PL193058B1 - Sucha zaprawa cienkowarstwowa oraz mieszanka zaprawowa - Google Patents

Abstract

1. Sucha zaprawa cienkowarstwowa, zawierajaca cement, domieszki oraz mieszanke kru- szywa z gestego materialu skalnego i z materialu lekkiego, porowatego, zasysajacego wode, zna- mienna tym, ze kruszywo z gestego materialu skalnego posiada zakres przesiewania od 0 do 1 mm, a jego udzial w mieszance kruszywa wynosi miedzy 85 i 95% objetosciowych, przy czym kruszywo z materialu lekkiego, porowatego, zasysajacego wode posiada rozklad wielkosci czastek, którego górna granica siega az do sredniej grubosci spoiny wynoszacej od 1 do 3 mm. 11. Mieszanka zaprawowa, znamienna tym, ze stanowi mieszanke 100 kg suchej zaprawy cienkowarstwowej, zawierajacej cement, domieszki oraz mieszanke kruszywa z gestego materialu skalnego i z materialu lekkiego, porowatego, zasysajacego wode, przy czym kruszywo z gestego materialu skalnego posiada zakres przesiewania od 0 do 1 mm, a jego udzial w mieszance kruszy- wa wynosi miedzy 85 i 95% objetosciowych, przy czym kruszywo z materialu lekkiego, porowatego, zasysajacego wode posiada rozklad wielkosci czastek, który siega az do sredniej grubosci spoiny wynoszacej od 1 do 3 mm i 25 do 30 kg wody, w zaleznosci od wodochlonnosci cegly i sposobu mieszania. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy suchej zaprawy cienkowarstwowej do budowy murów z pustaków ściennych. Zaprawa nosi nazwę zaprawy cienkowarstwowej wtedy, kiedy posiada średnią grubość spoiny od 1 do 3 mm. Przedmiot wynalazku dotyczy również mieszanki zaprawowej, zarobionej z wodą.

Pustaki ścienne, w przeciwieństwie do konwencjonalnych cegieł do robót murowych, posiadają wysoką dokładność wymiarową co do wymiarów cegły (w zakresie ok. 1 mm). Dlatego zwykła szczelina miedzy poszczególnymi cegłami jest znacznie mniejsza przy wmurowaniu pustaków ściennych, to znaczy przy wznoszeniu muru z użyciem takich cegieł. Podczas, gdy w przypadku zwykłych cegieł do robót murowych szerokości szczelin, które wypełnione są zaprawą murarską, wynoszą zwykle od 1 do 2 cm -co umożliwia wyrównanie niedokładności w zakresie milimetrowym -to przy wmurowaniu pustaków ściennych szczelina ta wynosi najczęściej tylko 1 do 3 mm (metoda zaprawy cienkowarstwowej). Dlatego, ze względu na niewielką grubość spoiny, mówi się zwykle o „sklejaniu cegieł. Dla uzyskania oszczędności ciężaru i materiału, oraz dla polepszenia izolacji cieplnej i izolacji akustycznej pustaki ścienne zawierają często puste przestrzenie. Te tak zwane cegły wielokomorowe posiadają niekiedy dużą liczbę komór powietrznych (np. 2, 4 lub 9 komór), które czynią cegłę nie tylko lżejszą i oszczędzają materiał, lecz również zwiększają izolację cieplną. Wymiary komór powietrznych określa się przy tym według norm DIN 18148, 18151 i 18153. Cegły wielokomorowe mogą być wykonane z pumeksu, betonu, piaskowca wapnistego lub z gliny. Puste komory cegieł umieszczone są w murze przeważnie pionowo.

Dzięki obecności pustych przestrzeni w gotowej ścianie uzyskuje się szczególnie dobrą izolację cieplną. Zastosowanie cegieł z pionowo umieszczonymi pustymi przestrzeniami w połączeniu ze spoinami o grubości od 1 do 3 mm daje ściany o wyższej, w stosunku do innych systemów, izolacji cieplnej i przyczynia się do oszczędności ciężaru i materiału. Zaleca się przy tym unikanie przelotowych pustych przestrzeni w ścianie zwłaszcza, jeśli tworzą się przy tym puste komory, które rozciągają się na całą wysokość muru, gdyż w takich kominowych pustych przestrzeniach może dochodzić do niepożądanych ruchów powietrza, które pogarszają izolację cieplną. Jest zatem pożądane zamykanie każdorazowo pustej przestrzeni na powierzchni cegły podczas murowania.

