PL193966B1

PL193966B1 - Zastosowanie przeciwciał przeciwko CD40L lub pochodnych

Info

Publication number: PL193966B1
Application number: PL98334500A
Authority: PL
Inventors: Susan L. Kalled; David W. Thomas
Original assignee: Biogen Idec Ma
Priority date: 1997-01-10
Filing date: 1998-01-09
Publication date: 2007-04-30
Also published as: CN1248921A; EA199900633A1; CZ244399A3; PL334500A1; JP2001508450A; NO993275L; EP0966302A1; NO993275D0; WO1998030241A1; KR20050088494A; KR100632846B1; HK1024424A1; NZ337073A; DE69837322T2; ATE356634T1; US20050158314A1; AU5735398A; KR20000070035A; CA2277223A1; US20020071840A1

Abstract

1. Zastosowanie przeciwciala przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciala przeciwko CD40L do wytwarzania leku do leczenia pacjenta cierpiacego na chorobe autoagresyjna albo przewlekle za- burzenie ukladu odpornosciowego, przy czym lek jest przeznaczony do podawania pacjentowi przez pierwszy okres leczenia w dawkach oddzielonych odstepami mniejszymi niz okolo 3 tygodnie, a nastep- nie przez drugi okres leczenia w dawkach oddzielonych odstepami co najmniej okolo 3 tygodniowymi. 2. Zastosowanie wedlug zastrz. 1, znamienne tym, ze choroba albo zaburzenie jest wybrane z grupy obejmujacej: ukladowy toczen rumieniowaty, miastenie, autoagresyjna anemie hemolityczna, samoistna plamice maloplytkowa, zespól anty-fosfolipidowy, luszczyce, stan alergii, zapalenie stawów oraz stwardnienie rozsiane. 3. Zastosowanie wedlug zastrz. 1, znamienne tym, ze podczas pierwszego okresu leczenia (a) dawki sa oddzielone odstepami tygodniowymi; albo (b) dawki sa oddzielone odstepami dwóch do szesciu dni; albo (c) dawki sa oddzielone dziennymi odstepami. PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są zastosowania przeciwciał przeciwko CD40L lub ich pochodnych. W szczególności wynalazek dotyczy zastosowania przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L do wytwarzania leku do leczenia pacjenta cierpiącego na chorobę autoagresyjną albo przewlekłe zaburzenie układu odpornościowego, do hamowania odrzucania przeszczepionej tkanki w organizmie pacjenta, lubdo hamowania reakcji odpornościowej wobec produktu transgenu, po terapii genowej w organizmie pacjenta.

Jedną z koniecznych reakcji podczas wytwarzania przeciwciał jest oddziaływanie CD40 na limfocytach B z ligandem CD40 (CD40L) na aktywowanych limfocytach T, etap, który jest konieczny dla wzrostu limfocytów B i wytwarzania przez nie przeciwciał. (Uwaga: w niektórych opisach określenie „gp39” jest stosowane jako synonim CD40L). Jak to dalej opisano, wytworzono wiele substancji skierowanych przeciwko CD40L, zaś część z nich badano na zwierzętach pod kątem ich skuteczności w zmienianiu przebiegu chorób związanych z przeciwciałami.

Protokoły zastosowane w opisywanych doświadczeniach na działanie związków skierowanych przeciwko CD40L, które były prowadzone na zwierzętach z zaburzeniami odporności, wykorzystywały dawki substancji podawanych zwierzętom w odstępach dwóch tygodni albo mniej, z typowymi odstępami pomiędzy leczeniem wynoszącymi 1-7 dni (patrz, np. Mohan i in., J. Immunol. 154:1470-1480, 1995; Early i in., J. Immunol. 157:3159-3164, 1996; Sttber i in., J. Exp. Med. 183:693-698, 1996; Chen i in., J. Immunol. 155:2833-2840, 1995; Gerritse i in., Proc. Natl. Acad. Sci. 93:2499-2504, 1996; Green i in., T. Virol. 70:2569-2575, 1996; Durie i in., Science 261:1328-1330, 1993; Durie i in., J. Clin. Invest. 94:1333-1338; Larsen i in., Transplantation 61:4-9, 1996 oraz Griggs i in., J. Exp. Med.183:801-810, 1996). Nie istnieje informacja, która sugerowałaby, że rzadsze podawanie substancji skierowanych przeciwko CD40L mogłoby być skuteczne w hamowaniu wytwarzania patologicznych przeciwciał albo poprawiać przebieg chorób immunologicznych.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L dowytwarzania leku do leczenia pacjenta cierpiącego na chorobęautoagresyjną albo przewlekłe zaburzenie układu odpornościowego, hamowania odrzucania przeszczepionej tkanki w organizmie pacjenta, hamowania reakcji odpornościowej wobec produktu transgenu po terapii genowej w organizmie pacjenta, przy czym lek jest przeznaczony do podawania pacjentowi przez pierwszy okres leczenia w dawkach oddzielonych odstępami mniejszymi niż około 3 tygodnie, a następnie przez drugi okres leczenia w dawkach oddzielonych odstępami co najmniej około 3 tygodniowymi. Korzystnie w zastosowaniu według wynalazku choroba albo zaburzenie jest wybrane zgrupy obejmującej: układowy toczeń rumieniowaty, miastenię, autoagresyjną anemię hemolityczną, samoistną plamicęmałopłytkową, zespół anty-fosfolipidowy, łuszczycę, stan alergii, zapalenie stawów oraz stwardnienie rozsiane. Również korzystnie przeszczepioną tkanką jest przeszczep alogeniczny albo ksenogeniczny, a przeszczepiona tkanka jest wybrana z grupy obejmującej tkanki skóry, nerki, wątroby, serca, szpiku i oka.

Korzystnie podczas pierwszego okresu leczenia wskazanego zgodnie z zastosowaniem według wynalazku dawki są oddzielone odstępami tygodniowymi; albo dawki są oddzielone odstępami dwóch do sześciu dni; albo dawki są oddzielone dziennymi odstępami. Ponadto podczas drugiego okresu leczenia, dawki są oddzielone odstępami wynoszącymi przynajmniej około 4 tygodni.

Korzystnie w zastosowaniu według wynalazku przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałemmonoklonalnym, a korzystniej jest przeciwciałem monoklonalnym 5c8 wytwarzanym przy hybrydoma zdeponowane pod numeremdostępu ATCC HB10916. Ponadto przeciwciało przeciwko CD40L w zastosowaniu według wynalazku jest przeciwciałem humanizowanym przeciwko CD40L, pochodna przeciwciała przeciwko CD40L jest wybrana spośród fragmentów Fab,fragmentów F(ab')2, regionów VH oraz przeciwciał jednołańcuchowych.

Lek wytwarzany zgodnie z zastosowaniem według wynalazku jest przeznaczony do dostarczenia pacjentowi terapeutycznie skutecznej ilości przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L, przy czym terapeutycznie skuteczna ilość zawiera się pomiędzy od 0,05mg/kg a 50 mg/kg masy ciała pacjenta.

