PL191169B1

PL191169B1 - Sposób wytwarzania proszków zawiesinowych zdolnych do redyspergowania

Info

Publication number: PL191169B1
Application number: PL335573A
Authority: PL
Inventors: Bernd Rothenhäusser; Hartmut Kühn; Volker Kiesel; Andreas Wichmann; Dominik Elsässer
Original assignee: Buna Sow Leuna Olefinverb Gmbh; Buna Sow Leuna Olefinverbund Gmbh
Priority date: 1997-03-13
Filing date: 1998-03-10
Publication date: 2006-03-31
Also published as: PL335573A1; EP0968245A1; DE59803193D1; WO1998040430A1; EP0968245B1

Abstract

1. Sposób wytwarzania proszków zawiesinowych zdolnych do redyspergowania, znamienny tym, ze kopolimer styrenu, monoetylenowo nienasyconego estru kwasu karboksylowego i 0,5 do 4% wagowych monomeru zawierajacego grupy kwasu karboksylowego, poddaje sie rozpyleniu z mie- szaninami srodków pomocniczych do rozpylania, zawierajacymi 0,5 do 20% wagowych, w sto- sunku do polimeru, soli di- albo tetra-sodowej wzglednie potasowej produktu addycji N-alkilosulfo- -aminobursztynianów z kwasem maleinowym, albo kopolimer styrenu, monoetylenowo nienasyco- nego estru kwasu karboksylowego i 0,5 do 4% wagowych monomeru zawierajacego grupy aminowe, poddaje sie rozpyleniu z mieszaninami srodków pomocniczych do rozpylania, zawierajacymi 0,5 do 20% wagowych, w stosunku do polimeru, soli di- albo tetra-sodowej wzglednie potasowej pro- duktu addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym i 1-20% wagowych, w sto- sunku do polimeru, odcukrzonego ligninosulfonianu sodu o masie czasteczkowej wynoszacej 20 000. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania proszków zawiesinowych zdolnych do redyspergowania, na bazie poliakrylanów. Proszki te są odpowiednie do użycia w mieszaninach zaprawowych i nadają im dobrą płynność względnie tiksotropowe właściwości przy szybkim wiązaniu.

W przemyśle budowlanym w coraz większym zakresie oferuje się gotowe mieszaniny do najróżnorodniejszych celów zastosowania, aby osiągnąć łatwiejsze operowanie nimi oraz bardziej równomierną jakość.

Chodzi przy tym o zaprawy i kleje na bazie piasku i cementu, które modyfikowane są dodatkiem polimerowych proszków zawiesinowych.

W celu wytworzenia takich hydraulicznie wiążących układów do samorozlewnych szpachlówek, które tworzą dobrze płynne, szybko utwardzalne, a w związanym stanie aż do pewnego stopnia elastyczne masy, albo do tiksotropowych klejów, które można dobrze przerabiać i tworzą szybko utwardzalne, a w związanym stanie aż do pewnego stopnia elastyczne masy, wprowadza się często proszki zawiesinowe na bazie poliakrylanów.

Ważne to jest przede wszystkim wówczas, gdy chodzi o tak zwane „krytyczne” podłoża, które w przypadku obciążenia wilgocią skłonne są do odkształceń, jak na przykład drewno, płyty wiórowe albo karton gipsowy. Do „krytycznych” podłoży zalicza się poza tym podłogi w budowlach sportowych, w budownictwie okrętowym oraz innych sprężystych konstrukcjach podłożowych, jak również w mokrych komorach. Takim masom stawiane są jednocześnie wymagania odnośnie samorozlewności w celu otrzymania równych płaszczyzn i odpornych na rolki krzeseł powierzchni, to znaczy, że szpachlówka musi przykryć szczeliny i samorozlewnie wyrównać wszystkie nierówności. Potem powinna ona utwardzić się szybko i bez powstawania pęknięć.

Takim masom może być stawiane ponadto wymaganie odnośnie tiksotropii, która gwarantuje to, że masę klejową można dobrze podczesać, to znaczy że musi ona dawać się łatwo rozsmarować zębatą szpachlą. Poza tym rozsmarowana masa klejowa musi wykazywać wystarczający czas otwartego schnięcia i następnie szybko ulec utwardzeniu.