Spoiny wsporcze stanowią zasadniczo w murach mostki zimna i ta wada jest oczywiście mniejsza w przypadku spoin cieńszych. Zastosowanie zaprawy cienkowarstwowej umożliwia więc wykonywanie murów o dobrych własnościach izolacyjnych. Dalszą zaletą jest to, że murowanie z zaprawą cienkowarstwową może być wykonane znacznie szybciej. Po nałożeniu zaprawy na warstwę cegieł za pomocą kielni ząbkowanej dla uzyskania warstwy grzebieniowej, natychmiast nakłada się następną warstwę cegieł.

W przypadku stosowania zaprawy cienkowarstwowej, ze względu na cienkie spoiny, istnieje jednak ograniczona możliwość korygowania występującej tolerancji wymiarowej cegieł poprzez zmianę grubości spoiny. Jeśli grubość spoiny wynosi ok. 5 do 12 mm, wówczas niedokładności kształtu cegły do 3 mm mogą być bezproblemowo skorygowane, natomiast spoina o grubości od 1 do 3 mm nie może skompensować takich różnic wymiarowych cegieł.

Ponadto, podczas murowania z użyciem cegieł kratówek, występuje konieczność zapobiegania wpadaniu zaprawy do otworów w cegle, ponieważ materiał w otworach lub komorach działa niekorzystnie na izolację cieplną i akustyczną.

W opisie DE-OS 44 05 796 problem ten rozwiązano w ten sposób, że bezpośrednio na cegły układa się pas tkaniny, który zapobiega wpadaniu materiału zaprawy i zamyka cegły od góry i dopiero potem nakładana jest zaprawa. Dzięki zastosowaniu tkaniny możliwe było użycie zaprawy cienkowarstwowej, zwykle bardzo płynnej, bez konieczności liczenia się z tym, że znaczna część nanoszonej zaprawy znajdzie się w pustych komorach. Wadą tego sposobu jest jednak fakt, że podczas murowania zakładanie pasa tkaniny stanowi dodatkową czynność, zwiększającą jego czasochłonność i materiałochłonność.

Celem niniejszego wynalazku było dostarczenie zaprawy cienkowarstwowej, którą można zastosować w miarę możliwości uniwersalnie, to znaczy zaprawy, nadającej się do zastosowania dla cegieł płaskich oraz cegieł do robót murowych z pustymi komorami lub pustymi przestrzeniami. Jednak najważniejszy był wymóg dostarczenia takiej zaprawy, która rozwiąże problem przykrywania otworów w cegle, tworząc stabilną warstwę, która bez dalszych środków pomocniczych, pomimo zastosowania cienkiej spoiny, zamknie od góry puste komory lub puste przestrzenie.

PL 193 058 B1

Zadanie to zostało rozwiązane dzięki opracowaniu zaprawy według wynalazku.

Zaprawa cienkowarstwowa według wynalazku zawiera cement, domieszki oraz mieszankę kruszywa.

Jako spoiwo zwykle stosuje się cement portlandzki. Alternatywnie mogą być stosowane inne typy cementu, popiół hydrauliczny lub mieszanka cementu portlandzkiego i innych spoiw.

Mieszanka kruszywa składa się, zgodnie z wynalazkiem, z gęstego materiału skalnego i porowatego, wchłaniającego wodę materiału lekkiego, to znaczy mieszanki produktów ziarnistych.

Pod pojęciem gęstego materiału skalnego kryją się takie produkty, które nie wchłaniają wody i wykazują tak wysoką stabilność, że w normalnym przerobie podczas murowania nie podlegają ani zniszczeniu ani zgnieceniu. W rachubę wchodzą tu na przykład piasek i kalcyt. Jednak w ramach wynalazku preferuje się stosowanie piasku kwarcowego.

W celu uzyskania zadowalającej wytrzymałości zaprawy musi być utrzymany określony zakres przesiewania gęstego materiału skalnego. W ramach niniejszego wynalazku preferuje się utrzymanie zakresu przesiewania od 0 do 1 mm, zwłaszcza gdy stosuje się preferowany piasek kwarcowy.

