obrazu rozpoczyna się bajtem 500 sektora 9. Na tej podstawie zostaje obliczony z równania 2 rozmiar obrazu A, który wynosi 13 835 bajtów. W ten sposób dokładne adresy bajtowe obrazów umożliwiają wskazanie przez mikroprocesor 510 określonego bajtu w buforze 60B bitów wideo, od którego dekoder VLD 531 zmiennej długości z fig. 3 rozpocznie proces dekodowania.

Jeśli dane obrazu są określone w jednostkach sektorów, dekoder MPEG odczytujący obrazy z bufora bitów wideo musi być chroniony przed zawieszeniem wynikającym z fragmentów odrzuconych obrazów, pojawiających się przed lub po zdekodowaniu pożądanego obrazu.

Figura 5D przedstawia takie fragmenty obrazów w buforze bitów wideo w przypadku różnych sektorów zawierających klatki typu P i B, gdzie niepożądane dane pochodzące z poprzedniego lub następnego obrazu oznaczono przez ukośne kreskowanie. Każda jednostka bloku obiektu wideo VOBU zawiera dane nawigacyjne, które identyfikują adres sektora końcowego pierwszego obrazu typu I oraz adresy ostatniego sektora dwóch następujących odniesień lub obrazy typu P pierwszej grupy obrazów VOBU. Dane nawigacyjne zawierają dodatkowo adresy sektora obrazów typu I w poprzedzających lub następujących jednostkach VOBU i stąd bez trudności jest realizowany jedynie tryb trikowy oparty na klatkach typu I. Jednak problemów wynikających z fragmentów obrazów unika się, jeżeli bajt końcowy pożądanego obrazu zostanie zidentyfikowany. Mikroprocesor 510/A, na przykład typu ST20, jest skonfigurowany jako wyszukiwarka, która przeszukuje dane przechowywane w buforze ścieżek w celu odnalezienia bajtu końcowego klatki typu I w obrębie sektora końcowego, przechowywanego w buforze 60A. W ten sposób poprzez identyfikację obrazu typu I, może być ona załadowana sama do bufora 60B bitów wideo, a zatem unika się przechowywania obrazów cząstkowych, które stwarzają problemy z blokowaniem dekodera. Mikroprocesor 510/A jest: wykorzystywany na przykład do znalezienia kodów startowych wyłącznie w trybie obrazu typu I, ponieważ z danych nawigacyjnych znany jest sektor kończący. Jednak, w przypadku klatek typu P, B lub różnych obrazów typu I, mikroprocesor może nie stanowić praktycznego rozwiązania, ponieważ dla każdego bajtu danych w strumieniu bitów musi zostać przeprowadzony test, co oznacza intensywne wykorzystanie mikroprocesora 510.

Lokalizacja i określenie kodów startowych przed rozpoczęciem procesu dekodowania są usprawniane przez układ, który wykorzystuje blok interfejsu połączeń 505 z fig. 3 w celu wyszukiwania kodów startowych w strumieniu bitów przed buforem 60A ścieżek. Takie wykorzystanie interfejsu połączeń 505 wprowadza przetwarzanie wstępne lub analizę obrazu i/lub nagłówków audio, które są sygnalizowane mikroprocesorowi 510. Mając zatem zidentyfikowane nagłówki w przychodzącym strumieniu bitów przed buforem ścieżek, obrazy i dźwięk wymagane przez określony tryb trikowy mogą być przechowywane w buforze 60A ścieżek, przy czym niepożądane obrazy i inne dane są kasowane w tym buforze przez zapis kasujący.

W pierwszym układzie kody startowe zostają zlokalizowane dzięki wykorzystaniu detektora 520 kodu startowego, który przeszukuje strumień bitów albo w buforze 60A ścieżek albo w buforze 60B bitów wideo. Chociaż sposób ten ma zaletę, że projekt detektora kodu startowego MPEG jest znany, to jednak detektor wymaga zwartych danych. Stąd przeszukiwane mogą być tylko dane w buforze bitów wideo, bez struktur danych DVD i transportowych. Tym samym przeszukiwanie danych MPEG w buforze mechanicznym/ścieżek jest trudne do usprawnienia, nie wykorzystuje optymalnie pamięci, a mikroprocesor 510 jest przeciążony przerwaniami, wymagając w ten sposób uzupełnienia w drugi mikroprocesor, na przykład mikroprocesor 510A w celu wykrywania kodu startowego.

