PL172775B1 - Sposób i system dostarczania komunikatów w lacznosci telekomunikacyjnej PL PL PL - Google Patents

Abstract

1 Sposób dostarczania komunikatów w lacznosci tele- komunikacyjnej z centralnego terminala do oddalonego zespolu, znamienny tym, ze kazdy komunikat zawierajacy informacje adresowa, identyfikator kolejnosci komunikatu i dane komuni- katu przechowuje sie w centralnym terminalu (102), nadaje sie kolejno te komunikaty z centralnego terminala (102) poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne, przy czym kolejnosc na- dawania komunikatów zawierajacych taka sama informacje adresowa okresla sie przez identyfikatory kolejnosci komunika- tów nadawane wraz z tymi komunikatami, nastepnie odbiera sie w oddalonym zespole (130) przynajmniej niektóre, z nadawanych przez centralny terminal (102), komunikaty lacznie z identy- fikatorami kolejnosci nadawania przyporzadkowanymi odbiera- nym komunikatom, jednoczesnie kontroluje sie w oddalonym zespole (130) czas zwiazany z ostatnim odebranym komunika- tem i porównuje sie go z czasem uprzednio wyznaczonym dla tego zespolu, nastepnie w przypadku stwierdzenia, po uplywie tego wyznaczonego czasu, ze nadany komunikat zostal stracony, a ostatnio odebrany komunikat jest poza sekwencja komunika- tów odebranych przez oddalony zespól (130), generuje sie w tym oddalonym zespole (130), poprzez drugie medium telekomu- nikacyjne rózne od pierwszego medium telekomunikacyjnego, zadanie uzgadniania komunikatu wraz z przypisanym do tego oddalonego zespolu (130) adresem oraz ze wszystkimi identyfi- katorami kolejnosci komunikatu zawartymi w odebranych ko- munikatach, nastepnie porównuje sie w centralnym terminalu (102) identyfikatory kolejnosci przechowywanych w terminalu (102) komunikatów z identyfikatorami kolejnosci komunikatów wyslanych w zadaniu uzgadniania komunikatu z oddalonego zespolu (130), a uznanych jako odebrane, na tej podstawie okresla sie w centralnym terminalu (1 0 2 ),..................................................... P L 172775 51 FIG . 1 PL PL PL

Description

Wynalazek ten dotyczy systemów dostarczania komunikatów, takich jak systemy poczty elektronicznej, a w szczególności sposobu i systemu do niezawodnego dostarczania komunikatów do jednego lub wielu oddalonych zespołów z centralnego terminala, wykorzystującego system transmisji z przywoływaniem.

W opisie patentowym US 4 518 961 ujawniono uniwersalne urządzenie przywoławcze mające zdolność przetwarzania sygnałów przywołania zakodowanych zgodnie z jednym z wielu schematów dekodowania.

Opis patentowy US 5138311 dotyczy sys'temu telekomunikacyjnego dostosowującego formaty informacji komunikatów, w którym pierwszy format informacji komunikatu jest zastosowany gdy miara aktywności łączności jest poniżej zadanego progu, zaś drugi format informacji komunikatu jest zastosowany gdy miara aktywności łączności jest powyżej zadanego progu.

Opis patentowy US 4 875 038 ujawnia wielokrotny system z podziałem częstotliwości z wstecznym potwierdzeniem przywołania, w którym stacja centralna nadaje, adresowane jako grupa, komunikaty do wielu odbiorników przywoławczych (pagerów) zdolnych do wstecznego potwierdzania w różnych podpasmach częstotliwości, przy czym dla każdego z pagerów w grupie jest przyporządkowane różne podpasmo częstotliwości.

W innym opisie patentowym US 4 882 579 ujawniono wielokrotny system z podziałem kodowym z wstecznym potwierdzeniem przywołania, w którym stacja centralna nadaje, adresowane jako grupa, komunikaty do grup pagerów zdolnych do wstecznego potwierdzania. Pagery w grupie, po otrzymaniu komunikatów przywołania, transmitują dane wstecznego potwierdzenia do stacji centralnej stosując kod pseudoprzypadkowy przy czym każdy pager ma inny kod pseudoprzypadkowy przydzielany dynamicznie.

Z kolei opis patentowy US 4 918 437 dotyczy systemu nadawania komunikatów o długim tekście do wielu komórek transmisyjnych, z których każda ma nadajniki i jest przyporządkowana dojednego lub wielu obszarów geograficznych. System tenjednocześnie rozsyła do każdej z komórek transmisyjnych informacje adresowe z pierwszą szybkością danych, zaadresowane do nadbiomików z przywołaniem generujących w odpowiedzi sygnał potwierdzenia. Ten system z przywołaniem określa, do której komórki adresowanego nadbiornika z przywołaniem jest przyporządkowany przychodzący sygnał potwierdzenia oraz wysyła adres i komunikat z drugą szybkością danych, używając nadajnika przyporządkowanego do tej samej komórki nadawczej co nadajnik z przywołaniem.

W opisie patentowym US 4 914 649 jest ujawniony zwielokrotniony częstotliwościowo system komunikatów do przesyłania kodowanych sygnałów komunikatów przez wiele kanałów, z których przynajmniej jeden jest przeznaczony do każdego z wielu obszarów geograficznych. Informacje komunikatów są przesyłane w sekwencjach zakodowanych szczelin transmisyjnych w każdym z kanałów. Zakodowane szczeliny transmisyjne bywają przesunięte w czasie tak, że poszczególne szczeliny są jednocześnie transmitowane przez jakiś kanał w każdym obszarze geograficznym. Odbiornik zdolny do odbioru zakodowanego sygnału komunikatu jest na to przygotowany ponieważ posiada obwód wybierania kanału zgodnie z informacją identyfikacji kanału. Przy czym szczelina transmisyjna jest z góry określona dla przeprowadzania operacji w z góry określonym kanale, albo dla sekwencyjnego odbioru z każdego z wielu kanałów.

W kolejnym opisie patentowym US 4 644 351 ujawniony jest dwudrożny osobisty sysltem informacyjny o rozszerzonym zasięgu przesyłania komunikatów poprzez kanał radiowy pomiędzy jednym z wielu miejsc centralnych a wieloma oddalonymi zespołami. Kiedy komunikat adresowany do jednego z oddalonych zespołów jest odebrany w stacji centralnej, zbiór odpowiadający zaadresowanemu oddalonemu zespołowi jest analizowany aby określić adres tego oddalonego zespołu i odpowiednią stację centralną pokrywającą zasięg tego obszaru. Jeśli oddalony zespół jest umiejscowiony w obszarze odpowiadającym innej centrali stacji, komunikat jest przesłany dalej do tej stacji do przesłania do właściwego oddalonego zespołu.

W opisie patentowym US 4 991 197 ujawniono sposób i urządzenie do sterowania transmisją głosu i sygnałów danych, podczas gdy prezentowany wynalazek dotyczy obwodu sterującego zdolnego do właściwego kierowania głosu i sygnałów danych odebranych z wielu źródeł wejściowych i kierowania ich do jednego z wielu wybranych miejsc przeznaczenia.

Opis patentowy US 5 151 899 dotyczy zagadnienia umiejscowienia pewnej liczby sekwencji w systemie transmisji pakietów danych, przy czym porządek pakietów może być sprawdzany przez wykrywanie zdarzeń utraty lub powielania pakietów. Do zachowania ścieżki odebranych pakietów są stosowane mapy bitów.

Systemy telekomunikacyjne, takie jak systemy przywoływania, zwykle przekazują komunikaty od urządzenia inicjującego do jednego lub wielu urządzeń przeznaczenia. Komunikaty te mogą zawierać informacje cyfrowe i alfanumeryczne dla użytkownika docelowego urządzenia. Urządzenie docelowe, np. odbiornik selektywnego wywołania lub odbiornik przywoławczy (pager), zwykle przedstawia odebraną informację użytkownikowi przez wyświetlanie jej na wyświetlaczu.

172 775

Współczesne systemy przywoławcze oferują ograniczoną długość komunikatu do przesyłania informacji. Przykładowo komunikat alfanumeryczny może zawierać zwykle 80 znaków lub mniej. Te typowe długości komunikatów zapewniają niezawodne dostarczanie komunikatów użytkownikom systemu telekomunikacyjnego.

Z drugiej strony na rynku występuje ze strony użytkowników wyraźna tendencja żądania znacznie dłuższych komunikatów, np. dziesięcio do stukrotnie dłuższych. Przesyłanie takich komunikatów poprzez kanał przywoływania może napotkać na wiele przeszkód w niezawodnym dostarczaniu dłuższych komunikatów, np. różnego typu zakłócenia, zaniki, szum i inne zjawiska psujące bezbłędne i niezawodne przesyłanie komunikatów do urządzeń docelowych.

Ta trudność w niezawodnym przesyłaniu dłuższych komunikatów jest szczególnie denerwująca dla użytkowników, którzy są przyzwyczajeni do przesyłania długich komunikatów poprzez bardziej niezawodne medium telekomunikacyjne, takie jak bezpośrednia linia przewodowa lub łączność poprzez komutowaną linię telefoniczną. Ma to zwłaszcza miejsce w przypadku użytkowników systemu poczty elektronicznej, którzy zwykle chcą przesyłać stosunkowo długie komunikaty o wysokim stopniu pewności, że komunikaty są odebrane bez błędu. Zwykle urządzenie inicjujące, takie jak komputer osobisty lub stanowisko robocze może nadawać długie komunikaty do jednego lub wielu urządzeń docelowych, takich jak inne komputery osobiste lub stanowiska pracy, poprzez interfejs bezpośredniej linii przewodowej lub poprzez lokalną sieć komputerową, albo poprzez łącze zrealizowane na komutowanej linii telefonicznej z wykorzystaniem publicznej centrali telefonicznej PSTN.

Istnieje zatem potrzeba zwiększenia niezawodności przesyłania komunikatów, zwłaszcza długich komunikatów, w systemach telekomunikacyjnych, które wykorzystują systemy przywoływania do dostarczania komunikatów.

Istotą wynalazku jest sposób dostarczania komunikatów w łączności telekomunikacyjnej z centralnego terminala do oddalonego zespołu, charakterystyczny tym, że każdy komunikat zawierający informację adresową, identyfikator kolejności komunikatu i dane komunikatu przechowuje się w centralnym terminalu oraz nadaje się kolejno te komunikaty z centralnego terminala poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne. Przy tym kolejność nadawania komunikatów zawierających taką samą informację adresową określona jest przez identyfikatory kolejności komunikatów nadawane wraz z tymi komunikatami. Następnie odbiera się w oddalonym zespole, przynajmniej niektóre z nadawanych przez centralny terminal, komunikaty łącznie z identyfikatorami kolejności nadawania przyporządkowanymi odbieranym komunikatom. Jednocześnie kontroluje się w oddalonym zespole czas związany z ostatnim odebranym komunikatem i porównuje się go z czasem uprzednio wyznaczonym dla tego zespołu. W przypadku stwierdzenia, po upływie tego wyznaczonego czasu, że nadany komunikat został stracony a ostatnio odebrany komunikat jest poza sekwencją komunikatów odebranych przez oddalony zespół, generuje się w tym oddalonym zespole, poprzez drugie medium telekomunikacyjne różne od pierwszego medium telekomunikacyjnego, żądanie uzgadniania komunikatu wraz z przypisanym do tego oddalonego zespołu adresem oraz ze wszystkimi identyfikatorami kolejności komunikatu zawartymi w odebranych komunikatach. Następnie porównuje się w centralnym terminalu identyfikatory kolejności przechowywanych w terminalu komunikatów z identyfikatorami kolejności komunikatów wysłanych w żądaniu uzgadniania komunikatu z oddalonego zespołu a uznanych jako odebrane. Na tej podstawie określa się w centralnym terminalu, które z kolejno nadawanych z centralnego terminala komunikatów nie zostały odebrane przez oddalony zespół. Po tym odzyskuje się w centralnym terminalu każdy komunikat, który był określony jako nie odebrany przez oddalony zespół i nadaje się go, poprzez drugie medium telekomunikacyjne, do oddalonego zespołu.

Po odzyskaniu straconego komunikatu i nadaniu go przez drugie medium telekomunikacyjne, wysyła się z oddalonego zespołu do centralnego terminala, także przez drugie medium telekomunikacyjne, potwierdzenie odebrania przez oddalony zespół przynajmniej danych komunikatu każdego z odzyskanych komunikatów i nadanych przez drugie medium

172 775 telekomunikacyjne. Wreszcie usuwa się z centralnego terminala wszystkie uprzednio przechowywane tam komunikaty, które zostały potwierdzone przez oddalony zespół jako odebrane.

Procedurę nadawania przez drugie medium telekomunikacyjne odzyskanych komunikatów powtarza się poczynając od przechowywania ich w centralnym terminalu, poprzez odzyskiwanie komunikatów i wszystkie pośrednie czynności aż do nadawania komunikatów poprzez drugie medium telekomunikacyjne do oddalonego zespołu. Przy czym podczas generowania przez oddalony zespół żądania uzgadniania komunikatu identyfikuje się te komunikaty, które już zostały odebrane przez oddalony zespół aż do odebrania poprzedniego żądania uzgadniania komunikatu identyfikując adres przyporządkowany do tego oddalonego zespołu.