Jak niniejszym ujawniono, twórcy wykazali, że podawanie substancji skierowanych przeciwko CD40L w odstępach trzech tygodni albo więcej jest skuteczne w leczeniu zaburzeń o patogenezie związanej z przeciwciałami. Niniejszym opisane są zatem leki do leczenia ludzi. Leki wytwarzane zgodnie z zastosowaniem według wynalazku są przeznaczone do podawania przeciwciała anty-CD40L

PL 193 966 B1 lub pochodnej przeciwciała anty-CD40L pierwszego dnia i ponownie drugiego dnia, z przynajmniej około 3-tygodniowym odstępem pomiędzy pierwszym i drugim dniem. Podobne ilości leku można następnie podawać pacjentowi z przynajmniej około 3-tygodniowym odstępem pomiędzy kolejnymi dawkami. W jednym wykonaniu, odstęp pomiędzy dawkami wynosi przynajmniej około 4 tygodnie.

W innym aspekcie wynalazku, leki wytwarzane zgodnie z zastosowaniem według wynalazku są przeznaczone do podawania pacjentowi przez pierwszy okres leczenia w odstępach mniejszych niż około 3 tygodnie, a następnie przez drugi okres leczenia w odstępach przynajmniej około 3 tygodni albo przynajmniej około 4 tygodni.

Rozwiązania według wynalazku dostarczają leków do leczenia pacjenta z przewlekłą chorobą immunologiczną, taką jak łuszczyca, stan alergiczny, zapalenie stawów albo stwardnienie rozsiane.

W innym wykonaniu, leki są przydatne do leczenia przewlekłej choroby autoagresyjnej, takiej jak toczeń rumieniowaty, miastenia, autoagresyjna anemia hemolityczna, samoistna plamica małopłytkowa i zespół anty-fosfolipidowy.

Jeszcze inny aspekt wynalazku dostarcza leków do użytecznych do hamowania odrzucania przeszczepionej tkanki u pacjenta. Takie leki są przeznaczone do podawania pacjentowi pierwszego dnia i ponownie drugiego dnia z przynajmniej około 3-tygodniowym odstępem pomiędzy pierwszym i drugim dniem. Lek wytwarzany zgodnie z zastosowaniem według wynalazku można podawać w różnych odstępach czasu, ale w jednym wykonaniu podaje się go w odstępach przynajmniej około 3 tygodni albo przynajmniej około 4 tygodni. Przeszczepioną tkankę może stanowić dowolny narząd lub tkanka odpowiednia do przeszczepiania. Szczególnie preferowane są przeszczepy skóry, nerek, wątroby, serca, szpiku albo tkanek oka. Przeszczep może być allogeniczny albo ksenogeniczny.

Opisane niniejszym leki mogą być również przydatne w hamowaniu reakcji odpornościowych po terapii genowej.

W alternatywnym zastosowaniu według wynalazku, leki do hamowania odrzucania przeszczepionej tkanki u pacjenta są spreparowane do podawania pacjentowi przez pierwszy okres leczenia w odstępach mniejszych niż około 3 tygodni, a następnie przez drugi okres leczenia w odstępach wynoszących przynajmniej około 3 tygodni.

Przeciwciałem skierowanym przeciwko CD40L stosowanym w rozwiązaniach według wynalazku korzystnie przeciwciało monoklonalne. Przeciwciałem monoklonalnym może być 5c8 (nr dostępu ATCC HB 10916).

Przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodne przeciwciała przeciwko CD40L mogą być formułowane w kompozycji terapeutycznej, która obejmuje skuteczną terapeutycznie ilość przeciwciała lub pochodnej przeciwciała i nośnik dopuszczalny farmaceutycznie. Kompozycja farmaceutyczna może również obejmować drugą substancję skuteczną terapeutycznie.

Krótki opis rysunków

Figura 1jest tabelą zmian w czasie w kilku charakterystycznych cechach krwi i moczu od myszy kontrolnych i leczonych (SWR X NZB)F1 w Doświadczeniu II. Przeciwciało monoklonalne przeciwko

CD40L, MR1, w ilości 500 μg/zwierzę i.p., podawano raz, gdy zwierzę było w wieku 4 miesięcy, ponownie w wieku 7 miesięcy, ponownie w wieku 9 miesięcy, a następnie w odstępach miesięcznych. Każdy z górnych pięciu rzędów na tabeli oznaczonych AR-BN zawiera dane z pojedynczych zwierząt kontrolnych, i każdy z dolnych sześciu rzędów, oznaczonych CL-CR, zawiera dane z pojedynczych zwierząt leczonych. Badanie to rozpoczęto, gdy zwierzęta były w wieku 4 miesięcy, w lutym 1996. Pionowe podwójne linie oddzielają 4 grupy danych, z których każda podaje parametry próbek moczu i krwi zebranych w dacie podanej powyżej danych. Poziom proteinurii (PU) oznaczono od ilości śladowych do poziomu 4. Poziom 1korelował z albuminą w moczu rzędu 30 mg/dl, poziom 2 z ilością100 mg/dl, poziom 3 z 300 mg/dl, zaś poziom 4 z ponad 2000 mg/dl. Poziomy przeciwciał przeciwko MR1 (podane w kolumnie zaznaczonej „anty-MR1”), przeciwciał przeciwko ssDNA i przeciwko dsDNA podano w μg/ml krwi. Gdzie to możliwe, wartości podano jako średnie i odchylenia standardowe kilku próbek, w postaci średniej (S.D.). Myślnik oznacza, że próbki nie pobrano, zwykle z powodu śmierci zwierzęcia. ND oznacza „nie wykonano”.

Figura2 jest tabelą pomiarów proteinurii zwierząt w Doświadczeniu IIwzględem czasu. Pierwsza kolumna podaje numery zwierząt jak na fig. 1. Kolumny są oznaczone datami pobrania próbki. NC oznacza „nie pobrano”.

Figura3 jest tabelą charakterystyki krwi i moczu w czasie w Doświadczeniu V, u myszy kontrolnych i nie traktowanych, u których rozpoczęto leczenie w 4,5 miesiąca życia. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w ilości 500 μg/zwierzę i.p. gdy myszy były w wieku 4,5 miesiąca, a następnie jako

PL 193 966 B1 comiesięczne wstrzyknięcia po 500 μg i.p. Każdy z górnych siedmiu rzędów w tabeli, oznaczonych AR-BLR, zawiera dane z pojedynczych leczonych zwierząt. Badanie rozpoczęło się, gdy zwierzęta były w wieku 4,5 miesiąca, w maju 1996. Inne opisy na figurze są takie same jak na fig. 1.

Figura4 jest tablicą pomiarów proteinurii u zwierząt w Doświadczeniu V w czasie. Numery zwierząt są jak to opisano w fig. 3. Inne opisy figury są takie same jak na fig. 2.

