PL185938B1 - Sposób i urządzenie do traktowania drobiu przed ubojem - Google Patents

Abstract

1. Sposób traktowania drobiu gazem przed ubojem dla znieczulenia lub usmiercenia drobiu, w którym stosuje sie gaz zawierajacy tlen i dwutlenek wegla, znamienny tym, ze drób podczas traktowania poddaje sie dzialaniu gazu o wzrastajacym w sposób ciagly lub nie- ciagly stezeniu dwutlenku wegla w kilku fazach i utrzymuje sie zasadniczo stale stezenie tlenu przez czas traktowania gazem w zakresie od- powiadajacym stezeniu tlenu w naturalnym powietrzu, to znaczy od 18% do 22% objeto- sciowych. 6. Urzadzenie do traktowania drobiu ga- zem przed ubojem dla znieczulenia lub usmier- cenia drobiu z zastosowaniem gazu zawieraja- cego tlen i dwutlenek wegla, znamienne tym, ze sklada sie z pierwszej komory (1), wyposa- zonej w srodki do utrzymywania zasadniczo stalego stezenia tlenu w zakresie od 18%do 22% objetosciowych, oraz srodki do traktowa- nia drobiu gazowym dwutlenkiem wegla o okreslonym stezeniu. F ig 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są sposób i urządzenie do traktowania drobiu przed, ubojem poprzez znieczulanie lub uśmiercanie drobiu z użyciem gazu zawierającego tlen i dwutlenek węgla.

Spożycie mięsa drobiowego stale wzrasta i rośnie zainteresowanie etycznymi aspektami związanymi z jego produkcją. Zwierzęta zazwyczaj znieczula się bezpośrednio przed ubojem z szeregu przyczyn, przede wszystkim po to, aby zwierzęta zachowywały się spokojnie i nie odczuwały bólu ani dyskomfortu podczas procesu uboju. Obecnie znieczulenie prowadzi się przede wszystkim elektrycznie, lecz z tym sposobem wiąże się wiele problemów. Wzrastające zainteresowanie tymi problemami skłoniło producentów drobiu do poszukiwania nowych, lepszych sposobów znieczulania/uboju.

Tradycyjnie znieczulenie prowadzi się poprzez unoszenie drobiu ze skrzyni transportowej i zawieszanie zwierząt pojedynczo na klamrze. Zwierzęta zostają zawieszone łbem w dół za nogi. Jest to samo w sobie silnym czynnikiem stresującym, niepokojącym zwierzęta. Zwierzęta pozostają zawieszone w takiej pozycji, często przez kilka minut, podczas przenoszenia do urządzenia do elektrycznego znieczulenia. Samo znieczulenie polega na przeprowadzeniu każdego zwierzęcia przez roztwór soli pod napięciem. Łeb zwierzęcia opuszcza się do roztworu, a ciało służy jako żywy przewodnik pomiędzy solą pod napięciem a klamrą Prowadzi to często do wystąpienia krwotoku w mięśniach ud i piersi, złamań nóg z powodu silnych drgawek, a w konsekwencji do uzyskania mięsa o niskiej jakości.

Po znieczuleniu elektrycznym zwierzęta uśmierca się indywidualnie poprzez obcięcie łbów. Jest to ważne również dla uzyskania natychmiastowego wykrwawienia. Dzięki znieczuleniu zwierzęta mają nie odczuwać bólu podczas obcinania łbów.

W US 4107818 ujawniono urządzenie do uboju małych zwierząt z użyciem gazowego dwutlenku węgla. Urządzenie to składa się z dwu komór, przy czym pierwsza komora zawierająca gazowy dwutlenek węgla i tlen jest przeznaczona do łagodnego znieczulenia zwierząt. Stężenie dwutlenku węgla w pierwszej komorze powinno wynosić ponad 40%, a stężenie tlenu nie powinno być niższe niż 50%. Tak duże stężenie tlenu potrzebne jest dla uniknięcia stresu i dyskomfortu odczuwanego przez zwierzęta. Korzystne jest równoczesne stosowanie wysokiego stężenia dwutlenku węgla celem wywołania szybkiego znieczulenia zwierząt, którymi mogą być dorosłe koty. W drugiej komorze stosuje się przede wszystkim czysty gazowy dwutlenek węgla i zwierzęta po umieszczeniu w tej komorze zostają uśmiercone.

W WO 94/15469 ujawniono sposób i urządzenie do znieczulania drobiu z użyciem gazu znieczulającego w dwóch etapach lub komorach. Pierwszy etap obejmuje, podobnie jak w poprzednim opisie, działanie gazem znieczulającym zawierającym tlen. Stężenie tlenu musi wynosić co najmniej 15%, a jako gazy znieczulające można stosować dwutlenek węgla, tlenki azotu, eter itp. Korzystne stężenie gazu w pierwszym etapie stanowi 60% objętościowych dwutlenku węgla i 30% objętościowych tlenu. Podobnie jak w poprzednim opisie, w drugim etapie trzeba również stosować gaz znieczulający. Do przenoszenia drobiu z jednej komory do drugiej można użyć mechanicznego układu przenośnikowego zawierającego klamry lub klatki.