Sposób dostarczania komunikatów, korzystnie charakteryzuje się tym, że pierwszym medium telekomunikacyjnym jest kanał przywoływania o częstotliwości radiowej, a drugim medium telekomunikacyjnym jest interfejs komutowanego łącza telefonicznego z wykorzystaniem łączności modemowej lub kanał łączności o częstotliwości radiowej.

Korzystnie w każdym z komunikatów przesyłanych poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne wykrywa się błędy przy pomocy redundancji cyklicznej CRC, przy czym wykorzystuje się to tylko w przypadku gdy odebrany komunikat ma informację adresową odpowiadającą adresowi przyporządkowanemu do wykrywania błędów w danych komunikatu odebranego.

Istotą wynalazku jest także system dostarczania komunikatów w łączności telekomunikacyjnej z centralnego terminala do przynajmniej jednego oddalonego zespołu, charakterystyczny tym, że centralny terminal składa się ze sterownika centralnego terminala i dołączonego doń układu pamięci do przechowywania komunikatów zawierających informacje adresowe, identyfikatory kolejności i dane komunikatu, oraz z dołączonego także do sterownika terminala pierwszego nadajnika transmitującego komunikaty do co najmniej jednego oddalonego zespołu. Oddalony zespół składa się ze sterownika oddalonego zespołu, układu pamięci oddalonego zespołu dołączonego do tego sterownika i z pierwszego odbiornika odbierającego komunikaty dołączonego bezpośrednio do sterownika oddalonego zespołu i do układu pamięci oraz drogą radiową sprzężonego z pierwszym nadajnikiem centralnego terminala nadającym komunikaty poprzez pierwszy tor telekomunikacyjny. System według wynalazku jest charakterystyczny tym, że centralny terminal zawiera także drugi nadajnik dołączony do sterownika centralnego terminala. Oddalony zespół zawiera rejestr zegarowy określający próg czasowy ostatniego odebranego komunikatu dołączony do sterownika oddalonego zespołu i drugi odbiornik dołączony bezpośrednio do sterownika a selektywnie dołączony do drugiego nadajnika centralnego terminala, dla alternatywnego odbioru komunikatów poprzez drugi tor telekomunikacyjny.

Korzystnie oddalony zespół zawiera ponadto wyświetlacz dołączony do sterownika oddalonego zespołu dla wizualnego wskazywania użytkownikowi, czy oddalony zespół nie odebrał przynajmniej jednego komunikatu przesłanego przez pierwszy tor telekomunikacyjny. Urządzenie wejściowe użytkownika jest dołączone do sterownika oddalonego zespołu.

Korzystnie pierwsze nadajniki systemu są nadajnikami z przywołaniem, a pierwsze odbiorniki są odbiornikami z przywołaniem.

Drugie nadajniki i drugie odbiorniki są modemami z interfejsem wybierczej linii telefonicznej umożliwiającym dołączenie do publicznej sieci telefonicznej.

W przedmiotowym wynalazku przedstawiono sposób i system niezawodnego dostarczania komunikatów do odbiornika telekomunikacyjnego. Nadajnik telekomunikacyjny nadaje komunikaty do odbiornika telekomunikacyjnego, a odbiornik telekomunikacyjny odbiera nadane komunikaty poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne. Odbiornik telekomunikacyjny uzgadnia z nadajnikiem telekomunikacyjnym, poprzez drugie medium telekomunikacyjne, komunikaty, których nie udało mu się odebrać, to znaczy komunikaty stracone lub komunikaty odebrane błędnie poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne. W procesie uzgadniania pomiędzy odbiornikiem telekomunikacyjnym a nadajnikiem tele172 775 komunikacyjnym wykorzystuje się identyfikatory komunikatów nadawane wraz z komunikatami.

Przykład wykonania sposobu i systemu dostarczania komunikatów w łączności telekomunikacyjnej z centralnego terminala do oddalonego zespołu został przedstawiony na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia schemat blokowy systemu telekomunikacyjnego według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku; fig. 2 - diagram przesyłanego komunikatu; fig. 3 - pierwszy przykład sekwencji komunikatów odebranej i zapisanej w pamięci oddalonego zespołu sy^i^^mu telekomunikacyjnego; fig. 4 - drugi przykład sekwencji komunikatów odebranej i zapisanej w pamięci oddalonego zespołu systemu telekomunikacyjnego; fig. 5 - diagram komunikatów zapisanych w pamięci centralnego terminala sysi:emu telekomunikacyjnego i komunikatów zapisanych w pamięci oddalonego zespołu przed uzgodnieniem komunikatów pomiędzy centralnym terminalem a oddalonym zespołem; fig. 6 - sieć działań oddalonego zespołu; fig. 7 - drugi przykład sekwencji komunikatów odebranej i zapisanej w pamięci oddalonego zespołu według fig. 4 z uwzględnieniem aspektu czasowego; fig. 8 - przykład sekwencji z fig. 7 z uwzględnieniem komunikatu nr 3 i straconego przed odebraniem komunikatu nr 4 i nr 5; fig. 9 - sieć działań centralnego terminala z fig. 1 w procedurze nadawania; fig. 10 - sieć działań centralnego terminala z fig. 1 w procedurze uzgadniania z oddalonym zespołem; fig. 11 - sieć działań oddalonego zespołu z fig. 1 w procedurze odbioru· komunikatu; fig. 12 - sieć działań oddalonego zespołu z fig. 1 w procedurze uzgadniania i uaktualniania; fig. 13 - diagram alternatywnego przykładu przesyłanego komunikatu; fig. 14 - sieć działań centralnego terminala z fig. 1 według alternatywnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku w procedurze uzgadniania; fig. 15 i fig. 16 - sieć działań oddalonego zespołu z fig. 1 według alternatywnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku w procedurze uzgadniania.

Figura 1 przedstawia system łączności 100 wykorzystujący przywoławczy system telekomunikacyjny zawierający centralny terminal 102 z koderem przywoływania 120, tor telekomunikacyjny 122 i jeden lub więcej nadajników przywoławczych 124 i 126 do dostarczania komunikatów do przynajmniej jednego oddalonego zespołu 130, według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Centralny terminal 102 zawiera pierwsze sekcje wejściowe 110 i drugie sekcje wejściowe 112 do odbierania sygnałów wejściowych z pewnej liczby różnych urządzeń takich, jak: komputer osobisty lub inne urządzenie liczące 104, aparat telefoniczny 106, czy lokalne urządzenia wejściowe 108, łącznie z odbieraniem żądań przywołania w celu inicjowania przywołań, które są nadawane przez sy.s^^m przywoławczy do jednego z oddalonych zespołów 130. Sekcje wejściowe 110, centralnego terminala 102 są sprzężone ze sprzętem przedsiębiorstwa telefonicznego, takim jak publiczna sieć telefoniczna komutowana - PSTN 107. Komputery osobiste lub inne urządzenia liczące 104 mogą uzyskiwać dostęp do sekcji wejściowych 110 poprzez PSTN korzystając z łączności poprzez komutowaną linię telefoniczną i łączność modemową. Inne urządzenia wywołujące, takie jak telefoniczne urządzenia wejściowe 106, mogą mieć dostęp do sekcji wejściowych 110 centralnego terminala 102 poprzez PSTN 107. Zwykle komputery osobiste 104, i telefoniczne urządzenia wejściowe 106 mogą zdalnie inicjować żądania przywołania poprzez centralny terminal 102 wywołując sekcje wejściowe 110 centralnego terminala 102 poprzez komutowane linie telefoniczne sieci PSTN 107.

Alternatywnie drugie sekcje wejściowe 112 centralnego terminala 102 mogą odbierać żądania przywołania z lokalnych urządzeń wejściowych 108, takich jak lokalny komputer osobisty czy konsola, albo inne urządzenie końcowe. Zwykle jedno lub więcej lokalnych urządzeń wejściowych 108 jest sprzężonych z drugimi sekcjami wejściowymi 112 centralnego terminala 102 poprzez bezpośrednie połączenia liniami przewodowymi za pośrednictwem standardowego interfejsu RS-232 lub RS-422.

Sekcje wejściowe 110 i 112 przesyłają żądania przywołania do sterownika 114 centralnego terminala 102, poprzez magistralę 116. Sterownik 114 centralnego terminala 102 może zawierać obwody sterownika i pamięć przyporządkowaną tak, że przychodzące żądanie przywołania może być przyjęte i zapisane w dostępnej pamięci dla późniejszego nadania do jednego lub więcej oddalonych zespołów 130. Dodatkowo

172 775 nieulotne urządzenie pamięci 118 takie, jak wspomagana bateryjnie pamięć RAM, jedna lub kilka stacji napędów dyskowych lub inny nośnik pamięci nieulotnej, jest wykorzystywany przez sterownik 114 centralnego terminala 102 do przechowywania przez dłuższy czas komunikatów przeznaczonych dla jednego lub więcej oddalonych zespołów 130. Sterownik 114 centralnego terminala 102 zwykle łączy informacje komunikatów i inne towarzyszące mu informacje z urządzeniem pamięci 118 poprzez magistralę 116. Informacje komunikatu, która może zawierać informacje cyfrowe, alfanumeryczne lub binarne i inne towarzyszące informacje przechowywane w pamięci 118 mogą być wykorzystywane przez sterownik 114 centralnego terminala 102 w celu niezawodnego dostarczania komunikatu do wyznaczonego oddalonego zespołu 130, jak to zostanie pełniej omówione poniżej.

Sterownik 114 centralnego terminala 102 łączy komunikaty z koderem przywoływania 120 poprzez magistralę 116 w celu kodowania komunikatów dla nadania ich w kanale przywoływania. Koder przywoływania 120 łączy następnie zakodowane komunikaty poprzez linię telekomunikacyjną 122 z jednym lub kilkoma nadajnikami przywoływania 124,126 w celu nadania ich w kanale telekomunikacyjnym przywoływania. Linia telekomunikacyjna 122 w tym przykładzie będzie oznaczona jako linia B, która kieruje komunikaty z centralnego terminala 102 do jednego lub więcej nadajników przywoływania 124, 126 i, poprzez kanał telekomunikacyjny przywoływania, do odbioru przez jeden lub kilka oddalonych zespołów 130.

Ogólne działanie systemu telekomunikacyjnego zawierającego system przywoływania typu pokazanego na fig. 1 jest dokładniej opisane w opisie patentowym USA nr 5 138 311 wydanym 11 sierpnia 1992 r. pod tytułem System telekomunikacyjny z dostosowywanymi formatami informacji komunikatów, który jest scedowany na tego samego cesjobiorcę co przedmiotowy wynalazek, i na który niniejsze zgłoszenie powołuje się.

Oddalony zespół 130 korzystnie zawiera odbiornik przywołania 134, który odbiera komunikaty nadawane w przywoławczym kanale telekomunikacyjnym przez odbiorczą antenę 132.

Działanie odbiornika przywołania 134 zwykłego typu, pokazanego na fig. 1, jest znane i jest dokładniej opisane w opisie patentowym USA nr 4 518 961, wydanym 21 maja 1985 roku, zatytułowanym Uniwersalne urządzenie przywoławcze z przechowywaniem, który jest scedowany na tego samego cesjobiorcę co przedmiotowy wynalazek, i na który niniejsze zgłoszenie powołuje się.

Odbiornik przywołania 134 łączy odebrany komunikat ze sterownikiem 136 oddalonego zespołu 130 poprzez magistralę 138. Sterownik 136 oddalonego zespołu 130 dekoduje odebrany komunikat w celu uzgadniania informacji adresowej w odebranym komunikacie z uprzednio określonym adresem w oddalonym zespole 130. W ten sposób sterownik 136 oddalonego zespołu 130 może określić, czy odebrany komunikat jest przeznaczony dla tego właśnie oddalonego zespołu 130. Ponadto pamięć 140 jest połączona z odbiornikiem przywołania 134 i ze sterownikiem 136 oddalonego zespołu 130 poprzez magistralę 138 w celu przechowywania odebranego komunikatu w pamięci 140. Użytkownik może uzyskać dostęp do urządzeń wejściowych użytkownika 141, takich jak przyciski i przełączniki na oddalonym zespole 130, aby spowodować wyświetlenie danych odebranego komunikatu na wyświetlaczu, np. na wyświetlaczu ciekłokrystalicznym (nie pokazanym na rysunku). Użytkownik może wtedy odczytać komunikat widoczny na wyświetlaczu. Wejście użytkownika na oddalonym zespole 130 może również powodować realizowanie przez ten oddalony zespół 130 innych funkcji takich, jakie mogą być znane użytkownikom odbiorników selektywnego wywołania i przenośnych osobistych urządzeń obliczeniowych.

Ze sterownikiem 136 oddalonego zespołu 130, poprzez magistralę 138 jest również połączony rejestr zegarowy czasu rzeczywistego 142 w celu podania do tego sterownika informacji o czasie. Oddalony zespół 130 może wtedy dostarczać informacje czasowe użytkownikowi jako część informacji wyświetlanych na wyświetlaczu (nie pokazano). Dodatkowo sterownik 136 oddalonego zespołu 130 może wykorzystywać informacje czasowe dostarczane przez rejestr zegarowy czasu rzeczywistego 142 do zachowywania

172 775 ścieżki czasu, podczas odbierania w oddalonym zespole 130 komunikatów oraz podczas innych użytecznych operacji, które będą pełniej omówione poniżej.