Drugim komponentem dodatku jest porowaty zasysający wodę materiał lekki. Pod pojęciem materiału lekkiego kryją się takie produkty, które posiadają gęstość nasypową znacznie mniejszą niż gęstość nasypowa gęstego materiału skalnego. Jeśli jako gęsty materiał skalny stosuje się piasek o gęstości nasypowej na przykład 1 500 kg/m³, to gęstość nasypowa materiału lekkiego może wynosić 350 kg/m³. W ramach niniejszego wynalazku decydują te właściwości materiału lekkiego, że jest on porowaty i zasysający wodę.

Odpowiednimi materiałami lekkimi w ramach niniejszego wynalazku są materiały szklistoporowate, jak porowaty perlit, wermikulit, pumeks i szkło piankowe, łamane szkło kształtowe, gliniec i porowaty łupek wypalony. Preferuje się perlit, wermikulit i pumeks, zwłaszcza pumeks ze względu na jego działanie zasysające wodę.

Stosunek obydwu komponentów w dodatku stanowi ważną cechę niniejszego wynalazku. Okazało się niespodziewanie, że sucha zaprawa cienkowarstwowa właśnie wówczas wykazuje najkorzystniejsze działanie, gdy udział materiału lekkiego wynosi nie więcej, niż 15% objętościowych, to znaczy udział gęstego materiału skalnego w składzie dodatku wynosi więcej, niż 85% objętościowych, korzystnie między 85 i 95%. Jeśli udział dodatku lekkiego wynosi powyżej 15% objętościowych, stwierdza się zbyt silne zasysające wodę działanie zaprawy, co prowadzi do zmniejszenia urabialności. W przypadku zaprawy, która posiada materiał lekki, zgodnie z wynalazkiem stwierdza się szczególnie korzystne jej właściwości podczas wmurowywania cegieł wszelkiego rodzaju sposobem zaprawy cienkowarstwowej. Nakładana warstwa zaprawy o grubości od 1 do 3 mm z dodatkiem zgodnym z wynalazkiem wczepia się mocno, praktycznie natychmiast, w powierzchnię cegły, przy czym nie ma znaczenia rodzaj stosowanej cegły. Szczególnie zaskakujące było to, że „mocne wczepianie, które obserwuje się, jest tak samo skuteczne i gruntowne w przypadku cegieł kratówek. Efekt ten jest szczególnie pożądany, ponieważ prowadzi do tego, że również komory otwarte u góry pomimo małej grubości warstwy zaprawy, zostają całkowicie pokryte. Zatem zaprawa zgodna z wynalazkiem pozwala na uzyskanie stabilnego pokrycia cegieł, które również w obszarze pustych komór pozostaje płaskie i nie wnika do otworów. Przez to nie zachodzi sytuacja, w której to pokrycie pęka i skapuje lub wpada do pustych przestrzeni. Puste komory warstwy cegieł pozostają wtedy otwarte i przez to powstają puste przestrzenie rozciągające się przez kilka wysokości cegieł. Ponadto, w wyniku wpadania zaprawy w otwory cegieł, cegły te ulegają częściowemu wypełnieniu, co nie tylko stanowi stratę materiału, lecz również prowadzi do pogorszenia izolacji cieplnej i akustycznej muru.

Dalsza cecha niniejszego wynalazku polega na tym, że największe ziarno kruszywa lekkiego w suchej zaprawie cienkowarstwowej odpowiada średniej grubości spoiny.

Jeśli nawet założy się stosowanie podczas wznoszenia muru jednakowych cegieł, to użyte cegły posiadają odchyłki wymiarowe i tym samym pewna tolerancja wymiarowa pozostanie do wyrównania. W przypadku zastosowania zaprawy cienkowarstwowej z grubością spoiny do 3 mm akceptowalna jest tylko bardzo niewielka tolerancja wymiarowa, gdyż większe odchyłki nie mogą być skompensowane przy tej grubości spoiny. W przypadku minimalnej grubości spoiny 1 mm, średnia grubość spoiny będzie wynosiła wtedy ok. 2 mm. Jeśli podczas murowania wystąpiłaby inna grubość spoiny, to zmieni się odpowiednio średnia grubość spoiny i wówczas, na przykład dla grubości spoiny w zakresie między 3 i 6 mm, maksymalna wielkość ziarna materiału lekkiego wyniesie 4,5 mm.

