PL180676B1 - Urzadzenie do wybiórczej perfuzji plynów przez naczynia krwionosne, sterowanej cisnieniem w naczyniach krwionosnych PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

Urzadzenie do wybiórczej perfuzji plynów przez naczynia krwionosne, sterowanej cisnieniem w naczy- nia krwionosnych, zawierajace rurowy przewód, wprowadzany do naczynia krwionosnego pacjenta, który to rurowy przewód jest otwarty przy koncu proksymalnym i jest podlaczony do zródla plynu pod cisnieniem, przeznaczonego do wpompowania do naczynia krwionosnego pacjenta, przy czym ten prze- wód przy koncu proksymalnym jest wyposazony w powiekszalny zespól uszczelniajacy, przeznaczony do szczelnego zamkniecia naczynia krwionosnego wzgledem rurowego przewodu oraz w zespól pomia- rowy do pomiaru cisnienia wewnatrz naczynia krwio- nosnego, znamienne tym, ze do rurowego przewo- du (60) jest podlaczony zespól regulatora przeply- wu (30), zawierajacy jednostke sterownicza (10), wyposazona w elementy regulujace przeplyw perfund owanego plynu dla utrzymywania okreslonej warto- sci ustawnej cisnienia wewnatrz naczynia krwiono- snego na poziomie mozliwie niezmiennym w czasie pompowania. F ig . 1 PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do wybiórczej perfuzji płynów przez naczynia krwionośne, sterowanej ciśnieniem w naczynia krwionośnych. W szczególności przedmiotem wynalazku jest urządzenie do zasysania płynu oraz do infuzji wstecznej płynu do żył, w szczególności żył wieńcowych, sterowanej w żyłach oraz do perfuzji płynów przez tętnice, w szczególności tętnice wieńcowe, sterowanej ciśnieniem w tych tętnicach.

Perfuzja odżywcza tętnic wieńcowych oraz infuzja wsteczna krwi do żył wieńcowych staje się coraz ważniejsza, zwłaszcza w dziedzinie ochrony mięśnia sercowego w czasie krótkotrwałego zamknięcia tętnicy wieńcowej w kontekście zabiegu na sercu. Typowym zabiegiem tego rodzaju jest na przykład poszerzenie balonem tętnicy wieńcowej, która uległa zwężeniu w wyniku miażdżycy tętnic. W tej metodzie, która znana jest również jako przezskóma angioplastyka wieńcowa w świetle naczynia (percutaneous transluminal coronary angioplasty, PTCA), balonowy cewnik naprowadza się pod kontrolą radiograficzną w obszar zwężenia tętnicy wieńcowej i miażdży płytkę miażdżycową przez rozdęcie balonu umieszczonego na końcu cewnika. W czasie rozdęcia balonu nie ma zasilania utlenowanej krwi do tkanki w obszarze ukrwienia tętnicy. W większości wypadków nie stanowi to żadnego problemu, o ile rozdęcie trwa przez krótki czas. Jednakże w wypadku rozdęć dłuższych niż 30 sekund można wykryć zmiany czynnościowe w rejonie niedokrwienia mięśnia sercowego, na przykład jako zmiany odcinka ST elektrokardiogramu, jako zmiany ruchomości regionalnej ściany przy użyciu echokardiografii, albo też subiektywnie przez pacjenta jako objawy dusznicy bolesnej. Dodatkowo, ryzyko komplikacji angioplastyki jest wyższe w niektórych grupach pacjentów, na przykład u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z niestabilną dusznicą w przypadkach zmniejszonej frakcji wyrzutowej lewej komory, albo w przypadkach rozszerzenia naczynia, które zaopatruje ponad 40% lewej komory.

Odpowiednie problemy powstają również przy zapobieganiu niedokrwieniu mięśnia sercowego w innych operacjach na naczyniach wieńcowych, takich jak na przykład arterektomia, endoprotezy wieńcowe i zastosowanie laserów.

Znane jest wpływanie na krótkotrwałą ochronę przed niedokrwieniem przez perfuzję maszynową tętnicy odżywiającej dany rejon mięśnia sercowego, na przykład rzeczywistej tętnicy, która ma być rozszerzona, czy to przy użyciu krwi tętniczej, pobranej od pacjenta w innym miejscu albo przy użyciu innych płynów odżywczych. Jest w tym jednak niebezpieczeństwo nadmiernej perfiizji tkanki mięśniowej do czego dochodzi zwłaszcza, jeżeli wpływ płynu perfuzyjnego z danej tkanki ulegnie utrudnieniu albo całkowitemu zablokowaniu. W takich przypadkach może to prowadzić do zawałów krwotocznych tkanki w dotkniętym obszarze mięśnia sercowego.

Inną możliwością krótkotrwałej ochrony przed niedokrwieniem, którą stosowano przez jakiś czas w wypadkach, w których spodziewano się komplikacji, była wsteczna perfuzja krwi tętniczej do żyły obszaru, w którym dochodzi do niedokrwienia mięśnia sercowego. Krew tętniczą w tym wypadku pompuje się przez odpowiednią żyłę do odżywczych naczyń włosowatych obszaru niedokrwionego i w ten sposób zaopatruje mięsień sercowy w tym obszarze w tlen i substraty odżywcze.

180 676

Urządzenia do infuzji wstecznej żył wieńcowych znane są od kilku lat. I tak europejski opis patentowy EP-B-0 297 723 przedstawia jednostkę do infuzji wstecznej, dzięki której pobiera się krew tętniczą, na przykład z tętnicy udowej pacjenta i przenosi do żyły wieńcowej obszaru niedokrwionego poprzez układ pomp i nadmuchiwany cewnik balonowy. Pompowanie krwi tętniczej do żyły wieńcowej jest w tym przypadku zsynchronizowane z falą R elektrokardiogramu pacjenta tak, że okres pompowania dostosowany jest do cyklu pracy serca pacjenta. Okres pompowania jest w tym przypadku wstępnie określony i zaczyna się w 45% odcinka R-R i kończy się w 95% odcinka R-R. Przepływ infundowanej krwi jest w tym przypadku zasadniczo stały w czasie okresu pompowania. Tak długo jak prowadzi się pompowanie, balon cewnika balonowego jest nadmuchany i blokuje żyłę, tym samym zapewniając to, że krew tętnicza jest efektywnie przenoszona do obszaru niedokrwionego w czasie rozkurczu. Procedura pompowania kończy się wraz z końcem rozkurczu i balon ulega opróżnieniu tak, że przepływ w żyle nie jest już w tym momencie zablokowany. W czasie następującego skurczu, krew żylna może wypłynąć przez żyłę.