Ponadto oddalony zespół 130 zawiera nadawczo-odbiorczy modem 144 z obwodami interfejsu telefonicznego lub innym odpowiednim urządzeniem telekomunikacyjnym (np. pakietowym modemem radiowym), które umożliwiają połączenie użytkownikowi oddalonego zespołu 130 z telefonicznym interfejsem 150 centralnego terminala 102. Mogą to być: oprzewodowanie 146 i wtyk RJ 11 148 związane z oddalonym zespołem 130, oraz komplementarne ścienne gniazdko i oprzewodowanie 152 związane z centralnym terminalem 102. Ten modem 144 z oprzewodowaniem 146 i wtykiem RJ 11 148 oraz interfejs telefoniczny 150 z oprzewodowaniem 152 umożliwiają sterownikowi 136 oddalonego zespołu 130 uzyskiwanie zdalnie dostępu do centralnego terminala 102 poprzez komutowaną linię telefoniczną i sieć PSTN 107. Modemowy zespół nadawczoodbiorczy 111 centralnego terminala 102 może nawiązywać łączność z modemem 144 oddalonego zespołu 130. W ten sam sposób oddalony zespół 130 może realizować łączność z centralnym terminalem 102 i odbierać od niego informacje zawarte w komunikatach poprzez oddzielny tor telekomunikacyjny, który w tym przykładzie jest oznaczony jako tor A, i został określony przez interfejs telefoniczny 150. Oddalony zespół 130 może zatem odbierać informacje zawarte w komunikatach z centralnego terminala 102, poprzez tor A i tor B. Medium telekomunikacyjne toru A i medium telekomunikacyjne tor B mogą zawierać dowolne tory telekomunikacyjne, takie jak tor bezpośredniej linii przewodowej, tor linii telefonicznej lub bezprzewodowy tor telekomunikacyjny z przynajmniej jednym kanałem łączności radiowej, gdzie korzystnie tor A jest inny niż tor B.

W korzystnym przykładzie realizacji tor A jest komutowaną linią telefoniczną wykorzystującą łączność modemową pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonym zespołem 130. Ponadto korzystnie tor B zawiera telekomunikacyjny kanał przywołania do nadawania komunikatów do oddalonego zespołu 130. Alternatywnie tor A może być jednokierunkowym lub dwukierunkowym kanałem telekomunikacyjnym na częstotliwości radiowej pomiędzy oddalonym zespołem 130 a centralnym terminalem 102, a tor B może być telekomunikacyjnym kanałem przywołania. Dodatkowo, według innej alterna^ywy, tor A i tor B mogą być jednokierunkowymi lub dwukierunkowymi kanałami telekomunikacyjnymi częstotliwości radiowej.

Zaletą przekazywania komunikatów do oddalonego zespołu 130 poprzez telekomunikacyjny kanał przywoływania w dwukierunkowym kanale telekomunikacyjnym o częstotliwości radiowej jest to, że zwykle poprzez medium w kanale łączności przywoływania można przekazywać kilka komunikatów. To z kolei zwiększa użyteczność handlową tego systemu telekomunikacyjnego. Jakkolwiek zastosowanie dwukierunkowych kanałów łączności radiowej zarówno w torze A jak i w torze B może być doskonale akceptowane w niektórych innych systemach.

Przy stosowaniu interfejsu komutowanej linii telefonicznej w torze A i przy wykorzystywaniu łączności modemowej pomiędzy oddalonym zespołem 130 a centralnym terminalem 102, w korzystnym przykładzie realizacji, niezawodność przekazywania komunikatów pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonym zespołem 130 jest względnie wysoka i osiąga niezawodność, do której są przyzwyczajeni użytkownicy konwencjonalnych systemów obliczeniowych. Korzystne jest zatem przekazywanie komunikatów poprzez interfejs komutowanej linii telefonicznej, ponieważ jest on bardziej niezawodnym medium telekomunikacyjnym realizującym transmisję w telekomunikacyjnym kanale przywoływania, np. poprzez radiowy kanał przywoływania. Z drugiej strony, interfejs komutowanej linii telefonicznej ma następujące wady. Po pierwsze łączenie poprzez komutowaną linię telefoniczną zwykle realizuje połączenie pomiędzy jednym urządzeniem inicjującym i jednym urządzeniem odbiorczym, co znacznie zmniejsza liczbę oddalonych zespołów 130, które mogą być abonentami systemu telekomunikacyjnego dowolnego typu. Po drugie, interfejs linii telefonicznej w torze A zwykle wymaga, aby oddalony zespół 130 był połączony z tym interfejsem, co nie zawsze może być osiągalne. Po trzecie, oddalony zespół 130 nie jest przenośny ze względu na wymaganie, aby był on połączony z interfejsem telefonicznym.

172 775

W przypadku transmisji telekomunikacyjnym kanałem przywoływania oddalony zespół 130 jest przenośny i może odbierać komunikaty nadawane poprzez telekomunikacyjny kanał przywoływania, podczas przenoszenia oddalonego zespołu 130 przez jakąś osobę. Chociaż zatem łączność poprzez linię telefoniczną wydaje się być bardziej niezawodną niż łączność poprzez kanał przywoływania, może ona znacznie ograniczać liczbę uczestniczących oddalonych zespołów 130 w systemie łączności. Ma także tendencję do stwarzania użytkownikom niedogodności przez wymaganie od nich łączenia swych oddalonych zespołów 130 z interfejsem linii telefonicznej w celu realizacji łączności z centralnym terminalem 102. Z tego względu korzystny przykład realizacji przedmiotowego wynalazku wykorzystuje przesyłanie komunikatów zarówno w torze A jak i w torze B w sposób, który znacznie zwiększa niezawodność transmisji komunikatów pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonymi zespołami 130, umożliwiając obsługiwanie dużych ilości oddalonych zespołów 130 w systemie łączności, co będzie dokładniej omówione poniżej.

System łączności 100,. w korzystnym przykładzie realizacji, przedmiotowego wynalazku, umożliwia dużą przepustowość komunikatów pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonymi zespołami 130 przez przesyłanie komunikatów w torze B, np. w kanale przywoływania częstotliwości radiowej, w przypadku normalnego przesyłania nowych komunikatów pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonymi zespołami 130. Dodatkowo, dla podwyższenia poziomu usługi, centralny terminal 102 może przesyłać wielokrotnie komunikaty poprzez tor B, by lepiej zagwarantować, że oddalony zespół 130 odbierze przynajmniej jedną z transmisji tego samego komunikatu. Przykładowo centralny terminal 102 może nadawać komunikat oddzielnie trzy razy w telekomu n.ikacyjnym kanale przywoływania, a każda kolejna transmisja tego samego komunikatu jest opóźniona o określony odstęp czasu w stosunku do poprzedniej transmisji, np. o trzy minuty. W ten sposób oddalony zespół 130 ma większe prawdopodobieństwo odebrania komunikatu nadawanego poprzez telekomunikacyjny kanał przywoływania.

Niemniej mogą zdarzyć się wypadki, kiedy komunikat nie jest odebrany przez oddalony zespół 130. W takim wypadku system łączności 100 zapewnia w oddalonym zespole 130 środki określające, że komunikat został stracony i ponadto uzgadniające z centralnym terminalem 102 odebranie przynajmniej informacji zawartych w straconym komunikacie, poprzez bardziej niezawodne medium telekomunikacyjne, zapewnione przez tor A. Przy czym żądana szybkość przesyłania danych toru A może być znacznie mniejsza niż szybkość przesyłania danych komunikatów poprzez tor B ponieważ liczba utraconych komunikatów będzie znacznie mniejsza niż liczba nowo nadawanych komunikatów w systemie telekomunikacyjnym 100. Zatem przeważająca część transmisji telekomunikacyjnej, obejmującej nadawanie nowych komunikatów, może być realizowana poprzez tor B, np. kanał przywoływania częstotliwości radiowej. Odzyskiwanie utraconych komunikatów pomiędzy oddalonymi zespołami 130 a centralnym terminalem 102 może odbywać się poprzez bardziej niezawodne medium telekomunikacyjne zapewniane przez tor A, mimo, że ma on mniejszą szybkość przesyłania danych komunikatów. Ponadto oddalone zespoły 130 mogą być przemieszczane przez ludzi w trakcie odbierania transmisji nowych komunikatów poprzez telekomunikacyjny kanał przywoływania. Użytkownicy oddalonych zespołów 130 będą narażeni na minimalne niedogodności związane z wymaganiem aby dla odzyskania utraconych komunikatów oddalony zespół 130 był połączony z interfejsem linii telefonicznej. Zwykle jednak komunikaty będą tracone stosunkowo rzadko. Opcjonalnie, jak już wspomniano wcześniej, tor A może być skonfigurowany jako jednokierunkowy lub dwukierunkowy kanał łączności radiowej pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonymi zespołami 130. W takim przypadku odzyskiwanie komunikatów . może odbywać się, podczas gdy użytkownicy noszą oddalone zespoły 130 na sobie. Wtedy użytkownicy są narażeni na minimalne niedogodności, które wcześniej zostały objaśnione.

Figura 2 jest diagramem przesyłanego komunikatu, ilustrującym nadawany komunikat według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Nadawany komunikat 200 zwykle zawiera informacje identyfikacji i sterowania 202 oraz informacje danych komunikatu 204. Dane komunikatu 204 zwykle są informacjami, które są przekazywane

172 775 pomiędzy stroną inicjującą a oddalonym zespołem 130. To znaczy dane komunikatu 204 są informacjami komunikatu przekazywanymi użytkownikowi oddalonego zespołu 130. Dane komunikatu 204 mogą zawierać informacje cyfrowe, informacje alfanumeryczne i dane binarne. Informacja identyfikacji i sterowania 202 zawarta w komunikacie 200 jest potrzebna podczas dostarczania komunikatu w systemie telekomunikacyjnym 100. Taka informacja 202 zawiera informacje adresowe 206, które identyfikują jeden lub kilka oddalonych zespołów 130jako miejsce przeznaczenia danych komunikatu 204. Zatem kiedy oddalony zespół 130 odbiera komunikat 200 wysłany z centralnego terminala 102, wówczas oddalony zespół 130 może określić, czy ten konkretny komunikat 200 był przeznaczony do odebrania właśnie przez ten oddalony zespół 130. Informacje adresowe 206 zawarte w komunikacie 200 są dekodowane przez oddalony zespół 130 i porównywane z adresem zawartym w oddalonym zespole 130. Jeżeli informacje adresowe 206 w komunikacie 200 pasują do adresu przyporządkowanego temu oddalonemu zespołowi 130, znaczy to, że komunikat 200jest przeznaczony dla tego konkretnego oddalonego zespołu 130. Oddalony zespół 130 może wtedy zapisać odebrane dane komunikatu 204 w pamięci 140 w oddalonym zespole 130 lub ewentualnie (czego nie pokazano) w pamięci komputera urządzenia obliczeniowego związanego z oddalonym zespołem 130, do późniejszego przetworzenia. Użytkownik oddalonego zespołu 130 może następnie przeglądać dane komunikatu 204. Zwykle użytkownik przegląda komunikat na wyświetlaczu (nie pokazano) oddalonego zespołu 130. To znaczy przykładowo użytkownik może odczytywać komunikat na ekranie wyświetlacza, takim jak ekran przenośnych komputerów osobistych i przenośnych odbiorników selektywnego wywołania.

Dodatkowo, w korzystnym przykładzie realizacji przedmiotowego wynalazku, komunikat 200 zawiera inne informacje identyfikacyjne zwiększające niezawodność dostarczenia komunikatu z centralnego terminala 102 do oddalonego zespołu 130. Przykładowo, każdy komunikat 200 może zawierać numer kolejny 208 komunikatu, który identyfikuje względną kolejność komunikatu 200 w nadawanej sekwencji komunikatów wysyłanych z centralnego terminala 102 do oddalonego zespołu 130, dla konkretnej informacji adresowej 206. To znaczy każdy komunikat, który zawiera taką samą informację adresową 206, czyli jest przeznaczony do odebrania przez ten sam jeden lub kilka oddalonych zespołów 130, może być oznakowany numerem kolejnym 208 komunikatu, który zapewnia identyfikację dla jednego lub kilku oddalonych zespołów 130, kiedy nadawany komunikat 200 jest odbierany z sekwencji lub kiedy nadawany komunikat nie był odebrany przez oddalony zespół 130.

Kiedy nadawany komunikat 200 zostaje odebrany przez oddalony zespół 130, a informacje adresowe 206 w tym komunikacie 200 pasują do adresu przyporządkowanego do tego oddalonego zespołu 130, wówczas jeśli numer kolejny 208 komunikatu identyfikuje komunikat 200 jako pochodzący z sekwencji nadawania tworzonej przez poprzednio odebrane komunikaty, wówczas oddalony zespół 130 może stwierdzić, czy jeden lub kilka komunikatów było nadanych przez centralny terminal 102, a nie odebranych przez oddalony zespół 130. Te nadane komunikaty, które znajdowały się pomiędzy ostatnio odebranym komunikatem w sekwencji nadawania a komunikatem odebranym poza sekwencją, mogą być stracone przez oddalony zespół 130. Jednakże te komunikaty pośrednie nie zawsze muszą być stracone.