Aby móc spełnić te wymagania, potrzebne do modyfikowania proszki zawiesinowe muszą posiadać odpowiednie właściwości. Zasadniczo należy tu minimalna temperatura błonotwór-cza podstawy polimerowej wynosząca < 0°C.

Ze względu na to, że zdolność do redyspergowania proszku w zdecydowanej mierze określa skuteczność środka ulepszającego, redyspersja swymi właściwościami musi w jak największym stopniu być podobna do właściwości dyspersji wyjściowej. Przy tym chodzi tu nie tylko o zdolność redyspergowania aż do wielkości cząstek wyjściowych, lecz również o właściwości, jak wytrzymałość na rozciąganie oraz wydłużenie błony wyciągniętej z redyspersji. Osiągnięcie pełnej skuteczności proszku zagwarantowane jest tylko wówczas, gdy właściwości redyspersji w jak największym stopniu są podobne do właściwości dyspersji wyjściowej.

Ogólnie, do wytwarzania takich proszków nadają się dyspersje na bazie kopolimerów otrzymanych ze styrenu i estrów kwasu akrylowego. Mogą one być modyfikowane również innymi monomerami, jak nienasyconymi kwasami karboksylowymi albo amidami. Polimery te, przez wybór każdorazowego składu kopolimeru, można łatwo dostosować do żądanego obrazu właściwości i odznaczają się one dobrą odpornością na zmydlanie. Poza tym wbudowanie monomerów zawierających grupy karboksylowe pogarsza zdolność do redyspergowania proszku wytworzonego z ligninosulfonianem jako środkiem pomocniczym do rozpylania.

Opis patentowy EP 0601518 A1 przedstawia kopolimer na bazie akrylanów, który jako komonomer zawiera nienasycony kwas karboksylowy.

Jednocześnie wspomniano zastosowanie akryloamidu jako dalszego możliwego komonomeru. Udział nienasyconych kwasów karboksylowych jest warunkiem do użycia poli(alkoholu winylowego), ewentualnie w mieszaninie z ligninosulfonianem jako środkiem pomocniczym do rozpylania. Ale niedogodnością tego sposobu prowadzenia procesu jest brak odporności układu polimerów na wodę w układach alkalicznych, jakie stanowią zaprawy.

W odróżnieniu od rozwiązania według wynalazku, w dokumencie EP 0601 518 nie został ujawniony jakikolwiek proszek zawiesinowy zdolny do redyspergowania, który zawierałby produkt addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym jako środek pomocniczy do rozpylania dla proszków zawiesinowych zdolnych do redyspergowania.

PL 191 169 B1

W opisie patentowym DE 39 23 229 A1 przytoczono kopolimery na bazie styrenu, akrylanu butylu i akryloamidu, które rozpyla się z kondensatami kwas fenolosulfonowy-formaldehyd. Okazuje się, że wbudowanie akryloamidu wpływa na wiązanie i już ilości jego wynoszące 2% wagowe mogą zwiększyć podwójnie czas wiązania według Vicafa.

Poza tym według opisu patentowego DE-OS 20 49 114 rozpylane są takie polimery z zawierającymi sulfonian produktami kondensacji melaminy z formaldehydem, a według opisu patentowego DE-OS 31 43 070 z kondensatami kwas naftalenosulfonowy-formaldehyd. Takie związki, jak również ligninosulfoniany znane są z tego, że posiadają działanie upłynniające na cement. Oczywiście podnoszą one znacznie nieodporność układu na wodę.

Dające się dobrze redyspergować proszki na bazie akrylanu, wytwarzane sposobem według wynalazku, nadają mieszaninom zaprawowym dobrą płynność przy szybkim wiązaniu, przy czym z tych mieszanin zaprawowych można wytwarzać pryzmy o podwyższonym wydłużeniu przy zerwaniu, względnie nadają one mieszaninom zaprawowym właściwości tiksotropowe przy odpowiednim czasie otwartego schnięcia i szybkim wiązaniu.