Dzięki urządzeniu przedstawionemu w europejskim opisie patentowym EP 0 297 723, podstawowy metabolizm obszaru niedokrwionego można utrzymać zadowalająco w czasie krótkotrwałej interwencji sercowej. Zaobserwowano ponadto, iż rozmiar zawału mięśnia sercowego po zamknięciu tętnicy wieńcowej ulegał znacznemu zmniejszeniu. Jednakże stwierdzono również, iż miejscowa czynność mięśnia sercowego nie jest wystarczająco podtrzymywana. Na przykład miejscowa czynność mięśnia sercowego załamuje się całkowicie w nieobecności rozgałęzień tętniczych w obszarze niedokrwionym. Za jedną z przyczyn tego uważa się przede wszystkim niecałkowitą wymianę krwi tętniczej i żylnej w układzie wstecznej infuzji żylnej w czasie cyklu sercowego.

W celu ulepszenia tej wymiany krwi, stawiając sobie za cel lepsze utrzymanie czynności mięśnia sercowego w obszarze niedokrwionym, Boekstegers i inni ostatnio zaproponowali w Cardiovascular Research 1990, 24: 456-464 oraz w JACC 1994, 23: 459-469 układ do wstecznej infuzji żył wieńcowych, w którym zamiast biernego wypływu krwi żylnej w czasie rozkurczu ma miejsce aktywne zasysanie przez cewnik do infuzji wstecznej. W tym celu balon cewnika pozostaje również nadmuchany w okresie ssania i blokuje żyłę również w czasie skurczu. Gdy urządzenie tego rodzaju zastosuje się w modelu zwierzęcym, wykazano ulepszone podtrzymanie czynności mięśnia sercowego w czasie zamknięcia tętnicy wieńcowej.

Jednakże pod względem klinicznego zastosowania u chorego układ ten wciąż ma niedogodności.

I tak w tym urządzeniu w ten sam sposób jak w urządzeniu w europejskim opisie patentowym 0 297 723, chociaż objętość pompowania przypadającą na uderzenie pompy można regulować, nie można jednak wpływać na przepływ wstecznie infundowanej krwi w czasie okresu pompowania. Wykazano jednak, iż w rezultacie tego ciśnienie wewnątrzżylne poddane jest znacznym fluktuacjom w czasie jednego okresu pompowania. Nawet jeśli rejestruje się ciśnienie wewnątrzżylne, chociaż pożądane ciśnienie średnie można ustawić w trakcie kilku okresów pompowania, nie można wyeliminować znacznych fluktuacji w ciśnieniu w obrębie jednego okresu pompowania.

Istnieją jednakże pewne problemy związane z tymi znacznymi zmianami w ciśnieniu w żyle wieńcowej. I tak stwierdzono, iż przy niskim przepływie wstecznej infuzji, to jest przy niskim ciśnieniu żylnym, dostateczny dowóz tlenu do mięśnia sercowego nie jest zapewniony, w rezultacie czego czynność mięśnia sercowego w obszarze niedokrwionym nie może być wystarczająco podtrzymana. Przy wysokim przepływie infuzyjnym, to jest przy zbyt wysokim ciśnieniu w żyle wieńcowej, istnieje jednak niebezpieczeństwo wystąpienia nadmiernej perfuzji, która nie polepsza wstecznego odżywczego wypełnienia naczyń włosowatych, ale utrudnia tylko skurcz mięśnia sercowego i prowadzi do nieefektywnego wypływu krwi tętniczej do krążenia obwodowego. W wypadku wstecznej infuzji przy zbyt dużym ciśnieniu w żyle wieńcowej, istnieje również niebezpieczeństwo nieodwracalnego uszkodzenia ściany naczynia.

Celem wynalazku jest opracowanie urządzenia do perfuzji naczyń krwionośnych, w szczególności naczyń wieńcowych, w którym perfuzję przeprowadza się pod ciśnieniem naczyniowym, które jest optymalne dla odżywczego wypełnienia naczyń włosowatych i w którym

180 676 to ustawione ciśnienie utrzymywane jest tak niezmiennie jak to możliwe w czasie pompowania. Urządzenie według wynalazku ma w tym przypadku w zamierzeniu umożliwić rozszerzenie możliwości zastosowania perfuzji naczyniowej, w szczególności perfuzji tętniczej i wstecznej perfuzji żylnej, poza znaną do tej pory ochronę mięśnia sercowego.

Urządzenie do wybiórczej perfńzji płynu przez naczynia krwionośne, sterowanej ciśnieniem w naczynia krwionośnych, zawierające rurowy przewód, wprowadzany do naczynia krwionośnego pacjenta, który to rurowy przewód jest otwarty przy końcu proksymalnym i jest podłączony do źródła płynu pod ciśnieniem, przeznaczonego do wpompowania do naczynia krwionośnego pacjenta, przy czym ten przewód przy końcu proksymalnym jest wyposażony w powiększalny zespół uszczelniający, przeznaczony do szczelnego zamknięcia naczynia krwionośnego względem rurowego przewodu oraz w zespół pomiarowy do pomiaru ciśnienia wewnątrz naczynia krwionośnego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że do rurowego przewodu jest podłączony zespól regulatora przepływu, zawierający jednostkę sterowniczą wyposażoną w elementy regulujące przepływ perfundowanego płynu dla utrzymywania określonej wartości ustawnej ciśnienia wewnątrz naczynia krwionośnego na poziomie możliwie niezmiennym w czasie pompowania.

Rurowy przewód jest połączony z urządzeniem zasysającym do zasysania krwi z żyły pacjenta, zaś jednostka sterownicza jest połączona z wyjściem sygnału rytmu bicia serca pacjenta i ma wyjście sygnału wyznaczającego okresy pompowania i zasysania, zsynchronizowane z cyklem pracy serca pacjenta.

Rurowy przewód ma postać cewnika o wielu światłach, w szczególności cewnika o przynajmniej czterech światłach dla infuzji wstecznej, zawierającego przewód wprowadzający do wprowadzania płynu, przewód zasysający do zasysania krwi, przewód pomiarowy do określania ciśnienia wewnątrz żyły oraz przewód sterowniczy doprowadzony do powiększalnego zespołu uszczelniającego.