Figura 5 jest tabelą charakterystyki krwi i moczu w czasie wDoświadczeniu VII, u myszy kontrolnychinietraktowanych, u których rozpoczęto leczenie w 5,5 miesiąca życia. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w ilości 500 μg/zwierzę i.p. przez sześć tygodni, a następnie jako comiesięczne wstrzyknięcia po 500 μg i.p. Każdy z górnych siedmiu rzędów w tabeli, oznaczonych AN-BL, zawiera danezpojedynczychleczonychzwierząt(jakzaznaczononafig.6,niektóre zwierzęta kontrolne padły przed zebraniem danych do fig. 5), zaś każdy z dolnych siedmiu rzędów, oznaczonych CR-DN obejmuje dane z pojedynczych zwierząt leczonych. Badanie rozpoczęło się, gdy zwierzęta były w wieku 5,5 miesiąca,w czerwcu 1996. Inne opisy na figurze są takie same jak na fig. 1.

Figura6 jest tabelą pomiarów proteinurii u zwierząt w Doświadczeniu VII w czasie. Każdy z górnych siedmiu rzędów w tabeli oznaczonych AR-BN, zawiera dane od pojedynczych zwierząt kontrolnych, zaś każdy z dolnych siedmiu rzędów, oznaczonych CR-DN, zawiera dane od pojedynczych zwierząt leczonych. Inne opisy na figurze są identyczne jak na fig. 2.

Figura 7jest tabelą charakterystyki krwi i moczu w czasie w Doświadczeniu X, u myszy kontrolnych i nie traktowanych, u których rozpoczęto leczenie w 5,5 miesiąca życia. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w ilości 500 μg/zwierzę i.p. przez cztery tygodnie, a następnie jako comiesięczne wstrzyknięcia po 500 μg i.p. Każdy z górnych ośmiu rzędów w tabeli, oznaczonych AR-BLR, zawiera dane z pojedynczych leczonych zwierząt, zaś każdy z dolnych ośmiu rzędów, oznaczonych CR-DLR obejmuje dane z pojedynczych zwierząt leczonych. Badanie rozpoczęło się, gdy zwierzęta były w wieku 5,5 miesiąca, w październiku 1996. Inne opisy na figurze są takie same jak na fig. 1.

Figura8 jest tabelą pomiarów proteinurii u zwierząt w Doświadczeniu X w czasie. Pierwsza kolumna podaje numery zwierząt jak na fig. 7. Inne opisy figur są takie same jak na fig. 2.

Figura9 jest tabelą charakterystyki krwi i moczu w czasie w Doświadczeniu VI, u myszy kontrolnych i nie traktowanych, u których rozpoczęto leczenie w 7 miesiącu życia. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w ilości 500 μg/zwierzę i.p. przez sześć tygodni, a następnie jako comiesięczne wstrzyknięcia po 500 μg i.p. Każdy z dolnych czterech rzędów w tabeli, oznaczonych DN-EN, zawiera dane z pojedynczych leczonych zwierząt. W momencie pierwszego pobrania danych do tej tabeli wszystkie zwierzęta kontrolne padły, jak zaznaczono na fig. 10. Badanie rozpoczęło się, gdy zwierzęta były w wieku 7 miesięcy, w czerwcu 1996. Inne opisy na figurze są takie same jak na fig. 1.

Figura 10 jest tabelą pomiarów proteinurii u zwierząt w Doświadczeniu VI w czasie. Każdy z górnych czterech rzędów oznaczonych AR-CN zawiera dane z poszczególnych zwierząt kontrolnych, zaś każdy z czterech dolnych rzędów oznaczonych DN-EN, zawiera dane z pojedynczych zwierząt leczonych. Inne opisy figur są takie same jak na fig. 2.

Rozwiązania według wynalazku dotyczą zastosowania przeciwciała anty-CDL lub pochodnej przeciwciała do wytwarzania leku do leczenia, zapobiegania, odwracania stanu albo stabilizacji pacjenta z chorobą związaną z przeciwciałami, przy czym lek jest w postaci odpowiedniej do podawania w odstępach ponad 2 tygodni. Przeciwciało lub pochodna przeciwciała blokuje oddziaływanie CD40L na limfocytach T z CD40 na limfocytach B, co jak się uważa hamuje wytwarzanie patologicznych przeciwciał odpowiedzialnych za wiele spośród patologicznych objawów różnych chorób autoagresyjnych i przewlekłych chorób odpornościowych.

Związki

Związki terapeutyczne przydatne w rozwiązaniach według wynalazku obejmują dowolny związek, który blokuje oddziaływanie CD40 na limfocytach B z CD40L wyrażanym na powierzchni aktywowanych limfocytów T. Związki skierowane przeciwko CD40L konkretnie uwzględniają przeciwciała poliklonalne i przeciwciała monoklonalne (mAb), jak również pochodne przeciwciał, takie jak cząsteczki chimeryczne, cząsteczki humanizowane,cząsteczki o zmniejszonych funkcjach efektorowych, cząsteczki o podwójnej swoistości oraz koniugaty przeciwciał. W korzystnym wykonaniu, przeciwciałem jest 5c8, jak opisano w patencie USA nr 5474771, przy czym opis ten załączony jest tu jako odnośnik. Inne znane przeciwciała przeciwko antygenowi 5c8 obejmują przeciwciała ImxM90, ImxM91 i ImxM92 (Immunex), mAb przeciwko CD40L dostępne na rynku z Ancell (klon 24-31, nr kat. 353-020, Bayport, MN) oraz mAb przeciwko CD40L dostępne na rynku z Genzyme (Cambridge, MA, nr kat. 80-3703-01). Również dostępne w handlu jest przeciwciało przeciwko CD40L z PharMingen (San Diego, nr kat #33580D).

PL 193 966 B1

Wytwarzane i charakteryzowane są nowe liczne dodatkowe przeciwciała przeciwko CD40L (np. WO 96/23071, Bristol-Myers Squibb, którego opis załączono tu jako odnośnik).

Cząsteczki innych typów skierowane przeciwko CD40L, takich jak kompletne fragmenty Fab, substancje F(ab')2, regiony VH, regiony Fv, przeciwciała jednołańcuchowe (patrz, np. WO 96/23071), polipeptydy, fuzyjne konstrukty polipeptydowe, fuzje CD40 (takie jak CD40Ig, opisane w publikacji Hollenbaugh i in., J. Immunol. Meth. 188:1-7, 1995, załączonej tu jako odnośnik), oraz związki drobnocząsteczkowe, takie jak małe związki pół-peptydowe albo związki niepeptydowe, które są zdolne do blokowania oddziaływania CD40-CD40L mogą być również stosowane w rozwiązaniach według wynalazku. Procedury projektowania, badania przesiewowego i optymalizacji związków drobnocząsteczkowych dostarczone są w zgłoszeniu patentowym PCT/US96/10664, zgłoszonym 21 czerwca 1996, którego opis zamieszczony jest na drodze odniesienia.

