PL192358B1 - Sposób szybkiego wprowadzania, przy użyciu klawiatury, liter alfabetu, zwłaszcza do systemu przetwarzania tekstów, sterowanego mikroprocesorem komputera - Google Patents

Abstract

1.Sposób szybkiego wprowadzania, przy uzyciu klawiatury, liter alfabetu, zwlaszcza do systemu przetwarzania tekstów, sterowanego mikroprocesorem komputera majacego urza- dzenie wyswietlajace, pamiec i elementy wej- sciowe wybieralne przez operatora, znamienny tym, ze przypisuje sie wiecej niz jedna litere do co najmniej jednego elementu wejsciowego tak, ze wiecej niz jeden szereg liter moze powstac zpojedynczego wyboru elementów wejscio- wych; zapisuje sie slowa w pamieci, a nastep- nie wyswietla sie na urzadzeniu wyswietlajacym dla kazdego wprowadzonego elementu wej- sciowego szeregi liter, które tworza co najmniej jedna wazna kombinacje, która to co najmniej jedna wazna kombinacja okreslona jest z zapi- sanych slów w pamieci dla tej samej liczby elementów wejsciowych dotad tak wybranych. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku według niniejszego zgłoszenia jest sposób szybkiego wprowadzania, przy użyciu klawiatury, liter alfabetu, zwłaszcza do systemu przetwarzania tekstów, sterowanego mikroprocesorem komputera.

Sposób ten ułatwia naukę pisania na maszynie, poprawia dokładność pisania oraz zwiększa jego szybkość, a także zmniejsza zmęczenie użytkownika. Niniejszy wynalazek dotyczy w szczególności sposobu szybkiego wprowadzania tekstu do systemu przetwarzania sterowanego mikroprocesorem, wykorzystującego klawiaturę mającą wielokrotne znaki literowe alfabetu przypisane co najmniej do jednego lub do wszystkich klawiszy.

Konwencjonalne maszyny do pisania wykorzystują dwadzieścia sześć (26) klawiszy literowych, po jednym klawiszu dla każdej litery alfabetu angielskiego. Jednym z początkowych układów klawiatury jest klawiatura „QWERTY”, która do dzisiaj jest standardem przemysłowym. Opracowane zostały także inne formaty, takie jak klawiatura Dvoraka, które umiejscawiają klawisze na klawiaturze w sposób ergonomiczny, pozwalający na łatwość w użyciu oraz łatwość dostępu do klawiszy. Te alternatywne układy przede wszystkim koncentrują się na zwiększeniu szybkości i dokładności pisania na maszynie, jak również na zmniejszeniu zmęczenia użytkownika.

Ogólnie mówiąc, wszystkie te tradycyjne klawiatury zazwyczaj zapewniają pojedynczy klawisz każdej literze alfabetu. Dodatkowo, poza klawiszami literowymi, znajdują się również klawisze funkcyjne, takie jak ALT, CTRL, KLAWISZ ODSTĘPU (SPACE BAR), ENTER, itd. W rezultacie, klawiatury tesą wypełnione różnymi klawiszami i potrzebują wiele miejsca. Ado tego, te konwencjonalne klawiatury wymagają od użytkownika, aby zapamiętał albo aby był w stanie zlokalizować określony klawisz dla każdej litery, którą chce wybrać.

Inne układy klawiatury przypisują więcej niż jeden znak do danego klawisza, który zwykle nazywany jest klawiszem wieloliterowym lub systemem podwójnego dotyku. Jednak, takie systemy wymagają od użytkownika, aby nacisnął klawisze wielokrotne w celu wybrania pojedynczego pożądanego znaku. Systemy, które wymagają równoległego lub równoczesnego naciśnięcia klawiszy wielokrotnych, takich jak pokazane w amerykańskim patencie nr 4891 777 nazywane są zwykle systemami akordowymi. Systemy akordowe wymagają, aby użytkownik dołożył zdwojonego wysiłku w celu wybrania pożądanej litery. Takie systemy akordowe dodatkowo wymagają od użytkownika zapamiętania 26 kombinacji klawiszowych, tzn. jedną kombinację na każdą literę alfabetu.

Inne systemy z klawiszami wielokrotnymi wymagają, aby użytkownik naciskał określone klawisze wielokrotne w odpowiedniej kolejności. Na przykład, amerykański patent nr 5062070 przedstawia system, w którym na każdy klawisz przypadają wielokrotne znaki. Jednak, aby wybrać pożądany znak użytkownik musi wykonać co najmniej dwa kolejne uderzenia w klawisz. Zatem, użytkownik musi zapamiętać 26 różnych kombinacji kolejnych uderzeń w klawisze, po jednej kombinacji dla każdej litery alfabetu. Inna wersja przedstawiona w amerykańskim patencie nr 5 007 008 przedstawia klawiaturę, w której użytkownik musi przejrzeć każdą z liter wielokrotnych, które przypisane zostały do pojedynczego klawisza poprzez wielokrotne naciskanie tego klawisza.

W wyniku tego, że użytkownik musi naciskać klawisze wielokrotne, aby wybrać pojedynczy znak, te systemy podwójnego uruchomienia lub systemy z klawiszami wieloliterowymi są powolne, męczące i łatwo wprowadzające błędy typograficzne. Stosownie do tego, takie systemy używane są przede wszystkim w sytuacjach gdzie zmniejszona wielkość klawiatury jest pożądaną i ważną cechą, w przeciwieństwie do systemów gdzie najbardziej liczy się szybkość i dokładność.

Inna odmiana pisania na maszynie, zwana skróconym pisaniem polega na napisaniu tylko części słowa. Amerykański patent nr 4459 049 pokazuje, na przykład, skrócone pisanie na maszynie, w którym użytkownik musi tylko wprowadzić cztery lub mniej znaków. System wyszukuje wówczas skrócone słowo w pamięci. Kiedy skrócone słowo jest odszukane, pełne słowo wprowadzone zostaje z pamięci do dokumentu.

Z kolei, z amerykańskiego opisu patentowego nr US 5818 437 znana jest klawiatura mająca dwanaście (12) klawiszy, z których dziewięć (9) oznaczonych jest licznymi literami i symbolami, przy czym każdy z tych dziewięciu klawiszy wraz z jednym dodatkowym oznaczone są jedną z dziesięciu cyfr. Użytkownik uderza w klawisz „select” na końcu każdego słowa, ograniczając w ten sposób sekwencję uderzania klawisza, która mogłaby pasować do każdego z wielu słów o tej samej liczbie liter. Sekwencja uderzenia klawisza przetwarzana jest przy pomocy kompletnego słownika, a słowa, które pasują do sekwencji uderzeń klawiszy przedstawiane są użytkownikowi w porządku o zmniejszającej

PL 192 358 B1 się częstotliwości użycia. Gdy użytkownik wybiera pożądane słowo, poszczególne litery zostają przypisane do klawiszy w porządku nie sekwencyjnym, co zmniejsza możliwości wyboru wielu rozwiązań, Ten sam klawisz „selekt” naciskany jest dla wybrania pożądanego słowa, a spacje pomiędzy słowami i znaki przestankowe zostają automatycznie zliczane. Dla słów, które nie występują w słowniku, dla określenia każdej litery uskuteczniane są dwa uderzenia klawisza. System według tego rozwiązania interpretuje jednocześnie wszystkie sekwencje uderzeń klawisza, zarówno jako jedno uderzenie na literę i jako dwa uderzenia na literę. Użytkownik wybiera wówczas pożądaną interpretację. System ten przedstawia także użytkownikowi liczbę, która reprezentowana jest przez sekwencję uderzeń klawiszy dla ewentualnego wyboru przez użytkownika.

Wszystkie z tych systemów klawiaturowych są trudne w użyciu i trudniejsze do opanowania. W rezultacie, pisanie na maszynie jest wolniejsze i użytkownik jest bardziej skłonny do popełnienia błędów. Ponadto klawiatury te są jeszcze trudniejsze do użytku przez osoby, które nie nauczyły się obsługiwać tego szczególnego typu klawiatury. Tacy użytkownicy piszący na zasadzie „szukaj i wstukuj” muszą szukać wybranych znaków, które często rozmieszczone są w porządku nie alfabetycznym wśród dużej liczby klawiszy.

Inny sposób wprowadzania znaków poprzez klawiaturę spotykany jest na tarczach telefonicznych używanych do systemów zdalnego dostępu, zwanych zautomatyzowanymi systemami odpowiedzi. Te zautomatyzowane systemy odpowiedzi są zwykle w stanie rozpoznać znaki alfabetu skojarzone z klawiszem, który przyciśnięty jest na odległe położonym bloku klawiszy telefonu. Jeden z takich systemów jest na przykład używany przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych. W systemie tym użytkownicy muszą tylko wykręcić numer Sądu Najwyższego, aby odnaleźć numer akt sprawy, czy też aktualny stan rozpatrywanej sprawy. Użytkownik może zadzwonić do sądu z dowolnego miejsca. W momencie połączenia się ze zautomatyzowanym system odpowiedzi Sądu Najwyższego, użytkownik otrzymuje instrukcje, podane poprzez nagraną wiadomość głosową, aby podać nazwę pożądanej sprawy poprzez naciśnięcie odpowiednich klawiszy na odległe położonym bloku klawiszy telefonu. W odpowiedzi na te instrukcje, użytkownik wprowadza na blok klawiszy odległe położonego telefonu do dziesięciu znaków alfabetu, które odpowiadają literom nazwy jednej ze stron sprawy sądowej. Zwykły blok klawiszy telefonu zawiera dwanaście klawiszy, 0-9, * i #. Litery wielokrotne skojarzone są z każdym z klawiszy cyfrowych 2-9 tak, że wszystkie 26 liter alfabetu wprowadzonych jest na blok klawiszy oprócz liter Q i Z, które to litery system uważa za przypisane klawiszowi z numerem 1. Wówczas użytkownik przyciska dziesięć klawiszy cyfrowych odpowiadających nazwie jednej ze stron w sprawie sądowej. Użytkownik może też wprowadzić mniej niż dziesięć cyfr i następnie przycisnąć klawisz z symbolem * lub odczekać cztery sekundy. Po wprowadzeniu nazwy strony, system przeszukuje rejestr spraw sądowych i podaje za pomocą nagrania głosowego trzy sprawy o najbliższym brzmieniu, które zostały zidentyfikowane poprzez podanie numeru sprawy, stron występujących w sprawie i stanu sprawy. Jeżeli użytkownik nie jest zadowolony z rezultatu odszukania sprawy, tomoże on osobiście porozmawiać z urzędnikiem rejestru spraw sądowych.

Zautomatyzowany system odpowiedzi opisany powyżej jest zaprojektowany w sposób, który pozwala na użycie standardowych bloków klawiszy telefonu z ograniczoną ilością słów w pamięci itakie systemy nie są używane w środowisku przetwarzania tekstów. W rezultacie, system ten jest bardzo powolny i nie daje się łatwo przystosować do użycia jako układ do szybkiego pisania na maszynie. Ponadto, system ten ograniczony jest do użycia z systemami komunikacji głosowej lub mowy i z blokiem klawiszy telefonu. W rezultacie, systemy zautomatyzowanej odpowiedzi nie przewidują pamięci edycji, określania preferowanych słów, czy określania odmian nowych słów. Ponadto, bloki klawiszy telefonu nie są przeznaczone do pisania, a szczególnie nie do szybkiego pisania.

Jako rozwiązanie alternatywne w stosunku do konwencjonalnych klawiatur, na dłoni i palcach osadzone zostały urządzenia wejściowe. Takie urządzenia przedstawione są, na przykład, w amerykańskich patentach nr 5581 484 wydanym na rzecz Prince'a i nr 4414 537 wydanym na rzecz Grimes'a. Zasadniczo, systemy te umieszczają przełączniki w rożnych położeniach dokoła dłoni w celu uproszczenia wprowadzania informacji do komputera. Jednak, systemy te nie są przeznaczone do szybkiego pisania na maszynie.

Zgodnie z wynalazkiem, sposób szybkiego wprowadzania, przy użyciu klawiatury, liter alfabetu, zwłaszcza do systemu przetwarzania tekstów, sterowanego mikroprocesorem komputera mającego urządzenie wyświetlające, pamięć i elementy wejściowe wybieralne przez operatora, charakteryzuje się tym, że:

PL 192 358 B1

- przypisuje się więcej niż jedną literę do co najmniej jednego elementu wejściowego tak, że więcej niż jeden szereg liter może powstać z pojedynczego wyboru elementów wejściowych,

- zapisuje się słowa w pamięci, a następnie

- wyświetla się na urządzeniu wyświetlającym dla każdego wprowadzonego elementu wejściowego szeregi liter, które tworzą co najmniej jedną ważną kombinację, która to co najmniej jedna ważna kombinacja określona jest z zapisanych słów w pamięci dla tej samej liczby elementów wejściowych dotąd tak wybranych.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje wyświetlanie szeregu liter skojarzonych z wybranymi elementami wejściowymi, które pasują do słowa lub słów zapisanych w pamięci i wybieranie jednego z wyświetlonych słów.

Korzystnie, gdy w pamięci stwierdzone jest dopasowanie, to z monitora usuwa się szereg liter skojarzonych z elementami wejściowymi wybranymi przez operatora, dla których nie stwierdzono dopasowania ze słowami w pamięci, gdy operator następnie wybiera element wejściowy.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje określanie nowego słowa i zapisanie tego nowego słowa w pamięci.

Korzystnie, co najmniej jeden z elementów wejściowych skojarzony jest z pojedynczą literą.

Korzystnie, większość z elementów wejściowych skojarzona jest z nie więcej niż dwiema literami.

Korzystnie, wszystkie elementy wejściowe skojarzone są z dwiema literami.

Korzystnie, krok przypisania obejmuje przypisanie samogłosek alfabetycznie na elementach wejściowych w większości sąsiadujących ze sobą w porządku alfabetycznym, a spółgłoski są tak usytuowane, że samogłoski i spółgłoski są zasadniczo w porządku alfabetycznym.

Korzystnie, jeśli nie ma słów umieszczonych w pamięci utworzonych przez wybrany szereg elementów wejściowych, to wyświetla się każdą z litery lub liter skojarzonych z każdym wybranym elementem wejściowym.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje wybieranie wyświetlonych liter dla utworzenia słowa nie zapisanego poprzednio w pamięci oraz zapisanie tego słowa w pamięci.

Korzystnie też, sposób ten ponadto obejmuje dodanie litery lub liter skojarzonych z następnie wybranymi elementami wejściowymi tylko do poprzednio wybranego szeregu liter oraz wyświetlenie tego dodanego szeregu wybranych liter.

Korzystnie, krok wyświetlania obejmuje wyświetlanie w oknie dynamicznym.

Korzystnie, dopasowanie jest stwierdzone, gdy litery skojarzone z elementem/elementami dotąd wybranymi odpowiadają literze/literom słowa zapisanego w pamięci w identycznym porządku, przy czym dopasowanie rozpoczyna się literą skojarzoną z pierwszym wybranym elementem wyjściowym szeregu wybranych elementów wejściowych poprzez ostatni wybrany element wejściowy szeregu wybranych elementów wejściowych.

Korzystnie, jeśli element wejściowy skojarzony jest z więcej niż jedną literą, to każda litera dopasowana jest oddzielnie.

Korzystnie, jeśli dopasowanie jest stwierdzone w pamięci, to dodaje się każdą literę skojarzoną z kolejno wybranym elementem wejściowym oddzielnie do każdego szeregu liter wyświetlonych natychmiast przed wyborem następnie wybranego elementu wejściowego oraz wyświetla się na urządzeniu wyświetlającym szereg liter skojarzonych z elementami wejściowymi dotąd tak wybranymi.

Korzystnie, jeśli nie ma słów umieszczonych w pamięci utworzonych przez wybrany szereg elementów wejściowych, to wyświetla się jeden lub więcej najbliższych szeregów liter.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje wybieranie jednego z wyświetlonych szeregów liter i usuwanie nie wybranego szeregu liter z urządzenia wyświetlającego.

Korzystnie, sposób ten też ponadto obejmuje ponowne wyświetlenie na urządzeniu wyświetlającym usuniętego nie wybranego szeregu liter.

Korzystnie, sposób ponadto obejmuje dodanie litery lub liter skojarzonych z następnie wybranymi elementami wejściowymi tylko do poprzednio wybranego szeregu liter oraz wyświetlenie tych dodanych szeregów wybranych liter.

Korzystnie, sposób ponadto obejmuje wybieranie jednego z wyświetlonych szeregów liter, usuwanie nie wybranego szeregu z monitora oraz dodanie wybranych elementów wyjściowych tylko do wybranego szeregu liter.

Korzystnie, domyślnie szereg liter wybrany jest po wyborze przez operatora klawisza odstępu lub znaku przestankowego.

Korzystnie, odstęp jest automatycznie wstawiany po wyświetleniu domyślnego szeregu liter.

PL 192 358 B1

Korzystnie, jeden z wyświetlonych szeregów liter jest wyświetlony w wierszu podstawowym, ainne wyświetlone szeregi liter są wyświetlone w kolejnych rzędach poniżej wiersza podstawowego.

Korzystnie, szereg liter wyświetlony poniżej wiersza podstawowego może być przewinięty do wiersza podstawowego.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje wyświetlanie liczby obok każdego szeregu liter wyświetlonych poniżej wiersza podstawowego oraz wybieranie szeregu liter przez wybieranie liczby sąsiadującej z tym szeregiem liter.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje dodanie odstępu po wybranym szeregu liter oraz usunięcie nie wybranego szeregu liter z monitora.

Korzystnie, sposób ponadto obejmuje usuwanie nie wybranego szeregu liter z monitora.

Korzystnie, sposób ponadto obejmuje wybieranie szeregu liter wyświetlonych w pierwszym wierszu poniżej wiersza podstawowego przez wybranie pierwszego klawisza wyboru.

Korzystnie, pierwszy klawisz wyboru automatycznie wstawia odstęp po wybranym szeregu liter.

Korzystnie, pierwszy klawisz wyboru automatycznie dodaje odstęp po wybranym szeregu liter tylko, gdy wybrany szereg liter obejmuje więcej niż jedną literę.

Korzystnie, operator może przewinąć literę lub szereg liter od poniżej wiersza podstawowego do wiersza podstawowego.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje wybranie szeregu liter wyświetlonych w drugim wierszu poniżej wiersza podstawowego przez wybranie drugiego klawisza wyboru.

Korzystnie, sposób ten też ponadto obejmuje krok umożliwiający operatorowi dokonania wyboru jednego z wyświetlonych szeregów liter.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje dodanie odstępu po wybraniu szeregu liter.

Korzystnie, sposób ponadto obejmuje wybranie szeregu liter przy użyciu myszy.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje krok umożliwiający operatorowi wprowadzenia trybu opóźniającego, w którym wybór szeregu liter jest opóźniony.

Korzystnie, tryb opóźniający umożliwia operatorowi edytowanie poprzednio wybranego szeregu liter.

Korzystnie, szereg liter wyświetlonych w wierszu podstawowym opiera się na statystycznym użyciu.

Korzystnie, statystyczne użycie opiera się na liczbie możliwych słów skojarzonych z szeregiem liter dotąd tak wybranych.

Korzystnie, statystyczne użycie zapewnia, że po wybraniu spółgłosek przez operatora, samogłoska posiada większy priorytet niż inna spółgłoska.

Korzystnie, statystyczne użycie zapewnia, że po wybraniu samogłosek przez operatora, spółgłoska posiada większy priorytet niż inna samogłoska.

Korzystnie, krok przypisania obejmuje przypisanie wskaźników do elementów wejściowych, przy czym wskaźniki wskazują, który palec ma być położony na każdym elemencie wejściowym.

Korzystnie, szereg liter wyświetlonych w wierszu podstawowym wybrany jest domyślnie po wprowadzeniu klawisza odstępu, znaku przestankowego lub klawisza wyboru.

Korzystnie, szereg liter wyświetlonych w wierszu podstawowym wybrany jest domyślnie po wybraniu przez operatora klawisza odstępu lub znaku przestankowego.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje krok dodania odstępu po wybraniu szeregu liter przez wybranie klawisza odstępu, znaku przestankowego lub klawisza wyboru elementu wejściowego.

Korzystnie, jeśli ewentualnie żaden szereg liter nie tworzy słowa, to wyświetla się każda litera skojarzona z każdym elementem wejściowym szeregu wybranych elementów wejściowych albo od początku szeregu liter lub od ostatniego wybranego elementu wejściowego w szeregu liter skojarzonych z ewentualnym słowem w pamięci.

Korzystnie, jeśli żadne z wyświetlonych słów nie jest pożądanym słowem, to wyświetla się każda litera skojarzona z każdym elementem wejściowym szeregu wybranych elementów wejściowych, albo od początku szeregu liter lub od ostatniego wybranego elementu wejściowego w szeregu liter skojarzonych z możliwym słowem w pamięci.

Korzystnie, gdy dopasowanie nie jest stwierdzone, to wybiera się jedną wyświetloną literę dla każdego z wybranych elementów wejściowych dla utworzenia słowa.

Korzystnie, sposób ten ponadto obejmuje zapisanie utworzonego słowa w pamięci.

PL 192 358 B1

Korzystnie, dla każdego wybranego elementu wyjściowego jedna z wyświetlonych liter wyświetlona jest w wierszu podstawowym, a pozostałe litery wyświetlone są w kolejnych rzędach poniżej wiersza podstawowego.

Korzystnie, operator może przesunąć każdą z wyświetlonych liter do wiersza podstawowego.

Korzystnie, krok przypisania obejmuje przypisanie więcej niż jednej litery do co najmniej jednego elementu wyjściowego tak, że więcej niż jedno możliwe słowo może powstać z pojedynczego szeregu wybranych elementów wejściowych.

Korzystnie, krok określania zakończenia słowa obejmuje uruchomienie mechanizmu uruchamiającego.

Niniejszy wynalazek dotyczy zatem systemu i sposobu szybkiego pisania na maszynie przy użyciu klawiatury, która ma znaki wielokrotne przypisane co najmniej do jednego lub do wszystkich klawiszy tak, aby mniej klawiszy w stosunku do ilości liter w alfabecie wykorzystujących ten system (na przykład mniej niż 26 klawiszy literowych dla alfabetu angielskiego lub 33 litery w alfabecie rosyjskim) mogło być wykorzystanych. Na przykład, wszystkie 26 liter alfabetu może być przypisanych do 4, 6, 8 lub 17 klawiszy. Każdy taki klawisz na klawiaturze skojarzony jest z pozycją cyfrową, przez co jeden lub więcej szeregów pozycji tworzy kod. System ten wykorzystuje kod cyfrowy dla dostępu do słownika lub tablicy słów przechowywanych w pamięci komputera, w miejscu pamięci odpowiadającym temu kodowi cyfrowemu. System może wyświetlić wszystkie słowa dostępne dla użytkownika w odpowiedzi na wprowadzony kod wejściowy. Jeżeli więcej niż jedno słowo reaguje na sekwencję zakodowaną cyfrowo, wówczas użytkownik wybiera jedno z dostępnych słów i słowo to zostaje umieszczone w dokumencie.

Użytkownik ma również możliwość wybrania preferowanego słowa lub słów i skojarzenia ich z każdym podanym kodem cyfrowym. Po wpisaniu kodu, komputer wyświetla wszystkie słowa, z preferowanymi słowami wyświetlonymi w kolejności odpowiadającej ich ważności. Jednak użytkownik może opcjonalnie dokonać wyboru, aby wyświetlone zostały tylko preferowane słowo lub słowa.

Dodatkowo, użytkownikowi dana jest możliwość skojarzenia słów z dowolnie podanym kodem cyfrowym, który może być wyświetlony na różne sposoby, jak:

(1) zgodnie z określonym przez użytkownika rzędem lub stopniem preferencji, (2) zgodnie z wstępnie określoną listą preferencyjną, która nadaje wyższą rangę tym słowom, które są najczęściej używane, (3)w porządku alfabetycznym lub (4) zgodnie ze specjalnymi, z góry określonymi kategoriami użycia, takimi jak terminologia prawnicza czy naukowa.

Użytkownik ma możliwość uzyskania priorytetowej listy ustawionej automatycznie w oparciu o wybór słów dokonany przez użytkownika przy wyznaczaniu żądanego słowa z grupy słów przy pomocy tego samego kodu cyfrowego.

Dalszą zaletą wynalazku jest możliwość wyboru przez użytkownika pomiędzy różnymi konfiguracjami klawiatury, jakna przykład klawiatury, gdzie 26 liter alfabetu może być przypisane do klawiszy mających po 4, 6, 8 lub 12 liter. System również kończy i wyświetla rozwlekłe słowa, zanim użytkownik zakończy pisanie ich na klawiaturze. Wynalazek korzystnie realizowany jest na typowej klawiaturze QWERTY, gdzie litery wielokrotne przypisane są do rzędu klawiszy liczbowych, 0-9, zwykle położonego wzdłuż górnego rzędu klawiatury lub do prostokątnej siatki cyfr, która zwykle znajduje się po prawej stronie klawiatury albo przy poziomych rzędach klawiszy, do których zwykle przypisane są litery. Ponadto może być też specjalnie zaprojektowana klawiatura, którą można podłączyć do komputera dla zrealizowania tego wynalazku. Zapewnienie mniejszej ilości klawiszy sprawia, że taka specjalna klawiatura jest o wiele lepsza do użycia przez osoby z dysfunkcjami fizycznymi i może być używana zamiast lub wraz z klawiaturą standardową

Zatem rozwiązanie zapewnienia system pozwalający na szybsze pisanie na maszynie przy użyciu klawiatury, która jest łatwiejsza do zapamiętania i która ma tak małą lub tak dużą ilość klawiszy, jaką życzy sobie użytkownik.

Rozwiązanie zapewnia więc sposób szybkiego pisania, który może być używany przy użyciu klawiatury kompaktowej, nie wypełnionej nadmiarem klawiszy, tym samym zmniejszającej wymagania w zakresie wielkości i przestrzeni dla urządzenia wejściowego, ale klawiatury, która posiada wiele liter na każdym klawiszu i wymaga tylko jednego dotknięcia dla wybrania żądanego klawisza literowego, czyli klawiatury do szybkiego pisania na maszynie, która jest ergonomiczna, zmniejsza zmęczenie użytkownika i jest łatwa do nauczenia się oraz która zwiększa dokładność pisania i jego wydajność.

PL 192 358 B1

Zaletą sposobu według wynalazku jest i to, że pisanie na klawiaturze jest łatwiejsze w użyciu przez osoby niepełnosprawne, takie jak inwalidzi cierpiący na artretyzm oraz możliwość wdrożenia szybkiego pisania na maszynie przy pomocy urządzenia wejściowego osadzonego na palcu lub za pomocą klawiszy konturowych, które pozwalają użytkownikowi wyczuć położenie względne jego dłoni na klawiaturze.

Poprzez sposób według wynalazku istnieje możliwość zapewnienia szybkiego i łatwego sposobu wprowadzania informacji dla redagowania i pisania przy wykorzystaniu systemu rozpoznawania mowy oraz skompresowania danych w celu zmniejszenia pamięci wymaganej do przechowywania danych i zwiększenia prędkości transmisji.

Przedmiot wynalazku przedstawiony jest w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia ogólnie korzystny przykład wykonania systemu przetwarzania tekstów według wynalazku w postaci schematu blokowego, fig. 2(a) przedstawia 8-klawiszową konfigurację wprowadzoną do górnego rzędu liczbowego standardowej klawiatury QWERTY zgodnie z korzystnym przykładem wykonania wynalazku, fig. 2(b) przedstawia 14-klawiszową konfigurację wprowadzoną do konwencjonalnego rzędu znaków standardowej klawiatury QWERTY zgodnie z korzystnym przykładem wykonania wynalazku, fig. 3 przedstawia 6-klawiszową konfigurację specjalnie zaprojektowanej klawiatury w alternatywnym przykładzie wykonania wynalazku do użycia z systemem z fig. 1, fig. 4(a) przedstawia schemat według korzystnego sposobu działania systemu, fig. 4(b) przedstawia schemat według alternatywnego sposobu działania systemu, fig. 5 przedstawia wynik, jaki przy zastosowaniu niniejszego wynalazku pokazany jest na monitorze z fig. 1 zgodnie z korzystnym przykładem wykonania wynalazku, fig. 6 przedstawia schemat działania dla alternatywnego przykładu wykonania wynalazku, fig. 7 przedstawia rezultat, jaki przy zastosowaniu niniejszego wynalazku pokazany jest na monitorze z fig. 1 zgodnie z alternatywnym przykładem wykonania wynalazku, fig. 8(a)-8(d), 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17(a)-17(b), 18, 19 i 20 przedstawiają alternatywne konfiguracje klawiatury do użycia z klawiaturą z fig. 1, fig. 21 przedstawia alternatywną konfigurację klawiatury do użycia na ekranie dotykowym z fig. 1, fig. 22(a)-(b) przedstawia tablicę pokazującą liczbę kodów słownych skojarzonych z więcej niż jednym słowem, gdy dwie litery alfabetu połączone są na tym samym klawiszu, fig. 22(c)-(d) przedstawiają tablicę o od 5-cio do 21-no klawiszowych konfiguracjach klawiatury utworzonych w oparciu o tablicę zfig. 22(a) i pokazujących liczbę kodów słownych skojarzonych z więcej niż z jednym słowem, przy czym całkowita liczba słów skojarzonych z tymi kodami słownymi posiada więcej niż jedno słowo dla każdej konfiguracji, fig. 22(e)-(x) przedstawiają alternatywne konfiguracje klawiatur, w oparciu o tablicę z fig. 22(b), fig. 23 przedstawia urządzenie wejściowe osadzone na palcu i wejściowe panele wyboru używane w połączeniu z systemem szybkiego pisania na maszynie według wynalazku, fig. 24(a) przedstawia w widoku z góry konturowy blok klawiszy według niniejszego wynalazku, fig. 24(b) przedstawia widok z boku środkowych klawiszy górnych, dolnych i bocznych pokazanych na fig. 24(a), fig. 24(c) przedstawia widok perspektywiczny czterech klawiszy narożnych z fig. 24(a), fig. 25 przedstawia schemat blokowy systemu przetwarzania tekstów w połączeniu z Systemem Rozpoznawania Mowy, fig. 26(a)-(y), 27(a)-(z) i 28(a)-(m) przedstawiają różnorodne alternatywne konfiguracje klawiatur, a fig. 29(a)-29(l) przedstawiają różnorodne alternatywne konfiguracje klawiatur.

Przy opisywaniu korzystnego przykładu wykonania wynalazku przedstawionego na rysunkach, dla pełnego zrozumienia zastosowana zostanie szczególna terminologia. Jednak wynalazek ten nie powinien być ograniczony do tak dobranej terminologii i należy rozumieć, ze każdy szczególny termin obejmuje wszystkie jego techniczne ekwiwalenty, które działają w podobny sposób dla zrealizowania podobnego celu.

Nawiązując do rysunków, fig. 1 przedstawia system 100 służący do szybkiego pisania na maszynie zgodnie z korzystnym przykładem wykonania wynalazku. Zwykle, system 100 składa się z komputera 10, który posiada mikroprocesor, pamięć wewnętrzną 12 i skojarzone elementy wejściowe i wyjściowe znane w dziedzinie przetwarzania tekstów. Typowa rozbudowana klawiatura 14, drukarka 16 i monitor 18 przewidziane są w standardowy sposób. Dodatkowo jednak może być wykorzystane oddzielny specjalnie zaprojektowany blok klawiszy lub klawiatura 50, w sposób opisany poniżej.

System przetwarzania tekstów sterowany jest poprzez instrukcje zaprogramowane w komputerze, które rozpoznają naciśnięcia klawiszy przez użytkownika i w konsekwencji powodują wyświetlanie i drukowanie tekstu. Instrukcje programowe ulegają zmianie z typowych instrukcji dla wykonywania funkcji niniejszego wynalazku. Oprogramowanie do wykonywania funkcji według niniejszego wynalazku może być zawarte we wstępnie zaprogramowanych instrukcjach systemu przetwarzania tekstów lub może być zapisane na dysku, CD-ROM-ie lub przechowywane i wyszukiwane na odległość po8

PL 192 358 B1 przez Internet lub sieć lokalną albo też przez inne podobne systemy, do wprowadzania do komputera imoże być powiązane przy pomocy typowych technik łączeniowych ze wszystkimi głównymi procesorami tekstu w sposób dobrze znany w tej dziedzinie, takimi jak Dynamie Database Enhancing, Object Linking and Abetting lub Standard Interface.

Mimo, że system 100 pokazany jest jako składający się z oddzielnych elementów składowych, to może on być stosowany na różne sposoby, jak na przykład jako komputer podręczny W z pamięcią 12, który jest zintegrowany z klawiaturą 50 i monitorem 18. Komputer podręczny lub przenośne urządzenie wejściowe może być w położeniu oddalonym i mieć wyjście, które jest albo bezpośrednio połączone przewodami, albo bezprzewodowo, z komputerem. Zatem, może być używane przenośne urządzenie wejściowe, aby zapewnić zdalny dostęp do systemu, taki jak przez telefon zdalny za pośrednictwem konwencjonalnych linii telefonicznych, lub bezprzewodowo, wykorzystując sygnały tonowe lub sygnały kodu binarnego, które generowane są przez urządzenie wejściowe.

Wynalazek skonstruowany jest w taki sposób, że użytkownik może zdecydować o używaniu niektórych z klawiszy oznaczonych literami typowej klawiatury lub klawiszy oznaczonych liczbami typowej klawiatury, które zwykle znajdują się wzdłuż górnego rzędu klawiatury lub wzdłuż prawej strony klawiatury. Podobnie, wynalazek ten może być realizowany na monitorze dotykowym poprzez dźwignię sterowania typu przełączeniowego, która wyglądem przypomina joystick lub poprzez inne podobne urządzenia wejściowe. Klawisze mogą być zamontowane ponadto na przenośnej klawiaturze, w której klawisze palcowe wciskane są do środka w jednym kierunku, a klawisz obsługiwany przez kciuk zamontowany jest z boku klawiatury i wciskany jest do środka przez kciuk użytkownika. Kciuk jest szczególnie pomocny dla funkcjonalnego układu sterowania, spacjowania, cofania lub dla sterowania kierunku kursora i dla podświetlenia.

Figura 2(a) przedstawia tradycyjną rozbudowaną klawiaturę QWERTY 24 użytą do realizacji niniejszego wynalazku zgodnie z korzystnym przykładem wykonania wynalazku. Przykłady dla niniejszego wynalazku podane są dla języka angielskiego. Klawiatura 24 ma 10 klawiszy liczbowych wzdłuż górnego rzędu i 10 klawiszy liczbowych wzdłuż prawego boku klawiatury 24, przy czym każdy z nich oznaczony jest numerami od 1 do 9 i 0. Ponad górnym rzędem klawiszy liczbowych pokazana jest nakładka 23 wskazująca, które znaki literowe alfabetu przypisane są dla każdego z odpowiadających im klawiszy liczbowych. Dodatkowo naklejki (nie pokazane), które oznakowane są wieloma literami mogą być opcjonalnie przyklejone do klawiszy liczbowych położonych po prawej stronie klawiatury 24 albo na klawiszach, które są konwencjonalnie oznaczone literą.

W jednym z korzystnych przykładów wykonania, standardowa klawiatura jest konfiguracją 8-klawiszową, gdzie każdy klawisz liczbowy 1-7 ma alfabetycznie przypisane 3 litery, a klawisz liczbowy 8 ma przypisane 5 liter, jak jest to pokazane w nakładce 23. Numer przypisany każdemu klawiszowi liczbowemu użyty jest jako kod elementu wejściowego lub kod cyfrowy, który skojarzony jest z odpowiadającymi mu literami.

Inny przykład wykonania, odpowiadający konfiguracji 14-klawiszowej pokazany jest na fig. 2(b), gdzie tradycyjne klawisze literowe „a, „s, „d, „f, „r, „c, „j, „u, „n, „I, „k, „,, „l i „; mają nadane nowe oznakowanie, jak pokazano. Klawisze mogą mieć przypisaną tylko pojedynczą literę, ale mogą być też takie, które mają aż 8 liter przypisanych do pojedynczego klawisza. Ten przykład wykonania korzystnie umiejscawia samogłoskę z jedną lub kilkoma spółgłoskami, zamiast spółgłoskę ze spółgłoską lub samogłoskę z samogłoską. Samogłoski i spółgłoski są zazwyczaj nie wymienne w ramach określonej sekwencji liter, które są ułożone tak, że tworzą wyraz, aby konfiguracja dawała mniejszy zakres słów mających taki sam kod. Poza tym, najczęściej używane litery mają zapewniony oddzielny klawisz, który jest łatwo dostępny. Z drugiej strony, najrzadziej używane litery pogrupowane są korzystnie na klawiszu lub klawiszach, które zwykle nie znajdują się w tak dogodnym miejscu.

Figura 3 pokazuje jeden przykład specjalnie zaprojektowanej klawiatury 50 odpowiadającej konfiguracji 6-klawiszowej na dwie ręce. Klawiatura 50 zwykle zawiera klawisze alfabetyczne lub literowe 52, jak i klawisze funkcyjne 54. Klawisze literowe 52 znajdują się w środkowym rzędzie klawiatury 50, a klawisze funkcyjne 54 znajdują się odpowiednio wzdłuż górnych i dolnych części 56 i 58 klawiatury 50. Dodatkowo klawisz sterujący kursorem 55 i przycisk wyboru 57 znajdują się wzdłuż górnej części 56 klawiatury 50. Klawiatura 50 może mieć układ klawiszy, które są ustawione w każdy odpowiedni sposób względem innych klawiatur, jak na przykład klawisze ustawione wzdłuż linii łukowej. Klawiatura 50 współpracuje z komputerem 10 przetwarzania tekstów w typowy sposób (co nie zostało pokazane).