Rurowy przewód ma postać cewnika o wielu światłach, w szczególności cewnika tętniczego o przynajmniej trzech światłach dla perfuzji, zawierającego przewód wprowadzający do wprowadzania płynu, przewód pomiarowy do określania ciśnienia wewnątrz tętnicy oraz przewód sterowniczy doprowadzony do powiększalnego zespołu uszczelniającego.

Powiększalny zespół uszczelniający ma postać nadmuchiwalnego balonu o kontrolowanym ciśnieniu.

Przewód pomiarowy jest połączony jednym końcem z wnętrzem naczynia krwionośnego, zaś przy drugim końcu ma czujnik ciśnienia.

Przy końcu proksymalnym rurowego przewodu jest umieszczony czujnik ciśnienia zespołu pomiarowego do pomiaru ciśnienia żylnego, który to czujnik ciśnienia jest połączony z jednostką sterowniczą.

Zespół regulatora przepływu do regulacji przepływu perfundowanego płynu zawiera regulator przepływu, mający wyjścia sygnałowe połączone z rurowym przewodem.

Przewód wprowadzający jest w postaci sprężyście podatnej rury w obszarze zespołu regulatora przepływu, który to zespół regulatora przepływu zawiera człon zaciskający, napędzany silnikiem elektrycznym i ściskający te sprężyście podatne rury w większym bądź mniejszym stopniu dla sterowania przepływem płynu do naczynia krwionośnego.

Koniec dystalny przewodu wprowadzającego jest połączony ze zbiornikiem płynu, wyposażonym w czujnik ciśnienia do monitorowania ciśnienia w zbiorniku.

Zbiornik płynu jest połączony z pompą podającą krew pobraną z tętnicy pacjenta.

Urządzenie zasysające jest wyposażone w pompę próżniową i pojemnik dla krwi zassanej.

Urządzenie zasysające jest połączone ze zbiornikiem, pompą oraz syfonem powietrznym dla dostarczania zassanej oczyszczonej krwi do żyły pacjenta.

Jeżeli żyła podlega wstecznej infuzji przy zastosowaniu urządzenia według wynalazku, wówczas przewód korzystnie jest połączyć z urządzeniem zasysającym krew z żyły pacjenta i jednostka sterownicza przyjmuje sygnały w rytmie bicia serca pacjenta i wyznacza okresy pompowania i zasysania, które są zsynchronizowane z cyklem serca pacjenta. Tak więc przewód rurowy otwarty przy końcu proksymalnym dla perfuzji płynów przez obszar tkanki wprowadza się do naczynia krwionośnego pacjenta, u którego ma być przeprowadzona perfu

180 676 zja, naczynie szczelnie odcina się od przewodu w obszarze jego końca proksymalnego i pompuje się płyn do naczynia. Ponadto wstępnie ustala się określoną wartość nastawną ciśnienia wewnętrznego naczynia, mierzy się wewnętrzne ciśnienie w naczyniu, a przepływ perfundowanego płynu reguluje się w czasie pompowania w taki sposób, iż wartość nastawna ciśnienia wewnętrznego naczynia utrzymywana jest tak blisko jak to możliwe.

Według wynalazku i w przeciwieństwie do znanych metod perfuzji, przepływ płynu w czasie pompowania płynu nie jest już określony jedynie przez objętość pompowania przypadającą na uderzenie pompy, co daje ten efekt, że nie można wpłynąć na wzorzec przepływu objętościowego w czasie fazy pompowania, a zamiast tego jest on regulowany stosownie do zmierzonego ciśnienia naczyniowego. Jako sposób regulacji można zastosować ogólne sposoby znane z technologii pomiarów i sterowania z zastosowaniem rzeczywistego ciśnienia krwi w naczyniu jako zmiennej sterującej oraz z zastosowaniem przepływu płynu aktualnie infundowanego jako zmienną sterowaną. Funkcja sterownicza może tu brać pod uwagę typowe właściwości sprężyste naczynia krwionośnego na podstawie wstępnie określonych parametrów i może dostosować te parametry, jeśli jest to właściwe po ocenie dynamiki układu, do okoliczności panujących w danym pojedynczym przypadku. W szczególności układ sterowniczy będzie ekstrapolować przyszły wzorzec ciśnienia na podstawie bieżącego wzorca ciśnienia i dostosuje przepływ płynu we właściwym czasie. Układ sterowniczy ustawiony jest w taki sposób, że czas odpowiedzi wynosi mniej niż 25 milisekund.

Korzystnie płyn pompuje się okresowo do naczynia z przerwami, przy czym okresy pompowania zsynchronizowane są z rytmem bicia serca pacjenta.

Jednakże możliwe jest również, zwłaszcza w przypadku perfuzji tętnic, pompowanie płynu do naczynia w sposób ciągły.

Ustawiona wartość, którą należy określić dla ciśnienia naczyniowego jest pojedynczą wartością która będzie zależeć od poszczególnego pacjenta, naczynia, w którym należy przeprowadzić infuzję oraz szczególnego miejsca perfuzji w naczyniu.

Ustawioną wartość ciśnienia wewnątrz tętnicy należy korzystnie dobrać tak, by utrzymać perfuzję odżywczą.

Jeżeli płyn odżywczy ulega infuzji wstecznej do żyły, wówczas płyn ten jest okresowo infundowany poprzez przewód rurkowy do żyły, a krew jest okresowo zasysana z żyły poprzez przewód rurkowy. Zaleca się, by okresy pompowania i zasysania były zsynchronizowane z rytmem bicia serca pacjenta.

Według wynalazku, stwierdzono z zaskoczeniem, iż możliwe jest indywidualne ustawienie pożądanej ustawionej wartości ciśnienia żylnego dla szczególnej sytuacji w oddzielnym pomiarze przed rozpoczęciem rzeczywistej infuzji wstępnej. Według wynalazku, ustawiona wartość ciśnienia wewnątrz żyły jest określona tak, że przy szczelnym zamknięciu żyły, albo mierzy się ciśnienie żylne bez wstecznej infuzji, przy obecnym przepływie żylnym krwi, albo, jeżeli nie ma przepływu krwi, infuzję przeprowadza się z przepływem płynu zwiększającym się w każdym okresie pompowania i czyniąc to mierzy się wewnętrzne ciśnienie żylne. Stwierdzono, iż szczytowe ciśnienie żylne nie zwiększa się proporcjonalnie do zwiększania przepływu, ale raczej zbliża się do wartości granicznej (ciśnienie plateau). Można przyjąć, iż przy tym ciśnieniu plateau maksymalne wsteczne wypełnienie odżywczych naczyń włosowatych osiąga się i że przy większym przepływie płynu dochodzi jedynie do nieefektywnego wypływu do krążenia obwodowego. Według wynalazku proponuje się dlatego wstępne określenie tego ciśnienia plateau jako wartości ustawionej dla ciśnienia żylnego w czasie infuzji wstecznej.