Różne postacie przeciwciał można również wytwarzać stosując standardowe techniki rekombinacji DNA (Winter i Milstein, Nature 349:293-99, 1991). Przykładowo, można skonstruować przeciwciała „chimeryczne”, w których domena wiążąca antygen z przeciwciała zwierzęcego jest połączona z ludzką domeną stałą (przeciwciało pochodzące początkowo od ssaka nie będącego człowiekiem, wobec którego zastosowano technologię rekombinacji DNA w celu zastąpienia całości albo części regionu zawiasowego i regionów stałych łańcucha ciężkiego i/lub regionu stałego łańcucha lekkiego, odpowiednimi regionami stałymi z łańcucha ciężkiego i/lub łańcucha lekkiego ludzkiego przeciwciała) (patrz, np. Cabilly iin., Patent USA nr 4816567; Morrison i in., Proc. Natl. Acad. Sci. 81: 6851-55, 1983). Przeciwciała chimeryczne zmniejszają reakcje odpornościowe wywołane przez przeciwciała zwierzęce zastosowane do leczenia ludzi.

Oprócz tego, można syntetyzować rekombinowane „humanizowane” przeciwciała. Przeciwciałami humanizowanymi są przeciwciała pochodzące początkowo od ssaka nie będącego człowiekiem, w których technologię rekombinacji DNA zastosowano do zastąpienia niektórych albo wszystkich aminokwasów niekoniecznych do wiązania antygenu, aminokwasami z odpowiednich regionów łańcucha ciężkiego albo lekkiego ludzkiej immunoglobuliny (chimery obejmują głównie sekwencje ludzkiej Ig, do których wprowadzono regiony odpowiedzialne za swoiste wiązanie antygenu) (patrz, np. zgłoszenie PCT WO 94/04679). Zwierzęta immunizowano pożądanym antygenem, odpowiednie przeciwciała izolowano i usuwano część sekwencji regionu zmiennego odpowiedzialną za wiązanie antygenu. Regiony wiążące antygen pochodzące od zwierzęcia klonuje się w odpowiedniej pozycji genów ludzkich przeciwciał, w których usunięto regiony wiążące przeciwciał antygen. Przeciwciała humanizowane minimalizują zastosowanie heterologicznych (pomiędzygatunkowych) sekwencji ludzkich przeciwciał i z mniejszym prawdopodobieństwem wywołują reakcję odpornościową u leczonego osobnika.

W rozwiązaniach według wynalazku mogą również znaleźć zastosowanie przeciwciała naczelnych albo przeciwciała prymatyzowane.

Fragmenty przeciwciał albo przeciwciała jednowartościowe można również zastosować w sposobach i kompozycjach według wynalazku. Jednowartościowe przeciwciała obejmują dimer łańcucha ciężkiego i łańcucha lekkiego, powiązany z regionem Fc (albo pniem) drugiego łańcucha ciężkiego. „Region Fab” oznacza te części łańcuchów, które są z grubsza równoważne, albo analogiczne z sekwencjami, które obejmują część odgałęzienia Y łańcucha ciężkiego i łańcucha lekkiego w całości, oraz wspólnie (w agregatach) wykazują, jak pokazano, aktywność przeciwciał. Białka Fab obejmują agregaty jednego łańcucha ciężkiego i jednego łańcucha lekkiego (znane powszechnie jako Fab'), jak również tetramery, które odpowiadają dwóm segmentom odgałęzień przeciwciała Y (znane powszechnie jako F(ab')2). Nie ma znaczenia, czy dowolne z nich są zagregowane kowalencyjnie albo niekowalencyjnie, przy założeniu, że są one zdolne do swoistej reakcji z konkretnym antygenem albo rodziną antygenów.

Oprócz tego, standardowe techniki rekombinacji DNA można zastosować do zmiany powinowactwa wiązania rekombinowanych przeciwciał z ich antygenami, przez zmianę reszt aminokwasowych w sąsiedztwie miejsc wiązania antygenu. Powinowactwo wiązania antygenu przez humanizowane przeciwciała można zwiększyć przez mutagenezę opartą na modelowaniu cząsteczkowym (Queen i in., Proc. Natl. Acad. Sci. USA 86:10029-33, 1989; zgłoszenie PCT WO 94/04679). Może być pożądane zwiększenie albo zmniejszenie powinowactwa przeciwciał do CD40L, zależnie od rodzaju docelowej tkanki albo przewidywanego konkretnego schematu leczenia. Można to przeprowadzić wykorzystując technologię ekspozycji fagowej (patrz, np. Winter i in., Ann. Rev. Immunol. 12:433-455, 1994; oraz Schier i in., J. Mol. Biol. 255:28-43, 1996, załączone tu jako odnośniki). Przykładowo, może być korzystne leczenie pacjenta stałym poziomem przeciwciał o zmniejszonym powinowactwie wobec

PL 193 966 B1

CD40L w leczeniu pół-profilaktycznym. Podobnie, przeciwciała o zwiększonym powinowactwie wobec CD40L mogą być korzystne do leczenia krótkotrwałego.

Osobnicy

Określenie „pacjent” ma oznaczać pacjenta będącego ssakiem, któremu można podawać substancje skierowane przeciwko CD40L. Pacjenci, którzy mogą być poddani leczeniu lekami otrzymanymi zgodnie z zastosowaniem według wynalazku obejmują ludzi, jak również inne naczelne, owce, konie, bydło, kozy, świnie, psy, koty, króliki, świnki morskie, chomiki, skoczki pustynne, szczury i myszy, jak również narządy, nowotwory i komórki pochodzące i uzyskane od tych zwierząt.

Osobnicy dla których leki otrzymane zgodnie z zastosowaniem według wynalazku są przeznaczone mogą cierpieć na chorobę związaną z wytwarzaniem przeciwciał.

Drogi podania

Wyżej wskazane związki można podawać w dowolny sposób dopuszczalny medycznie. Może to obejmować wstrzykiwanie, drogami pozajelitowymi takimi jak dożylne, donaczyniowe, dotętnicze, podskórne, domięśniowe, doguzowe, dootrzewnowe, dokomorowe, podtwardówkowe i inne, jak również podawanie doustne, donosowe, dooczne, doodbytnicze albo miejscowe.

Możliwe jest również zastosowanie podawania o przedłużonym uwalnianiu, jak np. wstrzyknięcia typu depot. Niektóre postaci związków anty-CD40L mogą być odpowiednie do podawania doustnego i mogą być formułowane do postaci zawiesin albo pigułek.