Klawisze funkcyjne 54 mogą odpowiadać każdej odpowiedniej funkcji, która ma być zrealizowana. Korzystnie jest jednak, gdy dolny rząd klawiszy funkcyjnych 54 zawiera na przykład klawisz pojePL 192 358 B1 dynczego odstępu 60, klawisz TAB 62, klawisz SHIFT 64 i klawisz ENTER 66. Górny rząd 56 klawiszy funkcyjnych 54 może odpowiadać liczbom lub znakom, klawiszom ruchu kursora, klawiszom funkcji definiowalnej, klawiszowi wprowadzającemu duże litery, klawiszowi cofania lub klawiszom, które mają inne podobne zadania. Ponadto, klawiatura 50 może być używana wraz z rozbudowaną klawiaturą 14. Rozbudowana klawiatura 14 dostarczyłaby w takim wypadku wszelkie klawisze liczbowe i funkcyjne 54, które nie występują na klawiaturze 50. Rozbudowana klawiatura 14 nie jest konieczna, chociaż uzupełnia ona specjalną klawiaturę 50 poprzez dostarczenie pełnego zestawu tradycyjnych klawiszy funkcyjnych i znakowych.

Klawisze literowe 50 podzielone są na dwie grupy 68 i 70 i każda z tych grup ma trzy klawisze. Trzy znaki przypisane są każdemu z klawiszy 52 lewej grupy 68 i są one korzystnie zaznaczone na klawiszu, ale mogą być również zaznaczone na szablonie lub na nakładce w rzędzie powyżej klawiszy tak, aby palce użytkownika nie zasłaniały liter umieszczonych na samych klawiszach. Lewy klawisz 52 ma litery A, B, C, D; środkowy klawisz 52 ma litery E, F, G, H; i prawy klawisz 52 ma litery I, J, K, L. W prawej grupie 70 klawiszy 52, każdy z nich ma od czterech do pięciu znaków, lewy klawisz 52 ma litery M, N, O, P, Q; środkowy klawisz 52 ma litery R, S, T, U; a prawy klawisz 52 ma litery V-Z.

Każdy klawisz literowy 52 ma ponadto przypisaną pozycję cyfrową odpowiadającą kodowi liczbowemu lub kodowi elementarnemu 72. Zastosowanie kodu liczbowego będzie wyjaśnione poniżej. Lewa grupa 68 klawiszy 52 przeznaczona jest do obsługi przez użytkownika lewą rękę, a prawa grupa 70 przeznaczona jest do obsługi prawą ręką.

Jak jest to przedstawione na każdej z fig. 2 i 3, litery są zwykle ustawione alfabetycznie wzdłuż klawiszy literowych 52, od lewej strony do prawej. Taka konfiguracja ułatwia użytkownikowi nauczenie się i zapamiętanie gdzie znajdują się klawisze, a dla użytkowników piszących na zasadzie „szukaj i wystukuj” ułatwia ona odnalezienie pożądanego klawisza. Jednak, litery mogą być sformatowane w każdy inny odpowiedni sposób, na przykład sposób oparty na częstotliwości używania, z rzadziej używanymi literami albo pogrupowanymi razem, albo rozłożonymi z literami używanymi częściej. Litery mogą być także rozmieszczone w układzie częściowo alfabetycznym, na przykład poprzez umieszczenie samogłosek na oddzielnych klawiszach w porządku alfabetycznym. Litery mogą być też rozmieszczone tak, aby zmniejszyć liczbę słów skojarzonych z pojedynczym kodem słownym. Ponadto, użytkownik lub programista może wprowadzić program dla umieszczenia liter na klawiszach przy zachowaniu tak małej lub tak dużej liczby klawiszy, na którą się zdecyduje.

Komputer może być ponadto skonfigurowany tak, że pozwala na zliczanie częstości używania słów oraz określenie liter i słów najczęściej używanych przez danego użytkownika, a taka informacja może być następnie wykorzystana do automatycznego umieszczenia w pamięci terminów w porządku odpowiadającym randze pierwszeństwa, co wyniknie w sposób bardziej widoczny z poniższego opisu. Na przykład, jeśli litery mają być uszeregowane alfabetycznie, litera „o może być pogrupowana albo z literą „n lub „p. Jednak, z uwagi na szczególnie częste używanie słów „on i „no, byłoby korzystne umieszczenie liter „o z literą „p lub „m, a które są bliskie sobie w porządku alfabetycznym. Jeszcze inną możliwością jest pogrupowanie liter w taki sposób, że litery o podobnym wyglądzie są zgrupowane razem w celu ułatwienia zapamiętania ich położenia przez użytkownika.

Dodatkowo, konfiguracje klawiatury mogą być dobrane w zależności od liczby klawiszy, tak jak od 5 lub mniej do 21 klawiszy literowych lub więcej (patrz, na przykład, fig. 22(c), (d) i (e), a liczba liter na każdym klawiszu może wynosić od 1 do 8 lub więcej liter na klawisz. Istnieje też szereg innych możliwości w uzupełnieniu do tych pokazanych na fig. 22(c)-(e), które są równie praktyczne i mogą być zaprojektowane przez użytkownika oraz zintegrowane z programem komputerowym. Jak to wyniknie z poniższego opisu, im większa jest liczba klawiszy, przy uważnym przypisaniu liter do klawiszy, tym mniej czynności w odniesieniu do edycji lub innych będzie wymagane ze strony użytkownika. Jednak, pisanie będzie wolniejsze i trudniejsze do nauczenia się, ponieważ występuje więcej położeń klawiszy. Podobnie, im mniejsza jest liczba klawiszy, tym system będzie łatwiejszy do nauczenia się i do pisania, ale więcej czynności do wykonania będzie wymaganych ze strony użytkownika przy edycji tekstu.

Figura 4(a) opisuje schemat funkcyjny działania programu według wynalazku realizowany przez zaprogramowane instrukcje przechowywane w pamięci komputera 12 lub uzyskane z dyskietki. System 100 rozpoczyna się od bloku 102, gdzie sam się formatuje. Przy formatowaniu, każdy klawisz ma wstępnie przypisany określony zestaw liter i pozycję cyfrową lub kod 72 zgodnie z wyznaczoną konfiguracją klawiatury. Na przykład, korzystną domyślną konfiguracją klawiatury jest konfiguracja 8-klawiszowa z fig. 2(a) lub konfiguracja 10-klawiszowa albo 12-klawiszowa. Stosownie do tego,

PL 192 358 B1 osiem elementów wejściowych, tutaj klawiszy 52 ma odpowiednio przypisane cyfry 1-8, odpowiednio od prawej strony do lewej. Dodatkowo każda z liter A, B, C jest przypisana do pozycji cyfrowej lub kodu elementu wejściowego I; litery D, E, F mają przypisany kod cyfrowy 2, itd., gdy klawisz literowy 52 jest naciśnięty na klawiaturze 14, odpowiadający mu kod cyfrowy 72 rozpoznany zostaje przez komputer 10 w kroku 104 (klawisze odczytu).

Standardowy format z ośmioma klawiszami może być zmieniony przez operatora zgodnie z projektem systemu. Oznacza to, że system może wyświetlić operatorowi alternatywne możliwości formatu, na przykład używając 4, 6 lub 13 klawiszy, które operator może wybrać i operator może wybrać litery, które mają być przypisane do każdego klawisza. Każdy format może mieć załączony szablon lub nakładkę 23.

Po wybraniu formatu można rozpocząć pisanie. Operator wypisuje słowo i naciśnięcia klawiszy zostają odczytane, krok 104. Cyfra skojarzona z każdym klawiszem jest odczytana i zapisywana w pamięci, gdy klawisz jest wciśnięty, aż do momentu, kiedy użytkownik naciśnie klawisz, który wskaże, że użytkownik skończył pisanie słowa, które ma być napisane, krok 106. Na przykład, jeżeli znakiem będzie symbol interpunkcyjny, spacja lub powrót karetki, to system określi, że słowo jest skończone i przejdzie do kroku 108. W przeciwnym przypadku, system wraca do kroku 104, gdzie system oczekuje na wprowadzenie następnego znaku.

Po napisaniu słowa, jednostka wyświetlająca korzystnie wyświetli każdą z liter skojarzoną zkażdym klawiszem, który jest wciśnięty. Na przykład, jak to jest pokazane na fig. 5, jeżeli klawisz „l jest naciśnięty, to wyświetlona jest kolumna liniowa lub wiersz zawierający „ABC. Alternatywnie, nie może nie być wyświetlone lub może być wyświetlona cyfra „l, albo mogą być wyświetlone tylko gwiazdka lub inny symbol. Te wyświetlone symbole będą automatycznie kasowane, gdy system określi, że wpisane słowo zostało zaakceptowane lub gdy użytkownik skasuje je tak, aby mógł on wprowadzić inne słowo.

Po otrzymaniu przez system całego słowa, krok 106, system przeszukuje pamięć 12 poprzez porównanie wartości liczbowej kodu wejściowego z tablicą kodów słownych przechowywanych w pamięci 12, krok 108. Przykład kilku liczbowych lub słownych kodów pokazany jest na przykład w tabeli 1 dla standardowej konfiguracji 8-klawiszowej z fig. 2(a). Jak pokazano w tabeli 1, każdy kod słowny zapisany jest w określonej komórce pamięci i każda komórka pamięci posiada listę z jednym słowem lub z większą ilością słów. Kody słowne utworzone są z jednego lub z większej ilości kodów cyfrowych elementów wejściowych. Stosownie do tego, każde słowo w słowniku zapisane jest w tablicy pamięci jako skojarzone ze szczególnym kodem. Pamięć może być skonfigurowana z każdego standardowego słownika przetwarzania tekstów lub z innego podobnego systemu.

Tabela 1

Kod	Korzystne słowa	Słowa
5-5		no
		on
5-5-8	now	now
		mow
5-5-8-7		mows

Ponadto, mniej niż każde słowo w słowniku może być zapisane w tablicy pamięci. Na przykład, użytkownik może wybrać ograniczoną kategorię informacji odpowiadającą większemu słownikowi, takiemu, który może być wykorzystany przy pisaniu listów handlowych, prac naukowych lub dotyczącego medycyny, biologii, fizyki, filozofii itp. Ograniczony słownik zmniejsza wymagania stawiane pamięci, jak również skraca czas wymagany przez komputer na przeszukiwanie pamięci. Podobnie, mniej działań byłoby wymaganych od użytkownika, ponieważ w pamięci występowałoby mniej kodów tak, że każdy kod mógłby być skojarzony z mniejszą ilością słów, tym samym zwiększając szybkość pisania maszynowego.

Użytkownik jest w stanie wybrać, który słownik ma być wykorzystany, przy czym każdy słownik mógłby być połączony z każdym innym słownikiem lub mógłby być użyty sam albo wraz z podstawoPL 192 358 B1 wym słownikiem zawierającym powszechnie używane słowa. Zatem, jeśli słowo nie zostanie znalezione w jednym słowniku, użytkownik mógłby poszerzyć poszukiwanie w innym słowniku i takie poszukiwanie mogłoby być przeprowadzone automatycznie. Użytkownik może także określić słownik obejmujący często używane słowa oraz może dodać lub usunąć słowa z każdego z tych słowników.

Jeżeli wejściowy kod cyfrowy zostaje zlokalizowany lub odnaleziony w tablicy pamięci, krok 108, system przechodzi do kroku 118. W kroku 118, system sprawdza komórki pamięci w celu określenia czy więcej niż jedno słowo, to jest czy szereg słów skojarzonych jest z konkretnym kodem wejściowym. Jeśli jednak żadne słowo nie zostaje odnalezione w pamięci w kroku 108, użytkownik ma możliwość poprawić pisownię słowa, krok 109. W przypadku, jeśli użytkownik określi, że kod wprowadzony został niepoprawnie, krok 109, to może on wrócić i ponownie wprowadzić kod, krok 104. Korekta niepoprawnej pisowni jest realizowana zgodnie ze standardową operacją w procesie przetwarzania tekstów, a więc przez kasowanie wpisanego kodu, jeśli to konieczne i wprowadzenie nowego kodu tekstowego. Po dokonaniu korekty, system określa czy dla poprawionego słowa odnaleziony został kod w pamięci, krok 108.

Zakładając z drugiej strony, że nie było błędu w pisowni, użytkownik może dodać słowa do pamięci, krok 110, poprzez dodanie konkretnego słowa do pamięci słownika, odpowiadającego wybranemu kodowi cyfrowemu. Użytkownik wybiera nowe słowo poprzez podświetlenie odpowiednich liter z grupy liter wyświetlonych powyżej i/lub poniżej wiersza, napisanego pierwotnie. Litery mogą być ewentualnie wyświetlone w oknie położonym gdziekolwiek na ekranie. Gdy litery zostają podświetlone i wybrane z okna, to następuje wówczas ich wprowadzenie do wiersza początkowego.

Po podświetleniu wszystkich liter, użytkownik naciska ENTER i komputer zapamiętuje nowe słowo w komórce pamięci, które odpowiada skojarzonemu z tym słowem kodowi cyfrowemu. Jeżeli użytkownik wybierze, że dane słowo powinno być dodane do pamięci komputera, pamięć jest aktualizowana, krok 112. Wybrane słowo jest wówczas wyświetlane w tekście dokumentu, krok 114 i system wraca wtedy do kroku 104, gdzie oczekuje na naciśnięcie następnego klawisza, krok 117.

Jeśli jednak użytkownik nie dodaje żadnego słowa do pamięci, krok 110, wyświetlone zostają instrukcje, krok 116 i system powraca do stanu oczekiwania na naciśnięcie następnego klawisza, kroki 117 i 104. Instrukcje mogą wskazywać, na przykład, że żadne słowo nie zostało zlokalizowane i że użytkownik powinien określić czy powodem był błąd w pisowni lub że użytkownik powinien rozważyć czy chce określić nowe słowo. Stąd też, może pojawić się napis „sprawdź pisownię lub „kod nierozpoznany. Albo też, system może wyświetlić słowa odpowiadające najbardziej podobnemu kodowi umieszczonemu w pamięci i wskazać, że nie znaleziono dokładnego odpowiednika danego słowa.

Jeżeli w pamięci znajduje się co najmniej jedno słowo, które skojarzone zostało z kodem wejściowym w kroku 108, system przystępuje do kroku 118. W kroku 118, jeśli tylko jedno słowo jest przechowywane w komórce pamięci, które to słowo jest skojarzone z kodem wejściowym, to będzie ono wyświetlone, krok 120. Użytkownik będzie miał możliwość zmienić (to znaczy dodać lub usunąć) słowo zapisane w pamięci, krok 122, jeśli, na przykład, słowo w pamięci nie będzie słowem, które ma być wyświetlane. Tak jak w kroku 110 opisanym powyżej, pamięć jest aktualizowana w taki sposób, aby zawierać lub pomijać zmienione słowo, krok 124, przy czym nowe słowo jest wyświetlane, krok 126, w miejscu pierwotnie wyświetlonego słowa, a system, w kroku 127, powraca do kroku 104. Jeśli żadne słowa nie zostały zmienione w kroku 122, wskazując, że wyświetlone słowo jest poprawne, to system, w kroku 127, powróci do kroku 104.

Proces zmiany słów w pamięci, kroki 110, 122 i 152 (jak to będzie omówione poniżej) pozwala użytkownikowi zaktualizować pamięć z uwzględnieniem specjalnie określonych słów, które zwykle nie są zawarte w słowniku standardowym. Przykładem są nazwy własne, które mogą nie znajdować się w pamięci słownika i stąd operator może chcieć zmienić lub dodać poprawną nazwę do pamięci dla tego szczególnego kodu. Zatem, użytkownik może włączyć do pamięci komputera odpowiednie nazwy, określenia techniczne, skróty i tak dalej. Można to wykonać w każdy odpowiedni dla oprogramowania sposób, jak na przykład dodając nowe słowo do komórki pamięci skojarzonej z danym kodem. Dodatkowo, użytkownik może modyfikować pamięć tak, aby później ominąć określenia, które poprzednio znajdowały się w pamięci.

Zakładając, że w pamięci znajduje się więcej niż jedno słowo, krok 118, to wszystkie te słowa zostają wyświetlone, krok 142, ze wszystkimi preferowanymi słowami znajdującymi się na początku listy tych słów. Użytkownik wówczas może wybrać jakieś słowo, krok 144, tworząc preferowane słowa, krok 148, lub dodać nowe słowo do pamięci, które odpowiada kodowi, krok 152.

PL 192 358 B1

Jeżeli użytkownik wybierze słowo spośród wyświetlonych słów, krok 144, to wybrane słowo zostanie wyświetlone, krok 146 i system powróci do stanu oczekiwania na następny znak wejściowy, kroki 147 i 104. Jeśli jednak żadne słowo nie zostanie wybrane, krok 144, użytkownik może życzyć sobie utworzyć preferowane słowa, krok 148. W kroku 148 użytkownik może określić wyświetlone słowo lub słowa jako preferowane do wymienienia na początku listy, krok 148 lub w innym porządku. Jeżeli preferowane słowa zostaną zmienione, krok 148, to pamięć jest zaktualizowana, krok 150, a słowo to zostaje wyświetlone, krok 146, po czy system ponownie powraca do kroku 104, krok 147.

Słowa preferowane są tymi słowami, które zostały poprzednio wybrane lub przeznaczone przez użytkownika jako określenia najczęściej używane. System może też być skonfigurowany ze słowami wstępnie określonymi, które zostały wyznaczone jako słowa preferowane. System może być ponadto skonfigurowany tak, aby preferowane słowo było słowem, które wybrane zostało w ostatnim czasie przy wprowadzeniu tego samego kodu przez użytkownika. Jak wykazano w tabeli 1, na przykład określenie „now zdefiniowane jest jako określenie preferowane dla kodu 5-5-8. Mimo, że preferowane terminy pokazane są jako osobna lista w tabeli 1 pamięci, to mogą one być po prostu oznaczone tylko jako preferowane terminy i zapisane z innymi słowami dla tej komórki pamięci.

I w końcu, jeżeli użytkownik nie wybierze słowa, krok 144 i nie zmieni listy preferowanych słów, krok 148, to może on zmienić, to znaczy dodać lub zmodyfikować słowa znajdujące się w pamięci, krok 152. Na przykład, jak jest to opisane powyżej, pożądane słowo może nie znajdować się wśród wyświetlonych słów lub przeciwnie, użytkownik chce wprowadzić nowe słowo, aby było skojarzone z wejściowym kodem cyfrowym. W takim wypadku, pamięć jest aktualizowana w kroku 150, aby odzwierciedlić nowe informacje, a nowe słowo zostaje wyświetlone, krok 146. Wówczas system powraca do kroku 104, gdzie oczekuje na wprowadzenie nowego znaku, krok 147.

Jeśli użytkownik nie wybierze słowa, krok 144, nie utworzy preferowanego słowa, krok 148, ani nie zmieni słowa, krok 152, to wyświetlony zostanie komunikat, krok 154. System powróci wtedy do kroku 104, gdzie będzie oczekiwać na naciśnięcie następnego klawisza, krok 147. Komunikat może wskazywać, na przykład, użytkownikowi „sprawdź pisownię lub, że „słowo zostało pominięte.

Nawiązując obecnie do fig. 4(b), omówiony będzie alternatywny przykład wykonania dla schematu z fig. 4(a). Jako standardową procedurę system pokazuje wszystkie słowa w sposób pokazany na fig. 4(a) z preferowanymi słowami wyświetlonymi na początku listy słów. Jednak procedura z fig. 4(b) pozwala obecnie użytkownikowi najpierw wyświetlić listę jedynie preferowanych słów. Jeśli pożądane słowo nie jest odnalezione wśród preferowanych terminów, użytkownik może wówczas zdecydować się na zobaczenie listy wszystkich słów.

Odpowiednio, kroki 302-327 z fig. 4(b) są podobne do kroków 102-127 dotyczących fig. 4(a). Zaczynając jednak od kroku 318 użytkownik ma obecnie wybór, aby najpierw wyświetlić listę zawierającą wyłącznie słowa preferowane. Zatem, jeśli więcej niż jedno słowo zapisane w komórce pamięci skojarzone jest z kodem wejściowym, jak to zostało potwierdzone w kroku 318, to system szuka listy preferowanych słów, krok 328. Jeśli preferowane słowa zapisane są w pamięci, to system wyświetli wszelkie preferowane słowa skojarzone z tym kodem wejściowym, krok 330. Gwiazdka lub komunikat będą wyświetlone wraz z preferowanymi słowami w taki sposób, aby użytkownik wiedział, że dodatkowe słowa są dostępne niezależnie od jedynie preferowanych określeń, które zostały wyświetlone.

Po przejrzeniu listy preferowanych słów, krok 330, użytkownik może zdecydować się na przejrzenie całej listy słów, krok 332, po czym wszystkie słowa zostają wyświetlone, blok 342, oferując operatorowi różne możliwości, jak to będzie omówione poniżej. Jeśli nie wszystkie słowa mają być wyświetlone, to system określa czy istnieje wiele preferowanych słów zapisanych w pamięci, krok 334, jeśli tak, to użytkownik może dokonać wybory spośród preferowanych słów, krok 338. Jeśli słowo jest wybrane, to słowo te zostaje wyświetlone, krok 336, a system powraca do stanu oczekiwania na nowe naciśnięcie klawisza, kroki 337 i 304. Jeśli żadne słowo nie zostanie wybrane, wyświetlony zostaje komunikat, krok 340 i system powraca do stanu oczekiwania na naciśnięcie następnego klawisza, kroki 337 i 304.

Powracając do kroku 332, jeżeli użytkownik wybiera wyświetlenie wszystkich słów zapisanych w pamięci, krok 332 lub jeśli nie było żadnych preferowanych słów, krok 328, to wszystkie słowa będą wyświetlone, krok 342. Stosownie do tego, wszystkie słowa w odpowiedniej komórce pamięci zostają wyświetlone na monitorze 18, krok 342. Po wyświetleniu słów, krok 342, użytkownik może wybrać słowo, krok 344, utworzyć listę preferowanych słów, krok 348 lub wprowadzić nowe słowo do pamięci, które odpowiada temu kodowi, krok 352.

PL 192 358 B1

Kroki 342 do 354 są zasadniczo podobne do kroków 142 do 154 z fig. 4(a). W kroku 348 jednak użytkownik może określić wyświetlone słowo lub słowa jako słowa preferowane lub przejrzeć i zmodyfikować listę preferowanych słów albo stworzyć nową listę preferowanych słów, krok 348.

Nawiązując obecnie do fig 5, przykład działania według wynalazku będzie opisany w odniesieniu do fig. 4(a). Monitor 18 jest zazwyczaj pokazany z głównym ekranem 22, na którym wyświetlane są dane wyjściowe. Czynione jest założenie, na przykład, że użytkownik chce napisać zdanie: „Dear Tom, Now is the time for all good men to come to the aid of their country. Po sformatowaniu przez komputer, krok 102, użytkownik zacząłby pisanie słowa „Dear naciskając kolejno klawisze 2-2-1-5, która to kolejność byłaby rozpoznana przez system w kroku 104. Przy każdym naciśnięciu klawisza, litery skojarzone z każdym klawiszem wyświetlone zostają na ekranie 22.

Litery są korzystnie wyświetlone pionowo w kierunku od góry, ponad wierszem początkowym 25, który pokazany jest jako wiersz środkowy. Wiersz początkowy jest linią, która jest pisana. Jest to wiersz, w którym wyświetlone zostają słowa o najwyższej preferencji. Jeśli nie ma preferowanych słów, to słowo wyświetlone w wierszu początkowym może być pierwszym alfabetycznie zestawionym na liście słowem lub słowem, które zostało wybrane ostatnio, aby wprowadzić kod. Poniżej wyświetlonego wiersza początkowego znajduje się lista słów mniej ważnych, która może być wyświetlona wporządku alfabetycznym. Kiedy słowo z pozycji poniżej wiersza początkowego zostaje wybrane, to jest ono przesuwane do wiersza początkowego. Może się okazać korzystne wyświetlenie liter i słów w układzie poziomym, zwłaszcza gdy do edycji przeznaczona jest mniejsza liczba słów tak, że większość edycji wiązać się będzie z wyborem jednego z dwóch słów.

Dla dużej ilości liter przypisanych do danego klawisza, użytkownik może wybrać, aby system ograniczył wyświetlone litery do jedynie pierwszych trzech lub czterech liter. Wówczas pokazuje się gwiazdka informująca użytkownika, że inne litery są dostępne do przewijania. W nawiązaniu do fig. 5, na przykład, kiedy użytkownik naciśnie klawisz 8 dla litery „w, to wyświetlone zostaną litery „v, „w i „x. Pojawia się również gwiazdka wskazująca, że dodatkowe litery „y i „z nie zostały wyświetlone. Oczywiście, użytkownik może zdecydować, aby nie wyświetlać liter i ma on możliwość wyświetlenia liter jeśli pożądane słowo nie zostało wyświetlone. Zatem, na przykład, litery mogą być jedynie wyświetlone, gdy żaden kod słowny nie zostanie znaleziony w pamięci. Jeśli kod słowny zostanie znaleziony w pamięci, to wyświetlone będą tylko słowa, a nie litery odpowiadające poszczególnym klawiszom, które zostały naciśnięte.

Zakładając teraz, że użytkownik skończył pisanie słowa „Now poprzez wprowadzenie kodu 5-5-8. Po wprowadzeniu kodu 5-5-8, użytkownik nacisnąłby klawisz odstępu 60, informując w ten sposób system, że nastąpił koniec słowa, krok 106. W tym momencie system 100 przeszukałby pamięć i rozpoznał kod wejściowy 5-5-8 jako odpowiadający jednemu z kodów w pamięci 12, jak to zostało przedstawione w tabeli 1, krok 108.

W alternatywnym przykładzie wykonania kod cyfrowy może być przeszukiwany, gdy użytkownik naciśnie każdy klawisz. Zatem, jeśli użytkownik naciśnie 5 dla „N, pamięć przewinie się po wszystkich kodach cyfrowych poczynając od wartości mniejszej niż 5. Kiedy użytkownik następnie naciśnie 5 dla „o, pamięć przesunie się do kodu cyfrowego 5-5. (W tym momencie, mimo że użytkownik nie skończył pisania tego określonego słowa, aktualnie dostępne słowa „no i „on mogą być wyświetlone na ekranie 22). Kiedy użytkownik naciśnie 8 dla „w, to system wymaga, aby nastąpiło przewinięcie tylko o niewielką odległość dla zlokalizowania odpowiedniego kodu 5-5-8.

Kontynuując przykład z kroku 118, system rozpozna, że są dwa słowa „now i „mow skojarzone z kodem 5-5-8. W tym miejscu system może wydać słyszalny sygnał, aby ostrzec użytkownika przed edycją dokumentu.

W dodatku, system wtedy określi, że słowo „now zostało zaznaczone jako słowo preferowane. Zatem, słowo „Now zostaje wyświetlone na ekranie 22 w wierszu początkowym 25 i podświetlone. Ponadto, słowo „Mow zostaje podświetlone poniżej słowa „Now, jak jest to przedstawione na fig. 5. Użytkownik może wyświetlić wszystkie słowa w każdy odpowiedni sposób, jak na przykład poprzez wybranie funkcji z menu rozwijanego. Słowa skojarzone z kodem wejściowym są korzystnie wyświetlone w kierunku do dołu zaczynając od wiersza początkowego 25. Użytkownik może wtedy dokonać przewinięcia do dołu w celu podświetlenia jednego z wyświetlonych słów, jak na przykład „Mow poprzez naciskanie klawiszy przewijania na klawiaturze 14 lub 50, myszy 20 lub klawisza sterującego kursorem 55, krok 144. Kiedy odpowiedni termin zostaje podświetlony i użytkownik naciśnie klawisz ENTER, wybrany termin zostaje wyświetlony na ekranie 22, krok 146, a system powraca do stanu oczekiwania na naciśnięcie następnego klawisza, krok 147 i 104.

PL 192 358 B1

Przykład przewijania w dół jest pokazany na fig. 5 dla kodu 3-5-5-2. Po wprowadzeniu pełnego kodu, słowa „gone, „home i „good wyświetlone zostają na dole, wraz z terminem „gone znajdującym się w wierszu początkowym 25. Jednak w momencie, który jest przedstawiony na fig. 5, użytkownik przewinął obraz w dół, aby podświetlić termin „good. Kiedy termin „good jest podświetlony i klawisz ENTER jest naciśnięty, to słowa „gone i „home, jak również litery zostają usunięte z ekranu. Dodatkowo, termin „good będzie pokazany w wierszu początkowym 25, jednak nie będzie ono podświetlone, jak to jest pokazane dla słów „for all.

Oczywiście, zamiast podświetlenia pożądanego słowa, system takie słowo może podkreślić, umieścić wyświetlone i/lub wybrane słowa w nawiasach lub wykorzystać każdy odpowiedni sposób lub kombinację dla zróżnicowania wybranych słów z listy słów, które zostały wyświetlone. Słowo może być także wyświetlone obok siebie, w przeciwieństwie do ustawienia w pionie, a litery mogą być wyświetlone w oknie i mogą pozostać w tym oknie do czasu edycji i umieszczenia pożądanego słowa w wierszu początkowym.

Ponadto, słowa mogą być wybrane w wyniku przewinięcia do położenia wiersza początkowego i wciśnięciu klawisza ENTER. Użytkownik może wybrać też liczbę położoną obok zestawionych na liście słów, które umieściłyby to słowo w wierszu początkowym. Oczywiście, słowa mogą być wyświetlone zarówno powyżej,j jak i poniżej wiersza początkowego. Gdy występują trzy słowa tak, że jedno słowo jest powyżej wiersza początkowego i jedno słowo występuje poniżej tego wiersza, to użytkownik ma możliwość uderzenia w klawisz „+ i w klawisz „- aby wybrać słowo odpowiednio powyżej lub poniżej wiersza początkowego. Ponadto, użytkownik może uderzyć klawisz przewijania (który korzystnie położony jest pomiędzy klawiszem „+ i klawiszem „-), aby przejrzeć następną grupę trzech słów, które byłyby wówczas wyświetlone w ten sam sposób. Dodatkowo, słowa te mogą być wyświetlone w oknie gdziekolwiek na ekranie.

Użytkownik może ponadto zdecydować o dodaniu nowego słowa do pamięci (lub, jeśli żaden kod słowny nie został zlokalizowany w pamięci z uwagi na złą pisownię), krok 152. Na przykład, zakładając, że użytkownik wprowadza kod 7-5-5 odpowiadający swojemu imieniu „Tom. Standardowa pamięć słownika może nie mieć nazw własnych takich jak wyraz „Tom, ale ma inne słowa przypisane tym kodom jak „Ton i „Son. Jak opisano powyżej, wszystkie litery dla kodu 7-5-5 wyświetlone zostają na ekranie 22 po naciśnięciu poszczególnych klawiszy. Poza tym, przy braku jakichkolwiek preferowanych terminów, słowa „Ton i „Son zostają również wyświetlone na ekranie 22. W celu określenia nowego słowa, użytkownik może wykorzystać opcję aby wyświetlić wszystkie litery przez naciśnięcie klawisza funkcjonalnego po czym użytkownik podświetla litery wykorzystane do utworzenia nowego słowa „Tom albo przez pionowe przewijanie liter do wiersza początkowego, albo przez przesuwanie kursora i kliknięcie, jak to pokazano na fig. 5. Po podświetleniu wszystkich liter, użytkownik naciska klawisz ENTER i słowo zostaje wyświetlone w wierszu początkowym 25, krok 114, a wszystkie litery i pozostałe słowa zostają usunięte z monitora. Oczywiście, użytkownik zamiast podświetlania każdej poszczególnej litery, może dokonać zamiany na standardową 26-klawiszową konfigurację klawiatury (jak to opisane zostanie poniżej), aby bezpośrednio wpisać słowo. Tak samo, zamiast podświetlenia, system może dokonać podkreślenia litery, umieścić litery w nawiasach lub wykorzystać każdy odpowiedni sposób, w tym połączenie funkcji podkreślającej i podświetlającej, dla rozróżnienia wybranej litery. Litery mogą być też wyświetlone obok siebie, w przeciwieństwie do ustawienia w linii pionowej.

Niemniej jednak, gdy litery są wybrane, a słowo zostaje utworzone, wówczas system aktualizuje pamięć, krok 150, tak, aby nowe słowo „Tom było zapisane w komórce pamięci odpowiadającej kodowi cyfrowemu 7-5-5 (lub komunikat może zostać wyświetlony wskazując, że słowo nie znajdowało się w pamięci). Wtedy system powraca do kroku 104, gdzie oczekuje na naciśnięcie następnego klawisza. Po ukończeniu pisania, operator może wydrukować dokument na drukarce 16, zachować dokument na dysku lub zrealizować każdą inną funkcję, zwykłą w procesie przetwarzania tekstów.

Obecnie w nawiązaniu do fig. 6 pokazany jest schemat działania programu dla alternatywnego przykładu wykonania wynalazku. Fig. 6 różni się od fig. 4(a) tym, że pozwala użytkownikowi na skończenie pisania całego zdania, ustępu, strony albo całego dokumentu zanim musi wybrać słowa, które będą ostatecznie wyświetlone. Dodatkowo, preferowane słowa są teraz wyświetlone wraz z całym zestawem słów, jak jest to przedstawione na fig 4(b). Zatem, zamiast wyświetlać samą listę preferowanych słów, system wyświetla wszystkie słowa, razem z preferowanymi słowami na górze listy. Długie listy mogą być przewijane w każdy odpowiedni sposób.

Jak na fig. 4(a) i fig. 4(b), system zaczyna działanie od samozaformatowania, krok 202 i odczytania klawiszy, krok 204. Po wprowadzeniu całego słowa, krok 206, system przeszukuje pamięć wpoPL 192 358 B1 szukiwaniu kodu, krok 208. Jeżeli kod wejściowy nie jest odnaleziony w pamięci, krok 208, komunikat zostanie wyświetlony lub kod zostanie wyświetlony, krok 210 oraz podświetlony, aby wskazać, że żadne słowo nie zostało znalezione. Jeżeli kod został odszukany, krok 208 i występuje tylko jedno słowo, krok 212, to słowo zostaje wyświetlone, krok 214. Zakładając, że jest więcej niż jedno słowo w pamięci, to system wyświetli wszystkie słowa, krok 216, wraz z najważniejszym preferowanym słowem zawsze wyświetlonym w wierszu początkowym i innymi słowami powyżej i/lub poniżej. Jednak w tym miejscu, z uwagi na to, że występuje tylko jedno słowo, krok wyszukania więcej niż jednego słowa, krok 212, może być usunięty, ponieważ pojedyncze słowo musiałoby być koniecznie wyświetlone w kroku 216.

Po wyświetleniu kodu, słowa lub kilku słów, w krokach 210, 214 lub 216, system określi czy zredagować lub sprawdzić dokument, krok 218. W tym miejscu użytkownik może wybrać, aby dokument został edytowany po wprowadzeniu wiersza tekstu, ustępu lub strony i system przypomni użytkownikowi o konieczności zachowania odpowiednich odstępów. Stosownie do tego, po wprowadzeniu każdego wiersza, zdania czy ustępu tekstu, system automatycznie ponagli użytkownika o konieczności cofnięcia i edytowania tego wiersza, chociaż użytkownik może kontynuować pisanie, a edycję dokumentu dokonać w późniejszym czasie. Po kolejnej edycji dokumentu, system może automatycznie kontynuować proces od jednego słowa, które ma być edytowane, do następnego, pomijając wszystkie kody słowne, które miały tylko jedno słowo w pamięci. System może pozwolić też użytkownikowi na pominięcie pomiędzy słowami przeznaczonymi do edycji, przez wykorzystanie klawisza TAB, klawisza funkcyjnego lub innego podobnego klawisza.

Użytkownik może mieć też możliwość używania klawiszy „+, „- i „0 dla przeprowadzenia wyboru spośród szeregu wyświetlonych liter i/lub słów. Na przykład, zakładając, że użytkownik musi wybrać spośród 9 słów, które zostały wyświetlone na ekranie dla wpisanego kodu słownego, słowa te zostają wyświetlone zarówno powyżej, jak i poniżej wiersza początkowego, tak aby były wycentrowane względem wiersza początkowego (z każdym preferowanym słowem w wierszu początkowym i pozostałymi słowami zestawionymi alfabetycznie w liście lub ustawionymi w kolejności według pierwszeństwa). Użytkownik może wówczas uderzyć klawisz „+, aby zawęzić wyświetlone słowa do tych znajdujących się powyżej wiersza początkowego (w tym przypadku, pięć słów na górze), a pozostałe słowa byłyby usunięte z monitora. Pięć wyświetlonych słów zostaje wówczas wycentrowanych dokoła wiersza początkowego i użytkownik może uderzyć klawisz „- dla wybrania słów wyświetlonych poniżej wiersza początkowego, jeśli takie jest położenie pożądanego słowa. Po zawężeniu pola do jedynie trzech słów, klawisze „+ i „- wybrałyby odpowiednio słowo powyżej lub poniżej wiersza początkowego. Oczywiście, słowo w wierszu początkowym może być zawsze wybrane poprzez stuknięcie klawisza wprowadzającego lub przez użytkownika kontynuującego pisanie.

Ponadto, system może być skonfigurowany tak, aby czasami tylko trzy z dziewięciu słów mogło być wyświetlone i klawisze „+ i „- wybrałyby słowa odpowiednio powyżej i poniżej wiersza początkowego, a klawisz „0 może być użyty do przewinięcia do następnego zestawu trzech słów. Użytkownik może także trafić liczbę znajdującą się obok słowa dla natychmiastowego wprowadzenia tego słowa albo też użytkownik może wykorzystać kursor, aby wybrać pożądane słowo.