Sposób wytwarzania proszków zawiesinowych zdolnych do redyspergowania, zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że kopolimer styrenu, monoetylenowo nienasyconego estru kwasu karboksylowego i 0,5 do 4% wagowych monomeru zawierającego grupy kwasu karboksylowego, poddaje się rozpyleniu z mieszaninami środków pomocniczych do rozpylania, zawierającymi 0,5 do 20% wagowych, w stosunku do polimeru, soli di-albo tetra-sodowej względnie potasowej produktu addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym, albo kopolimer styrenu, monoetylenowo nienasyconego estru kwasu karboksylowego i 0,5 do 4% wagowych monomeru zawierającego grupy aminowe, poddaje się rozpyleniu z mieszaninami środków pomocniczych do rozpylania, zawierającymi 0,5 do 20% wagowych, w stosunku do polimeru, soli di-albo tetra-sodowej względnie potasowej produktu addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym i 1-20% wagowych, w stosunkudo polimeru, odcukrzonego ligninosulfonianu sodu o masie cząsteczkowej wynoszącej > 20 000.

Korzystnie, jako monomery posiadające grupy aminowe wprowadza się metakryloamid, akrylo-amid, N-metyloloakryloamid, N-dimetyloaminopropylometakryloamid, metakrylan 2-tert-butyloamino-etylu, metakrylan N,N-dimetyloaminoetylu, metakrylan N,N-dimetyloaminopropylu, akrylan N,N-dimetylo-aminoetylu, akrylan N,N-dibutyloaminoetylu lub ich mieszaniny.

Korzystnie, jako monomery zawierające grupy kwasu karboksylowego wprowadza się kwas akrylowy, kwas metakrylowy, kwas itakonowy, kwas fumarowy, kwas maleinowy lub ich mieszaniny.

Korzystnie, jako produkt addycji sulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym stosuje się N-(1,2-dikarboksyloetylo)-N-oleilosulfoaminobursztynian tetrasodowy.

Korzystnie, stosuje się 0,5 do 8% wagowych soli di- albo tetra-sodowej względnie potasowej produktu addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym.

Korzystnie, stosuje się 5 do 15% wagowych odcukrzonego ligninosulfonianu sodu.

Polimery, stosowane w sposobie według wynalazku, stanowią kopolimery składające się ze styrenu i estrów monoolefinowo nienasyconych kwasów karboksylowych, zwłaszcza estrów kwasu akrylowego i metakrylowego takich, jak na przykład akrylan butylu, akrylan etylu, akrylan etyloheksylu, metakrylan metylu, metakrylan etylu, metakrylan n-heksylu i metakrylan butylu.

Modyfikuje się je 0,5 do 2% wagowymi monomeru zawierającego grupy aminowe takiego, jak na przykład metakryloamid, akryloamid N-metyloloakryloamid, N-dimetyloaminopropylometakryloamid, metakrylan 2-tert-butyloaminoetylu, metakrylan N,N-dimetyloaminoetylu, metakrylan N,N-dimetylo-aminopropylu, akrylan N,N-dimetyloaminoetylu i akrylan N,N-dibutyloaminoetylu, względnie 0,5 do4% wagowymi monomeru zawierającego grupy kwasu karboksylowego, takiego jak na przykład kwas akrylowy, kwas metakrylowy, kwas itakonowy, kwas fumarowy i kwas maleinowy same albo w mieszaninach tak, że główny udział tych monomerów wbudowany jest w powierzchnię. Zdolne do redyspergowania proszki wytwarza się w zwykłych suszarniach rozpyłowych, przy czym ewentualnie można dołączyć jednostki aglomerujące.

Podczas tego procesu można jeszcze dodatkowo wdmuchiwać 2 do 30% wagowych środka przeciw zbrylaniu, jak na przykład kredy, talku, ziemi okrzemkowej, kaolinu, krzemianów, kwasu krzemowego, cementu, węglanu wapnia i podobnych substancji.