Inne sposoby znieczulania polegają na stosowaniu gazu z niską zawartością tlenu (znieczulenie beztlenowe), w których gaz znieczulający może również zawierać mieszaninę azotu lub argonu i dwutlenku węgla. Przykład takiego sposobu przedstawiono w US 5152714.

Zazwyczaj w powyższych sposobach na początku działa się bezpośrednio dwutlenkiem węgla o dużym stężeniu, bez brania pod uwagę reakcji zwierząt. Takie działania mogą powodować wystąpienie następujących problemów:

185 938

- zwierzęta odczuwają ból w obszarze jamy gębowej i gardła z powodu wysokiego stężenia dwutlenku węgla;

- podczas uboju np. indyków, okres wymagany do znieczulenia może być różny dla różnych osobników, ponieważ niektóre indyki mogą przestać oddychać w takiej atmosferze. Przed nabraniem do płuc gazu oszałamiającego niektóre zwierzęta zużywają tlen zawarty w workach powietrznych.

Istnieje zatem zapotrzebowanie na opracowanie sposobu bardziej humanitarnego uśmiercania zwierząt niż w sposobach znanych, przy równoczesnym uzyskaniu lepszej jakości mięsa po uboju.

Zgodny z wynalazkiem sposób traktowania drobiu gazem przed ubojem dla znieczulenia lub uśmiercenia drobiu, w którym stosuje się gaz zawierający tlen i dwutlenek węgla, charakteryzuje się tym, że drób podczas traktowania poddaje się działaniu gazu o wzrastającym w sposób ciągły lub nieciągły stężeniu dwutlenku węgla w kilku fazach i utrzymuje się zasadniczo stałe stężenie tlenu przez czas traktowania gazem w zakresie odpowiadającym stężeniu tlenu w naturalnym powietrzu, to znaczy od 18% do 22% objętościowych.

Korzystnie na początku traktowania utrzymuje się stężenie dwutlenku węgla w zakresie od 0% do 25% objętościowych, a pod koniec traktowania w zakresie od 40% do 80% objętościowych.

Traktowanie można prowadzić w trzech fazach, przy czym w pierwszej fazie utrzymuje się stężenie dwutlenku węgla w zakresie od 18% do 22% objętościowych, w drugiej fazie w zakresie od 35% do 40% objętościowych, a w trzeciej fazie około 50% objętościowych.

Korzystnie drób traktuje się przez około 30 sekund w pierwszej fazie, około 50 sekund w drugiej fazie i około 30 sekund w trzeciej fazie.

Podczas traktowania stężenie dwutlenku węgla można zwiększać w sposób ciągły.

Zgodne z wynalazkiem urządzenie do traktowania drobiu gazem przed ubojem dla znieczulenia lub uśmiercenia drobiu z zastosowaniem gazu zawierającego tlen i dwutlenek węgla, charakteryzuje się tym, że składa się z pierwszej komory, wyposażonej w środki do utrzymywania zasadniczo stałego stężenia tlenu w zakresie od 18% do 22% objętościowych, oraz środki do traktowania drobiu gazowym dwutlenkiem węgla o określonym stężeniu.

Korzystnie ta pierwsza komora rozciąga się wzdłuż i jest wyposażona we wlot i wylot oraz zawiera środki transportu, korzystnie przenośnik taśmowy, do transportu drobiu poprzez tę komorę.

Korzystnie urządzenie zawiera jako środki do traktowania drobiu gazowym dwutlenkiem węgla o określonym stężeniu programowalną jednostkę kontrolną, czujnik(-i) stężenia gazu oraz zasobnik gazowego dwutlenku węgla połączony z komorą poprzez jeden lub większą liczbę nastawnych zaworów.

Pierwsza komora jest podzielona na co najmniej trzy strefy wyposażone w środki dostarczające tlen i gazowy dwutlenek węgla i oddzielone od siebie, korzystnie przy pomocy zasłon żaluzjowych, przy czym stężenie dwutlenku węgla jest zwiększone w każdej kolejnej strefie w kierunku wylotu.

Korzystnie podstawa pierwszej komory przebiega ukośnie w dół od wlotu w kierunku wylotu, a wznosi się przy wylocie.

Pierwsza komora korzystnie zawiera dzwonowate zamknięcie do przykrycia drobiu, które w stanie opuszczonym styka się z dnem, przy czym zamknięcie wraz z dnem są wyposażone w doprowadzenie gazu zawierającego tlen i dwutlenek węgla, a ponadto w środki do usuwania gazu.