W wypadku ochrony mięśnia sercowego przed niedokrwieniem albo ogólnie ochroną tkanek, zaleca się, by infundowany albo perfundowany płyn był nośnikiem tlenu. Zalecanym nośnikiem tlenu jest krew, w którym to przypadku jest szczególnie korzystne zastosowanie własnej krwi tętniczej pacjenta, którą pobiera się, na przykład z tętnicy udowej i przenosi się do żyły, w której należy przeprowadzić infuzję wsteczną przy pomocy pompy, filtra krwi dla oczyszczenia krwi oraz syfonu dla uwolnienia krwi z pęcherzyków powietrza, pod ciśnieniem korzystnie około 2 barów poprzez zespół sterowniczy przepływu. Jednakże możliwe jest rów

180 676 nież zastosowanie substytutu krwi, takiego jak na przykład fluorowęgiel albo roztwór bromku perfluorocetylu jako nośnika tlenu.

Płyn infundowany przez żyły albo perfundowany przez tętnice pacjenta może również jednak zawierać substancje aktywne terapeutycznie albo diagnostycznie, takie jak na przykład antykoagulanty, środki kontrastowe albo betablokery.

Jeżeli żyła, w której należy przeprowadzić infuzję wsteczną jest na przykład żyłą nogi, w której znajduje się zakrzep, wówczas będzie korzystne zastosowanie płynu ze środkiem służącym rozpuszczeniu tego zakrzepu. W ten sposób możliwe jest, na przykład, zastosowanie wysokich stężeń leku miejscowo, bez niekorzystnego wpływania tym samym na inne funkcje fizyczne.

Według wynalazku, krew żylną albo płyn do infuzji wstecznej aktywnie zasysa się pomiędzy fazami pompowania. Tę krew wprowadza się do zbiornika poprzez pompę próżniową. W przypadku krótkotrwałej wstecznej infuzji żyły, ilość krwi, którą zasysa się w ten sposób jest stosunkowo mała. W przypadku bardziej przedłużonej infuzji wstecznej, na przykład przy ochronie mięśnia sercowego przed niedotlenieniem w czasie przedłużonego zamknięcia tętnicy wieńcowej, korzystne może być odpianowanie krwi, którą zassano w jednym okresie zasysania i uwolnienie jej od pęcherzyków powietrza, a następnie zwrócenie do pacjenta poprzez żyłę. To w sposób efektywny pozwala uniknąć utraty krwi przez pacjenta, ograniczającej czas stosowania sposobu perfuzji za pomocą urządzenia według wynalazku.

Według zalecanego przykładowego wykonania, przewód wprowadzania i zasysania jest cewnikiem o wielu światłach. W przykładowym wykonaniu nadającym się do infuzji wstecznej, jest to przynajmniej czteroświatłowy cewnik żylny, zawierający przewód wprowadzania dla płynu, przewód zasysania dla krwi zasysanej, przewód pomiarowy dla określania wewnętrznego ciśnienia żyły oraz przewód sterowniczy dla powiększalnego zespołu uszczelniającego. Dla perfuzji tętniczej, korzystnie stosuje się cewnik tętniczy o przynajmniej trzech światłach, zawierający przewód wprowadzania dla płynu, przewód pomiarowy dla określania wewnętrznego ciśnienia tętnicy oraz przewód sterowniczy dla powiększalnego zespołu uszczelniaj ącego.

Zespół uszczelniający jest korzystnie nadmuchiwalnym balonem o kontrolowanym ciśnieniu, tak że cewnik balonowy można użyć jako cewnik. Zaleca się wówczas, by balon umieścić przy końcu cewnika, który wprowadzany jest do naczynia krwionośnego. Przewód pomiarowy do określania wewnętrznego ciśnienia naczynia krwionośnego łączy się przy jednym końcu z wnętrzem naczynia i ma czujnik ciśnienia przy drugim końcu. Jednakże możliwe jest również umieszczenie czujnika ciśnienia przy proksymalnym końcu przewodu, który to czujnik ciśnienia połączony jest z jednostką sterowniczą poprzez cienki kabel, który można naprowadzać, na przykład poprzez przewód sterowniczy dla nadmuchiwalnego balonu. W tym przypadku, wystarczający byłby na przykład cewnik o trzech światłach. Co więcej, przewód wprowadzania oraz przewód zasysania można zaprojektować jako jeden przewód przy proksymalnym końcu cewnika, który to jeden przewód łączy się następnie ze zbiornikiem zasysania poprzez przełączalny zawór trójkierunkowy.

Zależnie od założonego zadania, możliwe jest również zapewnienie cewnika, który ma dodatkowe przewody, na przykład kabel z włókna szklanego dla zastosowań laserowych albo nagrań video.

W zalecanym przykładowym wykonaniu, zespół regulacyjny dla perfundowanego przepływu płynu zawiera regulator przepływu, który korzystnie jest zaprojektowany tak, że przewód wprowadzania ma sprężyście ustępujące rurki w obszarze tego sterownika, zaś regulator przepływu zawiera człon zaciskowy, który jest napędzany silnikiem elektrycznym i który uciska na elastyczne rurki w większym bądź mniejszym stopniu i w ten sposób steruje przepływem wstecznej infuzji płynu do naczynia krwionośnego. Zaleca się, by silnik elektryczny był silnikiem skokowym, sterowanym przez jednostkę sterowniczą, z mimośrodem umieszczonym na osi silnika skokowego aktywującym człon zaciskowy, przy czym człon zaciskowy korzystnie zaprojektowany jest jako poprzecznica umieszczona zasadniczo prostopadle do przewodu wprowadzania płynu. Przewód wprowadzania w tym wypadku spoczywa na sztywnym oparciu.