Przykładowo, telekomunikacyjny system 100, jak omówiono wcześniej, może nadawać komunikaty wiele razy w telekomunikacyjnym kanale przywoływania w celu zapewnienia wyższego stopnia usług dla docelowych oddalonych zespołów 130. W takim przypadku komunikat 200 może być odebrany przez oddalony zespół 130, a numer kolejny 208 komunikatu może oznaczać, że odebrany komunikat 200 jest spoza sekwencji nadawania utworzonej przez poprzednio odebrane komunikaty w oddalonym zespole 130. Może to jednak oznaczać tylko to, że jedno przesyłanie komunikatu zostało stracone przez oddalony zespół 130, i że następne powtórne nadawania tego komunikatu mogą być odbierane przez oddalony zespół 130, przez wznowienie nadawania sekwencji komunikatów odebranych w oddalonym zespole 130.

172 775

Korzystnie w każdym nadawanym komunikacie 200 zawarta jest liczba powtórzeń komunikatu 210, aby przekazać odbierającemu oddalonemu zespołowi 130 względne położenie odebranego komunikatu 200 w sekwencji powtarzania. Przykładowo, jeśli przy danym poziomie usług nadawanie komunikatów było powtarzane trzykrotnie w celu dostarczenia ich do odbierającego oddalonego zespołu 130, a komunikaty mają taki sam adres przeznaczenia 206, wówczas odebrany komunikat 200 zawierający liczbę powtórzeń komunikatu 210 wynoszącą 2 może oznaczać, że odebrany przez oddalony zespół 130 komunikat 200, był drugą transmisją tego komunikatu z centralnego terminala 102.

Inne informacje, takie jak kod detekcji i/lub korekcji błędów mogą być także przesyłane wraz z nadawanym komunikatem 200. Przykładowo cykliczny kod redundancyjny CRC 212 może być zawarty w każdym wysyłanym komunikacie 200, aby pomóc w identyfikacji w odbierającym oddalonym zespole 130, kiedy odebrane dane komunikatu 204 zostały odebrane błędnie. To znaczy dane komunikatu 204 zostały odebrane z zawartymi w nich błędami. W takim przypadku, chociaż komunikat 200 został odebrany przez oddalony zespół 130, dane komunikatu 204 mogą nie być całkowicie i poprawnie przekazane do użytkownika oddalonego zespołu 130. Zatem oddalony zespół 130 nie odebrał komunikatu 200 w sposób potrzebny do przekazania informacji komunikatu użytkownikowi oddalonego zespołu 130. Mogą wystąpić dwie możliwe sytuacje, kiedy oddalony zespół 130 nie odebrał nadanego komunikatu. Pierwsza - kiedy oddalony zespół 130 odbiera wysłany komunikat poza uprzednio ustanowioną sekwencją nadawania. Druga - gdy oddalony zespół 130 odbiera nadany komunikat z błędami w danych komunikatu 204. Wówczas cykliczny kod redundancyjny CRC 212 może być wykorzystany przez odbierający oddalony zespół 130 dla określenia, czy odebrany komunikat zawiera błędy w odebranych danych komunikatu 204. Oddalony zespół 130 odbierający komunikat ma więc przynajmniej te dwa sposoby afirmatywnego określenia, że nadany komunikat nie został odebrany przez oddalony zespół 130.

Figura 3 jest schematem sekwencji komunikatów odbieranej przez oddalony zespół 130 i zapisywanej w jego pamięci 140 dla utożsamienia sekwencji nadawania z ustaloną przez poprzednio odebrane komunikaty. Przykładowo, nadawany komunikat 200 zawierał numer kolejny 208 komunikatu oznaczający odebrany komunikat 200 w oddalonym zespole 130 jako pierwszy komunikat odebrany w sekwencji nadawania. Jest on pokazany na fig. 3 jako pierwszy komunikat 302 z cyfrą 1 oznaczającą ten komunikat jako pierwszy w sekwencji nadawania. Pierwszy komunikat 302 został odebrany przez oddalony zespół 130 i zapisany w pamięci 140. Następnie drugi komunikat 304 w sekwencji nadawania został odebrany przez oddalony zespół 130 i zapisany w pamięci 140. Ten oddalony zespół 130 może przechowywać dodatkowe informacje związane z każdym komunikatem w pamięci 140 w celu identyfikowania sekwencji przesyłania jak pokazano. Przykładowo, pierwszy komunikat 302 i drugi komunikat 304 mogą być przechowywane w pamięci 140 w strukturze danych z określoną listą powiązań. W ten sposób sterownik 136 może utrzymywać sekwencję przesyłania jako wyznaczoną przez poprzednio odebrane komunikaty pierwszy 302 i drugi 304. Kiedy odebrany jest trzeci komunikat 306, sterownik 136 może podawać ten trzeci komunikat 306 do pamięci 140 i wprowadzać go do listy połączeń poprzednio odebranych komunikatów pierwszego 302 i drugiego 304, dla określonego adresu. Sekwencja taka jest przedstawiona przez komunikaty pierwszy 302, drugi 304 i trzeci 306, zorganizowane w listę połączeń.

Figura. 4 przedstawia drugi przykład odebranych sekwencji komunikatów i zapisanych w pamięci 140 oddalonego zespołu 130. Lista połączeń komunikatów 402, 404, 406, 408 może oznaczać dla oddalonego zespołu 130, że odebrane komunikaty czwarty 406 i piąty 408 były odebrane poza uprzednio ustanowioną sekwencją nadawania. Inaczej mówiąc komunikat trzeci był stracony przez oddalony zespół 130. Jeżeli system telekomunikacyjny 100 powtarza nadawanie każdego komunikatu poprzez telekomunikacyjny kanał przywoływania, wówczas późniejsze nadawanie komunikatu trzeciego 410 może zostać odebrane przez oddalony zespół 130. W konsekwencji lista powiązań komunikatów w pamięci 140 może być ułożona tak, aby odtwarzać sekwencję nadawania wyznaczoną przez poprzednio

172 775 odebrane komunikaty 402, 404, 410, 406, 408. W przykładzie tym komunikaty czwarty 406 i piąty 408 były odebrane przez oddalony zespół 130 pomiędzy chwilą, kiedy pierwsze przesyłanie komunikatu trzeciego 410 zostało stracone przez oddalony zespół 130, a chwilą, kiedy drugie przesyłanie komunikatu trzeciego 410 zostało odebrane przez oddalony zespół 130. Jak wspomniano powyżej powtórne transmisje tego samego komunikatu mogą następować co kilka minut, aby zwiększyć prawdopodobieństwo, że oddalony zespół 130 odbierze przynajmniej jedną z transmisji. Oczywiście późniejsze odbiory już odebranego komunikatu są po prostu ignorowane. W ten sposób system telekomunikacyjny 100 może zwiększać niezawodność dostarczania komunikatów z centralnego terminala 102 do jednego z kilku oddalonych zespołów 130.

Dodatkowo, kiedy system telekomunikacyjny 100 nadaje powtórnie komunikaty do jednego lub kilku oddalonych zespołów 130, aby zapewnić wyższy poziom usług, oddalony zespół 130 może opóźnić uprzednio przyporządkowany przedział czasu od odebrania ostatniego komunikatu w sekwencji nadawania do stwierdzenia, że jakieś następnie odebrane komunikaty zostały odebrane poza sekwencją. To znaczy oddalony zespół 130 może wprowadzać określone opóźnienie, aby uniknąć fałszywego sygnalizowania użytkownikowi oddalonego zespołu 130, że jakiś komunikat został stracony przez oddalony zespół 130 w przedziale czasu, w którym stracony komunikat mógł być powtórnie nadany przez centralny terminal 102 i odebrany przez oddalony zespół 130.

Przykładowo oddalony zespół 130 może wprowadzać dziesięciominutowe opóźnienie po odebraniu komunikatu drugiego 404 i jeśli komunikat trzeci 410 zostanie stracony w czasie tych dziesięciu minut opóźnienia, a komunikaty czwarty 406 i piąty 408 zostaną odebrane w czasie tych dziesięciu minut opóźnienia, wówczas oddalony zespół 130 nie niepokoi użytkownika sygnalizowaniem straty komunikatu trzeciego 410. Jeżeli natomiast komunikat trzeci 410 zostanie odebrany w czasie tych dziesięciu minut opóźnienia, wówczas oddalony zespół 130 może przywrócić sekwencję nadawania wyznaczoną przez listę związaną z komunikatami 402, 404, 410, 406, 408, które są zapisane w pamięci 140. Zatem podczas jednej operacji, po odebraniu komunikatu, co do którego stwierdzone jest, że jest on w sekwencji nadawania utworzonej przez poprzednio odebrane komunikaty, oddalony zespół 130 może tworzyć okienko czasowe, tzn. wprowadzać określony interwał czasowy, gdzie powtórzenie komunikatu po utraconym komunikacie może przywracać sekwencję nadawania zapisaną w pamięci 140 oddalonego zespołu. Ponadto użytkownikowi nie sprawiają kłopotu niepotrzebne alarmy sygnalizujące, że jakiś komunikat nie został odebrany przez oddalony zespół 130. Proces ten może być prowadzony przez oddalony zespół 130 automatycznie, uwalniając użytkownika od śledzenia sekwencji odbieranych komunikatów.

Figura 5 jest diagramem komunikatów ilustrującym sekwencję komunikatów zapisanych w pamięci 118 centralnego terminala 102 tak jak komunikaty te zostały nadane z centralnego terminala 102 do oddalonego zespołu 130 i komunikatów zapisanych w pamięci 140 oddalonego zespołu przed uzgodnieniem komunikatów pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonym zespołem 130. Przy czym pamięć 140 oddalonego zespołu 130 zawiera komunikaty odebrane przez oddalony zespół 130. Komunikaty te mogą być zapisane w obu pamięciach 118 i 140, aby zaznaczyć numery kolejne komunikatów sekwencji nadawania 208 oraz zaznaczyć liczbę powtórzeń komunikatów w sekwencji powtarzania 210. Zatem centralny terminal 102 i oddalony zespół 130 mogą indywidualnie śledzić sekwencję nadawania komunikatów. Jak pokazano, z centralnego terminala 102 zostały nadane komunikaty nr 3, nr 4 i nr 5, ale tylko komunikaty nr 4 i nr 5 zostały odebrane przez oddalony zespół 130. Pierwsze nadanie komunikatu nr 3, jak to pokazuje numer kolejny komunikatu 502 i liczba powtórzeń komunikatu 504 zapisane w pamięci 118 centralnego terminala 102, zostały stracone przez oddalony zespół 130. Pamięć 140 oddalonego zespołu 130 pokazuje, że komunikaty nr 1, nr 2, nr 4 i nr 5 zostały odebrane przez oddalony zespół 130, przy czym komunikaty nr 4 i nr 5 zostały odebrane poza sekwencją nadawania ustaloną przez poprzednio odebrane komunikaty nr 1 i nr 2. Zatem komunikat nr 3 został stracony przez oddalony zespół 130. Pierwszym sposobem, przy pomocy którego komunikat nr 3 być niezawodnie dostarczony do oddalonego zespołu 130, jest powtórzenie komunika14

172 775 tu, jak to omówiono wcześniej. Przy następnej transmisji komunikatu nr 3 z oddalonego zespołu 130, może on zostać odebrany przez oddalony zespół 130. Drugim sposobem niezawodnego dostarczenia komunikatu nr 3 do oddalonego zespołu 130 jest uzgadnianie komunikatu. Jest to zaznaczone strzałką 506 na fig. 5. W tym przypadku oddalony zespół 130 łączy się z centralnym terminalem 102 poprzez tor A aby przekazać komunikat nr 3 do oddalonego zespołu 130. Oddalony zespół 130 i centralny terminal 102 najpierw uzgadniają nadawane komunikaty z już odebranymi komunikatami, i tylko te komunikaty, które uprzednio zostały stracone przez oddalony zespół 130, zostają przesłane torem A. Do tego celu szybkość przesyłania danych komunikatów poprzez tor A może być utrzymywana na wartości minimalnej. Zmniejsza to ilość czasu zajmowanego przez łączność pomiędzy oddalonym zespołem 130 a centralnym terminalem 102 poprzez tor A. W konsekwencji umożliwia większej liczbie oddalonych zespołów 130 realizowanie skutecznej łączności z centralnym terminalem 102 poprzez tor A z będącymi w dyspozycji zasobami centralnego terminala 102. Jest to znaczna zaleta przedmiotowego wynalazku. Proces uzgadniania będzie dokładniej omówiony poniżej.