Korzystnie doprowadzenie gazu jest połączone z mieszalnikiem gazu do mieszania gazu do traktowania drobiu przy stałym stężeniu tlenu i stopniowo rosnącym stężeniu dwutlenku węgla, wyposażonym w środki do pomiaru stężenia tlenu i dwutlenku węgla oraz doprowadzenia tych gazów.

To doprowadzenie gazu jest korzystnie połączone z mieszalnikiem gazów składającym się z szeregu komór mieszających zawierających gazy o tym samym stężeniu tlenu i różnym stężeniu dwutlenku węgla, przy czym doprowadzenie gazu do komór jest przyłączalne kolej

185 938 no do każdej z komór z dostarczeniem do komór gazu o stałym stężeniu tlenu i wzrastającym stężeniu dwutlenku węgla.

Korzystnie komory tworzące szereg komór, mające dno i ściany boczne, są otwarte od góry i są umieszczone poniżej przenośnika do transportu drobiu przez urządzenie, przy czym komory usytuowane są jedna za drugą zgodnie z kierunkiem transportu przez urządzenie.

Sposób i urządzenie według wynalazku pozwalają na uniknięcie stresu zwierząt na skutek zawieszania ich na klamrach oraz uniknięcie bólu powodowanego stosowaniem tradycyjnych sposobów, związanego z zetknięciem czubków skrzydeł z roztworem soli pod napięciem. Innym celem jest zmniejszenie liczby tuszek z efektami krwotoku i złamanymi nogami, będących konsekwencją drgawek spowodowanych znieczuleniem elektrycznym lub beztlenowym.

Sposób według wynalazku w istotny sposób różni się od innych sposobów traktowania drobiu, w których jedynym aktywnym gazem jest dwutlenek węgla. Traktowane przed ubojem zwierzęta mają bowiem wrażenie, że przez cały czas oddychają zwykłym powietrzem, a w związku z tym oddychają normalnie. Osiąga się to poprzez utrzymywanie stężenia tlenu około 20%. Znieczulenie w sposobie według wynalazku osiągane jest zatem poprzez zmiany składu gazów w atmosferze otaczającej drób. Stężenie dwutlenku węgla zwiększa się stopniowo, aż do uzyskania zadowalającego stopnia znieczulenia. Bardzo ważne jest, aby rozpoczynać od niskiego stężenia dwutlenku węgla, aby nie dopuścić, by zwierzęta weszły w stadium, w którym odczuwają dyskomfort. W ten sposób zwierzęta poniekąd „przyzwyczajają” się do atmosfery znieczulającej. Ponadto zwierzęta są znieczulane w pozycji siedzącej lub stojącej, tak więc naturalne czynności organizmu są podtrzymywane aż do momentu, w którym znieczulenie zadziała.

Zwierzęta, które są bezpośrednio eksponowane na dwutlenek węgla o dużym stężeniu odczuwają ból w obszarze jamy gębowej i gardła na skutek pieczenia spowodowanego tworzeniem się kwasu. Zgodnie z wynalazkiem wstępne znieczulenie u zwierząt osiąga się poprzez ich ekspozycję na dwutlenek węgla o niskim stężeniu z jednoczesnym utrzymaniem stałego stężenia tlenu, równoważnego stężeniu zawartemu w normalnym powietrzu.

Celem pierwszej fazy, w której stężenie dwutlenku węgla może wynosić od 18% do 22% objętościowych, a czas ekspozycji około 30 sekund, jest uzyskanie u zwierząt pewnego poziomu znieczulenia i tolerancji dwutlenku węgla. Ten etap znieczulania powoduje, że zwierzęta zachowują się spokojniej w dalszych etapach traktowania.

Po wstępnym znieczuleniu zwierzęta znieczula się tak, aby były w pełni rozluźnione i zapadły w drzemkę. Doświadczenia i dane literaturowe sugerują że można to osiągnąć poprzez ekspozycję zwierząt na wyższe stężenia dwutlenku węgla. W tym punkcie sposób według wynalazku różni się od sposobów beztlenowych, ponieważ sam dwutlenek węgla jest tutaj skutecznym środkiem znieczulającym, bez konieczności usuwania tlenu lub ani zmniejszania jego stężenia. Dla podtrzymania czynności życiowych oraz zapobieżenią aby zwierzęta nie przestawały odruchowo oddychać, tlen dodaje się w sposób zapewniający stałe stężenie tego gazu na normalnym poziomie, to znaczy w zakresie od 18% do 22% objętościowych. Powoduje to, że zwierzęta pozostają spokojne aż do utraty przytomności.