180 676

Zaleca się, by koniec dystalny przewodu wprowadzania był połączony ze zbiornikiem płynu, który jest pod ciśnieniem i który korzystnie ma czujnik ciśnienia dla monitorowania ciśnienia w zbiorniku. To z tego zbiornika przewód wprowadzania jest zasilany płynem infundowanym.

W dalszym przykładowym wykonaniu, krew pobraną z tętnicy pacjenta podaje się do tego zbiornika przy pomocy pompy wałkowej.

Zaleca się, by urządzenie zasysające krew żylną miało pompę próżniową oraz zbiornik na krew odessaną. Jeżeli krew zassana ma być zwrócona pacjentowi, wówczas zaleca się, by krew ta była wprowadzana do zbiornika, z którego można ją następnie przenieść poprzez pompę wałkową, syfon oraz urządzenie odpieniające do żyły pacjenta.

Zaleca się, by synchronizację z cyklem pracy serca pacjenta przeprowadzać poprzez dane z elektrokardiogramu (ECG), przy czym załamek R wykorzystuje się korzystnie jako sygnał wyzwalający. Cykl pompowania korzystnie rozpoczyna się pomiędzy 15 a 50% odstępu R-R i kończy się przy początku następnego załamka R. Możliwe do pomyślenia jest jednak również zmienianie fazy pompowania w szerokich granicach tak, że tam gdzie jest to odpowiednie, może ona nawet przeciągać się za następny załamek R w elektrokardiogramie. Wybiera się zwykle stały stosunek faz pompowania do cyklu pracy serca, na przykład 1:1, 1:2, 1:3 itd. Zaleca się, by zasysanie zawsze przeprowadzać pomiędzy pojedynczymi fazami pompowania. Może jednak być również korzystne zapewnienie faz, w których nie przeprowadza się ani pompowania ani zasysania.

Urządzenie według wynalazku do kontrolowania ciśnienia w żyle wieńcowej w czasie pojedynczego okresu pompowania ma wiele zalet w stosunku do znanych urządzeń do infuzji wstecznej.

W wypadku perfuzji tętniczej, na przykład perfuzji cewnikowej w głąb tętnicy wieńcowej, pożądane ciśnienie perfuzji można utrzymywać zarówno z balonem zablokowanym, jak również niezablokowanym przy czubku cewnika. Ciśnienie można regulować w pewnych granicach tolerancji w wąskim zakresie wokół optymalnego ciśnienia perfuzji i można utrzymywać zasadniczo bez zmian. W szczególności jednak możliwe jest uniknięcie nadmiernej perfuzji i związanych zawałów krwotocznych tkanki nawet wtedy, gdy ulegnie przerwaniu wypływ perfundowanego płynu w tkance. Przyczyną tego jest, iż po niedopuszczalnym wzroście ciśnienia tętniczego, dalsza perfuzja płynu zachodzi znów dopiero po spadku ciśnienia poniżej wstępnie ustawionej wartości.

Przy infuzji wstecznej, dzięki zapobieganiu znacznemu wzrostowi ciśnienia w żyle wieńcowej ponad wstępnie ustawioną wartość w trakcie okresu pompowania, możliwe jest zapobieżenie powstawaniu potencjalnie niebezpiecznych zwyżek ciśnienia szczytowego, które mogą spowodować uszkodzenie ściany naczynia i w przypadkach skrajnych, przerwanie naczynia.

Gradient ciśnienia rozkurczowego żylnego/tętniczego, który można regulować stale przy zastosowaniu urządzenia, pozwala na niezwykle skuteczną infuzję wsteczną, ponieważ, z jednej strony zapewniony jest optymalny gradient ciśnienia dla krążenia odżywczego, a z drugiej strony unika się nadmiernej perfuzji.

Ponieważ indywidualnie zmienne ciśnienie w żyle wieńcowej, w której dochodzi do zwiększonego wypływu wstecznie infundowanej krwi tętniczej do krążenia obwodowego można określić poprzez ciśnienie plateau przy zaniknięciu żyły wieńcowej nawet przed przerwaniem perfuzji w głąb naczynia, zatem wynalazek umożliwia regulację optymalnego zakresu ciśnienia żyły wieńcowej dla każdego pacjenta.

W porównaniu ze znanym ze stanu techniki sposobem, wynalazek znacznie usprawnia zarówno podstawowy metabolizm, jak i miejscową czynność mięśnia sercowego w obszarze niedotlenionym. Wydajność ochrony mięśnia sercowego zwiększa się znacznie, zwłaszcza u pacjentów ze słabym rozgałęzieniem tętnic. Urządzenie według wynalazku eliminuje możliwość uszkodzenia wstecznie infundowanych żył. Wstępne testy kliniczne sugerują, iż można też zmniejszyć ryzyko komplikacji procedur angioplastyki.

Urządzenie według wynalazku do wybiórczej perfuzji naczyń krwionośnych, sterowanej ciśnieniem w naczynia krwionośnych, nie jest ograniczone do zastosowań w krótkotrwałej

180 676 ochronie przed niedotlenieniem. Możliwe są również bardziej przedłużone zastosowania, na przykład w powikłaniach z trwałym zamknięciem tętnicy wieńcowej, jako metoda tymczasowa do momentu wykonania pilnego chirurgicznego obejścia naczyniowego. Ta dłuższa ochrona przed niedotlenieniem jest możliwa przede wszystkim dzięki dużemu stopniowi wydajności zaopatrzenia tkanek, realizowanej przez urządzenie według wynalazku. W szczególności, gdy zassaną krew żylną, oczyszczoną i odpienioną, wprowadzi się z powrotem do żyły pacjenta, to możliwe jest również bardziej przedłużone zastosowanie urządzenia do infuzji wstecznej według wynalazku, przy zachowaniu metabolizmu funkcjonalnego.

Dalszy obszar zastosowań spoczywa w identyfikacji przewlekłej, ale odwracalnej, miejscowej niedoczynności lewej komory, określanej również jako mięsień sercowy zhibemowany. Tutaj, urządzenie według wynalazku, jako dodatek do technik medycyny jądrowej i technik NMR może umożliwić określenie metabolizmu mięśnia sercowego, co pozwala na różnicowanie martwiczej albo zbliznowaciałej tkanki mięśnia sercowego od wciąż potencjalnie metabolicznie aktywnych komórek mięśnia sercowego. W tym wypadku możliwe jest na przykład w celu potwierdzenia możliwego sukcesu operacji utworzenia obejścia, ustalenie metodą wstecznej perfuzji, czy i w jakim stopniu można odtworzyć czynność mięśnia sercowego poprzez polepszenie perfuzji odżywczej.