Obydwa komponenty dodatku, gęsty materiał skalny oraz materiał lekki, posiadają pewien rozkład wielkości swoich cząstek, co określa się krzywą przesiewu. Dla gęstego materiału skalnego

PL 193 058 B1 wielkość cząstek wynosi przeważnie poniżej 1 mm, w ramach wynalazku stosuje się korzystnie piasek kwarcowy o wielkości cząstek do 0,7 mm, w rachubę wchodzi także szerszy zakres, wielkości cząstek piasku. Można też stosować mieszanki piasku z dwóch różnych przesiewów. Zastosowanie gęstego materiału skalnego o wielkości cząstek w zakresie maksymalnej grubości spoiny nie może wchodzić w rachubę z tego powodu, ponieważ wskutek właściwości gęstego materiału skalnego, jego wielkość cząstek określa nie dającą się zmienić minimalną grubość spoiny. Z drugiej strony, jedną z zalet zastosowania materiałów lekkich jest to, że ich właściwości umożliwiają ich zgniatanie podczas murowania. Z tego względu materiał lekki, w zgodnej z wynalazkiem zaprawie cienkowarstwowej, stanowią cząstki większe. Cecha wynalazku, że największe ziarno dodatku odpowiada średniej grubości spoiny, odnosi się tym samym zwykle do materiału lekkiego. Stosowany materiał lekki posiada zatem rozkład wielkości cząstek, który sięga aż do średniej grubości spoiny. W wyżej przedstawionym przykładzie, ze średnią grubością spoiny około 2 mm, największe ziarno materiału lekkiego w zgodnym z wynalazkiem dodatku będzie wynosiło 2 mm. Tym samym można zastosować na przykład materiał lekki z krzywą przesiewu od 0 do 2 mm, bardziej preferowany będzie materiał lekki z krzywą przesiewu od 0,3 do 2 mm. W rachubę wchodzi także zastosowanie mieszanki z co najmniej dwóch typów materiałów lekkich o różnych krzywych przesiewu. Rodzaje materiałów lekkich wybiera się według żądanego zastosowania. W takiej mieszance, z co najmniej dwóch rodzajów materiałów lekkich wybiera się często różne krzywe przesiewu tego samego materiału podstawowego, jak na przykład dwie partie perlitu o różnym rozkładzie wielkości. W ramach wynalazku, w rachubę wchodzi także mieszanka dwóch partii z różnych materiałów bazowych.

Dzięki ograniczeniu największego ziarna materiału lekkiego zapobiega się zgnieceniu lub zniszczeniu tego materiału podczas wmurowywania cegieł.

Jak to zostanie szczegółowo omówione w dalszej części opisu, zgodna z wynalazkiem zaprawa cienkowarstwowa nadaje się szczególnie do zastosowania dla wszystkich rodzajów cegieł, zwłaszcza cegieł kratówek wielokomorowych, ponieważ jedna spoina nałożonej zaprawy cienkowarstwowej do 3 mm całkowicie wystarcza, aby uzyskać stabilną, przykrywającą puste komory warstwę.

Sucha zaprawa cienkowarstwowa, zgodna z wynalazkiem, posiada oprócz dodatku i spoiwa jeszcze dalsze domieszki. Domieszki takie znane są ze stanu techniki. Mogą one obejmować upłynniacze, środki porotwórcze, stabilizatory, opóźniacze lub przyspieszacze twardnienia, domieszki do regulowania wodochłonności i domieszki do zwiększania przyczepności.

Jako upłynniacze nadają się szczególnie sulfonian naftalenu i spolimeryzowany sulfonian melaminy.

Jako środki porotwórcze w rachubę wchodzą związki powierzchniowo czynne, jak, przykładowo sulfonian olefiny lub lauroilosulfonian sodowy. Takie środki porotwórcze powodują zmniejszenie gęstości ciał porowatych odniesionej do ich objętości całkowitej, łącznie z przestrzenią niewypełnioną i umożliwiają lepszy przerób.

Stabilizatorami odpowiednimi do zaprawy według wynalazku są przykładowo skrobia hydroksypropylenowana, eter skrobii lub sulfonowane polikondensaty melaminy.

Opóźniacze, które nadają się jako domieszka do zgodnej z wynalazkiem zaprawy są najczęściej tworzone na bazie cukrów.

W zależności od wymagań cegieł lub dodatków, celowe może się okazać również zastosowanie przyspieszaczy twardnienia, jak na przykład nieorganicznych hydraulicznych preparatów wiążących, opartych na stopionym lub spiekanym klinkierze glinowo-wapniowym.