Dawkowanie i częstość podawania

Ilość i częstość dawkowania dla konkretnego związku podawanego pacjentowi dla danej choroby kompleksów immunologicznych stanowi przedmiot oceny lekarza prowadzącego, opartej na szeregu czynników. Ogólnie dawkowanie określa się w badaniach przedklinicznych i klinicznych, które obejmują szeroko zakrojone doświadczenia mające na celu stwierdzenie korzystnych i szkodliwych dla pacjenta działań różnych dawek substancji. Nawet po takich zaleceniach, lekarz często zmienia te dawkowanie dla różnych pacjentów w oparciu o różne przesłanki, takie jak wiek, stan, ciężar, płeć pacjenta i równoczesne leczenie innymi lekami. Określenie optymalnej dawki dla każdego związku anty-CD40L stosowanego do leczenia toczniowego zapalenia nerek stanowi rutynowe działanie specjalistów w dziedzinie farmacji i medycyny.

Różne schematy leczenia można zastosować w leczeniu tocznia albo innych chorób wywołanych kompleksami immunologicznymi. Generalnie, częstość dawkowania powinna zostać określona przez lekarza prowadzącego i może obejmować okresy większego dawkowania, jak np. w odstępach jednodniowych czy tygodniowych, naprzemiennie z okresami mniejszego dawkowania, jak np. w odstępach miesięcznych albo rzadziej.

W celu podania przykładów dawkowania uwzględniających związek skierowany przeciwko CD40L, podano poniższe przykładowe strategie podawania przeciwciał monoklonalnych przeciwko CD40L. Wielkość dawkowania można łatwo ustalić dla innych związków anty-CD40L. Ogólnie, uwzględnia się pojedyncze dawki wielkości od około 0,05 do około 50 mg/kg ciężaru ciała pacjenta, przy czym najczęstsze dawkowanie wynosi od 1do 20 mg/kg. Do leczenia stanów ostrych, skuteczna dawka przeciwciał zawiera się w zakresie od około 1 mg/kg ciężaru ciała do około 20 mg/kg ciężaru ciała i jest podawana codziennie przez okres około 1 do 5 dni, korzystnie w postaci jednorazowej dawki dożylnej. Takie samo dawkowanie i schemat podawania można zastosować w fazie nasycania schematu nasycania-podtrzymywania, z fazą podtrzymywania obejmującą podawanie dożylne albo domięśniowe przeciwciał w zakresie od około 0,1 mg/kg ciężaru ciała do około 20 mg/kg ciężaru ciała, do leczenia w odstępach od tygodnia do trzech miesięcy. Leczenie przewlekłe można również prowadzić przez schemat podtrzymywania, który obejmuje podawanie dożylne albo domięśniowe przeciwciał w zakresie od około 0,1 mg/kg ciężaru ciała do około 20 mg/kg ciężaru ciała, do leczenia w odstępach od tygodnia do trzech miesięcy. Oprócz tego, leczenie przewlekłe można przeprowadzić przez schemat podawania pojedynczych dawek dożylnych, w którym podaje się od około 1,0 mg/kg ciężaru ciała do około 100 mg/kg ciężaru ciała, z odstępami wynoszącymi od około 1do około 6 miesięcy. Dla każdego z rodzajów podawania, z wyjątkiem pojedynczych dawek dożylnych, podawanie można prowadzić doustnie, dopłucnie, donosowo albo podskórnie.

Ogólnie, terapię prowadzi się małymi dawkami przeciwciał. Przykładowo, początkową dawkę przeciwciał podaje się pacjentowi, przykładowo, przez wstrzyknięcie albo przetoczenie. Początkowa dawka powinna obejmować od około 1,0 mg do około 30 mg przeciwciał na dzień dla pacjenta ociężarze 70 kg. Do podawania powtarzanego co kilka dni, dawki można podawać w kolejne dni, co dwa do sześciu dni, raz w tygodniu, co dwa do czterech tygodni albo raz w miesiącu, dopóki nie zaobserwuje się

PL 193 966 B1 pożądanego zmniejszenia objawów choroby. Jednakże, przydatne są również inne schematy dawkowania. Gdy objawy zostaną złagodzone do pożądanego poziomu, leczenie można przerwać. Jednakże pacjenci mogą wymagać leczenia w odstępach czasu przez dłuższy okres po remisji choroby.

Alternatywnie w przypadku tocznia albo innej choroby związanej z przeciwciałami, skuteczność przeciwciał może być zwiększona przez podanie kolejno albo w kombinacji z konwencjonalnym środkiem terapeutycznym albo lekiem przeciwtoczniowym, jak np. salicylanami, kortykosteroidami albo środkami immunosupresyjnymi. Alternatywnie, przeciwciała można sprzęgać z konwencjonalnym środkiem. To korzystnie umożliwia podawanie konwencjonalnego środka w ilości mniejszej niż konwencjonalna dawka, przykładowo, mniejszej niż 50% konwencjonalnej dawki, gdy środek podaje się jako pojedyncze leczenie. Tak więc, można uniknąć wystąpienia wielu efektów ubocznych związanych z tym środkiem.

Terapie skojarzone do leczenia tocznia obejmują zastosowanie przeciwciał przeciwko CD40L wraz ze środkami skierowanymi na limfocyty B, takimi jak przeciwciała przeciwko CD19, przeciwko CD28 albo przeciwko CD20 (niekoniugowane albo znakowane radioaktywnie), antagoniści IL-14, LJP394 (bloker receptora, La Jolla Pharmaceuticals), IR-1116 (związek drobnocząsteczkowy, Takeda) i przeciwciała antyidiotypowe przeciwko Ig. Alternatywnie, kombinacje mogą obejmować środki skierowane na limfocyty T/limfocyty B, takie jak CTLA4Ig, antagoniści IL-2, antagoniści IL-4, antagoniści IL-6, antagoniści receptorów, przeciwciała monoklonalne przeciwko B7, TNF, antagoniści LFA1/ICAM, antagoniści VLA4/VCAM, brequinar i koniugaty toksyny z IL-2 (np. DAB), prednizon, cyklofosfamid i inne środki immunosupresyjne. Kombinacje mogą również obejmować środki skierowane na limfocyty T, takie jak antagoniści CD4, antagoniści CD2 i IL-12.

Terapie skojarzone do leczenia pacjenta z nietoczniową chorobą kompleksów immunologicznych mogą obejmować podawanie substancji skierowanej przeciwko CD40L jak również środków, które zwykle podaje się w konkretnej chorobie kompleksów immunologicznych.

Po uzyskaniu poprawy stanu pacjenta, konieczne jest utrzymywanie dawki przeciwciał przeciwko CD40L samych albo w kombinacji z konwencjonalnymi środkami przeciwtoczniowymi. Następnie, dawkowanie i częstość podawania, albo jedno i drugie, można zmniejszyć w zależności od objawów, do poziomu przy którym utrzymywana jest poprawa stanu. Gdy objawy zmniejszą się do pożądanego poziomu, leczenie można przerwać. W innym przypadku, jak to określi lekarz prowadzący, można podawać okazjonalnie leczenie, przykładowo w odstępach czterech tygodni albo więcej. Pacjenci mogą jednakże wymagać powtarzanego leczenia w dłuższym okresie czasu po ponownym wystąpieniu choroby.