Dalszym możliwym obszarem zastosowań wynalazku jest obecnie perfuzja albo ponowna perfuzja komórek, które poddano manipulacji genetycznej in vitro, do ciał pacjentów.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematycznie urządzenie według wynalazku do wybiórczego zasysania i infuzji wstecznej żył, sterowanej ciśnieniem w żyłach, fig. 2 - zalecane przykładowe wykonanie końca żylnego przewodu infuzji wstecznej urządzenia według wynalazku, przy czym przewód ten jest zaprojektowany jako cewnik balonowy o czterech światłach, fig. 3 przekrój poprzeczny wzdłuż linii III-III cewnika z fig. 2, fig. 4 - szczegół zalecanego przykładowego wykonania zespołu regulatora przepływu urządzenia z fig. 1, fig. 5 - schemat zastosowania urządzenia według wynalazku do ochrony mięśnia sercowego w czasie angioplastyki, a fig. 6 - schematy przebiegu czasowego określonych parametrów układu przy perfiizji za pomocą urządzenia według wynalazku.

Objaśniające przykładowe wykonanie pokazane na fig. 1-6 dotyczy przypadku wstecznej infuzji żył, ale może być również zastosowane zasadniczo do perfuzji tętnic. Zasadniczą różnicą w perfuzji tętnic jest to, że krew nie ulega zasysaniu i w związku z tym można również zastosować cewnik o trzech światłach.

Na figurze 1 przedstawiono zalecane przykładowe wykonanie urządzenia 100 według wynalazku do wybiórczego zasysania i wstecznej infuzji żył, sterowanej ciśnieniem w żyłach. Urządzenie posiada to, co w niniejszym przypadku jest rurowym przewodem 60 o czterech światłach, który wprowadza się jako cewnik do wstecznej infuzji do żyły 200 (na przykład Żyły AIV), w której należy przeprowadzić infuzję. Przy proksymalnym końcu rurki (strona żylna) znajduje się powiększalny zespół uszczelniający 65, który korzystnie jest nadmuchiwalnym balonem, który szczelnie odcina żyłę 200 od rurowego przewodu 60, ale w tym samym czasie pozwala na przejście płynu z rurowego przewodu do żyły albo vice versa. W tym celu zastosowano przewód wprowadzający 61, przez który można pompować płyn do żyły 200. Aby to uczynić, przewód wprowadzania łączy się przy jego dystalnym końcu (tj. przy końcu przeciwnym do końca żylnego) ze źródłem zasilania płynu 80. Źródło zasilania płynu 80 zawiera zbiornik płynu 81, który jest pod ciśnieniem, przy czym ciśnienie w zbiorniku jest monitorowane dzięki czujnikowi ciśnienia 82. Gdy płynem, który ma być wstecznie infundowany, jest własna krew pacjenta, wówczas zbiornik 81 można połączyć poprzez pompę 83 z tętnicą 300 (np. tętnicą udową) pacjenta. W tym wypadku, krew zasysa się z tętnicy 300 i wprowadza do zbiornika 81, jeżeli jest to właściwe, poprzez syfon i/lub odpieniacz 84 oraz filtr krwi 85. Zespół regulatora przepływu 30 do regulowania przepływu płynu znajduje się na przewodzie wprowadzającym 61. Ten zespół regulatora przepływu 30 zawiera zawór zamykający 34, z pomocą którego można przerwać całkowicie połączenie pomiędzy zbiornikiem 81 a żyłą 200. W szczególnie prostym przykładowym wykonaniu zespołu regulatora przepływu 30, przewód wprowadzający 61 jest zaprojektowany jako sprężyście podatna

180 676 rurka w obszarze zespołu regulatora, a ponadto zespół regulatora przepływu 30 ma człon zaciskający 31, który oddziaływuje na tę rurkę i który uruchamiany jest przez silnik elektryczny, korzystnie silnik skokowy 32. Przepływ infundowanego wstecznie płynu jest regulowany poprzez większe albo mniejsze ściśnięcie przewodu rurowego. Ciśnienie wewnątrzżylne w żyle 200 służy jako miara przepływu infundowanego płynu. W tym celu, cewnik do infuzji wstecznej 60 ma przewód pomiarowy 63, który tworzy połączenie pomiędzy wnętrzem żyły a czujnikiem ciśnienia 51, umieszczonym przy dystalnym końcu przewodu pomiarowego 63. Jednakże, czujnik ciśnienia może również stanowić proksymalny czujnik ciśnienia 52 przy żyłnym końcu 66 rurowego przewodu 60. W tym wypadku można również zastosować cewnik o trzech światłach, a elektryczne połączenie czujnika ciśnienia 52 z zespołem 50 do pomiaru ciśnienia żylnego można przeprowadzić przez jedno z pozostałych świateł cewnika.

Zmierzone w ten sposób wartości ciśnienia wewnątrzżylnego regulowane są przez jednostkę sterowniczą 10, która według nich ustawia człon zaciskający poprzez silnik skokowy 32 zespołu regulatora przepływu 30. Na przewodzie wprowadzającym 61, może być zastosowana głowica 35 do pomiaru ultradźwiękowego, która to głowica 35 używana jest do wykrywania pęcherzyków powietrza w płynie ulegającym wstecznej infuzji i do określania przepływu samego płynu. W tym celu, głowica 35 do pomiarów ultradźwiękowych jest wyposażona w nadajnik ultradźwięków i odbiornik ultradźwięków, a odbity sygnał ultradźwiękowy stosowany jest do wykrywania pęcherzyków powietrza, zaś przesunięty dopplerowsko sygnał ultradźwiękowy stosowany jest do określania przepływu płynu.

Dalsze światło cewnika jest w postaci przewodu zasysania 62, który stosowany jest do zasysania krwi albo infuzatu wstecznego z żyły 200 pacjenta. Urządzenie zasysające 90 zawiera zawór zamykający 91, pompę próżniową 92 i zbiornik 93 do zbierania zassanego płynu. W razie potrzeby można zapewnić, by zassany płyn nie był zbierany i wyrzucany, ale by powracał oczyszczony do pacjenta. Jest to szczególnie użyteczne w długotrwałych zastosowaniach urządzenia według wynalazku. W tym celu stosuje się zbiornik pośredni 94, a zebrana w nim krew jest przenoszona z powrotem do innej żyły 400 pacjenta poprzez pompę wałkową 95, syfon 96 i ewentualnie filtr krwi.