Stężenie dwutlenku węgla w tej fazie może wynosić od 35% do 40% objętościowych, a czas ekspozycji przy tym stężeniu może wynosić około 50 sekund.

Celem tej drugiej fazy jest zatem lekkie znieczulenie zwierząt tak, aby nie były pobudzone w następnych etapach.

Znieczulenie, jakie otrzymują zwierzęta w drugiej fazie nie jest szczególnie głębokie i nie trwałoby przez wiele sekund. Zgodnie z wynalazkiem potrzebna jest zatem trzecia faza, powodująca głębsze znieczulenie, trwająca przez odpowiednio długi okres czasu tak, aby zwierzę było wciąż znieczulone podczas uboju, to znaczy przez około minutę.

Można to osiągnąć poprzez ekspozycję zwierząt na stężenie dwutlenku węgla wynoszące około 50% objętościowych przez około 30 sekund. Ponieważ, jak zaznaczono powyżej, pożądane jest podtrzymywanie funkcji życiowych stężenie tlenu musi być utrzymywane na normalnym poziomie, około 20% objętościowych.

185 938

Po tej fazie zwierzęta są przenoszone na zewnątrz urządzenia do znieczulenia. Następnie zwierzęta zostają zawieszone na klamrach i transportowane celem dokonania uboju poprzez obcięcie łbów. Procedura uboju powinna nastąpić jak najszybciej po znieczuleniu, aby zwierzęta nie obudziły się przed obcięciem łbów. Znieczulenie powinno korzystnie trwać nieco dłużej niż minutę.

Alternatywnie zwierzęta mogą być uśmiercane w trzeciej fazie. Można to osiągnąć poprzez zwiększenie stężenia dwutlenku węgla oraz pewne wydłużenie czasu ekspozycji. Stężenie dwutlenku węgla w stadium początkowym powinno pozostawać w zakresie od 0% do 25% objętościowych, a w zakresie od 40% do 80% objętościowych pod koniec procedury.

Wyżej opisana procedura znieczulania dzieli się na trzy fazy, jednak jest to tylko jeden z praktycznych wariantów realizacji sposobu według niniejszego wynalazku. Zatem stopniowe zwiększanie stężenia dwutlenku węgla, wykonywane w sposób ciągły lub nieciągły z zastosowaniem wielu faz lub etapów, z utrzymywaniem w tym czasie stałego stężenia tlenu, jest również objęte zakresem wynalazku.

Sposób według wynalazku można realizować w różnych urządzeniach, których wybór będzie zależał między innymi od tego, czy znieczulenie ma być wykonane z użyciem różnych faz stężenia dwutlenku węgla, czy poprzez stałe zwiększanie stężenia dwutlenku węgla.

Przedmiot wynalazku jest zilustrowany poniższymi przykładami i uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku z boku urządzenie według wynalazku do znieczulania drobiu, fig. 2 (a, b) przedstawia w widoku perspektywicznym inny przykład wykonania urządzenia, do znieczulania drobiu w klatkach, w których drób był transportowany, umieszczonych w komorze w kształcie dzwonu, a fig. 3 przedstawia inny przykład wykonania urządzenia, zawierającego klatki do transportu oraz zagłębienia, do których opuszcza się te klatki lub które unosi się tak, aby obejmowały klatki.

Na fig. 1 przedstawiono urządzenie według wynalazku przeznaczone do realizacji wyżej opisanych trzech faz znieczulania. Urządzenie składa się z komory 1 lub tunelu do znieczulania z wlotem 7, trzema strefami 2, 3 i 4 znieczulania, w których można stosować wyżej omówione mieszaniny gazów, oraz wylotem 8. Każda ze stref znieczulania może mieć inny system doprowadzenia gazowego dwutlenku węgla i gazowego tlenu, a ponadto może zawierać środki do ciągłego pomiaru stężenia gazów wraz ze środkami regulującymi dostarczanie każdego z gazowych składników. Takie wyposażenie jest znane fachowcom, a zatem jego bliższe opisywanie byłoby zbędne.

Zwierzęta są transportowane w pozycji siedzącej/stojącej przez tunel z użyciem przenośnika taśmowego 5. Czas spędzany w tunelu (czas ekspozycji) może być zmieniany poprzez zmianę prędkości przesuwu taśmy. Czas spędzany w każdej ze stref (czas ekspozycji) będzie zależał nie tylko od prędkości przesuwu taśmy, lecz również od długości każdej strefy. Długość tę można regulować poprzez ograniczanie stref, np. przy pomocy zasłon żaluzjowych 6, 6', które można przesuwać po szynach biegnących wzdłuż tunelu. Jak widać na fig. 1, podstawa komory 1 przebiega ukośnie w dół od wlotu 7 w kierunku wylotu 8, a następnie wznosi się przy wylocie 8. Ma to na celu wykorzystanie różnicy gęstości pomiędzy powietrzem a dwutlenkiem węgla tak, aby uzyskać wyższe stężenie dwutlenku węgla w końcowej fazie traktowania. Nachylenie tunelu oraz stosowanie zasłon żaluzjowych umożliwiają utrzymanie pożądanego stężenia gazów w każdej strefie.