W razie potrzeby stosuje się również środki pomocnicze, jak regulatory lepkości albo środki przeciw pienieniu. Takie układy suszy się zazwyczaj w temperaturze wynoszącej 150 do 60°C.

Poniższe przykłady służą do dalszego objaśnienia wynalazku i za pomocą osiągniętych wskaźników właściwości przedstawiają korzyści zgodnego z wynalazkiem sposobu prowadzenia procesu.

PL 191 169 B1

Kompleks przykładów A odnosi się do poliakrylanów z monomerami zawierającymi grupy aminowe, zaś kompleks przykładów B do poliakrylanów z monomerami zawierającymi grupy kwasu karboksylowego. Przykłady 1 do 3 stanowią każdorazowo przykłady porównawcze, a zatem objaśniają stan techniki, a nie odnoszą się do wynalazku.

Kompleks przykładów A

Tabel a A/1: Zestawienie dyspersji kopolimerów stosowanych w przykładach

Kopolimer	Monomer	% wagowe
1	styren	35,0
	akrylan butylu	55,0
	kwas akrylowy	5,0
	akryloamid	5,0
2	styren	60,0
	akrylan butylu	40,0
3	styren	38,0
	akrylan butylu	60,0
	akryloamid	2,0
4	styren	39,0
	akrylan butylu	60,0
	N,N-dimetyloaminopropyloetylometakryloamid	1,0
5	styren	39,5
	akrylan butylu	60,0
	akrylan N,N-dimetyloaminoetylu	0,5
6	styren	38,0
	akrylan etylu	60,0
	akryloamid	2,0
7	styren	38,0
	akrylan butylu	55,0
	akrylan etyloheksylu	5,0
	N-metyloloakryloamid	2,0

W suszarni rozpyłowej poddaje się rozpyleniu przedstawione w tabeli A/1 dyspersje z zestawionymi w tabeli A/2 recepturami składów do rozpylania w temperaturze wynoszącej na szczycie 130°C, a na wyjściu 60°C, przy dodaniu 12% wagowych subtelnie rozdrobnionego krzemianu glinu. We wszystkich przypadkach otrzymuje się sypki proszek.

PL 191 169 B1

Tabel a A/2: Receptury składów poszczególnych przykładów do rozpylania

Przykład	Kopolimer	Produkt addycji % wagowe w odniesieniu do polimeru	Ligninosulfonian (odcukrzony) % wagowe w odniesieniu do polimeru
1	1	2,0	10
2	2	2,0	10
3	2	4,0
4	3	2,0	10
5	3		10
6	3	2,0	10
7	4	4,0	10
8	5	0,5	10
9	6	5,0	5
10	7		10

Produkt addycji: N-(1,2-dikarboksyloetylo)-N-oleilosulfoaminobursztynian tetrasodowy

Z powstałych proszków oznacza się właściwość zbrylania. W tym celu 50 cm³ proszku umieszcza się w cylindrze metalowym o średnicy wewnętrznej 60 mm i wysokości 150 mm. Następnie wprowadza stempel o ciężarze 3000 g i próbę pozostawia przez 24 godziny w temperaturze 20°C. Potem z cylindra wyciska się powoli tabletkę z proszku i dokonuje oceny za pomocą następującej skali:

Ocena:

tabletka z proszku nie tworzy się tabletka z proszku nie daje się podjąć palcami tabletka z proszku daje się podjąć palcami tabletka z proszku rozpada się przy lekkim naciśnięciu palcami tabletka z proszku rozpada się przez pokruszenie tabletka z proszku pozostaje trwale uformowana.

Zdolność proszku do redyspergowania oznacza się za pomocą analizy sedymentacyjnej. W tym celu w biurecie sedymentacyjnej ze skalowaniem 0,1 ml umieszcza się 50 ml 5% redyspersji i po upływie 24 godzin odczytuje wysokość osadu na dnie. Oceniona jako bardzo dobra redyspersja może wykazywać w tej metodzie tylko wartości wynoszące 4 do 10. Są one uwarunkowane środkiem przeciw zbrylaniu.