Formulacje

Związek skierowany przeciwko CD40L, stosowany w lekach wytwarzanych zgodnie z zastosowaniem według wynalazku podaje się w ilości skutecznej farmaceutycznie, która jest ilością powodującą korzystny medycznie skutek u pacjenta z chorobą związaną z przeciwciałami, zaburzeniami odporności albo u pacjenta z przeszczepem albo transgenem, dla którego pożądane jest zahamowanie odrzucania.

Skutek korzystny medycznie może obejmować zapobieganie pogorszeniu albo powodowanie polepszenia w stanie zdrowia pacjenta. Jako przykład, narządem, który jest często uszkodzony przez patologiczne przeciwciała u pacjentów z SLE jest nerka. U tych pacjentów, leczonych opisanym tutaj sposobem funkcje nerek i stan zdrowia można śledzić jednym lub wieloma testami laboratoryjnymi, które mierzą stężenie odpowiedniej substancji w krwi albo moczu, inne cechy charakterystyczne moczu, albo tempo usuwania różnych substancji z krwi do moczu. Parametry mierzone tymi testami, pojedynczo albo w kombinacji lekarz może zastosować w celu oceny funkcji nerek albo uszkodzenia. Przykłady takich parametrów obejmują stężenia mocznika, kreatyniny albo białka; stężenie białka w moczu albo obecność różnych komórek krwi, takich jak erytrocyty albo leukocyty; ciężar właściwy moczu; ilość moczu; tempo usuwania insuliny, kreatyniny albo kwasu ρ-aminohipurowego; oraz obecność nadciśnienia albo obrzęków. Działanie korzystne medycznie powinno również obejmować zmniejszenie ilości autoprzeciwciał, takich jak przeciwciała przeciwko dsDNA w surowicy pacjentów z toczniem.

Związki skierowane przeciwko CD40L stosowane w rozwiązaniach według wynalazku podaje się pacjentowi w kompozycji dopuszczalnej farmaceutycznie, która może obejmować nośnik dopuszczalny farmaceutycznie. Taki nośnik jest względnie nietoksyczny i nieszkodliwy dla pacjenta w stężeniach zgodnych ze skuteczną aktywnością związku anty-CD40L albo innego składnika czynnego, tak że żaden efekt uboczny związany z nośnikiem nie zakłóca korzystnych efektów składników czynnych

PL 193 966 B1 kompozycji. Kompozycja może obejmować inne substancje zgodne; co w znaczeniu tu zastosowanym oznacza, że składniki kompozycji farmaceutycznej są zdolne do połączenia się ze związkiem skierowanym przeciwko CD40L i ze sobą, w sposób taki, że nie zachodzi oddziaływanie, które zasadniczo zmniejszałoby skuteczność terapeutyczną leku. Formulacje do rozpylania do nosa obejmują oczyszczone, buforowane roztwory składnika czynnego ze środkami konserwującymi i izotonicznymi. Takie formulacje są korzystnie doprowadzane do pH i stanu izotoniczności zgodnego z błonami śluzowymi nosa.

Opisane niniejszym formulacje przydatne do podawania doustnego mogą być w postaci dawek jednostkowych, takich jak kapsułki, opłatki, tabletki, pigułki albo drażetki podjęzykowe, przy czym każda zawiera określoną ilość substancji skierowanej przeciwko CD40L w wodnym płynie albo niewodnym płynie takim jak syrop, eliksir, emulsja albo w postaci suchej.

Zastosowanie związku skierowanego przeciwko CD40L podawanego w szerokich odstępach czasu do leczenia toczniowego zapalenia nerek u osobników nie będących ludźmi.

W celu wykazania skuteczności podawania substancji skierowanej przeciwko CD40L wybrano zwierzęcy model toczniowego zapalenia nerek. Układowy toczeń rumieniowaty (SLE) jest śmiertelną chorobą autoagresyjną, charakteryzującą się wytwarzaniem autoprzeciwciał skierowanych przeciwko różnym tkankom oraz często przeciwko DNA. SLE dotyka około 140000 osób w Stanach Zjednoczonych i 105000 w Europie zachodniej, głównie kobiet w wieku rozrodczym. U większości pacjentów, immunoglobuliny toczniowe i kompleksy immunologiczne odkładają się w kłębuszkach nerkowych, powodując spadek czynności nerek. Jeżeli dawki substancji skierowanej przeciwko CD40L podawane w dużych odstępach czasu skutecznie hamują wytwarzanie przeciwciał, taki schemat dawkowania powinien wywrzeć korzystny skutek wobec zapalenia nerek. Można tego dowieść na leczonych zwierzętach przez stwierdzenie wolniejszego postępu choroby, zmniejszonej ciężkości zapalenia nerek, zwiększonego przeżycia albo nawet poprawy funkcji nerek u niektórych zwierząt.

Badano wpływ chomiczych przeciwciał monoklonalnych przeciwko mysiemu CD40L, MR1, na przebieg zapalenia nerek u samic myszy (SWR X NZB)F1, w kilku badaniach opisanych poniżej. Zwierzętom kontrolnym podawano poliklonalną Ig chomików syryjskich albo Ha4/8, przeciwciało monoklonalne z chomików armeńskich, skierowane przeciwko KLH. Poziom proteinurii (PU) oznaczono od ilości śladowych do poziomu 4. Poziom 1 korelował z albuminą w moczu rzędu 30 mg/dl, poziom 2 z ilością 100 mg/dl, poziom 3 z 300 mg/dl, zaś poziom 4 z ponad 2000 mg/dl. Poziom 2 uważany był za umiarkowane zapalenie nerek, zaś 2,5 albo wyższy za ciężkie zapalenie nerek.

W przypadku nie leczenia, albo leczenia nieswoistymi immunoglobulinami chomika, myszy padały normalnie w ciągu 12 miesięcy życia. Ponieważ początek występowania proteinurii u zwierząt nie leczonych jest zmienny, u większości w wieku 3 miesięcy występowała proteinuria od łagodnej do umiarkowanej; zwiększała się ona z wiekiem. W wieku około 5 miesięcy, wszystkie zwierzęta kontrolne miały wykrywalny poziom przeciwciał przeciwko dsDNA, zaś większość miała wykrywalne przeciwciała przeciwko ssDNA; jest to w sprzeczności z całkowitym brakiem wykrywalnego poziomu tych przeciwciał u myszy normalnych, takich jak samice rodzicielskie SWR myszy (SWR X NZB)F1.