Figura 6 przedstawia sieć działań ilustrującą kolejność operacji oddalonego zespołu 130 według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. System telekomunikacyjny 100 może opcjonalnie nadawać komunikaty wielokrotnie, by zwiększyć prawdopodobieństwo, że przynajmniej jedna z transmisji zostanie odebrana przez oddalony zespół 130, jak omówiono wcześniej. Oddalony zespół 130, w tym przypadku, korzystnie opóźnia uprzednio określony czas od odebranego ostatnio komunikatu a stwierdzeniem, że odebrany komunikat jest poza sekwencją przesyłania ustanowioną poprzednio. J,edno podejście do zagadnienia, jak omówiono poprzednio, polegało na opóźnieniu uprzednio wyznaczonego progu czasowego po stwierdzeniu, że odebrany komunikat znajduje się w kolejności zgodnej z uprzednio ustanowioną sekwencją nadawania. Przykładowo, mogłoby być dozwolone dziesięciominutowe okienko po ostatnio odebranym komunikacie w sekwencji nadawania dla odbierania innych komunikatów, które mogą być w kolejności zgodnej lub nie z sekwencją przesyłania. Po tym dziesięciominutowym opóźnieniu oddalony zespół 130 określałby, czy jakieś odebrane komunikaty następujące po ostatnio odebranym komunikacie w sekwencji przesyłania znajdują się poza sekwencją i odpowiednio alarmowałby użytkownika. W drugim korzystnym podejściu do zagadnienia, jak przedstawiono na fig. 6, oddalony zespół 130 opóźnia uprzednio określony próg czasowy, np. próg dziesięciominutowy, po każdym odebranym komunikacie przed stwierdzeniem, że odebrany komunikat znajduje się poza sekwencją nadawania ustanowioną przez poprzednio odebrane komunikaty. To znaczy, przed stwierdzeniem, że jeden lub więcej komunikatów być może zostało straconych pomiędzy ostatnio odebranym komunikatem a poprzednio ustanowioną sekwencją nadawania.

W szczególności fig. 6 przedstawia sieć działań oddalonego zespołu 130 czyli kolejność operacji, które mogą być realizowane okresowo reagując na zdarzenia w sterowanym systemie. Za każdym razem, kiedy na wejściu 602 odebrany jest 604 komunikat, oddalony zespół 130 zapisuje 606 ten komunikat i włącza 606 rejestr zegarowy, aby określić próg czasowy po odebraniu komunikatu. Każdy odebrany komunikat zostaje skojarzony z rejestrem zegarowym dla odliczenia odpowiedniego okienka czasowego po odebraniu komunikatu. Rejestr zegarowy może stanowić pewną strukturę danych w pamięci 140 oddalonego zespołu 130. Jeżeli rejestr zegarowy odliczy czas 608, wówczas oddalony zespół 130 przegląda 610 listę połączeń komunikatów w pamięci 140, by stwierdzić, czy nie ma straconych komunikatów w stosunku do poprzednio utworzonej sekwencji nadawania. To znaczy, przykładowo oddalony zespół 130 może przeszukiwać listę połączeń od początku do punktu, gdzie znajduje się komunikat, dla którego rejestr zegarowy odliczył czas, by stwierdzić, czy są jakieś komunikaty stracone w sekwencji nadawania. Ponadto, wszelkie stracone komunikaty mogłyby być znacznikowane 612 dla wskazania stanu braku komunikatu. Ewentualnie w tym czasie oddalony zespół 130 może alarmować użytkownika, że poprzednio nadany komunikat został stracony. Użytkownik może wtedy dołączyć oddalony zespół 130 do interfejsu telefonicznego 150 i wykorzystać tor A do

172 775 łączności z centralnym terminalem 102 w celu uzgadniania i odebrania z centralnego terminala 102 przynajmniej danych komunikatu z poprzedniego utraconego komunikatu.

Figury 7 i 8 przedstawiają sekwencję komunikatów odebranych i zapisanych w pamięci 140 oddalonego zespołu 130 według drugiego przykładu przedstawionego na fig. 4, z uwzględnieniem aspektu synchronizacji czasowej omówionej powyżej. Jak pokazano, oddalony zespół 130 odbiera komunikaty 702, 704, 706, 710 i zapisuje je w liście połączeń w pamięci 140, gdzie pierwsze dwa komunikaty utworzyły sekwencję nadawania 703, 705. Następne dwa komunikaty 706, 710 zostały odebrane poza utworzoną poprzednio sekwencją nadawania 703,705 i miały niezależne dla każdego z komunikatów 706,710 rejestry zegarowe 708 i 712 odliczające uprzednio określone progi czasowe - po odebraniu każdego z tych komunikatów i kolejno stwierdzające, czy są jakieś utracone komunikaty pomiędzy sekwencją nadawania 703, 705 a następnie odebranymi komunikatami 706, 710.

Figura 8 przedstawia komunikat nr 3 802 odbierany przez oddalony zespół 130 i rejestr zegarowy 708 komunikatu 706 odliczający określony odstęp czasowy. W konsekwencji sekwencja nadawania 702, 704, 706 rozciąga się do komunikatu nr 4 706 a utworzona została przez odebrane komunikaty nr 1 703, nr 2 705, nr 3 802 i nr 4 804. Rejestr zegarowy 712 komunikatu nr 5 kontynuuje odliczanie swego uprzednio określonego progu czasowego przed stwierdzeniem, czy komunikat został stracony przed odebraniem komunikatu nr 5 710. Kiedy rejestr zegarowy 712 komunikatu nr 5 wreszcie zakończy odliczanie czasu, sekwencja nadawania będzie obejmować wszystkie pięć odebranych komunikatów 702, 704, 802, 706, 710.

Figura 9 przedstawia sieć działań centralnego terminala 102 ilustrującą kolejność operacji w procedurze nadawania, według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Po odebraniu 902 przez centralny terminal 102 żądania nadania nowych komunikatów do jednego lub kilku oddalonych zespołów 130, określa on 904, czy wymagane jest nadawanie do wielu oddalonych zespołów 130, tzn. czy komunikat jest przeznaczony dla grupy oddalonych zespołów 130. Jeśli tak nie jest, wówczas centralny terminal 102 sprawdza 906, czy oddalony zespół 130 jest osiągalny poprzez bardziej niezawodny tor A. Może się zdarzyć, że oddalony zespół 130 jest aktualnie połączony z centralnym terminalem 102 poprzez tor A i odbiera dane komunikatu poprzez bardziej niezawodne medium telekomunikacyjne. Innym aspektem niezawodnej łączności poprzez tor A jest to, że oddalony zespół- 130 może potwierdzać odbiór danych komunikatu z centralnego terminala 102. A zatem centralny terminal 102 ewentualnie może retransmitować komunikat poprzez tor A, kiedy oddalony zespół 130 nie jest w stanie odebrać tego komunikatu z centralnego terminala 102 poprzez tor A.

Jeżeli oddalony zespół 130 nie jest osiągalny 906 poprzez tor A, wówczas centralny terminal 102 przesuwa 908 licznik komunikatów na adres komunikatu do przesłania przez tor B i następnie nadaje 912 ten komunikat poprzez tor B. Komunikat ten zawiera identyfikator sekwencji komunikatów i kod CRC dla detekcji błędów w oddalonym zespole 130. Centralny terminal 102 określa następnie 914, czy oddalony zespół 130 może odebrać i czy potwierdził odebranie nadanego komunikatu. W przypadku, gdy komunikat jest przesyłany poprzez tor B, np. poprzez telekomunikacyjny kanał przywoływania, żadne potwierdzenie nie jest oczekiwane przez centralny terminal 102 i wtedy zapisuje on 918 ten komunikat w swojej pamięci 118.

Kiedy centralny terminal 102 odbiera 902 żądanie nadania komunikatu do pojedynczego oddalonego zespołu 130, a oddalony zespół 130 jest aktualnie dołączony do centralnego terminala 102 poprzez tor A, wówczas centralny terminal 102 przesuwa 910 licznik komunikatów na adres do przesyłania poprzez tor A i nadaje 912 komunikat łącznie z identyfikatorem sekwencji komunikatów i kodem CRC poprzez tor A wykorzystując bardziej niezawodne medium telekomunikacyjne. W takim przypadku od oddalonego zespołu 130 oczekuje się potwierdzenia 914 odbioru nadanego komunikatu. Następnie centralny terminal 102 może ewentualnie usunąć komunikat ze swojej pamięci 118 lub zachować 916 informacje komunikatu w pliku historii do późniejszego przywołania.

172 775

Figura 10 przedstawia sieć działań 902 ilustrującą kolejność operacji wykonywanych przez centralny terminal 102 w procedurze uzgadniania z oddalonym zespołem 130 poprzez tor A, według korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku. Kiedy centralny terminal 102 wykryje 1002, że oddalony zespół 130 jest dołączony do centralnego terminala 102 poprzez tor A i żąda operacji uzgadniania, wówczas centralny terminal 102 sprawdza 1004 w swojej pamięci 118 komunikaty nadane do oddalonego zespołu 130 zawierające informacje adresowe zgodne z uprzednio przyporządkowanym adresem oddalonego zespołu 130. Konkretny adres lub adresy do uzgadniania komunikatów z oddalonym zespołem 130 mogą być identyfikowane w żądaniu postawionym przez oddalony zespół 130.

Centralny terminal 102 szuka 1006 w pamięci 118 komunikatów, które były nadane do oddalonego zespołu 130, a nie były potwierdzone przez ten oddalony zespół 130 jako odebrane. Korzystnie w żądaniu uzgadniania oddalony zespół 130 identyfikuje również komunikaty, które zostały już odebrane przez ten oddalony zespół 130 od czasu, kiedy oddalony zespół 130 ostatni raz zażądał uzgadniania z centralnym terminalem 102. Centralny terminal 102 weryfikuje 1010 zatem każdy z komunikatów określonych w żądaniu uzgadniania, np. oznaczonych przez numer sekwencji komunikatu, która już była nadana przez terminal centralny 102 i odebrana przez oddalony zespół 130. Jeżeli nadany komunikat był komunikatem grupowym 1012, wówczas centralny terminal 102 zaznacza ten komunikat w swojej pamięci 140 jako odebrany przez jeden oddalony zespół 130, który należy do tej grupy.

Następnie centralny terminal 102 kontynuuje poszukiwanie 1006 w swojej pamięci 118 innych komunikatów, które były nadane do oddalonego zespołu 130. Jeżeli zidentyfikowany komunikat nie należał do grupy 1012, wówczas po potwierdzeniu od oddalonego zespołu 130 centralny terminal 102 może skasować 1014 ten komunikat ze swej pamięci 118, albo ewentualnie zachować go w oddzielnym pliku historii. Następnie centralny terminal 102 kontynuuje poszukiwanie 1006 innych komunikatów w pamięci 118, które były nadane do oddalonego zespołu 130. Jeżeli żądanie uzgadniania stwierdza, że oddalony zespół 130 nie odebrał nadanego komunikatu, wówczas centralny terminal 102 nadaje 1018 przynajmniej dane komunikatu należące do brakującego komunikatu do oddalonego zespołu 130 poprzez tor A. Centralny terminal 102 oczekuje przez określony odstęp czasowy na potwierdzenie 1020 z oddalonego zespołu 130. Po odebraniu potwierdzenia 1020 centralny terminal 102 określa 1012, czy nadany komunikat był przeznaczony dla grupy oddalonych zespołów 130, a jeśli tak było, wówczas centralny terminal 102 zaznacza 1016 ten komunikat w pamięci 118 jako odebrany przez indywidualny oddalony zespół 130 i dalej szuka 1006 innych komunikatów w pamięci 118. Z drugiej strony, jeśli nadany komunikat nie był przeznaczony dla grupy 1012, wówczas centralny terminal 102 może usunąć 1014 ten komunikat z pamięci 118. Następnie centralny terminal 102 dalej poszukuje 1006 innych komunikatów w pamięci 118.

Jeśli centralny terminal 102 odbierze negatywne potwierdzenie 1022 lub zostanie przekroczony wcześniej określony próg czasu od wysłania komunikatu poprzez tor A, wówczas centralny terminal 102 sprawdza, czy jest to trzeci raz 1022, gdy komunikat nie został potwierdzony przez oddalony zespół 130 i ponownie retransmituje 1018 komunikat, aż do trzeciego braku potwierdzenia 1-020, 1022. Po trzeciej próbie 1022 centralny terminal 102 przerywa aktualne połączenie poprzez tor A i rozpoczyna monitorowanie 1002 żądania uzgadniania ze strony oddalonego zespołu 130 poprzez tor A. W ten sposób centralny terminal 102 może niezawodnie dostarczać informacje komunikatu do oddalonego zespołu 130 poprzez tor A przez powtarzalne nadawanie informacji komunikatu aż do momentu kiedy centralny terminal 102 odbierze pozytywne potwierdzenie ze strony oddalonego zespołu 130.

Jak omówiono wcześniej, tor A może stanowić jedno- lub dwukierunkowy kanał łączności radiowej do przesyłania informacji' komunikatu do oddalonego zespołu 130 i odbierania pozytywnego potwierdzenia po odebraniu przez ten zespół. Ta operacja potwierdzania pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonym zespołem 130 jest pełniej ujawniona w amerykańskich opisach patentowych US 4 918 437, US 4 882 579 i

172 775

US 4 875 038 wszystkie scedowane na tego samego cesjobiorcę co przedmiotowy wynalazek i wszystkie związane z przedmiotowym zgłoszeniem.