Poza tym z proszku wytwarza się 50% redyspersję i oznacza wielkość powstałych cząstek za pomocą Ultrafine Particle Analyser. Poziom błona/wydłużenia błon wyciągniętych z dyspersji wyjściowej względnie redyspersji oznacza się w stanie nieogrzanym i ogrzanym przez 10 minut w temperaturze 145°C, według DIN 53 504.

Z zastosowaniem tych proszków wytwarza się zaprawę według receptury podanej w tabeli A/3, z której sporządza według DIN 18 555 próbki do badań i oznacza wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu.

Tabel a A/3: Receptura zaprawy

Mieszanina piasku normowego

Piasek (mm)	Ilość (g)
0,1 -0,40	23,5
0,1 -0,63	11,8
0,5 -1,00	11,8
0,7 -1,25	23,5
1,0 -2,00	29,5

PL 191 169 B1

Zaprawa

Składnik	Ilość (g)
piasek normowy	1200,0
cement	400,0
substancja stała z dyspersji	40,0
środek przeciw pienieniu Foammaster PD 1	1,5
woda	180,0

Za pomocą tych próbek do badań ustala się również pochłanianie wody w ten sposób, że próbki składuje się przez 28 dni na sucho, potem przez 3 dni w wodzie, a następnie oznacza grawimetrycznie pochłoniętą wodę.

Ponadto oznacza się miarę płynności według DIN 18 555 i wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu po 3 względnie 7 dniach. To służy jako miara wiązania zaprawy.

Właściwości zastosowanej dyspersji i wytworzonej z proszków redyspersji podano w tabeli A/4, a właściwości wytworzonych w przykładach proszków w tabeli A/5.

P r z y k ł a d A/1

Lateks nr 1 z tabeli A/1, który sporządzono według opisu patentowego EP 0601518 A1, zadano, jak przedstawiono w tabeli A/2, 2% wagowymi N-(1,2-dikarboksyloetylo)-N-oleilosulfoaminobursztynianu tetrasodowego oraz 10% wagowymi ligninosulfonianu i rozpylono w temperaturze 80°C. Dodatkowo wdmuchano 12% wagowych subtelnie rozdrobnionego kwasu krzemowego. Powstał swobodnie płynący proszek o wartościach podanych w tabelach A/4 i A/5.

Nie można było jednak wytworzyć całkowitej redyspersji, ponieważ około 10% wagowych proszku nie dało się zredyspergować. Poza tym zwracały uwagę złe zachowanie się odnośnie zbrylania oraz duże pochłanianie wody. Wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu była znacząco niższa niż w przypadku przykładów według wynalazku.

P r z y k ł a d A/2

W tym przykładzie zastosowano dyspersję akrylanu, której polimer rozpylono według przykładu A/1, ale bez modyfikujących dodatków nienasyconego kwasu karboksylowego albo akryloamidu. Powstały proszek był jeszcze trudniejszy do redyspergowania (około 20% wagowych nierozpuszczalnych składników) i zatem dał mniejsze wartości wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu.

P r z y k ł a d A/3

Rozpylono dyspersję 2 z tabeli A/1 z dodatkiem 4% wagowych N-(1,2-dikarboksyloetylo)-N-oleilosulfoaminobursztynianu tetrasodowego. Wartości redyspersji poprawiły się, ale nie osiągnęły poziomu według wynalazku.

P r z y k ł a d y A/4 do A/10

Postępowano według wynalazku, jak zestawiono w tabelach A/1 i A/2.

Powstałe proszki dały się dobrze redyspergować i wykazywały dobre odporności na zbrylanie.

Odpowiednio do dobrej zdolności redyspergowania wynikały również bardzo dobre wartości wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu. W przypadku wszystkich przykładów osiągnięto wymagany poziom miary płynności i czasu wiązania.

PL 191 169 B1

-I—I 'ΓΑ

CO

Gl φ

ο,

C0

Ył

Ό

Φ

Χι

Ή

OT

Ρ

0)

Ci w

Si ms ϋ

υ ω

Τ5

Π3

-V >.