Możliwe jest, aby dana ilość gazu w danym stężeniu cyrkulowała pomiędzy strefami a komorą mieszającą/regulującą (nie pokazaną na figurze). Drób może być transportowany przez tunel w klatce transportowej lub po prostu zwierzęta mogą siedzieć na taśmie.

Alternatywnie sprzęt do znieczulania może składać się z ciągłej komory odpowiadającej tunelowi do znieczulania opisanemu powyżej, ale nie podzielonej na strefy, to znaczy pominięte zostają zasłony żaluzjowe (nie pokazane). Komora jest wyposażona w opisane powyżej środki do dostarczania gazowego dwutlenku węgla, a stężenie tlenu utrzymywane jest na stałym poziomie (około 20% objętościowych), podczas gdy stężenie gazowego dwutlenku węgla wzrasta stopniowo w czasie. Urządzenie doprowadzające dwutlenek węgla będzie w tym przypadku umieszczone w pobliżu wylotu 8. Podobnie jak w opisanym powyżej przykładzie, zwierzęta, np. kilka zwierząt umieszczonych w małych klatkach, można przenosić na przeno

185 938 śniku taśmowym przez komorę 1. Również w tym przypadku szybkość przesuwu przenośnika taśmowego ma znaczenie dla czasu traktowania.

Na fig. 2a przedstawiono alternatywne urządzenie, w którym drób znieczula się w klatkach 102 transportowych przed rozpoczęciem procesu uboju. W tej korzystnej postaci wynalazku zwierzęta podczas znieczulania nie są przemieszczane. Klatki transportowe są przesuwane ku stacji 110 znieczulania i od niej za pomocą przenośnika taśmowego 101. W stacji 110 znieczulania każda klatka 102 spoczywa'nieruchomo na perforowanej powierzchni lub płycie 103, a zawieszone dzwono watę zaniknięcie 104 jest opuszczane tak, aby zamknąć klatkę 102. Zamknięcie może być zawieszone przy pomocy wyciągu (nie pokazanego). Stężenie gazu przy opuszczonym zamknięciu zmienia się zgodnie z opisanym powyżej sposobem. Gaz może być doprowadzony do zamknięcia na różne sposoby.

Można go wprowadzać bezpośrednio ze zbiorników gazu lub mieszalnika 113, przy czym stężenie dwutlenku węgla stopniowo zwiększa się, a stężenie tlenu pozostaje na stałym poziomie. Drenaż lub wylot gazu 105 w górnej części zamknięcia 104 zrównoważą tendencję do wzrostu ciśnienia wewnątrz zamknięcia.

Gaz lub mieszaninę gazów wprowadza się do zamknięcia w jego górnej części poprzez dysze wlotowe 106, a usuwa się poprzez perforowaną płytę 103 za pomocą pompy 107. Perforowana płyta 103 ma pokrywę 111, szczelnie umocowaną na brzegu perforowanej płyty i wyposażoną w przewód wylotowy 112 połączony z tą pompą. Gaz opuszcza pompę i dostaje się do komory mieszającej 108 w mieszalniku 113 gazu, w którym ustala się stężenie gazu. Jeżeli jest to konieczne, w punkcie 109, znajdującym się powyżej komory mieszającej 108, dodaje się dwutlenek węgla lub tlen do obiegu, w którym krąży gaz. Czas ekspozycji oraz stężenia gazów reguluje się z użyciem programowanej jednostki kontrolnej (nie pokazanej). Wyżej opisana technika znieczulania oparta jest na użyciu stale wzrastającego stężenia dwutlenku węgla.

Alternatywnie, jak to pokazano na fig. 2b, gaz może krążyć pomiędzy zamknięciem a trzema różnymi komorami mieszającymi I, II, III, zawierającymi gaz w różnych stężeniach, zgodnie z opisanym sposobem. Urządzenie może być takie, jak opisano w powyższym przykładzie, ale w tym przypadku mieszalnik gazów jest zastąpiony przez trzy komory mieszające, ustawione równolegle względem obwodu, w którym krąży gaz. W pierwszej fazie gaz dostarcza się z komory I, w drugiej fazie gaz dostarcza się z komory Π, a w trzeciej fazie gaz dostarcza się z komory ΠΙ. Wszystkie trzy komory są wyposażone w przewody dostarczające dwutlenek węgla i tlen, wraz z czujnikami stężenia gazów oraz środkami do kontroli stężenia gazów (nie pokazanymi). Należy zrozumieć, że urządzenie może być ponadto wyposażone w środki do odzyskiwania nadmiaru gazu (nie pokazane), dla zmniejszenia ilości zużywanego gazu.