Jako domieszki regulujące wodochłonnoość nadają się zwłaszcza etery celulozy, jak metylohydroksyetyloceluloza lub mieszanina pochodnych metylocelulozy z dodatkami organicznymi i nieorganicznymi, oraz dalej modyfikowana celuloza.

Jako domieszki dla zwiększenia przyczepności w rachubę wchodzą proszki dyspersyjne na bazie kopolimerów octanu winylu/etylenu lub kopolimerów octanu winylu/esteru winylowego/esteru kwasu akrylowego lub kopolimerów octanu winylu/wersatanu winylu-arkrylanu butylowego lub włókien, na przykład włókien szklanych „Cem-Fil 2. Jednak jednym z ważniejszych cech zgodnej z wynalazkiem zaprawy jest tak wysoka jej przyczepność z używanymi cegłami, że dodatkowe stosowanie włókien dla zgodnego z wynalazkiem składu nie stanowi istotnego wymagania.

Sucha zaprawa cienkowarstwowa posiada, zgodnie z preferowaną postacią wykonania wynalazku, następujący skład: 300-400 kg cement portlandzki, 10-50 kg wapno, 510-800 kg piasek 10-40 kg materiał lekki 10,5-10 kg domieszki.

PL 193 058 B1

Szczególnie preferowaną postacią wykonania, zgodnie z wyżej przedstawioną konkretną recepturą, jest stosowanie piasku o krzywej przesiewu 0 do 1,0 mm, a dla materiału lekkiego stosowanie dodatku lekkiego o krzywej przesiewu 0-2,0 mm.

Suchą zaprawę cienkowarstwową rozrabia się z wodą dla uzyskania konsystencji nadającej się do użycia. W tym celu miesza się określoną ilość suchej zaprawy cienkowarstwowej z określoną ilością wody i to tak długo, aż utworzy się zarobiona mieszanka zaprawowa o trwałych właściwościach. Przy tym szczególne znaczenie ma zachowanie maksymalnej ilości wody, gdyż przy przekroczeniu tej wielkości utracone zostaną strukturalno-lepkościowe właściwości zaprawy.

Zgodna z wynalazkiem zaprawa nie jest ograniczona w swoim zastosowaniu do określonego typu cegieł. Zaprawę można stosować z różnymi cegłami, jak cegły zwykłe, cegły wapiennokrzemowe, cegły z lekkiego betonu, cegły betonowe i cegły z betonu porowatego.

W ramach niniejszego wynalazku zaobserwowano, że zgodny z wynalazkiem skład zaprawy nadaje się optymalnie do dalszego przerobu podczas murowania wówczas, gdy w zależności od własności ssących (wodochłonności) cegieł, około 100 kg suchej mieszanki wymiesza się z 25 do 30 kg wody. Samo mieszanie wykonuje się według znanej procedury. Jeśli podczas przyrządzania użyje się większej ilości wody, to uzyskuje się zbyt płynną konsystencję zarobionej zaprawy, która mniej się nadaje do zastosowania. W przypadku zmniejszonej ilości wody zarobiona mieszanka jest zbyt gęsta i posiada gorsze parametry w dalszym przerobie.

Stosunek mieszania wody do suchej mieszanki, jaki należy wybrać każdorazowo, w aktualnym zastosowaniu zależny jest od różnych czynników, przy czym pewną rolę odgrywa typ cegły, a zwłaszcza materiał cegły i rodzaj cegły, na przykład ilość pustych komór. Tak więc zdolność ssania cegły stanowi ważny czynnik. Jeśli zaprawa jest przewidziana do murowania z udziałem cegieł z betonu porowatego, wówczas stosowana będzie relatywnie duża ilość wody w ramach wyżej określonego zakresu, podczas gdy dla zastosowania z udziałem cegieł zwykłych konieczna jest ilość wody w dolnym przedziale wyżej podanego zakresu.

W ramach niniejszego wynalazku szczególnie ważna jest określona lepkość, korzystnie 0,8-1,2 Ncm, zarobionej zaprawy, gdyż stanowi to warunek zadawalającej przyczepności zaprawy do cegieł. Także zastosowanie zaprawy do cegieł kratówek, w przypadku, gdy warstwa zaprawy ma przykrywać otwory, możliwe jest tylko wtedy, gdy mieszankę zaprawową przyrządza się z określoną lepkością.