Ponadto, użytkownik może dokonać wyboru o edycji dokumentu w dowolnie wybranym czasie wprowadzania tekstu. Jeśli dokument ma nie być edytowany, system powróci do kroku 204, gdzie będzie oczekiwać na naciśnięcie następnego klawisza. Stosownie do tego, system wyświetli alternatywne słowa i litery aż do momentu, kiedy dokument zostanie sprawdzony.

W momencie, kiedy dokument ma być edytowany, system przesunie się do kroku 220. Tutaj, system przejdzie przez każdy kod wejściowy, dla którego znajduje się więcej niż jedno słowo w pamięci. Tam, gdzie jest tylko jedno słowo, to słowo zostaje zaakceptowane i wyświetlone w tekście dokumentu. Tam, gdzie jest więcej niż jedno słowo, system wyświetli listę słów z preferowanymi słowami pokazanymi na początku listy. Następnie system ponagli użytkownika, aby wybrał słowo, wprowadził nowe słowo do słownika lub aby wybrał słowo jako te preferowane. Ten proces jest podobny do kroków od 118 do 147 z fig. 4(a) omówionych powyżej.

Najbardziej preferowane słowo wyświetlone zostaje w wierszu początkowym, a pozostałe preferowane słowa są wyświetlane w porządku odpowiadającym pierwszeństwu. Porządek pierwszeństwa może być określony przez użytkownika lub wstępnie zaprogramowany w systemie. Jest to osiągnięte poprzez działania użytkownika, który przypisuje preferowany porządek do listy słów. Kolejność, w jakiej pojawiają się słowa może być też wstępnie zaprogramowana przez system. Wszelkie słowa, które nie zostały ułożone według kolejności też zostają wyświetlone w porządku alfabetycznym poniżej słów o większym priorytecie.

PL 192 358 B1

Termin o największym priorytecie wyświetlony zostaje w wierszu początkowym 25. Użytkownik może wówczas przewinąć obraz na ekranie w dół (lub do góry, jeśli słowa mają być wyświetlone powyżej wiersza początkowego) i podświetlić każdy termin, który ma być wybrany. Jeśli jednak użytkownik nie wybierze żadnego słowa (jak przez kontynuowanie pisania), słowo znajdujące się w wierszu początkowym 25, jako słowo preferowane, zostaje wyświetlone w tekście danego dokumentu. System może też być skonfigurowany w sposób pozwalający użytkownikowi wybrać wszystkie podświetlone słowa jednocześnie. Jak zostało omówione powyżej, pierwsze preferowane słowo jest podświetlone jako wartość domyślna, zgodnie z możliwością daną użytkownikowi i użytkownik może wybrać inne słowo poprzez przewinięcie w dół lub do góry aby podświetlić pożądane słowo, bez potrzeby naciskania ENTER dla każdego poszczególnego słowa. Jeśli nie ma preferowanego słowa, to pierwsze słowo na liście, które znajduje się w wierszu początkowym 25 zostaje podświetlone jako wartość domyślna.

Wszystkie etapy operacyjne według wynalazku realizowane są zgodnie ze znanymi technikami programowania. Na przykład kroki, które wskazują, że brakuje jakiegoś słowa, czyli kroki 110, 122 i152, które wybierają preferowane słowo, krok 148, albo które zmieniają konfigurację klawiatury, realizowane są sposobami, które są dobrze znane w dziedzinie programowania, jak na przykład przez wykorzystywanie rozwijanego menu lub okna na ekranie monitora.

W ten sposób wszystkie funkcje dostępne dla użytkownika, takie jak wybór konfiguracji klawiatury, dodanie nowego słowa do pamięci itd. mogą być realizowane poprzez menu rozwijane w dół lub w oknie na ekranie monitora, a które mogą być dostępne w dowolnym czasie w trakcie stosowania wynalazku lub tylko w wybranym czasie. Inne operacje, takie jak aktualizacja pamięci, kroki 124 i 150, są również realizowane poprzez dobrze znane sposoby programowania, czego przykłady będą omówione poniżej.

Przykład realizacji rozwiązania według wynalazku przy pomocy okien zaprezentowany jest na przykład na fig. 7, zgodnie z operacją z fig. 6. Użytkownik dysponuje oknem funkcyjnym na monitorze dla możliwości dokonania wyboru spośród dostępnych funkcji takich jak, na przykład, wprowadzenie nowego słowa, ale nie do pamięci, wybranie nowej konfiguracji klawiatury, utworzenie preferowanego słowa, edytowanie dokumentu i tak dalej. Poza tym, litery i słowa są również wyświetlone w przewijanych oknach, z najbardziej preferowanym terminem umieszczonym na początku listy i podświetlonym. Słowa, które nie są preferowane i słowa o mniejszym priorytecie zostają wówczas wyświetlane poniżej najbardziej preferowanego słowa. Preferowany termin jednak nie musi być koniecznie podświetlony, co pozostaje do wyboru przez użytkownika.

Po wybraniu słowa okno znika i słowo zostaje wyświetlone w tekście dokumentu, tak jak jest to pokazane dla słowa „time na fig. 7. Alternatywny sposób selekcji słów polega na tym, że każde słowo lub litera (w przypadku określania nowego słowa) może być wyświetlone obok liczby (nie pokazanej). Użytkownik może wówczas wybrać słowo lub literę przez naciśnięcie liczby wyświetlonej obok pożądanego słowa. Wtedy użytkownik może użyć jednej dłoni do pisania i drugiej dłoni do edycji lub wybierania słów lub liter, albo też do kontrolowania działania systemu.

Nawiązując obecnie do fig. 8-20, pokazane są różne alternatywne przykłady wykonania konfiguracji klawiatury. Konfiguracje te mogą być wstępnie zaprogramowane w systemie lub mogą być zaprojektowane przez użytkownika. Fig. 8-10 są przykładami konfiguracji klawiatur przeznaczonych do obsługi przy użyciu obydwu rąk, a fig. 11-20 pokazują ogólnie przykłady konfiguracji klawiatur przeznaczonych do obsługi jedną ręką. Te przykłady wykonania zakładają, że użytkownik ułoży palce na większości z klawiszy, tym samym zmniejszając ilość ruchów palców i rąk oraz związany z tym wysiłek.

Konfiguracja przedstawiona na fig. 10, odpowiadająca klawiaturze 14-klawiszowej (ponieważ klawisz 12 jest klawiszem powtarzającym się) została przetestowana przy pomocy zdania: „Now is the time for all good men to come to the aid of their country. Okazało się, że tylko słowo „aid wymagało jakiejkolwiek edycji przez użytkownika, ponieważ wszystkie pozostałe terminy były jedynymi słowami przypisanymi do wpisanego kodu. Zatem, ilość klawiszy została znacznie zmniejszona ze standardowo występującej liczby 26 do 14 klawiszy, przy minimalnej ilości wymaganych poprawek.

W klawiaturach gdzie są cztery lub mniej klawiszy przeznaczonych dla jednej lub dla dwóch dłoni, użytkownik może zawsze trzymać cztery palce na poszczególnych klawiszach, tak jak jest to pokazane na fig. 12 lub, jak to jest pokazane na fig. 11, użytkownik może wykorzystać dwa palce, każdy palec obsługujący dwa klawisze. Na pięć do dziewięciu klawiszy, użytkownik może używać 3 palce jednej ręki poprzez obsługiwanie każdym palcem dwóch do trzech klawiszy, tak jak to jest pokazane dla konfiguracji z fig. 13. Na dwanaście klawiszy, tak jak na fig. 13, użytkownik może używać

PL 192 358 B1 cztery palce jednej ręki. Klawiatura jest zatem korzystnie skonfigurowana tak, aby przez zmniejszenie ruchów palców ograniczyć zmęczenie użytkownika.

Figura 21 pokazuje jeszcze jeden alternatywny przykład wykonania wynalazku z ekranem dotykowym 22 takim, jaki znajduje się w monitorze 18 standardowego komputera. Reprezentacje klawiszy 80 wyświetlone są na monitorze 18 w ogólnym układzie sześciokątnym, chociaż każdy inny odpowiedni kształt może być użyty, w tym okrąg lub ośmiokąt. Kody literowe i liczbowe są przypisane do każdej reprezentacji klawiszy jak przy klawiaturach ręcznych, tak jak pokazano.

Użytkownik umiejscawia wskaźnik (nie pokazany) w centrum ośmiokąta i przesuwa wskaźnik w kierunku na zewnątrz wzdłuż ekranu 22 do jednej z reprezentacji klawiszy 80. Taki ruch jest ogólnie pokazany jako odpowiadający strzałkom 82. Kiedy wskaźnik wchodzi na reprezentacje klawiszy, klawisz zostaje uruchomiony. Litery odpowiadające klawiszowi zostają wybrane w ten sposób i użytkownik przesuwa wskaźnik z powrotem do centralnego położenia ośmiokąta. Ten system wykorzystujący ekran dotykowy 22 jest szczególnie odpowiedni dla osób niepełnosprawnych i może on być również skonfigurowany tak, aby rozpoznawał dane wejściowe z odpowiedniego urządzenia wejściowego jak, na przykład, przez reagowanie na światło emitowane ze wskaźnika.

Przy takich rozmieszczeniach „klawiszy może być wykorzystana technika „ZAPISYWANIA. Istnieją dobrze znane techniki wykorzystujące specjalny przyrząd do zapisywania i/lub rysownice (komputerowe), które potrafią rozpoznać kierunek, zmianę kierunku i, jeśli jest to potrzebne, także długość uderzenia. Kolejne użycie tej samej litery może być wskazane przez ruch kołowy, długość przesunięcia lub naciśnięcie klawisza. Przy klawiaturze mającej 6 klawiszy mogą być wykorzystane następujące sposoby:

a) Pisak wprawiany jest w ruch przez użytkownika w jednym z sześciu kierunków, a następnie podnoszony przy końcu uderzenia.

Kierunki te obejmują kierunek:

(1)po przekątnej w górę na lewo, (2) po przekątnej w górę na prawo, (3) po przekątnej w dół na lewo, (4) po przekątnej w dół na prawo, (5) prosto do góry, (6) prosto do dołu.

Przy końcu słowa może być uderzony klawisz pojedynczego odstępu.

b) Pisak pozostaje w kontakcie aż do końca słowa, w którym to momencie jest on odrywany od stołu co sprawia, że uruchomiony zostaje klawisz pojedynczego odstępu. Kierunki uderzeń są takie jak wykazano w podanej pozycji (a).

Dla komputera konieczne jest rozpoznanie, czy ten sam klawisz jest „uderzony dwa razy lub większą ilość razy w wierszu. Istnieje kilka odmiennych sposobów pozwalających na osiągnięcie tego celu:

(i) użytkownik może uderzyć klawisz położony na pisaku przy pomocy swojego palca wskazującego dla wskazania odrębnej aktywacji tego klawisza;

(ii) przycisk mógłby być uderzony palcem tej ręki, która nie trzyma pisaka, a wtedy klawisz może być położony na rysownicy lub gdziekolwiek, ale jeśli następna litera znajduje się na tym samym klawiszu użytkownik mógłby, albo uderzyć w pisak jak w podanej wyżej pozycji (a) lub ponownie nacisnąć klawisz (przycisk); albo też (iii) użytkownik mógłby przesunąć pisak w kierunku innym niż te podane w pozycji (a), na przykład pisak mógłby zawsze przesuwać się poziomo na lewo, dla pierwszego powtórzenia tego klawisza, a jeśli następna litera będzie także występować na tym samym klawiszu użytkownik mógłby przesunąć pisak tak jak podano w pozycji (a).

Kod wejściowy może być w postaci optycznie odczytywanych symboli zapisanych ręcznie, przy czym każdy z tych symboli reprezentuje uderzenie klawisza lub dane wejściowe z zapisanych ręcznie symboli może pochodzić z pióra świetlnego i/lub rysownicy, które przenoszą kształt tych symboli do komputera, to znaczy, że może on rozpoznać kierunek, zmianę kierunku i długość uderzenia. Pogrupowanie liter korzystnie oparte jest na cesze wspólnej dla ich kształtu.

Jak jest to przedstawione w tabeli 2, litery pokazane w pierwszej kolumnie mają wspólny kształt, który pokazany jest w drugiej kolumnie przy pomocy kształtu symbolu i który jest przez to łatwy do zapamiętania. Tabela 2 jest pokazana tylko dla celów ilustracyjnych i dlatego inne odmiany też mogą być stosowane.

PL 192 358 B1

Ta bel a 2a

Kolumna 1	Kolumna 2	Kolumna 3
a, c, g, q	„c”	„c”,„o”
b, d, h, I, k, t	„1”	kierunki: „Φ” i „Ψ”
e, p, r, s	„/”	kierunki: „7” i „z”
m, n	„ę”	„ę”, „u”
u, v, w, x, y	„\”	kierunki: „N” i „k”
o, z, f, j, l	„-”	kierunki: „^” i „a

Ta bel a 2b

Symbole	Zestaw 1	Zestaw 2	Zestaw 3
„c”,„o”	a, c, g, q	a, c, g, q, d	a, c, g, d
„ | ”„,Φ” lub „Ψ”	b, d, h, i, k, t	b, h, i, k, t	i, k, t
„/”,„71” lub „z”	e, r, s, p	e, r, s, p	e, r, s, p
„ę”, „u”	m, n	m, n, u	m, n, u, h
„\”,„N” lub „k”	u, v w, x, y, z	v, w, x, y	v, w, x, y
,,-”,„a’ lub „a	o, z, f, j, l	o, z, f	o, z, b
„f”, Λ „1”, „J”	f, j, l	j, l	f, j, l

W każdym przypadku przedstawionym w tabeli 2a i 2b, symbole pokazane w kolumnie 2 i 1 są prostsze, krótsze i szybsze do napisania na rysownicy niż odpowiednio symbole w kolumnie 1 i zestawy 1, 2, 3. Zatem, 26 liter alfabetu może być reprezentowane przez 6 do 16 symboli. Oczywiście, jest wiele innych możliwych symboli, które mogą być wybrane, jak na przykład stosując symbol „- za literę „t, lub symbol „n za literę „h lub literę „d może być reprezentowany przez symbol „c, lub „ f za litery f, j i l.

Inne symbole również mogą być wybrane do reprezentacji liter i mniej lub więcej symboli może być użytych. Osoba pisząca może albo:

(1) unieść pióro świetlne znad tabliczki na końcu każdej litery tak, że koniec słowa zostaje wskazany przez użycie specjalnego symbolu lub naciśnięcie klawisza; lub (2) osoba pisząca może trzymać pióro świetlne w kontakcie z rysownicą, aż do końca słowa, a przez podniesienie tego pióra sygnalizowana jest potrzeba zrobienia odstępu pomiędzy słowami.

Również, jeśli pióro świetlne pozostaje w kontakcie z rysownicą, w celu rozróżnienia gdzie kończy się jeden symbol, a gdzie zaczyna się następny, konieczne jest odwrócenie kierunku uderzenia dla pewnych symboli, które wprowadzane są sukcesywnie. Zatem, słowo „bit napisane jest poprzez uderzenie w „| do dołu, a wtedy jest ono wycofane do góry, a potem wycofane do dołu. Z drugiej strony, jeżeli pióro świetlne podniesione zostaje po każdym symbolu, słowo „bit byłoby zapisane jako „|||.

Dla pewnych symboli może być użyte odbicie lustrzane lub położenie odwrócone, jak na przykład w słowie „fina. Zatem, po uderzeniu w górę, symbol „ę byłby utworzony poprzez przesunięcie w dół, które w efekcie daje symbol „u, dla reprezentowania tego samego zestawu liter. To samo może być powtórzone dla symbolu „ i”, który stałby się symbolem „ l. Tak więc, sygnał wejściowy z tak ręcznie napisanych symboli może pochodzić od pióra świetlnego i/lub rysownicy, które przenoszą kształt symbolu do komputera. Symbole mogą być wybrane tak, aby mogły być dostosowane do ogólnego kształtu skojarzonych z nimi liter, takich jak „c dla „abcd, „\ dla „efvwx, „- dla „ghijkl, „ę dla „mno, „ dla „pqr, „u dla „tu, i „/ dla „yzs. Pogrupowanie tych liter opiera się na ich porządku alfabetycznym i/lub na tym, że kształt tych liter ma wspólne cechy. Kolumna 3 pokazuje, że przy używaniu różPL 192 358 B1 nych kierunków (pokazanych strzałkami w tabeli 2), dostępne jest uzyskanie odbić lustrzanych co najmniej 16 „symboli. Dla symbolu „i innymi podobnymi symbolami są „l „ϋ i „J.

Umieszczenie więcej niż jednej litery na tym samym klawiszu zmniejsza liczbę klawiszy na klawiaturze, co sprawia, że zapamiętanie położenia liter jest łatwiejsze, a ponieważ ilość klawiszy jest mniejsza, to są one bliżej położone względem siebie. Stąd też zmniejszone jest wymagane przesunięcie rąk i palców dla osiągnięcia klawiszy, co sprawia, że pisanie jest szybsze i mniej męczące.

Jednak, umieszczenie więcej niż jednej litery na tym samym klawiszu może doprowadzać do tego, że kody słowne zostaną skojarzone z więcej niż jednym słowem. Na przykład, jeśli litery B i M przypisane są do tego samego klawisza, to słowa „berry i „merry miałyby ten sam kod słowny. System wyświetliłby oba słowa, a użytkownik musiałby wówczas „edytować napisany dokument poprzez wybranie pożądanego słowa. Krok edycji, który zwalnia pisanie, może być zminimalizowany przez świadomy wybór liter, które mają być połączone na klawiaturze.

Liczba kodów słownych, które skojarzone są z więcej niż jednym słowem gdy kombinacja dwóch liter umieszczona jest na jednym klawiszu a każdy z pozostałych 24 klawiszy ma jedną literę określona będzie jako częstotliwość #1 lub F#1, dla tego połączenia liter. Wartość F#1 dla każdej kombinacji liter dostarcza podstawowej informacji, która jest potrzebna dla wybrania które litery powinny być połączone na klawiaturze w celu zminimalizowania wymaganej ilości edycji. Dla uzyskania tej informacji, wykorzystana została następująca procedura. Dwie litery były najpierw przypisane do pojedynczego klawisza na klawiaturze, a każdy z pozostałych 24 klawiszy został przypisany do pozostałych 24 liter. Każdemu klawiszowi przypisano wówczas kod elementu wejściowego tak, aby każdy z 24 kodów skojarzony został z jedną literą i aby jeden kod elementu wejściowego skojarzony został z 2 literami. Te kody elementów wejściowych przypisane zostały wówczas do liter każdego słowa w słowniku zawierającym 21110 słów i tak utworzone zostały kody słowne, które skojarzone zostały z każdym słowem.

Kody słowne z dwoma lub większą ilością słów przypisane do tego słowa posortowane zostały w porządku cyfrowym ze słowami przypisanymi temu kodowi słownemu wymienionymi kolejno obok ich kodu słownego. Wówczas dokonano obliczenia liczby kodów słownych z jednym lub większą ilością słów przypisanych do tego słowa, a wartość przedstawiono w tabeli z fig. 22(a) i fig. 22(b) jako F#1. Procedura została powtórzona dla każdej kombinacji dwóch liter w alfabecie, jak pokazano na fig.22(a) i fig.22(b). Każda litera alfabetu podana jest w kolejności w poprzek górnego wiersza poziomego i w dół lewej kolumny pionowej.

Na przykład, liczba kodów słownych z więcej niż jednym słowem przypisanym do słowa została znaleziona dla kombinacji liter E i F na pojedynczym klawiszu idąc w poprzek górnym wierszem aż do chwili znalezienia położenia litery E, a następnie przeglądając w dół tę kolumnę aż do znalezienia litery F. Jak wskazano, badanie dowiodło, że dla kombinacji E-F istnieje 11 kodów słownych, z których każdy skojarzony jest z dwoma słowami, na całkowitą liczbę 22 słów. Te 22 słowa to: (1) ear, far, (2)east, fact, (3) eat, fat, (4) eight, fight, (5) fief, fife, (6) chafe, chaff, (7) hale, half, (8) lief, life, (9) sere, serf, (10) scare, scarf, (11) sure, surf.

Stwierdzono także, że z kodów słownych, które mają więcej niż jedno słowo przypisane do słowa, ponad 99% posiada dwa słowa, a jedynie w przybliżeniu 1% skojarzony jest z trzema lub większą ilością słów. Pewne kombinacje liter, takie jak „EJ, „OV, „BP, „AZ i „FI skojarzone są z bardzo małą ilością kodów słownych, które skojarzone są z więcej niż jednym słowem, to znaczy, że posiadają one niską wartość F#1. Wybór kombinacji liter dla klawiszy realizowany jest korzystnie spośród tych kombinacji liter, które mają niską wartość F#1. Kombinacje liter z wartościami F#1, pomiędzy 0-32, mogą być zestawiane w pojedynczym schemacie, zgodnie z wartością F#1, aby pomóc w wyborze i rozmieszczeniu liter na klawiszach.

Stwierdzono także, że wiele kombinacji liter z niską wartością F#1było ustawionych w porządku alfabetycznym lub w porządku zbliżonym do alfabetycznego. Zatem, rozmieszczenie alfabetyczne liter na klawiszach jest możliwe z niską wartością F#1 tak, że porządek alfabetyczny może być wykorzystany bez znacznego zwiększenia ilości wymaganej edycji. Takie kombinacje liter obejmują „AB. „EF, „HI, „U, „IJK, „JK, „MO, „NO, „OP, „PQ, „QR, „SU. „TU, „UV, „UW, „UX, „VW, „WX i „YZ. Należy zauważyć, że większość z tych kombinacji zawiera samogłoskę i spółgłoskę. Taki rezultat wynika z faktu, że samogłoski i spółgłoski nie są zwykle wzajemnie zamienne w danej sekwencji liter, które ustawione są dla utworzenia słowa. Ponadto, jak wykazano przez wysokie wartości F#1, pewne kombinacje powinny być unikane, takie jak „NR, „RT, „RP, „LR, „TN, „NL, „DT, „TL, „PT, „TS, „RD i „RL, z których każda jest kombinacją spółgłoski ze spółgłoską.

PL 192 358 B1

Z informacji podanych na fig. 22(a)-(b) utworzone zostały różne konfiguracje klawiatur, to jest od 2 do 21 klawiszy. Te mające od pięciu do dwudziestu jeden klawiszy pokazane zostały na przykład na fig. 22(c)- (d). Każda sekcja z fig. 22(c)-(d) reprezentuje klawisz na klawiaturze. Każdy klawisz posiada od jednej litery do sześciu liter przypisanych do niego. Na przykład, klawiatura ośmioklawiszowa ma sześć klawiszy z trzema literami każdy i dwa klawisze z czterema literami każdy. Każda litera przypisana jest do kodu elementu wejściowego klawisza, do którego jest on przypisany. Kod elementu wejściowego każdej litery przypisany został następnie do liter każdego słowa w słowniku. Na przykład, jeśli klawisz z literami ABC przypisanymi do niego ma kod 1, wówczas ilekroć pojawi się A, B lub C w słowniku, to kod 1 przypisany jest do tej litery. W rezultacie, każdemu słowu z 21110-wyrazowego słownika przypisany jest kod słowny. Kody słowne z dwoma lub większą ilością słów przypisane do tego słowa posortowane zostały wówczas w porządku cyfrowym ze słowami przypisanymi do tego kodu słownego obok niego.

Wówczas dokonano obliczenia liczby kodów słownych z dwoma lub większą ilością słów przypisanych do tego słowa, co pokazano na fig. 22(c)-(d) jako częstotliwość #2, lub F#2. Dokonano też obliczenia liczby słów skojarzonych z każdym kodem słownym skojarzonym z więcej niż jednym słowem dla każdej konfiguracji klawiatury, co jest reprezentowane przez częstotliwość #3 lub F#3. Liczba klawiszy, do których przypisane zostały litery zgodnie z fig. 22(c)-(d) wynosi od pięciu do dwudziestu jeden. Klawiatura z dwudziestoma klawiszami posiada cztery klawisze, z których każdy ma dwie litery, jeden klawisz z trzema literami i szesnaście klawiszy, z których każdy ma jedną literę. F#1 jest większa niż F#2, ponieważ wartość F#1 opiera się jedynie na dwóch literach, które połączone są na pojedynczym klawiszu i na pozostałych 24 literach, z których każda ma jedną literę przypisaną do nich. Wartość F#2, natomiast jest większa niż F#1, ponieważ F#2 obejmuje każdą konfigurację posiadającą więcej niż dwie litery przypisane do tego samego klawisza.

Zwiększenie liczby słów przypisanych temu samemu kodowi słownemu, z wartości F#1do F#2, przedstawione jest przez następujący przykład. Przyjmuje się następujące kombinacje liter i kodów: G-1, E-2, N-3, R-4, O-5, I-6. Wówczas, kod słowny dla słowa „goner jest 15324, a kod słowny dla słowa „inner jest 63324. Jeśli litera „I jest następnie przypisana do tego samego klawisza jak litra „G (tak, aby dwie litery miały kod 1), to kod słowny dla słowa „inner będzie zapisany jako 13324. Zatem, oba kody pozostają wciąż różne dla tych dwóch słów. Ale, jeśli litera „N jest wówczas także przypisana do tego samego klawisza jak litera „O (tak, aby dwie litery maiły kod 3), to kod słowny dla słowa „goner będzie zapisany jako 13324. Zatem, oba słowa obecnie mają ten sam kod słowny, a F#2 jest większa od F#1. F#1 daje minimalną wartość F#2 i jest z tego powodu odpowiednim pierwszym wskaźnikiem prawdopodobnej wartości F#2. Fig. 22(d) pokazuje wartości F#1 i F#2 dla różnych klawiatur.

Dla czternastu klawiszy lub większej ich ilości, wartość F#3 jest w przybliżeniu dwa razy większa od F#2, ponieważ wszelka edycja dotyczyć będzie w większości tyko dwóch słów dla danego kodu słownego. Przy zmniejszeniu liczby klawiszy, więcej klawiszy będzie mieć dwie lub więcej liter, a wtedy liczba kodów słownych z trzema lub większą ilością słów przypisanych do niego wzrasta. Zatem, przy klawiaturze 8-klawiszowej na kod słowny przypada średnio około 2,33 słowa.

Jak pokazano na fig. 22(c)-(d), klawiszom wielokrotnym przypisano dwa lub więcej liter. Szesnaście różnych klawiatur zostało wydzielonych mając od 8 do 21 klawiszy. Gdy liczba klawiszy mających dwie lub więcej liter wzrasta, to wzrasta też liczba kodów słownych skojarzonych z dwoma lub większą ilością słów. Na przykład, jeśli C i D stanowią kombinację na tym samym klawiszu, i wszystkie inne klawisze mają jedną literę przypisaną do nich, wówczas słowa „calf i „dale nie miałyby tego samego kodu słownego. Zakładając, że A ma kod elementu wejściowego 1; to C, D ma 2, L ma 3, E ma 4, F ma 5, to słowo „calf miałoby wówczas kod słowny 2135, a słowo „dale miałoby kod słowny 2134. Jednak, jeśli obu literom F i E byłyby wówczas przypisany ten sam kod elementu wejściowego 5, wówczas oba słowa miałyby ten sam kod słowny, a mianowicie 2135.

Konfiguracje klawiatury z fig. 22(c)-(d) stanowią korzystne przykłady wykonania, jako że jest ważne aby zasadniczo utrzymać porządek alfabetyczny liter. Aby móc mieć klawiaturę z takim rozmieszczeniem liter, które zasadniczo odpowiada porządkowi alfabetycznemu, każda litera musi być pogrupowana na tym samym klawiszu lub na sąsiednim klawiszu z literami, które są w jego pobliżu ustawione alfabetycznie. Zatem, na przykład, litera „J występuje korzystnie na tym samym klawiszu, lub na sąsiednim klawiszu, co litera „k i/lub litera „L. Przy wykorzystaniu porządku alfabetycznego lub porządku częściowo alfabetycznego, jest łatwiej zapamiętać położenie liter. Innym kryterium w zakresie rozmieszczania liter na klawiaturze jest liczba kodów słownych mających więcej niż jedno słowo i częstotliwość powszechnie używanych słów lub wyrażeń z tym samym kodem słownym (takim

PL 192 358 B1 jak ,,-tion, ,,-ing i „the). Gdy mniejszy nacisk kładziony jest na zachowanie porządku alfabetycznego, to okaże się, że wiele innych konfiguracji klawiatur jest możliwych.

Na przykład, rozważając 11-klawiszową konfigurację, która ma całkowitą wartość F#1 z 412 kodów słownych skojarzonych z więcej niż jednym słowem. Pierwszy klawisz zawiera litery „A i „B, a który określony został dla 12 przypadków kodów słownych skojarzonych z więcej niż jednym słowem. Podobnie idąc w dół tabeli, drugi klawisz „CD ma 70 kodów słownych, „EF ma 11, „GHI ma 42, „JKL ma 87, „MNO ma 109, „PQR ma zero, „SYZ ma 38, „TU ma 8 i „VWX ma 35, na całkowitą liczbę 412 kodów słownych skojarzonych z więcej niż jednym słowem.

Wartość F#1 dla każdego klawisza opiera się na wartościach podanych na fig. 22(a)-(b), gdy występują dwie lub więcej liter na klawiszu. Na przykład, dla klawisza 3-literowego „GHI, połączone wartości zostały wzięte z 2-literowej kombinacji (to jest, „GH = 3,6; „GI = 3; „HI = 3; dla całkowitej liczby 42). Oczywiście, gdy więcej niż jednemu klawiszowi przypisana jest więcej niż jedna litera, to liczba kodów słownych skojarzonych z więcej niż jednym słowem może stać się większa niż liczba wskazana na fig. 22(a).

Całkowite wartości wskazane na fig. 22(a) zapewniają odpowiednie wskazanie kombinacji liter, które mają najmniejszą liczbę kodów słownych skojarzonych z więcej niż jednym słowem. Liczba słów z tym samym kodem słownym jest większa dla konfiguracji z mniejszą ilością klawiszy, ponieważ mniejsza liczba klawiszy daje w efekcie więcej klawiszy mających więcej niż dwie litery. Oczywiście, gdy zmniejszona jest objętość słownika, to taki słownik ma jedynie terminologię medyczną itp. i mniej kodów słownych będzie skojarzonych z więcej niż jednym słowem.

Figury 22(c)-(d) (w dolnym wierszu) ponadto przedstawiają przybliżoną średnią liczbę wierszy, które pisane są zanim słowo wymaga edycji, gdy system jest zrealizowany ze słownikiem mającym 21110 słów. Ilość tekstu do edycji jest bezpośrednio związana z liczbą klawiszy na klawiaturze i z lokalizacją liter na klawiszach. Przy małej klawiaturze z ośmioma klawiszami, około 10% słów lub około 1,1 słowa na wiersz wymaga edycji. Jednak, dla większej klawiatury, istnieje potrzeba bardzo małej edycji i w rzeczywistości klawiatura 21-klawiszowa wymaga w przybliżeniu, aby tylko jedno słowo podlegało edycji na każdy tysiąc napisanych wierszy. Edycja jest ponadto zmniejszona poprzez użycie preferowanych słów. Dodatkowo, gdy tylko kody słowne skojarzone są z dwoma lub większą liczbą słów, (które decydują o większości konfiguracji klawiatur), to pożądane słowo zostanie umieszczone w wierszu początkowym odpowiednio w 50% lub 33 1/3% przypadków.

W takich przypadkach, edycja nie jest wymagana, a pożądane słowo wybierane jest przez kontynuowanie pisania.

Konfiguracje klawiatur pokazane na fig. 22(c)-(d) zostały także zrealizowane ze słownikiem zawierającym 230000 słów. Zostało określone, że dla klawiatury 10-klawiszowej, użytkownik napotyka w przybliżeniu na około jeden kod słowny na wiersz, który skojarzony jest z więcej niż jednym słowem. Ilość edycji jednak znacznie spada, gdy wzrasta liczba klawiszy. Dla klawiatury 18-klawiszowej w przybliżeniu jedynie jeden kod słowny na stronę skojarzony jest z więcej niż jednym słowem. Oczywiście, ilość wymaganej edycji jest zależna od materiału, który jest pisany.

Nowa maszynistka może rozpocząć pisanie z klawiaturą mającą mniej klawiszy i skłaniać się do klawiatury mającej więcej klawiszy w miarę nabycia umiejętności pisania. Ten sposób o stopniowej długości uczenia się pisania sprawia, że możliwe jest przejście od klawiatury 8-klawiszowej lub klawiatury z mniejszą liczbą klawiszy do klawiatury 20-klawiszowej w sposób uproszczony, zgodnie z potrzebą. Przypisanie liter do klawiatur z fig. 22(c)-(d) jest takie, że ktoś, kto uczy się pisać na maszynie rozpoczyna pisanie na klawiaturze 5-klawiszowej. Po nabyciu umiejętności na tej klawiaturze, użytkownik może następnie przystąpić do użycia większej klawiatury. Każda klawiatura jest zasadniczo podobna do następnej większej klawiatury tak, aby ułatwić proces pisania, przez uczynienie go łatwiejszym dla zapamiętania położenia liter na klawiszach oraz ruchu palców po klawiszach.

Figury 22(e)-(x), 26(a)-(y), 27(a)-(z) i 28(a)-(m) pokazują rozmieszczenie liter dla kilku konfiguracji klawiszy, chociaż niekoniecznie odpowiadających rozmieszczeniom z fig. 22(c)-(d). Fig. 22(e)-(q) i 26(a)-(r) są konfiguracjami obustronnymi, a fig. 22(r)-(x), 26(s)-(y), 27(a)-(z) i 28(a)-(m) są dla operacji wykonywanych jedną ręką. Te konfiguracje są jedynie konfiguracjami przykładowymi i dlatego wszelkie inne konfiguracje mogą być tu wykorzystane. Dla konfiguracji obustronnej, wzajemnej zamianie może ulegać prawa i lewa strona klawiatury, a poszczególne klawisze mogą być również przesunięte naokoło lub zamienione w inny sposób. Dla konfiguracji jednostronnej, położenie i umiejscowienie klawiszy może także być przesunięte naokoło. Ponadto wzajemnej zamianie mogą ulegać wiersze.

PL 192 358 B1

Dla konfiguracji dwustronnej klawisze lewo- i prawostronne pokazane są jako korzystnie położone na pojedynczej klawiaturze. Jednak, klawisze lewostronne mogą być rozmieszczone na oddzielnej klawiaturze względem klawiszy dostępnych z prawej strony użytkownika. Te konfiguracje zwykle zachowują porządek alfabetyczny tworząc jednocześnie kombinacje liter, aby zminimalizować ilość wymaganej edycji.

Chociaż odpowiednie są inne konfiguracje, to samogłoski w przypadku jednostronnych konfiguracji korzystnie mają następujące ogólne położenie względem siebie.

A Ε ΑΕΙ Α ΑΕΙ

I Ο lub Ο lub Ε Ο lub Ο U

U U I U

Dla dwustronnej konfiguracji, wszystkie samogłoski są korzystnie dostępne jedną ręką. Wpewnych układach klawiatur litery mogą być umieszczone w więcej niż jednym miejscu (to jest, na więcej niż jednym klawiszu) po to, aby były one bardziej dostępne i stąd, aby pisanie było szybsze. Samogłoski korzystnie umieszczone są w miejscu dogodnym dla palca środkowego i palca wskazującego dla zapewnienia szybszego pisania, ponieważ samogłoski są najczęściej używane. Jednocześnie porządek samogłosek jest zasadniczo alfabetyczny.

Jako dodatkową cechę wynalazku, przy wprowadzeniu długich słów, system rozpoznawałby zanim maszynistka napisze wszystkie litery, że występuje tylko jedno słowo rozpoczynające się kodem, który dotąd został wprowadzony. W tym momencie słowo to byłoby napisane na ekranie 22, a ponadto słyszalny byłby sygnał dźwiękowy. Użytkownik mógłby rozpocząć wówczas pisanie następnego słowa. Użytkownik byłby także w stanie zmienić to słowo sposobami opisanymi powyżej.

Na przykład, nawiązując do tabeli 3, zakłada się, że użytkownik wprowadza kod 1-3-2. W tym momencie istnieje kilka możliwych słów, które użytkownik może wybrać szczególnie ze słów „aid, „age i „bid. Ważniejsze jest jednak, aby użytkownik mógł kontynuować pisanie dla dalszego ograniczenia słowa do licznych słów, które jeszcze nie mogą być określone, takie jak „aged, „ages, „ageless, „bids, „bidding, itd.

Jednak, jeśli użytkownik wówczas uderzy literowy klawisz 4, słowo „ageless może być wyświetlone na ekranie 22. Stosownie do tego, użytkownik nie będzie musiał martwić się koniecznością całkowitego napisania o wiele dłuższych słów, takich jak „ageless.

Tabela 3

Kod	Słowa
•••
1	a
1-3-2	age aid bid
1-3-2-2	chef aged bide
1-3-2-4-2-7-7	ageless
•••

Jak pokazuje tabela 3, w celu ustalenia czy w pamięci znajdują się też inne słowa zaczynające się od kodu 1-3-2, komputer 10 będzie musiał przeszukać co najmniej te kody, które mają co najmniej taki sam porządek cyfrowy.

PL 192 358 B1

Jednak, tak jak to jest pokazane w tabeli 4, każda komórka pamięci 12 może być skonfigurowana tak, że wszystkie dostępne możliwości zostaną zapisane przy podstawowym kodzie 1-3-2. Zatem, gdy użytkownik wpisze 1-3-2, cała ograniczona liczba możliwości może być w tym czasie wyświetlona. Oznacza to, że słowa „age, „aid, „bid, „chef, „aged, „bide, „ageless i inne odmiany, takie jak „bidding, „chefs itd., są wyświetlone na ekranie 22.