Figura 11 jest siecią działań przedstawiającą kolejności operacji oddalonego zespołu 130 w procedurze odbioru komunikatu. Oddalony zespół 130 monitoruje 1102, czy nadany komunikat został odebrany przez oddalony zespół 130 i oczekuje 1116 na odebranie komunikatu. Kiedy komunikat zostanie odebrany 1102, oddalony zespół 130 sprawdza 1104, czy komunikat ten jest nowym komunikatem. Jeśli tak nie jest, wówczas oddalony zespół 130 zaznacza 1108 ten komunikat w swojej pamięci 140 jako podwójnie odebrany komunikat. Oddalony zespół 130 może następnie kontynuować swe działania, monitorując 1102 jednocześnie odbieranie innych komunikatów.

Jeśli zostaje odebrany 1104 nowy komunikat, wówczas oddalony zespół 130 zapisuje 1106 ten komunikat w swojej pamięci 140 i sprawdza 1110, czy dane tego komunikatu nie zawierają żadnych błędów. Może się to odbywać przy pomocy kodu CRC nadawanego wraz z komunikatem. Jeśli komunikat został odebrany bez żadnych błędów w danych komunikatu wówczas oddalony zespół 130 może oznakować 1118 ten komunikat w pamięci 140 z kolejnym numerem komunikatu i innymi informacjami identyfikacyjnymi. Jeśli komunikat został odebrany 1120 poprzez tor B, a nie tor A, wówczas oddalony zespół 130 kontynuuje oczekiwanie 1116 i monitorowanie 1102 odbieranych komunikatów. Z drugiej strony, jeśli komunikat został odebrany 1120 poprzez tor A, wówczas oddalony zespół 130 nadaje potwierdzenie komunikatu 1122 do centralnego terminalu 102 poprzez tor A. Ponadto, jeśli komunikat został odebrany 1124 jako część sekwencji uzgadniania, wówczas oddalony zespół kontynuuje kolejno działania w postępowaniu uzgodnieniowym 1128. W przeciwnym przypadku oddalony zespół 130 kontynuuje oczekiwanie 1116 i monitorowanie 1102 odbierania komunikatów.

Jeżeli komunikat został 1110 odebrany z błędami w danych komunikatu, wówczas oddalony zespół 130 określa 1112, czy komunikat był odebrany poprzez tor A. Jeśli był odebrany poprzez tor A, wówczas oddalony zespół 130 wysyła 1126 komunikat negatywnego potwierdzenia do centralnego terminalu 102, aby zażądać retransmisji komunikatu. Następnie oddalony zespół może powrócić do postępowania uzgodnieniowego 1124, 1128 lub może nadal oczekiwać 1116 i monitorować 1102 inne odbierane komunikaty. Natomiast jeśli komunikat został odebrany 1112 z błędami w danych komunikatu poprzez tor B, a nie poprzez tor A, wówczas oddalony zespół 130 zaznacza 1114 informacje komunikatu w pamięci 140 jako niepoprawny odbiór komunikatu. W konsekwencji oddalony zespół 130 kontynuuje oczekiwanie 1116 i monitorowanie 1102 odbieranych komunikatów. W ten sposób oddalony zespół 130 przechowuje w pamięci 140 zbiór komunikatów odebranych w sekwencji nadawania, komunikatów odebranych z błędami w danych komunikatu oraz komunikatów, które nie zostały odebrane przez oddalony zespół 130.

Figura 12 jest siecią działań ilustrującą kolejność operacji oddalonego zespołu 130 w procedurze uzgadniania i uaktualniania. Jeżeli oddalony zespół 130 zostanie dołączony 1201 i ma łączność z centralnym terminalem 102 poprzez tor A, wówczas może on inicjować postępowanie uzgodnieniowe 1202 z centralnym terminalem 102. Może się to odbywać automatycznie pomiędzy oddalonym zespołem 130 a centralnym terminalem 102 lub ewentualnie w odpowiedzi na ingerencję ręczną, tj. w odpowiedzi na urządzenie wejściowe 141 użytkownika w oddalonym zespole 130. Przykładowo za pomocą przycisków lub przełączników w oddalonym zespole 130. W trakcie prowadzenia procedury uzgadniania 1202, jeśli oddalony zespół 130 odbierze od centralnego terminala 102 żądanie zakończenia 1204 sekwencji uzgadniania, oddalony zespół 130 może wyjść z prowadzenia procedury uzgadniania i realizować 1206 inne funkcje. Podczas procedury uzgadniania oddalony zespół 130 oczekuje na odbiór 1208 transmisji poprzez tor A z centralnego terminala 102. Jeśli informacje odebranego komunikatu nie zostały prawidłowo odebrane 1208 przez oddalony zespół 130, wówczas oddalony zespół 130 może żądać ponownie uzgadniania 1210, 1202. Jeśli oddalony zespół 130 żąda uzgadniania po raz trzeci 1210, wówczas powiadamia 1212 on użytkownika, że jest błąd w połączeniu z centralnym terminalem 102.

172 775

W przykładzie tym, jako część odpowiedzi na żądanie uzgadniania ze strony oddalonego zespołu 130, centralny terminal 102 może wskazać identyfikatory kolejności komunikatów, które są przygotowane przez centralny terminal 102 do wysłania do oddalonego zespołu 130. Jeśli oddalony zespół 130 stwierdzi 1214, że komunikat określony przez numer kolejny komunikatu i wskazany w tym połączeniu z centralnym terminalem 102, został już poprzednio odebrany przez oddalony zespół 130, wówczas ten oddalony zespół 130 może natychmiast nadać potwierdzenie 1216 do centralnego terminalu 102, by dać mu znać, że dane komunikatu nie muszą być przesyłane. Dodatkowo oddalony zespół 130 może określić 1218 czy dane komunikatu nie zostały uprzednio już skasowane z jego pamięci 140, np. po odczytaniu komunikatu przez użytkownika z wyświetlacza. W takim przypadku oddalony zespół 130 może również skasować 1220 z pamięci 140 ten komunikat, numer kolejny komunikatu i inne związane z nim informacje, a następnie kontynuować załatwianie żądania uzgadniania 1202.

Jeśli oddalony zespół 130 stwierdzi 1214, że komunikat nie został odebrany lub że dane komunikatu zawierały błędy, wówczas oddalony zespół 130 może wysłać potwierdzenie 1222 do centralnego terminala 102, że nie odebrał tego komunikatu. W takim przypadku oddalony zespół 130 oczekuje 1224, przez uprzednio wyznaczony przez centralny terminal 102 przedział czasu, dla nadania przynajmniej danych komunikatu odpowiadających komunikatowi, który został stracony w torze A. Jeśli nie zostaną one odebrane przez oddalony zespół 130 w określonym przedziale czasu, wówczas oddalony zespół 130 wysyła negatywne potwierdzenie 1226 do centralnego terminala 102, żądając w ten sposób powtórnego przesłania. Kiedy oddalony zespół 130 odbierze 1224 przynajmniej dane komunikatu w określonym przedziale czasu, oddalony zespół 130 może następnie przejść do realizowania programu odbioru komunikatu 1130, jak pokazano na fig. 11 i omówiono poprzednio. W ten sposób oddalony zespół 130 prowadzi odbiór przynajmniej danych komunikatu z poprzednio utraconych komunikatów, które były identyfikowane poprzez żądanie uzgadniania.

Tak więc omówiony powyżej system telekomunikacyjny 100 może zapewniać dużą przepustowość i niezawodność dostarczania komunikatów pomięd.zy centralnym terminalem 102 a jednym lub wieloma oddalonymi zespołami 130. Przez wykorzystywanie pierwszego medium telekomunikacyjnego, takiego jak kanał telekomunikacji przywoływania, do dostarczania komunikatów z dużą przepustowością, a następnie wykorzystywanie drugiego medium telekomunikacyjnego, takiego jak bardziej niezawodny interfejs komutowanej linii telefonicznej pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonym zespołem 130, system telekomunikacyjny 100 może skutecznie obsługiwać dużą liczbę użytkowników, co czyni ten system telekomunikacyjny 100 użytecznym handlowo. Równocześnie niezawodność dostarczania komunikatów osiąga niezawodność dostarczania komunikatów zapewnioną przez interfejs bezpośredniej linii przewodowej lub komutowanej linii telefonicznej, do której użytkownicy przyzwyczaili się. Ponadto użytkownicy mają możliwość swobodnego poruszania się i nie są związani z określonym miejscem geograficznym, tak jak są ograniczeni przez konwencjonalną linię przewodową lub systemy telekomunikacyjne ' z komutowaną linią telefoniczną. Jest to znaczna zaleta tego korzystnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku.

Ponadto system telekomunikacyjny 100 może wykorzystywać inne techniki łączności w celu zwiększenia niezawodności dostarczania komunikatów z centralnego terminala 100 do jednego lub wielu oddalonych zespołów 130. Przykładowo do kodowania komunikatów, które są przesyłane poprzez kanał przywoływania, może być użyty schemat kodowy odporny na zanikanie sygnału. Technika ta może w znacznym stopniu zmniejszyć prawdopodobieństwo przekłamania lub utracenia komunikatów przez odbierające oddalone zespoły 130 na skutek zjawiska zanikania sygnału. System telekomunikacyjny z odpornym na zanikanie sygnału kodowaniem komunikatów, taki jak wspomniane powyżej, jest dokładniej objaśniony w opisie patentowym US 4 914 649, który jest scedowany na tego samego cesjobiorcę co przedmiotowy wynalazek, i na który przedmiotowe zgłoszenie powołuje się.

172 775

Jeszcze inna technika zwiększania niezawodności dostarczania komunikatów poprzez kanał przywoływania polega na kompresji komunikatów. Zmniejszenie całkowitego czasu potrzebnego do przesłania komunikatu poprzez kanał przywoływania zmniejsza się prawdopodobieństwo, że komunikat zostanie przekłamany przez szum, zakłócenia, zanik sygnału lub inne przeszkody w telekomunikacji. Są dostępne na rynku algorytmy kompresji komunikatów, które mogą być wykorzystywane w centralnym terminalu 102 i w oddalonych zespołach 130.

W alternatywnym przykładzie realizacji przedmiotowego wynalazku system telekomunikacyjny 100 może dostarczać komunikaty z centralnego terminalu 102 do wielu oddalonych zespołów 130 bez wykorzystywania numeru kolejności komunikatu 208 w komunikacie 200. W konsekwencji centralny terminal 102 może uprościć w systemie telekomunikacyjnym 100 strukturę danych przechowywanych w jego pamięci 118 dla każdego adresu wielu oddalonych zespołów 130. Każdy adres może mieć przyporządkowaną część pamięci 118 centralnego terminala 102 dla przechowywania komunikatów, które zostały nadane pod ten adres. Komunikaty te nie muszą być organizowane w pamięci 118 w celu reprezentowania sekwencji przesyłania pod określony adres, tak jak w przypadku struktury listy połączeń. Oczywiście centralny terminal 102 może opcjonalnie utrzymywać organizację komunikatów, np. listę połączeń, reprezentującą sekwencję przesyłania. Nie jest to jednak wymagane, umożliwiając utrzymywanie w pamięci 118 prostszej struktury danych.,

Ponadto numer kolejny komunikatu 208 korzystnie nie jest zawarty w komunikacie 200, który jest . nadawany do jednego lub więcej oddalonych zespołów 130. Zmniejsza to dodatkowe informacje komunikatów przesyłanych poprzez kanał telekomunikacyjny przywoływania 122. Zwiększa się zatem całkowita przepustowość kanału.

Ponadto oddalony zespół 130 może zapisywać prostszą strukturę danych w swej pamięci 140 dzięki temu, że nie zawiera ona kolejności transmisji ze strukturą danych, taką jak lista połączeń utrzymywana w pamięci 140. Pozwala to na prostsze działanie oddalonego zespołu 130, ponieważ informacje dotyczące kolejności przesyłania nie muszą być koniecznie przechowywane w oddalonym zespole 130. Oczywiście, jeśli jest to pożądane, oddalony zespół 130 może przechowywać w pamięci strukturę danych, aby reprezentować kolejność przesyłania, tak jak gdyby numery kolejne komunikatów były zawarte w komunikatach przesyłanych do oddalonego.zespołu 130.

Wreszcie proces uzgadniania komunikatu pomiędzy oddalonymi zespołami 130 a centralnym terminalem 102 poprzez tor A może być również uproszczony przez brak stosowania numerów sekwencji komunikatów podczas transmisji uzgadniania komunikatów poprzez tor A, co zostanie bardziej szczegółowo omówione poniżej. Może to również zwiększyć całkowitą przepustowość dostarczania komunikatów poprzez tor A. W tym alternatywnym przykładzie realizacji przedmiotowego wynalazku, który jest bardziej szczegółowo omówiony poniżej, system łączności 100 może zatem dostarczać komunikaty z centralnego terminala 102 do jednego lub wielu oddalonych zespołów 130 bez stosowania numerów sekwencji 208 komunikatów, przez co uzyskuje się prostszą organizację komunikatów w pamięci 118 centralnego terminala 102 i w pamięci 140 oddalonego zespołu 130, jak również zmniejszenie dodatkowych informacji przesyłanych dla każdego komunikatu, co może zwiększyć całkowitą przepustowość kanału telekomunikacyjnego (zarówno poprzez tor A jak i poprzez tor B).