Doświadczenie II: Leczenie rozpoczęte w 4 miesiącu (fig. 1 i 2)

Leczenie MR1 rozpoczęto gdy myszy były w wieku 4 miesięcy. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w dawce 500 μg/zwierzę i.p. gdy myszy były w wieku 4 miesięcy, raz w wieku 7 miesięcy i raz w wieku 9 miesięcy, a następnie podawano raz w miesiącu. Po 4 miesiącach leczenia, 4 spośród 5 zwierząt kontrolnych padły, ale 4 spośród 6 zwierząt leczonych żyło w tym czasie. Trzy z tych 4 myszy leczonych padły w wieku 12, 13 i 13,5 miesiąca. Jedna z myszy cały czas żyła, obecnie jest w wieku 15 miesięcy, co stanowi zadziwiająco długi okres życia u myszy z tej krzyżówki. Co ciekawe, zwierzę które przeżyło (mysz II:DN na fig. 2) wykazywało umiarkowane zapalenie nerek (proteinuria 2+) w wieku 8-13 miesięcy, co zmniejszyło się w ciągu ostatnich dwóch miesięcy do śladowych wielkości proteinurii. Jest to pierwsza demonstracja czynnościowego odwrócenia zapalenia nerek u myszy tego szczepu.

Doświadczenie V: Leczenie rozpoczętew wieku 4,5miesiąca (fig. 3 i 4)

Leczenie MR1 rozpoczęto gdy myszy były w wieku 4,5 miesiąca. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w dawce 500 μg/zwierzę i.p. gdy myszy były w wieku 4,5 miesiąca, a następnie w comiesięcznych dawkach po 500 μg/zwierzę. Po 4,5 miesiąca 6 spośród 7 zwierząt kontrolnych padło, ale 6 spośród 7 leczonych zwierząt żyło. Po 8 miesiącach leczenia wszystkie zwierzęta kontrolne padły, zaś 3 spośród 7 myszy leczonych żyły. Jak pokazano na fig. 4, u czterech spośród siedmiu zwierząt leczonych MR1 zapalenie nerek cofnęło się, co widać po obniżonym poziomie proteinurii. Te cztery zwierzęta wciąż żyją w wieku 12,5 miesiąca.

PL 193 966 B1

Doświadczenie VII: Leczenie rozpoczęte zwieku 5,5 miesiąca (fig.5i6)

Leczenie MR1 rozpoczęto, gdy myszy były w wieku 5,5 miesiąca. MR1 w dawce 500 μg/ml i.p.

podawano zwierzętom leczonym raz w tygodniu co sześć tygodni, a następnie podawano w odstępach miesięcznych. Po 5 miesiącach leczenia w wieku 10,5 miesiąca 6 spośród 7 zwierząt kontrolnych padło; wszystkie spośród 7 zwierząt leczonych; wszystkie spośród 7 zwierząt leczonych wciąż żyje w wieku 12,5. Poniższe wartości zmierzono u zwierząt, które wciąż żyły w 8,5 miesiąca po 3,5 miesięcznym leczeniu:

Kontrola	Anty-ssDNA	Anty-dsDNA	PU
	2,4	0	4
	8,8	6,3	4
	6,3	10,1	4
Średnia (odch. std.)	5,8(2,6)	5,4 (4,1)	4 (0)
MR1	2,7	0	1
	2,0	0	1,5
	2,0	1,5	3
	0	0	2
	2,7	0	1
	0	0	2
	3,5	0	1,5
Średnia (odch. std.)	1,8 (1,2)	0,2 (0,5)	1,7 ()

Doświadczenie X: Mniej intensywne leczenie, rozpoczęte w wieku5,5miesięcy(fig.7i8)

Leczenie MR1 rozpoczęto, gdy myszy były w wieku 5,5 miesiąca. MR1 podawano zwierzętom leczonym raz w tygodniu w dawce 500 μg/zwier·zę i.p. przez 4 tygodnie, a następnie w comiesięcznych wstrzyknięciach po 200 μg i.p. Spośród 16 myszy w badaniu (po 8 w każdej grupie, leczonej ikontrolnej), obecnie w wieku 8,5 miesiąca, tylko jedna mysz padła, zwierzę kontrolne w wieku 7,5 miesiąca. Jak pokazano na fig. 8, 7 spośród 8 zwierząt kontrolnych ma proteinurię stale zbliżającą się do wysokiego poziomu, średnio +3,4 u 7 żyjących myszy. Wszystkie z wyjątkiem jednej spośród 8 myszy leczonych MR1 ma niewielką proteinurię wynoszącą średnio +2 dla 8 leczonych myszy. Jak widać na fig. 7, sześć spośród zwierząt leczonych, ale tylko jedna z grupy kontrolnej nie ma wykrywalnych przeciwciał przeciwko dsDNA.

DoświadczenieVI:Leczenierozpoczętewwieku7miesięcy (fig.9i10)

Leczenie MR1 rozpoczęto, gdy myszy były w wieku 7 miesięcy. MR1 podawano 4 myszom leczonym raz w tygodniu w dawce 500 μg/zwierzę i.p. przez 6 tygodni, a następnie w comiesięcznych wstrzyknięciach po 500 μg i.p. W wieku 10 miesięcy, wszystkie 4 zwierzęta kontrolne padły. O ile 2 spośród myszy leczonych padły w wieku 11 miesięcy, i jedna w wieku 13 miesięcy, jedno z czterech leczonych zwierząt żyje obecnie w wieku 14 miesięcy, po 7 miesiącach leczenia. Zwierzę, które przeżyło (numer VI:ER) ma obecnie poziom proteinurii 1 i wykrywalne przeciwciała przeciwko dsDNA i przeciwko ssDNA.

Doświadczenia te pokazują, że leczenie myszy (SWR X NZB)F1 przy użyciu przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko CD40L, podawanych przez przynajmniej pewien okres czasu w odstępach 3-tygodniowych, znacząco i stale przedłuża przeżycie, w porównaniu ze zwierzętami kontrolnymi, oraz opóźnia zapalenie nerek, na co wskazuje poziom proteinurii. U niektórych zwierząt, leczenie spowodowało odwrócenie zapalenia nerek, na co wskazuje obniżenie poziomu proteinurii. Wśród 32 leczonych zwierząt, 11 wykazywało poziom białka w moczu, który zmniejszał się w trakcie leczenia przeciwciałem skierowanym przeciwko CD40L; żadne ze zwierząt kontrolnych nie wykazywało takiego zmniejszenia. Wśród 24 zwierząt leczonych, u których mierzono azot mocznika w surowicy krwi (BUN), u 3 stwierdzono zmniejszenie poziomu BUN po leczeniu, czego nie obserwowano u żadnego zwierzęcia kontrolnego. Oprócz tego, leczenie MR1 często powodowało zmniejszenie stężenia

PL 193 966 B1 w surowicy przeciwciał przeciwko ssDNA i dsDNA, które są normalnie wytwarzane u nie leczonych zwierząt kontrolnych.