Ten przykład wykonania jest szybszy i zmniejsza wymaganą przestrzeń pamięci, ale ma praktyczne zastosowanie tylko tam, gdzie istnieje ograniczona liczba kolejnych odmian względem kodu wejściowego.

Jeszcze inną cechą wynalazku jest to, że użytkownik może w każdej chwili powrócić do pożądanego słowa poprzez ustawienie kursora w dowolnym miejscu w środku słowa.

Kiedy użytkownik powróci do tego słowa, kod cyfrowy skojarzony z tym słowem będzie ponownie przywołany.

Użytkownik może wtedy zdecydować o wyświetleniu preferowanych słów lub wszystkich słów skojarzonych z tym kodem. Użytkownik również może zmienić kod, aby wprowadzić nowe słowo.

T a b e l a 4

Kod	Słowa
···
1	a
1-3-2	age
	aid bid
1-3-2-2	chef aged bide ageless
1-3-2-2	chef aged bide
1-3-2-4-2-7-7	ageless
···

Jeszcze inną cechą wynalazku, jak podano powyżej, jest to, że użytkownik ma możliwość przełączenia, aby zmienić konfiguracje klawiatury, w tym możliwość dysponowania standardową 26-klawiszową klawiaturą QWERTY.

Mimo, że nie jest to zaznaczone na schemacie, użytkownik może zdecydować się na zmianę konfiguracji klawiatury w dowolnym momencie podczas używania systemu.

Zasadniczo, użytkownik może także wybrać każdą odpowiednią liczbę konfiguracji klawiatur, jak na przykład konfigurację 4-klawiszową, 6-klawiszową albo też 8-klawiszową.

Pamięć 12 przechowuje poszczególne tablice dla każdej z wybieralnych konfiguracji klawiatury. Jeden ze sposobów, który pozwala na dostęp do odpowiedniej komórki pamięci polega na automatycznym i wewnętrznym dołączeniu kodu klawiatury jako pierwszej cyfry do kodu liczbowego.

Na przykład, aby zidentyfikować kod jako pochodzący z konfiguracji 6-klawiszowej klawiatury, kod „6 jest automatycznie dołączony do początku każdego słowa, gdy rozpoczęte zostaje pisanie każdego nowego słowa, jak to jest pokazane w tabeli 5.

System byłby wówczas w stanie przełączyć klawiaturę z jednej konfiguracji do innej w środku dokumentu, w dalszym ciągu rozpoznając kod wejściowy jako odpowiadający danej konfiguracji klawiatury.

PL 192 358 B1

Stosownie do tego, w następnym okresie czasu pracy systemu, system zaniedba dane dotyczące ostatnio zachowanej konfiguracji wczasie formatowania, krok 102.

T a b e l a 5

Kod	Słowa
•••
6-1	a
6-1-3-2	age
	aid bid
6-1-3-2-2	chef aged bide
6-1-3-2-4-2-7-7	ageless
•••

Poza tym, użytkownik ma również możliwość określenia swojego własnego układu klawiszy na klawiaturze w uzupełnieniu do układów standardowych, ustalonych wcześniej. Jak opisano powyżej, każdy klawisz cyfrowy używany jest jako wejściowy kod cyfrowy, który skojarzony jest z odpowiadającymi mu literami. Użytkownik wybiera kod cyfrowy, który ma być przypisany do poszczególnych liter i klawiszy. Ta informacja jest następnie zapisywana w pamięci i pamięć jest ponownie aktualizowana, aby odzwierciedlić nowe kody, które mają być skojarzone ze słowami w pamięci. Komputer wówczas sortuje i zapisuje wszystkie słowa skojarzone z tym samym kodem cyfrowym w pojedynczej komórce pamięci skojarzonej z tym szczególnym kodem cyfrowym.

Jednak pamięć 12 w postaci pokazanej w tabeli 4 spowodowałaby, że każde słowo zapisane byłoby kilka razy, po jednym dla każdej konfiguracji klawiatury. W alternatywnym przykładzie wykonania, kod cyfrowy dla każdej konfiguracji klawiatury zapisany jest dla każdego słowa, jak to jest przedstawione w tabeli 6. Komputer 10 szukałby wówczas kodów cyfrowych zgodnie z określoną konfiguracją klawiatury.

Ta b e l a 6

Kod dla 6-klawiszy	Kod dla 8-klawiszy	Słowa
2-5-5-5	2-5-5-6	door
2-5-5-5	2-6-5-6	drop

Dodatkową cechą wynalazku jest to, że użytkownik ma możliwość wyświetlenia w dowolnym momencie słów z pamięci. W tym czasie, użytkownik może dodać, skasować lub inaczej zmienić słowa zapisane w pamięci lub sprawdzić poprawność pisowni słowa. Użytkownik może również sporządzić listę wszystkich słów w bazie danych lub pamięci, które rozpoczynają się od pierwszych liter napisanego słowa. Innymi słowy, maszynistka może wpisać 4, 5 czy 6 pierwszych liter słowa i następnie zażądać od systemu utworzenia listy wszystkich słów zaczynających się od tych liter. Maszynistka może wybrać tę możliwość przy pisaniu i edycji słowa. W ten sposób system może być wykorzystany do określenia poprawnej pisowni słowa.

Stosownie do tego, użytkownik nie musi kończyć wpisywania długich słów, które mogą być automatycznie wyświetlone po wprowadzeniu przez użytkownika, na przykład, pierwszych 4, 5 czy 6 liter słowa. Użytkownik wybiera wówczas pożądane słowo poprzez podświetlenie go i naciśnięcie klawisza ENTER. Słowo takie zostaje wówczas przesunięte do tekstu dokumentu. Dalszą opcją systemu jest to, że może on być skonfigurowany tylko do wyświetlenia słów odpowiadających ilości liter, które były

PL 192 358 B1 użyte przez użytkownika. Oznacza to, że jeśli użytkownik użył 7 liter, to tylko 7-literowe słowa mające pierwsze 4 klawisze będą wyświetlone.

Sposób szybkiego pisania na maszynie według niniejszego wynalazku jest kompatybilny z konwencjonalnymi programami przetwarzania tekstów, takimi jak „WORD PERFECT i „WORD i może być używany zarówno w środowisku DOS, WINDOWS lub Macintosh. Ponadto, baza danych słów i kodów cyfrowych może być przeszukiwana w każdy dogodny sposób.

Poprzez umieszczenie wielu znaków na pojedynczym klawiszu, niniejszy wynalazek upraszcza naukę pisania na maszynie. Co więcej, przy pisaniu potrzeba jest mniej ruchu, co zmniejsza zmęczenie użytkownika jednocześnie zwiększając szybkość pisania. Dodatkowo, klawiatura nie jest nadmiernie wypełniona, co ułatwia jej użycie przez osoby, które nie uczyły się pisać na maszynie. Jest także więcej miejsca na klawiaturze tak, że wymiary klawiszy mogą być powiększone, co ułatwia pisanie osobom z artretyzmem lub innymi dysfunkcjami fizycznymi.

Ponieważ klawiatura 50 jest znacznie zmniejszona, utrzymując przy tym pełny wybór znaków, to wynalazek znajduje szczególne zastosowanie w komputerach podręcznych (laptopach) i podręcznych urządzeniach elektronicznych, jak na przykład w elektronicznych słownikach. Ponieważ występuje mniej klawiszy, łatwiej jest zapamiętać położenie każdego z nich, wszystkie klawisze są łatwiej i szybciej dostępne, a pisanie odbywa się z większą dokładnością.

Podobnie, ponieważ niniejszy wynalazek zmniejsza ilość klawiszy potrzebnych do pisania, konwencjonalne systemy akordowe stają się bardziej praktyczne. W związku z tym, system może być skonfigurowany tak, że użytkownik naciska więcej niż jeden klawisz jednocześnie lub w odpowiedniej kolejności w celu wybrania określonego kodu, do którego przypisane zostały litery.

W systemie sekwencyjnym klawiatura 9-klawiszowa mogłaby być zredukowana do trzech klawiszy, ponieważ istnieje dziewięć kombinacji klawiszy, które mogłyby być dostępne sekwencyjnie (to jest 1-1, 1-2, 1-3, 2-1, 2-2, 2-3, 3-1, 3-2 oraz 3-3). Podobnie, istnieje 16 kombinacji dla klawiatury 4 klawiszowej wykorzystującej klawisze działające sekwencyjnie. Dla klawiatury 4-klawiszowej wykorzystującej jednocześnie wybór klawiszy jest dziesięć możliwych kombinacji (a mianowicie 1, 2, 3, 4, 1-2, 1-3, 1-4, 2-3, 2-4 i 3-4).

Dla celów ilustracji, określony klawisz może być skojarzony z literami „v, „w, „x. Jeśli użytkownik wtedy naciśnie klawisz jeden raz, to system może rozpoznać „v i „w. Po drugim uruchomieniu sekwencyjnym tego samego klawisza w ustalonym okresie czasu (lub po uruchomieniu różnych klawiszy), system może wykryć ten sam kod „l dwukrotnie, i może on być skojarzony z innym zestawem liter, na przykład, z literami „x, „y i „z. Alternatywnie, może tak być, że pierwsze uruchomienie klawisza może być skojarzone z kodem „l dla liter „v i „w, a drugie uruchomienie z kodem „2 dla liter „x, „y i „z.

Istnieje wiele sposobów, w których pojedynczy kod lub szereg kodów może być przypisanych do pojedynczego klawisza, tak jak przez sekwencyjne uruchomienie tego klawisza. Podobnie, pojedynczy lub szereg kodów może być przypisanych do szeregu klawiszy, takich jak jednoczesne uruchomienie szeregu klawiszy typu akordowego.

Klawiatura według wynalazku może być skonfigurowana dla wielu kształtów i wielkości i nie jest ograniczona wymiarami podanymi dla korzystnego przykładu wykonania. Podobnie, terminy „klawisz i „klawiatura jakie zostały użyte nie muszą być ograniczone do grupy mechanicznych elementów składowych, które są fizycznie naciskane przez operatora. Kod wejściowy może być odczytywanym optycznie ręcznie pisanym symbolem, przy czym każdy symbol reprezentuje uderzenie klawisza.

Dane wejściowe mogą być wielkościami telekinematycznymi, gdzie użytkownik skupia swój wzrok na grupie liter, aby uruchomić ten klawisz. Ponadto, kod wejściowy mógłby być zainicjowany głosem, a system identyfikujący głos może tłumaczyć słowne „uderzenia klawisza na zakodowane dane wejściowe. Zatem, operator może słownie stwierdzić „5, „5, „8 (lub pożądane litery), które to symbole wykrywane są i przekształcane na kod 5-5-8 oraz wyświetlone jako „now lub „mow jak omówiono powyżej. Użytkownik może też wypowiedzieć słowo lub literę do wyświetlenia. Ponadto, tablice pamięci według wynalazku mogą być zintegrowane z informacjami słownika i innymi technikami edycyjnymi aktualnie występującymi w systemie przetwarzania tekstów. Słownik musi być tylko aktualizowany przy pomocy odpowiednich kodów cyfrowych.

W jeszcze innym przykładzie wykonania wynalazku, mogą być zapewnione klawisze funkcyjne (lub mogą być użyte klawisze SHIFT) dla wykonania różnorodnych funkcji. Na przykład, klawisz funkcjonalny może być dostarczony do sterowania cyfrowym blokiem klawiszy, takim jak blok klawiszy pokazany z prawej strony konwencjonalnej klawiatury z fig. 2(a) i (b). Klawisz funkcyjny umożliwia

PL 192 358 B1 użytkownikowi operacje przełączania bloku klawiszy, aby pracował on albo jako blok liczbowy, albo jako blok literowy. Jeśli użytkownik przeznacza blok klawiszy, aby pracował jako blok liczbowy, to klawisz funkcyjny także mógłby być wtedy użyty dla wyświetlenia wyboru znaków interpunkcyjnych, tak jak wtedy, gdy naciśnięte są klawisz funkcyjny i liczba siedem (z bloku klawiszy). Podobnie, klawisz funkcyjny mógłby być użyty do bezpośredniego prowadzenia kursora. Zapewnione może być też światło sygnalizacyjne trybu pracy lub komunikat dla wskazania czy blok klawiszy używany jest jako blok liczbowy, czy też jako blok literowy. Dla celów dalszej ilustracji, klawisze funkcyjne mogą być używane na bloku klawiszy podobnym do konwencjonalnego bloku telefonicznego. Blok klawiszy telefonu zwykle posiada trzy rzędy po trzy klawisze każdy i wszystkie z nich są klawiszami liczbowymi, a dolny rząd posiada jeden klawisz cyfrowy, klawisz z gwiazdką oraz klawisz znaku funta. Trzem rzędom klawiszy cyfrowych mogą być przypisane litery alfabetu, a dolny rząd klawiszy może być skojarzony z funkcjami.

W dolnym rzędzie bloku klawiszy telefonu, klawisz cyfrowy (którym jest zwykle 0) używany byłby dla określenia, że ma być napisana duża litera. Klawisz z gwiazdką może być klawiszem spacji, a klawisz ze znakiem funta byłby klawiszem cofania. Uruchomienie sekwencyjne klawiszy funkcyjnych może być skojarzone z różnymi dodatkowymi funkcjami.

Na przykład, naciśnięcie klawisza z gwiazdką z kolejnym naciśnięciem klawisza ze znakiem funta mogłoby przełączać pozostałą klawiaturę w zakresie liter, liczb i symboli, w tym znaków interpunkcyjnych. A sekwencyjne uruchamianie klawisza liczbowego dwa razy, w ciągu wstępnie ustalonego okresu czasu (i/lub przed uruchomieniem każdego innego klawisza) może funkcjonować jako sterowanie kursorem.

W alternatywnym przykładzie wykonania, blok klawiszy telefonu może być skonfigurowany tak, aby klawiszom 1, 2, 4, 5, 7 i 8 przypisane były litery, a klawiszowi ze znakiem funta i klawiszowi z gwiazdką - odpowiednio znaki „- i „+ (które są użyte do przewijania słów podczas edycji, jak omówiono to powyżej); a klawisz 0 używany jest do przesunięcia do innych konfiguracji klawiszy.

Należy ponadto podkreślić, że jednoczesne uruchomienie dwóch klawiszy może dalej być wykorzystane do zrealizowania różnych funkcji. Stosownie do tego, istnieje wiele sposobów, w których klawisze funkcyjne mogą być użyte tak, że mieszczą się w zakresie niniejszego wynalazku.

Jak zaznaczono powyżej, system może być skonfigurowany w podręcznym komputerze, lub przenośnym urządzeniu wejściowym, które może być zdalnie usytuowane albo z wyjściem bezpośrednio podłączonym przewodami, albo transmitowanym bezprzewodowo do komputera.

Kod dwójkowy 3-bitowy ma 8 permutacji: 001, 010, 011, 100, 101, 110, 111, 000. Sześć z tych permutacji przypisane jest do sześciu klawiszy na klawiaturze 6-klawiszowej, do których przypisane są grupy liter. Takie przypisania mogą być jak następuje:

Klawisz #	Przypisany kod dwójkowy
1	ABCD	001
2	EFGH	010
3	IJKL	011
4	MNOPQ	100
5	RSTU	101
6	VWXYZ	110

System jest skonfigurowany w taki sposób, że w celu wprowadzenia dodatkowych danych (jak na przykład znaki interpunkcyjne, dane liczbowe, sterowanie kursora i inne funkcje) „przechodzi do innego kodu dwójkowego, który udostępnia dodatkowy kod, co dzieje się po wprowadzeniu określonego 3-bitowego kodu dwójkowego (przyjmując do tego celu „000). Na przykład „przejście mogłoby być przejściem z 3-bitowego kodu dwójkowego do 8-bitowego kodu dwójkowego, co udostępniłoby 256 8-bitowych kodów dwójkowych.

Dla kodów słownych, które skojarzone są z więcej niż jednym słowem (na przykład, ACT, BAT iCAT mają kody dwójkowe 001, 001, 001, na każde słowo), konieczny jest kod wyboru lub kod identyfikacji, aby odróżnić pożądane słowo. Jednym ze sposobów (opisanych powyżej) wyboru pożądanego słowa (na przykład, ACT, BAT i CAT) jest dla użytkownika wprowadzenie numeru, który pojawia się obok pożądanego słowa ponad wierszem początkowym.

Zatem jeśli użytkownik nie wprowadzi numeru 1dla słowa „BAT lub numeru 2, aby wybrać słowo „CAT słowo już znajdujące się w wierszu początkowym, w tym przypadku „ACT, zostanie wprowadzone automatycznie. Jeśli użytkownik wpisze numer 1, słowo „BAT zostaje przesunięte do wierPL 192 358 B1 sza podstawowego i jest wyświetlone oraz może być drukowane. W celu zapisania w pamięci, transmitowania czy stosowania dodatkowych technik kompresji w stosunku do kodów słownych, które są złożone z najwyżej 3 kodów dwójkowych, konieczne jest, aby każde słowo miało własny kod indywidualny. W celu osiągnięcia tego, dodatek do kodu słownego taki jak, na przykład, kod identyfikacyjny dodany jest do tych słów, które nie posiadają własnego kodu indywidualnego.

Kod słowny obejmujący dodatek musi być porównany z innymi kodami słowami znajdującymi się w słowniku w celu potwierdzenia, że żadne inne słowo nie posiada tego kodu. Na przykład, jeżeli 3-bitowy kod dwójkowy 010 został dołączony do kodu słownego dla słowa „BAT, to pojawiłby się także kod słowny dla słowa „BATH. Jednak użycie innego 3-bitowego kodu dwójkowego, jak na przykład 110 (VWXYZ) nie spowoduje żadnego powielenia. Gdziekolwiek jest to możliwe, jeden 3-bitowy kod dwójkowy byłby wykorzystany dla rozróżnienia słów mających takie same podstawowe kody słowne, jednak użycie więcej niż jednego 3-bitowego kodu dwójkowego mogłoby być także wykorzystane. Takie wielokrotne 3-bitowe dodatki pozwoliłyby na stworzenie indywidualnych kodów słownych dla każdego słowa. Innym rozwiązaniem pozwalającym na stworzenie indywidualnych kodów słownych jest dodanie

3- bitowego kodu dwójkowego, takiego jak „000, w celu oznaczenia przejścia z 3-bitowego kodu dwójkowego na 8-bitowy kod dwójkowy, a następnie 8-bitowy kod dwójkowy byłby dołączony, aby rozróżnić ten kod słowny od innych kodów słownych. Te 8-bitowe kody dwójkowe wybrane dla tego celu wskazywałyby również, że jest to koniec słowa. Stąd, po pojawieniu się odstępu po tym słowie, przejście z powrotem na 3-bitowy kod dwójkowy nastąpiłoby automatycznie.

Koniec słowa może być zaznaczony poprzez szczególny 3-bitowy kod dwójkowy przeznaczony specjalnie do tego celu, na przykład, „111 (lub kod dwójkowy z więcej niż 3 bitami użyty jako dodatek na końcu kodu słownego, jak omówiono powyżej). Wskazanie końca słowa zmniejsza możliwość błędu w czasie transmisji do najwyżej jednego słowa, które poddane jest niesprzyjającym wpływom.

Przy zastosowaniu 3-bitowego kodu dwójkowego na każdą literę wymagane jest około 12712 bitów na 4-literowe słowo. 8-bitowy kod dwójkowy wymaga 32 bitów na 4-literowe słowo.

Wspomniane 12712 bitów osiągnięto w następujący sposób: wykorzystuje się słownik z 21100 słowami, 6-klawiszowa klawiatura ma 17008 słów, które mają przypisany indywidualny kod słowny i dlatego nie wymagają żadnych dodatków. Pozostałe 4092 słów, którym nie są przypisane indywidualne kody słowne, mają przypisane 1588 kodów słownych. Jednemu słowu w każdym z tych kodów słownych nie byłby przypisany dodatek, ponieważ różniłyby się one od innych kodów słownych, którym przypisano dodatkowe kody. Pozostałym 2504 słowom przypisany byłby dodatkowy kod. Jeżeli na takie dodatki wymagane jest średnio 6 bitów na 2504 słów, to na jedno słowo ze słownika z 21100 słowami potrzeba średnio 0,712 bita (6x 2504+ 21100). Zakładając, że przeciętne słowo ma 4 litery, to potrzebne jest 12712 znaków na każde słowo [(4x 3) + 0,712). 8-bitowy kod dwójkowy wymagałby 32 bitów.

3-bitowy kod dwójkowy ma do dyspozycji 8 kodów dwójkowych. 4-bitowy kod dwójkowy ma do dyspozycji 16 kodów. Spośród nich, 14 kodów może być przypisane do klawiszy, do których przypisane są litery, jeden kod (na przykład, 111) byłby użyty do zaznaczenia odstępu przy końcu słowa i jeden kod (na przykład 0000) dla zmiany na inny kod dwójkowy do kodowania liczb, znaków interpunkcji, klawiszy funkcyjnych, sterowania kursora itd. Jeżeli 4-bitowy kod dwójkowy użyty jest dla każdej litery, to około 16 bitów wymagane jest dla 4-literowych słów. 8-bitowy kod dwójkowy potrzebuje 32 bitów na

4- literowe słowo.

Ilość 14 bitów wyjaśniona jest następująco: 14 klawiszowa klawiatura ma około 590 słów przypisanych do 251 kodów słownych. Dlatego, dodatkowe kody potrzebne są tylko dla 259 słów w celu nadania im indywidualnych kodów słownych (590 + 251 = 259). 4-bitowy kod dwójkowy dodałby średnio 1/20 z 4-bitowego kodu dwójkowego dla każdego słowa w słowniku, w którym znajduje się 21101 słów (4 x 259 + 21100 » 1/20). Jeżeli przeciętne słowo ma 4 litery, to na jedno słowo wymagane jest około 16,05 znaku. Natomiast, 8-bitowy kod dwójkowy, wymagałby 32 znaków. Zatem jest zrozumiałe, że użycie 3-bitowego kodu z klawiaturą 6-klawiszową i 4-bitowego kodu dla klawiatur mających od 7 do 14 klawiszy, wymaga mniej kodów niż 8-bitowy kod dwójkowy używany do kodowania liter.

Jak można było oczekiwać, 3- i 4-bitowe kody dwójkowe dla kodów słownych powodują znaczne zmniejszenie wymagań kodowych. Kod słowny stworzony z 3 znakowego kodu dwójkowego z odpowiednimi dodatkami jest transmitowany do odbiornika, gdzie komputer porównuje wartość liczbową kodu wejściowego z tabelą kodów słownych przechowywanych w pamięci. Następnie pokazane jest słowo zapisane w pamięci, któremu przypisany jest dany kod wejściowy.

Przesunięcie kodów może być zrealizowane poprzez zastosowanie szczególnej kolejności kodów, takiej jak 000, 111, 000, aby przełączyć się z 3-bitowego kodu dwójkowego (lub 0000, 1111, 0000

PL 192 358 B1 dla połączenia 4-bitowego kodu dwójkowego), a następnie, aby przesunąć 4-bitowy kod dwójkowy z powrotem do 3-bitowego kodu dwójkowego można by użyć sekwencji kodu przesunięcia „0000. Sekwencja kodu przesunięcia „00000 mogłaby być też użyta do ponownego przełączenia na 2-bitowy kod dwójkowy. Istnieją również inne procedury wejściowe, na przykład, kiedy używane są znaki interpunkcyjne (która znajduje się na końcu zdania tak jak kropka lub znak zapytania), a wtedy odstęp pomiędzy słowami i użycie dużych liter przy następnym słowie dokonywane jest automatycznie.

Każdemu słowu w słowniku byłby również przypisany kod dwójkowy stworzony z więcej niż trzech znaków dwójkowych, w taki sposób, że każda litera miałaby indywidualny kod dwójkowy (na przykład 8-bitowy kod dwójkowy). Te dwa zestawy kodów dwójkowych (jeden z 3 i jeden z więcej niż 3 dwójkowymi literami na każdy element wejściowy) umieszczone są obok siebie w bazie danych.

Po otrzymaniu danych, dane te zostają odkodowane tak, że 3-bitowy kod dwójkowy może być użyty, aby wprowadzić 3-bitowy kod dwójkowy, będący plikiem w pamięci komputera, który otrzymuje te dane. Obok tego kodu zapisany jest kod dwójkowy, który ma indywidualny kod dwójkowy przypisany do każdej litery. Następnie tekst może być wyświetlony lub wydrukowany w miejscu odbioru.

Po otrzymaniu tego słowa, poszukiwane słowo jest odnalezione obok kodu słownego, który jest przyjęty w czasie transmisji. Błędy w transmisji są zmniejszone poprzez użycie zestawu 3 jedynek, 111, który, jak to omówiono powyżej, reprezentuje odstęp pomiędzy słowami i może być jednocześnie użyty jako klawisz do ponownego kodowania, kiedy odbiorca dostrzeże 3 jedynki. Użycie 3-bitowego symbolu (111) zmniejsza możliwość błędu w transmisji co najwyżej do jednego słowa.

Przechowywane dane mogą być jeszcze bardziej skompresowane poprzez polecenie systemowi automatycznego przetłumaczenia tekstu na format używający 3-bitowy kod dwójkowy. Trzy kody byłyby zapisane w pamięci dla każdego słowa:

(1) 3-bitowy kod (kod najbardziej skompresowany);

(2) kod dwójkowy mający indywidualny kod dla każdej litery (taki jak 8-bitowy kod dwójkowy); i (3) kod słowny dla formatu klawiatury używanej do wprowadzenia tekstu.

3-bitowy kod dwójkowy może być bardziej skompresowany poprzez użycie dobrze znanych technik kompresji.

W innym przykładzie wykonania, aby dalej zmniejszyć słownik wyrazów zapisanych w pamięci, przedrostki i przyrostki mogą być zapisane oddzielnie. Na przykład, zamiast zapisywania „necessary, „unnecessary, „published i „unpublished tylko słowa „necessary i „published wymagają zapisania. Ponadto, w pamięci zapisana byłaby wspólna lista przedrostków i przyrostków. Gdy użytkownik wpisze „un, to system rozpozna, że wprowadzony został przedrostek. Gdy wprowadzone zostanie pozostałe słowo, to słowo to umieszczone zostanie w pamięci i przedrostek lub przyrostek zostanie wówczas dołączony do znalezionego słowa. Podobnie, liczba mnoga, czas przeszły, teraźniejszy i przyszły słów może być zapisany w pamięci jako wspólna grupa słów.

System 100 może być ponadto skonfigurowany jako urządzenie do tłumaczenia, poprzez objęcie tłumaczonego słowa z każdym słowem umieszczonym na liście w pamięci 12. Pamięć 12 może być zorganizowana, na przykład według wzoru pokazanego w tabeli 7. Wzór ten oparty jest na 8-klawiszowej konfiguracji z fig. 2(a). Użytkownik może tutaj wyświetlić przetłumaczone słowo razem ze słowem angielskim lub zamiast niego.

Tabela 7

Kod	Preferowane słowa	Słowa	Przetłumaczone słowa
3-5-7-7-2		house	casa

Alternatywnie, zagraniczny słownik może być zapisany w pamięci oddzielnie od słów angielskich. Użytkownik może wówczas poinstruować system, aby użył zagranicznego słownika w celu napisania tekstu w wybranym języku. Na przykład, w celu napisania słowa „casa, który jest hiszpańskim znaczeniem słowa dom użytkownik napisałby po prostu 1-1-7-1 (z konfiguracji klawiatury z fig. 2(a)). Użytkownik ma wówczas możliwość wydrukowania napisanego dokumentu w jednym lub we wszystkich różnych językach.

W uzupełnieniu do zapisywania zagranicznych słów w pamięci może być zapisany sygnał głosowy w postaci cyfrowej lub wstępnie zarejestrowany w połączeniu z każdym słowem z pamięci. Stosownie do tego, angielskie słowo i/lub przetłumaczone słowo mogą być słyszalnie odtwarzane na rozPL 192 358 B1 kaz użytkownika. To słowo byłoby słyszalne przez wykorzystanie głośnika lub innego podobnego urządzenia (nie pokazanego) zgodnie z dobrze znanymi technikami.

System ponadto może być połączony z systemem rozpoznawania mowy, przy czym system wyświetla na ekranie te słowa, które są wypowiadane. Ten połączony system ma szczególne zastosowanie dla osób, które mają wadę słuchu lub w inny sposób są niepełnosprawne. Słowa, które są wypowiadane przez osoby trzecie mogą być wyświetlone na urządzeniu przenośnym, które jest przenoszone przez osobę niepełnosprawną.

W połączeniu ze słyszalnym odtworzeniem osoba niepełnosprawna byłaby wówczas w stanie odpowiedzieć na wyświetlony komunikat poprzez napisanie komunikatu, który jest następnie słyszalnie wymawiany przez urządzenie do tej osoby. Poprzez wykorzystanie klawiatury o zmniejszonych wymiarach według niniejszego wynalazku pisanie byłoby znaczenie uproszczone sprawiając, że urządzenie byłoby łatwiejsze do użycia, szybsze i łatwiejsze w przenoszeniu. System mógłby być również zintegrowany z lub używany w połączeniu z konwencjonalnym telefonem. System rozpoznawania mowy może zawierać mikrofon i może być zrealizowany przez konwencjonalne systemy, które są wstanie przyjąć sygnał głosowy i dokonać jego konwersji na rozpoznawane słowo dla potrzeb procesu przetwarzania tekstów.

Jak pokazano na fig. 25, sposób szybkiego pisania na maszynie według niniejszego wynalazku może obejmować automatyczny system rozpoznawania mowy (ASR) 400, zawierający mikrofon 410 tak, że edycja wymagana dla systemu pisania kodu słownego (to jest wymóg wyboru pożądanego słowa, gdy więcej niż jedno słowo skojarzone jest z tym samym kodem słownym) mogłaby być dokonana całkowicie lub częściowo przez element rozpoznawania mowy. Chociaż system ASR 400 jest pokazany oddzielnie od systemu 100, to może on być skonfigurowany integralnie z komputerem 10. Podobnie mikrofon 410 może być skonfigurowany integralnie z systemem ASR 400 lub z jedną z klawiatur 14, lub bezpośrednio połączony z komputerem 10.

Gdy podczas pisania na maszynie użytkownik jest ostrzegany przez różne sygnały, których edycja jest wymagana dla właśnie wprowadzonego kodu słownego (ponieważ jest więcej niż jedno słowo skojarzone z zapisanym kodem słownym) użytkownik wypowiadałby pożądane słowo do mikrofonu410. Alternatywnie użytkownik może powrócić do słowa, które ma być edytowane i umieścić kursor na słowie przeznaczonym do edycji, a następnie wypowiedzieć pożądane słowo. System potrzebuje tylko porównać wypowiedziane słowo ze słowami skojarzonymi z napisanym kodem słownym, a nie ze wszystkimi słowami słownika.

W tym względzie jedynie część słowa musi być wpisana w celu dalszego zwiększenia szybkości pisania, chociaż wypowiedziane słowo musiałoby być porównane z większą ilością słów ze słownika. Nawiązując do fig. 4(a) i (b), ASR rozpoczyna działanie odpowiednio po krokach 144 i 338, 344. To znaczy kiedy użytkownik życzy sobie wybrać słowo 144, 338 i 344, słowo może być wybrane poprzez wypowiedzenie słowa. System wyszukałby wówczas te słowa w pamięci, które odpowiadają napisanemu słowu dla słowa również posiadającego informację odpowiadającą wypowiedzianemu słowu. Zatem, przez zmniejszenie liczby słów, które odpowiadają wypowiedzianemu słowu system ASR jest wykonany znacznie szybciej i bardziej dokładnie.

Dla niektórych konfiguracji klawiatur, zwłaszcza w tych z 2 lub 3 klawiszami, użytkownik uakustyczniłby każde słowo po wprowadzeniu kodu słownego, ponieważ 45% do 85% tych kodów słownych wymagałoby edycji. Klawiatura 2-klawiszowa miałaby, na przykład, na klawiszu 1 litery A do L i na klawiszu 2 litery M do Z. Klawiatura 3-klawiszowa miałaby, na przykład, klawisz 1 dla liter Ado H, klawisz 2 dla liter I do Q, a klawisz 3 dla liter R do Z.

Średnia liczba słów w kodach słownych wynosi:

2,8 słów na kod słowny na klawiaturze 5-klawiszowej,

3,39 słów na kod słowny na klawiaturze 4-klawiszowej,

4,52 słów na kod słowny na klawiaturze 3-klawiszowej,

11,25 słów na kod słowny na klawiaturze 2-klawiszowej.

Ilość wymaganej edycji i czas potrzebny na edycję zwiększa się, gdy wzrasta liczba słów na kod słowny. Liczba słów, które byłyby potrzebne w słowniku systemu ASR jeśli każde słowo, które nie ma indywidualnego kodu słownego zawarte jest w tym słowniku o pokazanej wartości dla F#3 przedstawionej na fig. 22(c) i (d), wynosi od 5918 słów dla klawiatury 5-klawiszowej do 13 słów dla klawiatury 20-klawiszowej.

Przy klawiaturze 5-klawiszowej użytkownik może zdecydować o wykorzystaniu systemu ASR tylko, gdy istnieją więcej niż 3 słowa na kod słowny, co stwarzałoby konieczność użycia systemu ASR

PL 192 358 B1 dla jednego słowa na wiersz. Oczywiście użytkownik mógłby zdecydować o użyciu ASR w 100% czasu przeznaczonego na edycję. Użytkownik byłby ostrzeżony przez odróżnialny sygnał zawsze wtedy, gdy wymagana jest edycja i wówczas uakustyczniłby on pożądane słowo.

Kod słowny, słowa przypisane do tego kodu słownego i wzorce mowy dla tych słów zapisane są w bazie danych lub szeregu baz danych, które mogą być połączone z lub zintegrowane z systemem. Dostęp do baz danych odbywa się przez wprowadzenie kodu słownego i/lub przez wprowadzenie wypowiedzianego słowa przez mikrofon 410. Słowo wybierane jest przez porównanie wypowiedzianego słowa do mikrofonu z wzorcami głosowymi w bazie danych, które są skojarzone z napisanym kodem słownym zgodnie z dobrze znanymi technikami. Wybrane słowo jest następnie przenoszone w odpowiednie miejsce w zasadniczym dokumencie.

Jeśli system nie jest w stanie wybrać słowa, to wyświetlany jest komunikat, który to wskazuje i użytkownik wówczas powraca do wybieranie pożądanego słowa w sposób poprzednio opisany dla sposobu szybkiego pisania na maszynie. Także jeśli użytkownik określa, że powinno być wprowadzone nowe słowo użytkownik wykonałby to w sposób omówiony poprzednio dla sposobu szybkiego pisania na maszynie. Ponadto, jeśli nowe słowo posiada kod słowny, który nie jest unikalny to znaczy, że są inne słowa z tym samym kodem słownym, to użytkownik wprowadziłby również to nowe słowo do słownika ASR już skojarzonego z tym kodem słownym.

Element rozpoznawania mowy może być użyty z urządzeniem do szybkiego pisania do umieszczenia znaków interpunkcyjnych, do pisania dużych liter, do cofania i innych rodzajów funkcji. Rozkaz głosowy byłby wtedy rozpoznawalny, w wyniku czego zrealizowany zostałby rozkaz żądany.

Proces analizowania słowa wypowiedzianego do mikrofonu jest zmniejszony w złożoności poprzez powiązanie systemu ASR ze sposobem szybkiego zapisania kodu słownego według niniejszego wynalazku, ponieważ liczba słów w systemie ASR, która wymaga analizy na bieżąco ograniczona jest do liczby słów skojarzonych z kodem słownym wprowadzonym przez maszynistkę, gdy maszynistka wypowiedziała słowo do mikrofonu. Nie jest konieczne próbowanie przeprowadzania identyfikacji wypowiedzianego słowa z całego słownika systemu ASR, a jest tylko konieczne rozróżnienie słowa od innych słów, które są przypisane do tego samego kodu słownego.

Ponadto dane wejściowe kodu słownego udzielają informacji co do długości słowa, informacji codo rozpoczęcia i zakończenia słowa (przez użytkownika uderzającego w klawisz odstępu lub klawisz interpunkcji) i ponieważ każde uderzenie klawisza skutkuje tym, że tylko pewne litery skojarzone są z tą pewną informacją co do ewentualnych liter przy każdym miejscu na słowie. Połączenie dwóch systemów może zmniejszyć całkowitą ilość czasu potrzebnego do edycji i z małą liczbą klawiszy prędkość pisania może być bardzo szybka. Sposób szybkiego pisania kodu słownego może być użyty jako element pomocniczy dla systemu ASR w celu wspomożenia systemu ASR, gdy słowo wypowiedziane do mikrofonu nie mogłoby być zidentyfikowane lub do napisania słowami, że nie mogłoby być zidentyfikowane, do napisania nowymi słowami, które mają być wprowadzone do programu ASR i do napisania tekstu ze słownikiem nie zawartym w systemie ASR.

W innym przykładzie wykonania wynalazku, klawiatura może być skonfigurowana tak, że ma zestaw 2 do 4 lub więcej klawiszy w górnym rzędzie, a identyczny zestaw klawiszy w dolnym rzędzie, który położony jest bezpośrednio poniżej rzędu górnego. Zatem, każdy klawisz w górnym rzędzie jest identyczny z każdym poszczególnym klawiszem w rzędzie dolnym, przy czym każdy klawisz skojarzony jest z tą samą literą lub literami.