Figura 13 jest diagramem alternatywnego przykładu nadawanego komunikatu ilustrującym nadawany komunikat 1300 o alterna tywnym formacie. Centralny terminal 102 nadaje komunikat 1300 do jednego lub wielu oddalonych zespołów 130 zwykle poprzez kanał telekomunikacyjny przywoływania 122 - tor B. Nadawany komunikat 1300 zwykle zawiera dodatkowe informacje 1302 t.j. informacje adresowe 1306 i sterujące 1310, jak również informacje danych komunikatu 1304. Dane komunikatu 1304 normalnie są informacjami, które są przesyłane pomiędzy stroną inicjującą a wyznaczonym oddalonym zespołem 130. To znaczy dane komunikatu 1304 są to informacje komunikatu przesyłane do użytkownika oddalonego zespołu 130. Dane komunikatu 1304 mogą zawierać informacje cyfrowe,

172 775 informacje alfanumeryczne i dane binarne. Dane binarne są korzystnie, na poziomie słowa, kompatybilne z systemami komputerowymi, takimi jak 8-bitowe dane binarne dla komputerów osobistych.

Informacje dodatkowe 1302 zawarte w komunikacie 1300 zwykle potrzebne są dla dostarczania komunikatu 1300 w systemie telekomunikacyjnym 100. Zawierają one informacje adresowe 1306, które identyfikują jeden lub więcej oddalonych zespołów 130 jako miejsce przeznaczenia danych komunikatu 1304 zawartych w komunikacie 1300. Kiedy oddalony zespół 130 odbiera komunikat 1300 nadany z centralnego terminala 102, może on określić, czy dany komunikat 1300 był przeznaczony do odebrania przez właśnie ten oddalony zespół 130, porównując informacje adresowe 1306 towarzyszące komunikatowi 1300 z adresem przyporządkowanym temu oddalonemu zespołowi 130. Zgodność pomiędzy informacjami adresowymi 1306 a przyporządkowanym zespołowi 130 adresem oznacza, że ten oddalony zespół 130 jest miejscem przeznaczenia odbieranego komunikatu 1300.

Identyfikator komunikatu jest zawarty w informacji dodatkowej 1302 i umożliwia identyfikację komunikatu wysłanego z informacją adresową 1306 do odebrania przez jeden lub kilka oddalonych zespołów 130. Identyfikator komunikatu może zawierać dowolny kod identyfikujący, np. zawierający dowolną kombinację znaków cyfrowych lub niecyfrowych, które mogą wyróżniać ten komunikat spośród innych komunikatów mających tę samą informację adresową 1306. Taki identyfikator komunikatu jest użyteczny tam, gdzie w systemie telekomunikacyjnym 100 są nadawane wieloskładnikowe komunikaty z jedną informacją adresową, aby umożliwić centralnemu terminalowi 102 i oddalonym zespołom 130 identyfikację wieloskładnikowych komunikatów przy pomocy zawartych w nich identyfikatorów komunikatów.

Korzystnie kod detekcji błędów CRC 1308 zawarty w komunikacie 1300 umożliwia oddalonemu zespołowi 130 stwierdzenie, kiedy odebrane dane komunikatu 1304 zostały odebrane błędnie, jak omówiono wcześniej. Ponadto kod CRC 308 może także pełnić funkcję identyfikatora odebranego komunikatu 1300 dla określonych informacji adresowych 1306, ponieważ zwykle kod CRC 1308 zmienia się wraz z treścią danych komunikatu 1304. Zarówno w centralnym terminalu 102 jak i w odbierających oddalonych zespołach 130 komunikat 1300 może być przechowywany wraz z kodem CRC 1308 dla danego adresu 1306, aby zapewnić pomoc w identyfikowaniu nadawanych i odbieranych komunikatów podczas procesu uzgadniania, jak to zostanie dokładniej omówione poniżej. Ponadto inne informacje identyfikacyjne i sterujące 1310, takie jak liczba powtórzeń komunikatu lub nawet numery kolejne komunikatów, mogą być zawarte w części informacji dodatkowej 1302 komunikatu 1300.

Zwykle, kiedy centralny terminal 102 nadaje komunikat 1300 poprzez kanał telekomunikacyjny przywoływania (tor B), centralny terminal 102 przechowuje kopię tego komunikatu 1300 łącznie z kodem CRC 1308 w swojej pamięci 118. Centralny terminal 102 zachowuje bazę danych w pamięci 118 dla śledzenia komunikatów nadawanych pod każdy adres w systemie telekomunikacyjnym 100. Przykładowo plik bazy danych w pamięci 118 może grupować wszystkie komunikaty wysłane pod pewien adres (związane z jednym lub wieloma oddalonymi zespołami 130) od ostatniego uzgadniania komunikatów z jednym lub kilkoma oddalonymi zespołami 130 związanymi z tym adresem.

Podczas odbierania komunikatu 1300 przez oddalony zespół 130 zapisuje on w swojej pamięci 140 przynajmniej dane komunikatu 1304 i kod CRC 1308 komunikatu 1300. Oddalony zespół 130 śledzi odebrane komunikaty dla każdego adresu, np. wykorzystując bazę danych w pamięci 140. Kod CRC 1308 odebranego komunikatu 1300 może być wykorzystywany przez oddalony zespół 130 do weryfikowania danych komunikatu 1304 w celu stwierdzenia, czy nie zostały one błędnie odebrane. Opcjonalnie, kiedy oddalony zespół 130 stwierdzi, że dane komunikatu 1304 zostały odebrane błędnie, może on alarmować użytkownika o zaistnieniu błędu. To znaczy przykładowo, kiedy zostanie stwierdzone, że dane komunikatu 1304 są przekłamane przez odbierający oddalony zespół 130, wówczas może on automatycznie zaalarmować użytkownika za pomocą informacji na wyświetlaczu.

172 775

Użytkownik może wtedy połączyć oddalony zespół 130 z interfejsem telefonicznym i wykorzystać tor A do łączności z centralnym terminalem 102, aby zażądać uzgadniania przesyłanych komunikatów. W procesie uzgadniania oddalony zespół 130 może odbierać z centralnego terminalu 102 przynajmniej dane komunikatu dotyczące uprzednio utraconego komunikatu, jak to zostanie objaśnione poniżej.

Figura 14 przedstawia sieć działań centralnego terminala 102, według alternatywnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku, w procedurze uzgadniania pomiędzy oddalonym zespołem 130 a centralnym terminalem 102 sprzężonymi poprzez bardziej niezawodne medium telekomunikacyjne toru A, takie jak komutowana linia telefoniczna poprzez PSTN.

Jeśli żadne żądanie uzgadniania nie zostało odebrane 1404 przez centralny terminal 102, to może on oczekiwać 1406 na żądanie uzgadniania i realizować, w miarę do potrzeby inne zadania systemu. Kiedy centralny terminal 102 odbiera 1404 żądanie uzgadniania od oddalonego zespołu 130, który jest aktualnie połączony z centralnym terminalem 102 poprzez tor A, centralny terminal 102 sprawdza 1408 bazę danych w swojej pamięci 118, związaną z adresem odpowiadającym temu oddalonemu zespołowi 130, w zakresie dotyczącym poprzednio nadanych komunikatów. Adres ten jest zwykle wskazany w żądaniu uzgadniania. W procesie uzgadniania, przykładowo, centralny terminal 102 może weryfikować 1410,1414 pojedynczo komunikaty zapisane wjego bazie danych (identyfikowane przez ich CRC) z oddalonym zespołem 130, aby określić, czy są jakieś komunikaty, zawierające ten określony adres bazy danych w pamięci 118, które zostały już poprzednio wysłane, a które nie zostały potwierdzone przez oddalony zespół 130 jako odebrane.

Kiedy centralny terminal 102 stwierdzi 1408, że istnieją w bazie danych w pamięci 118 poprzednio nadane komunikaty wówczas wyszukuje 1410 w pamięci 118 komunikaty, które zostały nadane do oddalonego zespołu 130, a nie zostały potwierdzone przez oddalony zespół 130 jako odebrane. Korzystnie, w żądaniu uzgadniania oddalony zespół 130 identyfikuje przynajmniej jeden adres odpowiadający temu zespołowi zdalnemu 130, a centralny terminal 102 może wtedy wyszukać 1410 wszystkie komunikaty, które zostały wysłane pod ten adres, a które są zapisane w bazie danych w pamięci 118. Jeżeli w bazie danych nie ma 1410 żadnych komunikatów, które są niepotwierdzone przez oddalony zespół 130 jako odebrane, wówczas centralny terminal 102 może wysłać 1412, poprzez tor A do oddalonego zespołu 130, komunikat 'koniec uaktualniania, sygnalizując koniec sekwencji uzgadniania dla tego adresu. Z drugiej strony, jeżeli w bazie danych znajdują się 1410 komunikaty, które nie zostały potwierdzone przez oddalony zespół 130, wówczas centralny terminal 102 identyfikuje, każdy z tych komunikatów przeznaczonych dla tego oddalonego zespołu 130, przez wysłanie poprzez tor A przyporządkowanego kodu CRC każdego komunikatu do tego oddalonego zespołu 130. Następnie sprawdza 1414 odpowiedź z oddalonego zespołu 130 oznaczającą odebranie komunikatu zgodnie z danym CRC dla tego adresu.

Jeżeli oddalony zespół 130 potwierdza 1414 odebranie komunikatu, odpowiadającego danemu CRC, z oznaczeniem dobry, wówczas centralny terminal 102 wie,· że komunikat ten był w pełni i poprawnie odebrany przez oddalony zespół 130 i może go potem usunąć 1416 z bazy danych w pamięci 118. W konsekwencji centralny terminal 102 może zająć się 1410 innym komunikatem w bazie danych. Centralny terminal 102 może teraz wysłać, poprzez tor A do oddalonego zespołu 130, kod CRC następnego komunikatu w celu sprawdzenia 1414, czy ten komunikat został odebrany przez oddalony zespół 130.

Jeżeli oddalony zespół 130 potwierdza 1414 odebranie komunikatu, odpowiadającego danemu CRC, z oznaczeniem zły, np. sygnalizując, że poprzednio przesyłany komunikat został stracony przez oddalony zespół 130, wówczas centralny terminal 102 może nadać 1418 przynajmniej dane komunikatu 1304 do oddalonego zespołu 130 poprzez tor A. Centralny terminal 102 oczekuje następnie 1420 na potwierdzenie z oddalonego zespołu 130. Jeżeli centralny terminal 102 odbierze potwierdzenie negatywne, np. komunikat sterujący NACK, od oddalonego zespołu 130, wówczas centralny terminal 102 ponownie nada 1418 przynajmniej dane komunikatu 1304. Jeśli jednak centralny terminal 102

172 775 już nadawał ponownie do oddalonego zespołu 130 uprzednio określoną liczbę razy, np. trzy' razy 1422, może wtedy zakończyć sesję uzgadniania. Centralny terminal 102 może zatem powtórnie nadawać przynajmniej dane komunikatu 1304 do oddalonego zespołu 130 poprzez bardziej niezawodny tor A maksimum trzykrotnie. Po trzeciej próbie 1422 centralny terminal 102 może przerwać łączność z oddalonym zespołem 130 i zwolnić interfejs dla połączenia 1404 z innymi oddalonymi zespołami 130.

Kiedy komunikat został potwierdzony 1420 przez oddalony zespół 130, wówczas zespół centralny 102 może usunąć 1416 ten komunikat z bazy danych swojej pamięci 118 i przejść do przetwarzania 1410 dowolnych innych komunikatów znajdujących się w tej bazie danych, a które nie zostały potwierdzone przez oddalony zespół 130. Taki proces przesyłania z potwierdzeniem pomiędzy centralnym terminalem 102 a oddalonym zespołem 130 może trwać aż do zakończenia przetwarzania wszystkich komunikatów zawartych w bazie danych. W ten sposób centralny terminal 102 może dostarczać przynajmniej dane komunikatu 1304 z komunikatów 1300 do oddalonego zespołu 130 poprzez bardziej niezawodne medium toru A. Jeśli zatem oddalony zespół 130 poprzednio stracił komunikat 1300 przesyłany torem B, wówczas oddalony zespół 130 może później przeprowadzić uzgodnienie z centralnym terminalem 102 poprzez tor A i niezawodnie odebrać przynajmniej dane komunikatu 1304 poprzednio utraconych komunikatów 1300. Kiedy wszystkie komunikaty zostały już przetworzone, centralny terminal 102 może wysłać 1412 komunikat 'koniec uaktualniania poprzez tor A do oddalonego zespołu 130, aby zakończyć operację uzgadniania. *

Figury 15 i 16 przedstawiają sieć działań oddalonego zespołu 130, według alternatywnego przykładu realizacji przedmiotowego wynalazku, w procedurze uzgadniania. Oddalony zespół 130 może łączyć się poprzez tor A z centralnym terminalem 102, by inicjować żądanie uzgadniania i odbierać przynajmniej dane komunikatu 1304 z komunikatów 1300, które zostały poprzednio utracone przez oddalony zespół 130.