Ponadto, urządzenia dostarczające gaz mogą zawierać przyrządy, takie jak czujniki mierzące stężenie tlenu i dwutlenku węgla, połączone z programowalną jednostką kontrolną, regulującą dopływ tlenu w taki sposób, że stężenie utrzymuje się na stałym poziomie, a ponadto regulującą stężenie gazowego dwutlenku węgla zgodnie z ustalonym wcześniej schematem. Ponadto, urządzenie zawiera środki dostarczające dwutlenek węgla oraz tlen, połączone z komorą poprzez zawory kontrolowane przez jednostkę kontrolną.

Alternatywnie można stosować równocześnie kilka takich zamknięć dla zwiększenia pojemności w takim urządzeniu, aby przez cały czas móc doprowadzać do linii uboju odpowiednią liczbę zwierząt.

W opisanych tu przykładach gaz doprowadza się do górnej części zamknięcia, a odprowadza przez perforowane dno. Alternatywnie gaz można doprowadzać do zamknięcia poprzez dno lub boki, a odprowadzać przez wyloty umieszczone w górnej jego części.

Na fig. 3 przedstawiono alternatywne urządzenie, w którym można realizować sposób według wynalazku. Klatki 201 z drobiem są przenoszone z użyciem przenośnika taśmowego 202 do stacji 210 znieczulania, składającej się z zagłębień lub komór 203, 204, 205 umieszczonych poniżej poziomu przenośnika taśmowego. Komory mają dno i boczne ściany i są one otwarte od góry. Podczas znieczulania drobiu z użyciem tego urządzenia, drób umieszczony w pierwszej klatce jest opuszczany do komory 203, gdzie jest poddawany działaniu mieszaniny gazów zgodnie z niniejszym wynalazkiem. Po określonym czasie ekspozycji klatkę unosi

185 938 się z komory, a następnie opuszcza do następnej komory 204, zawierającej drugą mieszaninę gazów. Równocześnie z opuszczaniem klatki do drugiej komory, następną klatkę można opuszczać do pierwszej komory 203. Po określonym czasie ekspozycji pierwszą klatkę wyjmuje się z drugiej komory, a następnie opuszcza do ostatniej komory 205, zawierającej trzecią mieszaninę gazów. Każda komora ma doprowadzenie tlenu i dwutlenku węgla, a ponadto ma środki do pomiaru stężenia gazów wraz z odpowiednimi urządzeniami regulującokontrolującymi (nie pokazanymi). Klatki można przemieszczać z użyciem układu przenoszącego składającego się z urządzeń podnoszących, takich jak podnośniki lub temu podobne, potrzebne do przemieszczania klatek pomiędzy komorami 203, 204 i 205. Takie wyposażenie jest znane fachowcom i nie ma potrzeby bliżej go opisywać.

Alternatywnie klatki można przesuwać na tym samym poziomie, a unosić komory 203, 204 i 205 tak, aby obejmowały klatki. Klatki mogą być wtedy umieszczane pomiędzy końcem jednej sekcji przenośnika taśmowego a początkiem następnej sekcji przenośnika taśmowego przy pomocy urządzenia zawieszającego, takiego jak mechanizm podnoszący itp., a komory są przemieszczane w pionie przy pomocy urządzenia unoszącego, jak na przykład siłownik pneumatyczny (nie pokazany).

Stosowanie otwartych od góry komór może być bardzo korzystne pod względem ilości zużywanego gazu. Ponieważ mieszanina gazów jest cięższa niż otaczające powietrze, wyciek gazu do otoczenia powinien być znikomy, szczególnie wtedy, gdy komory mają odpowiednią głębokość.

Test 1.

indyków poddawano działaniu CO₂ w stężeniu od 20% objętościowych do 40% objętościowych przez 120 sekund. Jedynie najwyższe stężenie CO₂ wywołało niewielkie działanie znieczulające, ale u badanych zwierząt obserwowano pewne cechy drgawek. Wszystkie zwierzęta traktowano w pozycji siedzącej.

Test 2.

indyków poddano działaniu CO₂ o znacznie wyższym stężeniu, w zakresie od 40% do 50% objętościowych, przez czas do 120 sekund. Częściej obserwowano znieczulenie, ale dwa zwierzęta traktowane CO₂ w stężeniu 50% objętościowych przez ponad minutę, padło. Zwierzęta były w pozycji siedzącej.

Test 3.

indyków poddawano działaniu CO₂ w stężeniu w zakresie od 50% do 70% objętościowych przez krótki okres czasu. Spowodowało to wystąpienie drgawek i śmierć, zatem sposób należy uznać za nieodpowiedni. Zwierzęta były w pozycji siedzącej.