W urządzeniu według wynalazku detekcja kodu startowego jest usprawniona przez detektor kodu startowego, który przeszukuje strumień bitów wyłącznie pod kątem kodów startowych MPEG przed lub w buforze 60A ścieżek. W ten sposób, poprzez korzystne zastosowanie wczesnej analizy nagłówków wizji MPEG w strumieniu bitów, spełnione są wymagania trikowego odtwarzania obrazów i jest wykonywana praca pamięci określona dla odtwarzania trikowego. Strumień pakietów wideo przed buforem bitów wideo jest przetwarzany podczas pracy w trybie trikowym. Na przykład w trybie odtwarzania wstecznego przetwarzanie wstępne zezwala na buforowanie określonego wyboru obrazów wcelu dekodowania w trakcie pracy trikowej i usunięcia niepożądanych obrazów przed zapamiętaniem. Taka selekcja obrazów, na przykład odrzucenie klatek typu B, w przybliżeniu podwaja liczbę obrazów typu I oraz P, przechowywanych w buforze 60B bitów wideo podczas odtwarzania trikowego. Zatem przez ten wybór i usuwanie, bufor 60B bitów wideo zapoczątkuje tylko obrazy pożądane lub

PL 195 450 B1 określone przez odtwarzanie trikowe, zatem możliwe jest przechowywanie większej ilości jednostek obiektów wideo, określonych przez tryb trikowy, usprawniając w ten sposób operację odtwarzania.

W pierwszym urządzeniu według wynalazku pojemność pamięci bufora 60A ścieżek i bufora 60B bitów wideo są zwiększane w trakcie odtwarzania w trybie trikowym dzięki wybieraniu w celu przechowywania tylko tych danych, które będą kolejno wykorzystywane. Na przykład, w trybie odtwarzania trikowego nie są dekodowane klatki typu B, a zatem nie muszą być one przechowywane w buforach ścieżki lub bitów wideo. Wten sposób przechowuje się tylko obrazy pożądane, a niepożądane lub inne dane są odrzucane. W celu usprawnienia tego wyboru miedzy pożądanym a niepożądanymi obrazami, wymagane jest, aby strumień bitów lub strumień pakietu wideo podlegał przetwarzaniu wstępnemu, analizie lub przeszukiwaniu w celu zlokalizowania nagłówka sekwencji, nagłówka grupy obrazów lub nagłówka obrazu przed załadowaniem do pamięci. Taka analiza lub wstępne przetwarzanie kompresowanego strumienia bitów umożliwiają wyznaczenie parametrów MPEG, takich jak dane time_code, closed_gop oraz broken_link dla każdej grupy obrazów GOP. Dodatkowo, dzięki wstępnemu przetwarzaniu strumienia pakietu jest lokalizowany kod startowy obrazu picture_start_code, umożliwiając obróbkę nagłówka obrazu picture_header, co z kolei umożliwia wyznaczenie na przykład odniesienia czasowego temporal_reference, typu kodowania obrazu picture_coding_type (I, P i B). Jednak taka analiza MPEG jest trudna ze względu na podział DVD danych MPEG na sektory po 2048 bajtów. W dodatku ze względu na to, że kody startowe MPEG 4 bajty nie są ustawione zgodnie z sektorami, kod startowy obrazu może być rozłożony w poprzek granicy sektora.

Figura 5B ilustruje strumień bitów przed buforem 60A ścieżek, gdzie obraz A kończy się w sektorze 54, a natychmiast za nim występuje kod startowy obrazu B. Jednak pozostałość kodu startowego obrazu B pojawia się w sektorze 65, wraz z wystąpieniem przeszkadzających sektorów 55 - 64, zawierających podobraz i dane audio.