Wyniki tych doświadczeń, w których zapobiegano lub zmniejszano chorobę, pokazują, że związki skierowane przeciwko CD40L można z powodzeniem zastosować do leczenia stanów związanych z przeciwciałami, jeżeli podaje się je w odstępach 3 lub więcej tygodni. Jest to wynik nieoczekiwany i niemożliwy do przewidzenia, który dostarcza istotnych korzyści w stosunku do poprzednio uwzględnianych schematów dawkowania. Szczególnie dla pacjentów leczonych z powodu choroby przewlekłej, zmniejszenie częstości leczenia powoduje obniżenie kosztów, zmniejszenie niewygody i dyskomfortu, szczególnie w przypadku leczenia prowadzonego za pomocą wstrzyknięć lub dożylnie. Oprócz tego można oczekiwać, że jakiekolwiek efekty uboczne leczenia będą zmniejszone przy mniejszym i rzadszym dawkowaniu.

Jakkolwiek powyższy wynalazek opisano szczegółowo w celu zilustrowania i w celu lepszego wyjaśnienia, oczywiste jest dla specjalisty, że można wprowadzić pewne zmiany i modyfikacje w zakresie wynalazku określonego jedynie zakresem dołączonych zastrzeżeń patentowych.

Claims

1. Zastosowanie przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L do wytwarzania leku do leczenia pacjenta cierpiącego na chorobę autoagresyjną albo przewlekłe zaburzenie układu odpornościowego, przy czym lek jest przeznaczony do podawania pacjentowi przez pierwszy okres leczenia w dawkach oddzielonych odstępami mniejszymi niż około 3 tygodnie, a następnie przez drugi okres leczenia w dawkach oddzielonych odstępami co najmniej około 3 tygodniowymi.

2. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że choroba albo zaburzenie jest wybrane z grupy obejmującej: układowy toczeń rumieniowaty, miastenię, autoagresyjną anemię hemolityczną, samoistną plamicę małopłytkową, zespół anty-fosfolipidowy, łuszczycę, stan alergii, zapalenie stawów oraz stwardnienie rozsiane.

3. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że podczas pierwszego okresu leczenia (a) dawki są oddzielone odstępami tygodniowymi; albo (b) dawki są oddzielone odstępami dwóch do sześciu dni; albo (c) dawki są oddzielone dziennymi odstępami.

4. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że podczas drugiego okresu leczenia, dawki są oddzielone odstępami wynoszącymi przynajmniej około 4 tygodni.

5. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałem monoklonalnym.

6. Zastosowanie według zastrz. 5, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałem monoklonalnym 5c8 wytwarzanym przez hybrydoma zdeponowane pod numerem dostępu ATCC HB10916.

7. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest humanizowanym przeciwciałem przeciwko CD40L.

8. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że pochodna przeciwciała przeciwko CD40L jest wybrana spośród fragmentów Fab, fragmentów F(ab')2, regionów VH oraz przeciwciał jednołańcuchowych.

9. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że lek jest przeznaczony do dostarczenia pacjentowi terapeutycznie skutecznej ilości przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L, przy czym terapeutycznie skuteczna ilość zawiera się pomiędzy od 0,05 mg/kg a 50 mg/kg masy ciała pacjenta.

10. Zastosowanie przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L do wytwarzania leku do hamowania odrzucania przeszczepionej tkanki w organizmie pacjenta, przy czym lek jest przeznaczony do podawania pacjentowi przez pierwszy okres leczenia w dawkach oddzielonych odstępami mniejszymi niż około 3 tygodnie, a następnie przez drugi okres leczenia w dawkach oddzielonych odstępami co najmniej około 3 tygodniowymi.

11. Zastosowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że przeszczepioną tkanką jest przeszczep alogeniczny albo ksenogeniczny.

12. Zastosowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że przeszczepiona tkanka jest wybrana z grupy obejmującej tkanki skóry, nerki, wątroby, serca, szpiku i oka.

PL 193 966 B1

13. Zastosowanie według zastrz. 10, znamiennetym, że podczas pierwszego okresu leczenia (a) dawkisąoddzieloneodstępamitygodniowymi;albo (b) dawki są oddzielone odstępami dwóch do sześciu dni; albo (c) dawkisąoddzielonedziennymiodstępami.

14. Zastosowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że podczasdrugiegookresuleczenia, dawkisąoddzieloneodstępamiwynoszącymiprzynajmniejokoło4tygodni.

15. Zastosowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałemmonoklonalnym.

16. Zastosowanie według zastrz. 15, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałemmonoklonalnym 5c8wytwarzanymprzezhybrydomazdeponowanepodnumeremdostępu ATCC HB10916.

17. Zastosowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest humanizowanym przeciwciałem przeciwko CD40L.

18. Zastosowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że pochodna przeciwciała przeciwko CD40L jest wybrana spośród fragmentów Fab, fragmentów F(ab')2, regionów VH oraz przeciwciał jednołańcuchowych.

19. Zastosowanie według zastrz. 10, znamiennetym, że lekjest przeznaczony do dostarczenia pacjentowi terapeutycznie skutecznej ilości przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L, przy czym terapeutycznie skuteczna ilość zawiera się pomiędzy od 0,05 mg/kg a50 mg/kg masy ciała pacjenta.

20. Zastosowanie przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L dowytwarzanialekudohamowaniareakcjiodpornościowejwobecproduktutransgenu,poterapiigenowejworganizmiepacjenta,przyczymlekjestprzeznaczonydopodawaniapacjentowiprzezpierwszyokresleczeniawdawkachoddzielonychodstępamimniejszyminiżokoło3tygodnie,anastępnie przezdrugiokresleczeniawdawkachoddzielonychodstępamiconajmniejokoło3tygodniowymi.

21. Zastosowanie według zastrz. 20, znamiennetym, że podczas pierwszego okresu leczenia (a) dawkisąoddzieloneodstępamitygodniowymi;albo (b) dawki są oddzielone odstępami dwóch do sześciu dni; albo (c) dawkisąoddzielonedziennymiodstępami.

22. Zastosowanie według zastrz. 20, znamienne tym, że podczasdrugiegookresuleczenia, dawkisąoddzieloneodstępamiwynoszącymiprzynajmniejokoło4tygodni.

23. Zastosowanie według zastrz. 20, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałemmonoklonalnym.

24. Zastosowanie według zastrz. 23, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest przeciwciałemmonoklonalnym 5c8wytwarzanymprzezhybrydomazdeponowanepodnumeremdostępu ATCC HB10916.

25. Zastosowanie według zastrz. 20, znamienne tym, że przeciwciało przeciwko CD40L jest humanizowanym przeciwciałem przeciwko CD40L.

26. Zastosowanie według zastrz. 20, znamienne tym, że pochodna przeciwciała przeciwko CD40L jest wybrana spośród fragmentów Fab, fragmentów F(ab')2, regionów VH oraz przeciwciał jednołancuchowych.

27. Zastosowanie według zastrz. 20, znamienne tym, że lek jest przeznaczony do dostarczenia pacjentowi terapeutycznie skutecznej ilości przeciwciała przeciwko CD40L lub pochodnej przeciwciała przeciwko CD40L, przy czym terapeutycznie skuteczna ilość zawiera się pomiędzy od 0,05 mg/kg a 50 mg/kg masy ciała pacjenta.