Dla wydajnej infuzji wstecznej ważne jest, by żyła 200, w której ma być przeprowadzona infuzja, była szczelnie zamknięta na górze, w kierunku infuzji, tak by infundowany wstecznie płyn przepływał wyłącznie do zaopatrywanego obszaru tkanki. W tym celu, przy końcu proksymalnym 66 cewnika 60 jest zastosowany zespół uszczelniający 655 stanowiący nadmuchiwalny balon. Czwarte światło cewnika tworzy przewód sterowniczy 64, który nie otwiera się do żyły 200, ale zamiast tego łączy balon 65 z pompą 70 sterowaną ciśnieniem. Dla kontrolowania ciśnienia balonu w przewodzie 64 zastosowano czujnik ciśnienia 71. Jeżeli cewnik wprowadzi się do żyły, w której należy przeprowadzić wsteczną infuzję, to można nadmuchać balon 65 przez wpompowanie powietrza lub ewentualnie płynu. Balon zamyka wówczas żyłę szczelnie przy proksymalnym końcu rurowego przewodu 60, zaś w tym samym czasie istnieje stałe połączenie od przewodu wprowadzającego 61, przewodu zasysania 62 i przewodu pomiarowego ciśnienia 63 do wnętrza żyły 200.

Na figurze 2 przedstawiono, w powiększeniu, proksymalny koniec (wprowadzony do żyły) cewnika 60 do infuzji wstecznej urządzenia 100 do wstecznej infuzji przedstawionego na fig. 1. Pojedyncze przewody 61, 62, 63, 64 cewnika o czterech światłach tworzącego rurowy przewód 60 zespawane są razem w tym odcinku cewnika, który może być wprowadzony do pacjenta i rozdzielają się na pojedyncze przewody tylko na zewnątrz ciała pacjenta. W tym przypadku przykładowo przewód wprowadzający 61 nie musi być przewodem ciągłym, a zamiast tego może być połączony na zewnątrz pacjenta i poprzez część sprzęgającą (nie przedstawioną), z dalszym przewodem prowadzącym do zbiornika zasilającego 61.

Figura 3 przedstawia przekrój poprzeczny wzdłuż linii III-III proksymalnego końca cewnika z fig. 2. Balon jest w tym przypadku przedstawiony w stanie nadmuchanym i ściśle zamyka obszar pomiędzy rurowym przewodem 60 a żyłą 200.

Figura 4 przedstawia powiększony szczegół zalecanego przykładowego wykonania zespołu regulatora przepływu urządzenia z fig. 1. Przewód wprowadzający 61 ma postać elastycznej rurki i jest zaciskany przez człon zaciskający 31, zaprojektowany jako poprzecznica.

180 676

Poprzecznica uruchamiana jest przez silnik skokowy 32, na którego osi znajduje się mimośrodowa krzywka sterownicza, oddziaływująca na poprzecznicę. Częstotliwość pracy silnika skokowego 32 jest w tym wypadku wybrana tak, że nowy przepływ płynu można ustawić w przewodzie wprowadząjącym 61 w czasie krótszym niż 25 ms. Odpowiednie sterowanie dokonuje się dzięki jednostce sterowniczej 10, która oblicza wymagane ustawienie członu zaciskającego 31 na podstawie zmierzonego ciśnienia, a w szczególności z wzorca ciśnień chwilowych i wysyła odpowiedni sygnał instrukcyjny do silnika skokowego 32. Przewód wprowadzający 61 spoczywa na podporze 36, która zapobiega przesuwaniu się tego przewodu w czasie ściskania.

Figura 5 przedstawia schemat typowego zastosowania urządzenia według wynalazku, do ochrony mięśnia sercowego w czasie procedury angioplastyki. W tym przypadku, tętnica wieńcowa 500, zwężona przez płytkę aterosklerotyczną, ulega poszerzeniu przy pomocy balonowego cewnika 510. Gdy balon 515 balonowego cewnika jest nadmuchany, to obszar mięśnia sercowego 530, normalnie zaopatrywany przez tę tętnicę, nie jest zaopatrywany w wystarczającą ilość tlenu i substancji odżywczych. W tym celu, do żyły 200 drenującej ten obszar mięśnia sercowego, wprowadza się pod kontrolą radiograficzną cewnik do infuzji wstecznej, stanowiący rurowy przewód 60 urządzenia według wynalazku. Krew zawierająca tlen i substancje odżywcze, którą pobrano z innej tętnicy pacjenta, ulega wstecznej infuzji przez rurowy przewód 60 do obszaru niedotlenienia, przez co zapobiega się funkcjonalnemu uszkodzeniu tego obszaru.

Dla ochrony mięśnia sercowego, wybiera się żyłę pacjenta, w której należy przeprowadzić wsteczną infuzję zależnie od obszaru mięśnia sercowego, którego dotyczy zabieg i wsuwa się cewnik do infiizji wstecznej w postaci przewodu 60 urządzenia 100 według wynalazku, korzystnie pod kontrolą radiologiczną, w pobliże obszaru mięśnia sercowego, który należy ochronić. Zależnie od tego, czy występuje przepływ krwi żylnej, określa się ciśnienie wewnątrzżylne albo też infunduje się określoną ilość płynu zwiększającą się w każdym okresie pompowania i mierzy się wartość ustalonego w ten sposób ciśnienia plateau. Na tej podstawie można określić pożądaną wartość ustaloną ciśnienia wewnątrzżylnego w czasie okresu infuzji wstecznej. Wartość ustalona korzystnie odpowiada wartości pożądanego ciśnienia plateau, ale można wybrać ją również jako nieco wyższą albo niższą.