Kiedy oddalony zespół 130 jest już połączony 1504 z centralnym terminalem 102, a łączność z centralnym terminalem 102 odbywa się poprzez tor A, oddalony zespół 130 może inicjować sekwencję uzgadniania 1506 przez nadanie żądania uzgadniania do centralnego terminala 102. Może się to odbywać automatycznie pomiędzy oddalonym zespołem 130 a centralnym terminalem 102 lub opcjonalnie w odpowiedzi na wywołanie ręczne, np. za pomocą przycisków lub łączników na wejściu użytkownika 141 w oddalonym zespole 130. W trakcie sekwencji uzgadniania, jeśli oddalony zespół 130 odbierze od centralnego terminala 102 żądanie zakończenia 1508 sekwencji uzgadniania, wówczas może on wyjść 1510 z tej procedury i przejść do realizowania innych funkcji w miarę potrzeby. Kiedy oddalony zespół 130 inicjuje 1506 sekwencję uzgadniania, może również nastawić rejestr zegarowy 142 na określoną wartość przedziału czasu zapewniającą centralnemu terminalowi 102 czas na odpowiedź na żądanie uzgadniania. Podczas oczekiwania na odpowiedź, gdy rejestr zegarowy 142 odliczy 1512 czas, wówczas określa, czy była to np. trzecia próba 1514. Jeśli tak nie jest, wówczas oddalony zespół 130 przesyła ponownie 1506, poprzez tor A, żądanie uzgadniania i resetuje rejestr zegarowy 142. Po określonej liczbie prób, np. po trzech próbach 1514, oddalony zespół 130 może wyjść z sekwencji uzgadniania i powiadomić 1516 użytkownika o istnieniu błędu oraz oczekiwać na wprowadzenie instrukcji na wejście. Jeśli w trakcie oczekiwania na odpowiedź z centralnego terminala 102 oddalony zespół 130 odbierze 1518 kod CRC z centralnego terminala 102, może przejść do przetwarzania 1522 tego odebranego CRC. W przeciwnym przypadku oddalony zespół 130 kontynuuje oczekiwanie 1520 na odpowiedź z centralnego terminala 102.

Kiedy oddalony zespół 130 odbierze 1518 kod CRC z centralnego terminala 102, wówczas sprawdza 1522, czy ten CRC jest w pamięci 140 zaznaczony jako dobry. Jeśli CRC zapisany w pamięci 140 jest zaznaczony jako dobry, wówczas dane komunikatu 1304 związane z tym CRC dla tego adresu zostały kompletnie i prawidłowo odebrane przez oddalony zespół 130. W takim przypadku oddalony zespół 130 może nadać 1520 potwierdzenie do centralnego terminala 102, że CRC odpowiadający komunikatowi został oznaczony jako dobiy.

172 775

Ponadto, jeśli komunikat został już usunięty 1526 z pamięci 140, np. kiedy użytkownik już odczytał i usunął komunikat, wówczas oddalony zespół 130 może również usunąć 1528 CRC z pamięci 140. W przeciwnym przypadku, jeśli komunikat nie został usunięty 1526, CRC pozostaje zapisany w pamięci 140. Teraz oddalony zespół 130 może inicjować 1506 inne żądanie uzgadniania z centralnym terminalem 102 dla innego adresu.

Jeśli CRC komunikatu nie znajduje się w pamięci 140 i nie jest zaznaczony jako dobry 1520, wówczas oddalony zespół 130 może nadawać 1530 potwierdzenie do centralnego terminala 102 oznaczające, że CRC komunikatu jest zły. Potwierdzenie zły oznacza, że komunikat był poprzednio utracony przez oddalony zespół 130. W takim przypadku oddalony zespół 130 monitoruje 1532 tor A przez określony przedział czasu dla odebrania przynajmniej danych komunikatu 1304 komunikatu 1300 odpowiadającego CRC 1308.

Jeśli przynajmniej dane komunikatu 1304 nie zostały odebrane 1532 w określonym przedziale czasu, wówczas oddalony zespół 130 może nadać 1534 komunikat NACK do centralnego terminala 102. Ten komunikat NACK stanowi dla centralnego terminala 102 zachętę do powtórnego nadania przynajmniej danych komunikatu 1304 komunikatu 1300.

Kiedy oddalony zespół 130 odbierze 1532 przynajmniej dane komunikatu 1304 komunikatu 1300, wówczas zapisuje 1536 przynajmniej odebrane dane komunikatu 1304 komunikatu 1300 w pamięci 140. W konsekwencji oddalony zespół 130 może porównać 1538 obliczony CRC odebranych danych komunikatu 1304 z odebraną wartością CRC, by stwierdzić, czy istnieją jakieś błędy w odebranych danych komunikatu 1304. Jeśli dane komunikatu są błędnie odebrane 1538, np. obliczony CRC nie pasuje do odebranej wartości CRC, wówczas oddalony zespół 130 nadaje 1544 komunikat NACK do centralnego terminala 102 i następnie resetuje rejestr zegarowy, aby oczekiwać przez określony przedział czasu na odebranie 1332 przynajmniej danych komunikatu 1304. Ewentualnie oddalony zespół 130 może powtarzać ten proces 1532, 1536, 1538,1544 przez uprzednio określoną ilość prób, np. przez trzy próby, a w tym czasie oddalony zespół 130 może odłączyć się i zakończyć łączność z centralnym terminalem 102.

Jeśli obliczony CRC zgadza się 1538 z odebraną wartością CRC, sygnalizując że dane komunikatu 1304 zostały w pełni i poprawnie odebrane przez oddalony zespół 130, wówczas oddalony zespół 130 zapisuje 1540 ten CRC w pamięci 140 i zaznacza go jako dobry. Ponadto oddalony zespół 130 wysyła wtedy 1542 potwierdzenie do centralnego terminala 102, że dane komunikatu 1304 zostały kompletnie i poprawnie odebrane przez oddalony zespół 130.

Następnie oddalony zespół 130 resetuje 1542 rejestr zegarowy 141 dla określenia przedziału czasu do odebrania odpowiedzi z kodem CRC z centralnego terminala 102, a następnie przechodzi do monitorowania 1508, 1512, 1518 odpowiedzi z centralnego terminala 102 i oczekuje 1520 na dalsze informacje. W ten sposób oddalony zespół 130 wymienia żądania uzgadniania i potwierdzania z centralnym terminalem 102, aby odebrać przynajmniej dane komunikatu 1304 komunikatów 1300, które zostały poprzednio utracone przez oddalony zespół 130. Łączność poprzez tor A może niezawodnie dostarczać przynajmniej dane komunikatu 1304 z poprzednio utraconych komunikatów 1300 z centralnego terminala 102 do oddalonego zespołu 130.

Alternatywne przykłady realizacji systemu telekomunikacyjnego 100 omówionego powyżej mogą zapewniać dużą przepustowość i niezawodność w dostarczaniu komunikatów pomiędzy centralnym terminalem 102 a jednym lub wieloma oddalonymi zespołami 130.

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób dostarczania komunikatów w łączności telekomunikacyjnej z centralnego terminala do oddalonego zespołu, znamienny tym, że każdy komunikat zawierający informację adresową, identyfikator kolejności komunikatu i dane komunikatu przechowuje się w centralnym terminalu (102), nadaje się kolejno te komunikaty z centralnego terminala (102) poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne, przy czym kolejność nadawania komunikatów zawierających taką samą informację adresową określa się przez identyfikatory kolejności komunikatów nadawane wraz z tymi komunikatami, następnie odbiera się w oddalonym zespole (130) przynajmniej niektóre, z nadawanych przez centralny terminal (102), komunikaty łącznie z identyfikatorami kolejności nadawania przyporządkowanymi odbieranym komunikatom, jednocześnie kontroluje się w oddalonym zespole (130) czas związany z ostatnim odebranym komunikatem i porównuje się go z czasem uprzednio wyznaczonym dla tego zespołu, następnie w przypadku stwierdzenia, po upływie tego wyznaczonego czasu, że nadany komunikat został stracony, a ostatnio odebrany komunikat jest poza sekwencją komunikatów odebranych przez oddalony zespół (130), generuje się w tym oddalonym zespole (130), poprzez drugie medium telekomunikacyjne różne od pierwszego medium telekomunikacyjnego, żądanie uzgadniania komunikatu wraz z przypisanym do tego oddalonego zespołu (130) adresem oraz ze wszystkimi identyfikatorami kolejności komunikatu zawartymi w odebranych komunikatach, następnie porównuje się w centralnym terminalu (102) identyfikatory kolejności przechowywanych w terminalu (102) komunikatów z identyfikatorami kolejności komunikatów wysłanych w żądaniu uzgadniania komunikatu z oddalonego zespołu (130), a uznanych jako odebrane, na tej podstawie określa się w centralnym terminalu (102), które z kolejno nadawanych z centralnego terminala (102) komunikaty nie zostały odebrane przez oddalony zespół (130), po czym odzyskuje się w centralnym terminalu (102) każdy komunikat, który był określony jako nie odebrany przez oddalony zespół (130) i nadaje się go, poprzez drugie medium telekomunikacyjne, do oddalonego zespołu.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że po odzyskaniu straconego komunikatu i nadaniu go przez drugie medium telekomunikacyjne, wysyła się z oddalonego zespołu (130) do centralnego terminala (102), także przez drugie medium telekomunikacyjne, potwierdzenie odebrania przez oddalony zespół (130) przynajmniej danych komunikatu każdego z odzyskanych komunikatów i nadanych przez drugie medium telekomunikacyjne, i wreszcie usuwa się z centralnego terminala (102) wszystkie uprzednio przechowywane tam komunikaty, które zostały potwierdzone przez oddalony zespół (130) jako odebrane.
3. 3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że procedurę nadawania przez drugie medium telekomunikacyjne odzyskanych komunikatów powtarza się poczynając od przechowywania ich w centralnym terminalu (102), poprzez odzyskiwanie komunikatów i wszystkie pośrednie czynności aż do nadawania komunikatów poprzez drugie medium, telekomunikacyjne do oddalonego zespołu (130), przy czym podczas generowania przez oddalony zespół (130) żądania uzgadniania komunikatu identyfikuje się te komunikaty, które już zostały odebrane przez oddalony zespół (130) aż do odebrania poprzedniego żądania uzgadniania komunikatu identyfikując adres przyporządkowany do tego oddalonego zespołu (130).
4. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwszym medium telekomunikacyjnym jest kanał przywoływania o częstotliwości radiowej.

   172 775
5. 5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że drugim medium telekomunikacyjnym jest interfejs komutowanego łącza telefonicznego z wykorzystaniem łączności modemowej.
6. 6. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że drugim medium telekomunikacyjnym jest kanał łączności o częstotliwości radiowej.
7. 7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w każdym z komunikatów przesyłanych poprzez pierwsze medium telekomunikacyjne wykrywa się błędy przy pomocy redundancji cyklicznej CRC, przy czym wykorzystuje się to tylko w przypadku gdy odebrany komunikat ma informację adresową odpowiadającą adresowi przyporządkowanemu do wykrywania błędów w danych komunikatu odebranego.
8. 8. System dostarczania komunikatów w łączności telekomunikacyjnej z centralnego terminala do przynajmniej jednego oddalonego zespołu, w którym centralny terminal składa się ze sterownika centralnego terminala i dołączonego doń układu pamięci do przechowywania komunikatów zawierających informacje adresowe, identyfikatory kolejności i dane komunikatu, oraz z dołączonego także do sterownika terminala pierwszego nadajnika transmitującego komunikaty do co najmniej jednego oddalonego zespołu, który to oddalony zespół składa się ze sterownika oddalonego zespołu, układu pamięci oddalonego zespołu dołączonego do tego sterownika oraz z pierwszego odbiornika odbierającego komunikaty dołączonego bezpośrednio do sterownika oddalonego zespołu i do układu pamięci, a drogą radiową sprzężonego z pierwszym nadajnikiem centralnego terminala nadającym komunikaty poprzez pierwszy tor telekomunikacyjny, znamienny tym, że centralny terminal (102) zawiera także drugi nadajnik (111) dołączony do sterownika (114) centralnego terminala (102) oraz, że oddalony zespół (130) zawiera rejestr zegarowy (142) określający próg czasowy ostatniego odebranego komunikatu, a dołączony do sterownika (136) oddalonego zespołu (130), i drugi odbiornik (144) dołączony bezpośrednio do sterownika (136) a selektywnie dołączony do drugiego nadajnika (111) centralnego terminala (102), dla alternatywnego odbioru komunikatów poprzez drugi tor telekomunikacyjny.
9. 9. System według zastrz. 8, znamienny tym, że oddalony zespół (130) zawiera wyświetlacz dołączony do sterownika (136) oddalonego zespołu (130) dla wizualnego wskazywania użytkownikowi, czy oddalony zespół (130) nie odebrał przynajmniej jednego komunikatu przesłanego przez pierwszy tor telekomunikacyjny, oraz że urządzenie wejściowe użytkownika jest dołączone do sterownika (136) oddalonego zespołu (130).
10. 10. System według zastrz. 8, znamienny tym, że pierwsze nadajniki (124, 126) systemu są nadajnikami z przywołaniem, a pierwsze odbiorniki (134) są odbiornikami z przywołaniem.
11. 11. System według zastrz. 8, znamienny tym, że drugie nadajniki (111) i drugie odbiorniki (144) są modemami z interfejsem wybiorczej linii telefonicznej umożliwiającym dołączenie do publicznej sieci telefonicznej.