Zaprawa cienkowarstwowa jest zazwyczaj bardziej plastyczna i płynna, niż zwykła zaprawa. W zgodnym z wynalazkiem składzie zaprawy ważny jest zwłaszcza udział materiału lekkiego, który dzięki swojej zdolności ssania zapewnia składowi zaprawy jej nieprzeciętne właściwości i gwarantuje jej optymalną sztywność.

Do nakładania warstwy zaprawy na powierzchnię cegły można zastosować znane sanie do nakładania zaprawy. Przeważnie stosuje się sanie do nakładania zaprawy opisane w opisach patentowych DE 297 18 544 U1 lub w DE 298 11 865.3 U1. Sprzęt ten umożliwia nakładanie zaprawy cienkowarstwowej w sposób szczególnie prosty i dokładny.

Wynalazek będzie bliżej wyjaśniony na podstawie niżej przedstawionych przykładów jego wykonania.

W poniższych przykładach przytoczono lepkości, jakie muszą być dotrzymane. Parametr ten odgrywa ważną rolę dla zastosowania zgodnej z wynalazkiem zaprawy, lecz znaczenie posiada również jednoznaczne standardowe przyrządzenie zaprawy, oraz ciągła kontrola prawidłowej lepkości.

Pomiar lepkości może być przeprowadzony za pomocą wiskozymetru Haake VT 500, przy zastosowaniu naczynia pomiarowego o średnicy ok. 7 cm i trzpienia pomiarowego typu RF 808-1301. Zaprawę przeznaczoną do badania należy wymieszać przy pomocy odpowiedniego mieszalnika, na przykład mieszalnika (DIN) firmy Hobart, do konsystencji odpowiedniej do przerobu. W tym celu zaprawę miesza się przez 45 sekund do 1 minuty w położeniu 1 przełącznika i następnie przez 15 sekund w położeniu 2 przełącznika, następnie pozostawia się zaprawę w spokoju przez 2,5 minuty dla dojrzewania i na końcu miesza się ręcznie. Przyrząd pomiarowy należy napełnić świeżą zaprawą aż do górnej krawędzi.

Wiskozymetr zawiesza się na statywie i włącza. Wybiera się prędkość obrotową 4 i nastawia wyświetlacz cyfrowy na program 4. Jednostkę pomiarową nastawia się na Ncm i na zakończenie przygotowań do pomiaru, do wiskozymetru wkręca się trzpień pomiarowy.

Trzpień pomiarowy należy zanurzyć całkowicie w naczyniu pomiarowym i włączyć przyrząd. Na wyświetlaczu cyfrowym natychmiast wyświetla się liczba i trzpień pomiarowy zaczyna się obracać

PL 193 058 B1 w zaprawie. Jeśli zaprawa posiadałaby zbyt dużą lepkość, wówczas przyrząd wyłączy się automatycznie.

Po 1 minucie odczytuje się wartość mierzoną na wyświetlaczu cyfrowym.

W ramach zgodnych z wynalazkiem składów zaprawy powinna być dotrzymana wartość lepkości wynosząca 0,8-1,2 Ncm.

P r z y k ł a d 1: Skład zaprawy cienkowarstwowej przeznaczonej do przerobu z cegłami z betonu porowatego

300 kg cement portlandzki, kg wapno, kg materiał lekki,

680 kg piasek, gęsty, 0-1,0 mm

4,5 kg proszek dyspersyjny, metyloceluloza i stabilizator

Taką mieszankę zaprawową należy wymieszać w stosunku mieszania 27,5 kg wody do 100 kg zaprawy. Po wymieszaniu zarobiona zaprawa powinna mieć lepkość 0,8 Ncm.

Do zaprawy w tym składzie jako materiał lekki użyto pumeks, jednak można zastosować również inny materiał lekki.

P r z y k ł a d 2: Skład zaprawy cienkowarstwowej przeznaczonej do przerobu z cegłą wielokomorową

300 kg cement portlandzki, kg wapno, kg materiał lekki,

645 kg piasek, gęsty, 0-1,0 mm kg proszek dyspersyjny, metyloceluloza, stabilizator opóźniacz, włókna, upłynniacz

Tę mieszankę zaprawową należy wymieszać w stosunku mieszania 25,5 kg wody do 100 kg zaprawy. Po wymieszaniu zarobiona zaprawa powinna mieć lepkość 1,15 Ncm.

Do zaprawy o tym składzie jako materiał lekki użyto pumeks, jednak można zastosować również inny materiał lekki.