Test 4.

indyków poddawano działaniu CO₂ w stężeniu w zakresie od 50% do 70% objętościowych przez minutę. Stężenie tlenu utrzymywano w zakresie od 20% do 30% objętościowych. W tym teście o wiele więcej indyków zostało znieczulonych, a znieczulenie trwało dłużej niż poprzednio. Było oczywiste, że indyki znacznie lepiej tolerują wyższe stężenia CO₂ jeżeli stężenie tlenu utrzymywane jest na normalnym poziomie. Jednakże połączenie wysokiego stężenia CO₂ i długiego czasu ekspozycji łatwo prowadzi do drgawek i uśmiercenia. W tym teście badano zwierzęta w pozycji siedzącej.

Test 5.

indyków poddawano działaniu CO₂ w stężeniu w zakresie od 30% do 60% objętościowych przez około minutę, a stężenie tlenu utrzymywano na poziomie około 25% objętościowych. Wiele indyków padło w najwyższym stężeniu CO₂, a znieczulenie nie było zadowalające. Zwierzęta były w pozycji siedzącej.

Test 6.

W tym teście badano zwierzęta zawieszone. Stężenie CO₂ wynosiło w przypadku każdego zwierzęcia od około 20% objętościowych do około 45% objętościowych, stopniowo wzrastając. Cztery indyki zostały pomyślnie znieczulone na czas około jednej minuty, podczas gdy trzy padły. To, które zwierzęta przeżyły, a które padły, wydaje się być przypadkowe. W tym teście indyki dużo trzepotały skrzydłami w fazie początkowej.

185 938

Test 7.

indyków poddawano działaniu CO₂ o wzrastającym stężeniu, rozpoczynając od stężenia około 20% objętościowych i stopniowo zwiększając je do około 50 - 55% objętościowych. Niektóre zwierzęta były zawieszone, inne traktowano w pozycji siedzącej. W niektórych testach stężenie tlenu utrzymywano na stałym poziomie około 20% objętościowych. Zaobserwowano, że indyki traktowane w pozycji siedzącej były spokojniejsze niż te, które były zawieszone. Zwierzęta traktowane tlenem o stężeniu odpowiadającemu normalnemu poziomowi były również spokojniejsze niż te, które traktowano w inny sposób. To, które indyki zostaną w satysfakcjonujący sposób znieczulone wydaje się być w pewnym stopniu przypadkowe.

Test 8.

Na podstawie obserwacji poczynionych w poprzednich testach, następujące testy prowadzono z użyciem tlenu w normalnym stężeniu, to znaczy około 20% objętościowych, podczas gdy stężenie CO₂ było różne. W tych testach zaobserwowano, że indyki są znacznie spokojniejsze w obecności tlenu i oddychają nawet przy wysokim stężeniu CO₂. W tym teście 12 indyków traktowano CO₂, którego stężenie wzrastało od około 20% objętościowych do około 55% objętościowych w ciągu 2 minut. Stężenie tlenu utrzymywano na stałym poziomie około 20% objętościowych. Wszystkie indyki pozostawały w pozycji siedzącej. Spośród 12 indyków jedno zwierzę padło z powodu nadmiernie wysokiego stężenia CO₂. Dziewięć zwierząt zostało znieczulonych na czas ponad 1 minuty. Dwa zwierzęta zostały lekko znieczulone.

Test 9.

Celem potwierdzenia wyników uzyskanych w teście 8 taką samą procedurę przeprowadzono u dodatkowych 14 indyków. Dwa zwierzęta padły, jedno z powodu zbyt wysokiego stężenia CO₂, a drugie z powodu braku tlenu. Reszta zwierząt została znieczulona na czas średnio około 1 minuty.

Test 10.

indyków traktowano w taki sam sposób jak w testach 8 i 9 i wszystkie zwierzęta zostały znieczulone. Bezpośrednio po tym obcięto im łby i podczas tej procedury nie obserwowano żadnych reakcji. Krwawienie było odpowiednie.

Opisane testy wykazały, że jest możliwe odwracalne znieczulenie indyków z zastosowaniem gazowego CO₂, gdy stężenie tlenu jest utrzymywane na stałym poziomie, a stężenie CO₂ jest zmienne.

Celem weryfikacji skuteczności tego sposobu, oraz oceny stopnia jakości uzyskiwanego mięsa, przeprowadzono dodatkowe testy. Testy te wykazały, że znieczulenie przeprowadzone zgodnie z wynalazkiem daje zadowalające wyniki. Przeprowadzono testy na łącznej liczbie 750 indyków.