Figura 5C ilustruje zdemultipleksowany strumień bitów sektora wideo przed buforem 60B bitów wideo, gdzie kod startowy obrazu jest pokazany w sektorze 2 wraz z kodem startowym następnego obrazu B, pojawiającym się w sektorze 9. Rozłożony kod startowy występuje dla obrazu C, gdzie jest inicjowany bajtem 2046 sektora 12 i trwa w sektorze 13. Stąd też część kodu startowego znajduje się w jednym sektorze wideo wraz z resztą w następnym sektorze wideo.

Figura 6 przedstawia sposób według wynalazku, umożliwiający analizę strumienia bitów z rozłożonym kodem startowym. Ten sposób identyfikuje i zapisuje typy sektorów i adresy, a także dodatkowo identyfikuje i zapisuje pożądane kody startowe. Rozłożone lub cząstkowe kody startowe są identyfikowane i zapisywane przez użycie znacznika kodu startowego, który wskazuje na wystąpienie takiej sytuacji. Pozostałość kodu startowego, występująca w następnym sektorze wideo, jest identyfikowana i odczytywana w celu uzupełnienia kodu startowego. Sposób z fig. 6 obrazuje procesy przeszukiwania i analizy MPEG, stosowane dla strumienia bitów 41 przed załadowaniem do pamięci buforowej ścieżek. Strumień bitów jest przeszukiwany pod względem pożądanych sektorów, na przykład sektora wideo, który jest następnie przeszukiwany pod względem rozłożonych kodów startowych. Rozłożony kod startowy jest rozdzielany przez inne sektory nie będące wizyjnymi, zawierające na przykład dźwięki, podobrazy, dane nawigacyjne itp. W ten sposób strumień bitów jest przeszukiwany, a kolejny sektor wideo identyfikowany i przetwarzany, dopóki nie są przetwarzane sektory przeszkadzające nie będące wideo, niepożądane w danej chwili, na przykład podczas określonego trybu trikowego i które mogą być usunięte przed zapisem do pamięci lub skasowane w przykładowym buforze 60A ścieżek. Mając zatem zidentyfikowany następny sektor wideo, pakiet danych jest przeszukiwany w celu odnalezienia następnego kodu startowego. Jednak, ponieważ znacznik kodu cząstkowego jest ustawiony, poszukiwana jest pozostała część cząstkowego kodu startowego i wraz z jej wystąpieniem pozostałość ta jest składana z częścią z poprzedniego sektora wideo w celu uzupełnienia kodu startowego.

Schemat z fig. 6 przedstawia sposób według wynalazku zastosowany do przeszukiwania strumienia bitów w celu identyfikacji pożądanych adresów sektorów, typów obrazów i ich adresów oraz wcelu wykrycia i powtórnego złożenia rozłożonych kodów startowych. Sposób rozpoczyna się etapem 10, w którym jest przeszukiwany strumień bitów z dokonaną korekcją błędów w celu odnalezienia pożądanych sektorów spośród wielu sektorów, włączając w to sektory danych nawigacyjnych, audio, wideo i podobrazów. W etapie 100 jest wykrywany sektor wideo, a odpowiedź NIE tworzy pętlę, która prowadzi do kontynuacji przeszukiwania strumienia bitów. W podobny sposób jest wykrywany sektor audio w etapie 105, a jego adres odpowiednio zachowany. Jeśli wynik testu w etapie 100 daje TAK, oznacza to wykrycie sektora wideo, a adres tego sektora zostaje zachowany w etapie 101. Wykryty sektor wideo inicjuje kolejny test w etapie 200 w celu detekcji kodu startowego w obrębie tego sektora