Użytkownik może dokonać przełączenia pomiędzy tymi rzędami, aby wskazać, że zaczyna być pisane nowe słowo oraz że powinien być wprowadzony odstęp. Oznacza to, że użytkownik wpisuje pierwsze słowo uderzając w klawisze górnego rzędu, drugie słowo uderzając w klawisze drugiego rzędu, a trzecie słowo - poprzez klawisze w górnym rzędzie. Za każdym razem, gdy użytkownik przełącza rzędy, system rozpoznawałby, że wprowadzane jest nowe słowo i że odstęp powinien poprzedzać pierwszą wpisaną literę. Zatem jest jasne, że ten rodzaj klawiatury może być zaprojektowany dla wszelkich odpowiednich konfiguracji i nie musi być ograniczony jeśli chodzi o wymiary, kształt lub liczbę klawiszy.

W innym wykonaniu wynalazku użytkownik może napisać bez konieczności umieszczenia spacji pomiędzy słowami. To eliminuje potrzebę uderzenia w klawisz pojedynczego odstępu lub w klawisz, który przypada na około 25% całego pisanego tekstu. Dla większości słów i zdań jest łatwe rozszyfrowanie napisanego tekstu, w którym słowa nie są oddzielone spacją. Na przykład, rozważając wyrażenie „all”. System przeznaczony jest do dodania spacji, gdy każde kompletne słowo zostało napisane.

PL 192 358 B1

Zatem, gdy wprowadzone są słowa „the time for”, to system rozpoznawałby, że każde było słowem i dodawałby spację.

Jednak mogą zaistnieć przypadki, w których najkrótsze słowo nie jest pożądanym słowem. Na przykład, przy pisaniu wyrażenia „now is the time, najkrótsze pierwsze słowo jest „no. Litera „w jest wówczas testowana przez dodanie jednej litery co jakiś czas dla określenia czy występuje kod słowny, który pasuje do takiego zdania (to znaczy, że pamięć przeszukiwana jest dla odnalezienia pasującego kodu słownego) i tak słowo „wist byłoby znalezione w pamięci tak, że wyrażenie mogłoby być wprowadzone jako „no wist he time. Jednak użytkownik potrzebuje tylko wprowadzić spację po literze „w dla całego wyrażenia, aby je skorygować. Ponadto, jeśli słowo „wist nie było umieszczone w pamięci, to litera „w byłaby testowana z wcześniejszym słowem „no tak, że system rozpoznawałby, że słowo „now miało być wprowadzone. Zatem użytkownik być może, że będzie musiał dokonać nieco edycji w czasie pisania.

Eliminacja „klawisza odstępu może być testowana w programie komputerowym i jeśli nie ma żadnych innych możliwości dekodujących niektóre „klawisze odstępu mogą być wyeliminowane, a tekst może być zapisany lub przeniesiony bez tych „klawiszy odstępu. Na przykład słowa „IN THE, po których następuje wiele słów, takich jak słowo „compaction, nie ma żadnych innych możliwości. Oznacza to, że „klawisz odstępu może być wyeliminowany pomiędzy słowem „IN i „THE, ale nie mógłby być wyeliminowany ponownie aż do końca słowa „compaction lub słowa brzmiałyby „compact ion, co oczywiście ma zupełnie inne znaczenie.

Również, gdy w trybie pisania tekstu użytkownik może wybrać wykluczenie klawisza odstępu pomiędzy słowami, które użytkownik mógł wybrać po to, aby były one albo szczególną liczbą słów, albo liczbą wybraną losowo, co wymagałoby więcej edycji. Dla tej grupy liter komputer mógłby wyświetlić wszystkie możliwości i użytkownik mógłby odpowiednio dokonać własnego wyboru. Na przykład, jeśli słowa „IN THE COMPACTION MODE nie miały spacji aż do miejsca po słowie MODE, użytkownik miałby następujące możliwości:

„IN THE COMP ACT ION MODE „IN THE COMPACT ION MODE „IN THE COMP ACTION MODE „IN THE COMPACTION MODE

Użytkownik wybrałby jedno z tych czterech wyrażeń albo program mógłby być przeznaczony wyłącznie do pokazania najkrótszych słów dopóki wszystkie litery nie byłyby wykorzystane i użytkownik dokonałby edycji przez przesunięcie słów razem.

Klawiatura 6-klawiszowa dałaby w efekcie w przybliżeniu 2500 słów, które wymagają edycji (to jest, słowa musiałyby być przesunięte do wiersza początkowego). Przy zastosowaniu reguł składni i statystycznej informacji odnośnie częstotliwości użycia pewnych słów z innymi słowami ilość wymaganej edycji byłaby zredukowana.

Pewne znaki takie jak apostrof, dwukropek, średnik, łącznik rozpoznawane są jako skojarzone z sąsiednimi literami. Na przykład, apostrof wskazuje, że poprzednie i następne litery mają być pogrupowane razem, z pewnymi wyjątkami (tak jak wtedy, gdy wskazuje się posiadanie słowa w liczbie mnogiej), zaś dwukropek lub średnik są dołączane do wcześniejszej litery i za nimi występuje spacja. Klawisz odstępu jest najłatwiejszy do wyeliminowania, gdy występuje w szerokich klawiaturach, takich jak te, które mają konfiguracje z 15-18 klawiszami, ponieważ istnieje mało kodów słownych, które są skojarzone z więcej niż jednym słowem.

Wracając do fig. 23, system 200 również posiada szczególne zalety do wykorzystania z konwencjonalnymi komputerowymi urządzeniami wejściowymi 220 osadzonymi na dłoni lub palcu. Urządzenie wejściowe 220 osadzone na palcu pokazane jest ogólnie przez blok 220, który reprezentuje wszelkie odpowiednie urządzenia 220 osadzone na palcu, takie jak te opisane w opisie stanu techniki podanym powyżej. Urządzenie wejściowe 220 ogólnie posiada przełączniki 222, które umieszczone są dokoła palców użytkownika lub jego ręki. System 100 może również być zaopatrzony w klawiaturę 210, jeden lub więcej wejściowych paneli wyboru 202 i wszelkie inne odpowiednie elementy składowe, takie jak urządzenie wyświetlające pokazane na fig. 1. Wejściowy panel wyboru 202, jak również urządzenie wejściowe 220 osadzone na palcu połączone są z komputerem 10 zgodnie z dobrze znanymi sposobami.

Korzystnie dostarczone są dwa urządzenia wyjściowe 220 osadzone na palcu, po jednym na każdej dłoni użytkownika. Oczywiście system 200 może mieć pojedyncze urządzenie wejściowe 220 osadzone na palcu, jak pokazano, tak, aby użytkownik miał jedną rękę wolną do operowania na kla32

PL 192 358 B1 wiaturze 210 i/lub wejściowy panel wyboru 202. System 200 może działać z każdą odpowiednią liczbą przełączników 222 i mogą to być tylko trzy lub cztery przełączniki 222 na każdej dłoni.

Jedna lub więcej liter, znaki, symbole lub rozkazy przypisane są do wybranych przełączników222, klawiszy 206, 212, kombinacji przełączników 222 lub kombinacji przełączników 222 i klawiszy 206, 212. Ponadto jeden lub więcej kodów skojarzony jest z każdym przełącznikiem 222 i każdy jest określony przez kombinację przełączników 222 i klawiszy 206.

Użytkownik wyposażony w urządzenie wejściowe 220 osadzone na palcu naciska wówczas przełącznik 222 znajdujący się na jednym lub kilku klawiszach 206 panelu wyboru 202, klawiszach212 klawiatury 210 i/lub z płaskiej powierzchni (o krągłej, n ie pokazanej), takiej jak stół lub blat. Korzystnie jednak urządzenie wejściowe 220 osadzone na palcu używane jest w połączeniu z jednym lub kilkoma wejściowymi urządzeniami wyboru lub panelami 202. Wejściowy panel wyboru 202 posiada podatny blok 204, który obejmuje kilka wejściowych klawiszy 206 (pokazanych ogólnie liniami kreskowymi).

Dla celów ilustracji, użytkownik może nacisnąć przycisk 222 urządzenia wejściowego 220 osadzonego na palcu, które jest założone na prawy palec wskazujący użytkownika i korzystnie czubek palca użytkownika, przez naciśnięcie przełącznika 222 do stołu. Tylko uruchomieniu tego przełącznika 222 może być przypisany kod wejściowy osiem. Kod osiem, z kolei, może być skojarzony z literami „m, „n i „o. Jednak jeśli użytkownik uderza ten sam przełącznik na pierwszym klawiszu 206 z pierwszego wejściowego panelu wyboru 202, to ta kombinacja może, na przykład, być skojarzona z kodem wejściowym dziewięć. Kod wejściowy dziewięć, z kolei, może być skojarzony z literą „m (która jest podzestawem liter skojarzonych z kodem osiem) lub literą „q. Z drugiej strony, użytkownik może natomiast uderzyć w ten sam przełącznik 222 na pierwszym klawiszu 206 drugiego wejściowego panelu wyboru 202. Ta kombinacja może być skojarzona z kodem wejściowym dziesięć, który może być skojarzony z rozkazem instrukcji, aby przesunąć wyświetlony kursor do góry.

Oczywiście, każda odpowiednia liczba klawiszy 206 i podkładek 202 może być wykorzystana ijest bardzo duża ilość kombinacji klawiszy i związanych z nimi znaków lub rozkazów skojarzonych zkażdym z kodów wejściowych, które mogą być również wybrane. System może być skonfigurowany tak, aby umożliwić użytkownikowi wybór z gamy konfiguracji mających przycisk 222 i klawisz 206 osadzony na palcu lub określenie konfiguracji. Ponadto, jak nadmieniono powyżej, urządzenie 220 osadzone na palcu może być użyte w połączeniu z klawiszami 212 konwencjonalnej klawiatury 210.Itak, na przykład, uruchomienie przełącznika 222 urządzenia wejściowego 220 skojarzone jest z innym kodem w pamięci niż gdyby ten sam przełącznik był naciśnięty w połączeniu z klawiszem 212 konwencjonalnej klawiatury 210.

W korzystnym przykładzie wykonania wejściowy panel wyboru 202 ma cztery wejściowe klawisze 206, które położone są poniżej bloku 202. Zapewnione są też dwa wejściowe panele 202, które użytkownik może umieścić obok siebie, jeden powyżej drugiego lub w innym układzie. Wejściowe klawisze 206 mogą być wszelkimi konwencjonalnymi klawiszami mechanicznymi uruchamianymi przez nacisk takimi, jakie można znaleźć na klawiaturach standardowych, klawiszem uruchamianym pojemnościowo lub każdym innym dobrze znanym klawiszem. Każdy blok 204 może również być zaopatrzony w nakładkę (nie pokazaną), która identyfikuje znaki lub rozkazy skojarzone z konkretnym położeniem na wejściowym urządzeniu wyboru 202.

Nawiązując do fig. 24(a) pokazany jest inny wynalazek, w którym klawisze 302 mają kształt konturu, aby pomóc użytkownikowi przy położeniu swojej ręki wśród klawiszy 302 bloku klawiszy 300. Klawisze 302 mogą być używane jako część systemu do szybkiego pisania opisanego powyżej lub wraz z jakimkolwiek urządzeniem mającym klawisze. Konturowe klawisze 302 są szczególnie przydatne dla klawiatur mających małą liczbę klawiszy, takich jak kalkulatory, telefony, a zwłaszcza telefony samochodowe itp.

Figura 24(a) pokazuje klawisze konturowe 302 użyte wraz ze specjalnie zaprojektowaną klawiaturą 9-klawiszową lub z blokiem klawiszy 300. Blok klawiszy 300 posiada rząd górny 304, środkowy rząd 306 i dolny rząd 308. Kształt klawiszy 302 zasadniczo przedstawiony jest za pomocą linii konturowych. Jak pokazano, klawisze środkowe 310, 312 odpowiednio górnego i dolnego rzędu 304, 308 ogólnie pochylone są do dołu w kierunku rzędu środkowego 306 bloku klawiszy 300, jak pokazano na fig. 24(b). Podobnie, środkowe klawisze boczne 314, 316 nachylone są do dołu w kierunku środka kolumny klawiszy. Klawisze środkowe 310, 312, 314, 316 korzystnie posiadają zakrzywione lub paraboliczne nachylenie, które może być też liniowe.

PL 192 358 B1

Każdy z klawiszy narożnych 318, 320, 322, 324 również posiada nachyloną powierzchnię. Klawisze narożne 318-324 ogólnie nachylone są do wewnątrz i skierowane są w kierunku środka bloku klawiszy 300. Jak pokazano na fig. 24(c) klawisze narożne 318-324 korzystnie tworzą zakrzywioną powierzchnię, która jest skonfigurowana do kształtu palca użytkownika. Jednak, klawisze narożne mogą być też kształtowane z powierzchnią liniową. Klawisz środkowy 326 jest płaski.

Kształt klawiszy konturowych 302 wskazuje położenie dłoni użytkownika na bloku klawiszy 300 w chwili ich dotykania. Każdy klawisz 302 ogólnie zwrócony jest w kierunku klawisza środkowego 326 tak, aby użytkownik był w stanie wyczuć położenie względne swojej dłoni poprzez dotykanie któregokolwiek z klawiszy 302. Użytkownik będzie zapoznany ze znakami, do których przypisany jest każdy klawisz 302 i nie będzie musiał patrzeć w dół na blok klawiszy 300, aby przekonać się, który klawisz został naciśnięty lub które znaki zostały wybrane. Klawisze konturowe 302 posiadają szczególne zalety, gdy używane są z systemem 100, który zapewnia klawiatury o mniejszych wymiarach.

Stosownie do tego, istnieje wiele sposobów, w których klawisze mogą mieć kształt konturów tak, aby użytkownik mógł wyczuć położenie względne poszczególnych klawiszy. Kontury korzystnie stanowią funkcję kształtu ogólnego, wielkości i rozmieszczenia klawiszy. Klawisze konturowe mogą być realizowane dla wszelkich wielkości i kształtów klawiatur. Na przykład, w klawiaturze, która ma 4 rzędy i kolumny, dla całkowitej liczby 16 klawiszy, wiersz górny byłby skonfigurowany jak na fig. 24(a), z klawiszem środkowym 310 dodanym pomiędzy klawiszami narożnymi 318, 320. Wiersz dolny oraz kolumny lewa i prawa byłyby skonfigurowane w podobny sposób, a 4 środkowe klawisze mogą być płaskie, jak z klawiszem środkowym 326.

Klawisze wcześniej istniejących klawiatur są zwykle wykonane z rurką przechodzącą w kierunku do dołu, która połączona jest z wałkiem wystającym z klawiatury w kierunku do góry. Zatem, konwencjonalny (to jest, nie konturowy) klawisz może być łatwo usunięty przez podważenie klawiszy. Stosownie do tego, pierwotne klawisze klawiatury mogą być usunięte i zastąpione klawiszami konturowymi. Tak więc, konturowe wkładki lub części mogą być przymocowane do klawiszy wcześniej istniejących klawiatur w celu nadania tym klawiszom kształtu. Wkładki mogą być przymocowane każdym odpowiednim klejem lub tym podobnym materiałem. Ponadto, klawisze lub wkładki mogą być wykonane z każdego materiału, takiego jak sztywne tworzywo sztuczne, guma i inne materiały używane tradycyjnie do kształtowania klawiszy, przy czym nie każdy klawisz musi być kształtowany.

Inne konfiguracje dla klawiatury pokazane są na załączonym rysunku i w tabelach. Konfiguracjom tym przypisane są litery, od 9 do 14 klawiszy na tych klawiaturach przeznaczonych jest do wprowadzenia danych przy użyciu jednej ręki, a 12 do 18 klawiszy na tych klawiaturach przeznaczonych jest do wprowadzenia danych przy użyciu dwóch rąk.

Inne klawisze na klawiaturze to klawisze: do interpunkcji, klawisz wprowadzający, sterujący, odstępu, cofania, liczbowe, do wykreślania i wyboru poszczególnych liter i sekwencji liter i do innych celów.

Ujawniony system może być zrealizowany na standardowej klawiaturze. Także klawisz przesunięcia może być przeznaczony do przesunięcia ze stawu klawiszy z jednej grupy zastosowań do drugiej i przez to zmniejszyć liczbę klawiszy wymaganych na klawiaturze, na przykład, taka klawiatura z50 klawiszami pokazana jest na fig. 50.

Wiele z klawiatur pokazanych na załączonym rysunku najczęściej umieszcza używane litery w wierszu środkowym (również nazywanym rzędem lub wierszem podstawowym), powyżej którego zwykle położone są palce w chwili rozpoczynania pisania, co daje w efekcie najmniejsze przesunięcie i przyczynia się do szybszego i mniej męczącego pisania. Na przykład, wierszowi środkowemu klawiatury pokazanemu na fig. 31a, przypisane są litery, które używane są w 67% czasu. Wybór liter umieszczonych na tym samym klawiszu dokonany został w oparciu o informację z fig. 22a i 22b, wcelu osiągnięcia niskiej częstotliwości występowania niepożądanych słów skojarzonych z wprowadzanymi danymi dla zamierzonego słowa i dla przejrzenia słów, które pochodzą z tego samego wejścia tak, aby liczba zwykle używanych słów, która wynika z tej samej klawiatury została zminimalizowana.

Rozmieszczenie liter na klawiaturze i liczby klawiszy, do których przypisane są litery, jest takie, że ich położenie jest łatwe do zapamiętania. Przykładem łatwej do zapamiętania klawiatury jest klawiatura, która może łatwo być przywoływana do pamięci przez użytkownika, bez spoglądania na litery umieszczone na klawiaturze. Porządek alfabetyczny samogłosek, który koresponduje z porządkiem alfabetycznym całego alfabetu może sprawić, że przypisania liter do klawiatury jako łatwiejsze do zapamiętania (patrz fig. 31 a). W pokazanych konfiguracjach jedna lub wiele spółgłosek przypisane są do klawisza, do którego przypisana jest samogłoska i te spółgłoski znajdują się ogólnie w porządku alfabetycznym względem samogłoski. W większości przypadków przypisania liter są następujące „ab,

PL 192 358 B1 „ef”, „ijk, „opq i „tu. Kiedy ten zestaw od „ab do „tu jest w porządku pokazanym powyżej, to będzie on nazywany jako „alfabetyczny zestaw samogłosek/spółgłosek.

Dołączony rysunek podzielono na trzy grupy w oparciu o:

(a) pionową lub poziomą orientację porządku alfabetycznego „zestawu samogłosek/spółgłosek i położenie tego zestawu (na przykład, rząd górny lub środkowy) i (b) pionową i lub poziomą orientację porządku alfabetycznego całego alfabetu liter.

Wzór #1: na fig. 31a do e i fig. 34a do d „zestaw samogłosek/spółgłosek umieszczony jest poziomo w rzędzie środkowym klawiszy, a powyżej i/lub poniżej każdego z tych klawiszy występują spółgłoski w porządku alfabetycznym względem klawisza w rzędzie środkowym. Ogólny układ alfabetyczny ma wzór pionowy.

Wzór #2: na fig. 32a do ei fig. 35a do e „zestaw samogłosek/spółgłosek przesuwa się poziomo w poprzek rzędu górnego klawiszy po lewej stronie klawiatury, a następnie w poprzek środkowego rzędu po prawej stronie klawiatury. Ogólny wzór alfabetyczny całego alfabetu ma postać wzoru pionowego.

Wzór #3: na fig. 33a i 33b „zestaw samogłosek/spółgłosek ma wzór pionowy. Ogólny wzór alfabetyczny całego alfabetu ma postać wzoru poziomego.

W odniesieniu do pionowego lub poziomego alfabetycznego występowania liter na klawiszach, wzór alfabetyczny „zestawu samogłosek/spółgłosek i ogólny wzór alfabetyczny wszystkich liter w alfabecie są w przeciwnych kierunkach we wzorach 1, 2 i 3, to znaczy, że gdy jeden wzór jest pionowy, to drugi jest poziomy. To przeplecenie stanowi zaletę przy zapamiętaniu klawiatury. Poprzez przypomnienie sobie położenia samogłosek użytkownik może umieścić spółgłoski w porządku alfabetycznym w stosunku do samogłoski i odwrotnie.

Wszystkie załączone rysunki nie zachowują związku „zestawu samogłosek/spółgłosek i całego alfabetu opisywanego powyżej. Jednak, wszystkie one mają ogólny porządek alfabetyczny. Litery, aby znaleźć się na tym samym klawiszu zostały uważnie wybrane dla zachowania porządku alfabetycznego i dla zminimalizowania liczby niepożądanych słów.

Osoba stosująca ten system może wybrać preferowaną klawiaturę biorąc pod uwagę:

(1) układ klawiszy na klawiaturze - wzór schodkowy lub prostokątna siatka, (2) preferencje odnośnie pisania przy pomocy obu rąk lub tylko prawą ręką, lub tylko lewą ręką, (3) układ liter na klawiszach, to znaczy preferencje użytkownika w odniesieniu do preferowanych konfiguracji 1, 2 lub 3, (4) liczbę klawiszy do których przypisane zostały litery.

Patrz fig. 59 będąca podsumowaniem rozwiązań klawiatur w odniesieniu do powyższych rozważań.

Poniższy schemat opisuje załączone konstrukcje klawiatur.

Ta bela 9

Figura #	Schodkowa	Prostokątna	Konfiguracja	Wzór #	Klawisz #
1	2	3	4	5	6
31a	x		Obie	1	17
31b	x		Obie	1	16
31c	x		Obie	1	15
31d	x		Obie	1	14
31e	x		Obie	1	12
32a	x		Obie	2	17
32b	x		Obie	2	16
32c	x		Obie	2	15
32d	x		Obie	2	14
32e	x		Obie	2	12
33a	x		Obie	3	17

PL 192 358 B1 ciąg dalszy tabeli 9

1	2	3	4	5	6
33b	x		Obie	3	16
33c	x		Obie	Cała pozioma	15
33d	x		Obie	Cala pozioma	14
33e	x		Obie	Cała pozioma	12
34a	x		Lewa	ub prawa	1	14
34b	x		Lewa	ub prawa	1	13
34c	x		Lewa	ub prawa	1	12
34d	x		Lewa	ub prawa	1	11
34e	x		Lewa	ub prawa	1	10
35a	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	12
35b	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	11
35c	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	10
35d	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	10
35e	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	11
35f	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	9
36a	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	14
36b	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	13
36c	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	12
36d	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	11
36e	x		Lewa	ub prawa	Cała pozioma	10
37a	x		Tylko lewa	1	13
37b	x		Tylko lewa	1	12
37c	x		Tylko lewa	1	10
51a	x		Tylko lewa	Cała pionowa	13
5łb	x		Tylko lewa	Cała pionowa	12
51c	x		Tylko lewa	Cała pionowa	11
51d	x		Tylko lewa	Cała pionowa	10
51e	x		Tylko lewa	Cała pionowa	9
52a	x		Tylko lewa	Cała pozioma	14
52b	x		Tylko lewa	Cała pozioma	13
52c	x		Tylko lewa	Cała pozioma	12
52d	x		Tylko lewa	Cała pozioma	11
52e	x		Tylko lewa	Cała pozioma	10
53a		x	Obie	2	12
54a		x	Obie	1	15
54b		x	Obie	1	17
57e		x	Lewa lub prawa	3	15

PL 192 358 B1 ciąg dalszy tabeli 9

1	2	3	4	5	6
57f		x	Lewa lub prawa	1	15
58H		x	Lewa lub prawa	Cała pionowa	10
54c		x	Obie	1	12
55a		x	Obie	3	16
55b		x	Obie	3	17
55c		x	Obie	3	12
56a		x	Obie	2	12
57a		x	Lewa lub prawa	-	15
57b		x	Lewa lub prawa	2	15
57c		x	Lewa lub prawa	2	12
58G		x	Lewa lub prawa	Cała pionowa	16
58a		x	Lewa lub prawa	Cala pozioma	9
58b		x	Lewa lub prawa	Cała pozioma	15
58c		x	Lewa lub prawa	Cała pozioma	12
58d		x	Lewa lub prawa	Cała pozioma	10
58f		x	Lewa lub prawa	Cała pozioma	10
58e		x	Lewa lub prawa	Cała pionowa	9

Użytkownik zdecyduje, który wzór preferuje. Użytkownik może życzyć sobie rozpocząć pisanie na małej klawiaturze i stopniowo przechodzić do klawiatury z większą ilością klawiszy. Dla celów ilustracyjnych, przedstawiono następujący przykład, jeśli chodzi o pisanie słowa i monitor obserwowany przez użytkownika. Gdy słowo „FRIEND wprowadzone jest przy użyciu klawiatury pokazanej na fig. 31a, to naciśnięte są klawisze z literami pokazanymi w środku klawisza. Monitor wówczas odczytałby EF, R, IJK, EF, N, D. Gdyby użytkownik zobaczył na monitorze tę sekwencję liter to miałby pewną trudność w rozpoznaniu słowa FRIEND. Ponadto, gdyby wyświetlenie pożądanego słowa pojawiło się na ekranie po wprowadzeniu wszystkich liter, to użytkownik nie wiedziałby czy popełniony został błąd w pisowni, aż do chwili napisania tego słowa.

Jednak, gdyby użytkownik zobaczył szereg wyświetlonych znaków pokazanych na fig. 40, przykład 5 dla słowa „friend, to operator mógłby skupić się na wierszu zaczynającym się od literyi mógłby zobaczyć słowo, które jest tworzone, gdy każda litera została wprowadzona i wówczas miałby on większe szansę wychwycić błąd. Ponadto, wiele maszynistek może uważać za pomocne możliwość zobaczenia słowa, które jest w trakcie pisania, a nie wtedy, kiedy jest ono zakończone.

Sposób I

Pierwszy z czterech sposobów jest omówiony poniżej dla użytkownika, aby zobaczyć słowo będące w trakcie pisania, gdy każda litera jest wprowadzana, nawet jeśli więcej niż jedna litera przypisana jest do niektórych z klawiszy. Sekwencja terminu słownego używana jest w tym ujawnieniu dla opisania szeregów liter, które mogą lub nie mogą być słowem. Sekwencja terminu słownego używana jest, aby wyrazić, że użytkownik może wprowadzić każdą sekwencję liter. Wtych wyjaśnieniach zakłada się, że klawiaturę QWERTY używa się do wprowadzenia liter. Jednak mogłaby to być klawiatura, wktórej klawisze nie są schodkowe, ale występują w układzie prostokątnej siatki. Również niektóre kody inne niż kod ASCII mogłyby być tu użyte.

Ponadto przełączniki, które są zamknięte, gdy klawisz na klawiaturze QWERTY jest naciśnięty, mógłby być zamknięty przy użyciu innych elementów, takich jak okno; przy czym zasadnicze cechy tego ujawnienia są w dalszym ciągu wykorzystywane. Klawiatura QWERTY pokazana na fig. 31a jest standardowym układem dla liter dla większości klawiatur komputerowych. Przypisania liter w klawiatuPL 192 358 B1 rze QWERTY zwane dalej jako „litery QWERTY pokazane są w górnym prawym rogu klawiszy na klawiaturze z fig. 31a.

Inne litery mogą być przypisane do klawiszy, na przykład litery napisane w środku klawiszy zfig. 31a. Litery pokazane w kolumnie I i kolumnie II z fig. 38 opierają się na przypisaniach liter pokazanych na fig. 31a. Litery pokazane w środku klawiszy (jak pokazano na fig. 31a) są literami przypisanymi dla zrealizowania sposobu pisania zgodnego z tym ujawnieniem i tu nazywane „literami przedefiniowanymi. Kiedy klawisz na klawiaturze QWERTY zostaje naciśnięty, to kod SCANE dla tego klawisza, który jest określony przez jego położenie na klawiaturze, transmitowany jest do komputera, gdzie program normalnie tłumaczyłby kod SCAN na kod ASCII dla litery QWERTY.

W celu wyświetlenia „litery przedefiniowanej, zamiast litery QWERTY, konieczne jest przetłumaczenie kodu SCAN (lub kodu ASCII dla litery QWERTY) na kod ASCII dla „liter przedefiniowanych.

Aby na ekranie pojawiło się słowo „friend, przy naciśnięciu każdego klawisza, program (1) spowoduje, że każda przedefiniowana litera zostanie wyświetlona po jej wprowadzeniu, (2) ten program określi, gdzie każda litera przedefiniowana powinna być wyświetlona i (3) określi, które z pewnych liter lub sekwencji wprowadzonych wcześniej powinny być usunięte tak, aby zachować odstęp dla następnego wiersza tekstu, który ma być wyświetlony.

Figura 39 pokazuje jak wyświetlane są litery po wprowadzeniu słowa. To jest pokazane w zdaniu „Heis very frail. Przypisania liter pokazane na fig. 31a użyte są w przykładach wykorzystanych do wyjaśnienia. Pierwszy klawisz naciśnięty w celu wyświetlenia słowa FRAIL jest klawiszem, do którego przypisane są litery „E i „F. Pierwsza litera („E) umieszczona jest w wierszu podstawowym po ostatnim słowie wprowadzonym wcześniej (słowo „very) i litera „F wyświetlana jest poniżej litery „E. Każde słowo w słowniku umieszczone jest w pamięci wykorzystującej kod ASCII dla każdej litery alfabetu. Kiedy klawisz jest naciśnięty, to program (taki jak urządzenie rozszerzające klawiatury lub sterowniki klawiatury lub program makro) monitoruje kod SCAN gdy jest on otrzymany i tłumaczy go na kod ASCII dla „litery przedefiniowanej przypisanej do tego klawisza. Zawsze gdy używane są takie terminy jak urządzenie rozszerzające klawiatury lub sterownik klawiatury, to terminy te obejmują podobne programy software, które mogą być użyte dla tego celu.

Kod ASCII jest wówczas używany do przeszukiwania słownika dla określenia, czy znajduje się słowo w słowniku przy tej samej sekwencji liter. Jednak litera(y) przedefiniowana(e) dla wprowadzonej pierwszej litery/liter może/mogą być wyświetlona(e) bez takiego przeszukiwania, ponieważ każda litera alfabetu jest pierwszą literą słowa. Kod ASCII dla liter przedefiniowanych odpowiada kodowi ASCII użytemu dla liter w pliku słownika.

Gdy każdy klawisz naciśnięty jest po pierwszym wprowadzeniu danych, to kod ASCII dla liter przedefiniowanych wykorzystany jest dla określenia, czy znajduje się jakieś słowo w pliku słownika ztaką samą sekwencją liter wcześniej wprowadzoną wraz z bieżącym wprowadzaniem danych.

Kod ASCII, który został wprowadzony dla liter przedefiniowanych odpowiada kodowi ASCII dla liter słów w słowniku. Kiedy klawisz z jedną lub wieloma literami przedefiniowanymi przypisanymi do niego jest naciśnięty, to każda litera przedefiniowana przypisana do tego klawisza testowana jest oddzielnie dla określenia czy istnieje jakieś słowo w słowniku, które odpowiada wcześniej wprowadzonym sekwencjom i testowanej literze. Jeśli stwierdzi się zgodność, litera testowana zostaje wyświetlona.

Na przykład, jeżeli słowo „friend zostaje wprowadzone, to pierwsza litera „f wprowadzona jest bez przeszukiwania słownika pod kątem dopasowania, ponieważ każda litera jest pierwszą literą słowa. Dopasowanie dla drugiej litery może być znalezione w słowie „fracas, a dopasowanie dla trzeciej litery, „I może być znalezione w słowie „friable. Następnie te dopasowania dla pozostałych liter znalezione są w słowie „friend. Ponieważ w tym przykładzie dopasowanie jest stwierdzone dla każdego wprowadzenia danych, to sekwencja byłaby umieszczona na monitorze po jej wprowadzeniu.

Jednak, jeśli litera została wprowadzona i dopasowanie nie zostało stwierdzone, to wyświetlony byłby komunikat na ekranie, taki jak „No MATCH Found. Kiedy to ma miejsce, użytkownik powinien uświadomić sobie, że albo (1) popełniony został błąd w pisowni lub (2), że wprowadza on sekwencję liter nie występującą na liście słownika. Użytkownik może zdecydować, w każdym przypadku, o kontynuacji pisania. Gdyby użytkownik nacisnął wówczas klawisz, do którego jedna lub więcej niż jedna litera została przypisana, to wtedy każda z tych liter byłaby dodana do sekwencji wprowadzonej przed wyświetleniem „NO MATCH FOUND. Użytkownik mógłby w każdej chwili wybrać sekwencję, która jest poprawna do tego miejsca i tym samym wyeliminować wszelkie inne sekwencje oraz kontynuować dodanie liter do sekwencji, aż będzie ona kompletna. Sposoby do zrealizowania tej procedury są omówione pełniej w dalszej części niniejszego ujawnienia.

PL 192 358 B1

Po ukończeniu przez użytkownika wprowadzania danych dla „pożądanej sekwencji (wywołaj tę „sekwencję A), może być wyświetlona więcej niż jedna sekwencja (określana jako „sekwencja A, A1, A2, ... An). Użytkownik wybrałby wówczas pożądaną sekwencję, która byłaby albo (a) w wierszu podstawowym lub „w równoważnym wierszu do wiersza podstawowego lub (b) w wierszu poniżej wiersza podstawowego, jak pokazano na fig. 40, przykład # 3, jeżeli pożądane słowo było „relax, a nie słowem „relay. „Równoważny wiersz do wiersza podstawowego oznacza, że nie istnieje żadne inne słowo w wierszu podstawowym i że sekwencja żądana przez użytkownika jest na górze listy wszelkich sekwencji poniżej wiersza podstawowego. Przykład powyższego można znaleźć na fig. 40, przykład 8, kolumna 5. Określenie używane dalej w „wierszu podstawowym lub „rzędzie podstawowym obejmuje sekwencje, które stanowią „ekwiwalent dla występowania w „wierszu podstawowym.

Jeżeli „sekwencja A jest w „wierszu podstawowym, to użytkownik nacisnąłby wówczas klawisz odstępu. W rezultacie (1) sekwencja(e) poniżej wiersza podstawowego zostałyby wyeliminowane, a (2) odstęp (wywołaj ten „Odstęp X) wymagany pomiędzy „sekwencją A i pierwszą literą następnej do wprowadzenia będzie zachowany. Jeżeli „sekwencja A jest poniżej wiersza podstawowego, wprowadzenie „Input X, które jest wynikiem naciśnięcia klawisza lub innych elementów opisanych poniżej powoduje (1) że „sekwencja A przesuwa się do wiersza podstawowego, (2) że inne sekwencje (powyżej i poniżej „sekwencji A) zostaną usunięte i (3) że „odstęp X będzie zachowany. „Input X może być rozpoczęty przez każdy z sześciu sposobów opisanych poniżej.

(1) Przez naciśnięcie „klawisza wyboru #1: jeśli „sekwencja A znajduje się jeden wiersz poniżej wiersza podstawowego, a „klawisz wyboru #1 jest wciśnięty jeden raz. Każdy dodatkowy wiersz, od którego „sekwencja A znajduje się poniżej wiersza podstawowego wymagałaby dodatkowego naciśnięcia na klawisz wyboru # 1.

(2) Przez naciśnięcie „klawisza wyboru #2: (a) jeśli „sekwencja A znajduje się dwa wiersze poniżej wiersza podstawowego, a „klawisz wyboru #2 jest wciśnięty jeden raz; (b) jeśli „sekwencja A znajduje się trzy wiersze poniżej wiersza podstawowego, a klawisz wyboru #2 jest naciśnięty dwa razy; (c) każdy dodatkowy wiersz, od którego „sekwencja A znajduje się poniżej wiersza podstawowego wymagałaby dodatkowego naciśnięcia na „klawisz wyboru #2.

(3) Przez naciśnięcie klawisza przewijania.

(4) Przez podświetlanie „sekwencji A lub przez użycie urządzenia wskazującego.

(5) Przez naciśnięcie liczby umieszczonej obok każdej sekwencji lub przez wypowiedzenie tej liczby do mikrofonu.

(6) Przez rozpoznanie głosu: program mógłby zapewnić, że jeśli znajduje się więcej niż jedna sekwencja umieszczona na liście, to słyszalny sygnał informowałby użytkownika o konieczności dokonania wyboru. Te wyrazy mogą być słyszalne. Użytkownik mógłby wybrać słowo lub litery poprzez ich udźwiękowienie. System rozpoznawania głosu identyfikowałby słowo lub litery przy pomocy potwierdzenia dostarczonego przez litery, które zostały wprowadzone.

„INPUT X powoduje, że odstęp jest wykonany pomiędzy „sekwencją A i pierwszą literą następnej sekwencji (odstęp X). Kiedy litera lub sekwencja jest przesunięta od miejsca poniżej wiersza podstawowego do wiersza podstawowego, to użytkownik może życzyć sobie, aby nastąpiło jego przesunięcie do wiersza podstawowego bez wprowadzenie „odstępu X, w celu przeprowadzenia:

(1) utworzenia „New Word, (2) uzupełnienia słowa po komunikacie na monitorze o brzmieniu „No Match Found lub (3) w celu lepszego skoncentrowania się na wprowadzaniu danych realizowanym przed jego zakończeniem.

Litera lub sekwencja może być przesunięta od miejsca poniżej wiersza podstawowego do wiersza podstawowego bez wprowadzania „odstępu X. Dwa sposoby do realizacji tego określone są jako „Input Y:

(1) użytkownik mógłby najpierw nacisnąć zamierzony klawisz funkcyjny, w celu wyjaśnienia, wywołaj ten ,,F(X) i następnie użyj „klawisze wyboru #1 i #2; lub (2) użytkownik mógłby użyć odmiennego zestawu klawiszy wyboru „klawisz wyboru #3 i „klawisz wyboru #4. „Klawisze wyboru #3 i #4 funkcjonowałyby odpowiednio podobnie jak „klawisze wyboru #1 i #2, z wyjątkiem tego, że nie powodowałyby, iż nie będzie wprowadzony „odstęp X.