Według wynalazku, wsteczna infuzja krwią albo innym płynem jest zsynchronizowana z rytmem bicia serca pacjenta. W tym celu wykonuje się przykładowo elektrokardiogram za pomocą elektrokardiografu 20 (patrz fig. 1). Fig. 6 przedstawia przebieg czasowy niektórych ważnych parametrów układu. Jednostka sterująca 10 ocenia załamki R 612 zapisu EKG 610. Cykle infiizji wstecznej i zasysania są zsynchronizowane z załamkiem R cyklu pracy serca. Linia 614 przedstawia fazę wyzwalającą dla wstecznej infuzji płynu. Zaleca się, by ta faza -wyzwalająca zaczynała się po 15 do 50% odstępu R-R. Linia 620 przedstawia chwilowe ustawienia zespołu regulatora przepływu 30, ze zmianami w górę wskazującymi na zwiększenie przepływu i ze zmianami w dół wskazującymi na zmniejszenie przepływu. Krzywa 630 przedstawia rzeczywiste ciśnienie w żyle, w której należy przeprowadzić wsteczną infuzję, zaś linia pozioma 632 przedstawia wstępnie wybrane ciśnienie. Jednostką ciśnienia jest mm Hg.

Linia 640 przedstawia objętość wstecznie infundowanego płynu w ml/min. Jak przedstawiono, urządzenie według wynalazku pozwala na utrzymanie pożądanego ustalonego ciśnienia.

Krew albo wstecznie infundowany płyn zasysa się z żyły 200 pomiędzy fazami wyzwalającymi.

Zwykle, w jednym okresie pompowania infunduje się około 0,5 do 1,5 ml płynu. Średnia szybkość pompowania wynosi zatem pomiędzy 30 a 150 ml/min. Jednakże na wartości te ma wpływ objętość zastosowanego cewnika, długość cewnika oraz wstępne ciśnienie po stronie dostawczej układu wysokociśnieniowego. Zależnie od stanu pacjenta i od rodzaju żyły poddanej infuzji wstecznej, typowe ciśnienia wstecznej infuzji (wartości ustawionej) wynoszą pomiędzy 30 a 110 mm Hg.

180 676

Fig. 6

180 676

Fig. 4

180 676

CS!

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do wybiórczej perfuzji płynów przez naczynia krwionośne, sterowanej ciśnieniem w naczynia krwionośnych, zawierające rurowy przewód, wprowadzany do naczynia krwionośnego pacjenta, który to rurowy przewód jest otwarty przy końcu proksymalnym i jest podłączony do źródła płynu pod ciśnieniem, przeznaczonego do wpompowania do naczynia krwionośnego pacjenta, przy czym ten przewód przy końcu proksymalnym jest wyposażony w powiększalny zespół uszczelniający, przeznaczony do szczelnego zamknięcia naczynia krwionośnego względem rurowego przewodu oraz w zespół pomiarowy do pomiaru ciśnienia wewnątrz naczynia krwionośnego, znamienne tym, że do rurowego przewodu (60) jest podłączony zespół regulatora przepływu (30), zawierający jednostkę sterowniczą (10), wyposażoną w elementy regulujące przepływ perfondowanego płynu dla utrzymywania określonej wartości ustawnej ciśnienia wewnątrz naczynia krwionośnego na poziomie możliwie niezmiennym w czasie pompowania.
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że rurowy przewód (60) jest połączony z urządzeniem zasysającym (90) do zasysania krwi z żyły pacjenta, zaś jednostka sterownicza (10) jest połączona z wyjściem sygnału rytmu bicia serca pacjenta i ma wyjście sygnału wyznaczającego okresy pompowania i zasysania, zsynchronizowane z cyklem pracy serca pacjenta.
3. 3. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że rurowy przewód (60) ma postać cewnika o wielu światłach, w szczególności cewnika o przynajmniej czterech światłach dla infuzji wstecznej, zawierającego przewód wprowadzający (61) do wprowadzania płynu, przewód zasysający (62) do zasysania krwi, przewód pomiarowy (63) do określania ciśnienia wewnątrz żyły oraz przewód sterowniczy (64) doprowadzony do powiększalnego zespołu uszczelniającego (65).
4. 4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że rurowy przewód (60) ma postać cewnika o wielu światłach, w szczególności cewnika tętniczego o przynajmniej trzech światłach dla perfuzji, zawierającego przewód wprowadzający (61) do wprowadzania płynu, przewód pomiarowy (63) do określania ciśnienia wewnątrz tętnicy oraz przewód sterowniczy (64) doprowadzony do powiększalnego zespołu uszczelniającego.(65).
5. 5. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że powiększalny zespół uszczelniający (65) ma postać nadmuchiwalnego balonu o kontrolowanym ciśnieniu.
6. 6. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że przewód pomiarowy (63) jest połączony jednym końcem z wnętrzem naczynia krwionośnego, zaś przy drugim końcu ma czujnik ciśnienia (51).
7. 7. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym,, że przy końcu proksymalnym rurowego przewodu (60) jest umieszczony czujnik ciśnienia (52) zespołu pomiarowego (50) do pomiaru ciśnienia żylnego, który to czujnik ciśnienia (52) jest połączony z jednostką sterowniczą (10).
8. 8. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że zespół regulatora przepływu (30) do regulacji przepływu perfundowanego płynu zawiera regulator przepływu, mający wyjścia sygnałowe połączone z rurowym przewodem (60).
9. 9. Urządzenie według zastrz. 8, znamienne tym, że przewód wprowadzający (61) jest w postaci sprężyście podatnej rury w obszarze zespołu regulatora przepływu (30), który to zespół regulatora przepływu (30) zawiera człon zaciskający (31), napędzany silnikiem elektrycznym (32) i ściskający te sprężyście podatne rury w większym bądź w mniejszym stopniu dla sterowania przepływem płynu do naczynia krwionośnego.

   180 676
10. 10. Urządzenie według zastrz. 9, znamienne tym, że koniec dystalny przewodu wprowadzającego (61) jest połączony ze zbiornikiem płynu (81), wyposażonym w czujnik ciśnienia (82) do monitorowania ciśnienia w zbiorniku (81).
11. 11. Urządzenie według zastrz. 10, znamienne tym, że zbiornik płynu (81) jest połączony z pompą (83) podającą krew pobraną z tętnicy (300) pacjenta.
12. 12. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że urządzenie zasysające (90) jest wyposażone w pompę próżniową(92) i pojemnik (93) dla krwi zassanej.
13. 13. Urządzenie według zastrz. 2 albo 12, znamienne tym, że urządzenie zasysające (90) jest połączone ze zbiornikiem (94), pompą (95) oraz syfonem powietrznym (96) dla dostarczania zassanej oczyszczonej krwi do żyły (400) pacjenta.

    * * *