Ν

S4 ϋ

.Γ ο

>.

C ο

Η £

Π3

4J ω

τ>

Φ

Ν

Cu ϋ

ο 'm

Ο

S

Ή

Ο '(Zł

Φ

Υ

3:

Φ 1—I φ X Φ Η

rd G Φ rd *? £	Q dP	250	400	250 L---	300	550	o CN Γ	009	co Y	510	500
rM M PQ XI rr o	Cu Z	O γ	Y «Ψ	CN N¹	,—1 CN	Ch	Y Y	Ch Y	ϊ—1 CO	CO *. Y	Y Y
CO G ro 2 Φ	O d(=	o o Y	o CN *=T	O O	O Y Y	O Oi Y	o Y r-	o Y Y	o o Y	o Y Y	o Y Y
o £ 3 g, ω Y G	ϋ i ·--. £	Y OJ	Y vP	ca Y	ϊ—1 CM		co Y	Y	Y Y	CN Y	rH Y
Zdolność do redyspergowania mm	o Y	Y CM	CN t—ł	03	*T	Y	'T	tt	Y	ST
rd TA CO U Φ Y CO >1 Ό Φ (Xi	w > g H £ C	o Y to V—ł	1760	O Y co τ—1	o N¹ γ	o Y Y	Y Y Y	O Y Y	o o Y	o Y Y	O 00 Y
O Ή £ H f= C	o Ch, co	Y Y	CN v—f CO	o Y -er	Y CN Y	Y CN M¹	'tr Y Y	o Y Y	Y Ch Y	Y Y Y
Błona	D dP	o o Y	O Y Y	O O Y	O o Y	o o Y	o Y P~	o CN Y	o o Y	o cn Y	o Ch Y
04 tu 1 s	Y Y	Y Y	t—ł r-	r—¹ r-	t—! γ	cc Y	Y Y	ł-H Y	'M¹ Y	Y Y
Dyspersja	co ”> 6 H _g C	CN Y γ	Y Y Y	Y Y Y	536	Y Y Y	Y Y Y	Y T Y	Y CN Y	Ch co Y	Y Y Y
O Ή £ H Ej G	y Y 'ST	o T ’Τ	CN CN	CN CN Y	CN CN	CN CN	o Y Y	'T¹ CN Y	o co NT	t—1 Y •PT
Lateks	G G	,-1	CN	Y	Y	Y	Y	•sT	Y	Y	Y
Przykład nr	τ—1	CN	Y	'tr	Y	Y	Y	00	cn	O rd

>χ

Ο

Ή

Ο '03

Ο

-Ρ

Φ>

•ΓΊ

X ο

Ό

Φ γ

Υ

Ν

Ο

Χι £

ο

X

Ν υ

Ή

I—I

Ό ω

γ γ

Ν

Ο

X

Υ φ

Υ <η ftf

Ν υ

Φ 'CO ο

Υ ί—I φ Υ

S ο

Ε-<

wytrzymałość D: wydłużenie

Uj

PL 191 169 B1

Tabela A/5: Właściwości proszków wytworzonych w przykładach

Przykład nr	Test zbrylania Ocena	Miara płynności 10 min/mm	Wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu	Pochłanianie wody %
3/7 dni N/mm²	28 dni N/mm²
1	4	175	2,5/3,7	7,8	8,2
2	4-5	170	2,1/4,2	8,1	8,4
3	4	140	2,8/5,1	8,2	4,2
4	2	198	4,7/9,0	10,9	2,5
5	2-3	210	6,2/9,5	9,6	2,1
6	2	205	5,4/9,8	10,2	2,0
7	2	213	4,9/9,3	10,5	2,5
8	1	205	5,0/9,7	11,1	1,8
9	2-3	201	4,9/10,4	11,6	2,6
10	2-3	205	5,1/9,7	10,4	1,2