Ponadto, bez naciśnięcia najpierw F(X), program może zapewnić, że „klawisz wyboru #1 i #2 może być użyty do przesunięcia pierwszej litery sekwencji od miejsca poniżej wiersza podstawowego do wiersza podstawowego bez wprowadzenia „odstępu X. Na przykład, „klawisz wyboru #1, jeśli został naciśnięty, mógłby powodować, że litera „F, w wierszu poniżej wiersza podstawowego na moPL 192 358 B1 nitorze #1, przykład 5, z fig. 40, zostanie przesunięta do wiersza podstawowego bez wprowadzenia odstępu X. Wybór pierwszej litery znacznie zmniejsza liczbę niezamierzonych wyświetleń sekwencji.

Jeżeli użytkownik nacisnął „klawisz wyboru #1 lub #2 dla przesunięcia „sekwencji A, jeszcze nie skończonej, do wiersza podstawowego bez pierwotnego naciśnięcia F1, to wprowadzony byłby „odstęp X. Aby to poprawić użytkownik mógłby dokonać cofnięcia albo przed albo bezpośrednio po wprowadzeniu następnej litery. Program rozpoznałby wówczas, że „sekwencja A była kontynuowana.

Jeżeli użytkownik spowodował, że litery lub sekwencje poniżej wiersza podstawowego zostały usunięte i że to było dokonane przez pomyłkę, to użytkownik mógłby umieścić wskaźnik wstawiania tak, aby był on umieszczony po wprowadzonej błędnie sekwencji do wiersza podstawowego i następnie przez naciśnięcie wyznaczonego klawisza funkcyjnego, sekwencja(e) usunięte byłyby wyświetlone. Użytkownik wybrałby wówczas pożądaną sekwencję.

Po skompletowaniu przez użytkownika pożądanej sekwencji liter korzystnym sposobem jest wprowadzenie wszelkich pożądanych znaków przestankowych przed naciśnięciem klawisza odstępu lub INPUT X. Jednak, gdyby użytkownik nacisnął klawisz odstępu, a potem wprowadził pożądany znak przestankowy, to program rozpoznałby ten szereg danych wejściowych i zapewniłby, że pożądane odstępy byłyby wprowadzone pomiędzy „sekwencję A, znak przestankowy i pierwszą literę następnej sekwencji, bez żadnego dodatkowego wprowadzenia danych wymaganych przez użytkownika.

Gdy słowo „FRIEND zostaje wprowadzone, jak pokazano na fig. 40, przykład #5, to sytuacja wygląda następująco (zakładając, że użyta jest klawiatura pokazana na fig. 31 a). Użytkownik wprowadza pierwszą literę słowa „FRIEND przez naciśnięcie klawisza, do którego przypisana jest przedefiniowana litera „F. Przedefiniowana litera „E jest także przypisana do tego klawisza (patrz fig. 31la). Kod SCAN dla klawisza, do którego przypisana jest litera „E i „F jest przesłany do urządzenia rozszerzającego klawiatury. Ten kod jest przedefiniowany przez urządzenie rozszerzające klawiatury na kod ASCII dla litery „E i kod ASCII dla litery „F. Ponieważ pierwsza litera słowa wprowadzanego mogłaby być też literą, to wyświetlane są obie litery. Program jest tak zaprojektowany, że pierwsze litery, które zostały wprowadzone są wyświetlone, jak pokazano na fig. 40, przykład #5 i na fig. 39. Oznacza to, że litera „e wyświetlona jest w „wierszu podstawowym, a litera „F wyświetlona jest poniżej litery „E.

Użytkownik następnie naciska klawisz, do którego jest przypisana przedefiniowana litera „R. Kod SCAN dla tego klawisza przesyłany jest do komputera i jest redefiniowany przez urządzenie rozszerzające klawiatury na kod ASCII dla litery „R. Wówczas w słowniku wyszukiwany jest kod ASCII dla dopasowania do sekwencji „ER i „FR. Wyszukane są obie sekwencje tak, że litera „R zostaje następnie wyświetlona, jak pokazano na fig. 39 i fig. 40. Użytkownik następnie naciska klawisz, do którego przypisane są przedefiniowane litery „I, „J i „K. Kod SCAN dla tego klawisza przesłany jest do urządzenia rozszerzającego klawiatury. Ten kod jest redefiniowany na kod ASCII dla litery „I, litery „J i litery „K. Kod ASCII w pliku słownika jest następnie wyszukiwany dla sekwencji „ERI, „ERJ, „ERK, „FRJ i „FRK i tylko sekwencje „ERT i „FRI zostają znalezione. Litera „I zostaje wyświetlona, jak pokazano w 3 kolumnie na fig. 40. Sekwencje nie znalezione („ERJ, „ERK, „FR i „FRK) nie są wyświetlane.

Następne wpisy, redefiniowana litera E i przedefiniowana litera F powodują, że sekwencja ERI jest usunięta ponieważ sekwencje „ERIE i „ERIF nie zostały znalezione w słowniku. Jednak, sekwencja „FRIE została znaleziona, aby mieć odpowiadającą jej sekwencję w słowniku. Również, gdy kolejne klawisze zostają naciśnięte, to wpisy przetwarzane są tak, jak to opisano powyżej, a dopasowane sekwencje dla tych kolejnych wpisów, litery „N i „D zostają znalezione w słowniku oraz wyświetlone.

Ponieważ sekwencja „FRIEND jest jedyną sekwencją, która została wyświetlona, to użytkownik może nacisnąć klawisz odstępu, a wtedy system jest gotów dla następnego słowa. W dowolnym czasie, podczas procesu opisanego powyżej, użytkownik może wybrać pierwszą literę lub sekwencję poniżej wiersza podstawowego i spowodować, że będzie ona przesunięta do wiersza podstawowego, a tym samym, że inne litery lub sekwencje zostaną usunięte. Na przykład, fig. 40, przykład #5, użytkownik mógł wybrać literę „f”po wyświetleniu pierwszych liter „E i „F (patrz kolumna I).

Niektóre słowa takie jak „revile (fig. 40, przykład 4), wprowadzane są bez wyświetlania niezamierzonej sekwencji, to znaczy, że tylko jedno słowo wyświetlane jest po wprowadzeniu wszystkich liter. Wpisanie słowa „revile opisane zostanie poniżej.

Pierwsze wprowadzenie przy słowie „revile - przedefiniowana litera „r może być wpisane bez sprawdzania w pliku słownika, że ma miejsce „dopasowanie, ponieważ każda litera alfabetu jest pierwszą literą jakiegoś słowa. Stąd też, gdy kod SCAN przesuwany jest do kodu ASCII dla pierwszej przedefiniowanej litery jakiegoś słowa, to ta litera jest automatycznie wyświetlana.

PL 192 358 B1

Druga litera, redefiniowana litera „e znajduje się na tym samym klawiszu co redefiniowana litera „f”. Dlatego sekwencje „re i „rf' muszą być wyszukane dla sprawdzenia, że znajdują się słowa w słowniku z jedną lub obiema tymi sekwencjami. W tym przypadku, tylko sekwencja z „re została znaleziona. Litery zostają następnie wyświetlone (patrz fig. 40, przykład #4, 2-ga kolumna). Następną wpisaną literą jest przedefiniowana litera „V. Sekwencja „REV jest wyszukiwana w słowniku i dopasowanie zostaje stwierdzone. Stąd, 3 kolumna na fig. 40, przykład #4, pokazuje litery „REV. Czwartym wprowadzeniem informacji przy wpisie słowa „revile jest przedefiniowana litera „I. Przedefiniowane litery I, J i K znajdują się na tym samym klawiszu. Sekwencja „REVI jest znaleziona w słowniku, natomiast sekwencje „REVJ i „REVK nie zostały znalezione.

Czwarta kolumna z fig. 40, przykład #4, pokazuje wtedy „revi. Przedefiniowana litera „L, piąte wprowadzenie danych, nie posiada innej litery na tym samym klawiszu. Tak więc, tylko sekwencja „revil jest kontrolowana dla sprawdzenia, że występuje dopasowana sekwencja w słowniku. Szóste wprowadzenie danych, przedefiniowana litera „e posiada przedefiniowaną literę „f” na tym samym klawiszu. Dopasowana sekwencja zostaje odszukana dla litery „e, a nie dla litery „f.” Wyświetlenie litery „revile jest obecnie zatem ukończone. Użytkownik może wizualnie sprawdzić, że dokonane wpisy są poprawne.

Następnie, użytkownik wpisuje znak przestankowy, jeśli taki jest pożądany i naciska klawisz odstępu i system jest gotowy dla pierwszej litery następnej sekwencji.

Figura 40, przykład 8 i 9 pokazuje te same sekwencje przetwarzane dwoma sposobami. W przykładzie 8 każda sekwencja pozostaje w tym samym wierszu dopóki nie zostanie wybrana lub usunięta. W przykładzie 9 każda sekwencja przesunięta jest do góry do najbliższego odstępu, do wiersza podstawowego i w wierszu podstawowym, jeśli odstęp jest dostępny. Program może być napisany tak, aby użytkownik miał możliwość wyboru jednego z tych dwóch sposobów jako korzystnego sposobu. Korzystny sposób byłby zawsze wykorzystany, chyba że użytkownik zdecyduje się na zmianę tego wyboru.

Jak zaznaczono na fig. 40, wprowadzenie informacji przez klawiaturę, która ma więcej niż jedną literę skojarzoną z nią stwarza wymóg taki, że każda z sekwencji liter wówczas wyświetlona musi być testowana z każdą dodatkową literą (oddzielnie) dla określenia, które z tych sekwencji dają w rezultacie sekwencję, dla której stwierdza się dopasowanie w słowniku. Jeśli wykonuje się równoległe przetwarzanie, to więcej niż jedną literę można sprawdzać w dowolnym czasie. Jeśli dopasowanie zostało znalezione, to sekwencja z testowaną literą zostaje wyświetlona. Dopasowanie jest znalezione dla sekwencji, jeśli słowo ze słownika ma te same litery w identycznym porządku. Słowo ze słownika może być dłuższe, ale nie krótsze.

Sekwencje, które mają być wyświetlone lub usunięte będą wyjaśnione przez następujący przykład: jeśli każda z liter „t i „u jest testowana (jak na fig. 40, przykład #1) i dopasowanie zostało znalezione dla sekwencji „grea, a nie dla sekwencji „greb, to sekwencja „great zostaje wyświetlona, a sekwencja „greb zostaje usunięta. Jeśli dopasowanie nie zostało znalezione dla każdej sekwencji, to wówczas wszystkie możliwe sekwencje byłyby wyświetlone, jak to zostało omówione w dalszej części opisu. Fig. 40, przykład #10, słowo w wierszu podstawowym ARID zostało wybrane przez naciśnięcie klawisza odstępu. Początek słowa „bride został wpisany, ale sekwencja „BRID została usunięta, ponieważ słowo „ARID zostało wybrane przez użytkownika. Gdyby użytkownik zdecydował o wpisaniu sekwencji „BRID, to mógłby to zrobić. Na fig. 4, przykład #2, sekwencja „babe została usunięta, ponieważ nie było dopasowania w słowniku dla „babe wraz z literą „t lub literą „u.

Użytkownik może woleć nie czynić natychmiastowego wyboru pomiędzy wyświetlonymi sekwencjami (wywołaj tę edycję), ale przeprowadzić taką edycję później. Gdy w tym „opóźnionym trybie wyboru każda sekwencja będąca na liście poniżej wiersza podstawowego przesunięta zostaje następnie do sekwencji w wierszu podstawowym, to za każdym razem koniec sekwencji wskazywany jest przez „wprowadzenie danych opóźniającym klawiszem wyboru. Te sekwencje („a, a1, a2 ... An) umieszczone są w nawiasach lub podkreślone, lub zarówno umieszczone w nawiasach, jak i podkreślone, i/lub pojawiają się na ekranie w kolorze.

„Wprowadzenie danych opóźniającym klawiszem wyboru może być albo:

(1) klawiszem przeznaczonym do tego celu, to znaczy, że nie jest on przypisany żadnej innej funkcji,i/lub (2) klawiszem, który nie jest przeznaczony do tego celu tak jak klawisz odstępu lub „klawisz wyboru #2, o ile wyznaczone klawisz funkcyjny naciśnięty jest jako pierwszy (dla wyjaśnienia wywołaj ten klawisz F-3).

PL 192 358 B1

Po naciśnięciu klawisza F-3 wszystkie wpisy byłyby dokonane w „opóźnionym trybie wyboru. Jeśli F-3 został naciśnięty i klawisz odstępu oznacza „opóźniający klawisz wyboru, to „klawisze wyboru #1 i #2 mogą być dalej używane dla przeprowadzenia wyboru. Jeśli natomiast „klawisz wyboru #2 oznacza „opóźniający klawisz wyboru, to klawisz odstępu i „klawisz wyboru #1 mogą być dalej używane dla przeprowadzenia wyboru. Naciśnięcie opóźniającego klawisza wyboru wskazuje, że „odstęp X powinien być dokonany i sekwencje w wierszu podstawowym i poniżej wiersza podstawowego powinny być zachowane w pamięci i wyświetlone, jak to jest wymagane dla „opóźnionego programu wyboru.

W „opóźnionym trybie wyboru, wymagane jest (jak w bezpośrednim programie wyboru), aby sekwencja była dopasowana do słowa w słowniku. Ten wymóg może ulec zmianie, aby zapewnić, żeby liczba liter w sekwencji była dopasowana do liczby liter słowa w słowniku, kiedy pokazywany jest koniec sekwencji. Na przykład, na fig. 40, przykład 10, słowo „arid byłoby wyświetlone, a sekwencja „brid zostałaby usunięta. Jeśli nie znaleziono żadnego dopasowanego słowa dla „arid lub „brid, tona monitorze pokazałby się symbol lub wyświetliłby się komunikat „słowo nie znalezione oraz odezwałby się sygnał dźwiękowy. Wszystkie możliwości dla tej sekwencji byłyby umieszczone na liście albo w tekście, który jest pisany, albo w oknie na dole monitora.

Jeśli operator życzy sobie dokonać wyboru pomiędzy takimi słowami umieszczonymi na liście w wierszu podstawowym, to wskaźnik wprowadzenia byłby wówczas umieszczony bezpośrednio po tym słowie w wierszu podstawowym gdzie miała być rozpoczęta edycja. Jeśli sekwencje, które wymagają wyboru umieszczone są na liście obok siebie, to użytkownik mógłby wybrać pożądaną sekwencję poprzez użycie „klawiszy wyboru #1 i #2. Program zapewniałby, że użytkownik może wybrać pożądane słowo przez naciśnięcie „klawiszy wyboru #1 i #2 lub przez wprowadzenie danych o liczbie lub podświetlając, lub klikając na pożądane słowo, lub innym sposobem opisanym powyżej. W dowolnym czasie użytkownik mógłby powrócić do miejsca, które wymaga edycji, przez umieszczenie wskaźnika wprowadzenia po słowie (lub przed, jeśli program jest tak napisany), dla którego pożądane jest przeprowadzenie wyboru słów i następnie wybrać pożądane słowo. Jeśli dla takich wyborów edytowany jest fragment tekstu, to wskaźnik wprowadzenia przesunąłby się automatycznie do następnej grupy liter lub słów, które wymagają, aby dokonany został wybór. Przez naciśnięcie wyznaczonego klawisza funkcyjnego, użytkownik może powrócić do preferowanego programu, który zapewnia, aby wybór był przeprowadzony przed wpisaniem następnej sekwencji. Ten sposób edycji stosuje się do wszystkich programów opisanych w tym ujawnieniu.

Litery przypisane do klawiatury QWERTY (klawiatura standardowa), podane w kolumnie I z fig. 38 nazywane są dalej literami QWERTY. Te litery znalezione są w górnym prawym rogu każdego klawisza na fig. 31. W tych sposobach opisanych w niniejszym ujawnieniu istnieją inne przypisania liter do klawiszy QWERTY, które pokazane są w kolumnie II na fig. 38 i w środku każdego klawisza na fig. 31a.

Sposoby II i III są takie same jak sposób I, z pewnymi wyjątkami, które wyjaśnione zostały poniżej.

Spo sób II

Kolumna II z fig. 41 jest częścią listy słów w słowniku. Lista ta zapisana jest w pliku słownika z użyciem kodu ASCII. Kolumna I z fig. 41 jest listą takich samych słów znalezionych w kolumnie II. Jednak kod dwójkowy znaleziony w kolumnie I składa się z kodu, który byłby otrzymany, gdyby kod dla litery QWERTY pokazany w górnym prawym rogu klawisza pokazanego na fig. 38a był przesłany do komputera jako kod dla litery pokazanej w środku klawisza z fig. 38a. Zatem, słowo „cat w kolumnie I zapisane jest w kodzie ASCII dla liter „wsk ponieważ litera „C (pokazana w środku klawisza) przypisana została do klawisza na klawiaturze QWERTY, która po naciśnięciu transmituje kod do komputera, który jest tłumaczony jako litera „w. Litera „A przypisana została do klawisza (jak pokazano w środku klawisza z fig. 38a) na tej klawiaturze QWERTY, która po naciśnięciu transmituje kod do komputera, a który jest tłumaczony jako litera „s. Litera „t w słowie „cat wyjaśniona jest w podobny sposób. W ten sposób, utworzone zostały kolumna I i II z fig. 41.

Kod ASCII użyty jest do umieszczenia w kolumnie I pliku słownika, fig. 41 dopasowanej litery. Po znalezieniu tej litery w kolumnie I pliku słownika (fig. 41), kod ASCII dla litery w tym samy wierszu, w kolumnie zwartej pliku słownika, kolumna II, zostaje odczytany, a litera zostaje wyświetlona. Położenie litery (to jest, 1^st, 2^nd, 3^rd, . ..N litera) w słowie w kolumnie I jest w tym samym położeniu (to jest, 1^st, 2^nd, 3^rd, ...N litera) jak litera w słowie w kolumnie II.

Jeśli użytkownik wpisuje słowo „CAT ma miejsce następująca sytuacja: litera „c byłaby wpisana i wyświetlona jak podano powyżej. Jednak, ponieważ każda litera jest pierwszą literą słowa, to pierwsza litera jakiegoś słowa może być określona przez jego przedefiniowanie zamiast wyszukiwania w słowniku, jak opisano poniżej dla kolejnych liter. Informacja z fig. 38, kolumna I i kolumna II

PL 192 358 B1 byłaby wprowadzona do pamięci. Przy wyszukiwaniu, kolumna I z fig. 38, kodu ASCII, który jest uzyskany po wciśnięciu klawisza i następnym wyświetleniu litery znalezionej w kolumnie II z fig. 38 przeszukiwanie słownika w odniesieniu do pierwszej litery staje się zbędne.

Użytkownik wciska następnie klawisz, któremu przypisana jest litera „A (jak pokazano w środkowym klawiszu z fig 31a). Litera „A i litera „B są przypisane do tego samego klawisza jak litera QWERTY „S (patrz kolumna I i kolumna II, fig. 38). Uzyskuje się kod SCAN dla tego klawisza, który transmitowany jest do komputera i ten kod przesuwany jest do litery „S. Kolumna I pliku słownika jest następnie przeszukiwana pod kątem kodu ASCII dla litery „S. Wyszukiwanie jest wykonywane w pliku słownika dla słowa z drugą literą, „S, pod warunkiem, że takie słowo rozpoczyna się kodem ASCII dla litery „W. Ta sekwencja znaleziona jest w dwóch przypadkach (1) sekwencja „CA w kolumnie I i sekwencja „CB w kolumnie II (zakładając, że skróty zawarte są w słowniku). Użytkownik następnie naciska klawisz, który przypisany jest literze „T (jak pokazano w środku klawisza z fig. 31 a). Litera „T i litera „U przypisane są do litery QWERTY „K (patrz kolumna I i kolumna II) fig. 38.

W sposób podobny do tego opisywanego dla liter „A i „B przeprowadzane jest następnie wyszukiwanie w kolumnie I słownika dla sekwencji QWERTY „WSK (patrz fig. 41). Sekwencja „CB jest usuwana, ponieważ ani „CB, ani „CBU nie zostały znalezione. Jednak sekwencja jest znaleziona dla dwóch przypadków (1) gdzie sekwencja w kolumnie II (obok sekwencji WSK w kolumnie I) jest „CAT i(2) gdzie sekwencja liter jest CAU (obok sekwencji WSK w kolumnie I). Obie sekwencje są wyświetlone, ponieważ litery „CAU są pierwszymi literami dłuższych wyrazów takich jak: CAUSE. Użytkownik wybiera „CAT, a „CAU jest usunięty.

Sposób III

Wybór liter i dane przesłane z klawiatury do komputera są takie same jak te ze sposobu II. Jednak, jako dodatkowy sposób do wdrożenia wynalazku plik słownika w kolumnie I (fig. 42) posiada gwiazdki umieszczone po kodzie ASCII dla tych liter, dla których przypisany jest ten sam kod ASCII. Zatem, każda litera posiada kod indywidualny. Litera „A i litera „B przypisane są do klawisza „S na klawiaturze QWERTY. Litera „A z pliku słownika ma przypisany kod ASCII dla litery „S oraz jedną gwiazdkę, litera „B w pliku słownika ma przypisany kod ASCII dla litery „S wraz z dwiema gwiazdkami. Przypisania kodu i gwiazdek przypisane do formatu użytego w poniższych przykładach pokazane są w kolumnie I i kolumnie II z fig. 43. Część pliku słownika pokazana jest na fig. 42.

Sposób III zostanie obecnie opisany z wykorzystaniem przykładu przy wpisaniu słowa „CAT. Operator naciska klawiaturę, do której przypisana jest litera „C (jak pokazano w środku klawisza zfig. 31a)i kod SCAN dla tej litery zostałby przesłany do komputera gdzie przesunięty jest do kodu ASCII dla litery „W. Kod ASCII dla litery „W jest znaleziony w kolumnie I pliku słownika. Jednak, ponieważ to jest pierwsza litera słowa, to kod ASCII dla litery „W byłby wyszukiwany w kolumnie I zfig. 42 gdzie zostaje znaleziony. Kod ASCII w kolumnie II w tym samym wierszu jak kod ASCII dla litery „W w kolumnie Ijest kodem ASCII dla litery „C. Litera „C byłaby wtedy wyświetlona.

Następnie, klawiatura z literą „A w środku klawisza zostaje naciśnięta. Kod SCAN dla tego klawisza byłby przesłany do komputera gdzie jest przesunięty do kodu ASCII dla litery „S, który byłby następnie wyszukiwany w kolumnie I słownika (tabela 11). Obie litery „S* i „S** byłyby znalezione w sekwencjach, które rozpoczęły się od litery „W. Te sekwencje to „WS* i „WS**. Litery „S* i „S** byłyby następnie przedefiniowane przy wykorzystaniu kolumny I i II z fig. 43, w sposób podobny do tego użytego dla litery „W, a litery „CA i „CB zostałyby wyświetlone. Klawisz, do którego przypisana jest litera „T byłby wtedy naciśnięty, a kod ASCII dla litery „K zostałby przesłany do komputera i wyszukiwany w kolumnie I pliku słownika dla sekwencji, które rozpoczynają się kodem ASCII dla „WS* i „WS**. Sekwencje WS*K* i WS*K** byłyby znalezione. K* i K** byłyby przedefiniowane, jak opisano powyżej dla litery „A, a litery „CAT i „CAU zostałyby wyświetlone. Operator nacisnąłby wtedy klawisz odstępu i wybrane byłoby słowo „CAT, a sekwencja „CAU zostałaby usunięta. Program jest gotowy dla następnego słowa.

Ten sam program umożliwiłby użytkownikowi zastąpienie różnego formatu klawiatury, w tym wszelkich formatów pokazanych na załączonym rysunku i odmian tych formatów opisanych w tym ujawnieniu, co doprowadziłoby do zmian w kolumnie I i II z fig. 42.

Sposób III zawiera program do przetwarzania słów słownika w celu utworzenia listy kodów słownych dla kolumny I słownika. Aby to wykonać, każda litera tych słów w kolumnie II słownika, fig. 42 jest przedefiniowana zgodnie z przypisaniami utworzonymi dla każdej litery, takiej jak te pokazane, na przykład na fig. 43. Jeśli nowy format zostaje określony, to lista słownika musi być przystosowana do tego formatu.

PL 192 358 B1

Sposób II zawiera program do przetwarzania słów słownika w celu utworzenia listy słów dla kolumny I tego słownika. Aby to wykonać, każda litera tych słów w kolumnie II słownika, fig. 42 jest przedefiniowana zgodnie z przypisaniami liter, takimi jak te pokazane, na przykładna fig. 43.

Należy zauważyć, że sekwencje liter są wpisane bez względu na to, czy sekwencja dopasowania jest znaleziona, czy nie, dla słowa w słowniku. Jeżeli użytkownik nacisnął klawisz, aby dodać literę do sekwencji, na przykład, literę „R do sekwencji „REL i żadne dopasowanie w słowniku dla dodatkowego wpisu nie zostało znalezione, to pojawiłby się słyszalny dźwięk ostrzegawczy i/lub na monitorze odczytany zostałby komunikat „nie znaleziono żadnego dopasowania. Przyczyną tego byłoby albo (a) błędna pisownia,albo (b) wpisywane było słowo nie występujące na liście w słowniku („nowe słowo).

Dla określenia tej przyczyny, użytkownik może uznać za celowe zapewnić sobie dostęp do słownika dla sprawdzenia pisowni i zbadania umieszczonych na liście słów. Użytkownik nacisnąłby wtedy wyznaczony klawisz funkcyjny i podświetliłby sekwencję liter „relr na monitorze. Lista słów wsłowniku poczynając od ostatniej sekwencji dopasowanej znalezionej w słowniku dla wpisanej sekwencji, w tym przypadku „REL, byłoby wyświetlone w wierszach poniżej i bezpośrednio pod sekwencją liter „relr (lub w oknie na dole monitora).

Wyrazy słownika mogą być przewinięte. Użytkownik może wybrać pożądane słowo z listy tak, aby było ono przesunięte do wiersza podstawowego.

Jeżeli jedno ze słów na monitorze jest podświetlone i specjalnie wyznaczony klawisz funkcyjny będzie naciśnięty, to wyświetlona zostanie lista synonimów lub antonimów słowa podświetlonego.

Użytkownik może poprawić błędy pisowni w zwykły sposób. Jeżeli występują sekwencje wyświetlonych liter, to korekta litery będzie wykonana na górze listy takich sekwencji. Wówczas wszystkie sekwencje poniżej tego wiersza zostaną również poprawione.

Użytkownik może nacisnąć wyznaczony klawisz funkcyjny FX, który zmienia program z formatu używanego dla formatu klawiatury 26-literowej, to znaczy, jedną literę na klawisz. Słowo może następnie być wpisane bez żadnych niejasności. Użytkownik może skorzystać z tego formatu lub wyjść z niego w dowolnym czasie.

Przy używaniu sposobu I, II lub III, jeśli dopasowanie dla wpisu nie jest znalezione w słowniku, to wszystkie możliwe kombinacje wprowadzanych informacji będące efektem nie znalezienia dopasowania przyłączone zostaną do wyświetlanej wtedy sekwencji, po czym wyświetlony zostaje komunikat dla użytkownika taki jak „słowo nie znalezione.

Figura 44 pokazuje obraz, który pojawiłby się, gdyby sekwencja „FRIEND nie była znaleziona, a wszystkie możliwe sekwencje wpisanych liter nie byłyby wyświetlone (uwaga: monitor pokazuje 12 sekwencji po wprowadzeniu ostatniej litery).

Po wprowadzeniu ostatniej litery do sekwencji, użytkownik może wprowadzić znak przestankowy, jeśli taki jest pożądany i wtedy, jeśli pożądana sekwencja znajduje się w wierszu podstawowym nacisnąć klawisz odstępu, albo też jeśli pożądana sekwencja jest poniżej wiersza podstawowego, to użytkownik może nacisnąć klawisz wyboru lub użyć innych sposobów wyboru dla przesunięcia pożądanej sekwencji do wiersza podstawowego.

Sekwencje poniżej wiersza podstawowego zostałyby wtedy usunięte, odstęp wymagany pomiędzy „sekwencją A i pierwszą literą następnej sekwencji byłby wprowadzony i użytkownik może wpisać pierwszą literę następnej sekwencji.

Gdyby użytkownik nacisnął „klawisz wyboru #3 lub #4 lub jeśli użytkownik nacisnąłby wyznaczony klawisz funkcyjny, F1 i „klawisz wyboru #1 lub #2 to mógłby on wybrać sekwencję przed jej zakończeniem i spowodować przemieszczenie jej do wiersza podstawowego. Inne sekwencje zostałyby usunięte, a użytkownik mógłby kontynuować pisanie i następne wpisy byłyby dodane do sekwencji przesuniętej do wiersza podstawowego. Proces opisany powyżej mógłby być kontynuowany dopóki nie wybrana zostałaby pożądana sekwencja.

Przykład wyboru sekwencji przed zakończeniem pokazany jest z wykorzystaniem przykładu pokazanego na fig. 44, gdzie wszystkie możliwe kombinacje sekwencji „FRIEND zostały wyświetlone. Tabela 8 pokazuje wyświetlenie, jeśli po trzecim wyświetleniu, fig. 44, sekwencja „FRI przesunięta została do wiersza podstawowego przez naciśnięcie klawisza wyboru.

Wyświetlone obrazy po wprowadzeniu danych byłyby takie jak pokazano poniżej w tabeli 8 (przez wprowadzenie ostatniej litery wyświetlone zostają dwie sekwencje).

PL 192 358 B1

Ta bela 8

Obraz #	IV	V	VI	VII	VIII
	FRI	FRIE	FRIEN	FRIEND	FRIEND
		FRIF	FRIFN	FRIEND

Słowo „FRIEND jest wyświetlone w wierszu podstawowym na obrazie VII. Gdyby użytkownik nacisnął wówczas klawisz odstępu, to sekwencje poniżej wiersza podstawowego zostałyby usunięte, a program byłby gotowy dla pierwszej litery następnej sekwencji. W tym przykładzie, wszystkie pozostałe pożądane dane zostały wyświetlone natychmiast w wierszu podstawowym. Gdyby tak nie było i gdyby sekwencja pożądana przez użytkownika wyświetlona została poniżej wiersza podstawowego, to pożądana sekwencja byłaby przesunięta wówczas do wiersza podstawowego przez naciśnięcie odpowiedniego klawisza wyboru, a inne sekwencje powyżej i poniżej wiersza podstawowego, jeśli wogóle zostałyby usunięte. Program jest wtedy gotowy dla pierwszej litery następnej sekwencji.

Spo sób IV

Następujące zasady stosuje się dla wpisania pożądanych sekwencji liter zgodnie z tym sposobem nazywanym dalej sposobem IV. Ten sposób może być wykorzystany niezależnie lub w połączeniu ze sposobem I, II lub III. Jeśli sposób IV wykorzystany będzie, na przykład, ze sposobem I, to wtedy proces wyszukiwania sekwencji dopasowania w słowniku zostanie także wykorzystany. Patrz fig. 45, na przykładdla słów wyświetlonych przy wykorzystaniu samego sposobu IV, samego sposobu I i połączenia sposobów I i IV.

Sposób IV jest szczególnie odpowiedni przy wpisywaniu „nowego słowa. Liczba razy, którą musi być użyty klawisz wyboru przy wykorzystaniu tego sposobu zależy od (1) liczby klawiszy, do których przypisane są litery, (2) wyboru liter przypisanych do tych klawiszy i (3) wykorzystania statystycznej informacji, omówionej poniżej, odnośnie sekwencji, która powinna być umieszczona w wierszu podstawowym. Klawisz wyboru musi być użyty w przybliżeniu jeden raz na każde dwa słowa z literami przypisanymi do klawiatury, jak pokazano na fig. 48 (w oparciu o fig. 46, 47 i 48 a i b).

Poniższe wyjaśnienie odnosi się do wykorzystania sposobu IV bez używania sposobu I, II i III (tzn. bez wyszukiwania sekwencji dopasowanej). Sposób IV wyjaśniony zostanie w oparciu o sześć „zasad podanych poniżej i w odniesieniu do fig. 45.

(1) Wyznaczony klawisz funkcyjny F-2 zostaje naciśnięty dla zrealizowania programu dla tego sposobu. Jeśli użytkownik naciśnie wtedy klawisz z jedną literą przypisaną do niego, to ta litera będzie wyświetlona w wierszu podstawowym. Jeśli użytkownik naciśnie klawisz z dwiema lub więcej literami przypisanymi do niego, to te litery byłyby wyświetlone pionowo, jedna w wierszu podstawowym, a inna(e) w wierszu(ach) poniżej niego (patrz fig. 45, kolumna 3, sposób IV dla słowa „Fourth). Jeżeli pożądana litera będzie wyświetlona w wierszu poniżej wiersza podstawowego, to klawisz wyboru lub jeden z innych sposobów opisanych wcześniej zostanie użyty dla przesunięcia go do wiersza podstawowego. Ponieważ klawisz funkcyjny F2 został naciśnięty, to „klawisze wyboru 1 i 2 dostępne są do tego celu. Jednak, klawisz F2 nie byłby naciśnięty, gdyby klawisz przeznaczony do tego programu, klawisz wyboru#5, byłby użyty zamiast „klawiszy wyboru 1 i 2.

(2) Jeżeli pożądana litera zostanie wyświetlona w wierszu podstawowym, jak na obrazie #1 do 6, fig. 45, to w sekwencji „desire i w obrazie 2, 4, 5 i 6 dla sekwencji „fourth nie jest konieczne żadne wprowadzenie danych klawiszem wyboru.

(3) W tym programie, w sposobie IV, jeśli pożądana litera wyświetlona zostanie poniżej wiersza podstawowego, to konieczne będzie dokonanie wyboru tej litery (taki wybór pokazany jest przez gwiazdkę na fig. 45) przed wpisaniem następnej litery. Jeżeli litera taka nie będzie wybrana, to zostanie usunięta, przy naciśnięciu następnego klawisza. Na przykład, gdy użytkownik wpisuje słowo „FOURTH, to litera „f”, która jest poniżej wiersza podstawowego przy pierwszym wyświetleniu, musi być wybrana, w przeciwnym wypadku program założy, że litera „E (która jest wyświetlona powyżej litery „F) w wierszu podstawowym jest popraw na i gdy następne wprowadzenie danych zostanie przeprowadzone, to litera „f”poniżej wiersza podstawowego zostanie usunięta. Jeśli litera „f” nie została wybrana, to wprowadzenie następnej litery(r) potwierdza, ze wybór wiersza poniżej wiersza podstawowego nie będzie dokonany i wszelkie wyświetlone sekwencje poniżej wiersza podstawowego powinny być usunięte.

PL 192 358 B1 (4) Jeżeli pojedyncza litera będzie wpisana, to zostanie ona wyświetlona tylko w wierszu podstawowym, ponieważ przed wpisaniem litery sekwencje poniżej wiersza podstawowego zostały usunięte lub przesunięte do wiersza podstawowego. Na przykład, dla słowa „fourth po wprowadzeniu liter „t i„u w 3-cim wyświetleniu, klawisz wyboru jest naciśnięty i wybrany jest „FOU. Stąd też, przed wpisaniem pojedynczej litery „R w piątym wyświetleniu, wiersz podstawowy został już określony, aby mieć postać „fou. Jeśli pożądana sekwencja, po zakończeniu, znajduje się w wierszu podstawowym, to użytkownik może wpisać pożądany znak przestankowy, a następnie nacisnąć klawisz odstępu i system jest wtedy gotowy dla pierwszej litery następnej sekwencji. Jeżeli pożądana sekwencja znajduje się poniżej wiersza podstawowego, to jest ona przesunięta do wiersza podstawowego przy wykorzystaniu klawisza wyboru, do którego przypisany jest ten wiersz lub jednym z innych sposobów opisanych wcześniej.

Po wpisaniu sekwencji program pozwoliłby użytkownikowi na automatyczne przesunięcie do tyłu, o jeden poziom w strukturze menu dla sposobu I, II lub III. Jednak, gdyby użytkownik życzył sobie pozostać w tym programie dla sposobu IV, to mógłby on zrobić to przez naciśnięcie innego wyznaczonego klawisza funkcyjnego.

Powyższy sposób może także być używany do wpisywania tekstu. Ten sposób wyboru może odnosić się do klawiatur jednostronnych lub dwustronnych. Na załączonych figurach rysunku użyto gwiazdki, która pokazuje konstrukcje klawiatur dla wyznaczenia położenia klawiszy wyboru i/lub wyznaczone klawisze funkcyjne F1 i F2.

Położenie tych klawiszy wyboru jest ważne, jeśli sposób IV ma być efektywny przy wpisywaniu tekstu. Jeśli sposób IV wykorzystany zostanie do wpisywania tekstu, to nie więcej niż dwa klawisze wyboru będą potrzebne jeśli nie więcej niż dwie litery zostaną przypisane do jednego klawisza. Pewne klawisze, które mogą być łatwo dostępne mogą być przeznaczone jako klawisze wyboru. Na przykład, klawiatura pokazana na fig. 31a, klawisze do których przypisane są litery QWERTY „G i „H mogą być wyznaczone odpowiednio jako „klawisze wyboru #1 i #2, a klawisze, do których są przypisane litery QWERTY ,,Y”i „B mogą być wyznaczonymi klawiszami funkcyjnymi, odpowiednio F1i F2. Jeśli litera jest przypisana do klawisza, który jest naciśnięty prawą ręką, to klawisz z literą QWERTY „G mógłby być naciśnięty lewą ręką albo jednocześnie, albo w kolejności z wprowadzeniem klawisza zawierającego litery.