P r z y k ł a d 3: Skład zaprawy cienkowarstwowej przeznaczonej do przerobu z cegłami

350 kg cement portlandzki, kg wapno, kg perlity

565 kg piasek, gęsty, 0-0,5 mm 60 kg piasek, gęsty, 0,4-0,63 mm kg proszek dyspersyjny, metyloceluloza, stabilizator przyspieszacz twardnienia

Taką mieszankę zaprawową należy wymieszać w stosunku mieszania 25,5 kg wody do 100 kg zaprawy. Po wymieszaniu zarobiona zaprawa powinna mieć lepkość 1,15 Ncm.

Do zaprawy o tym składzie jako materiał lekki użyto pumeks, można jednak zastosować również inny materiał lekki.

P r z y k ł a d 4: Skład zaprawy cienkowarstwowej przeznaczonej do przerobu z cegłami

350 kg cement portlandzki, kg wapno, kg materiał lekki (pumeks, 0,3-1,7 mm)

12kg materiał lekki (pumeks, 1,5-2,0 mm)

625 kg piasek, gęsty, 0-1,0 mm kg proszek dyspersyjny, metyloceluloza, stabilizator przyspieszacz twardnienia, środek porotwórczy i włókna

Tę mieszankę zaprawową należy wymieszać w stosunku mieszania 25,5 kg wody do 100 kg zaprawy. Po wymieszaniu zarobiona zaprawa powinna mieć lepkość 0,95 Ncm.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sucha zaprawa cienkowarstwowa, zawierająca cement, domieszki oraz mieszankę kruszywa z gęstego materiału skalnego i z materiału lekkiego, porowatego, zasysającego wodę, znamienna tym, że kruszywo z gęstego materiału skalnego posiada zakres przesiewania od 0 do 1 mm, a jego udział w mieszance kruszywa wynosi między 85 i 95% objętościowych, przy czym kruszywo z materiału lekkiego, porowatego, zasysającego wodę posiada rozkład wielkości cząstek, którego górna granica sięga aż do średniej grubości spoiny wynoszącej od 1 do 3 mm.
2. 2. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że porowaty, zasysający wodę materiał lekki stanowi jeden z materiałów, obejmujących porowaty perlit, wermikulit, pumeks i szkło piankowe, łamane szkło kształtowe, gliniec i porowaty łupek wypalony.
3. 3. Sucha zaprawa według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że porowaty, zasysający wodę materiał lekki stanowi jeden z materiałów, obejmujących perlit, wermikulit i pumeks.
4. 4. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że największe ziarno kruszywa z materiału lekkiego odpowiada średniej grubości spoiny.
5. 5. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że kruszywo z gęstego materiału skalnego stanowi piasek kwarcowy.
6. 6. Sucha zaprawa według zastrz. 5, znamienna tym, że piasek kwarcowy posiada wielkość ziarna do 1 mm, korzystnie do 0,7 mm.
7. 7. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera domieszkę do regulowania wodochłonności.
8. 8. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że jako domieszkę zawiera stabilizator.
9. 9. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że jako domieszkę zawiera upłynniacz i/lub środek porotwórczy i/lub opóźniacz twardnienia i/lub przyspieszacz twardnienia i/lub środek do zwiększania przyczepności.
10. 10. Sucha zaprawa według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera 300-400 kg cementu portlandzkiego, 10-50 kg wapna, 510-800 kg piasku, 10-40 kg materiału lekkiego, 0,5-10 kg domieszek.
11. 11. Mieszanka zaprawowa, znamienna tym, że stanowi mieszankę 100 kg suchej zaprawy cienkowarstwowej, zawierającej cement, domieszki oraz mieszankę kruszywa z gęstego materiału skalnego i z materiału lekkiego, porowatego, zasysającego wodę, przy czym kruszywo z gęstego materiału skalnego posiada zakres przesiewania od 0 do 1 mm, a jego udział w mieszance kruszywa wynosi między 85 i 95% objętościowych, przy czym kruszywo z materiału lekkiego, porowatego, zasysającego wodę posiada rozkład wielkości cząstek, który sięga aż do średniej grubości spoiny wynoszącej od 1 do 3 mm i 25 do 30 kg wody, w zależności od wodochłonności cegły i sposobu mieszania.
12. 12. Mieszanka zaprawowa według zastrz. 11, znamienna tym, że posiada lepkość od 0,8 do 1,2 Ncm, w zależności od wodochłonności cegły.