185 938

185 938

_oo ι\·

Claims (14)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób traktowania drobiu gazem przed ubojem dla znieczulenia lub uśmiercenia drobiu, w którym stosuje się gaz zawierający tlen i dwutlenek węgla, znamienny tym, że drób podczas traktowania poddaje się działaniu gazu o wzrastającym w sposób ciągły lub nieciągły stężeniu dwutlenku węgla w kilku fazach i utrzymuje się zasadniczo stałe stężenie tlenu przez czas traktowania gazem w zakresie odpowiadającym stężeniu tlenu w naturalnym powietrzu, to znaczy od 18% do 22% objętościowych.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że na początku traktowania utrzymuje się stężenie dwutlenku węgla w zakresie od 0% do 25% objętościowych, a pod koniec traktowania w zakresie od 40% do 80% objętościowych.
3. 3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że traktowanie prowadzi się w trzech fazach, przy czym w pierwszej fazie utrzymuje się stężenie dwutlenku węgla w zakresie od 18% do 22% objętościowych, w drugiej fazie w zakresie od 35% do 40% objętościowych, a w trzeciej fazie około 50% objętościowych
4. 4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że drób traktuje się przez około 30 sekund w pierwszej fazie, około 50 sekund w drugiej fazie i około 30 sekund w trzeciej fazie.
5. 5. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że podczas traktowania stężenie dwutlenku węgla zwiększa się w sposób ciągły.
6. 6. Urządzenie do traktowania drobiu gazem przed ubojem dla znieczulenia lub uśmiercenia drobiu z zastosowaniem gazu zawierającego tlen i dwutlenek węgla, znamienne tym, że składa się z pierwszej komory (1), wyposażonej w środki do utrzymywania zasadniczo stałego stężenia tlenu w zakresie od 18%do 22% objętościowych, oraz środki do traktowania drobiu gazowym dwutlenkiem węgla o określonym stężeniu.
7. 7. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że komora (1) rozciąga się wzdłuż i jest wyposażona we wlot (7) i wylot (8) oraz zawiera środki transportu, korzystnie przenośnik taśmowy (5), do transportu drobiu poprzez komorę (1).
8. 8. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że jako środki do traktowania drobiu gazowym dwutlenkiem węgla o określonym stężeniu zawiera programowalną jednostkę kontrolną czujnik (-i) stężenia gazu oraz zasobnik gazowego dwutlenku węgla połączony z komorą poprzez jeden lub większą liczbę nastawnych zaworów.
9. 9. Urządzenie według zastrz. 7, znamienne tym, że komora (1) jest podzielona na co najmniej trzy strefy (2, 3, 4) wyposażone w środki dostarczające tlen i gazowy dwutlenek węgla i oddzielone od siebie, korzystnie przy pomocy zasłon żaluzjowych (6, 6’), przy czym stężenie dwutlenku węgla jest zwiększone w każdej kolejnej strefie w kierunku wylotu (8).
10. 10. Urządzenie według zastrz. 7 albo 9, znamienne tym, że podstawa komory (1) przebiega ukośnie w dół od wlotu (7) w kierunku wylotu (8), a wznosi się przy wylocie (8).
11. 11. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że komora zawiera dzwonowate zamknięcie (104) do przykrywania drobiu, które w stanie opuszczonym styka się z dnem (103), przy czym zamknięcie wraz z dnem są wyposażone w doprowadzenie (106) gazu zawierającego tlen i dwutlenek węgla, a ponadto w środki (105,111,112) do usuwania gazu.
12. 12. Urządzenie według zastrz. 11, znamienne tym, że doprowadzenie (106) gazu jest połączone z mieszalnikiem (113) gazu do mieszania gazu do traktowania drobiu przy stałym stężeniu tlenu i stopniowo rosnącym stężeniu dwutlenku węgla, wyposażonym w środki do pomiaru stężenia tlenu i dwutlenku węgla oraz doprowadzenia (109) tych gazów.
13. 13. Urządzenie według zastrz. 11, znamienne tym, że doprowadzenie (106) gazu jest połączone z mieszalnikiem gazów składającym się z szeregu komór mieszających (I, II, III), zawierających gazy o tym samym stężeniu tlenu i różnym stężeniu dwutlenku węgla, przy czym doprowadzenie gazu do komory (104,103) jest przyłączalne kolejno do każdej z komór

    185 938 (I, Π, III) z dostarczeniem do komory (104,103) gazu o stałym stężeniu tlenu i wzrastającym stężeniu dwutlenku węgla.
14. 14. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że tworzące szereg komór komory (203, 204, 206), mające dno i ściany boczne, są otwarte od góry i są umieszczone poniżej przenośnika (202) do transportu drobiu przez urządzenie, przy czym komory usytuowane są jedna za drugą zgodnie z kierunkiem transportu przez urządzenie.

    * * *