PL 195 450 B1 wideo. Etap 200 oznacza kod startowy obrazu, jednak możliwa jest obecność różnych kodów startowych, na przykład nagłówków sekwencji, nagłówków grup obrazów GOP lub nagłówków obrazów, które wszystkie istnieją w obrębie tego sektora wideo i stąd każdy z nich może ulegać rozłożeniu poza granice sektora. Odpowiedź NIE w etapie 200 tworzy pętlę, która kontynuuje poszukiwanie kodu startowego w tym sektorze wideo. TAKw etapie 200 wskazuje na wykrycie kodu startowego, co inicjuje kolejny test w celu wykrycia cząstkowego kodu startowego w etapie 250. Określenie kodu startowego jako cząstkowy lub kompletny, zobrazowane w etapach 200 i 250, następuje równocześnie lub szeregowo, ponieważ każdy kod startowy staje się cząstkowym lub niekompletnym, gdy jest przerwany przez pojawienie się granicy sektora i adresu sektora, co zostało to zilustrowane na fig. 5B i 5C. Odpowiedź NIE w etapie 250 tworzy pętlę oczekująca na pojawienie się cząstkowego kodu startowego. Dodatkowo NIE w etapie 250 wskazuje również wykrycie kompletnego kodu startowego, który jest testowany w etapie 255 w celu określenia, czy jest pożądanego typu. Pożądane kody startowe dają w wyniku testu w etapie 255 odpowiedź TAK, co skutkuje zachowaniem położenia typu i bajtu w adresie danego sektora na etapie 260.

Wykrycie cząstkowego kodu startowego daje w wyniku odpowiedź TAK w etapie 250, co powoduje ponowny start sekwencji przeszukiwania strumienia bitów w celu odnalezienia następnego sektora wideo poprzez powrotna pętlę do etapu 100. TAKw etapie 250 inicjuje również test w etapie 300 wcelu określenia, czy jest ustawiony znacznik cząstkowego kodu startowego. Znacznik cząstkowego kodu startowego nie jest ustawiany, aż do wykrycia pierwszego rozłożonego lub cząstkowego kodu startowego. NIEw etapie 300 ustawia znacznik cząstkowego kodu startowego w etapie 350 oraz dodatkowo przechowuje wartość kodu cząstkowego w etapie 400. TAK w etapie 300 wskazuje wykrycie reszty lub pozostałości rozłożonego kodu startowego i powoduje resetowanie znacznika cząstkowego kodu startowego w etapie 500. TAK w etapie 300 powoduje również zapamiętanie wykrytej pozostałości kodu startowego w etapie 450. W etapie 550 składane są wartości cząstkowego kodu startowego z etapu 400 i jego pozostałej części z etapu 450 w celu odtworzenia rozłożonego kodu startowego. W końcu w etapie 575 zapamiętywane są typ odtworzonego kodu startowego, bajt i adres sektora. Stąd też opisany sposób według wynalazku identyfikuje i przechowuje określone typy i adresy sektorów, identyfikuje i przechowuje typy kodu startowego i adresy bajtów w sektorach oraz identyfikuje i składa fragmenty rozłożonego kodu startowego. Strumień bitów w formacie DVD podlega analizie wcelu określenia na przykład specyficznych typów obrazów zakodowanych w formacie MPEG, przed zapisaniem w pamięci buforowej.

Korzystne jest sterowanie kolejnością procesu dekodowania obrazu MPEG na podstawie tego, gdzie poszczególne obrazy rozpoczynają się i kończą w buforze bitów wideo. Stąd też znajomość lokalizacji obrazu w buforze 60B bitów wideo, na przykład tak, jak zilustrowano to na fig. 5C lub jak określono poprzez przeszukiwanie strumienia bitów na fig. 6, pozwala, aby startowe wskaźniki pamięci w detektorze 520 kodu startowego i detektorze 531 zmiennej długości były kierowane do bezpośrednio dostępnych obrazów, zgodnie z żądaniami, na przykład w trakcie pracy w trybie trikowym. Praca w kierunku wstecznym z daną szybkością odtwarzania i/lub z powolnym ruchem odtwarzania wstecznego wymaga odtwarzanie klatek typu B. Wsteczny tryb pracy jest upraszczany pod względem wymagań pamięci buforowej dzięki odwróceniu kolejności, w jakiej są dekodowane przylegające klatki typu B. To odwrócenie kolejności dekodowania jest osiągane dzięki ustawieniu wskaźników startowych pamięci w celu dekodowania obrazu żądanego przez tryb trikowy. W dodatku rozmiar i sterowanie pamięcią buforową są upraszczane podczas pracy w trybie trikowym dzięki opuszczaniu lub braku odczytu obrazów w buforze bitów wideo, czego wymagają algorytmy odtwarzania trikowego. Rozmiar pamięci i jej sterowanie są dalej optymalizowane w trakcie odtwarzania trikowego poprzez umożliwienie wielokrotnego dekodowania obrazów albo natychmiast albo zgodnie z określonym żądaniem algorytmu odtwarzania trikowego. Realizacja powyższych funkcji wymaga starannej kontroli funkcji odczytu/zapisu i synchronizacji pomiędzy nimi.