Litery przypisane do pewnych klawiszy mogą być w porządku alfabetycznym. Jednak kolejność, według której litery wyświetlone są na ekranie może występować w porządku niealfabetycznym dla zwiększenia prawdopodobieństwa, że pożądane słowo zostanie umieszczone w wierszu podstawowym w sposobach I do IV. Na przykład, nawet jeśli litery K i Lsą na tym samym klawiszu, gdy ten klawisz jest naciśnięty, to litera „L może być wyświetlona powyżej litery „K, z uwagi na jej większą częstotliwość używania i dlatego, jest o wiele bardziej prawdopodobne, że pożądane słowo pojawi się w wierszu podstawowym. Również, litera „S jest pierwszą literą słów w przybliżeniu dwa razy częściej używaną od litery „R, a litera „S - około 25% częściej niż litera „R. Stąd też, sekwencje z literą „S powinny być wyświetlone w wierszu podstawowym zamiast sekwencji z literą „R, gdy znajdują się one na tym samym klawiszu (patrz fig. 47 i 48a). Sekwencja najczęściej używana może być określona przy naciśnięciu każdego klawisza.

Jak zauważono, decyzję co do tego, która sekwencja powinna być umieszczona w wierszu podstawowym lub najbliżej niego może bazować na pewnych informacjach statystycznych odnośnie liter, które zostały wprowadzone. Celem jest otrzymanie najbardziej prawdopodobnej sekwencji w wierszu podstawowym i następnej najbardziej prawdopodobnej sekwencji w wierszu poniżej wiersza podstawowego. Każdej literze i każdej sekwencji może być nadana kolejność co do prawdopodobieństwa użycia w oparciu o liczbę słów, którą ma ta sekwencja (wywołaj tę „kolejność). Gdy klawisz jest naciśnięty z dwiema lub więcej literami przypisanymi do niego, a przeszukiwanie jest przeprowadzane w słowniku dla sekwencji dopasowanej i znajduje się więcej niż jedna sekwencja dopasowana, to wyszukiwanie może obejmować nie tylko sprawdzenie, że dopasowanie zostało znalezione, ale też „kolejność obu sekwencji. Użytkownik może odgrywać pewną rolę przy określaniu kolejności poprzez program, który pozwoliłby mu nadać „ciężar gatunkowy dla konkurujących słów, które pochodziłyby ztego samego wprowadzenia, na przykład, takie słowa jak „aid and bid, -„care and dare oraz „might and night. „Kolejność taka określałaby porządek wyświetlonych słów. Jednak, jeśli użytkownik woli porządek alfabetyczny na monitorze, to może on w ten sposób ustawić program.

Figura 48 pokazuje częstotliwość używania każdej litery alfabetu dla pierwszej litery słów w słowniku. Litery I, J i K umieszczone są na tym samym klawiszu w większości klawiatur pokazanych

PL 192 358 B1 na załączonych rysunkach. Litera „I jest pierwszą literą z 983 słów, litera „J jest pierwszą literą z 179 słów, litera „K jest pierwszą literą z 147 słów. Również w oparciu o słownik mający 21110 słów i więcej niż 106000 liter, litera „I” jest używana 8000 razy, litera „J jest używana 400 razy, a litera „K jest używana 800 razy. Jest jasne, że literze „I powinien być nadany priorytet przed literami J i K dla pierwszej litery sekwencji i gdziekolwiek indziej w tej sekwencji.

Litery „O i „P mogą być umieszczone na tym samym klawiszu. Litera „P używana jest jako pierwsza litera w 1772 słowach, podczas gdy „O jest pierwszą literą w 509 słowach, w odniesieniu do słownika mającego 21110 słów. Dlatego, jeśli pierwszemu naciśniętemu klawiszowi sekwencji przypisane są litery „O i „P, to litera „P powinna być umieszczona w wierszu podstawowym, ponieważ jest bardziej prawdopodobne, że pożądane słowo zaczyna się od litery „P. Jednak dla liter innych niż pierwsza litera, bardziej prawdopodobną literą byłaby litera „O. W odniesieniu do 106400 liter oczekuje się, że litera „O występuje 8000 razy, a litera „P 2000 razy (patrz fig. 47). To uogólnienie nie ma miejsca, jeśli przetwarzaną literą jest samogłoska.

Dowód statystyczny w odniesieniu do użycia liter i sekwencji musi także być rozważany przy uwzględnieniu częstotliwości użycia słów, z którymi są one skojarzone, tak jak dla sekwencji „ste, „sue i „suf. Istnieje około 70 słów rozpoczynających się od liter „ste i 3 słowa rozpoczynające się od liter „sue oraz 13 słów rozpoczynających się od liter „suf. Słowo rozpoczynające się od liter „ste ma większe prawdopodobieństwo, że jest pożądanym słowem, niż słowa rozpoczynające się od „sue lub „suf. Na początku słów lub sylab samogłoski zwykle następują po spółgłoskach i vice versa. Ten czynnik byłby także czynnikiem określającym przy wyborze, która sekwencja powinna być umieszczona w wierszu podstawowym. Na przykład, jeśli pierwsze i drugie wprowadzenie danych jest takie jak „aa, „ab, to sekwencja „ab byłaby umieszczona w wierszu podstawowym. Istnieje jedno słowo, które zaczyna się od „aa, ale jest o wiele słów, które rozpoczynają się od „ab.

Wykorzystanie statystycznej informacji odnośnie częstotliwości, z jaką używane są litery i sekwencje połączone z użyciem klawisza wyboru dla rozpoczęcia wpisów słów może zmniejszyć liczbę niezamierzonych słów i przez to sprawić, że klawiatury mające tylko 8 do 10 klawiszy będą bardziej akceptowalne.

Klawiatura mogłaby być wbudowana konstrukcyjnie do przesłania kodu SCAN do komputera dla liter nazywanych literami przedefiniowanymi przypisanymi do tych klawiszy (to jest liter w kolumnie II, tabela 8), zamiast liter QWERTY. Również, klawiatura nie musi być oddzielona od komputera, ale może być z nim zintegrowana, tak jak w przypadku laptopa, notebook'a lub komputerów podręcznych.

Na załączonych figurach rysunku, litera w górnym prawym rogu na każdym klawiszu jest literą przypisaną do tego klawisza przez format klawiatury QWERTY. W środku każdego klawisza występuje litera alfabetu przypisana do tego klawisza (to jest przedefiniowana litera). Fig. 31a wskazuje również, który palec ma być użyty oraz pozycję wyjściową dla palca wskazującego.

• Jedna kropka - palec wskazujący •• Dwie kropki - palec środkowy ••• Trzy kropki - palec serdeczny •••• Cztery kropki - palec mały

Symbol o wskazuje pozycję wyjściową palca wskazującego. Pojedyncza kropka w środku koła wskazuje, że klawisz przypisany jest do palca wskazującego i że jest to „pozycja wyjściowa palca wskazującego.

Przypisania liter na klawiaturach mogą być wyświetlane dla przejrzenia oraz dla dokonania wyboru przez użytkownika.

Użytkownik wskazuje, przez naciśnięcie wyznaczonego klawisza wyjściowego, że życzy sobie obejrzeć obraz na monitorze przedstawiający przypisania liter na klawiaturze, które są dostępne. Bieżące przypisanie liter klawiatury jest przy tym także wyświetlane. Obok każdego przypisania znajduje się numer klawiatury. Użytkownik może kliknąć wtedy na ten numer (lub wpisać ten numer) i na przypisania liter wyznaczonej klawiatury są wówczas wpisywane do wprowadzonego programu.

Przypisywanie liter do klawiszy klawiatury QWERTY

Klawisz funkcyjny może być wyznaczony do spowodowania, aby wyświetlił się następujący komunikat: „ten program umożliwia użytkownikowi przypisanie liter do każdego klawisza klawiatury QWERTY. To może być wykonane na wiele sposobów. Na przykład, litery alfabetu umieszczone są na liście w porządku alfabetycznym. Gdy kursor ustawiony jest obok litery, to użytkownik naciska wtedy klawisz, który życzy sobie,aby był przypisany do tej litery.

PL 192 358 B1

Okno dynamiczne

Litery wpisane dla utworzenia słowa mogą być wyświetlone w oknie dynamicznym. Wiersz górny tego okna jest na linii z wpisywanym wierszem (to jest, wierszem podstawowym). Lewa strona rozpoczyna się w miejscu, gdzie byłaby wpisana następna litera w tekście. Dolna i prawa strona okna zostaje rozwinięta, tylko jeśli jest to potrzebne. Okno ukazuje się przy wielkości i kształcie dostatecznym dla przyjęcia co najmniej czterech liter w szerokości i dwóch wierszy w pionie oraz zostaje rozwinięte w razie potrzeby. Okno dynamiczne może być przesunięte do każdego położenia na ekranie przez przesunięcie wskaźnika wprowadzania. Jeżeli użytkownik naciśnie wyznaczony klawisz funkcyjny, to litery mogą zostać również wyświetlone jeden odstęp po ostatniej literze wpisanej bez pojawienia się w oknie.

Użycie pustego odstępu

Przy pisaniu słowa użytkownik może wstawić „puste odstępy albo w celu zwiększenia szybkości pisania, albo dlatego, gdy użytkownik nie jest pewny pisowni. Słowo(a) w słowniku, które są przewidziane do tego wprowadzenia zostają wyświetlone. Wprowadzenie danych do pustych odległości jest wykonywane albo (1) klawiszem wyznaczonym do tego celu, albo (2) klawiszem odstępu. Jeżeli użyty zostanie klawisz odstępu, to sekwencje będą wyświetlone na dole monitora. Na przykład, pożądane jest słowo „kaleidoscope. Użytkownik wpisuje KAL_ _ _ _SCOPE lub KAL______PE i wyświetlone zostaje słowoKALEIDOSCOPE. Gdyby użytkownik wpisał KAL________(liczba odstępów na cztery odległości nie musi być dokładna), to wtedy pojawiłyby się słowa „KALASHNIKOV i„KALEIDOSCOPE. Użytkownik wybrałby pożądane słowo KALEIDOSCOPE, a słowo KALASHNIKOV zostałoby usunięte.

Dodanie słowa do słownika

Po wybraniu nowego słowa przez jeden ze sposobów tu opisanych, użytkownik może zdecydować o dodaniu go do słownika. Litery kodu zachowane zostają w pamięci i wybór każdej litery skojarzonej z tym kodem jest także utrzymany w pamięci. Słowo to wpisane jest do słownika, chyba że użytkownik postąpi inaczej poprzez wybór możliwości „nie dodawaj do pamięci, która pojawia się na ekranie po ukończeniu wyboru każdej litery skojarzonej z kodem słownym.

W innym przykładzie wykonania wynalazku, klawiatura może być zintegrowana z myszką. Ponieważ klawiatura może być mała, to znaczy posiadać od 12 do 15 klawiszy, to znalazłoby się miejsce na taką myszkę dla wszystkich klawiszy. Zatem, użytkownik może pisać i sterować myszką jedną ręką. Aby zapewnić możliwość wpisywania znaków przestankowych i innych funkcji mogą być wykorzystane klawisze zmiany rejestru. Oznacza to, że gdy klawisz zmiany rejestru zostanie wykorzystany, to klawisze, do których przypisane są litery mogą wprowadzać liczby lub znaki przestankowe albo kierunek lub też obejmowaćnaciśnięcie klawisza enter lub cap lock, albo też inne funkcje znalezione na klawiaturze.

W niniejszym ujawnieniu, wyznaczone klawisze funkcyjne wykorzystywane są do wywoływania różnych programów. Do uruchomienia takich programów byłyby wykorzystane wtedy klawisze ucieczki (escape key) lub inne klawisze funkcyjne.

W chwili wpisywania przez użytkownika sekwencji liter, program może wykryć, że znajduje się tylko jeden rejestr bazowy słowa, który odpowiada tak wpisanej sekwencji. Program mógłby wtedy spowodować, aby słowa oparte na tym rejestrze bazowym były wpisane do wiersza podstawowego. Użytkownik może wówczas wybrać pożądane słowo. Przykładem w tym zakresie są słowa: prefer, preferable, preferably, preference, preferential.

Figura38 przedstawia przypisanie liter do klawiatury pokazanej na fig. 31a przy realizacji sposobu I i II, fig. 39 przedstawia przykład sposobu wyświetlania słów przy wpisywaniu liter, fig. 40 pokazuje wyświetlone obrazy, gdy sekwencje zostały wpisane dla sposobów I, II i III, fig. 41 przedstawia próbkę pliku słownika dla sposobu II, fig. 42 przedstawia próbkę pliku słownika dla sposobu III, fig. 43 przedstawia przypisanie liter do klawiatury dla sposobu III, fig. 44 przedstawia obrazy wyświetlone na monitorze pokazujące wszystkie możliwości przy wprowadzaniu „nowego słowa, fig. 45 przedstawia przykłady ze sposobu IV, sposobu I oraz z połączonego sposobu I i sposobu IV, fig. 46 przedstawia częstotliwość wymogu dla klawiszy wyboru przy stosowaniu sposobu IV. fig. 47 przedstawia częstotliwość użycia liter w słowach, fig. 48a przedstawia częstotliwość użycia liter dla pierwszej litery słów, fig. 48 przedstawia przypisanie klawiatury do obliczeń, a fig. 49 przedstawia przypisania do klawiatur posiadających od 9 do 17 klawiszy.

Niniejszy wynalazek ma zastosowanie do sposobu pisania za pomocą klawiatury, która ma więcej niż jedna literę przypisaną do niektórych lub wszystkich klawiszy tak, że użytkownik potrzebuje

PL 192 358 B1 tylko jednego uderzenia w klawisz dla wybrania żądanej litery. Ponadto użytkownik może zobaczyć słowo(słowa), jakie są formowane, gdy każda z liter jest wprowadzana i w przypadku, gdy zostanie zrobiony jakikolwiek błąd w pisaniu może on natychmiast skorygować go w podobny sposób jak podczas konwencjonalnego pisania, to jest cofając i pisząc prawidłową literę(-y),jak również w każdy inny sposób. Przy korzystnym przypisaniu liter do 14 klawiszy, gdy zostanie zakończone wprowadzanie liter i stosując jedynie klawisz odstępu do wprowadzania słowa, żądane słowo będzie wyświetlone wgórnym wierszu okna w przypadku ponad 98% słów, gdy używamy słownika mającego 84532 słowa ijedynie wejście klawiszem odstępu jest potrzebne do wprowadzenia tych słów do dokumentu tekstowego. 80% pozostałych 2% będzie wyświetlanych w drugim wierszu okna i one również mogą być wprowadzane do dokumentu tekstowego za pomocą jednego uderzenia w klawisz. Stosując jedną z preferowanych klawiatur z 13 lub 14 klawiszami użytkownik może wybrać litery do słów nie będących w słowniku za pomocą średnio mniej niż 1 i ¼ uderzeń wklawisz dla jednej litery. W innych systemach, w których więcej niż jedna litera jest przypisana do klawisza użytkownik naciska klawisz ograniczający dla wskazania, że słowo jest kompletne. Słowo lub słowa, które pasują do wejścia są następnie wyświetlane i te poniżej górnego wiersza będą wymagały dodatkowego wejścia. Nie ma sposobności zobaczenia słowa, gdy jest ono wprowadzane i z tego powodu korekcja błędów musi poczekać do ukończenia kodu słowa lub starannej oceny każdej serii liter dla ustalenia czy zrobiono jakiś błąd. Jeżeli grupy liter skojarzone z każdym wejściem są wyświetlane jedna obok drugiej lub wpionie to trudno jest wybrać wprowadzone litery dla sprawdzenia czy są prawidłowe. W systemie tym można bardziej się spodziewać, że błąd w pisaniu będzie powstawał po tym jak nastąpi całkowite wejście i planowane słowo nie będzie wyświetlone.

Korzystnie w systemie opisanym w tym ujawnieniu użytkownik ma sposobność zobaczenia aktualne tworzonego słowa w momencie, gdy wprowadzana jest każda litera(-y). Dlatego też, gdy naciska on klawisz odstępu to może przesunąć się naprzód do pierwszej litery następnego słowa bez najmniejszego wahania się. Z drugiej strony osoba, która pisze i nie może zobaczyć wprowadzanych słów do czasu naciśnięcia klawisza odstępu, może mieć tendencję do wahania się po naciśnięciu klawisza odstępu, aby sprawdzać czy wprowadzone słowo jest prawidłowe przed przejściem do następnego słowa i może to zwolnić wprowadzanie danych.

Posługując się systemem opisanym w tym ujawnieniu, użytkownik może na jednym wyświetlaczu, z uwagi na sposób w jaki litery i sekwencje są wyświetlane, odnieść się do liter w sekwencji, co ułatwia wejście konieczne dla dokonania poprawek. Ponadto wybór może być dokonany przez przesuwanie żądanej litery lub sekwencji do górnego wiersza zanim zostanie on skończony, co eliminuje niepożądane sekwencje i wprowadza żądane sekwencje przy lub obok górnego wiersza w czasie, gdy pisanie jest kontynuowane. Opisany tu system jest bardzo podobny do powszechnie stosowanego pisania, ponieważ użytkownik ma możliwość widzenia liter tworzących żądane słowo. Gdy użytkownik naciska klawisz odstępu w tym systemie sygnalizuje to akceptację liter, które są wyświetlane, jak również zakończenie słowa. Dodatkową zaletą procesu pisania jest to, że wyświetlana jest sekcja słownika poczynając od słów, które są w porządku alfabetycznym w odniesieniu do żądanego słowa (wyświetlane są w górnej wierszu ponad wierszami liter). Słowa te mogą być wyświetlane wdolnej sekcji okna dynamicznego. Umożliwia to użytkownikowi sprawdzenie pisowni lub wprowadzenie długich słów przez wpisanie początku słowa, a następnie wybranie słowa ze słownika i spowodowanie wprowadzenia go bezpośrednio z tej listy do dokumentu tekstowego. Te korzyści wraz z pisaniem za pomocą mniejszej liczby klawiszy czynią proces pisania szybszym i łatwiejszym.

W niniejszym wynalazku okno dynamiczne używane jest do wyświetlania sekwencji, do których dopasowywane są słowa ze słownika. Gdy użytkownik rozpoczyna proces wprowadzania tekstu stosuje on sterowanie kursorem dla przesunięcia kursora do położenia na ekranie, w którym życzy sobie, aby była wyświetlona litera(-y) lub słowa. Następnie użytkownik klika w ikonę lub naciska klawisz funkcyjny, co powoduje, że zostaje wyświetlone okno przedstawione na fig. 59a. Fig. 59a przedstawia okno dynamiczne przed tym zanim jakakolwiek litera zostanie wprowadzona. Na figurze tej każda ze strzałek w wierszach 1, 6 i 11 wskazuje na prostokątną powierzchnię 101, 102 i 103 na fig. 59a, zwane „obszarami siatkowymi (obszarami dla odpowiednio sekwencji wierszy, wierszy liter i wierszy słownika). Gdy zostanie wprowadzona pierwsza litera słowa przez naciśnięcie klawisza, litera(-y) przypisane do tego klawisza będą wyświetlane w dwóch sekcjach w obszarze siatkowym, zsekwencją wierszy i wierszy liter opisaną poniżej. Gdy litery wprowadzane są do obszaru siatkowego okno staje się większe rozszerzając się w prawo do osiągnięcia powierzchni odpowiedniej dla liter skojarzonych ztymi, które są wprowadzone do wyświetlenia w obszarze siatkowym. Każda litera, która jest wproPL 192 358 B1 wadzona będzie wyświetlana w małym kwadracie. Pomaga to użytkownikowi zobaczenie wyrównania wierszy sekwencji, wierszy liter i wierszy słownika.

Figury 60a, b, c, d i e przedstawiają zmiany siatki, gdy wprowadzana jest każda litera. (Wiersze słownika nie są przedstawione na fig. 60). Można zauważyć, że słowa „The man is pozostają w tych samych pozycjach, w jakich każda litera jest dodawana do słowa „able, które jest wprowadzane. Ponadto lewy bok okna pozostaje w tym samym położeniu dopóki całe słowo nie zostanie wprowadzone do okna. Gdy dodawana jest każda z liter, obszar siatkowy w oknie staje się szerszy. Po tym jak słowo zostaje skompletowane użytkownik klika na pożądane słowo lub naciska klawisz, co powoduje, że pożądane słowo przemieszcza się z okna do dokumentu tekstowego. Fig. 60E przedstawia słowo „able przemieszczające się dokumentu tekstowego w położenie na lewo od kursora (104 na fig. 60E). Kursor pozostaje na zewnątrz obok lewej krawędzi okno, a okno przesuwa się na prawo do żądanego obszaru dla liter i symboli, które będą wprowadzane do dokumentu tekstowego. Obszar siatkowy jest następnie zredukowany do szerokości żądanej dla pierwszej litery następnego słowa, które ma być wprowadzane, (patrz fig. 59a). Górne cztery wiersze (wiersze 1 do 4 na fig. 59F) okna na lewo od poziomej strzałki, 105 na fig. 1F w wierszu 1 używane są do wyświetlenia sekwencji i zwane są „wierszami sekwencji lub wierszami „S. Gdy klawisze sterujące są zogniskowane na tych wierszach, to jest to tzw. „Sequence Mode (tryb sekwencyjny). Wiersze 6, 7, 8 i 9 na lewo od poziomej strzałki w wierszu 6 używane są do wyświetlania liter skojarzonych z każdą wprowadzoną i zwane są „Letter Lines (wierszami liter) lub wierszami „L. Wiersze 11, 12, 13 i 14 na lewo od poziomej strzałki w wierszu 11 używane są do wyświetlania słów ze słownika w porządku alfabetycznym wyświetlanych wsekwencji wierszy. Wiersze te zwane są „Dictionary Lines (wierszami słownika lub wierszami „D i gdy klawisze sterujące skupione są na tych wierszach zwane to jest „Dictionary Mode (tryb słownikowy). Po wpisaniu słowa do okna mogą być wyświetlone słowa w wierszach 1, 2, 3 i 4. Gdy jest to w trybie sekwencyjnym, litery wprowadzane w sekwencję wierszy są literami, które tworzą sekwencję(-e), dla których dopasowywane są sekwencje liter, które zostały znalezione w słowniku (który jest w pamięci), poczynając od początkowych wprowadzonych liter (patrz fig 60A do 60E wiersze 1 do 4). Litery skojarzone z tymi wprowadzonymi przedstawione są w wierszach 6 i 7 na fig. 60A-60E. Po każdym wprowadzeniu elementu wyświetlane są w sekwencjach wierszy szeregi liter, dla których dopasowywana jest znaleziona w słowniku sekwencja. Litery wyświetlone na fig. 60B w wierszach 1 , 2, 3i 4 mogą być dla takich słów, jak aardvark lub able, bale lub BBC i na fig. 60C dla takich słów, jak bay, able, abyss, bale. Po tym jak każda litera(-y) jest wprowadzona, to ilość słów znajdowanych w słowniku, które pasują do wprowadzonych liter zmniejsza się.

Przykładowo, gdy czwarty wprowadzany element jest wprowadzony z literami E i F, przypisanymi do niego, wykreślane są wszystkie słowa poza „able i „bale jako możliwymi „kandydatami dla słowa, które jest wprowadzane. Przez naciśnięcie klawisza odstępu wprowadzane jest „able do dokumentu tekstowego („Bale będzie wymagało wprowadzenia klawisza wyboru #1 lub tego, aby użytkownik przesunął słowo do górnego wiersza i nacisnął klawisz odstępu). Na fig. 60C można zauważyć, że krótsze słowo (w tym przypadku słowo „bay) umieszczone jest na górze sekwencji wierszy. Program zapewnia, że sekwencje, które są skompletowane mają nadany najwyższy priorytet, te sekwencje, które przedstawiają statystycznie najwyższe prawdopodobieństwo bycia żądaną sekwencją mają nadany następne najwyższe w kolejności pierwszeństwo, aby były w lub w pobliżu górnego wiersza. Pomiędzy słowami o tej samej długości słowa najczęściej używane mają nadany najwyższy priorytet. Te wymaganie zwiększa możliwość wprowadzenia więcej słów przy tylko jednym wejściu.

W przypadku znalezienia w słowniku więcej niż jednego dopasowania dla danej sekwencji wyświetlane one są jako sekwencja wierszy. Gdy litera(-y) jest wprowadzona i znaleziona jest co najmniej jedna dopasowana sekwencja, sekwencja ta, dla której znaleziono dopasowanie, po tym jak skojarzona z tym wejściem litera zostanie dodana do niego, pozostanie wyświetlona, a sekwencja(-e), dla których nie znaleziono dopasowania będą wyeliminowane. Jeżeli nie zostanie znalezione dopasowanie dla jakiejkolwiek sekwencji, dla której zostało znalezione dopasowanie przed ostatnim wejściem, to takie sekwencje pozostaną wyświetlone i będzie kontynuowane wyświetlanie typu czarnego, aż do, ale nie z ostatnim wprowadzeniem danych. Ostatnie wprowadzenie danych i jakiekolwiek dodatkowe litery pojawią się na czerwono. Jeżeli użytkownik naciśnie klawisz odstępu, to sekwencja wgórnym wierszu sekwencji wierszy będzie przesuwać się z okna do dokumentu tekstowego i będzie wyświetlona na czarno, jeśli dopasowana sekwencja była znaleziona w słowniku i na czerwono, jeśli dopasowana sekwencja nie będzie znaleziona. Jeżeli użytkownik naciśnie klawisz wyboru #1, towiersz sekwencji poniżej wiersza górnego przemieści się z okna do dokumentu tekstowego. Jeżeli

PL 192 358 B1 żądana sekwencja jest więcej niż jeden wiersz poniżej górnego wiersza, to użytkownik może przesunąć go do górnego wiersza i następnie nacisnąć klawisz odstępu. Sekwencje przesunięte do dokumentu tekstowego z dolnych wierszy do górnego wiersza będą również wyświetlane na czerwono lub czarno wdokumencie tekstowym w zależności od tego czy sekwencja dopasowana będzie znaleziona. Zauważono również, że litery skojarzone z każdym wejściem wyświetlane są w wierszach literowych i litery te iinne sekwencje usuwane są z okna wyświetlacza, gdy naciśnięty jest klawisz odstępu lub klawisz wyboru #1.

W ten sposób użytkownik może wprowadzić „nowe słowo takie jak „balf” kiedy nie pojawi się ono w sekwencji wierszy. (Patrz fig. 60D) albo (1) klikając w literę „F w wierszu liter #7, co powoduje jej przesunięcie w wierszach liter i pojawienie się w sekwencji wierszy lub (2) przez spowodowanie przesuwu liter „E i „F przez naciśnięcie klawisza przesuwu #2. Zauważono również, że litery wprowadzone do sekwencji wierszy w trybie sekwencyjnym powodują zmianę kolejności górnego wiersza wierszy liter tak, że górne wiersze sekwencji wierszy i wiersze liter odpowiadają sobie. Podobnie litery wprowadzone do wierszy liter spowodują, że litery wyświetlane w górnym wierszu sekwencji wierszy zmienią się tak, że górne wiersze każdej będą sobie odpowiadać. Przykładowo fig. 60 przedstawia wyświetlacze, gdy wprowadzone jest słowo „able. Przy trzecim wejściu tego słowa, fig. 60C, słowo „Bay jest znalezione jako słowo będące najbardziej dopasowanym do wejścia dotychczas wprowadzonego.

W wyniku tego, literą w wierszu 6, kolumny #3, fig. 60C jest „Y. „L jest zwykle umieszczone powyżej litery „Y, ponieważ litera „L jest częściej używana. Utrzymując takie same górny wiersz sekwencji wierszy i wiersze liter użytkownik może patrzeć na górny wiersz w każdym trybie pracy i ma pewność, że jeżeli naciśnie klawisz odstępu wprowadzi prawidłowe słowo nie zważając czy klawisze sterujące są zogniskowane na wierszach liter lub na sekwencji wierszy. Jeżeli znaleziona jest jedna dopasowana sekwencja to wyświetlana jest w górnym wierszu sekwencji wierszy. Jeżeli znalezione jest więcej niż jedna dopasowana sekwencja to są one wyświetlane w kolejności bazującej na pewnej informacji statystycznej (będzie to wyjaśnione poniżej). Na fig. 59A uwidocznione są cztery wiersze wobszarze 101, obszarze sekwencji wierszy. Większa liczba wierszy może być umieszczona w sekwencjach o ustalonych podstawach, lub okna mogą być wykonane jako okna dynamiczne w pionie, jak również w poziomie tak, że wiersze i kolumny mogą być dodawane lub usuwane.

Użytkownik może wybrać pożądane słowo i przesunąć je do dokumentu tekstowego, klikając na nie. Umożliwia to użytkownikowi przesunięcie słów z wierszy 1, 2, 3 lub 4 do dokumentu tekstowego za pomocą jednego wejścia.

Ilość wierszy potrzebna dla liter zależy od największej ilości liter przypisanych do jednego dowolnego klawisza.

Jeżeli nie więcej niż dwie litery przypisane są do klawisza, to potrzebne będą tylko dwa „wiersze liter, a nie 4 wiersze, jak przedstawiono na fig. 59a i 59f.

Naciskając klawisz wyboru #1 jeden wiersz słowa poniżej górnego wiersza sekwencji wierszy przeniesie się do dokumentu tekstowego, a żądane sekwencje poniżej tego wiersza mogą być przesunięte do górnego wiersza i przeniesione do dokumentu tekstowego przez naciśnięcie klawisza odstępu.

Jeżeli sekwencje są przesunięte do górnego wiersza sekwencji wierszy przed ich skompletowaniem, to wprowadzenie następnej litery, po tym przesunięciu będzie potwierdzało, że właściwa sekwencja jest obecnie w górnym wierszu i sekwencje poniżej górnego wiersza będą usunięte z wyświetlacza. Jeżeli użytkownik uświadomi sobie, że popełnił błąd i że potrzebne jest ponowne obejrzenie poprzedniego wyświetlenia, to użytkownik może nacisnąć klawisz cofania i usunąć ostatnią wprowadzoną literę. Wcześniejszy obraz zostanie następnie wyświetlony na ekranie. Możliwość odzyskania poprzednich wyświetleń poprzez cofanie jest zawsze dostępne dla użytkownika. Ta zdolność czyni możliwym korygowanie wprowadzeń przez cofanie i następnie usuwanie liter z wyświetlacza poczynając od końca słowa. Użytkownik może następnie wprowadzić prawidłowe litery. Ponadto bilans uprzednio wpisanych słów może być wprowadzony automatycznie przez naciśnięcie klawisza funkcyjnego.

Klawisz odstępu, klawisz przesuwania #1 i klawisz wyboru #1 mogą mieć swoje zogniskowanie przesunięte do wierszy słownika przez naciśnięcie klawisza trybu sekwencja/słownik (klawisz S/D), który działa jak przełącznik dwustabilny. Po naciśnięciu klawisza trybu S/D klawisz odstępu (który może być klawiszem), jeżeli zostanie naciśnięty, spowoduje przesunięcie słowa z górnego wiersza wierszy słownika do dokumentu tekstowego. Naciśnięcie klawisza przesuwu #1 spowoduje przesunięcie słów w wierszach słownika w dół w kołowym przewinięciu, a klawisz wyboru #1 spowoduje przesunięcie tych słów z przewinięciem kołowym w przeciwnym kierunku.

PL 192 358 B1

Piąty wiersz w obszarze siatkowym, fig. 59F, lewej sekcji 108, pokazuje pionową strzałkę, fig. 59C, 109, gdzie strzałka ta jest umieszczona ponad kolumną, przy czym litery w tej kolumnie będą przesuwać się, jeżeli klawisz przesuwu #2 będzie naciśnięty. Klawisz pionowej strzałki, jeżeli jest naciśnięty, spowoduje ruch pionowej strzałki ponad kolumną wybraną przez użytkownika. Pionowa strzałka będzie pozostawać ponad, obojętnie czy siatka przylega do sekcji 108 na fig. 59Fdo czasu, gdy naciśnięty jest klawisz pionowej strzałki. Gdy wprowadzone są litery kolumna siatki dodana jest z lewej strony sekcji 108 (nazywając to usytuowaniem #1). Jeżeli pionowa strzałka poruszy się podczas wejścia słowa, powróci ono do położenia #1, w którym słowo to jest wprowadzone lub usunięte.

Gdy wprowadzony jest szereg liter, strzałka pozostanie w wierszu 5, obok sekcji 108 fig. 59F. Następnie jest ona powyżej kolumny siatki, w której litera(-y) są wprowadzane. Zatem przesuwa się zlewa na prawo, gdy każda z liter jest naciskana. Użytkownik może wybrać literę wyświetlaną natychmiast po jej wprowadzeniu, w położeniu #1, przez naciśnięcie klawisza przesuwu #2, który spowoduje, że żądana litera przemieści się do górnego wiersza liter. Gdy wprowadza się sekwencję, jeżeli litera jest kiedykolwiek wybrana, aby była w górnym wierszu wierszy liter przez jej przesunięcie lub wstawienie litery, lub przez brak w procesie wyboru, pozostaje w wybraną literą w wierszach liter i wierszach sekwencji, dopóki nie jest zmieniona przez użytkownika wybierającego inną literę, która ma być w górnym wierszu wierszy liter lub usunięta. Może to być dokonane przez użycie Klawisza przesuwu #2 lub wstawiając inną literę. Tak wybrana litera(-y) będzie wyświetlana w wyróżniającym się kolorze dopóki słowo nie będzie skompletowane i przesunięte do dokumentu tekstowego lub dopóki sekwencja nie zostanie usunięta. Pionowa strzałka pozostanie w położeniu #1, patrz fig. 59F, 109, dopóki użytkownik przyciska klawisz pionowej strzałki. Pierwsze naciśnięcie na ten klawisz spowoduje ruch pionowej strzałki po wierszu 5 tak, że jest ona powyżej siatki pierwszej wprowadzonej litery tej sekwencji. Jest to kolumna siatki najodleglejsza z lewej i zidentyfikowana jako kolumna l na fig. 59F. Poczynając od tego położenia, każde naciśnięcie na klawisz pionowej strzałki spowoduje ruch strzałki o jedną kolumnę w prawo. Strzałka następnie porusza się z lewa na prawo, który jest naturalnym kierunkiem dla przeglądania i korekcji pisowni. W przypadku, gdy pożądana litera nie jest w górnym wierszu kolumny liter użytkownik może nacisnąć klawisz pionowej strzałki tak, aby pionowa strzałka przemieściła się do góry następnej kolumny która wymaga edycji i następnie może przesunąć żądaną literę do górnego wiersza. Gdy wszystkie litery są w górnym wierszu, użytkownik może nacisnąć klawisz odstępu i słowo może przemieścić się do dokumentu tekstowego.

Następujący program umożliwi użytkownikowi wprowadzenie słowa nie będącego w słowniku używając klawisz przesuwu #2, gdy jest ono w położeniu #1. Gdy użytkownik wprowadza słowo nie będące w słowniku, litery będą wyświetlane albo górnym wierszu albo poniżej górnego wiersza wierszy liter. Ilekroć żądana litera jest w górnym wierszu użytkownik może wprowadzić następny element wejściowy. Ponieważ użytkownik nie nacisnął klawisza przesuwu #2, to nie jest potwierdzone zaocznie, że żądana litera jest w górnym wierszu.

Jak to opisano powyżej, pionowa strzałka będzie w położeniu #1 powyżej liter skojarzonych z drugim wejściowym elementem. W przypadku, gdy żądana litera skojarzona drugim wprowadzanym elementem będzie poniżej górnego wiersza użytkownik może przesunąć literę do górnego wiersza i później wprowadzić następny element wejściowy i ponownie pionowa strzałka może poruszyć się tak, aby była ona powyżej litery, gdy litera(-y) są wyświetlane. Jedynym wejściem koniecznym do wyboru prawidłowych liter jest (1) wybór klawisza skojarzonego z literą i (2) jeżeli litera jest poniżej górnego wiersza przesuw klawisza przesuwu #2 dla przemieszczenia litery do górnego wiersza.

W zalecanym przypisaniu klawiatury używającej 14 klawiszy, żądana litera będzie w górnym wierszu w przybliżeniu przez 80% czasu (patrz omówienie poniżej). Ponadto w przypadku tego formatu klawiatury do każdego klawisza przypisane są nie więcej niż dwie litery. Tak więc, będzie wymagane tylko jedno naciśnięcie na klawisz przewijania przez w przybliżeniu 20% czasu. W przypadku, gdy użytkownik używa myszkę do spowodowania przesuwu liter, konieczne będzie tylko jedno kliknięcie na myszy. Wprowadzenie następnej litery lub naciśnięcie na klawisz odstępu potwierdzi, że przesunięcie jest zakończone, tak więc sposób ten może być użyty, gdy są więcej niż dwie litery przypisane do klawisza.

Litera, która ukazuje się w górnym wierszu wierszy liter ukazuje się również w górnym wierszu sekwencji wierszy. Gdy żądane słowo jest w górnym wierszu i naciśnięty jest klawisz odstępu, to słowo może się przemieścić z okna do dokumentu tekstowego.

Jeżeli litera(-y) będzie usunięta z kolumny liter użytkownik może umieścić klawisz strzałki ponad tą kolumną siatki nacisnąć klawisz, do którego jest przypisana litera i w ten sposób spowodować, że te

PL 192 358 B1 litery będą wprowadzone do kolumn, w których usunięto litery. Litera(-y) mogą być usunięte przez kliknięcie na siatkę po jej prawej stronie lub przez naciśnięcie klawisza funkcyjnego, gdy pionowa strzałka znajduje się powyżej tej kolumny.