Kompleks przykładów B

Tabela B/1: Zestawienie dyspersji kopolimerów stosowanych w przykładach

Kopolimer	Monomer	% wagowe
1	styren	35,0
	akrylan butylu	55,0
	kwas akrylowy	5,0
	akryloamid	5,0
2	styren	60,0
	akrylan butylu	40,0
3	styren	38,0
	akrylan butylu	60,0
	akryloamid	2,0
4	styren	39,0
	akrylan butylu	60,0
	kwas metakrylowy	1,0
5	styren	39,5
	akrylan butylu	60,0
	kwas itakonowy	0,5
6	styren	38,0
	akrylan etylu	60,0
	kwas akrylowy	2,0

W suszarni rozpyłowej poddaje się rozpyleniu przedstawione w tabeli B/1 dyspersje z zestawionymi w tabeli B/2 recepturami składów do rozpylania w temperaturze wynoszącej na szczycie 130°C, a na wyjściu 60°C, przy dodaniu 12% wagowych subtelnie rozdrobnionego krzemianu glinu. We wszystkich przypadkach otrzymuje się sypki proszek.

PL 191 169 B1

T ab el a B/2: Receptury składów poszczególnych przykładów do rozpylania

Przykład	Kopolimer	Produkt addycji % wagowe w odniesieniu do polimeru	Poli(alkohol winylowy) 4-88
1	1	brak	10
2	2	brak	15
3	3	brak	10
4	3	2,0	10
5	3	0,5	10
6	3	4,0	10
7	4	4,0	5
8	5	4,0	5
9	6	8,0	5
10	6	2,0	10

Produkt addycji: N-(1,2-dikarboksyloetylo)-N-oleilosulfoaminobursztynian tetrasodowy Właściwości zbrylania, zdolność do redyspergowania oraz poziom błona/wydłużenie oznacza się, jak w kompleksie przykładów A.

Z tych proszków wytworzono klej do płytek wykładzinowych według receptury podanej w tabeli B/3.

T ab el a B/3: Receptura kleju do płytek wykładzinowych

Składnik	Ilość (g)
piasek (0,1-0,3)	600
cement 42,5	365
wapno białe zwykłe	30
metyloceluloza (Methocel 327)	5
substancja stała z dyspersji	60
woda	297

Ten klej do płytek wykładzinowych poddaje się badaniu według DIN 18 156. Oznacza się wytrzymałość sklejenia na rozciąganie oraz kożuszenie.

Poza tym oznacza się miarę płynności według DIN 18 555.

Właściwości zastosowanej dyspersji oraz wytworzonej z proszków redyspersji przedstawiono w tabeli B/4, a właściwości proszków wytworzonych w przykładach w tabeli B/5.

P r z y k ł a d B/1

Lateks nr 1, według opisu patentowego EP 0601518 z tabeli B/1 o zawartości styrenu wynoszącej 35% wagowych, zadano, jak przedstawiono w tabeli B/2, 10% wagowymi poli(alkoholu winylowego) 4-88 i rozpylono. Wymieniona w oznaczeniu typu 4-88 1. liczba wskazuje lepkość 4% roztworu poli-(alkoholu winylowego) w mPas, natomiast 2. liczba podaje stopień hydrolizy poli(alkoholu winylowego).

Powstały proszek był sypki i wykazywał dobrą ocenę w teście zbrylania. Jednakże nie można było wytworzyć całkowitej redyspersji, ponieważ około 15% wagowych proszku nie dało się zredyspergować. Wyciągnięte z redyspersji błony były spękane i posiadały nieznaczną wytrzymałość.

Dalsze wyniki znajdują się w tabeli B/4.

P r z y k ł a d B/2

W przykładzie tym zastosowano dyspersję akrylanu, której polimer rozpylono według przykładu B/1, ale bez modyfikujących dodatków, a mianowicie nienasyconego kwasu karboksylowego albo akryloamidu. Powstały proszek był jeszcze trudniejszy do redyspergowania (około 20% wagowych nierozpuszczalnych

PL 191 169 B1 składników) i zatem dał mniejsze wartości wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu. Poza tym należy zauważyć, że ten proszek nie wykazywał dobrej odporności na zbrylanie.