Schemat blokowy z fig. 4 przedstawia te same funkcje i numeracje elementów, jak na fig. 2, jednak fig. 4 zawiera dodatkowe układy według wynalazku, które zostaną objaśnione. Odtwarzacz cyfrowych dysków wideo, pokazany na fig. 2, 3 i 4, zawiera dwie części: cześć czołową i część tylną. Część czołowa steruje dyskiem i przetwornikiem, a część tylna prowadzi proces dekodowania MPEG i ogólne sterowanie. Taki podział funkcjonalny stanowi rozwiązanie spójnego dekodowania MPEG. Jednak, przy takim podziale na przetwarzanie i sterowanie w części tylnej, mikroprocesor może zostać przeciążony, na przykład podczas pracy w trybie trikowym, a w szczególności podczas odtwarzania wstecz. Jak zostało to opisane, mikroprocesor 510 ma zarządzać przychodzącym strumieniem bitów 41,

PL 195 450 B1 odbieranym z części czołowej oraz identyfikować pożądane i niepożądane dane. W korzystnym układzie jest wyszukiwany powtarzany strumień bitów, na przykład dla lokalizacji specyficznego kodowanego obrazu MPEG w celu przechowywania i/lub wyznaczania specyficznego adresu bajtowego dla tego specyficznego kodowanego obrazu MPEG w powtarzanym strumieniu bitów lub nośniku pamięciowym.

Claims (3)

1. Sposób odtwarzania obrazu z dysku zapisanego cyfrowo, w którym przetwarza się sygnał kodowany cyfrowo z dysku, przechowuje się przetworzony sygnał w pierwszej pamięci, dekoduje się przechowywany w pamięci sygnał dla wytworzenia obrazu, przechowuje się obraz w drugiej pamięci, odzyskuje się obraz z drugiej pamięci dla wyświetlenia, znamienny tym, że selektywnie steruje się w pierwszym trybie dekodowaniem przechowywanego sygnału i przechowuje się obraz w drugiej pamięci w danym okresie pola oraz odzyskuje się obraz podczas następnego okresu pola i selektywnie steruje się w drugim trybie dekodowaniem przechowywanego sygnału, przechowuje się obraz w drugiej pamięci oraz odzyskuje się z drugiej pamięci poprzednio przechowywany obraz zasadniczo równocześnie i podczas danego okresu pola.

2. Sposób odtwarzania obrazu z dysku zapisanego cyfrowo, w którym przetwarza się sygnał kodowany cyfrowo z dysku, przechowuje się przetworzony sygnał w pierwszej pamięci, dekoduje się przechowywany w pamięci sygnał dla wytworzenia obrazu, przechowuje się obraz w drugiej pamięci, odzyskuje się obraz z drugiej pamięci dla wyświetlenia, znamienny tym, że przechowuje się obraz w drugiej pamięci i odzyskuje się pole obrazu z drugiej pamięci zasadniczo równocześnie w danym okresie pola.

3. Urządzenie do odtwarzania obrazu z dysku zapisanego cyfrowo, zawierające przetwornik sygnału kodowanego cyfrowo, do którego jest dołączona pierwsza pamięć do przechowywania przetworzonego sygnału i dekoder przechowywanego sygnału do wytwarzania obrazu, do którego jest dołączona druga pamięć do przechowywania obrazu, do której jest dołączony układ odzyskiwania obrazu z drugiej pamięci dla wyświetlania obrazu, znamienne tym, że zawiera układ wprowadzania jednego z trybów pracy, pierwszego lub drugiego, a w pierwszym trybie pracy układ dekodowania przechowywanego sygnału i druga pamięć obrazu są przystosowane do pracy w danym okresie pola, przy czym jedno pole obrazów jest odzyskiwane podczas następnego okresu pola i w drugim trybie pracy sygnał jest przechowywany w drugiej pamięci i jedno pole obrazu jest odzyskiwane w danym okresie pola.