Poziome strzałki w wierszach 1 i 11 używane są jako ikony do spowodowania zogniskowania klawiszy funkcyjnych, odpowiednio na wierszu „S lub wierszach „D, jeżeli użytkownik kliknie na jedną z tych strzałek, to zmieni się tryb pracy jak opisano poniżej i zmieni się kolor strzałki dla zwrócenia uwagi na tryb jaki jest używany. (Pozioma strzałka w wierszu 6 może być użyta, jeżeli klawisz trybu S/Lbędzie użyty tak jak opisano na stronie 13).

Gdy pionowa strzałka jest powyżej kolumny użytkownik może manipulować literami w tej kolumnie w następujący sposób: (1) użytkownik może spowodować przesuw liter do górnego wiersza naciskając klawisz przesuwu, (2) użytkownik może spowodować, że litery w kolumnie zostaną usunięte naciskając odpowiedni klawisz funkcyjny.

Program może dostarczyć procedurę dla wstawiania liter do sekwencji. Przykładowo słowo „Glazer może być poprawione na „Glazier przez wstawienie litery „I po literze „Z. Aby to zrobić, umieszcza się pionową strzałkę powyżej kolumny liter tuż po ostatniej prawidłowej literze (w tym przypadku po literze „Z), następnie użytkownik naciska odpowiedni klawisz funkcyjny, po czym naciska klawisz przypisany do litery, która ma być wstawiona.

Jeżeli sekwencja została wprowadzona, a użytkownik określił, że litery wyświetlone w górnym wierszu okna potrzebują zmian, w kilku lub we wszystkich literach, to może on dokonać tego za pomocą sposobu opisanego u dołu strony 8 i u góry strony 9 lub może on użyć następującego alternatywnego sposobu, który rozpoczyna się przez naciśnięcie odpowiedniego klawisza funkcyjnego. To wejście spowoduje, że sekwencja lub litery zostaną usunięte z wyświetlacza. Program komputerowy może następnie spowodować że będą wyświetlone litery skojarzone z pierwszym elementem wejściowym. Użytkownik kontynuuje przesuw żądanej litery do górnego wiersza wierszy liter lub wstawia inną literę. Gdy zmiany te zostaną zakończone, użytkownik naciska ten sam klawisz funkcyjny i zostaje wyświetlona druga litera. Proces ten jest kontynuowany, aż do momentu, gdy użytkownik albo przesunie słowo do dokumentu tekstowego, albo usunie sekwencję z wyświetlacza.

Gdy użytkownik żąda przesunięcia liter klikając na kolumnę z lewej strony, to nie jest potrzebne, aby pionowa strzałka była ponad tą kolumną. Gdy użytkownik usuwa litery klikając z prawej strony kolumny liter, pionowa strzałka przesuwa się ponad tę kolumnę liter za pomocą programu komputerowego, a następnie w tę kolumnę wstawiane są litery przez naciśnięcie elementu wejściowego przypisanego do żądanej litery (liter).

Program dla dynamicznego okna może być wprowadzony w życie używając jedynie sekwencji wierszy (wiersze 1, 2, 3 i 4), to znaczy, że mogą być usunięte wiersze liter a ich funkcje mogą być zasadniczo osiągnięte jedynie dzięki użyciu sekwencji wierszy. W tym przypadku, klawisz pionowej strzałki, w wierszu 5,będzie wskazywał na sekwencje wierszy. Jeżeli użytkownik użyje klawisza przesuwu #2, litery w sekwencji wierszy będą przesuwać się i żadna z tych liter nie będzie zawierać liter które zostały usunięte z wyświetlacza ponieważ nie znaleziono odpowiedniego zestawienia. Przykładowo, gdy dokonano czwartego wejścia w słowo „able (patrz fig. 60), to została usunięta litera „Y. Jeżeli czwarta kolumna zawierająca literę „L została przesunięta, to pojawi się litera „Y (przypisana do klawisza z literą „L).

Jeżeli litera jest przesunięta do górnego wiersza sekwencji wierszy to ukaże to, że litera została wybrana. Będzie to następnie wyświetlone w wyrazistym kolorze. Również każda z poprzedzających liter będzie również rozpatrywana jako „stanowczo wybrana. Użytkownik może zmienić literę pierwotnie uważaną za stanowczo wybraną przez jej przesunięcie za pomocą klawisz przesuwu #2 lub wyeliminowana i/lub zastąpiona inną literą. Klawisz pionowej strzałki będzie regulował położenie strzałki w podobny sposób jak opisany dla jego użycia w wierszach liter. Funkcje dla klawisza przesuwu #1 klawisza wyboru #1 i klawisza odstępu będą pozostawały takie same.

Dla trybu słownika są trzy klawisze sterujące 1) klawisz odstępu, gdy jest naciśnięty spowoduje przesuw sekwencji wyświetlanej w górnym wierszu wierszy słownika do dokumentu tekstowego, 2) klawisz przesuwu #1, jeżeli jest naciśnięty spowoduje, że słowa przechowywane w słowniku będą przesuwane w kierunku w dół tak, że będą one mogły być wyświetlone w wierszach słownika, 3) klawiszużywany jako klawisz wyboru #1 w trybie sekwencji, jeżeli jest naciśnięty spowoduje, że słownik w pamięci będzie przesuwany w kierunku w górę. Wiersze słownika mogą być zaprogramowane tak, aby wyświetlały wszystkie słowa mające więcej niż „x liter bez spełniania warunku, że użytkownik najpierw naciśnie klawisz trybu S/D.

PL 192 358 B1

Dowolne sterowanie, jakie użytkownik może wykonać w tym wynalazku może być również sterowane lub aktywowane dzięki użyciu wskaźnik myszy i klawiszy myszy („kliknij na tym). Klikanie na klawisze strzałka wgórę i w dół w wierszach 10 i 11 na fig. 59f spowoduje przesuwanie wierszy słownika.

Słowa słownika mogą być zaprogramowane tak, aby były wyświetlane w wierszach słownika bez naciśnięcia przez użytkownika zmiany w klawiszu trybu, z zastrzeżeniem, że będzie opóźnienie o wartości „x od momentu, gdy została wprowadzona ostatnia litera. Program może dokonać tego pod warunkiem, że użytkownik może ustawić ten przedział czasowy.

Jeżeli użytkownik zmieni tryb „D, program automatycznie przełączy z powrotem do trybu „S przy wprowadzeniu następnego wybranego słowa, o ile użytkownik nie wykonał uprzednio zmiany rejestru na poprzedni poprzez naciśnięcie odpowiedniego klawisza kontroli trybu lub używając myszy. Słowa wyświetlane w wierszach słownika mogą być wyświetlane ściśle w porządku alfabetycznym lub w porządku alfabetycznym przy równoczesnym uwzględnieniu liczby liter w każdym słowie, tj. wszystkie słowa o tej samej długości będą w oddzielnych grupach alfabetycznych. Poprzez naciśnięcie oznaczonego klawisza funkcyjnego, synonimy i antonimy, odnoszące się do słów w górnym wierszu wierszy słownika będą wyświetlane w wierszach słownika. Użytkownik może spowodować (naciskając f(x)) zdefiniowanie słowa w górnym wierszu wierszy słownika, który będzie wyświetlany w „pojawiającym się oknie w dokumencie tekstowym.

Spis słownika może być zorganizowany w następujących sekcjach: 1) słowa, które są powszechnie używane (nazywaną słownikiem #1) i 2) wszystkie pozostałe słowa (nazywane słownikiem #2). Poszukiwaniaw celu dopasowania słów w słowniku może być dokonywane różnymi drogami i sposobami:

1) wyszukiwane są słowa w słowniku #1 i jeżeli zostanie znaleziona pasująca sekwencja, to pasujące sekwencje są wyświetlane, ale jeżeli nie zostanie znaleziona pasująca sekwencja, to poszukuje się słów w słowniku #2 i jeżeli zostanie znaleziona pasująca sekwencja(-e), tosą one wyświetlane; lub

2) jeżeli pasujące słowo(-a) nie zostaną znalezione w słowniku #1 użytkownik może nacisnąć klawisz funkcyjny dla spowodowania poszukiwania słów w słowniku #2 lub 3) poszukiwania w słowniku #1 i #2 dokonywane sąjednocześnie, tj. są one traktowane jako jeden słownik.

Wyświetlanie słów w wierszach słownika, (wiersze 1, 12, 131 i 14 na fig. 59F) może być albo 1)częścią standardowego programu, albo 2) opcją dostępną użytkownikowi, albo 3) wyeliminowane. Wopisany powyżej sposobie sterowania sekwencją wierszy i wierszami liter nie używa się zmiany trybu dla zmiany zogniskowania jednego zestawu sterowników z sekwencji wierszy na wiersze liter. Natomiast klawisz przesuwu #1 i klawisz wyboru #1 używane są dla sekwencji wierszy, a klawisz #2 i klawisz pionowej strzałki używane są dla wierszy liter. Jeżeli jest używany klawisz trybu, dwa klawisze mogą być przypisane do sterowników przypisanych do czterech wymienionych powyżej klawiszy. Pożądane może być więcej klawiszy, jeżeli żądane wejście jest wykonywane bez klawisza trybu. Jednakże mając oddzielne klawisze przypisane do sekwencji wierszy i wierszy liter, to użytkownik może spowodować zmianę,jaką chce z mniejszą ilością wejść. Przykładowo, w przypadku,gdy nie jest używany klawisz trybu litera może być przesunięta do wiersza liter przez naciśnięcie klawisza przesuwu #2 ale jeżeli wymagana jest zmiana trybu, to użytkownik naciska klawisz Tryb S/Li następnie klawisz przesuwu.

Zmiana trybu może być zaprojektowana albo z: 1) jednym klawiszem trybu,który będzie kołowo przewijał pomiędzy trybem sekwencji, trybem liter i trybem słownika lub istnieją 2) możliwości użycia dwu klawiszy trybu: jeden klawisz dla przełączania pomiędzy trybem sekwencyjnym i trybem liter idrugi dla przełączania pomiędzy trybem sekwencyjnym a trybem słownika. Jeżeli użytkownik pragnie wprowadzić znak przestankowy lub jeżeli żądane słowo jest o jeden wiersz poniżej górnego wiersza, użytkownik może albo (a) przesunąć żądane słowo z dołu do górnego wiersza i następnie wprowadzić je przez wprowadzenie znaku przestankowego lub (b) może on przesunąć słowo z okna do dokumentu tekstowego naciskając klawisz wyboru #1 i następnie wprowadzić znak przestankowy bezpośrednio do dokumentu tekstowego, tj. bez wprowadzania poprzez okno i bez konieczności wyłączenia programu dynamicznego okna.

Na figurze 59F w sekcji 108 są ikony, na które użytkownik może klikać dla wprowadzenia interpunkcji i różnych funkcji. Ponadto, jeżeli użytkownik kliknie na ikonę przesunięcia dodatkowo interpunkcja i funkcje stają się dostępne. Użytkownik może wprowadzić tekst używając jedynie klawiszy przypisanych do liter i jedynie tych klawiszy funkcji,których potrzebuje.

W tym systemie pisania możliwe jest pisanie jedną ręką i używanie myszy drugą ręką.

Użytkownik może wybrać edycję dokumentu, gdy dokonywane są wprowadzenia lub edytować dokument później. „Edit „Edycja odnosi się w tym przypadku do (1) uczynienia pewnym, że będzie

PL 192 358 B1 wybrane żądane słowo, gdy więcej niż jedno słowo będzie umieszczone w spisie w oknie dla tego samego wejścia, (2) skorygowania pisowni i (3) wykonania innych zmian w tekście, takich jak wprowadzenie dodatkowych słów.

Jeżeli sekwencja jest wprowadzona i znaleziono „brak dopasowania w słowniku, to litery, które były wprowadzone i dla których nie znaleziono dopasowania pojawią się w oknie na czerwono lub winnym kolorze. Jeżeli słowo to jest wprowadzone do dokumentu pojawi się ono na czerwono lub będzie miało wijącą się czerwoną linię pod nim, lub inny wyróżniający się kolor dla wskazania, że nie znaleziono dopasowania. Użytkownik może również zobaczyć niektóre słowa nie w kolorze czerwonym, które wymagają edycji.

Użytkownik może rozpocząć edycję umieszczając punkt wstawiania po słowie, które wymaga edycji. Użytkownik może następnie kliknąć klawiszem myszki i następnie wprowadzić „Edit Mode „Tryb Edycji, klikającna wskazany klawisz funkcyjny.

To wejście spowoduje, że wybrane do edycji słowo (nazwijmy je „słowo x) będzie podświetlone i słowo, które było podświetlone pojawi się w dynamicznym oknie w górnym wierszu sekwencji wierszy, pozostałe sekwencje, które będą wyświetlone w oknie, gdy „słowo x zostanie wprowadzone do dokumentu tekstowego, będą wyświetlone poniżej górnego wiersza sekwencji wierszy i litery skojarzone z elementami wejściowymi, które zostały napisane, gdy słowo zostało wprowadzone, pojawia się w wierszach liter.

Użytkownik może prowadzić edycję słowa stosując dostępne sposobyi opisane w tym ujawnieniu, np. użytkownik może przesunąć litery lub dodać litery, lub wybrać sekwencję liter w sekwencji wierszy. Użytkownik może następnie spowodować przemieszczenie żądanego wprowadzenia z dynamicznego okna do dokumentu tekstowego.

Użytkownik może podczas kopiowania tekstu lub w innym dogodnym czasie po wprowadzeniu sekcji tekstu dokonać całkowitej edycji. Aby tego dokonać, po pierwsze musi nacisnąć klawisz funkcyjny tak, że będzie on w „Delay Edit Mode „Trybie Opóźnionej Edycji. Podczas tego trybu użytkownik może albo (1) wybrać sekwencję w górnym wierszu sekwencji wierszy naciskając klawisz odstępu, lub (2) może on wybrać opóźnienie w wyborze wyświetlanej sekwencji i nacisnąć klawisz wyboru #1, po tym jak ostatnia litera jest wprowadzona do dowolnej sekwencji. Spowoduje to, że wszystkie słowa, które użytkownik wprowadzi przez naciśnięcie klawisza wyboru #1 pojawią się w wybranym kolorze, na przykład zielonym. Również jeżeli jakakolwiek litery będą na czerwono w górnym wierszu sekwencji wierszy lub wierszy liter (co może wystąpić z powodu błędu w pisowni lub dopasowane słowo nie zostanie znalezione w słowniku) to pojawią się one na czerwono w dokumencie tekstowym. Gdy użytkownik jest gotowy do edycji tekstu naciśnie on klawisz „Text Edit „Edycja Tekstu.

Następnie może on przesunąć punkt wstawienia do pierwszego żądanego do edycji słowa i po edycji tego słowa program spowoduje, że punkt wstawienia przemieści się do następnego słowa, którego edycja jest żądana, co spowoduje, że będzie ono podświetlone i że słowo to i inne słowa i litery skojarzone z tym wprowadzeniem pojawią się w oknie. Po edycji tego słowa, ten proces automatycznego przesuwu do następnego słowa, które ma być edytowane, będzie kontynuowany aż zostanie zakończona sekcja tekstu, jeżeli użytkownik nie decydujeo przerwaniu tego procesu edycji.

Jeżeli więcej niż jedna sekwencja była w sekwencjach wierszy, gdy użytkownik nacisnął klawisz wyboru #1, program może spowodować, że jedynie górny wiersz sekwencji będzie wyświetlony wdokumencie tekstowym. Jednakże użytkownik może mieć opcję, że gdy do dokumentu tekstowego zostanie wprowadzona „sekwencja x, to górne dwie sekwencje w oknie będą wyświetlone na kolorowo w dokumencie tekstowym. Użytkownik może następnie edytować te słowa albo w oknie, albo w dokumencie tekstowym. Użytkownik może używać klawiatury „QWERTY, myszki, klawisza kasowania i klawisza cofania w zwyczajny sposób do edycji dokumentów tekstowych. Natomiast w „Delay Edit Mode „Trybie Opóźnienia Edycji użytkownik może umieścić punkt wstawienia po każdym słowie i edytować je. Po takiej edycji rozpocznie się ponownie automatyczny przesuw do następnego słowa, którego edycji żądamy.

Pomysł wyświetlania możliwych sekwencji, gdy zostają one wprowadzone i wyświetlone przy użyciu klawiatury z więcej niż jedną literą przypisaną do niektórych lub wszystkich klawiszy może być zrealizowany bez dynamicznego okna. Zamiast tego obraz pewnej liczby (być może nie więcej niż cztery jednocześnie) sekwencji, które wprowadzono, dla których znaleziono dopasowaną sekwencję(-e) w słowniku będzie wyświetlony bezpośrednio w dokumencie tekstowym albo jedna nad drugą, albo poziomo. Jeżeli sekwencje wyświetlane są poziomo, punkt wstawienia musi poruszać się w taki sposób, że więcej niż jedna z możliwych sekwencji może być wyświetlana dla każdego wybranego elePL 192 358 B1 mentu wejściowego. Przykładowo, jeżeli litery a i „b są na tym samym klawiszu i „r i „u są na tym samym klawiszu i litera „t jest jedyną literą przypisana do klawisza, to słowa „art i „but będą wynikiem tego samego wejścia. Wyświetlacz pokaże „a i „b po pierwszym wejściu z przecinkiem pomiędzy „a i „b. Wyświetlacz pokaże au, ak, bu, br, po drugim wejściu i po trzecim wejściu wyświetlacz pokaże art, but, aut. Sekwencje, które są kompletnymi słowami takie jak „art i „but umieszczone są przed takimi sekwencjami jak „aut, które są pierwszymi literami dłuższego słowa (np. author). Kolejność przedstawianych sekwencji bazuje na podejściu statystycznym omówionym w ujawnieniu. Użytkownik może wybrać żądaną sekwencję przez naciśnięcie klawisza odstępu dla sekwencji najbardziej wysuniętej w lewo; naciskając klawisz wyboru #1 dla drugiej sekwencji i naciskając jeden raz klawisz przesuwu dla trzeciej sekwencji, w przypadku gdy są wyświetlane trzy sekwencje. Jeżeli wyświetlane jest więcej niż trzy sekwencje, to klawisz przesuwu będzie naciskany taką ilość razy, aby przesunąć go w położenie do pierwszej przedstawionej sekwencji. Liczba kiedykolwiek wyświetlanych sekwencji będzie ograniczona, z preferencją, że nie będzie więcej niż cztery. Naciśnięcie klawisza przesuwania spowoduje wyświetlenie innych sekwencji. Po tym jak zostanie wybrana sekwencja automatycznie, pozostałe są wyeliminowane i obszar jest zamknięty. Jeżeli sekwencje wyświetlane są pionowo lub poziomo, litery mogą być tych samych wymiarów jak inne litery wyświetlane w dokumencie tekstowym lub mogą być wyświetlane o większych wymiarach i gdy klawisz odstępu lub klawisz wyboru #1 lub znak przestankowy jest wprowadzony mogą mieć zredukowane wymiary.

Punkt wstawienia może być zaprogramowany tak, aby poruszał się tak jak jest to żądane dla wprowadzenia litery do górnego wiersza skojarzonej z elementem wejściowym właśnie wprowadzonym, a następnie litery do następnego rzędu poniżej. Będzie to kontynuowane, aż będzie wyświetlona każda litera skojarzona z wejściowym elementem. Po tym jak litera wprowadzona jest do dolnego rzędu będą wprowadzane następne litery, skojarzone z następnym wejściowym elementem, poczynając od górnego wiersza. Użytkownik może wybrać jeden z tych rzędów używając klawisz odstępu, klawisz wyboru #1 lub przesuwając żądany rząd do górnego wiersza i następnie naciskając klawisz odstępu lub znak przestankowy. Sekwencja, dla której znaleziono dopasowanie będzie wyświetlona na czarno, a bilans w trochę innym kolorze (lub alternatywnie, całe słowo będzie wyświetlone w kolorze). Litery mogą być usunięte lub inne litery mogą być dodane przez umieszczenie punktu wstawienia w miejscu, w którym taka zmiana powinna nastąpić w jednej z wyświetlanych sekwencji i następnie naciśnięcie albo klawisza kasowania, klawisza cofania lub klawisza skojarzonej litery(liter). Użytkownik może wybrać sekwencję, w której wykona takie zmiany i inne sekwencje zostaną usunięte z wyświetlacza. Jeżeli więcej niż jedna litera będzie przypisana do wejściowego elementu, gdy litery będą wstawiane wówczas z tego, że wejście będzie również wyświetlane wynikają inne możliwości; z zastrzeżeniem, że w słowniku zostało znalezione dopasowane słowo. Jeżeli użytkownik wie, że wprowadził słowo, którego nie ma w słowniku może on wybrać żądaną literę z każdej grupy liter skojarzonych z tym samym elementem wejściowym w ten sam sposób opisany dla takiego wyboru w przypadku użycia dynamicznego okna. Po tym jak litery są wyświetlone, jeżeli pożądana litera jest w górnym wierszu, to jest ona wybierana przez użytkownika wprowadzającego następną literę. Jeżeli jest poniżej górnego wiersza, to jest ona następnie przesuwana do górnego wiersza i wprowadzana jest kolejna litera. Gdy klawisz odstępu jest naciśnięty, litery poniżej górnego wiersza są eliminowane.

Jeżeli użytkownik pragnie późniejszej edycji słów, może on nacisnąć klawisz funkcji, w ten sposób tylko górna sekwencja skojarzona będzie z każdą wprowadzoną sekwencją i tylko ta sekwencja będzie wyświetlona w oznaczonym kolorze.

Jeżeli użytkownik powrócił do tej litery słowa dla dokonania edycji, to użytkownik może umieścić punkt wstawienia po sekwencji, kliknąć na niego i następnie nacisnąć klawisz funkcji. Wyświetlacz pokaże wybór, który będzie przedstawiony, jeżeli użytkownik nie wybrał Trybu Opóźnionej Edycji (Delay Edit Mode). Użytkownik może wybrać żądane litery. Ten sam program dla opóźnienia w trybie edycji zastosowany będzie do sekwencji wyświetlanych poziomo. Inne aspekty omówione dla sposobu stosującego dynamiczne okno mogą być zastosowane do sposobu bez okna.

Ustalenie, która dobrana sekwencja powinna być wyświetlona w górnym wierszu może być wyjaśnione za pomocą poniższego przykładu. Przyjmujemy, że użytkownik wprowadził słowo „FACE i że kombinacja liter przypisanych do klawiszy jest następująca: ab, ef, ck, dj, gx, hz, im, ly, n, ot, pq, ru, s, vw.

Pierwsze litery wprowadzone do słowa „face są „e i „f, fig. 48a pokazuje, że „F jest pierwszą literą dla słów 46% przypadków, podczas gdy „E użyte jest jako pierwsza litera w 40% przypadków. Z tego powodu, jako pierwszą wyświetlacz pokaże „F w górnym wierszu i „E w drugim wierszu.

PL 192 358 B1

Drugą grupą wprowadzonych liter są litery „a i „b. Możliwościami dla wprowadzonych liter są „FAA, „EA, „EB, „FB. Liczba słów w słowniku dla każdej z nich wynosi w przybliżeniu: dla „FA 300 słów; ,,EA' 70 słów: „EB 7 słów; „FB 2 słowa (skrócone). Bazując na tym, kolejność słów w spisie powinna być „FA, „EA, „EB i „FB. Trzecie wejście ma litery „C, K. Liczba słów w słowniku dla każdej możliwej kombinacji (po ich wprowadzeniu) jest w przybliżeniu jak następuje: - „FAC 37; „FAK 3; „EAC 1; „EA 0; „K; „EBC 0; „EBK 0; „FBC 0; „FBK 0.

Sekwencja „FAC ma znacznie większe szanse bycia żądaną sekwencją niż „FAK lub „EAC ponieważ są więcej niż trzy słowa rozpoczynające się „FAC i obejmują one takie słowa jak face, facing, fact, facility, factor, factory, factual, faculty, (jedyne słowo(-a) zaczynające się literami „fak są słowa „Fake, „Fakery, i „Fakir i jedynym słowem z literami „EAC jest słowo „EACH.) „EAC otrzyma priorytet przed „FAK ponieważ „EACH ma większą częstotliwość użycia niż kombinacja „FAKE i „FAKERY.

Kolejność wyświetlanej sekwencji będzie więc następująca: „FAC, „EAC i „FAK. Program będzie umożliwiał użytkownikowi zmianę kolejności priorytetów. Ten typ analizy może być dokonany dla wszystkich kombinacji liter i analiza ta będzie wyznaczać kolejność, w jakiej wyświetlane są sekwencje.

Kilka z preferowanych klawiatur tu ujawnionych jest przeznaczonych do pisania jedną ręką za pomocą lewej ręki, jedną ręką za pomocą prawej ręki i dwoma rękami. Klawisze, które mają przypisaną do nich więcej niż jedną literę mają zasadniczo ten sam zestaw liter. Również przypisanie liter do klawiszy jest zasadniczo w porządku alfabetycznym dla samogłosek, spółgłosek (z wyjątkiem jednej klawiatury opisanej poniżej). Samogłoski przypisane są głównie do środkowego rzędu klawiszy i są również dużej rozciągłości w porządku alfabetycznym.

Wybór liter, które są przypisane do tego samego klawisza jest dokonywany tak, że częstotliwość niepożądanych słów, które będą wyświetlane, gdy użytkownik wybiera pożądane słowa jest niewielka co do ilości. Przypisanie liter w dużym stopniu bazuje na utrzymywaniu ich małej ilości. Nie więcej niż dwie litery przypisane są do tego samego klawisza, co zmniejsza liczbę niechcianych słów i zmniejsza przesuwanie przy wyborze liter. Najczęściej używane litery umieszczone są na tym samym klawiszu z rzadko używanymi literami. Często używane litery umieszczone są powyżej rzadko używanych liter w wierszach liter. Zmniejsza to ilość przesunięć koniecznych w wierszach liter.

System ten ma zastosowanie do klawiatur o dowolnej długości. Osoba mająca ograniczone możliwości używania palców może znaleźć użyteczny sposób dla jedynie 6 klawiszy lub osoba może chcieć wyeliminować jedynie 6 najtrudniej osiągalnych klawiszy na klawiaturze qwerty. Ponadto system ten może być użyty w pewnych celach z bardzo ograniczoną listą słownika. Może więc być bardzo niewiele niezamierzonych słów i nawet sześć klawiszy na klawiaturze.

Klawiatura związana jest z fig. 61A, która przedstawia przypisanie liter do 17 klawiszy. 9 klawiszy, które zostało wyeliminowane było niektórymi trudnodostępnymi klawiszami na klawiaturze QWERTY. Siedemnaście przypisań liter do klawiszy na klawiaturze QWERTY pozostało niezmienionych. Dziewięć liter było każda z osobna ponownie przypisanych do jednego z siedemnastu klawiszy QWERTY, które pozostały nie zmienione. W większości przypadków były to klawisze sąsiadujące z klawiszami, do których zostały ponownie przypisane. Taka klawiatura może również być używana w procesie nauczania pełnej klawiatury QWERTY.

Figura61B jest klawiaturą dwustronną z 15 klawiszami.

Figura61C jest klawiaturąjednostronną, dla prawej ręki z 14 klawiszami.

Figura 61DC jest klawiaturąjednostronną, dla lewej ręki z 14 klawiszami.

Figura 61E jest klawiaturą jednostronną, dla prawej lub lewej ręki z 14 klawiszami, jeżeli używana jest lewa i prawa ręka, 14 klawiszami, jeżeli jest używana lewa ręka.

* oznacza położenie klawiszy funkcyjnych:

klawisz pionowej strzałki klawisz przesuwu #1 klawisz przesuwu #2 klawisz wyboru #1 klawisz trybu s/d klawisz odstępu.

Claims (53)

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób szybkiego wprowadzania, przy użyciu klawiatury, liter alfabetu, zwłaszcza do systemu przetwarzania tekstów, sterowanego mikroprocesorem komputera mającego urządzenie wyświetlające, pamięć i elementy wejściowe wybieralne przez operatora, znamienny tym, że przypisuje się więcej niż jedną literę do co najmniej jednego elementu wejściowego tak, że więcej niż jeden szereg liter może powstać z pojedynczego wyboru elementów wejściowych; zapisuje się słowa w pamięci, a następnie wyświetla się na urządzeniu wyświetlającym dla każdego wprowadzonego elementu wejściowego szeregi liter, które tworzą co najmniej jedną ważną kombinację, która to co najmniej jedna ważna kombinacja określona jest z zapisanych słów w pamięci dla tej samej liczby elementów wejściowych dotąd tak wybranych.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ponadto obejmuje wyświetlanie szeregu liter skojarzonych z wybranymi elementami wejściowymi, które pasują do słowa lub słów zapisanych wpamięci i wybieranie jednego z wyświetlonych słów.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że gdy w pamięci stwierdzone jest dopasowanie, to z monitora usuwa się szereg liter skojarzonych z elementami wejściowymi wybranymi przez operatora, dla których nie stwierdzono dopasowania ze słowami w pamięci, gdy operator następnie wybiera element wejściowy.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ponadto obejmuje określanie nowego słowa i zapisanie tego nowego słowa w pamięci.

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że co najmniej jeden z elementów wejściowych skojarzony jest z pojedynczą literą.

6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że większość z elementów wejściowych skojarzona jest z nie więcej niż dwiema literami.

7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wszystkie elementy wejściowe skojarzone są z dwiema literami.

8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że krok przypisania obejmuje przypisanie samogłosek alfabetycznie na elementach wejściowych w większości sąsiadujących ze sobą w porządku alfabetycznym, a spółgłoski są tak usytuowane, że samogłoski i spółgłoski są zasadniczo w porządku alfabetycznym.

9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jeśli nie ma słów umieszczonych w pamięci utworzonych przez wybrany szereg elementów wejściowych, to wyświetla się każdą z liter lub liter skojarzonych z każdym wybranym elementem wejściowym.

10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że ponadto obejmuje wybieranie wyświetlonych liter dla utworzenia słowa nie zapisanego poprzednio w pamięci oraz zapisanie tego słowa w pamięci.

11. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że ponadto obejmuje dodanie litery lub liter skojarzonych z następnie wybranymi elementami wejściowymi tylko do poprzednio wybranego szeregu liter oraz wyświetlenie tego dodanego szeregu wybranych liter.

12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że krok wyświetlania obejmuje wyświetlanie w oknie dynamicznym.

13. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że dopasowanie jest stwierdzone, gdy litery skojarzone z elementem/elementami dotąd wybranymi odpowiadają literze/literom słowa zapisanego w pamięci w identycznym porządku, przy czym dopasowanie rozpoczyna się literą skojarzoną z pierwszym wybranym elementem wyjściowym szeregu wybranych elementów wejściowych poprzez ostatni wybrany element wejściowy szeregu wybranych elementów wejściowych.

14. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że jeśli element wejściowy skojarzony jest z więcej niż jedną literą, to każda litera dopasowana jest oddzielnie.

15. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jeśli dopasowanie jest stwierdzone w pamięci, to dodaje się każdą literę skojarzoną z kolejno wybranym elementem wejściowym oddzielnie do każdego szeregu liter wyświetlonych natychmiast przed wyborem następnie wybranego elementu wejściowego oraz wyświetla się na urządzeniu wyświetlającym szereg liter skojarzonych z elementami wejściowymi dotąd tak wybranymi.

16. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jeśli nie ma słów umieszczonych w pamięci utworzonych przez wybrany szereg elementów wejściowych, to wyświetla się jeden lub więcej najbliższych szeregów liter.

PL 192 358 B1

17. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ponadto obejmuje wybieranie jednego z wyświetlonych szeregów liter i usuwanie nie wybranego szeregu liter z urządzenia wyświetlającego.

18.Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że ponadto obejmuje ponowne wyświetlenie na urządzeniu wyświetlającym usuniętego nie wybranego szeregu liter.

19. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że ponadto obejmuje dodanie litery lub liter skojarzonych z następnie wybranymi elementami wejściowymi tylko do poprzednio wybranego szeregu liter oraz wyświetlenie tych dodanych szeregów wybranych liter.

20. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że ponadto obejmuje wybieranie jednego z wyświetlonych szeregów liter, usuwanie nie wybranego szeregu z monitora oraz dodanie wybranych elementów wyjściowych tylko do wybranego szeregu liter.

21.Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że domyślnie szereg liter wybrany jest po wyborze przez operatora klawisza odstępu lub znaku przestankowego.

22. Sposób według zastrz. 21, znamienny tym, że odstęp jest automatycznie wstawiany po wyświetleniu domyślnego szeregu liter.

23. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jeden z wyświetlonych szeregów liter jest wyświetlony w wierszu podstawowym, a inne wyświetlone szeregi liter są wyświetlone w kolejnych rzędach poniżej wiersza podstawowego.

24. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że szereg liter wyświetlony poniżej wiersza podstawowego może być przewinięty do wiersza podstawowego.

25.Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że ponadto obejmuje wyświetlanie liczby obok każdego szeregu liter wyświetlonych poniżej wiersza podstawowego oraz wybieranie szeregu liter przez wybieranie liczby sąsiadującej z tym szeregiem liter.

26. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że ponadto obejmuje dodanie odstępu po wybranym szeregu liter oraz usunięcie nie wybranego szeregu liter z monitora.

27. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że ponadto obejmuje usuwanie nie wybranego szeregu liter z monitora.

28.Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że ponadto obejmuje wybieranie szeregu liter wyświetlonych w pierwszym wierszu poniżej wiersza podstawowego przez wybranie pierwszego klawisza wyboru.

29.Sposób według zastrz. 28, znamienny tym, że pierwszy klawisz wyboru automatycznie wstawia odstęp po wybranym szeregu liter.

30.Sposób według zastrz. 28, znamienny tym, że pierwszy klawisz wyboru automatycznie dodaje odstęp po wybranym szeregu liter tylko, gdy wybrany szereg liter obejmuje więcej niż jedną literę.

31.Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że operator może przewinąć literę lub szereg liter od poniżej wiersza podstawowego do wiersza podstawowego.

32.Sposób według zastrz. 28, znamienny tym, że ponadto obejmuje wybranie szeregu liter wyświetlonych w drugim wierszu poniżej wiersza podstawowego przez wybranie drugiego klawisza wyboru.

33. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że ponadto obejmuje krok umożliwiający operatorowi dokonania wyboru jednego z wyświetlonych szeregów liter.

34. Sposób według zastrz. 33, znamienny tym, że ponadto obejmuje dodanie odstępu po wybraniu szeregu liter.

35.Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że ponadto obejmuje wybranie szeregu liter przy użyciu myszy.

36. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że ponadto obejmuje krok umożliwiający operatorowi wprowadzenia trybu opóźniającego, w którym wybór szeregu liter jest opóźniony.

37.Sposób według zastrz. 36, znamienny tym, że tryb opóźniający umożliwia operatorowi edytowanie poprzednio wybranego szeregu liter.

38.Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że szereg liter wyświetlonych w wierszu podstawowym opiera się na statystycznym użyciu.

39. Sposób według zastrz. 38, znamienny tym, że statystyczne użycie opiera się na liczbie możliwych słów skojarzonych z szeregiem liter dotąd tak wybranych.

40.Sposób według zastrz. 38, znamienny tym, że statystyczne użycie zapewnia, że po wybraniu spółgłosek przez operatora, samogłoska posiada większy priorytet niż inna spółgłoska.

41.Sposób według zastrz. 38, znamienny tym, że statystyczne użycie zapewnia, że po wybraniu samogłosek przez operatora, spółgłoska posiada większy priorytet niż inna samogłoska.

PL 192 358 B1

42. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że krok przypisania obejmuje przypisanie wskaźników do elementów wejściowych, przy czym wskaźniki wskazują, który palec ma być położony na każdym elemencie wejściowym.

43. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że szereg liter wyświetlonych w wierszu podstawowym wybrany jest domyślnie po wprowadzeniu klawisza odstępu, znaku przestankowego lub klawisza wyboru.

44. Sposób według zastrz. 43, znamienny tym, że szereg liter wyświetlonych w wierszu podstawowym wybrany jest domyślnie po wybraniu przez operatora klawisza odstępu lub znaku przestankowego.

45. Sposób według zastrz. 44, znamienny tym, że ponadto obejmuje krok dodania odstępu po wybraniu szeregu liter przez wybranie klawisza odstępu, znaku przestankowego lub klawisza wyboru elementu wejściowego.

46. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jeśli ewentualnie żaden szereg liter nie tworzy słowa, to wyświetla się każda litera skojarzona z każdym elementem wejściowym szeregu wybranych elementów wejściowych albo od początku szeregu liter lub od ostatniego wybranego elementu wejściowego w szeregu liter skojarzonych z ewentualnym słowem w pamięci.

47. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jeśli żadne z wyświetlonych słów nie jest pożądanym słowem, to wyświetla się każda litera skojarzona z każdym elementem wejściowym szeregu wybranych elementów wejściowych albo od początku szeregu liter lub od ostatniego wybranego elementu wejściowego w szeregu liter skojarzonych z możliwym słowem w pamięci.

48.Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że gdy dopasowanie nie jest stwierdzone, towybiera się jedną wyświetloną literę dla każdego z wybranych elementów wejściowych dla utworzeniasłowa.

49. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że ponadto obejmuje zapisanie utworzonego słowa w pamięci.

50. Sposób według zastrz. 46, znamienny tym, że dla każdego wybranego elementu wyjściowego jedna z wyświetlonych liter wyświetlona jest w wierszu podstawowym, a pozostałe litery wyświetlone są w kolejnych rzędach poniżej wiersza podstawowego.

51 . Sposób według zastrz. 50, znamienny tym, że operator może przesunąć każdą z wyświetlonych liter do wiersza podstawowego.

52. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że krok przypisania obejmuje przypisanie więcej niż jednej litery do co najmniej jednego elementu wyjściowego tak, że więcej niż jedno możliwe słowo może powstać z pojedynczego szeregu wybranych elementów wejściowych.

53. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że krok określania zakończenia słowa obejmuje uruchomienie mechanizmu uruchamiającego.