P r z y k ł a d B/3

Rozpylono dyspersję 3 z tabeli B/1 z dodatkiem 10% wagowych poli(alkoholu winylowego) 4-88 według przykładu B/1 i tabeli B/2. Wartości redyspersji poprawiły się, ale nie osiągnęły poziomu według wynalazku.

P r z y k ł a d y B/4 do B/10

Postępowano według wynalazku, jak zestawiono w tabelach B/1 i B/2. Powstałe proszki dały się dobrze redyspergować i wykazywały dobre odporności na zbrylanie.

Odpowiednio do dobrej zdolności redyspergowania wynikały również bardzo dobre wartości wytrzymałości sklejenia płytek na rozciąganie po 7 i po 28 dniach. Okazał się szybki wzrost wytrzymałości sklejenia na rozciąganie. Z reguły już po upływie 7 dni osiągnięto 90% poziomu końcowego.

W przypadku wszystkich przykładów osiągnięto wymagany poziom miary płynności i czasu kożuszenia.

PL 191 169 B1

Tabel a B5: Właściwości proszków wytworzonych w przykładach

Przykład nr	Test zbrylania Ocena	Miara płynności 10 min/mm	Wytrzymałość sklejenia na rozciąganie N/mm²	Kożuszenie
po 7 dniach	po 28 dniach
1	2	135	0,38	0,75	< 5
2	3-4	145	0,57	0,74	< 5
3	1-1	142	0,65	0,81	< 5
4	1-2	140	1,24	1,35	20
5	1	135	1,31	1,45	25
6	2	138	1,11	1,25	20
7	2	142	1,02	1,32	30
8	1	137	1,15	1,32	25
9	1-2	135	1,19	1,36	25
10	1	128	1,20	1,28	20

Zastrzeżenia patentowe

Claims

1. Sposób wytwarzania proszków zawiesinowych zdolnych do redyspergowania, znamienny tym, że kopolimer styrenu, monoetylenowo nienasyconego estru kwasu karboksylowego i 0,5 do 4% wagowych monomeru zawierającego grupy kwasu karboksylowego, poddaje się rozpyleniu z mieszaninami środków pomocniczych do rozpylania, zawierającymi 0,5 do 20% wagowych, w stosunku do polimeru, soli di- albo tetra-sodowej względnie potasowej produktu addycji N-alkilosulfoamino-bursztynianów z kwasem maleinowym, albo kopolimer styrenu, monoetylenowo nienasyconego estru kwasu karboksylowego i 0,5 do 4% wagowych monomeru zawierającego grupy aminowe, poddaje się rozpyleniu z mieszaninami środków pomocniczych do rozpylania, zawierającymi 0,5 do 20% wagowych, w stosunku do polimeru, soli di- albo tetra-sodowej względnie potasowej produktu addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym i 1-20% wagowych, w stosunku do polimeru, odcukrzonego ligninosulfonianu sodu o masie cząsteczkowej wynoszącej > 20 000.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako monomery posiadające grupy aminowe wprowadza się metakryloamid, akryloamid, N-metyloloakryloamid, N-dimetyloaminopropylometakrylo-amid, metakrylan 2-tert-butyloaminoetylu, metakrylan N,N-dimetyloaminoetylu, metakrylan N,N-dimetylo-aminopropylu, akrylan N,N-dimetyloaminoetylu, akrylan N,N-dibutyloaminoetylu lub ich mieszaniny.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako monomery zawierające grupy kwasu karboksylowego wprowadza się kwas akrylowy, kwas metakrylowy, kwas itakonowy, kwas fumarowy, kwas maleinowy lub ich mieszaniny.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako produkt addycji sulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym stosuje się N-(1,2-dikarboksyloetylo)-N-oleilosulfoaminobursztynian tetrasodowy.

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się 0,5 do 8% wagowych soli di- albo tetra-sodowej względnie potasowej produktu addycji N-alkilosulfoaminobursztynianów z kwasem maleinowym.

6. Sposób według zastrz. 1 albo 3, albo 4, albo 5, znamienny tym, że stosuje się 5 do 15% wagowych odcukrzonego ligninosulfonianu sodu.